Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

‘C 35 US rënë në tokën shqiptare’, romani më i fundit i shkrimtarit Skifter Këlliçi

by

Pas romanit ‘Shtatori i gjëmës së madhe’, kushtuar tragjedisë së 11 shtatorit në kullat binjake të Nju Jorkut, në të cilën   midis 3000 viktimave ishin dhe e tre shqiptarë, personazhe të romanit, shkrimtari Skifter Këlliçi del para lexuesve me romanin ‘C 35 US rënë në tokën shqiptare’ këtë radhë me temë shqiptaro-amerikane. Romani merr shkas   nga një ngjarje e vërtetë:
     Në nëntor të vitit 1943 një avion ushtarak amerikan   po drejtohej për në Bari, për të marrë ushtarë amerikanë të plagosur rëndë   në luftime kundër nazistëve gjermanë dhe për t’i shpënë në Spitalin Ushtarak Amerikan në Katania. Por për   shkak të kushteve të vështira atmosferike dhe prishje së radiomarrësit, avioni u detyrua të ulej në Belsh të Elbasanit, ku u prit me ngrohtësi nga banorët vendas. Që aty, për dy muaj nis aventura e grupit të mjekëve dhe infermierëve, djem dhe vajza amerikane, që të ndihmuar nga fshatarë të viseve të   Shqipërisë së Jugut, iu shmangën ndjekjeve të njësive të pushtuesve  gjermanë,kaluan në fshatra të Korc$ës, Gjirokastrës dhe Vlorës,të mbrojtur dhe nga formacione partizanësh dhe ballistësh, që lanë kundërtitë midis tyre, dhe   arritën në brigjet e Karaburunit, ku u morën nga një anije angleze dhe u derguan në Bari. 
  

Po botojmë fragmentin e fundit te romanit.

Hodoja se bashku me Abazin dhe disa trima të tjerë të tij, po ktheheshin nga Dhërmiu ku kishin shoqëruar amerikanët, për në Dukat. Ballistët e tjerë ishin bashkuar me forcat gjermane. Por, kur dëgjuan krismat e armëve, u ndalën dhe kthyen kryet andej nga vinin ato krisma, andej nga deti, andej nga ishte duke ardhur anija, ajo që do të merrte grupin e amerikanëve, por vetëm nëse partizanët, dhe ata vetë, do të mposhtnin dhe asgjësonin gjermanët.
 – Hodo, i pritëm amerikanët sipas zakonit si miq dhe i shoqëruam deri te caku ynë si të tillë, – tha Abazi me një zë që shprehte ndërdyshje, lëkundje, ngurrim. – Tani ata dhe partizanët, gjithashtu sipas zakonit, janë armiqtë tanë.
 Ai heshti, si të kishte frikë të shprehte atë pezëm që po mposhtte në vetvete, por pastaj ndrojturazi tha: 
 – Por mua nuk ma thotë zemra t’i quaj armiq.
 Hodo nuk bëzani.
 – Hodo, po hidhem të luftoj krahas tyre, – vazhdoi pastaj Abazi.
– Por tok me ta po luftojnë partizanët?! – nënqeshi përvuajtshëm Hodoja.
– Unë do të luftoj që të mbroj amerikanët, – tha Abazi.
 Nuk priti se ç’do t’ i thoshte Hodoja, që mund ta qortonte, që mund t’i kanosej, që mund t’i dilte përpara dhe të rrekej ta ndalte. 
Nga ana tjetër, Hodoja u mat pastaj të shtonte se po ai po bënte gabim të rëndë, por u rrëkut i tëri, kur pa se edhe ballistët e tjerë ndoqën Abazin. Me sy të vëngëruar deshi t’i ndiqte, deshi të klithte, të sokëllinte, të ulërinte si shtazë e egër, por nuk bëri gjë tjetër, veçse vështroi nga bregdeti, atje ku lufta vazhdonte, atje ku ballistët e tij ishin tani bri amerikanëve dhe partizanëve, kundër gjermanëve, në shërbim të të cilëve ai vetë ishte vënë.
 Dhe ashtu mbeti…

 x

 Amerikanët vazhdonin të luftonin. Djem dhe vajza. Me ta si ngaherë edhe Kosta, së bashku me partizanët. Ata, djem dhe vajza e kuptonin se ky ishte rasti i fundit për të shpëtuar, sepse, nëse nuk fitonin në këtë betejë, nuk do të ishin më të ndjekur nga gjermanët, por skllevërit e tyre. Ndaj duhej të asgjësonin së pari artiljerët e topave kundërajrorë gjermanë. 
Javë më parë strukeshin dhe luteshin atje në avion që ai të mos goditej nga predhat që lëshonin artiljerë armiq kundër tij. Tani ata nuk strukeshin dhe as luteshin, tani pas guroreve, ata goditnin, së pari artiljerët, që do të qëllonin kundër anijes, e cila po vinte, anijes që do të sillte lirinë e tyre. 
Disa gjermanë, duke ecur të kërrusur dhe pastaj duke u zvarritur, arritën t’i dilnin pas krahëve grupit të partizanëve, bashkë me të cilët vazhdonin të luftonin amerikanët. 
 Ishin çaste të mynxyrshme. Por lëvizjet e tyre i pikasi Rikardoja, i cili i ndoqi me sy, i strukur pas shkëmbinjsh dhe me mitralozin e tij që nuk e kishte ndarë kurrë nga dora, që kur kishin zbritur nga avioni në Belsh, me breshëri të shtënash arriti t’i rrëzonte të vdekur.
 Erdhi një çast dhe beteja mbaroi. Gjermanët, duke parë se po pësonin humbje të mëdha, u tërhoqën dhe autokolona e tyre u kthye andej nga kishte ardhur.
  Në të dy anët e rrugës shiheshin tani të vrarë të forcave ndërluftuese. Midis tyre Gareth Tejlori, radisti anglez. Kishte mbetur i vrarë edhe Diegoja, italiani, që edhe ai me aq dëshirë ishte bashkuar me amerikanët. Kishin mbetur të vrarë dhe plagosur ballistë dhe partizanë. Kishin mbetur të plagosur rëndë edhe Billi me Polin. 
Çarlsi po ndihmonte një partizan të plagosur, i cili, ngaqë nuk fliste dot nga dhembjet e plagëve në kraharor, bëri me dorë, diku tutje nga shkëmbinjtë. Çarlsi vështroi andej dhe shqoi një ushtarak shtatlartë gjerman, një gjeneral me trup dhe me sy të mbërthyer tek ai. Dhe nuk po ia ndante. Me automatikun të ngrehur zuri t’i afrohej deri sa u ndodh vetëm disa hapa larg tij.
Çuditërisht, gjenerali gjerman nuk lëvizi, nuk u kthye, nuk ia dha vrapit, ashtu siç ndodh zakonisht ne beteja ku humbësit marrin arratinë, për t’u shpëtuar ndjekjeve të armiqve ngadhënjyes, të cilët nuk e kanë të vështirë t’i arrijnë, t’i kapin dhe, ajo që është më e tmerrshmja, t’i vrasin mizorisht. Dhe e kishte këtë mundësi. Prapa shpatullave të gjeneralit gjerman nderej një hapësirë e pamatë, një pyllishtë veshur me drurë, shtigje, e monopate, ku ai mund të depërtonte, mund të humbte gjurmët dhe natës së thellë dhe të nxirosur, të kaptonte brigje e gërxhe dhe, ndonëse i uritur, i etur, i çartur, të arrinte i shpëtuar tek të tijtë, që po ndereshin paprashëm në krahinat e jugut të këtij vendi. 
 Jo, ai qëndronte dhe dukej sikur po priste atë vetë, Çalsin, si ta kishte mik të hershëm, me te cilin, befas një ditë kishte pasur grindje kaq të ashpra, për çështje sedre a nderi, që duhej të shoshiteshin vetëm me dyluftim.
 Por Çarlsi pikasi që ai nuk kishte armë në dorë. Për më tepër, mbante krahët të lëshuara poshtë, sikur të dëshmonte se nuk kishte ndërmend të luftonte, as edhe të përleshej trup me trup me të, ashtu si në mundjet e kahershme greko-romake. 
 Ai qëndronte para tij i ngurtësuar, si shtatore e gjallë, me sy të prushitur, vështrim të bishëruar, si të ( si të donte të tregonte se) arma e tij e fundit ishte goja, nga buzët e tij të zhuritura të së cilës do të shpërthenin fjalë të serta, përzhitëse, që do ta goditnin atë, po me fuqinë e predhave. 
Dhe ashtu ndodhi.
– Zoti amerikan, jam gjenerali nazist Henkel, – tha pastaj me përçmim dhe krenari. – Siç e shihni, po ju pres i çarmatosur, ndonëse kisha mundur që nëpër këta shkëmbinj dhe pyllit pas të zhdukesha dhe kështu të shpëtoja, por me turp. Pata premtuar t’ju kapja, ose ndryshe do të vrisja veten, t’ju kapja ju dhe shokët tuaj, që ratë nga një avion juaji këtu, në tokën shqiptare por, për habi të gjithkujt, u mbajtët nga populli i saj, që kaq shumë ju mbrojti dhe tani po ju shpëton. Nuk dua kurrsesi të bëhem rob juaji… 
Çarlsi nuk arriti të kuptonte se ç’po ndodhte, por kur vuri re se gjenerali diç shtrëngoi brenda gojës, se pastaj fytyra iu ngërdhesh dhe u plandos pa lëvizur përtokë, besoi se ai i kishte dhënë fund jetës së tij.

 x

 Barka të lëshuara nga anija po merrnin me ngut amerikanët në bregdet. Në barkën e parë Rikardoja me shokët ngjitën me vig Billin dhe Polin, të cilët nga plagët rënda kishin humbur ndjenjat, pastaj zemërsfilitur edhe kufomën e Tejlorit dhe të Diegos. 
Kur barka e dytë po i afrohej anijes, Violeta dhe Çarlsi u habitën kur në kuvertë shquan Xhonin që ua bënte me dorë.
– Xhon, ti këtu? – tha pastaj Violeta duke u përqafuar plot mall me të.
 – Po, Violetë, unë i tëri, – iu përgjigj Xhoni.
 Pasi u përqafuan dhe me Çarlsin, Xhoni u tha:
 – Solla me avion në Bari teknikë që të ndihmojnë forcat tona për ndërtimin e disa fortifikatave. Dhe gjeneral Kallageri me dha leje të nisesha me këtë anije angleze, që të ktheheshim bashkë.
Pa mbaruar mirë këto fjalë, ai e përfshiu Violetën në krahët e tij dhe e puthi sërishmi.
 – Po puthu dhe ti, Donikë me Rikardon, paçka se gjithnjë keni qenë bashkë, – tha Çarlsi, që nuk e kishte zakon të bënte shaka.
– Nuk po ta prishim, Çarls, – tha Rikardoja dhe nisi ta puthte Donikën. 
Ndër amerikanet e fundit që kishte mbetur në breg, ishte Agnesi. Ajo ktheu kryet nga Kosta. Pastaj iu afrua dhe qëndroi përballë tij. Pa ia ndarë miklueshëm sytë, pa shqiptuar asnjë fjalë. Vetëm zgjati dorën; gishtat e saj prekën ballin, fytyrën e Kostës. Pastaj edhe ai zgjati kokën dhe buzët e saj u puthitën me buzët e tij.
Atëherë ai nderi të dy duart dhe i vuri pas shpatullave të saj; të dy u ngjeshën pas njeri- tjetrit, aq sa u duk sikur ata po treteshin, si të ishin një trup, një shpirt, një zemër e vetme.
 E kredhur tani në një përhumbje dalldisëse, ajo vazhdoi ta puthte edhe më dendur, në sy në ballë, përsëri në buzë, si të donte të shuante me këto puthje tërë atë afsh dashurie dhe përmallimi që kishte ndrydhur në shpirt gjatë atyre javëve që ata ishin njohur. 
 – Të dua shumë, shumë, Kosta, – mundi të thoshte, megjithëse e kuptonte që me ato puthje zhuritëse kishte shprehur gjithçka
– Edhe unë, Agnes.
 Të dala nga goja e tij ato fjalë tingëlluan si shushurimë.
 – Atëherë, përse nuk vjen me mua në Amerikë?
 Kosta heshti një grimë.
 – Të kujtohet ç’më the atë ditë kur po bisedonim në spitalin partizan?- e pyeti me aq drojë dhe me aq brishtësi, thua se pa dashur po e fyente.
 Edhe ajo heshti një grimë dhe e mbështolli me një vështrim sylëbyrës.
 – Po, Kosta, – mërmëriti pastaj dhe sytë iu venitën: “Për dashurinë jap jetën, për lirinë jap dashurinë”. Petëf.
 E puthi sërishmi, pa mundur të mbyste në vetvete një thirravajë. Edhe Kosta. 
Dhe ashtu siç shkëputet me vështirësi një magnet nga një magnet tjetër, ata gjetëm fuqi të shkëputeshin nga njëri-tjetri. Agnesi hipi në barkë dhe nuk e ktheu kokën pas.
Kosta mbeti vetmitar në breg dhe i bëhej se ndiente ende erëmimin e trupit, fytyrës dhe buzëve të saj.
– Pa na rënë në sy, u dashuruan në heshtje gjatë këtyre javëve që u ndodhëm në Shqipëri, – tha Çarlsi, që po i ndiqte me vështrim të përkorë nga barka tjetër.
– Dhe po në heshtje po ndahen, – tha nga Margareti pranë tij. – Ky qe dhe fati i dashurisë së tyre të trishtë.

 x

Kur anija u nis, të gjithë në kuvertë përshëndetën edhe një herë Kostën, që vetmonte ende në bregdet. 
– Kosta Stefi! – tha Çarlsi dhe iu bë se një mallëngjim drobitës po zgavronte qenien e tij. – Ç’njeri i mahnitshëm! Bëri tërë atë rrugë dhe vuri kokën në rrezik që ne të shpëtonim!
– Po Hasani, – tha Davidsoni, – të cilit u shtrëngova t’i prisja një këmbë, pa anestezi, ai që për pak dha jetën, që të na lidhte me misionin anglez! Pastaj edhe ai bashkëfshatari i tij dhëndër, që la gruan përjetësisht kërcure natën e parë të martesës, që të na gjendej neve pranë. 
 – Po ata fshatarë që edhe shpirtin ishin gati te jepnin për ne! – tha Bergmani.
– Po Kamberi, ai fshatari që u vu përballë atij oficerit gjerman dhe u vra për të më shpëtuar mua dhe dhe Agnesin! – tha Margareti.
– Po ata partizanë që na dhanë zemër edhe neve, vajzave, të luftonim kundër gjermanëve! – shtoi Gertruda.
 – Po Tejlori, radisti anglez, që na lidhi me Katanian, që na shoqëroi deri këtu dhe u bë edhe ai theror për ne! – tha Billi, që, ashtu si të tjerët nuk mbajti dot lotët.
– Nuk do të harrojmë kurrë edhe ata ballistë me Hodo Memon, që na pritën dhe na përcollën, – tha pastaj me gulç Donika. – Besoj, Agnes, i ke mbajtur shënim të gjitha këto ngjarje, që përjetuam në këtë vend kaq të vogël, në atdheun tim, të quajtur Shqipëri?
– Po, Donikë, të gjitha i kam mbajtur shënim, – iu përgjigj Agnesi ende e mbytur në lot, gjithnjë pa e kthyer kryet nga bregdeti. 
 Edhe Kosta pa se si anija më së fundi u imtësua dhe iu tret nga pamja. Atëbotë, ndjeu se dikush e preku nga pas. Ishte Hodo Memo.
Pasi Abazi dhe ballistët e tjerë e kishin lënë vetëm, kishte zbritur edhe ai në bregun e detit, që edhe ai t’u jepte amerikanëve një lamtumirë, por nga larg.
– Çështja për shpëtimin e amerikanëve na bashkoi edhe ne, ballistë e komunistë, – i tha Hodoja, si të rënkonte. – Doemos, sepse ata janë aleatët më të mëdhenj në këtë luftë, kundër fashizmit gjerman, që rrezikon botën, – tha Kosta. 
– Dhe që nga ky çast ne ndahemi, për t’u bërë përsëri armiq. Përse, Kosta? – pyeti i trandur Hodoja dhe sytë iu muguan. 
– Sepse ju po bashkëpunoni me gjermanët, Hodo, – iu përgjigj Kosta edhe ai trandur. 
– Vetëm e vetëm që të mposhtim komunistët, për të bërë më pas një Shqipëri demokratike. Kurse ju jeni bërë palë me komunistët serbë, që në Shqipëri të vendosni një diktaturë të egër, si në Rusi!
 Kosta mbeti i shugatur.
– Ke hak, – tha pastaj zemërlavosur. – Sidoqoftë, ne, vëllezër të një gjaku, duhej të ishim bashkë në këtë luftë të madhe dhe të përgjakshme.

SOLZHENICIN

by

Nga Astrit LULUSHI/*

13 shkurt 1974 – Aleksander Solzhenicin arresohet, të nesërmen dëbohet nga Bashkimi Sovjetik për në Frankfurt të Gjermanisë Perëndimore, dhe i hiqet shtetësia sovjetike; KGB-ja i kishte gjetur dorëshkrimin e pjesës së parë të Archipelagut Gulag. Atasheu ushtarak amerikan në Moskë William Odom arriti të nxjerrë fshehurazi një pjesë të madhe të dorëshkrimeve të Solzhenitsynit, dhe ky më pas e nderoi rolin e Odomit në librin “Aleatët e padukshme” (1995). Nga Gjermania, Solzhenicin u transferua në Zyrih, Zvicër para se Universiteti Stanford ta ftonte për të qëndruar në Shtetet e Bashkuara. Atij iu dha një diplomë nderi për letërsi nga Universiteti i Harvardit në vitin 1978. Në një rast, kur e pyetën se si i shpjegonte fatkeqësitë e mëdha që i kishin ndodhur Rusisë, Solzhenicini (e ëma ukrainase, i ati kazak) u përgjigj: 

“Njerëzit kanë harruar Zotin, kjo është arsyeja pse e gjithë kjo ka ndodhur. Kam kam kaluar gati 50 vjet duke shqyrtuar historinë e revolucionit socialist, kam lexuar qindra libra, kam grumbulluar qindra dëshmi personale, kam kontribuar tashmë me shkrimin e tetë librave në drejtim të gjetjes së një shpjegimi dhe nuk mund ta them atë më saktë sesa ta përsëris: Njerëzit kanë harruar Zotin, kjo është arsyeja pse e gjithë kjo i ka ndodhur Rusië”.

Me shkrimet e tij, Solzhenicin shërbeu si një arkiv vuajtjesh; librat e tij janë kujtime të shrehura artistikisht për të tërhequr vemendjen dhe prekur ndërgjegjen e çdo njeriu. Më poshtë disa vargje që Solzhenicini i shkroi në burg, pikërisht lidhur me rëndësinë e ruajtjes së kujtimeve për të treguar vuajtjet nën komunizëm;

“Zot më ruaj të mos çmendem

Kurrë nuk ka qenë, as nuk do të jetë, botë e shkëlqyer!
Pece këmbësh e ngrirë është shall që mbështjell fytyrën time
Luftë mbi qullin për të ngrënë, betejë e vazhdueshme e trazuesit.
Dhe ditët pasojnë dita-ditës, pa fund, në fatin e zymtë.
Goditja ime e dobët ndez xixa nga tokë e ngrirë.
Dielli poshtë vështron dhe unë shikoj qiellin.
Bota është këtu! Dhe do të jetë! Raund i përditshëm
Mjaft! Njeriu nuk duhet të mbyllet në këtë ditë.
Duhet shkruar! Për të shkruar tani, pa vonesë,
Jo mes zemërimit, por arsyeshëm, me kuptim të qartë.
Kujtesa kurrë nuk mund të çojë tek ngjarjet siç kanë ndodhur,
Ashtu si shumë rrallë pulset e dritës prekin shpirtin e dhembur.
Po, është i mbyllur qarku rreth nesh, tepër i tendosur,
Por vargjet shpërthejnë pengesat, kujtimet lirshëm rrjedhin
Për të shpëtuar diçka duhet shkruar, ndoshta, përtej mundësive.
Dhe pastaj ata mund të kontrollojnë më kot trupin tim –
“Ja ku jam, i gjithi juaji, kërkoni mirë, se mos iu shpëtojë gjë
Kujtesa është e paprekshme, me mrekulli hyjnore,
Mbetet përtej duarve të kasapit!”
Po sikur të më japin bukë të helmuar?
Ose nëse errësira mbulon mendjen time?
Oh, le të mos ndodhë këtu! Le të vdes atje!
Perëndi, më ruaj të mos çmendem!”

*(Marrë nga “Kalendar Historik”, Astrit Lulushi, TiranaTimes 2017)

“PROCESI” – KAFKA

by

Shkruan: XhelalZejneli/ Pa kurrfarë dyshimi, Franc Kafka është një prej shkrimtarëve botërorë, më të rëndësishëm dhe më largpamës të shekullit XX. Romani “Procesi” është pjesë e pandarë e artit letrar modern. Ka studiues që thonë se për një “Proces” autentik, duhet t’u kthehemi dorëshkrimeve burimore, duke i shmangur të gjitha ndërhyrjet e mëvonshme që nuk burojnë nga dora e shkrimtarit. “Procesi” na e ngjall atë që edhe sot, në mënyrë vendimtare, e karakterizon ekzistencën tonë private dhe publike. Kështu do të jetë kurdo që të ballafaqohemi me absurdet dhe me anën e panjerëzishme të botës sonë. Në të njëjtën kohë, thellë në veprën e Kafkës, ekziston një qeshje me shumë kuptime e cila në mënyrë enigmatike ndikon që çdo dimension i “Procesit” të jetë thelbësor, autobiografik dhe imagjinues,metafizik dhe religjioz, psikologjik dhe profetik, përfshi edhe dimensioni që ka të bëj me kritikën e rendit opresiv apo me kufijtë e frikës sonë dhe të mendimeve tona. Romani i Kafkës është një vepër e madhe dhe pakapërcyeshmee kohës sonë. Pa të, kurrë nuk do të mund të thoshim se e njohim mjaftueshëm botën e njeriut të shekullit XX.

*   *   *

“Procesi” është një prej romaneve më të rëndësishme të shekullit XX. Dikush duhet të ketë shpifur për Jozef K., ngase, pa bërë kurrfarë të keqeje, një mëngjes arrestohet.

Jozef K., prokurist perspektiv i një banke të madhe, u arrestua në ditëlindjen e tij të 30-të, herët në mëngjes, sapo i kishte çelur sytë. Akuza nuk dihet. Nuk duhet as se në cilën gjykatë zhvillohet procesi dhe çfarë rrjedhe do të ketë ai. Jozef K.-së ia bëjnë me dije se gjykata nuk dëshiron t’ia çrregullojë mënyrën e rëndomtë të jetës dhe se ai, në përputhje me këtë, lirisht mund t’u kthehet veprimtarive të përditshme. Mirëpo, Jozef K., në ditët dhe në muajt e ardhshëm, gjithnjë më tepër ngatërrohet në rrjetën e padukshme të procesit të vet dhe të gjykatës së skëterrshme që e ka ngritur atë. Hap pas hapi, Jozef K. mëson se çdo gjë është në duart e gjykatës. Në prag të ditëlindjes së tij të 31-të, një vit pas arrestimit, Jozef K. i pret xhelatët me gatishmëri.

Sot e kësaj dite, Kafka është një fenomen unik i letërsisë botërore, ndërsa dekadat që kanë kaluar që nga paraqitja e veprave të tij, fare nuk e kanë pakësuar karakterin modern të tyre dhe aktualitetin e tyre. Te “Procesi” ballafaqohemi me një botë të pabesueshme, shqetësuese, përplot me individë të depersonalizuar dhe me ngjarje absurde, por që autori i paraqet si fare normale dhe të zakonshme. Proza groteske e Kafkës në kufirin e halucinacionit dhe të reales, sot e kësaj dite na tërheq në botën e vet shqetësuese, sikur reflektimi në një pasqyrë të shtrembëruar, për të cilin nuk dimë në është travesti, shtrembërim, maskim apo diagnozë profetike lucide. Apo, edhe njëra edhe tjetra.

*   *   *

“Procesi” është një prej veprave më të njohur gjermane të të gjitha kohëve. Kafka e shkroi në vitin 1914 dhe 1915. Romani u botua postum, në vitin 1925, i papërfunduar. Sidoqoftë, romani e ka kapitullin përfundimtar që veprimin e çon deri në fund. Romanin e përgatiti për shtyp miku i Kafkës, MaksBrodi, i cili edhe e sistemoi dhe e renditi romanin sipas kapitujve. Në botimin e sotëm, vepra përmban dhjetë kapituj. Me titullin e vet, vepra sugjeron veprimin në qendër të të cilit vihet procesi gjyqësor. Por, vepra në të vërtetë është revoltë e Kafkës kundër sistemit dhe burokracisë siç e njeh ai. “Procesi” është njëherazi proces i luftës së njeriut kundër atyre që janë më të mëdhenj se ai, i njeriut të mbetur pa ndihmën e kujt. Gjykata e cila si një instancë e padukshme, megjithëkëtë ekzistuese, shtrihet gjatë tërë veprës Ajo e përndjek dhe e dënonindividini cili nuk e di se përse akuzohet.Kësisoj, jeta e njeriut shndërrohet në formular dhe përfshihet në format e jetës robotike, ku ligjet dhe sistemi janë mbi jetën.

            “Procesi” interpretohet edhe si domosdoshmëri dhe pashmangshmëri e fatit, gjë që e vërejmë në sjelljen e Jozef K.-së në fund të romanit, ku ai, pa rezistencë, i dorëzohet dënimit me vdekje. I tërë koncepti i tjetërsimit që e hasim edhe te “Metamorfoza”, është reflektim i përpjekjes së Kafkës për ta gjetur veten. Kafka, si një hebre çek që flet gjermanisht, gjithmonë dhe në çfarëdo mjedisi, e ka ndjerë veten të huaj. Tjetërsimi vërehet më së miri në papërcaktueshmërinë e kohës, të vendit të veprimit, të numrit të personazheve që shfaqen vetëm një herë apo që zhduken sakaq, mu në mes të veprimit. Tjetërsimi vërehet edhe në ripërkufizimin e fajit që i ngjishet personazhit kryesor. Në situatën konkrete, personazhi kryesor nuk mund të bëjë dot gjë, pos ta pranojë atë, që në fund edhe e bën.

            Pjesa më e madhe e personazheve janë nëpunës, qoftë bankarë, qoftë gjyqësorë apo të policisë. E bezdisshme është edhe atmosfera e interierëve dhe e eksterierëve që i paraqet Kafka në roman. Hapësirat e gjykatave ndodhen në tavane, në pjesët e përhumbura, të varfra të qytetit. Pranë hapësirave gjyqësore kryhen punë të përditshme, siç është larja e rrobave. Ndjenjat e ankthit dhe paradoksalizmi i veprimit krijojnë dimensionin kafkian të romanit dhe reflektojnë dimensionin psikologjik të romanit. Më e keqja është se si personazhi kryesor i “Procesit” mund të jetë cilido njeri i botës. Jozef K. është i zakonshëm dhe kjo vërehet edhe në emrin e tij. ai nuk ka një identitet të plotë, por vetëm emrin dhe inicialin. Në vend të tij mund të jetë kushdo qoftë. Këtu qëndron edhe kanosja më e madhe e këtij romani. Për këtë arsye, “Procesi” i Kafkës është bërë sinonim i situatave absurde në të cilat vihet njeriu, pa fajin e vet dhe prej të cilave nuk mund të nxirret me logjikë. Atij s’i mbetet tjetër, pos ta pranojë gjendjen në të cilën ndodhet. Është një vepër e madhe dhe e rëndësishme e modernes e cila, si askush deri më sot, e tregon absurditetin e shoqërisë moderne dhe njeriun të mbërthyer në të.

*   *   *

Elementet letrare të “Procesit”– Vepra i takon gjinisë letrare të epikës dhe llojit letrar – romanit. Vendi i zhvillimit të veprimit –Veprimi zhvillohet në një qytet evropian tëpapërcaktuar. Veprimet zhvillohen: në banesat e zonjës Grubah (dhoma e Jozef K.-së); në gjykatë; në banesën e avokatit; në bankë, në banesën e piktorit Titoreli, në gurore.Koha e zhvillimit të veprimi – Veprimi zhvillohet në shekullin XX. Tema e romanit – Procesi gjyqësor i njeriut, të fajësuar pa të drejtë. Ideja e romanit –Pasqyrimi i absurdit të shoqërisë dhe i individit i cili nuk ka mundësi të dalë i pafajshëm.

*   *   *

Përmbajtja e veprës– Jozef K. është një nëpunës bankar i cili në ditëlindjen e tij të 30-të zgjohet nga një trokitje në derë. Në dhomë i hyn një i panjohur, ndërsa tjetri e pret në dhomën tjetër. Ata prezantohen si nëpunës të gjykatës të cilët kanë ardhur ta arrestojnë. Arsyen nuk duan t’ia thonë. Jozef K. mendon se kjo, nuk është veçse një shaka e pakripë e kolegëve të byrosë. Pajtohet me marrjen në pyetje të inspektorëve. Pas kësaj, ata i thonë se është i lirë për të shkuar në punë, derisa të mos fillojë gjykimi. Jozef K. e pa të arsyeshme që rastin t’ia rrëfejë pronares së banesës, zonjës Grubah (Grubach) si dhe zonjushës Byrstner (Bürstner), dhomën e së cilës, personat që e morën në pyetje, e kishin zaptuar atë mëngjes. Për ta trimëruar, Jozef K. e mbuloi zonjushën Byrstner (Bürstner) me të puthura. Një thirrje telefonike e njoftoi Jozef K.-në se hetimi i rastit të tij është caktuar për të dielën. Gjatë bisedës telefonike ia kishin treguar vetëm adresën se ku do të kryhej hetimi, ndërsa orën e hetimit – jo. Jozef K. supozoi se do të merrej në dëgjim në orën nëntë në mëngjes. Në këtë që po përjetonte, nuk deshi ta ngatërronte as shoferin taksist, ndaj u nis vetë. Kur mbërriti para ndërtesës, nuk u ndje mirë kur pa para vetes një godinë tejet të madhe shumëkatëshe me shkallë të veçanta. Nuk dinte ku të drejtohej. U ngjit në do shkallë dhe në të ecur, zhbironte çdo hapësirë, me shpresë se do ta gjente atë që kërkonte. Krejt që kishte parë, ishin do familje të varfra. U thoshte se e kërkon zdrukthëtarin Lanz. Në katin e pestë kalon pranë një gruaje e cila lante do tesha fëmijësh. Ajo e udhëzon se ku duhet të shkojë. Hap pas hapi, i afrohet një hapësire që duket si sallë gjykate. Njeriu të cilin e mori për gjyqtar i tha se ka ardhur me një orë vonesë. Publiku në gjykatë, e përshëndet herë me duartrokitje, herë me heshtje. Sakaq, gjyqtari kryesor filloi me pyetjet. Midis tjerash, e pyeti Jozef K.-në në ishte bojaxhi. Jozef K. menjëherë nisi të arsyetohet, duke e hedhur notesin e gjyqtarit dhe duke e përshkruar arrestimin e vet. I ra në sy se të gjithë në sallë kanë do broshë. Tha me vete se të gjithë këta, nuk janë veçse nëpunës të ndyrë. Deshi të dalë dhe të largohet, ndërsa gjyqtari ia bëri me dije se me këtë veprim i vë në dyshim të gjitha favoret që do të mund t’i kishte si një i pafajshëm. Doli me të shpejt duke lënë pas vetes një hordhi njerëzish të cilët filluan ta analizojnë rastin e tij.

Jozef K. vendosi që vetë të paraqitet në gjykatë. E priti po ajo grua që e kishte parë duke larë tesha. Në bisedë e sipër, mësoi se ajo ishte grua e shërbyesit të gjyqtarit dhe se aty, si kompensim për punën që bëjnë, banojnë pa paguar qira. Bisedën e tyre e ndërpreu studenti i drejtësisë që nisi ta përqafojë gruan e re. Jozef K. u largua duke i shikuar nga larg. Vjen burri i saj dhe ia qanë hallin Jozef K.-së për lidhjen e së shoqes me studentin. Por, për të mos e humbur punën, këtë s’ia thotë askujt tjetër. Shërbyesi i gjykatës e përcjell Jozef K.-në nëpër gjykatë. ngjiten nëpër do shkallë të larta, hyjnë në sallën e pritjes ku presin të akuzuarit. Nga të ecurit, Jozef K. u ndje i lodhur. Iu lut shërbyesit që të dilnin jashtë, por ky e refuzoi. Jozef K.-së nisi t’i dhemb koka, ndaj filloi të bërtasë. Britmën e tij e dëgjoi një grua e zyrës që ndodhej aty pranë. Ajo mundohet ta bindë se kështu ndjehen të gjithë që vijnë për herë të parë në gjykatë. Kërkon nga kolegu i zyrës që Jozef K.-në ta dërgojë në ambulancë. Por, Jozef K. i lut që ta çojnë jashtë. Më në fund, i shoqëruar nga dy policë që e mbajnë për krahu, e nxjerrin jashtë. Jozef K. mendon me vete sesi gjykata, sikur ajri i ndotur, ndodhet kudo përreth, e ky s’e sheh.

Ditë për ditë, Jozef K. tenton të bisedojë me zonjushën Byrstner (Bürstner), por ajo i shmanget. I dërgon edhe letër, por nuk merr përgjigje. Të dielën vëren se në dhomën e saj është vendosur një banuese tjetër, zonjusha Montag. Më në fund, Jozef K. i drejtohet edhe pronares së banesës, zonjës Grubah, me të cilën s’kishte folur me javë të tëra.

Rasti kur takon dy nëpunës pranë të cilëve ndodhet rrahësi me shkop, e huton edhe më shumë. Në të vërtetë, rrahësi me shkop kishte marrë detyrë t’i rrahë të dy nëpunësit për arsye se Jozef K. i ishte ankuar ndaj tyre – gjykatësit. Jozef K. përpiqet ta bindë rrahësin që t’i lirojë, por ai nuk o t’ia dijë. Jozef K.-së s’i mbetej tjetër, pos të largohej.   

Jozef K.-në e viziton xhaxhai i vet Karli. Ai është i brengosur për rastin e Jozef K.-së ngase prej kësaj çështjeje do të kishte pasoja krejt familja. Ai i propozon të shkojnë te një avokat që e ka shok, i cili do ta përfaqësonte. Me të mbërritur tek avokati, mbetën të habitur kur kuptuan se ai ishte i njoftuar me rastin. Madje, tek ai kishte qenë edhe paditësi kryesor. Avokati Huld, i sëmurë, ndodhet në shtrat. Për të kujdeset Leni. Ajo e tërheq Jozef K.-në dhe që të dy lëshohen në një aferë dashurie. Duke qenë se mungoi me orë të tëra, xhaKarli e qorton Jozef K.-në që e kishte lënë paditësin të presë. Po nëse vajza është dashnore e avokatit?!

Jozef K.-në gjithnjë më tepër e preokupojnë mendimet lidhur me rastin e tij. Në punë nuk mund ta ushtrojë detyrën si duhet, mendimet ndërkaq ka s’i shkojnë. Të gjithë janë të njoftuar për rastin e tij, saqë edhe një fabrikant i cili e këshillon ta vizitojë piktorin Titoreli. Ai  pikturon portrete nëpunësish të gjykatës dhe si i tillë ndoshta do të  mund t’i ndihmonte.Jozef K. e viziton.Ky jetonte në pjesën edhe më të varfër të qytetit, më të varfër edhe se zona ku ndodhej gjykata në të cilën shkoi për herë të parë. Piktori i ofron ndihmë nëpërmjet lidhjeve që i ka në gjykatë. Ai i jep sqarime për epilogët e mundshëm të rastit të tij. Derisa piktori i fliste për opsionet e aktgjykimit, Jozef K.-së përsëri nisin t’i merren mendtë, ndërsa bulçimi ia zë frymën. U largua nga banesa e piktorit, pa thënë se cila prej aktgjykimeve do të kishte qenë më e favorshme. Piktori e përcjell jashtë nëpër korridor që i ngjante dhomës së pritjes,me byrotë e avokatëve,në të cilat herën e parë kishte zënë neveria. Atëherë, me gojën të mbyllur me shami dhe i shoqëruar nga shërbyesi i gjykatës, Jozef K. kishte dalë nga ndërtesa.

Jozef k. vendos që rastin ta marrë në duart e veta.Shkon te avokati që t’i thotë se e ndërpret bashkëpunimin. Avokati e akuzon duke thënë se nuk është i durueshëm. Megjithëkëtë, Jozef K. e ndërpret bashkëpunimin. Për Jozef K.-në, punët ndërlikohen. Një ditë, i japin një detyrë në punë që një italiani t’ia tregojë katedralen. Edhe pse klienti nuk paraqitet, Jozef K. hyn vetë. Aty takon priftin i cili ia rrëfen parabolën për njeriun nga fshati dhe për rojtarin. Prifti e këshillon që në procesin e tij, të mos mbështet gjithaq te ndihma e huaj dhe t’u shmanget femrave.

Vepra fillon me ditëlindjen e 30-të të Jozef K.-së për të përfunduar me ditëlindjen e 31-të. Vijnë pas tij dy meshkuj të veshur me të zeza. Jozef K. i pret fare i përgatitur. Thua ti se i priste, i veshur me rrobat e tij të zeza. Nuk bën rezistencë. Lejon ta marrin dhe ta shpijnë deri në gurore. Kokën ia vënë mbi gur. Njëri prej tyre e nxjerr thikën nga kapota. Kanë luajtur me thikën sikur të prisnin se vetë ai do t’ua marrë, për ta therur veten. Më në fund, njëri prej tyre ia nguli thikën mu në zemër Jozef K.-së dhe mbyti.

Fjalët e fundit të tij ishin: “Sikur qenin!” Mendoi për turpin e tërë procesit që do ta përjetësojë.

*   *   *

Personazhete romanit – Jozef K., zonjusha Byrstner (Bürstner), zonja Grubah, zonjusha Montag, nëpunësit gjyqësorë, inspektori, avokati Huld, xhaxha Karl, vasha Leni, piktori Titoreli, studenti i drejtësisë, shërbyesi gjyqësor etj.

*   *   *

            Kafka është shkrimtar hebre që ka lënë gjurmë në letërsi me mënyrën karakteristike të të shkruarit dhe me temat interesante, paksa të zymta. Për Kafkën është shkruar shumë, kështu që për gjendjen psikike të tij ka një numër të madh teorish. Asgjë nga kjo nuk është dëshmuar. Të gjitha kanë qenë supozime, deri në çastin kur ka tentuar të bëjë vetëvrasje. Kjo ka qenë dëshmi e një paqëndrueshmërie psikike. Kafka lindi në Pragë më 3 korrik 1883. U rrit nën hijen e të atit dhe kjo ka lënë gjurmë të thella në shpirtin e tij. Vjen nga një familje e kamur në të cilën mbizotëron babai Herman Kafka, të cilin Profesor StenliKorngold (StanlyCorngold, 1934-1968) e përshkruan si një person dominues që e njihte mirë natyrën njerëzore. Prej viti 1889 deri në vitin 1893 Kafka u shkollua në Shkollën gjermane për fëmijë. Pas mbarimit të shkollës fillore, kreu gjimnazin. Më pas studioi kiminë. Pas kimisë, kalon në letërsinë dhe historinë gjermane. Pas kësaj regjistrohet në drejtësi. Gjatë jetës fitonte duke punuar si jurist, ndonëse gjithmonë dëshironte të bëhej shkrimtar. Përkundër faktit se ishte në marrëdhënie pune, në saje të babait, materialisht Kafka ishte i siguruar. E kanë përshkruar si një person të cilin gjithmonë e ka munduar epshi. Dihet se gjatë jetës shpesh i ka vizituar bordelet. Lidhje paksa të gjatë ka pasur me FeliceBauer(1887-1960)me të cilën kohë pas kohe shihej, por më tepër ka komunikuar me letra. me të, ka qenë e fejuar dy herë. Fejesën e dytë e ka ndërprerë kur e ka goditur sëmundja e rëndë e tuberkulozes. Në vitin 1920 është fejuar me JulieWohryzek(1891-1944), një punëtore dhomash hoteli. Derisa ishte i fejuar me FeliceBauer, ishte në lidhje intime me shoqen e sa, Margaretën(Margarethe) e cila jetonte në Berlin dhe e cila, sikur edhe vetë Kafka, ishte çifute. Është thënë se Kafka ka pasur fëmijë me Margaritën, për të cilin ai nuk ka ditur gjë dhe i cili paskësh vdekur shpejt pas lindjes. Por, ka që thonë se kjo nuk është e vërtetë. Kafka nuk ka pasur fëmijë me të, as edhe me ndonjë tjetër. Edhe pse kurrë nuk u martua, Kafka e ka çmuar institucionin e martesës dhe të familjes.Një prej dashnoreve të Kafkës ka qenë edhe Dora Diamant (1898-1952). Në vitet 1920-1923 Kafka ka qenë në lidhje me çeken MilenaJesenska(1896-1944).

            Në vitin 1952 botohet “Letra Milenës” (Briefe an Milena), dokument tronditës për përjetimet shpirtërore në periudhën e miqësisë me MilenaJesenskën.

            Motrat e Kafkës u vranë nga nazistët gjermanë në kampet e përqendrimit. Po kështu, edhe dy dashnoret e tij – MilenaJesenska dhe JukieWohryzek.  

*   *   *

Krijimtaria e Kafkës ka kaluar në shenjë të tregimeve, të aforizmave, të romaneve dhe të letrave. Të gjitha këto i ka lidhur uniteti shpirtëror. përkundër faktit se ka vepruar nën mbresat e romantizmit, të traditës evropiane siç e kanë kultivuarJohanVolfgangfonGëte(JohannWolfgangvonGoethe, 1749-1832), FjodorMihajloviç Dostojevski(1821-1881)dheGystavFloberi(GustaveFlaubert, 1821-1880) dhe të mësimit heterodoks hebraik, Kafka sot e kësaj dite ka mbetur si një prej autorëve të rrallë i cili nuk mund të radhitet në asnjë drejtim letrar.

Veprat e tij përshkruajnë realitetin e egër dhe të turbullt në të cilin personazhet, kryesisht të shtypur, ndodhen në luftë të pandërprerë me sistemin burokratik të egër. Kjo vërehet më së shumti në veprat si: “Amerika”, “Procesi”, “Kështjella” dhe “Metamorfoza”, si vepër më e njohur e Kakës. Në veprat e Kafkës ndihet një atmosferë në të cilën personazhet   janë disi të humbur dhe nuk janë në gjendje të komunikojnë me të tjerë. .

            Kafka u largua prej pikëpamjeve religjioze dhe iu kthye filozofisë, për t’u bërë një prej shkrimtarëve shpirtërorë më të njohur të shekullit XX.

 Sa qe gjallë iu botuan dy përmbledhje tregimesh. Shkrime të caktuara iu botuan edhe nëpër revista. Në të gjallë iu botuan tregimet “Vëzhgimi”, “Mjeku i fshatit”, “Ndezësi”, “Metamorfoza” dhe “Gjykimi”.

Kafka i kishte lënë porosi poetit, tregimtarit, dramaturgut dhe eseistit çek me prejardhje hebraikeMaksBrod(MaxBrod, Pragë, 1884 – Tel Aviv, 1968) që t’i digjte “Procesin”, “Kështjellën” dhe “Amerikën” që ishin dorëshkrime. Brodi nuk e çoi në vend porosinë e mikut të vet, të shndërruar në mit dhe në kryeidhull të modernizmit.“Procesi” u botua më 1925,“Kështjella” – më 1926, ndërsa “Amerika” – më 1927. Këto tre romane të Kafkës u quajtën trilogji e vetmisë. 

Tuberkulozi nga i cili lëngonte që nga viti 1917, në vitin 1924 iu përkeqësua. U kthye në Pragë. Këtu u kujdes për të e motra Otla (Ottla). Kafka vdiq nga tuberkulozi më 3 qershor 1924 në Vjenë.

Në vitin 1931 u botuan tregimet “Gjatë ndërtimit të murit kinez”.

Kafka është një prej shkrimtarëve më të rëndësishëm të letërsisë botërore bashkëkohore dhe të romanit bashkëkohor. Për këtë dëshmon literatura e gjerë. Të gjithë romancierët që kanë ardhur pas tij, u referohen veprave të tij si fillim i prozës tregimtare moderne. 

Si lindi Gazetaria e verdhë në Amerikës

by

Nga Albana M Lifschin*/

Gazetaria e verdhë është një stil i informimit të ngjarjes për publikun ku sensacioni del mbi faktet. Ky term “yellow journalism” lindi në fund të shek të XIX në Nju Jork, gjatë konkurencës midis dy gazetave më të mëdha të kohës, New York World dhe New York Journal, me botues Joseph Pulitzer dhe Wiliam Randolph Hearst. Fillimisht gazetaria e verdhë nuk kishte të bënte me informimin e ngjarjes dhe përfaqsohej me karikatura nga jeta e Nju Jorkut në lagjet e varfëra, të botuara në New York World, skicime të Richard Outcauld, karikaturist i gazetës. Personazhi më i njohur i karikaturistit u quajt “yellow kid” për shkak të ngjyrës në botim, prej nga erdhi dhe termi “yellow journalism”.

Me qëllim që të rriste shitjen e gazetës së tij, “New York Journal”, në 1896 botuesi Wiliam Randolph Hearst ia mori karikaturistin gazetës “New York World” përmes një beteje të ashpër. Joseph Pulitzer, iu desh të gjente një karikaturist tjetër. 

Ndërkohë termi ‘yellow kid ‘ u bë term i ditës që nënkuptonte gazetarinë e verdhë e cila i jepte dorë sensacionalizmit në përshkrimin e ngjarjeve shoqëruar me skica e karikatura. Gazetaria e verdhë fitoi një ndikim të madh në zhvillimin e ngjarjeve. Rasti më i përmendur është ai i luftës midis Amerikës dhe Spanjës për çeshtjen e Kubës. Kuba ka qënë për një kohë të gjatë koloni e Spanjës. Në këtë koloni kishte filluar lëvizja revolucionare për shkëputje nga Spanja dhe fitimin e pavarësisë. Botuesit e dy gazetave më të mëdha të Nju Jorkut, Hërst dhe Pulitzer, i kushtuan vëmendje të madhe pasqyrimit të ngjarjeve në Kubë, shtypjes që i bëhej popullsisë nga qeveria spanjole, ndjekjen e atyre që kërkonin pavarësi deri tek internimi në kampe përqëndrimi. Disa herë nga gazetat u publikuan edhe ngjarje falso,( fake news) Ngjarjet e ilustruara dhe me tituj të dukshëm që tërhiqnin lexuesit, rritën e tirazhin e gazetave. Në shkurt të vitit 1898 marëdhëniet midis SHBA dhe Spanjës erdhën drejt përkeqësimit me shpejtësi. 

Ja një rast i ndikimit të medias së atëhershme amerikane në zhvillimin e ngjarjeve:

Një letër private e ambasadorit spanjol Dupy de Lome ku fliste keq për presidentin amerikan McKinley, ra në duart e Hërst-it dhe u bë publike në gazetën e tij. Qeveria spanjole tërhoqi menjëherë ambasadorin e saj dhe kërkoi ndjesë. Piku i konkurencës së dy gazetave më të mëdha arriti në 15 shkurt 1898, kur anija amerikane e luftës”Maine” u mbyt në portin e Havanës. Anija qe shpënë atje si demonstrim i forcës amerikane, pikërisht në kohën kur një anije spanjole kishte mbërritur në NYC. Në 15 shkurt anija Maine u shkatërua nga shpërthimi i një eksplozioni në bord, ku humbën jetën 260 detarë. Si Hërst ashtu dhe Pulitzer, deklaruan në gazetat e tyre që shpërthimi në anije qe rezultat i një komplloti spanjol. Megjithëse kjo nuk u provua, ky moment u kap dhe u zhvillua nga gazetaria e verdhë duke nxitur opinionin amerikan për luftë. Gazetat ndihmuan në krijimin e një klime të favorshme për shpërthimin e një konflikti ndërkombëtar dhe ekspansionit të influencës amerikane përtej kufijëve të saj. Shumë qytetarë amerikanë kërkuan të deklarohej Lufta.

Parulla e ditës u bë: “Mos harroni Maine!”

Në 11 prill presidenti McKinley i kërkoi kongresit lejen për përdorimin e forcës në Kubë. Në fillim të Majit të atij vitit, filloi lufta amerikano-spanjole. Ndërkohë Amerika deklaronte se ishte në favor të indipendencës së Kubës dhe jo aneksimit të saj.

( Marre nga libri “Perendimi mistik” 2016).

RRAPINI

by

A hot summer. Those in the Party had settled in resort encampments. Some families which were able to find cabins or tents were at the beach. Others made more modest arrangements, the waters of the river Shkumbini. Our group, under the shade of a pine tree in front of Hotel Skampa. Drinks of boza, a corn malt, and buttermilk, as we brainstormed about finding work. We needed clothes. Our wardrobes: a shirt and a pair of pants. September was approaching, the start our third year in High School. Sixteen-year-olds. But we were looking for work.

“My father said to try tomorrow because these days the sawmill was looking for seasonal workers,” said Namik Shehu lighting a “Partizani” cigarette. He had started smoking at an early age. Of short stature, muscular, strong as iron, but with a heart soft as cotton, generous as no other in our circle of friends. It was decided.

Early the next morning we started out on foot. Not everyone was allowed past the big iron gate of the sawmill. We waited until the last of the shift workers went in. The guard was an acquaintance of Namik’s, and he showed us to the Human Resources office. We decided that Petrit Karabina should go in first. Tall, athletic, serious, he would have it easiest to convince the official to give us work without inquiring about our age. Roseni, the Chief Engineer entered as we were getting our written orders. He looked at us in amazement. He knew Namik.

“Have you come to teach us foreign languages?” He said laughing.  

“No, Chief Engineer! They’ve come to work the last two months of the Summer.” Said the HR official as he handwrote the work assignments.

“They should be at the library, not here.” Laughed the Chief Engineer again slapping Namik’s shoulder.

“We only have work requests from Gatri.” The HR official didn’t understand the meaning of that statement. We cheerfully took the work permissions and left. Petrit and Namik were to work loading freight cars and I, dragging logs. It was Saturday, we would start work Monday. 

Gatri, the most difficult section of the sawmill. Two types of workers were sent there: ex-convicts, sent for re-education, and political opponents, the cream of society, whom the “Sons of Stalin” called the vanquished class. In prisons too they used this sort vileness. Political prisoners were housed together with thieves and criminals. The later were not enemies of the Party and therefore not dangerous to the State. They were appointed to trusted jobs, were used for dirty work. Cell rats. Tactics learned from the Elder Brother, the Soviet Union. In Kolyma, the heart of the Gulag Archipelago, thieves and criminals were used to control the political prisoners who were in far greater numbers. So, there really was no need to employ paid guards.

I passed my first week learning how to use the Capini, the only tool used in handling the logs. 

“It was invented in the Iron Age, when man first thought of tying two elements together, wood and iron. The New Society, with new technology. No kidding. The last word in science. We’re building Socialism with our own means, without the need of machinery.” Mark, with two broken front teeth, would say. He bombarded you with devastating truths. His words came out in lisps. You had to concentrate to understand the word, let alone the sentence. He was brought in for re-education. He served some years in prison, as an ordinary convict. His sentence was spent in a labor camp in the south of the country, in the village of Borshi near Saranda. He was “spoiled” because he worked alongside a political prisoner. 

“They stole my youth for a simple brawl.” Chortled Mark lighting a filter, “D.S.” cigarette, a rare luxury for the time and place.

Capini was sleek and long made of well cured wood, finely planed. It had a great iron hook secured at the top with thick nails. Four modern day slaves thrust the capinis into the giant body cut in the forests of Biza. A friend of mine, a Skoda truck driver, Llambi Leka, almost lost his life descending the heights of Biza as the weight of the logs forced his truck off the road, straight into a ravine. 

We dragged the logs, one worker at each end and two in the middle. With great effort the logs were dragged the length of a field until they ended up at the great saws, which turned them into boards. I met Edmond Trebicka there. He graduated high school as an electrician but could not find work in the trade, so he too worked in Gatri. 

“Here it Is, as it is,” said Edmond, “but it’s unendurable when they post you inside on the night shift.”

“Rrapini is the most challenging, but heroic.” Mark interrupted with great conviction. I didn’t fully understand what he wanted to say, so I asked him to repeat. 

“Rrapini, the Great Saw, as you enter. Stalin’s gift. Standing in the center like a giant OAKTREE …like THAT poem,” laughed Mark. Mark emphasized forcefully the name Stalin. He admired Stalin. He imagined him brave, strong, invincible. He identified. Apparently, the political prisoner who “spoiled” him, corrupted him, hadn’t told him that Stalin the hero at Mark’s age had been an ordinary criminal and bank robber, codename… “KOBA”. 

The second week begun just as Edmond predicted, inside the saw building. I got acquainted with the shift workers. My workplace was where boards were piled for transport out of the building. Hard physical work. There were women also. Some had worked there for years. They had children to feed. At the middle saw, where boards were cut and dressed, worked a beautiful young girl, athlete, with yellow hair down to her shoulders, knit in braids when she worked. Modest, full of light and magic, the Rose of Chameria guarded her honor. Her eyes were as blue as the Bay of Parga. Her ancestors had lived there for centuries. The hordes from the other side of the Mediterranean, who today call themselves “Hellenes” chased them from their land. Her father was imprisoned by another sort of horde, the “Sons of Stalin” they call themselves. In the center, up high by the ceiling, hung the workplace clock. That too was a gift from Stalin.  There, above our heads it hung like an instrument of torture. It moved slowly and the shift never ended. We started at seven in the evening and finished at two after midnight. The great saws worked all night without rest. To one side magnificent Rrapini, the pride of Gatri, the height of science, ripped logs. The engineering staff was proud. It was constructed by brother scientists under the enlightened direction of Stalin. Left of Rrapini, two smaller saws, defective, produced later, split the wood into boards.

            “…. with revisionist behavior.” Mark would say smiling. But Rrapini the great, painted forest green, had something of an aristocrat… 

Second Sunday. We met at midday under the same pine tree, with news from work. Petrit and Namik’s forearms were reddened, as if cut by a knife, in the places where they rested the boards as they loaded the freight cars. Their faces were drawn and tanned by the sun. 

“We look like we were at the beach too,” quipped Petrit.  “We won’t feel bad when we return to school”.

Namik, reserved, pulled on the cigarette slowly, his eyes gazing afar, Shkumbini, beside the lumber yard, where members of his family worked for years.

Midnight. Swirling clouds of sawdust everywhere. Working without masks. A cry was heard.  Calls for help. Running to pull the girl away from the saw. Mark got there first. Her right palm was hanging. I saw them wrap it with a shirt strip, but I didn’t see it happen. I got closer. The Rose of Chameria had fainted. They took her away.  

Third week. Monday. The second shift was not being allowed to go in. Something was being urgently painted by the Rrapini. Mark couldn’t bear it, forced his way in. They were running late.  Finally, the door opened. Chief Engineer Roseni came out first; looked upset. Passed without speaking. Then the State Security Agent walked out staring at us. Mark followed them; grief stricken. He came closer, looking around, the custom remained with him from prison days, when he wanted to convey something of importance.

“Someone scraped the paint!  Rrapini was constructed in 1911!  It was the Tsar’s…!”

Translated from the Albanian by Dita Gjuraj