Shën Valentini në sofrën e Diellit /
Shën Valentini- dita për të dashuruar, si të mos ketë ditë tjetër /
- Poezi nga Rafael Floqi /
MESAZH
Nëse telefoni yt do të vibrojë,
dhe ti s’do që ta ndjesh
sepse përpëlitet ashtu,
ngase për ty po dridhet një zemër,
dhe, nëse bën sikur s’e sheh dot
se germa fillestare e emrit tënd
është një e-moji i kuq që pulson,
atëherë t’i se ke arritur të kuptosh,
apo e harron e nënvlerëson, e dashur
se ata që të thonë:
” Se dashuria është e frikshme”,
ata s’ kanë ndjerë kurrë një dashuri,
të tillë të paanë,
si ajo që më dhuron ti mua.
Ndaj dije, zemër,
se ata që thonë se dashuria është
e dhunshme, e dhimbshme,
ata kurrë nuk janë ngushëlluar,
nga një dashuri e pa sinor
eklipsuese si kjo e jotja.
Mbaje mend, shpirt,
se ata që thonë, se dashuria e vërtetë
nuk ekziston fare mbi dhe,
ata më bëjnë të besoj se vërtet
se ata
s’ kanë takuar dot një njeri si ti,
se ata
kurrë s’ mund të dashur pa kufi
si ne.
PERPETUM LOVE
Nëse të them se zëri yt është një ujëvarë qelibari,
në të cilin dëshiroj të kridhem çdo ditë,
nëse ma puth gojën si një trëndafil mistik
me më shumë dëshirë e disi me frikë,
nëse të pëshpërit se miklimi i trupit tënd
ndjell tek unë sa fuqi të pashtershme shëruese
aq dhe dëshira të brishta shpresash
vetëmohuese.
Nëse është vërtet kështu,
besoj
se kjo është e vetmja përplasje qytetërimesh
të cilin kam dëshirë me qejf
ta përjetoj.
Nëse ti me dëshirat e ëndrrat e tua,
mbjell plot ardhmëri në ëndrrat e mia,
sa unë mund t’u zë prita reve të errëta,
të ditëve të zymta që mund të mësyjnë.
Nëse ti mendon se shumica e njerëzve
e pranojnë me ngadalë dashurinë,
kjo ndodh
se kanë frikë nga transformimi
që do sillte dhembka në jetën e tyre.
Dhe kurrë mos gabo, zemër
mbaje mend mirë këtë;
se dashuria merr përsipër të transformojë
egon sonë,
në emër të ndjenjës sonë …
Ndaj ta vodha zemrën e dashur
dhe të premtova do ta mbaj gjithmonë
në burgun e dashurisë sime.
E di që, se edhe ti vetë e ke përjetuar
Se çdo të thotë të që kujdesesh më shumë
për ndjenjat e dikujt,
që të sakrifikosh gjithçka që duhet
për ta ndihmuar atë,
që të ndihet më mirë.
Me fjalë të tjera,
dashuri është:
kur zemra ime bëhet e ndjeshme ndaj tëndes.
Dhe, nëse nuk po e ndjen veten
kaq të lirë, të kthjellët në këtë çast
kjo shpirt,
do të thotë se jemi aty afër
edhe na duhet edhe ca, edhe do pak,
që të zbulojmë mes thinjash,
misteret e asaj
që s’mund të zbulohet kurrë fillikat.
Se sekreti i artit më të mirë të jetuarit,
është ripërtëritja e dashurisë në amshim,
është energjia e pashtershme
është “ perpetum love”,
që i çliron ti
shpirtit tim.
MËNGJESI I SHËN VALENTINIT
Mëngjesin tonë të dashurisë
sot na e rrëmbeu mes dhelkash,
vajza jonë e vogël vetëm 9 vjeçe,
që kërkoj të mbrohej
duke hyrë mes nesh në shtrat,
i trembej dinozaurëve të ëndrrës
që ta mbllaçitshin atë si të ishte trileçe.
U fut mes nesh për të ndjerë siguri,
por e paqetë, rrotullohej e s’gjente rehat.
këtë mëngjes të ngarkuar me borë
me elektronet të trupave tanë,
që bënin gjoja sikur dremisnin
në një kotje të shtirur të përndezur nga rrezet.
Ajo rrëkëllehej e sigurt mes mamit e babit.
dhe një dritë ylberi, sakaq me qetësi qiellore
e përkundi mes yjesh aureolën e hënës
duke zbritur gjumin dhe paqen prore.
E shoh atë pafajësi hyjnore,
ajo po fle, e ndjen po se kupton,
e sikur flet me një zë të ndryshuar,
që i përkëdhelet ditës që po vjen.
Ka vënë një tatu false në faqe,
me një zemër ku shkruhet “I love you Oriana”.
E dashur, ju shoh tek flini këtë mëngjes
Ju kundroj të dyjave
dhe mendoj se duke na dashur aq fort
papritur këtë mëngjes dashurie,
ajo kishte karamboluar me diellin
që kishte çuar në urgjencë epshet tona ,
duke i tubuar të gjitha dashuritë lozonjare
mbi vete me atë tatunë me shkrimin
“I love you Oriana ! ”
AKREPAT
Ne jemi si akrepat e një ore …
duke u ndjekur dhe duke u shmangur nga njëri-tjetri,
duke e humbur dhe duke e gjetur njëri-tjetrin,
rreth e përreth, para dhe prapa,
por si degë të bashkuara
tek një rrënjë,
duke harruar se koha
po harronte ritmin e saktë
e na bënte të ndjeheshim,
gabim
sikur në ndonjë çast
do të gjendeshim aq larg.
KUR TË NJOHA
Vetëm kur ndjeva rrezet e diellit tënd,
e kuptova që kisha qenë në hije.
Vetëm kur pashë të gjitha ngjyrat e tua,
e kuptova që e imja ishte venitur.
Vetëm kur dëgjova ëndrrat tua,
e kuptova që isha ende duke fjetur.
Vetëm kur e përjetova jetën me ty,
e kuptova që gjer në ato çaste
mezi pata marrë frymë.
KUJTIM I PAKTHJELLUEM
Trupi jem, sot s‘asht hetues për shpirtin
i shtym prej kujtimesh t’lashta labeate,
qi prej kohe iu jam lut të tranden n’zgjandra
e kam kërkue me e zbut n’harresë pengu,
ate
mallin opak t’afshit të asaj nate.
Kur dy buz n’hijen e shtyllave t’rrugës,
ku ndihej zhurma e barkave të peshkimit,
aroma e krapit që llapashitej
dhe turfullimi n’ajër e nji lopate,
digjeshin si tela përzhitës t’nji llampe
nsa hijet si lisharse mbi ne lodronin,
dhe dy buz si ngjyrë bakri i merrnin
shkëlqimin prej sermi të hanës
në errësinën e ndryme të shpive,
çileshin arkapiat e mendjes seme prore,
që dhe pse tash sa vjet ujë ka rrjedhun,
asht prap’ e lëbyrtë për shpirtin.
Nji puthje, dranofillja lypte për me çilë
sot një qerpik ende i paterun dridhet,
n’kujtimin e pa tretun të kohve rinore.
N’qepallat e mbyllme t’syve t’shpirtit tem,
fringllon tash sa parë,
pa e mshehun kahera trandjen e nji kujtimi,
t’bam, pa dashje, ujem,
të largët, të pagjum, fathumb e lodrues si era
si një zemra cigane që shkapetet në arrati,
duke shkapet imagjinata dhe kujtime,
e padashun nan za, gjith’ mall e nostalgji
nji buz e rreshkun nis e knon aromshëm,
apet.
“Karajfilat që i ka Shkodra
sa t’bukur janë…”,
medet.
