Sofra Poetike – Page 31 – Dielli

HENA

April 11, 2020 by dgreca

Hëna/

MARGARITA MITLLARI NE SOFREN E DIELLIT/

Ti ,o Diell ,që ngroh botën/
a thua erdhe pranë për mua,/
të më ngrohësh/
të mos kem ftohtë /
me të fortat rrezet e tua…?/
Thuamë !,-në isha unë /
Hëna që doje ti /
Hëna që soditi botën./
kur binte në qetësi…
Hëna që të vinte në gjumë,
Hëna që shoqëron natën
dhe jep dritë në gjithësi.
Hëna që hyn nëpër dritare
ndriçon mirë në çdo shtëpi.?

Hëna ngrohtësinë donte,
netëve të ftohta shumë.
Dielli ngrohte diku tjetër…
ngrohtësi Hënës
s’i dha kurrë .
Hëna zonjë kryelartë
vazhdoi udhën si më parë.
Dielli qënka i tërbuar
paska rreze për të përvëluar!!!
Diellin ,
Hëna s’e bëri dot shok
vetë shetit edhe sot….

10.04 2020 (ora 15 .43′ )
*M.(Vera)Mitllari

Kush e Prishi Paqen?

April 5, 2020 by dgreca

Kush e prishi paqen/

Shkruan Lola Spahiu-Jacksonville-Florida/

Kush e prishi paqen/

Në gjithë botën mbarë?!/
Kush vallë po mundohet/
Njerzimin për të ndarë?!/
Kush jetët po rrëmben/
Çdo orë që kalon?!/
Kush nuk do gëzimin/
Buzëqeshjen ton’?!/
Kush frikën po mbjell/
Tmerrin, kobin e zi?!/
Kush kërkon të mposht’/
Të çmuarin Njeri?!/
Kush ndali vogëlushët/
Të lozin të bredhin?!/
Kush pranverën ndali
Dhe lulet të çelin?!
Kush solli errësirë
Në çdo zemër,çdo shpirt?!
Kush botën po mund
Ta shkatërrojë në qelizë?!
…..
Ky,o njerëz të dashur
Është mikrobi i zi
Kurrë!,s’do mund rrëmbejë
Të njerëzimit,dashuri
Me Zotin në krye
Dhe me njëri-tjetrin
Ne të gjithë të fortë
Me këmbë kalojmë detin….!

SOBALKA E GJYSHES…

April 4, 2020 by dgreca

Në Sofrën Poetike të “Diellit”/

JULIA GJIKA/ Worcester-MA/

SOBALKA E GJYSHES/

Sobalka e gjyshes, Tempulli i saj,/

me një dritare tre pëllëmbë e ca./

Hyn drita dhe rezja e diellit me vrull/

ndricon sobalka,e vogla gjith’ nur./

Atje ndjehet era e kandilit,/

që ndezur rinte dit’ e natë,/

për shpirt të atyre që kishin ikur/

dhe për ata që ishin gjallë./

Atje psherëtimat, atje lotët e saj/

Atje është kryqi dhe lutja e gjyshes:/

“O Zot falna mëkatet”!

Fëmijë më dëgjoni:

“Un’ fjal’n e shenjtë u them: përuluni,

që në paqe me vehten të rroni”!

Sobalka e gjyshes, Tempulli i saj,

ku thurte ëndrrat.

Qilimin me dy fletë, të punuar vetë

me brezin e Perëndisë,shtruar cep më cep.

Aty ende dëgjoj mësimet e gjyshes:

“Perëdimi i diellit,

mos ju gjejë me asnjë të mëritur.

Kërkoni falje kur gaboni, dhe falni”!

Këmbanë për ne, ky zëri i gjyshes.

SOFRA POETIKE E DIELLIT-POEZI NGA PËLLUMB LAMAJ

March 21, 2020 by dgreca

ME RASTIN E DITËS BOTËRORE TË POEZISË/

QELIA /

Brenda katër muresh/
Rrethuar nga terri/
Zvarritem parreshtur/
S’po di nga lind dielli/

Brenda katër muresh 
Shtangur nga vetmia 
Hijet më rrethojnë
 Nxinë e tërë qelia

Brenda katër muresh 
Kruspull nga të ftohtit 
Pres të vij mesnata 
Ti drejtohem Zotit

Brenda katër muresh 
Dhe pse natë e thellë 
Më kot pres unë Zotin  
Ai është lart në qiell

***
STATUJË E LIRISË

Eh Statujë, Statujë e Lirisë 
Sa kufoma rinie vyshkur mbi ball 
Jehona dashurie që kurrë s’u dhuruan 
Kafka martirësh mbetur pa varr

Eh Statujë , Statujë e Lirisë 
E vetmja dritë, i vetmi zjarr 
E vetmja ëndërr ku shpresat udhëtojnë 
Përzjere në klithma,kulluar në gjak.

Eh Statujë,Statujë e Lirisë 
E vetmja dritë që na mban gjallë 
Por dhe po ikëm pa u takuar 
Besomë, do vijnë të të puthin vrasësit tanë.
Spaç 1979

DITA E VERËS

Trishtimin flaka sot 
Mbi telat me gjemba 
Dhe sytë e lodhur në qiell 
Në arratisjen e një reje rebele

 Që largohej me shpejtësi 
Drejt foleve të panjohura 
Ravijëzuan fytyrën tënde 
E në çast,mitralozët
 E bajonetat drejtuar nga unë 
U shndrruan në petale dashurie 
Vall pse je kaq larg Sot që është
Dita e Verës 
E unë trëndafilin e kuq  
Dot nuk ta sjell…!
Spaç 1979

BASTARDËT

Gjithë jetën i kënduat përbindëshit 
Kur ngordhi e qatë në ç’do varg 
Tani si jashtëqitje sllavokomunizmit 
S’ju mbetet gjë tjetër veç të pështyni lart

Të parët që ngritët dy gishtat lart ishit ju
Sekretarë të partisë, komsomolas te rinisë
E pështytë,me këmbë e shkelët paçavuren e kuqe
Dhe në mëngjes u gdhitë pishtarë të demokracisë

Të parët që ja mbathët në perëndim ishit po ju 
Shkrimtarë të realizmit socialist,pa Zot,pa atdhe` 
Ju që mbi gërmadhat e botës së vjetër kapitaliste 
Do ndërtonit internacionalen komuniste,botën e re`

Ju që gjithë jetën shkelët mbi varre
Dhe hija e vdekjes ju ndjek nga pas

Mos harroni shkrepëtimën që zbret nga qielli
Ofshamat dhe mjerimin e një populli të pafat…

DY POEZI NGA JULIA GJIKA

March 16, 2020 by dgreca

Julia Gjika ne Sofren Poetike te Diellit/

NË ËNDËRR ME NËNËN TIME GARUFO/

Kënaqësia, kjo mikeshë kalimtare,/nga lodhja e ditës na shpëton./Mbështetur në minder pranë dritares/ në ëndrra syhapur, ku s’ fluturoj?/Jashtë flladi përkund degët e pishës/xhamin e dritares prek me ritëm,/ gjumin e ëmbël sakaq më ndjell./Papritur më shfaqesh ti nënë,/në bregun e detit Jon/ Deti që të riti me aromën e jodit./E shkujdesur nga qielli zbrite,/si zanë, në detin e përjetshëm./
         Oh, ky çast, mbushi shpirtrat tanë
         malli, sa mall për njëra tjetrën!
         Po vjen drejt meje?
         Çfarë do të më thuash?
         Do të shkosh përsëri?
         Nuk prita më:
         Në pëllëmbë mora ujrë shkumëbardhë
         Në vend të një tufe zambakësh
         të të uroja mirëseardhjen.
         Të kujtohen zambakët e rërës?
         Petalebardha me aromë t’ ëmbël?
         Kur për ty i mblidhja në verën e largët?
         Tinguj dhe ngjyra, qiell dhe det
         qetësi edhe çlodhje, të kujtohet?
         Ajo hapi krahët, deti u tund.
         Nga ëndrra u zgjova.
         U kënaqa me fytyrën e saj,
         si të ishte e gjallë…

* * *

NJË ZË DËGJOJA/

(Poezi kushtuar pranverës)

         Kur dimri largohej nga qyteti im
         dhe akujt shkriheshin nëpër pellgje,
         kur ujrat rrëshqisnin nga malet me nxitim,
         nga diçka e gjallë dëgjova një zë.
         Zëri vinte nga thellësi e tokës,
         sytë i mbërtheva në kopsht,
         drurin e qershisë përgjova.
         Kur era vinte e shkonte
         si alarmi i zjarrfikëseve që s’ndalet,
         deri në pushim të zjarreve,
         bënte të shpërthenin petalet.
         Buzëqeshte mbrekullia:
         pranvera mikluese.