Archives for January 2018

ABAZ KUPI, NJË TJETËR KULM TRIMËRIE

January 6, 2018 by dgreca

(në 42 vjetorin e vdekjes)/ 1-abaz-kupi-dhe-maclean

Nga Luan Çipi/Abaz Kupi, i njohur për shumë kohë si “Bazi i Canes”, ishte një tjetër personazh i rëndësishëm që dominoi situatën politike në Shqipëri, me kulmin e vet në rezistencën e organizuar po me nismën e tij personale, ndaj pushtimit fashist Italian të 7 prillit 1939. Pavarësisht se, qysh herët, ai e deklaroi veten “Legalist” dhe betohej për ish Mbretin Zog, (shiko fjalën e tij në shtatorin 1942 në Konferencën e Pezës), këtë deklarim fillimisht do ta konsideroja më shumë vetjake dhe pa lidhjen dhe vartësinë direket, sepse Zogu, nuk denjoi dhe nuk dha asnjë urdhër për ta kundërshtuar ushtarakisht pushtimin, por u largua jashtë Shqipërie, me gjithë shpurën dhe familjen e tij. Kjo nismë e guximshme vetjake, nuk ja ul vlerat Abaz Kupit, përkundrazi, rezistenca e tij heroike dhe përleshjet e më pasme, në gjirin e Frontit Nacional-Çlirimtar dhe veças, (pa theksuar përkatësitë e aderimit), e bënë atë një Atdhetar me emër të madh dhe me kontribut konkret. Mandej duhej thënë e përsëritur, se në fillimet e luftës antifashiste, nuk njihej tjetër lider më i shquar se “Bazi i Canes”, aqsa kur ra heroikisht në luftë, dëshmori i pare komunist, Qemal Stafa, kënga e popullit i këndohej me thirrjen e dhimbshme “ngrehu Qemal nga varri, të pret Bazi i Canes”.Ja si shkruan vetë Abaz Kupi për rezistencën e 7 Prillit 1939:. “Kur anijet e armikut arritën pranë molos, i lashë fashistët të zbrisnin në tokë, madje dhe të na afroheshin nja 200 metra. Atëherë dhashë urdhër që të hapej zjarr kundër tyre. Kështu, në ora 4 të mëngjesit kishte filluar një betejë e vërtetë. Gjatë këtyre luftimeve, të tre sulmet e tyre të njëpasnjëshme i zmbrapsëm, duke i detyruar agresorët që të ktheheshin e të futeshin sërish nëpër anijet e tyre. Gjatë sulmit të katërt, armiku, duke vënë në përdorim të gjithë mjetet dhe forcat e tij luftarake që dispononte, u përqendrua në një sulm të përgjithshëm kundër krahut tonë të djathtë. Në këtë mes, ne, duke mos i pasur mjetet e nevojshme gjatë 6 orë luftimesh të përgjakshme dhe të pandërprera, qemë të detyruar që të tërhiqeshim”.

Abaz Kupi lindi në lagjen Varosh të Krujës më 6 gusht të vitit 1892 në një familje që e kishte origjinën nga Kurbini. Ai qysh në moshë të re 22 vjeçare, në nëntor-dhjetor të 1914, bashkë me “Parinë e Krujës” vendosin dhe marrin aksione konkrete kundër “Lëvizjes së Shqipërisë së Mesme”, që me sloganin “dum babën”, përkrahën përpjekjet e para për forcimin e Shtetit Shqiptar, të krijuar nga Ismail Qemali dhe që bënte hapat e para të konsolidimit, me në krye Princ Vidin.Me formimin e Qeverisë Kombëtare të Lushnjës, Abaz Kupi, së bashku me Bajram Currin e Ahmet Zogun, mori pjesë në luftën kundër malazezëve në Koplik, në përpjekje e gjata për të bashkuar Shtetin Shqiptar.

Abaz Kupi merr pjesë në kryengritjet e Mustafa Merlikës, Bajram Currit dhe Elez Isufit në shkurt-mars të vitit1922, kur edhe u konfrontua me Ahmet Zogun, por duhet thënë se gjatë kryengritjes Fanoliste të Qershorit 1924 ai, qëndroi neutral.Kapiteni Prenk Pervizi, miku i tiji afërt, ishte ai që e afroi me Zogun, i cili më vonë e ngarkoi të shërbejë si Komandant i Xhandarmerisë në Krujë me gradën e kapitenit Kjo detyrë e rëndësishme, zyrtarizoi ndikimin e Bazit në vendlindje dhe konsolidoi karrierën e tij të ardhshme ushtarake, deri te grada e gjeneralit.

Kështu, më vonë, në vitin 1934 u gradua major dhe shërbeu në Durrës me të njëjtën detyrë.Në ditët e agresionit fashist italian kundër vendit tonë, më 7 prill 1939, Abaz Kupi, me inisiativën e tij, udhëhoqi qëndresën e repartit ushtarak të Durrësit, qëndresë e cila e shndërroi atë në një ikonë.

Abaz Kupi, me pushtimin e Shqipërisë, u largua në Stamboll të Turqisë, ndërsa në qershor të vitit 1939 familja e tij, e përbërë nga tre djemtë Petriti, Rustemi e Fatbardhi, bashkë me nënën dhe motrat, u internua në Himarë dhe pas disa muajsh, u internua në Itali. Në fillim u mbajt e burgosur në qelitë e burgut të Brindisi-t, izoluar plotësisht. Më pas u dërguan në një kamp internimi në Siena, deri në vitin 1942, kur u lanë të lirë për të banuan pranë t’afërmve, te familja e Sejfulla Merlikës.Me hyrjen e Britanisë së Madhe në Luftë, si një alternativë oportune, u pa edhe mundësia e krijimit të rezistencës antifashiste në Shqipëri. Me këtë synim, Abaz Kupi, i rekomanduar nga shokët e tij, kalon nga Turqiapër në Beograd, kryeqytetin e Jugosllavisë, i pritur dhe ndihmuar nga miku i hershëm, Gani Kryeziu. Aty organizohet takimi me kolonelët Anglez Stirling dhe. Dayrell Oakley-Hill, (i fundit shef i zyrës së SOE në Beograd). Me ndihmën e tyre dhe direkt të Ambasadës Angleze të Beogradit, Abaz Kupi, kaloi në Shqipëri në krye të Rezistencës antifashiste. Punët përgatitore për organizimin e qëndresës u drejtuan nga gjenerali Anglez Julian Amery nga Jugosllavia edhe pse Qeveria e Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene ishte kundër.

Në Shqipëri, koordinuar nga Anglezët dhe miqtë e tij, u sigurua bashkëveprimi i Abaz Kupit me Muharrem Bajraktarin dhe të vëllain e tij Ibrahimin, për të grumbulluar elementët e duhur dhe për të organizuar qëndresën kundër pushtuesit dhe krejt kjo punë e madhe u përballua me shpenzimet e tyre.

Një nga principet e Abaz Kupit ishte sigurimi i mirëkuptimit dhe bashkëveprimit të të gjitha forcave shqiptare antifashiste. Në këtë kuadër Abaz Kupi ishte një ndër organizatorët dhe pjesëmarrësit kryesorë të “Konferencës së Pezës” të mbajtur më 16 shtator 1942, ku dhe u zgjodh anëtar i KANÇ. Ai, si shumë figura tjera që përdoreshin nga komunistët për të tërhequr masat gjerësisht me emrin e bujshëm “Fronti Nacional-Çlirimtar”, ra në kurthin e tyre, u shfrytëzua në të gjitha kapacitetet dhe u hodh poshtë si limon i shtrydhur.

Nuk përjashtohen edhe përpjekjet direket të forcave nacionaliste për bashkim: Më 26 korrik 1943, ora 11 paradite, u mblodhën në shtëpinë e dr. Ihsan Toptanit në katundin Tapizë, Delegacioni i Këshillit të Përgjithshëm Nacionalçlirimtar dhe Delegacioni i organizatës “Balli Kombëtar“. Me idenë e zgjerimit dhe të forcimit të frontit të përbashkët të luftës kundër italianëve, ai u bë nismëtari Konferencës së Mukjes të mbajtur në datat 1-2 gusht 1943 për të arritur bashkëpunimin midis Frontit Nacional Çlirimtar dhe Ballit Kombëtar.

Pikërisht, Komiteti Për Shpëtimin e Shqipërisë organizoi në datën 4 dhe 5 gusht 1943, dy ditë pas Kuvendit të Mukjes, një betejë të përbashkët në afërsi të Qafë-Shtamës, kundër ushtrisë italiane që marshonte për në Mat. Çetat partizane dhe ato të Ballit Kombëtar, nën komandën e majorit Abaz Kupi, e shpartalluan armikun, duke i shkaktuar humbje të rënda: 150 të vrarë, 40 të plagosur dhe 7 robër. Në mes të të vrarëve ishte edhe koloneli A.P. Skampa.

Kur E. Hoxha hodhi poshtë Marrëveshjen e Mukjes me Konferencën e Labinotit në shtator 1943, se binte ndesh me synimet e agjentëve Popoviç dhe Mugosha, Abaz Kupi u largua më 19 nëntor 1943 nga Kryesia e Këshillit të Përgjithshëm Nacional-Çlirimtar.

Më 21 nëntor 1943, duke mos pasur tjetër alternativë, Abaz Kupi, formoi “Lëvizjen e Legalitetit” dhe vuri objektiv rikthimin e Mbretit Zog në Shqipëri. Pas kësaj udhëheqja e PKSH urdhëroi asgjësimin fizik të Abaz Kupit. Megjithatë ai u mbrojt dhe iu shmang luftës civile, deri kur komunistët nisën të sulmonin Krujën dhe zonat e Bazit në Mirditë. Në pranverën e 1944, raportet drejt qendrës të oficerëve Billy McLean dhe David Smiley, iu bashkua dhe Amery, të cilët qëndruan për shtatë muaj pranë trupave të Kupit. Këto raporte për operacionet kundrejt gjermanëve do të ndeshnin me kundërshtitë e raporteve të oficerëve britanikë pranë komunistëve. Aleatët ngulnin këmbë për më shumë aksione dhe ç’vlerësuan përpjekjet e mundshme të Abaz Kupit.

Pamundësia për më shumë aksione e dëshpëroi heroin tonë. Më 24 tetor 1944 Abaz Kupi, u largua nga Atdheu bashkë dy bijtë Petritin, Rustemin dhe përkthyesin Gaqo Goga me ndihmën e një barke të siguruar nga Ihsan Toptani në Shkodër, (SOE e Barit nuk e ndihmoi të tërhiqej së bashkë me oficerët britanikë). Ata ngelën për 6 ditë pa ushqim e pa ujë, derisa u gjetën nga një anije pastruese-minash kanadeze, që i çoi në Brindizi të Italisë.Familjen e Abaz Kupit ngeli në Shkodër. Djali i vogël, Fatbardhi, u arrestua më 1945, ndërsa pjesa tjetër e familjes, bashkëshortja e tij dhe vajzat, do të internoheshin në Tepelenë e më pas nëpër kampet e internimit të Myzeqesë.

Në emigracion Abaz Kupi, që tani thërritet “gjeneral”, merret me organizimin e mërgimtarëve për një bashkim politik, më pas u aktivizua në komitetin “Shqipëria e Lirë” me në krye Mit’hat Frashërin. Më 1968 zhvendoset drejt Shteteve të Bashkuara.Vdiq në 6 Janar te vitit 1976 në ShBA, New York. Trupi i tij prehet në Kew Gardens Cimitery në Queens.

Për ta mbyllur do paraqes këtu më poshtë, se si ka shkruar vet Enver Hoxha fillimisht, për Abaz Kupin (Bazin e Canit): “Në ditët e para të prillit 1939, ditë të zeza të historisë sonë, populli shqiptar ishte më këmbë; me një zemër, me një parullë: Luftë invazorit fashist të urryer si bishë e Atdheut tonë të dashur, në fshatra dhe qytete të Shqipërisë, i madh dhe i vogël bërtiste në Durrës, Shëngjin, Vlorë për të mbrojtur Atdheun.Në Durrës luftonte Abaz Kupi me djemtë e shqipes, luftonte me një grusht njerëzish kundër dëshirës së klikës dallkauke që ishte në fuqi, kundra mijëra dhe mijëra fashistëve që po zbarkonin në molo.Bazi i Canes dhe djemtë e Shqipërisë, të frymëzuar prej një dashurie të madhe për Atdheun, me të vetmen pushkë të shqiptarit, e bënë armikun që të kthehej në vapore e të linte në Molo me qindra të vrarë.Major Bazi ishte kudo, në çdo pozitë, zëri i tij dëgjohej: Djema! Godisni armikun pa mëshirë se kështu e lyp ndera e Atdheut!”- dhe pushkët e shqiptarëve kërcisnin mbi fashistët e fëlliqur që turreshin valë-valë.Nga çdo anë, nga çdo mur, derë, nga çdo penxhere e Durrësit vlonte pushka. Bazi i Canes s’po ia lëshonte vendin, megjithëse armiku përdori topa e aeroplanë, djemtë e Shqipërisë s’trembeshin, sado që ishin një grup njerëzish.Lufta vazhdoi me orë, armiku hidhte si në furrë, me mijëra bersalierë dhe përpara kësaj hordhi të madhe të veshur me çelik, Bazi i Canes u tërhoq, por i pathyer, i papërkulur, me zemrën plot dashuri për Atdheun dhe me urrejtje për okupatorin.

Në emigracion këtij s’i rrihej, ai e kishte zemrën në Shqipëri, në vëllezërit e tij që po luftonin me tërbim fashizmin dhe ky luftëtar çau malet me borë, çau bjeshkët e veriut dhe u fut në Atdhe, atje ku e lypte detyra, ku e lyp nderi i Atdheut, u fut për të bashkuar forcat e tij me atë të shokëve shqiptarë që ishin ngritur në këmbë.
Fshatrat e Krujës zienin, fshatarët rrokën armët, pse ora e hakmarrjes kish arritur, pse Bazi i Durrësit ishte kthye me marrë pjesë në LÇ e popullit shqiptar.
Mustafa Kruja u përpoq të kish zinxhirët, u përpoq ta bënte rajë të okupatorit, por Bazi i tregoi rrugën këtij korbi të zi, këtij birit bastard të tokës arbërore dhe si, patriot që ishte i shpalli luftë fashizmit, Merlikës dhe tradhtarëve.

Merlika, u lëshua si një bishë me hordhitë e tij mercenare për të ndjekur çetën e Abaz Kupit, u derdh mbi miqtë e tij, mbi shokët e tij për t’i vrarë e varë.
Bazi i Canes i goditi fashistët pa mëshirë. Merlika e bëri sheshin e Krujës, shesh për varje për djemtë e Bazit. Por Bazi s’tutej dhe thoshte” Vallja vjen pas”.
Fashizmi dhe Merlika i kanë milicët të lirë me pesë napolona kokën, kurse ne djemtë tanë i kemi vëllezër dhe shokë, por hakën s’e lëmë pa e marrë dhe për një njëqind.
Bazi i Canes që luftonte për një qëllim të shenjtë; çlirimin e Atdheut nga zgjedha e italianëve, e ka kuptuar fare mirë se trimi i mirë me shokë shumë, se ky hall i madh ka mbuluar gjithë Shqipërinë dhe se një bashkim i fortë e i shëndoshë i gjithë shqiptarëve në luftën kundër okupatorit do të jetë shpëtim i vendit tonë.
Patrioti i vërtetë s’lufton me fjalë, por me punë, me vepra dhe Bazi i Canes mendimet e tij i realizon në fushën e luftës dhe solidar deri në vdekje me të gjithë atdhetarët e tjerë shqiptarë, u hodh në Luftën NC, në luftë për Atdhe.

Me 10 tetor 1942, armiku i fëlliqur u sulmua nga të katër anët e Shqipërisë, kudo u goditën kolonat, depot, milicët e armikut, kudo në Shqipëri u prenë telat e telefonave.
Ky ishte rezultat i kuvendit të burrave shqiptarë, që vendosën të luftonin me armë dhe pa pushim deri në fitore armikun e vendit tonë. Dhe Bazi i Durrësit, Bazi i Krujës, Bazi i Pezës dhe i 10 tetorit, po vazhdon dhe do ta vazhdojë deri në fitore luftën kundër okupatorit dhe tradhtarëve”..

Unë, nuk kam se ç’të shtoj! Grumbullova e sistemova ç’gjeta nga interneti, se ç’kanë shkruar të tjerët. Por si përfundim them se: nuk duhet hedhur poshtë lufta dhe përpjekjet e burrave të shquar të vendit tonë, thjeshtë duke gjykuar nga përkatësia e tyre partiake, as nga ndonjë gabim në jetën e tyre të gjatë, por të vlerësojmë, çmojmë e nderojmë veprën e tyre në tërësi, në dobi të Atdheut, në funksion të bashkimit dhe jo të përçarjes. Sidomos duhet të jenë më të kujdesshëm historianët dhe shtetarët!

Tiranë, më 01.04.2016

Nga Libri i Luan Çipit “LULISHTARËT E ATDHEUT”

Frikë e kohëve të shkuara

January 6, 2018 by dgreca

1 astrit LULUSHI

Nga Astrit Lulushi/
Frika, tmerri, terrori – në kulturë dhe politikë – të gjitha janë reagime ndaj pasigurisë kolektive për të ardhmen që nuk dihet, dhe nostalgji për të kaluarën kur ajo mbetet e panjohur.
Freud dhe Jung, psiko-analistë, sugjerojnë se tmerri mund të përkufizohet si diçka që kërkon të futet në çdo kulturë dhe të sundojë në emër të rendit gjoja “për hir të mirëqenies”.
Mendohet se frika ka shtatë herë më shumë gjasa të përhapet më shpejtë se çdo sjellje tjetër shoqërore, dhe përhapet, duke i lërë njerëzit të pambrojtur dhe të prekur.
Frika imagjinare është ikje nga bota reale ose një lloj trajnimi për konfliktet e saj. Tregimet si përrallat e Grimm-it (botuar së pari në 1812) ndihmojnë fëmijët të zotëronë frikën. Kjo ide mund të shpjegojë deri-diku dëshirën për të përjetuar frikë, për të shkuar në filma horror, për të bërtitur pa shkak, të gjitha në një masë të caktuar.
Por, rreth përpjekjeve individuale për të zotëruar frikën, ekziston gjithashtu një kontekst historik për shpërthimin e tyre. Nëse një mbiprodhim i frikës së lundrimit mbush atmosferën, ka më shumë gjasa për ta përjetuar dhe kapërcyer këtë frikë duke u marrë me heqjen e pluhurave të miteve të vjetra dhe thirrjen e përbindshave nga e kaluara, për t’u marrë me konfuzionet e sotme. Në këtë mënyrë, frika personale shndërrohet në frikë të grupit ose kombit. Është interesante të mendohet se e njëjta epokë pa gazeta dhe pa forma të tjera komunikimi u bë edhe vendlindja e frikës në masë dhe shpesh të pabazë. Hedhja e një ideje, dëshira për ta formuar dhe ushqyer atë shoqërohet në mënyrë të pashmangshme nga mundësia e thashethemeve, informacionit të rremë dhe paragjykimit, në të cilin paranoja është prodhim i gatshëm reagimi. Paranoja, në fund të fundit, mund të jetë një formë ngushëllimi, ose përpjekje e shtrembëruar për të rifituar kontrollin mes kaosit.
Sociologët si Barry Glassner në “Kultura e Frikës” kanë dokumentuar se si një karakteristikë e dallueshme e botës moderne – në të cilën frika e jashtëzakonshme fshihet nëpër segmente të mëdha të popullsisë – është përkrahur nga një rrjet mediash gjithnjë në rritje, si dhe nga politikanë, gazetarë, liberalë e konservatorë. Sigurisht shpejtësia me të cilën zhurma mund të bëhet virale është diçka që ka ndryshuar mrekullisht që nga fundi i shekullit 18-rë, si edhe numri i përditshëm në rritje i burimeve të mundshme të informimit apo dezinformimit.
Historikisht, periudha të paranojës së grupit mund të datohen nga shekulli 17-të, 18-të. Iustrimet e gjyqeve të terrorit nga periuadha e Revolucionit Francez apo fotografitë e fshatrave të internimit dhe gjyqeve komuniste të shek. 20-të, kur për 50 vjet Shqipëria sundohej nga nje parti e vetme, ngjallin frikën se arsyeja ishte e pafuqishme, në mos e vdekur. Kështu, ndërsa frika është gjithmonë e formuluar në aspektin e çështjeve bashkëkohore, ajo shpesh vjen nga tregimet dhe imazhet e kohëve të shkuara.
Mitet e vjetra, frika. ndaj asaj që ende s’ka ndodhur, përdoren për të kuptuar tmerret e reja të botës reale. Edhe kur shpjegime të tjera janë në dispozicion, gjuha e frikës i jep një peshë emocionale argumentit. Frika përmbyt për të mbushur boshllëqet faktike të thashethemeve. Kundërshtimi i çdo gjëje bëhet bëhet version i akuzave në politikën moderne dhe Kutia e Pandorës bëhet imazhi i duhur për mundësinë e shkatërrimit.

Kosova, përgatitje për aplikim dhe anëtarësim në Këshillin e Evropës

January 5, 2018 by dgreca

-Punohet edhe për anëtarësimin në Interpol. Qeveria e Kosovës zhvillon mbledhjen e parë të vitit të ri 2018, në të cilin e presin shumë punë/

-Kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj: Qeveria duhet të përgatisë një platformë për fazën finale të dialogut dhe për këtë jemi konsultuar edhe me presidentin dhe me kryeparlamentarin. Kanë mbetur tema të bartura për vitin 2018, përveç Trepçës është transformimi i FSK-së në ushtri, çështja e liberalizimit të vizave si dhe demarkacioni/
-Kryeministri Haradinaj vizitoi te Enjten komunën e Gjakovës, ku u prit nga kryetari Ardian Gjini/

PRISHTINË, 4 Janar 2018-Gazeta DIELLI-Behlul Jashari/ Qeveria e Kosovës, e drejtuar nga kryeministri Ramush Haradinaj, sot pasdite në mbledhjen e parë në vitin e ri 2018, të 23-tën që nga marrja e detyrës në 11 shtator 2017, u njoftua me përgatitjet që janë duke u zhvilluar nga Ministria e Jashtme për aplikim dhe anëtarësim të Kosovës në Këshillin e Evropës.Zëvendëskryeministri dhe ministri i Punëve të Jashtme, Behxhet Pacolli, bëri të ditur se është themeluar një grup punues nga ekspertë të Ministrisë dhe të shoqërisë civile që do të përgatisin një plan të veprimit për institucionet e Republikës së Kosovës. Ai njoftoi se është duke u punuar edhe në procesin e anëtarësimit të Kosovës në Interpol.

Kryeministri Haradinaj vlerësoi angazhimet dhe kërkoi koordinim të aktiviteteve nga të gjithë akterët institucionalë që procesi i anëtarësimit në këto organizata të rëndësishme ndërkombëtare të përfundojë me sukses.

Gjatë mbledhjes, qeveria e Kosovës, në përputhje me angazhimet dhe prioritetet e saj, miratoi Planin e veprimit për rritjen e punësimit të të rinjve 2018-2020.

“Ky është një plan ndërsektorial dhe pjesë e dokumenteve strategjike të Republikës së Kosovës, të cilat si bosht orientues kanë Strategjinë Kombëtare të Zhvillimit. Plani ka objektiv kryesor rritjen e punësimit të të rinjve dhe synon që të arrihet përmes rritjes së qasjes së të rinjve në tregun e punës; zhvillimin e ndërmarrësisë; harmonizimin e arsimit me tregun e punës dhe ngritjen e cilësisë së arsimimit praktik të të rinjve”, u theksua në mbledhje.

Në vijim u miratua nisma për lidhjen e marrëveshjes ndërkombëtare në fushën e shëndetësisë ndërmjet qeverisë së Republikës së Kosovës dhe qeverisë së Japonisë. Me qëllim të realizimit të programit të zhvillimit ekonomik dhe social në Republikën e Kosovës qeveria e Japonisë do të ndajë një grant në vlerën prej 150 milionë jenë japonezë (rreth 1.1 milionë euro). Mjetet do të përdoren për blerjen e pajisjeve mjekësore dhe mirëmbajtjen e tyre.
Qeveria miratoi edhe vendimin përfundimtar për shpronësimin për interes publik të disa pronave të paluajtshme në komunën e Vushtrrisë, të cilat preken nga ndërtimi i rrugës nacionale Prishtinë-Mitrovicë. Poashtu, qeveria e Kosovës miratoi edhe vendimin preliminar për shpronësimin e pronave të paluajtshme në komunat Kaçanik dhe Han i Elezit, të cilat preken nga ndërtimi i autostradës nga Prishtina drejt Shkupit-Maqedonisë.

Kabineti qeveritar miratoi edhe Rregulloren për kthimin e personave të zhvendosur dhe zgjidhje të qëndrueshme. Rregullorja krijon kushtet e nevojshme për arritjen e zgjidhjeve të qëndrueshme për personat e zhvendosur brenda Kosovës dhe në rajon, në periudhën nga 28 shkurti 1998 deri në 31 mars 2014. Në të përcaktohen përgjegjësitë e organeve kompetente dhe vendimmarrëse, si dhe procedurat dhe kriteret për asistencë.

Qeveria e Kosovës miratoi kërkesën e Ministrisë së Infrastrukturës për të nisur negociatat për lidhjen e Marrëveshjes për shërbime të transportit ajror në mes të Republikës së Kosovës dhe Mbretërisë së Bashkuar.
Me kërkesë të ministrit të Ministrisë së Forcës së Sigurisë së Kosovës u miratua vendimi që t’i rekomandohet presidentit të Republikës që të autorizojë Marrëveshjen e bashkëpunimit në mes të Kosovës dhe Turqisë. Në 20 dhjetor 2017, qeveria e Kosovës në 100 ditëshin e saj, në mbledhjen e 20-të, ka miratuar raportin e punës njëqindditore dhe planin vjetor të punës së qeverisë për vitin 2018.

Qeveria e Kosovës në bilancin e saj të punës 100 ditore ka edhe mbledhjen e përbashkët me qeverinë e Shqipërisë të zhvilluar në 27 nëntor 2017 në Korçë, e cila ishte e katërta, pas të parës historike në Prizren në 11 janar 2014, të dytës në Tiranë në 23 mars 2015 dhe të tretës në 3 qershor 2016 në Prishtinë, ndërsa ka paralajmëruar edhe mbledhjen e parë të përbashkët me qeverinë e Maqedonisë në fillimin e 2018-tës.

Në mbledhjen e fundvidit të kaluar, të 22-të në 27 dhjetor, qeveria e Kosovës diskutoi për projektligjet prioritare që dalin nga Raporti i Progresit.

Kryeministri Haradinaj lidhur me këto projektligje, të cilat dalin nga axhenda e reformave evropiane, tha se një numër i tyre janë proceduar në Kuvend, ndërsa një numër janë në proces dhe për këtë kërkoi nga Kuvendi thirrjen e një seance të veçantë në të cilën do të diskutoheshin vetëm këto projektligje.

“Duke marrë parasysh se në shkurt bëhet vlerësimi i arritjeve të Kosovës, do të ishte shumë me rëndësi që t’i kemi të përfunduara në mënyrë që të evidentohen si punë të kryera”, tha ai.

Kryeministri Haradinaj tha se në vitin e ri 2018 qeverinë që ai drejton e presin shumë punë. “Qeveria duhet të përgatisë një platformë për fazën finale të dialogut dhe për këtë jemi konsultuar edhe me presidentin dhe me kryeparlamentarin. Kanë mbetur tema të bartura për vitin 2018, përveç Trepçës është transformimi i FSK-së në ushtri, çështja e liberalizimit të vizave si dhe demarkacioni”, tha kryeministri Haradinaj.Qeveria e re e Kosovës e zgjedhjeve të parakohshme parlamentare të 11 qershorit 2017, e votuar në seancë të jashtëzakonshme të Kuvendit në 9 shtator, nisi punën në 11 shtator duke mbajtur në mbrëmje mbledhjen e parë ku u bë konstituimi dhe u shqyrtua programi qeverisës, pasi gjatë ditës fillimisht u bë pranim-dorëzimi i detyrave në Kryeministri dhe nëpër ministri.

Kryeministri Haradinaj, i njohur për saktësi, për mbërritje në kohë apo edhe para kohe, sot në mbledhjen e parë të qeverisë për vitin 2018, të zhvilluar pasdite, u vonua ndonjë minutë, ndërkohë që ishte kthyer nga një vizitë pune të nisur paradite në Gjakovë, një nga 7 prej 38 komunave të Kosovës ku partia e tij AAK ka fituar në zgjedhjet lokale 2017.

Dje, në ditën e parë të punës në vitin e ri 2018, në të cilin pritet liberalizim vizash dhe aplikim për statusin e vendit kandidat për anëtarësim në Bashkimin Evropian, kryeministri Haradinaj ka vizituar Ministrinë e Arsimit, Shkencës dhe Teknologjisë.

KRYEMINISTRI HARADINAJ: GJAKOVA DO TA KETË MBËSHTETJEN E PAREZERVË TË QEVERISË SË KOSOVËS
GJAKOVË, 4 Janar 2018-Gazeta DIELLI/ Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, vizitoi sot Komunën e Gjakovës, me ç ‘rast u prit nga kryetari i Komunës, Ardian Gjini me bashkëpunëtorë.
Në këtë takim është biseduar për qeverisjen lokale, funksionimin dhe nivelin e ofrimit të shërbimeve, shkallën e transparencës, pjesëmarrjen e qytetarëve në vendimmarrje.

“Kemi biseduar edhe për nisjen e një dialogu të vazhdueshëm për gjendjen në arsim në Komunën e Gjakovës, veçanërisht vëmendje i është kushtuar testit PISA që pritet të mbahet në fund të prillit apo në fillim të majit si dhe për përgjegjësitë që dalin për komunën, për drejtorin e arsimit dhe drejtorët e shkollave, por edhe për gjithë ata që janë të përfshirë në këtë proces”, tha kryeministri Haradinaj.

Kryeministri Haradinaj dhe kryetari Gjini kanë biseduar edhe për sektorin e shëndetësisë dhe partneritetin që mund të ketë niveli qendror me atë lokal, përfshirë këtu listën e barnave esenciale si dhe higjienën.

Kryeministri Haradinaj po ashtu tha se është biseduar edhe për sipërmarrësit, për sfidat dhe problemet e tyre. “Gjakova ka edhe një specifikë, procesin e privatizimit që ka ndodhur në të kaluarën dhe si rezultat i kësaj ka një ngecje dhe nuk është definuar çështja e kapaciteteve të mëhershme ekonomike”, tha kryeministri, duke theksuar se në takim është biseduar edhe për një Zonë të lirë ekonomike, për të cilën tha se në momentin që vjen kërkesa në Qeveri, do të procedohet brenda 24 orëve.
Kryeministri Haradinaj dhe kryetari Gjini kanë biseduar edhe për të bërit biznes, konkurrimin e bizneseve në projekte të ndryshme dhe për përfitimin e fondeve, qoftë edhe nga institucionet monetare ndërkombëtare.
Temë diskutimi e takimit ishte edhe çështja e impiantit të ujërave të zeza, i cili është në proces, ndërtimi i stadiumit të qytetit, çështja e furnizimit me energji, çështja e kampusit universitar, si dhe çështjet që lidhen me kategoritë e lirisë, përfshirë këtu martirët, veteranët, viktimat e dhunës seksuale, të pagjeturit.
Kryeministri me këtë rast theksoi se Gjakova ka perspektivë të sigurt me kryetarin Gjini dhe këtë vit do të fillojë autorruga me katër korsi Gjakovë-Klinë, si dhe një numër projektesh brenda qytetit.
Kryetari i Komunës, Ardian Gjini vizitën e kryeministrit e vlerësoi të rëndësishme për Gjakovën. “Kjo jo vetëm për shkëmbim të mendimeve, por edhe për bashkërendim më të madh të asaj që Gjakova mund të marr nga qeveria, të përgatitjeve për sa më shumë thithje të fondeve, të cilat për një kohë të gjatë kanë munguar në Gjakovë”, tha kryetari Gjini. Më tej, kryetari Gjini tha se Komuna është e gatshme për të gjitha punët që e presin, duke marrë edhe mbështetjen e Qeverisë së Kosovës dhe të kryeministrit Haradinaj.
Pas takimit që zhvilloi në komunë, kryeministri Haradinaj bashkë me kryetarin Gjini kanë zhvilluar një takim me personalitete të ndryshme të Komunës së Gjakovës nga fusha e sportit, kulturës, biznesit dhe kategorive të lirisë, të cilëve u premtoi se do ta kenë mbështetjen e plotë të tij dhe të Qeverisë së Kosovës në realizimin e të gjitha projekteve që janë me interes për qytetarët dhe komunën e Gjakovës në përgjithësi.

Saving the Arctic

January 5, 2018 by dgreca

By David L. Phillips /

The Arctic — “The Great North”—is rich in natural resources, including oil and gas, as well as fish stocks. With Finland, Sweden, Norway, Iceland, Greenland (under the Danish monarchy), Canada, Russia and the United States racing to capitalize, the Arctic can either be a zone of cooperation or a flash-point for competition and confrontation.The Arctic covers about eight percent of the Earth’s surface, four times the area of all US territories. The Arctic Ocean, spanning 6 million square miles, used to be a solid ice mass. With the seas warming, however, the ice is in retreat. Scientists estimate that the Arctic summer ice cap may entirely disappear by 2050.

Environmentalists are concerned. At the same time, climate change is a windfall for trade, transport, and responsible energy development.

Russia has been quick to capitalize. President Vladimir Putin plans to expand commercial shipping through the Northern Sea Route, an Arctic shortcut between Europe and Asia.

To Russia, the Arctic is a top-tier strategic and commercial interest. Russia is aggressively taking steps to exploit the region’s oil and natural gas reserves, which hold up to 13 percent of the world’s undiscovered oil and 30 percent of its natural gas.

Russia’s state-controlled Gazprom Neft recently announced four new oil wells in the Arctic Pechora Sea. It plans 28 more oil wells. A new $27 billion liquid natural gas plant is transporting gas to Europe.

In 2012, Russia claimed 460,000 square miles of Arctic ocean floor as an extension of its continental shelf. Russia’s claim violates the Third United Nations Convention on the Law of the Sea, which only recognizes sovereignty 200 nautical miles from a nation’s shoreline.

Russia is not the only expansionist country. Denmark also claims the North Pole sea bottom. Canada will file a claim by 2018, including the North Pole. United States is documenting its claim.

Overlapping claims could lead to conflict. In the Arctic, however, they are handled through the legal mechanism of the Commission on the Limits of the Continental Shelf.

Norway is the first Arctic coastal state to receive a positive recommendation from the Commission. About 80 percent of Norway’s ocean is north of the Arctic Circle. Almost 90 percent of Norway’s export revenues come from sea-based economic activity and resources.

Norway is expanding its search for energy in the Arctic, offering a new round of oil leases in the Barents Sea. The Norwegian oil and gas sector sets the standard with one of the cleanest environmental footprints in the world, safeguarding other industries such as fisheries.

Norwegians are sea-faring people. Fishing is a major industry for Norway and other Arctic stakeholders. In 2017, the total quota for cod stock was set at all-time high figure of nearly a million tons.

In addition to sustainable fishing, Norway is a leader in Arctic transportation. In the summer, 80 percent of all ship traffic in Arctic waters takes place in Norwegian waters. In the winter, 90 percent is in Norwegian waters. Norway is pushing for rules imposing the highest safety and environmental standards on shipping in the Arctic Ocean.

With fishing in the Arctic Ocean an increasingly critical part of the Russian and Norwegian economies, quotas have been established based on research and scientific data. In addition to fisheries, energy cooperation is expanding in the Barents Sea.

Russia and Norway, which share an 800-kilometer border, could be adversaries – or they could face problems jointly. The maritime border between Norway and Russia was settled through bilateral negotiations in 2010. This agreement showed how bilateral negotiations enhance multilateral cooperation to resolve disputes peacefully. Other important agreements include:

– Agreement on Cooperation on Aeronautical and Martine Search and Rescue in the Arctic (2011).

– Agreement on Cooperation on Marine Oil Pollution Preparedness and Response in the Arctic (2013)

– Agreement on Enhancing International Arctic Scientific Cooperation (2017)

Both Russia and Norway realize that effective solutions rely on true partnership. They work together on search and rescue, management of shared fish stocks, environmental protection, nuclear safety, and Coast Guard and Border Guard activities. People-to-people cooperation across the Norwegian-Russian border is extensive.

According to Russia’s Foreign Minister Sergey Lavrov, “Russia has always considered the Arctic as a territory of mutually respectful dialogue.”

Nonetheless, Russia is the only Arctic country with a robust military presence. Russia has deployed 40 icebreakers. It is building 16 deep-water ports. In 2017, Russia built 13 new airfields in the Arctic and 10 Arctic-based air defense radar stations. It deployed a new brigade, trained in Arctic warfare. In May 2015, it held a massive Arctic war game, involving 250 aircraft and 12,000 troops.

The Arctic Council’s 1996 founding charter, the “Ottawa Declaration” establishes that, “The Arctic Council should not deal with matters related to military security. Decisions of the Arctic Council are to be by consensus of the members.” Canada, Denmark, Finland, Iceland, Norway, Sweden, Russia and the United States are founding members. Six NGOs representing Arctic indigenous peoples are also permanent participants. Observers — Japan, China, India, Singapore and South Korea, as well as NGOs – participate in activities.

Norway is a steady hand exerting a positive influence over other Arctic Council members. The Arctic Council recently established a secretariat in Tromsø, Norway. With Norway’s leadership, the Arctic Council is working towards a range of new agreements including a mandatory polar code in the International Maritime Organization (IMO).

As the ice shelf recedes, opening the Arctic must be done in a responsible way. The Arctic Council will be needed to manage economic disputes from competition over energy development to managing fish stocks. Sea lanes are increasingly crowded. China, a new player in the Arctic, is laying a massive telecom cable along the sea bed. The Arctic Council plays a vital role balancing economic development with environmental protection. The Arctic Economic Council works on economic development that is environmentally sustainable.

Sound policies must be based on research. To this end, Columbia University’s glaciologists and scientists at the Lamont-Doherty Earth Observatory are conducting research and contributing to knowledge about the Arctic

Arctic countries recognize they cannot deal with regional challenges on their own. International cooperation is needed to make sure that the Arctic is a region where development is sustainable and where there is a sound balance between commercial interests and environmental concerns.

The Arctic Council is a success story. Dialogue on arctic issues provides a precedent for preventing disputes from escalating into violent conflict.
*David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served as a Senior Adviser to the US State Department and the UN Secretariat.

Akademia e Shkencave në gjëndje gjumi letargjik

January 5, 2018 by dgreca

Ndërhyrja me bisturi nga pushteti politik, që e ndau Akademine nga institutet, e ҫoi atë në gjëndje kome, ose siҫ thotë populli e vdekur dhe e pakallur./Nga Besnik Imeri/ Viti 2018 në Shqipëri është viti i reformave dhe këtu nuk bën përjashtim as Akademia e Shkencave e Republikës së Shqipërisë. Fillimisht duhet thënë se Akademia e jonë megjithëse e krijuar vonë (në mesin e dytë të shekullit të XX) kundrejt simotrave të saj, deri në vitet 90-të ka pasur suksese të jashtëzakonshme. E ngritur mbi bazën e institutive, të cilat ishin krijuar shumë kohë para saj, ajo ishte e mirëorganizuar dhe me rezultate konkrete, si dhe me një financim të kënaqshëm. Këtu mund të përmendim financimet për kërkimet arkeologjike dhe studimet në fushën e historisë, ku edhe pati rezultate të shpejta, të suksesshme dhe me një bilanc pozitiv.

Pas viteve 90-të, si kudo në administratën shtetërore, drejtimin e saj e uzurpuan të paaftët, studjuesit e nivelit mesatar dhe ata që nuk kishin shkëlqyer më parë në fushat e tyre. Rrjedhimisht puna e Akademisë, vit pas viti, filloi të bjerë dhe të kalojë në stanjacion dhe përfundoi në një gjëndje gjumi letargjik. Ndërhyrja me bisturi nga pushteti politik, që e ndau nga institutet, e ҫoi atë në gjëndje kome, ose siҫ thotë populli e vdekur dhe e pakallur.

Aktualisht reformimi i saj është si një emergjecë shëndetësore për ta risjellë atë në jetë. Për këtë mendoj se duhet marrë parasysh përvoja europiane, por edhe e vëndeve të tjera, natyra e problematikave të të cilave përafron me atë të vendit tonë. Mendoj se prioritet strategjik i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë (pa përjashtuar edhe atë të Kosovës) duhet të jenë shkencat humane me renditje në rradhë të pare, shkencën e historisë dhe atë të gjuhësisë, si dhe me një punë drejtuese dhe njëkohësisht bashkëpunuese me institutet përkatëse.

Pse unë mendoj se këto dy shkenca duhet të jenë në rradhë të parë? Sepse të dyja ato lidhen me vetëdijen kombëtare dhe identitetin tonë si shqiptarë. Shqipëria dhe shqiptarët nëqoftëse nuk mësojnë se nga vijnë, kush janë parardhësit e tyre, ҫfarë gjuhe kanë folur ata, asnjëherë nuk do të bëjë përpara dhe nuk do të jetë një vend me një zhvillim normal.

Përvoja në këtë drejtim nuk na mungon. Atë na e japin paraardhësit tanë të ndritur, rilindasit: Jeronim De Rada, Sami Frashëri, Naim Frashëri, Jani Vreto,etj etj, të cilët për të Rilindur Kombin Shqiptar që kishte 500 vjet në robëri dhe nga pikëpamja e memories historike ndodhej në gjëndja kome, zgjodhën pikërisht historinë e vendit tonë, etnogjenezën e tij, si dhe gjuhën shqipe, etnogjenezën e saj. Këtu ekziston edhe nje bashkëdrejtim forcash, pasi forca qeverisëse që është sot në pushtet ka shpallur në programin e saj, se do të rilindë Shqipërinë dhe meqënëse bëhet fjalë për Rilindje, apo për Ringjallje, sytë me dosmodo duhet t’i kthejmë nga Rilindasit tanë të shekullit të XIX dhe fillimshekullit të XX dhe të mësojmë prej tyre.

Por kemi përvojë edhe nga jashtë, pasi ne shqiptarët e kemi atë cen që besojmë më shumë atë që na thonë të huajt, se sa atë që thonë njerzit tanë. Rasti është Gjermania. Në kulmin e revolucionit francez në vitet 1792-179, kur Prusia ndodhej edhe ajo në prag revolucioni, pasi lëvizjet revolucionare janë infektuese, lindi një lëvizje reformatore. Njëkohësisht Prusia në këtë kohë ishte mbrapa vendeve europiane si Franca dhe Anglia për nga zhvillimi ekonomik dhe politik. Në këto kushte lindi si domosdoshmëri Rilindja e kombit gjerman.

Ishte gjenia e një personi, aristokratit të pasur Vilhelm von Humboldt me një kulture të gjërë, i cili mendonte se rilindja e kombit gjerman do të vinte nëpërmjet kulturës dhe veҫanërisht nëpërmjet njohjes së historisë së lashtë. Nxënësit dhe vecanërisht studentët medomosdo duhej të mësonin në shkolla historinë antike si dhe gjuhët e vjetra. Mëndje të ndritura gjermane të asaj periudhe që ju bashkangjitën Humboldtit ishin historiani Barthold Niebuhr, Ministri Prusian në Vatikan, Christian Bunsen, Ministri Prusian në Angli dhe Karl Ottfried Muller. Këta pranuan deshifrimin e “Gurit të Rozetës” nga francezi amator Jean Francois Champollion, zbulimi i të cilit nuk u pranua nga qarqet akademike franceze të asaj kohe. Kësaj lëvizje ju bashkuan edhe poeti aristokrat Heyne dhe filozofi Hegel.

Humboldt dhe Niebuhr ishin edhe politikanë të rëndësishëm në skenën gjermane. Humboldt u bë edhe ministër i arësimit në qeverinë prusiane. Ata refomuan sistemin arësimor, sidomos pas shpartallimit të Prusisë nga ushtria e Napoleonit në Jena në vitin 1806, duke vendosur në qëndër të kësaj reforme formimin arësimor dhe reformimin e institucioneve arësimore. Në arësimin e lartë Humboldt vuri si prioritet shkencat humane, historinë dhe gjuhësinë; kundrejt francezëve që në sistemin arësimor kishin si prioritet shkencat e sakta, politeknikumin francez me theksin tek matematika dhe shkencat e natyrës. Qëllimi i kësaj reforme ishte që të reformohej vetë Prusia nëpërmjet kulturës gjermane, duke shmangur tmerret e Revolucionit Francez. Humbold dhe miqtë e tij e shihnin studimin e antikitetit në përgjithësi dhe atij grek në veҫanti si një mënyrë për integrimin e studentëve dhe nëpërmjet tyre të të gjithë shoqërisë gjermane në jetën moderne europiane. Institucionet arësimore dhe arësimi që krijuan ata u bënë shtyllat e rendit shoqëror prusian dhe gjerman të shekullit të XIX.

Shëmbullin e Prusisë e ndoqën Franca dhe Anglia. Pas vitit 1830, në periudhën e Lui Filipit, filozofi francez Victor Cousin themeloi arësimin elementar francez sipas modelit prusian dhe ashtu si Humboldt, ai në të gjithë sistemin arësimor rezervoi një vend të veҫantë për të lashtët dhe vecanërisht për grekët. Ndërsa në Angli, studimi i antikitetit si një shkollim moral dhe intelektual për elitën, u shfaq në gjysmën e parë të shekullit të XIX duke ndjekur modelin gjerman.

Nisur nga sa u parashtruan më lart, mendoj se Akademia e Shkencave në përgjithësi dhe shkenca e historisë dhe gjuhësisë në veҫanti, pas një vegjetacioni gadi 30 vjeҫar, ka kaluar në një gjëndje sklerotike nga e cila mund të dalë me një riorganizim të përgjithshëm, ku ҫdo gjë duhet të ringrihet nga e para që nga themelet. Kjo punë do kohë. Ajo nuk bëhet me një muaj, as me një vit, madje as me dhjetë vjet.

Për këtë Shqipërisë i duhet të krijojë shkencëtarët e saj qysh në vezë. Kjo realizohet nëpërmjet ngritjes së strukturave të veҫanta, të cilat do të gjurmojnë dhe qëmtojnë talentet inteligjente qysh në arësimin fillestar. Mëndjet më të ndritura me prirje të tërheqjeve të forta drejt shkencave humane duhet të përzgjidhen, veҫohen dhe trajtohen me programe të veҫanta mësimore. Pasi të kenë kryer një arësimim të mesëm ekselent të dërgohen për studime në universitetet më të mira të botës sipas fushave përkatëse të historisë, gjuhësisë, arkeologjisë, antropologjisë, etnografisë, emblematikës, heraldikës, numizmatikës, ikonografisë etj, ku njëkohësisht të marrin njohuritë e plota deri në arritjet më të fundit në të gjitha nga këto fusha. Kjo pasi nuk mund të jesh një historian i mirë pa qënë një gjuhëtar i mirë. Nuk mund të jesh një arkeolog i mirë pa qënë një historian dhe gjuhëtar i mirë. Pra të jenë të kompletuar me njohuritë më të përgjithshme dhe më kryesore të arritura në të gjitha shkencat e mësipërme.

Pas realizimit të kësaj të filloj specializimi i tyre deri në imtësi në fushat përkatësë. P.sh. gjuhëtari jo vetëm të njohë mirë gjuhën shqipe dhe dialektete saj, por të njohë të gjitha nëndialektet dhe të folmet e krahinave, madje edhe të fshatrave të veҫantë me interes për këtë fushë. Të mësojë mirë gjuhët e vdekura si sanskritishtja, latinishtja, greqishtja e vjetër, aramaiken, koptiken, hebraishten e vjetër, keltishten, persishten e vjetër, gjermanishten e vjetër, sllavishten e vjetër etj. Të futen në imtësira tek fjalë të gjuhëve që kanë folur sumerianët, tokarianët, baskët, iberët, ligurët, sardët, sikanët, kalabrët, umbrianët, tirrenët, oskët, latinët, etruskët, enetët, venetët, galët, mesapët, japigët, akadianët, skithianët, baltianët, mizianët, panonianët, paionanët, dakianët, getianët, tesprotianët, argianët, tesalianët, jonianët, lelegët, peleshtianët, dorianët, eolianët, minoanët, kalkidianët, eubeasit, beotianët, aigalianët, hititët, asirianët, akadianët, karianët, hiksosit, frigjianët, likjanët, lidjanët, kananianët, jebusianët etj etj.

Kështu p.sh. Humboldt (që e përmëndëm më lart) arriti ato rezultate në ngritjen kulturore të gjermanisë si ministër arësimi, pasi ishte një personalitet në fushën e historisë dhe gjuhësisë, madje Martin Bernal në veprën e vet “Athina e Zezë” e quan një gjeni. Ai ngriti bazat e gjuhësisë Baske dhe Malajo-Polineziane. Pati një tërheqje të madhe drejt sanskritishtes dhe studjoi bazat e shkrimit kinez. Sot në Gjermani për nder të tij një universitet mban emërin Humboldt.

Ndërsa Jean Franҫois Champollion deshifruesi i “Gurit të Rozetës”, një nga zbulimet më të mëdhaja të kohës së vet, në moshën 20 vjeҫare mësoi greqishten demotike, hebraishten, arabishten dhe koptiken (një dialekt i gjuhës pellazgë të Egjiptit të lashtë).

Pas kësaj pune, krijimi i një plejade studjuesish të rinj, të jini të sigurtë që kini formatuar një shkencëtar klasi në gjuhësi që do të realizojë zbulime të jashtëzakonshme. Ajo që tani ne na duket një fantashkencë; si fakti që shqiptarët flasin gjuhën më të vjetër në botë, një gjuhë që e kanë folur zotat, pra Thoti, Zeusi, Poseidoni, Amoni etj, një gjuhë kozmike që ndoshta ka ardhur në tokë nëpërmjet jashtëtokësorëve pasi është aq e zhvilluar dhe aq e përsosur saqë nuk duket se është krijuar nga njeriu por nga hyjnitë; kjo do të jetë një realitet.

Po kështu në fushën e etnografisë të përgatiten specialist që të jenë në gjëndje të zbërthejnë simbolet kozmike të xhubletës shqiptare. Në fushën e historisë të vërtetojnë se pellazgët janë pararadhësit e racës së bardhë, të cilët ndoshta janë ardhacakë në tokë. Por që janë edhe të parët e drejtëpërdrejtë të shqiptarëve, sidomos nëpërmjet gjuhës shqipe, por edhe të popujve të tjerë europianë, si grekët, italianët, francezët, spanjollët, gjermanët, uellsianët, skocezët, anglezët, turqit, sirianët, armenët përfshirë edhe kaukazianët etj etj.

Këta do të jenë akademikët e ardhshëm të Shqipërisë. Po për përgatitjen e tyre duhen dhjetra vjet dhe të jini të sigurtë të paktën deri në 30 vjet. Dikush mund të të thotë se kjo punë do para. Shqipëria nuk bëhet pa sakrifica, pra edhe pa para. Psh tek “Veljera’ në Durrës kam dëgjuar se do të hidhen 8 miljon euro për beton. Sikur këto para të mos hidheshin për beton, por për trurin e shqiptarëve, a nuk do të ishte një veprim më me mend?!!!

Vetëm kështu mund të reformohet Akademia e Shkencave e Shqipërisë. Çdo reformim tjetër, sidomos ao me karakter politik (siҫ janë bërë më parë), do të ishte një veprim abuziv dhe një mashtrim i rradhës.

5 janar 2018