Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for June 2021

THIRRJE PER NDIHME- Kur dashuria nuk njeh politike

by

NGA SHQIPE NEBIAJ-NEW YORK/ Nje telefonate tronditese me erdhi te shtunen ne mengjes:”Alo Shqipe! Zemer, jam Tatjana Varezi. Kam vajzen shume semure dhe po mbahet ne jete me oksigjen.Te lutem bej ndonje thirrje shqiptareve atje. Jam ne nje gjendje te mjerushme ekonomike. Nuk i perballoj dot ekonomikisht shpenzimet per vajzen. Ata qe e shkaktuan vuajtjen dhe mjerimin tone nuk me ndihmuan.” Historia e jetes se Tatjanes eshte e hidhur per ta treguar. Nuk e mendoja atehere qe fati i komshies time, te cilen e therrisnim Cimaroza e bukur, do te ishte aq i dhimbshem. Ishte vetem 18 vjec kur e futen ne burg. Ajo punonte te galanteria e cantave ne Rrugen e Elbasanit. U dashurua me Kalenin Varezin, djalin e ish gjeneralit Pandeli Varezi, te cilin regjimi komunist hoxhist e burgosi vetem pse kundershtoi heqjen e gradave ne ushtri. Gjeneral Varezi e mbylli jeten ne burg. Tatjana me gjithe kundershtimin e prinderve u largua nga shtepia dhe u martua me ate qe dashuroi. Dashuria e sinqerte e dy te rinjeve ishte me e fuqishme se frika nga egersia politike regjimit diktatorial. Nje dite, ne kohen e drekes, kur Tatjana qe ulur me disa shoqe te punes, njera prej tyre permendi udheheqesin: Sa te mire e kemi Enverin! Po, si dash eshte,- ja priti tjetra. Po, si dashi i Sali Protopapes ,- vazhdoi Tatjana. Ajo, per shkak te naivitetit te moshes saj te re, nuk e mendoi se beri ndonje gabim, megjthese e vuri re heshtjen qe ra midis shoqeve te tyre, nje heshtje mosapsrovuese qe paralajmeronte dicka jo te mire. Tatjana, megjithese e hutuar nga situata e ftohte qe u krijua, nuk ishte ne gjendje ta merrte me mend se cfare e priste ate dhe familjen e saj. Hutimi i saj nuk zgjati as gjysem ore; policia e fshehte zbarkoi menjehere, sapo mbaroi pushimi e drekes dhe duart e saj u lidhen me pranga.Ajo kishte nje vajze nje vjec e gjysem. Ndersa ajo u mbajt ne burg, bashkeshortin dhe gjithe familjen e tij, me moter e vella, i internuan ne Belsh te Elbasanit, ku 12 veta jetonin ne nje kasolle me kashte, qe depertohej lehtesisht nga shiu, cfare binte jashte, binte edhe brenda. Viktima e pare u be vajza e vogel si kukull, Esmeralda.Ajo u ftoh dhe semundja i kapi gjendren e hipofizes, e cila pengonte trupin e saj te rritej normalisht. Kur Tatjana u lirua nga burgu, ajo erdhi te jetonte te prinderit e saj ne Tirane.Shkonte nje here ne jave te vajza ne Belsh.Ne oret e vona te nates ajo me tregonte vuajtjet dhe torturat qe kishte kaluar ne burg.I kishin shkulur dhembet, i kishin bere elektroshok . Ajo ishte 3 muajsh shatezene kur e burgosen.Deshtoi ne burg nga torturat. Kur filloi levizja demokratike, ajo bashke me te shoqin u larguan ne Greqi.Atje nuk u eci mire. Bene cmos per vajzen per ta sheruar por nuk munden dot.Tani ajo eshte ne nje gjendje te mjerushme.Burre e grua kane punuar pa dokumenta dhe nuk kane siguracione.Burri dhe ajo vete jane te semure nga aksindentimet ne punet e renda qe kane kryer atje. Une vete e kam ndihmuar, por eshte e pamundur te perballohen shpenzimet e saj. Ndaj vendosa t’u bej thirrje gjithe atyre shqiptareve qe kane mundesi, te ndihmojne Esmeralden qe te kaloje kete gjendje te rende.

Telefoni i saj eshte +302102020719 Athine Greqi.

Zoti ju bekofte!

150 Vjetori i Lindjes së At Gjergj Fishtës dhe Medalioni i Unitetit Kombëtar

by

“At Gjergj Fishta- ky shkëmb i shpirtit shqiptar.”-Lasgush Poradeci/

  Shkruan: Melsen Kafilaj/ 

Viti 2021 është një vit jubilar për mbarë Shqiptarinë; është datëlindja e poetit tonë kombëtar, At Gjergj Fishta! Në fakt, sa herë që përmëndet emri “Gjergj” një flakë e shenjtë çon peshë zemrën dhe zgjon kujtesën kolektive të shqiptarëve; Eshtë ai Shna Gjergji -vrasësi i dragoit mitik, të cilit i kushtohen sa e sa lutje dhe përnderohet aq shumë në trojet shqiptare. Eshtë Gjergj Kastriot Skënderbeu- sfiduesi i dragoit (hidrës) ushtarake Osmane dhe mbrojtësi i lirisë kombëtare.Dhe padyshim është edhe At Gjergj Fishta- dragoi i Shqiptarizmës! 

Dhe kur them “Dragoi i Shqiptarizmës” (Të tillë ishin një grusht burrash fort të mençëm, atdhetarë e patriotë që si vijnë më këtij kombi) e shpreh me zë të lartë këtë besojmë! Mjaft që të kujtojmë Shoqërinë “Bashkimi” dhe kontributin e tij substancial për çështjen e alfabetit shqip me gërma latine gjatë “Kongresit të Manastirit” (1908), themelimin e revistës  monumentale kulturore “Hylli i Dritës” (1913), përfaqësimin e Shqipërisë në “Konferencën e Paqes” (1919) dhe fjalimin e tij brilant në mbrojtje të interesit kombëtar që të bindemi për këtë fakt.Dhe shihni me ç’krenari legjitime e shprehte Fishta lashtësinë e kombit shqiptar në Versajë: “Ky popull asht bash ai populli i vogël shqiptar, aq pak i njohun dhe aq zi i gjykuem në Europë. I vjetër sa fosilet, sa stalaktitat e shpellave jehuese të maleve të veta vigane, dhe i lindun të thuesh prej vetë rrenjeve të vjetra, ai asht sot zot autokton i pakundershtueshëm i tokave të veta.”

Dhe Fishta, ky Homer i poezisë shqipe nuk qe krenar vetëm për këtë lashtësi autoktone por gjithashtu edhe për historinë dhe kulturën e kombit të vet, për qëndresën ndaj pushtuesve, karakterin dhe virtytet e bijëve të Shqiponjës.Krenari të cilën e mishëroi në mënyrë madhështore tek vepra e jetës “Lahuta e Malcis” (1937). Në këtë vepër letrare, po ashtu si bëmat e tjera në jetë dhe në dobi të Kombit Ai trumbetonte fuqishëm bashkimin:

                                   “Un, zotni, n’ushtri kam dalë,

                                     Jo me turq, por me Shqyptarë,

                                     Turq a t’kshtenë, si janë gjithmarë.

                                     Pse, si t’kshtenë, si muhamedan,

                                     Shqypnin s’bashkut t’gjith e kan;

                                     Edhe un’ Frati, them t’vërtetën,

                                     Bashkë me turq e bâj flije vehten:

                                     Varem n’krrabë, lidhem n’vargoj,

                                     E Shqypnin un se lshoj! ” 

Mbas shumë e shumë peripecirash, më në fund një grusht shqiptarësh u bënë bashkë dhe vitin e kaluar shtëpia e Poetit Kombëtar u restaurua, duke ju rikthyer dinjiteti i humbur i statusit “Monument Kulture” dhe duke u shndërruar kështu në një muze të denjë për Veprën Fishtiane (Opus Fishtiana). Në fakt një punë me mend kjo nga ana e qeverisë shqiptare e cila duhet përshëndetur dhe vlerësuar për këtë akt.Më 23 Tetor është 150 vjetori i lindjes i këtij “Gjigasi të Mëmëdheut” dhe aktualisht i vetmi institucion i cili ka reaguar kulturalisht është “Instituti Shqiptar i Sociologjisë” i cili së bashku me Universitetin “Fan S. Noli” të Korçës i ka dedikuar një konferencë shkencore me titullin mjaft sinjifikativ “Universi Gjergj Fishta” këtij përvjetori jubilar.

Por a do të ketë ndonjë aktivitet kulturoro- shkencor dhe program organizativ nga ana e Qeverisë Shqiptare, me në krye Ministrinë e Kulturës dhe institucionet e tjera partnere si Akademia e Shkencave, Akademia e Studimeve Albanologjike, Universitetet, etj  për kremtimin e “Annus Fishtianus” (Vitit Fishtian) ?! Tërheq vëmëndjen e institucioneve në fjalë që kjo ngjarje duhet të merret seriozisht dhe ti kushtohet rëndësia e duhur, jo vetëm për  natyrën e saj por gjithashtu edhe për individin-simbol të cilit i kushtohet, përfaqësues i të gjithë shqiptarëve kudo që janë, pa dallim feje, krahine dhe ideje.

Një ide interesante që do të propozoja në funksion të këtij përvjetori jubilar dhe që do të dëshiroja shumë që të merrej në konsideratë është që po ashtu si në rastin e 100 Vjetorit të Pavarsisë, Banka e Shqipërisë të realizoj edhe “Medalionin e Unitetit Kombëtar”. Ky medalion të ketë në pjesën e përparme portretin e At Gjergj Fishtës ndërsa në pjesën e pasme të gdhendet fraza e tij madhështore:

                                    “Vërtet ne kemi Bajram e Pashkë,

                                      por Shqipërinë e kemi bashkë! ”

Medalioni të ketë në mënyrë sinjifikative 150 prerje dhe materiali nga i cili të përbëhet të jetë vetëm prej ari. (Ashtu si mëndja, zemra dhe veprat e tij) Mendoj që jo vetëm do të ishte një akt fisnik nga ana e Qeverisë Shqiptare nëse do ta realizonte diçka të tillë për këtë personalitet të madh, por gjithashtu do të reflektonte simbolikisht edhe faktin tjetër që harmonia fetare dhe uniteti kombëtar janë dy vlera të arta të këtij kombi; vlera të ruajtura dhe tw përçuara nw popull nga Dragonjtw e Shqiptarizmws dhe me të cilat krenohemi dhe përfaqësohemi denjësisht sot në botë si shqiptarë. 

 © Melsen Kafilaj

Çmimi për letërsi “Ali Podrimja” shkrimtarit boshnjak Abdulah Sidran

by

-Shkrimtari boshnjak, poet dhe skenarist i njohur nga Bosnja, Abdulah Sidran,  është laureat i Çmimit Ndërkombëtar për Letërsi dhe Art “Ali Podrimja”, të cilin e ndan Kolegji AAB. Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti  mori pjesë në ceremoninë e ndarjes së çmimit/

PRISHTINË, 26 Qershor 2021-Gazeta DIELLI/

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, mbrëmë mori pjesë në ceremoninë e ndarjes së Çmimit ndërkombëtar për letërsi “Ali Podrimja”, që sivjet iu nda poetit, shkrimtarit, skenaristit e gazetarit të njohur boshnjak, z. Abdullah Sidran.

Çmimin që e mban emrin e poetit të njohur kosovar, Ali Podrimja, e ndanë Kolegji AAB çdo vit, për personalitete që kanë dhënë kontribut në fushën e letërsisë.

Në fjalën e tij, kryeministri Kurti tha se ndjehet i nderuar që merr pjesë në ceremoninë që nderon krijimtarinë artistike të një poeti, me një çmim që mban emrin e një poeti po ashtu të madh.

Kryeministri Kurti tha se nëpërmjet vargjeve z.Sidran na bashkoi me dhimbjet, plagët e katrahurat që mbijetoi populli i tij, e që pak vite më vonë do të bëheshin realiteti dhe e vërteta edhe te populli ynë.

Ai tha se gjurmët që ka lënë z. Sidran në letërsinë boshnjake dhe në atë të Ballkanit janë të pashlyeshme. Ato do t’i shërbejnë fort kujtesës kolektive të popujve ndaj të cilëve historia shumë herë u tregua e pamëshirshme, tha kryeministri Kurti dhe i dëshiroi z. Sidran shëndet të plotë, jetë të gjatë dhe shumë frymëzim për libra e poezi të tjerë.     

Në përfundim të ceremonisë, z. Abdullah Sidran i dhuroi kryeministrit Albin Kurti dy librat e tij më të fundit, “Otkup sirove kože” dhe “A Nurija veli”.

Shkrimtari boshnjak, poet dhe skenarist i njohur nga Bosnja, Abdulah Sidran, po qëndron në Kosovë.

Sidran, fitues i disa çmimeve vendore e ndërkombëtare për letërsi, i njohur edhe për skenarët e tij në kinematografi (“A të kujtohet Dolly Bell”, “Babai në udhëtim zyrtar”, etj.), gjatë qëndrimit në Kosovë, do të ketë takime me intelektualë, shkrimtarë, artistë e lexues të tij.

Abdullah Sidran është edhe anëtar i rregullt i Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Bosnjë e  Hercegovinës.

Fjala e plotë e Kryeministrit Kurti në ceremoninë e ndarjes së çmimit ndërkombëtar për letërsi “Ali Podrimja”

I nderuari z. Sidran,

I nderuari rektor i Kolegjit AAB, z.Bujar Demjaha

I nderuar kryetar Këshillit Drejtues të Kolegjit AAB, z. Lulzim Tafa

E nderuara familje Podrimja,

Të nderuar artdashës,

Profesorë, studentë të kolegjit AAB, të kolegjeve e të universiteteve të tjera e të Universitetit të Sarajevës,

Zonja dhe zotërinj,

Lajme jo të mira vinin fundvitin e kaluar për shëndetin e poetit që me vargje na afroi me shpirtin dhe zemrën e qytetit të tij të lindjes, Sarajevën.

Por, siç do të thoshte vetë ai në një intervistë, forca e jetës i mund të gjitha forcat  tjera së bashku.

 “Nga respiratori drejt e në Prishtinë”, tha kur erdhi sot për vizitë në zyrën time. Gjersa bisedonim për librin, evokonim kujtime për Sarajevën e sotme dhe të dikurshme, vëreja sesi gjurmët e virusit tinëzar herë pas herë ia ngadalësonin frymëmarrjen. Por, kurrsesi mprehtësinë e mendimit, dellin për humor dhe frymëzimin për të shkruar.

Nëpërmjet vargjeve z.Sidran na bashkoi me dhimbjet, plagët e katrahurat qëiI mbijetoi populli i tij, e që pak vite më vonë do të bëheshin realiteti dhe e vërteta edhe te populli ynë.

Sonte kam nderin të jem këtu dhe së bashku ta nderojmë krijimtarinë artistike të një poeti, me një çmim që mban emrin e një poeti po ashtu të madh.

I vetmi njeri që do të gëzohej më shumë për këtë çmim sonte, më shumë se Sidran, e madje edhe më shumë se ne të tjerët, do të ishte vetë Ali Podrimja, poeti ynë që na shërben e na shpërblen edhe kur s’është më fizikisht me neve.

Në njërën nga poezitë e librit “Tabuti Sarajevas”, poeti Sidran pyet: “A do të dijë çfarëdo për mua ai/ i cili natën do t’i lexojë këto vargje/ Me llambë dhe me terrin përreth?”. Një poezi tjetër e përfundon me fjalinë: “Për veten asnjë gjurmë nuk do të lësh”.

Dhe ne i themi sonte poetit Sidran: Gjurmët që ke lënë në letërsinë boshnjake dhe në atë të Ballkanit janë të pashlyeshme. Ato do t’i shërbëjnë fort kujtesës kolektive të popujve ndaj të cilëve historia shumë herë u tregua e pamëshirshme.    

I nderuari z. Sidran,

Faleminderit që na e ke pasuruar shpirtin e mendjen me vargjet e bukura dhe të mprehta. Faleminderit po ashtu për shkrimet e tjera e për skenarët e shkëlqyeshëm, që burojnë nga një zemër e çiltër dhe një mendim i thellë.

Të urojmë shëndet të mirë dhe shumë lojë të fituara të shahut. Si dhe shumë frymëzim për poezi e libra të tjerë.    

Čestitam vam gospodine Sidran. Želim vam svako dobro i dug život.

Ju faleminderit.​

ILUZIONET E KULTIVUARA NGA KINA

by

Nga ERNESTO GALLI DELLA LOGGIA-PERKTHEU:EUGJEN MERLIKA/

Zemra e çështjes nuk është lufta e ftohtë që kthehet ose dëshira e SHBA për një mbizotërim të ri kundrejt Evropës. Zemra e çështjes është iluzioni i kultivuar nga Putini dhe gabimi, gjithënjë e më i dukshëm i kryer nga drejtuesit kinezë. Janë këta dy elementë, në fakt, zanafilla e vërtetë e kthesës në veprim mbi skenën ndërkombëtare.

Po merrem për çastin me të parin, me gabimin e drejtuesve kinezë. Ai ka qëndruar në të besuarit se ekonomia është kyçi dhe motori i gjithshkaje, që më së fundi çdo problem përmblidhet në një dobi apo në një dëm ekonomik. Ndërsa pranë ekonomisë është edhe politika, janë algjebra e pushtetit, interesat e Shteteve e të klasave drejtuese, pesha e ideve, e së shkuarës, e opinionit publik.

Është në këtë tryezë vendimtare që Kina po e humbet lojën, të cilën vetëm pak kohë më parë dukej se ishte nisur t’a fitonte me të dyja duart. Pekini kishte besuar se mund të blente simpati e ndikim në rritje në këtë pjesë të botës, për t’a thënë me një fjalë, duke n’a blerë. Është një fjalë e fortë por të jep idenë e mjeteve të përdorura: para së gjithash vënia në dispozicion të kapitalistëve dhe konsumatorëve perëndimorë të një fuqie puntore pa të drejta, pra me një çmim të ulët, së bashku me hapjen e tregut të saj të pamasë të njëjtëve kapitalistë e prodhimeve të tyre.

Në të njëjtën kohë duke kërkuar të depërtojë në sistemet ekonomikë perëndimorë për t’arritur në një mbizotërim të tyre duke ndërtuar një darë me dy krahë: nga një anë blerja n’Evropë të një sërë portesh, paisje e infrastruktura përcaktuese, veçanërisht elektronike, për më tepër ndërmarrjesh pak a shumë strategjike; nga ana tjetër duke bërë një politikë virtuale kolonizimi n’Afrikë – duke synuar në monopolin botëror të lëndëve të para të domosdoshme për shumë prodhime të pararojës.

Ka qënë  edhe një formë më hileqare dhe synuese e kërkimit të ndikimit. Ajo që ka vënë në shënjestër drejtpërsëdrejti mjediset politikë, kulturorë dhe akademikë: duke ofruar udhëtime, konferenca të mbipaguara, mikpritje luksoze dhe mbledhje të kota, marrëveshje të paguara me të tepërt për katedra e kurse universitarë. E me që të mendohet keq “bëhet gjynah por….” me të gjithë atë që e pason, është vështirë të përjashtohet që në xhepat e përfaqësuesve të shtresës politike të brishtë e të paqëndrueshme që karakterizon Perëndimin e ditëve tona, të mos ketë arritur nga Pekini edhe diçka më konkrete.

Por Kina është gënjyer, duke menduar se në Perëndim ishte e mundur të mbahej për kohë të gjata ajo gjëndje për të aq e dobishme – madje të  rriste ndikimin shumë formësh jo vetëm ekonomik t’arritur kështu – duke lënë të pandryshuara karakteristikat e sistemit të saj politik.   

Ka menduar se me Perëndimin do t’ishte e mundur një marrëdhënie me moton e dy peshave e dy masave. Që në shtëpinë tonë e me ne të tjerët do të vlente vetëm përmasa e ekonomisë (që sidoqoftë i linte asaj lirinë e skajshme të veprimit me pasojat e saj politike për të cilat, kushedi se përse, perëndimorët nuk duhej t’interesoheshin aspak), ndërsa në shtëpinë e saj e në të gjithë punët që kishin të bënin me të nga afër, duhej të mbizotëronte politika. Pra interesi i qeveritarëve të saj për mbijetesën e pandryshuar të regjimit të saj. Një regjim despotik e i dhunshëm, i gatshëm jo vetëm të përndiqte egërsisht çdo pakicë etnike e fetare (islamike, katolike e budiste), por edhe këdo që do të guxonte të mendonte të shpërngulte në terrenin e lirisë së mendimit lirinë relative ekonomike të fituar nga kthesa e Dengut e këndej (shih rastin e Jack Ma, president i Alibaba, ose të Wan Xing, president i Meituan, një vigan i shpërndarjes ushqimore, të dy të zhveshur nga pushteti i tyre nga sot në nesër, mbasi të rënë në fatkeqësi për arsye ideologjike).

Në konceptin e drejtuesve kinezë, shkurt, kapitalizmi që u pëlqen atyre, e që duhet të mbetet i tillë është një strukturë prodhuese, në fakt e përmbledhur në një pronësi të thjeshtë vetiake të mjeteve të prodhimit e lënia e lirë e vendosjes së çmimeve në treg. Sidoqoftë njëra dhe tjetra të jenë nën kontrollin politik-policor, ashtu sikurse nën të njëjtin kontroll të rreptë duhet të qëndrojnë pronarët e mjeteve të prodhimit, puntorët dhe blerësit. Në thelb kapitalizmi për Pekinin është një lloj burgu me makina brënda. Jo siç pohonte një farë Karl Marksi në kohën e tij, një formacion historik-shoqëror kompleks që është themeluar mbi një parim lirije, edhe se në fillim “abstrakt e formal” sa të duash, që përfundon duke karakterizuar të gjitha marrëdhëniet ndërmjet njerëzve, duke i dhënë jetë kundërshtive të pafund të paracaktuara megjithatë të zbuloheshin si një motor i mrekullueshëm i përparimit historik.

Ndërmjet këtyre dy ideve të kapitalizmit, që janë dy realitete – nga një anë ideja e kapitalizmit si një tërësi strukturash e superstrukturash që është prejardhja e realitetit të demokracisë liberale, dhe nga ana tjetër ideja e një kapitalizmi si një pronësi e thjeshtë vetiake e mjeteve të prodhimit e sistem i çmimeve të pakontrolluar, por të gjitha nën udhëheqjen e Shtetit-parti që shërbehet prej tyre për qëllime politike – është    ndërmjet këtyre dy realiteteve që me kohë po prodhohet një papajtueshmëri e pashmangëshme. Përdorimit politik-zotërues të kapitalizmit-burg nga ana e Kinës nuk mund të mos i kundërvihej opozita politike e frontit të demokracive kapitaliste.

“Corriere della Sera”, 22 qershor 2021    Përktheu Eugjen Merlika 

Të shkruarit

by

Nga Astrit Lulushi/Të shkruash është të ngrehësh mbi tokë – me gurë, llaç e tulla – muret, në fund çatinë, dhe të gjithë ndërtesën; pastaj fillon pastrimi; duhet gërvishtur sipërfaqja për t’i dhënë vlerën.
Problemi është se në këto 30 vjet ne kurrë nuk kemi gërvishtur për të zbuluar veten. Plogështia, mburrja na bën të ndjehemi mirë; Dielli që fshihet, Nata që vjen, çdo situatë, çdo gjë, mund të jetë një kthesë. Por ne e humbasim. Sikurse drita që shuhet krejt papritur, dhe të dëshpëruar themi: Natyra a Zoti është shumë i rreptë, shumë kërkues.
Në fakt është historia e Biblës për dy vëllezërit: Historia e birit plangprishës. Ne jemi tjetri, ai që qëndron; që nuk e kupton pse është kaq e vështirë për të dhe për tjetrin nuk është. Trupi nuk lëviz, por është shpirti që e shtyn të shkojë më tej.
Tani që Bota e di se kush jemi, nuk na shikon në të njëjtën mënyrë. Të gjitha ndryshojnë. Kjo është arsyeja pse ne vetë nuk mund të themi se kush jemi; nuk biem dakord e grindemi për gjërat më të thjeshta; duam të fillojmë nga e para, një jetë të re, dhe ndjehemi përsëri në xhungël. Biri planprishës është shumë i pasur; është i fuqishëm; kur qeni nuhat, nuhat edhe ai; kur skifteri fluturon, ai sheh me sytë e skifterit; largohet, fluturon shumë lart, bëhet gjithnjë e më i vogël, dhe nuk e kupton se është një pikë ujë në mes të oqeanit të gjerë. Ajo që nuk mund ta dinim atëherë ishte që faqet e shkruara do të përfundonin duke mbuluar vitet e jetës. Dhe kjo mund t’u hapë veshët njerëzve të gatshëm për të dëgjuar atë që më parë askush nuk donte ta dëgjonte; fjalët e shkruara bëjnë të mos flasim, por jo të heqim dorë nga qëllimi për të bërë vetëm mirë. Kjo është ajo që dua të tregoj, ndërsa bota vazhdon të mos e dijë se çfarë do të na sjellë.