Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Greket provokuan me flamurin e Vorio Epirit

by

     Qarqet ekstremiste greke kanë shfaqur hapur ndjenjat e tyre shoviniste në drejtim të Shqipërisë në ndeshjen miqësore mes Greqisë dhe Malit të Zi, para pak ditësh në Athinë. Të enjten e kaluar në stadiumin Karaiskakis të Pireut, gjatë ekzekutimit të himnit grek në tribunën e tifozëve radikalistët grekë të organizatës nacionaliste greke “Vorio Epiri 1914”, kanë shpalosur të ashtuquajturin flamur të Vorio Epirit, cka përbën një provokim të hapur ndaj integritetit territorial të Shqipërisë. Pamjet madje janë shfaqur live edhe nga Televizioni OTE që transmetonte ndeshjen. Flamuri në fjalë është simbol i të ashtuquajturës Republikë Autonome të Vorio Epirit, një entitet jetëshkurtër që u formua në shkurt të 1914 nga grekët në Shqipërinë e Jugut duke përfituar nga pushtimi i përkohshëm që i kishin bërë forcat greke territoreve shqiptare në luftën e parë Ballkanike në vitet 1912-1913.
    Si një banderolë me përmbajtje politike dhe për më tepër që cënon ndjenjat e një shteti fqinj shpalosja e tij është rreptësisht e ndaluar në eventet sportive, edhe pse forcat e rendit në Athinë nuk bënë asgjë për ta hequr. Greqia në kërtë rast duket se i shpëton edhe procedimeve nga ana e Uefa-s duke qenë se bëhej fjalë për një ndeshje miqësore, pavarësisht se i ashtuquajturi flamur i Vorio Epirit është një provokim i hapur ndaj shqiptarëve pasi shpreh pretendime territoriale në drejtim të vendit tonë. Si për ironi të fatit, në të njëjtën ditë në Elbasan Arena luhej takimi i përfaqësueseve të 21-vjecarëve, Shqipëri-Greqi ku nuk u shënua asnjë episod me karakter fyes ndaj ekipit grek, që u respektua konform të tëra rregullave, me publikun shqiptar që edhe një herë tregoi qytetarinë që e dallon ndryshe nga qarqe të caktuara në vendet fqinje. (Telesport)

 

Dy Tregime Nga Një Ditar i HUMBUR

by

Nga Agim Xh. Dëshnica/

1- BABAI, NENA DHE SHEFQETELA/

Babai, dikur mësues i nderuar dhe patriot i Pavarsisë, mori pjesë si udhëheqës në Luftën e Vlorës dhe në mbrojtjen e Kongresit të Lushnjes. Pas katër vitesh, nisijeta eëndrrave dhekalvari i vuajtjeve. Në dhjetorin e shqetësuar, u arratis duke u fshehur nëpër shpella. Dhe shpëtoi paq, megjithëse ndiqej këmba -këmbës, duke u hedhur nga një mal në tjetrin, në borë e akull, ku arinjtë grindeshin me sokëllima e gurë. Në tetor, me ndihmën e ca miqve në mal, kaloi kufirin me Greqinë në krahun e Folorinës dhe doli në Selanik.

Nëna jonë rridhte nga një familje e pasur shqiptare, me banim në Katerinën e bukur me pyje e toka pjellore. Im atë, në prag të luftës, nuk e dëgjoi lutjen e nënës për t’u larguar nga Greqia në Turqi, tek jetonin vëllezërit e saj me gjendje të mirë. Ai nuk iu përgjigj as ftesës së At Fan Nolit, për të vajtur në Boston. S’e linte tëqetë malli për vendlidjen.  Në prag të pushtimit të Shqipërisë nga Italia, u kthye me gjithë familjen në atdhepër të provuar sërish shijen e hidhur të  lirisë së munguar edhe në moshë të thyer.

Tre vjet më vonë, doli partizan në malet e Shpatit. Në mbarim të majit, edhe familja e mbetur pa asnjë të ardhur e la qytetin dhe pas një shtegtimi të lodhshëm, mbërriti në fshatin  malor me emrin e një shenjtori ortodoks, ku jetonin barinj të fesë islame. Në atë fshat të fshehur në pyll, partizanët e armatosur e kalonin kohën për bukuri me qitje kundër gurëve. Disa jepnin shfaqje teatrale, në një skenë rrafsh me tokën midis trungjeve të pyllit, pastaj ua merrnin këngëve partizane. Ndërkohë rojat mbi një bregore vrojtonin me dylbi zallin poshtë në Devoll. Babai, aty dhe në fshatra fqinj, grumbullonte ushqime për spitalin e batalionin partizan. Në vend të kapeles, mbante një shall lidhur rreth kokës si komitët e dhjetorit. S’e duronte dot yllin në ballë. Nëna lante deri vonë çarçafët e spitalit, në çesmën e vetmuar nën fshat. Unë, atëherë afro dhjetë vjeç, me drutë e thata, mbaja zjarrin të ndezur nën kazan ebëja roje, duke u dridhur nga errësira, nga të ftohtit dhe nga ulurimat e ujqve. Një ditë, herët në mëngjes u dha alarmi, se po vinin gjermanët. Partizanët ikën maleve, kurse ne, ime ëmë, daja, i sëmurë rëndë nga diabeti dhe tre fëmijët, mbetëm nën kujdesin e kryeplakut të njohur për urti e besë. Pas një jave me ndihmën e njerëzve të tij, mblodhëm plaçkat e me tre kuaj të pestë, përreth një vit e gjysëm, shtegtuam si muhaxhirët, nga mali në mal e lumë më lumë, në shi e borë, nga njëri fshat në tjetrin, duke gjetur strehë nëpër shtëpitë e miqve të babait, në Gostimë, Sulovë e Dumre. Herë me bukë e herë pa bukë. Tek po kalonim lumin Devoll, njëri nga kuajt u tremb dhe e mori nënën me vete nëpër valët e tërbuara. Dy fshatarë u vërvitën në ujë, e kapën për freri kalin e hutuar dhe e nxorën matanë lumit. Nëna mbante nën velenxën e kuqe, mbështjellë me çarçaf të bardhë, një radio “Philips” dhebrenda jastëkëve – dy kobure, të lëna nga shtabi i arratisur. Teksa po arrinim në qytet, një skuadrilje avionësh gjuajtës anglezë kaloi fare ulët mbi kokat tona dhe mitraloi disa makina, që lëviznin xhades. Të tmerruar, të vegjël e të mëdhenj, i lamë kafshët dhe u fshehëm të strukur pranë trungjeve,nën degët e  ullinjëve.

Tre vjet pas luftës, babanë e burgosën dhe e mbajtën të mbyllur në qeli, se kundërshtoi vrasjet e patriotëve dhe pabesinë ndaj Kosovës. E varën krahësh në mur. Çimenton e dyshemesë mezi sa e prekte me majat e këmbëve. E lanë pa bukë. I jepnin veç dy lugë supë të zezë e të ftohtë dhe pak ujë. Edhe atë pak ushqim që ia dërgonim ua jepnin ta hanin policëve.  Qelia e errët ndodhej në Tiranë, afër Shallvares. Nëna ime dhe ne tre fëmijët mbetëm sërish si peshku pa ujë. Motra, si më e madhe, e la shkollën. Gjeti punë vetëm në ndërtim. Furnizonte me lopatë betonierat. Një ditë me urdhër nga Komiteti Ekzekutiv, një oficer me punë në Degën  brendëshme, mesa më kujtohet, me emrin Jani, u strehua me gruan në dy dhoma tona. Ne, u mblodhëm në një dhomë. Pas një jave plasën zënkat ndërmjet nënës e oficerit për kuzhinën e banjën.  Një të djelë zenka arriti kulmin. Këtë herë oficeri nisi me kërcënime:

-Reaksionare! Edhe ty burgu të pret!

Por nëna trime i tha:

-E ç’burrë je ti, që grindesh kështu, çdo ditë!

-Balliste!- klithi i nxirrë në fytyrë oficeri.

Një ditë papritur na flakën jashtë nga shtëpia e na nxorrën në rrugë me të gjitha plaçkat. Por me ndihmën e një këshilltari  shkodran, na vendosën në një banesë të braktisur, në katin e katërt të një pallati oficerësh, me tavane, si kube bunkerësh e dritaresi frëngji lufte, ku pa dashur mund të përplasje kokën. Plaçkat e lehta i mbartëm vetë, të rëndat na i solli një hamall i dehur hallexhi, pa na marrë asnjë lek. Pas çdo hapi që hidhte, nëpër shkallë, rënkonte e thoshte:

-Ah, unë i shkreti – fukara! Po edhe ju – fukarenj tok me mua!

Babai, më në fund, doli nga qelia. Dhe, si iu bë gjyqi, u lirua edhe nga burgu. Ia hodhën fajin Koçit. Veç, nuk e kthyen më në punë. Iu desh të kërkonte ndihmë për punë nga të afërmit e miqtë. Ishte koha e triskave, kur njerëzit ishin ndarë në klasa si boksierët: i rëndë, i lehtë dhe ordiner.

Një ditë në kuzhinën e ngrohur nga stufa e vjetër italiane  e markës “Bechi”, nëna, si përherë shtëpiake, që fliste gjysmë turçe e gjysmë libovitçen të përzierë me greqishten, pyeti:

-Ç’do të thotë ordiner?

Iu përgjigj babai:

-Ordiner i thonë njeriut, që jeton kot në këtë botë.

Një ditë ata të Frontit e kërkuan nënën në mbledhje. Kryetarja, një grua e bëshme bionde, që nëna e thërriste libovitçe sipas mbiemri të burrit, Shefqetëla, u ngrit e i tha:

– Ti, shoqe, aty, pse nuk asiston në konferencat tona?

Nëna, që ishte me shkollë turke, ia ktheu me shqipen e saj:

-Unë, moj bijë, nuk e kaptoj latinçen mirë. Ju molloisni më shumë latinçe se shqip!

-Jo! S’është e vërtetë! Ti, shoqe, nuk vjen këtu, se je e pakënaqur nga pushteti popullor; se një nip ballist e ke në burg. Kujton se nuk e dimë!? Ne të gjitha i dimë!

Nëna u ngrit vrik në këmbë e ia ktheu:

-Ç’thua, moj zonjë! Se mos vetëm ai është në burg! Gjisma e popullit në burg është!

Pas një jave, përsëri, ponga “ i flamosuri Komitet”, siç e quante nëna, e lamë, edhe atë banesë me kube. Na strehuan në dy kthina fare të vogla te një hotel i shtetzuar, i mbajtur mos më keq, me koridor e banjë të përbashkët me fqinjët, natë ditë në terr e pa ujë afër Burgut të vjetër. Befas në mesnatë zgjoheshim nga britma e rojave: ndal!!

Kaluan disa vite. Nipi doli nga burgu, kurse Shefqetëla, s’u muar vesh nga ç’shkak, u internua me familjen diku në Myzeqe. Ishin kohë të vështira. Ata, që përdorën pushtetin si shpatë dhe kishin në duar fatin e njerëzve të ndershëm, më së fundi therën njëri – tjetrin.

2-ORA ZENITH

Ndërsa po kaloja i hutuar përmes një dyqani të madh me orë të mbyllura brenda xhameve, m’u kujtuan orët e viteve të shkuar. Qysh në fëmijëri dhe më vonë, në shkollë, kisha dëgjuar tregime nga më tërheqësit për matjen e kohës. Mjetin për këtë qëllim, njëri e quante orë me rërë, apo orë dielli, tjetri – orë dore, sahat xhepi, apo qostek me kurdisje. Në ditët tona kanë marrë dhenë orët e dorës me zë njeriu për ata, që nuk shikojnë mirë, orët që ushqehen me rreze drite, orët e murit me zogj e dollapët e drunjtë me xhama të sahatit me laviers. Thonë se ka patur edhe orë mjeshtrash të mëdhenj, ku dëgjoheshin hymne korale për mbretër e princa me figura grash e burrash në skena, që hapeshin e mbylleshin. Edhe mjaft qytete hijeshohen nga kullat e larta të sahatëve, si Big-Bengu i Londrës, 96 metra i lartë, Kulla vigane shumëkatëshe e Bostonit, që shërben si sahat dhe hotel. Në sheshin San Marko të Venecies, mbi një kullë, në orë të caktuara, dy shtatore burrash të fuqishëm godasin me çekanë një kambanë bronzi. Edhe sot, nëpër fshatrat tona kohën e gjejnë me afërsi me hijen e pipës mbi shuplakën e dorës, apo me një shufër druri a hekuri mbi tokë. Dëgjohen edhe zëra, se dielli është ngjitur dy pashë apo një hosten mbi Sopot! Ndërsa ora e gjallë, këndesi, zgjon gjumashët, ashtu si në rubairat e Khajamit:

“A e di përse këndesi po këndon

 Menatë dhe nga gjumi po të zgjon?

 Që shkoi një ditë po të lajmëron

 Dhe ti, çkujdesur, fle dhe ëndërron!

 Zgjohu! Mëngjesi me shigjetë e grisi

 Perden e Natës, Yjt’ i arratisi,

 Dhe Dielli gjahtar me rreze kapi

 Çdo majë mali e pallati e lisi! ”

Në kohët e reja, orët elektronike janë vendosur në kompjutera e në celularë, disa me vlerë janë ndrydhur në muzeume, shumë të tjera presin të shiten, ose janë harruar nëpër sirtare, ose janë hedhur në kosha plehrash. Çmimet e tyre janë nga më të larmishmet. Orët e shtrenjta hyjnë në sferën e stolive. Kur i sheh çmimet e tyre, të dhembin sytë dhe koka. Të lirat u shërbejnë qytetarëve për të vajtur në punë pa vonesë, për takime në kafe, ndërsa orët e shtrenjta – për të udhëtuar në vende të largët. Orët e lira i quajnë edhe roskop. Ora të gëzon, por edhe të tmerron. Orët në botë kanë emra sipas gjuhëve: shqip atyre u thonë – orë, anglisht – clock, frëngjisht – horologe, italisht – oro’logio, turqisht – sahat, rusisht ças, etj, etj. Shpikësit e panjohur të orëve u bënë shkak për ndërtime punishtesh e fabrikash dhe për një varg dyqanesh me fitime për tregtarët, sidomos për sahatçinjtë.

Bota e orëve apo e sahatëve Omega, pas luftës te ne qe harruar. Në pazar na mjaftonte Kulla e Sahatit. Veçse, herë pas here akrepat, ndalonin. Kambana pushonte. Flitej se njerëz të caktuar me detyrat e sigurisë qytetare ndaj rreziqeve, sidomos natën, merreshin me çrregullimin e kohës së ndonjë kryengritjeje të mundshme nga armiqtë e popullit, që flinte. Mbase edhe mungesa e orëve në dyqane dhe e telefonave në shtëpitë e qytetarëve, lidhej me parandalimin e ndonjë plani kundër pushtetit popullor. Akrepët frenonin në pikat e zeza të fushës së bardhë te Sahati, posi një tren i prishur në shinat e hekurudhës. Kur ata nisnin të lëviznin, do të thoshte se rreziku qe larguar. Gjithsesi, kambana nuk ndihej me tingëllimin e fortë “dang!” në orën e plotë, “trang!” në gjysmën e orës dhe “tring!” në çdo pesëmbëdhjetë minuta.Pra, për kohën tingëllojnë miliona zile e kambana në tërë skajet e rruzullit tokësor.

Ishte ditë e diel. Për të vrarë kohën, hapa e mbylla disa dosje të pluhurosura. Në njërën prej tyre gjeta një tregim të harruar. Në atë letër të zverdhur nga koha munda të lexoja këto rreshta për orën Zenith të babait:

“Kur punoja me shifra në një ndërmarrje ndërtimi në rrethinat e qytetit, isha fare i qetë për kohën. Për t’u nisur në punë, më zgjonte babai pensionist, pasi hapte kapakun e sahatit të xhepit të markës Zenith, nga vitet e marmalatës, të makaronave dhe vino Chiantit. Ora me fosfor e tryezës e po asaj kohe, e markës Veglia, nuk punonte më. Dikur zilja e saj binte fort tri herë në mëngjes. E treta binte pa pushim, deri sa zgjonte edhe komshinjtë. Tashmë në atë orë relike ndrinin vetëm numrat e akrepat me fosfor, ndërsa zilja e çtingëlluar, sa ta prekje pak, binte kot më kot. E mbanim si stoli mbi komodinë.

Kur punoja deri pas mesnate, harrohesha midis letrave dhe s’më shkonte ndër mend të pyesja se sa ishte ora, sepse si shumë të tjerë duhej të mbushja formularët e pafund për zyrtarët e lartë, të cilët në ato orë flinin rehat në vilat e partisë. As në sheshin e ndërmarrjes, apo në zyrat e drejtorisë, nuk shihej e as dëgjohej ndonjë orë. Ato dukeshin në çastin e përurimit, por pasi prisheshin, “mbeteshin në tako” e s’merrej më njeri me to. Ai mjet aq i nevojshëm ishte mall jashtë liste dhe i rastit nga importi. Orët e markave Gub e Zenith madje edhe Pobjeda ishin me çmime më të lartë se paga mujore e një nëpunësi, palé e punëtorit. Për çdo rast në shtëpi na ndihmonte ora Zenith e babait. Befas një nipçe, duke luajtur na e prishi Zenithin. Qysh atë ditë për të vajtur në punë më zgjonte babai, kur shkonte në radhën e kosit, sipas marrëveshjes me një komshi, i cili trokiste në portën tonë herët në mëngjes.

Për fat të mirë, teksa kalova bregut të Himarës te një dyqan i harruar në Dhërmi, gjeta disa orë gjermane të markës Umf – Ruhla, të tipit roskop, të trashë sa një kokërr qepe, me çmime pothuaj falas. Pa e zgjatur, bleva një prej tyre. Kështu, me orën në dorë, u ktheva në shtëpi plot gëzim. Pra, shqetësimi, për t’u nisur në punë mori fund. Shpëtova dhe nga trokitja e komshiut në portë, nganjëherë në mes të natës. Por, një ditë, kur asfaltohej rruga pranë drejtorisë, u afrova të shihja ziftin në kazan. Për dreq, ora ime gjermane m’u shkëput nga rripi e ra brenda në llumin e zi. Një punëtor nxitoi me lopatën në dorë, e futi në fuçi, e gjeti dhe e nxori jashtë. Një mekanik i moshuar, mjeshtër për gjithcka, e mori orën dhe e zhyti në një enë me benzinë. Umf – Ruhla u pastrua për bukuri dhe nisi rrahjet: tik- tak, tik-tak, tik-tak! Qysh nga ai çast, ata që mburreshin me orët Zenith e Gub, kur më ndeshnin udhës, më thoshnin me buzën në gaz: “Të lutem, sa është ora ekzakt?…”

Tregimi vazhdonte më tej, por qe e pamundur të lexohej. E pashë me vend ta plotësoja sipas kujtimeve dhe t’ua tregoja miqve të mi.

LETRA e aktorit serb për ministrin serb

by

LETRA  e aktorit serb për ministrin serb: Bëhuni  burrë dhe uroni Kosovën për FIFA e UEFA/

Një aktor serb i quajtur Cedomir Petroviç i ka shkruar një letër ministrit të Sportit të Serbisë, Vanja Udoviçiç duke i thënë që t’ia zgjatë dorën Fadil Vokrrit dhe t’i urojë pranimin në FIFA dhe të lërë anash luftën dhe inatin politik, shkruan Dialogplus.ch.

Petroviç shkruan se futbollistët e Kosovës dhe fansat e futbollit në Kosovë e meritojnë si gjithë të tjerët të gëzohen dhe të garojnë në nivele të barabarta me të gjitha shtet tjera.

Madje ai shkruan se do të ishte mirë që Serbia të ndihmonte Kosovën në këtë proces e mos ta pengonte, duke treguar kështu vullnetin e saj për dialog e përmirësim marrëdhëniesh.

Aktori i njohur serb i kujton ministrit të Serbisë se pro Kosovës votuan 141 shtete dhe kjo tregon më së miri çfarë debakli ka pësuar Serbia duke u mbështetur vetëm nga 23 shtete.

Në fund Petroviç shkruan edhe për sukseset e Vokrrit si futbollist dhe kontributin e tij.

Zoti Ministër,

njerëzit si ju në shkollën fillore dhe në fund i kemi quajtur spiunë të vegjël. Sa mirë do të ishte nëse Serbia do të votonte për anëtarësimin e Federatës së Futbollit të Kosovës në FIFA. Sikur t’i kishte ndihmuar, si fqinji i parë. Sa rëndësi do të kishte kjo për rrjedhën e mëtutjeshëm të bisedimeve me Prishtinën. Sa do të shihej dëshira jonë e vërtetë dhe vullneti që ato bisedime t’i zhvillojmë sinqerisht.

Nuk ka fuqi në botë që mund t’ua ndalojë futbollistëve të Kosovës dhe fansave të tyre, të cilët e duan futbollin si ne, për të cilët jetë e vërtetë është gara me reprezentacionet e tjera, që të luajnë futboll me të gjitha reprezentacionet e botës.

Ata s’kanë uniforma ushtarake. Ata bartin fanella me numra, me mbiemrat e tyre. Dija, shkathtësia, kondicioni, ferplej, këto janë armët me të cilat disponojnë futbollistët e Kosovës.

Nuk mund të bëhet fjalë për «goditje të rëndë ndaj sportit» për shkak të interesave politike. Ju jeni djalë i ri. Sportist. E dini shumë mirë si ndihen futbollistët dhe sportistë e tjerë kur janë të mbyllur në qark në vendin e tyre. Kur s’mund të dalin nga oborri i tyre dhe nga livadhi i tyre. Kur s’mund t’u tregojnë edhe të tjerëve se janë futbollistë me cilësi të njëjtë në mos më të mirë se shumë të tjerë. Nuk do të ishte mirë që në këto kohë krizash për futbollin tonë të luajnë me ne. Ndoshta FIFA do pyeste veten nëse e kemi merituar të jemi anëtar i saj.

Edhe sportistët tanë kanë qenë të goditur nga sanksionet. E dinë si është ko. Ju thoni – nuk do të heqim dorë nga lufta! Cila luftë, zoti Ministër? Garën e sportistëve nganjëherë e quajmë «luftë», duke dashur që ashtu të tregojmë rivalitet të madh sportiv. Ðokoviçi zhvilloi një luftë të rëndë kundër Nadalit…

Do t’i padisni në gjykatë? Nëse vetë e keni sajuar këtë deklaratë, harrojeni sa më shpejt. Nëse keni marrë urdhër, refuzoni ta zbatoni. Jepni dorëheqje, që të mos e shkatërroni prestigjin tuaj sportiv, i cili nuk është i vogël.

Rezultati i votimit për pranimin e Federatës së Futbollit të Kosovës në FIFA është 141 me 23. Ju, si sportist e dini se kjo është humbje katastrofale e atyre që ishin kundër pranimit.

Fadil Vokrri erdhi në Partizan në vitin 1986, kur e braktisën Zdravko Varga dhe Dragan Mance, i aksidentuar tragjikisht. Si mesfushor Vokrri u bë lojtari i dashur i jugut të Partizanit. Në Partizan Vokrri kaloi tre stinorë të ligës së parë, ka luajtur 55 ndeshje të ligës së parë dhe ka dhënë 18 gola në ligën e parë. Për reprezentacionin e Jugosllavisë ka luajtur në periudhën 1984-1987. Ka luajtur dymbëdhjetë ndeshje me reprezentacionin dhe ka dhënë gjashtë gola. Sot Fadil Vokrri është kryetar i Federatës së Futbollit të Kosovës. Urojani. Bëhuni njeri.

Bëhuni sportist. Harrojeni funksionin e ministrit. Dikur s’do të jeni më. A do t’ju vijë turp për këtë deklaratë? Gjithçka varet nga ju. Sportistët janë njerëz të kuptimeve të tjera dhe të vlerave morale.

 

Me Nazmi Salihun nga Kosova, stilistin shqiptarë në Rocky Hill- Connecticut

by

Nazmi Salihu, floktari nga Kosova, me personazhet e Amerikës, Jennifer Aniston, Owen Wilson (dhe vëllai i tij Luka), Kenny Rogers dhe anëtarët e ekipit të basketbollit Minnesota Timberwolves/
Intervistojë Beqir SINA/

ROCKY HILL, CT – Një shqiptar nga Kosova, i cili u largua nga vendi i tij, për t’i shpëtuar shërbimit ushtarak serb në vitet e luftës dhe shpërbërjes së saj, iu dha një jetë të re në Shtetet e Bashkuara dhe me mjaft sukses duke sjell edhe përvojën e tij nga Lipjani – Kosovës, në SHBA.
Nazim Saliu, i njohur gjithashtu si “Noli,” është një Berber – Floktarë, i cili është duke jetuar një ëndërr në sallonin e tij Rocky Hill – Noli Hair Studio.
Kjo është një ëndërr që nuk dukej të jetë e mundur, kur ai ishte në Kosovë në fund të viteve 1990, por ja që u bë një realitet.
Lufta në Kosovë, vrau me mijëra dhe pati larguar nga shtëpitë e tyre afro 1 milion shqiptarë – shumë prej tyre e gjetën veten atë kohë në kampet e refugjatëve, duke përfshirë edhe familjen Saliu.
Saliu erdhi në Shtetet e Bashkuara, dhe ai u vendos në Mineapolis, ku ai ka prerë flokët edhe disa personazheve të shtetit deri në Kapitol dhe u nderua edhe për shërbimin e tij në Minesota.
Pasi që jetojë me familjen e tij në Minnesota për rreth nëntë vjet, Saliu tha se ai e dinte se ishte koha për të bërë një lloj të ndryshimit dhe kjo është ajo që në fund të fundit e çuan në Rocky Hill – Connecticut, ku ai jeton tani me familjen e tij dhe është bërë mjaft i njohur dhe i kerkuar në këtë qytet, nga prerja e flokëve tani për gati nji dekad.
“Të jem i sinqertë, në qoftë se ajo nuk ishte që Shtetet e Bashkuara, për të dërguar trupa në Kosovë,dhe sulmi i Natos me ne krye SHBA, duke i dalë në krah UÇK-së, unë jam 100 për qind, I sigurt se askush nga Shqipëria, Kosova, nuk do të ishte nga ne në Kosovë, sot,” ka deklaruar Saliu.
Kjo është edhe arsyeja pse Saliu, ka ofruar një rast të veçantë dhe të pikasur nga shtypi lokal ngaqë ai ka berë nji haircuts prerje flokësh, falas , Ditën e Veteranëve – në SHBA, çdo, oficeri i policisë, veterani të ushtrisë Amerikane, apo zjarrfikësi, në Rocky Hills, gjatë gjithë ditës Veteran Day – në salon të tij Noli Hair Salon.
Për afër tre dekada, në Amerikë, Nazim “Noli” Saliu, ka qenë krijuesi i dy stileve klasike dhe “cutting-edge” për burrat dhe gratë.
Trajnuar në Maqedoni, Noli, si i thërrasin, atij, ka punuar ndërkombëtarisht para se të vijnë në Shtetet e Bashkuara, duke punuar për nëntë vjet në Minesota, në salone të njohura në kryeqytetin e shtetit në Mineapolis, si në aeroportin St. Paul International Airport, dhe tani në Rocky Hills CT.
Në biografinë e tij mësojmë se ndërsa ai ishte duke punuar në aeroport, ai kishte mundësi për të prerë flokët për njerëz të famshëm, që u ndalën në pritje për fluturime. Të tillë si Jennifer Aniston, Owen Wilson (dhe vëllai i tij Luka), Kenny Rogers dhe anëtarët e ekipit të basketbollit Minnesota Timberwolves, të gjithë ata i a “kanë besuar” aftësisë së stilisit shqiptarë në Amerikë, Nolit.
Noli, që nga viti 2008, është duke ushtruar profesionin e tij, në shtetin federal Connecticut, qytetin Rocky Hill, ku jetonë edhe një komunitet i ri, dhe organizuar mirë i shqiptarëve të Amerikës.
Ndërsa, ai mund të trajtojë çdo te prerë flokesh nga ato tradicionale tek moderne, Noli, është i specializuar në teknikat e reja, ato që i japin klientët e tij, “njëqindë” e ca lloj stile. Ai ka qenë i angazhuar duke stilizuar fillimisht, dhe punuar në salone nga më prestigjoze në Europë, pikërishtë, më parë se të vinte në SHBA, duke fituar edhe çmime në qytete, të tilla si Budapest, Stamboll dhe Berlin.
Vitin e kaluar, ai konkuroi në Zvicër dhe në Milano, me të famshëmen floktore Cuzzucoli Gianni Il Figaro. Pa marrë parasysh atë stilin tuaj, Noli Hair Studio, benë me dije klienteve të tij, se ai “ka një qëllim: për të bërë të sigurt atë që ju doni me flokët tuaj!” t’ju bëj sa më të kënaqur dhe të dukeni më të bukur me stilin e flokëve, që ju keni zgjedhur.
Nazim “Noli” Saliu, ka dy vajzat binjake, edhe ato stiliste Alma dhe Nora, të cilat kanë qenë me biznesin e tij, për dy vjet. Alma dhe Nora, janë dy të diplomuarat e akademisë së këtij arti, Brio Academy, dhe tani ndajnë përkushtimin e provojën e studios Noli Hair Studio, për të dhënë, edhe ato çdo klienti një look të përshtatur dhe një përvojë e mrekullueshme. Të dyja janë të specializuar në shërbime të tilla si ngjyra, depilim, make-up dhe perms.
“Interesi i tyre në flokët dhe make-up filloi si fëmijë, kur ato së pari kan praktikuar aftësitë e tyre në çdo klient dhe me shoqe e shokët e tyre. Nora dhe Alma, besojnë vetëm tek shkolla , andaj ato kan zgjedhur për vazhduar shkollimin e tyre, dhe janë quajtur IT & Ambassador LY Law”, na tregonë Nazim “Noli” Saliu, për dy vajzat e tij, Nora dhe Alma, duke folur në këtë intervistë, të cilën ia kemi kushtuar me shumë profesionit të tij, talentit, dhe suksesit.
Nazim- Noli, si i thërrasin atij këtu në Amerikë, është një ndër floktarët më të kërkuar në SHBA, si në punën e tij të përditshme por edhe për studiot kinematografike, dhe televizive, i cili nëpërmjet punës së tij prezanton kreativitetin e floktarit. Në një intervistë të posaçme për Bota sot, ai ka treguar për rrugëtimin e tij në këtë profesion, duke shpjeguar edhe për disa nga rruget e suksesit të tij, si i ka arritur ato.
Me prejardhje nga qyteti i Lipjanit, Nazim Salihu që më shumë se dy dekada jeton dhe punon në SHBA, këtu ai ka sallonin e tij personal si dhe akademinë e stilizimit të flokëve në mënyra të ndryshme e për stinë të ndryshme, Noli Hair Studio.
Me Nazim “Noli” Salihu, flokëtorin shqiptarë nga Kosova, i cila tani ushtron profesionin në lagjen Rocky Hill – të Connecticut , foli gazetari ynë në New York, Beqir SINA. I cili ishte duke përgatitur flokët e aktorëve për komedinë e producentes dhe aktores së njohur shqiptare në SHBA, Elza Zagreda, filmin Growing Up Fat & Albanian……
Noli, kur lindi dëshira juaj për të stiluar, dhe si ju ka motivuar ajo, si ju i hytë krijimeve stilistike?
Unë kisha një dashuri të madhe ndaj artit, që nga fëmijëria. Pasioni për të stilizuar – pra flokëtore, nisi në një moshë shumë të herët, pasi ky profesion i përkiste gjithashtu edhe dajës simë, i cila ka ndikuar shumë në profesionin timë sot.
Kur e hapet studion Noli’s Hair Salon? Pra, kur lindi linja e parë e stilit Noli’s Hair Salon?
Biznesi a po salloni imi i parë, që kam hapur ka qenë në vitin 1980 në Lipjan, Kosovë.
Përse zgjodhët këtë emër ?
Noli është pseudonimi im i fëmijërisë, andaj dhe pagëzova biznesin tim.
Po a i kishit idetë e qarta? qysh në fillim dhe a mendoni se funksionoi ideja? Pra po filloheshin të qartësoheshin edhe idetë?
Sigurisht, Po! Ishte hapi im i parë i suksesshëm. Hapja sallonit Noli, në Lipjan Kosovë, vitin 1980. Ideja funksionoj më mirë se sa e prisja, dhe kjo më inkurajojë që ta vazhdojë punën time dhe të mos ndalem.
Pra a ishte Noli’s Hair Salon e para shkallë e karierës tënde?
Noli’s Hair Salon! Po , siç e përmenda më parë, hapi i parë ishte hapja sallonit Noli në Kosovë vitin 1980 , pastaj hapja e biznesit timë të dytë në Rocky Hill, Connecticut SHBA në vitin 2008 ku unë punojë sot.
Si ka marr formë prej atëhere profesioni i stilistit ? prej jush
Nazim Salihu, gjithmonë ka qenë i apasionuar dhe krijojë stile qoftë nga tradicionalisht deri në ato të quajtura modernistic. Më pëlqen të eksperimentoj me flokët, duke qëndruar brenda stilit tim. Është kjo, mendoj, që e bën të veçantë një person në identifikimin e stilit.
Cili ka qene sekreti që të ka bërë me të lumtur në stilin që ti krijon?
Sekreti i vetëm është të kesh ide të qarta dhe mbi të gjitha shumë pasion dhe vullnet për punën që bën, të jetosh për një çast sa i kushton prerëjes së flokëve me kënaqësin qe i kroijon klintetit , kur ai mbetet më së i kënaqur me ty.
Kush është ikona juaj e stilimit që ju frymëzon në krijimet që realizoni?
Ikonat të mirë janë të shumta, për mua çdo kilentë – pra punë që karakterizon atë e cila është klasike dhe elegancë, e cila me frymëzon.
Industria e modës dhe Hair Stilist është një biznes i vështirë, ju si ja keni dalë? Cili është sekreti juaj?
Shumë e vërtet! Fillimet janë të vështira, dhe është një hap shumë i rëndësishëm që duhet ta ndërmarrësh. Përballja me klientin është sfida e parë, pasi je ti ai që duhet të mbash mbi supe përgjegjësit. Pastaj një tjetër vështirësi është gjetja e vendit, analiza e tregut dhe mbështetja financiare, janë disa faktorë që tregojnë ecurinë e karrierës që në fillim. Sekretin e përshkruaj me një fjal – Dëshirë- po dëshirove çdo gjë është e mundur .
Çfarë ju ka influencuar më tepër në biznesin tuaj? Hair Stilist
Përvoja shumë vjeçare në Maqedoni,Kosovë, e sidomos , kjo në SHBA- ku niveli i Saloneve të Flokëve është shumë i lartë, pra fillimet e mija në eksperiencën time në Minneapolis /Saint Paul dhe tani Rocky Hill Connecticut , padyshim që ka patur një ndikim të fortë në formimin tim profesional.
A keni pasur rast të stilizoni , aktor, artistë me emër, apo VIP ? Dhe a jeni marr me ta në mënyrë të veçantë?
Po, kam pasur nderin dhe kënaqësin të stiloj vipat -persona VIP, me famë botërore. Siç jan, Jennifer Aniston, Owen Wilson (dhe vëllai tij Luke Owen), Kenny Rogers dhe anëtarët e ekipit të basketbollit Minnesota Timberwolves, të gjithë kanë qenë besuar në aftësi e mija . Kur një punë bëhet me pasion, vështirësia kalohet pa u kuptuar. Klienti nuk gjen diferencim në atë linjë timen.
Unë jam duke bashkëpunuar me një djalë, nga Kosova, i cili është Arian Bajraktari, dhe është një grimer i talentur për filma. Me Bajraktarin, së bashku dotë kemi nji Projekt me Mirsad Abazi, actorin e filmave auction.
Gjithashtu, unë regulloj disa moderatore të njohura në 2 kanale Tv dhe nji radio shtetrore, në qytetin tonë, Televizionin Eyewitness Channel 3 ABC 7, në Connecticut, dhe në radion shterore WRCH 100.5.
Po me filma dhe Fashion Show? “Tephiun e Kuq”
Po, më 27 Mars, isha pjesë e javës së modës Shqiptare në Manhattan New York, më 3 Prill, mund tju kujtojë eventin e madh Albanian Week Fashion në New York dhe në Hartford, me atristen Mrika Krasniqin dhe të talentuarën Bora Balaj, ose më të fundit me aktoren e njohur dhe produecenten shqiptaro amerikane, në filmin e ri ,të Elza Zagreda, apo edhe me actorët të tillë si Xhevat Limani, Marko Caka dhe Julian Gjaci, apo të tjerë.
Nga ndryshon puna me, aktorët, artistët, dhe vipat dhe ajo me njerëzit e thjeshtë? Cila është më e vështirë?
Klientët që kam jan kategoritë të ndryshme , qoftë nga vipat(personat VIP) deri më i thjeshti. E kam më të lehtë të punoj me klientët e rregullt, sepse në koncept ato tashmë më njohin dhe e kanë krijuar atë lloj konfidencialiteti e pranueshmërie ndaj ideve të mia, prandaj janë më komodë.
Cilët janë disa nga stilet në mënyrë të vazhdueshme le të themi?
Varësisht prej personave. Ka prej atyre që preferojnë diçka të thjesht,mirëmbajtje të lehtë. Ke po dhe nga ata që dëshirojn diçka unike apo edhe që është speciale, enkas e personalizuar për ta, dhe këtë e ofron vetëm një artist.
Si e shihni karrierën tuaj në të ardhmen? Projektet që keni?
Kërkesat për Projektet të reja janë gjithmonë të shumta ,me keq ardhje jo përherë mundemi t’ju përgjigjem ftesave, sepse unë vëç kam një biznes të shëndoshë dhe të suksesshëm, që i përqëndrohem shumë.
Cila është sfida më e bukur që keni pasur teksa stiloni një personi?
Gjithmonë, puna jonë është më sfiduese të cilët janë klientët e ri . Është momenti ku shihen të gjitha mangësitë. Por, me kalimin e kohës dhe me përvojën që kam fituar, tani më sfiduese është leximi i mendjes së klientit.
Së fundmi ju si stilist i njohur dhe me pervojë e suksese, me sa shikohet edhe nga kjo intervistë, çfarë do t’i këshillonit atyre që do donin të fillonin biznesin e tyre në modë dhe stilist?
Do t’u thoja se :”Natyra e suksesit kërkon ambicie , një etikë të vështirë pune, frymëzim dhe motivim . Suksesi nuk është çelësi i lumturisë . Lumturia është çelësi i suksesit . Nëse e doni atë që bëni , do të jeni të suksesshëm .