• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Robert Hand: Klasa politike shqiptare të mos bjerë në vetëkënaqësi

February 13, 2014 by dgreca

Nga Keida Kostreci/

Analisti me përvojë i politikës së Shqipërisë, Robert Hand vlerëson transferimin e rregullt të pushtetit në Shqipëri vitin e kaluar, por thotë se në kontekstin e përgjithshëm ky ishte thjesht një hap i vogël që në vendet demokratike duhet të merret si i mirëqenë. Këshilltari i lartë politik i Komisionit amerikan të Helsinkit, Robert Hand paralajmëron se klasa politike në Shqipëri nuk duhet të bjerë në vetëkënaqësi dhe të bashkëpunojë për të mirën e vendit. Në një intervistë që i dha koleges Keida Kostreci, zoti Hand tha se shpreson që Shqipëria të marrë këtë vit datën për bisedime për anëtarësim në Bashkimin Evropian.Zëri i Amerikës: Zoti Hand, kanë kaluar pesë muaj nga zgjedhjet në Shqipëri. Cili është vlerësimi juaj për zhvillimet politike në vend që nga ai moment deri tani?

Robert Hand: Mendoj se në përgjithësi zhvillimet kanë qenë pozitive. Tranzicioni ishte shumë i rregullt dhe ky ishte një hap i rëndësishëm për Shqipërinë. Megjithatë duhet të kuptohet se në kontekstin e përgjithshëm, ishte thjesht një hap. Një tranzicion i rregullt duhet të jetë rruga normale për një qeveri demokratike, kështuqë shpresoj që si opozita ashtu edhe pala në pushtet të mos ndjehen të vetëkënaqur dhe të mendojnë se kjo mjafton. Ata duhet të bëjnë hapa përpara për të përballuar sfidat e tjera dhe të bëhen gati për integrimin në Bashkimin Evropian. Desha të them, që javën e kaluar Presidenti (Bujar) Nishani ishte këtu në Uashington dhe mendoj se ai kishte një vlerësim pozitiv për situatën në Shqipëri. Anëtarët e Kongresit vunë në dukje se partia që e emëroi atë për presidencën nuk është më në pushtet dhe ky është një zhvillim i ri për Shqipërinë,  është hera e parë që ndodh një gjë e tillë dhe duke pasur parasysh historinë e vështirësive mes partisë në pushtet dhe opozitës ndër vite, ky është një shans për të parë se si mund të funksionojnë gjërat.  Ne u inkurajuam që Presidenti Nishani shprehu angazhimin që ai të luajë rolin e vet që gjërat të funksionojnë dhe që të gjitha palët në Shqipëri, qofshin në qeveri ose jo, të tregojnë të njëjtin angazhim dhe të përpiqen ta çojnë vendin përpara, Shpresoj që qeveria të bëjë të njëjtën gjë në mënyrë që të shohim një konsolidim të vërtetë të instiucioneve demokratike në Shqipëri. Vendi ka vërtetë nevojë për një gjë të tillë dhe unë kam shpresë që të ndodhë.

Zëri i Amerikës: Tensionet politike mes dy partive kryesore kanë vazhduar dhe ka nga ata që mendojnë se këto janë tensione artificiale, ndërkohë që vendi përballet me sfida reale. Cili është mendimi juaj?

Robert Hand: Kjo që përshkruani ju, ndodh në çdo demokraci. Çështja është nëse del jashtë kontrollit, apo nëse për të siguruar një avantazh politik, njëra palë ose tjetra e frenon përparimin e vendit. Sigurisht që nëse kjo ndodh, do të thotë që po teprohet dhe një gjë të tillë e kemi parë në të kaluarën kur ka pasur bojkote dhe veprime të tjera të ngjashme. Përsa kohë të ketë pjesëmarrje dhe angazhim, le të ketë mosmarrëveshje, por duhet të ketë angazhim dhe përpjekje për të arritur kompromise për të mirën e vendit. Në politikë gjëja më e rëndësishme është që të të njihet merita për atë që bëhet dhe fakti që njëra palë është në pushtet nuk do të thotë që palës që është në opozitë, të mos i njihet merita për kontributin e saj. Në fakt, në vend që të hezitojë, opozita duhet të ndërmarrë veprime për të inkurajuar hapa me një ritëm edhe më të shpejtë.  Opozita ka një rol shumë të rëndësishëm në demokraci pra nuk bëhet fjalë vetëm për qeverinë por për gjithë sistemin politik.

Zëri i Amerikës: Si mund të gjejë qeveria një ekuilibër mes detyrës që ka për qeverisjen e vendit –për shembull lufta kundër krimit, duke pasur parasysh se kohët e fundit ka pasur shumë krime në Shqipëri – pa u shfaqur arrogante, ndërsa njëkohësisht të bashkëpunojë me opozitën në drejtim të realizimit të reformave?

Robert Hand:  Duhet të shohim sesi do ta realizojnë një gjë të tillë. Duhet të jenë të përkushtuar për të zgjidhur problemet me të cilat përballet Shqipëria dhe duhet ta bëjnë së bashku për aq sa është e mundur. Shqetësimi im kryesor është siç e thashë edhe më parë, që të mos ketë një vetëkënaqje me mënyrën e transferimit të pushtetit. Duhet të vazhdojnë hapat e tjera përpara më shpejtësi.

Zëri i Amerikës: Vetëkënaqësi nga ana e kujt?

Robert Hand: Nga të gjithë. Një si farë lehtësimi që zgjedhjet shkuan mirë, që u realizua transferimi i pushtetit dhe kjo ishte pozitive por nuk përfundon këtu, ky është vetëm fillimi i procesit. Është diçka që në vende të tjera është normë dhe merret e mirëqenë, por në Shqipëri nuk merret si e mirëqenë. Duhet të bëhet një normë në mënyrë të tillë që të konsiderohet si e mirëqenë në zgjedhjet e ardhshme dhe në gjithë procesin politik.

Zëri i Amerikës: Ju i njihni të gjithë faktorët e politikës amerikane që merren me Ballkanin. A i kanë Shtetet e Bashkuara këto pritshmëri që përmendni ju për Shqipërinë?

Robert Hand: Po, besoj se po. Nuk besoj se ka njeri në Shqipëri që të mos i konsiderojnë Shtetet e Bashkuara si miq dhe ne e shohim Shqipërinë nën një dritë shumë pozitive. Por ne gjithashtu e kuptojmë se si miq ne kemi përgjegjësinë të ngremë shqetësime kur i shohim ato. Aktualisht zhvillimet kanë në përgjithësi një prirje pozitive, por duhet të kenë kujdes të mos rrëmbehen nga entuziazmi, sepse ne duam që ata të hedhin hapa përpara. Gjithashtu – dhe tani po shpreh më shumë mendimin tim, nuk po flas për administratën apo anëtarët e Kongresit për të cilët punoj – mendoj se edhe Evropa duhet të luajë rolin e vet. Kemi parë në të kaluarën që vende të Ballkanit ndërmarrin hapa pozitivë dhe ato hapa nuk vlerësohen. Kjo krijon një ndjenjë cinizmi në këto vende, një ndjesi se nuk po trajtohen me drejtësi, nuk po merren seriozisht. Mendoj se Shqipëria ka marra hapa të mjaftueshëm pozitivë, prandaj shpresoj që gjatë këtij viti – përsa kohë të vazhdojë në këtë rrugë – Shqipërisë t’i jepet një datë për bisedime për anëtarësim. Unë personalisht do ta inkurajoja Bashkimin Evropian që të shkojë në këtë drejtim, sepse mendoj se kjo do ta ndihmonte Shqipërinë që të kuptonte se procesi ka marrë një ritëm të caktuar dhe se ata duhet të vazhdojnë në këtë rrugë.

Zëri i Amerikës: A mendoni se vendimi që do të marrë BE-ja në qershor varet më shumë nga ecuria e reformave nga ana e Shqipërisë, apo nga politikat e vendeve të veçanta të Bashkimit Evropian? Dhe a mendoni se ka ndryshuar gjë që nga fundi i vitit të kaluar kur  Shqipëria nuk e mori statusin?

Robert Hand: Është pak e vështirë për mua ta përcaktoj pasi nuk jam zyrtar i Bashkimit Evropian. Por unë jam i shqetësuar se nga ndjesia e lodhjes me zgjerimin, ose fajësimi i zgjerimit për disa nga problemet e tanishme, vendet që aspirojnë anëtarësimin dhe që kanë marrë hapat që u janë kërkuar për anëtarësim, mund të mos marrin përgjigjen që në fakt e meritojnë. Mendoj se ky do të ishte gabim. Unë nuk jam evropian, kështu që nuk mund të them se çfarë është në interesin e BE-së, apo vendeve anëtare, por mendimi im është se një Evropë më e madhe do të jetë një Evropë më e mirë. Ata kanë marrë angazhim para këtyre vendeve dhe duhet ta çojnë në vend këtë angazhim dhe duhet ta kuptojnë që nëse nuk e bëjnë një gjë të tillë, do të ketë pasoja. Politika e çdo vendi të BE-së është e ndryshme, diçka me të cilën udhëheqësit e tyre duhet të përballen, por shpresoj shumë që brenda BE-së këtë vit, të bëhet më e qartë që angazhimi i premtuar ndaj Ballkanit, duhet të plotësohet dhe se kur vendet marrin hapat e nevojshëm, këto hapa duhen vlerësuar.

 

Filed Under: Featured Tagged With: Klasa politike shqiptare, Robert hand

ZEMRA JOTE: MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE!

February 13, 2014 by dgreca

Proze poetike nga Xhemail Peci/

Po afron nata. Hëna po ndrinë e yjet i bëjnë shoqëri në qiellin e kthjellët. Konstelacioni i yjeve si medaloni i varur në gjoksin tënd. Shkëlqimi i tyre shpërndahet si dritë farfuritëse në të kaltërtën që si aureolë e rrethon hënën. Hëna e soditë portretin tënd, e gjumi i butë bie tani bie mbi qepallat. Gjumi i butë sytë i puthë – tek dehur ka gjithçka në ëmbëlsinë dhe butësinë e tij. E më butësisht se rënia e qerpikëve përmbi sytë, hije e engjëjve bie mbi një pamje pafajësie: që si puhi ledhatare perkëdhelë ballin si një bardhësi bermeri! Hija e hënës zbret me ngadalë nëpër sfondet e bardha – shket ngadalë përmbi ballin, e yjet përmbi qerpikët e shuajnë mallin. Engjëjt i gëzohen pamjes që përkundet në pafajësinë e ëmbëlsisë së gjumit. Mbi sfondet e ballit kanë rënë fijet e flokëve ngjyrë gështenjë, e në shkëlqimin e tyre, flokët si kallinjtë e grurit! Të buta si vetmi e thellë e natës që përshpëritë: emrin tënd të bardhë…Magjepsur nga pamja që kanë përpara, engjëjt sodisin harkun e hijes që qepallat lëshuar kanë përmbi mollëzat e njoma të faqeve. Duart e bardha, duart më të buta, pëllëmbët ua kanë falur pushtetit të gjumit. Gishtërinjtë e hollë me thonjtë si thelpinjtë e lajthive, ngjajnë me butësinë e agimeve të trëndafilta. E qerpikët e hollë me harkun e lakuar si shtigje të pafundme rrijnë sogjetarë mshimi mbi sytë që aq shumë u ngjajnë kopshteve të planeteve. Prekur nga një pamje e tillë, engjëjt ulin fletët përunjësisht. Pastaj si ca hije të shenjta drite, qetë – qetë e sikur druajnë se mos zgjojnë nga gjumi, fare ngadalë dhe duke e shtruar rrugën me lutje dhe me lule, ashtu siç bëjnë kur hapin portat e parajsës: hyjnë ngadalë dhe qetë në stendat e muzeut krahanor, aty ku Zemra Jote është:

MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE!

 

Aty ku bota ngjanë me një llampë magjike! Pamja përrallore i ka magjepsur edhe engjëjt: një botë e bardhë ku lumenjtë rrjedhin si ar, ku lulet janë më të buta se në të gjitha pranverat, ku trëndafilat e marrin ngjyrën e tyre, ku ylberi e shuanë etjen, ku lotët e fluturave e gjejnë prehjen, ku jeta e gjenë paqen, ku gjumi e puthë ëndrrën, ku zogjtë falin gjithë cicëprimat e tyre, ku kanarinat këndojnë më ëmbël se kudo tjetër, ku pranverat vijnë më herët, ku krojet e fjalës rrjedhin si hojet e mjaltës, ku takohen horizontet e hapësirave dhe horizontet e detërave, ku shiu u falet lutjeve, ku tik – taku i jetës ngjanë aq shumë me tik – takun e zemrës sate, ku bien të gjitha lulet, të gjitha lutjet, të gjitha përgjërimet, të gjitha pafajësitë, të gjitha përjetësitë!…

 

Aty-ku zë fill amshimi e ku shiu i lutet qiellit, sa herë që mëshira hyjnore ia njeh lutjet.

Aty-ku engjëjt e bardhë shtrijnë krahët e hija e krahëve të tyre, mbulon gjithë parajsën e zemrës: pafundësisht! Engjëjt flejnë në parajsën e zemrës sate! Aty – ku kanë çerdhen e tyre. Aty prej ku zemra ia ka falur zërit tënd tingujt e vet më hyjnor! E gëzimi i engjëjve u ngjanë gëzimit të luleve, e butësia e fletëve si fletët e trëndafilave. Ditën i falen parajsës, e natën? Natën i falen zemrës sate. Rrugën e kanë të shtruar me lutje, e hija e butë e tyre zgjatet, siç zgjatet dhe hija e qepallave: si kurora dafinash përmbi sytë. Mesnatë e thellë. Qetësi që përpinë çdo gjë. Mbretëri e qiellit hënën e ka për emblemë. E thellësi e zemrës sate parajsën e mbështjellë!

Si në një paqe të përjetshme, e si në një marëveshje mes zemrës dhe parajsës: gjumi mbi qepallat dhe gjumi i engjëjve!

Çdo natë, engjëjt zbresin në zemrën tënde!

E kur aurora afrohet ngadalë me hapin tënd të butë, kur agimi zë ta mund vetminë e natës, e kur rrezja e dritës sytë i hapë përmbi universin, drita e shenjtë si drita e syve blu, i thërret të ngjiten sërish lartësive…

 

Magjepsur nga magjia e zemrës, engjëjt e dinë se duhet të ngjiten po të njëjtës rrugë, po të njëjtit shteg prej ku kanë zbritur: pikat e shiut janë litarët e lotëve që u shërbejnë engjëjve për të zbritur nga qielli dhe për t’u ngjitur sërish lart!

Magjepsur nga pamja magjike, e gjumit dhe e zemrës që aq shumë shëmbëllen me parajsën; me zërin e zemrës zate, në thellësinë e kësaj nate, engjëjt i luten mëshirës hyjnore:Na lerë të flejmë: veç edhe pak!

E në utjen e tyre zemra jote: MË E SHENJTA E KËSAJ BOTE!

A I THUA ZEMRËS SATE, T’I NGJAJË NJË ÇOKOLLATE?!

Në thellësinë e një nate, kur shkëlqimi i hënës ka tretur e kur prapa ka lënë veç dritën që në tingujt e shkëlqimit pre ari  i shëmbëllen një sonate, kur pikat e shiut bien me ritmin e zemrës sate, e ritmi i pikave si ritmi i tik – takut të një ore, kur faniten përpara pamjet e asaj dore gjithë butësi e bardhësi e magji; kur këmisha e kaltërt të rri veshur si një qiell i qeshur, e kur rimti i pikave të shiut ende nuk ka tretur, kur gjumi rri për t’u rrekur qepallave, kur të gjithë lumenjtë, të gjitha krojet, të gjitha burimet rrjedhin në pafajësinë e fjalëve që përshpërisin, kur erërat e zefirit ballin ta flladisin e kur gishtërinjtë e hollë të agimeve të trëndafilta perkëdhelin ato flokët e tua të buta e që ngjajnë si arat me grurë: herë shpleksur supeve e herë lidhur mbrapa; kur shpalosen sfondet e fytyrës si sfondet më të bukura të natyrës, kur të bien mbi supet e tua: zogj e pëllumba, e lulet me dafina; kur yjet të bien mbi qepalla e kur përtej sfondeve blu të syve tu shfaqet Atlantida, kur mbi harkun e lëmuar të vetullave të bie harku i hënës; kur në gishtërinjtë e hollë të bien fletët e luleve, e kur në pëllëmbët e duarve të bien shkëndijat e diellit si përmbi manushqet, kur mbi mollëzat e faqeve të bie hija e trëndafilave, e kur buzëve pikojnë qershitë, e kur nga fjala pikon mjalta, kur nga majat e qerpikëve pikojnë kristale, e kur engjëjt ulin fletët tek përshpërisin emrin të të bardhë, në thellësinë e kësaj mesnate, kur çdo gjë i ngjanë një sonate:

A I THUA ZEMRËS SATE, T’I NGJAJË NJË ÇOKOLLATE?!…

 

Filed Under: Featured

Kosova nuk është shtet islamik

February 13, 2014 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/

”Me sot lirisht mund të thuhet se përfaqësues radikal të Islamit në Kosovë i kanë ofruar një argument Rusisë dhe Serbisë që këto dy shtete asnjëherë nuk e kanë pasur deri më tash. Sidomos përfshirja e shqiptarëve në luftën e Sirisë është përdorur gjatë fjalimit në Këshillin e Sigurimit të OKB-së nga përfaqësuesi rus si një rrezik që po vjen nga shqiptarët. Historikisht Rusia dhe Serbia janë munduar të paraqesin shqiptarët dhe të drejtën e tyre për shtet si rrezik për tërë Ballkanin, pasi sipas tyre “ata vetëm duan krijimin e shtetit Islamik”. (Lajme 10.12.14).Ky lajm më goditi shumë, jo pse nuk e prisja  por e kundërta se e dija që një ditë do të na thonë në gojë.Dhe na e thanë.
Vetëdija e ultë kombtare shqiptare në Kosovë është pasojë e një pas lufteje plot skandale shoqërore , turbulenca mediale dhe e një varfërijeje të pa kuptueshme dhe të papritur.Zakonisht për zhvillimin e e ndonjë sëmundjeje ,bakterjeve apo virusëve trupi i lodhur ,i cfilitur dhe i pa yshqyer iu ofron një mjedis shumë të lehtë për shumëzim. Po na  a jemi ata që po ia përgatisim vetës sonë terrenin për një sëmundje të rëndë deri vdekje prurëse? Pak e rëndë kjo pyetje , por tmerruese në suazat e luftës së madhe serbe kundër nesh në arenën ndërkombëtare.
Serbia është ajo e njejta gjithë kohën .Serbët janë të njejtë që kur erdhen kendej pari , me të njejtat apetite për zvoglimin tonë apo edhe mundësisht zhdukjen tonë të tërësishme si komb.Ata e dinë se ku të qëllojnë , i kanë caqet e tyre të shenjuara mirë , i kanë planet e tyre, i kanë stratëgjitë e tyre kundër nesh. Në çdo kohë janë të gatshëm dhe të përgatitur me ”argumentet” e tyre që të na sulmojnë. E ne heshtim , mashtrohemi dhe bijmë pre e propagandave armiqësore të përgatitura posaçërisht për ne.

A jemi shtet islamik ? Jo. A po manifestohemi si i tillë ? Po. Nuk futet muzdraku në thes.

I kam me mijëra pyetje të cilat lypin përgjegje nga të gjithë ne , por kryesorja është se si po arrinë Serbia të na mashtron me lojën e radikalizmit islamik.

Te kalojmë në planet e tyre , në ato plane që janë në publik, të cilat çdo shqiptar që di shkrim -lexim mund ti kupton dhe ta sheh vetën se a është lojtar në lojën e përgaditur antishqiptare.

Botës dhe neve  ,na janë të njohura planet e Garashaninit,Çubriloviqit dhe Ivo Andriqit.Ato janë dhe me ato shërbehet edhe sot politika serbe . Por e keqja që ne nuk i lexojmë dhe nuk bindemi që ujku është gjithnjë tek dera.Dhe , i besojmë buëqeshjës së tij.

Vaso Çubriloviöi ishte një historian , mësues dhe politikan. Në rini kishte marrur pjesë në vrasjen e Franc Ferdinandit në Sarajevë Në Jugosllavinë e vjetër ishte këshilltar politik i shtetit. Pas  Luftës së dytë botërore ishte edhe anëtarë i Akademisë së Shkencave të Serbisë- Çka thot ai në planin e tij për ne? :” Si  që dihet Masat Muslimane , në përgjithësi janë lehtë të ndikuara ( mashtruara ) nga feja dhe besimet e kota dhe janë shumë fanatikë.Kështu ne duhet që  shqiptarëve të iu marrim nën kontrollë njerzit e tyre të fesë me kërcnime apo me para që të kemi më të  lehtë për dirigjimin me ta ( me shqiptarë fxh)….Duhen të gjinden agjitatorët sa më shpejtë të jetë e mundur , dhe special ata të Turqisë , sepse atyre iu besohet më shumë”..Kur vjen puna tek feja, shqiptarët janë shumë të prekshëm, prandaj ata duhet të ngacmohen në këtë pikë Kjo mund të arrihet nëpërmjet keqtrajtimit të tyre . Klerikët e tyre duhen manipuluar , të ndalojmë poligamin e tyre dhe sidomos të mundësojmë mos shkollimin e vajzave te tyre..”.

“Në momentet e fundit të jetës , para se t’i pushoj edhe për pak qaste rrahja e zemrës, Hoxhë Saidi i Dibrës e kishte lënë këtë porosi: “Pa fituar Shqipëria lirinë, mos më vini gurë mbi varrin tim. Pasi të fitohet liria të m’i vini gurët duke i shkruar shqip. Mbi ta të vini një flamur.” Pra siç po shihet Saidi nuk e humbte shpresën se do të vijë dita kur edhe zogu edhe bilbili do të këndojnë lirisht shqip.” po juve cka t iu shkrujnë ne gurin e varrit , apo do që të varrosin në zallin e Afrikës ,pa shenjë e pa dokë?

Filed Under: Analiza Tagged With: Kosova nuk eshte, Shtet Islamik

Kremtohet Dita e Pavarësisë së Kosovës në Hungari

February 13, 2014 by dgreca

 Orë letrare festive në Budapest/

“…bashkë do të arrijmë që ajo që sot na duket e pamundur ta bëjmë të mundur…”. “Ju krijuesit e artistët jeni ambasadorët e vërtetë të Shqipërisë…”. “…Ne duhet të jetojmë për Shqipërinë…”. Nënshtetasi sllovak që e ndien vetën shqiptar dhe veproi deri në sakrificë për kauzën shqiptare./

Nga Hazir Mehmeti, Budapest/
Në kryeqytetin e bukur hungarez nën përkujdesjen e Ambasadës së Republikës së Kosovës dhe në bashkëpunim me Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Krijuesve Shqiptarë “Aleksandër Moisiu” në Austri, u organizua orë letrare artistike në kuadër të shënimit të gjashtë vjetorit të pavarësisë së Kosovës. Mbrëmja festive e pasur me program të larmishëm kulturo-artistik ishte nën patronatin e z.Sami Ukellit, ambasador i Kosovës në Hungari. Manifestimin e nderoi me praninë e tij z.Ibrahim Makolli, ministër për diasporë. Të pranishëm ishin edhe znj. Mira Hoxha, ambasadore e Republikës së Shqipërisë në Hungari; Z.Iljaz Feta, këshilltar në Ambasadën e Maqedonisë në Hungari;  Dr.Etleva Lala, drejtoreshë në Katedrën e Albanologjisë në Budapest;  z. Kurt Gostentschnigg, shkrimtar dhe përkthyes;  z.Kamil Weiner, mysafir nga Sllovakia, një aktivist dhe shkrimtar i cili së fundi shkruan edhe në gjuhën shqipe;  Z. Driton Smakaj, veprimtar, krijues, ideator dhe koordinues në realizimin e orës letrare me krijues nga Austria.  Paraqitje e programit u bë me sukses nga znj. Jehona Muja-Sukaj.
Në fjalën e tij përshëndetëse ministri, z.Ibrahim Makolli, mes tjerash tha:” Ku flet arti, politika heshtë, kudo që jemi do angazhohemi, pavarësisht se herë-herë edhe do të lodhemi e mërzitemi, por asnjëherë dhe në asnjë moment të mos e humbim besimin, ne si komb kemi mundësi. Por ajo që nevojitet është t’i bëjmë bashkë të gjitha pjesët e trupit të shpërndarë gjithandej botës. Dhe, duke i bërë bashkë do të arrijmë që ajo që sot na duket e pamundur, ta bëjmë të mundur dhe të realizueshme, sepse në të kundërtën edhe ajo që sot na duket e mundur, nëse nuk bëhemi bashkë, nëse nuk i mobilizojmë kapacitetet tona sikur i kemi mobilizuar në një kohë, atëherë edhe e mundura do të bëhet e  pamundur. Gëzuar Dita e Pavarësisë! Shkrimtarëve suksese në artin e tyre! Edhe njëherë, sikur edhe herëve tjera kur jemi takuar, e shprehi gatishmërinë e Ministrisë së Diasporës për të qenë afër në secilin moment në plotësimin e shumë nevojave që ne kemi brenda dhe jashtë.” Znj.Mira Hoxha, ambasadore e Shqipërisë në Hungari në fjalën e saj mes tjerash tha: “Dyert e ambasadave janë të hapura si gjithnjë. Nuk është hera e parë që ne organizojmë mbrëmje artistike. I përgëzoj Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Krijuesve dhe të gjithëve, urime pavarësia e Republikës së Kosovës.  Ju krijuesit e artistët jeni ambasadorët e vërtetë të Shqipërisë. Imazhi i juaj është imazhi më i mirë i Shqipërisë. Ju faleminderit dhe jetë të gjatë Kosovës”.Fjalën e rastit e mbajti nikoqiri i mbrëmjes z.Sami Ukelli, ambasador i Republikës së Kosovës në Hungari. “Krijuesit dhe të pranishmit tjerë i falënderoj shumë, të cilët kanë gjetur kohe të vijnë këtë mbrëmje. Po ashtu e falënderojmë ministrinë, z. Ibrahim Makolli. Ardhja e juaj nga Austria kur dihet se ju vini pas angazhimit tuaj ditor në vendet e punës atje, na nderon në veçanti. Ne po festojmë ndër të parët sonte duke e nisur kështu shënimin gjashtë vjetorit të pavarësisë së Kosovës. Jemi shtet i ri por me ministri të diasporës, kjo tregon për përkushtimin tonë përgjithësisht për mërgatën tonë kudo që gjendet. Shpresoj se edhe Republika e Shqipërisë do ketë një dikaster të ngjashëm për koordinim më të mirë rreth mërgatës edhe me ministrinë tonë të diasporës, kjo edhe po ndodhë.”
Në emër të LShKSh “Aleksandër Moisiu” përshëndeti kryetari i saj, poeti Besim Xhelili. “ Krijues të bashkuar arrijnë më shumë, nga ky cak i yni tani në shoqatën tonë kemi një numër të kënaqshëm krijuesish, mes tyre edhe nga Hungaria z.Driton Smakaj. Jemi të hapur edhe për shkrimtarë e krijues tjerë nga vendet tjera për rreth nesh. E filluam disa veta, kurse tani kemi 27 shkrimtarë e krijues tjerë arti të përfaqësuar me veprat e tyre. Në pikturë prizrenasi Gazmend Freitag, momentalisht me pikturat e tij në Verona të Italisë i cili nga atje ju përshëndetë. Krijuesit  rrjedhin nga të gjitha viset etnike shqiptare me artin e tyre kanë treguar vlera arti edhe para kombeve tjera.” Z.Anton Marku prezantoj botimin e antologjisë së shkrimtarëve dhe krijuesve shqiptarë në Austri, i botuar në dy gjuhë, shqip dhe gjermanisht. Nga krijimtaria e tyre lexuan poezi Anton Marku, Besim Xhelili, Kurt Gostentschnigg,  Mërgim Osmani. Z. Kamil Weiner, përkthyes, regjisor e publicist në fjalën e tij në një shqipe të rrjedhshme mes tjerash tha: “Jam themelues i shoqatës “Besa” në Sllovaki e cila nxori edhe revistën mujore në shqip “Besa”, ku shkruhej për problemet e Kosovës dhe të shqiptarëve në përgjithësi në trojet tona. Kisha bashkëpunëtor të gazetës kroat, slloven e nga kombe tjera ku trajtoheshin problemet e Kosovës dhe shqiptarëve. Isha gjatë gjithë kohës së luftës në Kosovë si prijës i gazetarëve sllovak dhe çek. Kam përkthye disa vepra të autorëve shqiptarë në sllovakisht dhe të atyre sllovak në shqip” z.Weiner lexoi dy poezi në gjuhën shqipe. Ai mes tjerash tha: “Ne duhet të jetojmë për Shqipërinë e jo të vdesim për Shqipërinë”. Poeti shkodran Ragip Dragusha e entuziazmoi publikun me poezitë e tij “Breshka” dhe “Zana e Malit” duke i interpretuar ato bukur dhe me plotë pasion, për çka publiku e shpërbleu me duartrokitje të gjata. Mbrëmjen e ndihmuan edhe afaristë shqiptarë të suksesshëm, mes tyre edhe z.Lutfi Kabashi i cili shtroi darkë pritje për mysafirët.

Filed Under: Reportazh Tagged With: dita e Pavaresise, Hungari, Kosoves, Ore letrare ne budapest

Pas festimit të Shën Vlentinit

February 13, 2014 by dgreca

Nga Pierre-Pandeli Simsia/

Ai hapi derën e apartamentit dhe hyri brenda me ngadalë, ashtu siç hynte çdo ditë. Edhe nëse ndjehej i lodhur kur kthehej në shtëpi, përpara nënës së tij mundohej të shtirej i qeshur dhe i gëzuar. Në dorë mbante një gonxhe trëndafili ngjyrë vishnje.

– Erdhe? – i tha e ëma dhe u çua në këmbë nga ndenjësja ku po rinte ulur. Sytë i shkuan menjëherë tek ajo gonxhe trëndafili. “Është Shën Valentini sot…” – mendoi dhe ndjeu një gëzim në shpirt.
Ai e përqafoi si gjithmonë, e puthi dhe hyri në guzhinë. E ëma i shkoi nga pas. – Ma jep mua – i tha, – ta vendos në një gotë me ujë, ti shko lahu.
Atij nuk i pëlqeu që e ëma të ndjente  gëzimin e asaj luleje dhuratë që ai nuk e dëshironte. Nuk e kishte adhuruar kurrë atë vajzë, shoqen e klasës, madje as shenjën më të vogël të simpatisë së tij ndaj saj nuk kishte treguar. Ishte ndjerë krejt i befasuar, kur ajo me gonxhe trëndafilin në duar ishte drejtuar tek ai duke i uruar festën e Shën Valentinit. Ai me mirësjellje e kishte falenderuar dhe për të mos e fyer e kishte pranuar lulen. Kërkesës së saj për një festim së bashku në mbrëmje, ai e kishte refuzuar.

– Sonte është dita juaj – i tha e ëma, kur po rinin ulur në tryezën e ngrënies. Po të lutem… të jesh i kujdesshëm dhe… mos u vono shumë në mbrëmje.
– Ai duke u përtypur, buzëqeshi dhe lëvizi kokën në shenjë pohuese, si për të aprovuar ato ç’farë tha ajo.
Ndryshe nga vitet e tjera, atë vit, Shën Valentinin kishte menduar ta festonte me një shoqëri të re.
Një shok latino-amerikan i kishte propozuar që atë mbrëmje të shkonin së bashku në klub me një grup vajzash edhe ato latino-amerikane. I kishte pëlqyer propozimi i shokut, aq më tepër që për të ishte hera e parë që do festonte me vajza të huaja…
Mendoi të pushojë në shtrat, derisa të vinte ora e lënies së takimit.

– Mos merr shumë para me vete – i tha e ëma, tek e shihte përpara pasqyrës, ndërsa ai krihte flokët.
– E pooo… një herë në vit është kjo ditë moj mama, pastaj…
– Kujdes edhe me pijen, je edhe në timonin e makinës, mos pi shumë.
Ai nuk foli, nënqeshi duke parë fytyrën e saj në anën tjetër të pasqyrës .
– Më pëlqen shumë kjo era e kolonjës që përdor – i tha ajo, duke ndjerë dënesë për fjalët që tha dhe për të ndëruar bisedën që ajo vetë e nisi.
– Po ti, ku do shkosh për ta festuar? – i tha ai dhe qeshi siç e kishte zakon kur bënte shaka me mamanë.
– Eh! Shën Valentin zeza për mua… unë do ta festoj duke të pritur ty.
– E po mirë atëhere, kalofsh edhe ti gëzuar mama – tha duke qeshur dhe e përqafoi.
Ai doli jashtë, ndërsa e ëma po qendronte te pragu i derës dhe po e shoqëronte me sy nga prapa.
– Dëgjo bir,  mos e mbaj fikur telefonin kur të të marr unë. Më dërgo edhe ti nganjëherë zile.
Ai ndaloi dhe ktheu kokën   – Mos u bëj merak mama – tha dhe e përshëndeti me dorë.
Gruaja mërmëriti disa fjalë, duke e ndjekur me sy nga prapa. “Zoti të ndihmoftë bir”
Shkoi në guzhinë, qendroi përpara gotës me gonxhe trëndafili dhe buzëqeshi. “Të keqen nëna” – tha dhe afroi kokën duke i marrë erë. Iu duk se ndjeu erën e të birit.
Ai ecte rrugës drejt vendit ku ishte makina. “Më mjaftojnë paratë që kam” – mendoi.
Rrugës me makinë iu kujtuan ato, vajzat latino-amerikane që s’i njihte dhe s’i kishte parë kurrë. “Kanë trup të bukur dhe… kulturë seksuale …” mendoi. Ndaloi CD-në me këngët që po dëgjonte dhe vuri një tjetër me muzikë latino-amerikane. “Muzika “Salsa” më pëlqen shumë. Më japin shumë kënaqësi këto trompat dhe kitarat kur i dëgjoj në këngët e tyre” – dhe iu parafytyruan vajzat latino-amerikane në përgjithësi me bluzet e hapura përpara kraharorit, që ua tregonin gjokset ngjyrë gruri… dhe pantallonat xhinse, të ngushta, që u rrinin ngjitur pas trupit…
Diçka mendoi dhe një “aahh” i doli pa e kuptuar as ai vetë.
Tingullin melodik të  ziles së telefonit nuk e dëgjoi nga tingujt e lartë që po dëgjonte  këngët e CD-së.
Shoku që i kishte dërguar zile ishte shqetësuar nga mospërgjigjja e tij. Kishin kaluar pothuajse 15 minuta që i kishte lënë mesazh dhe ai nuk po i përgjigjej. Shoku më tepër do ndiente druajtje nga vajzat nëse për ndonjë arësye ai nuk do vinte.
Pas pak, atij iu kujtua t’i dërgojë një telefonatë shokut. Uli zërin e muzikës që po dëgjonte dhe nxorri telefonin. Atëhere e pa se shoku i tij i kishte dërguar thirrje dhe i kishte lënë mesazh.
Nuk vonoi shumë dhe ata u takuan në vendtakim.
– Ku janë ato, nuk do vijnë sonte? e pyeti shokun sapo zbriti nga makina.
– Do vijnë, por, vajzat… ti e kupton vetë…
Cigarja që e ndezën ishte djegur deri në gjysëm, kur përballë tyre u shfaqën gjashtë vajzat. Të gjashtave fytyrat e tyre ngjyrë gruri u shkëlqenin nga kremrat që kishin venë. Ishin të bukura dhe elegante në trup, vetëm dy nga ato kishin një shëndet më të theksuar që binte në sy.
Ato u afruan buzagaz, u përshëndetën, duke u prezantuar secila emrin e saj.
– Ju latino-amerikanet keni emra të bukur, ashtu siç jeni edhe vetë – tha ai, si për të hyrë i pari në bisedë.
– Edhe emri yt është i bukur – tha njëra nga ato dhe qeshi. E qeshura e saj u pasua edhe nga të tjerat.
– Vetëm emri i tij është i bukur? – pyeti shoku vajzat.
– Ty të njohim ne, por po themi për këtë shokun e ri. Shumë tërheqës qenka. – foli një vajzë tjetër.
– Që të mos vonohemi, – tha ai, – të shkojmë atje për ku jemi nisur. Hajde shpejt, tre vajza të vijnë në makinën time dhe tre të tjerat të shkojnë në makinën e tij.
Vajzat panë njëra tjetrën në sy. Nuk dinin në cilën makinë të shkonin.
– Hajde, – foli përsëri shoku dhe zgjati dorën, duke prekur tre vajzat që kishte më pranë. – Ju të treja hajdeni me mua; kurse ju, shkoni me të.
Në klub ishte vërtet një mbrëmje e këndëshme dha gazmore, siç është vetë dita e Shën Valentinit. Drita e zbehtë që lëshonin flakët e qirinjve mbi tavolina e bënte eksituese ambientin gjithandej. Djem dhe vajza të reja kërcenin dhe këndonin nën ritmet e muzikës frenetike që ndryshonte herëpashere ritmin e saj. Dikush gjatë vallëzimit mbante një shishe birrë në dorë, dikush një gotë me konjak, uiski, pije të ndryshme.
– Të lutem zemra ime, më thuaj çfarë të pëlqen tjetër të pish? – po i thoshte një djalë, që dukej se e kishte zënë pija, shoqes së tij, që rrinte ulur mbi gjunjtë e tij në një tavolinë më tej dhe nxorri paratë nga portofoli. Vajza iu avit më pranë, mbështeti shpinën në gjoksin e tij dhe ngriti kokën. – Dua një puthje të nxehtë tani mjalti im,vetëm puthje dua tani, puuthje – dhe zgjati buzët…
– Ju ç’dëshironi të pini tjetër? – pyeti shoku latino-amerikan vajzat.
– Jo, jo!  Është radha ime për të paguar – tha ai dhe menjëherë nxorri paratë nga portofoli.
Njëra nga ato e pa me bisht të syrit kur ai nxori portofolin dhe u duk sasia e madhe e parave dhe shikimin e hodhi nga shoqja e saj. I bëri një shenjë me kokë që askush nuk e pa. Edhe shoqja iu përgjigj shikimit të saj, të shoqëruar me një buzëqeshje të lehtë dhe shkelje të syrit të djathtë.
Vajzat donin të pinin përsëri birrë.
Dy nga ato gjashtë vajzat u çuan dhe filluan të spërdridhnin belin dhe vithet në mënyrë të pahijshme sipas ritmit të muzikës që ishte e mprehtë dhe shurdhuese. Më pas i shkuan edhe katër të tjerat që imitonin shoqet e tyre. Njëra nga ato zbërtheu kopsat e këmishës, sa iu dukën mbajtëset e gjoksit ngjyrë qielli, të qarkuara me tyl.
Djemtë po i kundronin ëmbël. Mbi fytyrat e tyre rëshkiste buzëqeshja e lehtë që ia vijosi fytyrën.
– Çohemi të vallëzojmë edhe ne – i tha ai shokut latino-amerikan. U çuan dhe nën tingujt e muzikës kërcenin edhe ata mes atyre njerëzve të shumtë. Atë e çuan këmbët tek vajza që kishte zbërthyer këmishën. Ai i qe avitur fare pranë, ndërsa ajo i hodhi  krahët në qafë. Aroma e fortë e parfumit të saj ia goditi fytyrën. Shihte gjoksin e saj gjysëm të zbuluar që e kishte fare pranë, ndërsa ndjente prekjen e kofshës së tij nga kofsha e saj.
– Rroftë Shën Valentini – tha shoku duke qeshur i cili në atë çast ishte pranë tyre. Nga tingujt e fortë të muzikës nuk u dëgjua ç’tha ai, vetëm u kuptua nga lëvizja e buzëve.

Ajo mbrëmje kaloi këndshëm, ashtu siç kalohet përherë festa e bukur e të dashuruarve.
Kur dolën jashtë për të ikur, kërkesës së djemve për të kaluar disa çaste të këndshme dhe intime në një nga motelet aty pranë, vajzat e refuzuan, duke premtuar se miqësia e tyre do të vazhdojë edhe në ditët që do të vijnë.

E ëma e tij edhe pse kishte kaluar ora 3:15 e mëngjesit, rrinte në dhomë dhe priste të birin të vinte.

– Si do t’i çojmë vajzat tani në shtëpi? – pyeti ai shokun kur dolën jashtë.
– Ashtu siç edhe erdhëm, tre në makinën tënde dhe tre në makinën time.
Vajza që kishte kërcyer me këmishën e zbërthyer e pa ëmbëlsisht atë, si për t’i thënë që dëshironte të ishte në makinën e tij. Edhe ai vetë e donte një dëshirë të tillë, prandaj edhe i buzëqeshi në shenjë aprovimi.
Kur vajzat hipën në makinë, për çudinë e tij, në ndenjësen e parë në krah të tij u ul një vajzë tjetër. Ai nuk i tha gjë asaj edhe pse donte që në atë vend të ishte ajo…, e cila u ul në ndenjësen prapa tij.
– Të dëgjojmë pak muzikë latino-amerikane? – tha ai, – se keni muzikë të bukur ju, ashtu siç jeni edhe vetë – dhe pa marë përgjigje nga ato shtypi butonin. Tingujt e ëmbël të muzikës u përhapën brenda kabinës së  makinës, ndërsa vajzat filluan ta shoqëronin muzikën me përplasjen e pëllëmbëve.
– Vetëm më tregoni rrugën nga duhet të shkojmë – tha, pa e lëvizur kokën dhe shikimin para.
Befas ndjeu një prekje në pjesën e qafës. Gishta të lëmuar po e ledhatonin. Pastaj dëgjoi një frymëmarje përzierë me erë alkooli që i ishte afruar pranë, një puthje të lehtë në qafë dhe më pas fjalët: “Unë kisha shumë dëshirë sonte…” – Ishte vajza me këmishën e zbërthyer e ulur prapa tij ajo që po i fliste dhe që i bënte ato veprime.
Ai nuk foli, vetëm buzëqeshi. Ndjeu përsëri një puthje tjetër në qafë dhe dy duar përpara gjoksit të tij që po lëviznin me ngadalë.  – Paske shumë trup të bukur – dëgjoi përsëri zërin e saj. Vajza tjetër e ulur në krah të tij në ndenjësen përpara, shikonte me bisht të syrit veprimet e shoqes dhe buzëqeshte.
Dy duart e saja po lëviznin në pjesët e trupit të tij: – Sa trup i bukur…!” – dhe e puthi përsëri në qafë. Ai nuk foli, shikonte përpara në timon dhe ndjente kënaqësi nga ai veprim i vajzës.
Pastaj iu duk se ishin katër duar që po ledhatonin trupin e tij. – “Ç’më ndezën…! S’kanë faj, vajza të reja në moshë, i është ndezur gjaku, por tani ndikon edhe pija… Ku ma gjetën dhe mua tani që kam timonin në duar…”
Dy duar të zgjatura nga prapa shpinës iu afruan shumë pranë pjesës së barkut të tij, ndërsa dy duart e tjera, lëviznin lirshëm në pjesë të ndryshme të trupit, të shoqëruara me puthje në qafë dhe në shpinë. Nuk mund t’i ndalonte veprimet e tyre, sepse edhe ai vetë kishte hyrë në të njëjtën botë si ato, në botën e eksitimit. Vetëm kishte një merak, të ishte i vëmendshëm në timon. Rruga ishte e shkretë dhe e qetë. Kulmi arriti, që edhe ai vetë nuk do ta besonte, kur duart e shtrira nga prapa me trupin pak të përthyer pranë tij, filluan e t’i zbërthejnë pantallonat. Vajza e arriti atë që dëshironte dhe bashkë me ato të dyja nga prapa në atë lojë, hyri edhe vajza në krah tij. Tre vajza të shthurura bënin veprime të “çmendura” ndaj një mashkulli që nuk kishte forcë t’i ndalonte, sepse vetë ndjenja e kishte mposhtur forcën dhe logjikën në ato çaste.
Në atë kabinë makine që ecte me shpejtësi mesatare, në orët e para të atij mëngjesi dëgjoje vetëm muzikë, të qeshura,…
Sa shpejt dhe pa u kuptuar mbërritën në vendin ku duhet të zbrisnin vajzat. Dy makinat qendruan njëra pas tjetrës. Vajzat dolën nga makinat, i falenderuan djemtë, u përqafuan, madje edhe i puthën. Ato u larguan me dëshirën edhe në takime të tjera…
Ai donte t’i tregonte shokut të vetë latino-amerikan për atë që i kishte ndodhur,”çmendurinë” e tyre, por tingulli i ziles së  telefonit celular që u dëgjua në atë çast, nuk e la që ai të fillonte bisedën. Kur vuri dorën për të marrë telefonin, ndjeu se i mungonte portofoli i parave që e mbante zakonisht në xhepin e djathtë të pantallonave. I shqetësuar po kërkonte me duar nëpër xhepa; e ndjeu portofolin në xhepin e majtë. Edhe pse pak i dehur, e mbante shumë mirë mend që portofolin e kishte vënë në xhepin e djathtë të pantallonave, ashtu siç e mbante përherë, ndërsa tani, portofoli kishte ndërruar vendin. Kjo e bëri të dyshojë. E nxorri portofolin dhe e hapi. Nuk po u besonte syve kur e pa portofolin bosh në vendin e mbajtëses së parave. Mendja i shkoi menjëherë tek dokumentet e tjera dhe tek kartat e kreditit që mbante në portofol. Ato ishin të paprekura, vetëm paratë mungonin. I shqetësuar vrapoi në drejtim të tyre, duke u thirrur edhe me zë. Shoku i tij i tronditur nga ajo ç’i kishte ndodhur shokut të vetë, filloi edhe ai të vrapojë pas tij. Në vrapim e sipër shokut latino-amerikan diçka iu kujtua; ndaloi dhe nxorri edhe ai portofin nga xhepi ku e mbante. Të njëjtin fat kishte pasur edhe ai si shoku i vetë; edhe atij i mungonin të gjitha paratë e mbetura nga mbrëmja. Vazhdoi të vrapojë përsëri pas shokut. Të tronditur në kulm iu afruan vajzave. Ato si të mos dinin gjë, ndaluan dhe hapën krahët për t’i përqafuar, por u zhgënjyen kur ndeshën me zemërimin dhe sharjet e tyre. Ato me ëmbëlsinë femërore e mohuan çdo gjë. Njëra nga ato pati guzimin që edhe t’i fliste me ton të ashpër, si akuzonjës ndaj atyre vajzave të “pafajshme”. Guximin e saj e morrën pastaj të gjitha ato duke mbrojtur “pafajësinë” e tyre.
Djemtë u dorëzuan, s’kishin ç’të bënin. Nuk e kishin të drejtën t’i preknin me dorë kundër dëshirës së tyre, për një kontroll.
U kthyen të dëshpëruar pa i përshëndetur.

Kur ai hyri në shtëpi në orët e para të mëngjesit e ëma po rinte në dhomën e pritjes. Po shihte  programet televizive. Ajo nuk kishte fjetur gjithë natën, derisa i biri të kthehej në shtëpi.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: pas festimit, Pjer Pandeli Simsia, te Shen Valentinit

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 4867
  • 4868
  • 4869
  • 4870
  • 4871
  • …
  • 5724
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare
  • Në sinoret e Epirit…
  • Mbrëmë hyri në fuqi Ligji i SHBA për autorizimin e mbrojtjes kombëtare
  • Skënderbeu “grek”, ose si të bëhesh grek pa e ditur
  • A historic moment of pride for the New Jersey Albanian-American community
  • U zhvillua veprimtaria përkujtimore shkencore për studiuesin shqiptaro-amerikan Peter Prifti
  • Dashuria që e kemi dhe s’e kemi
  • “Jo ndërhyrje në punët e brendshme”, dorëheqja e Ismail Qemalit, gjest atdhetarie dhe fletë lavdie
  • Arti dhe kultura në Dardani
  • Gjon Gazulli 1400-1465, letërsia e hershme shqipe, gurthemeli mbi të cilin u ndërtua vetëdija gjuhesore dhe kulturore e shqiptarëve
  • “Albanian BookFest”, festivali i librit shqiptar në diasporë si dëshmi e kapitalit kulturor, shpirtëror dhe intelektual
  • VEPRIMTARI PËRKUJTIMORE SHKENCORE “PETER PRIFTI NË 100 – VJETORIN E LINDJES”

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT