Shkruan:Saranda R.Shala/
Serialet turke,italiane,spanjolle, arabe,indiane, viteve të fundit kanë arritur të pushtojnë grupmosha të ndryshme.Nuk shikohen vetëm nga shtëpiaket por edhe fëmijët janë të prekuar nga këto telenovela.Ato tashmë janë bërë pjesë e jetës së çdo familje shqiptare.
Në çdo serial nuk sheh tjetër përveç transmetime të emocioneve e ndjenjave të ndryshme,nga ato të xhelozisë,tradhëtisë,urrejtjes,ngrohtësisë,dashurisë e çfare nuk do të gjeni tek to.
Përvec ndikimit negativ duke transmetuar kultura orienti,turke,arabe,etj. Këto seriale përvec argëtimit, janë shqetësuese për vet faktin që tregojnë vlera të ulta edukative, pseudoartistike,të stërngarkuara emocionalishtë.
Ngjarjet të cilat plasohen nëpërmjet protagonistëve dhe personaheve që luajnë,kanë bërë që pjesa më e madhe të mos dinë të dallojnë atë se cfare është imagjinative dhe reale.Kjo ndikon po ashtu dhe në jëtën e përditshmë,sa njërëzit fillojnë të imitojnë sjelljen e tyre duke dalur plotësishtë nga vetja.
Fillojnë të bëjnë tamam jetë seriali,të vishën,të kërkojnë jetë luksoze,të ndahen të bashkohen,të gjejnë dashuri pasionantë sic ndodh aty,e nganjherë tek disa çifte mund të vij dhe tek ndarja,pasi këto seriale mund t’ju sjellin dhe nostalgji per dashuritë e humbura.
Telenovelat e tilla bejnë personin me pak aktiv në jetën shoqerore.Shfrenimi pas tyre është vrastar i kohës,ngujohen brenda mureve duke u shmangur me jetën reale.
Nëse ju rastis të jeni të pranishëm aty ku shikohën telenovela,në komentimin dhe komunikimin i cili bëhet nga shtëpiaket, mund të plasin dhe të qeshura. Nganjëherë përvec lotëve,fillojnë të mallkojnë personazhet.
Ne si popull jemi munduar gjithmonë t’i ikim kulturës turke,pasi që me shekuj kemi vuajtur imponimin e tyre.Më e mira do të ishtë që mediet tona të sjellin seriale vendore dhe të promovojnë vlera kulturore shqiptare.
Pritje dhe takime të ngrohta për delegacionin e Kuvendit të Kosovës në Washington
nga Washington D.C Beqir SINA/
Kosova me fat, që kishte ka shumë miq në Amerikë ! – Shqiptarët e Amerikës me kontribut historik në lirinë dhe pavarësinë e Kosovës!/
WASHINGTON D.C: Në kuadër të vizitës, këto ditë në Washington D.C: delegacioni nga Kosova është pritur me nderime të larta dhe i është rezervuar një pritje mjaft ngrohtë nga ata që njihen mitë e mëdhenjë të shqiptarëve në Amerikë, në takime pune me personalitete të ndryshme si Kongresmen, Senator, Ushtarak dhe diplomat të ndryshem.
Delegacioni nga Kuvendi i Kosovës në këtë event të udhëhequr nga Presidenti Obama, ku morën pjesë rreth 3200 mysafirë, nga mbarë nga 130 vende, deputetët e pozitës Adem Grabovci, Armend Zemaj, Besim Beqaj, Flora Brovina, Enver Hoxhaj dhe Teuta Rugova, u kan shprehur faleminderimet dhe mirënjohjen e popullit të Kosovës miqve amerikanë në SHBA.
“Nëse ka pasur një Mëngjez Lutjeje, që ia ka vlejtur në veçanti, ka qenë pikërisht ky i sotmi”, ka thënë për gazetën shqiptaro-amerikane, “Illyria”, Lazim Destani, president i komapnisë së njohur ndërkombëtare, ECOLOG, i cili ishte pjesëmarrës në këtë ngjarje të madhe.
“Presidenti Obama, praktikisht ka shqiptuar sot mesazhin që tradita shqiptare e harmonisë ndërfetare ka shqiptuar prej shekujsh”, shkruan Illyria sot, duke cituar biznesmenin Destani duke shtuar “Si shqiptar u ndjeva krenar që udhëheqësi i aleatit tonë më të madh promovon të njëjtat vlera që ne i mbajmë të shenjta”.
Në këtë Mëngjez Kombëtar të Lutjes, ashtu si edhe në vite të tjera, kanë qenë të pranishëm edhe disa politikanë shqiptarë nga rajoni.
Ndertimi i marrëdhënjeve të mira mes Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Kosovës , rritja dhe bashkpunimi i ndersjelltë tema të diskutimit në të gjitha takimet, duke treguar edhe një herë se Kosova ka një mike të fortë SHBA dhe popullin amerikan, ku një rolë dhe kontribut të jashtëzakonshëm – pa tjetër që kan shqiptarët e Amerikës.
Meqënse jemi në prag të 8 vjetorit të Pavarësisë së Kosovës, sjell me këtë, rast një dokument të publikuar në rrjete sociale nga Ilir Zenku, ku tregohet se çfarë kontributi të madh kan dhënë shqiptarët e Amerikës për pavarësinë e Kosovës
Këto dokumenta që janë publikuar këto ditë nga bisedat telefonike mes President Bill Clinton dhe Tony Blair dëshmojne sa fat kemi pas që këta dy ishin në pushtet në kohën e luftës në Kosovë, shkruan në statussin e tij në rrjetin social “Facebook” Zenku.
Ai thotë :” Mund të shikoni si bashkëpunojne të bindin udhëheqësit e tjerë botëror, si bashkëpunojnë të menaxhojnë Rusinë, sa kohë i dedikohet çështjes të Kosovës në këto biseda në krahasim me çështjet e tjera… Presidenti Klinton në një moment i përmend Kryeministrit Toni Bler si në Detroit i ishin mbledhur 40,000 Shqiptarë në protestë për presion me kërkesa për intervenim në Kosove. Biseda shumë interesante dhe leksion për të gjithë ne që duhet t’a meritojmë e ndertojmë lirinë. Ky angazhim nga SHBA dhe Britania e Madhe nuk besoj që mund të përseritet” shkruan Zenku.
Mendime të shkruara në skaj të vetvetes
Ese nga Xhevair Lleshi/
Zakonisht të papriturat e vitit, kur nuk ndodhin vijnë vetvetiu në dhjetor. Dhe mua kështu më ngjau me këtë student të filmit dhe të sociologjisë, që i kryen studimet në Stamboll. Botoi librin e parë (2013), romanin me një përkushtim të madh ndiesor «Fluturat». Dhe tani nga mesi i dhjetorit erdhi me «Aforizmat» e tij. Mund të mos ndodhte kështu, por Roland Spahiu, ky shkrimtar në moshë mjaft të re ka hedhur vërtet një hap të madh, duke u paraqitur tashmë me «Aforizmat», gjini e vështirë dhe me një theks autoritar mendimesh e filozofie.
Teksa lexon aforizmat e tij, nën sfondin e muzikës klasike dhe tingujve të pianos, gjen veten dhe thellohesh në botën e mendimeve, aty ku mund të ngresh zërin e protestës dhe të ndjesh afshin e tokës, të barit, trokitjet te porta e shtëpisë, të marrësh pjesë në debat dhe të hedhësh dritë mbi gjithçka që të rrethon. Mendimi i tij është vërtet i pjekur dhe e tërë bota sillet rreth e qark egos dhe superegos, një filozofi e pastër, që mbart shqetësimin dhe nervin e përjetimeve të thella.
A mbarojnë ndonjëherë problemet e mëdha të kësaj bote? A sjellin dritë të plotë ato mendime për shpirtrat njerëzorë? A i prekin hallet e njeriut të thjeshtë? A i këndojnë ato dashurisë? Apo mendimet e Rolandit mbyten brenda gotës me ujë dhe kthehen sërish andej nga janë nisur? Ndoshta dikush mediton nën dritën e qiririt nën reflekse të forta. Mbase gjejnë pak qetësi nga tronditja e madhe që pëson në udhë e sipër prej fatit të keq, apo rastësisë së bukur. Mbresat e këtyre mendimeve janë të forta, herë akullohen si bryma mbi gjethen e pemëve, apo mbi bar, herë braktisen e lëndohen krejt papritur. Siç mund të ndodhë realisht në jetë, ky mendim i koncentruar ngre probleme të mëdha ose
drejton vëmendjen njerëzore pikërisht ndaj këtyre problemeve.
Në sitën meditative të shkrimtarit janë familja, shkolla, edukimi, morali, shkenca, besimi, ndjenja, arsyeja, ligji, të papërmbajturit, situatat e larmishme, shpirti, halli, ndrojtja, gëzimi i pakufishëm, urrejtja, nacionalizmi, dashuria për atdheun. E plot të tjera pa fund. Ti i dashur lexues ke dëshirën t’u kthehesh sërish po atyre mendimeve, për t’i parë ndoshta në një dritë të re, për të ecur një copë udhë së bashku me meditimin e tjetrit, me fabulën që ai ka zgjedhur dhe… gdhend në shpirt dëshirën për t’i pasur pronë të tuat ato mendime e sjellje. Sepse nuk janë thjesht mendime dhe aq, por janë edhe dëshirë gati e papërmbajtur që të jenë edhe veprim, sjellje në gjithë përditshmërinë e njohur e të
panjohur.
Në aforizmat e tij Roland Spahiu ka përqendrime mendimesh e refleksionesh të zgjuara dhe befasuese, herë veshur me velin e ftohtë të mjegullnajës që mbulon të vërteta e pamohueshme, herë bëhet cerebral dhe i bie drurit për ta prerë me një të rënë të sëpatës. E kam zili, vërtet. Sepse në çdo hap e shoqëron panda një hije serioziteti dhe vështrim prej burri të pjekur. Ky ndoshta është dhe sekreti i madh i aforizmave. E lakmojnë forcën e fjalës, hijeshinë e frazës dhe pse jo edhe nëntekstin figurativ. Se, në vetvete ato kanë një tis poetik të këndshëm, befasi të fuqishme dhe shumë dritë. As që mund të kuptohen ndryshe. Pra, s’mund të shkruhen pa frymëzim dhe fuqinë e një burri. Aforizmat o janë shkruar nga penat më të fuqishme në botë, ose janë zgjedhur mendimet pikante nga veprat më të mira të këtyre autorëve të mëdhenj. Në të gjitha rastet janë kujdesur të tjerët për të hulumtuar veprën e shkrimtarëve, filozofëve, poetëve,
psikologëve, njerëzve të shquar në fushat e ndryshme të sportit, artit, kulturës, politikës etj. Lexon mendimet e fuqishme të Roshëfokosë, gjeniut të madh frëng, që me veprën e tij «Mendimet» mbeti i përjetshëm në historinë e mendimit njerëzor. Por lexon aforizmat e Niçes, të Uajlldit, Shopenhauerit, Kafkës e të shumë të tjerëve dhe gjen brumin e jetës. E krahasuar me këto pena të fuqishme e aq të njohura ti mendon e thua që ku e gjen guximin ky djalosh që përvesh mëngët, hedh mendimet e tij pa u shqetësuar fare dhe u thotë njerëzve të vërtetat që i ndien dhe
i sheh, i ngacmon dhe u bën karshillëk, sepse bota tashmë e ka ndryshuar fizionominë e saj, nuk është më ajo e para… Mos vallë i vijnë sinjale të çuditshëm që e bëjnë të hedhë në letër refleksione interesante, krejt të ndryshëm nga njëri-tjetri, të përmbyllë ide me bazament të fortë, madje të ngrihet edhe mbi të tjerët dhe ta përplasë grushtin fort, kuptohet nëpërmjet mendimit që shkruan.
Nuk janë mendime të shkruara natën vonë, as të mbështjella me tisin e zi të saj, por mendime plot dritë e përkujdesje. Kanë rrezatim të butë? Kanë ildisje? Apo janë lënë ashtu të çaprashitura, të mbështjella me lëvozhgën e zakonshme që të mos dëmtohen gjatë rrugës. Asgjë e shfryrë dhunshëm veçse ngrihen në këmbë pa asnjë mundim dhe, madje, me elegancë. Nuk ka asgjë të shprehur përbuzshëm, as mendime që të tingëllojnë si njëfarë urdhri i fshehtë. Rolandi shkel me kujdes kudo që shkon. Shikon tej një dritë dhe atje i mban sytë. Ai ndriçim i largët i pëlqen, pa harruar se shkel kudo mbi gjemba, mbi shkorreta, mbi lagështinë e pellgjet e plakura, por që i kapërcen me vetëdije të kulluar.
Jo, nuk merret fare me hollësitë e subjektit që i përkushtohet, ai merret me farën, të mos jetë hibride, por autoktone e mbi të gjitha e tij, burimore, të mos e ketë thënë dikush tjetër, tek e fundit të mos tingëllojë keq, të ruajë në peshore qetësinë, pa e lënë mënjanë paqen e brendshme, dashurinë, shpirtëroren, frymën, ngrohtësinë, që fjalët të mos mërdhijnë. E vërteta është se autori vuan, pëshpërit sa andej këtej, mbledh forcat dhe ia hyn punës me njëfarë force që të duket se po të ngre peshë: jeton me çastin, krahason, ngre lart përshtypjen, zgjedh fjalën e duhur, e prish,
hulumton më tej, i vjen ndërmend një mendim tjetër dhe e lë pak mënjanë këtë që s’po fiton dot autoritetin e duhur…
Është i besës Rolandi. Së brendshmi i ngrihet një zë a një jehonë e largët i tingëllon dhe ai e ndien dhe pret. Çfarë pret? Mos vallë pret që ideja t’i hapet krejt, t’i flasë çiltër, të dashurohet marrëzisht pas vetvetes, të dëshpërohet apo t’i përgjigjet prerë? Bëhet papritur lojcak, ashtu siç e ka natyrë njeriu kur hyn në botën qiellore të mendimeve dhe del e thërret te pragu i derës të tjerët, t’i vijnë afër dhe të mbajnë vesh. Me zërin që i dridhet paksa ai të ngjan se i drejtohet gjithë botës pa kufi, nuk e ka thjesht me shqiptarët, ndonëse shpesh gjuha vete ku dhemb dhëmbi dhe merret disa herë me nacionalizmin e fqinjëve, me përmasat ireale të tij, me ngasjet luftënxitëse. Mendimet e Rolandit nuk mbeten kurrë një vegim.
Gjithashtu, një e vërtetë tjetër është se Roland Spahiu, ky djalosh, por me mendime plaku nuk shëtit në humbëtirat rreth e qark, nuk rraset diku në një qosh dhe aty mbledh mendimet pikante të të tjerëve, jo. Ai hap rrugën, e pastron o nga dëbora, o largon ngricën prej saj, heq edhe shkëmbinj që kanë rënë papritur e pakujtuar, pastaj mbështetet diku i lodhur, mund të jetë kjo edhe një kafene fshati ndanë kësaj rruge dhe ashtu, gjysmë dremitur, ndez flakën në shpirt, përtyp mendime, sheh fillin e një mendimi të ri, sapodalë nga «furra» e nxehtë dhe vështron tej në largësi të paarritshme. Nuk degdiset nga rruga e tij, ndjen se mendimi i tij është shprehur dhe atij procesi të bukur i vë një
emër, ashtu si i vjen dhe ashtu si e gjykon atë çast. Prandaj dhe krijimtaria është e bukur, pse është kaq e mundimshme. Ndryshe nuk do të kishte art dhe pëlqyeshmëri të tij. Kushdo prej nesh që lexojmë mendimet e këtij djaloshi tashmë të pjekur mund t’i themi fjalë të ngrohta, madje mund ta mbulojmë pak se e ka zënë gjumi në karrige dhe aty ndoshta duke ëndërruar. Pa ëndërrim s’ka mendime. Falënderimi ynë ngrihet mbi thjeshtësinë e shkrimtarit, mbi lodhjen e tij, mbi ëndërrimin dhe lakmojmë të kuturisemi në ndjenjat dhe refleksionet që na sjell, mbuluar me heshtjen dhe mbështjellë me tharmin elegant të gjetjes.
Ne e shohim entuziazmin e fshehur të Roland Spahiut dhe sikur na ngre pak nervat, na shtyn të mendojmë se përse na hidhet kështu degë më degë dhe befas futet në shtrofkën e tij. Aty, si në jetën e një eremiti, nuk vijnë gra të veshura me shije të hollë, aty nuk hyn jeta e velur dhe e ngopur, aty s’ka sensacione, aty fshihen ca feksje të mahnitshme, ca gurë të ndritshëm rubini, çajnë hyrjen ca rreze misterioze drite dhe rrethuar nga ajri i vetmisë (vetmi tronditëse) që mbruhen si ide dhe hidhen pastaj në letër me nuhatje të hollë, me ndjesinë e fortë në luftën gjallë a vdekje.
Tronditja bëhet e afërt, e ndritshme, sikur vezullon, nganjëherë edhe e përftuar si plagë e freskët, paksa e mahisur dhe me buzët flakërimë, si të thuash djegur e përvëluar nga hija e brendshme e seriozitetit. S’ka gallatë aty. As mendime të stisura, por ujë i kulluar burimi për ta ruajtur pastaj në shishka të vogla e për t’ua dhënë njerëzve në nevojë, si shishka me ujë të bekuar. Le t’i pinë njerëzit, se ulin temperaturën, atë, temperaturën e rrezikshme, të brendshme e të fshehtë. Mendimet e Roland Spahiut, përmbledhur në aforizmat e titulluara «Gjenocid i hirtë» ngrenë shqetësime dhe kësisoj duken si re të shqetësuara bojëhiri që enden sa andej-këtej, pa mundur të gjejnë dot një skutë të qetë në hapësirën e bukur e të madhe. Shqetësimi bojëhiri duhet i mahisur vende-vende, pak si plagë të kuqërremta, për syrin që i sheh duken si ato lungat që dalin aty-këtu në një fytyrë të trazuar nga lodhja e brishtë. Ato duhen hequr patjetër se të shëmtojnë.
Po më e mira do të qe që ato të liheshin pak ashtu, në pritje që të zinin qelb dhe pastaj të shtrydheshin fort derisa të largohej duke u shtrydhur gjithçka, madje duke zhdukur edhe shtratin e tyre. Lungat e mendimit. Lëngata e shpirtit. Drita vjen pas mundimit… Këtë ka bërë edhe Rolandi. Faqja e shqetësimit është e pastër. Ne na vijnë mendime të shqetësuara vërtet, por ama të pastra, të kulluara. Aforizmat e Roland Spahiut kanë nerv, jo nervozizëm. Ato kanë tension dhe madje shprehen me tension, jo rrëmujshëm. Thjesht përshkruhen me qetësi, bile mund ta quash edhe qetësi magjike. Ato shprehin keqardhje për të vërtetat e tronditura keq, pikojnë lot ngadhënjimi, lëshojnë pe ndaj trishtimit, marrin në mbrojtje vuajtjen njerëzore, shprehin admirim për të bukurën dhe artin, shkencën, dritën, guximin, fatkeqësinë… I lexon ato mendime të kulluara dhe kurrë nuk të shkon mendja se i ka thurur një djalosh i brishtë, i cili gati thyhet para botës rrethuar nga uria, egërsia dhe madhështia e shtirur, nga potenca e mbivlerë,
mashkulloriteti harbut dhe herë-herë edhe nga feminiteti i tepruar. Kjo botë që po shemb vetveten ka përkujdesjen e kësaj dore të hollë, drithmëtare, lënguese dhe me fijet e holla të kujdesit ildis mendime të tejdukshme se si ta ndreqë, si t’ia mbyllë plagët dhe të bëhet gjethe tatulle përmbi to. Ne do t’i kemi pranë vetes këto mendime dhe do të ecim gjer në fund të rrugës sonë të përbashkët njerëzore…
Tiranë, më 09. 01. 2016
Kosovë, ish-punëtorët në ditën 620 të grevës
-Kryesuesi i Bordit të Drejtorëve të Agjencisë Kosovare të Privatizimit, Petrit Gashi takon përfaqësuesit e ish-punëtorëve të Fabrikës së Gypave të Ferizajt/
PRISHTINË, 5 Shkurt 2016-B.Jashari/ Ish-punëtorët e Fabrikës së Gypave në Ferizaj sot janë në ditën e 620-të të grevës në një tendë në Sheshin Skenderbeu në Prishtinë, pranë ndërtesës së qeverisë së Kosovë
Kryesuesi i Bordit të Drejtorëve të Agjencisë Kosovare të Privatizimit, Petrit Gashi dhe anëtari i Bordit, Ismail Januzaj, u takuan me përfaqësues të ish-punëtorëve të Fabrikës së Gypave IMK në Ferizaj.
Njoftimi i dërguar nga AKP bën të ditur se, në këtë takim përfaqësuesit e ish-punëtorëve të IMK-së e njoftuan Kryesuesin e Bordit me kërkesat e tyre.
“Kryesuesi i njoftoi përfaqësuesit e ish-punëtorëve që Bordi i Drejtorëve për shkak të kohës mjaft të shkurtër dhe axhendës së ngjeshur nuk ka arritë ende të trajtojë këtë çështje, mirëpo është në proces të njoftimit me rastin dhe se do ta trajtojë me prioritet”, thekson komunikata e AKP.
Ish-punëtorët e Fabrikës së Gypave në një njoftim për media kanë theksuar se kërkojnë zbatimin e vendimit të gjykatave, sipas të cilëve u njihet e drejta e kompensimit për vitet sa kanë qenë të dëbuar nga puna gjatë masave të dhunëshme në vitet e 90-ta të okupimit.
“Kërkesë e jona e vetme është që Bordi i AKP-së të marr vendimin për lejimin e mjeteve të nevojshme për pagesën e borxhit, sipas Udhëzimit të Dhomës së Posaçme të datës 30 maj 2014 dhe datës 13 qershor 2014”, thuhet në njoftimin e ish-punëtorëve .
Sipas ish-punëtorëve të Fabrikës së Gypave, pagat që duhet t’u kompensohen arrijnë vlerën më shumë se 25 milionë euro. 900 punëtorët e fabrikes janë dëbuar nga puna në vitin 1990 ashtu si janë dëbuar shqiptarët nga regjimi okupues serb edhe nga të gjitha ndërmarrjet e institucionet e Kosovës. Gjykata Komunale e Ferizajt në vitin 2002 vendosi që punëtorët kanë të drejtë të kompensohen, ndërsa në vitin 2010 Gjykata Kushtetuese e Kosovës obligoi qeverinë e AKP-në që për largim të padrejtë nga puna t’i dëmshpërblehen punëtorët.
Në procesin e privaizimit të ndërmarrjeve shoqërore, Fabrika e Gypave në Ferizaj është shitur për 3 milionë e 657 mijë euro në vitin 2007.
*Foto Gazeta Dielli: Tenda e greves
Duke kujtuar përrallën e La Fontenint: “Dhelpra dhe cjapi” dhe politikanët shqiptare në Maqedoni
Nga Fadil Lushi/
Ky vëllai im, që është më i moshuar se unë, disa ditë më parë më parashtroi disa pyetje paksa të paskrupullta, ndonjë si kjo përafërsisht: “Pa më thuaj, ti vëllaçko, shkrimet që i shkarravit a mos vallë nuk i redakton para se t’ua postosh gazetave të lira a autonome!?”. Sikur donte të më thoshte se ç’është ajo gjuhë a ai fjalor i bastarduar a horrash! Sikur donte të thoshte se a mos vallë shkrimet duhet t’i kesh më humane dhe paksa më emancipuese…, sikur në çdo shkrim prej vezës do të bësh karvan devesh, sikur prej tufës të bretkosave do të bësh grup të organizuar këngëtarësh, sikur prej analfabetit do të bësh intelektualin, sikur prej pronarit të bordeleve, do të bësh njeriun që besimtarëve u shpjegon mësimet e fesë, sikur prej bariut fisnik do të bësh politikanin e korruptuar, sikur prej faqeziut a maskarait, do të bësh zotërinë, sikur haberin e mirë do ta shndërrosh në lajm të rremë, sikur prej kurvarit do të bësh njeriun i cili merret me çështjet e moralit. Ky vëllai im, pos të tjerash, më tha, po të vazhdosh t’i “vardisesh” këtij fjalori dhe kësaj gjuhe, ke parasysh se këto vështrime në fund do të dalin kungull hesapi a kungull Stambolli, andaj unë të premtoj se në të ardhmen nuk do t’i lexoj këto “ibret dhe pa pehriz shkrime, shkrime këto që nuk kanë as din e as iman, shkrime që nuk i hyjnë në punë dreqit, e lëre më lexuesit të nderuar dhe serioz…, mos harro se edhe Sazanit do t’i sugjeroj që t’i flakë këto llafe tuat të gazetave!?”.
Pavarësisht “qortimeve dhe sugjerimeve” të tij, vendosa të gjurmoj e të kërkoj kryetitullin dhe personazhin (e “imagjinuar”), i cili me tamam do t’i shkonte kësaj “shkarravine” në vijim. Për këtë arsye, tim vëlla nuk desha t’ia ktheja “hazër-xhevapin” , sepse po ta bëja këtë, atëherë do më detyronte ta kërkoj “gjilpërën e humbur të saraçit” në dyshekun me kashtë, mandej ndoshta do më kërkonte shpjegime më të hollësishme karshi parimeve të humanizmit, një nocioni lëre që i kaluar vakti, por edhe është harruar nga vetë humanistët e moderuar. Ç’është e vërteta, unë “vdes” për fjalorin a gjuhën që kohë pas kohe ma do xhani ta përdor. Tekefundit, “ky fjalor a gjuhë imja e zvetënuar” më mundëson që ta ndaj “shapin prej sheqerit”, mandej më krijon mundësinë që ta dalloj të bukurën nga e shëmtuara, më mundëson që t’i perceptoj me tamam kalorësit e vonuar të çështjes kombëtare, më krijon mundësinë që t’i dalloj me tamam horrat respektivisht folk-patriotët nga atdhetarët, më jep takatin moral që të solidarizohem me fukarenjtë shqiptarë, në hall e në siklet, të cilët me pa të drejtë i bien vitheve “gomarit të pafajshëm, sepse s’kanë ç’t’i bëjnë të zotit të mushkës”…, më intereson “mënyra e urinimit të qenve të rrugës (të Tetovës, nënvizim im), të cilët kur pshurrin, fillimisht ngrenë njërën prej këmbëve të pasme” (siç do të thotë një pedagog i njohur i gjuhës frënge, nga Tirana) dhe lagin rrotat e veturave luksoze të ish-rojtarëve komunistë të tharkëve derrash me zile!? Do të shkruaj për njeriun e zvetënuar, i cili dikur më pat thënë: “Ti, nipi i ballistit, ki parasysh se nuk mund të masësh k..qe me mua!?”. Meqenëse muhabetin nuk desha ta bëj “tërkuzë”, ia ktheva shkurt: “Këtë që e thua është më se e vërtetë. Unë nuk mund të mas k..qe me njeriun i cili fund e krye është shndërruar në k..qe dashi!”. Do të shkruaj për politikanin opozitar maqedonas i cili gjithë ditën e Perëndisë, prej ca politikëbërësve shqiptarë “kërkon atë qyl sofër”, kërkon lugën e brezit, kërkon qofte të bëra me mish edhi, kërkon t’i takojë për t’i gënjyer toptan, për t’i manipuluar dhe për t’i detyruar që të heqin dorë e mendje nga identiteti i tyre politik, prej tyre kërkon që t’u shpallin luftë politike partive të tjera shqiptare, qofshin ato në pushtet a në opozitë… Do të shkruaj për bastardin e ngjizur, për mashtruesin, hileqarin, hafijen, llapaqenin, për dëshmitarin dhe ngordhalaqin, i cili është ulur ashtu rehatshëm dhe këmbëkryq në krye të mexhlisit të ish- komunistëve…, ngordhalaqi që edhe pas sa motesh nga ngordhja e njëmendjesisë, kërkon prej shqiptarëve “b..thë viçi”…, edhe më tej kërkon të pijë, të hajë dhe të rrojë në kurriz të shqiptarëve etj.
Ky politikani opozitar maqedonas, sikur ca politikanëve shqiptarë do t’ua mësojë atë fabulën e mrekullueshme të Zhan de la Fonten, “Dhelpra dhe cjapi”, sikur do që shqiptarët t’i identifikojë me cjapin dhe dhitë e egra…, ndërkaq vetveten do ta barazojë me dhelprën e Fontenit, sikur shqiptarëve do sërish t’ua tregojë vendin se ku gjendet “gryka, çikriku dhe kova e pusit”…, sikur do t’u thotë se ai pus lexohet kësisoj: “Një ditë një dhelpër ra në pus. U mundua sa u mundua, por nuk doli dot. Pastaj vendosi të presë, sepse nuk dinte si të dilte. Një cjap e kishte marrë etja dhe erdhi tek pusi për të pirë ujë. Aty pa dhelprën brenda dhe e pyeti: – O dhelpër, a është uji i mirë? Dhelpra filloi ta lëvdojë e ta mburrë qartësinë dhe kthjelltësinë e ujit sa s’ka më. Pastaj i tha: – Hajde më mirë këtu poshtë, se këtu e shijon më mirë. Cjapi zbriti poshtë, pasi e kishte marrë etja pa se nuk dilte dot nga pusi. – Si t’ia bëjmë tani? – tha cjapi. Si do të dalim prej pusit? Dhelpra i tha: Mos u bëj merak. Kam menduar unë për të dy. Shiko si do të dalim… Çoji këmbët e para në murin e pusit dhe afroji brirët. Kur të ngjitem unë lart mbi kurrizin tënd, do të të tërheq dhe do të të ndihmoj edhe ty. Cjapi pranoi. Dhelpra kërceu në shpatullat e tij, qëndroi në brirë, doli prej pusit dhe filloi të largohet. Cjapi i thirri: – O dhelpër, po mua më harrove? Cjapi e qortoi që nuk e mbajti fjalën e dhënë. Dhelpra u kthye e i tha: – I dashuri cjap, sikur të kishe aq mend sa ke qime në mjekër, ti as që do të zbritje në pus para se të mendoje se s’do kishe për të dalë”.
Ky Edmond Tupja, në një shkrim të tij paksa erotik, pos të tjerash, kishte lakuar edhe një mesele nga përditshmëria e Tiranës. “…, meqë byreku me presh është i shijshëm saqë të vjen t’i lëpish gishtërinjtë nga i vogli tek i madhi pa harruar kurrsesi gishtin e mesit, pavarësisht gjatësisë së tij të tendosur!?”. Pas gjithë kësaj katrahure politike, unë nuk besoj se politikanët shqiptarë, kësaj radhe do ta hanë byrekun me presh, byrekun që është gatuar diku në kuzhinën antishqiptare. Sikur unë të isha në vend të politikanit shqiptar, ju betohem se nuk do haja byrekun me presh e lëre më të “lëpija gishtin e mesëm të tendosur???”…, sepse njëherë dikur moti ky gatim prej brumi, fare nuk më shijoi. Se a do ta shijojnë të tjerët byrekun me presh, unë nuk dua të paragjykoj a edhe të paragjykohem!
Dikur moti, një nip kishte shkuar te dajallarët të kërkojë një cjap. Dhe dajët ia kishin plotësuar dëshirën. Por ama “nipi axhami” kishte harruar të kërkojë edhe një zile që do t’i shkonte tamam për qafe cjapit. Një zile të tillë e kishte blerë në pazarin e evgjitëve…, por ama ishte zhgënjyer këmbë e krye, sepse cjapi nuk ishte për atë zile!?
Hajt, të besoj se këtë shkrim nuk do ta lexojë as Sazani e as vëllai i madh. Të shpresojmë.