Një lajm i gëzuar na vjen nga Chikago. Vogëlushja shqiptaro-amerikane Liza Dema fitoi vendin e pare në garat e gjimnastikës që u zhvilluan këtë javë në “Chicago Park District.” Natyrisht cdo sukses i fëmijëve shqiptarë, kudo që ndodhen, në cdo akktivitet ose sport na gëzon të gjithëve. Ndaj le ti përcjellim Urimet më të mira gjimnastes së vogël Liza dhe suksese të mëtutjeshme ne sportin e bukur të gjimnastikës. {Sh.K}.
Kosova, një vit nga zgjedhja e qeverisë
-Pas zgjedhjes, qeveria e Kosovës, e koalicionit të dy partive më të madha PDK e LDK, ku përfshihen edhe minoritetet, për vitin 2015 kishte paraparë të përgatisë dhe të dërgojë për miratim në Kuvend rreth 100 ligje/-Qeveria e dy partive më të mëdha, PDK e LDK, ku përfshihen edhe komunitetet pakicë, përballje me kundërshtimet e opozitës edhe me bllokime në Kuvend e protesta/
Behlul Jashari/ PRISHTINË, 6 Dhjetor 2015/Qeveria e re aktuale e Kosovës, me kryeministër Isa Mustafën, javën e ardhëshme bën një vit që nga zgjedhja në 9 dhjetor 2014, në Kuvendin kosovar të konstituuar një ditë më parë, gjashtë muaj pas zgjedhjeve të parakohëshme parlamentare të 8 qershorit.
Pas zgjedhjes, qeveria e Kosovës, e koalicionit të dy partive më të madha PDK e LDK, ku përfshihen edhe minoritetet, për vitin 2015 kishte paraparë të përgatisë dhe të dërgojë për miratim në Kuvend rreth 100 ligje.
Këtë javë, në 4 dhjetor, qeveria e Republikës së Kosovës, në një deklaratë të dërguar bënte të ditur se, deri më tani, gjatë këtij viti, ka miratuar 68 projektligje.
Kronologjia drejt zgjedhjes së qeverisë së re të Kosovës ishte kjo: Pas zgjedhjeve të parakohëshme të 8 qershorit, seanca konstituive e Kuvendit kishte nisur dhe ishte ndërprerë në 17 korrik, ishte rindëprerë në 18 shtator dhe shtyrë në 2 tetor, gjatë zhvillimeve kur koalicioni parazgjedhor nuk kishte numrin e mjaftueshëm të votave për të zgjedhur kryeparlamentarin, ndërsa koalicioni paszgjedhor nuk kishte të drejtën për të propozuar kandidatin, sipas aktgjykimit të Kushtetueses.
Kuvendi i Kosovës, i legjislaturës së kaluar, të katërt, u vetëshpërnda në një seancë të jashtëzakonshme në 7 maj 2014 dhe menjëherë u shpallën zgjedhjet e parakohëshme parlamentare.
Dy ditë pas zgjedhjeve, në 10 qershor u nënshkrua marrëveshja për koalicion paszgjedhor LDK-AAK-Nisma, të cilat subjekte në 10 shtator nënshkruan edhe marrëveshjen e parimeve me VV-në dhe zhvilluan disa takime së bashku, të fundit në 14 nëntor, pa marrëveshje të re.
LDK kërkonte ridizajnim të marrëveshjes së 10 qershorit, që t’i takonte asaj posti i kryeministrit, për të cilin ishte nominuar kryetari i AAK-së, Ramush Haradinaj, pasi zbatimi i plotë i marrëveshjes u pamundësua nga Aktgjykimi i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, i 26 gushtit 2014, e cili anuloi zgjedhjen e pas ndërprerjes së seancës konstituive të 17 korrikut të liderit të LDK-së, Isa Mustafa, për kryeparlamentar, edhe për faktin se të drejtën për të propozuar kryetarin e Kuvendit e kishte vetëm fituesja e zgjedhjeve.
PDK, fituesja e zgjedhjeve në koalicionin parazgjedhor, nuk arriti numrat për kandidatin e saj për kryeparlamentar, Arsim Bajramin, në vazhdimin e seancës konstituive në 18 shtator, e cila u rindërpre.
Rivazhdimi i seancës konstituive i thirrur pastaj për 2 tetor me axhendë për të tretën herë zgjedhjen e Kryetarit e nënkryetarëve të Kuvendit të Kosovës u shty dhe nuk u thirr më nga kryesuesja, deputetja më e vjetër Flora Brovina, pa u arritur një marrëveshje mes partive nga koalicioni parazgjedhor që kishte të drejtën të propozojë kryeparlamentarin por nuk i kishte numrat dhe nga koalicioni paszgjedhor që i bëri numrat, por nuk kishte të drejtën.
Kryesuesja, në njoftimin dërguar deputetëve theksonte se shtyrja e rivazhdimit të seancës konstituive bëhej “me qëllim të krijimit të hapësirës së mjaftueshme për tejkalimin e krizës politike dhe institucionale, në mënyrë që seanca të përfundojë me sukses”.
Në këtë situatë të “ngrirjes” politike, në mbrëmjen e 19 nëntorit, dy partitë më të mëdha kosovare, PDK dhe LDK arritën pajtimin në parim për ndërtimin e koalicionit ndërpartiak që hapi mundësitë për krijimin e institucioneve të vonuara të Kosovës të zgjedhjeve 2014, të vlerësuara ndërkombëtarisht një hap përpara në konsolidimin e demokracisë.
Në Kuvendin e Kosovës 120 anëtarësh, 100 shqiptarë e 20 të komuniteteve pakicë, prej tyre 10 serbë, sipas rezultatit të zgjedhjeve të 8 qershorit 2014, grupi më i madh parlamentar doli subjekti i PDK-së dhe koalicioni i tij me 37 deputetë, i pasuar nga subjekti i LDK-së me 30, VV me 16, AAK me 11, Srpska Lista me 9, Nisma për Kosovën 6, Koalicija Vakat 2, Kosovo Demokratik Tyrk Partisi 2, ndërsa Partia Liberale Egjiptiane, Partia Demokratike e Ashkalinjëve të Kosovës, Progresivna Demokratska Stranka, Kosovski Nevi Romani Partia, Nova Demokratska Stranka, Koalicija za Gora dhe Partia e Ashkalinjëve për Integrim përfaqësohen me nga një deputet.
Qeveria e re e Kosovës, në fillim të këtij viti u përball me protesta të opozitës, që ishin edhe të dhunëshme, pasi një deklarate të ministrit për Komunitete dhe Kthim, Aleksandar Jablanoviç, nga Lista Serbe, i cili protestueset në Gjakovë, familjare të personave të zhdukur gjatë luftës, i kishte quajtur “egërsira”. Ministri Jablanoviç u shkarkua në 3 shkurt nga kryeministri Mustafa, ndërsa pasoi reagimi i Listës Serbe me vetëlargimin e përfaqësuesëve të saj nga qeveria e Kuvendi i Kosovës deri në rikthm në fund të prillit.
Edhe pas katër marrëveshjeve të 25 gushtit me Serbinë dhe marrëveshjes së demarkacionit me Malin e Zi, qeveria e Kosovës po përballet më kundërshtime të opozitës, të manifestuara në forma të ndryshme, me bllokim të Kuvendit edhe me hedhje të gazit lotsjellës, edhe me protesta ku ka pasur edhe dhunë, të lënduar e të arrestuar. Në këto zhvillime pati të arrestuar edhe 5 deputetë opozitarë të Kuvendit të Kosovës.
The Drama Of Albania
BY Jaime Pozuelo-Monfort/
Since I deliberately landed in Albania this past Sunday 30-August I have met about one hundred of the country’s most relevant personalities, including Ministers, Deputy Ministers, members of parliament, Presidents and CEO’s of the largest business conglomerates, University Rectors, Vice Rectors, Deans and Professors, NGO Leaders and Executive Secretaries, Ambassadors and Honorary Consuls, Foundation Directors, Writers, Painters, Museum Theater and Opera Directors, Mayors, Actors, Movie Directors, journalists, reporters, Presidents of Orders and Associations and Intellectuals. In fact I challenge anyone to find a foreign Author who in less than three months has recently met with more relevant authorities. Many are asking me what I think about the small and dynamic Balkan republic. My diagnosis must be brutal: the system has failed in Albania. My diagnosis is not personal but belongs to the one hundred of the country’s most relevant personalities whom I have met thus far. World Bank and IMF missions last a few days. You can only grasp a country’s reality under the appropriate circumstances and an accurate sampling strategy in three months.
Difficult it is for me to ascertain the convenience of being brutally honest. But I must. Otherwise I would be not abiding by a code of ethics which intends to make a contribution to the country’s future prosperity. In order to improve we must first be brutally honest with our weaknesses and identify the reasons why institutions and policies are failing. We must then design solutions which with vision, courage, discipline, leadership and determination shall be implemented for the sake of Albanians. I will leave the specific drawbacks of the system in Albania for later analysis. I would like to focus on the fundamentals addressed by the Experts related to why the system failed in the small Balkan republic after only 25 years of improvised and somewhat chaotic reforms driven and oftentimes imposed by the international agents and donors.
In 1991 Albania left behind the world’s most tight and closed communist regime dominated by Enver Hoxha until his death in 1985. Many areas in the previous regime worked better then than they do today. Market economy and democracy have brought chaos, corruption and improvisation to the young and dynamic republic. To be remembered institutions, public transportation, the educational system in the three levels primary, secondary and university all worked much better during the communist regime. Even culture was better funded and society was characterized by a total absence of corruption. Nobody questions the necessity and convenience of embracing a well-functioning market economy within a smoothly-ran democracy. This is not the case for today’s Albania where the need to embrace radical policy making is manifest.
I talk to the Albanian elites who might read my analysis. Many will be surprised even astonished by the clarity and brutality of my words. Do not be surprised. Be warned. These are not my words. These words, these statements that I make explicit today belong in the mouths and the offices of the country’s most relevant personalities. There is no room for optimism. The situation is dramatic. Albania must change the course of its path to change the course of history. The country can continue to move as fast as a steam wagon or become a maglev train. Be warned, in both scenarios we will be moving ahead with a perception of progress. The current elites lack the insight and the technology to accelerate changes so that relative improvement is feasible.
Albania is today a country ran by a myriad of political parties ran by a zillion of mediocre politicians. There are -as always- exceptions to the rule. Endogamy and nepotism feed the ranks of the public administration, where connections, money, or traffic of influence rules who is hired and who is turned down, within Ministries, the Central Bank, City Halls, Public Hospitals, Schools and Universities. A total absence of meritocracy encourages everyone to call a friend or acquaintance when trying to “place” sons and daughters in the public administration. Large corporate tycoons control a radically polarized and segmented media which according to the Western model purely broadcasts garbage entertainment full of irrelevant chartalan-based politics and violence which matters little next to the the country’s and the World’s real challenges. Undoubtedly and unwittingly, citizens become the miserable victims of a 1984-George Orwell’s big brother which contaminates the gossip with biased priorities.
Albania is today a country where corruption is manifest in every single level of society, from the individual to the group, from the poorest to the richest. Everyone without exception tries to find the shortcut to obtain an unfair competitive advantage exploiting the system at its best and most. Pressure from parents in the schooling system forces teachers and professors to inflate the grades of the children of the better off and the powerful. Members of parliament run private universities of questionable quality selling diplomas the youth will never be able to exploit while using the proceeds to finance their children’s education at top institutions abroad. Youth unemployment and a buoyant informal economy challenge the nation’s ability to raise taxes. Unable to raise taxes properly the political establishment chooses to engage in a rising taxes policy. Those living in rural areas migrate to the city in search for a better living which they shall not find. Those in Tirana who realize the lack of opportunity is here to stay choose to migrate abroad where they will usually remain underemployed in the services sector. In the meantime politicians try to dictate how society should be without excelling by example. There are no role models to follow or be inspired with.
The baby boomers born in the aftermath of the communist regime fall encounter a terrible job market in which their best aspirations consist in finding a job in a call center serving the Italian market. The lucky ones who do get a job exploit whatever connections they may have. The total lack of competitiveness makes Albanian Universities the worst choice possible, even the private ones. Those who can send their kids to study abroad, and to remain living abroad to avoid the country’s fallacy of apparent leadership and prosperity.
The international institutions are only worsening the scenario doing a disservice to the Albanian society by acknowledging the validity of accountability of the current elites. Everyone who has a vested interest in the system cannot speak up. I choose to speak up because I am a foreigner with nothing to lose and no conflicts of interest when it comes to being blunt and blatant with a reality which is impossible to digest any longer. A World citizen rather than a foreigner who by the way feels at home in Albania.
Yes there are many reasons to be optimistic when looking at the country’s progress since 1991. But there is enough room to be seriously concerned. The macroeconomic indicators could and should be much better starting with per-capita incomes, GDP growth, unemployment rate, foreign direct investment or public debt-to-GDP ratio.
In the meantime Western countries continue to export an obsolete economic model based on the inundation of unnecessary and redundant multiple-choice and programmed obsolescence products and services which by the way Western countries manufacture and export for the sake of their developed economics and their highly-educated personnel. Albanians continue to love Mercedes Benz and I-Phones, surprisingly abundant for a country with a per capita income under the USD 10 000 mark. Politics-based governance articulated according to the fragmentation of the ideological spectre is ruining the possibility of uniting society along an axis different from nationalism and football, which may bring apparent and temporary joy and pride but never progress or prosperity. And by the way in spite of the appearance of the left-wing or right-wing dress, all political parties exert a same ideology in the very center of the vast range of possibilities.
Albania and Albanians may be making absolute progress. But what matters in today’s world is relative progress compared to more developed nations. If relative progress is slow Albania will continue to fall and not climb in the international rankings. The drama, the orgy of bad governance, the pandemics of corruption, the evils of nepotism and connections will destroy a country and a society already confused, tired, lost in a transition to nowhere where the light is being shadowed by partisan and spurious domestic and international interests. Subsequent to Enver Hoxha’s death, Albanians opened Pandora’s box when they looked at the West as a benchmark to copy and follow. Western countries are the foremost example of what not to copy or embrace as standards for the developing World. Canada and The United States would not be what they are today in the absence of the massive diasporas of qualified personnel landing on their shores. Western Europe would not be what it is today in the absence of centuries of excessive and sometimes abusive colonization and annihilation of remote territories where societies were massacred and imposed upon systems and standards that simply did not fit.
Albania must change the course of its governance and leadership to change the course of history. The country must embrace extreme cooperation with its neighbors including Kosovo but also Macedonia and Serbia. A large market shall benefit everyone in the Balkans. The country’s protagonists and intellectuals must hear my call and join our efforts to launch post-politics as an alternative governance paradigm. The mediocre and corrupt must either resign or embrace radical change. Aggregate interest must prioritize individual interest until Albania reaches a reasonable level of prosperity well beyond its current level.
My due diligence is accurate, exact and fair. It portrays in a straightforward and descriptive narrative the central part of the distribution of opinions I have incorporated from circa one hundred personalities. Whoever wishes to challenge me can confront the domestic protagonists who have welcomed me and my presence in Europe’s friendliest republic. I feel confident and comfortable with my analysis. Statistically speaking I cannot be wrong or biased after speaking and spending hundreds of hours with the countries’ real insiders and visionaries.
I speak onto you Albanians. There is still time to re-route our journey towards the best possible future. You must be bold and brave. Together we can do it with the help of the Expert Dreamers. Europe’s most beautiful and friendliest republic can accomplish the dream, but not with the current players and stakeholders.(Courtesy- Hoffington post )
SHQIPNÌA NË LUFTË
NGA MUSTAFA KRUJA/*
Nuk jemi aspak antarë të luftës; si për parime e ideale ashtu edhe për interesa të drejta vetore jemi me gjithë shpirtë kundra saj. Por, megjith’këtê, po t’a kërkojë interesa e atdheut, edhe luftës i themi, e prap me zêmër e me shpirtë: “mirë se erdhe!”
Nuk âsht fjala aty. Duem të kthjellojmë nji fakt, ashtu si ç’na del parasŷshë, pa prekë fare në parime, theoríë, ideale e as dëshire. Shqipnía a âsht në luftë a në paqë? Po i lâmë stërhollimet e shkencës juridike qi e sqyrton punën de facto a de jure ; stërhollime sofistike qi na japin nji përgjegje me dy faqe. Por po pyesim vetëm de facto, do me thânë nj’ ashtu si po na e shohin punën sŷt e po na e ndëgjojnë veshët : si ç’âsht me të vërtetë. E at’herë pra Shqipnía gjindet në luftë, dash’ a pa dashë, qyshë kurë ka shkelë kâmb’ e huej mbi tê, duke e bâ me marrë pjesë prej çdo farë efektesh të luftës. Shbarkimi i ushtríve italiane në Vlorë e kalimi i Serbo-Malazezve nëpër tokën t’onë fatkeqe do të thirrshin, do e mos, edhe ushtrít e anmiqvet të tyne mbrêndë. Me të vërtetë, Austro-Hungarët e Bullgarët nuk vonuen me i ndjekë, kâmbë më kâmbë, të mundëmit e tyne deri n’ Adriatik, ku hasën më nji tjetër fuqí mâ të fortë, me të cilën nuk mjaftoi nji pushkim i vogël si me të parët aty e këtu nëpër pyjet e sukat e Shqipnís; por u desh me bâ nji luftë të vërtetë me të tâna mjetet tokësore, detësore e ersore: luftë qi ka me mbaruë, pa dyshim, edhe ajo, vetëm me paqën e përgjithshëme.
Sod lufta nuk ka në atdheun t’onë atê ngjyrë qi kish në fillesët : at’herë ish ndërmjet Austro-Hungarvet e Bullgarvet më njênën anë dhe Serbo-Malazezvet më tjetrën. Sod vêndin e këtyne të mbrapëmet e zânë Italianët; Bullgarët e Frêngjit mund të mos i numurojmë mbasi përbâjnë nga nji pjesë të vogël të secilës anë.
Pra lufta në Shqipní sod thuhet austro-italiane. A âsht’ me të vërtetë thjesht austro-italiane, edhe tue i lânë më nj’anë Frëngjit e Bullgarët? Jo! Ku po bâhet lufta? Në Shqipní! Cilat qytete e katunde po shkretohen prej kësaj lufte? Të Shqipnís! E díjmë fort mirë se do të gjindet kush me na u përgjegjë prej të huejsh se Shqipnía ishte e âsht vetvetiu nji shkretinë e s’ka ç’i bân e ç’i prish lufta!… Edhe na e díjmë qi vêndi i ynë s’âsht nji Belgjikë. Por na popullin t’onë e të Belgjit mundemi me e krahasue me dy njerëz, nga të cilët i pari âsht’ i zoti i sa milionave prej çdo farë nature dhe i dyti për shêmbëll ka vetëm pêndën e qevet e arat e tij edhe ksollën. Të parit po t’i digjet ndonjê pallat a t’i bâhet ndonjê milion dâm kurrgjâ e ligë nuk e ka gjetun, se ka tjera plot. Por me iu djegë ksolla të dytit, me gjith’ ato dy fije rraqe qi ka mbrênda, ase të ketë rrezikun me i dalë duersh qetë, e ka gjetë gjith’ e zeza, âsht fikë. Do të thuhet se nuk âsht bâ luftë nëpër qytetet t’ona! U lutemi tepër miqvet dhe anmiqvet, të kenë mëshirë e arsye : nuk na e merr mêndja të ketë n’ Austrí e në Gjermaní ndonji qytet qi të ketë hangër bomba sa i mjeri Durrës shqiptar. Bomba me kuintala e me tonelata janë derdhë mbi tê e zjarme të rreptë, sa me u pà me 30 e 50 kilometra për së largu, janë shkaktue! Na nuk duem, as qi e sjellim ndër mênd fare t’u bâjmë qortimet veprimevet ushtarake të Aleatëvet. Nuk e kemi këtê fuqí as këtê kompetencë. Vetëm duem të themi nji të vërtetë për ata qi munden të kërkojnë me na mbyllë nji shtek për ditën në të cilën kanê me u këqyrë hesapet e gjithë botës e gjithë kombësívet qi kanë vuejtë më të kotë prej ksaj lufte. E marrim lirí t’i shtojmë këtij kapitulli sall nji shënim të vogël : për me mêndue qi Shqiptarët nuk ndîejnë në zêmrat e tyne nji ankim mjaft të thellë e t’arsyeshëm kur shohin se falkojt’e Italís fluturojnë deri në zêmrën e anmikut mortar të saj, mun deri në Vienë, e s’bâjnë tjetër përveçse me lëshue teposhtë copa kartash ; ndjekin të tânë bregun e kundërt t’ Adriatikut tue hudhë bomba në Durrës e Shën Gjin të Shqipnís dhe prapë karta në Zara të Austrís ; duhet me i mbajtë a për njerëz të marrë e pa kurrfarë ndîesísh ase për sênde të sypërnatyrshme.
Shqipnía âsht në luftë ; bíjt’ e saj të veriut i pritën ushtrít austro-hungare e bullgare si dorën e Zotit, t’ardhme me u shpëtue jetën e nderën nga kthetrrat e anmikut të pashpirtë, i cili qyshë se i kish futun nën zgjedhë s’kish lânë mjet e mënyrë pa përdorë për me i stërfarë. Gjithashtu u përshëndetën me gëzim e brohorí Italianët e Frêngjit në Shqipnín e Poshtëme ku mizorít e Grekut kundra Shqiptarvet kishin kapërcye çdo farë kufîni qi njeh historía. Shqiptarët nuk u mjaftuen vetëm me nji tregim nderimi e sympathíe kundrejt shpëtimtarvet të tyne, por ngjeshën armët e formuen trupat e vet, qofshin të quejtun çeta a milisa, për me mos ua lânë thjesht të huejve primin e vêndit të tyne.
Kështu bânë të Veriut e kështu të Mesditës, të shtymë njêna palë prej mënís me Slavin dhe tjetra më Grekun. Por mâ në fund fati i qiti edhe përballë shoqi-shoqit. Megjithë këtê ata kudo qi kanë rà kanë qênë me mênde e zêmër të mbushme se gjaku i tyne âsht derdhë për me forcue të drejtat e kombsís shqiptare e t’atdheut shqiptar.
Le të dihet pra se Shqiptarët kanë bâ edhe mjaft sakrifice gjaku, e jo për tjetër por veç për shlirimin e kombsís së tyne nga çdo farë zgjedhe e huej e për sa të jetë jeta.
Në mos na rrêjshin lajmet qi po marrim nga burime të sakta, vëllaznit t’anë n’ Amerikë po bâhen gati të formojnë nji regjiment për me luftue nën flamurin kombtar për krahash me ushtrít e Besatarvet të Prêndímit. Kur të jetë puna me naltue flamurin kuq-e-zi përpara botës së qytetnueme nuk kemi veçse të përgëzohemi me bashkatdhetarët t’anë, kudo qi të jenë e me se do qi të mundohen për atê qëllim të shêjtë; sidomos kur të shohim se vêhet në lterin e sacrificit gjaku i lules së djelmnís s’onë, zêmra na mbushet me miratim për nisatorët e me shpresë për përtardhmen e atdheut.
Duem të besojmë se krênët e kësaj lêvizjeje të bukurmêndueme nuk do t’i kenë mbajtë larg sŷsh disa pika me rândësí kryesore të çâshtjes. Ku, në ç’ballë lufte do të luftojnë ushtarët t’anë t’ardhun prej Amerike? Pas mêndes s’onë atje, ku kombësía e flamuri shqiptar kanë nevojë mâ tepër të duken, të njihen e të konfermohen; atje, ku sheptiqisma drejt vjeftës e së drejtës s’onë tepron mâ shumë se kudo ; atje, me nji fjalë, nga âsht friga me i ardhë Shqipnís shuplaka mâ e rânda : në Francë, për krahnash me ushtarët e Wilsonit. Nuk duem të kemi pikë dyshimi se nji zâ i tmerrshëm qi na ka rà në vesh, pas të cilit regjimenti i ynë, a regjimentat t’anë të formuem n’Amerikë kanë me luftue në Shqipní! Rueina o Zot prej kobesh!… Kurrkund s’mund, s’lypset të vejë Shqiptari me luftue, ku ka gjasë me i dalë në grykët të pushkës nji vëlla i veti.
* MAK.
Gazeta “Kuvêndi”, 15 Gusht 1918
Presidenti Nishani në Spaç: Respekt ndaj vuajtjeve të atyre që u dënuan
Presidenti Nishani deklaroi se duhet të vendoset drejtësi dhe të gjenden eshtrat e të zhdukurve. Kreu i Shtetit theksoi se “edhe në 25-vjetorin e rrëzimit të komunizmit askush s’ka kërkuar falje”.Gjatë kësaj vizite u zhvillua edhe një ceremoni dekorimi për disa ish-të burgosur dhe të përndjekur politikë./
SPAÇ : Në vigjilje të 25-vjetorit të rrëzimit të komunizmit, Presidenti i Republikës, Bujar Nishani, i shoqëruar nga ish-të burgosur dhe të ish-përndjekur politikë, vizitoi sot ish-burgun e Spaçit. Presidenti Nishani gjatë vizitës në ish-burgun e Spaçit shprehu respekt ndaj vuajtjeve të atyre që u dënuan.
Presidenti Nishani deklaroi se duhet të vendoset drejtësi dhe të gjenden eshtrat e të zhdukurve. Kreu i Shtetit theksoi se “edhe në 25-vjetorin e rrëzimit të komunizmit askush s’ka kërkuar falje”.
Gjatë kësaj vizite u zhvillua edhe një ceremoni dekorimi për disa ish-të burgosur dhe të përndjekur politikë.Presidenti Nishani nderon me Dekoratën “Pishtar i Demokracisë” katër ish-të burgosur, përfaqësues të revoltës në Burgun e SpaçitMë 22 Maj 2013 ishte po Presidenti i Republikës, Bujar Nishani i cili nderoi zotin Demir Pojani, zotin Bashkim Fishta, zotin Luan Burimi dhe zotin Bedri Çoku me Dekoratën “Pishtar i Demokracisë” me motivacionin: “Për kontributin, trimërinë dhe sakrificën e madhe dhënë në kërkim të respektimit të lirive të njeriut, nëpërmjet një prej revoltave më të mëdha ndaj regjimit komunist’’.
Duke vlerësuar lart rezistencën e të gjithë të burgosurve që vuajtën persekutimin në Burgun e Spaçit si dhe kurajon e trimërinë e të gjithë atyre që me dinjitet të lartë njerëzor ngritën krye, Kreu i Shtetit theksoi se revolta e tyre do të mbetet gjithmonë simboli i spikatur i anti-komunizmit në Shqipëri, simboli i rezistencës ndaj shtypjes, i rezistencës ndaj krimit shtetëror, simbol i mbrojtjes së dinjitetit të njeriut, dhe aspiratave të një kombi për liri.
Diktatura komuniste-Donald Lu Vizituam burgun e Spacit mbetem te tronditur
Më 27 Tetor të këtij viti ishte -Ambasadori i SHBA-së në Tiranë, Donald Lu, deklaron se ka vizituar sot burgun e Spacit, një nga burgjet më mizore të diktaturës komuniste në Shqipëri.
Ambasadori i SHBA-së në Tiranë, Donald Lu, nëpërmjet një postimi në rrjetin social Facebook të faqes zyrtare të ambasadës shprehet se “Sot, së bashku me kolegët e mi, vizituam burgun e Spaçit, ku mbetëm të tronditur nga ironia e përplasjes së dëshmisë të brutalitetit njerëzor me bukurinë e peisazhit mahnitës malor të kësaj zone. Vizita në burgun e Spaçit është një dëshmi e gjallë e sakrificave të atyre njerëzve që luftuan për liri dhe kundër tiranisë dhe që shpesh humbën jetën gjatë kësaj përpjekjeje. Ne patëm fatin të kishim tre njohës të mirë të zonës, të cilët na rrëfyen historitë e atyre që jetuan dhe humbën jetën këtu – Gjet Gjoni, guida jonë vendase, si dhe Nedi Pjetri dhe Jonathan Eaton nga Shoqata e Trashëgimisë Kulturore pa Kufij”.
“Dje, unë kisha nderin të takoja Fabian Katin, i cili ka qenë i dënuar politik në Spaç në mesin e viteve ’80-të. Z. Kati ia ka përkushtuar jetën e tij qëllimit për të mos e lënë në harresë tragjedinë e Spaçit. Ai së bashku me ish-të burgosur politikë të tjerë në Spaç, po punon për të ndërtuar një muze në ish- burgun komunist, në mënyrë që edhe brezat e ardhshëm të njihen me këto histori të rëndësishme. Gjithashtu, ai ka bërë disa filma dokumentarë dhe ka shkruar libra mbi ata që u zhdukën dhe ata që i mbijetuan kësaj përvoje çnjerëzore.
Stërgjyshja ime vdiq në një burg komunist në Kinë. Ajo u arrestua ndërsa ndihmonte familjet e tjera për t’u arratisur nga Kina gjatë revolucionit të Maos në 1947. Sot, unë përkujtoj stërgjyshen time, mijëra shqiptarë dhe njerëz të panumërt kudo në botë, që luftuan për liritë që ne kemi sot”.
Po ashtu, ambasadori Lu thekson se “Në oborrin e Ambasadës sonë ndodhet një pemë manjole, e mbjellë nga punonjësit tanë. Nën këtë pemë është një pllakatë, ku është gdhendur një citim i Maya Angelou, i cili thotë, “Historia, pavarësisht dhimbjes së saj therrëse, nuk mund të zhbëhet, por nëse përballohet me kurajo, nuk ka pse të përjetohet sërish.”
“Unë dua t’i nxis të gjithë të rinjtë shqiptarë që të vizitojnë Spaçin dhe të njihen me historitë e atyre shqiptarëve guximtarë që mbijetuan apo humbën jetën në këtë vend. Shumë shpejt, do të jetë përgjegjësia juaj që këto histori t’ia ritregoni fëmijëve tuaj” shprehet Lu, duke sjell në imazhe foto nga vizita e tij në Spac.
ARVIZU: VIZITA NË BURGUN E SPAÇIT MË LA TË MPIRË
Më 14 Dhjetor 2013 ka qenë Ambasadori amerikan, Aleksandër Arvizu i cili vizitojë i pari burgun famëkeq të Spaçit.
Mbresat e vizitës së tij në burgun e Spaçit, ambasadori amerikan, Aleksandër Arvizu i ka komentuar te një status që ka hedhur ditën e djeshme në rrjetin social të “Facebook”-ut.
“Disa vende në Shqipëri ende e ruajnë shenjën e asaj kohe, dhe asnjë prej tyre aq qartësisht sa Spaçi. Javën e kaluar, vendosa që doja ta vizitoja. Udhëtimi nga Tirana për në Spaç zgjat pak më shumë se dy orë. Nuk mund të flas për kolegët e mi, por mua kjo përvojë më la të mpirë, plot keqardhje të trishtë, madje edhe të nemitur.
Nuk folëm shumë me njëri-tjetrin kur ishim aty; nuk kishte nevojë për fjalë. Bëmë mirë që shkuam dhe unë nuk do ta harroj kurrë atë ditë. Një falënderim të veçantë kam për Mirian Bllacin nga Trashëgimia Kulturore pa Kufij, dhe z. Gjet Gjoni, i cili na udhëhoqi nëpër ato që kishin ngjarë, si dhe na hapi dyert e shtëpisë së tij pas udhëtimit tonë të paharrueshëm”, shkruan Arvizu në “Facebook”.
Veç kësaj, ai në status përshkruan edhe emocionet e të jetuarit për 4 vite në Shqipëri. Tek përgatitem të largohem nga Shqipëria, mendoj se si qëndrimi im këtu e ka thelluar të kuptuarit tim të historisë”, shkruan ambasadori amerikan Arvizu në “FB”./ Beqir Sina/