Archives for February 2018

Homazh për të rënët e lirisë

February 7, 2018 by dgreca

Mehmet Babani- 70 vjet më parë/

Nga Reshat Kripa/

Më 25 janar 2006 Asamblea Parlamentare e KE-së, me 99 vota pro, 42 kundër dhe 12 abstenime, miratoi rezolutën Nr. 1481 (2006) “ Mbi nevojën për dënimin ndërkombëtarë të krimeve të rregjimeve komuniste “. Pro kësaj rezolute votoi edhe delegacioni parlamentar shqiptar. Dhe nuk mund të ishte ndryshe. Por, për një vend të tillë si Shqipëria, ku diktatura komuniste ekzekutoi mbi 6.000 persona, burgosi mbi 17.000 nga të cilet mbi 1000 ndërruan jetë në qelitë e burgjeve, dhe internoi mbi 22.000 familje ku humbën jetën mbi 10.000 burra, gra dhe fëmijë, është absurde të besosh se vendi ynë ka zbatuar vendimet e marra nga kjo asamble.

Ja si i përshkruan këto krime iniciuesi i rezolutës së mësipërme, suedezi Goran Linblad:“Një tipar i rëndësishëm i krimeve të komunizmit, ka qenë represioni i drejtpërdrejtë kundra gjithë njerëzve të pafajshëm, krimi i të cilëve ishte vetëm prania në këtë kategori. Në këtë mënyrë, në emër të ideologjisë, rregjimet kanë vrarë dhjetra milionë kulakë, fisnikë, borgjezë dhe grupe të tjera.“

Ky tmerr ndodhte në shekullin e njëzetë, në “Shekullin e Megavdekjes“ , siç do ta quante Zbigniev Brzhezhinski në librin e tij “Jashtë kontrollit“ botuar në vitin 1993. Në librin e mësipërm paraqet shifrat e viktimave civile të shkaktuara gjatë shekullit të kaluar.Sipas këtij libri, Lufta e Parë Botërore shkaktoi 13 milion viktima, ajo e dyta 35 milion, ndërsa holokausti komunist 65 milion njerëz., shifër kjo që, sipas të dhënave të fundit të Organizatës së Kombëve të Bashkuara, arrin në gati 100.000.000 vetë Vini veshin. Ndërsa në të dy luftrat botërore u zhdukën 48 milion njerëz, gjatë periudhës së sundimit komunist kjo shifër arriti dyfishin e të dy luftrave.. Dhe, ç’është më e rëndësishmja, këto vrasje kryheshin në periudhë paqeje, me gjakftohtësi dhe cinizëm, me ndërgjegje të plotë prej sadisti, vetëm e vetëm se dikush mendonte ndryshe nga sundimtari.

Të flasësh për genocidin komunist të ushtruar nëpër burgje dhe kampe, është njëlloj sikur të përshkruash tmerret e ferrit. Pyetini ata që kanë mundur të shpëtojnë gjallë nga këto tmerre dhe do të mësoni ngjarje të padëgjuara ndonjëherë, të pakonceptuara për një mendje të shëndoshë. Do të mësoni për burgje dhe kampe të krijuara posaçërisht për shfarrosjen e njerëzve, për tortura të lemerishme të ushtruara mbi nacionalistë të shquar dhe intelektualë demokratë që jetën e tyre ia kushtuan atdheut.Lufta kishte mbaruar. Krismat e armëve kishin pushuar. Por jo gjuetia e njerëzve. Ajo vazhdonte me gjithë egërsinë e saj. Viktima të kësaj në rradhë të parë ishin mendjet më të ndritura të vendit, intelektualët më të shquar të kohës, të diplomuar në universitetet më në zë të kohës së atëhershme. Dhe tragjedia e këtyre njerëzve të shquar ishte se gjykoheshin nga njerëz inkopetentë, që ishin të aftë vetëm për krime dhe jo për drejtësi. Kështu jo në pak raste teneqexhiu gjykonte mjekun apo avokatin, nallbani profesorin apo shkrimtarin, kovaçi inxhinierin apo klerikun e nderuar. Një gjë e tillë ndodhte në të gjitha qytetet e vendit.

Turma injorantësh endeshin rrugëve të qytetit, plot urrejtje për bashkatdhetarët e tyre, të etur për gjak të pafajshmish. Një luftë e re kishte filluar, lufta kundër çdo shenje të nacionalizmit shqiptar. Pothuajse në çdo qytet zhvilloheshin gjyqe speciale. Vendimet ishin monstruoze. Me dhjetra të pushkatuar. Me qindra të dënuar me dënime të rënda. Me mijra të internuar në kampet e çfarrosjes. Shoqëria shqiptare ishte ndarë në dy kampe armike, në proletarë që duhej të sundonin dhe në borgjezë që duhej të çfarroseshin.

Studiuesi i njohur Giovani Sartori në studimin e tij “Edhe një herë për teorinë e demokracisë“, botuar në vitin 1987, shkruan:”Njerëzit që kurrë nuk e kanë njohur diktaturën dhe tiraninë e kanë të lehtë të jepen pas retorikës për lirinë duke harruar fare realitetitn e thjeshtë dhe të tmerrshëm të shtypjes së njimendtë atje ku ekziston përnjimend“.

Sot, në emër të lirisë, flasin dhe rrahin gjoksin, më tepër se kushdo tjetër, pikërisht ata që e ndihmuan sistemin totalitar të qëndronte në këmbë për një periudhë aq të gjatë. Këta korba të zinj janë pikërisht ata që nuk e kanë ndjerrë kurrë mbi shpatullat e tyre peshën e rëndë të diktaturës. Janë ata që nuk kanë provuar kurrë çdo të thotë të humbasësh një familje të tërë, në holokaustin më të egër që ka parë bota

Dëgjoj faqet e shtypit të përditshëm nëpër organet televizive dhe nuk shoh asnjë lajm, sikurse edhe shumë herë të tjera, mbi një masakër të zhvilluar në qytetin e Korçës më 4 shkurt 1948. Duket sikur autorët e këtyre krimeve apo pinjollët e tyre përpiqen t’i kalojnë në heshtje këto krime monstruoze deri sa të harrohen. Por ne nuk harrojmë. Ne do t’i kujtomë vazhdimisht ato mendje të ndritura, madje do t’ua lemë trashëgim edhe bijve tanë që të njihen me historinë e vërtetë të këtij vendi.

Le të hyjmë në ngjarjet për të cilat bëhet fjalë.

Pas goditjes që iu bë të ashtuquajturit “Grupi i Deputetëve“, një raprezalje e tmerrshme nisi në të gjithë Shqipërinë, që nga Shkodra deri në Vlorë dhe që nga Tirana në Korçë duke përdorur të njejtin skenar të së ashtuquajturës lidhje të elitave kundërevolucionare me grupin e cituar më lartë, gjoja për të rrëzuar pushtetin popullor. Një numër i madh pushkatimesh apo dënimesh me afate të gjata burgu deri në burgim të pëtjetshëm zhvilloheshin në të gjithë vendin

Po cilët ishin të ashtuquajturit kundërevolucionar të grupit Korçës?

Qazim Frashëri, një pinjoll i familjes së madhe të frashërllinjve, vëllai i Faslli Frashërit që kishte udhëhequr demostratat antifashiste në Korçë. Ishte një intektual i shquar dhe një patriot i vërtetë.

Bexhet Frashëri edhe ky një pinjoll tjetër i asaj familje edhe ai gjithashtu intelektual i njohur.

Mehmet Rushan Babani, noter në qytetin e Korçës. Kishte përfunduar studimet e larta juridike në Stamboll. Pjesëtar i revolucionit xhonturk në vitin 1908. U rezistoi me armë në dorë andartëve grekë që, si hakmarrje, i dogjën shtëpinë në Baban në vitin 1914. Mori pjesë në drejtimin e Republikës Autonome të Korçës në vitet 1916-1918. Më vonë, i zhgënjyer nga politka në Ballkan, ishte tërhequr duke u kthyer në profesionin e tij. Gjatë Luftës së Dytë Botërore nuk mund të rinte sehirxhi por u përfshi në vorbullën e ngjarjeve. Nuk mund të shkëputej nga ndjenjat atdhetare por filloi të ushtronte ndikimin e vetë në dobi të unitetit kombëtar. Ishte koha kur forcat balliste bashkëpunonin me ato të Frontit Nacionalçlirimtar. Ishte ndërmjetës për sigurimin dhe bashkëpunimin ndërmjet çetës komuniste të komanduar nga Fuat Babani dhe asaj balliste me në krye Safet Butkën. Kjo vërtetohet edhe me faktin se një pjestar i familjes së tij, Sedat Babani, që rezulton dëshmor partizan, u vra në rrethana të dyshimta në betejën për çlirimin e Krujës. Në kohën që me vdekje me pushkatim dënohej Mehmet Babani në Korçë, njëri nga djemtë e tij, Fiqiret Babani, ishte mjek ushtarak, shef i shëndetësisë së divizionit të Gjirokastrës.

Faik Rushan Babani, vëllai i Mehmetit, edhe ky jurist studiuar në Stamboll. Kishte marrë

pjesë, bashkë me të vëllanë, në revolucionin e xhonturqve dhe në ngjarjet e vitit 1914 kundër andartëve grekë. Pjesëmarrës i lëvizjes së Fan Nolit dhe më vonë, pas amnistisësë së shpallur nga mbreti Zog, kthehet në Shqipëri dhe përfshihet në administratën shtetërore.

Nafiz Babani (Mero), nip i Mehmetit dhe Faikut (djali i kushëririrt të tyre) kishte mbaruar akademinë ushtarake të Modenës në Itali. Më 7 prill 1939 ishte komandant dhe udhëheqës i luftëtarëve që mbronin qytetin e Sarandës.. Pas pushtimit fashist u largua jashtë shtetit. Në atë periudhë mbreti Zog u bëri thirrje gjithë ushtarakëve të larguar nga atdheu të ktheheshin në Shqipëri për të mos lejuar që xhandërmaria kombëtare të binte në duart e italianëve. Kësaj thirrje iu bashkua edhe Nafizi. Gjatë luftës italo-greke, duke qenë ne krye të një batalioni shqiptar nxiste dhe ndihmonte shumë ushtarë që të dezertonin nga rradhët e ushtrisë dhe të ktheheshin në vendet e tyre. Qëndrimin e tij në atë detyrë e justifikonte me qëndrimin besnik të betimit që kishte bërë si ushtarak. Pas vitit 1944 u tërhoq nga karriera ushtarake dhe u kthye për të jetuar në Progër të Korçës.

Qani Sulejman Vinçani, avokat, dikur protagonist në ngjarjet e Republikës së Korçës në mitingun e fundit të zhvilluar në vitn 1920. Ishte kunati i Mehmetit dhe Faikut. Ka qenë deputet opozitar në parlamentin e mbretërisë së Zogut. Dy djemtë e tij, Vandush dhe Valter Vinçani kanë qenë aktivistë të lëvizjes nacionalçlirimtare. Në kohën që Qaniu dënohej, i biri Vandushi vazhdonte të ishte në organet drejtuese të Partisë Komuniste Shqiptare dhe vetëm pas ngjarjeve të Konferencës së Tiranës në vitin 1956 u dënua.

Fadil Garo, tregëtar në Korçë, një person i afërt me familjen Babani.

Nexhip Lamçe, një fermer i zakonshëm nga Starova e Pogradecit.

Këta dhe disa të tjerë nga Devolli i Korçës ishin protagonistët e kësaj tragjedie të madhe.

Arrestimet e të mësipërmve filluan më datën 17 maj 1947 dhe përfunduan në fund të muajit korrik të atij viti. . Më datën 22 nëntor 1947 u dha vendimi i gjyqit të tyre. Gjyqi i zhvillua nga një bandë terroriste dhe e pashkolluar e përbërë prej Bexhet Memës, Agush Gjergjevicës dhe Loni Dimoshit, asistuar nga një kapter, Shaban Pogradeci dhe me prokuror Aranit Çelën.

Akuzat ishin fare qesharake. Ndërmjet të tjerave përmenden gjoja marrja e të hollave nga jashtë shtetit për t’i përdorur për përgatitjen e kryengritjes dhe se gjoja paskan dhënë të holla edhe nga xhepet e tyre për t’ia arritur këtij qëllimi. Akuza të tjera ishin terrorizmi dhe vrasjet që paskeshin bërë. Po kë kishin vrarë? Trupi gjykues nuk paraqiti asnjë emër pasi asnjë prej tyre nuk kishte vrarë.

Cili ishte vendimi i gjyqit?

Qazim Frashëri nuk arriti të dilte para gjyqit. Atë e kishin mbytur në tortura qysh në organet e sigurimit dhe kishin hapur fjalën se gjoja ishte vetëvrarë. Por me se?

Mehmet Babani, Fadil Garo, Nafiz Babani (Mero) dhe Nexhip Lamçe me vdekje me pushkatim

Të tjerët me burgime që fillonin nga 10 vjet deri në burgim të përjetshëm.

Vendimi u zbatua plot 70 vjet më parë më 4 shkurt 1948.

Për ironi të fatit një pasardhës i fisit Babani, i pyetur nga një ish-partizan për fatin e Nafiz Babanit (Meros), duke mos dashur që t’i thotë se e kishin pushkatuar i thotë:

Ka vdekur.

Dhe ish-partizani i hidhëruar i ishte përgjigjur:

E kam pasur komandant batalioni kur isha ushtar në luftën italo-greke. Ishte trim, i

zgjuar dhe na nxiste që të dezertonim. Vete nuk erdhi me ne pasi kishte bërë betimin ushtarak. E shihni sa e mirë është partia jonë? Atë njeri nuk e paska dënuar.

Fatkeqi nuk e dinte se si kishin rrjedhur ngjarjet dhe indoktrinimi e bënte të besonte në drejtësinë e një partie kriminale dhe kriminelëve që i shërbenin asaj me nje bindje prej skllavi.

Kanë kaluar 70 vjet nga ngjarja e mësipërme. Nuk kam degjuar asnjë President të Republikës të nderojë veprën e tyre të pavdekshme me ndonjë dekoratë, titull apo medalje. Me rastin e 100 vjetorit të krijimit të Krahinës Autonomike të Korçës, Këshilli i Qarkut në vitin 2016 i ka dhënë Mehmet Babanit titullin “Personalitet i shquar“ me motivacionin:

“Personalitet i Qarkut të Korçës, pjesëmarrës dhe aktivist në ngritjen e Krahinës Autonome të Korçës gjatë periudhës së funksionimit të saj (dhjetor 1916-shkurt 1018) dhe organizimin e administratës shqiptare“

Unë mendoj se kjo nuk është e mjaftueshme. Veprimtaria e tyre nuk i shërben vetëm Qarkut të Korçës por gjithë Shqipërisë, madje të gjithë kombit shqiptar. Ai dhe shokët e tij a nuk do të ishin në nderin e Presidentëve të Republikës të vlerësoheshin për aktivitetin e tyre kombëtar? Po të munden le të përgjigjen.

SKËNDERBEU DHE MIZA E KALIT TË TIJ

February 7, 2018 by dgreca

Nga Valentin Lumaj,/

Michigan, 6 Shkurt 2018/

Brenda harkut kohor të një jave, komuniteti shqiptar ne Michigan priti dy mysafirë të pazakontë, që vinin për herë të parë në Michigan, Gjergj Kastrioti-Skendërbeu the Pandeli Majko.

Ardhja e Gjergjit u paralajmërua bujshëm muaj më parë nëpërmjet idhtarëve të tij, individë të zellshëm në ide dhe praktika. 550 vite pas vdekjes, Skëndërbeu nga amshimi, i ushqeu shpirtërisht këta njerëz vullnetmirë, i frymëzoi, dhe i mblodhi rreth sofres së urtisë. Skënderbeu bashkoi edhe një herë shqiptarët, “Princat” e të gjitha Shoqatave krahinore, të prirë nga kryetarët e kulteve fetare, dhe formuan edhe një herë në miniaturë Kuvendin e Lezhës. Pothuajse çdo të dielë qysh nga mesi i Tetorit u mblodhēn, diskutuan, debatuan, pregatitën dhe shtruan rrugën e ardhjes së Skënderbeut. Gjergji, në këtë udhëtim të gjatë një vjeçar ne trojet dhe zemrat arbnore, më së pari zbarkoi në Michigan, në Kishën e Zojës Pajtore të Shqiptarëve. Ai erdhi ashtu madhërishëm mbi kalë, me shpatën ngrehur si ngadhnjimtar, me përkrenaren kurorë si mbret i përjetshëm shqiptarëve.

Penat e arta të mendjeve më të ndritura te historisë, profesorë nga viset shqiptare, Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Mali i Zi, Arbëreshë të Italisë, dhe nga diaspora, rikthyen te gjallë Skënderbeun ne Simpoziumin historik për nder te tij. Gjatë këtij vargu pafund ligjëratash, faktesh e zbulimesh te panjohura, njerëzit përcollën për shtatë orë me sy te fiksuar dhe mendje iluminare ligjëratat e tyre, ku Gjergji shfaqej herë si Pirroja Epirit, herë si Aleksandri i madh, por që ishte vetë Skanderbeg; IN PE RA TO RE.

Kjo ardhje, sa imagjinare po aq edhe reale e Mbretit të Epirit, pati një jehonë të gjerë në media televizive, rrjete sociale, në gojët e shqiptarëve, dhe u përhap në Shqiperinë amë e në vise të tjera. Kjo ringjallje dhe ardhje e parë e Skënerbeut, ishte ringjadhje edhe për ne. E njemë se kemi nevojë per një prinjës të tillë, kuptuam se ai akoma jeton me ne, na frymezon, na bashkon dhe na udhëheq.

Sapo Gjergji u largua dhe pa u shuar ekoja që la pas, në rrethe të ngushta u fol për një vizitë të Ministrit të Diasporës Pandi Majko. E pakuptimtë kjo ardhje fill pas ikjes së Skënderbeut. Ndoshta mendoi se Gjergji do t’i hapte rrugën, që ky ta kishte më të lehtë hyrjen. Megjithatë, ai kishte mundësi te vinte me Gjergjin, pasi ftesën e kishte qysh muaj përpara, si ai, edhe ministrja e Kulturës. Le që nuk erdhën t’a nderojnë Gjergjin në Simpozium, por as edhe një përgjigje apo përshëndetje nuk denjuan të japin. Janë të vegjël ta kuptojnë se në fakt Skënderbeu dhe Simpoziumi do t’ju kishin bërë nder këtyre.

Pandi erdhi mbas “Kuvendit te Lezhës”, dhe i gjeti shqiptarët në Michigan akoma të bashkuar rreth Gjergjit. Por siç thotë malësori i vjetër “urtia mbas kuvendit dhe trimëria mbas luftës s’kane vlere”, po ashtu u hamendësua se kjo vizitë e Pandit do të ishte e pavlerë.

Ardhja e “Ministrit të shqiptarëve që jetojnë jashtë Atdheut”, duhej të ishte një lajm i madh dhe i gëzueshem. Shqiptarët në Diasporë më në fund janë të përfaqësuar, dhe jo të harruar. Takimi duhej të ishte i gjerë dhe gjithpërfshirës, pasi ministri është i të gjithëve, si rregull. Në fund të fundit, Konsujt dhe Ambasadorët nuk kanë nevojë për ministra. Nevojë kishte familja Rranxburgaj për një vizitë, për një mbështetje të paktën morale, në një kohë kur Kisha zemërgjerë amerikane i ka hapur dyert, për t’a mbrojtur nga deportimi. Por Ministri i Diaspores nuk ka kohë as tagër që të dëgjojë dhe të ndjekë nga afër cilat janë problemet e shqiptarëve në emigracion. S’ka kohë sepse orari i ngjeshur i drekave dhe darkave nuk ja lejon. Nuk ka as tagër. Është ministri i gjysmës së popullsisë shqiptare. Nje mërgatë stërmadhe prej dy million e gjysëm shqiptarësh të deportuar nga vendi amë Shqipëria për 27 vite me rradhë. Një emigrim në kohë paqeje, me përmasa që i tejkalon shumë herë emigrimin e Shqiptarëve pas vdekjes së Skënderbeut dhe rënies së Krujës.

Pandi e di mirë se me 27 vite në politikë dhe administratë, është një përfaqësues i denjë i asaj klase apo kase politike shqiptare që pasi kanë sunduar dhunshëm Shqipërinë, nëpërmjet vjedhjes dhe blerjes së paskrupullt të vullnetit politik të popullit, kanë plaçkitur çdo gjë me vlerë, kanë futur ne vella-vrasje mijëra shqiptarë anë-e-kand, kanë kriminalizuar një jetë të tërë shoqërore nëpërmjet zhvatjes, rrushfetit, krimit ordiner dhe drogës. Sado që luan ëmbëlsisht rolin e të pastrit, nuk del doti i papërlyer. Dënimi vlen si për veprim ashtu edhe për mos veprim. Në qoftë se je me të vërtetë i pastër, atëherë mos prano që të të hedhin në Diasporë si peshqir për të fshirë njollat e gjakut dhe të krimit të shefit tënd.

Zoti ministër, këta shqiptarë që i ke në patronazh, pasi i deportoni me hir nga Shqiperia, dhe më pas deportohen me pahir nga Amerika, ku të shkojë shqiptari shkretë. Por veç xhepit tuaj, të shkretë mendja dhe shpirti juaj, jo ata. Pasuria e vërtete nuk futet ne xhep. Përmbas perdes së buzëqeshjes, fshihet dhimbja e përditshme dhe e përjetshme e ndërgjegjes tuaj, për ate çfare po ju shkaktoni shqiptarëve. Pasuri e vërtetë janë ata mijëra të rinj, të shkolluar, që enden rrugëve të Shqipërisë për një vend pune dhe s’e gjejnë. Pasuri jane elitat që digjen, pasuri është diaspora si pjesa më e virtytshme shqiptare. Jam viktima juaj zoti ministër, njëzet vite shkollim me një shpresë dhe një ëndërr për të qenë dikush nē atdheun tim dhe të Skënderbeut, që gjithmonë më rriti krenarinë me shumë se kockat. Ju dhe kasa shumëngjyrëshe politike, ma shuat ëndrrën dhe ma vratë shpresën përgjithmonë. Fillova dhe filluam nga hiçi një jetë të re në këtë vend që dikur për partinë tënde të origjinës, ishte nje armik i betuar, porse neve na doli një vend i bekuar, i cili na priti, na dha bukë e na dha flatra edhe një herë. Amerika dhe Skënderbeu ma ringjallën ëndërrën dhe shpresën se shumë shpejt, demonët do t’i kalojnë ferrit dhe bekimi do të derdhet mbi Shqiperinë tonë të lashtë. Unë e di se Juve e ndieni këtë. Prandaj keni frige nga Diaspora, Prandaj kërkon të futesh ne Diaspore si ujku me qime të bardhë, paçka se disa mendojnë se erdhi nëna dhia. Nuk keni tagër moral te na përfaqësoni Zoti minister. Kthehuni mbrapa ne strofullen tuaj dhe mos i shko nga mbraba Skënderbeut si miza që i ka humbur kali.

Shenim: Shkrimi është në kuadrin politik dhe jo personal.

O nieri, fol bre! Ku e ke hallin?”

February 7, 2018 by dgreca

….”ne shqiptarët ndoshta nuk kemi qenë dhe nuk jemi aq trima sa e dime dhe sa e mbajmë veten”, dhe pastaj kujton fjalët e Faik Konicës se “karakteri historik i shqiptarëve është çiltërsia, vërtetësia dhe të mbajturit e fjalës së dhënë. Ky karakter ka qenë përgjithësisht i tyri, dhe me të shqiptarët kanë fituar më tepër famë se me trimërinë e tyre.”/

1 astrit LULUSHI

Nga Astrit Lulushi/Në vitet 1910, shkrimtari i madh norvegjez Knut Hamsun përshkruan, luftën e njeriut me urinë, të ftohtin e hidhur dhe talentin në qytetin Kristiana (Oslo, Norvegji). Dhe aty, Hamsun krijoi romanin e tij të famshëm me titull “Hunger” (Uri), ku tregon luftën e përditëshme të personazhit me urinë, të ftohtit, dhe krijimtarinë në qytetin të cilin ai e donte, vuante dhe nuk ndahej dot prej tij. Për këtë roman, Hamsun fitoi çmimin Nobel në letërsi më 1920.

Kush lexon librin “Rrëfime lirie” të Shaqir Salihut bëhet më i ndjeshëm ndaj tjetrit dhe ndaj mjedisit ku jeton. Libri e ndryshon shpirtin rnjeriut. Autori i përshkruan gjërat me aq imtësi sa çdo shkrimtar do t’ia kishte zilinë. Njeriu që thotë se është shkrimtar rrallë është. Shkrimtari kërkon vetminë. Atje ai risjell, bluan mendimet, turfullon, shkakton furtunë e pastaj shpërthen, krijon, shkruan. Shkrimtari mes turmës është thjesht njeri i padallueshëm që vetëm vëzhgon, pa e ditur. Për hir të së vërtetës, unë kam punuar gati 25 vjet me autorin, por kur lexoj librin e tij, them se nuk e kam njohur. Libri është një rrëfim me temë nga të jetuarit, aq i lehtë e i këndshëm në të lexuar, dhe po aq shumë ta rëndon zemrën kur mëson mbi udhën e pashtruar nëpër jetën e tij. Eshtë vërtet një “Hunger”.

Salihu e fillon librin me vitet e fëmijërisë dhe rinisë së herëshme, atëhere kur brenda njeriut çdo gjë ngjizet. Ai përshkruan bukur fshatin e tij, Banullë të Lipjanit në Fushë Kosovë; tregon për shtëpitë me qerpiç a baltë, e “dhomat” e ftohta që s’ngroheshin dot gjatë dimrit të acartë, me njerëz mbledhur rreth vatrës dhe varfërinë e tej-skajshme. Si është e mundur, mendon njeriu, që në Jugosllavinë “e lulëzuar” nga borxhet që Perëndimi i jepte Titos, në këtë fshat ashtu si në mbarë Kosovën, njerëz që jetonin në mes të hambarit të Jugosllavisë, rropateshin të rreckosut e vuanin për bukën e gojë; vriteshin e torturoheshin për armë që s’i kishin; poshtëroheshin, përndiqeshin e dëboheshin vetëm se ishin shqiptarë? Dhe pikërisht këtu, autori ndalet, mendon e thotë, se si nuk u ngrit njeri të kundërshtojë e vrasë?.. Por, ”ne shqiptarët ndoshta nuk kemi qenë dhe nuk jemi aq trima sa e dime dhe sa e mbajmë veten”, dhe pastaj kujton fjalët e Faik Konicës se “karakteri historik i shqiptarëve është çiltërsia, vërtetësia dhe të mbajturit e fjalës së dhënë. Ky karakter ka qenë përgjithësisht i tyri, dhe me të shqiptarët kanë fituar më tepër famë se me trimërinë e tyre.”

Dhe Shaqiri vazhdon udhëtimin e tij nga shkolla e Banullës, në atë të Lipjanit e pastaj në shkollën e mesme në Prishtinë. Këtu, ai, si Hamsun, bie në dashuri me qytetin, me zhurmat e tij, habitet pas dyqaneve të shumta, rrugëve plot njerëz, dhe kur kthehej në dhomën me qira, pa ujë, pa dritë, pa ngrohje, kërrusej mbi libra e mbështillej me batanije për t’u mbrojtur nga i ftohti i acartë i dimrit ballkanik.

Por…sa më shumë ta duash, aq më shumë dhimbje pëson…ky është ligj i pashkruar. Rrëfimi i Shaqirit herë herë të nxjerr në dritë dhe pastaj të fut në skuta të errëta. Diplomimi si mësues ia mbushi zemrën me gëzim. Ishte mësuesi i tretë që dilte nga fshati i tij, ndjehej krenar. Por vetëm kaq. Të tjera zhvillime jo fort të mira do të pasonin për Shaqirin si mësues në Lipjan. Një ndjenjë pasigurie e ndiqte. Dyshues në çdo gjë përballë eprorëve serbë, dhe atyre shqiptarë që besonin në “vëllazërim – bashkim”, Shaqiri nuk e përmbante veten. Kjo forcoi tek ai ndjenjën e mospajtimit e të kundërshtimit edhe për gjëra që ndonjë koleg i tij e këshillonte të përmbahej. “Dua revolucion, vetëm revolucioni të nxjerr nga status – quoja, shkruan Shaqir Salihu.

Dhe kjo natyrë rebele e të menduarit do ta shoqëronte atë gjatë gjithë udhës kudo që jeta do ta përplaste nga Lipjani, në burgjet jugosllave, në arratisje në Romë, e deri në Nju Jork e Uashington tek Zëri i Amerikës, ku më 2012 doli në pension.

VATRANË, BËHUNI PJESË E DARKËS SOLEMNE TË 10 VJETORIT TË PAVARËSISË

February 7, 2018 by dgreca

10 Vjetori i pav Kosove

VATRANË, BËHUNI PJESË E DARKËS SOLEMNE TË 10 VJETORIT TË PAVARËSISË/

Të nderuar Vatranë,

Sic jeni njoftuar, të Shtunën më 17 Shkurt, Federata Panshqiptare e Amerikës i është bashkuar organizatave të Komunitetit në kryesimin e këshilltarit të Nju Jork-ut në festimin e 10 Vjetorit të Pavarësisë së Kosovës. Federata Vatra në vijim të traditës së saj do të ketë pjesmarrje masive në darkë.

Festa organizohet të Shtunën me 17 Shkurt 2018, duke filluar nga Ora 6.00 PM, në MARINA DEL REY( 1 MARINA DR. BRONX, NY 10455).

Argëtojnë: Grupi 4 YJET me Shqipe Kastratin & Agim Gerbeshi.

CMIMI I BILETES $75.00

Vatres i jane caktuar 12 tavolina me nga 12 persona secila, por mund te bejme edhe me shume.

Ju lutem bëni rezervimet: Zyra e Vatres: 718-365-6852

Agim Rexhaj: 917-848-3999

Marjan Cubi 914-31600045

Nazo Veliu 347-323-8121

Besim Malota 203-455-7167

Pashko Camaj:516- 9020–588

Gezim Nika 917-596- 4663

Frederik Ndoci 914-450-9418

Zef Balaj- 917-337-1753

Dr. Skender Murtezani 646-530-0809

Dritan Haxhia 646-468-8482

Astrit Gjonpali 201-470-3281

Marjana Bulku 347-209-9378

Ramiz Mujaj-917-346- 2038

Asllan Bushati 917-669-2082

Dalip Greca 917-254-6103

BALLKANI, LARG BE-së

February 7, 2018 by dgreca

Për Ballkanin perspektivë integruese, por s’ka ikje nga kriteret e BE-së/

Bashkimi Evropian u ka ofruar perspektivë të qartë integruese vendeve të Ballkanit Perëndimor, por BE-ja nuk do të importojë mosmarrëveshje brenda saj, kështu që vendet që mëtojnë integrimin, duhet t’i zgjidhin paraprakisht mosmarrëveshjet, është thënë gjatë prezantimit të Strategjisë së re të Bashkimit Evropian për Ballkanin Perëndimor.

Kjo strategji është shpalosur nga Presidenti i Komisioni Evropian, Jean-Claude Juncker, Përfaqësuesja e Lartë e BE-së, Federica Mogherini, dhe komisioneri për Zgjerim, Johannes Hahn, për Kosovën, ndërkaq është pasuar edhe me një konferencë në Prishtinë të Përfaqësueses së BE-së, Nataliya Apostolova.

“Populli i Ballkanit dhe liderët e këtyre vendeve e kanë bërë një zgjedhje të drejtë, që të jenë pjesë e Bashkimit Evropian. Ne, mund t’ju themi atyre se edhe ne e kemi bërë zgjedhjen e njëjtë, pra u japim perspektivën e qartë evropiane atyre”, ka deklaruar Përfaqësuesja e Lartë e BE-së, Federica Mogherini.

Strategjia e re, ka parashikuar afate kohore vetëm për Serbinë dhe Malin e Zi, sipas së cilës, këto dy vende mund të anëtarësohen në BE diku në vitin 2025. Përderisa vendet tjera si Shqipëria, Maqedonia, Bonjë e Hercegovina dhe Kosova janë përfshirë në Strategjinë e Zgjerimit, por pa ndonjë afat kohor për anëtarësim.

“Komisioni është i gatshëm të përgatisë rekomandime për hapjen e negociatave të anëtarësimit me Shqipërinë dhe ish-Republikën Jugosllave të Maqedonisë, në bazë të kushteve të plotësuara”, theksohet në Strategji.

“Me përpjekje dhe angazhim të vazhdueshëm, Bosnja dhe Hercegovina mund të bëhet kandidate për anëtarësim. Kurse Kosova ka mundësi të bëjë përparim të qëndrueshëm me zbatimin e Marrëveshjes së Stabilizim-Asociimit dhe të avancojë në rrugën e saj evropiane, kur të lejojnë rrethanat objektive”, theksohet aty.

Por, Mogherini tha se “këto nuk janë afatet e fundit dhe se edhe vendet tjera mund të fillojnë me negociata gjatë muajve në vijim”.

Raporti përfundimtar i BE-së, sipas saj, pritet të publikohet në prill, kurse takimi me vendet e Ballkanit do të mbahet më pas në Sofje të Bullgarisë, e cila aktualisht ka marrë kryesimin e Unionit.

Ndërkohë, komisionari për Zgjerim dhe Fqinjësi të mirë, Johannes Hahn tha se po flitet për një perspektivë për të gjitha vendet në rajonin e Ballkanit.

“Pra, secili në Ballkan duhet të ketë si interes integrimin dhe të shtojnë bashkëpunimin mes vete në rrugën drejt BE-së”, theksoi Hahn.

Ai tha se Strategjia dhe të gjitha elementet e saj, nuk paraqet mundësi për vendet që të shmangin kriteret e përcaktuara për integrim, por paraqet një kanalizim të kritereve si domosdoshmëri për integrim në BE.

Hahn ftoi vendet e Ballkanit që të shtojnë bashkëpunimin dhe t’i tejkalojnë mosmarrëveshjet, duke i rikujtuar shtetet e Ballkanit se stabiliteti dhe marrëdhëniet e mira ndërfqinjësore, janë kushte të parapara në kriteret evropiane.

“Anëtarësimi në BE nuk është vetëm çështje ekonomike, por edhe përkushtim për pranimin e vlerave dhe standardeve evropiane”, tha ai.

Ndërkohë, Përfaqësuesja e BE-së në Kosovë, Nataliya Apostolova tha se “nuk ka ndonjë dallim ndërmjet Kosovës dhe vendeve tjera të rajonit në këtë Strategji”, ndonëse për Kosovën, ajo tha se mbetet ende rrugë e gjatë deri në fazën integruese.

“Kushtet dhe kriteret janë të njëjta dhe se procesi i zgjerimit mbetet i mbështetur në meritat dhe nuk ka rrugë tjetër. BE-ja nuk mundet dhe nuk do të importojë mosmarrëveshje bilaterale, ato duhet të zgjidhen para anëtarësimit. Kosova, e po ashtu edhe Serbia, duhet t’i intensifikojnë përpjekjet për normalizim, ngase nuk ka ndonjë rrugë alternative”, tha Apostolova.

Në strategjinë e re të BE-së kërkohet që të “arrihet marrëveshje gjithëpërfshirëse dhe të detyrueshme ligjërisht ndërmjet Serbisë dhe Kosovës në mënyrë që (të dyja vendet) të avancojnë drejt rrugës evropiane”.

Lidhur me Strategjinë e re është deklaruar edhe ministrja e Integrimit Evropian në Qeverinë e Kosovës, Dhurata Hoxha. Ajo e ka cilësuar si tejet pozitive që Bashkimi Evropian e ka konfirmuar se Kosova e ka vendin e vet në BE dhe e ka rrugën e vet të ndarë nga Serbia në këtë proces.

“Është tejet pozitive që BE ka konfirmuar se Kosova e ka vendin e vet në BE dhe e ka rrugën e vet të ndarë nga Serbia në këtë proces. Fakti që BE e trajton procesin e aderimit të Kosovës në BE të ndarë nga Serbia, për mua është një njohje e shtetësisë së Kosovës, përkundër mosnjohjes nga disa shtete anëtare të BE-së, dhe rezistencës që kanë shfaqur disa shtete që Kosova fare të mos përfshihet në këtë strategji”, tha Hoxha.

“Po ashtu, është tejet pozitive që BE-ja kërkon kategorikisht që Kosova dhe Serbia të arrijnë një marrëveshje juridikisht të detyrueshme, si parakusht për anëtarësimin e tyre në BE”,tha tutje ajo.

Publikimi i Strategjisë, pritet të pasohet edhe me takimin e radhës ndërmjet liderëve të vendeve të Ballkanit dhe atyre të Bashkimit Evropian, i cili do të mbahet muajt në vijim.(RFL)