*Kryeministri shkarkon zv/ministren e Mjedisit Diana Bejko për faturën/
*Po nese ka ndonje minister qe ka harruar ne kete situate pa paguar a do ta shkarkoje Edi Rama? Po nese jane zyrtare te LSI a mundet ti shkarkoje?/
Ne oret e vona te nates se dites se marte gjithe mediat kishin nje lajm per nje fature modeste qe nuk kishte paguar ne Velipoje ,zv/ministrja e Mjedisit Diana Bejko qe e kishte shtepi te dyte. “Shtepi e dyte” eshte shtepia e kohes se plazhit, ku njeriu,i cili e zoteron si pasuri shkon ne muajt e veres dhe me pas e “braktis” ate. Ne muajt qe nuk e perdor shtepine e pra nuk konsumon energji elektrike ( pasi nuk banon njeri ne te) vjen nje fature standarte energjie tek 350 te reja. Dhe si rregull ,i pashkruar, deri tani keto fatura minimale paguheshin njehere ne 6 muaj. Natyrisht qe duhen paguar. Por te marten vone lajmi “bombe” i televizioneve ishte se Diana Bejko nuk ka paguar nje fature minimale ne Velipoje dhe ndaj kryeministri Rama ka kerkuar shkarkimin e saj si zv/ministre.Dhe do ta beje shkarkimin ndonese Rama eshte ne Beograd ne takimin e kryeministrave te Rajonit ne forumin Kine-Europa Juglindore. Mjafton qe lajmin e ka dhene per shkarkimin e formalisht do firmoset.
Natyrisht qe cdo zyrtar duhet ne rradhe te pare te manifestoje zbatimin e ligjit, e aq me teper nje anetar qeverie. Edhe cdo qytetar duhet te jete me ligjin, pavaresisht halleve, ndonese kjo ha diskutime se mungesa e anes ekonomike per te paguar si dhe e mospasjes te nje pune per te jetuar normalisht akuzon qeverine se nuk rrit mireqenien. Me sakte nuk krijon vende pune. Edhe ketu prape ka vend per te qene i kujdesshem pasi ne nje vit e pak muaj nje qeveri e re e ka te veshtire ti zgjidhe problemet. Ndaj nje qeveri merr kater vjet per te drejtuar. Me pas vendos prape vota.Por le te kthehemi tek lajmi per Diana Bejko.
A duhej bere shembull publik e aq me teper shkarkuar per nje fature krejt modeste? A duhej perdorur “koka” e saj si “koke turku” per t’iu bere presion zyrtareve te tjere se po nuk paguat do keni te njejtin fat si Bejko?! A duhej kjo metode e dhunshme ligjore te binte mbi nje grua zyrtare apo mund ti kerkohej se nese nuk e paguan deri, fjala vjen neser, shkarkohesh? Natyrisht qe ligji ne Shqiperi ka nevoje te zbatohet , edhe me force, porse nese nje zv/ministre iku nga posti per kete gje a mundet kryeministri dhe qeveria e tij te kete te njejtin standart e force edhe ndaj deputeteve te PS, te LSI dhe partive te tjera, duke gjetur masa ligjore , ndonese kane mandat parlamentar? A mundet qeveria qe per bizneset e deputeteve qe nuk paguajne apo vjedhin, ti ndeshkoje? E veshtire te besohet se mund te kete te njejtin “fat” iks deputet sic e mori zv/ministrja qe tashme mund te quhet ish-zv/ministrja!
Po nese ka ndonje minister qe ka harruar ne kete situate pa paguar a do ta shkarkoje Edi Rama? Po nese jane zyrtare te LSI a mundet ti shkarkoje?
Pakistani në zi për masakrën e 132 fëmijëve në shkollë
Pakistani ka nisur tre ditët e zisë kombëtare për 132 fëmijë dhe nëntë pjesëtarë të stafit të një shkolle, të vrarë nga talibanët.
Në dhe përreth qytetit veriperëndimor të Peshawarit, njerëzit janë mbledhur përreth arkivoleve dhe varreve.
Në përputhje me ligjet islamike, njerëzit kanë nisur t’i varrosin viktimat menjëherë. Korrespondentët flasin për një atmosferë të frikshme.
Të 141 njerëzit janë vrarë, kur militantët kanë sulmuar Shkollën Publike Ushtarake në Peshawar, më 16 dhjetor.
Ushtria ka thënë se sulmi është kryer nga shtatë persona të armatosur, që të gjithë të veshur me xhaketa bomba, që kanë shkuar nga klasa në klasë, duke vrarë nxënës dhe mësimdhënës.
Rrethimi i shkollës, ku mësojnë djem dhe vajza me prapavijë ushtarake dhe civile, ka zgjatur tetë orë.
Një total prej 125 njerëzish janë plagosur, para se sulmuesit janë vrarë. Disa nxënës të plagosur mbeten në spitalin kryesor të Peshawarit.
Një zëdhënës i talibanëve pakistanezë, i cili e ka identifikuar veten si Muhammad Khorasani, i ka telefonuar një korrespondenti të Radios Evropa e Lirë nga Shërbimi i Pakistanit, dhe ka marrë përgjegjësinë për sulmin, duke thënë se kjo është hakmarrje për operacionet e ushtrisë pakistaneze në zonat fisnore veriperëndimore.
Ushtria pakistaneze thotë se ka vrarë mbi 1,100 militantë islamistë në Vaziristanin Verior, prejse ka nisuur ofensivën në muajin qershor, duke përdorur sulmet ajrore, artilerinë, mortajat dhe trupat tokësore.
Kryeministri i Pakistanit, Nawaz Sharif, ka udhëtuar drejt Peshawarit. Ai ka thënë se sulmi i talibanëve është “tragjedi kombëtare e kryer nga egërsirat” dhe është zotuar se do të vazhdojë luftën kundër terrorizmit.
“Kjo luftë do të vazhdojë derisa terrorizmi të çrrënjoset tërësisht nga vendi ynë”, ka thënë Sharif.
Ai po ashtu ka njoftuar për fundin e moratoriumit për dënimin me vdekje të rasteve për terrorizëm.
Përgjigjja e ushtrisë ndaj sulmit në Peshauar raportohet se ka filluar. Zëdhënësi i ushtrisë, Asim Bajwa, ka shkruar në Twitter se dhjetë sulme ajrore janë kryer kundër militantëve në rajonin Khiber.
Masakra në shkollën e Peshawarit ka nxitur reagime nga e gjithë bota.
Sekretari i përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara, Ban Ki-moon, ka thënë se ajo është një “akt i tmerrit”.
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Barack Obama, ka thënë se terroristët “kanë treguar edhe një herë ligësinë e tyre” dhe ka përsëritur mbështetjen për përpjekjet e Qeverisë së Pakistanit për të luftuar ekstremizmin dhe terrorizmin.
Shefja e politikës së jashtme të Bashkimit Evropian, Federica Mogherini, ka thënë se është “e tronditur” me sulmin, i cili, sipas saj, tregon se sa i fortë është kërcënimi nga talibanët dhe sa e brishtë dhe e rrezikshme mbetet situata në rajon.
Sulmi është kritikuar edhe nga talibanët në Afganistan.
Në përputhje me zinë kombëtare, ambasadat e Pakistanit në gjithë botën kanë ulur flamujt në gjysmështizë dhe kanë hapur librat e ngushëllimeve.
Përgatiti: Valona Tela
LIKUIDIMI I UDHËHEQËSVE FETARË NË ULQIN (1944-1946)
Me rastin e 70-vjetorit të krimeve të komunistëve në Ulqin/
Shkruan: Dr. Nail Draga/Ulqin/
Trajtimi i ngjarjeve dhe personalitetëve që ka të bëj me kohën e Luftës së Dytë Botërore ne lidhje mbi qytetin e Ulqinit dhe të rrethinës së tij paraqet një inspirim të veçantë për çdo individ dhe studiues. E dhëna se nga viti 1941-1944 tokat shqiptare iu bashkangjiten shtetit amë Shqipërisë dhe këtu u vendos administrata dhe pushteti shqiptar me tërë mekanizmin qeverisës paraqiste një sfidë për popullsinë vendore. Por, kjo periudhë kohore ndonse e shkurtër e cila njihet si koha e Shqipnisë është e mbushur me momente dhe ngjarje interesante të cilat deri më tash janë hulumtuar shumë pak. Andaj me ketë rast do të trajtojmë në mënyrë të veçantë rolin e dy figurave fetare si dhe likuidimin e tyre nga komunistët me vendosjen e pushtetit të tyre nga muaji nëntor i vitit 1944.
1.Hafiz Hasan Llunji
Hasan Llunji, i biri i Alushit, myfti dhe myderriz i qytetit, lindi në Ulqin. Ka dy data, vitet 1897 dhe 1900. U rrit dhe u formua në një familje arsimdashëse dhe përparimtare. Ne moshën 13-vjeçare kryen hafizllekun-merr thirrjen hafiz, ndërsa diploma e ti, e lëshuar në vitin 1916/17, dëshmon se ai kreu shkollën dyvjeçare kroate-shqipe të Ulqinit. Më tej dëshironte të vazhdonte shkollimin në mederesenë e Sarajevës. Nga të parët e tij trashëgoj një bibliotekë të pasur me literaturë sa fetare dhe artistike me alfabet arabo-osman. Pasi kreu kualifikimet shkollore, bëri njohuri solide nga lëmi së drejtës trashëgimore të sheriatit. Në këtë lëmë u diplomua dhe u specializua në Shkodër te Sabri Begu, atëbotë kryemyfti i Shkodrës.Gjatë shërbimit në vise të ndryshme si mësues i fesë, ofiçar, myderriz dhe myfti, ka qenë pajtues në disa revista që botoheshin në Sarajevë, në Shkup e sidomos çmonte lart revistën “Zani i naltë” që botohej në Shkodër. Nga ajo revistë informohej për të arriturat e ndryshme në fushëveprimin e tij sidomos për veprimtarinë e shumë emrave të dëgjuar të kulturës dhe të së kaluarës sonë kombëtare.
Gjatë veprimtarisë dhe shërbimit hafiz Hasan Llunji ka shërbyer ne disa vende nga viti 1918-1944. Ka shërbyer në Ulqin, në Krajë, në Anë të Malit, në rrethinat e Tivarit dhe të Tuzit. Ai nuk ka mundur për të qendruar imun ndaj disa dukurive antikombëtare që organizonte pushteti i kohës në Mbretërinë SKS. Kështu në pranverë të viteve 30-ta në Ulqin flitej së do te vinin disa anije turke për të marrë familjet ulqinake të cilat nga skamja ekonomike dhe shtypja nacionale bëhëshin gati për ta lëshuar Ulqinin e për të emigruar në Turqi. Ndaj një veprimi të tillë të strukturave të pushtetit që si qellim kishin shpërnguljen e shqiptarëve nga ky qytet me plot guxim reagoi hafiz Hasan Llunji, duke i bindur bashkëqytetarët e tij për te mos e lëshuar Ulqinin. Nga një qendrim i tillë ai ishte në shënjestër të pushtetit dhe u detyru për një kohë ta lëshojë Ulqinin dhe u vendos në qytetin e Shkodrës, por po ashtu ka qendruar edhe në Durrës, ku pati takime edhe me Mujo Ulqinakun.
Njohja me dom Nikollë Tushën
Sipas shënimeve dhe dëshmive të njërëzve që e kanë njohur dom Nikollën dhe hafiz Hasanin, këto personalitete të ndritura fetare dhe patriotike, që vepronin në Ulqin, për herë të parë ishin njohur në vitin 1927 në fshatin Salç. Në atë kohë hasani sipas dokumenteve, Hasani kishte qenë mësues i fesë së fëmijëve shqiptarë në shkollën serbe të kohës. Por, ne ketë kohë në Salç kishte ardhur për të shërbyer edhe dom Nikollë Tusha. Që të dy kishin një bashkëpunim të admirueshëm që u bënë shëmbull edhe për qytetarët e zakonshëm. Të dy së bashku perveç së ishin në shërbim fetar me disa patriot të Ulqinit vazhduan aktivitetin kombëtar.
Me vendosjen e pushtuesve gjatë Luftës së Dytë Botërore në Ulqin në prill 1941 këto udhëheqes fetarë së bashku me disa atëdhetarë të tjerë iu bashkuan Mustafë Alibegut figurë e njohur atdhetare nga Ulqini i cili ne popull njihej me emrin Cafo Begu. Familja Alibegu, me tradita detare dhe tregtare, ishte me orientime të qarta kombëtare. Kjo familje ka dhënë kontribut të madh, sa në fushën kombëtare at edhe në atë arsimore, në lqin dhe më gjërë. Ai së pari ishte detar, pastaj tregtar dhe anëtar i disa partive, me kohë edhe kryetari i komunës së Ulqinit. Ne kohën e Karagjorgjeviqëve ishte kryetar shumëvjeçar i komunës së Ulqinit, senator në oborrin mbretëror dhe deputet. Gjatë LDB, Cafo Begu ishte sërish kryetar komune në Ulqin, pastaj deputet e më vonë përfaqësues i shqiptarëve të Malit të Zi në parlamentin shqiptar. Ishte anëtar i Këshillit të Lartë të Regjencës të udhëhequr nga Mehdi Frashëri, Fuad Dibra, lef Nosi, me kryetar Rexhep Mitrovica. Ne ketë staf ai do ta lidhë aktivitetin në Ulqin, gjithnjë i ndihmuar nga shokët e tij dhe bashkëpunëtorët më të ngushtë: dom Nikollë Tusha, hafiz Hasan Llunji e shumë të tjerë.
Tokat shqiptare i bashkohen shtetit amë Shqipërisë (1941-1944)
Fillimi i Luftës së Dytë Botërore solli ndryshime edhe ne hartën politike të ballkanit. Kështu pushtuesit e rinjë italian u angazhuan për të përmirësuar gabimin e mëparshëm duke ia bashkangjitur tokat etnike shqiptare nën Mal të Zi shtetit shqiptarë te kohës nga muaji prill i vitit 1941. Një veprim i tillë ishte një surprizë e këndshmë jo vetëm për dom Nikollen dhe hafiz Hasanin dhe Cafo Begun por për të gjithë popullin shqiptarë.
Ne rrethana të reja politike dhe shoqërore nga viti 1941-44 Ulqini ishte nënprefekturë e Shkodrës. Nënprefekt ishte Luigj Lufi, me origjinë nga Mirëdita i cili kishte te kryer fakultetin e historisë, ku përveç gjuhës amtare dinte edhe tre gjuhë të huaja. Truproje e tij ka qenë Rrok Shkreli. Zyrat e nënprefekturës kanë qenë afër Ranës në shtepinë e Bidin Selitës ku është sot pushimorja e pensionerëve. Gjatë kësaj kohe ne Ulqin për të parën herë vendoset administrata në gjuhën shqipe, hapet shkolla shqipe “Skënderbe” me arsmitarë vendas por shumica ishin nga Shkodra ndërsa drejtori i saj ishte shkodrani Jahja Domnori. Ne qytet ka funksionuar edhe gjykata, xhandarmëria, ushtria ku të gjithë ishin shqiptarë. Komandanti i qytetit të Ulqinit ishte Gjon Zefi Ivanaj.
Ne rrethana te reja ne një shtet të ri këtyre dy figurave të nderuara fetare në pranverën e vitit 1941, iu bashkohen edhe qytetarët vendas si Selë Lamoja, Cuf Brahushi, Hodo Alibegu, Rifat Alibegu, Riza Sula, Tahir Nikeziqi e shumë të tjerë. Nuk ka dilemë se ngritja e Flamurit Kombëtar Shqiptar me 14.6.1941 paraqet ditën dhe datën me të shënjtë për popullin shqiptarë ne krahinen e Ulqinit. Atë ditë u mblodhen para kishës së Shën Zefit(Mal të Bardhë) rreth 5000 qytetarë pa dallim feje e krahine.
Ja si përshkruan ketë moment historik Rrok Shkreli: ”Atë ditë ishte mbledhur popull i madh nga Ulqini, Ana e Malit, Kraja, Shestani…. Erdhen edhe krerët e iu bashkuan popullit, dom Nikollë Tusha, Cafo Begu, dom Ivo Bellashi, hoxhë Llunja, Lush Paloka, Dedë Gjo Nikë Delija, Selë Lamoja me të birin Elezin, Rexhep Dollari e shumë ulqinakë me ta.Së pari ka mbajtur një fjalim të fuqishëm atdhetari dom Nikolla, pastaj ka folur Cafo Begu e ne fund dom Ivo Bellashi në kroatisht pasi ishte kroat…Pas kësaj kemi kërkuar një shkallë për të hypur në kompanjel të kishës, shkallën e ka sjellur Kolë Lucë Ndoja që asokohe iu binte kambanave të kishës. Flamurin e kishte dom Nikollë Tusha, i cili ia dorëzoi Cafo Beg Ulqinit e ky ia dha Dedë Gjo Nikë Delisë; shkallët i solli dhe i mbeshteti fort për mur të kishës Kolë Lucë Ndoja, kurse Dedë Gjoni ma afroi mua shtizën e Flamurit, të cilin e valëvita disa herë në ajër e kjo ndezi zemrat e të pranishmëve, pastaj e vendosa dhe e shtërngova mirë në kompanjol.
Me rastin e ngritjes së Flamurit u ndez gazmendi liridashës e atdhetar ashtuqë të gjithë së bashku i kënduan Flamurit këto vargje:
O Flamur ti kuq e zi
po valon një bukuri
për Shqipni e për liri
në Kosovë e Çamëri
me gazmend e hijeshi
për të shtrejten këtë liri.
More djelt e Traboinit,
të Shestanit e t’ Ulqinit
banju bashkë e lutni i festë
për kufinin që u kanë hjekë,
shkoi kufini ku a kenë motit
n’ Sutorman e n’ Qafë t’ Kokotit “.
Gjatë tërë kësaj ko deri në vitin 1944 ne Ulqin edhe pse kanë pasur kërcnime dhe akuza nga qarqe të ndryshme këta dy figura fetare të nderuara ishin shëmbull me sjelljen, komunikimin dhe bashkëpunimin me popullin. Te dy dilshin vazhdimisht së bashku. Ishte kjo një shoqëri dhe tolerancë që nuk ishte ne favorin e individëve dhe qarqeve të ndryshme antishqiptare. Ata u gëzuan shumë kur ne vitin 1943 mësuan nga Cafo Begu për formimin e Lidhjes së Dytë të Prizrenit. Ishin te bindur se ajo forcë politike dhe ushtarake do të ndikojë në realizimin e aspiratave shqiptare për bashkimin e trojeve shqiptare me shtetin amë Shqipërinë. Ne ketë drejtim ai grup veprimtarësh ulqinakë shkrinë tërë energjinë rreth organizimit të punës lidhur me formimin dhe forcimin e Komitetit të Lidhjes së Dytë të Prizrenit në Ulqin, në përpilimin dhe në sistemimin e dokumentacionit të tij.
Burgosja dhe pushkatimi
Bëhet më dije se më 24 nëntor 1944, Ulqinin e vërshuan njësitë lokale partizane. Me të hyrë të tyre fillojnë mënjëher ndjekjet, maltretimet, burgimet dhe vrasjet. Një pjesë e veprimtarëve nuk u gjet në Ulqin, një pjesë arratiset, e frikësuar nga hakmarrjet që tashmë ishin bërë skena të ditës, ndërsa një pjesë mbetet në Ulqin.
Ne grupin e atyre që mbeten në Ulqin ishte edhe hafiz Hasan Llunji. Natën e 26 nëntorit nga OZNA arrestohet në shtëpinë e tij dhe dërgohet ne një burg të improvizuar të tyre në Ulqin. Aty gjen edhe tre ulqinakë të tjerë të cilët i kishin burgosur më parë: Hodo beg Bushatin më të birin Ahmetin, notër i Gjykatës së Ulqinit dhe Rafo Goranën, oficier aviacioni. Këtu e turturojnë mizorisht duke iu kërcnuar me pushkatim. Kërkonin të fliste për aktivitetin dhe shokët e tij. Përkohësisht hafiz Hasanin e lëshojnë pasi nuk siguruan prova për akuzen që ia ngarkonin, por nuk vonoi shumë dhe e burgosen përsëri. Organet e OZN-ës përmes spiunëve të tyre përfundimisht realizojnë qellimin e tyre, sepse ata i detyrojnë për të mbledhur nënshkrime nga populli për gjoja krimet që ka bërë ky gjatë kohës 1941-1944. Dhe ne një gjyq të improvizuar në Ulqin, në mbeshtetje të nënshkrimeve të mbledhura, organet e OZN-ës gjoja në emër të “gjyqit të popullit” dhanë fjalen e tyre përfundimtare- deportimin e tyre në Cetinë, në vazhdimin e hetuesisë.
Ende ne varr të përbashkët
Por, me datën 15 dhjetor 1944 katër të burgosurit me duar lidhur: hafiz Hasan Llunji, Memin Resulbegu, punëtor i gjeodezisë, Caf Canka dhe Zyhdi Fici, me roje të maskuara dhe të armatosur përcilleshin gjoja drejt Cetinës që atje t’iu shqiptohej denimi përfundimtar. Dhe ne drejtim të Tivarit pranë fshatit Braticë arriten ne një kthesë ku iu ishte venë prita, ku i pushkatuan të gjithë.
Ne vendin qe sot quhet “Laku i Hoxhës” i varrosen ne një varr të përbashkët. Edhe sot janë mu ne atë vend pa asnjë shenjë dalluese, edhe pse e kanë merituar të zhvarrosen dhe të varrosen me ceremoni të veçantë.
2. Dom Nikollë Noga-Tusha
Ne sajë te të dhënave biografike që disponojmë Nikollë Noga-Tusha ka lndur në Shirokë(Shkodër) në vitin 1895. Sipas kërkesës së tij, nga kushrini dom Pjetër Noga(Tusha), mbasi kreu shkollen fillore në vendlindje u dërgu në Itali në Sarzana, ku kreu gjimnazin dhe filozofinë, ndërsa më vonë në Gjenova kreu teologjinë. Është shuguruar për meshtar në vitin 1919. Meshen e parë e tha në Genazzano tek shenjtorja e Zojës. Pasi erdhi ne Shqipëri u emëru famullitar në Dush të Pukës dhe më vonë në Qelez. Ne ketë kohë në Shqipëri u krijuan rrethana të reja shoqërore dhe politike sepse ne vitin 1924 ne pushtet vie Fan Noli i cili ne dhjetor të ati viti përmbyset nga Zogu. Ne këto rrethana së bashku me dom Gjon Gazullin organizuan opoziten popullore për rrethin e Pukës.
Largimi nga Shqipëria si kundërshtar i pushtetit
Pushtetarët e rinjë nuk e lanë të qetë sepse ai cilësohej sipas tyre kundërshtar i pushtetit andaj ndiqej nga xhandarmëria. Ne një situatë të tillë që u bë e papërballueshme nga xhandarmëria e Zogut detyrohet me lanë vendin e tij dhe gjen strehim ne Arqipeshkvinë e Tivarit. Më pas emërohet famullitar në Kllezën Poshtë(1927-1933). Por përveç së ishte famullitar ne ketë fshat ne mungesë të priftërinjëve ne vitet 1931-1934 ka administruar edhe famullin në breg të Bunës në Shëngjergj. Për kontributin e dhënë si meshtar i zellshëm nga Selia e Shenjtë në vitin 1933 i jepet titulli Imzot, latinisht “Monsinjor” në vitin 1933, që d.m.th. kapelan i Papës. Ne pragun e Luftës së Dytë Botërore, dom Nikolla shërbeu në Salç. Ne vitet 1940-1945 me shërbim ishte ne Ulqin në kishen e Shën Zefit.
Gjatë kohës së luftës ishte përkrah Cafo Begut dhe të gjitha forcave atdhetare duke përkrahur pushtetin e ri dhe bashkimin e tokave shqiptare shtetit amë Shqipërisë.
Me datën 14 qershor 1941 ishte ndër organizatorët për ngirtjen e Flamurit Kombëtar Shqiptar në kishën e Shën Zefit në Ulqin. Ai këtu mbajti fjalimin e rastit. Ishte ky një moment historik për ketë qytet sepse Flamuri kombëtar valvitej për herë të parë.
Ndjekja ndaj figurave kombëtare
Vendosja e pushtetit komunist ne Ulqin me 24 nëntor 1944 për figurat kombëtare ishte fatale sepse atyre iu pengonte çështja kombëtare shqiptare dhe ngirtja e kësaj vetëdije tek masa e popullit ne ketë mjedis. Andaj te ndodhur ne një situatë të tillë figurat kombëtare u detyruan të shpërndahen sepse filloi ndjekja e tyre. Kështu dom Nikolla e detyru me u largu nga Ulqini dhe u strehu te kushërini i tij në fshatin Juban afër Shkodrës. Por, as këtu nuk ishte i sigurtë sepse sigurimi shqiptarë i cili kishte bashkëpunim të ngushtë me ate jugosllav, zbuloj qendrimin e tij dhe pasi e arrestoj iu dorëzoj jugosllavëve.Ishte ky një rast i jashtëzakonshëm ku shtetasi shqiptarë iu dorëzohet organeve të ndjekjës së një shteti tjetër.
Por, një veprim i tillë nuk është për çuditur sepse për pushtetarët e rinjë parësore ishte orientimi ideologjik e jo ai kombëtar.Ngjajshëm kanë vepruar edhe me Hodo Alibegun të cilin e burgosin në Shqipëri dhe e sjellin në burgun e Tivarit, ndërsa më pas të dy i sjellin në burgun e Ulqinit. Pas hetuesisë së rëndë, u mbajtë gjykimi publik në sallën e hotelit “Jadran” të Ulqinit.
Procesi gjyqësor dhe pushkatimi
Me qellim që ta komprometonin para masës, dom Nikollë Tushës, ne petk fetar, i jepej në dorë makina e shkrimit që ta barte nëpër rrugët e qytetit deri në sallën e gjykimit. Nga disa fëmijë të porositur përjetoi fyerje derisa kalonte rrugës. Gjyqi këta dy patriotë i dënoi me nga 20 vjet burg të rëndë. Pas shpalljes së denimit dom Nikollë Tusha dhe Hodo Alibegu dërgohen për të vuajtur denimin në burgun e Cetinës. Atje ne burgun Bogdanovkraj pati qendrim burrëror, por pikërisht për ketë qendrim dom Nikollë Tusha edhe pushkatohet më 4 nëntor 1946, në Bjellashka Papretina. Po ashtu janë pushkatuar edhe Hodo Alibegu nga Ulqini, Vasë Filip Mirdita nga Pistulli, Ali Beqir Bajrami nga Krytha, Merush Halil Omeri nga Krytha, Ali Veli Kalimani nga Kalimani, Lekë Maci Perkolaj, Vukë Pjetër Malaj, Gjon Zef Malaj nga Shestani etj. Ende sot nuk dihet gjë për ështrat dhe varrin e tyre.
Përfundim
Me vendosjen e pushtetit të ri te quajtur komunist nga fillimi u dëshmu se kemi të bëjmë me një sistem të diktaturës ku fillimisht filloi me ndjekjen e figurave kombëtare dhe nacionaliste e po ashtu edhe me burgosjen dhe likuidimin e tyre. Pjesëtarët e pushtetit gjatë LDB ne nënprefekturën e Ulqinit me ne krye kryetarin Cafo Begun-Alibegaj u larguan nga qyteti duke dalur ne mal e qendruar kaçakë për disa vite, ndërsa disa te tjerë u burgosen dhe u denuan me gjyqe te improvizuara me burg dhe pushkatim. Ne sajë të autoritetit që kishin dy figurat fetare te Ulqinit hafiz Hasan Llunji dhe dom Nikollë Tusha u pushkatuan.
Nuk ka dyshim se mekati i tyre nga pushteti komunist kishte të bënte me ngritjen e Flamurit Kombëtar Shqiptar ne Ulqin me 14.6.1941 si dhe ngitjen e vetëdijes kombëtare të populli shqiptar i kësaj krahine. Pushtetarët e rinjë diçka të tillë nuk mund ta përballonin sepse pushteti i tyre ishte me plot demagogji dhe se premtimet e dhëna gjatë luftës i mohuan me të përfunduar ajo. Ishte ky një mashtrim perfid dhe gënjeshtër transparente që dëshmohet me shumë argumente te kësaj kohe. Sepse pushteti i ri komunist dëshironte te mos degjohej zëri i shqiptarëve të cilët deshironin të jenë të barabartë si te tjerët, sepse atyre iu konvenonin individ anonim dhe servil ne shërbim të tyre.
Nuk ka dilemë se trajtimi kompetent i kësaj periudhe kohore meriton një qasje të veçantë sidomos për personat të cilët janë denuar, persekutuar dhe likuiduar vetëm së ishin shqiptarë dhe kishin bindjet dhe pikëpamjet e tyre politike e shoqërore.
Dhjetor 2014
Kur pema bie nën pemë
Romani ” Pavijoni i “filozofëve” të Ilinden Spasses/
Esse nga Përparim Hysi/
Titulli i kësaj esseje modeste është lehtësisht i lexueshëm. Vet mbiemri i autorit të çon tek një prozator të madh të gjuhës sonë: tek i pavdekshmi, Sterjo Spasse. Nuk kam qëllim tani që të flas për meritat e prozatorit të madh që ,veç tjerash, kam patur ca arsye që ta dua. Së pari, Sterjo Spasse ka qenë normalist në Elbasan dhe bashkë me jehonën e romanit “Pse?” që vinte si një kollajllëk i madh dhe i volitshëm: – Psenë nuk e ka gjetur Sterjo Spasse, duke i veshur autorit një mantel lavdie dhe të mistershëm, njëkohësisht. Mandej, pak nga pak, ky “mister” siur u zhbirua, kur profesori im i dashur i letërsisë, i ndjeri Azmi Stringa aliaz Babë Stringa më servirte pak veças faqe nga revista “Normalisti” ku gjeja atë: ezhdërhanë që kish shkruar dhe romanin “Pse”. Pastaj Sterjo Spasse u bë aq i njohur, sa mungonte vetëm takimi kokë për kokë. “Të fala nga fshati”, “Afërdita”, “Ata nuk ishin vetëm” (po kush nuk e kujton atë “Rezistenca e Goricarëve” që bënim në shkollë?). Për mos vazhduar dhe me të tjera: Sterjo Spasse, sado që ishte nga pakicat maqedonase në zonën e Prespës, qe autor i një teksti gjuhe që bëhej në shkollat tona. Pra, përfundimisht, qe një nga shkrimtarët e mi të dashur. Mbresat bëheshin më prekëse për Sterjon edhe për faktin tjetër: mësuesja ime e dashur, Vjollca Omari, motra e të ndjerit Mustafa Greblleshi,e lakonte Sterjon si një nga miqtë e të vëllait dhe, para se t’u jap fund përshtypjeve për Sterjon, e gjeta sërishmi miqësinë e Sterjos me të ndjerin Mustafa, edhe prej shkrimeve të fundit të Kadaresë “Mëngjeset e kafes “Rostand”. Kadare shkruan me superlativa për Sterjon dhe miqtë e tij ku përfshihej dhe i ndjeri Mustafa me të cilin kam patur njohje. Dhe kaq, siç e shihni, nuk është pak.
* * *
Objekti i essesë sime modeste nuk ka të bëjë me Sterjon, por me Iliden Spasse që shtë autor i romanit “Pavijoni i “filozofëve”. Ilideni është i biri i Sterjos dhe them që nuk shkruaj me apriori që është “pema që ka rënë nën pemë”. Me Ilidenin, së pari, më ka njohur profesor Muat Gecaj aliaz Babushi që ka punuar së bashku me Ilidenin, ky i fundit si punonjës shkencor në Institutin e Studimeve. Spassja i ri nuk ka vegjetuar pranë atij instituti. Përkundrazi. Skrupuloz për dije, ai ka fituar titullin profesor-doktor dhe, krahas punës shkencore, si “pema nën pemë” ka lëvruar dhe letërsi të mirëfilltë.
Në vitin 1970 ka botuar librin me tregime “Cuca e pavijonit”; në vitin 1976 romanin “Përtëritje”. Në vitin 1995 ka botuar një nga librat më të bukur të memorastikës shqiptare me titullin:” Im atë, Sterjo”. Në vitin 2005 librin “Ankthi” me tregime dhe këtë vit romanin “Pavijoni i ” filozofëve”. Veç këtyre veprave, Ilideni ka përkthyer” 100 personalitete të shquara në histori” të Majkëll Hart qysh në vitin 2001. Sado që ka dalë në pension, ILiden Spasse bën një jetë aktive letrare.
* * *
Për romanin e Ilidenit, para se të më binte në dorë, më foli me superlativa, mikja ime, Meri Lalaj. Kjo, Meri Lalaj, qe dhe “kumbara” që organizoi takimin tonë tek ” Taiwani”. Me ILidenin, thuaj, sikur shkëmbyem tepsitë. Ai më dha romanin e tij dhe unë tri librat e mi në prozë dhe dy me poezi. Sa erdha në shtëpi , zura që ta lexoj romanin. Më intrigonte kurreshtja: vallë a ka atë “vlagë” të cilin ia njihja që me monografinë që kish shkruar për të ndjerin atin e tij aq të nderuar. Dhe e them që në fillim: ILiden Spasse ka shkruar një roman nga më të bukurit të kësaj periudhe të posttranzicionit. Është shkruar me aq thjeshtësi dhe me aq pathos, sa, pasi e mbaron, ke një kënaqësi që rrallë e has nëpër libra të shkruar. Ka një humor çlodhës dhe aq të karikon, sa, dhe po qe në një moment të ngarkuar apo stresant, tak dhe ta heqë si me dorë mjeku ekselent. Të duket se autori ka vënë lupën e tij vëzhguese mbi gjithë peripecitë që kalon vendi ynë, populli ynë në këtë tranzicion- maratonë dhe, ashtu si Shën Thomai në librat e religjionit, i zë plagët me dorë për t’i bërë të besueshme. Kushdo që lexon romanin, sheh tipa të tillë që frymojnë pranë nesh. Në bëhen lolo e qesharakë me veprat e tyre, kjo nuk është shpikje e autorit. Ky është një realitet që ne e shohim përditë; e kemi parasysh dhe, për turpin tonë, bëjmë sikur nuk e shohim. Pikërisht, këtë detyrë i vë vetes: që të na hapë sytë. Na bënë ta “çajmë mjegullën” dhe gjërat t’i shohim açikë. Jo të futim kokën në rërë si struci se, gjasme, kjo nuk ka të bëj me mua dhe, me një gjuhë popullore “një byrek që nuk është për mua, le të digjet. Spassja i ri, i zbulon, i zhvesh, pothuaj, lakuriq dhe na inkurajon që të themi: “mitet janë lakuriq”.
Syri vëzhgues i tij nuk ka lënë fushë të jetës pa vëzhguar. Duke u sjell rreth Malum Lumit e Ban Biles, ai fut në kaleideskopin e vëzhgimit, pothuajëse gjithçka që ndodh në Shqipëri. Në qeveri, në parlament, në letërsi e art, në administratë dhe kudo. Sikur gjithçka ta përmbledhim në një emërues të përbashkët, siç veprohet me thyesat, vërejmë se në Shqipëri veprohet me metodën: nëm të të jap. Është një piramidë e tërë apo një zinxhir ku, secila hallkë, ka peshën e vet specifike të fajit. Kur lexon romanin dhe sheh personazhë të tillë, gati, grotesk,si: Malum Lumi apo Ban Bilja nuk ke se si mos gajasesh. E mbyll për një çast librin dhe futesh në meditim:- Kush është ky, Malumi, që shkruaka aq libra me “vlerë”, sa i paskan mohuar deri Nobelin? Kini parasysh Malum Lumi nuk është nga ata “Ufot” që bie mes nesh dhe ikën mjegullash. Jo. Ai është këtu: ngjitur me ne. Ai është ai grafomani apo plagjiati që nuk e ka as për pesë, të “vjedhë” djersën e të tjerëve dhe, kapur nga të të hyrit vetja në qejf, do të ngjitë shkallët e lavdisë së pamerituar. Si pikëmbështetje në karierën e tij, shërben “vëllaisiamez” i tij, ministri, Bani Bile. Autori duke dashur që mos e merzis lexuesin me syfete të tilla, i bindur se gjithë derrat një turi kanë, loz me penën: janë aq të ngjashëm sa kanë lindur në një ditë e minut në “ditën e shejatnit”. Sa faqe shfleton, aq më shumë befasohesh duke i njohur më mirë këta syfete, që, për çudi, me zvetnimin moral dhe pangopësinë prej “gargantoje” për t’u pasuruar, sa vijnë dhe bëhen jo vetëm qesharakë, por dhe të përçudnuar apo dhe ca më keq: të përbuzur. Autori duke i rënë pragut që të dëgjojë dera, sikur na thotë: krejt sistemi dhe shoqëria është e sëmurë; është e molepsur. Sado që librat e “nobelistit” Malum Malumi dhe me dedikime i gjen të shitet si libra pa vlerë, trotuareve, ai bën përpjetë. Si patericë e njeriut me pushtet, Bani Bile, ai korr “zarfa” të mbushur me para në adresë të ministrit mik dhe ky, t’i kthejë këto “mani-mani”, në tendra për të tretët. Pra, parimi; njëra dorë jep, tjetra merr dhe, që të dyja, ngrejnë ngrehinën e korrupsionit. Ky, korrupisoni, është si metastazë galopante që është përhapur në të gjitha poret apo qelizat e shoqërisë. Iliden Spasse duke e konsideruar shoqërinë apo gjithë sistemin në këtë tranzicion si një trup anatomik, ka marrë bisturinë dhe ka bërë diseksionin e këtij trupi. Natyrisht, si njeri i penës, autori nuk ka si mos stigmatizoj dhe atë “koloni” shkrimtarësh që janë vetshpallur si të tillë: atributet ruse që kanë vënë si spaleta mbi supe, me emra si “Esenin”, “Paustovsk”, “Lermontova” e për mos vazhduar me të tjerë, s’ka se si mos të gajasin, me të vërtetë.
Tek dua t’i mbyll këto shënime, nuk kam se si mos qëndroj tek një fakt shumë interesant. Në roman ka një personazh që përfaqëson njeriun e “dosjeve”. Atyre dosjeve të dikurshme që të bënin gjëmën. Ky njeri ,sado pak vend zë në roman, ka një peshë specifike pak të rëndë: sado “thuqash” dhe i pashkollë, ai jo vetëm kërkon favore, po ende e ndjen veten të fortë. Ndërsa e lakoj, këtë “thuqash”, më bën përshtypje një fakt shumë domethënës: çështja e dosjeve, po lakohet e stërlakohet tani, kurse libri i Ilidenit ka dalë me kohë. A nuk tregon kjo për një shkrimtar që paraprin me intuitën e tij për probleme që janë aq të mprehta në këtë tranzicion. Në përshtypjen time si një lexues, romani i Spasses junior gjëron nga një humor shpotitës e çlodhës që mund të lexohet kohë pas kohe pa u bërë i mërzitshëm. Tek them se ka po atë hare çlodhëse që e gjen tek “Don Kishoti” i Servantesit dhe tek “Shvejku proverbial” i Hashekut, nuk besoj se gaboj. Lexojeni dhe do më jepni të drejtë.
Tiranë, 17 dhjetor 2014
SHQIPËRI, ME RRËNJË TË THELLA
Nga Rasim Bebo, Addison, Çikago/
Për të risjellë në kujtesën historike rrënjët “10 mijë vjet histori: Pellazgë > Shqiptarë”, u mbajtë në Tiranë, më 14 – 15 Nëntor 2014, Simpoziumi i III ndërkombëtar, nën drejtimin e kryetarit të shoqatës pellazgjike me qendër në Tiranë, Z. Lutfulla Peza dhe të shoqes së tij Liljana Peza. Ku morën pjesë të ftuar nga vende të ndryshme dhe u mbajtën shumë kumtesa, ku secila komtesë hidhte në rrënjët pellazgjike ujë krisali, për të qenë vazhdimisht e çimentuar dhe sidomos në këtë fillim mijëvjeçari, kur armiku ynë më i betuar, janë drejtuesit tradhtar të atdheut tonë, të molepsur nga komunizmi.
I nderuar lexues, tradhtia e liderëve tanë u duk hapur edhe në mosmarrjen pjesë në të tre Simpoziumet Pellazgjike. Kjo tregoi sërish, se ata ia kanë kthyer vetë shkatërrimin vendit, sipas kursit greko-ruso-sërb. Në vazhdim të kupolës komuniste, “demokracia” e vetëquajtur pas vitit 1990, janë
përqendruar të dy partitë kryesore, PD dhe PS. Të cilat drejtohen nga dy partitë kryesore greke, e para nga “Ta nea demokracia” dhe e dyta nga “PASOK-u”, me të deleguarin e tyre, komisarin Janullatos.
Prof. Dr. Eshref Ymeri i ka përcaktuar kështu: “Janullatosi është guvenatori faktik në Shqipëri i shovenizmit greko-karagjoz, kurse qeveritë shqiptare që hipin e zbresin nga pushteti në Tiranë… janë një turmë kukllash të fëlliqura, që po na nxijnë faqen para opinionit ndërkombëtar.
Janullatosi i përngjan Sokratit të lashtë në uljen dhe ngritjen e brekëve të Mandrinos. Për të ditur përuljen e pështirë në zyrat e qeverisë së Tiranës mësoni: A keni dëgjuar urdhër greku, dhënë palikarëve tonë të PD dhe të PS, nga Ministri i jashtëm grek Venizellosi në zyrën e kryemistrit në Tiranë?… Dëgjoni, ju, shqiptarë!… Kujdes, mos bëni naze për plotësimin e kërkesave të Athinës, siç janë: Kufiri detar, problem i çështjes çame, mosprekja e ligjit të luftës, ngritja e varrezave të reja, përvetësimi i pushtimit të kishës ortodokse etj…” (E. Ymeri 24 – 10 – 2013). Janullatosi po përsërit “aktavizmat” duke vepruar si dikur në antikitet në “Apollogjinë e Sokratit”. Ashtu si përdorte ai Mandrinon, ky sot (Janullatosi) përdor Berishën Ramën etj. Më 28 dhjetor 2011, numri special “AMA-News”, tregon se dy ditë më parë, më 26 dhjetor 2011, në “Vilën 21”, krejt fshehtas, kryekleriku grek i Shqipërisë, Anastas Janullatos, i ka dorëzuar Sali Ramë Berishës, titullin e lartë “Bekimi ynë i Artë”, që u jepet vetëm të huajve, që kontribuojnë me akte dhe vepra të mëdha ndaj kombit grek. Ish kryeministri Shqiptar e ka merituar këtë titull nderi nga grekët, mbasi ka kryer shumë shërbime në dy mandatet e pushtetit të tij, 1992 – 1997 dhe 2005 – 2011. Sali Berisha dekretoi ligje antishqiptare në favor të grekut: p. sh. Kisha Autoqefale e Shqipërisë, do të jetë nën vartësin e Kishës Autoqefale greke, me të drejtë të përhershëm greke dhe shërbesa në gjuhën greke. Dekretoi Ligjin famëkeq agrar 7501, për dhënien në pronësi të tokave shqiptare, familjeve minoritare greke. Në vitin 1994 firmosi për devijimin e vijës së korridorit të 8 nga Durrësi – Elbasan – Shkup – Sofie – Varnë, dhe ua dha grekëve, të kalojë nga Gumenica në Greqi etj. (Për më shumë lexoni: Rasim Bebo, “Artikuj dhe ngjarje”, bot. 2012, f. 15).
Për Janullatosin, duhet shtuar, se ky ka ardhur në Shqipëri në korrik 1991, i pranuar me firmën e Ramiz Alisë, duke deklaruar se vinte si misionar i përkohshëm në krye të kishës së rrënuar ortodokse në Shqipëri. Kaluan 14 vjet dhe vëmë re, se fjala nuk u mbajt, por vazhdon një gjendje e turbullt pa rrugëdalje. Në vitin 1993, ai bëri përpjekje për të legjitimuar pozitën e tij, jolegjitime, duke u kapur te statuti i vitit 1950 i KOASH-it, që nuk është njohur nga Patriakana e Stambollit. Por, a mund të ngrihej një kishë e vërtetë ortodokse shqiptare, nga Greqia, kur ky vend ka luftuar shumë kundër pavarësisë së Shqipërisë dhe kundër autoqefalisë së KOASH-it, kur shumë klerikë shqiptarë janë vrarë dhe helmuar nga kisha greke, kur ortodoksit shqiptarë i quan si grekë dhe ka vijuar gjithmonë një politikë urrejtjeje kundër gjuhës shqipe, ka shfaqur pretendime territoriale ndaj vendit tonë, ka djegur e masakruar disa herë Shqipërinë e Jugut, përfshirë edhe Çamërinë, kur Greqia e trajton Shqipërinë si “vend armik” dhe shtetasit shqiptarë si “armiq”?!!!… Një vend i tillë, a mund të sjellë paqe dhe mirëkuptim?… Për të gjitha këto krime të rënda, që ka kryer Greqia, ka mbetur pa u ndëshkuar tani e 70 vjet me radhë. Bernard Shou thotë, se mosndëshkimi i krimit është edhe më i rëndë se sa vetë krimi”. Heshtja e Europës para krimeve të Greqisë, të bëra ndaj etnisë shqiptare, ka bërë që grekët të bëhen edhe më harbut ndaj vendit tonë. Diogjeni, thoshte se krimineli i trëmbet së vërtetës sepse ka frikë se mos digjet prej saj.
Tani jemi përpara dy fytyrave të Edi Ramës, në dy data, 28 – 30 tetor 2014 dhe të datës 5 dhjetor 2014. Kryeministri Rama, si një Madrino e lashtësisë, gërmon për të vënë në jetë urdhrin e shefit të tij, kolonelit Janullatos, i cili ka deklaruar në gazetën greke “Kathemerini”: “Nuk e kuptoj idenë e shqiptarëve, që feja e shqiptarit është shqiptaria, këtë tezë do ta luftojmë duke dalë hapur kundër Rilindjes Kombëtare Shqiptare”. (Nga Prof. Dr. Eshref Ymeri).
Bordi i Ministrisë së Arsimit, nën diktatin e kryeministrit Edi Rama, me gjuhë ultimative që është karakteristike e kësaj qeverie, ka thirrur vartësit në ilegalitet më 28 tetor 2014 dhe ka miratuar pa asnjëfarë transparence e kriteri një listë të shpallur, që rekomandon bibliotekat shkollore, dhe libraritë, se janë përjashtuar “Nënë Tereza”, “Ibrahim Rugova”, si dhe “Jeromin De Rada” dhe krejt letërsia studimore e Kosovës, si dhe u hoqën 385 tituj të armiqve politikë… Pra, ky është një “skandal” kombëtar i botuar në shtypin tonë. (Ramiz Dermaku, “Skandali”, gazeta “Bota Sot”, marrë nga gazeta 55).
Kështu Qeveria Shqiptare dhe A. SH. SH. përforcuan mendimin e priftit grek, për të zhdukur “Rilindjen shqiptare”, duke nisur me botimet për Branko Merxhanin, Mehdi Frashërin, Mithat Frashërin, Mustafa Krujën, Ernest Koliqin, Gjergj Fishtën, Anton Arapin. At Zef Valentinin, At Zef Pellumin “Nderi iKombit” të vlerësuar me “Penën e Artë”, Ali Podrimjen, Azem Shkrelin, Eqerem Kryeziun, Kutelin, Camajn etj, të cilët po provojnë censurën e re të mirditores Lindita Nikolla. Kjo censurë 0rientale është përdorur edhe për librat në shqip të atit të Shënjtë të Benedikti XVI, apo të historianit hebre më i njohuri i shek. XXI, Simon Sebak Montefiore. Dhe lejohen të shkojnë preferencialisht në shkollat tona nëntë vjeçare dhe të mesme, librat e Jorgo Bulos, Rudina Xhungës, Arben Putos, Shaban Sinanit, e Floresha Dados. Me këtë, Edi Rama bëri lojën e pështirë të pështyrjes së botuesve, që nuk ishin në grigjën e tij. Kjo është fytyra e qartë shkatërruese e Edi Ramës,. Kryeministri Edi Rama do të sillej ashtu si u tregua në Beograd e Preshevë, se kështu do të vepronte çdo shqiptar me gene shqiptari, po të ishte në atë pozitë. Po kështu ishin dhe përgjigjet që u ka dhënë të dy presidentëve grekë, Stefanopullit dhe të tanishmit Papulias, të cilëve u ka treguar në mënyrë të tërthortë, se Korçën e kanë quajtur vllaho-greke dhe Himarën greke. Dulja, është sekretari personal i Janullatosit për shumë vjet, një grek i shpifur, armik i betuar i kombit shqiptar, një dinak mashtrues dhe gënjeshtar i pangopur në kërkesa për minoritetin grek që përfaqëson 0.87% të popullsisë, të cilët kanë ardhur me trastën e lypësit para 200 vjetëve për të punuar tokat e Gjirokastritëve në Dropull dhe të Delvinjotëve në Vurgun e Delvinës. Ku kanë përfituar të gjitha të drejtat si minoritet nga Qeveria Shqiptare. Ndërsa shqiptarët e Greqisë, autokton prej stërgjyshërve Pellazgë, nuk kanë asnjë të drejtë si minoritet, por i kanë masakruar, vrarë, therur, përdhunuar dhe dëbuar të gjithë Çamet myslimanë. Çdo shqiptar e ruan në shpirt këtë dhimbje, me një urrejtje të madhe kundër grekut faqezi. Kur ne kemi drejtues të tillë, që i hapim rrugë të keqe atdheut tonë, duke e vënë këtë armik, Vangjel Dulen, si zv/kryetar Parlamenti dhe nga ky kolltuk, ai kërkon “qiqra në hell”, të njihet Himara si greke dhe shumë pretendime të tjera. Debati me Dulen, ku Rama tha: “Himara s’është minoritet” dhe më tej shtoi: “… unë besoj se sa të ketë Parti Socialiste të Shqipërisë në këtë vend, Himara nuk do të jetë një çështje për diskutim”. Tani duhet t’i “lutemi Zotit”, të mos na vdesi Rama dhe PS-ja, se na përlau greku. Turp për idiotizmin e Ramës. Mëso Rama: se ti dhe PS-ja jote, jeni një pjesë e vogël e tërësisë së Shqipërisë 10 mijëvjeçare… Sa debat i pështirë tingëlloi me dy të pështyrët Dule dhe Rama!…
Mëso Rama: Në maj 1944, Hasani, nga Burizana e Krujës, ishte shegert në një dyqan ne Tiranë, shpëtoi një djalë çifut që e ndiqte patrulla gjermane duke e çuar në familjen e tij në fshat. Pas çlirimit ky shkoi në Izrael. Më vonë Hasanit i erdhi një ftesë nga Knosi (parlameti) i Izraelit, ku atë e pritën me madhështi, e ftuan në parlament me fjalime dhe nderime. Së fundi i dhanë fjalën para deputetëve, ku Hasani tha: “ Unë çuditem për këtë pritje madhështore që më bëni mua, Unë skam bërë asgjë më tepër, bëra atë që bën çdo shqiptar.” Ndërsa Edi Rama shkatërron Rilindjen shqiptare, si vegël besnike e grekut dhe kthehet me gjysmë zëri, nga frika e votës që po i humb…
Rasim Bebo, Addison, Çikago, dhjetor 2014