dgreca – Page 5348 – Dielli

Presidenti Obama nuk e kalon dot Dhomën e Përfaqësuesëve për legalizimin e emigrantëve

July 12, 2013 by dgreca

Reforma e imigracionit në SHBA, Dhoma e Përfaqesuesve, ndërpret ëndrrën e 11 milion emigrantëve/

Dhoma e Përfaqësuesve hodhi poshtë përpjekjen e President Barack Obamës dhe të Senatit për reformën gjithpërfshirëse të imigracionit që do t’u jepte status ligjor dhe do t’u hapte rrugën drejt shtetësisë rreth 11 milionë njerëzve që jetojnë ilegalisht në Shtetet e Bashkuara. Udhëheqësit republikanë mbështesin një praktikë shkallë-shkallë që përqendrohet së pari në sigurimin e kufijve dhe zbatimin e ligjeve të imigracionit. Imigrantët hispanikë në moshë të re thonë se republikanët do të humbasin votat e latinove nëse nuk miratojnë reforma të ndjeshme. Një rrjet të rinjsh pa dokumente, i quajtur “Ëndërrimtarët” po luan një rol kyç në mbështetje të reformës së imigracionit në Shtetet e Bashkuara. Vitin e kaluar, President Obama lëshoi një derektivë për t’u dhënë shumë prej tyre një starus gjysmë ligjor imigracioni. Tani ata po flasin hapur për pasojet humane të deportimit, duke i dhënë lëvizjes për reforën një dimension human.
Ndërkohë që ligjvënësit amerikanë po shqyrtojnë reformën e imigracionit, braziljania Renata Teodora dëshiron që ata të mendojnë për të.
“Është me rëndësi që të paktën të tregosh historinë tënde që njerëzit të mësojnë se nuk je kriminel. Nuk je dikush që vjedh nga taksat e tyre, vendin e tyre në shkollë, je si gjithë amerikanët e tjerë”.
Teodora është mes Ëndërrimtarëve, një epitet që përdoret nga mbrojtësit e të rinjve imigrantë pa dokumente që tani mund të jetojnë, të punojnë dhe të shkojnë në shkollë në Amerikë, në saje të direktivës presidenciale të lëshuar vitin e kaluar nga Presidenti Obama.
Për të demonstruar se sistemi i tanishëm i imigracionit nuk është human, ajo shkoi kohët e fundit në Arizona me grupin pro legalizimit United We Dream, Të Bashkuar ne Ëndërrojmë, për të vizituar nënën e saj përherë të parë në gjashtë vjet. Familja e saj u deportua. Ata e lanë Renatën në Shtetet e Bashkuara për një jetë më të mirë. Megjithëse ribashkimi ishte planifikuar për të dhënë një mesazh, Teofora thotë se biseda nëpërmjet gardhit kufitar ishte emocionale.
“Nuk e kisha menduar se një ditë do të shkoja për të takuar nënën dhe të mos kisha mundësi ta përqafoja atë për shkak të këtij gardhi portokalli që më ndante me personin më të bukur”.
Në këtë video Ëndërrimtarët i kundërvihen Senatorit të Floridës, Marco Rubio, para se Senati të miratonte një projektligj për reformën e imigracionit që tani po shqyrtohet nga Dhoma e Përfaqësuesve.
Julieta Garibay po e United We Dream thotë se Ëndërrimtarët në 26 shtete e kanë dhënë forcë lëvizjes.
“Medoj se shumë njerëz kanë filluar të shikojnë se edhe kur je pa dokumete mund të kesh forcë dhe të ushtrosh presion ndaj anëtarëve të Kongresit dhe Presidentit”
Ata që janë kundër hapjes së rrugës drejt shtetësisë për imigrantët pa dokumente e quajnë atë amnisti dhe thonë se ajo reformë do të nxisë imigracionin e paligjshëm. Jack Martin punon në Federatën për Reformën e Imigracionit në Amerikë
“Në se amniston këta të rinj, u hap rrugën atyre drejt shtetësisë amerikane dhe në këtë mënyrë ata mund të sponsorizojnë prindërit e tyre që i sollën ata ilegalisht në Shtetet e Bashkuara. Kjo është një lloj amnistie me pasoja për të ardhmen”.
Por ai pranon se Ëndërrimtarët kanë patur sukses në nxitjen e mbështetjes së publikut për çështjen e tyre.(Kortezi VOA)

MITHAT FRASHERI: Komunizma, Një kolerë që shkatërron shpirtin

July 12, 2013 by dgreca

Letrat e Mit’hat Frashërit-Për miqtë e mi t’Amerikës/

Letrat e Mithat Frashërit ngjan si një letër e hapur, ku ai u drejtohet miqve të tij bashkatdhetarë në Amerikë, duke kërkuar prej tyre ndihmë. Komunizmi, regjimi që e urreu deri në vdekje, kishte mbërthyer tashmë Shqipërinë. Viti shënonte 1946. Diçka më pak se tre vjet para se ai të ndahej nga kjo jetë. Mid’hat Frashërit dhe miqve të tjerë që ishin kundër këtij regjimi, s’ju kish mbetur rrugë tjetër veç emigrimit. Letra na zbërthen çdo pikëpamje të tij mbi situatën e krijuar menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, shqetësimet e tij, revoltën, trishtimin dhe parashikimet mbi sistemin e ri që po vendosej në Shqipëri.

Angazhimi i tij politik nuk qe një rastësi. Edhe pse kishte dhënë dorëheqjen nga aktiviteti politik në vitin 1925, pas shumë kohe heshtje, në vitin 1939 ai iu rikthye sërish politikës. Pas pushtimit të vendit nga Italia fashiste vendos të rikthehet. Në vitin 1941, ai është ideologu kryesor dhe një nga themeluesit e Partisë Nacionaliste, e njohur më shumë me emrin Partia e Ballit Kombëtar. Kundërshtar i Partisë Komuniste të Shqipërisë, Midhat Frashëri u detyrua që në nëntor 1944, të largohet nga Shqipëria dhe të vendoset në Itali. Mbase ka qenë në Itali edhe gjatë kohës kur ka shkruar këtë letër. Edhe pse ai nuk e shënon vendndodhjen e tij. Në fund të letrës ai shkruan thjeshtë: “…Mid’hat Frashëri… Në mërgim më 1 dhjetor 1946″. Në këtë moment të jetës së tij, edhe pse i zhgënjyer ai duket më energjik se kurrë. Bën plane dhe mbi të gjitha informon, kërkon t’iu hapë sytë njerëzve e të zhdukë çdo aureolë optimizmi që kishte mveshur idetë e njerëzimit mbi “mrekullitë e sistemit të ri shoqëror”. Çfarë po ndodhte në të vërtetë në Shqipëri? Çfarë ishte komunizma, me ç’forma dhe mënyra po vendosej diktatura dhe çfarë fshihej pas fjalëve reforma dhe përparim? Pak kush si ai mund ta analizonte atë fillim të vrullshëm… për më tepër të parashikonte pasojat që do të vinin për gjithë shqiptarët.

Komunizma, Një kolerë që shkatërron shpirtin

Për miqtë e mi t’Amerikës

Të dashur miq,

Kemi dy vjet që u detyruam të largohemi nga Shqipëria dhe të bëhemi refugjatë. Sot, në tokën e mërimit të anës perëndimore të Adriatikut, jemi afër 750 shqiptarë, në mes të të cilëve edhe gra, kalamanj e pleq. Në Greqi janë 800 refugjatë të tjerë, të larguar nga atdheu, mezi të shpëtuar nga masakrat, despotizma dhe tmerri që ka mbuluar Shqipërinë. Këta 1500 refugjatë janë nga të gjithë anët e Shqipërisë: Konispoli, Shqipëria e mesme dhe e veriut edhe një numër i madh nga Kosova.

Që dy vjet, kujdesi ynë i parë ka qenë të hyjmë në korespondencë me miqtë dhe farefisin që kemi në vendet e largët: Australi, Turqi, Egjypt, Shtetet e Bashkuara t’Amerikës, por veçanërisht me këtë të fundit, ku ndodhet kolonija jonë më e madhe. Shqipërinë e lam në tym e në flakë. Komunizma përgatitej të festonte triumfin e saj në mënyrë komuniste, do me thënë, duke therur, pushkatuar, mbytur, vrarë e torturuar, gra, burra, djem, çupa, të mëdhenj e të vegjël dhe sidomos të pafajshëm.

Deshmë të tërheqim vërejtjen e vëllezërve tanë që ndodhen larg Atdheut dhe që s’kishin pasur mundësi të informohen dhe të kuptojnë të vërtetën. Kjo nuk na dukej një çudi as edhe një gjë e mosbesuar, se, të paktën tri radio të mëdha në gjuhën shqipe ishin në favor të komunistëvet dhe bënin propagandën e tyre. Por, ne na duhej të shpejtonim që të shpëtojmë opinionin e shqiptarëvet që ishin larg Atdheut: Kishim për detyrë të ndritonim mendjen e tyre dhe t’u viheshim në shërbim për çdo informatë që ata mund të kishin nevojë. Ata që kishin mbetur në Shqipëri, mund t’i quanim që të gjithë si të mjerë të burgosur, me zinxhirë në këmbë dhe me litar në grykë. Kishim nevojë, një orë e më parë, të shpëtonim nga robëria, në mos materiale por morale, kolonitë tona. Bëmë thirrje në ndjenjat patriotike dhe njerëzore të miave tanë të largët. Gjithë shpresën e mëkëmbjes së madhe e kishim te kolonija juaj, se ju rroni në një vend të lirë, nën një qeverisje liberale. Ju ishit larg tiranisë, larg despotizmës dhe larg diktaturës kuqalashe. Nuk kishit në Shtetet e Bashkuara, asnjë Mehmet Shehu, asnjë Enver Hoxha, asnjë Tito. Pastaj, kujtonim edhe patriotizmën tuaj të viteve 1919 dhe 1920. Kujtonim se qysh, të gjithë së bashku, si një njeri i vetëm, jini ngritur atëhere në këmbë dhe kini luftuar për indipendencën e asaj Shqipërie, për kufijtë e asaj Shqipërije dhe për nderin e asaj Shqipërije. Më të shumtët prej jush i njoh dhe më njihni personalisht. Kishim, pra, jo vetëm detyrën që të hynim në korespondencë me ju, por edhe të drejtën.

Me qindra letra ju janë dërguar, jo vetëm miqvet tuaj si unë, por edhe prej vëllezërvet, kushërinjvet, nipërvet dhe ungjërvet tuaj. Disave nuk u është kthyer përgjigje. Me çdo kusht ishte nevojë që të ndriçohej opinioni i tyre që të vononin akoma të mësojnë edhe të kuptojnë të vërtetën. Dhe kjo e vërtetë çdo ditë u bë më tepër tragjike. Krimet e komunistëvet gjatë luftës, i vazhduan krime të tjerë, ekzekutimet pa gjyq ose me gjyq rrugësh, me ligje edhe pa ligje, vajtën duke u shumëzuar. Perëndija vetëm e di numurin e atyre që janë mbytur. Më të shumtët as ekzekutoheshin, as edhe masakroheshin në burgje, por vriteshin e çpoheshin me thikë në udhë e sipër. Sot vallë janë të burgosur, 16.000 apo 26.000? Sa prej tyre gjenden të sëmurë dhe gati për vdekje? Sa familje gjenden të internuar në Krujë, Berat e gjetkë?…

***

Doni të pyesni për reforma? Jua them unë. Reforma më e bukur, në krijimin e së cilës komunistët e Shqipërisë kanë rrëfyer një zotësi dhe një inteligjencë të vërtetë, është frika: nëna dhe baba të kenë frikë nga çupa dhe nga djali i tyre. Shqiptari të dridhet nga fisi më i afërt i tij se mos veje e ta kallëzoje te policija, simbas sistemit rus, G.P.U dhe N.K.V.D.

Lumturi e popullit? Vërtet një lumturi e mirë! Bujqvet, katundarëvet dhe atyre që s’kishin asgjë, qeveria demokratike dhe popullore e Enver Hoxhës u ka dhënë nga një pëllëmbë dhe. Por gjithë produkti i djersës së tyre vete në hambar të qeverisë dhe i gjori bujk, katundar ose proletar, duhet që të vejë çdo javë në zyrë të marrë te nëpunësi komunist kafshatën e gojës.

Qysh në fillim të regjimit të komunistëvet, gjith mallrat, ilaçet, veglat e mjekësisë dhe të kirurgjisë, çdo gjë që u gjend në drogeritë dhe depozitat e Shqipërisë, u dërgua te xhaxha Tito, dhe kjo për shpërblim të shërbimit që bëri Titoja duke vrarë afro 50.000 shqiptarë të Kosovës. Vajtën leshtë, lëkurët, benzina dhe nafta edhe ato në Jugosllavi. Shumë nga sendet që jep organizata U.N.R.R.A shkojnë në Jugosllavi ose u dorëzohen vetë besnikëvet të regjimit komunist. Fakir fukaraja, në mundshin dhe në gjeçin, le të hanë hithra. Mish nuk tregëtohet më në Tiranë, të shitet e të blihet. Për rroba, mveshje e mbajtje, pëlhurë, stofra e të tjera, mos bëni fjalë, se dyqanet që kishin qenë plot me plaçka, sot janë zbrazur. Edhe në ka eje të shitet ndonjë gjë, i jipet vetëm atyre që kanë marrë bileta nga qeveria…

Kjo është situata e Shqipërisë. Kjo është gjendja e të gjorëvet shqiptarë që kanë lumturinë të rrojnë nën hijen e “demokracisë së Tiranës”.

***

Për fat të keq, dëmet nuk janë vetëm materiale. Për Shqipërinë e gjorë, me jo më tepër se një milion njerëz, sikur nuk ishte mjaft kjo luftë e përbotshme dhe pushtimi i huaj, sikur nuk ishte mjaft lufta italo-greke që u zhvillua në tokën arbërore dhe shkaktoi një shumicë rrënimesh, njerëzish dhe banesash, por ja se ku vjen edhe kolera e kuqe e komunizmës, që me dorën e shqiptarit të therrë shqiptarin, të sjellë një mizerje dhe një vuajtje që nuk e ka pësuar kurrë gjer më sot vendi ynë. Me mijëra njerëz që u çduknë nga dora trathëtare e komunistëvet, ashtu edhe me qindra milionë që franga ari u shkrinë në zjarr për qejfin e të kuqvet. Nuk e di cili do të ketë mbetur i padëmtuar materialisht dhe moralisht nga miqt që kemi lënë në Shqipëri? Cili nga anëtarët e fisit dhe nga të afërmit do t’i ketë shpëtuar dorës gjaksore?

Të mos kishte ardhur komunizma, sot Shqipërija mund të ishte vendi më i qetë dhe më pak i dëmtuar i Evropës. Mbi gjithë këto vuajtje materiale, shtoi edhe pësimet shpirtërore të një populli të tërë që i shembet vatra, që i shuhet zjarri, që i thyhet gjithë e arthmja dhe i hapet një humnerë në jetën e tij, mosbesim nga çupa, djali, motra, nëna, baba, i dashuri, fisi, fqinji menjëfjalë, përmbysja e ekulibrit moral dhe shoqëror. Si do ta mbledhë i gjori njeri veten e tij mbas kësaj katastrofe dhe qysh do të bëhet i zoti të fillojë jetën normale?!

Mos më flisni për shërbimet politike që mund të kenë bërë komunistët duke luftuar okupatorin. Trimërija e tyre ka qenë e kufizuar me të djegure më të vrarë shqiptarë, me të çkatërruar dhjetra qytete dhe disa qindra fshatra, që do të ishin si rojtarë të atdheut. Shtoni mbi këto edhe rrënimet e Tiranës që u shkaktuan prej komunistëvet bash në orën tek po iknin Gjermanët. doni të bëjmë fjalë për efektin politik që pati instalimi i regjimit moskovit në Shqipëri?

Pema imediate e politikës së çetës komuniste në Tiranë ka qenë prishja e marrëdhënieve me dy Fuqitë Aleate, Angli dhe Amerikë. Të dy Fuqitë liberale të botës janë armiqësuar me klanin “demokrat” të Tiranës nga shkaku:

1. Se agallarët e kuq e kanë kallur Shqipërinë në sgjedhën e Rusisë dhe të Serbisë: Enver Hoxha dhe banda e tij përgatisnin plane në ç’mënyrë ta bëjnë Shqipërinë një provincë serbe, edhe mbasandja kanë guximin të thonë se kanë luftuar për lirinë e Shqipërisë!

2. Se sejmenët e Rusisë, afro 6000 njerëz (oficerë, nëpunës, profesorë, industrialë, organizatorë, ushtarakë, por kryesisht spiunë dhe policë të G.P.U-s) sot janë sundonjësit e vërtetë të tokës shqiptare.

3. Se sjellja e autoritetevet të Tiranës ka qenë armiqësore dhe pa edukatë, ky brutalitet me qëllim fyes, kishte filluar kundrejt Aleatëve që në fund të vjetit 1945. Por dy veprime më me rëndësi akoma u bënë shkak që bota e tërë, ajo botë që dëshiron paqe dhe drejtësi, të ndjejë një zemërim dhe një urrejtje kundrejt qeverisë së Tiranës dhe këto janë:

a. Të prurët e Rusisë gjer në Sazan dhe në Sarandë, do me thënë në detit Jonian dhe afër Mesdheut Lindor.

b. Të qëlluarit me top të vaporrëve anglezë të luftës nga bregu i detit shqiptar.

Nga kjo keqsjellje e qeverisë kuislinge të Tiarnës (themi “kuislinge” se nuk mund të quhet shqiptare një çetë që merr urdhër së jashtmi, deh aq më tepër prej një shteti si Serbija që gjithnjë ka rrëfyer armiqësi kundër Shqipërisë), qeverija greke ka gjetur një shkak, një pretekst, për të formuluar pretendime absurde kundër vendit tonë dhe kërkesat e saj kanë zgjuar një jehonë të favorshme pranë njërit prej shtetevet të mëdhenj, të cilëvet u cënohen interesat jetike të tyre, kur Shqipërija sjell Rusinë në Mesdhe.

***

Tani, miqt e mij, nuk dua t’ju them fjalë të tjera. Po u drejtohem ndërgjegjes dhe ndjenjave tuaja. Nuk kini nevojë as për këshilla, as për lutjet e mia. Kolonitë tona, patriotizmën dhe shërbimin për Atdhe e kanë në traditë. Detyrën tuaj jua rrëfen ndjenja juaj njerëzore dhe inteligjenca juaj. Këtë letër po u a dretonj atyreve që e dinë ç’do me thënë dashuri e prindërvet, që e ndjejnë mallin e Atdheut dhe që mbajnë gjithnjë gjallë nostalgjinë e vatrës së largët të tyre. Gjaku ujë s’bëhet. As edhe njeriu nuk mund të bëhet bishë. Komunizma, s’kam as më të paktin dyshim, që e keni kuptuar edhe vetë, është sëmundje e tmerruar si tërbim i qenvet dhe ujqërvet, është një kolerë që nuk çkatërron vetëm trupin, por edhe më tepër akoma zemrën dhe shpirtin e njeriut. Jam i sigurt që asnjerit prej jush nuk i pëlqejnë këto sëmundje. Prandaj edhe juve ju bije një detyrë, edhe më urdhëronjëse akoma: të hyni edhe ju në udhën antikomuniste që ka filluar jo vetëm në Shqipërim por edhe n’Amerikë.

Mos harroni se Shqipëria gjindet në një moment delikat. Kujtoni përgjegjësinë tuaj përpara historisë. Kolonitë tona nuk mundin të rrinë indiferente, janë në vende të lirë, janë larg territorit, larg kanosjevet gjaksore të Koçi Xoxëvet dhe çdo indiferencë të tyre, kur atdheu heq çaste agonije, merr formën e një krimi të urrejtshëm.

Kemi sigurinë se do të mbushni detyrën tuaj. Do t’i bëni një mur komunizmës me vullnetin tuaj, me zemrën tuaj dhe me patrotizmën tuaj. Me këtë bindje, ju uronj shëndet edhe punë të mbarë.

Mid’hat Frashëri

Në mërgim më 1 dhjetor 1946

Herman D. Berstein, urëlidhëse mes SHBA-së e Shqipërisë

July 12, 2013 by dgreca

Nga Prof. Dr. Uran ASLLANI/

Duke filluar nga 28 korriku 1922, kur për herë të parë filluan marrëdhëniet diplomatike midis SHBA-së dhe Shqipërisë, me Maxwell Blackun, në ofiqin e komisarit, më pas me ministrat fuqiplotë Grant Smithin, po brenda atij viti, duke vazhduar më tej me Charles C. Hart, Herman Bernstein, Post Wheeler dhe së fundi me Hugh Gladney Grant, më filoshqiptari ka rezultuar të ishte Herman David Bernstein.Në almanakun e diplomatëve amerikanë për Herman D. Bernstein shkruhet: shkrimtar izraelit amerikan, korrespondent dhe reporter amerikan, editor gazetash amerikane dhe angleze, diplomat amerikan, ministër fuqiplotë në Shqipëri, përkthyes nga rusishtja.Diplomati amerikan me prejardhje izraelite nga Rusia kishte lindur në fshatin kolonësh gjermanë Neustadt Scherwindt (Vladislavor) të Donit, më 21 shtator 1876. Në vitin 1893, në moshën 17-vjeçare emigroi në SHBA, tek i ungji, që ishte një botues i njohur gazetash.Pas mbarimit të studimeve në SHBA, në vitin 1900 bëhet gazetar dhe bashkëpunoi me disa gazeta amerikane të kohës, si “The New York Evening Post”, “The Nation”, “The Indipendence” dhe “Ainslee’s Magazine”. Nga viti 1908 e deri në vitin 1912 ai ishte gazetar i “New York Times”, por personalisht ai themeloi dhe botoi edhe gazetat dhe revistat “New London Day”, “The Jewish Tribune”, “Jewish Daily Bulletin”.Me fillimin e Luftës I Botërore, në vitin 1915 vjen ne Evrope, si korrespondent i gazetës “New York Herald”, për të vrojtuar dhe raportuar mbi gjendjen e çifuteve në zonat e luftimeve.Në vitin 1917 botoi korrespondencën e Carit rus me Kaiser Wilhemin, në formë telegramesh të shumta, në rubrikën “Willy Nicky” e “Celebrities of our Time”, që më vonë i boton si libër me parathënien e ish-presidentit Theodhor Roosevelt. Në vitin 1921 botoi librat “History of a Lie”dhe “The Protocols of the Elders of Zion”. H. Bernstein njihet edhe si nga përkthyesit më të njohur të Cehovit, Tolstoit, Andrejevit dhe Gorkit. Njëkohësisht ai entuziazmohet nga veprimet e bolshevikëve, të cilët, fillimisht, kishin udhëheqës politike e shtetërore izraelite, ishin kundër pogromeve e të tjera persekutimesh. Me këtë bindje merr pjesë në fushatën prosovjetike në shtypin amerikan. Në vitet 1919-1920, si gazetar merr pjesë në stafin e Presidentit W. Wilson, në Konferencën e Paqes në Paris, ku në miqësi të ngushtë me filoshqiptarët e njohur si kolonelin, këshilltar i Presidentit Charles House, senatorin Walter Evans Edge, diplomatët Charles R. Crane, Fred Williams, profesorët Paul Monroe, dr. Telford Ericksonin diplomati Herman Bernstein vepron si një shqiptar i vërtetë.Herman Berstein ka shërbyer si ministër fuqiplotë SHBA në Tiranë, nga 11 marsi i vitit 1930 deri në 15 shtator 1933. Duke njohur qëndrimin proshqiptar të këtij diplomati pritja që i është bërë tij ka qenë e veçantë.Bashkangjitur me artikullin po botojmë një fotografi origjinale e marsit 1930. Në atë foto gjenden të vendosur nëpër shkallët e Legatës, gjithë personeli amerikan dhe shqiptar i përfaqësisë diplomatike, duke filluar nga ministri H. Bernstein, bashkëshortja Evelinë, sekretari Holmes, shqiptarët Loni Adhami, bashkëshortja e tij Melpomeni e tij. Në këtë foto janë pothuaj të gjithë personalitetet shqiptare të kohës, duke filluar nga ministrat shqiptarë Rauf Fico, Xhafer Ypi, Xhafer Vila, Hiqmet Delvina, Dhimitër Berati, Fuad Asllani etj.Gjatë kohës së shërbimit në Tiranë, ai u përpoq dhe arriti të tërhiqte interesin e gazetarëve dhe shkencëtarëve amerikanë. Këta si turistë vizituan Shqipërinë, madje disa prej tyre edhe dy-tre herë dhe me mbresat më të mira shkruajnë një seri artikujsh shumë dobiprurës. Të tillë ishin dr. David Fairchild, botanist dhe funksionar i Departamentit të Bujqësisë, që në fund të qershorit të vitit 1930, së bashku me miq të tij vizitojnë Shqipërinë mbështesin dhe shtojnë rekomandime të dobishme për zhvillimin e bujqësisë, arsimit bujqësor dhe fshatit shqiptar.Po në atë periudhë vijnë në Shqipëri, të ftuar nga H. Berstein edhe personalitete shtetërore, si nënsekretari i shtetit për financat, Ogden J. Mills së bashku me një grup specialistësh financiarë. Edhe ky grup dha këshilla të vlefshme ekonomike-financiare për shtetin shqiptar.Për ta bërë edhe më interesante Shqipërinë dhe traditat e saj, ministri amerikan solli në Shqipëri, në korrik 1930, edhe muzikologen dhe kompozitoren e njohur amerikane, mis Stela Cushing. Kjo e fundit mblodhi dhe koleksionoi shumë këngë, rapsodi dhe balada popullore. Njëkohësisht me mis Cushingun, shkrimtaret e publicistët e njohura amerikane May Mott dhe Ethel Watts vizituan çdo skutë të Shqipërisë Veriore dhe të asaj jugore edhe kur u kthyen në SHBA botuan një seri artikujsh dhe reportazhesh në gazetat e Bostonit.Disa muaj me vonë, H. Berstein solli në Shqipëri edhe gazetarët Floyd Gibbons dhe William McNutt të gazetave të Çikagos dhe Bostonit. Veprimtaria e Bersteinit në Shqipëri është komplekse, por pjesa më e rëndësishme, më kuptimplotë e saj është ajo që lidhet me kontributin e tij, themelor, për ngritjen dhe fillimin e punës të Institutit Amerikano-Shqiptar Bujqësor të Kavajës.Përpjekjet e mikut të madh të shqiptarëve dr. Telford Eriksonit për të hapur dhe mbarëvajtur një shkollë vajzash dhe djemsh në Kavajë arritën që ta realizonin vetëm për tri vite pune. Ndërprerja e veprimtarisë së saj u shkaktua nga mungesa e fondeve amerikane të Bostonit dhe nga pamundësia e mbështetjes financiare shtetërore.Në vazhdim të kësaj veprimtarie u tentua të ngrihej një institucion arsimor nga S. Irwingu, por edhe ky projekt u neglizhua për shkak të Krizës Ekonomike Botërore. Ndaj për shkak të nevojës së madhe për një arsimim bujqësor të rinisë shqiptare në këtë nismë u angazhua edhe vetë ministri fuqiplotë Herman Bernstein. Ai kërkoi ndihmën e një shoqate mirëbërëse amerikane, që kishte emrin Fondacioni i Lindjes së Afërme (The Near East Foundation), që gjatë 14 viteve kishte kryer veprimtari mirëbërëse në Siri, Palestinë, Egjipt, Turqi dhe në Armeni, duke mbajtur financiarisht 17 kolegje arsimore, kryesisht në fushën e bujqësisë. Fondacioni i Lindjes se Afërme, qysh në vitin 1927, ishin të mirinformuara për nevojat emergjente të popullit shqiptar, nga një studim që kishte kryer specialist i bujqësisë dr. Luther C. Fray.Më 1shtator 1930, vijnë në Shqipëri dr. James L. Barton, nënpresidenti NEF, shoqëruar nga dr. Barclay Acheson dhe më 2 shtator takojnë Kryeministrin Pandeli Evangjelin, së bashku me ta ishte ta ishin H. Bernstein, dr. Archer dhe sekretari i Legates, mr. Holmes. Bisedimet përfunduan me sukses. Një ditë më vonë, më datën 3 shtator në qeveri miratohet projekti i posaçëm i Institutit Shqiptaro-Amerikan, ndërsa nga parlamenti miratimi do të bëhej disa ditë më vonë, më 15 shtator.Një rol të madh në gatishmërinë e fondacionit për të ngritur shkollën në Shqipëri ka lozur dr. James L. Barton ose siç njihej plaku i mirë. Tek ndihma e tij u mbështet ministri amerikan, dr. J. Barton kishte qenë lidhur me problemet shqiptare qysh në vitin 1914, kur si mik i G. Fred Willamsit kishte themeluar organizatën filantropike “Albanian Relief Society”, me qëllimin e vetëm grumbullimin e ndihmave për muhaxhirët e Vlorës dhe dërgimin e tyre me një vapor në Shqipëri.Më 18 tetor 1930, përurohet fillimi i ndërtimit të Shkollës së Vajzave ku do të mësonin deri 100 vajza, ndërsa disa ditë më vonë, më 29 tetor, përurohet edhe ndërtimi i Shkollës Bujqësore Amerikane, për 100 djem. Me atë rast lexohet mesazhi i Mbretit Zog dhe mbahen fjalime nga James Barton, Hilë Mosi dhe H. Berstein;Për ndërtimin e këtyre shkollave u investuan 50000 dollarë, nga të cilat qeveria shqiptare pagoi 33%, ndërsa pjesa tjetër u përballua nga Near East Foundation si edhe nga grupi filantrop dr. Harold Marshall. Ndërkohë që ndërtimet në Kavajë vazhdonin, edhe procesi mësimor si edhe praktikat mësimore nuk u ndërprenë asnjëherë, Herman Berstein vazhdonte veprimtarinë njohëse dhe vlerësuese të gjendjes së Shqipërisë dhe qyteteve të saj. Ai filloi vizitat në qytetet kryesore shqiptare. Më 10 gusht 1931 i shoqëruar nga Mehmed Konica, vizitoi Korçën, ku mbeti shumë i kënaqur për arritjet e qytetit në arsim, kulturë dhe atdhetarizmin që kishin shfaqur. Këto kënaqësi i shprehu me telegramin e falënderimit dërguar prefektit Abedin Nepravishta. Aty nga fundi i gushtit dhe gjatë shtatorit ai vizitoi edhe Shkodrën, Vlorën e deri në Gjirokastër, duke u mahnitur me mikpritjen shqiptare dhe me natyrën e mrekullueshme të Shqipërisë.Në 12 shtator të vitit 1931, gazeta frënge “Le Temps” njoftonte se Herman Bernstein ishte zgjedhur një nga të tetë anëtarët e Akademisë Ndërkombëtare Diplomatike, përkrah Kryeministrit indian Khan Bahaduri, ministrave fuqiplotë gjermanë Von Wesendonk dhe Renwer, belgut Jansen, marokenit Ben Chabrit etj.Më 22 shkurt 1932, u mbush 200-vjetorin i lindjes së George Washingtonit dhe me këtë rast Legata Amerikane bëri një pritje, ku morën pjesë personalitetet shqiptare, po ashtu edhe përfaqësitë diplomatike evropiane. Me atë rast Eqerem Libohova lexoi telegramin e urimit të dërguar nga Mbreti Zog, Presidentit amerikan Hoover. Pas tij Herman Bernstein mbajti një fjalim të cilin po e citojmë më poshtë, me disa shkurtime:

“Sot populli amerikan feston 200-vjetorin e lindjes se George Washingtonit. Emri dhe vepra e tij e pavdekshme nderohen në shumë shtete jo vetëm në SHBA, por edhe prej të tjerësh, të cilët e dinë dhe e çmojnë punën e kryemjeshtrit të indipendencës s’Amerikës.Ne nuk e adhurojmë Washingtonin si një i shenjtë pa të meta njerëzore, as nuk e lavdërojmë vetëm si një hero viktorios në fushën e tij militare, sepse megjithëqë ai kishte një ushtri të vogël dhe të organizuar keq, që i mungonin ushqimet, municionet dhe uniformat, ai shpesh kthente humbjet e tija militare në fitore të përfundshme……… Besonte fort në fuqinë e së drejtës. E kontrollonte mjeshtërinë e udhëheqjes pa u diktuar. E drejta e çështjes së popullit dhe drejtësia e hidhërimeve të tij i kishin hyrë në shpirt……. Dhe kur ngadhënjimi i independencës kombëtare u realizua, vetëm prej mendshmërisë se madhe të tij. Dhe atëherë kur periudha e ndërtimit të lirisë së porsalindur kish mbaruar dhe Washingtoni u zgjodh i pari President i Shteteve të Bashkuara, bashkëpunoi me shokët e tij dhe bashkë me ta të ndërtonte urtësisht dhe ndërgjegjësisht godinën që i thonë Amerikë…

…Ishin kohëra kur Washingtoni u vu nën një mësymje politike të pajustifikuara dhe mizore, ashtu si u vunë Presidentit Linkoln, ashtu sikurse tani Presidenti Hoover… Dinjiteti i tij dhe ndjenja e përgjegjësisë në ofiq të lartë, besnikëria e tij dhe kuptimi i nevojave të popullit dhe shpresave të kombit, dija e tij profetike në të trajtuarit të politikes së Amerikës në marrëdhëniet e saj me kombet e tjera, të gjitha këto e përshenjtëruan Washingtonin në zemrat e popullit amerikan për gjithmonë….

…Është privilegji im që këtu në Shqipëri te celebroj këtë rast historik, populli i së cilës ka vuajtur dhe është munduar aq shumë përpara se të fitonte independencën e tij dhe heroi kombëtar i të cilëve, Skënderbeu, ishte një personalitet nga më të mëdhenjtë e botës, si prijës burrash ashtu si edhe kampion i independencës së popullit të tij.Shumë shqiptarë, të cilët emigruan në SHBA, janë bërë pjesë dhe ngastër e Amerikës, por ata e kane mbajtur dashurinë e tyre të thellë për vendin e tyre të lindjes dhe kanë ndihmuar si moralisht, po ashtu edhe materialisht për të mbrojtur dhe përparuar independencën e Shqipërisë. Ka një lidhje të fortë miqësie midis kombeve tona. Në shumë e shumë raste kam dëgjuar gjithkund nga qarqe të ndryshme të Shqipërisë shfaqjet e kthjellëta të falënderimit dhe të mirënjohjes së thellë të popullit shqiptar ndaj SHBA-së për shërbimet e saj për çështjet e independencës dhe ruajtjes territoriale të Shqipërisë.Për të përkujtuar këtë 200-vjetor të ditëlindjes të G. Washingtonit kam nderin, që këtu në tokën e Legatës Amerikane, këtu në Shqipëri, të mbjell farat e drurëve të mbjellë nga G. Washingtoni në kopshtin e tij, në Mount Vernon”. Në 5 prill 1932 Mbreti Zog priti në audiencë ministrin fuqiplotë Herman D. Berstein, si edhe Barclay Acheson; Harold B. Allée; Laird Archer Scarsdale; Joseph Beach Bangor, të cilët i falënderoi përzemërsisht.Në fund të prillit 1932, H. Bernsteini shkoi në SHBA, ku qëndroi rreth një muaj, ndërkohë që atë e zëvendësoi si Charge d’afaire, sekretari Charles A. Bay. Gjatë vizitës së tij në SHBA ai i bëri shërbime të mëdha Shqipërisë. Mbi të gjitha më i rëndësishmi ishte takimi i tij me Presidentin Taft, të cilin e informoi për punët dhe problemet e Shqipërisë, duke nxjerrë në pah se përpjekjet e qeverisë dhe popullit shqiptar dalëngadalë po jepnin frutet e tyre. Në bankete të ndryshme të shtruara për nder te tij, duke filluar nga ai Faik Konicës e të tjerë të shtruara nga miqtë e shqiptarëve, ai pati mundësinë që përveç miqve të njohur e të vjetër të Shqipërisë, bisedoi dhe bëri një prezantim dinjitoz të Shqipërisë dhe shqiptarëve miqve të rinj, siç ishin koloneli House, ish-ambasadorët Henry Morgenthau, Norman Hodgood, Frank Polk, gjykatësit Johan Goldstein, Shotwell etj.Më 22 qershor 1932 bëhet përurimi i ndërtesës se djemve, ku morën pjesë përveç amerikanëve të Shkollës Bujqësore e të fondacionit, edhe ministri i Arsimit Hilë Mosi, si edhe ministri fuqiplotë amerikan, H. Berstein.I pari e mori fjalën ministri i Arsimit Hilë Mosi, i cili lëvdoi nismën shumë të dobishme të shoqërisë amerikane NEF për përkrahjen që ajo i jepte zhvillimit të arsimit ne Shqipëri. Pastaj, ministri amerikan mbajti një fjalim përshëndetës, i cili në fillim lexoi mesazhin që kishte marrë nga Mbreti Zog dhe i dorëzoi shkollës flamurin kombëtar prej mëndafshi, dhuratë të tij.Më tej, vijoi duke e quajtur privilegj pjesëmarrjen në ceremoni dhe e ndiente veten të lumtur që merrte pjesë në atë ngjarje. Më tej, ai foli shkurt për rëndësinë e veçantë të përmbajtjes mësimore praktike të shkollës.E mbylli përshëndetjen, duke theksuar interesimin e amerikanëve për të ndihmuar.Sipas traditës amerikane, në themele u vu një arkë me zhavorr dhe përmbi të një kuti bakri ku u vendosën dokumentet kryesore të ngritjes së institucionit.Bashkangjitur po botojmë një fotografi, të nxjerrë me këtë rast, ku janë (nga e majta në të djathtë) Ralph Harold Allen, drejtor i arsimimit NEF; Laird Archer Scarsdale, nëndrejtor NEF; Sander Saraçi, ministër i Botores; Reshad Asllani, nëndrejtor i shkollës; Herman Bernstein, ministri fuqiplotë amerikan; Barcelay Acheson, sekretar NEF; zonja Bernstein, Joseph W. Beach, drejtori i përgjithshëm dhe Mehdi Frashëri, kryetari i Këshillit të Shtetit.Gjate periudhës kësaj periudhe u lidhën dhe u ratifikuan dy traktate dypalëshe, të cilat edhe sot e kësaj dite janë në fuqi. Ata ishin traktati “Mbi natyralizimin e qytetarëve” si edhe ai i “Ekstradimit”. Herman Bernstein u largua nga Shqipëria në 15 shtator 1933, por para largimit të tij, Mbreti Zog e dekoroi ministrin amerikan me dekoratën më të lartë shqiptare, “Kumandar i Urdhrit të Skënderbeut”. Dy vitet e fundit ai i kaloi i sëmurë dhe në 17 korrik të vitit 1935, vdiq në moshën 59-vjeçare.

Veriu nuk dëgjon as Beogradin?!

July 12, 2013 by dgreca

Qeveria e Serbisë nuk po arrin t’i bindë liderët e serbëve të komunave veriore të Kosovës për pjesëmarrje në procesin e ardhshëm të zgjedhjeve lokale.
Data 3 nëntor, tashmë është caktuar për mbajtjen e zgjedhjeve lokale, edhe atë në harmoni me konsensusin e arritur në dialogun me Beogradin.
Por, për përfaqësuesit e serbëve në veri, pjesëmarrja në zgjedhjet e Kosovës do të ishte një rrugë pa krye dhe e papranueshme.
Drejtori i Zyrës për Kosovën në qeverinë e Serbisë, Aleksander Vulin ka vizituar të premten komunat e Istogut dhe Zveçanit.
Sipas tij, qeveria serbe po bën gjithçka që të përmbushë obligimet e marra me marrëveshjen e arritur në Bruksel me Prishtinën, përfshi edhe çështjen e zgjedhjeve lokale dhe konstituimin e organeve për komunat veriore.
“Qeveria e Serbisë do të zbatoj të gjitha çështjet për të cilat është arritur marrëveshje. Kurse OSBE-ja është ajo që do t’i ndërmerr edhe disa vendime të domosdoshme në këtë proces“, ka thënë Vulin.
Sipas marrëveshjes, zgjedhjet në veri, i organizon OSBE-ja, por nën ombrellën e ligjeve të Kosovës.
Pjesëmarrja e serbëve verior në zgjedhjet e ardhshme lokale, nga kryeministri i Serbisë Ivica Daçiq ishte konsideruar si vendimtar para se Bashkimi Evropian të vendos për t’i dhënë përfundimisht Serbisë datën për nisjen e negociatave për anëtarësim.
Mirëpo, kërkesa e Beogradit për pjesëmarrjen e serbëve verior në zgjedhjet e Kosovës, duket të jetë e papranueshme për liderët e komunave në veri.
Njëri nga liderët e serbëve të asaj pjese, Milan Ivanoviq thotë se qëndrimi i serbëve të komunave veriore për të mos marrë pjesë në zgjedhjet e Kosovës është shprehur edhe me formimin e kuvendit paralele në Zveçan.
“Ai proces zgjedhor është pjesë e sistemit kushtetues të këtij shteti të Kosovës në të cilin ne serbët nga veriu i nuk marrim pjesë, andaj edhe nuk do të marrim pjesë as në zgjedhje“, ka thënë Milan Ivanoviq.
Sipas tij, mënyra e vetme që garanton ekzistencën e serbëve është mos integrimi i tyre në institucionet e shtetit të Kosovës.
“Nëse hyjmë në këtë rrugë pa kthim do të humbim të gjitha gjasat që t’i ruajmë vendet tona të punës, familjet tona dhe mbijetesën tonë në Kosovë“, ka deklaruar Ivanoviq.
Në anën tjetër, nënkryetari i Partisë Liberale Serbe, Petar Miletiq, i cili është edhe nënkryetar i Kuvendit të Kosovës, nuk beson që serbët e veriut kanë qëndrime unike lidhur me pjesëmarrjen apo bojkotimin e zgjedhjeve.
“Nëse megjithatë nuk do të mbahen zgjedhjet në veri, kjo do të kishte si pasojë vazhdimin e krizës politike e cila do të kushtëzonte një paqëndrueshmëri politike e ndoshta edhe joqëndrueshmëri në fushën e sigurisë“, ka thënë Miletiq.
Ai i ka ftuar serbët verior të marrin shembull Graçanicën para dhe pas pjesëmarrjes në zgjedhje.
Sipas tij, që nga pjesëmarrja në zgjedhjet lokale, kjo qytezë e banuar me shumicë serbe ka shënuar përparime të shumta në të gjitha fushat.
Ndërkohë, një përfaqësues tjetër politik i serbëve në veri, Oliver Ivanoviq, mendon se nëse bojkotimi i zgjedhjeve do të jetë masiv, atëherë Prishtina dhe Bashkimi Evropian mund të bëjnë emërimin e organeve komunale në atë pjesë.
“Emërimet në atë rast do të bëheshin në atë formë që asambletë komunale do të themeloheshin sipas formulës së vitit 2000, që nënkupton emërimin e kuvendeve komunale dhe kryetarit të komunës. Ky do të ishte skenari më i keq ngase në krye të komunave serbët do të kishin njerëz të cilët nuk i kanë zgjedhur dhe nuk i kanë votuar”, ka thënë Oliver Ivanoviq.
Sidoqoftë, mbetet të shihet nëse vizitat e shpeshtuara të zyrtarëve nga qeveria e Serbisë në Kosovë do të ndryshojnë pozicionin e liderëve të veriut në raport me Marrëveshjen e arritur në Bruksel, e cila parasheh integrimin e këtij komuniteti, por duke e ruajtur një autonomi të gjerë që garantohet me asociacionin e komunave serbe, organ ky që mund të formohet pas zgjedhjeve lokale nga kryetarët e zgjedhur nëpër komunat me shumicë serbe.(Kortezi Zijadin Gashi)

Do te kthehen nga Hungaria 4000 azilkërkues kosovarë

July 12, 2013 by dgreca

BUM AZILKERLUESISH KOSOVARE NE LUKSENBURG/

Azilkërkuesve u tërhiqet vërejtja se vetëm shpenzojnë mjete të mëdha pasi që në një afat shumë të shpejtë do të riatdhesohen në Kosovë dhe do t’ju ndalohet hyrja në zonën Shengen për 3-5 vitet e ardhshme.

Vlerësohet se rreth 4 mijë shtetas kosovarë prej 6 muajsh janë të vendosur në kampet e Hungarisë. Në pritje për të kaluar në shtetet perëndimore, shumë prej tyre po bien pre e rrjeteve kriminale të trafikantëve. Sipas ministres së integrimeve, Vlora Çitaku, janë duke u hetuar grupet e përmendura kriminale.

Me iniciativën e ministres Vlora Çitaku, sot u mbajt takimi bashkërendues me institucionet përgjegjëse për luftimin e kontrabandimit me qenie njerëzore. Në takim morën pjesë ministri i Punëve të Brendshme, Bajram Rexhepi, kryeprokurori i shtetit, Ismet Kabashi, drejtori i Policisë së Kosovës, Shpend Maxhuni dhe udhëheqësi i Divizionit Ekzekutiv i EULRX-it.

Në takim u diskutua shqetësimi i përbashkët rreth rritjes së numrit të azilkërkuesve nga Kosova të cilët janë duke e shfrytëzuar territorin e Serbisë për të kaluar në mënyrë të parregullt kufirin hungarez. Ministrja e integrimit Vlora Çitaku i ka shuar të gjitha shpresat e atyre të cilët i kanë mësyrë rrugët e Evropës apo që ende po bëjnë plane të ikin nga vendi, shkruan koha.net.

Ajo tha se azili nuk është më opsion dhe se qytetarëve të Kosovës nuk u jepet më azil në vendet e BE-së, ndërsa tha se azili është armiku numër një i liberalizimit të vizave për Kosovën. Ajo u ka bërë thirrje të gjithëve që të mos bien pre e grupeve kriminale duke rrezikuar jetën e tyre.

Kurse sipas ministrit të brendshëm, Bajram Rexhepi ajo që po u lehtëson punën migrantëve kosovarë është se tash mund të lëvizin vetëm me letërnjoftime nëpër Serbi, dhe kostoja e këtij udhëtimi dhe shkuarja deri në Hungari është shumë e lirë.

Ndërkohë qysh të enjten nga Austria pritet të vijë autobusi i parë me të kthyer nga ky shtet. Për t’i pritur ata do të dalë ministrja Çitaku bashkë më ambasadorin austriak.

Në takim, sipas komunikatës, u konstatua se personat që bien pre e mashtrimeve, rrezikojnë sigurinë e tyre personale, shpenzojnë mjete materiale ndërsa në një afat shumë të shpejtë do të riatdhesohen në Kosovë dhe do t’ju ndalohet hyrja në zonën Shengen për 3-5 vitet e ardhshme.

Drejtori i Policisë së Kosovës, Shpend Maxhuni njoftoi të pranishmit që tashmë kanë nisur disa hetime të cilat do të rezultojnë të suksesshme, të cilat kanë për qëllim hetimin dhe arrestimin e atyre që ofrojnë shërbime të kontrabandimit por edhe të atyre që e nxisin këtë proces.

Në fund të takimit u organizua një konferencë për shtyp me ç’rast ministrat Çitaku dhe Rexhepi i informuan gazetarët dhe e potencuan edhe njëherë që e ardhmja e kosovarëve është në Kosovë. U tha se ata në Kosovë duhet ta gjejnë dhe ta krijojnë të ardhmen e tyre, përderisa azil kërkimi apo migrimi ilegal është një e kaluar e hidhur e cila nuk do të duhej të përsëritët në të ardhmen.(AlbInfo.ch)

BUM AZILKERLUESISH KOSOVARE NE LUKSENBURG/

Numri i azilkërkuesve në Luksemburg , krahasuar me atë të vendeve tjera të Evropës perëndimore është i vogël. Por marrë parasysh numrin e banorëve, ky vend i vogël i Beneluksit ka proporcionalisht shumë refugjatë. Dhe, gjatë muajit qershor ky numër ka shënuar rritje.

89 të huaj kanë kërkuar azil gjatë qershorit në Luksemburg, që, në krahasim me majin, kur ishin 78, përbën një rritje më të madhe se 10 për qind. Megjithatë, krahasuar me muajin e njëjtë të vitit të kaluar, kur ishin bërë 181kërkesa azili, këtë qershor kemi një përgjysmim, njofton Tageblatt.lu.

Ndërsa gjatë gjithë periudhës janar-qershor në këtë vend kane kërkuar azil 483 veta, shumica e të cilëve janë nga Ballkani.

Sikur për muajin qershor ashtu edhe për gjithë gjashtëmujorin është karakteristike se më së shumti azilkërkues kanë ardhur nga Kosova. Nga 89 sish, 23 janë kosovarë, ndërsa nga 483 personat azilkërkues të regjistruar gjatë gjashtë muajve, kosovarë kanë qenë 63. Pas Kosovës vjen në radhë Bosnja me 56 veta gjithsej, gjegjësisht 13 veta gjatë qershorit dhe Shqipëria me 43, gjegjësisht 11 e kështu me radhë.

Gjatë muajit qershor 18 personave u është njohur statusi i refugjatit ndërsa 50 të tjerëve u është hedhur poshtë kërkesa për këtë status.(AlbInfo.ch)