• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Kujtimet e Syrja Bej Vlorës, si dëshmi e një intelektuali të fillimishekullit të XX

November 22, 2025 by s p

Dr. Kriledjan Çipa/

Familja e famshme e Vlorajve, ishte ndoshta nga të paktat familja, krahas Frashërllinjve, që besuan dhe sakrifikuan shumë për krijimin e një shteti Shqiptar. Për realizimin e kësaj ëndre, ata u investuan në tre breza, duke filluar me gjyshin e Ismail Qemalit, që ishte i pari i cili e ҫeli këtë rrugë në fillimet e shek. XIX, me vetësakrifikim. Brezi i fundit i tyre, që gjithashtu punuan për këtë ide ishte Ismail Qemali, si dhe kushërinjt e tij Syrja Vlora me të birin Eqerem Vlorën. Megjithatë, vizionet e tyre, në momentin e hedhjes së hapit përfundimtar ishin të ndryshme. Siҫ dihet, duke kuptuar momentin historik Ismail Qemali së bashku me patriot të tjerë, më 28 Nëntor të vitit 1912 në qytetin e Vlorës shpallën pavarësinë e shtetit Shqiptar. Nga ana tjetër, Syrja Bej Vlora me të birin Eqeremin ishin më shumë mbështetës të një autonomie nën suazën e Perandorisë Austro-Hungareze. Hapi vizionar dhe i guximshëm i Ismail Qemalit dhe përfaqësuesve të tjerë të Kuvendit të Vlorës, rezultoi shpëtimtar për fatin dhe të ardhmen e kombit shqiptar.

Këta protagonist të fundit nga familja e Vlorajve, kanë lënë të shkruara edhe kujtimet e tyre në lidhje me këndvështrimet mbi ngjarjet e shpalljes së pavarësisë, por edhe mbi ngjarjet që pasuan krijimin dhe mëkëmbjen e shtetit Shqiptar. Krahas memuarëve të Ismail Qemalit dhe Eqerem Bej Vlorës, në vitin 2013, nga Instituti i Historisë si pjesë e Qendrës së Studimeve Albanologjike u botuan kujtimet e Syrja Bej Vlorës, që përfshijnë periudhën nga fundi i sundimit Osman deri në Luftën e Vlorës. Syrjai i kishte shkruajtur këto shkrime në turqisht dhe u përkthyen në shqip nga Ali Asllani, në vitet pas Luftës së Dytë Botërore. Sigurisht, ky memuar si gjithë memuaret e tjera, përmban një dozë të theksuar subjektiviteti. Ky subjektivitet, por dhe kontrastet në qëndrimet e autorit janë të dukshme. Kto kontraste pasqyrohet qartë në qëndrimet që ai mban kundrejt Ismail Qemalit, themeluesit të shtetit Shqiptar. Lëvizjet e guximshme të këtij të fundit, si në shpalljen e pavarësisë ashtu edhe në reformat që do të pasonin krijimin e shtetit të ri, binin ndesh me interesat ekonomike të shtresës së pasur të Bejlerëve, por dhe njëkohësisht vinin në pikpyetje influencën dhe protagonizimin politik të disa prej tyre, duke krijuar kështu një rivalitet të egër edhe brenda familjes Vlora.

Sipas autorit, vetë thirja e Kuvendit të Vlorës ishte inisjativë e tij dhe Eqerem Beut, madje, sipas tij, kjo lëvizje nga ana e Ismail Qemalit ishte aq e paorganizuar sa edhe flamuri që u ngrit në ballkonin e banesës së Vlorajve në 28 Nëntor, ju morr e Eqerem Vlorës. Flamuri, ishte kopja që i ishte dhuruar nga Alehandro Kastrioti, Eqerem Vlorës. Këtë dëshmi e gjejmë edhe tek kujtimet e Eqerem Beut, duke na shtuar një version më shumë, ndër versionet e ndryshme rreth origjinës së flamurit të ngritur në Vlorë, në ditën e shpalljes së pavarësisë. Kjo trajektore e përpjekjes për të përbaltur figurën e Ismail Qemalit, vihet re gjatë gjithë librit, madje Syrjai, nuk nguron të ngrejë më lartë figurën e kunatit të tij Esat Pashës. Kjo urejtje ndja kushëririt të tij dhe njëkohësisht rivalit të tij politik, me sa duket do ta shoqërojë deri në vdekje. Megjithatë, vepra e Ismail Qemalit, integriteti i personalitetit të tij, si dhe vizioni i tij i jashtëzakonshëm, jo vetëm që u materializuan në themelimin e shtetit Shqiptar, por shumë aspekte të jetës dhe veprës së tij janë të mirëndriҫuara nga dokumente të ndryshme të kohës, tashmë të botuara.

Duke përjashtuar këtë pjesë të librit dhe qëndrimet emotive të autorit në raport me themeluesin e shtetit Shqiptar, pjesa tjetër e rëfimit të tij për periudhën e shkurtër të qeverisjes së Princ Vidit, ngjarjet e Luftës së Parë Botërore, si dhe Kongresi i Lushnjës e Lufta e Vlorës, që do të pasojnë shpalljen e pavarësisë, janë paraqitur me një dinamik mbresëlënëse dhe analizë të mprehtë. Dëshmitë e tij, kryesisht për ngjarjet e Luftës së Vlorës, si dhe konsideratat e tij prej intelektuali në lidhje me ngjarjet, por dhe me protagonistët e këtyre ngjarjeve, janë një burimi i pazëvendësueshëm që hedh dritë mbi këtë luftë, e cila solli pavarësimin e dytë të Shqipërisë. Nuk mungojnë as vlerësimet e tij pozitive për figura si Selam Musai. Madje, të bën përshtypje fakti që lavdëron Avni Rustemin për eleminimin e Esat Pashës, duke e vlerësuar si një akt të nevojshëm.

Mbresëlënëse janë edhe qëndrimet e tij mbi kulturën dhe figura të ndryshme historike të kombit shqiptar. Nuk mund të mos nënvizohet vlerësimi që ai ka për figurën e Ali Pashë Tepelenës.

Ai thekson se, Ali Pasha ishte i pari që tentoi të krijojë një shtet të pavarur Shqiptar, duke kuptuar se sundimit të Perandorisë Osmane në Ballakan, gradualisht po i vinte fundi. Këto konsiderata, ai i mbështet mbi leximin e disa dokumenteve arkivore, që shteti Britanik mbante në Korfuz, disa prej të cilave kishte aritur ti kopjonte.

Lidhur me vizionin që kishte Syrja Bej Vlora për trashëgiminë tonë kulturore, duhet nënvizuar se, e shihet arkeologjinë si një shkencë të rëndësishme, nëpërmjet së cilës mund të hidhej dritë mbi të kaluarën e kombit. Madje, siҫ dihet, së bashku me Eqerem Beun ai krijoi një koleksion domethënës me objekte arkeologjike, një pjesë të së cilave i njohim nga botimet e arkeologut italian Luigi Maria Ugolini. Në qëndrimin e tij, në mënyrën se si administrohet pasuria arkeologjike në shtetin Shqiptar të pas 1920-ës, ai është kundër koncesioneve që u jepen të huajve për të gërmuar në Shqipëri.

Ai kritikon koncesionin që i jepet Leon Rey-t për të gërmuar në Apolloni, me marrëveshjen, që nëse dalin nga gërmimet dy objekte të ngjashme, njëra prej tyre mund të merrej nga shteti Francez. Sipas tij, ky është një lëshim në dëm të historisë sonë, pasi asnjëherë objektet e lashta nuk gjenden në dy kopje. Ai propozon se: “Kësisojë qeveria duhet të marrë iniciativën për të ngritur një muze, që ti përshtatet kohës, për ti vënë dhe për ti ekspozuar veprat kombëtare, të cilat do të mbëlidhen brenda dhe jashtë vendit. Është gjë e ditur nga tërë bota se Atdheu ynë në kohët e vjetra ishte tejpërtej një botë e qytetëruar. Në shumë vende, ndodhen plot vepra të bukura të së shkuarës. Rreth këtyre antikave të bukura duhet të bëhen kërkime shkencore dhe gërmime arkeologjike. Këto do të formojnë, natyrisht, burimin më me rëndësi të historisë sonë…”.

Filed Under: Histori

Albania: Between Reform Dynamics and Democratic Fragility

November 22, 2025 by s p

Elez Biberaj*/

Thirty-five years after Albania’s emergence from one of Europe’s most repressive communist regimes, the country’s democratic trajectory remains emblematic of post-authoritarian transformation, reflecting the promise of political renewal while exposing the challenges of durable consolidation. In this context, the May 2025 parliamentary elections stand out as a test of Albania’s resilience and a measure of its capacity to translate reform dynamics into democratic practice. 

Prime Minister Edi Rama’s Socialist Party secured a sweeping victory, winning 83 of 140 parliamentary seats, while the opposition, led by Sali Berisha’s Democratic Party, suffered a significant setback with only 50 seats. International observers judged the elections technically well-administered, yet emphasized the deeply polarized environment and uneven playing field. ODIHR’s final report cited misuse of state resources, vote buying, intimidation of opposition supporters, and unequal media access. These irregularities highlight the persistent vulnerabilities of Albania’s political order.

In the coming years, and particularly over the next four-year mandate, Albania’s democratic trajectory will hinge on whether reform momentum can be sustained while systemic constraints are addressed. This interplay provides the framework for assessing Rama’s record of achievements and the broader dynamics of power and fragility that define Albania’s political landscape.

Rama’s Record of Achievements

Rama begins an unprecedented fourth term with a commanding mandate, presenting his victory as a historic opportunity to advance judicial reform, administrative modernization, and Albania’s accession to the European Union.

Over the past decade, Albania has undergone significant transformations, experiencing steady economic growth with GDP averaging around 4 percent in recent years, a reduction in poverty, and the expansion of tourism. Infrastructure projects – from highways and energy connectivity to port modernization – have reshaped the country’s economic landscape. Judicial reforms, particularly the vetting of judges and prosecutors, have strengthened the credibility of the justice system, while administrative reforms have streamlined governance. These efforts have earned Albania international recognition and positioned Rama as an influential regional statesman.

Building on these accomplishments, Rama aims to prepare the country for full EU membership by 2030. The European Commission’s 2025 Enlargement Report praised Albania’s reform drive and signaled that EU membership within the next five years is a realistic goal. This optimism reflects not only domestic reforms but also Albania’s foreign policy posture. As a NATO member since 2009, Albania has maintained a proactive role in alliance operations and regional security, while aligning closely with EU foreign and security policy. Albania is seen as a frontrunner in accession negotiations, having advanced through a significant number of negotiating chapters.

Rama’s fourth term is guided by the government plan approved by parliament in September 2025, which sets EU accession as Albania’s strategic anchor. The plan prioritizes closing all negotiating chapters by 2027, deepening rule of law and anti-corruption reforms, strengthening media freedom and institutional resilience, and modernizing public administration.

Nonetheless, democracy assessments highlight persistent fragility. Freedom House continues to classify Albania as “partly free,” and the Economist Intelligence Unit ranks it as a “hybrid regime.” Transparency International’s 2024 Corruption Perceptions Index ranks Albania 80th globally, a modest improvement over previous years, but still among the most corrupt in Europe. These assessments underscore that Albania’s democratic institutions, while showing reform momentum, continue to exhibit structural fragility.

Power Consolidated, Democracy Eroded

Rama’s consolidation of power is unprecedented, extending across nearly all levers of governance at both national and local levels. His leadership style – a blend of charismatic command, media-savvy messaging, and tight executive control – has proven effective in mobilizing support and sustaining political momentum. But beneath this consolidation lies a fragile framework of governance, hollowed by personalized decision-making, weakened institutions, corruption, media influence, and entrenched clientelism.

Rama governs in a highly insulated environment, where limited transparency and weakened accountability define the political landscape. Decision-making has become highly personalized, with parliament reduced to a rubber-stamp and the Socialist Party functioning largely as an extension of his authority. Debate is minimal, consultations rare, and dissent actively discouraged. Most recently, the government’s program and cabinet were approved without parliamentary discussion. Cabinet appointments were made unilaterally, with ministers reportedly learning of their roles during Rama’s public addresses. Genuine political competition has eroded, as a divided opposition struggles to remain relevant. 

Although personalization of power may expedite legislation and streamline decision-making, it magnifies the risk of executive overreach and erodes the principle of collective governance – the idea that authority should be shared, deliberative, and accountable.

Political unaccountability has deepened the country’s socioeconomic vulnerabilities. Institutions remain ill-equipped to address poverty, inequality, and the exodus of human capital. Albania remains one of Europe’s poorest countries, with more than one-fifth of the population living below the relative poverty line. Wealth is concentrated among a narrow elite tied to political and business networks, while healthcare and education remain underfunded and unevenly distributed. Persistent underinvestment has widened the skills gap and accelerated brain drain, with some 700,000 Albanians, mostly young professionals, emigrating in the past fifteen years. 

These socioeconomic vulnerabilities are compounded by corruption, which has further eroded institutional credibility. Rama’s administration has entrenched a system of political favoritism, opaque contracting, and elite enrichment. The fusion of political and economic interests has fostered a kleptocratic dynamic, enabling systemic graft, opening the door for organized crime to penetrate state institutions, and weakening judicial and media independence.

Public tenders and infrastructure projects have frequently served as vehicles for rent-seeking, enriching senior officials and networks close to the government. High-profile scandals involving figures such as Saimir Tahiri, Arben Ahmetaj, Ilir Beqja, Lefter Koka, Erion Veliaj, and Belinda Balluku reveal a broader pattern of elite misconduct. In September, Rama reappointed Balluku as Deputy Prime Minister and Minister of Infrastructure and Energy, the cabinet’s second most important post, despite persistent allegations of corruption. Following her indictment for allegedly rigging public tenders in the Llogara Tunnel project, he dismissed calls for her resignation, signaling a readiness to shield loyalists even at the expense of institutional credibility. That stance proved a precarious, self-inflicted wound: the Special Court for Combating Corruption and Organized Crime dismissed Balluku from her post – a humiliating outcome that exposes Rama’s inability to act decisively, even in cases that can turn into a boomerang against his own leadership.

Balluku and other high-profile cases cast doubt on Rama’s professed commitment to clean governance and highlight the inescapable burden of his political responsibility. These cases are not isolated; they reflect a broader pattern that underscores a culture of impunity at the highest levels of government, where senior officials exploit public office for personal gain. Misconduct has become normalized, with accountability mechanisms steadily weakened. While Rama has consistently denied personal wrongdoing, as prime minister he bears responsibility to uphold accountability, confront misconduct among senior officials, and ensure democratic standards are not compromised. Ultimately, the buck stops with him.

Organized crime has also embedded itself in Albania’s formal economy, particularly in construction, tourism, and real estate. The 2025 Organized Crime Index underscores Albania’s vulnerability, citing entrenched criminal networks and state-embedded actors. The European Commission’s annual progress report highlights persistent weaknesses in rule of law, corruption, and governance, underscoring the fragility of Albania’s institutions despite reform efforts. Construction permits and real estate projects are frequently linked to opaque financing and criminal networks, illustrating how enforcement remains weak and selective. The paradox is stark: Rama’s tight grip on power has become bound to the system itself. If he confronts the entrenched corrupt interests within it, he risks shaking the very foundation of his own rule.

These patterns of corruption and state capture are reinforced by a media landscape that is coopted and constrained, further narrowing civic space and weakening public scrutiny. 

Despite a formally pluralistic landscape, the media often mirrors partisan narratives. This stems from a toxic mix of political cooptation, concentrated ownership, and intimidation tactics. Rama has cultivated influence over key outlets through patronage and proximity to proprietors. His frequent attacks on journalists, often laced with derision and threats, have chilled reporting and further restricted scrutiny. Many media owners, businessmen benefiting from state contracts, act as proxies, securing favorable coverage and suppressing damaging stories. As a result, leading platforms remain fixated on opposition dysfunction, while institutionalized misconduct under Rama receives little sustained analysis. Even during crises, talk shows with ostensibly independent voices often sidestep scrutiny of the ruling party, spotlighting opposition missteps instead. This pattern, under the veneer of independence, reveals a deeper alignment between political power and media influence. Selective framing distorts public discourse and indirectly facilitates executive consolidation by deflecting attention from abuses and weakening institutional checks. 

Civic disengagement further deepens Albania’s institutional erosion. Society appears increasingly fragmented, marked by low civic engagement and rising political apathy. Leading intellectuals and scholars, research institutions, and the Academy of Sciences, remain largely peripheral to national debate. Their input is vital to fostering critical discourse and evidence-based policymaking.

At the same time, Rama has benefited from declining international scrutiny. With global attention diverted to democratic backsliding and crises elsewhere, Albania’s internal governance failures have attracted less sustained pressure from key partners and watchdogs. This vacuum has enabled the prime minister to consolidate power with fewer external constraints, even as corruption, organized crime, media control, and civic apathy intensify.

Entrenched Elites, Democratic Stagnation

Albania’s political system has ossified, eroding institutional capacity, stifling renewal, and constraining democratic choice. Politics remains dominated by the Socialist Party and a weakened Democratic opposition, with access to power tightly guarded and fresh alternatives systematically obstructed. Patronage networks and elite entrenchment sustain a stagnant political system, while the success of Albania’s younger generation abroad highlights the wasted potential at home. Emigration has drained human capital, deepening inertia and widening the gap between societal dynamism and political stagnation.

In view of growing authoritarian tendencies and the erosion of institutional checks, Albania’s democratic future demands a broad reckoning and mobilization across political, institutional, and societal spheres, transforming governance, accountability, and civic culture. This requires a systemic shift: political parties offering credible alternatives, a reinvigorated civil society, engaged intellectual voices, and a participatory citizenry – above all, a younger generation ready to act as agents of change.

Both major parties now face crises of regeneration, albeit in different ways: the Democratic Party through fragmentation and exhaustion, and the Socialist Party through over-centralization and conformity. 

This crisis of stagnation is most visible in the Democratic Party, which confronts a pivotal reckoning. Missteps in recent years – the failure to participate in the debate on territorial administrative changes, withdrawal from parliament and boycott of local elections – left it marginalized. The U.S. designation of Sali Berisha as persona non grata, followed by his legal troubles and house arrest, deepened internal strife and eroded credibility. Although the party competed in an electoral environment heavily tilted against it, the results revealed a deeper truth: its message failed to resonate. Its rhetoric, leadership style, and political vision appear increasingly out of step with the aspirations of the electorate.

Today, the Democratic Party survives largely on the strength of Berisha’s personal endurance and legacy. His charisma and historical stature continue to command loyalty, but they cannot substitute for a coherent program or a future-facing agenda. Without bold reimagining – internal democracy, new voices, and a compelling vision – the party risks being perceived as a relic of its past rather than a vehicle for democratic relevance. Berisha remains one of the most consequential figures in Albania’s post-communist history: the country’s first democratic president, a two-term prime minister, and a resilient opposition leader. Now, he has the opportunity to conclude his public career by stepping into the role of elder statesman and paving the way for new leadership. By guiding a transparent and competitive transition, he can help ensure that the party’s future is shaped not by loyalty to a single figure, but by open debate, merit, and vision.

In the final analysis, no leader, however consequential, can indefinitely carry the burden of sustaining a party’s standing – its credibility, relevance, and position within the political landscape. Delaying the inevitable day of reckoning will only prolong the Democratic Party’s agony, deepening internal paralysis, eroding public trust, and making the eventual leadership transition more fraught and costly.

While Berisha’s departure could trigger factional battles and short-term instability, it is more likely to galvanize the opposition, unlocking the energy and talent long stifled. The Democratic Party already has promising younger members whose potential has been overshadowed by internal strife and the dominance of entrenched leadership. With space to flourish, they could help reshape the party’s future. At the same time, the Democratic Party must broaden its base by attracting new members and voices, ensuring revitalization is not confined to generational turnover but rooted in inclusive participation. With local elections in 2027 and national elections in 2029, the party has a critical window to regroup and rebuild. 

Renewal must also begin within the ruling Socialist Party, where loyalty has replaced accountability and internal pluralism has given way to uniformity. Ironically, the party was more internally democratic under Fatos Nano in the 1990s than it is today. The Socialist Party must confront the dangers of one-man rule and rediscover its institutional character, fostering genuine policy debate and tolerating dissent.

This narrowing of internal pluralism is mirrored in the broader political landscape, where thirty-five years after the fall of communism, no credible alternatives have emerged to challenge the dominance of the two major parties. Following his arrest on corruption charges, former President Ilir Meta’s party has largely disintegrated, leaving Albania’s political landscape monopolized by Socialists and Democrats. 

The absence of alternatives underscores not only systemic stagnation and the narrowing of democratic choice, but also the urgency of opening pathways for new actors. Albania’s younger generation has proven its capacity for innovation abroad, yet remains stifled at home. To take the helm, this generation must channel its skills into civic engagement, grassroots organizing, and the creation of new political platforms that reflect their lived realities. Universities, professional networks, and diaspora connections can incubate leadership, helping young Albanians turn experience abroad into reform at home. Harnessing this potential through civic movements and institutional renewal could spark regeneration. Without such change, Albania risks becoming a nation rich in talent but constrained by political inertia. Its democracy would benefit greatly from new, modern political forces with platforms that speak to the realities of a generation born after communism, rather than remaining bound to the legacies of the past.

Yet the urgency of renewal extends beyond parties to the foundations of democratic life itself. The country’s future cannot hinge solely on the Socialist Party, the Democratic Party, or any single political actor. What is required is a renewal that engages citizens, civil society, media, and international partners to ensure accountability and foster civic participation. Together, these pillars form the foundation of democratic reinvigoration, but each is fragile and requires long-term investment

Albania faces a deepening crisis of civic participation. Voter turnout in May 2025 fell to just 41 percent, with sharp declines among young voters, underscoring disillusionment and a sense that participation carries little weight. At the same time, civil society has seen its role as watchdog and catalyst for reform steadily eroded by funding constraints, political pressure, and public apathy. Empowering the youngest generation requires institutional reforms that make participation meaningful, educational initiatives that foster civic literacy, and platforms that amplify youth voices. Equally, civil society must reclaim its space in public discourse, defend institutional autonomy, and mobilize citizens around accountability and justice. Revitalized civic participation can reawaken the democratic conscience of the nation and serve as a counterweight to executive dominance, but its vulnerability demands sustained commitment.

A free and independent media is equally indispensable to democratic reinvigoration. Reforms must ensure transparency, protect journalists, and invest in public-interest reporting. Only an empowered media can hold power to account. Yet here too, feasibility is uncertain: entrenched political influence and concentrated ownership make reform difficult, even as the need for scrutiny grows more urgent.

Finally, the international community, particularly the European Union, remains critical. Conditionality is one of the few remaining levers for reform, but it must be applied with clarity and conviction. Support should be contingent not on the perfunctory compliance evident today, but on demonstrable progress in judicial independence, electoral integrity, and media freedom. Albania’s path to Europe must be paved with democratic substance, not symbolic gestures.

Conclusion

Albania’s democratic experiment confronts both peril and possibility. Concentrated executive power, weakened institutions, marginalized opposition, and civic apathy have created conditions for authoritarian consolidation. Yet the possibility of democratic renewal remains within reach. Albania faces a stark choice: authoritarian entrenchment, patronage networks, and civic withdrawal, or democratic renewal through pluralism, institutional independence, and meaningful citizen participation. 

With his overwhelming electoral victory, Rama holds unparalleled leverage to shape Albania’s trajectory. While his unchallenged position could suggest that he has little incentive to change course, the country’s formidable challenges and the fragile credibility of its EU aspirations require a correction in leadership style, away from authoritarian, kleptocratic tendencies that undermine Albania’s democratic foundations. How he chooses to wield his power will, to a large degree, define not only the trajectory of Albania’s democracy but also his legacy. Before assuming office in 2013, he cultivated the image of a visionary, forward-looking leader, pledging to establish the rule of law, revitalize institutions, ensure free and fair elections, and safeguard media freedoms. It would be a paradox if he were ultimately remembered as the hopeful democrat turned embodiment of unchecked authority, who chose authoritarian consolidation over democratic renewal.

The same dominance that grants Rama such latitude also exposes the fragility of the system he presides over. His concentration of power has produced a governance model that appears formidable but rests on brittle foundations, proving less stable than it appears. The paradox of his rule is that while he can consolidate power with ease, the system’s durability is far less assured. Without credible checks and institutional resilience, Albania’s political order remains vulnerable to shocks, whether from waning popularity, intensifying dissent, or shifting alliances among entrenched interests.

This reality underscores the imperative for other forces to step forward. Albania’s future cannot be decided by Rama alone. The resilience of institutions, the renewal of political parties, the vitality of civil society, the engagement of youth, and the principled stance of strategic partners are equally decisive. If these stakeholders rise to the challenge, Albania can move beyond authoritarian drift and extractive governance, laying the foundations for democratic resilience. The task is urgent, but achievable. By mobilizing its democratic assets, Albania can turn fragility into strength, transform obstacles into opportunities, and fulfill its long-held democratic aspirations.

The Albanians deserve nothing less than a democracy genuine in substance, dignified in spirit, and firmly anchored in Europe.

*Presentation at the national convention of the Association for Slavic, East European, and Eurasian Studies (ASEEES), Washington, D.C., November 22, 2025.

Filed Under: Politike

REVISTA BELGE (1962) / “NDIHEM PLOTESISHT PERGJEGJES PER BARREN QE RENDON MBI SUPE…” — INTERVISTA EKSKLUZIVE ME MBRETIN LEKA I NE ZVICER

November 22, 2025 by s p


Majtas : Leka, mbreti i shqiptarëve, në shoqërinë e nënës së tij, mbretëreshës-nënë Geraldinë, e lindur konteshë Apponyi, e veja e mbretit Zog I. Djathtas : Shumë i rezervuar, mbreti Leka di gjithashtu të buzëqeshë. Gjatë një pritjeje të fundit, ai u pa të bisedonte me një vajzë të re shumë të hijshme, të cilën nuk na ishte e mundur ta identifikonim. — Burimi : Le Patriote Illustré, 11 shkurt 1962, faqe n°18-19.


Nga Aurenc Bebja*, Francë – 22 Nëntor 2025

Revista belge “Le Patriote Illustré” ka botuar, me 11 shkurt 1962, në faqet n°18-19, një intervistë asokohe me mbretin Leka I në Zvicër, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Një intervistë ekskluzive.

Mbret në mërgim, Leka I i Shqipërisë ka jetuar vetëm 48 orë në vendin e tij.

Burimi : Le Patriote Illustré, 11 shkurt 1962, faqe n°18-19
Burimi : Le Patriote Illustré, 11 shkurt 1962, faqe n°18-19

“Duke respektuar pikë për pikë vullnetin e Atit tim dhe deklaratat që ai ka bërë gjatë mërgimit, riafirmoj solemnisht se përpjekjet tona do të synojnë vetëm çlirimin e Shqipërisë, dhe se forma kushtetuese e Shtetit do të zgjidhet atëherë kur populli shqiptar të ketë gëzimin e madh të rifitojë lirinë e vet, duke qenë kështu në gjendje të shprehet lirshëm dhe demokratikisht…”

Këtë proklamatë, princi trashëgimtar Leka, i bërë Leka I pas vdekjes së Mbretit Zog, atit të tij, e firmosi më 15 maj 1961 në Paris. Me vdekjen e Mbretit Zog mbyllej faqja e fundit e një romani të jashtëzakonshëm aventuresk, në kuptimin më fisnik të fjalës. Një roman i vërtetë kalorsiak…

Leka I është, në fakt, i biri i një presidenti republike që u bë mbret me dëshirën e popullit të tij. Ky fakt në vetvete është mjaft i rrallë dhe i çuditshëm sa të përmendet. Në të vërtetë, Ahmet Bej Zogolli, i cili luajti një rol të rëndësishëm në fatet politike të Turqisë rreth viteve 1920, u zgjodh president i Republikës Shqiptare më 1925. Ai e mbajti këtë detyrë deri më 1928, datë në të cilën u shpall mbret. Dhjetë vjet më vonë, Zogu I martohej me një konteshë hungareze shumë të hijshme, Geraldinë Apponyi, e cila i dha një djalë në vitin 1939, princ Lekën. Dy ditë pas lindjes, më 8 prill 1939, trupat e Musolinit pushtonin Shqipërinë e vogël. I shtypur nga numri, Zogu u detyrua të merrte rrugën e mërgimit. Mbretëresha Geraldinë, e transportuar në një barrelë, arriti me vështirësi kufirin grek. Pas disa vitesh në Egjipt, familja mbretërore u vendos në Francë, në Kanë, dhe, së fundmi, në Paris. I bërë mbret i shqiptarëve në maj 1961, Leka I kishte jetuar vetëm dy ditë në atdheun e vet… Një atdhe të cilit ai i kushton një kult të vërtetë, pa fshehur megjithatë pengesat e mëdha që e ndajnë nga froni i Tiranës.

NJË VEND SEKRET

Prej disa muajsh, Shqipëria zë një vend kryesor në “koncertin” e kombeve. Mosmarrëveshja e saj spektakolare me Moskën, afrimi i saj shumë i ngushtë me Pekinin, kanë bërë bujë. Drejtuar nga komunistë besnikë ndaj stalinizmit, “të ashpër” në kuptimin e plotë të fjalës, vendi është shumë vështirë i qasshëm dhe gazetarët perëndimorë që kanë arritur të kalojnë kufijtë e tij mund të numërohen me gishtat e njërës dorë. Enver Hoxha, njeriu i fortë i regjimit, është aq larg Lekës I sa Çang Kai-Sheku (Tchang Kaï-Chek) është larg Maos. I riu sovran e di këtë shumë mirë; ai që thoshte në proklamatën e majit 1961: “Ndihem plotësisht përgjegjës për barrën që rëndon mbi supe…”

Në fund të vitit 1959, patëm rastin të takonim princin në Kanë, në shtëpinë e prindërve të tij. Në atë kohë, Leka vazhdonte studimet e tij në Zvicër, një vend që ai e pëlqen veçanërisht, në Villars-sur-Ollon, për të qenë të saktë. Ne e takuam sërish pak ditë më parë në Lozanë, gjithmonë po aq i qetë, i matur dhe i rezervuar. Ai na priti duke buzëqeshur nga lartësia e tij prej 2,08 metrash dhe na deklaroi se “nga respekti për neutralitetin helvetik, ai nuk do t’u përgjigjej pyetjeve me karakter politik”. Edhe pse ky kufizim e ngushton kuadrin e intervistës, na u duk interesante ta pyesnim mbretin e ri për edukimin e tij, studimet, aktivitetet dhe, natyrisht, dashuritë e tij…

POPULLI DO TË VENDOSË…

— Studimet i kam bërë fillimisht në Aleksandri, në Egjipt, vend ku familja ime jetoi për disa vite nën sundimin e mbretit Faruk. Pas Villars-sur-Ollon, kalova dy vite në Akademinë Ushtarake të Sandhurstit. Që atëherë, interesohem kryesisht për shkencat politike dhe historinë, dhe ndjek kurse në Sorbonë. Por çështjet shqiptare më zënë pothuajse gjithë kohën, dhe çdo ditë e më shumë…

— Po çështjet shqiptare?

— Unë merrem, së bashku me nënën time, me veprat e ndihmës në favor të refugjatëve të panumërt shqiptarë të shpërndarë në mbarë botën. Pa dyshim që nuk e dini se numri i këtyre refugjatëve është pothuajse i barabartë me popullsinë e vendit tim, rreth 1,5 milionë banorë. Çdo ditë, të arratisur të rinj kalojnë kufijtë e Greqisë dhe Jugosllavisë. Së fundi, 400 shqiptarë kanë arritur suksesin e jashtëzakonshëm të kalimit jashtë vendit…

— A jeni i informuar për situatën aktuale në Shqipëri?

— Kam informacione.

— Me vdekjen e babait tuaj, ju u bëtë automatikisht mbret. A e di populli juaj këtë?

Leka I buzëqesh dhe përgjigjet shumë diplomatikisht: “Ngjitja ime në fron u bë në përputhje me kushtetutën mbretërore shqiptare. Por ajo duhet të ratifikohet nga populli shqiptar. Kur situata të më lejojë të kthehem në vendin tim, do të organizohet një plebishit. Populli do të zgjedhë midis Monarkisë dhe Republikës…”

— Kush do ta organizojë këtë plebishit?

— S’ka rëndësi, në të vërtetë! Ai mund të organizohet nga parlamenti shqiptar ose nga Kombet e Bashkuara. E rëndësishme është që çdo qytetar të mund të shprehet lirshëm, pa asnjë lloj detyrimi. Për momentin, gjithçka që mund të bëj në favor të vendit tim, po e bëj…

— Le ta ndryshojmë temën, Madhëri. A jeni i fejuar?

— Jo nuk jam. Thashethemet publike më fejojnë shpesh me këtë apo atë princeshë. Së fundi, disa gazeta kanë folur për “fejesën” time me princeshën Ferial, vajzën e mbretit Faruk të Egjiptit…

— Dhe ç’mund të thoni për këtë?

— Nuk e kam parë më princeshën Ferial që nga mosha gjashtë vjeç!

Për momentin, Leka I, 23 vjeç, nuk duket të mendojë shumë për martesën. Ai e ndan kohën e tij midis studimeve — flet rrjedhshëm gjashtë gjuhë dhe njeh në mënyrë të admirueshme historinë e vendeve ballkanike — dhe veprimtarisë së tij në krye të një Shqipërie në mërgim, duke pritur që evolucioni i situatës së përgjithshme t’i mundësojë t’i afrohet një vendi për të cilin nuk injoron asgjë falë veprimtarive, studimeve dhe lidhjeve të tij, pavarësisht faktit që ka jetuar aty vetëm 48 orë.

G. GYGAX

Filed Under: Histori

“Albanian BookFest”, një ftesë për dashamirësit e librit

November 22, 2025 by s p

Dr. Pashko R. Camaj/

📚🇦🇱 Na ndan vetëm një javë nga një ngjarje historike dhe madhështore kulturore për komunitetin shqiptaro-amerikan!

Federata Pan-Shqiptare e Amerikës VATRA, në bashkëpunim me shoqatat patriotike, shkollat shqipe dhe klubet e studentëve në NY, NJ, Philadelphia e më gjerë, ka nderin të shpallë organizimin për herë të parë në Shtetet e Bashkuara të Festivalit të Librit Shqiptar – AlbanianBookFest, një festë e jashtëzakonshme e librit, kulturës dhe identitetit tonë kombëtar.

Për dy ditë rresht, libri shqip nga të gjitha trojet shqiptare do të ngrihet në piedestal: letërsia, gjuhësia, historia, kultura, trashëgimia dhe tradita jonë e vyer do të bashkohen në një hapësirë të vetme kulturore dhe atdhetare.

Do të marrin pjesë 26 shtëpi botuese prestigjioze nga Shqipëria, Kosova dhe vise të tjera shqiptare (Onufri, Toena, Fishta, Buzuku, Dukagjini e shumë të tjerë), si edhe vepra të autorëve më të shquar të letërsisë kombëtare (I. Kadare, Gj. Fishta, P. Marko, M. Meksi, B. Mustafaj, P. Shllaku, M. Camaj etj.), të prezantuara së fundmi në Panairin e Librit të Tiranës.

Ky festival synon të themelojë një traditë të re të lartë kulturore në diasporë, duke forcuar lidhjet shpirtërore me rrënjët tona të lashta. Libri është ura jonë me historinë. Libri është zëri i kombit. Libri është ambasadori ynë i përjetshëm në botë.

📖✨ Ju ftojmë me nderim të merrni pjesë në këtë aktivitet të paharrueshëm.

Bashkohuni me familjet dhe miqtë tuaj të shtunën dhe të dielën, më 29–30 nëntor, për të festuar së bashku madhështinë e librit shqip!

Filed Under: Opinion

ALFABETI I KOMBIT DHE BARAZIA GJUHËSORE: IMPERATIV I SHTETIT DHE INTEGRIMIT EUROPIAN

November 22, 2025 by s p

Shqiptarët nuk janë thjesht dëshmitarë të historisë; ata janë mbrojtësit e së ardhmes. Çdo sulm mbi alfabetin, çdo injorim i gjuhës shqipe, çdo tentativë për të dobësuar orientimin perëndimor do të hasë në vetëdijen, dinjitetin dhe vendosmërinë e palëkundur të popullit shqiptar. Historia na mëson se kombi shqiptar u ndërtua mbi shkronja, mbi vlera dhe mbi vendosmëri; pikërisht këto do të jenë armët tona kundër çdo përpjekjeje për të shkatërruar identitetin tonë.

Nga Prof.dr Skender ASANI

Në këtë 22 nëntor, shqiptarët përballen me një sfidë të jashtëzakonshme që prek thelbin e qenies së tyre kombëtare dhe që tejkalon çdo rutinë administrative apo ceremoniale. Nuk është thjesht një përvjetor për t’u kujtuar; është një alarm politik dhe moral, një thirrje për reagim të menjëhershëm. Në Maqedoninë e Veriut, shqiptarët nuk kërkojnë vetëm barazi; ata janë mbrojtësit e alfabetit të unifikuar dhe të orientimit të tyre perëndimor, të cilët u vunë një shekull më parë në Kongresin e Manastirit dhe u bënë simbol i një identiteti të pandashëm dhe të përjetshëm.

Në këtë kohë, kur identitetet testohen në çdo institucion, shqiptarët përjetojnë një sprovë të rëndë. Gjuha shqipe, alfabeti i unifikuar dhe orientimi drejt Perëndimit janë sot kërcënuar nga heshtja burokratike, nga zvarritja e ligjeve dhe nga praktikat që shpesh refuzojnë të respektojnë barazinë gjuhësore. Nuk është thjesht problem teknik, nuk është neglizhencë e zakonshme; është një politikë e heshtur që synon zbehjen e dukshmërisë publike dhe tkurrjen e identitetit shqiptar. Alfabeti nuk është thjesht një instrument komunikimi; ai është trupi dhe shpirt i kombit, busulla e historisë që ka orientuar popullin shqiptar drejt vlerave europiane dhe larg mjegullës lindore, duke e bërë shqiptarizmin të njohur dhe të respektuar jashtë kufijve.

Rilindësit shqiptarë, duke iu përgjigjur thirrjes së Gjergj Qiriazit dhe vizionit të Fishtës, Mjedës, Shahin Kolonjës dhe Mithat Frashërit, nuk mblodhën vetëm shkronjat për të unifikuar shqipen. Ata vendosën kufijtë kulturorë dhe politikë të një kombi, duke krijuar identitetin që do të rezistonte ndaj çdo presioni të jashtëm dhe çdo harrese të brendshme. Alfabeti u bë simbol i bashkimit, por edhe busull e orientimit perëndimor, një udhërrëfyes që sot kërkon mbrojtje të fortë kundër çdo tendence për ta dobësuar.

Çdo cënim i gjuhës shqipe sot nuk është thjesht neglizhencë administrative; është sulm mbi qenien dhe sovranitetin tonë kulturor. Kur shqipja nuk shkruhet në tabela, dokumente, zyra ose kur ligjet për përdorimin e saj zvarriten, kemi të bëjmë me një politikë të heshtur që synon relativizimin e identitetit shqiptar. Në shkolla, tabela dhe formularë publikë shpesh mungon shqipja; në dokumentet shtetërore ajo përdoret vetëm selektivisht; në zyrat lokale çdo ditë shqiptarët duhet të vërtetojnë të drejtën e tyre më të thjeshtë: të flasin dhe të shkruajnë gjuhën e tyre.

Ka shembuj të shumtë që dëshmojnë këtë realitet. Në qytete ku shqiptarët janë shumicë, tabelat zyrtare dhe shenjat nuk përfshijnë shqipen, duke e bërë të padukshme prezencën e komunitetit shqiptar. Në shumë dokumente administrative, emrat shqiptarë shkruhen gabim ose nuk lejohet përdorimi i plotë i alfabetit të njohur ndërkombëtarisht. Në shkolla, nxënësit shqiptarë shpesh hasin pengesa në përdorimin e materialeve në gjuhën e tyre, ndërsa në institucionet publike shumë herë atyre u kërkohet të përdorin gjuhën maqedonase edhe për të drejtat më bazike. Në këto praktika shpesh fshihet një logjikë e heshtur e politikës së cënimit të identitetit shqiptar një tentativë për të shndërruar historinë dhe trashëgiminë e Kongresit të Manastirit në rutinë të harruar.

Trekëndëshi historik i identitetit shqiptar Prizreni i Lidhjes, Manastiri i Alfabetit dhe Vlora e Pavarësisë nuk është thjesht histori. Ai është strukturë mbajtëse e kombësisë shqiptare, udhërrëfyes i pakthyeshëm që përcakton drejtimin tonë sot dhe në të ardhmen. Prizreni artikuloj vizionin politik, Vlora vulosi mëvetësinë shtetërore, ndërsa Manastiri siguroi gjuhën. Pa gjuhë, nuk do të kishte as Prizren, as Vlorë; pa respekt për alfabetin nuk ka stabilitet institucional dhe nuk ka integrim europian të sinqertë. Alfabeti, i krijuar me vendosmëri dhe dinjitet, sot kërkon mbrojtje nga çdo politikë që tenton ta zbehin dhe ta relativizojnë rolin e tij jetik.

Në mënyrë të qartë, sfidat e sotme nuk janë të ngjashme vetëm me pengesat burokratike; ato përbëjnë ritual të heshtur të mohimit të së drejtës së shqiptarëve për të ekzistuar si komunitet shtetformues brenda shtetit. Në Kongresin e Manastirit, rilindësit shqiptarë u mblodhën me vendosmëri dhe guxim, duke vendosur shkronjat që sot janë simbole të vetëdijes kombëtare. Ata nuk u nënshtruan presionit të fqinjëve, nuk u trembën nga perandoritë dhe nuk lanë asnjë hap pas në përpjekjen për të orientuar popullin shqiptar drejt Perëndimit. Sot, ne përballemi me një formë tjetër presioni, më delikate dhe shpesh të fshehtë, por po aq kërcënuese: zbehja institucionale e gjuhës shqipe dhe moszbatimi i barazisë gjuhësore.

22 nëntorit nuk është thjesht një përvjetor. Ai nuk është vetëm një përkujtim i ngjarjes historike; është deklaratë fuqie, tribunë kundër çdo përpjekjeje për të zbehur prezencën e gjuhës shqipe dhe për të dobësuar orientimin perëndimor të shqiptarëve. Ai është thirrje për institucionet, qytetarët dhe komunitetin ndërkombëtar: të mos lejohet asnjë kompromis mbi alfabetin dhe barazinë gjuhësore. Ky përvjetor është dëshmi e pakundërshtueshme e rolit politik, kulturor dhe shtetformues të shqiptarëve, jo vetëm në histori, por edhe në arkitekturën e së ardhmes së këtij shteti.

Historia tregon se alfabeti shqip nuk u krijua thjesht për të shkruar fjalë, por për të ndërtuar një komb. Sot, kur çdo vonesë në zbatimin e barazisë gjuhësore po i mohon shqiptarëve të drejtën e tyre legjitime, ne nuk përballemi me gabime të vogla burokratike, por me sulm të drejtpërdrejtë ndaj sovranitetit kulturor dhe identitetit tonë historik.

Çdo tentativë për ta relativizuar gjuhën shqipe është një kërcënim ndaj stabilitetit institucional dhe një shkelje e parimeve që orientuan shqiptarët drejt Perëndimit një shekull më parë. Gjuha shqipe nuk është favor, nuk është privilegj, nuk është luks. Ajo është e drejtë e garantuar e komunitetit shtetformues, dhe respekti ndaj saj është tregues i integritetit demokratik dhe sinqeritetit europian të këtij shteti. Çdo shmangie nga kjo barazi nuk është gabim teknik; është sfidë politike që kërkon reagim të vendosur. Mbrojtja e gjuhës shqipe dhe e orientimit perëndimor nuk është vetëm detyrë morale ajo është imperativ historik dhe kombëtar.

Shqiptarët nuk janë thjesht dëshmitarë të historisë; ata janë mbrojtësit e së ardhmes. Çdo sulm mbi alfabetin, çdo injorim i gjuhës shqipe, çdo tentativë për të dobësuar orientimin perëndimor do të hasë në vetëdijen, dinjitetin dhe vendosmërinë e palëkundur të popullit shqiptar. Historia na mëson se kombi shqiptar u ndërtua mbi shkronja, mbi vlera dhe mbi vendosmëri; pikërisht këto do të jenë armët tona kundër çdo përpjekjeje për të shkatërruar identitetin tonë. Shqipja nuk është privilegj i dhënë, por sovranitet i fituar dhe i mbrojtur me gjak, mendje dhe zemër.

Alfabeti është busulla që udhëheq shpirtin e kombit, gjuha është simbol i sovranitetit të tij, dhe orientimi perëndimor është rruga e pakthyeshme që historia ka shtruar për shqiptarët; çdo dobësim, çdo hezitim, është tradhti ndaj të kaluarës dhe kërcënim ndaj të ardhmes, prandaj orientimi perëndimor duhet mbrojtur me çdo kusht, si një flamur i shenjtë që valon mbi brezat, duke mbajtur gjallë shpresën, dinjitetin dhe nderin e kombit tonë. Sot, nesër dhe përjetësisht, shqiptarët duhet të qëndrojnë të palëkundur aty ku i ka vendosur koha dhe sakrificat e të parëve, në krah të alfabetit, të vetëdijes kombëtare dhe aspiratës së përbashkët; ky është klithi ynë për gjuhën, alfabetin dhe të ardhmen, shqiptarë të gjithë, kudo që jeni, bashkohuni, ngritni zërin dhe mbani qëndrim të palëkundur për të ardhmen e kombit!

Në unitetin tonë, kudo që jemi, qëndron forca e pakapërcyeshme e shqiptarëve, ky është betimi ynë historik, kjo është drita që udhëheq brezat që vijnë dhe kjo është e ardhmja jonë e pashlyeshme; përjetësisht të bashkuar, të vendosur dhe të pathyeshëm, ky është shpirti i kombit tonë, i shkruar me gjak, i ruajtur me fjalë dhe i mbrojtur me veprime.

Filed Under: Politike

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 26
  • 27
  • 28
  • 29
  • 30
  • …
  • 2753
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • DIAMANT HYSENAJ HAP FUSHATËN PËR KONGRESIN AMERIKAN – FJALA E MBAJTUR PARA KOMUNITETIT SHQIPTARO-AMERIKAN
  • Nga Besa në New York: Shoqata Besi organizoi një mbrëmje të veçantë për Festën e Flamurit
  • Në 90 vjetorin e lindjes së poetit Faslli Haliti
  • Dilemat e zgjedhjeve të parakohshme parlamentare në Kosovë
  • Nga Shkodra në Bejrut…
  • Faik Konica, fryma e pavdekshme e një atdhetari dhe dijetari shqiptar
  • Abetaret e para të shkrimit të shqipes, fillesa të letërsisë shqipe për fëmijë
  • Valon Nikçi, një shqiptar pjesë e ekipit të Kongresistit George Latimer në sektorin e Task-Forcës për Punësimin dhe Ekonominë
  • Dega e Vatrës në Boston shpalli kryesinë
  • VATRA NDEROI KRYETARIN E KOMUNËS SË PRISHTINËS Z. PËRPARIM RAMA
  • NDJESHMËRIA SI STRUKTURË – NGA PËRKORËSIA TE THELLËSIA
  • Si Fan Noli i takoi presidentët Wilson the T. Roosevelt për çështjen shqiptare
  • TRIDIMENSIONALJA NË KRIJIMTARINË E PREҪ ZOGAJT
  • Kosova dhe NATO: Një hap strategjik për stabilitet, siguri dhe legjitimitet ndërkombëtar
  • MEGASPEKTAKLI MË I MADH ARTISTIK PAS LUFTËS GJENOCIDIALE NË KOSOVË!

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT