Archives for April 2017

DIKTATURA ENVERISTE DHE PËRBALLJA ME TË

April 20, 2017 by dgreca

(Përsiatje rreth vëllimit : “NË SHQIPËRINË BURG. Ҫfarë ndodhi ?! Ҫfarë pashë ?! Ҫfarë hoqëm?!” të shkrimtarit KURT B. KOLA/

NGA EUGJEN MERLIKA/

U mbush një vit nga dalja prej shtypit të UETPress të një libri me kujtime të shkruar nga Z. Kurt Kola, që është munduar, simbas mendimit tim me sukses, t’i japë lexuesve shqiptarë një vepër letrare, në të cilën përshkruhet me mjaft vërtetësi jeta e tij, ajo e një njeriu të lindur në një familje të njohur të mjedisit atdhetar të Veriut të Shqipërisë, i cili në moshën e njomë tetëvjeçare, së bashku me të gjithë pjestarët e familjes, gra e fëmijë, hynë fatalisht në ingranazhin mishgrirës të diktaturës komuniste e sllavofile shqiptare.

Historia e këtij fëmije që rritet, burrërohet e vuan për gati një gjysëm qindvjeti, gjithmonë nën ingranazhet bluajtëse të fateve e jetëve të qindra mijra qëniesh njerëzore, i ngjet asaj të shumë sivëllezërve e simotrave të tij, bashkudhëtarë në natën tepër të gjatë t’acarit ngrirës të diktaturës komuniste shqiptare. Autori i kujton ato apo ata me emra e mbiemra, me keqardhjen dhe dashamirësinë e bashkëvuajtësit e me dhimbjen e thelle të bashkëkombasit që nuk i nënështrohet për asnjë çast idesë se regjimi njëjtësohet me popullin e tij. Për të që nga 10 maji i 1945 deri në 10 janar 1991, kur përbindëshi po jetonte çastet e tij të agonisë vdekësore, ai regjim u quajt si një lëngatë e pështirë që kishte pushtuar trupin e lashtë të Shqipërisë etnike, si një mallkim që dilte nga thellësitë e Ferrit e vinte e trupëzohej në figurat e drejtuesve të komunizmit shqiptar, të cilët, si Kont Ugolini në veprën madhështore të Dantes, që brente pa pushim eshtrat e arqipeshkvit Ruggieri, brenin ata të shokëve të tyre, t’akuzuar për tradhëti.

“Del mizuer këndejna, del prej mërzijet

Zgaq i përbuzshëm Shqypnia t’volli…”

Kështu kishte prtretizuar vite më parë poeti i ndritur kombëtar, Ndre Mjeda, një krijesë shqiptare të ngjajshme me shembëlltyrat e atyre që, me yll në ballë, i kishin vënë Atdheut vargojtë më të rëndë që kishte provuar në mijëvjeçarët e qënies së tij.

Vepra e Kurt Kolës është një mozaik ndodhish, bëmash, episodesh, mjedisesh , njerëzish, të cilët autori i ka përshkruar me pasion në 90 kapitujt e saj, të shkëputur njëri nga tjetri, por secili prej tyre mund të jetë bërthamë e një vepre letrare. Është një lëndë jetësore, një dëshmi në vetë të parë e një odiseje të gjatë, e cila në këta vite të pas komunizmit nuk arriti të gjejë një strehë mikpritëse në letërsinë zyrtare të Shqipërisë edhe se nxori një përfaqësues madhor në fushën e letrave, në figurën e poetit dhe shkrimtarit të talentuar Visar Zhiti. “Në Shqipërinë burg”, për mendimin tim, mbetet një nga veprat më të arrira që pasqyrojnë periudhën komuniste, kryesisht pamjen e saj më të errët e kriminale : dhunën policore, terrorin shtetëror, mekanizmat e tyre të përsosura në mbarështimin e krimit të organizuar, që ishte ulur këmbëkryq, nga maja e piramidës deri tek skutat më të largëta të truallit shqiptar.

Kjo i detyrohet jo vetëm përvojës jetësore të autorit, por edhe kujtesës së tij të pazakontë, pa të cilën kjo vepër nuk do të kishte parë dritën. Për këdo, si i nënëshkruari, që ka kaluar familjarisht kalvarin e gjatë të tragjedisë shqiptare në kampet e internimit e në burgjet e socializmit shqiptar, leximi i këtij libri është një rikthim në një pjesë të madhe të jetës, episodet e së cilës ngjethin më shumë tashti kur kujtohen se atëherë kur jetoheshin. Për shumicën, që ka patur fatin e mirë të mos kenë provuar në familjet apo në veten e tyre përvoja të tilla, ky libër vlen për t’u treguar se në të njëjtën kohë me jetët e tyre të thjeshta e normale, kishte edhe bashkatdhetarë të tyre jo të paktë, që atë normalitet e kishin të ndaluar edhe t’a ëndërronin…

Realiteti i mprehtë që gjen pasqyrim në veprën e Kurt Kolës është i larmishëm e rrok në një periudhë kohe prej 47 vitesh, ngjarje e personazhe të ndryshëm, që nga ish drejtuesit e lartë të shtetit parakomunist, që qenë viktimat e para të terrorit komunist e deri tek pashallarët e kuq, xhelatët-viktima të “demokracisë popullore”, që nga njerëzit më të shquar të jetës kulturore shqiptare të të gjitha fushave, përfunduar shpejt a vonë në burgjet e regjimit e deri tek njerëzit më të thjeshtë, hajdutë pulash, që “arsyeja e mos arsyes” së absurditetit të pashembullt të klasës sunduese i ka mbiquajtur si “armiqtë e klasës”. Ky univers i vogël njerëzor, në të cilin hyjnë edhe njerëzit e regjimit, sidomos ata t’organeve të dhunës, na paraqitet i ndarë në dy kampe të kundërta, mes të cilëve partia mbjell vazhdimisht një urrejtje të përherëshme e të pafund, të tillë që nuk mund të mos ketë si përgjigje të njëjtën ndjenjë. Ishte një simbiozë e llahtarshme urrejtjesh që asgjësonin çdo ndjenjë njerëzore, që lindnin tmerre e njerëz të tmerrshëm, të cilët nuk ngurojnë të kryejnë edhe veprat më mizore, edhe mbi fëmijtë. Vepra na përshkruan një betejë të përjetëshme e të pabarabartë mes xhelatësh e viktimash, dy grupe shqiptarësh, e këtu qëndron tragjedia e vërtetë.

Autori shpesh largohet me përsiatjet e tij nga tregimi i ndodhive, shkon larg në kohë e hapësirë tokësore, në të tjera përvoja, bën krahasime, por nuk gjen shëmbëlltyra askund n’Evropë, e gjen sprovën e kobëshme të Vendit të tij, si një nga më të rrallat, në mos të vetmen. Logjikisht, përvoja vetiake duhej t’a kishte ngurtësuar jo vetëm shpirtërisht por edhe mendërisht. Fatmirësisht ai i u shmang atij rreziku, ruajti njerëzoren si ndjenjë por edhe objektivitetin si gjykim. Ai gjen tek populli i tij gjurmët e virtutit, të fisnikërisë, të moralit të trashëguar. Objektiviteti në gjykim, një nga vështrimet më të dobishme të personalitetit t’autorit, gjen shprehjen e vet më të mirë në shmangien e paragjykimeve që ishin të rrënjosura thellë në fushën shtetërore, por që mund të ndikonin fuqishëm në lindjen e të tjerëve në kah të kundërt. Kurt Kola din të gjykojë secilin prej kundërshtarëve të betejave të tij, sepse për një zgjedhje vetiake, deri diku të detyruar, ai mbeti gjithmonë luftëtar kundër regjimit me armën e vetme që kishte, gojën që nuk reshti së foluri e së padituri. Megjithatë ai nuk e sheh botën me të cilën përballet vetëm me dy ngjyra, bardh e zi, din të shohë në të edhe nuancat, madje edhe ngjyrat e tjera.

Shqipëria fisnike nuk është vetëm rrethi i tij i ngushtë shoqëror apo bashkëvuajtës, nuk janë vetëm shokët e tij të fëminisë, Qemali, Genci, Hakiu, Agroni, Gjoni, bashkëmoshatarët që u dënuan me burg politik sepse kishin fallsifikuar kuponat e reciprokut për një copë bukë që do të thyente urinë. Shqipëria fisnike shfaqet edhe nëpërmjet familjes qytetare beratase që kishte mbajtur me qira në shtëpinë e saj Bilal Kolën e internuar nga fashizmi e që nuk pranon t’i marrë qiranë familjes së tij t’internuar nga komunizmi ; nëpërmjet kryetarit të qytetit që i sjell asaj familje florinjtë për të mbijetuar, pa marrë parasysh rrezikun ; nëpërmjet figurave të policëve si Haxhi Ceka, kapter Todi, Hysen Lena, komandant Ismail Musta, polici pa emër që i bën me shenjë të dënuarit mos të pranojë të bëjë gjilpërën e të tjerë personazheve që, megjithëse ishin ushtarë të diktaurës, sa mundnin e bënin të mirën kur i u paraqitej rasti.

Me vërtetësi rrënqethëse janë përshkruar në libër shfaqjet e krimit shtetëror e përfaqësuesve të tij, që nga thënia proverbiale “një armik më pak” para vdekjes së një të dënuari tek arrestimet e internimet masive të qindra njerëzve në përndjekjen e Mirditës, që nga dhjetra të vdekur nga përdorimi i miellit me miza për bukën në kampin e Tepelenës tek torturat çnjerëzore në zyrat e hetuesive, nga ndëshkimet në biruca tek dënimet shumëfishe nëpër kampe, nga urdhërat e kryeministrit për të mos marrë në maqinat e shtetit njerëzit që shkonin në Spaç për të takuar të dënuarit, tek mbushja e burgjeve politikë me hajdutë e spiunë të llojit më të keq.

Vlera e librit qëndron pikërisht në vërtetësinë e pohimeve të tij, në përshkrimin e atij ferri mbitokësor që qe realiteti i Shqipërisë enveriste. Veç vlerës së dokumentuar të krimit komunist, ai pohon edhe madhështinë e qëndresës s’atyre shqiptarëve që nuk u njëjtësuan me të, nuk pranuan të bëhen pjesë e bashkëpuntorë të tij, duke e paguar këtë qëndrim me dhjetëvjeçarë burgjesh e kampesh internimi, me jetët e gjymtuara e shpesh edhe të këputura. Qëndresa ndaj së keqes, ndaj dhunës së verbër, ndaj përpjekjes së saj të hapur e të përherëshme për të prishur karakteret njerëzore e për të shkelur mbi dhuntitë morale përbën palcën e veprës e qëllimin kryesor të shkrimit të saj.

Ka një çast në rrëfimin e tij, kur para vetëdijes i vihet një mëdyshje hamletiane me pasoja më të dhimbëshme se ato të Princit të Danimarkës. Në faqen 274 të vëllimit autori shkruan :

“Kushte çnjerëzore të paimagjinuara….. S’besoj se në sistemin e skllavërisë të mund të ishin më keq. Kështu, ditë e natë vazhdonte kjo punë shumë e rëndë fizike e akoma më e rëndë morale. Unë isha në mëdyshje : të përzihem në turmë, të futem në shumicë, apo i vetëm në rrugën e mosbindjes me ndëshkime e vuajtje?! …… Zgjodha të dytën. Këtë kisha ndjekur që fëmijë.”

Mënyra e përballjes me regjimin e diktaturës mendoj se është boshti qëndror, synimi më i lartë që vepra dhe autori shtrojnë para lexuesit. Është kuptimplotë një episod nga fundi i veprës, një bisedë e shkurtër ndërmjet të dënuarit pesë herë, por që çasti historik e liron nga burgu dhe rojtarit tepelenas të varrezave të Lushnjes, ku prehej Nënë Vasha. Është një bisedë që zbulon thelbin e gjithë veprës e i bën jehonë shpirtit t’asaj epoke, që përmbledh në pak fjalë palcën e tragjedisë shqiptare :

“Ishim duke dalë nga varreza dhe përsëriti pyetjen : Nuk më the, ç’bëre që të kredhën në burg ?

Luftova për lirinë time dhe lirinë tënde, këtë bëra. Më kapi për krahu dhe më ndaloi:

Për lirinë u vranë dy djemtë e mij në luftë, dhe na erdhi kolera në Pushtet !

Për atë liri, sigurisht, se djemtë e tu nuk kanë ditur se me gjakun e tyre do të ngrihet diktatura!

Më pa goxha gjatë pa më lëshuar krahun, pastaj tha : “Ishallah po shembet ! Më uroi lirimin dhe kështu u ndava nga labi i mënçur e i përvuajtur.”

Kundërveprimi, si individë e si shoqëri, kundrejt ardhjes së komunizmit në Shqipëri është një proçes historik, pothuajse krejtësisht i pastudjuar. Shabllonizmi në paraqitjen e popullit “entuziast” për “çliruesit” dhe të renë e lufta kundër “armiqvet” në dy breza të tërë, që kanë qënë mënyrat zyrtare të paraqitjes së dukurisë, janë një thjeshtësim banal e i qëllimshëm i së vërtetës historike. Shkrimtari në veprën e tij mundohet t’a cekë problemin, nëpërmjet përshkrimit të ndodhive të njerëzve të ndryshëm që ai përshkruan, duke u bazuar në përvojën e tij apo t’atyre të cilëve ai u beson. Por vepra e tij është një dëshmi e atij realiteti, tashmë të largët në kohë, por jo një traktat i vërtetë studimor që e trajton dukurinë në të gjitha pamjet e saj e motivet shtyrëse të qëndrimeve të ndryshme.

Vetëpyetjes Kurt Kola i u vetëpërgjigj n’ujdi me karakterin e tij që nuk ishte i prirur për kompromise, por më shumë për ndeshje e vetëflijime. Një pyetje si ajo është vënë para shumë shqiptarëve të dy brezave të gjysëm shekullit komunist. Përgjigjet kanë qënë të ndryshme. Ato të tipit të Kurtit kanë qenë më të rrallat, në kufijtë e heroizmit deri në vetmohim, për një pakicë që bënte atë zgjedhje, në kufijtë e marrëzisë për shumicën që vendoste të zgjidhte rrugët e tjera. Këto të fundit paraqisnin larminë e tyre, por kishin gjithmonë si busull drejtuese ndërgjegjen vetiake, e cila përcaktonte caqet e kufijtë, përtej të cilëve nuk mund të kishte më bashkëjetesë në gjysëm lirinë e përgjithëshme dhe vendi i vetëm mbetej shkuarja në burg. Rruga e përplasjes së hapur me regjimin nuk ishte ajo më e praktikuara, jo vetëm sepse “nuk i bihet murit me kokë”, por edhe sepse përgjegjësia e pasojat binin mbi familjen e herë herë edhe mbi farefisin. Shumica dërmuese e të dënuarvet për agjitacion e propagandë nuk kishin folur hapur në publik kundër diktaturës, madje kishte prej tyre që mund të kishin biseduar në një rreth tepër të ngushtë, ose në një mjedis familiar ku Sigurimi kishte mundur të rekrutonte spiunët e tij, ndonjëherë vetëm me një njeri e shpesh herë as nuk kishin hapur gojë, por dënoheshin sepse nuk pranonin “bashkëpunumin” me organet e dhunës. E meqë ky fakt duhej të mbetej i fshehtë, sajoheshin padi të rreme edhe vetëm mbi hamëndje se mund t’a kishte atë mendim. Ky është krimi i vërtetë i atij regjimi, për të cilin askush nuk u përgjigj asnjëherë, sepse marrëveshjet e nivelit të lartë mbi ndryshimin e sistemit në gjithë bllokun komunist, patën si pikë të parë mos dënimin me gjyqe të krimit komunist. Kjo bëhej edhe me miratimin e atyre për të cilët neve kishim pësuar dënimet e rënda, por “arsyeja e Shtetit” doli më e fortë se normat më parësore të moralit njerëzor.

Sigurimi i Shtetit kishte kartë të bardhë nga Enver Hoxha dhe partia e punës, për të sendërtuar strategjinë e saj të depersonalizimit të shqiptarëve kundërshtarë e jo vetëm të tyre. Heroizmi i vërtetë shprehej në qëndresën kundrejt kësaj dukurie kundër kombëtare e kundër njerëzore dhe kriteri i arrestimeve dhe dënimeve mbështetej kryesisht mbi përfundimet e këtyre ndeshjeve, që shpesh kërkonin edhe vetëflijimin, pra të paguarit me burg të vullnetit për të mos ndihmuar në shkuarjen atje të miqve, shokëve, familjarëve, apo dhe njerëzve të panjohur.

Në larminë e kundërveprimeve ndaj diktaturës, mendoj se meritojnë respektin e duhur të gjithë qytetarët apo qytetaret shqiptare që kanë ruajtur ndërgjegjen e pastër, pa dëmtuar askënd. Por edhe ata që nuk kanë mundur t’a arrijnë këtë synim madhor moral e shpirtëror, duhen gjykuar me shumë durim e mirëkuptim, rast për rast, mbasi metodat e punës së Sigurimit kanë qenë jo vetëm mizore deri në sadizëm, por edhe të stërholluara deri në djallëzi. Mendoj se i tillë është edhe mesazhi që na vjen nga libri i Kurt Kolës, i cili din t’i bëjë dallimet e duhura edhe ndërmjet dëshmitarëve të dënimit të tij të dytë.

Ishin këto disa prej ideve që shtron dhe problemeve që ngre me sinqeritet e mënçuri autori i librit. Simbas mendimit tim, ky libër paraqet një ndihmesë të çmuar për njohjen e së kaluarës sonë të afërt, mbasi pasqyron jo vetëm përvojën e hidhur e dramatike të autorit, por na jep një panoramë të gjërë e të thelluar të një epoke historike, e cila ka shënuar jetët e dy brezave shqiptarësh. Meritat e vëllimit janë të shumta n’atë drejtim e, megjithë pak pasaktësitë që hasen aty këtu në katërqind faqet e tij, besoj se meriton një vend nderi në letërsinë e kalesës mbas komuniste, si përsa i përket saktësisë së pasqyrimit t’epokës dhe gjykimit objektiv mbi të, po ashtu edhe sa i përket stilit letrar të rrjedhshëm e të pasur.

Do t’ishte mirë që ky libër ashtu si edhe disa të tjerë, kryesisht të Visar Zhitit, Makensen Bungos apo autorëve të tjerë që kanë lëvruar këto tema, të mund të përktheheshin e t’i jepeshin edhe lexuesve evropianë, për të njohur më mirë kombin dhe historinë tonë.

Prill 2017 Eugjen Merlika

SHQIPËRIA ME TRE LOBINGJE NË WASHINGTON

April 19, 2017 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Në të vërtetë nuk është Shqipëria që ka tre lobingje në Washington, por, sipas të dhënave në median shqiptare, janë tre partitë politike kryesore të Shqipërisë, PS-ja PD-ja dhe LSI-ja, që tani kanë nënshkruar marëveshje me organizata të lobit amerikan, për të shërbyer si agjentë ose përfaqsues të këtyre partive në Washington. Me fjalë të tjera, paguhen qindra mijëra dollarë për të punuar në interes të partive në fjalë, por jo doemosdoshmërisht në interes të Shqipërisë.

Tani, nuk dua që të keqkuptohem. Unë besoj se Shqipëria dhe Kosova si shtete duhet të kenë – përveç ambasadave të tyre në Washington – edhe një organizatë lobingu për të shërbyer si përfaqsuese e interesave shqiptare në Washington, sidomos në lidhjet me Kongresin amerikan. Një gjë e tillë mund të justifikohet, pasi kjo është një praktikë që ushtrohet edhe nga shumë vende të botës. Natyrisht se ambasada e Shqipërisë dhe ajo e Republikës së Kosovës në Washington luajnë rolin e tyre si përfaqësi zyrtare diplomatike në kryeqytetin e Shteteve të Bashkuara. Por nuk besoj se për nga natyra e tyre, marrëveshjet e partive politike shqiptare, të nënshkruara me organizata amerikane të lobingut, u shërbejnë drejtë për drejtë, interesave të Shqipërisë ose të shqiptarëve. Këto marrveshje u shërbejnë kryekëput vetëm interesave politike afat shkurta të partive në fjalë, ose udhëheqësve të tyre, të cilët gjatë vizitave në Washington “blejnë” në rend të parë marrjen e fotografive me anëtarë të Kongresit ose me zyrtarë të lartë të administratës. Duket se fotot janë diplomacia e preferuar e politikanëve shqiptarë gjatë vizitave të tyre në Shtetet e Bashkuara. Deri më sot, këto lobingje nuk kanë prodhuar asgjë më shumë se ndonjë foto të udhëheqsve shqiptarë me ndonjë zyrtarë të lartë amerikan ose kongresmenë. I famëshëm tani është rasti i fotos 80-mijë dollarëshe e Kryministrit shqiptar Edi Rama me ish-presidentin Barak Obama dhe shtërngimi i duarve midis tyre prej një minute!

Përsonalisht, nuk jam dakort me këtë praktikë të partive politike shqiptare për të pasur grupe të tyre lobingu në Washington për arsyen se, në mendimin tim, ato marrveshje nuk i shërbejnë interesave dhe kauzave shqiptare që duhen mbrojtur në Washington. Por u takon votuesve dhe medias shqiptare që të vlerësojnë përfitimet ose jo që mund të vijnë nga përfaqsi të tilla me pagesë në Washington, të sponsorizuara nga partitë e tyre politike. Janë taksa-paguesit shqiptarë ata që duhet të vendosin nëse praktika të tilla janë në interes të shqiptarëve apo vetëm të partive politike, ose përfaqsuesve të tyre?

Unë në të vërtetë si pjesëtar i komunitetit shqiptaro-amerikan– kam një shqetësim tjetër, që sipas meje është më i rëndësishëm dhe më i dëmshëm, për të mos thënë edhe më i rrezikshëm, që ky fenomen mund të ketë në marrëdhëniet shqiptaro-amerikane dhe mbi rolin që diaspora shqiptare në Amerikë ka luajtur historikisht nëkëto marëdhënie, duke filluar nga Fan Noli e Faik Konica e deri më sot. Pra, ka të bëjë me faktin se këto aktivitete lobiste të partive shqiptare në Washington, sidomos vitet e fundit, duket se po afektojnë komunitetin shqiptaro-amerikan dhe rolin e tij prej pothuaj një shekulli në mbrojtje të interesave shqiptare në Washington, gjatë një periudhe kur as Shqipëria dhe as Kosova nuk kishin ambasada e as lidhje diplomatike me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Në fakt ishte komuniteti shqiptaro-amerikan, si individë dhe si grupe të organizuara, që ushtronte rolin e ambasadave dhe të lobit shqiptaro-amerikan. Dihet se lobi shqiptaro-amerikan, sidomos gjatë luftës në Kosovë, konsiderohej si ndër më të fuqishmit në Washington, gjë që u provua me mbështetjen e pakursyeshme të këtij vendi për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës. Gjatë periudhës komuniste, ky komunitet ka promovuar lirinë dhe demokracinë në Shqipëri dhe rivendosjen e marrëdhënieve shqiptaro-amerikane.

Gjatë viteve të fundit – me përjashtim të Presidentit të Republikës — është venë re një mos interesim i gjithanshëm zyrtar për një pjesë të madhe të komunitetit shqiptaro-amerikan, madje disa vërejtës thonë se shihen përpjekje për ta përçarë komunitetin, bazuar në mbështetje ose jo të partive politike në trojet shqiptare. Fatkeqsisht, duket se fryma e ndasive dhe e përçarjeve politike në trojet shqiptare ka përfshirë edhe komunitetin këtu. Jo vetëm për t’a përçarë, por edhe për t’a injoruar dhe për ta anashkaluar si të pa rëndësishëm. Në të vërtetë, marrëveshjet e partive politike shqiptare me lobingjet amerikane në Washington, përforcojnë këto ndjenja. Duke komentuar mbi marrëveshjet e partive shqiptare me grupe lobiste në Washington, dukebiseduar me një koleg timin, ai komentoi se me këtë veprim partitë politike shqiptare sikurë duan t’i thonë diasporës shqiptare në Amerikë: s’kemi nevojë më për ju. E kaluam lumin, e u…kalin. Kemi ambasadat tona e kemi dollarë për lobingje personale…

Ndoshta zyrtarët e sotëm shqiptarë nuk i japin rëndësi diasporës shqiptare dhe rolit të saj historik në Shtetet e Bashkuara, por Washingtoni zyrtar i ka njohur gjithmonë meritat e tij në promovimin e marrëdhënieve të Amerikës me Shqipërinë dhe me Kosovën, ashtu siç kanë bërë edhe disa udhëheqës shqiptarë në të kaluarën. Është kjo një traditë dhe një doemosdoshmëri që nuk duhet të harrohet as të zhduket sepse nuk dihet se kurë do të ndodhë kriza e ardhëshme për shqiptarët në trojet e tyre, dhe si rrjedhim do të ndjehet nevoja për mbështetjen e komunitetit shqiptaro-amerikan. Është ky një rol që duhet vlerësuar, jo vetëm për arrrijtjet në të kaluarën, por me qëllim edhe për të mbajtur të interesuar dhe të angazhuar edhe brezat e ardhëshëm të komunitetit shqiptaro-amerikan në mbrojtjen e interesave shqiptare në Washington.

Por, pa marrë parasyshë marrëveshjet e nënshkruara nga partitë politike shqiptare me lobingjet amerikane dhe megjithë anash-kalimin dhe mos interesimin seleksionues zyrtar që vihet re sot, sidomos ndaj diasporës së vjetër në Amerikë, komuniteti shqiptaro-amerikan – besoj unë – do të vazhdojë të shërbejë me dinjitet dhe atdhedashuri, si ambasadori më i mirë që mund të ketë Shqipëria dhe Kosova në Washington. Shqipëria dhe Kosova duhet të angazhojnë më shumë dhe në mënyrë më të organizuar diasporën pa dallim, jo vetëm në Shtetet e Bashkuara por kudo gjetkë, si një vlerë dhe pasuri të pazevendësueshme për forcimin e marrëdhënieve të shqiptarëve me botën.

Shqiptarët e Amerikës, si gjithmonë më parë, ç’prej kohës së Fan Nolit e Faik Konicës – dhe pa marrë parasyshë interesat personale politike dhe frymat e kohës aktuale matanë oqeanit – qoftë si individë qoftë si grupe të organizuara, kur të paraqitet nevoja, do të vazhdojnë të japin për Nënën, për Shqipërinë e për Kosovën dhe për shqiptarët kudo në trojet shqiptare, me ose pa ndihmën e lobingjeve të sponsorizuara nga partitë politike shqiptare.

FAN NOLI: JEPNI PËR NËNËN

Ç’thot’ ajo e ve e gjorë,
-Mbretëreshë pa kurorë-
Faqe-çjerrur, lesh-lëshuar,
Shpirt e zëmër përvëluar;
Gjysm’ e vdekur: “O Shqiptarë,
Nënës mos ia bëni varrë!”
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n’Amerikë.

Qan e lutet Nën’ e mjerë,
Kërkon vatrën edhe nderë,
Do lirinë dhe atdhenë,
Si ç’e pat me Skënderbenë,
Bijt’ e besës thërret pranë.
Kur i thirri dhe s’i vanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.

Cilët jan’ ata tiranë
Që të pren’ e që të vranë
Që të therrë bij e bija,
Dhe t’u-nxi, t’u-mbyll shtëpija?
Derthni plumba, o Shqiptarë,
Gjakn’ e Nënës për të marrë,
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.

Cilët bij të trathëtuan
Dhe të doqnë dhe të shuan
Dhe të lan’, o Shkab’ e ngratë
Pa fole, pa zog, pa shpatë?
Këta qena, o shok’ i mbytni,
Mbushni gjyle që t’i shtypni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.

Sa kërkon e sa të duhen?
Burrat nga detyra s’ndruhen!
Trim i mirë do të japë,
S’kursen jetën as paratë;
Hithni, hithni tok dollarë,
Të mos mbetemi të sharë.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë.
Se ke djemtë n’Amerikë.

Do të ndihim pa kursyer
Për ty, Nëna jon’ e vyer,
Që me drit’ e nder të thuresh
Dhe me bijt’ e tu të mburesh.
Cila Nënë lyp paranë?
Cilët bij me shpirt s’i dhanë?
Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
Se ke djemtë n’Amerikë.

Armë dhe fishekë mblithni,
Qesen edhe shpirtin hithni:
Për lirin’ e vëndit t’onë,
Sot – se nesër është vonë-
Jepni, Nënën të shpëtoni,
Komb e vatra të nderoni.
Mbahu, Nëno, mos kij frikë
Se ke djemtë n’Amerikë.

1917

Booby Trap i Dosjeve të Komunizmit

April 19, 2017 by dgreca

Nga Alfons Grishaj/

Ndërgjegja humane është një rrjet me dy hyrje të shkallëzuara: porta e vetëdijes dhe porta e dijes. Lidhja e ngushtë e tyre paraqet dy hallkat e një zinxhiri. Nëse dija nuk është e mjaftueshme, është vetëdija ajo që ngarkohet për të plotësuar boshllëkun…

Të parën e shohim si mëshirim tek besimi në një inteligjencë e cila shkon deri tek harmonia kozmike. Të dytën, e hasim ngado dhe kudo, si një ingranazh jetik, si formulë dhe hallkë për ekzistencë.

Në këndvështrim objektiv, njeriu pajtohet me kushtet e rrethanat e caktuara në kohë dhe hapësirë, krijon një kompromis (të varfër) të detyruar. Sigurisht kjo nuk duhet të bëhet një modus vivendi në mënyrë definitive për zgjidhjen. Nëse ne pranojmë kushtet dhe rrethanat si përcaktuese, duhet të pranojmë se këto kushte dhe rrethana janë të lëvizshme siç janë kushtet e botës fizike dhe shpirtërore. Njeriu mund të sillet si një trup i ngurtë, pra si një objekt, por kjo nuk sjell dobinë e kërkuar relative. Ngatërrimi i informacionit pa burim të filtruar dhe braktisja e vetëdijes çojnë në konfuzion dhe shtrembërim të të vërtetave të jetës. Nëse ne e përdorim trurin si të tillë, ne nuk kemi privilegjin për të dalluar shkëmbin dhe shpellën, të vërtetën dhe gënjeshtrën, abstrakten dhe realen. Megjithatë, ndërgjegja e degraduar humane është e prirur për të besuar më tepër gjërat e sheqerosura ose sajimet e qëllimshme (dënuese e denigruese të grupimeve diktatoriale apo të ndotësve demagogjikë) se sa të vërtetën e prekshme, nganjëherë tejet të dhimbshme.

Lufta e njeriut me njeriun është e lashtë sa vetë historia. Mitologjia antike, edhe pse fryt i përfytyrimeve, fillon me luftën e Perëndive dhe përshkallëzohet më gjaksore tek njerëzit, ndërsa Bibla, e pasqyron edhe më qartë agresivitetin çnjerëzor, realitet i përsëritur herë pas here në histori, sa sot me të drejtë dyshohet në ekzistencën e një ndërgjegje universale. Kjo, sepse dukshëm shumë njerëz nuk kanë mësuar asgjë nga përvojat e së shkuarës. Kështu ngjet edhe tek ne dhe më e kapshme kjo dukuri bëhet sa herë bie fjala për qendrimin ndaj së shkuarës. Dikush hedh një fjalë, të tjerë lëshohen ta tjerrin sipas dëshirës, duke endur kështu skenarin e një shfaqjeje të shformuar.

Kështu në skenë po shfaqen sërish dramat e personazheve realë. Të vuajturit e djeshëm, janë ribërë subjekti i preferuar i përfaqësuesve të institucioneve, opinionistëve dhe mediave. Dija dhe vetdija janë përmbysur duke përdhosur norma e kode të tëra e për rrjedhojë janë ngatërruar edhe rolet. Tipik është rasti i njërit nga personalitetet e mbijetuara nga regjimi çnjerëzor komunist, Visar Zhiti. Ai ka mbrojtës dhe akuzues, çmues dhe përçmues. Çmuesit e tij janë të sferave dhe bindjeve të ndryshme, ashtu si dhe kundërshtarët. Në skenarin që luhet në kurriz të tij, shohim djajtë të sillen si engjëj duke i propozuar kurorë pas ndëshkimit dhe autoritetin e lartë të papërgatitur në gjykim. Dikush e nënçmon tek i tregon një letër, një tjetër e mbron se nuk ka vënë firmë…

Adhuruesit e thjeshtë janë spektatorë të pafuqishëm në lojra të tilla. Ata, qoftë kur japin mendim pozitiv, qoftë kur japin mendim negativ, nuk arrijnë të ndryshojnë ndonjë gjë, përveç ndryshimit të opinionit të tyre nën trysninë e opinionit zyrtar. Sepse në fund të fundit, ata janë aty për të kryer ritualin e duartrokitjes e për të përshëndetur suksesin e aktorëve. Në këtë kontekst, ne ballafaqojmë qëllimin dhe objektivin, sarkazmën dhe cinizmin, dëshirën dhe zhgënjimin. Vuajtjet e Visarit nuk i kanë provuar as mbrojtësit dhe as kundërshtarët. Të gjithë flasin kuturu si në pazarin e dhenve, ku përsëri diferencën e bën kasapi.

Tek e sheh këtë teatër primitiv, vetiu vijnë disa pyetje: Të gjithë këta njerëz të “kulluar” të shekullit XXI, a kanë bërë një ditë të vetme në tmerrin që ka kaluar Visari dhe mijëra bashkëvuajtës të tij? A kanë patur rastin që në pjatën e tyre të gjellës të largojnë krimbat për të ngrënë lakrat? A kanë provuar prangat gjermane dhe duart e tyre tek shtërngoheshin me cepin e kapotës deri në zero, kur dikush rrëzohej përdhe pa ndjenja, apo një tjetër vdiste duke e lënë zemra? A kanë patur rastin që të ngrihen në acarin minus 20 gradë, kur për të mbijetuar, trupin e mbështillnin me gazeta, dhe këmbët me lecka dhe copza batanijesh të kohës së luftës së parë botërore? A kanë patur rastin të lageshin përditë në dushin e galerive (dy mijë metra në thellësi të tokës) me ethe që vibronin në palcë? A kanë patur rastin që në apelin e përditshëm të shohin rrallimin e shokëve të fatit një e nga një nga vdekjet e pritura dhe të papritura? A kanë patur rastin të provojnë elektroshok, apsez, haloperidol, 2 me 1, chloropromazin, terralene, nozinane, imipramine, opium dhe torturat çnjerëzore, gjoja në emër të eksperimentimeve shkencore? A kanë patur rastin të informohen për pushkatimet, internimet e të afërmve të tyre?

Dr. Kristo Kallapolli, për hatrin e fëmijëve të tij (sigurimi e kërcënonte se do t’ia ndëshkonte familjen), do të pranonte akuzën bajate të “poli-agjentit”! Eshtë kollaj që të predikosh moralin e qëndresës, pa peshën e zinxhirëve mbi shpinë dhe kaskat e vdekjes mbi kokë. Po zotërinj! Eshtë kollaj dhe turp!!!

Tablloja rëndohet, kur shohim dhe njeriun e letrave Kadare, tek shprehet se nuk do ta falë Lubonjën (për të cilin nuk kam ndonjë konsideratë për vetë flip-flop-et e tija), i cili, gjoja e paskësh paditur. Ja klemenca e përçudnuar e shkrimtarit …! Çudi! Por çudia nuk mbaron me kaq edhe pse rrallë kush pyet se çfarë i ndodhi shkrimtarit Kadare nga paditja e Fatos Lubonjës? Pse nuk e burgosën, kur të burgosnin për një fjalë goje…?! Lavdia e pompuar nga privilegjet rozë vetpaditet tek bëhet qesharak duke bërë rolin e viktimës, kur në fakt, viktima është Lubonja. Por le ta pranojmë për një çast që dhe vetë Kadare është viktimë. Cili do të ishte atëherë kuptimi i këtij debati?! Fajtorë janë vetë viktimat, dje dhe sot! Hartuesit, urdhërdhënësit dhe përdoruesit e dosjeve famëkeqe, domethënë, vetë Sigurimi dhe ish kasta e lartë e PPSh, nuk janë përgjegjës për krimet e diktaturës dhe pasojat e saj.

Siç shihet, asnjë nga të “kulluarit” kritikë nuk i njeh vuajtjet dhe tmerret që kanë kaluar të persekutuarit. Atëherë, si mund të bëhet një gjykim racional kur nuk ekziston njohja…?!

Të gjithë njerëzit që kanë kaluar nëpër dyert e terrorit komunist e dinë se si janë bërë dosjet dhe kush i ka udhëhequr. Tani me dosjet e persekutorëve duan të vrasin përsëri viktimat e rregjimit, e kush bën këtë gjykim? O Zot, më fal…! Gjykimi është kalibri që mason të mirën dhe të keqen.

Nuk i ka hije asnjë personi të bëjë rolin e gjykatësit apo aktorit mbi tragjedinë e viktimave dhe aq më pak ta quajë veten të përndjekur, kur njihen që disa prej tyre e kanë çuar në piedëstal dikatorin Hoxha…

Letrat ill-smelling që ka lënë diktatura janë një stisje e tmerrshme që ngjan si një booby trap, që vret më tepër të persekutuarit (90%) sesa përsekutorët e kuq që i sajuan ato …

Atëherë, çfarë u mbetet të persekutuarve për të mbrojtur nderin e tyre të nëpëkëmbur, të bëhen kamikazë ?!

Rumi thoshte : “Plaga është drita në të cilën ju hyni!”

Falë persekutorëve, të persekutuarit e kanë fituar atë.

Kosovë-Serbi, 4 vjet nga Marrëveshja e Parë për Normalizimin e Marrëdhënieve

April 19, 2017 by dgreca

-Çka thuhet në marrëveshjen e 19 prillit 2013 e të 25 gushtit 2015 dhe çka thuhet për marrëveshjen për Asociacionin… në vendimin e Gjykatës Kushtetuese të Kosovës të 23 dhjetorit 2015?/

-Qeveria e Kosovës ka siguruar se, “i tërë procesi dhe çdo akt juridik për të finalizuar asociacionin e komunave me shumicë serbe do bëhet duke u bazuar dhe respektuar konkluzionet e Gjykatës Kushtetues” dhe se “edhe Statuti i asociacionit do dërgohet në Kushtetuese”/

– Në Bruksel – 30 takime kryeministrore, 2 me pjesëmarrje edhe të presidentëve/

PRISHTINË, 19 Prill 2017-Gazeta DIELLI-Behlul Jashari/ Para katër vitesh, në 19 prill 2013, në Bruksel, Kosova dhe Serbia – kryeministrat e atëhershëm Hashim Thaçi e Ivica Daçiç, në raundin e 10-të të dialogut, kanë parafuar Marrëveshjen e Parë për Normalizimin e Marrëdhënieve, të vlerësuar historike. Marrëveshja 15 pikëshe, në 6 pikat e para ka Asoaciacionin apo Bashkësinë e komunave me shumicë serbe në Kosovë.

Në tekstin e Marrëveshjes, nën një, përcaktohej: “Do të ketë një Asociacion / Bashkësi e komunave të banuara me shumicë serbe në Kosovë. Anëtarësimi do të jetë i hapur për cilëndo komunë, me kusht që anëtarët pajtohen”.
Asociacioni i komunave me shumicë sebe në Kosovë është një nga katër marrëveshjet Prishtinë-Beograd të nënshkruara nga krerët e dy qeverive, Isa Mustafa e Aleksandar Vuçiç, në mbrëmjen e 25 gushtit 2015 në Bruksel, në raunin e 28 të dialogut në nivel kryeministrash, ndërsa kundërshtohet nga opozita kosovare.

Në marrëveshje, e para pikë është kjo: “Asociacioni/Bashkësia i komunave me shumicë serbe në Kosovë themelohet si një Asociacion/Bashkësi i komunave siç parashihet me Marrëveshjen e Parë, Ligjin mbi Ratifikimin e Marrëveshjes së Parë dhe Ligjet e Kosovës”.

Mes tjerash, në marrëveshje, te “Objektiva” thuhet se Asociacioni “vendos marrëdhënie dhe hyn në marrëveshje bashkëpunimi me asociacionet tjera të komunave, vendore dhe ndërkombëtare”.

Ndërsa, te “Buxheti dhe përkrahja” theksohen “kontributet, grantet, donacionet si dhe përkrahja financiare nga asociacionet dhe organizatat tjera vendore dhe ndërkombëtare si dhe nga Republika e Serbisë”.

Në 23 dhjetor 2015, Gjykata Kushtetuese e Kosovës, pas kërkesës që i është bërë nga Presidentja e Republikës të vlerësojë përputhshmërinë e dokumentit të emërtuar “Asociacioni/Bashkësia e komunave me shumicë serbe në Kosovë – parimet e përgjithshme/elementet kryesore”, ka vendosur se, “këto Parime nuk janë tërësisht në përputhje me standardet kushtetuese përkatëse dhe ka konkluduar se akti ligjor i qeverisë së Republikës së Kosovës dhe Statuti duhet të jenë në përputhje”.

Pas këtij vendimi, qeveria e Kosovës ka siguruar se, “i tërë procesi dhe çdo akt juridik për të finalizuar asociacionin e komunave me shumicë serbe do bëhet duke u bazuar dhe respektuar konkluzionet e Gjykatës Kushtetues” dhe se “edhe Statuti i asociacionit do dërgohet në Kushtetuese”.

Në raundin e 30-të kryeministror në Bruksel, në 27 janar 2016, ku është biseduar për zbatimin e marrëveshjeve të arritura deri atëherë dhe rrugën përpara në dialog, temë kryesore ka qenë zbatimi i marrëveshjes për formimin e Asociacionit të komunave me shumicë serbe në Kosovë, por nuk ka pasur ndonjë dakordim për afat kohor dhe kryeminsitri kosovar Mustafa dhe ai serb Vuçiç kishin “qëndrime të kundërta rreth vendimeve të Kushtetueses” së Kosovës.

Ky ishte raundi i shtatë i takimeve në Bruksel i kryeministrave Mustafa e Vuçiç, i pari në vitin 2016, i fundit në nivel kryeministrash.

Kosova dhe Serbia, në Bruksel, kanë zhvilluar 30 raunde të dialogut në nivel të lartë kryeministror, në procesin drejt normalizimit të marrëdhënieve, të kryesuar nga BE e mbështetur nga SHBA.

Takimet në nivel të lartë në Bruksel të kryeministrave aktualë Mustafa e Vuçiç, të qeverive të zgjedhjeve 2014 në të dy shtetet, që u mbajtën më parë në Serbi e pastaj në Kosovë, pasojnë 23 raundet e zhvilluara nga kryeministrat e mëparshëm Hashim Thaçi e Ivica Daçiç, të cilët në shtatë raundet tjera ishin pjesëmarrës delegacionesh në këtë dialog si ministra të punëve të jashtëme.

Ndërkohë, Thaçi është prej mëse një viti president i Kosovës dhe edhe Vuçiç është tashmë i zgjedhur president i Serbisë këtë vit, në 2 prill, të cilët pritet ta vazhdojnë dialogun në nivel presidencial.

Kosova dhe Serbia kanë zhvilluar në në Bruksel edhe dy takimi në nivelin më të lartë-me pjesëmarrjen edhe të presidentëve Hashim Thaçi e Tomislav Nikoliç, madje Brenda një jave në 24 janar dhe 1 shkurt 2017, me fokus në realizimin e marrëveshjeve.

Bisedimet Kosovë-Serbi në nivel të lartë kanë pasuar dialogun teknik, të filluar në 8 mars 2011, poashtu në Bruksel, ku në krye të delegacionit kosovar ishte Edita Tahiri atëherë zëvendëskryeministre, tash ministre e Dialogut.

Katër vjet pas Marrëveshjes së parë, ende nuk dihet kur do formohet Asociacioni i komunave me shumicë serbe. Po, në Kosovën e pavarur edhe para formimit të Asociacionit komunat serbe kanë përgjegjësitë nga Paketa Ahtisaari e procesi i decentralizimit, i nisur para nëntë viteve e zhvilluar më tej.

Në Kosovë, Mitrovica e Veriut është komuna më e re, e 38-ta, e 10-ta me shumicë serbe, e 5-ta pas Graçanicës, Kllokotit, Ranillugut e Parteshit, të formuara sipas Propozimit Gjithpërfshirës për Zgjidhjen e Statusit të Kosovës të kryenegociatorit Ahtisaari – emisarit special të OKB-së.

Po sipas Paketës Ahtisaari, katër komunave me shumicë serbe që ekzistonin në Kosovë, Leposaviçit, Zubin-Potokut dhe Zveçanit, që të trija në veri, dhe Shtërpcës në jug, i është shtuar edhe një tjetër – Novobërda, me zgjërimin e saj.

Procesi i decentralizimit në Kosovë ka nisur zyrtarisht në shtator 2008 – vitin historik të shpalljes së pavarësisë në 17 shkurt, të njohur deri tash nga 114 shtete anëtare të OKB-së.

Sipas regjistrimit të popullsisë të pranverës 2011, në Kosovë, pa veriun, u numëran 1.739. 825 banorë rezidentë, 92.93 % shqiptarë. Pjesa tjetër e përqindjeve iu takon komuniteteve pakicë, 1.58% boshnjakë, 1.47 % serbë, 1.08 % turqë, etj.

Por, numri i banorëve-shtetasëve të Kosovës është më i madh, meqë regjistrimi i popullsisë nuk ka përfshirë një të tretën e kosovarëve që vlerësohet se jetojnë e punojnë jashtë vendit.

Përqindja e komunitetit serb do ishte më e lartë me përfshirjen e veriut në regjistrim. Në veri të Mitrovicës dhe tre komuna tjera veriore – Leposaviç, Zubin Potok e Zveçan, ku është refuzuar regjistrimi i popullsisë, sipas një shifre që e kanë përmendur autoritetet kosovare, jetojnë rreth 40 mijë serbë.

PËRMBAJTJA E TEKSTIT TË MARRËVESHJES KOSOVË – SERBI, TË PARAFUAR NË 19 PRILL 2013:

1. Do të ketë një Asociacion / Bashkësi të komunave të banuara me shumicë serbe në Kosovë. Anëtarësimi do të jetë i hapur për cilëndo komunë, me kusht që anëtarët të pajtohen.

2. Bashkësia / Asociacioni do të krijohet me statut. Zhbërja e tij/saj mund të ndodhë vetëm me një vendim të komunave pjesëmarrëse. Garancitë ligjore do të sigurohen përmes ligjit në fuqi dhe ligjit kushtetues (përfshirë 2/3 e shumicës së trupit vendimmarrës).

3. Strukturat e Asociacionit / Bashkësisë do të themelohen mbi po të njëjtat baza sikurse statuti ekzistues i Asociacionit të Komunave të Kosovës, si për shembull, kryetari, zëvendëskryetari, Asambleja, Këshilli.

4. Në pajtim me përgjegjësitë e ofruara nga Karta Evropiane për Vetëqeverisje Lokale dhe ligjin e Kosovës, komunat pjesëmarrëse do të kenë mundësi të bashkëpunojnë për të ushtruar fuqinë e tyre në gjithë Bashkësinë / Asociacionin. Asociacioni/Bashkësia do të ketë qasje të plotë në fushat e zhvillimit ekonomik, arsimit, shëndetësisë, planifikimit urban dhe rural.

5. Asociacion / Bashkësia do të ushtrojë edhe përgjegjësi të tjera shtesë, varësisht se si delegohen nga autoritetet qendrore.

6. Bashkësia / Asociacioni do të ketë një rol përfaqësimi te autoritetet qendrore dhe për këtë qëllim do të ketë një ulëse në këshillin konsultativ për komunitete. Në përputhje me këtë, është paraparë një funksion vëzhgues.

7. Do të ketë një forcë policore në Kosovë, që quhet Policia e Kosovës. Të gjithë policët në veri të Kosovës do të jenë të integruar brenda kuadrit të Policisë së Kosovës. Pagat do të jepen vetëm nga Policia e Kosovës (PK).

8. Pjesëtarëve të strukturave serbe të sigurimit do t’iu ofrohet nga një vend në strukturat përkatëse të Kosovës.

9. Do të ketë një komandant Rajonal të Policisë për katër komunat me shumicë serbe (Mitrovica e veriut, Zveçan, Zubin Potok dhe Leposaviq) . Komandant i këtij rajoni do të jetë një serb i Kosovës, i emëruar nga Ministria e Punëve të Brendshme, nga një listë që do të sigurohet nga katër kryebashkiakët, në emër të Asociacionit/Bashkësisë. Përbërja e PK-së në veri do të pasqyrojë përbërjen e popullatës së katër komunave. (Do të ketë edhe një komandant tjetër rajonal për komunat e Mitrovicës, Skënderajt dhe Vushtrrisë). Komandanti rajonal i katër komunave në veri do të bashkëpunojë me komandantët e tjerë rajonalë.

10. Autoritetet gjyqësore do të jenë të integruara dhe do të veprojnë brenda kuadrit ligjor të Kosovës. Gjykata e Apelit në Prishtinë do të krijojë një panel shumica e gjykatësve të të cilit do të jenë serbë të Kosovës, për t’u marrë me të gjitha komunat me shumicë serbe në Kosovë. Një sektor i kësaj Gjykate të Apelit, e përbërë nga stafi administrativ dhe gjyqësor, do të qëndrojë përherë në veri të Mitrovicës (Gjykata e Qarkut në Mitrovicë). Shumica e secilit panel të sektorit të mësipërm do të përbëhet nga gjykatës serbë të Kosovës. Vendqëndrimi i gjykatësve respektivë do të varet nga natyra e rasteve në të cilat janë të përfshirë.

11. Zgjedhjet komunale në komunat e veriut do të organizohen në vitin 2013, me ndihmën e OSBE-së, në përputhje me ligjin e Kosovës, dhe me standardet ndërkombëtare.

12. Një plan zbatimi, përfshirë edhe kuadrin kohor, do të hartohet më 26 prill. Për zbatimin e kësaj marrëveshjeje, do të adresohet parimi i fondit transparent.

13. Diskutimet lidhur me energjinë dhe telekomin do të intensifikohen nga të dyja palët, dhe do të përfundojnë deri më 15 qershor.

14. Është arritur pajtimi që asnjëra palë të mos e bllokojë, apo inkurajojë të tjerët për të bllokuar përparimin e palës tjetër në rrugëtimin drejt BE-së.

15. Me ndihmën e BE-së, nga të dyja palët do të krijohet një Komitet i Zbatimit.

Kosova dhe Shqipëria marrëveshje për bashkëpunim dhe ndihmë në raste të fatkeqësive

April 19, 2017 by dgreca

-Qeveria e Kosovës miraton nismën për Marrëveshje me Këshillin e Ministrave të Shqipërisë për bashkëpunim dhe ndihmë të ndërsjellë në raste të fatkeqësive natyrore dhe të tjera/

PRISHTINË, 19 Prill 2017-B.Jashari/ Qeveria e Kosovës në mbledhjen e sotme miratoi nismën për lidhjen e Marrëveshjes me Këshillin e Ministrave të Shqipërisë për bashkëpunim dhe ndihmë të ndërsjellë në raste të fatkeqësive natyrore dhe fatkeqësive tjera.

“Marrëveshja ka për qëllim të ndihmojë në rritjen e kapaciteteve dhe në reagimin e shpejtë në rast të fatkeqësive natyrore dhe fatkeqësive tjera, për të ndihmuar dhe bashkëpunuar në fushën e mbrojtjes civile, në veçanti lidhur me planifikimin dhe masat parandaluese për t’u mbrojtur nga përmbytjet, tërmetet, bllokimet nga bora, zjarret, ndotja, aksidentet detare, ndotja radiologjike si dhe fatkeqësitë tjera që vijnë qoftë nga veprimtaria njerëzore, ndihmë të ndërsjellë në mbrojtje, kërkim-shpëtim dhe eliminim të pasojave që vijnë nga fatkeqësi natyrore dhe fatkeqësi të tjera”, u theksua në mbledhje.Qeveria e Republikës së Kosovës, e drejtuar nga kryeministri Isa Mustafa, zhvilloi sot mbledhjen e rregullt, të 142-të me radhë, në të cilën ka miratuar vendime nga fusha e përgjegjësive kushtetuese dhe ligjore.Qeveria miratoi edhe vendimin për themelimin e Këshillit të Turizmit të Kosovës. Ministria e Tregtisë dhe Industrisë në vazhdën e përpjekjeve të përgjithshme të qeverisë për të përmirësuar zhvillimin e turizmit dhe për të mundësuar rritjen ekonomike në Kosovë, në pajtim me programin e qeverisë, Marrëveshjen e Stabilizim Asociimit dhe Raportin e Progresit 2016 për Kosovën, është e angazhuar në mënyrë aktive për zhvillimin e politikave turistike dhe ka për qëllim përmirësimin e ofertës turistike dhe rritjen e numrit të turistëve në Kosovë.Kabineti qeveritar, miratoi dhe vendimin për transferin e stafit dhe rialokimin e mjeteve financiare për integrimin e personelit nga fondi i kontingjentit i të ashtuquajturës “Mbrojtja Civile”. Ky vendim e rrumbullakëson zbatimin e marrëveshjes për zhbërjen e të ashtuquajturës “Mbrojtja Civile” në veriun e Kosovës me shumicë serbe.Në mbledhjen e sotme, kabineti qeveritar u informua për takimin e Nën Komitetit të MSA-së për Tregti, Industri, Dogana dhe Tatime ndërmjet institucioneve të Republikës së Kosovës dhe Komisionit Evropian. Në këtë takim, i mbajtur më 6 prill 2017 është diskutuar progresi për zbatimin e MSA-së dhe reformave, përfshirë edhe konkluzionet e vitit të kaluar, sfidat dhe janë dakorduar masat që duhet marrë në muajt në vijim në një varg sektorësh, që nga tregtia, industria, doganat, tatimet dhe lëvizja e lirë e mallrave.