Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

PO Ç’KA ELVIS ROSHI ME MONUMENTIN E DY GISHTAVE TË FITORES NË KAVAJË

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Kavaja është simbol i demokracisë në Shqipëri, e njohur si bastion antikomunist. Gjithmonë e deklaruar djathtas me votën e sovranit. Në zgjedhjet lokale të fundit në bashki fitoi përfaqësuesi i PS, Elvis Roshi, i cili u bë i njohur si personazh i kronikës rozë nga një dramë sentimentale të përdorur asaj kohe politikisht.

Sot shtypi i Tiranës e kishte futur prapë në kronikë Elvis Roshin, jo në atë të gossipeve rozë, por në gossipet e fushatës ku kryebashkiaku i Kavajës pretendoka që, në rast fitoreje të PS, ndër prioritetet e tij të jetë heqja nga qendra e qytetit të monumentit simbol të dy gishtave kushtuar lëvizjes së parë demokratike në Shqipëri, që mori pikënisje në Kavajë. Kjo lëvizje do t’i paraprinte lëvizjes së studentëve ende pa dalë në skenë Berisha apo Rama. Revolta e parë antikomuniste në Shqipëri daton pikërisht më 25 mars 1990, kur në stadiumin e Kavajës, gjatë ndeshjes Besa-Partizani, gjithë stadiumi u ngrit në këmbë me parrullat „poshtë diktatura“, „liri-demokraci“ dhe qyteti pati reprezalje nga regjimi. Elvis Roshit si qytetari nr. një i qytetit i bie të kujdeset për këtë monument dhe jo ashtu si ka ndërmend të veprojë.

Gazeta Panorama pas deklarimeve të liderit socialist Edi Rama, në një vizitë elektorale në Kavajë, se ky bust do t’i sillet Kryeministrit në Tiranë, sjell konfirmimin e vetë kryebashkiakut të qytetit Elvis Roshi, i cili paska thënë tekstualisht se “Monumentin e dy gishtave do ta heq me helikopter, e pastaj do t’ia çoj kryeministrit Berisha dhe do t’ia lë para derës së Partisë Demokratike”. Vulgaritet.

Po përse, kjo do të jetë rruga e reformave, që të çrrënjosin simbolet antikomuniste? Kur PS do t’i duhet që rrugën e reformave ta nisë duke u pastruar tërësisht nga simbolet komuniste! Po me çfarë simboli do ta këmbejë Elvis Roshi monumentin e dy gishtave? Me kazmën e çekanin apo me grushtin e diktaturës së proletariatit!

Simboli i dy gishtave është një simbol paqësor, simbol i fitores. I përdorur nga Berisha që më 1992, kur u rrëzua sistemi diktatorial, si gjest i huazuar dhe i shfrytëzuar gjatë përmbysjeve të regjimeve totalitariste asaj kohe.

Përse nuk e përdor Rama simbolin e dy gishtave, çfarë të keqe ka ky simbol? Simboli „Victory“. « The V sign is the symbol of unconquerable will! » «Simboli V i dy gishtave është simbol i vullnetit të pamposhtur! » Thënie e njohur e Uinston Çurçillit (Winston Churchill) gjatë luftës të Dytë Botërore. Gishtat e fitores i ka përdorur ai dhe Dwight Eisenhower. Edhe Nixon, dhe do të vazhdojnë t’i përdorin. Kush është fans i Beatlesave, duhet ta ketë parasysh një foto të John Lennon me Yoko Onon me gishtat e fitores si protestë kundër Luftës në Vietnam. „V“e fitores e ka përdorur po ashtu Lech Walesa, edhe Presidenti George Bush senior.

Dy gishtat e fitores janë ngritur lart edhe gjatë Pranverës Arabe në Libi nga ata që rrëzuan Gadafin. E do të vazhdojnë e ta përdorin në vijimësi, si simbol i paqes, pa pyetur aspak për „idetë gjeniale“ të Elvis Roshit, apo shefit të tij. Është një simbol që nuk konsumohet. Që ka mbijetuar. Është një simbol entuziast, edhe populist.

Pra ta fokusosh fushatën tek heqja e simbolit të dy gishtave, simbolit të fitores të së mirës kundër të keqes, të demokracisë mbi tiraninë, është mjerim i madh. Nonsens i mirëfilltë politik.

 

TURQIA NË TYM

by

Nga Frank Shkreli/

Për disa ditë rrjesht tani, protestuesit në Sheshin Taksim të Stambollës kanë zhvilluar protesta anti-qeveritare, të cilat filluan si një demonstratë kundër një plani urban ndërtimi në tokën e një parku, por të cilat, eventualisht, morën përmasa kundër qeverisë  dhe poltikave të Kryeministrit turk  Recep Tayyip Erdogan Erdogan.   Demonstratat nga protestuesit, të cilët Kryeministri turk  Erdogan i cilësoi si ”elementë ekstremistë”, janë ndër më të mëdhatë që kanë ndodhur në Turqi për një periudhë të gjatë.   Policia, ndërkaqë, ka ndërmarrë masa të forta kundër protestuesve disa prej të cilëve kanë marrë guximin, të përballen me forcat e mëdha policore, duke marshuar drejtë zyrave të Kryeminstrisë.   Policia ka përdorur gaz lotësjellës,  dhe Ministria e Mbrendshme e Turqisë ka thënë se mbi 1700 veta janë arrestuar, ndërkohë, që sipas saj, shumë prej tyre janë liruar tanimë.   Deri tani, mediat ndërkombëtare njoftojnë se ka pasur shumë të plagosur nga dhuna policore ndaj  protestuesve.

Por mënyra se si u soll qeveria Erdogan me protetsuesit paqësorë, duket se zemëroi shumë qytetarë turq, të cilët iu bashkuan protestave, pasi  u shprehën për  median se ata besojnë në një shoqëri shekullore, jo në dogma fetare, ndërsa akuzojnë qeverinë me baza islamiste të Kryeministrit Erdogan, se pas dhjetë vjetësh në pushtet, aid he qeveria e tij po bëhen gjithnjë më autoritarë.

Reagimet nga organizata ndërkombëtare të drejtave të njeriut mbi përdorimin e tepruar të forcës me dhunë  nga autoritetet turke , ishin të shpejta dhe denoncuese, ndërsa aleatët perëndimorë të Turqisë, përfshirë edhe Uashingtonin, i bën thirrje qeverisë turke që të tregohet e matur dhe të mbrojë të drejtën dhe lirinë e të shprehurit.   Duke iu përgjigjur   pyetjejes së një  gazetari fund javën që kaloi, në lidhje me autoritarizmin në rritje e sipër të Kryeministrit Erdogan dhe nëse protestat anti-qeveritare nëTurqi, mund të jenë shënjë e një përkeqësimi të gjëndjes në rajon — zëdhënsja e Departmentit Amerikan të  Shtetit (DASH), Xhen Psaki, u përgjigj duke thënë se, “Ne jemi të shqetësuar në lidhje me numërin e njerëzve që u plagosën kur policia shpërndau protestuesit në Parkin Gezi të Stambollës”.  “Ne besojmë”, tha zëdhënsja e DASH, “se stabiliteti, sigurimi dhe begatia afatgjatë e Turqisë garantohen më së miri duke mbrojtur liritë bazë të fjalës së lirë, të të drejtës për tu mbledhur dhe për të protestuar, që siç duket,  ishin këto të drejta që po ushtronin protestuesit.   Mbrojtja dhe zbatimi i këtyre lirive është  jetësor për çdo demokraci të shëndoshë”, komentoi ajo duke dhënë reagimin zyrtar amerikan. Ndërkaq ,Sekretari Amerikan i Shtetit, Xhon Kerri that ë hënën  se Shtetet e Bashkuara janë duke e ndjekur për së afërmi situatën  në Turqi dhe se janë të shqetsuara nga lajmet që thonë se është përdorur forcë e tepruar nga policia kundër protestuesve.   Ai shtoi duke thënë gjithashtu se Uashingtoni është tepër i shqetësuar nga numëri i madh i personave të plagosur, gjatë protestave.   Kryediplomati amerikan u tha gazetarve sot në Departmentin Amerikan të Shtetit se, “Shtetet e Bashkuara mbështesin plotësisht lirinë e plotë të të shprehurit, përfshirë të drejtën e njerëve për të bërë protesta paqësore, sepse këjo është themelore e demokracisë.   Zoti Kerry nenvijoi se komentet e tija nuk kanë për qëllim ndërhyrjen në punët e mbrendshme të Turqisë, por janë një shprehje e sinqertë  e rëndësisë që Shtetet e Bashkuara u kushtojnë vlerave të demokracisë në të gjitha vendet.”   Ai gjithashtu u bëri thirrje, “të gjitha palëve që të mënjanojnë provokimet dhe dhunën.”

Zëdhënsja e DASH u tha gazetarëve se natyrisht ne kemi parë raportet e organizatës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut, Amnesty International, mbi ato që po ndodhin në Turqi.   Organizata Amnesty International në një deklaratë në portalin e saj mbi protestat në Turqi, citon Drejtorin e Amnesty International për Europën, Xhon Dalhuisen, i cili e cilësoi ndërhyrjen e policisë atje si një, “përdorim të shëmtuar i forcës së tepëruar policore në Stambollë”,  dhe nënvijon se, “përdorimi i forcës së tepëruar  me dhunë në Turqi është rutinë, diçka e zakonshme, normale — por përgjigja e egër ndaj protestave krejtësisht paqësore në sheshin Taksim, është me të vërtetë një përgjigje e turpëshme.”    Ndërhyrja e egër e policies turke, thotë organizata Amnesty International, “ka ndezë dhe pezmatuar gjëndjen nepër rrugët e Stambollit, ku kanë mbetur të plagosur me dyzina njerëz.”Amnesty International shton se, “Autoritetet turke duhet të marrin masa urgjente për të parandaluar vdekje dhe plagosje të tjera,  dhe njëkohësisht u bën thirrje atyre të lejojnë protestuesit që të ushtrojnë të drejtat e tyre themelore për të protestuar , dhe të garantojnë sigurinë e të gjithë publikut”, ndërkohë që janë plagosur lartë nga 1000 protestues dhe ka pasur të pakën dy të vdekur,  sipas  orgnaizatës së të drejtave të njeriut, Amnesty International.

Drejtori i Amnesty Interational për Europën, Xhon Dalhuisen shtoi se, “Është e qartë se përdorimi i forcës nga ana e policisë turke ndaj dhunës që  në vetvete ishte tepër e vogël nga ana e protestuesve — nuk u nxit nga dhuna e demonstruesve, por nga dëshira (e autoriteteve) për të ndaluar dhe për të diskurajuar çdo lloj proteste.”

Amnesty International thotë gjithashtu se megjith keqësimin e krizës, autoritetet turke nuk po tregojnë asnjë shënjë se ata do të ndryshojnë drejtimin politik  ose nëse do të marrin masat e nevojshme për të siguruar sigurinë e demonstruesve dhe të  publikut në përgjithësi.   Si rrjedhim, Amnesty International u bën thirrje urgjente aktivistëve të saj anë e mbanë botës që të marrin masa në lidhje me gjëndjen e krijuar në Turqi dhe njëkohsisht  i bën thirrje Kryeministrit turk, Erdogan, “që menjëherë t’i japë fund dhunës policore, arrestimeve të dhunëshme dhe arrestimeve pa afat”  të protestuesve, dhe u bëhet thirrje autoriteteve që të ndërmarrin një “hetim të pavarur dhe efektiv në lidhje me dhunën”, dhe të mbajë përgjegjës ata që kanë kryer  dhunë dhe abuzime ndaj protestuesve paqësorë.   Mediat ndërkombëtare njoftojnë nga Stambolla dhe Ankaraja se protestat anti-qeveritare kanë filluar të përhapen anë e mbanë vendit, si një shënjë e moskënaqësisë së protestuesve ndaj asaj që ata konsiderojnë si një politikë autoritare e qeverisë së Kryeminstrit Erdogan,  politikë këjo që, sipas tyre,  kërcënon liritë individuale të qytetarëve, ndërsa  përpiqet  t’i imponojë shoqërisë turke një agjendë politike konservatore me bazë në dogma fetare.   Sipas lajmeve dhe imazheve në televizion, pjesëmarrësit në këto protesta janë kryesisht në moshë të re dhe thuhet se vijnë nga shtresa të ndryshme të shoqërisë turke, por Kryeminsitri turk i cilëson ata si një pakicë “plaçkitësish” dhe “ekstremistësh”, të cilët po përpiqen t’i imponojnë shumicës vullnetin e tyre dhe njëherazi ngarkon me faj partitë kryesore të opozitës se janë ato që po manipulojnë protestat për qëllime të veta partiake, si dhe akuzoi grupe të pa emër, “të mbrendshme dhe të jashtme”, të cilat sipas tij, duan të dëmtojnë Turqinë.Por siç duket,  Presidenti i Turqisë Abdulah Gul, nuk i shikon këto protesta me të njëjtin këndveshtirm politik si kryeministri Erdogan.   Ai u tregua më i kuptueshëm ndaj kërkesave të protestuesve duke thënë se zhvillimi i protestave paqësore është një e drejtë demokratike dhe shtoi se “demokracia nuk do të thotë vetëm mbajtja e zgjedhjeve”, por sipas presidentit Gul demokracia, “duhet të lejojë edhe shprehjen e lirë dhe të natyrshme të pikëpamjeve të ndryshme, në situata të ndryshme dhe me kundërshtime dhe mendime opozitare të lloj llojshme”.

Reagimi i ashpër ndaj protestave paqësore në Turqi nga qeveria e Kreministrit Erdogan ka shkaktuar shqetësime jo vetëm në radhët zyrtare amerikane, siç vihet në dukje nga komenti i zëdhënses se DASH, por edhe në median amerikane, e cila ka raportuar gjërë e gjatë mbi protestat dhe dhunën e policisë ndaj protestuesve turq në Stambollë.  Gazeta Nju Jork Tajms në një editorial të saj thotë se “Z. Erdogan shpesh ka folur në lidhje me angazhimin e tij për të zhvilluar Turqinë si një vend model demokratik dhe si një fuqi politike dhe ekonomike rajonale……por mos toleranca e tij në rritje e sipër karshi atyre që kundërshtojnë politikat e tija, përpjekjet e tij për të frikësuar median si dhe planet e tija për të ndryshuar kushtetutën, me qëllim për t’i dhënë kompetenca më të mëdha presidencës, detyrë për të cilën ka në plan të kandidojë më 2014, me objektivin për të zgjatur periudhën e pushtetit të tij — janë tepër shqetsuese”,  komenton Nju Jork Tajms dhe përfundon duke thënë se “Megjithëse Z. Erdogan ka fituar në tri zgjedhje…. revolucionet e pranverës arabe kanë treguar se sa shpejtë mund të ndryshojnë fatet politike…..Në këtë moment të rrezikshëm, Z. Erdogan dhe partia e tij duhet të tregojnë angazhimin e tyre serioz në mbrojtje të lirisë së fjalës dhe të drejtës për tu mbledhur dhe për të protestuar, si dhe të deklarojnë zotimin e tyre për të plotësuar nevojat e popullit turk”, përfundon editoriali i gazetës amerikane Nju Jork Tajms, në lidhje me protestat dhe dhunën e përdorur kundër demonstruesve nga policia turke.

 

 

 

Jo Jugosllavia e tretë, Nikolla Gruevski!

by

Populli shqiptar në Maqedoni nuk është rentierë në trojet e veta etnike,prandaj klasa politike shqiptare duhen të ndërrojnë kursin dhe mos të sillen karshi(me ligjet e pashkruara)për gjoja se ata janë pjesë e shtetformimit/

 Nga Skënder Karaçica/

Kah është nisur Maqedonia me kursin politik tashmë të njohur të qeverisë së Nikolla Gruevskit.Është nisur po në atë udhë që ishte dikur në kohën e Jugosllavisë për të cilën ka shumë nostalgji kryeministri dhe qarqet politike maqedonase,që në kohën kur spektri i gjerë politik dhe demokratik europianë në Bruksel po bëjnë krejt të mundurën për të stabilizuar kahet e jetës në Ballkanin Përendimor,kështu e nis reagimin e vet SHSHA-ja në Çikago.
Nismat e reja të politikës nostalgjike në Maqedoni për bashkëpunim të ngusht me Serbinë dhe mbledhja e së hënës në mes të dyja qeverive Ivica Daçiç-Nikolla Gruevski në Beograd,tregon më së miri se deri ku ka shkuar kursi politik me disa skenarë të vjetër të boshtit pansllavist në Ballkan,krejt kjo kundër çështjes shqiptare dhe të kaheve të reja të shtetndërtimit të Kosovës,thonë shqiptaro-amerikanët në Çikago.Tërë vijat politike dhe të strategjisë tash e një shekull në qarqet antishqiptare në Beograd dhe Shkup,kanë qenë sa më shumë për të vënë në kandar ballansimin e çështjes shqiptare në Ballkan dhe për të krijuar problemin kujdestar ,,Populli shqiptar faktor destabilzimi në rajon dhe më gjerë,,për të shkuar edhe me tej për të hutuar rrugën e diplomacisë ndërkombëtare karshi problemit të pazgjidhur shqiptar e të ndarë në pesë shtete.
Dihet se në politikën aktuale në Serbi kanë ardhur garnitura (e gatuar mirë)në kuzhinën nacionaliste dhe antishqiptare të kryekriminelit Sllobodan Millosheviç që me disa tone gjoja,,demokratike,,dhe të njëfarë,,kursi të ri në Serbi,,(!)të udhëhequr nga Nikoliqi,Daçiçi dhe Vuçiçi nuk janë gjë tjetër pos skenarët e vjetër në duart e ultranacionalistëve të shkollës së njohur serbe me ,,babain e kombit,,Dobrica Qosiç!Dhe në këtë rrugë e kanë marrë me vete edhe kryeministrin e Maqdonisë Nikolla Gruevski,i cili tash sa kohë po trumbeton për të hyrë në NATO dhe në BE si ,,komb maqedonas,,me disa konteste historike të kundërshtimit nga ana e Bullgarisë dhe Greqisë,thuhet me tej në reagimin e SHSHA-së.
Takimi i së hënës në mes të dyja qeverive aktuale Serbi-Maqedoni në Beograd,hap dilemën se kah është nisur dhe ku do të ndalet kryeministri Nikolla Gruevski,që tashmë është veshur me kostumin nacionalist të ,,vëllazërve serb,,në Serbi dhe ka harruar se në Maqedoni jetojnë 40 për qind të përberjes kombëtare të popullit shqiptar në trojet e veta etnike.Në udhën e tij kah Beogradi Nikolla Gruevski do shkoj pa shqiptarët dhe kundër interesave të tyre kur dihet fakti se qeveria aktuale nacionaliste serbe është më tërë qenien dhe mekanizmat tjerë shtetëtrorë dhe diplomatik kundër popullit shqiptar dhe të kaheve të reja demokratike të shtetit të ri të Kosovës.Për tërë kolovajzën politike në Maqedoni,subjekti politik shqiptar në kualicion(BDI)duhen të mbajnë qendrim konstant dhe mos të lejojnë të bien pre e provokimeve të bllokut pansllavist të dirigjuara nga dora e Rusisë për të vënë në orët e katrahurave të njihura gjatë hsitorisë Ballkanin e trazuar.Nuk e kemi të njohur marrëveshjen për kualicion në mes Nikolla Gruevskit dhe Ali Ahmetit,ajo a është e shkruar me dispozitat ligjore apo është e thënë me gojë,,a me pranoni të bashkëqeverisim,,(?!).Përkitazi me këtë duhet të deklarohet subjekti në kualicion Ali Ahmeti dhe të kërkojë qendrimin apo largimin nga ky kualicion,kur me platformën e ,,bashkëpunimit,,në mes të dyja qeverive në këtë nivel të (dofarë)nismave të reja në rajon,nuk tregojnë ditë të mira për stabilizimin e kësaj pjese të rajonit me viktimizimin e çështjes shqiptare.
Ka ardhur koha të themi shtruar,thuhet në këtë reagim të SHSHA-së,se çështja shqiptare në Maqedoni nuk zgjidhur dhe ka mbetur pezull në margjinat e kohës me ligjet e Kushtetutës që vetëm popullin maqedonas e konsideron shtetformues,ndërsa të tjerët si pakicë hiq përshkrimin(kombëtar)të popullit shqiptar që për kah përberja e saj kombëtar tashti përbën 40 përqind të saj.Anashkalimi i mëtejmë i popullit shqiptar shihet edhe përmes buxhetit të këtij vendi.Dihet se Maqedonia ka një buxhet vjetor prej 2 miliardë e 700 milionë euro dhe për investimet në pjesën shqiptare tash sa vjet janë planifikuar 20 përqind e tij që i bjen dukund 200 milionë euro,që këto programe të investimeve kanë mbetur vetëm në letër.Problem në vete këso kohe paraqet edhe çështja e pushetit lokal që nuk dihet sa po zbatohet Konventa Europiane për pushtetin lokal kur dihet se tërë makanizmat e tij janë të bartura në zyrat e qeverisë së Maqedonisë.Prandaj,sot e këtu,vlen të thuhet se për shqiptarët është bërë moto e jetës politike,,Fol çfarë thotë shteti,,!
Në gjithë rrugëtimin e kolovajzës politike në Maqedoni,kujtojmë se subjekti politik në kualicion(BDI)të mendojë të hapë çëshjtjen e të drejtës për avansimin e popullit shqiptar vërtetë si pjesë shtetformues përmes propozimit të ndrshimeve kushtetuese dhe të krijimit të vijat të reja të federalizimit si një nga format më të mira dhe të qendrueshme për të mbajtur gjallë këtë vend,që sipas SHSHA-së në Çikago,ka mbetur në konturat e jetës së brishtë dhe larg standardeve të njohura europiane dhe amerikane për të gjetur vendin në familjen e bashkuar euopiane të BE-së dhe në NATO.Kjo më së miri po e tregon se ka po shkon Maqdonia,në mëngjes me dorën kah Brukseli,ndërkaq në orët e vona sy e vesh me Serbinë dhe Moskën.Dëshriojmë që subjekti politik në kualicion(BDI)mos të bjen në bisht të kolovajzës politike të Nikolla Gruevskit,ndonëse udhën që ka marrë për Beograd le të shkojë pa shqiptarët,thuhet zëshëm nga SHSHA-ja në Çikago.

Europa e Lire: Lufta në Siri dhe shqiptarët e Kosovës

by

Deshmia: “ Shkuarja ime në Siri ka qenë e bazuar në aspektin fetar, edhe e kam parë se në Siri është filluar lufta mes sunitëve dhe shiitëve cilët (luftë) e kanë filluar shiitët me alevit”./

 Nga Fatmir Aliu/

“Duke e parë, ndihmesën që i ka ardhur sektit alevit, nga sektet e tyre që janë shiitët, atëherë unë kam vendosur, i frymëzuar nga Kurani dhe Syneti i Pejgamberit S.A.S., të marr rrugën për t’i dalë në ndihmë atij vendi, ku Allahu dhe vetë Pejgamberi S.A.S., e kanë obliguar çdo mysliman që të marrë pjesë në luftë kundër një zullumqari dhe në luftën kundër qafirëve. Kur them qafirit, po flas për gjendjen aktuale në Siri”, nisi rrëfimin për Radion Evropa e Lirë, një shqiptar i Kosovës, që luftoi si vullnetar në Ushtrinë për Çlirimin e Sirisë, për tetë muaj.
Ai thotë të jetë konsultuar për atë që po ndodhte në Siri, ndërsa skenat tronditëse që kishte parë kundër civilëve, e kanë detyrat të marrë rrugën drejt këtij vendi, duke kaluar përmes tri shteteve tjera.
“Unë mendoj se Zoti është i mëshirshëm dhe e kam parë me sytë e mi, se jam nisur nga kjo rrugë, dhe Zoti m’i ka hapur rrugët, sepse kam mbërritur në një vend, ku s’e kam ditur as gjuhën. Ka pasur gjuhë tjetër, këndej kufirit, e gjuhë tjetër andej kufirit”, tregon ai.
Vullnetari nga Kosova thotë të ketë parë shumë kombe duke luftuar në krah me kryengritësit sirianë.
Edhe pse nuk tregon se në cilën zonë luftoi në Siri, thotë se gjatë betejave kishte takuar edhe shqiptarë të tjerë. Dhe, rrëfen ngjarjen për takimin e tij me një tjetër shqiptar…
“Ka qenë shumë prekëse, sepse ai nuk e dinte se unë jam shqiptar. Ai fliste gjuhën angleze shumë rrjedhshëm. Edhe unë derisa e dëgjova duke folur, ku tregonte për vendin e tij, tregonte për një luftë që kishte bërë në Kosovë! Shumë trim! Edhe papritmas po e thërras unë në gjuhën shqipe dhe po i them ‘Hej, o burrë a shqiptar je a?’ E ai filloi të qante”, rrëfen për Radion Evropa e Lirë, në kushte anonimiteti një ish-luftëtar mysliman shqiptar i Kosovës.
“Ka plot të huaj. Plot ka. Kur them ka plot, nga Kosova nuk mund të ceki, sepse nuk e di. Por, nacionalitete të shumta kam parë. Nuk është më e mbyllur, kanë ardhur njerëz nga Gjermania – unë them me nënshtetësi gjermane, por mund të jetë edhe me prejardhje shqiptare – nga Holanda, nga Amerika, nga Britani, nga Turqia, nga Bosnja, Maqedonia, nga të gjitha vendet Arabia Saudite, Katari. Por, mund të themi se ka numër të madh”, shpjegon ai.
Prej fillimit të luftës në Siri, vetëm një shqiptar i Kosovës është raportuar të ketë vdekur në luftimet atje.
Bashkësia Islame e Kosovës, luftën në Siri e sheh si një luftë çlirimtare, e cila ka marrë përmasa globale dhe që po kalon përmes një krize humanitare.
Ahmet Sadriu, që është përgjegjës për media dhe publikime i këtij institucioni, argumenton për Radion Evropa e Lirë, se lufta në Siri nuk ka të bëjë asgjë me luftë fetare.
“Aty është duke u bërë një luftë për ndryshimin e regjimit. Është një regjim totalitar që sundon qe 40 vjet a më shumë. Krejt kjo ka një karakter të asaj [lufte] çlirimtare, e jo fetare. Absolutisht, nuk kemi të bëjmë me luftë fetare, sepse Siria faktikisht është një vend islam, vend mysliman. Ata nuk kanë nevojë të luftojmë për çështje fetare, kur vetë janë myslimanë”, thotë Sadriu për Radion Evropa e Lirë.
Ai krahason luftën atje, me luftën që Kosova e ka bërë, për t’u çliruar prej regjimit serb. E, për ata që shkojnë, apo duan të shkojnë për të luftuar në Siri, bazuar në bindjet fetare, ai thotë të mos ketë dëshirë të përfshihet në një kontekst të tillë.
“Nuk do të isha përzier në bindjet e askujt, sepse ne e kemi shumë të freskët luftën tonë që e kemi zhvilluar këtu në Kosovë, e që na kanë ardhur nga kënde të ndryshme të botës. Është çështje ideali i lirisë. Liria! Dhe, ka ardhur ai, e iu ka bashkangjitur ushtrisë sonë [UÇK-së], vetëm e vetëm, që të na mundësojë, e ndoshta edhe ne ta gëzojmë një liri siç e gëzojnë të tjerët. Këtu automatikisht po të them edhe në rastin konkret, se kemi të bëjmë me ideale, të cilat njerëzit në mënyrën e vet i konceptojnë dhe vendosin se si ata të veprojnë”, theksoi Sadriu.
Hoxhë Fatos Rexhepi, që ka jetuar në Siri, para shpërthimit të luftës atje, kurse tani është një nga drejtuesit e Lëvizjes Islamike “Bashkohu”, shpjegon për Radion Evropa e Lirë, se si regjimi aktual sirian sundon për 40 vjet me, siç thotë, “hekur, me vuajtje, dënime”.
“Kam parë ngjarje, dhe kam qenë përjetues i të gjitha atyre trazirave, luftërave, shpërthimeve që ishin në Damask – ato të mëdhatë. Edhe në qytet janë vrarë njerëz, kur snajperistët nga pikat e larta vrisnin njerëzit, vetëm për të shkaktuar kaos”, tregon Rexhepi për Radion Evropa e Lirë.
Hoxhë Rexhepi thotë se u gëzohet lajmeve kur dëgjon se ka shqiptarë që kanë shkuar për të luftuar në Siri.
“Më ka gëzuar, sepse shqiptari, që është mysliman po ia kthen atij vendi me të mirë, sepse ka shumë argumente që është vend i shenjtë”, thotë Rexhepi për të shtuar se ndihet krenar me ata që kanë zgjedhur këtë rrugë.
Ndryshe nga ai, mendon kryeimami i Pejës, Enes Goga, të cilit i dhimbsen shqiptarët që shkojnë për shkak të lidhjes fetare të luftojnë në Siri.
“Unë mendoj se ata djem kanë shkuar me motiv të mirë. Neve na dhimbsen, sepse unë kur e pashë në media, se një djalë i ri nga Gostivari ka humbur jetën, edhe pse absolutisht nuk e di se kush është ai, mirëpo na dhimbsen. Tek e fundit, ka qenë zgjedhje e tyre e lirë. Dhe, unë mendoj se nuk duhet ta bëjmë këtë çështje”, tha kryeimami Goga për Radion Evropa e Lirë.

Sidoqoftë, informacione të sakta për numrin e shqiptarëve që janë të angazhuar në Siri nuk ka, të paktën jo zyrtarisht, sikundër që s’ka as për numrin e atyre që mund të jenë vrarë, përveç disa raportimeve në mediat vendore.

KUJTIMIT TË NJË “LULEJE”- Manjola Mirakaj qe u nda nga jeta me 31 maj 2013

by

“Doje dritë o  qiell, more dritën time

Dhe m’a mbushe jetën plot me hidhërime”/

Nga Eugjen Merlika/

Këta vargje na vijnë ndërmënd instiktivisht, kur përballohemi me humbje të mëdha njerëzore, në rrafshin vetiak, kur ndahemi nga njerëzit e zemrës, me të cilët na bashkon lidhja e gjakut, familja, por edhe miqësia, shoqëria. Përdora shprehjen “humbjet e mëdha”, ndoshta jo shumë të motivuar, sepse largimet nga kjo jetë, edhe pse përbëjnë dukuritë më të zakonshme e më të sigurta të vetë qënies njerëzore, i përjetojmë gjithmonë me dhimbje e trishtim. Por edhe vetë vdekjet, në tërësinë e tyre të pashmangëshme si dukurí, kanë ndarjet e dallimet e tyre. Në këtë vështrim, ato mund të jenë më shumë apo më pak të dhimbëshme, goditëse, traumatike, me pasoja. Dhimbja që shkakton vdekja e një njeriu në moshë të madhe, mbas një jete të kaluar në caqet e natyrshme të një ekzistence të qetë, nuk mund të jetë e barabartë me atë të një tjetre që vjen aksidentalisht apo si pasojë e sëmundjeve të pashërueshme që ndajnë nga gjiri i familjes njerëz në dhjetëvjeçarët e parë të jetës. Është kjo logjika parake e një dukurie, bashkëshoqëruese e parë e historisë së njerëzimit.

Ky arsyetim më erdhi në sitën e mëndjes kur mora lajmin e hidhur të ndrrimit jetë të Manjolës, vajzës së një çifti mik e të dashur, të Lek Mirakajt e Dolores Spahiut, bashkëmoshatarë, bashkëvuajtës, bashkëudhëtarë në “Rrugët e ferrit” të disa dhjetëvjeçarëve të jetës sonë prej “të mbijetuarish” në fushat e përqëndrimit të Myzeqesë. Kishte lindur ajo vajzë e bukur në një ditë janari të vitit 1969 dhe i kishin vënë emrin e një luleje. Ishte rritur në baltërat e Gradishtit, në barakat e mbuluara me eternit kancerndjellës të atij sektori internimi në zemrën e Tërbufit.

Si të gjithë shoqet e shokët e saj, fëmijë të atyre familjeve që Shteti i kishte vulosur me mallkimin e tij të zi të “armikut të klasës”, u rrit duke thithur ajrin e urrejtjes që një kastë kriminelësh e kishte kthyer në frymëmarrjen e përditëshme të shqiptarëve. Ata fëmijë, të lindur n’ata vite e n’ata kushte mjerimi, ishin shprehja më e mirë e qëndresës së prindërve të tyre ndaj diktaturës, e dashurisë për jetën dhe vlerat e saj. Krahasuar me botën e mirëqënies e të lirisë, ku njerëzit ngurojnë të lindin fëmijë për vështirësitë e rritjes e të edukimit të tyre, Manjola, motra e vëllai i saj, së bashku me të gjithë shoqet e shokët e tyre, janë dëshmi e fuqishme e gjallësisë së shtresës, e fuqisë së saj qëndrestare, e prirjes për të përtërirë familjen e traditën e saj, edhe në kushtet më të vështira, edhe atëherë kur shteti proletar i gjithfuqishëm punonte për zhdukjen e saj.

Por fëminia e atyre fëmijëve ishte një kalvar i gjatë dhimbjesh e mundimi, që duhet të rëndojë jo vetëm mbi ndërgjegjet e krimbura të atyre që ndërtuan “socializmin” në Shqipëri. Ata fëmijë u privuan nga gjithshka që sillte gaz në fytyrat e tyre të njoma, që nga lodrat e deri tek studimet. Në moshën dhjetëvjeçare Manjolës i mungoi babai, që duhej të plotësonte numurin e skllevërve të dënuar për të nxjerrë mineral në minierën e Spaçit e jeta i ktheu faqen e saj t’errët, të dhunës, të padrejtësisë, të krimit. Është një krim, madje tepër i shëmtuar, të shkëputet me forcë nga krahët e një fëmije babai i pafajshëm, edhe mbas 35 vjetësh të mbarimit të luftës së dytë botërore, në emër të “luftës së klasave”. Për këtë krim, në gjithë Evropën, ishin t’aftë vetëm komunistët shqiptarë. Çfarë lavdie!

Sot Manjola ka pushuar së luftuari…. Një jetë lufte, me guximin e një heroine, vajza e Gradishtit e kishte filluar që fëmijë e fati desh t’a vazhdonte dhe atje, në botën e ëndrrave, në New Yorkun e demokracisë së madhe. Këtu si fëmijë, e rritur me ushqimet e racionuara, mbi të cilat duhej të kursente për t’i a çuar babit në burg, i duhej të luftonte me padrejtësinë, me të cilën ballafaqohej çdo ditë, duke ndjerë mbi krye ndonjë dorë përkëdhelëse të njerëzve të familjes e duke ëndërruar kthimin e babit në shtëpi, ashtu sikurse shumë shoqe e shokë të saj, të cilëve “shteti i proletarëve” u vrau fëmijërinë me burgosjen e baballarëve. Kur babai u kthye në shtëpi, Manjola qe një adoleshente plot hir që fillonte t’ëndërronte në vetvete një tjetër jetë nga ajo e barakave të Gradishtit.

E kërkoi atë jetë, së bashku me familjen, jashtë Atdheut, që për ta qe njëjtësuar me baltërat e Myzeqesë e me fytyrat e policëve. Familja shkoi në Itali e, më pas, n’Amerikë. Filloi nga zeroja, si mijra familje shqiptare, rrugën e saj, por lirija i dha flatra Manjolës që studjoi, punoi, arriti një mirëqënie e krijoi një familje. Krijoi një familje, në bazë të së cilës ishte jo thjesht dashuria, por adhurimi i ndërsjelltë, me një bashkëshort bashkatdhetar, por që fatmirësisht nuk kishte patur një fëmini “ të djegur”. Nga kjo dashuri lindën Ana dhe Ema, dy engjëllushe që i dhanë jetës një kuptim të ri.

Atëherë kur jeta dukej se kishte hyrë në hullinë e saj të normalitetit, madje të mirëqënies në një shoqëri të lirë, “sëmundja e shekullit” do të trokiste në derën e dy motrave. Ndoshta eterniti, që mbulonte barakat e fëminisë së tyre, shtrinte dorën e tij të  zezë edhe atje larg, në New Yorkun e Statujës së Lirisë. Filloi një tjetër betejë, këtë herë jo me shtetin kriminal, por me sëmundjen kriminale. Shtatë vjet betejash me përbindëshin modern të padukshëm, ku vullneti për t’a mposhtur atë nuk u mpak deri në çastin e fundit, treguan brumin prej të cilit ishte formuar Manjola. Shtatë vjet luftë me sëmundjen, për të dalë fituese, që vajzat të rriteshin e “të mbanin mënd fytyrën e nënës”, kur ajo një ditë do të fluturonte në qiell.

Kjo ide, sa e madhërishme në vetvete aqë dhe prekëse në madhështinë e saj, u bë lejtmotivi i betejës së saj të jashtzakonëshme për jetën. Për fat të keq, jo të gjitha betejat për jetën njerëzore fitohen, pra të gjithë duhet të jemi të pregatitur edhe për humbjen. Por edhe humbja ka pjesën e saj të fitores dhe është mënyra si humbet. Manjola nuk qe një humbëse, në luftën e saj të pabarabartë me të keqen. Ajo nuk u ligështua, nuk hoqi dorë nga ëndrrat, nga projektet për jetën, e sfidoi vdekjen deri në çastin kur qelizat e trupit nuk riprodhoheshin më, fitoi moralisht mbi të. Në këtë betejë të gjatë ajo pati gjithmonë pranë familjen e saj, bashkëshortin, fëmijët, prindërit, familjet e vëllait e të motrës, kushërinjtë e njerëzit e afërm. Ajo pati në anën e saj lutjet e shumë njerëzve, bashkudhëtarë të rrugës së mundimeve të së shkuarës, shokë, miq të familjes, që i dhanë kurajo e forcë në këta shtatë vite të gjata lufte me të keqen. Pati edhe fjalën e fundit të shkencës, sa i përket ndërhyrjeve kirurgjikale e mjekimeve, por të gjitha këto nuk mjaftuan për të evituar tragjedinë, sepse e tillë duhet të quhet ndarja nga jeta e një gruaje 44 vjeçe, me një familje të re, me dy vajza të vogla, me një dëshirë të pafund për të jetuar, me…

Sot është një ditë e hidhur për të gjithë ata që shoqëruan edhe me mendim e shqetësim kudo travajën e Manjolës, është një ditë trishtimi të zi, që na sjell ndërmënd vargjet e mrekullueshme të Çajupit, sepse Manjola me hirin, virtutet, e gjallërinë e portretit të saj, rrezatonte dritë, shpresë e mirësi. Ato do të mbeten të skalitura në kujtesat e atyre që e njohën, që ndanë me të një pjesë të jetës, dhimbjet, luftën, shpresat, lutjet.

Kjo është jeta njerëzore, me misteret e të panjohurat e saj, ku logjika normale nuk arrin të depërtojë, ku e vërteta absolute përmblidhet në një koncept, në dukje të thjeshtë : “Njeriu lind, jeton dhe vdes – kjo është me pak fjalë historia e njerëzimit”.

Duhet të përpiqemi t’a pranojmë të gjithë këtë ligj të botës sonë, edhe atëherë kur vdekja ka një fytyrë përbindëshi si në rastin e Manjolës. Është shumë e vështirë t’u a bëjmë të njohur e të pranishme këtë të vërtetë rrënqethëse dy krijesave të vogla, Anës dhe Emës, që sot përcollën në qiell mamin e tyre. Ndoshta sot ky është misioni i vërtetë i atyre që do të përcjellin në banesën e fundit luftëtaren e pamposhtur …..

Itali, 1 qershor 2013