Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for July 2023

#SiSot, më 27 korrik 1919, Fan Noli u emërua peshkop i Kishës Ortodokse Shqiptare

by

Drejtoria e Përgjithshme e Arkivave/

Figura e Nolit pranë atdhetarëve të tij në Amerikë po fitonte rritje te menjëhershme duke i përfaqësuar ata si kryeredaktor i gazetës “Dielli” në Boston. Noli, themelues i revistës “The Adriatic Review” dhe kryetar i Federatës “Vatra” (1917-1918), do të merrte edhe administrimin e drejtimin e Kishës Ortodokse Shqiptare në Shtetet e Bashkuara.

Nën mbështetjen e Sinodit rus dhe nën ovacionin e bashkatdhetarëve të tij, të cilët kumbonin me parrulla si: “E duam sot Peshkop, mjaft duruam talljet e të tjerëve. Tani të vishet Peshkop!”, Noli u zgjodh i pari peshkop i Kishës Ortodokse Shqiptare.

Imzot Noli nuk reshti së punuari për komunitetin e tij, jo vetëm si klerik, por edhe duke milituar për çështje me rëndësi kombëtare, siç ishte rasti i pjesëmarrjes në punimet e Lidhjes së Kombeve në Gjenevë. Bashkëngjitur më poshtë, paraqitet Noli me veshje klerikale.

#ArkivatFrymëzojnë

#ArkivatKujtojnë

#FanNoli

#Vatra

#Dielli

#TheAdriaticReview

#KishaOrtodokseShqiptare

#AQSH

#FototekaAQSH

ÇFARË FSHIHET PAS VENDIMIT TË KOMISIONIT EUROPEAN PËR PEZULLIMIN E FONDEVE PËR BUJQËSINË NË SHQIPËRI?

by

Prof.Gjok Vuksani/

Në këtë vapë përvëluese ku temperatuat në Shqipëri kanë arritur në 44°C dhe kur bimët e arave po digjen natën për hanë si pasojë e mungesës së ujitjes në të paktën 55% të siperfaqes së tokës së punueshme. Në kushtet kur fondet e akorduara për këtë vit nga buxheti i shtetit për mbështetjen e fermerëve janë vetëm 3.3 miliardë lekë, ose 36 % më pak se fondi i dhënë gjatë vitit 2022, që kapte shifrën e 5.1 miliardë lekëve. Kur vaji i ullirit dergjet në shtëpitë e fermerve i pashitur dhe kur prodhimi i grurit të sivjetshëm i nxitur që të kultivohet nga qeveria ka mbushur rrugët e Myzeqesë një lajm përvëlues arriti në Tiranë.

Komisioni European pezulloi fondet paraaderuese për Shqiperinë si pasojë e parregullsive dhe mangësive serioze në dhënien dhe zbatimin e projekteve të IPARD II në Shqipëri, dhe dështimit të AZHBR që të ushtrojë kontrollet e duhura e konstatuar nga investigimi 3 vjecar i OLAF (European Anti-Fraud Office). Ministrja e Bujqesisë znj.Krifca është munduar që të justifikojë pezullimin si një procedurë teknike duke deklaruar se programi i mbështetjes nuk është ndërprerë, puna vazhdon dhe programi vazhdon. Së pari duhet të sqarojmë se shkeljet e konstatuara në letrën e dërguar nga Drejtori i GD AGRI janë serioze dhe mjaft të rënda për gjithë strukturat e menaxhimit të fondeve të IPARD. “Disa projekte të financuara si pjesë e programit IPARD II u gjetën me parregullsi, të tilla si krijimi artificial i kushteve për të përfituar grante më të larta, lidhje të paligjshme ndërmjet ofertuesve, çmime të fryra, mosmbajtja e dokumentacionit origjinal, investime të ndërtuara në një vend të ndryshëm nga kontrata e grantit, oferta false etj.(Oligarkia.al). Së dyti në dokumentin zyrtar të dërguar nga DG AGRI (Drejtoria e Bujqësisë e KE) shprehet qartë se është pezulluar pagesa për për tre-mujorin e parë të 2023 por edhe pagesat në vazhdim bazuar në gjetjet paraprake të OLAF.Madje në formë paralajmëruese autoritett evropiane i kujtojnë Ministries së Bujqësise se nëse nuk merren masa të menjëhershme për zgjidhjen e të gjitha shkeljeve të rënda mund të plotësohen kushtet e Nenit.40 të marveshjes së përbashkët (Framework agreement) (1) Komisioni mund të pezullojë pagesat për Përfituesin IPA II, veçanërisht kur zbulohen gabime sistemike që vënë në dyshim besueshmërinë e sistemeve të kontrollit të brendshëm të subjektit në fjalë apo ligjshmërinë dhe rregullsinë e transaksioneve përkatëse. (3) Nëse Përfituesi IPA II nuk i ka marrë masat, Komisioni mund të vendosë të anulojë plotësisht ose pjesërisht kontributin IPA II të programit sipas nenit 43.

Pra situata nuk është aspak teknike mandje është shumë e rezikshmë aq sa mund të cojë në një bllokim total të mbështetjes së BE për bujqësinë shqiptare. Gjendja bëhet akoma më alarmate se nga 226 kontrata të lidhura në kuader të IPARD II nga shuma prej 96 milionë vetëm 58% e shumës totale ishte disbursuar (sipas deklarimit të Ministres së Bujqesisë në Komisonin e veprimtarisë prodhuese). Pra pothuasje gjysma e fermerëve akoma nuk kanë marrë financimet nga IPARD II edhe pse kanë harxhuar mijëra euro për projektet , dokumentacionin , plan biznesin , lejet e ndërtimit etj , etj. Gjithashtu duhet të bëhet e ditur për të gjithë shqiptarët se fondi jepet pasi është kryer financimi, pra fërmeret kanë marrë miljona euro kredi në bankë , kamë kryer investimin bazuar në një kontratë të lidhur me AZHBR dhe jo për fajin a tyre ato nuk mund të marrin mbrapsht financimin nga BE dhe qeveria shqiptare (75:25%). E zeza bëhet edhe më e zëzë n.q.s merret vendimi nga DG AGRI që edhe një pjesë e konsiderushme e investimeve të disbursuara të konsiderohen si “Investime të paligjshme” dhe të kthehen mbrapsht paratë e disbursuara nga shteti shqipëtar. Kur vjen e keqja hapi derën sepse në letrën zyrtare të DG AGRI eshtë theksuar që të gjitha proceduart për aplikimin , buxhetimin e IPARD III në nje shumë prej 146 milion euro do të bllokohen. Prandaj Ministrja e Bujqësisë nuk duhet të merrët me fjalë dhe as me inagurime të rrugëve në Farkë të Tiranës për arsye elektorale por duhet të punojë ngushtësisht me struktuat e KE për të rritur transparencen e kontrollit të investimeve , pastrimin e strukturave të bujqësisë nga të paaftët dhe patronazhistët (64% e punojnësve të AZHBR sipas FAO janë të punësuar jashtë profilit).

Duhet menjeherë të shpallen investime të paligjshmë të gjithë investimet që janë dhenë për inceneratorët dhe miqtë e qeverisë që të mos digjet i njomi për të thatin.Gjithashtu duhet të thëksohet fakti se në këtë rast nuk ka dështuar vetëm AZHBR si institucion zbatues por të gjitha strukturat që merren me administrimin e fondeve IPARD. Nuk ka funksionuar as Komiteti i Monitorimit të fondeve IPARD II që drejtohet nga Ministrja e Bujqësisë dhe ka në përbërjën e saj përfaqesues nga Ministria e Financës , Ministria e Mjedisit , Ministria e Transportit etj që është pëgjegjes për zbatimin me efektivitet dhe cilësi të zbatimit të Programit, në mënyrë që të arrihen objektivat specifike. Kanë dështuar të gjitha institucionet e varësisë “Trupat teknike” si AKU , AKVMB , Agjensia Kombetare e Mjedisit etj që kanë qënë përgjegjës për të vërifikuar përmbushjen e standarteve komabëtare dhe ato minimale të BE të investimeve të kryera. Kanë dështuar gjithashtu në zbatimin e detyrave funksionale Autoriteti i Menaxhimit , NAO (Zyrtari Kombëtar Autorizues), NIPAC(Koordinatorit Kombëtar për IPA),Fondi Nacional në Ministrinë e Financave etj , etj.

Pra situata është shumë komplekse dhe ka nevojë për një analizë të thëllë dhe profesionale për të nxjerrë bujqësinë nga kjo gjendje e vështirë. Ju që jeni përgjëgjës me veprimet dhe mosveprimet tuaja për pezullimin e fondeve të IPARD II +III mos u bëni përgjegjes edhe për anullimin e pjesshëm ose të plotë të fondeve aq të nevojshme për bujqësinë shqiptare.

Gruaja që rilind pas çdo sfide…

by

Albert Gjoka*/

Realiteti e tejkalon shpeshherë fiksionin në një mjedis si ky i yni për dramën, tragjedinë apo komedinë, që ta përplas pa teklif në fytyrë, duke i lënë rrëfimtarët guhakë, gojëkyçur dhe mendjempirë: Ngjarjet dhe personazhet e sfidojnë rrëfimtarin, të cilit shpeshherë i humbet ndjeshmëria për t’i kapur ngjarjet në detaje, pa mundur të sjellin histori; njëherësh të veçanta dhe me vlera universale. Njërën prej tyre e ka fiksuar, fatmirësisht, Loreta Vaso, autorja e romanit biografik “U mbajta te parajsa”. Rrëfimtarja e ka kapërcyer me sukses praninë dhe rrëfimin e personazhit real, – i ka qendruar besnike historisë reale, ka treguar durim në ndjekjen e të gjitha ngjarjeve të dramës që na zbulon hap pas hapi, ku ka në qendër një personazh real, një grua që nuk është dosido.

Pasi përfundova së lexuari romanin, më erdhi ndërmend personazhi real i këtij fiction-i biografik, – gjinekologia e njohur Lindita Myzyri, të cilën e kam njohur personalisht në rrethana profesionale dhe familjare. Kur kisha lexuar edhe epilogun e romanit, u përballa me një paradoks të fortë sepse doktoreshën e kam njohur si një profesioniste që i shëron pacientët edhe me fuqinë e fjalës dhe buzëqeshjes dhe di t’i japë jetë shëndetit të nënës me zejen dhe aftësitë që ka. Por, përtej bardhësisë së bluzës dhe shpirtit të fisëm, fshiheshin drama dhe tragjedi të njëpasnjëshme, të cilat vijnë të rrëfyera thjeshtë, qartë dhe rrjedhshëm në këtë libër. Them paradoks sepse nuk do ta kuptoja dhe as do ta lexoja kurrë dramën e jetës reale të doktoreshë Linditës nëse nuk do të kisha lexuar me një frymë romanin “U mbajta te parajsa”.

Të njohësh edhe romanin, edhe personazhin që i kushtohet romani, është një gjendje e rrallë, e paprovuar për shumë lexues, ku në të shumtën e herëve e ke të vështirë që të gjesh rrënjë dhe degë; por këtu ndodhemi përballë një realiteti tjetër: Sigurisht, çdo lexues që nuk i njeh personazhet apo historitë e këtij libri, mund ta lexojë librin fare mirë si një fiction dramatik, por, për ata që e kanë jetuar dramën e doktoreshës, nuk mund të mos befasohesh me mjeshtrinë e rrëfimit, me mënyrën e sendërtimit të personazhit, me paralelet mes natyrës dhe personazheve; me eksplorimin e botës së brendshme të personazhit dhe në shpalosjen e tij në të gjitha përmasat dhe dimensionet; si mjeke, si nënë, si bashkëshorte, si motër, si mikeshë, etj.

Ky roman ka në qendër një grua dhe si i tillë, fare mirë mund të ishte edhe një vepër feministe, por nuk është mo-ta-mo i tillë; pra, nuk jemi përballë romanit klasik feminist, pasi nuk merr asnjë trajtë të të gjitha llojeve të feminizmit që ne njohim nga letërsia e përbotshme e këtij lloji; por ky roman sjell modelin e femrës së munguar, të femrës sesi duhet të jetë, të femrës që lufton çdo ditë për të shpalosur vetveten, sado e vështirë që të jetë rruga e saj. Pra, sjell një model tjetër feminizmi, – të atij feminizmi që ka nevojë shoqëria jonë në çdo kohë.

Pikërisht, për këtë arsye, unë e rekomandoj fort këtë roman, – tek të gjitha ato gra që duan të njohin një bashkëshorte që sakrifikon për dashurinë e saj; për të gjitha ato femra që janë kryqëzuar, kur kanë humbur njerëzit e dashur në jetët e tyre; tek të gjitha ato dhunuara që janë përballur me grushtin brutal të mashkullit apo kanë pasur brenda familjes së tyre vdekjen e ngadaltë prej duhmave të alkoolit; për të gjitha ato femra që janë dorëzuar nga sëmundja dhe vështirësitë; për të gjitha ato kryefamiljare që janë në kërkimin e modelit të nënës që jeton çdo çast me ëndrrat e fëmijëve të saj dhe që nuk rreshtin kurrë për t’ua ushqyer ato ëndrrat e tyre me përkushtimin, pasionin dhe sakrificën e përditshme; për të gjitha ato që janë në kërkim të gruas që ka një botë të madhe me ide dhe energji brenda vetes, pa make-up-in e stisur; për të gjitha ato zonja në karrierë që ende nuk e dijnë se çfarë do të thotë të sakrifikosh për tu bërë një profesioniste e zonja, e njëherësh të kesh zellin për dije dhe formim në njërën dorë dhe të mbash në dorën tjetër edhe familjen.

E rekomandoj fort këtë roman për të gjitha ato femra që janë në kërkim të mikes apo mikut të çmuar, i cili të gjendet në krah kur ti ke nevojë dhe që di të të dëgjojë apo të të këshillojë në ato momente kur bota të gremiset para këmbësh: E rekomandoj edhe për ato që lëkunden nga vështirësive të jetës teksa pengesat u bëhen plagë apo varr para sysh, sepse personazhi i këtij romani nuk bën kthim pas me vlerat, premtimet dhe vendimet që merr në jetë.

E rekomandoj sërish këtë libër sepse do të gjeni njeriun që i jep formë dhe ngjyrë realitetit, përkundër asaj që na ndodh shumicës prej nesh teksa koha lë vraga dhe gjurmë brenda qenies tonë, duke na bjerrur e zvetnuar forcën e individualitetit.

Së fundi, ky roman është edhe për të gjithë burrat sepse, pasi të përfundojnë faqen e fundit të këtij libri, do të mësojnë shumë sesi duhet dhe nuk duhet të sillen me gratë, nënat, vajzat, motrat, koleget apo mikeshat e tyre…

Një personazh të tillë si Linda është e vështirë ta takosh në një mjedis ku individi plazmohet apo dorëzohet, ku viktimizohet apo zhbëhet. Linda nuk është e tillë: Ajo është burimi i energjisë për çdo grua që do të sfidojë dhe modeli i gruas që çdo burrë do të donte ta njihte, ta kishte mike apo ta kishte në krah; Të gjitha këto përmasa të personazhit i sjell natyrshëm në të gjitha historitë njerëzore autorja e cila të duket sikur është edhe dëshmitare, edhe rrëfimtare edhe vetë gruaja, duke e bërë lexuesin që të përjetojë në çdo moment ankth, tension, frikë dhe të papritura, paçka se përballë ka një grua që nuk epet për asnjë çast.

Historia e secilit prej nesh mund të jetë e denjë për roman apo film në përditshmërinë që jetojmë por, historia e Lindës është ajo që i ka munguar letërsisë bashkëkohore, – i ka munguar zhanrit, i ka munguar modelit të gruas dhe humanitetit tonë. Duke i qendruar besnike historisë së personazhit, ajo i ka sjellë lexuesit një roman biografik të pazakontë, me vlera të shumëfishta.

“Doja shumë të shkruhej historia reale e jetës sime ‘lakuriqe’, për të përcjellë mesazhe tek ato nëna, gra, vajza që në jetë mund të kenë kaluar situata të vështira”, – thonë në fund vetë personazhi i romanit: Dhe realisht autorja e librit, Loreta Vaso ia ka arritur që të përcjellë “amanetin” e personazhit real, të sjellë personazhin e Lindës si gruaja që rilind pas çdo vështirësie, që mëson pas çdo pengese dhe që bëhet më e fortë pas çdo sfide.

*Përshtypje rreth romanit biografik “U mbajta te parajsa” të autores Loreta Vaso, hedhur në qarkullim nga shtëpia botuese Toena.

May be an image of 2 people and text

See Insights and Ads

Create Ad

All reactions:

77

Trupi dhe Truri

by

Astrit Lulushi/

Në fund të karrierës së tij, në 1872, Charles Darwin botoi studimin “The Expression of the Emotions in Man and Animals”. Deri kohët e fundit, shumica e diskutimeve shkencore të teorive të Darvinit ishin fokusuar në Origjinën e Specieve (1859) dhe Prejardhjen e Njeriut (1871). Por studimi Shprehja e Emocioneve rezulton të jetë një eksplorim i jetës emocionale. Është gjithashtu një pikë referimi në ilustrimin e librave – një nga librat e parë që përfshin fotografi. (Fotografia ishte ende një teknologji relativisht e re dhe, si shumica e shkencëtarëve, Darvini donte të përdorte teknikat më të fundit për të shprehur idetë e tij.)

Ai e nis diskutimin duke vënë në dukje organizimin fizik të përbashkët për të gjithë gjitarët, duke përfshirë qeniet njerëzore.

“Njeriu dhe kafshët më të larta kanë instinkte të përbashkëta. Të gjithë kanë të njëjtat shqisa, intuitë, ndjesi, pasione, afeksione dhe emocione, madje edhe ato më komplekset si, xhelozia, emulimi i dyshimit, mirënjohja dhe zemërgjerësia.”

Darvini vëren se njerëzit ndajmë disa nga shenjat fizike të emocioneve të kafshëve, si ndjenja e rrëqethjes (ngritjes se qimeve) kur jemi të frikësuar, ose shtrëngimi i dhëmbëve kur jemi të zemëruar, mund të kuptohen vetëm si gjurmë të një procesi të gjatë evolucioni.

“Kur një njeri shfryn, dhëmbi i qenit ose i syrit drejtohet përballë personit nga i cili kërcënohet.”

Për Darvinin, emocionet e gjitarëve janë të rrënjosura në biologji; burimi i domosdoshëm i motivimit për të filluar veprimin. Emocionet (nga latinishtja emovere – për t’u larguar) i japin formë dhe drejtim çdo gjëje që bëjmë; shprehja kryesore është përmes muskujve të fytyrës dhe trupit, që u komunikojnë të tjerëve gjendjen dhe qëllimin tonë mendor: Shprehjet e zemërimit dhe qëndrimet kërcënuese i paralajmërojnë ata të tërhiqen; trishtimi tërheq kujdesin dhe vëmendjen; frika sinjalizon pafuqinë ose paralajmëron rrezikun. Ne lexojmë instinktivisht dinamikën e njerëzve, thjesht nga tensioni ose relaksimi i tyre; nga qëndrimet dhe toni i zërit, apo shprehjet e ndryshimit të fytyrës s tyre. Shikoni një film në një gjuhë që nuk e dini dhe mund të merrni me mend cilësinë e marrëdhënies midis personazheve. Ne shpesh mund të lexojmë gjitarët e tjerë (majmunët, qentë, kuajt) në të njëjtën mënyrë.

Darvini vëren se qëllimi themelor i emocioneve është të fillojë lëvizjen që do të rivendosë trupin në sigurinë dhe ekuilibrin fizik. Këtu është komenti i tij mbi origjinën e asaj që ne sot e quajmë PTSD:

“Sjelljet për të shmangur rrezikun kanë evoluar shumë për ta bërë çdo organizëm konkurrues në aspektin e mbijetesës. Por sjelljet e papërshtatshme do ta vendosin kafshën në disavantazh pasi ruajtja e suksesshme e specieve kërkon riprodhim, i cili, nga ana tjetër, varet nga ushqimi, strehimi dhe aktivitetet e çiftëzimit.”

Nëse një organizëm është i mbërthyer në modalitetin e mbijetesës, energjitë e tij përqendrohen në luftimin e armiqve të padukshëm, gjë që nuk lë vend për edukim, kujdes dhe dashuri. Për ne, kjo do të thotë se për sa kohë që mendja mbrohet nga sulmet e padukshme, lidhjet tona më të afërta kërcënohen, së bashku me aftësitë për të imagjinuar, planifikuar, luajtur, mësuar dhe për t’i kushtuar vëmendje nevojave të njerëzve të tjerë.

Darvini shkroi gjithashtu për lidhjet trup-tru që shkencëtarët ende janë duke i eksploruar sot. Emocionet intensive përfshijnë jo vetëm mendjen, por edhe stomakun dhe zemrën;

“Zemra, stomaku dhe truri komunikojnë nëpërmjet nervit “pneumogastrik”, nerv i përfshirë në shprehjen dhe menaxhimin e emocioneve si tek njerëzit ashtu edhe tek kafshët. Kur mendja është shumë e ngacmuar, ajo ndikon në gjendjen e organeve të brendshme.”

Natyrisht, ne përjetojmë emocionet më shkatërruese si ndjenja të dhimbshme të stomakut dhe zemrës. Por sa probleme të shëndetit mendor, nga varësia ndaj drogës tek sjellja vetëdëmtuese, nisin si përpjekje për të përballuar dhimbjen e padurueshme fizike të emocioneve tona?

Deri kohët e fundit, ky komunikim i dyanshëm midis trupit dhe mendjes ishte injoruar kryesisht nga shkenca perëndimore, edhe pse kishte qenë prej kohësh qendrore në praktikat tradicionale të shërimit në shumë pjesë të tjera të botës, veçanërisht në Indi dhe Kinë. Sot ajo po transformon të kuptuarit tonë për traumën dhe shërimin.

MY PRIVATE AUDIENCE WITH POPE FRANCIS

by

Dr. Ines Angeli Murzaku/

I left the private audience with the Holy Father energized more than ever to continue my academic vocation. For me, the date of July 10, when I was received in private audience by the Pope, will never be the same. This will be a date that I will remember and celebrate each year.

We met in the Pope’s private library in the Apostolic Palace, which is the official residence of the reigning pope in Vatican City. The setting and the Pope’s desk were familiar — it’s where the Supreme Pontiff conducts his daily routine and where he receives cardinals, sovereigns, presidents, ambassadors and the heads of Vatican dicasteries.

The papal apartments are also located in the Apostolic Palace, but Pope Francis does not live there. Instead, he lives in the Vatican guesthouse, as he explained in the Jubilee of Mercy Audience on Jan. 30, 2016: [I live] in the Casa Santa Marta. It is a large home where about 40 priests and a few bishops — who work with me in the Curia — live, and there are also a few visiting guests: cardinals, bishops, laymen who come to Rome for meetings in the dicasteries, and such things. Friends, colleagues, students and former students have asked me: How can one have a private audience with the Pope? A priest friend and missionary in Nairobi, Kenya, wrote: “Congratulations. It is God’s blessing to meet the Pope personally.”

Indeed, it is, and I feel more than blessed. The Pope has probably one of the most intense jobs among the world leaders. The practice is that private audiences or face-to-face meetings with the Pope are reserved only for heads of state, government leaders, new Vatican ambassadors to the Holy See, groups of bishops in an ad limina visit — an obligatory visit for all bishops to venerate the tombs of the Holy Apostles, Sts. Peter and Paul, and to meet with the Successor of Peter, the Bishop of Rome — or more generally to the world’s elites. Our group was none of the above, and we did not fit in any boxes or categories for a papal private audience. We came from the periphery (Albania) to meet the Pope of the peripheries. “Go out, head for the peripheries” — this is, in a nutshell, the leitmotif of Pope Francis’ pontificate.

Our group, headed by Jesuit Father Zef Bisha, the superior of the Society of Jesus in Albania, presented Pope Francis with the book in Albanian translation entitled Catholicism, Culture, Conversion: The History of the Jesuits in Albania (1841-1946), which I write and which was published by the Society of Jesus Publishing House in Tirana, Albania. The book is a scholarly study of the history of the Jesuits in Albania, a country with a Muslim majority and a Christian margin. (Catholic and Eastern Orthodox make up 10% and 6.8% of the population, respectively, according to recent data.)

The book analyzes the history of the Jesuits in Albania, a religious order in a Muslim country that was part of the Ottoman Empire when the Jesuits first set foot there. The book is based on previously unexplored primary sources researched in several Vatican and government archives in both Italy and Albania. The study in Albanian translation was presented to the public on the 10th anniversary of Pope Francis’ pontificate. Pope Francis himself writes in the preface of the book: “I am happy for the publication of the book, History of the Jesuits in Albania.”

It is true: The smallest and the most unexpected gestures have the biggest effects. A month ago, in June, Pope Francis had undergone abdominal surgery, and since then his movement has been restricted. I was surprised to see him standing, shaking hands and smiling at each person from our group. Speaking of first impressions, the meaningful handshake with Francis passed the test. I felt inspired and a bond of trust was immediately established. I was ready to start a conversation. Francis has the gift of smile, which sometimes people forget to give but expect to receive. He embodies God’s goodness with a smile, as he said of his predecessor Pope John Paul I, adding, “How beautiful is a Church with a happy, serene and smiling face.”

As he sat at his desk, his attention was on us and what we were going to present to him. After the handshake and the seating of our group around his work desk, Pope Francis started the conversation, asking how we were doing, and saying that Albania was the first country in Europe he visited when he became Pope. The Pope, with a special eye to the peripheries, couldn’t have chosen a better country, which is part of Europe but not part of the European Union.

“I go for the peripheries,” Pope Francis said. “I go to Marseille, not to France.” This is significant, as it shows both personal and peripheral attention to the culture and people — Marseille, according to Smithsonian Magazine, is probably Europe’s most diverse city, or Europe’s bouillabaisse — made up of Muslims, Armenian Orthodox, Jews and Buddhists, where different people and cultures have long coexisted.

The attention of the Holy Father to the value of immigrants, refugees and women, all of whom are peripherals and vulnerable in modern societies, is well-known. He mentioned during our conversation that a talented “Albanian woman-surgeon followed him when he was in the hospital,” adding, “Albanians are doing good all over the world.” Pope Francis would give a strong “yes” to the question: “Can anything good come from Nazareth?” Immigrants and refugees are fratelli and have much talent to contribute to society. They are “special companions on our way, to be loved and cared for as brothers and sisters. Only by walking together will we be able to go far and reach the common goal of our journey.”

Coming from a family of immigrants, knowing firsthand the struggles of immigrants, explains Pope Francis’ intimate closeness to the plight of the immigrants and refugees living on the socioeconomic peripheries — their struggle to find employment, stability and acceptance in the host country. Father Bisha presented him with the new book in translation, covered in a traditional red-and-white-striped cloth used in the Catholic region of Zadrima in northwestern Albania, called mesalle in Albanian. The cloth is woven on traditional weaving looms by women. When the cloth is small, it is used on the table as an individual placemat for eating; when it is bigger, it is used to wrap foods blessed for Easter commemorating the Resurrection. Many mesalle stitched together make a tablecloth.

But there is more meaning and purpose to the mesalle. Father Bisha explains that during the Communist persecution in Albania, the harshest in Eastern Europe, “Priests use mesalle to cover the improvised prison altars when they celebrated Eucharist/Mass in secret in high-security Communist prisons.” The mesalle in which the new book presented to Pope Francis was wrapped was made after the fall of communism using the same traditional looms, symbolizing martyrdom — that of the Albanian martyr Jesuit Father Daniel Dajani, who came from Zadrima — the area famous for handwoven mesalle. The martyrs were a key focus of Pope Francis’ Sept. 21, 2014, trip to Albania. Two years later in April 2016, Pope Francis beatified 38 holy people who died martyrs’ deaths in communist prisons from 1945 to 1974. The Holy Father recognizes Albania’s sacrifices and the harsh persecution the entire nation suffered. He also commented on Albania’s example in saving the Jews. During World War II, when Albania was under German occupation, the small country became a haven for Jews who were fleeing Europe. The Albanian population — Muslim, Eastern Orthodox and Catholic — refused to turn on the Jewish families whom they kept secretly in their homes.

Overall, the private audience with the Holy Father was focused on the value of the peripheries and peripherals, immigration and martyrdom — all themes dear to Francis, and which have shaped his pontificate in so many different ways. I left the private audience with the Holy Father energized more than ever to continue my academic vocation, dedicated to sharing with my students the matters of the intellect and of the spirit that were reflected in our conversation with the Pope. I am sure that the 40-minute meeting will be as life-changing for my students as it is for me. Thank you, Pope Francis.  

Source: https://www.ncregister.com/blog/july-10-2023-private-audience