Sofra Poetike – Page 109 – Dielli

Shpirti nuk mund të ngrijë

December 19, 2013 by dgreca

Prozë poetike nga Vjollca Tiku Pasku/

Kur qëllon me kamshikun e ftohtë të padrejtësisë, fjalët vrasëse krijojnë akull masiv nga tufani i zemërimit.Një botë me ngjyrë acari.Stuhia pushton ngrohtësinë e diellt.Bora e ftohtë e mendimeve bie si zambak të prerë. Alfabeti i trishtimit rreshton vargjet e lotëve. Kripa e bardhë mbush poret e faqeve e ngrin duke vijëzuar dhimbjen.Figurat e pikëlluara në faqe, thekojnë pejsazhet e ngrira, si me shkopin magjik të shtrigës.Stalaktitet e mprehta bien në shtamën e shpirtit duke e thyer në copa të vogla. Turnet e pagjumësisë ndërrojnë njëra- tjetrën.Brenga dhe dëshpërimi,dhuruesit e thëllimit asfiksojnë pemën e mushkërisë me mjegull të errët.Frymëmarrja vështirësohet në ritet e ajrimit.Sytë vështrojnë pejsazhin e zbrazët…Mola ngrirëse buzëqesh djallëzisht për fitoren…Zbrazëtira, drita e akullt është vrasëse.
Kambana e ringjalljes ekzorkizon të ftohtin dhe plasarit akullin.Shpirti nuk mund të ngrijë, nuk mund të muroset.Krahët e tij janë petale trëndafilash që nuk fishken kurrë.Fluturashkat e ëndrrave janë si yjet, nuk shuhen në pafundësinë e qiellit.Lulja e mëngjesit lajmëron agun e bardhë.Rrezja shplekset prej diellit të ngurosur dhe përthithet me dëshirë nga shpirti..Frymarrja lirohet.Ndjenjat e ngrohta terin shpirtin e lagur nga ftohtësia.Ngjyrat e shpresës shkrijnë copëzat e ngrira dhe dielli reflektohet në rrëkezat e ujta të cilat avullojnë duke ngritur tullumbace të ylberta në lartësi. Shpirti pastron brushinë e ftohtë nga kallëpi i vuajtes,dhe fluturon në vizionet e pranverës së qiellit.Mbulesa e sedeftë krijon përbërje të flladit të gjelbërt me zëra bilbilash. .Jeta fillon të kalojë kudhrën e sprovave,për të lartësuar shpirtin në drejtim të qiellit.

MIDIS BORËS NË KANADA

December 19, 2013 by dgreca

MIDIS BORËS NË KANAD

Nga Luan Çipi/

Unë borë një metër të lart kam parë/

Në Korçën e bukur, kur isha ushtar./

Në Vlorë, bora zë shumë rrallë/

Në Kanada, flokon si litar./

Ajo bie për ditë e natë pa pushuar

Dhe toka, çatitë e gjithçka zbardhon,

Vizitor te Lina*, sodis i kthjelluar,

I lumtur sa mirë e sa bukur jeton.

-Hajde babi, të dalim në oborr,

Të lozim përjashta se dielli po ndrit,

Të bëjmë një Plak Vitiriu me borë,

Të grishim me topa bore komshinjtë!

Dhe unë qetohem për fëmijët e mi,

Që rrojnë mes të ftohtit pa pasur mardhë

Dhe janë të gëzuar në punë e shtëpi.

Dëshmi qiellore, kjo bora e bardhë.

Shpjegim: Lina*,vajza ime ne Kanada

Ottawa, 20. Dhjetor. 2013

DASHURISË SË PAVDEKSHME

December 18, 2013 by dgreca

GANO ZEMRA IME/

Zemrës sime,me rastin e një vjetorit, 19.Dhjetor 2013./

Mga Bajame Hoxha-Çeliku/

Afroj data, afroj dita/

Plot një vit që ti më le/

Për çdo ditë në lot u mbyta/

Malli nga vendi më ngre./

Larg nga ty, unë s’mund të rroj/

Larg nga buza që më puthi/

Vitet plagë s’mund t’i harroj/

Dhimbja për ty, më këputi./

Kishim diell në zemrat tona

Kishim kopshte me blerim

Lule blini, lule shqera

Trëndafila pa mbarim.

Vitet tona zjarr në qiell

Vitet tona mbushur flakë

I kërkoj dhe rrotull sillem

Sepse malli më përflak.

Flas me ty, me lot në vargje

Loti s’më le në harrim

Zoti ty të mban në paqe

Po mallit tim, ç’ti bëj tani ?

Ta dish shpirt, pa ty në jetë

ditët më kthehen në ferr

S’e pranoj, s’është e vërtetë!

Se ti s’kthehesh, dhe një here.

Shpresa, është dritë e pashuar

Ti do t’kthehesh në pranverë

Bashkë me gjethin lulëzuar

Trëndafil, si asnjëherë.

Kam një vit që po robtohem

S’po lë gur pa lëvizur

Derë më derë unë kam trokitur

Nuk e di, tek unë, je nisur ?

Po të pres, me shpirt e mendje

Shpresa, për një kthim më mbetet

Të shoh unë, buzëqeshjen tënde

Shpresa për një kthim, s’më tretet.

Oh, ti thua : vallë ke kërkuar

O shpirti im, që unë të kthehem?

-Kam trokitur qiell e portë

E lutjen time kam dërguar.

Lutjen lartë e kam dërguar,

Në qiell te Zoti, më beso!

bashkë me lotët shoqëruar

Ia kam lënë atij në dorë.

I jam lutur shumë për ty

Dhe i them: vej dorë në zemër

O ma kthe Gonon në gji

O më kthe dhe mua ëndërr.

Plagë e madhe s’gjen shërim

As me vargjet, se janë tharë

Dhe s’çoj dot as në harrim

Këtë lot, që peng më mban.

Ti ke thënë, që jam poete

Dhe kam mposhtur shumë furtuna

Ja, s’dal dot unë nga kjo heshtje

Se për ty, më dhemb kjo zemra.

Lutje sa shumë kam dërguar,

Sa shpirti më shkon gjer në re!

Më mbyt ndjenjë e paharruar

Oh, pse të rroj, unë, përmbi dhe.

Për ty zemra më është ngrirë

S’ka vullkan , që mund ta shkrijë

O shpirt, o xhan, ishe flori

Lule zambak, mbaje ndër sy.

Pres po vjeshta s’ka përgjigje

Dhjetor i shkuar s’është larg

Lot e dhimbje për ditëlindje

Tetor i im, qe lot e plagë.

Gota më ngriu te dora

Kur më thanë për rreth :Gëzuar

Përmes lotit, dy fjalë nxora:

Toke Gano ! Thashë :Gëzuar !

Unë të pashë, ulur pranë meje

Ashtu si një vit më parë

-Ashtu zemër, gotën ngreje!

Ti më fole, zjarr e mall.

Unë të ndjeja thellë në sy

Thellë në zemër u drithërova

Po zëri yt, qe po ai

Po ai, që dashurava.

Me forcë zemre dashuria

Ashtu si një vit më parë

Në tavolinë, aq sa ishim

Vetëm ti, qe shend e gaz.

Natën e ditëlindjes sime

Kur unë vonë, rashë në shtrat

Ti në gji, sa më shtrëngove

-Jam me ty, the, në çdo çast.

Hapa sytë, nata qe pus

Dorën zgjata të të prek

-Zemër the, të kam mbi buzë

Hap, pas hapi, ty të ndjek.

Më qetësove shpirtin gjatë

Kur më thoshe: shpirti im

-Shpirti im, the: ditë e natë

Terrin ti ma kthen në dritë.

Puthjen tënde ndjeva, ndjeva

Shpirtin tënd me dallgë shumë

Eh, o Zot! Vërtet kujtova

Se me mua, qe në gjumë.

Kur vjen ti, një dritë më ndez

Thellë në zemër, më bën hyjni

Më jep forcë, e më jep shpresë

Që të ec unë përsëri.

Kam një vit që unë kam heshtur

Dhe pena ime është e tharë

S’të vjen keq, sa shumë jam tretur

Loti shumë, seç më ka ngarë.

Po ku është kjo pena ime!

Porsi gjethe, fishkur larg

Oh, ka ngrirë, si zemra ime

Shpirt o zemër, s’ka më varg!

Do shkojnë ditë, do bëhen vite

Pena ime s’do flasë më,

Eh, ka heshtur, dhe jeta ime

Sepse gjysma nuk është më.

A mund të shkruaj gjysma ime

Kur gjysma tjetër nuk është më,

Vijnë në mend veç ca kujtime

Gjysma, gjysma dhe, asgjë?

Vargjet s’lidhen, mungon çelësi

Mungon çelësi i poezisë

Oh, ky çelës, më kishte hapur

Të gjitha dyert e dashurisë.

Asnjë portë s’më kishe mbyllur

O çelësi im i dashurisë

Asnjë ndjenjë s’më kishe ndrydhur

Ti qe diell I lumturisë.

Them: do zgjohet kjo pena ime?

Thellë me dhimbje, në lëndim?

Që të shpreh, unë ndjenjën time

Gjer në lindje e përëndim ?

Do të shpreh lotin e zjarrtë

Që pikoi aq fort për ty

Do t’i shpreh, unë plagët qartë

Që më dhembin pa kufi.

E shikoj se vargu s’ecën

S’di të shkruaj si më parë

E kuptoj, të gjitha ngecën

Aty te një vit më parë.

Thashë, i more ti me vete

Forcën, muzën, jetën time

Sa e zbrazur paskam mbetur

S’shoh asgjë, tek vetja ime.

Aty te një vit më parë

Shpirt e zemër m’u coptua

Se të desha si e marrë

Ndaj dhe shpirti s’u shërua.

Kur shoh hënën lozonjare

Në mes yjesh të gjej ty

Fluturojmë në qiell e paqe

Të pushtuar gji më gji.

Ti je drita, në qiell me paqe

Ti je zemra larë në flori

Në hapsirat, lart më lart

Kemi folenë, unë edhe ti.

Dashurinë dhe besën tënde

do ta ruaj, si të vetmen

Oh, qe zgjimi i një ëndrre

Oh, qe zgjimi, i treqind netëve.

Nga ky zgjim ndjeva shumë dhimbje

Ku je shpirt, buza më thahet

Të kërkoj në tokë e qiell

Të kërkoj dhimbja s’më ndahet.

Dashuri sa shumë të dhashë

Ndaj s’më hiqesh kurrë nga jeta

Tek sytë e tu, unë jetën pashë

Në mbarë rruzullin, është e vërteta.

Po ku ece, po ku shkele

Gjurmë të arta ti ke lënë

Trim mbi trimat, ndër apele

Dot s’të morën, nëpërkëmbë.

Vinin vuajtjet dallgë, dallgë

Nëpër kampin e mallkuar

Ti qe trim, me besë të lartë

Si për shokë, edhe për mua.

Ngushëllonim ne njëri tjetrin

Dorë për dore, eh,nëpër fusha

Nëpër stuhi, kërkonim diellin

Për fjalë të lirë, na thahej buza.

Na mungonte dhe pikë e ujit

Na mungonte buka thatë

Gjer në shpirt vinte pickimi

Korrb i zi, bëhej agimi.

Por në shpirt ne mbollëm lule

Dhe rininë e zbukuruam

Thellë në shiprt na vinte libri

Thellë në vargje ne kënduam.

Tmerrin, e kthyem në këngë

Qemë të rinj, dhe të pa thyer

Djem e vajza, anë e kënd

Aromë fushe, e Lulëzuar.

Të rinj, me pasione e zjarre

E kishim rininë të fuqishme

Si trëndafili që çelte petale

Çelnin ëndrrat nëpër agime.

Jetuam emocione të forta

Dhe dashuri magjiplote

Provuam ndjenja të kthellëta

Mesnatave, me hënë të plotë.

Atëherë , heshtje e natës puthej me ne

Me afshin e vesës së mëngjesit

Dhe sytë çelnin lule, aq bukur ndër ne

Si jargavanë në oborret e mbretit.

Këngët tona, qenë flakë e zjarr!

Rreze artë kudo! Dritë e pafund

Tani këngët, o shpirt, o malI

I kërkoj , po s’i gjej kurkund.

Rinia mbeti e freskët, mes flakëve

Me ngjyra të trëndafilit rozë

Do ta qaj dashurinë mes plagëve

Dhe puthjet për jetë e mot.

Prandaj jam tejet e trishtuar

Gjithçka më ka ngrirë mbi buzë

Kërkoj zjarrin që është i pashuar

Kërkoj diellin, lart në furtunë.

Oh, Zot ! gjysma varfanjake !

Kërkon gjysmën që s’është më

Sillet rrotull s’di ku qahet

Pastaj hesht e s’ndjehet më.

Mos më qeshni! E më pëlqeshni!

Kërkoj gjysmën që më shkoi

Kërkoj netët që buzëqeshnin

Kërkoj Diellin, të më ngrohë.

Eh, moj zemër, sa s’pëlcet

Nga një dhimbje e vërtetë

Nga një shpirt, që u bë erë

Oh, shoh dimër! S’ka më verë!

Eh, o miq sa shumë kam mall

Kam një vit që rri e mbyllur

Nuk e di, nëse jam gjallë

Shpirt e zemër më është lidhur.

Nëpër qiell e nëpër dallgë

Mes stuhive ty të kërkoj

Ti o gjysëm, më mban gjallë

Se pa ty, unë kot që rroj.

Kërkoj gjysmën si yll mëngjesi

Gjysmën time nëpër hënë

Kërkoj jetën ku na mbeti

Kërkoj stinët, vallë : ç’u bënë ?

Afrohet dimëri me dëborë

Gjysma ime, vallë ka ftohtë?

Çdo gjethe vjeshte, si kurorë

Një nga një, i bëjnë mburojë.

Loti vallë, pse s’bëri punë ?

Që kam derdhur ditë e natë

Ndoshta ka krijuar lumë

Në kët’ shpirt, që ndjahet thatë.

O dashuri, sa shumë kujtime !

Aromë fushe mbete ti

Çfarë t’i bëj unë zemrës sime

Në këtë dimër, me stuhi ?

Nëpër shtrat akull e ngrirë

Ja pres gjysmën, të më vijë

I mbyll sytë, endem në ëndrra

Vjen ti shpirt, shtratin më ndri.

Dua ta kthej jetën ëndërr

Aty zemrën, kam vullkan

Aty zemra rreh beng beng

Aty zemrat, puthen mall.

Mbrëmjen e ditëlindjes sime

Ti më erdhe fluturimthi

Më dhe gaz, e shumë kujtime

Më dhe forcë përtërimi.

Natën e ditëlindjes sime

Pranë më erdhe si gjithmonë

Më dhe prush e drithërime

Më dhe, dashurinë në dorë.

Ç’të vajtoj unë vallë më parë

Ëndrrat që dogjëm të dy?

Apo fushat anë e mbanë

Që punuam unë e ti?

Grurin, kur valëviste era

Ëndrrat tona pa mbarim?

Flladin që sillte pranvera

Në zemrat tona pa harrim?

O miqtë e mi, lotin përciellë

Nëpër sy, nëpër fytyrë

Më ka gërryer, eh, sa thellë

Shpirt e zemër pa mëshirë.

Që të dy, sa shumë kërkuam

Nëpër kopshtin e dashurisë

Gushë më gushë, ëndërruam

Një ditë të bukur, të lirisë!

Kjo dashuri ishte e madhe

Se thellë në shpirt, kishe liri

Nga tufanet s’pyete fare

O trim! Më mbylle, oh, në zi.

Trim mbi trimat rinia jote

Dhe pse ishim në dënim

Oh, ta dish sa më krenonte

Hapi yt në internim.

Tundej fusha, tundej mali

Kur dëgjohej, Gani djali

Ti Gashjan me fletë prej ari

Jo, s’ju trembe kurrë dushmanit..

Vije nga familje prijësash

S’kishte pse të trembej syri

Ti hero, me rrënjë lisash

Gjigand mbete, Gani trimi!

…..

SILVA- POETJA E CILA JETON NË NJË ÇATI ME VARGJET

December 15, 2013 by dgreca

Shkruan:Shaban CAKOLLI/

Kohët e fundit poezia jonë kombëtare sikur është bërë vullkan.Ajo po shpërthen nga shpirtërat e poetëve.Po shpërthen,nga se populli ynë kaloi nëpër një situatë dramatike,nëpër të cilën u kalitën poetët.Pikërisht për këtë lindën këta vrunduj poetik,sepse poezia nuk lindë kur të duash dhe si të duash në mendjen dhe shpirtin e poetit.Poezia fundja lindë nga dhembja,buron nga ndjenja e vetmisë së madhe,lindë për të i rezistuar,për të e sfiduar dhe mposhtur vuajtëjen dhe trishtimin.Arti i fuqishëm lindë në kohët e vështira,në kohët dramatike,kohë të cilat i përjetuam ne,kohë këto kur pushtuesi sllav po ushtronte dhunë të hapur,për të na zhdukur përmes dhunës fizike dhe kulturore.Të gjithë ata që angazhoheshin kombëtarisht,pushtuesi po i vriste,dënonte, po i përndiqte në çdo skaj të botës. Njëra nga ato të përndjekuraishte poetja dhe veprimtarja jonë Silva Tërrnava.

SILVA TËRRNAVA

E detyruar të braktis atdheun,Silva u strehua në Auckland të Zelandës së Re.Ajo e quajtur botë shkëlqimtare e Zelandës së largët,për Silvën ishte e huaja dhe trishtuese.Ajo nga lart atdheut nuhati fort dashurinë dhe mallin për atdheun,hulumtoj,rrugëtoj,kërkoj formulime të ndryshme,ku përmes vargjeve shprehu gjendjen e vet shpirtërore, nga se në vendin e huaj ku ishte strehuar,vargjet e nxitnin të nxjerr në pah ndjenjat e saj poetike,ku përmes tyre gjë e përkryar ishin atdheu,gjuha dhe njerëzit e saj.Silva me dhembjen e mallit preku në vargjet e shpiertit,ku përmes vargjesh ushtroi dashurinë për vendlindjen,gjuhën,kombin e atdheun.Poezia e Silva Tërrnavës u bë këmbanë e zgjimit,armë e fortë në duart e lexuesëve,ajo shquhet me një dhunti për kapjen e mendimeve të shpejta,për të shprehur dhe thënë të tjerëve,ate që e ndjenë ndryshe nga ata.Kështu Silva larg vendlindjes lexoj dhe shkrou shumë,leximi dhe shkrimi u bënë pasion i saj,dashuri e shpirtit të saj,mënyrë e të jetuarit të saj,ku përmes vargjeve të çiltërta pastron shpirtin,mes poezive nxjerr mesazhe të fuqishme,zgjon ëndrrat e artdashësve,ndritë mendimet dhe gëdhend bukur vargjet.Vargjet e Silvës janë vargje të cilat i rezistojnë kohës,vargje ku ka një mjeshtri të magjisë së fjalës,e cila tek lexuesit lëkund shpirtin,ua zgjon ndjenjat,mendimet,qoftë kur shkruan për gëzimet,qoftë për dhembjet.Poezia edhe kur është një dhimbje,bëhet dhimbje e mendjes së ndritur,e cila rrugëton dhe orvatet të i shëroj ato.A mund të thuhet se mund të bëjmë një poezi të mirë pa nxitëje të shpirtit dhe mendjes?Jo,nga se pa këtë nxitje nuk do të mundeshim të e shkruanim poezinë e dhimbjes kolektive,poezinë e motivit patriotik,atij të kurbetit,i cili në të shumtën e rasteve është plagë e cila trajtohet nga të gjithë poetët në mërgim.Silva Tërrnava ka mjeshtri të shprehë bukur në art të gjitha këto motive.Laryshia e vargjeve të saja flakëron dhe përcjell porosi,ku mjetet e saj shprehëse janë të pasura,ku figuracionet e saja poetike janë përdorur me shije dhe kulturë gjuhësore.Në poezitë e saja kemi trope të përdorura me mjeshtri,si simboli,metafora,krahasimi,të cilat vargjeve të saja u sigurojnë vlera të njëmendta artistike dhe estetike.

me thonj të gjakosur

u zvarrite deri ne piedestale,

me gjoks të plagosur

të Bijave,

Nenave

Silva Ternava u lind në Fushë Kosovë dhe kreu studimet në Universitetin Pedagogjik të Prishtinës. Është rritur në një familje me taban të fortë patriotik, ku qysh në djep është mëkuar me dashurinë e zjarrtë për Kosovën e pushtuar. Qysh e vogël ishte e dhënë shumë pas tregimeve e këngëve të trimërisë, që duke i dëgjuar të risin sigurinë, krenarinë në vetvete dhe të bëjnë të ndjehesh e fortë dhe e denjë për vendin ku ke lindur. Ashtu e urtë nga natyra, Silva merr lapsin qysh fëmijë dhe nis të shkruajë poezitë e para. Shkruante dhe dërgonte për botim në gazetat dhe revistat e kohës. Ka botuar te “Kosovarja”, “Zëri i Rinisë ” dhe revista të tjera. Letrat dhe shkrimet e saj janë mirëpritur dhe vlerësuar në atë kohë, e shumë prej tyre janë lexuar dhe në emisionet e ndryshme të Radio Prishtinës. Ësht fituese e disa çmimeve dhe pllakave muzikore që jepeshin si stimulim. Në moshën 17 vjeçare shkruan romanin e pabotuar kurrë, sepse dorëshkrimi i këtij libri, së bashku me shumë fletore tjera të mbushura me poezi e tregime, i rrëmbeu flaka e luftës. Tani vjen në rradhët e poetëve, me një debutim dinjitoz. Poezitë e saj pëlqehen nga lexuesi dhe ka vlerësime shumë inkurajuese, sidomos te Zemra Shqiptare. Jeton me familjen e saj si refugjate në New Zeland, me një zjarr dhe mall e dashuri të pashuar për Kosovën ku e ka shpirtin e saj. Është e martuar, ka dy fëmijë dhe ëndërron kohën kur të kthehet e të punojë e jetojë në Atdhe. Zonja Ternava defolon në faqet e Vargut në përjetësi me poezitë Dëbora e lagjes sime, Fëmijët e lagjes, Anita, Nëna ime, Amaneti i fundit, Vapë në Prishtinë, Udhëtimi në përjetësi (Kushtuar viktimave të Himarës) etj. Kjo biografi e Silveseshte botuar ne Antologjite poetike: ” Keshtjella e Endrr ave” dhe”Vargu ne Perjetesi” nga poeti ynë i mirënjohur(Eduard M. Dilo)

Silva Tërrnava,është poete e cila u bë zë i kohës,e cila vargëron me mjeshtri të rrallë,vargjet e së cilës sigurojnë vlera të njëmendta artistike,përmes të cilave diçka ndizet,flakëron,fisnikron,dhe si e tillë është shumë e mirëpritur tek lexuesit.Silva Tërrnavën e kam njohur në Koblenz të Gjermanisë,ditë më parë në themelimin e Kuvendit të Lidhjes së Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë(LKSHM);ku mendoj se arti ishte privilegji më i madh që na njeh me krijues,si është krijuesja jonë e mirëfilltë Silva Tërrnava.

Për lexuesit shkëputëm një cikël të zgjedhur poetik nga Silva Tërrnava.

Mos harro Kosovë!

Identitetin ta mohuan,

përtokë te shkelen

për Pazar,

të shkarraviten neper truall

të shqyen copë e grimë,

kartën, emrin, mbiemrin,

po dhe fotografitë,

të zhveshën

në të reshur të hodhën…

Lumi i mori,

i derdhi përtej oqeaneve

e ty të pajisën në karton të verdhë,

holokaust

në shekullin njëzet e një,

pa shkronjë,

pa ditëlindje,

pa orë,

vetëm me

TRE NUMRA …

Djemve,

për vetveten,

Idealin,

Kombin…

TE LUTEM MOS HARRO KOSOVE!

SI TË, TË QUAJ

Të kërkova …

ndoqa rrugën

te thurur ashtu siç mendova

nëpër gjemba

pikova gjak

por rrugën nuk lëshova dot

plaga ime

krenaria ime

të mbajta me vite në kraharor

s’u dorëzova

tu përula

në ditën e lindjes

ne ditën e vdekjes

po pres

të, të takoj

apo vallë

do të… —

NENA IME

Dua te fluturoj

Dua të shkoi

Atë shikim hyjnor prapë ta takoj

E di se diku është duke me pritur

Ashtu e dashur dhe e brishur

Atë shikim qe pash për herë te pare n’ketë jetë

Ti them se sa shumë e dua me fjale ketë here

Dhe shume te tjera qe si ka dëgjuar…

Dua ti them ati shikimi te mëshiruar

Ti je hyjneshë e mirësisë, qe solle paqen dhe dëlirësin

Ti mbushe zemrat me ngrohtësi,

Ti je frymëzime për rini

Edhe atëherë kur unë lozja e lazdruar

Buzëqeshja kurrë nuk te ka munguar

Ti je mjeshtër I rehatisë

Ti je buzëqeshje ne buzën me vaje

Ti je ilaçi I zemrës se vrarë

Ti je dielli ne dite me shi

Je dhe yll për udhëtarin ne vetmi

Ti je brumi I besueshmërisë

Ti je thesar mrekullisë

___________________

EMRI I LASHTË

Kur t’prek n’ mendime

t’ kthej në vargje

kur të dua në ëndërr

mbyll sytë

bëhesh sekret i bardhë

nën retë e kthjellëta

Për një çast luaj

me kaçurrelen tuaj

duke qëndisur goblenin e të kaluarës

më vijnë prajshëm pasion valësh

derisa ledhatueshëm dorëzohesh…

si ortak epshi rrëshqet

shtati i skulpturës tuaj…

Emri im është

nga fiset e lashta…

që për dashuri

jep jetën

per puthje vdes.

Më kot

Më kot të gjitha

këngët dhe letrat,

taket të lumtura

në rimë…

Çdo petal

lule pranvere

drithërim në zemra,

qirinj djegur

më kot.

Të gjitha

pakot me ëndrra,

balona

me mijëra ngjyra

të bukura mbyll

në çantë versace

Mesazhet që sjellin avionët

në miliona

më kot…!

Për vetëm një emocion

të gjitha at pikëpyetëshmëri…?!

Ashtu si të gjithë ato ngjyra

vetëm një …kujdes instinkti !

Dëgjoni

sytë,

ritmi i zërit

në netët më të errëta

janë port strehimi,

dorë për të fjetur,

një krah për të qarë

zgjoni të gjitha

nëse nuk frikësoheni ..!

Nganjëherë

kur bien në gjumë

dhe të ligët

vërtiten s’trehen gjallë

në vend

puthje në qafë,

nxjerr sytë,

ndërsa tjerët vjedhin….?!

Jo nuk mund të di

nëpër dhomë të errët

vështrim i tij apo butësisht (përjetësisht ) larë …!

Ty te desha

Ty te desha,

shikimin tendë

nën qerpikët tuaj,

lëkurën e zhveshur.

Ty te desha…!

Erën tënde në flatrat e mia,

buzën e nxehtë e të butë

prekjen tuaj,

gishtat në flokë

dhe kudo …

Ty te desha,

jo lirinë tënde,

se edhe liria ime është

e dashur dhe e vlefshme …!

nuk di pse u frikësove ?

ndoshta nga vetvetja

dhe ndjenja mes nesh

si vetëtimë u trondite…!

Ty të desha

me shpirt,

në kohën qe kalon

qe tani pak do të thotë …!

ESHKE KOHE

Përcëllimë shkëndije

në eshkën e kohës

aq e shkurtër…

jetonte në buzët tua

momentin hyjnor

në realen e jorealen

çasti

kur horizonti hapur

në penxheren e rrëgjuar

zemërthyer …!

Unë shita shikim ëndërror,

tingujt e pafund,

agimit të thyer,

një kumon në

fund të fshatit

në drojën

e vellos së natës

si një LUNE

që fryn mbi oqean

ditar me faqe

ende të pahapura

në mister të pikëpyetshëm,

sikur ne të dy

të mundur

në këtë luftë të vogël

të dashurisë

midis dy dhembjeve…!

Brilantit

Sonte mora ngjyrat e ylberit

Ne tavolinë I bashkova

Një ëmbëlsire me rreze Dielli

Për ditëlindje gatova

Mora gjuhen e botes

Dhe thura vargje lumturie

I gatova me dashurin

E zemrës

Për ketë dite shenjtërie

Mi Gëzofsh te njëzetat djali Nënës

SHPRESA…

Shpresa është gjelbërim në plafin e verdhë

është ylber me njëmijë ngjyra pas shiut…

Shpresa është zë bilbili qe lajmëron pranveren,

është krah’ dallëndyshje qe shtegton per re t’bardha

Shpresa është drit ne shpellen e errtë

është koral ne kthjellesin e oqeanit t’pafundë

Shpresa është shikimi i te verbuarit

është yll qe ndriçon qiellin e murrmë

Shpresa është e drejta e gabimit t’korrigjuar,

është e përgjithshmja e së thjeshtës

Shpresa është buzëqeshja e vajit

është fitorja e humbjes se papritur

Shpresa është ushqim i t’uriturit

është mirësi ndaj pamshirësisë

Shpresa është fund i ditës së pashprese ..

është parajsa e ferrit qe ngushëllon

Shpresa është trimëri e frikacakut

është ngrohtësi e polit të ngrirë

Shpresa është jeta e t’vdekurit

është vullneti i ndrydhur për t’re

Shpresa është ëndërr lakuriqe,

është frymëmarrja vetë

Shpresa është ëndrra e njerëzimit…

Gjuha

… do të bisedojmë vetëm me poezi

Pse jo pra ti m’ thuaj

Kur këtë gjuhë t’ëmbël e kam trashëguar

Di të flas, shkruaj e këndoj

Bisedën stilizoj

Me dëshirë e pasion flas me Fishtën

Është e ëmbël sa shumë e dua

Sa gjuhë tjera i mësova

n’asnjë tjetër prehje nuk ndjeja

E tillë do ngel përjetë

Të gëzoj çastin e ndjerë

Të thurë vargje e këngë në sirtarë

Në çdo shfletim jam shqiptarë

VAPE NE PRISHTINE

Me djeg

Me than

Me qan

Me dhemb

Me burrëron

Nuk largohem

Pjese e juaj jam

Përcëllim

Nen lëkure

Nen fik

Nen ure

Vapullim

dhe ne breg.

Jam këtu

Damarë ne deje

Djerse ne ballë

Hije nen sy

Buzëqeshje

Tash te kam TY

…Prishtine !

PËRBINDËSHI NUK MERR MË FRYMË………

December 13, 2013 by dgreca

Nga Ditari i Burgut…./

Nga Pëllumb LAMAJ/New Jersey/

11 Prill…..1985………..Është Pranverë dhe edhe ne të harruarit nga Zoti e bota kemi filluar të ndjejmë ardhjen e saj edhe pse rreth e rrotull shikojmë vetëm tela me gjemba ,ushtarë që na kanë drejtuar mitrolozët dhe shkëmbenj të copëtuar ….që rrethojnë kampin .Jemi duke lëvizur si zakonisht në atë pak hapësirë të kampit kur në kamp ja behin policë të shumtë duke shoqëruar komandantin e burgut.Pasi qëndrojnë disa minuta duke soditur të burgosurit,na japin urdhër të futemi të gjithë në sallën e kulturës.Është ora dymbëdhjetë dhe Radio-Televizori shqiptar jep një komunikatë ku njoftohet vdekja e diktatorit…..Ajo ç’ka ndjemë në ato çaste ishte një përzjereje habie,mosbesimi e gëzimi bashkë.Fshehtas filluam të vështrojmë e përshëndesim në heshtje njeri tjetrin dhe kjo heshtje më e madhe se çdo heshtje tjetër,pushtoi sallën….Ndërkohë jepet urdhëri të dalim nga salla dhe të burgosurit,me sytë që ju shkëlqejnë nga gëzimi,në heshtje,me grushtat e shtërnguar dalin nga salla dhe sejcili në ato çaste sublime, përfytyron Lirinë e aq dëshiruar e pritur në dekada që do të trokas së shpejti …të paktën kështu kishte ndodhur dhe në B.S kur kishte ngordhur Stalini….por me një ndryshim,Atje miliona turmat e Siberisë kishin bërtitur e ulëritur,ndërsa ne e kishim pritur në heshtje këtë gëzim që dukej se zbriste nga qielli,në të kundërt na dukej se Demoni do të ngjallej e do të na përpinte të gjithë….Edhe pse e kishim dëgjuar me veshët tanë,edhe pse e kishim lutur e dëshiruar për katër dekada,prapë na dukej si ëndërr……diktatori kishte ngordhur edhe pse ishte shndrruar në pamundësi në ndërgjegjen e gjymtuar të popullit. Për dyzetëvjetë me rradhë nëpërmjet një terrori sistematik e të paparë në historinë njerëzore,ky diktator i neveritshëm kishte mundur të gjymtonte aresyen e një kombi të tërë duke e shndruar atë në një mit……Fotografinë e tij të varur në murr do ta gjeje pothuajse në të gjitha familjet shqiptare dhe në këmbët e tij që kullonin gjak do të hidheshin aq shumë lule sa që dhe vet Napoleoni,Hitleri,Stalini e gjithë mbretërit e botës do ta kishin zili……

Është dita e dytë e zisë kombëtare të shpallur për nder të diktatorit,flamuri qëndron në gjysëm shtizë duke e nderuar atë që e tradhëtoi këtë flamur…Me detyrim na fusin na sallën e kulturës të ndjekim ceremoninë….Është e tmerrshme,ironike,poshtëruese kur shikon që një popull i tërë poshtëron veten duke u përrulur e derdhur lot përpara arkivolit të diktatorit…Të persekutosh një popull për gjysëm shekulli dhe ky popull të vajtoj vdekjen ,ky është paradoksi më i madh njerëzor në histori për botën perëndimore e të civilizuar që nuk e provoi e as imagjinoi terrorin e kuq,terror që politakanët e tyre jua bënë dhuratë popujve të tjerë…..

Është dita e tretë e zisë dhe ceremonive dhe një i burgosur informator i komandës i shoqëruar nga policë ,shkon në çdo kapanon duke kërkuar firmën e çdo të burgosuri ….Bëhet fjalë për një telegram që do ti dërgohet K.Q.P .P SH së dhe lejdit Makbedh ,Nexhit…Një pjesë e madhe fatkeqësisht por dhe ish kuadro komunist firmosin atë paçavure por ka dhe të tjerë kurajozë që as nuk u trembet syri….I burgosuri informator më afrohet dhe më zgjat bllokun…..Pasi e shoh me neveri i them të largohet ….policët që e shoqërojnë pasi më shikojnë me urrejtje duke lëvizur kokën në shenjë kërcënimi,ja bëjnë me shenjë të vazhdojë me të burgosurit e tjerë……Me sa kuptojmë,është një lojë e ndyrë e sigurimit të shtetit për t’i poshtëruar e vrarë politikisht të burgosurit e që në të ardhmen t’a përdorin si dokument poshtërues në histori…..

Sot është dita e fundit e ceremonive dhe turmat të përulura deri në poshtërim nga frika,mbushin me lot e lule rrugët e Tiranës së kuqe duke i dhënë lamtumirën e fundit Përbindëshit të kuq…..Gjithë makina e propogandës së kuqe nën ingranazhet e së cilës janë përpëlitur të gjitha institucionet,ka vetëm një devocion…nderim diktatorit….Shiu nuk ka të pushuar sikundër dhe kortezhi njerëzor që nuk ka të mbaruar veç një gjë është e sigurt….Përbindëshi ka ngordhur………Ditët,javët ndjekin njëra tjetrën dhe asnjë shenjë Lirie nuk po shfaqet në horizont e të burgosurit natyrshëm kanë filluar të humbin durimin dhe mjerimi e shpresat mizore kanë filluar të mbulojnë fytyrat e tyre …..

Pak nga pak po i afrohemi Dimrit dhe sot ka filluar dëbora e parë e ashtu butë -butë ka shtruar çarçafin e bardhë…..Më në fund trokiti dhe Dita e vitit të Ri që shumica mendonte se do ta kalonte në Liri pranë të dashurve të tyre që dhe ata mezi i prisnin…..

Është kohë darke dhe të burgosurit si zakonisht janë rreshtuar për të ngrënë darkën,atë pak supë nga mbeturinat e gjellës së ushtarëve kur nga menca del një i burgosur i shoqëruar nga policët që i bërtasin e ulërijnë.Ai ka gjetur një krimb në supën e tij dhe jua ka treguar të burgosurve të tjerë të cilët në rradhë,njeri pas tjetrit, e kanë derdhur supën në kazanin e plehrave….Ndërkohë lajmërohet komanda dhe në kamp vjen oficeri rojës i cili pasi i ka reshtuar të gjithë të burgosurit pyet se kush prej tyre e ka gjetur krimbin….Një i burgosur ,duke ngritur dorën i përgjigjet oficerit të rojës e ndërkohë oficeri rojës i bën shenjë të dalë nga rreshti e të qëndroj përball turmës se të burgosurve dhe pastaj ju drejtohet të burgosurve;e shikoni këtë armik të betuar?ky maskara ka hedhur krimbin në gjellë për të diskretituar komandën dhe qeverinë ?Ju e dini shumë mirë që ushqimi është i bollshëm dhe i pastër dhe qeveria e partia kujdeset per ju…..ky armik i betuar i popullit nuk ka për tu reabilituar kurrë dhe do të ngordh si krimbi në burg…….dhe pasi jua bëri me shenjë policëve , duke u larguar nëpër shkallët që të çonin në zyrat e komandës….Policët e mbërthyen prej krahësh fatkeqin dhe pasi e lidhën e morën në drejtim të birucave …..Të burgosurit në turmë filluan të mermërisnin ndërkohë që policia dha urdhër të shpërndaheshin e të niseshin drejte fjetores……U nisa drejtë shkallëve për të shkuar në fjetore dhe dikush me preku supet ….Ishte një shoku im që gjithmonë bënte shaka,edhe në momente dramatike….Ku shkon më tha duke qeshur? E vështrova një çast pa folur dhe pastaj me buzën në gaz ju përgjigja;në krevatin e kashtës të mbuloj kokën me batanije e të pres plakun e Vitit të ri….Në moment fytyra e tij u vrejt,më vështroi me dhimbje dhe dhe u nis drejt dhomës së tij pa folur ….Ah,harrova i thashe me zë të ulët…Çfarë më tha bashkëvuajtësi?…Krimbi ishte dhurata më e bukur e Vitit të Ri dhe sonte do të shkruaj një dramë…..Kujdes më tha ai….sonte ka shumë policë vërdallë dhe po të kapën do të të kalbin në qeli dhe u largua…..Dhe atë natë,me kokën mbuluar me batanijen e grisur e të pistë,unë shkruajta një nga dramat e shumta por pa mundur t’a hedh në letër ngaqë policët hynin e dilnin pa pushim nëpër dhoma….Dëbora vazhdonte të binte pa pushim dhe britmat e ushtarëve që ndërronin shërbimin,dhe ndonjë fishekë drite që hidhej për të ndriçuar telat me gjemba ,më kujtuan se kishte trokitur Viti i Ri 1986….Zbulova kokën dhe i hodha një vështrim dhomës ….të gjithë kishin mbuluar kokat me batanije…doja ti zgjoja,tju tregoja se kishte ardhur Viti i Ri por mu duk se do t’u prishja ënderrën…Zot thashë me vete…Çfarë të kemi bërë