ESSE – Page 453 – Dielli

Mallkimet

June 15, 2015 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

I kemi ndër vete. Me shumicë i kemi. Nuk ju ka rastisur. Përditë mallkojmë njëri-tjetrin. Mallkon babai, mallkon nëna. Ose mallkon burri, mallkon gruaja. Vëllai, vëllain. Motra, motrën. Vëllai, motrën. Dhe motra, vëllain. Fqinja, fqinjën. Punëtori shefin. Ose shefen. Nxënësi mësuesen. Mësuesi nxënësin. Nëxënësen etj. Dhe me që jemi tek shkolla. Më njoftonte një kolegu im, që asistonte në provimet e shtetit. Këto ditë qershori dhe fushate. Ishte përpjekur me dëshirën e mirë të ndihmonte një grup studentësh nate. I thoshte, rrënja katrore e dyshit…, ata të përpiktë. Rrënja katrore e dyshit, por me fjalë. U thoshte iksi në katror. Ata shkruanin x por brenda një kutie.. Në fund …, sa të pafat që ishin. Mallkonin fatin e mbrapsht që nuk kapën notën maksimale.

Këtë bën njëriu ynë. Mallkon fatin. Mallkon vetveten.

Keni dëgjuar burra që mallkojnë ditën kur lindën? Plot gra, nëna, motra, bija etj…, kur mallkojnë fatin e tyre të zi. Mallkojnë ditë më ditë, veten.

Mallkojmë tokën, bagëtinë, kullotën. Mallkojmë lumin që na përmbyt. Mallkojmë detin që na mbyt. Mallkojmë qiellin që na jep shi. Mallkojmë minierat që na shëmben e na zënë brenda. Mallkojmë vendet fqinje që na përbuzin zjarrin tonë patriotik. Që nuk janë aq patriotë sa ne.

Kemi fjalorin më të pasur të mallkimit. Më fantastikun. Më magjikun. Por edhe më të shëmtuarin. Më përbuzëzin. Jo me tendenca, por i pastër si drita e diellit, diskriminues.

Kemi një begati leksikore që me keqardhje e them, si i ka shpëtuar vemëndjes dhe punës së ndonjë mbledhësi. Ndonjë punëtori të faunës së leksikologjisë sonë.

Kemi mallkim edhe frazeologjik. Si…, të hyptë vetja në qejf. Apo, bylmeze gjeje vet rrugën e çarkut. E të tjera.

Më kujtohet një komedi me një akt nga koha, kur personazhi kryesor mallkonte veten. E quante kaq të pa fat, kaq të mjerë. Sepse nuk dinte asnjë gjuhë të huaj. Kur filani apo fisteku, dinte tre a katër të tilla. Dhe ai mallkonte fatin e mbrapsht. Fatin e keq që kishte lindur ashtu. Njeri pa një gjuhë të huaj.

Nga ana tjetër ne e dimë se mallkimi, në kulturën fetare, është gjynah. Eshtë mëkat. Megjithatë ne nuk e kemi për gjë të mallkojmë. Qofshim myslimanë, qofshim orthodoksë, katolikë apo paganë.

Së fundi i dëgjuam edhe në fushatë. Thua i kishim mangut t’i dëgjonim nga burrat e shtetit?! Njëri nga Konispoli. E tjetri nga Korça. Në një fushatë ku kandidatët bëjnë mirë të sqarojnë derë më derë projektet. Por ata nuk e bëjnë. E bëjnë flamujt që valviten. Ekstaza e brohoritjeve. E bëjnë liderët me mallkimet e tyre.

Mallkuar qofshin të gjithë ata që i japin frymë kësaj politike primitive dhe barbare, që në Shqipëri nuk mund t’i mbijë dhe t’i rritet fara kurrën e kurrës. Edi Rama në Konispol, 14 qershor 2015. Në delir ne. Në delir edhe Shpëtimi i çamëve.

Kur është kështu, me kurrën e kurrës, aga. Pse mallkon? Do e pyeste një gjyshe, Edin. Ndërkohë nuk e kuptoj pse edhe tek-tuk në shtypin shqiptar, sidomos të majtin flasin akoma me nuannca triumfi të tipit propogandë diktature. Për mbarimin e një kohe me parrulla greke në fushatë. Fitore e madhe? Aspak, një disfatë. Enver Hoxha u bërtiste grekëve se, na u prish gjiza neve që ju kështu e ashtu. Rezultati, disa vite pas vdekjes së tij, shqiptarët gjizëprishur pushtuan Greqinë. Ndërruan fe, emër. Mbushën arkat e Bankës së zbrazur shqiptare. Ndërtuan shtëpi e pallate. Vila dhe hotele etj.

Atje jetojnë edhe sot. Atje po lindin. Atje po arsimohen etj. Edhe pse Enverit nuk i prishej gjiza.

Kemi një këmbëngulje kaq primitive ndaj minoriteteve, sa bëjmë vetëm zhurmë.

Nuk ia ndërron kufijtë Shqipërisë, ekzistenca e disa fshatrave, apo e disa njerëzve që janë grekë. Që ndihen grekë. Që duan të jetojnë e të flasin si grekët. Ne nuk mund t’i bëjmë shqiptarë me mallkime. As duke u përplasur derën e patriotizmit tonë. As duke u treguar besimin fetar. Jo, asesi!

Lideri tjetër. Lulëzim Basha. I plaçin sytë atyre që nuk e shohin varfërinë. Korçë 15 qershor 2015. E trishtueshme. Mund të justifikohesh nesër se i adresohesh iksit apo ypsilonit etj. Por si njëri i fjalës, mua më duket se ia adreson popullit. Qoftë ky i majtë apo i djathtë, apo i lëkundur. Ai është batalioni që pret të udhëhiqet nga ty. Ndaj kjo nuk është etike. Eshtë me plot gojën vulgare. Dhe nuk e kuptoj se si po rriten këta liderë ku edhe për shkak të moshës, duhej të reflektonin një kulturë tjetër nga paraardhësit. Megjithatë, një ndalim, pak rikujtim etj…, nga koha si Berisha, si Nano, nuk mbaj mend të mallkonin. Etiketonin, por jo mallkonin. Kurse këta, edhe po etiketojnë, edhe po mallkojnë. I plaçin sytë atyre që nuk e shikojnë varfërinë. Kështu flet një lider bashkëkohor? Që aspiron të çojë vendin e tij në Europë? Asnjëherë.

E thënë thjesht zoti Basha. Që njerëzit nuk e shohin varfërinë për shkak të ambjemtimit me ‘të. Si ta shohin?. Lindën të varfër. Po jetojnë të varfër. Po vdesin të varfër. Pse? Sepse jeta e tyre nuk ka se si të përmisohet me britma, as me mallkime. Keqardhje!

EMI, POETJA NGA BURRELI, QË NUK MUND TË RINGRIHET NE KËMBË….

June 15, 2015 by dgreca

Nga Ahmet ZANI/

Kjo në foto është Emrie Krosi nga Klosi i Burrelit një vajzë mjaft e fortë, intelektuale e zonja por historia e saj është tregues i qartë i vajzës, të cilën vetëm shpresa e madhe e ka bërë atë të rrallë. Më ka bërë shumë përshtypje perfoemanca e saj në një aktivitet të një shoqate në qytetin e Durrësit disa ditë më parë. Teksa shpërndaheshin çmime të poezisë të këtij aktiviteti Emi siç dhe e thërrasin miket e saja ashtu me pak mundim ka preferuar të zërë podiumin e konferences së poezisë për të dërguar urimet për nderin që vlerësuan poeten nga Burreli. Me disa flajë që asaj i buronin nga thellësia e shpirtit ajo është ndërprerë nga duartroktitjet e të pranishmëve. Kjo ishte meritë e vajzës 35 vjeçare që sot banon në kryeqytet ndërsa dhe kafenë në mëngjes e shoqëron duke lexuar libra të shkrimtarëve vendas dhe të huaj, sigurisht atyre të dëgjuar. Jam befasuar nga kjo panoramë që Emi ka sjellë tek aktiviteti kulturor në Durrës, ndaj vendosa që të bashkëbisedoja me këtë poete dhe në një pasdite pranë një Bari në kryeqytet Emi kishte preferuar të më rezevonte këtë takim duke perzgjedhur panoramën e bukur tek ky bar të rrethuar nga hijeshia e luleve. Një kafe dhe ujë ishte porosia e saj sakaq kjo e shoqëruar me një cigare. Menjëherë unë ndërhyra ” pini duhanin? Po vetëm tre cigare në ditë dhe kështu do të vijonte dhe historia e saj që në vogli.

Jam rritur thuajse jetime pasi mamaja është ndarë nga jeta kur isha vetëm pesë vjeçe. Ndërësa si tërë shoqëria varfëria është shtuar akoma, sidomos nga humbja e nënës, ndërsa ishim tre fëmijë të vegjël. Babaj duhej të martohej sërish për këtë fakt ka menduar më shumë gjyshi ynë Halili ishte njëri shumë i zgjuar, punëtor shumë besimtar, por dhe paksa i ashpër. Kështu një tjetër nënë duhej të na rriste. Kjo nënë e dytë lindi plot gjashtë fëmijë të tjerë dhe shtëpia jonë është mbushur plot. Njerkën nusja e dytë e babaj e kemi vlerësuar si motër, pasi mosha e aj shumë e re kur erdhi në shtëpinë tonë, ndaj bashkë me gjyshen rriten plot dymëdhjetë fëmija.Pasi kam mbaruar shkollën tetë vjeçare më nota të shkëlqyera mundësitë për të vijuar arsimimin ishin minimale, pasi duhej të punonim për të ushqyer motrat dhe vëllezërit më të vegjël. Për të ndjekur shkollën e mesme vajzës i duhej të udhëtonte shumë rruga deri në qytetin e Klosit. Kjo nuk ja vështirësonte iniciativën Emit, dhe do të ndiqte shkollën me shumë vështirësi, nga kushtet ekonomike të familjes. Katër vite duke ndjekur arsimin e mesëm nëpërmjet shumë vështirësive sidomos nga rruga e gjatë në stinën e dimrit. Gjuhë- letërsia ishin pasioni më i madh, sigurisht pa lënë menjanë lëndët e tjera. Për të studjuar në shtëpi kushtet më mungonin, pasi duhej të merresha me shumë punë dhe koha për të ndjekur librat ishte pasi të gjithë të flinin dhe unë të vijoja mësimet. Në pjesën më të madhe të kohës ndonëse nuk isha vetëm 15 vjeçe do të gatuaja, të merresha me bagëtitë duke u kativizuar me punët e shtëpisë. Gjyshi nganjëherë me jepte më shumë liri që unë të merreja me librat, dhe për mua ishte shumë e vështirë të ndërtoja jetën në të tilla kushte familjare. Por vendosmëria dhe ndihma nga gjyshi unë arrita të përfundoja shkollën e mesme pedagogjike për t’u mundësuar të ndiqja një punë në arsim. Unë isha e sigurtë se do të përfaqësohesha një dikushi dhe nuk mund të harroja një mësues nga Tirana që më vlerësonte madje më ndihmonte sepse dhe unë kërkoja më shumë njohuri tek lëndët mësimore.

Përfundimi i arsimit në shkollën e mesme më mundësoj të nisja dhe një punë në shkollën e fshatit me ciklin e ulët. Ishin fillimet e zhvillimeve demokratike në vendin tonë, unë një mësuese pa përvojë për me bindje të forta se fëmijët kërkonin impenjim ndaj unë i kërkoja vetvetes të përkushtohesha punës me shumë pasion. Nuk kanë kaluar as dhe tre muaj nga nisja e punës në shkollë ndërsa një grup kontrolli do të vlerësonte punën e çdo mësuesi. Unë mësuesja më e re rezultova me sukses dhe kam ndier kënaqësi, por dhe drejtori i shkollës….. tregohej vlerësues për detyrën time.

AKSIDENTI

Ishte muaj nëntor i vitit 1992 vetëm tre muaj punë si mësuese teksa shoqëroheja me një tjetër kolege për të arritur në shkollë do të kalonim pranë një ure disa të gjatë por shumë e lartë. Rreziku ishte për të gjithë banorët nga amoritizimi i saj dhe atë ditë më gurgullonte brenda kraharorit tim dhe nuk ndihesha mirë. Dhe kolegia ime nuk shprehte besim tek kjo urë me dërrasa të kalbura dhe pak nga akulli nga temeparturat e ulta që mbart kjo zonë në fundin e këtij nëntori. Unë vendosa që të kaloja mbi këtë pasarelë, sapo kam arritur pak metra një dërrasë e thyer do të bëhej dhe shkaku të rreshqisja duke rënë poshtë urës në rreth tetë metra poshtë në gurët e lumit. Mësuesja tjetër që shoqërohej me mua lëshoj zë të lartë dhe një burrë që ndodhej me shtëpi aty pranë më ka ardhue në ndihmë duke më dërgua në spitalin e Burrelit. Mungonin mjekët specialsitë, medikamentet, por ç’është më e keqja nuk më dërguan për trajnetim më të specializuar në një nga spitalet e Tiranës. Mjekët në Burrel ende nuk përcaktonin diagnozën e saktë ndonëse kaluan plot tre javë dhe gjedja ime përkeqësohej. Gjedja fizike dhe shëndetësore ishte drejt rënjes, prindërit nuk kishin mundësi të nënin ndërhyerje tek mjekët nga mungesa e të ardhurave. Për mua po humbinin shpresat mbase dhe për të jetuar, dhe mosha ime vetëm 18 vjeçe dhe askushi nga bluzat e bardha të merrnin ndonjë mundim për të më shëruar. Pas tre javësh jam trajtuar në një siptal në Tiranë duke menduar se është zbuluar diagnoza e saktë pas aksidentit që pësova pranë objektiti të dijes, por dhe këtu mjekët dështuan. Nuk e kam mësuar që nga viti 1992 dhe deri më sot përse mjekët nuk zbuluan diagnozën. Vetëm një fjalë tregonin ata ka thyer shtyllën kurrizore dhe nuk mund të rikuperohet. Këtë lajm mjekët ma komunikuan dhe mua por unë nuk besoja tërësisht. Dhe unë kërkova tek vetvetja një eksperimentim për t’u ngritur në këmbët pa ndihmë e asnkujt. Kjo ishte shumë e vështirë, ndërsa tek krahët kisha shumë forcë dhe kjo me më inkurajonte për kë tej.

Kjo vajzë e fuqishme nga 15 vite është zhvendosur nga fshtrat e Burrelit pranë kryeqytetit në ëndrrën e saj të sigurunte një punë, ndonëse dyert e institucioneve janë hapur për Emin por asnjë nuk i ka siguruar ndonjë vend punë edhe pse ka kryer arsimimin e lartë gjuhë letërsi, ka mastër shkencor, dhe pret të ndjekë dhe doktoraturën. Sakrificë për këtë vajzë e cila endet në gjetjen e një pune, por nuk ka mundur dot dhe shkaqet Emi nuk po i zbulon.

Por kjo vajzë e rrallë ka një dritë jeshile pas kaq vitesh në një operacion në një klinikë italiane ku asaj i kanë premtuar sukses. Atë që nuk arritën mjekët tanë prej 23 vitesh nga aksidenti premtimet i vijnë nga kjo klinikë italiane e cila pret një dhuratë në përmirsimin e plotë të asaj që e mundon nga kaq vite Emin e cila ka sjellë për lexuesit disa poezi.

Disa ditë më parë bashkë me Emin ishi\m në fshatin e saj të lindjes, ajo solli kujtimet që nga fëmijria ndërsa ëndërra nuk u vijua ashtu siç e kishte menduar kjo vajzë por beson sërish kjo vajzë që duhet të marrë vemendjen e shteti.

BESOJMË NË SHQIPËRI DHE NË VIRTYTET E KOMBIT SHQIPTAR

June 15, 2015 by dgreca

(Me rastin e 40-vjetorit të vdekjes së Ernest Koliqit)/

Nga Frank Shkreli*/

Këtë vit janë mbushur 40-vjet nga koha kur ndërroi jetë Ernest Koliqi, njëri prej shkrimtarëve më të njohur shqiptarë për periudhën që jetoi, pjesën më të madhe e të cilës ai e kaloi në mërgim, në Romë të Italisë, ku pat botuar edhe rëvistën Shëjzat për një periudhë 20-vjeçare. Nepërmjet revistës Shëjzat si dhe veprave të tjera në perëndim, Ernest Koliqi vazhdoi të bart trashëgiminë e autorëve dhe shkrimtarëve më të njohur shqiptarë të para Luftës së Dytë Botërore, të cilët para se të vriteshin ose të detyroheshin të merrnin rrugën e mërgimit, qenë kritikuar dhe denigruar nga mbështetsit fanatikë të regjimit komunist të Enver Hoxhës. Me veprimtarinë e tij letrare në mërgim, përfshirë botimin e revistës Shëjzat, Koliqi jo vetëm që u siguroi një platformë shkrimtarëve kundërshtarë të regjimit komunist shqiptar, por sipas albanolugut të njohur Robert Elsie, Ernest Koliqi, “shërbeu edhe si një zë i largët opozitar ndaj shkatërrimit kulturor të Shqipërisë nën qeverisjen staliniste”.

Mbledhës dhe studiues i njohur i traditave kulturore dhe folklorike të shqiptarëve, Ernest Koliqin, për fat të mirë, e kisha takuar disa herë në Romë gjatë qëndrimit tim atje si refugjat, por edhe në Amerikë në fillim të 1970-ave, ku vinte për tu takuar me komunitetin shqiptaro-amerikan, para se të ndërronte jetë në vitin 1975.

Për mua dhe për ata që e kanë njohur për së afërmi, profesor Ernest Koliqi ishte atdhetar i flakët, njeri i thjeshtë, i ndershëm dhe i afrueshëm me të gjithë. Këtë atdhetarizëm ai nuk hesitonte ta ndante me të tjerët në biseda shoqërore të rastit, nepërmjet komunikimit me letra dhe në artikujt e botuar, sidomos kryeartikujt e tij në revistën Shëjzat, por edhe me anë të librave dhe veprave të ndryshme letrare, përfshirë edhe poezinë. Veprat e Koliqit janë një trashëgimi e pasur kulturore dhe me vlerë atdhedashurie për brezat e tanishëm dhe të ardhëshëm të shqiptarëve, sepse Ernest Koliqi i përkiste atij grupi patriotësh shqiptarë, të urtë e të shkolluar në perëndim, të cilët nuk kursyen asgjë dhe bënë çdo gjë të mundur për të lartësuar vlerat shpirtërore dhe kombëtare të shqiptarëve, jo vetëm në radhët e vet shqiptarëve, por edhe në arenën ndërkombëtare. Ai i përkiste atij brezi patriotësh që besonte se jeta shqiptare përmbante në gjirinë e sajë një bukuri shekullore që e bën të denjë jetesën. Por, sipas Koliqit, duhej që këto bukuri morale të shqiptarit të viheshin në dukje nga dikush për vet shqiptarët dhe për botën rreth tyre. Ai pohon se Fishta, Naimi dhe Mjeda ishin ndër ata që bënë një gjë të tillë duke pasqyruar këto velar shekullore të trashëgimisë shqiptare. Koliqi ka shkruar se, “Fishta kërkoi nji gozhdë ku me varë arsyen-qenjeje (ubi consistam) të kombësisë shqiptare. E gjeti ndër vetitë stërgjyshore të malsorvet. Naimi na paraqiti Skanderbegun e bashkluftarët që e rrethojshin si bosht të nji Shqipnije gjallnike, motër me kombet europiane. Mjeda e valviti kreninë e fisit n’avullime të prarueme të lashtësisë illyre”, ka shkruar profesor Ernest Koliqi.

Është kjo lashtësi mijavjeçare e kombit shqiptar, të cilës Koliqi i ka kushtuar poemthin me titull, “Symfonija e Shqipevet”– një prej veprave të tija që frymëzon atdhetarizmin dhe lartëson shpirtin e lexuesit edhe sot. Aty ai parashtron në këtë hartim poetic, “vargun e ngjarjeve ma të spikatuna, nga zanafilla e largët e deri në Rilindje të vonë, nepër të cilën u përshkue gjindja e gjakut shqiptar”. Ngjarjet në këtë poemth fillojnë me kohën e Ilirëve e përfshijnë periudhat deri në ngritjen e flamurit në Vlorë. Koliqi shkruan se qëllimi i këtij poemthi — të cilin e kishte hartuar së pari heret në jetën e tij, gjatë 1930-ave, “në një moshë entuziazmi”, e të cilin e ka korigjuar më vonë në mërgim siç shprehet ai, “në muzg të jetës s’eme ku prej flakës e prushit të entuziazmit rinuer gjithnji tepruan do gaca nepër shpuzë”, është për të forcuar besimin në atdhe me një krijim mitesh shqiptare, të cilat sipas tij, dëshmojnë se asnjë pengesë dhe shkatërrim gjatë historisë nuk mundi të shuante palcin gjallnues të rodit tonë. Qëllimi tjetër i botimit të kësaj simfonie valvitëse fjalësh fantastike, sipas autorit, ishte “për të ndjellë agime ma të këthjellta popullit shqiptar”, në të ardhmen.

Kur fliste e shkruante për Shqipëri, Ernest Koliqi nuk kishte në mend vetëm Shqipërinë e kufijve të sotëm, por një Shqipëri që përfshinte shqiptarët e të gjitha trojeve autoktone në Ballkan. Nepërmjet tre poetënve imagjinarë në “Symfoninë e Shqipevet”, ai shprehë besimin e tij në një Shqipëri e cila megjithë, “errësitë e natës” — ndërkohë që ky besim në Shqipërinë dhe në kombin shqiptar mungonte në kohën e tij dhe disa mund të thonë se mungon edhe në ditët e sotëme – ai prapseprap shpreson dhe beson se virtytet e mëdha të kombit shqiptar, do t’i mbeten trashëgimi brezave të tanishëm dhe të ardhëshëm anë e mbanë trojeve shqiptare, duke shprehur besimin e tij me tre poetënit e “Symfonisë së Shqipevet” për një Shqipëri të lirë dhe me drejtësi, në vëllazërim dhe hare, drejt agimeve të reja dhe më të drejta, duke deklaruar se:

“BESOJMË në Shqipni edhe në virtytet e mshefta që ruen gjaku illyro-thrak i bijve të saj.
BESOJMË në misjonin e naltë që Perendia, siç do kombit në botë, i shënjoi edhe kombit të vogël shqiptar, mot e sot në vallen e shekujve të palindun.
BESOJMË në vëllaznimin e madh të Shiptarëve që tue u forcue, ka me i falun fisit t’onë agime ma të drejta.
BESOJMË në punën e Shqiptarëve të vëllaznuem e në lumninë që ka për t’i sjellë kombit parmenda e bujkut, veli i detarit, penda e dijetarit, kullma e farkatarit, buza e poetit, spata e druvarit, mësimi i fetarit, kur këto të lëvizin e të kumbojnë tue veprue n’emnat e ngjitun e të pandamë të Perëndisë e të Shqipnisë.
BESOJMË në fisnikinë e gojdhanave stërgjyshore dhe në lulzimin e ri të këtyne, ndër breznina që ecin prej territ kah drita.
BESOJMË në Flamur t’onë edhe në frytin e vuejtjeve që për Të u bajten në dobinë e gjakut, që për Të u derdh.
BESOJMË në drejtësinë vëllaznore që Flamuri i Shqipnisë ka me sugurue tue rrah i lirë në qiejt që presin diella ma të ndritshëm and’e kand n’atë tokë, ku na përkundi në djep kanga e nji nane arbnore dhe në gji të së cilës shpresojmë me u dhanë pushim këtyne eshtënave të lodhun.”

Në këtë 40-vjetor të vdekjes së Ernest Koliqit kujtojmë njërin prej pjesëtarve më të shquar të një “çete të re” të shkrimtarëve më të dalluar të kombit shqiptar të fillim shekullit të kaluar, të cilët ka shkruar ai, mendonin se vetëm duke njohur vetveten dhe duke zbuluar vlerat etnike dhe duke zgjuar fuqitë e fshehta në gjirin e thellë të kombit shqiptar, mund të përgatitej sheshi për rindërtimin e atdheut mbi themele të shëndosha drejtësie dhe lirie. “Symfonija e Shqipevet”, thotë vetë Koliqi, është një poemth që nuk përpiqet të bëjë gjë tjetër veçse të jetë një përpjekje për të “këndue lavditë e motshme” në kohët e sotëme, me shpresë dhe me lutje “për nji ngadhënjim të ndiesisë së vëllaznimit arbnuer” të rindërtimit të të atdheut, sidomos për shqiptarët e brezit të sotëm, në këtë periudhë të historisë vendimesh shpëtimtare dhe historike për kombin shqiptar, të cilin ai e donte shumë dhe të cilit ia kushtoi gjithë jetën dhe veprat. I vetdijshëm ndaj historisë kobzezë të shqiptarëve gjatë historisë, autori pranon se ndjesitë e tija për një të ardhme më të ndritur për kombin shqiptar, mund të jenë një ëndërrë krenare e shprehur me trajta letrare të ekzagjeruara, dhe i kërkon më në fund fund lexuesit se “Nëqoftse nuk i pëlqen trajta” e paraqitjes së këtij poemthi, atëherë i lutet lexuesit që “Të mos përbuzet ndiesia që më nxiti me ia hy hartimit të këtij poemthi. Kaq mujta, kaq bana”, përfundon ai.

Për trajtën për të cilën fletë autori, unë si lexues nuk mund të gjykojë pasi nuk kam përgatitjen as aftësinë të vlerësoj një vepër të tillë nga një letrar i këtij kalibri, por për ndjenjat atdhetare të Ernest Koliqit unë nuk kam asnjë dyshim. Këtë e dëshmojnë të gjithë ata që e kanë njohur dhe të gjithë ata që kanë lexuar shkrimet dhe veprat e tija. Mendoj se është me vend që në këtë 40-vjetor të vdekjes së Ernest Koliqit ka ardhur koha që jo vetëm të mos përbuzen ndjesitë e tija atdhetare, por që vepra e tij të studjohet dhe kontributi i tij në letërsinë dhe në kulturën e kombit shqiptar të bëhet pjesë e programeve mësimore anë e mbanë trojeve shqiptare, me qëllim rëngjalljeje të idesë kombëtare të shqiptarëve e cila gjatë shekullit të kaluar u shpartallua nga influencat e ideologjive të huaja dhe nga fqinjtë, pasojat e të cilave fatkeqsisht shihen edhe sot e kësaj dite.

Faqja e parë e Symfonisë së Shqipeve, dedikuar nga vet Ernest Koliqi –një kujtim dhe dhuratë e paçmueshëme!

* Ne Foto:Ernest Koliqi

SHENJTI PORTUGEZ I SHQIPTARËVE

June 13, 2015 by dgreca

Nga Eugjen MERLIKA/

“Ne të lutemi o Zonja jonë, o shpresa e jonë ! Ti që je Ylli i detit na ndriço ne, të përplasur nga stuhia në detin e jetës ; Na ndriço në molo e n’orën e fundit na mbro me ngushëllimin e pranisë tënde, që të mund të arrijmë të gëzuar lumturinë pa fund.Këtë nder të na dhurojë Ai që ti e mbajte në prehërin e bekuar dhe i dhe qumështin me gjirin Tënd të Shenjtë. Atij nder dhe lavdi në shekujt e përjetshëm. Amen!”

Lutje Virgjëreshës Maria nga Shna Ndou

Që nga thënia e Marksit “Feja është opium për popullin” e deri në vetëshpalljen e Shqipërisë si i pari dhe i vetmi shtet ateist në planet, kaloi më shumë se një shekull. Qe një shekull që punoi për të realizuar, nëpërmjet luftërave botërore, sistemin komunist në botë. Një nga pikat më nevralgjike të strategjisë së tij qe lufta kundër besimevet fetare. Në Shqipëri ajo u shfaq në përmasa e mizori të pakrahasueshme me asnjë vend tjetër të Evropës. Martirizimi i klerit shqiptar, sidomos i atij katolik, nuk i pati zili aspak Neronit, mbasi i tejkaloi në cilësi e sasi mizoritë e tij.

U mbyllën të gjitha objektet e kultit, klerikët u përndoqën, herë herë edhe me çmimin e jetës së tyre dhe dy breza shqiptarësh e këmbyen emrin e Zotit me atë të Enver Hoxhës. Objektet e kultit u kthyen në pallate sporti, në shtëpi kulture socialiste apo stalla lopësh e një pjesë e mirë e tyre u shemb, duke groposur veprat artistike. Mbas 1990 ato u ringritën e shqiptarët rifituan të drejtën të luteshin hapur. Pas komunizmi nuk u tregua dorështrënguar me rivendosjen e besimeve fetare, sepse ata nuk rrezikonin perspektivat e paracaktuara mbizotëruese në jetën ekonomike e politike të Shqipërisë demokratike për kastën e komunistëve të rinj.

Ndërmjet kishave, të shembura nga furia djallëzore e organizatave të Enverit, qe edhe ajo e Shna Ndout në Sebaste, Laç. Nga ajo kishë kishte mbetur vetëm një shkëmb i lëmuar nga buzët e njerëzve. Ai vënd u kthye në një simbol të shpresës e të qëndresës. Pushteti i komunistëve i përdori të gjitha format e trysnive për të zhdukur nga përfytyresa e shqiptarëve atë vend të shenjtë dhe nga zemrat e tyre atë figurë madhështore të botës së krishterë. Por asgjë, as propaganda, as kërcënimet, as policët e ushtarët e rrjeshtuar, nuk qenë në gjëndje të ndalonin vargun e gjatë e të pashkëputur të shqiptareve e të shqiptarëve që, çdo 13 qershor, shkonin për të nderuar kujtimin e Shenjtit e për të kërkuar ndihmën e Tij. Studjuesit e kësaj dukurie, unike në sistemin terrorist të Shqipërisë komuniste, ende nuk kanë përcaktuar motivin e vërtetë të thyerjes së regjimit përballë vullnetit të një populli, për të shfaqur haptas besimin në një nga shenjtët më të shquar në gjithë historinë e Kishës katolike. N’atë dështim të regjimit gjakatar, sigurisht, ishte fryma hyjnore që shfaqej, në gjithë shkëlqimin e saj, e që shprehej nëpërmjet mrekullive të “Shenjtit të mrekullive”.

Shna Ndou i Padovës (kështu njihet Ai në letërsinë kishtare) kishte lindur në Lizbonë të Portugalisë më 15 gusht 1195. Dita e lindjes së Tij, nga një familje fisnikësh, përkonte me festën e Ngjitjes në qiell të Virgjëreshës Mari, Nënës së Jezu Krishtit. Maria Teresa Tavera, një pasardhëse e familjes mbretërore të Asturias, e quajti lindjen e fëmijës, që mori emrin Fernand, një dhuratë të Virgjëreshës dhe që së vogli e edukoi atë me kultin e saj. Fëmija i lutej çdo ditë Virgjëreshës e, në moshë të vogël, i premtoi asaj virgjërinë, për të qenë një adhurues i saj i përhershëm. Që herët u shfaq fuqia e Tij për të kryer mrekulli. Ai u rrit mes librave e lutjeve, duke patur në qendër të shpirtit të tij dashurinë për Jezu Krishtin dhe Nënën e Tij.

Tre parimet, mbi të cilët mbështetej formimi i mbrendshëm i Fernandit, ishin : përvujtëria, dlirësia dhe mëshira, të njëjtat mësime kryesore të Jezuit për ndjekësit e Tij. Në moshën 15 – vjeçare Fernandi u largua nga familja dhe u fut në një monastir të agostinianëve, që ngrihej mbi një kodër buzë lumit Tago. Në qetësinë e tij, djaloshi i zellshëm u formua në shkollën e Shën Agostinit, duke studjuar veprat e Tij, por edhe vëllimet e Biblës, komentet e thella të Etërve të Kishës mbi to, veprat bashkëkohore enciklopedike. Mbas dy vitesh Fernandi u largua nga kodrat e lulëzuara të qytetit të lindjes, për të gjetur strehë në abacinë e Shën Kryqit të Koimbrës, kryeqytet i atëhershëm i Portugalisë e qyteti universitar më i famshëm i saj.

Simbas njërit prej biografëve të Tij, Rigauld, “ atje Fernandi bëri përparime të shpejta në përsosmërinë dhe në studimin e Fesë, në të cilën arriti në majat më të larta. “ Në kronikat e abacisë Fernandi “ishte një njeri i famshëm, i ditur dhe i shenjtë, i pajisur me njohuri të mëdha letrare e i kurorëzuar me merita të lavdishme.”

Në Koimbra Fernandi qëndroi nëntë vjet. Mbas tyre Ai u njoh me përvojën e Shën Françeskut të Asizit, nëpërmjet pesë martirëve që u vranë në Marok, dhe vendosi të hyjë në Urdhërin e Fretërve minorë. Përballë jetës akademike të kanonikut agostinian Fernandi parapëlqeu atë të thjeshtën të Sh. Françeskut, duke ndërruar emrin në Anton (Ndue) e duke kërkuar mbrojtjen e eremitit të madh e Shenjtit me të njëjtin emër, që kishte jetuar në kuvendin e Oliveras. Por edhe qëndrimi në këtë kuvend qe i shkurtër dhe Antoni 25-vjeçar vendosi të largohet nga atdheu e të niset për në Marok, për të përhapur atje mësimet e Ungjillit. Nuk arriti të sendërtojë misionin që i vuri vetes sepse, sapo zbriti në Marok, e zunë ethet e malarjes, nga të cilat u shërua mbas disa muajsh.

Mbas shërimit u nis me anije për t’u kthyer në Spanjë, por një stuhi e fuqishme e detyroi anijen të zbarkonte në Siqili. Këtu filloi veprimtaria baritore e Tij, që u zhvillua në shumë qytete të Italisë si Montepaolo, Cefalû, Noto, Lentini, Forlí, Rimini, Vercelli, Bologna, në të cilët Ai shpalosi gjithë pregatitjen e Tij fetare e intelektuale, duke marrë titullin “Baba i shkencës”, siç e quajti kardinali francez Montfort, arqipeshkvi i Boulogne-s. Të gjitha predikimet e Tij shoqëroheshin shpesh edhe me mrekulli të papara, që kishin krijuar tek njerëzit e thjeshtë një adhurim e besim të jashtzakonshëm. Madje vetë Shën Françesku, krijuesi i Urdhërit të ri të Kishës n’atë periudhë, e quante atë “më të diturin e bijve të Tij” dhe e dërgoi me mision në Francë më 1224, ku herezia kundër krishterimit ishte përhapur shumë.

Në Francë Ai shpalosi dijen, përkushtimin e talentin e Tij të spikatur në mjedise të molepsura, duke kundërshtuar herezinë e mungesën e besimit që kishte pllakosur Francën e jugut, duke predikuar në Montpellier, në Tuluzë, në Velay, në Lingadoca, Limoges, Arles. Në Limoges vuri në dukje edhe njëherë aftësinë e Taumaturgut, kur një furtunë e madhe po detyronte njerëzit e shumtë, jashtë kishës të largoheshin. Por Doktori i shkencave i siguroi se ata nuk do të lageshin, dhe ashtu ndodhi. Mbas tre vjetësh pune të një dobie të jashtzakonshme për ripohimin e doktrinës dhe kthimin në rrugën e drejtë të shumë heretikëve, Ai u largua nga Franca e cila, së bashku me Shën Dominikun, e konsideron ende një nga bamirësit e saj më të mëdhenj, një apostull e çlirues të jashtzakonshëm.

Në kthim Atë Antoni zbriti në Siqili e mandej, në udhëtimin drejt Umbrias, u ndal në Romë, në javën e Pashkës. Predikimet e Tij në kryeqytetin papnor u dëgjuan me shumë entuziazëm nga mijra pelegrinë, madje edhe nga vetë Papa Gregori IX, që e quajti Atë “Arka e gjallë e Biblës”. Pastaj Ai u shpërngul në veri-lindje të Italisë e ushtroi veprimtarinë ungjillore në gjithë bregdetin e Gjirit të Triestes, që nga Aquilea, Venediku, Gorizia dhe Udine. Në Vareze themeloi kuvendin, ndërsa në Ferrara, në një ceremoni kishtare, kreu një mrekulli që mbeti si një nga kryeveprat e Tij. Një grua fisnike, bashkëshortja e patricit Obizzi, akuzohej për tradhëti bashkëshortore nga i shoqi që nuk donte të njihte as fëmijën e tij. Gruaja kërkoi ndihmën e Taumaturgut. Ai, që i besonte asaj, “mbasi i dëgjoi të dy, mori fëmijën në krahë, ngriti sytë nga qielli dhe tha : N’emër të fëmijës hyjnore të përgjërohem o vogëlush, të thuash publikisht, me fjalë të qarta e pozitive, se cili është autori i ditëve tuaja.

Atëherë fëmija, edhe se ishte në shpërgënj, u kthye nga i ati dhe shqiptoi qartë këto fjalë : Ja babai im!” Kjo mrekulli u pasqyrua në një basoreliev të Donatellos dhe në nje reliev të lartë të Lombardos, pranë varrit të Shenjtit. (Eugenio Pilla : “Il Santo” F. 172)

Atë Antoni u dërgua në Firence për të paqtuar guelfët e gibelinët, kaloi në Bolonjë, Milano, Verona e Mantova, por qyteti që zgjodhi për jetën dhe fundin e saj, ishte Padova, në të cilin mbylli sytë më 13 qershor të vitit 1231, në moshën 36-vjeçare, mbasi kishte përballuar një tiran gjakpirës si Eselino III da Romano, duke bërë t’i bjerë në gjunjë e duke i treguar se nuk i trëmbej asnjë pushteti tokësor. Ai la edhe disa vepra të shkruara si “Panegjirikët e Shejtëvet”, “Bisedë mbi psalmet”, “Biseda mbi kohën”. Pa mbushur njëmbëdhjetë muaj nga ndërrimi jetë, Papa Gregori IX, me kërkesën e fuqishme të besimtarëve, e shpalli Shenjt Antonin e Padovës.

Kjo ishte, me pak penelata, figura e Shenjtit që u bë kaq i dashur për breza të tërë shqiptarësh, që u dha atyre kurajon për të përballuar vështirësitë e jetës, ndërmjet tyre edhe për të sfiduar diktaturën më mizore. Ajo kurajë e kishte zanafillën në vargun e mrekullive që i Plotfuqishmi, Jezui dhe Virgjëresha i jepnin mundësi Atij të kryente për njerëzit, mrekulli që vazhduan me shekuj në të gjithë botën, fatmirësisht edhe në Shqipërinë tonë. Françeskanët erdhën në Shqipëri rreth vitit 1241, dhjetë vjet mbas ngjitjes në qiell të portugezit të shquar, që me kultin e Tij, u bë një nga përbërësit më të rëndësishëm të jetës fetare e shpirtërore të popullit tonë.

Kisha e Shna Ndout në Sebaste u ndërtua rreth vitit 1300 dhe u shkatërrua më 1971. Në të shërbyen shumë rektorë e meshtarë, ndër të cilët emra të shquar të kishës e kulturës shqiptare si Atë Shtjefën Gjeçovi, Atë Mati Prenushi, Atë Klement Miraj, Mons. Robert Ashta, Atë Zef Pllumi etj.

Prandaj ajo kishë e bukur, e rindërtuar në kodrën e Laçit nuk resht kurrë së prituri njerëz të gjitha besimevet, duke pohuar në vazhdimësi gjithësishmërinë dhe përjetësinë e mesazhit hyjnor.

Qershor 2015Eugjen Merlika

Nena shiptare qe dhuroi zemren e djali

June 13, 2015 by dgreca

Nga Liliana PERE/*

Qytetarja e Nderit e rrethit te Krujes Arjana Lico, dhuroi zemrën e të birit që i vdiq nga nje aksident me motor ne Napoli, Itali ku studionte per Drejtesi. Zemra e studentit eshte bere pishtar per gjithe studentet qe studiojne ne Itali. … Ishte dite e bukur pranvere. Ne Tirane binte née shi I lehte. Ne Gjykaten e Tiranes, m’u desh te trokisja ne nje dere. Nuk e di pse e ndjeva veten mire… U gjenda para gjyqtares Arjana Lico. Miresjellja e saj prej njé zonje te vertete la tek une mbresa te jashtzakonshme. Nje zonje e bukur plot sharm, me njé fytyre qe vezullonte dhe pasqyronte nje shkelqim dhe fisnikeri te pashoqe. Pasi u pershendetem, syte me shkuan tek njé liber qe me terhoqi, mbi tavoline. Mund ta marr pak, e pyeta? Po, mu pergjigj. Fillova te lexoj …dhe c’fare……

Zemra e falur e Erion Liços , pjesë e dinjitetit njerezor te nenes Arjana dhe familjes Lico.. Arjana Liço, gjyqtare e Gjykatës së Rrethit të Krujës, ka vendosur e vetme që me zemrën e djalit të saj 23-vjeçar, Erjonit, tashmë të jetojë një tjetër, duke qenë se i biri kishte pësuar vdekje të trurit. Erjon Liço pesoi aksident vdekjeprures ne née aksident me motorne Napoli, ku studionte per drejtesi. Ishte data 1 Gusht para disa vitesh. Kur ai u përplas nga një kamion, i cili e braktisi në rrugë dhe deri më tani askush nuk e di se kush është shkaktari i tragjedisë. I atij aksidentiqe morri jeten e nje te riu.

Befas u drodha e gjitha kur lexova keto fraza, dhe disa pika lot me rane ne faqe. Edhe une jam nene, edhe une ndjej keqardhje per kete ngjarje kaq te dhimbshme.Arjana siper syzave e vuri re tronditjen time dhe me tha:

Te rekomandoj ta lexosh mbasi te mbarosh pune se ka nje histori te trishtueshme. Ashtu bera. Futa librin në cante . Menjehere bera lidhjen dhe mu kujtua dicka. Po, po, ishte ajo…E njoha menjehere. I hodha nje veshtrim me syte e mendjes dhe ndersa une mendova t’i flisja ajo me beri shenje t’i afrohesha. Eshte emocion me vete, dhe fat te takosh njé grua te tille. Eshte ajo, nena shqiptare, gjykatesja, Qytetarja e Nderit e rrethit te Krujes Arjana Lico, e cila dhuroi zemrën e të birit që i vdiq nga nje aksident ne vendin ku studionte,ne Itali.

Rreth gjarjes.

Para disa vitesh media shqiptare beri present potershëm kroniken e zeze, për jetëhumbjen e studentit shqiptar në Napoli, Erion Liços. Ishte nje lajm i dhimbshem qe mbertheu sa e sa shpirtra nenash, qe rrisin femijet me shume mundim , dhe enderojne qe nje dite ata te jene te shkolluar, e te denje per kete shoqeri. Shperthimi i ngasherimit dominonte ne c’do zemer nene. Sjellja korrekte e medias të (televizioni News 24 transmentoi edhe një elegji), të bën të mendosh se vlerat njerëzore në këtë vend, edhe pse të kërcënuara nga pamorali i përditshëm, nuk po humbasin. Thjesht është vetëm imazhi i shoqërisë sonë që vijon të jetë protagonisti ynë kryesor, sunduesi dhe imazhbërësi ynë.

Erion Liço, dhe ata gazetarë apo njerëz të thjeshtë që e nderuan publikisht apo heshtur atë, përfaqësojnë një të nesërme të dëshiruar. Që mund e duhet të jetë e bukur si jeta e shkurtër e këtij studenti shqiptar në Napoli.

Këtë mesazh e vlerësuan edhe përtej detit, në qytetin e madh italian, atje ku ende jeton edhe njëri prej pinjollëve të Gjergj Kastriotit. “Il Mattino”, e përditshmja më e madhe napolitane, e cila ndërkohë është gazetë kombëtare në Milano në botimin e vet , titullonte një shkrim me fjalët

“Ishte regjistruar tre vite më parë. Pasionet e tij ishin noti dhe kompjuteri”. Më pas vijonte “E kishte apartamentin në rrugicën Paçela ai Mirakoli. Një djalosh në vitin e tretë të Juridikut, i sjellshëm dhe i dashur. Për këtë gjë pergjerohe nëna e tij, e cila po përgatitet ta dërgojë në Krujë dhe e vendosi ne banesen e perjetshme pranë të atit”. Bashkeqytetaret flasin fjele shume te mira, per Arianen nënën e Erionit dhe familjen Liço.

Familja e Arjana Licos

Familja e Hiqmet Liços përbëhej nga katër anëtarë: ai, bashkëshortja dhe dy djemtë e tij, Erjoni dhe Renato. Hiqmeti ishte caktuar gjyqtar në Krujë dhe detyrohet të tërheqë edhe familjen e tij po në këtë qytet. Për shkak të një sëmundjeje të rëndë, ai u largua nga jeta dhe e shoqja e tij, Arjana, nga mësuese matematike, mbaron studimet dhe kthehet në gjyqtare po në këtë rreth. Ajo e vazhdon dhe sot e kësaj dite këtë profesion. Ndërkohë, dy djemtë e tyre, i pari, Renato, shkon në Kanada për studime ku vazhdon për drejtesi, ndërsa Erjoni, që ishte fëmija më i vogël i familjes, prej tre vitesh kishte nisur studimet në Napoli, po për të njëjtën degë. Për fat të keq, pas aksidentit më 1 gusht, Erjoni pësoi dëmtime fatale dhe mjekët e Napolit bënë të pamundurën për ta rikthyer në jetë. Ai vdiq, duke shënuar kështu largimin e dytë nga familja të juristit të dytë të saj. Ndërkohë, i vëllai vazhdon studimet në Kanada dhe e ëma e tij, rreth të 50-ave, vazhdon punën si gjyqtare, tashme ne Tirane. Eshte e forte,e paepur, zemermire. Esi mund te jete ndryshe? Ajo fali zemren e te birit. Ai kish shkuar në Napoli për të studiuar drejtësi, tre vjet më parë. Por një makinë apo një kamion, deri tani askush nuk e di, e ka përplasur duke e hedhur nga motori i tij, një orë pas mesnatës së 1 gushtit, në rrugën “San Rocco” në Napoli. Djaloshit 23-vjeçar Ju nderpre endra per tu bere gjyqtar: as në Napoli, as në Shqipëri, e as në Londër. Ai, që ëndërronte të udhëtonte me diplomën në xhep, emigrant intelektual, si gjyshi dhe vëllai i tij më i madh, humbi jetën fatalisht, ndërsa bënte një xhiro me motorin që e kishte shumë për zemër. Asnjë nuk e ka parë aksidentin që vrau Erjonin nga Kruja, djalin e dy gjyqtarëve, që kishte vendosur të ndiqte gjurmët e të parëve të tij. Ai u gjet i dergjur në rrugë, nga një patrullë e policisë rrugore, Kaska i kishte fluturuar tutje. Kishte dashur vetëm të bënte një xhiro me motor, pasioni i tin I hershem.

U shoqërua në spitalin Cardarelli, që ishte vetëm aty prane, dhe u shtrua në reanimacion. Lufta e tij për të jetuar zgjati deri të shtunën në mbrëmje, kur aparaturat që tregonin nëse ishte apo jo gjallë, pushuan së dhëni sinjale. Jashtë sallës, të parët që morën lajmin ishin nëna e tij, Arjana Liço, vëllai i Erjonit, Renatoja, ky me studime në Kanada, si dhe konsulli i nderit i Shqipërisë në Itali, Claudio Panarella, që ndihmoi në nxjerrjen sa më shpejt të dokumenteve për të ëmën. Një nënë shqiptare dhuroi zemrën e të birit, nje nene e forte me zemer te madhe.

Kur nëna e Erjonit, Arjana Liço, kishte mësuar lajmin se i biri nuk jetonte, një nga mjekët kishte një tjetër detyrë të vështirë. Ai duhej t´i kërkonte asaj zemrën e të birit, për një nga pacientët që prisnin në radhë prej vitesh.

Pyetjes së mjekut, nëse mund të jepte organet e të birit, duke marrë edhe aprovimin e prokurorisë, nëna duhej t´i përgjigjej e vetme. “Zoti i dha shume fuqi Arjanes, ajo e mblodhi vehten per nje cast, dhe mendoi se zemra e djalit duhet te vazhdoje te rihte. Pikellimi i atyre momenteve, u kthye ne force, ne emer te vazhdimit te jetes . Ishte nje kerkese tronditese, përshkruan një gazetar italian, duke vazhduar: “Meriton një respekt të shenjtë, cilado qoftë përgjigjja”.

Në fund ajo tha “Po”, ……….keshtu vendosi njé nene shqiptare. Ky gjest human solli ne jete nje pjestar te një familje tjetër.

Sipas një të përditshmeje italiane, mësohet se në të njëjtën sallë, sapo është marrë miratimi i nënës së Erjonit, ka nisur operacionin për të bërë transplantimin e zemrës. Në të njëjtën sallë, brenda pak minutash i është hequr zemra Erjonit dhe i është vendosur një tjetri.

Arjana Liço dhuron zemrën e djalit të saj, Erjonit. Kultura dhe dhuntitë intelektuale të shqiptarit 23 vjeçar, por edhe nga sjellja e nënës së tij, nga qytetaria e saj. “Il Mattino” e mbyll artikullin e vet duke thenë se “Familia e Erionit la mbresa te medhe ne qytetaret e Napolit.”

Ndërsa e shtuna i linte vendin së dielës, zemra e Erion Liços ndërroi krahëror, por nuk pushoi së rrahuri Zemra e Erjonit i vendoset dikujt tjeter. Dhe jeta ecen, ndërsa trupi i Erion Liços fle nën tokë, zemra e tij pulson ne në Itali. Zemra e djaloshit shqiptar ben drite, përtej brigjeve të detit.

Per nje cast harrova perse kisha shkuar per te trokitur ne ate dere. Madheshtia e asaj gruaje, me beri te mendoj se sa te vegjel jemi ne kete bote, dhe sa pak mendojme se jeta eshte e shkurter dhe me shume te papritura. Lum kush eshte human, pro jetes dhe vazhdimit te saj njerezor. Humanizmi dhe fisnikeria e Arjana Licos ka kaperxyer c’do imagjinate, c’do kufi njerezor.

Vetem nje nene me zemer te madhe mund te dhuroje zemren e djalit te vet.

Kjo eshte Arjana Lico, nje gjyqtare e nderuar dhe e respektuar.

Sot ajo mban titullin e merituar Qytetare nderi e qytetit te Krujes.

E pse jo, Arjana Lico eshte nena dhe gruaja shqiptare. Nje grua e sukseshme me shpirt human.

Liliana Pere

*Presidente

Gruaja Shqiptare ne Bote