Archives for December 2017

Presidenti Meta: Vota kundër në OKB nuk pasqyron qëndrimin shtetëror

December 22, 2017 by dgreca

1 Meta Betohet

Zëdhënësi i Presidentit të Republikës komenton votën e djeshme të Shqipërisë në OKB/

Zëdhënësi i Presidentit të Republikës, zoti Tedi Blushi, i pyetur mbi votën e djeshme të Shqipërisë kundër SHBA-së pohoi se:Presidenti i Republikës nuk është konsultuar dhe informuar paraprakisht lidhur me qëndrimin që do të mbahej ndaj kësaj çështjeje të rëndësishme, jo vetëm për politikën e jashtme të Shqipërisë, por për mbarë kombin shqiptar.

Presidenti vlerëson se ky qëndrim dhe kjo votë kundër, tërësisht e panevojshme, nuk pasqyron një qëndrim shtetëror dhe aq më tepër një qëndrim e konsensus mbarëkombëtar.

Presidenti thekson se nuk duhet të harrojmë se SHBA mbetet aleati dhe partneri më i rëndësishëm strategjik, ndaj qëndrime e vendime të tilla duhet të jenë të mirë koordinuara.

Populli dhe kombi shqiptar nuk e harrojnë kurrë dhe i janë mirënjohës vendimeve historike të SHBA-së lidhur me ekzistencën jetike të kombit dhe të ardhmen euroatlantike të Shqipërisë dhe të Kosovës.

VATRA- VOTA ANTIAMERIKANE E QEVERISE SHQIPTARE NE OKB, KUNDER INTERESAVE TE KOMBIT SHQIPTAR

December 22, 2017 by dgreca

DEKLARATE E FEDERATES PANSHQIPTARE TE AMERIKES”VATRA”/

Federata Panshqiptare e Amerikës VATRA ka ndjekur me një interes të lartë cështjen e transferimit të ambasadës së Shteteve të Bashkuara në Jeruzalem dhe ka mbështetur qëndrimin e Presidentit Trump pa asnjë rezervë.

Federata Vatra, mbështetësit dhe simpatizantët e saj në SHBA dhe mbarë botën janë ndjerë tejet të zhgënjyer nga votimi kundër i Qeverisë së Republikës së Shqipërisë për Rezolutën e paraqitur në OKB.

Kjo votë kundër SHBA e Kryeministrit Edi Rama është jo vetëm mosmirënjohje për gjithë mbështetjen amerikane ndaj Shqipërisë përgjatë shtetformimit, e deri më tash, si edhe për rolin vendimtar në krijimin dhe procesin e njohjes së Republikës së Kosovës, por është edhe një mesazh tejet i rrezikshëm për vazhdimësinë e marrëdhënieve mes SHBA dhe Shqipërisë. Votimi i Qeverisë Shqiptare kundër SHBA është akti i dytë publik i Kryeministrit Edi Rama, pas deklarimit të tij të mëparshëm se zgjedhja e Trumpit President të SHBA “Zoti na ndjeftë, do të dëmtonte botën demokratike”.

Parë në zhvillimet më të fundit të diplomacisë amerikane, sa i përket anëtarësimit të Kosovës në OKB, vota e Qeverisë Shqiptare kundër Shteteve të Bashkuara konsiderohet nga Federata Vatra si një Akt Antikombëtar.

Duke përfituar nga ky moment krycial i diplomacisë botërore, VATRA shpreh publikisht mbështetjen më të thellë për Presidentin Trump dhe përpjekjet e tij për të rritur autoritetin e SHBA në botë. Gjithashtu, Federata Panshqiptare Vatra vlerëson jashtëzakonisht prezantimin tejet professional dhe mbrojtjen dinjitoze të kësaj nisme në OKB nga Ambasadorja Nikki R. Haley.

Së fundi, Federata Panshqiptare e Amerikës VATRA, si organizatë shekullore dhe më e madhja e diasporës shqiptare rikonfirmon qëndrimin e saj të palëkundur në mbështetje të Presidentit Trump dhe dënon me ashpërsi sjelljen antikombëtare të Kryeministrit të Shqipërisë Edi Rama.

Vatra i bën thirrje ndërgjegjes shqiptare kudo në botë që në këto momente delikate të rrisë dashurinë dhe besimin tek SHBA, si vendi më mik i kombit tonë.

Federata Panshqiptare e Amerikës Vatra po ndjek me vëmëndje situatën dhe do të paraqesë shqetësimin e saj në instancat më të lartë të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

President

Dritan Mishto

Lotët e asaj vajze

December 21, 2017 by dgreca

Reshat Kripa*/Vjeshtë 1992. Në një nga ditët e asaj vjeshte, nga Ministria e Arsimit, erdhën disa kërkesa për të drejta studimi për në arsimin e lartë, për të përndjekurit politikë. Duhej të zgjidheshin personat që do të vazhdonin studimet. U mblodhën kërkesat dhe kryesia e shoqatës së të përndjekurve politikë filloi diskutimin për të caktuar kush do të përfitonte dhe në cilin fakultet. Pasi kishin diskutuar disa nga anëtarët e kryesisë, u ngrit Fatosi:

– Gjithmonë kam patur një ëndërr. Desha të studioja. Desha të bëhesha dikush. Por regjimi nuk më lejoi. Tani jam në moshë të thyer. Megjithatë këtë dëshirë vazhdoj ta kem dhe më duket se sot ka ardhur dita që ta realizojë. Ndaj ju drejtohem juve, të dashur miq, po e patë të arsyeshme, më jepni njërën nga të drejtat e studimit.

Asnjë nuk foli. Për disa minuta mbretëroi heshtja. Së fundi u ngrit Visari:

– Unë jam dakord dhe kam besim të plotë se do të na nderojë.

Nuk kundërshtuan. Miratuan listën e emrave fitues dhe ngarkuan Fatosin, si sekretar, që të bënte shkresën përkatëse.

Kaluan disa ditë. Ishte përpiluar shkresa dhe po pritej që të vinte kryetari për ta nënshkruar. Fatosi qëndronte në zyrën e shoqatës dhe priste të përndjekurit që kishin probleme.

Trokiti porta.

– Hyni! – tha ai.

Në zyrë hyri një vajzë. Fatosit iu duk si një fytyrë e njohur por nuk i kujtohej se ku. I zgjati dorën, e ftoi të ulej dhe i tha:

– Përse jeni munduar?

Vajza vuri buzën në gaz.

– Nuk po më njihni?

Fatosi qëndroi i habitur. Iu duk sikur në ato çaste kujtesa i kishte fluturuar. Ajo e kuptoi dhe foli:

– Jam Sandra Mino.

– Sandra? Vajza e mikut tim?

U ngrit, e përqafoi fort dhe e puthi në ballë.

– Xhaxhai si është? – pyeti.

– Xhaxhai nuk jeton më, – u përgjigj ajo. – Ka disa vjet që i ka mbyllur sytë.

Për një çast Fatosi e ndjeu veten ngushtë. I erdhi shumë keq që nuk e kishte marrë vesh këtë lajm më parë.

– Përse je munduar, moj bijë? – e pyeti.

– Kam dëgjuar se ju kanë ardhur disa të drejta studimi. A e mbani mend se ç’më thatë ditën e fundit kur u takuam para disa viteve? Mendova se erdhi dita e plotësimit të ëndrrës sime.

Fatosi mbeti keq. Listat ishin përfunduar dhe bërë gati për t’u nënshkruar. Si t’ia bënte? A mund të hiqte ndonjë dhe të shkruante emrin e saj? Nuk e kishte atë të drejtë.

– Po je kujtuar vonë, moj vajzë – i tha. – Tashmë listat janë miratuar.

– Tani e mora vesh – tha ajo dhe nga sytë i rrodhën disa pika lot.

Fatosit iu kujtua ngjarja e disa viteve më parë, kur nga sytë e saj kishte parë të rridhnin të njëjtët lot si sot.

Atë mëngjes ishte ngritur herët. Duhej të kapte trenin e orës 6.oo. I ishte bërë zakon që kur kishte ndërmend të udhëtonte të ngrihej disa orë para kohës së caktuar. Duhej të shkonte në Tiranë. Vëllai i tij, Kreshniku, ishte shtruar në spital dhe i duhej të interesohej për të. Në pasdite duhej të kthehej përsëri se të nesërmen detyrimisht duhej të paraqitej në punë.

Mbërriti në stacion dhe shkoi te biletaria. Një radhë e gjatë ishte para sportelit. Ishte e diel dhe njerëzia kërkonin t’i zgjidhnin problemet e tyre në të vetmen ditë pushimi. Në radhë pa Astritin, një shokun e tij. I dha lekët dhe ai i preu biletën.

– Eja, – tha Astriti pasi doli nga radha. – Kam dërguar gruan dhe djalin të zenë vendet.

– Ku do të shkoni? – e pyeti Fatosi.

– Në Fier.

Hipën në tren dhe filluan të kërkojnë vagon më vagon, ku ishin gruaja dhe djali i tij. Së fundi i gjetën. Astriti u ul në vendin që i kishin ruajtur ato. Vendet e tjera ishin të zëna. Madje kishte edhe një shumicë njerëzish që qëndronin në këmbë. I vetmi mjet për trasportin e udhëtarëve ishte i tejmbushur.

Ndërkaq sirena oshëtiu dhe treni u nis duke rrëkëllitur rrotat sipas ritmit.

– Ku shkoni? – i tha një burrë që qëndronte pranë tij.

– Në Tiranë, – iu përgjigj.

– E paskemi rrugën bashkë, – vazhdoi – por, si duken bathët, do ta bëjmë të gjithë më këmbë.

– Mos u merakos, – iu përgjigj Fatosi – Në Fier do të zbresë ky miku im me gjithë

familjen dhe ulemi në vendet e tyre.

– Po ti rrofsh se më hoqe sikletin! – tha me një zë që shprehte kënaqësi i panjohuri. – Nuk kam hallin tim, por të kësaj kërthisë që kam me vete.

Fatosi hodhi vështrimin nga drejtimi që tregoi ai dhe dalloi një vajzë që nuk duhej të ishte më shumë se tetëmbëdhjetë vjeç. Ishte një bukuri e rrallë. Sytë e zezë, vetullat në formën e hënës së porsalindur, hunda e vogël dhe buzët e kuqe i jepnin një hijeshi të veçantë asaj fytyre.

Ndërkaq mbërritën në Fier. Astriti zbriti dhe ata u ulën. Fatosi në një anë dhe i panjohuri përballë tij, së bashku me vajzën.

– Vajza jote? – e pyeti.

– Jo, mbesa, – u përgjigj dhe me një zë të ulët, që të mos e dëgjonte ajo, vazhdoi – Është jetime. Dy muaj më parë i vdiq i ati, vëllai im. Tani kujdesem unë për të.

I panjohuri ishte nga ata tipa që zinin miqësi menjëherë.

– Do të shkojë në Tiranë të interesohem për t’i nxjerrë të drejtën e studimit për shkollën e lartë.

– Nuk i paska dalë?

– Jo

– Përse? – e shtyu kureshtja Fatosin ta pyes.

I panjohuri hapi çantën që mbante në duar dhe i tregoi deftesën e pjekurisë. Fatosi shtangu. Të gjitha notat ishin dhjeta. Si kishte mundësi? Hodhi vështrimin nga vajza dhe pa sytë e saj të bukur dhe iu duk sikur prej tyre rridhnin dy pika lot. Mendoi se me siguri ajo duhej të kishte diçka në biografine e saj.

– Ngrihe kokën, vajzë! – i tha për ta qetësuar. – Të siguroj se së shpejti do të shkosh në universitet

Ajo fshiu lotët dhe pëshpëriti:

– A thua?

Në ato dy fjalë Fatosi dalloi dëshirën për të studiuar dhe për të dalë në jetë. Xhaxhai hodhi një vështrim dhe bëri një shenjë që ai nuk e mori vesh se ç’donte të thoshte. Nuk e zgjati më. Ktheu vështrimin nga dritarja dhe po shikonte drurët e pemëve që fluturonin në drejtim të kundërt me lëvizjen e tij. Papritur pranë veshit dëgjoi një zë që pëshpëriti:

– Eh, or mik! Nuk rri dot pa jua thënë dy fjalë.

Fatosi ktheu kokën dhe pa xhaxhanë që ishte afruar pranë veshit të tij dhe pëshpëriste me zë të ultë që të mos e dëgjonin ata që ishin aty pranë.

– Kam frikë! Kam frikë se do të na dalë rruga bosh.

– Përse?

Nuk u përgjigj. Qëndroi disa minuta në heshtje, pastaj vazhdoi:

– Të dalë, ku të dalë. Do t’jua them.

– Si është puna? – pyeti Fatosi.

– Babai i saj dhe vëllai im ka qenë në burg për politikë. U dënua me njëzet vjet. Pasi u lirua e martuam me një të rradhës së tij. U lindi kjo vajzë. Para dy muajsh tim vëlla e zuri sëmundja e keqe që e hoqi nga kjo jetë.

Fatosi u bë kureshtar të mësonte se në çfarë periudhe ishte burgosur i vëllai.

– Kur është burgosur?

– Në vitin 45.

– Si e quanin?

– Josif Mino

Fatosit i çeli fytyra. E kishte njohur. Fati e kishte sjellë që të endeshin bashkë nga njëri kamp në tjetrin. Ishte një intelektual i vërtetë, por edhe nje njeri i veçantë. I erdhi shumë keq kur mësoi se nuk jetonte më.

– Ngushëllime! – i tha mikut.

Ktheu vështrimin nga vajza. Ajo ishte zhytur në leximin e një libri dhe nuk dëgjonte se ç’pëshpëritej rreth e rotull.

– Më vjen shumë keq, – vazhdoi – e kam njohur. Kemi qenë së bashku.

– Ashtu? Ma ndolli zemra! – klithi ai dhe i qeshi fytyra. Pastaj vazhdoi: – Josifi ishte djali i madh i shtëpisë. Babai, bëri si bëri, dhe mundi të siguronte një shumë të hollash dhe ta dërgonte për studime në Romë. E mbaroi me rezultate të shkëlqyera. Sandra, kështu

quhet vajza, atij i ka ngjarë.

– Ku do të shkoni?

– Kam një kushëri në Ministrinë e Arsimit. Nuk e di në se do të mbarojë punë por, sidoqoftë, do e hedh edhe këtë zar.

Fatosi hodhi vështrimin nga vajza dhe para syve i doli rinia e tij. Kishte mbaruar shkollën e mesme me rezultate të larta. Kishte bërë kërkesë për vazhdimin e studimeve, por i ishte refuzuar. Një mik i kishte sugjeruar të shkonte të takonte Ministrin e Arsimit në Tiranë.

– Shpresoj të të ndihmojë, – i kishte thënë miku. – E kemi patriot. Ai e njeh familjen tënde.

Kishte shkuar. Ministri nuk ndodhej në Tiranë. E kishte pritur zëvendësi i tij. I kishte treguar gjithçka, edhe për burgun që kishte bërë. Së fundi, i kishte treguar dëftesën e pjekurisë. Si e kishte vështruar mirë e mirë, zëvendësministri kishte thënë:

– Djalë i mirë, shko puno dhe jeto i qetë. Mos u mundo të kërkosh më tepër.

Ato fjalë i kishin dhënë të kuptonte se rrugët për të vazhduar më tej ishin të mbyllura.

Këto gjëra mendonte duke vështruar vajzën me dy pika lot në sy. Në ndërgjegjen e tij ndiente se edhe ajo do të merrte të njëjtën përgjigje. Ishte koha e zhgënjimeve të mëdha, e ëndrrave të parealizuara, ëndrrave të kyçura.

Ndërkohë u ndie një zë nga qendra e zërit të trenit:

– Po mbërrijmë në stacionin e Tiranës. Ju lutemi pasagjerëve të mos harrojnë plaçkat.

U ngritën dhe dolën. Udhëtuan një copë rrugë së bashku, pastaj u ndanë, ata për te kushëriri i tyre, ndërsa ai për në spital.

Pas ndonjë muaji Fatosi e takoi vajzën rastësisht.

– Fillove? – e pyeti me kureshtje.

– Jo, – u përgjigj ajo me një zë të dridhur dhe lotët i rrodhën përsëri nga sytë.

– Mos u mërzit, – i tha ai për ta qetësuar, – je e re dhe do të vijë dita që të plotësosh ëndrrën tënde.

U ndanë. Ajo iku me kokën e ulur dhe atij i dukej sikur vazhdonte të lotonte.

Pikërisht këta lot iu kujtuan në ato çaste. Iu duk sikur vajza vazhdonte të jetonte atë kohë të zymtë.

E mblodhi veten. U mendua një çast dhe më në fund vendosi. E kishte një mundësi për ta ndihmuar atë vajzë. Dhe ajo mundësi ishte ai vetë. Ajo do të zinte vendin e tij në listë. Ishte e re, plot energji, ndërsa ai pothuajse në fund të rrugës së tij. Si mund të dilte para saj?

– Leri lotët, – i tha. – Ti do të jesh në krye të listës

– Vërtetë? – thirri ajo pa arritur të kuptojë se çfarë kishte ndodhur.

– Mos pyet më tepër. Mëso që të shkëlqesh si në gjimnaz dhe të bëhesh e vlefshme për këtë vend. Atdheu ka nevojë për njerëz si ti.

U ngrit dhe e përqafoi. Lotët vazhdonin të mbulonin fytyrën e saj. Por këtë herë ishin lot gëzimi.

*Fragment nga romani “Në kërkim të lirisë”

Me Gëzim e Linda Meçe ne Malborough

December 21, 2017 by dgreca

Nga Thanas L. Gjika/

(Portret biografi për Gëzim e Linda Meçe)/

Me çiftin Gëzim dhe Lindita Meçe u njohëm gjatë mbrëmjes festive që u organizua për Ditën e Flamurit sivjet në “Best Western Royal Plazza Hotel” Malborough MA.

Ky çift ka ardhur në SHBA me lotari në vitin 1997 bashkë me djalin e tyre të madh që ishte 1 vjeç e gjysëm. Këtu kjo familje u shtua dhe me një djalë të dytë. Duke punuar fort e me ndershmëri, bashkëshortët e riardhur rritën dhe shkolluan dy fëmijët dhe tani kanë disa vite që kanë blerë shtëpi dhe kanë hapur biznesin e vet. Biznesin “Golden Steps Child Care” e drejtuar nga Linda e ndihmuar prej djalit të madh, Eni-t. Gëzimi punon si shitës (seafood clerk) në “Wholefoods Hingham” MA. Kurse djali i vogël, Hiqmeti ndjek studimet e larta për Elektronikë (Computer Science) dhe punon part-time për kompaninë e madhe “Apple”.

* * *

Dy vëllezërit Meçe u shpallën armiq të popullit pa bërë asnjë krim

Gëzim Xhevat Meçe është një burrë me trup mbi mesatar, me flokë ngjyrë gështenje. Tek ai bie në sy qetësia, e folura ngadalë e me zë të ulët. Të krijohet ideja sikur ai nuk di të nxehet e të bërtasë, sikur me urtësi arrin t’i zgjidhë gjithë problemet e veta. Gëzimi u lind më 14 shkurt 1969 në një familje të internuar në fshatin e vogël Fier-Seman pranë Gradishtës së Lushnjës. Biografia e familjes së tij ishte njollosur që më 1945, kur u arrestua gjyshi Enver Meçe (1910 – 1947). Në atë vit babai i Gëzimit, Xhevati (1940 – 2010), ishte 5-6 vjeç.

Gjyshi i Gëzimit, Enver Meçja, bashkë me vëllain e vet Hyqmetin, ishin bij të Elmaz Meçes, pronar tokash dhe pyjesh në Myzeqe. Ata kryen studimet e larta për drejtësi në Romë dhe masterin e mbrojtën në France me paret që u dërgonte babai. Pas diplomimit erdhën në Tiranë, ku më 1937 hapën një zyrë avokatore. Kjo zyrë shërbente edhe si zyrë avokatore e Madhërisë së Tij Mbretit Zog i Parë.

Gjatë pushtimit italian ata vijuan punën e avokatit duke qëndruar larg politikës. Mirëpo një ditë shtatori të vitit 1944, në zyrën e tyre shkoi një partizan, i cili u tha me zë urdhërues: “Ose ejani e delni malit me ne, ose ju pret plumbi”. Hyqmeti e vlerësoi rrezikun që i priste pas këtij kërcënimi, prandaj vendosi të largohej nga atdheu. Ai ishte i pamartuar. Në Romë kishte lënë të dashurën me të cilën nuk mundi të martohej sepse ajo nuk pranoi të vinte e të jetonte në Shqipëri. Kurse vëllai i madh, Enveri, nuk deshi të largohej nga atdheu.

“Unë kam grua dhe fëmijë- tha ai. Duart nuk i kam lyer me gjak. Me partizanët nuk bashkohem, por këta nuk kanë arsye të më vrasin”.

Atëhere vëllezërit bënë marrëveshje midis tyre: Hyqmeti bëri aktin e shitjes së pronave në emër të vëllait. Kështu Enveri u bë pronar i vetëm i tyre duke ia paguar vlerën në monedha floriri. Hyqmeti mori shumën e pareve ne flori dhe shkoi në Itali.

Në vitin 1945 qeveria komuniste e arrestoi Enver Meçen dhe e dërgoi ne burgun e Beratit. Gjithë pasurinë: toka, pyje, tre shtëpitë (vilën e Tiranës, të Lushnjës dhe atë të Fierit) ia shtetëzuan dhe familjen ia internuan në Fier-Seman, në mes të baltrave dhe mushkonjave.

Në vitin 1947 Hyqmeti hyri ilegalisht në Shqipëri për ta marrë vëllain dhe familjen e tij. Mirëpo, pasi mësoi se Enverin e kishin burgosur dhe familjen ia kishin internuar, u kthye mbrapsht sepse e kuptoi se nuk do t’ja arrinte qellimit. Në Romë u martua me të dashurën e tij italiane. Për të mos u bërë viktima të agjentëve të Sigurimit shqiptar, të dy bashkëshortët u larguan nga Italia dhe u sistemuan në Toronto të Kanadasë. Aty u lindi një djalë, të cilin e pagëzuan me emrin George (Xhorxhi) pra Gjergji, për kujtim të Gjergj Kastriotit. Më vonë u lindi dhe një vajzë, por kjo nuk jetoi gjatë. Xhorxhi, duke ndjekur traditën e babait, kreu studimet e larta për avokati dhe bashkëpunoi disa vjet me të atin duke punuar në zyrën e tij. Rreth vitit 1970 familja e tyre u kthye në Romë. Këtu djali hapi zyrën e vet për avokati ndërkombëtare. Gëzimi e Linda patën rast ta vizitonin atë në vitin 2009. Babain dhe nënën e Xhorxhit nuk i takuan dot sepse ata ishin larguar nga jeta disa vjet më parë.

Sigurimi shqiptar pasi mori vesh ardhjen në Shqipëri dhe largimin e Hyqmetit, dërgoi në qelinë e burgut tek Enver Meçja, myzeqarin Kiu Bozo, një ish partizan, njeri i pashpirt. Edhe pse nuk kishte përgatitje profesionale atë e kishte caktuar qeveria të gjykonte avokatin e diplomuar Meçe. Duke e ditur se do të dështonte në procesin gjyqësor, ish partizani Bozo dha urdhër t’i bënin Enverit një gjëlpërë, gjoja për ta mbrojtur nga epidemia që kishte rënë në burg. Enver Meçja e ndjeu se me anën e asaj gjëlpëre iu dha helm. Këtë fakt ai ia tha bashkëvuajtësit kosovar të qelisë, z. Selim Gurguri, i cili ia dëshmoi Gëzimit pas vitit 1991. Pas disa ditësh, në vjeshtë të vitit 1947, Enver Meçja dha shpirt duke lënë jetimë kater fëmijë, dy djemtë: Xhevatin e Yllsiun dhe dy vajzat: Bukuroshen e Semihanë.

Xhevati, babai i Gëzimit, u rrit me mundime dhe pas përpjekjesh të shumta mundi të bëhej traktorist, zanat që e ushtroi për pak vjet, sepse më pas u rropat gjithë jetën si punetor i thjeshtë kooperative . Kurse Gëzimi pasi mbaroi shkollën e mesme me profil bujqësor në Fier-Seman shkoi ushtar në Palermo të Himarës, ku kreu shërbimin ushtarak dy-vjeçar. Pas ushtrisë u regjistrua në Ndërmarrjen e Shfrytëzimit të Naftës me drejtori në Patos. Aty filloi punën si teknik gazi në Povelçë të Fierit për shfrytëzimin e puseve të gazit. Ndërkohë gjithë familja e tij, përfshirë vellain e tij më të vogël dhe dy prinderit kaluan me banim në Fier tek ish zyrat e N.SH.N-së, të cilat ishin të mbushura me dokumente dhe letra deri në tavan, pra të pabanushme. Këtu e gjetën vitet e shkërmoqjes së diktaturës 1991-1992.

Duke qenë bir i një familjeje të përndjekur e të shpronësuar, Gëzimit iu afrua Bujar Kaloshi, Drejtor i Policisë Financiare të Qeverisë së parë të Sali Berishës. Zoti Kaloshi i propozoi Gëzimit të linte punën e teknikut të puseve e të vishej polic për të shërbyer në Policinë Financiare ose në Policinë e Rendit. Mirëpo Gëzimi mbajti porsinë e babait: “Shiko punën dhe mos u përzje në politikë”. Në vend që të vishej polic vijoi punën.

Endrra e Gëzimit ishte Amerika. Atje ai kishte vëllain e Lumturisë, nënës së tij, Prof. Ismail Çeprati (Mustafaraj), i cili e kaloi gjithë jetën duke shkruar skenarë dokumentarësh për Hollivudin dhe si veprimtar i shoqërisë “Vatra”. Ismaili njihet në SHBA si atdhetar nacionalist i arratisur që në vitin 1950. Dhe sot ai jeton në Kaliforni. Ai është bir i Hamdi dhe Merjeme Çepratit. Ati i tij ishte një nga komandantët e shquar të çetave të Ballit Kombëtar. Konkretisht ai ishte komandanti i çetës balliste të Vlorës, e cila kishte kryer aksione të armatosura kundër pushtuesve italianë dhe aksionin më të rëndësishëm e kreu kundër një autokollone gjermane te Qafa e Llogarasë, të cilën e mbajti me zjarr për dy orë. Mirëpo Hysni Kapua, i cili i njihte shumë mirë trimëritë e kësaj çete, duke zbatuar porositë e udhëheqjes së Partisë Komuniste, më 1946 dha urdhër që të arrestoheshin e të pushkatoheshin 11 luftëtarët më të shquar të ish çetës balliste të Vlorës bashkë me komandantin e saj Hamdi Çepratin. Duhej fshirë nga kujtesa lufta heroike e asaj çete, ashtu si dhe e gjithë veprimtaria atdhetare e ballistëve…

* * *

Në vitin 1993 Gëzimi u fejua e u martua me zonjushen Lindita Hoxha, një vajzë brune simpatike dhe shumë e gjallë, familja e së cilës ishte me prejardhje nga qyteti i Fierit, por e internuar në fshatin bregdetar Seman të Fierit.

Lindita, shkurt Linda, kishte mbaruar shkollën e mesme më 1988 dhe kishte ambicie të vijonte shkollën e lartë. Ajo ishte regjistruar për të ndjekur me korrespondencë Universitetin e Elbasanit “Aleksandër Xhuvani” dega Mësuesi Cikli i Ulët, të cilin e mbaroi me rezultate të shkëlqyera në vitin 1995.

Nga ana e saj Linda është bijë e një familjeje të madhe. Babai i saj zoti Gani Hoxha dhe nëna e saj zonja Nadire Hoxha (Behari) lindën gjashtë vajza dhe një djalë. Babai i saj ishte lindur më 1938. Ai punoi si zetorist në Seman që nga viti 1963 deri sa u pensionua. Në vitin 1963 familja e tij u shpall “familje me biografi të prishur”. Shkak i këtij ndryshimi u bë kapja e vëllait të tij, e Beqir Hoxhës (1923 – 2011) te kufiri me Greqinë, ku ai tentoi të arratisej. Gjatë gjyqit që iu bë me dyer të mbyllura, Beqiri pa u trembur, mbajti një qëndrim kritik ndaj regjimit komunist. Ligji për tentativë arratisjeje parashikonte dënimin me 7-10 vjet burg, kurse Beqir Hoxhën e dënuan me 35 vjet burg, të cilat i kaloi të plota në burgun e rëndë të Spaçit, prej nga doli më 1988, i raskapitur, por jo i mposhtur. Ai pati fatin të shijonte në vitet 1991-1992 shkërmoqjen e diktaturës komuniste dhe të shikonte sesi katandisën ata që e kishin torturuar në hetuesi dhe munduar në burg…

Babai i Lindës, zoti Gani, erdhi këtu në SHBA për vizitë në mars të vitit 2012. Gjatë një vizite mjekësore pas disa muajsh, në qershor të atij viti, mjekët amerikanë konstatuan se ai vuante nga enjtja e aortës te kofsha e djathtë (Aneurysm) dhe ngulën këmbë që ta operonin sa më parë. Operacioni u krye me sukses dhe ai tani gëzon jetën e dytë në Itali, ku jeton bashkë me gruan e vet, zonjën Nadire, me djalin e nusen e tij dhe fëmijët e tyre që e mbushin me gëzim sa herë i sheh e përqafohet me ta.

Edhe ne partizanët bëmë masakra në popull

Gjyshi i Lindës nga nëna, i paharrueshmi Elmaz Behari (1922 – 2009), kishte qenë partizan i Brigadës së Parë Sulmuese, me komandant Mehmet Shehun. Pas mbarimit të luftës qeveria komuniste, duke e vlerësuar si njeriun e saj besnik, e emëroi ndihmës gjykatës. Mirëpo Elmaz Behari, në pleqërinë e tij ndjente në shpirt peshën e padrejtësive dhe krimeve që ishin kryer në prani të tij prej komandantit të Brigadës I, si dhe të gabimeve që ishin bërë në praninë e tij gjatë proceseve gjyqësore.

Gëzimi kujton se gjatë vitit 1994, në një nga takimet e para me gjyshin e urtë Elmaz, ky i pati thënë:“Historia jonë e Luftës dhe e Socializmit është shkruar ashtu si deshën fitimtarët, por ajo ka shtrembërime të mëdha. Unë kam qenë i pranishëm më 1944 në fshatin Sulaj të Fierit, kur Mehmet Shehu u tha pleqve të fshatit: ‘Jeni me ne apo kundër nesh?’ Ata iu përgjigjën: ‘Ne jemi popull dhe duam lirinë, duam të punojmë e jetojmë. Na erdhën këtu disa ballistë dhe na plaçkitën dhe na muarrë me zor tre djem. Po kur komandanti i tyre e mori vesh këtë poshtërsi, i solli këtu dy prej atyre “trimave” dhe pasi vërtetoi ngjarjen, i vrau me revolen e vet në sytë tanë. Tani, ti po na kërkon të vijë gjithë fshati me partizanët. Ne nuk themi dot se mund të vijë gjithë fshati apo jo.’

Komandanti Mehmet Shehu, nuk priti, dha urdhër të mblidheshin gjithë burrat e fshatit dhe i pushkatoi, pa gjyq. Kjo masakër më ka vrarë në zemër, por kisha dhënë besën e nuk guxova të kundërshtoja, sepse do të dënohesha si armik e tradhëtar dhe familja ime do të vuante pasoja të rënda…”

“Më vonë, shtoi Gëzimi, mësuam nga gazetat se forcat partizane kishin bërë dhe masakra të tjera, si në Bozhigrad të Devollit, në Libohovë të Gjirokastrës, në një fshat të Lushnjës, në Mirditë e në vende të tjera. Mirëpo ende ka ish partizanë që vijojnë të shkruajnë kujtime ku përmendin vetëm gabimet dhe krimet e ballistëve dhe i fshehin me qëllim krimet që kryen në popull forcat partizane.”

Ish partizanë si Elmaz Behari ka pak, shumica e tyre nuk e kuptuan derisa vdiqën dhe ata që janë gjallë ende nuk e kanë kuptuar se janë fatkeqë, njerëz të mashtruar prej udhëheqjes së PKSH / PPSH-së. Partizanët tanë ishin njerëz idealistë kur dolën malit për lirinë e atdheut, por mbas luftës shumica e tyre u kthye në shërbëtorë qorrë të diktaturës më të egër komuniste që u instalua në Europë…

Me emrin Enver ngjallëm Enver Meçen, jo Enver Hoxhën.

Më 9 mars 1996 Gëzimi e Linda u shtuan me një djalë, të cilit i vunë emrin Enver. Shoqet e punës së Lindës u revoltuan dhe filluan të mos i flisnin me gojë. Pas nja 10 ditësh, Linda i mblodhi shoqet dhe u kërkoi ta sqaronin pse i mbanin mëri. Ato i thanë se në kohën e ndryshimeve demokratike, kur krimet e diktaturës e të diktatorit u bënë të njohur, në Shqipëri duhej të mos përmendej më emri Enver. Gjithë ata që kishin emrin e tij, sipas tyre, duhej të ndërronin emrin e të quheshin me emër tjetër. Kurse Linda dhe Gëzimi që kishin qenë të përndjekur dhe të shpronësuar, e quajtën djalin me emrin e urryer Enver.

– “Kjo na u duk shprehje nostalgjie ndaj diktatorit, nostalgji që e kanë dhe e shprehin shumë ish komunistë e sigurimsa, që përfituan poste e detyra prej tij”, i thanë shoqet në fund. Atëhere Linda u sqaroi shoqeve të veta se kush ishte Enver Meçja dhe si e kishte pësuar ai prej regjimit të diktatorit Hoxha.

“Moj shoqe, moj motra, e mbylli ajo bisedën, unë dhe Gëzimi ngjallëm intelektualin antikomunist Enver Meçe, jo diktatorin Enver Hoxa. Këtë edhe ne e urrejmë si ju. Mos mendoni se çdo njeri që quhet Enver, shpreh respekt për diktatorin”.

Jeta në atdheun e ri, ku shpërblehesh sipas punës

Po gjatë vitit 1996 familja e re aplikoi lotarinë amerikane të Green Card-it, të cilën e fitoi. Në shtator të vitit 1997 Gëzimi, linda dhe Eni (shkurtimi i emrit Enver) erdhën në SHBA në qytetin Quincy MA, pranë Bostonit, ku e priti z. Bashkim Malasi, mik i Gëzimit. Ky i sistemoi në një shtëpi me qira dhe e punësoi Gëzimin si pjatalarës te “Pier Four Restorant” i z. Antony Athanas.

Linda duke qenë shatzënë në muajin e shtatë, nuk kërkoi punë. Kur Gëzimi mori pas dy javësh çekun e parë me 140 dollarë, u mërzit dhe shkoi tek pronari, të cilit i tha: – “Zoti Athanas, me pagesën tuaj prej 140 dollarë në dy javë, pra me 280 dollarë në muaj, unë nuk mund të jetoj dot. Qiraja e apartamentit tim është 600 dollarë në muaj.”

Zoti Anton, iu përgjigj:“Gëzim, ti nuk di anglisht dhe nuk i ke reflekset e punës në kuzhinë. Unë nuk mund të të paguaj më shumë. Ti duhet të punosh edhe një punë të dytë, ose shiko të gjesh punë tjetër, ku mund të paguhesh më mirë. Amerika është e madhe, mundësi ka plot”.

Atëhere Gëzimi i tha se nuk do vinte më në punë. Pronari nuk u mërzit, i dha dorën duke e uruar: “Paç fat!” Gëzimi kaloi me punë si pree-cook (ndihmës kuzhinier) te restoranti “Hearth’n Kettle” në qytetin ku banonte, me pagesë $ 8.50 në orë. Në këtë restorant ai punoi 2 vjet. Gjatë katër muajve të parë, muaj dimri, ai e përshkonte rrugën vajtje-ardhje (rreth 5 km.) me biçikletë, dy herë në ditë. Më tej ai u punësua si kuzhinier (line-cook) tek “Toni’s clam shop“, ku punoi gati 12 vjet. Paga i rritej çdo vit. Kur u largua, paga kishte arritur në $ 15.00 në orë. Ndërkohë zuri dhe një punë të dytë. Dita e punës për Gezimin fillonte më 8:00 të mëngjezit dhe mbaronte më 24:00, në mesnatë. Flinte gjithsej 6-7 orë. Vitet 1998 – 2015 janë vitet e punës heroike të Gëzimit, kur ai punonte në dy punë të lodhëshme. Në ato vite ai filloi të blinte dhe rrush Kalifornie dhe të bënte verë e raki sa për nevoja familjare. Ata që dijnë t’i shijojnë këto pije, i kanë dhënë përshtypje nga më të mirat. Këtë hobi ai e vijon dhe sot.

Linda lindi djalin e dytë në nëntor 1997, Metin (Hiqmetin). Duke mos ditur gjuhën dhe duke mos pasur mundësi të paguanin njeri për t’u kujdesur për dy djemtë, Linda u detyrua të rrinte katër muaj në shtëpi pas lindjes se tij. Filloi të mësonte vetë anglisht dhe kur e ndjeu veten të aftë dha disa provime, unifikoi diplomën për mësuese dhe u punësua në disa shkolla për nxënës parashkollorë. Ajo arriti te ishte dhe drejtoreshë për parashkollorë në “Lighthouse baptist Christian Academy” gjatë vitit 2002. Më pas ajo dha mësim në “Beachwood on the Bay” pranë Marina Bay ne Quincy MA. si mesuese drejtuse (lead teacher ) deri ne vitin 2007.

Në vitin 2000 familja Meçe shfrytëzoi një rast të mirë për blerje shtëpie pa dorëzuar para në dorë (down payment). E blenë një shtëpi të vogël, të cilën pasi e pastruan dhe e ndreqën, në vitin 2003 e shitën dhe blenë një shtëpi të madhe, atë që kanë dhe sot. Mbas disa rregullimesh e ndryshimesh, sistemuan në katin e parë biznesin e vet “Golden Steps Home base child Care”, të cilën e hapën me katër fëmijë në vitin 2007.

Vitet e punës së stërlodhshme

“Këtu në Amerikë, sa më shumë para të kesh aq më shumë të duhen”, thotë Linda me të qeshur dhe vijon: “Në vitin 2010 pasi kishim sistemuar biznesin me fëmijët, dhe djemtë tanë po shkonin mirë me mësimet, na lindi dëshira për të marrë me qira një restorant, ku do të punonim krahas biznesit tonë. E morëm restorantin “Sunset View ” në Quincy MA. U robtuam së punuari në dy punë për një vit e gjysëm. Aty vinin dhe djemtë na ndihmonin, paguanim dhe kater punëtorë. Por pas një viti e gjysëm e ndjemë se nuk mund t’i mbanim më gjatë dy punët. Kështu tani mbajmë vetëm biznesin brenda shtëpisë unë me Enin, kurse Gëzimi ka gati dy vjet që punon në “Whole Foods” ne Hingham MA. si shitës me pagë të mirë.”

Meti, djali i vogël, po mbaron vitin e parë të shkollës së lartë “Wentworth Institute of Technology” për ingjineri elektronike (computer science) në Boston. Ai punon part-time për kompaninë “Apple”, për të lehtësuar shpenzimet e shkollimit, sepse kjo shkollë kushton shumë.

Të dy djemtë, Eni dhe Meti, flasin shumë mirë shqip, por si shumica e fëmijëve që nuk kanë shkuar në ndonjë kurs për mësimin e gjuhës amëtare, edhe këta nuk dijnë ta shkruajnë gjuhën shqipe. Kjo është dhe një nga pengjet e prindërve të tyre.

Lindita dhe Gëzimi të detyruar të punonin gjithë kohën me dy turne, nuk u jepej mundesia as të mblidheshin në tavolinë së bashku. Pikërisht, këtu është dhe asrsyeja kryesore pse djemtë nuk mundën ta mësonin gjuhën shqipe edhe me shkrim. Pavarësisht nga fakti se ata ende nuk e kanë zotëruar edhe me shkrim gjuhën amëtare, prindërve u vjen mirë kur ata shprehen se janë krenarë që janë shqiptarë. Madje ata zemërohen kur dëgjojnë disa fëmijë shqiptarësh që flasin vetëm anglisht me prindërit tyre në vende publike dhe kur i pyesin amerikanët për origjinën e tyre etnike, thonë: “I am American” dhe nuk thonë se janë “Albanian-American”.

TRINIA E ATJONIT

December 21, 2017 by dgreca

“Ne do ta sundojmë botën me buzëqeshje e punë të pareshtur”/U bënë 3 vjet që Atjon Zhiti, student i filozofisë, iku për në Qiell, fare i ri, kur kishte mbushr 19 vjeç, por prania e tij është ndjerë e gjallë mes miqve të shumtë të tij, shoqeve dhe shokëve studentë kudo, jo vetëm në Tiranë, por dhe në universitete të tjera në Itali, në Milanon ku ai studionte, në universitete të Europës dhe të Amerikës, etj, etj, se ndërkaq ai ishte dhe antar i Parlamentit Rinor Europian dhe puonte që “Europa të gjente Europë dhe në Shqipëri” siç i pëlqente të thoshte.

3 vjet. Që si në një asisacion idesh, na bëjnë të mendojmë për një si trini të tij të pandashme, ndjesish dhe bëmash. Ka 3 botime befasuese, me jehonë, një libër me ese, të vlerësuara së tepërmi nga lexuesit dhe kritikët, një album të shkëlqyer me piktura, vegime fëminie dhe të adoleshencës, për të cilin mori dhe një çmim së fundmi në Paris, dhe e treta: mos është kalendari i tij me piktura dhe citate të tij, në tre gjuhë, shqip, italisht e anglisht? Apo koncerti, kushtuar atij, me piano dhe violinë në një kishë të famshme të Romës, ku u recituan pjesë nga shkrimet e tij? Atjoni i kishte rënë dhe flautit, ishte dhe notar i shkëlqyer, angazhohej me filmin… Ç’të themi për veprën e tretë të Atjonit, apo botimet që kanë me ilustrime të tij? kë të zgjedhim? Më mirë të veçojmë buzëqeshjen e tij, një kryevepër madje, engjëllore, që dinte ta jepte aq çiltërsisht aq sa besonte në atë që thoshte se “ne do ta sundojmë botën me buzëqeshje e punë të pareshrur”. Pra, BUZËSHEJA, PUNA, VAZHDIMËSIA… Mahnitëse! Dhe kjo e bënte dhe serioz, dhe guximtar, dhe të trishtuar, por gjithmonë të bukur. Atë e dashuronin dhe ai dinte të dashuronte.

Që kur ishte 3 vjeç iu botua një vizatim dhe shkruajti dhe një gazetë e huaj.

Student arriti të botojë 3 esetë e para. Madje dolën dhe në median me përtej Shqipërisë e Kosovës, por mbarë shqiptare, së pari në VOAL në Zvicër, në Itali e Angli e deri në SHBA, te “Dielli”.

Gjithashtu përktheu tre autorë, një poete italiane, me vajzën e së cilës u miqësua shumë, përktheu poezi inedite nga një emër i çuditshëm, ideator shqiptar që rrinte me ideatorë të Europës së Bashkuar në kampin e internimit në Ventotenne në Itali, Zai Fundo, që e masakruan në luftë. Duheshin poezitë e tij e për një antologji që po përgatiste i ati me autorë të pushkatuar, lajmëtarë të Europës e ato u gjetën vetëm në italisht. Së fundmi Atjoni u mor me përkthimin e një prej poetëve më të mëdhenj sot në botë, Adonis, përsëri ndihmonte të atin për një përmbledhje të tij.

Në emër të Atit, të Birit dhe Shpirtit të Shenjtë, amen! .

3 ishin dashuritë e Atjonit, dëshmon një shok i tij nga Kosova: vajzat, atdheu, udhëtimet e s’dihej kush ishte e para, të treja të para..

Atjoni humbi jetën në një aksident rrugor, pas një feste, 3 vjet më parë dhe motorin nuk e ngiste ai, por djalli i shfaqur si një shok i shokëve të tij, që s’dihet ku është tani…

Tragjedi e rëndë për prindërit e tij dhe për të gjithë ata që e duan dhe ai vazhdon t’i dojë hyjnisht. Atjoni përsëri sjell dritë agimesh nga lart, të atij agimi që nuk e arriti dot, për të cilin po nxitonin për ta parë se si vërshonte mbi det. Deti i madh i dhëmbjes…

Me dëshirën që Atjoni të vazhdojë të jetë i pranishëm në DIELLI këto si terncina të vogla, thënie nga Atjoni dhe ç’kanë thënë për të, nga ne, miq të Atjonit, të Edës dhe Visarit.

3 pjesëza nga traktatet e Atjonit

1.A JEMI GATI PER ATE QE DUAM?

Kur isha fëmijë

Një ditë vere do të më ndodhte diçka, e cila do ngelej gjithmonë e gërvishtur në kujtesën time. Isha “mysafir” në shtëpinë e një miku të tim eti dhe, papritshmërisht, na ndodhi që një harabel a diçka e ngjashme të përplasej në dritaren, nga e cila po vështronim mendimet tona. Zogut të vogël i ishte thyer krahu dhe, po prapë papritshmërisht, zbulova se një nga pasionet e tashmë mikut tim e jo vetëm të tim eti, ishte ornitologjia dhe detyrimisht dinte gjithçka mbi zogjtë e se si të kuronte krahun e atij. Si çilimi më dukej pabesi e madhe ndaj natyrës që një krijesë kaq e brishte të mos lihej e lirë mbas kurave dhe me insistimin e kokëfortit ngulmoja në çrobërimin e tij, aty në çast dhe pa e ditur mora mësimin e parë mbi vendin tim.

Me një çiltërsi e thjeshtësi të hatashme mu shpjegua se do të ishte mizori t’i jepej liria në atë gjendje atij zogu të pambrojtur dhe i pamundur për t’i përmbushur nevojat vetes. Më përpara se liria, duhej ndihma, kurimi dhe kujdesi, mbështetja e plotë si paralirí ose si pjesë e lirisë utilitare. Këtë po e ndjeja si fëmijë, por si më i rritur, e kam të qartë se liria e vendit tim është e para dhe më e çmuara.

Po a jemi gati për atë që duam?

Plani i madh: sundimi i botës me buzeqeshje dhe punë të pashtershme për të mirën e njeriut,

BOTA NUK ËSHTË E RRUMBULLAKËT PËR TË GJITHË…

..Duke u endur nëpër Qytetin tim ngelesh gojëhapur, sheh gjithçka, disa herë je i mahnitur dhe në shumicën e rasteve të tjera i vrerosur ndaj mahnitjes karshi shëmtisë, shëmtisë jo vetëm konkrete. Tirana të josh, por si hije ka një bishë që e ka ngërthyer e nuk e lë të lirë dhe është po e njëjta hije që përçudnon atdheun…

Një problem që shkaktohet nga çka shkakton. Rrethi vicioz i qytetërimit tiranak. Baltë, lypsarë, tym, mizerje, kafshë, kalldrëm, arsim, politikë, po prapë kafshë, mjegullnajë kokash, mendime shterpe, art steril, dergjje.

Padyshim që shteti i tillë meriton një lloj asgjësimi dhe çdo element i tij përbërës, pra qeveria, opozita, shtetarët, shtetasit (prej indiferentizmit), institucionet. Drejtësia është ai princip ku çdokush bën vetëm ato gjëra që prej natyre e ligji është thirrur të bëjë. Kur çdo qytetar dhe çdo “klasë” u përmbahet funksioneve të veta në mënyrën më të mirë të mundur, atëherë jeta e shtetit kryhet në mënyrë perfekte dhe kështu kemi pikërisht shtetin e së drejtës. Me këtë kalim mendoj se bëhet i qartë kaosi i shoqërisë sonë, ku tradicionalisht thirreshin për të kryer punë të tjera ata që duhej të përmbushnin detyra të tjera, ku shumëkush nuk bënte punën e tij, ku askush bënte punën e askujt.

KUR U SHPIK 1+1: MIZORIA QË LULËZON NGA DOBËSIA

Pse korrupsioni është sistem? Sistem deri në atë pikë që seleksionohen të korruptuarit dhe diskriminohen të ndershmit duke i vendosur në konditat që të mos dëmtojnë me të paparashikueshmen dhe antisistematiken ndershmëri të tyre. Ka një arsye nistore, besoj. Që nuk është pak e vërtetë për të qenë një zbulim i momenteve të fundit. Korrupsioni është një krim ndaj kolektivit, një plagë ndaj të mirave të saj materiale dhe jo. Gjithsesi. Jepet rasti që shoqëria jonë që prej hapjes së tregut të lirë është kthyer në një konglomerat privatësh dhe partikolarësh ku pasioni civil nuk ka zënë rrënjë. Kush e bën sot politikën në atdhe? Kampionët e moralit të thyer ose të çalë dhe interpretuesit e modernitetit shqiptariot. Në hipotezën më të mirë ata janë teknikë pa vizion, më shpesh adept punësh që njohin tejmirë rrjetën e relatave që u kanë lejuar të pushtojnë poste dhe fuqi. Shkencat shkojnë para, sepse nuk gabojnë dy herë në të njëjtën mënyrë po ashtu si dhe njerëzimi. Ky qëndrim i ndërgjegjshëm kritik kundrejt vetë ideve tona është diferenca reale midis qenieve me dije dhe qenieve pa shtylle kurrizore. Qeniet me dije gabojnë, por në një mënyrë ndryshe nga jokurrizorët, qeniet me dije janë vazhdimisht të eksituara nga dëshira për të gjetur një gabim tek teoria e vet; me dëshirën për ta asgjësuar sa më shpejt. Ndërkohë jokurrizori vdes bashkë me teorinë e tij të gabuar. Fasada është e bukur plot shpresë, rrënjët janë të njëjtat, të kalburat

3 citate nga “Kalendari 2018” i Atjonit:

– Të bësh të kthehen gjërat në shërbim të lumturisë së njeriut.

– Kërkimi është zhveshje… Që konflikti të mos jetë torture, por vuajtje intelektuale, mundësisht gëzim. Lumturia është detyrë, por të mos ndjehet si e tillë…

– Dashuria për dije është e pakohë dhe e tillë do të jetë. Nuk do pranoj çka nuk më pëlqen, por do të mundohem të njoh gjithçka, kohë nuk kam për paragjykime, tabu, etj.

3 THËNIE për Atjonin si djalë:

– Atjoni ishte djali që çdo prind do të donte ta kishte të vetin…

Sebastiano Grasso- Poet, President i PEN Clubit, Milano, Itali

– Nuk kam takuar një të ri kaq të mirë, kaq fisnik dhe kaq të dashur në Shqipëri se Atjoni.

Robert Elsie

Albanalog kanadez, jeton në Gjermani

– E kam ende të gjallë buzëqeshjen e tij të çiltër, kokën e bukur plot kaçurele të zinj, tek vraponte galerive të Muzeut të Arteve në Vjenë, për të kapur dhe kuptuar gjithçka mahnitëse të atyre tablove të mjeshërve të mëdhenj, që po vizitonim së bashku. I them këto se nuk është diçka e zakonshme për një fëmijë të moshës së tij ai pasion dhe ajo kureshtje, për të mësuar njëherësh dhe sa më shpejt gjithçka.

Kjo fytyrë e bukur engjëllore…

Helena dhe Ismail Kadare

3 THËNIE

për Atjonin piktor:

Atjoni i vogël e ka kuptuar dhe vizatimi i tij është një “strategji politike” e madhe, shumë më serioze dhe konkrete se ato të udhëhequra me forcën e armëve.

Giampaolo Mattei

Një lojë tensionesh dhe harmonish kromatike befasuese të krijuara me kokëshkrepjen dhe guximin tipik për temperamentet krijues. Këto tablo dhe vizatime të arrira janë dëshmitare të heshtura të energjisë, lirisë dhe dëshirës së natyrshme fëminore për të komunikuar.

Gëzim Qendro

Kapja e universit në të gjitha dimensionet. Kjo është fabula e pikturës së tij. I mbërthyer nga ky detaj artistik… ajo tingëllon përtej moshës dhe me tendenca të dukshme ndaj artit modern, abstraksionit apo minimalizmit… Për të fluturuar drejt së pamundurës, përjetësisë…

Gëzim Tafa

3 THËNIE për Atjonin e shkrimeve:

– Në shkrimet e Atjonit ka filozofi, jo si diçka abstrakte, por të lidhur me politikën, jo në kuptimin e politikës sot, por si te grekërit e lashtë, pjesë e jetës, ndërkaq të lidhura aktualitetin…

Mauro Geraci- Antropolog, kritik arti, studiues i letërsisë shqipe, Itali

– …libri të Atjonit – testamenti i Tij për Shqipërinë, një testament që do t’u drejtohet bashkëmoshatarëve të Tij më fatlume. Ai do të jetë si Ungjilli për ta, mbasi në të janë të gjithë elementët e projektit të Tij për Vendin… Ai projekt do të jetë fari ndriçues i brezit të Tij. Kështu Ai do të jete i pranishëm përherë jo vetëm në kujtesën, por edhe në jetën e përditëshme të popullit të vet, apo më mirë, të pjesës së tij më të mirë…

Eugjen Merlika- Studiues, Itali

– Atjoni e iluminonte poezinë, sepse ai vetë ishte pothuajse një poeme magjike…

Adonis-poet me njohje botërore

Si epilog:

Atjoni qoftë i bekuar tek Zoti dhe sjelltë bekime pa fund…!

Skënder Buçpapaj-nga një letër e tij