President Jahjaga’sspeech at the officialreception in honourof the eighthanniversaryof Independence of the Republic of Kosovo/
Prishtine, 16shkurt 2016/
Honourable Prime Minister Mustafa,/
Honourable representatives of the institutions of Kosovo,/
Honourable Senator Corker,/
Honourable Congressman Turner,/
Honourable Ambassadors and representatives of the international missions in our country,/
Honourable families of the martyrs,/
Dear citizens,/
Ladies and Gentlemen,/
Tonight we have gathered to mark the eighth anniversary of the Independence of Republic of Kosovo, our dear country, the birthday of our new state. This magnificent day, which ,many generations of a span of one hundred years, was no more than a dream, and which for a whole century we held in high esteem as an aim of our collective endeavours to live in peace and liberty.
Our state was born with lots of hardship. A massive human sacrifice was given, painful sufferings with grievous consequences, which many families continue to endure even 16 years after the end of the war, even on this night of the anniversary of the independence.
It is exactly this common journey of ours and the specific individual experience of every single one of us, which strengthens the foundations of Kosovo, which we together made it a state. It makes us all enjoy the privileges and responsibilities of being a Kosovar- including the historic responsibility to conclude this state building cycle- at the same time. It makes Kosovo the sole ideal, as Kosovo is more important than anyone of us.
The sacrifice to arrive at this point makes us conscious of the fact that Kosovo cannot be appropriated. It is not a property of any of political leaders. It belongs to its citizens, who today, are more united than ever in their refusal of divisions and disjuncture of its political class, in asking for accountability, in insistence for law and order, in ending of moral degradation and corruption, and for the repositioning of values and ideals which helped make Kosovo a state, a cause into which our greatest allies aligned themselves in, into the focus of our engagement. Thank you for being right by our side Ambassador Delawie, Kosovo has no greater friend. Honourable Ambassadors, thank you for your unreserved support.
This year, more than any other year, we have been suffering growth pains. In such a context, disagreements are understandable, as are the challenges of an approved but untested Constitution, which despite all things, must continue to provide weight and legitimacy to each decision making and activity of ours.
Our solutions must be constitutional and institutional, because only in such a manner we strengthen the trust we require to conclude this state making. It is undeniable that at this stage of state building as a society, we require an internal dialogue for our path ahead. But this discussion must never challenge the basic democratic consensus which we laid upon the foundations of the statehood of Kosovo and upon which we built our international and state legitimacy. It must never test our friendship with our allies or bring to doubt our determination to build a democratic state, to incite fear and create insecurities in our future. This is a long awaited day, a sacred day, which does not convert into a contest on the love for the fatherland.
It is undeniable that we have a lot of work to do. Lot of work in searching for justice for those no longer with us. Work in order to include every single citizen, regardless of ethnicity, in building of our joint home. Work in order to say no to corruption which is monopolizing the power in the hands of a minority which is denying the equal right to compete, to work and to augment the wellbeing to the citizen of Kosovo. Determination to hold accountable all those who have not represented the interests of the citizens in a dignified manner.
Without any doubt, Independence Day must be a day of reflection. But above all it is a day of celebration, day of joy, when we turn our heads back and feel proud of our greatest achievement in this century, making of Kosovo a state.
We share this day with our most beloved ones in order to celebrate our greatest love of all- our love for Kosovo, this dream of many a generation, which we have the obligation and a duty to enliven.
Kosovo will walk ahead, fearless. Its citizens will continue to be insistent on their irrevocable European future, unshaken in their belief that good days for Kosovo have only begun.
Citizens of the Republic of Kosovo, have a happy 8th anniversary of independence. Let us be proud of our joint achievements and let us not stop in aspiring for more.
Congratulations Kosovo!
15 Shkurt 1909- 2016- SOT DITELINDJA- DIELLI U BE 107 VJEC
Ende nuk dihet se kush e pagëzoi gazetën me këtë emër simbolik në kohën e errësirës otomane për Shqipërinë, por si kumbar mbahet Noli, ndersa ”Vatra” ka kumbar Konicen. Si vertetohet se se emri i Vatrës ka për ”at” Konicën.Është e dokumentuar kjo në një artikull të botuar në Diellin e 10 vjetorit të themelimit të Vatrës, në numrin special, ku Konica dëshmon:”Për emrin, formën federale, Kanunoren, rregulloren, dhe shpiriten e parë të VATRËS, jam responsible unë./
Nga Dalip Greca/
Kur festohej 50 vjetori i gazetës Dielli, me 24 gusht 1959, editori i parë , Fan Noli, u deklaroi vatranëve: “Kur themeluam Diellin me 15 të shkurtit 1909, nuk besonim që Turqia do shkonte nga Ballkani aq shpejt, ndonëse e dinim që ditët i kishte të shkurtëra, pranadaj për atë shkak, në programin e Diellit, kërkonim nga Turqia, pikat maksimume, por jo ckëputje prej saj. Kërkonim shkolla në gjuhën tonë, kërkonim kufi të caktuara me katër vilajetet: Kosovën, Shkodrën, Janinën dhe Manastirin brenda, dhe më në fund shtonim në program-Shqipëria të mos ketë gjë të përbashkët me Turqinë, vec ushtrinë, punët e jashtme dhe punët e luftës…Sot 50 vjet më vonë, gëzojmë një Shqipëri indipendente, por jo një shtet me katër vilajetet sikundër e dëshironim neve asi kohe.Për shpëtimin e kësaj copë Shqipërie të vogël, neve shqiptarët e Amerikës, me anë të Vatrës dhe Diellit, duhet të jemi kryelartë, se me sakrificat tona, shpëtuam Shqipërinë nga copëtimi, krijuam Kishën Kombëtare, botuam libra me rëndësi letrare, kombëtare dhe kishtare, dhe me anë të Diellit muntëm të mbajmë gjuhën dhe zakonet tona të gjalla për një gjysëm shekulli.
Në mbyllje të fjalës së tij Imzot Noli uronte”Urojmë me gjithë zemër që Dielli, gazetë e parë në gjuhën shqipe , që u botua e përditme,të arrinjë të festonjë dhe njëqind vjecarin.100 vjecarin e uruar nga Noli, Dielli u ringjall, pas dy vite e gjysëm mosbotim, dhe organizoi një festim madhështor në një nga Universitetet e New York-ut, në Monroe College. Sot ai feston ditëlindjen e 103-të.
Gazeta më e vjetër e Botës Shqiptare, me emrin simbolik “Dielli” me 15 shkurt mbushi 103 vjeç. Një mbijetesë shekullore që ua rrit krenarinë Shqiptarëve të Amerikës, të cilët e mbajtën gjallë këtë thesar të shtypit të lirë në vendin e lirisë, duke e financuar me kursimet e tyre. Gazeta”Dielli” u themelua në Boston prej Shoqërisë atdhetare Besa-Besë me 15 shkurt 1909, si gazetë e përjavshme.Më 11 mars 1912, mbasi shoqëritë shqiptare të Amerikës vendosen që të federohen në Vatër (dita zyrtare e e deklarimit te themelimit të Vatrës 28 prill 1912, dita e bashkimit 31 mars 1912, dita e njohjes nga shteti i Mass 13 qershor 1912 ), Dielli u bë pronë e Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra dhe nisi të dalë dy herë në javë.
FOTOGRAFIA: Eshte foto e vitit 1908, kur Noli dhe Peci nxirrnin ne SHBA gazeten Kombi.Mbyllja e Kombit solli lindjen e Diellit….Ne qender- Noli me Sotir Pecin dhe Kristo Kirken. (Me shume lexoni me Gazeten Dielli te printuar)
ÇAMËT KËRKOJNË DREJTËSI NË HAGË
Prokuroria e Gjykatës Ndërkombëtare në Hagë, sot e pranoi Dosjen e Çamërisë, për rikthimin e Çamëve në trojet e tyre. Është një ditë e mbarë, dhe një çast historik, tha kryetari i Shoqatës Demokratike “Çamëria”, me seli në Hollandë, Festim Lato. Dosjet u dorëzuan në organizmat ndërkombëtarë të drejtësisë në Hagë. Ato kanë këto përmbajtje:
-Dosja e parë është për njohjen e gjenocidit të aplikuar mbi popullsinë çame me dëshmi të të mbijetuarve.
-Dosja e dytë ka të bëjë me provën ndërkombëtare për krimet kundër njerëzimit të aplikuar nga qeveritë greke nga viti 1913 deri në 1945.
-Dosja e tretë ka të bëjë me të drejtën e riatdhesimit të popullsive të shpërngulura me forcë, dhe
-Dosja e katërt ka të bëjë me rikthimin e pronave.
Në këtë akt historik, të dorëzimit të Dosjes Çame, në tre gjuhë, Anglisht, Gjermanisht, dhe Frengjisht, dosja brenda ka gjenocidinn grek kundër shqiptarëve etnik të Çamërisë, të pranishëm në këtë akt historik, qenë patriotë të shquar çamë, si dhe shqiptar nga Presheva, Medvegja, Prishtina, Shkupi, Ohri, Tetova, Vlora, Tirana, Ulqini, Prizreni e Arta dhe Janina. Këtë akt historik të dorëzimit, dhe të pranimit nga Prokuroria ndërkombëtare e Hagës, e Uruan dhe e përqafuan, politolog, historianë, Shkrimtarë nga Çamëria, Shqipëria edhe Kosova, si dhe patriotë të kësaj nisme të madhe historike. Jam e përlotur sot nga gëzimi, u shpreh një nënë çame e ardhur nga Janina, se pas 72 vjet gjenocidi mbi çamët, po zbardhet drita e diellit shqiptarë. Edhe pse kanë kaluar mbi 70 vjet, fakti shpresëdhënës është se çamët, kanë mbështetjen e SHBA, por edhe të Perëndimit, përfshi këtu holandezët dhe gjermanët, por edhe të tjerë.
Ndërmjetësia Amerikane
Dialogu për çështjen e Çamërisë është i domosdoshëm dhe ndodh në një kontekst më të gjerë të marrëdhënieve dypalëshe greko-shqiptare, me qëllim zgjerimin e bashkëpunimit tregtar dhe diplomatik. Sipas ish diplomatve grekë dhe amerikanë, aktivitetet e përbashkëta mund të përfshijnë:
– Ngritje komisionesh të posaçme të drejtësisë që shqyrtojnë analiza ligjore në lidhje me dëmshpërblimet apo kërkesave të tjera.
– Një forum në rajon, ku mund të diskutohet nga studiues shqiptarë dhe grekë çështja e shqiptarëve në Greqi.
– Analiza historike, dhe ngritja e organeve të e pajtimit të vendosen grupe me shqetësimet reciproke,
– Publikimi i rrëfimeve individuale apo të përbashkëta të të mbijetuarve.
– Analiza e arkivave dhe teksteve shkollore.
Ligji i Luftës dhe Qëndrimi Grek
Në vitin 1987, qeveria greke e Papandreut e hoqi me dekret qeveritar ligjin e luftës të vitit 1940 me Shqipërinë. Por, kundërshtarë të tij e quajtën të pamjaftueshëm këtë akt duke thënë se një njohje e tillë duhet të vinte vetëm me vendim parlamenti ose dekret të Presidentit. 12 vjet me vonë, qeveria shqiptare i kërkoi zyrtarisht palës greke që të kthente përgjigje nëse ishte hequr ose jo ligji në fjalë. Kjo kërkesë u bë tre vjet pasi ish-Presidenti, Sali Berisha, kishte firmosur në vitin 1996 Traktatin e Miqësisë dhe Bashkëpunimit ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë. Por dokumenti që është në arkivat e Ministrisë së Jashtme të Shqipërisë e vitit 1999 tregon se, miqësia dhe bashkëpunimi janë ende nën hijen e ligjit të luftës. Qeveria shqiptare kërkon ta zhbëjë juridikisht këtë ligj, pra qe ta heqë parlamenti grek. Por ky hap do të sillte shumë pasoja, pasi me ligjin e luftës janë justifikuar shumë probleme siç është ai i çamëve, pronat dhe pasuritë e të cilëve nuk njihen nga pala greke.
Në vitet e fundit, disa diplomatë dhe një pjesë e historianëve seriozë grekë sugjerojnë se rezultati politik i një zgjidhjeje të plotë dhe të balancuar të drejtuara si paketë ndaj Shqipërisë të fillojë nga këto pika:
• Lidhjet midis dy popujve dhe të dy vendeve janë të forta dhe historike. Sot, gjërat që na lidhin janë më të rëndësishme se ajo që na ndajnë.
• Për fat të keq në historinë tonë kemi pasur momente të vështira, momente të këqija, duke shkaktuar vuajtje njerëzore dhe mjerim njerëzor. Është e trishtueshme, por ky është realiteti.
• Për ato momente as qeveria e tanishme dhe as partitë politike janë përgjegjës, brezat e sotëm nuk janë përgjegjës dhe as nuk duhet të jetë brezi i ardhshëm.
Problemi me qasjet e moderuara greke, qëndron se veç ekstremistëve të djathtë, në qeveritë e majta ekzistojnë rryma ekstremiste nacionaliste që nuk duan të ketë qasje dypalëshe për zgjidhjen e problemeve pezull midis Shqipërisë dhe Greqisë.
Ndërkohë, autoritetet amerikane janë të gatshme të thërrasin shqiptarët dhe grekët, përfshi edhe zyrtarët, për dialog konstruktiv në lidhje me historinë e tyre të përbashkët, si dhe të ardhmen e tyre të përbashkët në rrugën për Europë. Siç dihet, Greqia e përdor këtë ligj për të penguar Shqipërinë në rrugën e anëtarësimit drejt BE, ndaj dhe me ndihmën e Bashkimit Europian, Shqipëria dhe Greqia duhet të ulen në tryezën e bisedimeve për të vendosur shfuqizimin e ligjit të luftës mes dy vendeve.
http://chameriaorganization.org/camet-kerkojne-drejtesi-ne-hage/
.–
Albanian American Organization Chameria
Zakoni i skllavërisë
Nga Faik KONICA/
Skllavëria, si çdo pësim tjatër, pasi rëndon ca kohë në kurriz, bëhet më në funt një zakon i pëlqyer, dhe ata që e mbajnë mi xverk e durojnë me gëzim. Veçan atyreve që lindin skllav, u është skllavëria si një natyr’ e dytë dhe ata jo vetëm s’marin vesh çdo me thënë liri, po ndiejnë një farë urrejtje për mprojtësit e lirisë dhe ushqejnë respektin më të thellë për tiranët ekspertë të shkopit dhe të zinxhirit.
Këto që thomi s’janë theori të thata. Kemi fakte historike që i provojnë. Dini të gjithë se që më 1861 e gjer më 1865, u-bë n’Amerikë një luftë civile e madhe në mes të Shteteve të Veriut e të Shteteve të Jugës. Veriu, me Lincolnin si President, i qojti gjithë skllevët të lirë. Juga nuk pëlqeu këtë veprim. Juga deshi t’a mbajë skllavërinë si një institutë legale, dhe u-nda nga Veriu duke u-prokllamuar një republikë më vete me Jefferson Davis-in si President. Fundin e di çdo njeri: Juga u-munt, Amerika u bashkua përsëri, dhe skllaveria u-çduk për gjithënjë. Lincoln-i u-vra në mbarim të luftës. Davis-i rojti gjer më 1889, si njeri prevat, -dhe bukuria është se çngjau kur vdiq ky njeri që kish derdhur aqë gjak për të mprojtur skllaverinë: ngjau kjo gjë e çuditshme, që dymij ish-skllev vazhduan duke qarë qivurin e Davis-it! Shikoni forcën e zakonit: skllavi i çliruar kish zemrën dhe dashurinë të lidhur me armikun e çlirimit.
Kur qenka ashtu natyra e njeriut, a është çudi që një shumicë Shqipëtarësh të kenë në shpirt të tyre adhurimin e zgjedhës? Bij, nipër, stërnipër skllevësh, skllev vetë, fjala liri nuk është për ta veç se një gjë misterioze dhe e rezikshme, e cila duhet ose lëftuar ose pritur me të ftohtë. Çudia është se kemi dhe n’Amerike një shumicë nga këta skllev qesharakë dhe të poshtër. Të lirë nga krahët, truri i tyre është i lidhur me zinxhirë. Dhe është bukuri të vazhdojë njeriu sielljet e kësaj kopeje. Posa u tepëron pakë kohë nga puna, ata nukë dalin të marrin erën e paqme që të qërojnë mëlçit’ e tyre nga mikrobi i oftikës, – po venë si gjërpërinj nga “konak” në “konak” dhe nga dyqan në dyqan dyke bërë propagandë kundër Fushatës. – “Ç’ësht’ ajo parti liberale?” thonë skllevët. “Ne kemi një guvernë, dhe duhet t’a mprojmë. Ato që bën guverna janë të mira. Populli në Shqipëri ësht’ i kënaqur. Mos dëgjoni çpifjet, se paratë do t’ju venë humbur”. Dhe fjalët e tyre gjejnë përkrahje nga një turm’ e errët spiunësh dhe larosh, – pseudotregëtarë gjysmë t’egër që janë në të dhënë faliment e sipër, batakçinj t’ardhur në mes të Shqipëtarëve s’dihet nga ku dhe me ç’porosi, varangjelistë të paqytetëruar me kurrizin “den-baba-den” të zbutur nga shkopi, kumarxhinj, dembelë, etj. Kjo turme, e palarë në gjithë kuptimet e fjalës, ka disa qëllime të fshehta, – dhe një qëllim sheshit, që është: të mos bëhet Shqipëria një Shtet modern i shtënë në themele të shëndosha, po të mbetet një vent i turbull dhe i dobët, i lehtë për të përmbysur kur lakmia e fqive të gjejë rastin.
Vetëm të larkmët duhet të dinë një gjë: skllevët që përmentmë, spiunë të mbetur nga regjimet e shkuara të Shqipërisë, s’kanë të bëjnë fare me VATREN. Vërtet lehin, lëpijnë, futin hundën në çdo deriçkë, – po as një në dhjetë s’ësht’ anëtar i Federatës që kam nderin të kryesoj. Dhe në qofshin shtat’ a tetë gjithsej, jan’ asish që hyjnë të pavënë re nga dera kur e gjejnë të hapur, po dalin me elegancë nga penxheria kur zbulohen prej kujdestarëve të shtëpisë.
Puna është sheshit. VATRA ka lëftuar dhe lëfton për një Shqipëri moderne, serioze dhe të nderuar. Partia liberale që u-organizua në Shqipëri, do t’mundohet të fitojë shumicën në zgjedhjet, që të vërë në veprim idealet e VATRES. Ju pëlqen ky mendim? Përkraheni me sa ju mundet Partine Liberale duke mos u vënë veshin larove, të cilët pa fjalë do të bëjnë zanatin e tyre.
Botuar ne DIELLI, më 1923
ECHOING THE PLIGHT OF COMMUNISM’S VICTIMS
Direct line of communication with the formerly persecuted in Albania/
By: Dr. Gjon Buçaj/
Vatra members have shared in the pain and suffering that the Albanian people have had to endure especially in prisons an interment camps at the hands of the inhumane and destructive communist regime. With the fall of the dictatorship, freedom of speech was introduced and so we hoped, as did the survivors of that nightmare, that justice would follow. Sadly, after 25 years of democracy they are still calling for justice and we continue to back them.
We have been steadfast in supporting their efforts and attempts at integration into the political and economic sphere including the restoration of dignity that was trampled on to an unfathomable degree for nearly half a century. At this point in time, there should no longer be a need for such demands; nonetheless, the formerly persecuted continue to voice their grievances through petitions and protests. After the law requiring all case files to be released was enacted, not a single step was taken by the government to actually enforce that law even though it holds little weight without the transparency law thereby making it worthless. Releasing the case files must be done in conjunction with the transparency law otherwise it carries no benefit or meaning. With the enforcement of the transparency law, the source of corruption would finally be tackled which has already reached an alarming level among the Albanian political class, thus jeopardizing stability in the country and beyond.
In the current debate on reforms to the justice system, there are clear attempts to protect the communist legacy, from which Albanian society should have severed ties long ago. The proposal to amend the Albanian constitution with a stipulation that would restrict the investigation of crimes under communism, against which President Nishani recently spoke publically, is not only an offense to Albanians who suffered those very crimes, but also a blatant assault on the democratic system and Western values.
The Formerly Persecuted Association has submitted requests to both governments, the current and the previous, to erect a monument honoring the victims of communism to no avail. Approving such a request is apparently too contradictory in a country where crimes of the communist dictatorship have yet to be condemned; where protagonists and episodes of a bloody past are honored and remembered; where no one has asked for forgiveness of the victims; where memorials are built to honor fallen Greek soldiers who entered Albanian soil as occupiers; where the capital city is ‘adorned’ with a bunker, a painful reminder of the past from which Albanian politicians do not wish to separate themselves; where…. the list goes on and on. There are two distinct examples that attest to the abuse of the formerly persecuted class—two obligations that have been dragged through this endless post-communist transitional period: the process of restitution for the past—prison and interment sentences for the innocent—a process that the victims call a jest on their suffering; and the orchestrated bureaucratic maze that is the messy process for the return of illegally confiscated property by the “people’s” regime to their rightful owners. These are two dark blots, out of many others, that will follow the ruling governments of the transitional era throughout history.
There is an Albanian folk saying: “kind words, but rocks in the bag,” (fjalët e mira e gurët në stajcë); portraying the treatment a beggar receives when knocking on doors with an open bag for pledged charity. This is how the formerly persecuted have been treated by the political class for the past 25 years, with kind words in their rhetoric along with freedom of speech for the people to curse communism—an exercise in futility—and the freedom to leave your homeland whenever you want. As for equality and rights for the citizens, rocks in a bag. It’s a persistent, cold and shameful reality.
But, perhaps we have hit rock bottom and Albanian society will begin to turn its trajectory. The voice of reason is beginning to be increasingly heard by people, like intellectuals and some politicians encouraged or inspired by America’s intimate concern especially through Ambassador Lu. Reform in the justice system is a pivotal place to begin while Ambassador Lu is particularly focused on it with determination. We thank Ambassador Lu for this and his enduring friendship; the Albanian People will always be grateful to him and America.
Our line of communication with the formerly persecuted remains open as always, to echo their plights and achievements now as well as in the future.
(Translated: Aleksander Buçaj)
- « Previous Page
- 1
- …
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- …
- 59
- Next Page »