Nga Ismet Azizi/
Vesa Ibrahimi gjilanasja që ka lindur në Zagreb të Kroacisë (25.12.2001), është nxënëse e klasës VIII/2 në shkollën fillore “Abaz Ajeti” në Gjilan, ku përveç që është nxënëse e dalluar në mësime, dallohet edhe në sport, pasi ajo për vitin 2015 është përzgjedhur karateistja më e mirë në Kosovës për grupmoshat e reja.
Vesa që nga shtatori i vitit 2010 ushtron sportin e karatesë dhe është anëtare e klubit të karatesë “Drita” i cili është i themeluar në vitin 1972 dhe i cili njëherësh është klubi më i vjetër i karatesë në Komunën e Gjilanit si dhe një ndër klubet më të vjetra të karatesë në Kosovë.
Vesa për një kohë të shkurtër në sportin e karatesë tregon shkathtësi të larta dhe brenda këtyre 5 viteve sa merret me karate arrin të bëhet kampione e katërfishtë e Kosovës, kampione e dyfishtë mbarëkombëtare, kampione e katërfishtë e turneut mbarëkombëtarë “Adem Jashari”, nënkampione botërore në WSKU-së, nënkampione evropiane e dyfishtë në WSKU, nënkampione e kupës së botës në WSKU, nënkampione evropiane në IMAF, etj.
Që nga viti 2011 merr pjesë edhe nëpër gara të karatesë si nëpër Kosovë po ashtu edhe nëpër Maqedoni, Mal të Zi, Shqipëri, Serbi dhe në shtet të tjera të rajonit ku po ashtu ka arritur rezultate kulmore. Për nga numri i medaljeve të fituara nëpër këto gara ajo i është ofruar numrit 100.
Vesa Ibrahimi edhe pse në moshë është akoma e re, ajo 4 viteve të fundit është një ndër karateistet më të mira për grupmosha të reja në Kosovë. Vesa, për rezultatet e arritura në vitin 2015 nga Federata e Karatesë së Kosovës shpallet zyrtarisht karateistja më e mirë në Kosovë për grupmosha të reja.
“Kam shumë njerëz që janë meritorë për suksesin tim, por do veçoja prindërit e mi, trajnerin tim të pare Idriz Musliu, dy ish trajnerët e mi Selami Haziri dhe Agron Tosuni dhe trajnerët e mi te tanishëm Blerim Hajdari dhe Hazir Mustafa. Secili në mënyrën e vet ka bërë që unë sot të jem këtu ku jam. Me këtë rast i falënderoj dhe gjithmonë do të kenë respektin dhe mirënjohjen time për mundin e tyre” thotë Vesa tejet modeste.
Kujdestarja e klasës profesoresha Hanumshahe Zeka është tejet e kënaqur që në klasën e sajë ka një nxënëse çfarë është Vesa Ibrahimi. “ Vesa është e veçantë. Dallohet nga nxënësit tjerë si për nga kultura, sjellja, por edhe për nga suksesi. Është shembullore në çdo aspekt”.
Të gjithë shoqet dhe shokët e sajë, i gëzohen sukseseve të Vesës në garat sportive, Ata shpresojnë se shumë shpejt Vesa do t’i përfaqësojë edhe në arenën ndërkombëtare , jo vetëm ata, por sportistët mbarëkombëtarë.
Lamtumirë prej botës shpërndarë
…. Nexhmije Hoxha tha se Enveri i saj i bëri vrasjet në emër të shtetit. Nga që ishte burrë shteti. Por bilancet e shtetit janë çfarë thamë mësipër. E njëjta histori …, nuk ka punë, nuk ka treg, nuk ka shtet. Megjithatë Nexhmija tha se Enveri bëri punën si shtetar. Dhe rezultatet e shtetit të saj ishin…, 85% e shtetarëve shqyen kufijtë e maleve.
Opinion Nga Ilir Levonja-Florida/
A ishte dominante në shtyp intervista e Nexhmije Hoxhës? Kjo është çështja në botën virtuale shqiptare. Dhe ka një lloj ngutje, një lloj kërshërie mikluese, ku të vihen në dukje një lloj triumfi i të ashtuquajturës nana Shqipëri. Megjithëse në lamtumirën e saj kjo nanë, veç foli si shtetare. Asesi si nanë.
Megjithatë bota ime shqiptare kështu qënka. Gjithmonë bumin apo gjëmimin mediatik e bëjnë nga mosha shtatëdhjetëvjeçare e sipër. Referohuni po deshe edhe memories. Shërret për të drejtën e njërit apo tjetrit. Kështu qënka e shkruar. Ndërsa gjaku virtual, rinia, ha fara luledielli bulevardeve. Ose trotuareve të provincës. Gjuajnë me romuze njëri-tjetrin. Bëjnë plane për të ikur. Nuk ka punë. Nuk ka treg. Nuk të përkrah shteti. Nuk bëhet më këtu. Ky vend ka mbaruar. Duhet lekë të gjesh një vend pune. Duhen kaq milionë. Duhen lekë të blesh diplomën. Duhen lekë të marrësh një vertetim. Një çertifikatë. Duhen lekë të marrësh një vendim gjykate. Duhen para të hapësh një biznes. Punon tek tjetri, por nuk ke asgjë të siguruar. Dhe me të drejtë mbajnë sytë nga emigrantët. Por po ua them unë, se edhe këta, janë një botë mashtrimi më vete. Tjetër hiqen e tjetër janë. Dhe prapë bëjnë nga marrëzitë më të çuditshme, më aventureske si e si të ndihmojnë të afërmit e tyre. Kam dëgjuar e parë kaq shumë histori, sa, edhe kjo është një temë tjetër. Që ndofta në një të ardhme do rrëfej me pjesë. Por e vërteta është e hidhur. Deri në sakrfica absurde. Si e si që të tregojnë se janë të zotët. Si e si tu mburren shoqi-shoqit se bëjnë për të afërmit e tyre. Në fakt janë deri çmenduri të botës së boshe të shfrymit shqiptar. Që tjetër është, tjetër hiqet dhe tjetër bën. Kam parë muhaxhirë që rrojnë vet si eremitë, si e si vajza me dhëndrrin të rrojë në luks në mes të Tiranës. Kam parë e dëgjuar shumë. Ashtu sikur dëgjojë refrenin e mësipërm nga, vendi mëmë…, nuk ka punë. Nuk ka treg. Nuk bëhet më këtu. Duhet kaq para për një vend pune. Këto e të tjera janë shprehjet që vinë si dush fytyrës. Dhe ti gufosesh. Nuk ke se çfarë të thuash.
Megjithatë, çdo kohë ka bilancet e veta. Përshembull Nexhmije Hoxha tha se Enveri i saj i bëri vrasjet në emër të shtetit. Nga që ishte burrë shteti. Por bilancet e shtetit janë çfarë thamë mësipër. E njëjta histori …, nuk ka punë, nuk ka treg, nuk ka shtet. Megjithatë Nexhmija tha se Enveri bëri punën si shtetar. Dhe rezultatet e shtetit të saj ishin…, 85% e shtetarëve shqyen kufijtë e maleve. Duke lënë kockat borës dhe rrëpirave, burgjeve të Greqisë. Ndërkohë edhe ata që jetojnë akoma atje, edhe pse qytetarë të devotshëm, janë të tunduar nga operacionet fshesa. Shtetarët e saj thyen dyert e ambasadave, rrëmbyen zgërvallat e industrisë dhe transportit socialist e iu vërsulën detit. Duke mbushur Adriatikun me trupa, duke i siguruar Italisë e më tutje, mish për seks, drogë, mafie etj. Por edhe shenjtorë si punëtorë e familjarë të mirë, edhe intelektualë e artistë profesionistë të klasit të parë. Pasi nuk kanë se çfarë i duhen shtetit të saj. Pa le t’i kthemi bilancit të burgosurve, atyre që ajo nuk do t’i lëndojë plagët nga shteti i saj. Kështu tha ajo, ndaj nuk foli për burgun e saj. A e dinë shqiptarët se vetëm për të drejtën e fjalës, për pikëpamje të kundërt politike, janë dënuar 35 mijë njerëz. I bie më shumë se një qytet. Sa gra janë vrarë, sa burra, sa njerëz në përgjithësi janë poshtëruar…?
Megjithatë bota virtuale vazhdon. Nexhmija më e klikuara. Në fakt paneli i shtadhjetë, tetëdhjetë vjeçarëve. Tashmë u thye rekordi. E theu Nexhmija me rastin e 95 vjetorit të saj.
Shqipëri vendi im, mos u merr me fjalët e shtetatëreve por me bilancin e punës së tyre.
Dhe deri sot ai është i qartë, shtatëdhjetë, tetëdhjetë apo nëdhjetëvjeçarët bëjnë bumin mediatik. Dhe rinia ha fara luledielli totuareve nëpër qytete. Lamtumirë nuk është fjala e duhur.
NGA DITARI I SHQIPTAREVE TE AMERIKES: REZOLUTA PËR KOSOVËN NË ANSAMBLENË E NJU JORK-ut
12 Shkurt 2013, me rastin e 5 vjetorit te Pavaresise se Kosoves, Anëtari i Ansamblesë për Shtetin e Nju Jorkut, Shqiptaro-Amerikani Mark Gjonaj, paraqiti Rezolutën për Kosovën. Në aktin e parë zyrtar si asamblist, Zoti Mark Gjonaj i paraqiti Asamblesë së shtetit të New Yorkut për aprovim, rezolutën e përpiluar dhe sponsorizuar prej tij, në 5-Vjetorin e Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës.
Z. Gjonaj e paraqiti këtë rezolute për miratim, duke e lexuar në sallën e mbushur plot e përplot gjatë punimeve të Asamblesë së shtetit të New Yorkut, për një rast historik dhe shumë të gëzueshëm për të gjithë shqiptarët kudo, pra me rastin e 5-Vjetorit të shpalljes së Pavarësisë së Kosovës. Në sallë ishin dhe shumë përfaqësues të Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra, si Kryetari Gjon Bucaj, zv/Kryetari Agim Rexhaj, anëtarët e Këshillit të Vatrës Zef Balaj dhe Besim Malota, editori i Diellit Dalip Greca, por edhe shumë përfaqësues të organizatave të Komunitetit Shqiptar dhe media amerikane dhe shqiptare.
Rezoluta e sponsorizuar nga Zoti Mark Gjonaj, asamblisti i parë shqiptaro-amerikan, dhe e miratuar nga Asambleja e New York-ut,nuk ishte e kësaj natyre, dmth, që të vinte botën në dijeni për tmerret që pësonin shqiptarët në Ballkan ,jo, ai e paraqiti këtë rezolute për miratim, duke e lexuar në sallën e mbushur plot e për-plot gjatë punimeve të Asamblesë së shtetittë New Yorkut, për një rast historik dhe shumë të gëzueshëm për të gjithë shqiptarët kudo, pra me rastin e 5-Vjetorit të shpalljes së Pavarësisë së Kosovës.
Në rezolutën e Asamblesë së New York-ut thuhej se ky trup legjislativ përkujton këtë përvjetor në frymën e ngjarjeve historike që janë shembëll i parimeve dhe i luftës për liri të popujve anë e mbanë botës për të siguruar Pavarësinë dhe për të jetuar në paqë dhe liri. Rezoluta njeh gjithashtu kontributet që shqiptaro-amerikanët nga Kosova, kanë dhënë në fusha të ndryshme si në tregti, shkencë e në qeveri, të cilët sipas rezolutës, kanë frymëzuar të rinjë tanë e mbanë New Yorkut për të realizuar ëndërrat e tyre nepërmjet shkollimit dhe punës së rëndë. Në rezolutë thuhej gjithashtu se trupi legjislativ i New Yorkut celebron dhe mburret me shqiptarët nga Kosova të cilët ruajnë me krenari preardhjen e tyre dhe janë shëmbëll i bashkjetesës kulturore, gjë që forcon komunitetet e ndryshme që jetojnë në New York.
Nërezolutë nënvizohej fakti se Kosova shpalli Pavarësinë e saj me 17 Shkurt, 2008, një datë historike kjo që do të festohet nga shqiptaro-amerikanët si dhe nga Shtetet e Bashkuara dhe nga shteti i New Yorkut, pasi kjo pavarësi u bë e mundur me ndërhyrjen ushtarake të NATO-s, duke i dhënë fund fushatës brutale policore e ushtarake të regjimit të Millosheviqit kundër spastrimit etnik të shqiptarëve të Kosovës. Rezoluta njeh edhe kontributin e vazhdueshëm të forcave të armatosura të Shteteve të Bashkuara që kanë shërbyer dhe shërbejnë trimërisht si pjesë e aleancës së NATO-s, duke thënë se prania e tyre nëKosovë është e pazëvëndsueshme për mbrojtjen e popullit të Kosovës dhe për paqën në rajon.
Në rezolutë thuhej se Kosova tani ka një shtet funksional me një kushtetutë demokratike, përshëndet marrëdhënjet e veçanta që ekzistojnë midis Shteteve të Bashkuara dhe Kosovës, si dhe nënvizon faktin se Kosova është njohur tanimë si shtet i pavarur nga shumë shtete dhe organizata ndërkombëtare. Si përfundim, thuhej në rezolutë, Asambleja e shtetit të New Yorkut vendosi të bëjë një pauzë në punimet e saj, për të përkujtuar 5-Vjetorin e Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës me 17 Shkurt, 2013.
Në fjalimin e rastit, asamblisti Mark Gjonaj iu drejtua kolegëve të tij në Asamblenë e New Yorkut, si edhe shumë personaliteteve, udhëheqësve dhe përkrahësve të komunitetit shqiptaro-amerikan, duke thënë se, “17 Shkurti shënon shpalljen e Pavarësisë së Kosovës dhe bashkimin shqiptar, një bashkim që u bë edhe më i qartë ndërkohë që më shumë se 12.000 veta vdiqën dhe një milion Shqiptarë u detyruan të largoheshin si refugjatë, shumë prej të cilëve kërkuan strehim politik në Shtetet e Bashkuara te Amerikës.’’ Asamblisti shqiptaro-amerikan Mark Gjonaj u tha kolegëve të tij se, “Historia e popullit Shqiptar është e vjetër dhe unike”. ‘’Ne jemi, tha ai, “ndër qytetërimet më të vjetra në Evropë me tradita kulturore, që dallojnë nga të tjerat por që theksojnë mikpritjen, bujarinë, punën e rëndë dhe respektin, veti këto që jam i sigurt, tha ai, se kanë influencuar Shqiptaren më të famshme në botë, Nënë Terezen.”
Zoti Mark Gjonaj vazhdoi duke thënë se, “Është ironik fakti se njëra prej qytetërimeve më të lashta në Evropë, njihet gjithashtu si shteti më i ri i Evropës.” Zoti Gjonaj folie dhe për lidhjet e ngushta që Shqiptarët gëzojnë me Shtetet e Bashkuara, duke venë në dukje kontributin e presidentëve amerikanë, në mbështetje të interesave kombëtare të shqiptarëve, duke filluar prej presidentit Woodrow Wilson, presidentit Bush të vjetër, presidentit Klinton dhepresidentit Bush të ri. Ai theksoi se, “Shqiptarët nga Shqipëria dhe nga Kosova janë provë e gjallë se Shtetet e Bashkuara janë një komb i posaçëm që mbështetë dhe përhapë lirinë dhe demokracinë anë e mbanë botës, në mbrojtjetë të drejtave të njeriut dhe gjithmonë në krye të luftës kundër shtypjeve dhe tiranisë”, përfundoi fjalën e tij asamblisti Mark Gjonaj me rastin e paraqitjes dhe miratimit të rezolutës në Asamblenë e shtetit të New Yorkut, me rastin e 5-Vjetorit të Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës.(komentet rreth rezolutes janë marrë nga shkrimi i autorit Frank Shkreli, botuar në Dielli, në Shkurt 2013)
Killing People ‘Pained’ Enver Hoxha, Widow Says
Around 25,000 people were executed and tens of thousands of others sent to labour camps./
Late Albanian dictator’s 95-year-old widow, Nexhmije Hoxha – giving her farewell interview – said her husband was a sensitive soul who regretted executing people.
Nexhmije Hoxha, 95-year-old widow of Albania’s late communist dictator Enver Hoxha, on Monday made her an on-air farewell to Albanians, declaring that this would be her last recorded talk.
During the interview, she again justified the crimes committed by her husband’s regime, saying Hoxha probably felt pain in his soul about sending so many people to their deaths, but considered it his “statesman’s duty”.
“I always imagined that Enver made the most difficult decisions such as executions like a statesman – obliged to do his duty – but in his soul he was very soft and sensitive and might have suffered,” she said.
Nexhmije Hoxha used the French saying, “C’est la raison d’Etat, que même la raison ne comprend pas” [“Reasons of state cannot be explained by reason”] adding that Hoxha never made any real mistakes in his decisions.
Quizzed about the countless murders, detentions and persecutions and the work of the old secret police, she dismissed them as “legends created by others” and blamed most errors on people in the field acting without central direction.
“Enver was the First Secretary of the party, I can’t now say that he didn’t know that some things were happening but for me they [the complaints] are just legends and denigrations,” she said.
She said the problem was that some “people in the field” were “coming from the villages and from the war, with a low cultural level”.
Hoxha told the journalist Rudina Xhunga about her life and childhood in Bitola, in Macedonia, the pedagogical institute in Tirana, her later life as a Partisan fighter in World War II and her life as wife of the Communist leader.
Hoxha admitted that she was a key political adviser to her husband. “I cannot deny that he talked with me. I was his old friend from the war, with political experience, so we talked about internal and external political issues,” she said.
She emphasised that she did not discuss security issues with him.
Her interview has predictably sparked a lot of debate in public.
Some people on social media said it was highly inappropriate for the widow of the dictator to be treated in the interview like a celebrity, saying it insulted the victims of communism system.
Some also said that in this, her last interview, they had expected her to apologise for the regime’s crimes.
The Albanian communist regime lasted for 45 years and is widely considered one of the cruellest in Europe, if not the world. Around 25,000 people were executed and tens of thousands of others sent to labour camps.(Balkaninsight)
ECHOING THE PLIGHT OF COMMUNISM’S VICTIMS
Direct line of communication with the formerly persecuted in Albania/
By: Dr. Gjon Buçaj/
Vatra members have shared in the pain and suffering that the Albanian people have had to endure especially in prisons an interment camps at the hands of the inhumane and destructive communist regime. With the fall of the dictatorship, freedom of speech was introduced and so we hoped, as did the survivors of that nightmare, that justice would follow. Sadly, after 25 years of democracy they are still calling for justice and we continue to back them.
We have been steadfast in supporting their efforts and attempts at integration into the political and economic sphere including the restoration of dignity that was trampled on to an unfathomable degree for nearly half a century. At this point in time, there should no longer be a need for such demands; nonetheless, the formerly persecuted continue to voice their grievances through petitions and protests. After the law requiring all case files to be released was enacted, not a single step was taken by the government to actually enforce that law even though it holds little weight without the transparency law thereby making it worthless. Releasing the case files must be done in conjunction with the transparency law otherwise it carries no benefit or meaning. With the enforcement of the transparency law, the source of corruption would finally be tackled which has already reached an alarming level among the Albanian political class, thus jeopardizing stability in the country and beyond.
In the current debate on reforms to the justice system, there are clear attempts to protect the communist legacy, from which Albanian society should have severed ties long ago. The proposal to amend the Albanian constitution with a stipulation that would restrict the investigation of crimes under communism, against which President Nishani recently spoke publically, is not only an offense to Albanians who suffered those very crimes, but also a blatant assault on the democratic system and Western values.
The Formerly Persecuted Association has submitted requests to both governments, the current and the previous, to erect a monument honoring the victims of communism to no avail. Approving such a request is apparently too contradictory in a country where crimes of the communist dictatorship have yet to be condemned; where protagonists and episodes of a bloody past are honored and remembered; where no one has asked for forgiveness of the victims; where memorials are built to honor fallen Greek soldiers who entered Albanian soil as occupiers; where the capital city is ‘adorned’ with a bunker, a painful reminder of the past from which Albanian politicians do not wish to separate themselves; where…. the list goes on and on. There are two distinct examples that attest to the abuse of the formerly persecuted class—two obligations that have been dragged through this endless post-communist transitional period: the process of restitution for the past—prison and interment sentences for the innocent—a process that the victims call a jest on their suffering; and the orchestrated bureaucratic maze that is the messy process for the return of illegally confiscated property by the “people’s” regime to their rightful owners. These are two dark blots, out of many others, that will follow the ruling governments of the transitional era throughout history.
There is an Albanian folk saying: “kind words, but rocks in the bag,” (fjalët e mira e gurët në stajcë); portraying the treatment a beggar receives when knocking on doors with an open bag for pledged charity. This is how the formerly persecuted have been treated by the political class for the past 25 years, with kind words in their rhetoric along with freedom of speech for the people to curse communism—an exercise in futility—and the freedom to leave your homeland whenever you want. As for equality and rights for the citizens, rocks in a bag. It’s a persistent, cold and shameful reality.
But, perhaps we have hit rock bottom and Albanian society will begin to turn its trajectory. The voice of reason is beginning to be increasingly heard by people, like intellectuals and some politicians encouraged or inspired by America’s intimate concern especially through Ambassador Lu. Reform in the justice system is a pivotal place to begin while Ambassador Lu is particularly focused on it with determination. We thank Ambassador Lu for this and his enduring friendship; the Albanian People will always be grateful to him and America.
Our line of communication with the formerly persecuted remains open as always, to echo their plights and achievements now as well as in the future.
(Translated: Aleksander Buçaj)