Përgatiti Rafael Floqi/

Historia e këngëve të Krishtlindjeve tregon se, në të gjitha epokat si sot, festimet popullore shpesh u rezistuan festimeve fetare të imponuara nga autoritetet

Çdo vit, duke filluar nga nëntori, më pëlqen të shoh lajmet e këngës ikonike të festave të Mariah Carey të fillojnë të shfaqen në lajmet e mediave sociale. Megjithëse nuk jam shumë adhurues i këngës, vlerësoj që njerëzit janë të emocionuar të dëgjojnë muzikën që u mungon për njëmbëdhjetë muaj. Është sezoni “All I Want for Christmas Is You”. Edhe pse klasikja e Krishtlindjeve e grupit punk irlandez, “Fairytale of New York”, merr më pak likes në internet, ai menjëherë të fut në frymën e festave. Duke shkruar në Maclean’s në vitin 2018, gazetari Stephen Maher e shpalli atë këngën më të mirë të Krishtlindjes – një pohim i guximshëm dhe i pasaktë, pasi ka shumë këngë më të mira. Por është një këngë e shkëlqyer. Protagonisti i saj e kalon natën e Krishtlindjes në një tank me alkool i dehur të qytetit të Nju Jorkut – një mënyrë veçanërisht e përshtatshme për të kaluar pushimet nëse duam ta trajtojmë atë tradicionalisht.

Shumica e njerëzve mund të mos llogarisin “All I Want for Christmas Is You” ose “Fairytale of New York” në kenget tradicionale të muzikës së Krishtlindjes. Por të dyja këto këngë, në gëzimin e tyre, me shprehjet e dashurisë dhe mallit, kapjes, madje edhe dehjes së kësaj të fundit, janë më afër origjinës së këngëve të Krishtlindjeve nga sa mund të prisnit.

Unë jam i dhënë pas muzikës së Krishtlindjeve. Muzika shtrihej në shtatë shekuj, nga këngët mesjetare te meloditë e lezetshme dhe tërheqëse pop. Pavarësisht se kur janë shkruar dhe si janë strukturuar, këngët e Krishtlindjeve kanë një autenticitet të përjetshëm rreth tyre. Me historinë e tyre të pasur, ata janë pjesë të barabarta popullore, të gëzueshme, solemne, fetare dhe, po, laike. Për disa, laikja është profane në Krishtlindje, duke e bërë festën një vend të përhershëm për debate se si duhet të festohet.

E ashtuquajtura Lufta për Krishtlindje, që është bërë e zakonshme në SHBA, është mënyra se si komentuesit konservatorë e kanë përshtatur sekularizimin në rritje të festës. Ajo që i mungon kësaj proteste është se festimet kulturore që shënojnë festat e dimrit kanë përzier gjithmonë festimet fetare dhe laike të ngjarjeve të shumta, duke përfshirë Krishtlindjet, Ditën e Shën Stefanit (një ditë që përkujton Shën Stefanin, martirin e parë të krishterë, dhe tani është më shumë i njohur zakonisht si Boxing Day), Vitin e Ri dhe Epifaninë. (Përveç: Është e sjellshme dhe e saktë t’i urosh një të krishteri “Festa të Gëzuara” këtë kohë të vitit, përveç nëse vërtet dëshiron t’i urosh të mirat vetëm në një ditë nga shumë.)

Gjatë shekujve, ndërsa festimet e Krishtlindjeve u zhvendosën midis anes laike dhe fetare te festave, po ashtu edhe këngët që i lidhim tani me stinën. Dhe, nëse dëgjoni me vëmendje, këngët zbulojnë se shekullarizimi i Krishtlindjeve nuk po e shkatërron atë. Po e kthen festën në rrënjët e saj.

Këngët kanë qenë prej kohësh thelbësore për festimin e sezonit të Krishtlindjeve dhe, si të tilla, evoluan përmes brezave të normave kulturore. Këngët tradicionale që ne njohim sot mund të gjurmohen në ringjalljen e këngëve nga fillimi deri në mesin e viteve 1800 – nga muzika që ishte kënduar për shekuj më parë. Por ato janë gjithashtu relativisht të reja: mendohet se praktikisht nuk ka pasur këngë para vitit 1200, megjithëse Libri i Këndëve të Oksfordit daton këngët më të hershme në vitin 1400, ose afërsisht fillimin e Rilindjes në Angli, pas së cilës ata shpërtheu në popullaritet. Ishte gjatë kësaj periudhe që muzika përparoi nga këndimi dhe këngët polifonike, me dy ton në harmonitë që hodhën themelet për muzikën moderne perëndimore. Gjatë shekujve në vijim, kur Reforma Protestante u përhap në Evropë, këngët e këngëve u ndikuan nga kthimi dhe kthimi midis shtypjes puritane dhe shtesave festive.

Oxford Book of Carols, një antologji përfundimtare, u botua në 1928 nga Percy Dearmer, Martin Shaw dhe Ralph Vaughan Williams. Oxford Book of Carols shpjegon se ku shumë nga këngët – tekstet dhe meloditë e përfshira – rrethunë nga. Autorët morën nga të dhënat arkivore, të tilla si antologjia e 1833 e antikuarit William Sandys, këngët e Krishtlindjeve, Ancient and Modern, si dhe nga kujtimet: ata shkuan në fshatrat angleze, u kërkuan njerëzve t’u këndonin këngë dhe i shkruanin ato. Vaughan Williams dhe Shaw organizuan shumë nga meloditë në harmoni që mbeten standarde edhe sot e kësaj dite. Këngët janë këngë të thjeshta që mund të këndohen në harmoni ose jo, të shoqëruara nga një tastierë ose tela, dhe zakonisht të shkruara për të lavdëruar Zotin dhe që përdoren në shërbimin fetar të krishterë.

Por jo gjithmonë. Kur këngët e këngëve u shfaqën për herë të parë, ato ishin më afër muzikës së sotme pop se çdo gjë tjetër: një përzierje e muzikës së kërcimit dhe adhurimit fetar, duke u mbështetur në ndikimet folklorike dhe duke pasqyruar politikën e kohës. Në parathënien e The Oxford Book of Carols, Dearmer, një prift dhe socialist i përkushtuar, shpjegon se këngët e këngëve u shfaqën fillimisht në kontrast me meloditë solemne që ishin standarde brenda mureve të kishës, duke formuar themelin e muzikës moderne perëndimore. “Për shkak se këngët bazoheshin në muzikën e vallëzimit, ajo nuk u shfaq deri në mbylljen e epokës së gjatë puritane që zgjati gjatë epokës së errët dhe deri në periudhën mesjetare,” shkruan ai. “Kënga ishte në fakt një shenjë”. . . të emancipimit të popullit nga puritanizmi i vjetër, i cili për kaq shumë shekuj kishte shtypur vallen dhe dramën, denoncoi këngën komunale dhe luftoi kundër prirjes së njerëzve për t’u shpërngulur në kishë në festivale. Gjatë gjithë viteve 1400 në Angli, një formë tjetër muzikore u rrit krahas këngës: balada. Të dyja ishin lloje këngësh narrative me tekste përshkruese. Kantautorët shpesh ishin të varfër, megjithëse baladat ishin gjithashtu të njohura në mesin e elitës. Këngët shpesh merrnin formë balade, shkruan Dearmer, duke përdorur atë që njihet si masë e zakonshme, një rregullim strofash poetike me katër rreshta të alternuara midis tetë dhe gjashtë rrokjeve (mendoni “O qyteti i vogël i Betlehemit”). Nuk është rastësi që këto dy zhanre u shfaqën së bashku në një kohë kur tregimi, festa, gëzimi dhe vajtimi po gjenin shprehje të reja në muzikë.

Këngët, në veçanti, u bënë sinonim i festimeve festive, veçanërisht Krishtlindjeve. Kënga “Make We Merry”, një melodi laike e shkruar rreth fillimit të viteve 1500, u bën thirrje burrave të vijnë në festivalin e Krishtlindjeve për të kënduar. Por, në vitin 1647, parlamenti puritan i Anglisë ndaloi festimet e Ditës së Krishtlindjeve, ndër festimet e tjera. Ishte ndoshta lufta më e afërt që ka qenë ndonjëherë me një luftë të vërtetë në Krishtlindje. Ajo u zhvillua nga protestantët, veçanërisht puritanët, kundër një feste që ishte bërë e njohur për dehjen dhe shthurjen e saj dhe lidhjen e saj me katolicizmin. Ndalimi përfshiu edhe festime private në shtëpi dhe shkaktoi trazira kundër qeverisë. Dearmer citon një trakt politik nga viti 1656 që e përshkruante festën e Krishtlindjes si “Ditën e Festës së Paganëve të vjetër, për nder të Saturnit idhull-Perëndi i tyre, Dita e Masazhit të Papistëve, Dita e Shpirtjeve të Njeriut Profan, Dita e Idhullit të Njeriut Supersticioz, Dita e Idhujve të Shumëllojave , e Satanit. . . Dita e Punës, Dita e Agjërimit të Njeriut të Vërtetë të Krishterit.” Traktati vazhdon duke thënë se “asgjë më shumë nuk e pengon punën e Ungjillit gjatë gjithë vitit, sesa respektimi i Ditës së Idhujve një herë në vit”. Nën sundimin puritan, Krishtlindjet duhej të ishin një kohë agjërimi, jo një festë. Këngët dhe traditat e tjera të Krishtlindjeve duhej të kalonin të shuheshin. Ato ishin «ruajtur në këngën popullore», shkruan Dearmer, në fletët e gjera të shkruara në mënyrë të vrazhdë. Megjithëse ndalimi u shfuqizua pasi Charles II mori fronin anglez në 1660, këngët e këngëve nuk u kthyen menjëherë në shoqërinë kryesore. Por fshatarët vazhduan të këndojnë këngët e vjetra dhe t’i përcjellin ato brezave.

Muzika tradicionale laike ka mbetur një pjesë kyçe e kanunit muzikor të Krishtlindjeve: ka “Jingle Bells”, për shembull, një këngë që nuk ka të bëjë fare me Krishtlindjet dhe “Tëmbëdhjetë Ditët e Krishtlindjeve”. Një nga këngët e preferuara, “Carol of the Bells”, nuk ishte një këngë e Krishtlindjeve, por një këngë popullore ukrainase për t’i uruar njerëzve gëzim në vitin e ri. Zakonisht këndohej nga vajza adoleshente, të cilat shpërbleheshin me ëmbëlsira të ndryshme. “I Saw Three Ships” është një këngë tjetër, melodia e së cilës u shfaq në antologjinë e Sandys, por me gjasë daton nga një këngë popullore angleze që këngëtarët udhëtues do ta interpretonin në Mesjetë. Në një antologji këngësh të botuar në vitin 1905, John Camden Hotten shkroi se kënga “ka qenë gjithmonë një e preferuar e madhe për analfabetët dhe nga çuditshmëria e saj nuk do të jetë e pakënaqur edhe për më të rafinuarit”.

“Sepse është koha për të ngrënë, për të pirë dhe për të gëzuar, / Derisa birra të derdhet e plot dhe uiski të jetë mbaruar.”