Kur prona vendoset në krye*

June 9, 2016 by dgreca

Opinion nga Majlinda BUSHJA/*

Interesi të tjetërson, por gjithsesi është në dorën tonë për të mos e vendosur në radhën e parë për nga rëndësia, sepse vitet e fundit është vënë re një rritje e numrit të konflikteve brenda familjes për çështje pronësie. Puna ka arritur deri aty sa djali nuk njeh më prindërit e vet, babanë, e nënën, por edhe vëllanë e motrën, e konflikti pastaj është përhapur në çdo degë të fisit, që nuk njohin më damarët e gjakut të tyre kur në mes është prona. Daja i merr pronën mbesës, xhaxhai, nipit, nipi, xhaxhait, kushërinjë njëri-tjetrit, etj duke e çuar konfliktin në hasmëri, e disa vjeçar. Tipik është rasti i zonjës Dilo ( këngëtare e njohur), që po lufton kundër tre burrave për të drejtën e saj, për pronën që pretendon se po ja rrëmbejnë. E një prej tyre është dajua i saj, një njeri i afërt i familjes që duhet ta mbrojë mbesën e vet. Mirëpo, situata flet ndryshe dhe konflikti është ende i hapur, dhe kushedi sa do të zgjasë. Por ky konflik për çështje pronësie është një nga mijëra raste që hasim në të gjithë Shqipërinë. Shumë kemi dëgjuar, po dëgjojmë, e do të dëgjojmë në të ardhmen, meqenëse është një nga çështjet më të mprehta të pazgjidhura, e që hap shumë debat. Prona që i mbivendendosen pronarë, e pronari i vërtetë e ka të vështirë të gëzojë pronën e tij i qetë, pa u rropatur gjyqeve për të gjetur të drejtën e tij për vite me radhë. Dhe në se përfshijmë këtu mosmarrveshjet mes fiseve të ndryshme për këtë çështje situata bëhet më e rëndë dhe e komplikuar.

Media qoftë e shkruar, apo elektronike ka ngritur këtë shqetësim herë pas here përmes artikujve dhe rubrikave të fokusuara në konfliktet e pronësisë. Kronika që paraqesin realitetin e hidhur në familjet shqiptare, konflikte të mprehta që ndonjëherë përfundojnë me humbje jete apo cënim të saj. Nuk janë të pazakontë tituj të tillë si, “ Çmenduri ala shqiptare, konflikti për pronat, 35 vjeçari godet me thikë të ëmën e moshuar”( Javanews 20.04.2016), “Konflikti për tokën, ekzekutohet me kallashnikov babai i tre fëmijëve, 50 vjeçari u qellua nga kushëriri i tij ish-polic”(Gazeta Shqiptare 03.04.2016), Babai i tre fëmijëve masakrohet me thikë nga djali i xhaxhait, dyshohet për motive pronësie”(Ballkan Ëeb 17. 09. 2015), “Konflikti për pronën, kushëriri qellon mbi 2 vëllezër, njëri i vrarë, tjetri i plagosur” (Mapo 23.03.2016), sepse konfliktet për çështjen e pronësisë janë të vazhdueshme dhe nuk po ndalen. Ndaj, për to duhet gjendur një zgjidhje që prona të shkojë te i zoti dhe çdokush të marr atë që i takon dhe e meriton.

Kush ndjek çdo të diel pasdite rubrikën “Shihemi në gjyq” te “e Diela Shqiptare” në televizionin “Klan”, dallon qartë se si prona ka sjell konflikte të mprehta dhe përçarje brenda gjirit të familjeve shqiptare. Tashmë flitet hapur dhe me gjuhë të ashpër, pa ndrojë “e cip”, ku egoizmi arrin kulmin, dhe ndjenja e dashurisë dhe respekti fshihen si me dorë, pasi etja për pasuri e prona nuk njeh kufi, e as arsye për të kuptuar se kush është më e rëndësishme. Prona apo familja, prindërit, motrat, vëllezrit dhe njerëzit e tjerë të gjakut. Sepse, prona sot ka dal mbi gjithçka dhe dashuria për familjen dhe njerëzit e gjakut është harruar prej makutërisë për prona e pasuri. Të plagosësh nënën për pronën, siç u përmend në titujt e mësipërm, apo qoftë dhe ta lëndosh atë për këtë motiv, duke e lënduar në sytë e të gjithëve siç ndodhi tek “Shihemi në gjyq” të datës 10 janar të këtij viti, (ku së ëmës i bien të fikët pasi i biri i mohon sakrificat), do të thotë se prona ka kaluar kufijtë e vlerës së saj. E paimagjinushme situata që po përjetojmë në familjet shqiptare, apo thënë ndryshe, “thika ka shkuar në eshtër për këtë çështje”.

Në një kronik televizive të “Zërit të Amerikës” të datës 14 shtator 2013 thuhet se, “ Në Shqipëri po rritet me shpejtësi numri i konflikteve për problemet që lidhen me pronësinë. Përfaqësues të Fondacionit “Zgjidhja e Konflikteve dhe Pajtimi i Mosmarrveshjeve” pohojnë se rreth 80% e konflikteve kanë zanafillën e tyre problemet ende të pa zgjidhura me pronësinë” Një përqindje e tillë është shqetësuese dhe kërkon një punë kurajoze nga institucionet përgjegjëse për sheshimin e tyre një orë e më parë. Për daljen nga gjendja, për mos të pasur mbivendosje të pronave të pronarëve që degjenerojnë më pas me konflikte të hapura disa vjeçare. Konflikte brenda në familjeve, apo mes familjeve të ndryshme që i detyrojnë të rropaten dyerve të gjykatave, që tek e fundit ka një kosto financiare dhe një afat kohor që zgjat në zgjidhjen e çështjes. Mungesa e mirëkuptimit brenda anëtarëve të gjirit të familjes çon në këto situata aspak të këndshme dhe përçarëse që ndajnë pjestarët e familjes, pse jo përgjithmonë. Në kërkim të së drejtës në formë të padrejtë, përmes dhunës psikologjike, apo fizike deri në humbje jete, apo cënim. Disa ditë më parë më konkretisht, në 30 maj të këtij viti në Klos, djali godet me mjete të forta dhe plagos babanë, për çështje pronësie. Puna arrin deri aty sa babai përfundon në spitalin e traumës në Tiranë. Kaq rëndë përfundojnë konfliktet brenda familjeve shqiptare për këtë çështje. Por puna nuk duhet të shkojë më deri aty. Situatës së krijuar duhet gjendur zgjidhja një orë e më parë nga organet përgjegjëse, për të shuar konfliktet brenda familjeve shqiptare dhe gjithkush të gëzojë atë që i takon.

*****

* Redaksia e Diellit e mirepret gazetaren Majlinda Bushaj per t’u bere pjese e kontribuesve nga Shqiperia. E falenderojme qe me kete opinion qe na dergoi sot ajo po kontribuon ne Gazeten me te vjeter te Botes Shqiptare, qe publikohet ne SHBA prej 107 vitesh. Problemi që trajton në shkrimin e saj është nga më shqetësuesit , ku ish udheheqesi i fundit komunist, Ramiz Alia, na la pas sherrin e diktatures me receten: toka dhurohet sipas frymeve!. Pa zgjidhjen e problemit të pronës nuk ka për të zënë vend shteti shqiptar i hibridizuar mes trashegimise komuniste dhe demokracisë në tranzicion.

Lexues të Diellit: Lexojeni shkrimi dhe shfaqni opinionin tuaj me shkrim.

SKICA E FOTOS SE UGOLINIT NE BUTRINT

June 9, 2016 by dgreca

NGA GËZIM LLOJDIA/

1.Igino Epicoco bëri këtë skicë Prof Luigi Maria Ugolini në vitin 1932.Për ata të interesuar në qytetërimet e kaluara, vendet arkeologjike kanë një vlerë të veçantë në bazë të lidhjes fizike që ato ofrojnë me këto civilizime ,shkruan James G. Schryver.AssProfessor of Art History at the University of Minnesota, Morris.Për të tjerët, ky interesim mund të kenë interesa financiare, politike, apo ndonjë vlerë tjetër. Artikulli Richard Hodges për ‘ Nikita Hrushovi në këtë çështje na tregon se, në gjysmën e dytë të shekullit të 20, vlera e Butrintit varej shumë nga ata të cilët po e shikonin. Për regjimit komunist pas Luftës së Dytë Botërore të Enver Hoxhës, ishte një lidhje mes popullit të tij modern të Shqipërisë dhe qytetërimit të madh Ilir të së kaluarës. Për Hrushovin, vlera historike e faqes ishte afër askund aq i madh sa potencialin e saj për ta përdorur si një bazë sovjetike nëndetëse. Këto ide, që hedh James G. Schryver kanë gëluar sigurisht në atë kohë ngase pak më poshtë e shohim arsyetimin e tij mbi të kaluarën e lashtë të Butrinit si dhe të misionit arkeologjik italian në Butrint.

2.Këto pikëpamje të ndryshme të Butrintit nuk mund të na habisin sot, kur ne të gjithë jemi shumë të vetëdijshëm për faktin se atë po e sjellin vetë në agjendat tona kur të bëjnë të pamundurën për të përjetuar ose ri-krijuar të kaluarën. Një vështrim i përciptë në shumë publikime të Ugolinit shpejti tregon se, për të paktën, Butrinti do të thotë shumë më tepër se shuma e zbulimeve të saj arkeologjike. Në nivel rajonal, puna e Ugolinit në Butrint dhe në të vërtetë në Shqipëri në përgjithësi, është kryer në kuadër të sfondit të një qeverie italiane, për të kundërshtuar atë që ata e shihnin si rritjen e ndikimit francez në kuadër të mbretërisë. Në një nivel më individual, Ugolini e pa veten si thjesht të thelluar në një marrëdhënie të veçantë shkencore mes Italisë me Shqipërinë dhe duke vazhduar me eksplorimet e një linjë të gjatë të arkeologëve dhe studiuesve të tjerë që shtrihen (sipas tij) të gjithë rrugën prapa në vizitën e 1435 Ciriaco d’Ancona-së , në anketat e tij më të përgjithshme të vendit në vitin 1920, në mënyrë të veçantë, Ugolini ka shmangur shpenzimet e sasive të mëdha të kohës në Shqipërinë qendrore, të cilën ai e deklaruar ishte një pjesë e vendit që ishte studiuar në mënyrë adekuate. Edhe pse, në mënyrë të veçantë, ai ishte i interesuar (rreth banorëve të lashtë të gadishullit Ballkanik), ai ishte larg nga indiferenca ndaj provave për përmirësimet e bëra në Shqipëri e lashtë nga Perandoria Romake. Këto interesa dhe lidhja që ai pa me përshkrimin e vizitës dyditore, ishin ato që në fund të fundit e çuan për të punuar në Butrint.

3.Misioni italian ngritën çadrat në akropolin në Butrint, në vitin 1928.Në vitin 1937, një version të popullarizuara të raporteve të tij zyrtare të gërmimit të Butrintit u botua pas vdekjes (Ugolini vdiq në moshën 41 vjec, 4Tetor 1936 në Bolonjë). Në një paralele interesante me disa nga fjalët më vonë të Hrushovit në lidhje me vendin, parathënien e këtij më të lexuar nga librat e Ugolinit ,Butrinto: Il Mito d’Enea (1937) -s në mënyrë specifike se Mussolini, ka kërkuar që Ugolinitë e shkruajnë atë, sepse “është njerëzit që paguajnë për studimet tona me sakrificën e tyre, dhe për këtë arsye që kanë të drejtë më të madhe të gjithë të gëzojnë rezultatet.” Ajo, që Ugolini ka prezantuar ishte historia e një qyteti i lidhur fort mes Trojës së lashtë dhe të Romës së lashtë. Ajo ishte modeluar pas ishte dhe u bë model për këtë të fundit. Si e tillë, ajo është e lidhur edhe me Italinë fashiste të Musolinit .Për këtë ata gërmuan në Butrint dhe puna e tyre në këtë “Colonia Augusta,” kjo Troy të dytë, nuk ishte vetëm një çështje e rëndësisë arkeologjike dhe historike, por e krenarisë kombëtare .Ajo ishte me këtë krenari se Ugolini e ka paraqitur punën e tij për publikun italian. Në faqet e para të tekstit, ai vuri në dukje se, që nga fillimi, Butrinti dhe rrethinat e tij kishte premtuar jo vetëm mundësi më të mirë për zbulimin e provave të kolonizimit grek apo Korintit, por edhe nga të mirat e dominimit të saj të gjatë me Romën e lashtë . Ajo ishte vetëm katër vjet më vonë, në pranverën e vitit 1928, që Ugolini ishte në gjendje për të realizuar dëshirën e tij për të punuar në Butrint. Ai arriti me ekipin e tij të vogël me anije, ashtu si Eneas, dhe ndërsa duke pritur aty pranë për të fryrë erë dhe ujërat për të qetësuar për ndeshjen e fundit të udhëtimit, ai kaloi kohën duke rilexuar poemën e Virgjilit. Rreziqet dhe vështirësitë e shumta e kanë pritur ekipin pasi ata arritën në vend, por asnjë nga këto nuk i ka penguar ata për tua shuar entuziazmin e tyre .Jo vetëm që ishte vendi në vetvete mjaft i egër, por edhe prokurimi i dispozitave provuar e vështirë, me udhëtim në Sarandë, qytetin më të afërt, shpesh duke marrë një ditë e gjysmë për të përfunduar. Për fat të mirë, në sajë të punës së mëparshme të inxhinierëve ushtarakë italianë të shekullit të 20, një burim i ujit të pijshëm mund të gjendet afër katër orë larg. Në fund, raporti i tij ishte një përzierje të angazhimit për përshkrimin shkencor dhe analiza, eksplorim narrative (duke përfshirë një përshkrim të florës, faunës, dhe banorët e rajonit) që do të jetë në vendin e veta në faqet e National Geographic Magazine.

Origjina e Misionit arkeologjik italian në Shqipëri janë të rrënjosura në krizën politike ,që ekzistonte në rajon menjëherë para Luftës së Parë Botërore, shkruan K.Francis.Puna e misionit arkeologjik italian për të gjetur një vështrim historik të lashtësisë kanë ushqyer dhe precedentë më konkrete dhe më veçanërisht për të krijuar jetën e këtij kombi lëvizjet e mëdha të qytetërimit që kanë pas në kontinentin evropian dhe në pellgun e Mesdheut,thotë E. Benvenuto. Mirëpo lufta e dytë botërore (1939-45) dhe izolimi i mëvonshëm i vendit penguan për dyzet vjet. Gërmimet e bëra prej ekspeditave italiane në vitet’ 20-40 të shekullit të XX dhe gjetjet e saj kanë thënë tashmë shumë,megjithatë, që nga pikëpamja e organizimit etnografik dhe sociale dhe politike, si dhe kulturore, mund të njohin më shumë se 3 fazat e historisë së lashtë.Gërmimet që çuan në ringjalljen e Butrintit janë për shkak të misionit arkeologjik italian , i cili ka punuar për më shumë se 10 vjet nën drejtimin e L. M. Ugolini P.Marconi dhe në fund të D. Mustilli .Në vitin 1930, drejtori i Misionit Arkeologjik Italian në Shqipëri, Luigi Maria Ugolini, rekrutoi L.Cardinin si prehistorian të misionit. Ndërmjet viteve 1930 dhe 1939, Cardini udhëtoi gjerësisht në të gjithë Shqipërinë jugperëndimore dhe ka regjistruar mbi 60 shpella natyrore dhe strehime në shkëmb.

4.Në vitet që kanë kaluar, kam parë zhvillimin me interes të konsiderueshëm për hetimet arkeologjike të zhvilluara në Shqipëri në mes të viteve 1924 dhe 1943 nga misioni arkeologjik italian, dhe veçanërisht figura e Luigi Maria Ugolini, i cili ishte protagonisti kryesor i misionit dhe përgjegjës deri në 1936, vitin e parakohshëm të tij, shkruan Stefano Magnani te studimi i tij: “”In Albania sulle orme di Roma. L’archeologia politica di Luigi Maria Ugolini .

Arsyet për këtë janë të shumta. Një rol kyç është luajtur fillimisht nga debati italian mbi arkeologjinë gjatë viteve njëzet apo të kohës së fashizmit. Ishin të studiuara në Arkivat historike të Ministrisë së Punëve të Jashtme dhe të dokumenteve zyrtare, që kanë të bëjnë me organizimin e misionit italian në Shqipëri, në bazë të së cilës ishte e mundur për rindërtimine kontekstit politik dhe ideologjik në të cilin u mbajt dhe të hetojë kompleksitetin e marrëdhënieve politike të Ugolinit dhe qëllimi me të cilën ai e udhëhoqi për dymbëdhjetë vjet. E rëndësishme doli të jetë shkruan, Stefano Magnani ,edhe festimi i përvjetor i njëqindtë i lindjes së arkeologu, i cili u ka dhënë mundësinë për një konotacione më të mirë të personalitetit të tij, nga pikëpamja e njeriut dhe shkencore, përmes një kujtimi lokal dhe grumbullimi i artikujve të përkushtuar për aktivitetet e Ugolinit u shfaq në guotidiani të shumta dhe revista të periudhës . Kjo ka kontribuar në zbulimin e një dokumentacioni të pabotuar që ishte besuar i humbur, dhe se në fakt ai ishte harruar vetëm në arkivat e ndryshme, duke përfshirë sidomos Arkivin Shtetëror në Tiranë dhe Muzeu i civilizimit romak.

Luigi Maria Ugolini, lindur në Bertinoro ,Romagna, në 18 shtator 1895, shkruan, Stefano Magnani.Ugolini kishte luftuar gjatë Luftës së Parë Botërore, e raporton humbjen e një veshkë, dhe dobësitë e dytë e cila më pas do të çojë në vdekje të parakohshme,thotë më tej ,Stefano Magnani.

Në 1918 ai u regjistrua në Universitetin e Bolonjës, Fakulteti i Arteve, ku ai kishte si mësues dhe Gherardo Gherardini, në vdekjen e tij, Perikliu Ducati.U diplomua në 1921 me një diplomë në arkeologji. Ai pastaj mori pjesë në Shkollën arkeologjike të Romës. Që nga viti 1923 i ishte bashkuar Partisë Fashiste dhe në pranverën e vitit 1924 , Ugolini ishte në krye të misionit të parë italian arkeologjik në Shqipëri.

Zgjedhja kishte rënë mbi të, sepse si një studiues i ri ende papërvojë, por ambicioz i mjaftueshme, ai ishte në një pozitë që të mos jetë në gjendje të refuzojë një propozim në mënyrë joshëse, por në të njëjtën kohë kishin vështirësi të dukshme. Përcaktimi i kushteve të misionit kishte qenë një diskutim i gjatë në mes vetë Musolinit, Roberto Paribeni, atëherë në krye të misioneve italiane shkencore në Levant dhe një figurë kryesore e arkeologjisë italiane të gjysmës së parë të shekullit të njëzetë, dhe Marquis Carlo Durazzo, përfaqësuesi italian në Tiranë . Qëllimi i Paribenit, Ugolini do të duhet të paguajë për të shërbyer me bindje interesat e Italisë gjatë një misioni që është projektuar kryesisht si një iniciativë politike. Një shifër kjo e fundit, e cila del nga dokumentacioni zyrtar i ruajtur në arkivat e Romës dhe Tirana, nga lajmi që u shfaq në shtypin e kohës dhe të lidhjes së ngushtë të tregimit në: arkeologji dhe situatën politike ndërkombëtare.

Marrëdhëniet mes Italisë dhe Shqipërisë dh e Italisë për Shqipërinë daton disa vite më parë dhe kishte një matricat jashtëzakonisht politike dhe strategjike,cilëson Stefano Magnani. Rajoni i veshur në fakt një rëndësi jetike për kontrollin e Adriatikut dhe në të njëjtën kohë për një strategji më të gjerë të ndikimit politik dhe ekonomik në Ballkan. Itali, ku Mbretëria e sapo formuar e Italisë kishte disa raste u përpoq të përfitojë nga kompleksi duke pasur parasysh gjendjen politike para shpërbërjes graduale të Perandorisë Osmane dhe më pas rënies së Perandorisë Austro-Hungareze. Gjatë Luftës së Parë Botërore, Italia kishte krijuar një parim në vend, sipas të cilit ishin anti-austriake kishin zënë portin e Vlorës, ku forcat e armatosura italiane ishin operuar në drejtim të Malit të Zi dhe Serbisë, por në vitin 1920 porti u braktis në përputhje me marrëveshjet ndërkombëtare, duke lënë vetëm një garnizon të vogël në Sazan, në gojën e gjirit të Vlorës.

Interesat strategjike dhe ekonomike (sidomos në sektorin e minierave dhe në sektorin e naftës), megjithatë, vazhdoi dhe arkeologjia u bëri thirrje për të luajtur një rol të rëndësishëm, funksioni i mbuluar në kontrollin shqiptar të situatës, sidomos pas konferencës së paqes e vitit 1921, kishte ofruar Italisë, mundësinë e kthimit për të pasur një rol aktiv në Ballkan. Deri në vitin 1923 vëmendje italiane në Shqipëri nga hetimet arkeologjike ishte thjesht episodik. Në tetor , ajo ishte e njëjtë Paribeni për të bërë një vizitë të shpejtë, dhe më së fundi u ka P. Biagio, i cili më pas ka botuar një llogari të gërmimeve dhe kërkimi i kryer në Shqipëri nga misioni italian dhe se jo çuditërisht kishte shpresuar se disa studiues të rinj Italian e kanë pritur në të ardhmen një studim të plotë arkeologjike të rajonit. Rasti është prodhuar në vitin 1923. Në shtator të atij viti, u nënshkrua një marrëveshje midis Francës dhe Shqipërisë e cila i dha mundësinë për të kryer gërmime dhe hulumtime në zona të mëdha të Evropës veriore dhe qendrore . Italia deri në atë kohë kishte shikuar, me besim tek një rezultati negativ të negociatave franko- shqiptare, edhe pse ishtë e qartë se misioni francez, i cili kishte qenë mbështetur fuqimisht dhe miratuar nga Justin Godart ,gjithashtu për qëllim konsolidimin e pranisë dhe interesat ekonomike të Francës në Ballkan.

“Personi i duhur për të shtytje në etnografinë e lashtë ballkanike” për të kryer këto detyra dhe për të fituar simpatinë e qeverisë shqiptare u identifikua Ugolini i ri,i cili qe përgjigjur menjëherë dhe në mënyrë adekuate vijon më tej, Stefano Magnani.Pa një programim të saktë në pranverë të vitit 1924, Ugolini kryen në dy muaj, një studim në shkallë të gjerë të territorit të Shqipërisë nga Durrësi në Butrint. Udhëton kryesisht në këmbë ose me autobus , ai udhëtoi nëpër rajonet veriore dhe jugore, pas një rruge që e mori për të vizituar vendet kryesore të protohistorike , periudha klasike dhe mesjetare. Qëllimisht ai la pas dore zonën qendrore dhe vendin e Apollonisë, i cili tashmë ishte hetuar nga një mision austriake në fillim të shekullit, dhe ku, rezultatet e hulumtimit të kryer nga misioni francez në Durrës dhe Apolloni u botuan ndërkohë, francezët i kishin përqendruar aktivitetet e gërmimit nën drejtimin e Leon Rey.

Në muajin qershor Ugolini ishte në gjendje të bëjë një raport fillestar të aktiviteteve të tij, në të cilën ai theksoi veprimin e saj në favor të interesave italiane dhe u angazhua për një ndërhyrje më konkrete apo e cila ka kundërshtuar praninë e rivalit francez. Situata politike në Shqipëri, megjithatë, ishte shumë e pasigurt për shkak të përplasjes mes fraksionit të drejtuar nga Ahmet Zogollit, dhe opozitës të udhëhequr nga Fan Noli, dhe Paribeni ka sugjeruar që të prisni që ajo të zhvillohet rregullisht me kërkesat për një grant të gërmimit, megjithatë, duke treguar vendin e Phoenix, kryeqyteti i Lidhjes së Epirit, i cili është vizituar edhe nga Ugolini, vendi më i përshtatshëm për një intervento të pare, qendër e rëndësishme në fakt duket të ketë karakteristikat ideale për të nxjerrë në pah atë. Karakteri origjinal i kulturës vendase dhe nivelit të perzierje me kulturën greke. Në mes të vjeshtës të vitit 1924 dhe asaj të 1925, Ugolini ka alternuar disa qëndrime në Shqipëri. Fushata e parëtë gërmimet në Phoenix,! Megjithatë, ka filluar vetëm në gusht të vitit 1926, në sajë të një leje të përkohshme, për shkak të vonesës të dhënë nga autoritetet shqiptare.

Në vitin 1927 misioni filloi të marrë në konsistencën Phoenix me ardhjen e Darit por fondet nuk u ndanë , pavarësisht edhe ndërhyrjeve të Musolini në mënyrë të përsëritur, në fund të shtatorit, pas dy muajve të fushatës, puna u pezullua ,shkruan Stefano Magnani.

Në të njëjtën kohë, rezultatet e arritura në rrjedhën e aktiviteteve arkeologjike filloi të bëhet i njohur nëpërmjet një seri të botimeve shkencore dhe përhapjen e informacionit në gazeta dhe revista italiane dhe të huaja. Ajo nuk ishte vetëm për të siguruar për publikimin e kërkimit shkencor, por kryesisht për të marrë dhe nismat ndërkombëtare për të luftuar në krahasim me francezët

. Në pranverën e vitit 1927 kishte lënë vëllimin :Shqipëria antike” , të cilën e ka mbledhur nga rezultatet e kërkimet të përfunduar në vitin 1924, zbulimi i të cilave është financuar nga Ministria e Punëve të Jashtme në fondin për shpenzimet e ngjarje të fshehta ndërkombëtare.Vëllimi ishte konceptuar si i pari i një serie të cilat përbënin futjen dhe konsistenca e të cilit do të ndryshohet në kohë.

Vëllimi i dytë, i dedikuar për gërmimet në akropolin e Phoenix, u shfaq vetëm në vitin 1932, në mënyrë të qartë nga ana e Ministria e Punëve të Jashtme, por teksti i shoqëruar me fotografitë tashmë ishte përfunduar nga Ugolini në dimër në mes të viteve 1927 dhe 1928 për shkak se ai, në fakt, misioni kishte lëvizur nga Fenice në Butrint,\.Ndër arsyet që Ugolini çoi në ndryshim rrënjësor të programeve, me siguri ishte dëshmi e rritjes së autonomisë dhe ndërgjegjësimin e rolit ndoshta duhet të mbështetej në vështirësitë logjistike dhe financiare të hasura deri më tani në Phoenix, dhe kërkimi për një vend që do të garantonte një futje dhe respektimin më të madh të ideologjisë dhe nevojat e propagandës fashiste. Si jashtëzakonisht fitimprurës nga pikëpamja shkencore dhe madje edhe politikisht, hetimet në Phoenix nuk kishte prodhuar asnjë rezultat mrekullueshëm, dhe Akropoli jashtëzakonisht i madh i fortifikuar nuk duket të jetë një bazë e mjaftueshme për të nxitur vëmendjen e publikut në gërmime.

Butrinti se Phoenix kishte avantazhin e të qënit më i lehtë më të kapshëm . Marrëveshjet me autoritetet shqiptare për transferimin e misionit në Butrint tashmë kanë përfunduar në dhjetor dhe misioni ishte në gjendje për të filluar kërkimet në vendin e ri, që nga fillimi i viti 1928, program i ri kërkimi ka goditur ,janë fituar shpejt rezultate të shkëlqyera. Që nga viti i parë u sollën pjesërisht në dritë muret e Akropolit, me portën lindore ( teatër, dhe disa dhoma që i përkasin pagëzimore bizantine, dhe janë gjetur mozaikë të shumta ,statujat, duke përfshirë kreu i të ashtuquajturit “perëndeshë e Butrintit”, një kopje e bukur romake e cila ishte më vonë në qendër të një histori të ndërlikuar të eksportit, i cili zgjidhet vetëm disa vjet më parë .

Gjatë viteve në vijim, gërmimet kanë vazhduar me sukses të madh dhe misioni është forcuar me ardhjen e një grupi të madh të dijetarëve të rinj dhe të talentuar, duke përfshirë Luigi Cardini, Carlo Ceschi, Hyginus Epicoco, Louis Morricone, Claudio Sestieri. Ky dimension i ri i lejohet Ugolinit të mençur për të dhënë aftësitë e tij të organizimit dhe drejtimit të punës, përmes krijimit të një programi jashtëzakonisht kompleks dhe hulumtim, që përfshinte hetimin jo vetëm vendin e Butrintit, nga origjina e tij , mosha veneciane, por edhe eksplorimi i plotë i zonës përreth dhe filloi eksplorimin e shpellave dhe vendbanimeve.

Publikimet e të cilat ende mund të shihen pas direktivës së Musolinit, Ugolini filloi një seri të gjatë të konferencave në disa qytete evropiane, marrja e një sukses të madh, i cili mbetet i raportuar gjerësisht në gazetat e kohës dhe në raportet e stafit të ambasadës . Vdekja e tij e parakohshme, e ndjekur nga Pirro Marconi, i cili pasoi atë në krye të misionit, shkaktoi braktisjen pothuajse të plotë të programeve origjinale.

Duke analizuar figurën e Ugolinit Stefano Magnani thotë: Arkeologu dhe publicist Ugolini ishte padyshim një personalitet kompleks, shumë më tepër se kushdo mund të kishte imagjinuar edhe disa vite më parë. Shkrimet e tij gjenden në arkivat romake dokumentojnë aftësitë e fakteve si një dijetar dhe arkeolog, si drejtor dhe organizator i një game shumë të gjerë të aktiviteteve gërmimeve dhe anketave. Mbi të gjitha, ajo tregon aftësitë e reja, të tilla si përdorimin e gjerë të fotografisë si një dëshmi të gërmimit, me trashëgiminë e një rekordi, që ende duket e mahnitshme sot.Vëmendje e vazhdueshme të stratigrafia e gërmimit, një tipar jo të përbashkët mes arkeologëve bashkëkohësit e tij. Ndër cilësitë e tij duhet t’i përshkruhet krijimin e një programi gjithëpërfshirës të hulumtimit, i cili kërkonte që të nxjerrë në pah aspekte të ndryshme dhe periudhave, për të ndërtuar një foto që të jetë e mundur nga zona të mëdha dhe rajone të anketuar. Ajo duhet gjithashtu të japë atij një dëshirë të sinqertë për të ruajtur trashëgiminë arkeologjike dhe artistike përmes ruajtjes lokale dhe restaurimin e monumenteve dhe krijimin e muzeve vendore.Veçanërisht efektive është aktiviteti i tij në terren i kryer jo vetëm me shkrimet e tij, shkencore, por edhe për shkak të konferencave të shumta që e panë atë të angazhuar në Itali dhe shumë vende të Evropës. Përfshirja me fashizmin, aderimin në ideologji, pjesëmarrjes në një program që ishte në të njëjtën kohë kulturore dhe politike. Në këtë kuptim, artikujt e gazetave dhe revistave të periudhës, në krahasim me dokumentacion shkencor, mund të lejojë që të formulojnë disa konsideratë interesante.

Dosja e artikujve të ruajtura në Bertinoro, në veçanti, të tregojnë se si disa masa që përfshihen aty, në lidhje me ngjarjet lokale apo personale, ishte mbledhja private e Ugolini dhe është e rëndësishme për të kuptuar disa nga aspektet më pak të njohura kuratore. Raporti i parë i studimit të kryer në Shqipëri u shfaq në Journal of Apulia më 18 nëntor 1926, në një paragraf të përkushtuar për aktivitete të përgjithshme italiane arkeologjike jashtë vendit, dhe u përkthyer më pas në Dielli, gazetë shqiptare e botuar në Boston, në numrin e 7 dhjetorit . Nga ky moment fillon një pjesë gjithnjë e më e rëndësishme e informacionit, lajme dhe artikuj që lidhen me mision në gazetat dhe revistat, me ulje dhe ngritje, vazhdon deri në vitin 1943 dhe përbëhet nga mbi pesëqind artikuj qëkanë të bëjnë me aktivitetet e misionit, por mund të supozohet në mënyrë të arsyeshme se një numër shkrimesh mund të jenë zhdukur në mënyrë të pashmangshme nga ku shpëtoi dy koleksionet të rregulluar në Bertinoro dhe R OMA. Në këtë aktivitet shumë ose më pak, pas të cilit deri në vitin 1935 do të shihni se dora e Ugolini, ndoshta ndonjëherë i dha gazetarëve pesë vëllime, gjashtëdhjetë artikuj shkencore, dy udhëzon të vogla dhe disa filma të shkurtër që përbëjnë trashëgimi, të botuar, të misionit. I shoqëruar nga një rezonancë të gjerë në pranvere të viti 1927 u shfaq vëllimi i parë në seri për Shqipërinë e lashtë, në të cilën Ugolini kishte rezultatet e hulumtimeve të kryera në vitin 1924. Duke respektuar direktivat e marra, ai kaloi në shqyrtim një numër të madh vendesh, duke filluar nga prehistoria në vendet veneciane dhe të banuara me interes të veçantë, të tilla si nekropolin e Komanit, dokumentacioni i të cilëve ka sugjeruar ekzistencën e një vazhdimësie të popullsisë e territorit nga mosha e vjetër, duke siguruar një konfirmim të rëndësishëm të familjes së shqiptarëve moderne nga ilirët e lashtë. Kështu ai u ndesh, edhe pse me vështirësi të mëdha, me direktivat e Paribenit, i cili kërkonte tu përgjigjej nevojave specifike në Shqipëri. Në disa raste në rrjedhën e librit, Ugolini prandaj thekson lashtësinë e marrëdhënieve dhe shkëmbimeve midis Shqipërisë dhe Italisë, duke kujtuar gjurmët e ndikimeve nga ilirishtja etnike dhe gjuhësore në mes të veriut të lashtë VENETI Iapigi dhe Messapians në jug. Në të njëjtën kohë, megjithatë, thekson faktin se ndikimet kulturore të lëvizur në drejtim të kundërt, Italia drejt Ilirisë. Italia dhe Roma për këtë arsye janë parë si dispenzuesve të kulturës dhe qytetërimit kundër ilirëve me anë të kontakteve dhe lidhjeve të ndodhura në të kaluarën.

KIM MEHMETI: Elitat e pakta shqiptare të Maqedonisë janë robër të mendësisë

June 7, 2016 by dgreca

“Një ndër arsyet pse shqiptarët e Maqedonisë nuk mund të dalin nga balta e mjerimit politik është se, elitat e pakta që ka ky popull, ende janë robër të mendësisë se je i vlefshëm vetëm kur të çmon dhe të pëlqen pala maqedonase dhe se, nuk ia vlen gjë kur të respekton dhe të çmon i yti!

Duke qenë rob të kësaj mendësie, edhe politikanët e këtushëm shqiptar, bëjnë çmos që t’i pëlqejë pala maqedonase, me çka më të lehtë e kanë komunikimin me rivalët e tyre maqedonas edhe kur ata janë antishqiptarë të deklaruar, se sa me cilëndo kundërshtar të tyre politik shqiptar! Dhe andaj, thuajse çdo parti e këtushme shqiptare, bënë çmos që të ‘sigurojë partnerin’ e saj maqedonas, e në ndërkohë, s’bënë thuajse asgjë që ta luftojë këtë mendësi të inferiorit në vetvete dhe të kuptojë se, edhe bashkëpunimi me të ‘tjerët’, është i kushtëzuar nga ajo sa i vlefshëm je për tëndin!

Andaj pra, shqiptarët e këtushëm thuajse nuk e besojnë se mund të ketë shqiptar që u nënshtrohet parimeve të veta dhe se nuk është shërbëtor i ndonjë qendre policore apo politike maqedonas!

Dhe mbase edhe nuk gabojnë shumë, kur e shohin se edhe VMRO-ja, edhe ‘laramanët’ e LSDM-së, i kanë shqiptarët e vetë të pëlqyer, por nuk ka parti shqiptare, që mund të lëvdohet se i ka maqedonasit e saj! Shkurt e shqip, duhet pranuar: ne shtyhemi dhe bëjmë çmos që të jemi sa më të pëlqyer nga qarqet maqedonase, e ato sillen thuajse nuk e dinë se në Maqedoni ekziston edhe shoqëria shqiptare!”

B.E. Dështimi i bisedimeve për reformën në drejtësi “një rast i humbur

June 7, 2016 by dgreca

Bashkimi Evropian e quajti një “rast të humbur” dështimin e bisedimeve të politikanëve shqiptarë për të arritur një marrëveshje për reformën në drejtësi, që do të dëmtojë hapat e ardhshëm të Shqipërisë drejt integrimit në B.E.

Maja Kocijancic, zëdhënëse e shefes së politikës së jashtme të Bashkimit Evropian, Federica Mogherini, duke folur sot (të martën) me gazetarët në Bruksel, tha se “takimi i djeshëm ishte një rast i humbur. Qëndrimi ynë nuk ka ndryshuar: kjo reformë duhet të miratohet”.

Zëdhënësja Kocijancic tha se projekt-ligji “është në përputhje me standartet ndërkombëtare” dhe ajo u bëri thirrje politikanëve shqiptarë të rifillojnë bisedimet.

Demokratët e opozitës hezitojnë të japin miratimin e tyre. Votat e demokratëve janë të nevojshme për të siguruar miratimin e ndryshimeve kushtetuese në parlament.

Opozita: Varianti ynë ai i ndërkombëtarëve

Mblidhet grupi parlamentar demokrat pas dështimit të takimit Rama-Basha. Paralajmërim deputetëve: Rrjedhja e votave pro Reformës do çojë në djegien e mandateve

Një ditë pas dështimit të takimit me kryeministrin Edi Rama për Reformën në Drejtësi opozita këmbëngul se ajo ka mbrijtur një variant të propozuar nga ndërkombëtarët

“Opozita votoi variantin që ia kanë kërkuar ndërkombëtarët, që e kanë sugjeruar ata, që ia kanë premtuar ndërkombëtarët. Të gjitha të tjerat janë trillime, mashtrime të paskrupullta të cilitdo që t’i bëjë. Se duhet të them që është mjerane kur një përfaqësues ndërkombëtar i raporton qeverisë së tij të kundërtën e asaj që ka thënë vetë”, deklaroi në përfundim të mbledhjes ish kryeministri Sali Berisha.

Edhe brenda takimit të zhvilluar me dyer të mbyllura, mësohet se nuk kanë munguar kritikat ndaj disa përfaqësuesve ndërkombëtarë, ndërsa kryetari demokrat Lulzim Basha citohet të ketë thënë se nëse do të jetë e nevojshme do të publikohen edhe shkëmbimet e email-eve.

Në mbledhje mësohet të ketë zënë vend kryesor edhe qëndrimi i demokratëve, veçanërisht pas deklaratës së mbrëmshme të kryeministrit Rama se projekti i Reformës do të shkojë menjëherë në parlament për t’u votuar, Kryetari Basha ka paralajmëruar se nëse do të ketë rrjedhje nga radhët e deputetëve të tij atëherë Partia demokratike do të mund të marrë edhe vendimin ekstrem të djegies së mandateve.

Mbyllja pa marrëveshje mbi reformimin e sistemit të drejtësisë e takimit të djeshëm mes qeverisë dhe opozitës është për vëzhguesit e politikës shqiptare një dështim i pritur dhe rezultat logjik i ecurisë së këtij procesi, pavarësisht angazhimit serioz të faktorit ndërkombëtar; SHBA dhe BE.

Dr. Romeo Gurakuqi, drejtor i shkollës doktorale në UET, thotë që ngjarja e fundit tregoi se Shqipëria ka nevojë për një reformë të thellë institucionale, që duhet të përfshijë sistemin e drejtësisë dhe të gjithë republikën.

“Një reformë e sistemit të drejtësisë, e kontrolluar në një masë të madhe nga parlamenti dhe nga partitë politike, dhe një reformë e ndërtuar, pavarësisht mbështetjes së ndërkombëtarëve, qysh në fillesë nga faktorë, të cilët janë të lidhur me partitë politike të ekstremit të majtë, unë mendoj që rezultati do të ishte ky që ndodhi. Edhe mënyra se si u organizua takimi, edhe mënyra se si ka ndryshuar përbërja e delegacioneve në minutën e fundit tregon që midis palëve ka një mungesë besimi të theksuar. Nuk e kanë marrë seriozisht atë çfarë duhej të bënin dhe atë çfarë priste publiku” – thotë zoti Gurakuqi.

Takimi ngalli shpresa pas zvarritjes dy vjet të reformës dhe deklaratave të forta të partnerëve ndërkombëtare amerianë dhe europianë, si dhe kur u tha se palët ranë dakord për disa pika bazë.

Por studiuesi shkencave sociale në po atë universitet, dr.Roland Lami, thotë se takimi i djeshëm ishte zhgënjyes.

“Palët kanë zgjedhur që ato gjëra që i thonë në publik t’i thonë edhe një herë ballë për ballë me njëri tjetrin dhe të bëjnë më pak mund për të gjetur gjuhën e përbashkët me njëri-tjetrin dhe më shumë përpjekje për të treguar se kush e do më shumë reformën dhe kush e do më pak reformën. është zhgënyjese për ne si qytetarë, dhe për partnerët tanë strategjikë, të cilët kanë investuar për këtë reformë dhe ka një kosto për ne kjo e gjitha, si në afrimin me Be-në ashtu edhe në marrëdhëniet me SHBA-të” – tha zoti Lami.

Nevoja për t’u rikonceptuar çdo institucion i republikës demokratike, thotë dr. Gurakuqi vjen sepse në Shqipëri të drejtat e njeriut shkelen në mënyrë masive si nga mungesa e shtetit të së drejtës ashtu edhe nga mënyra se si jepet drejtësia në gjykata.

“Ne jemi një republikë parlamentare me një asambleizëm të copëtuar politik, me një fragmentim të theksuar të partive politike, me një korrupsion të lartë. Ne kemi një situatë shumë të rënduar të krimit të organizuar dhe të krimit në përgjithësi, kemi edhe lidhje të politikës me krimin e organizuar dhe kemi një situatë të rënies së republikës për shkak të rënies së incizimeve të paakorduara nga ligji, nga ente private, të cilat kanë skanuar të gjithë territorin për qëllime ogurzeza. Kjo e ka rënduar situatën dhe republika ndodhet në rrezik. Si rregullt, në raste të tilla, partitë duhet të merren vesh për një gjë tjetër; për të reformuar jo vetëm drejtësinë, por edhe të gjithë republikën në pikëpamje institucionale” – tha zoti Gurakuqi.

Qëndrimet e të dy palëve ndaj reformës në drejtësi kanë pikëpyetje mendojnë studiuesit dhe ato nuk sqarohen më thellë; për shembull PD, thotë dr. Lami, duhet të sqarojë pse faktori ndërkombëtar këmbëngul që opozita të heqë ngurrimin për të përparuar me këtë reformë, sepse deri tani po lë të kuptohet se është opozita ajo që nuk e do reformën e drejtësisë.

Por në fakt të dyja palët po bëjnë prova force në vend që të bëjnë prova tolerance, shtoi ai.

“Është i papranueshëm qëndrimi i liderit të maxhorancës, zotit Rama, i cili pas takimit deklaroi se tashmë shumica do ta dërgojë projektin e amendamenteve në parlament. Por ne e dimë që nëse nuk jepet dakordësia nga opozita, atëherë nuk bëhen 94 vota. Atëherë ti ke vajtur për të negociuar, a i ke shterruar të gjitha alternativat, a i ke shterruar të gjitha hapësirat që del me këtë deklaratë, apo edhe ti nuk e do këtë reformë? Unë dyshoj se këta të dy nuk e duan këtë reformë, se duan ta zgjasin, pavarësisht se kush është më interesant në argumenta, apo se kush gjen më shumë artificat, apo kush lobon më shumë te faktori ndërkombëtar. Thelbi, për mua është që të dy palët nuk kanë vullnet për ta kaluar këtë reformë. Është lajm i keq për të gjithë ne” – tha zoti Lami.

Të dy studiuesit besojnë se reforma themelore si ajo e drejtësisë dhe fusha të tjera kryhen nga njerëz të paanshëm që angazhohen me konsensus të përgjithshëm.

Ata mund të krijojnë ekuilibra të reja midis institucioneve që dështojnë në hapat demokratike, por deri atëherë duhet më së pari mirëkuptimi i partive, i cili mungon thuajse gjithmonë.(Kortezi:VOA)

Athina po ndjek me vetëdije të plotë gjurmët e Millosheviçit

June 4, 2016 by dgreca

Opinion nga Prof.dr. Eshref Ymeri/ Indiana/ SHBA/

Në faqen internetike ta gazetës së nderuar atdhetare “Dielli” të datës 04 qershor, lexova artikullin e Profesorit Arben Llalla, me titull “Kushtëzimet e rrezikshme të ministri grek Nikos Kotzias(Koxha)”.Profesori Arben Llalla është një intelektual me formim të lakmueshëm atdhetar, nacionalist, i cili, për vite të tëra, është marrë me studimin e shovinizmit grekokaragjoz dhe çështjen e shqiptarëve të Greqisë. Prandaj informacionet e tij për qëndrimin shovinist të Athinës zyrtare ndaj Çështjes Shqiptare, kanë një bazë të shëndoshë besueshmërie. Edhe në rastin e vizitës në Tiranë më 06-07 qershor të ministrit me botëkuptim nazifashist Kotzias, informacioni i Profesorit Arben Llalla për kushtet që Athina do t’i vërë Tiranës zyrtare, patjetër që atij i ka ardhur nga një burim mëse i sigurt. Pra, Athina e pabesisë shumëshekullore kërkuaka që Tirana, para se të hapë bisedimet me Bashkimin Evropian, të plotësojëmedoemos disa kushte. Ja cilat na qenkan këto kushte, që i bën publike Profesori Arben Llalla:

“1.Njohja e pavarësisë së Kosovës nga Greqia do të bëhet me anë të një marrëveshjeje të përjetshme ku Shqipëria dhe shqiptarët s’do të kërkojnë kurrë Çamërinë dhe pronat e tyre në tërë Greqinë.

2.Ndërtimi edhe i pesë varrezave të tjera për ushtarët grekë, të vrarë gjatë luftës italo-greke më 1940-1941, ku numri i varreve bosh të jetë 7000.

3.Njohja e Autonomisë së Epirit të Veriut (aneksimi i jugut të Shqipërisë), ku gjuha greke do të jetë zyrtare në jugun shqiptar. Shqipëria të jetë e varur de jure nga Greqia, ku në të ardhmen të bashkohen në një Federatë të përbashkët”.

Në një analizë të dikurshme, të botuar në internet, duke folur për lëshimet që tradhtarët Thaçi dhe Mustafa i bënë Serbisë për krijimin e kushteve të pakicës serbe për autonomi, kam pasë theksuar se edhe Greqia të njëjtën gjë do të kërkojë: shpalljen e autonomisë për Shqipërinë e Jugut. Sepse e tillëështë logjika e gjërave: edhe Beogradi, edhe Athina nuk kanë hequr dorë kurrë, respektivisht, nga Naçertania dhe nga Megaliidea e vitit 1844, të cilat kishin për qëllim zhdukjen e etnisë shqiptare nga gadishulli ynë dhe fshirjen e Shqipërisë nga harta e Evropës.

Meqenëse pas vitit 1913(kur shovinizmi evropian, me yshtjen e armikut të tërbuar të kombi shqiptar – shovinizmit rusomadh – na i copëtoi për të dytën herë trojet tona etnike), në Shqipëri kanë qenë në pushtet jo pak tradhtarë, edhe Beogradi, edhe Athina e kanë pasur shumë të lehtë shtypjen dhe robërimin e shqiptarëve të përtejkufirit. Kurse gjatë këtij çerek shekulli të fundit në Shqipëri dhe pas shkëputjes së Kosovës nga Serbia në vitin 1999, edhe Athina, edhe Beogradi i kanë arritur dhe po i arrijnë pak e nga pak objektivat e vitit 1844 me ndihmën e tradhtisë brendashqiptare. Se sikur Shqipëria Londinezë të kishte pasur zot me kohë e me vakt, ajo duhej të kishte kërkuar me forcë, deri në forumet më të larta ndërkombëtare, hedhjen poshtë nga ana e Athinës dhe e Beogradit të platformave shoviniste antishqiptare të Megaliidesë dhe të Naçertanies. Shqipëria s’e ka kërkuar kurrë hedhjen poshtë të atyre dy platformave shoviniste, prandaj edhe grekosllavët po bëjnë ç’është e mundur për zbatimin e tyre: Beogradi, i bindur plotësisht për përkrahjen e Thaçit dhe të Mustafës, dy kryatradhtarëve të popullit shqiptar të Kosovës, ka shtruar si objektiv ngritjen e 15 komunave të tjera në Kosovë dhe popullimin e tyre me kriminelë serbë që u larguan nga Kosova gjatë viteve të luftës, si edhe me kriminelë serbë të Kroacisë, të cilëve Tuxhmani u vuri drunë njëherë e mirë nga Kroacia. Domosdo, se Kroacia ishte dhe vazhdon të jetë vend me zot, prandaj Beogradi nuk kuturis të kërkojë rikthimin e tyre në Kroaci. Pra, Beogradi, me dorën e vetë tradhtarëve Thaçi e Mustafa, po rikthehet përsëri në Kosovë, përmes një rikolonizimi të butë, pa çak e pa bam. Dhe populli shqiptar i Kosovës, dhe opozita, po u mbajnë ison tradhtarëve Thaçi dhe Mustafa.

Edhe Athina, nga ana e saj, po me përkrahjen e tradhtisë së Tiranës zyrtare, po i arrin dalëngadalë objektivat e veta në Shqipërinë e Jugut me ndërtimin e kishave greke, me hapjen e shkollave greke, me ngritjen e varrezave për ushtarët agresorë grekë. Pra, edhe ajo, ashtu si edhe Beogradi në Kosovë, po e kryen çikë e nga një çikë kolonizimin e Shqipërisë së Jugut.

Duke mohuar tërësisht Çështjen Çame, Athina po ndjek me vetëdije të plotë gjurmët e Millosheviçit, i cili dikur pati deklaruar botërisht: “Çështja e Kosovës nuk ekziston”. Me mohimin tërësor që i bëri “Çështjes së Kosovës”, Millosheviçi vetë u bë sebep që në Kosovë të ndizeshin shkëndijat e para të luftës guerile, e cila, pak e nga pak, erdhi e mori formatin e plotë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, që u bë një mbështetje e fuqishme e Aleancës së NATO-s gjatë bombardimeve që ajo ndërmori kundër Serbisë.

Athina po ngutet me dërgimin në Tiranë të ministrit Kotzias. Ajo kërkon t’u dalë përpara katër dosjeve të Çështjes Çame, të cilat, më 11 shkurt 2016, Kryetari i Shoqatës “Çamëria”, zotëria Festim Lato, dhe Profesori Koço Danaj, ia dorëzuan Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës për krime kundër njerëzimit. Kësisoj Athina e hileve dhe e pabesive mijëravjeçare, kërkon të sigurojë mbështetjen e Tiranës zyrtare për mohimin, për mosekzistencën e Çështjes Çame, në mënyrë që nesër-pasnesër t’i deklarojë Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës: “Nuk ekziston ndonjë Çështje Çame, se një Çështje të tillë nuk e njeh as Tirana zyrtare”.

Unë e kuptoj se të gjitha këto fatkeqësi të rënda që e kanë pllakosur mbarë kombin shqiptar (me një shtet të vdekur në Prishtinë dhe me një shtet të pavarrosur në Tiranë), e kanë burimin, para së gjithash, te përçarja mbarëshqiptare dhe te tradhtia brendashqiptare. Se diktatura komuniste i zbehu dhe i degradoi deri në leqendisje ndjenjat kombëtare, e plagosi për vdekje nacionalizmin shqiptar, duke i mbyllur në fondin e harresës krimin evropian kundër trojeve tona etnike, Çështjen e Kosovës dhe Çështjen Çame. Në gjurmët e tradhtisë komuniste të këtyre interesave madhore të kombit shqiptar, ka vazhduar dhe vazhdon të eci edhe klasa politike shqiptare gjatë këtij çerek shekulli pluralizëm. Athina zyrtare është e bindur në tradhtinë e intereave kombëtare të klasës politike shqiptare, prandaj edhe e mohon kategorikisht Çështjen Çame dhe vazhdon të avancojë drejt kolonizimit të Shqipërisë së Jugut, me Janullatosin si guvernator të vetin në Tiranë. Prandaj ajo ka krijuar bindjen se nacionalizmi shqiptar është varrosur një herë e përgjithmonë.

Megjithatë, unë mendoj se, pavarësisht se rinia shqiptare hesht, pavarësisht se inteligjencia universitare hesht, pavarësisht se mjetet e informimit masiv heshtin, pavarësisht se moderatorët e kanaleve televizive dhe gazetarët heshtin, duke u shndërruar në tellallë të pështirë të politikës antikombëtare të Tiranës zyrtare, pavarësisht se populli shqiptar ka rënë në një gjumë letargjik dhe bën të paditurin për ato që kanë ndodhur në Shqipërinë Jugut, pavarësisht se rinia e Tiranës nuk do të dalë ta presë Kotziasin me domate të ndenjura dhe me vezë të prishura, pavarësisht se përfaqësues të rinisë universitare më 07 qershor do të ulen në auditor dhe do të dëgjojnë fjalën e nazifashistit Kotzias (në vend që ta pëzënë me sokëllima), pra, pavarësisht nga të gjitha këto, nacionalizmi shqiptar nuk është varrosur përfundimisht. Bindja ime është se poshtë hirit të tradhtisë kombëtare të Tiranës zyrtare, prehen në qetësi ca thëngjij, ca gaca të shndritshme nacionalizmi, të cilat, duke parë që shovinizmi grekokaragjoz nuk dëshiron që Çështja Çame të zgjidhet me mirëkuptim(çka personalisht e dëshiroj me gjithë zemër, ashtu siç duhet të zgjidhen të gjitha çështjet mes dy vendeve fqinje, me paqe dhe me respekt të ndërsjellë), mund të bashkohen dhe të rrezatojnë me dritë verbuese, fillimisht në formë guerilesh dhe mandej, siç ndodhi në Kosovë, të marrin përmasat e një Ushtrie Çlirimtare të Çamërisë. A është e sigurt Athina zyrtare (mbrojtëse e tërbuar e krimeve inkuizicioniste të Napolon Zervës) se një gjë e tillë nuk ka gjasa të ndodhë?

Indianapolis, Indiana

04 qershor 2016

Opozita: Varianti ynë ai i ndërkombëtarëve

Tiranë: Takimi Rama – Basha, komentojnë studiuesit e politikës