NEW YORK, PAS MESNATE
Një grua ecën e vetme
për ditën që shkoi.
Gjokslëshuar,
nxjerrë jashtë bluzës,
të puthet me ajrin.
Rrezet e hënës,
midis reve luajn’.
E çkopsitur me botën perrëth.
Ajo ecen n’ Avenu tetë moskokëcarëse,
sikur ka vënë nën këmbë New Yorkun.
S’kan’ gjumë syt’ e saj të mëdhenj,
nënqesh me ata q’ e lanë vetëm.
E lodhur, tërheq këmbët.
pas k’saj mesnate,
prêt diten e re,
që mban fytyrën fshehur
Pas hënës së zbardhur,
duke u dhënë ngjyrë
gjinjve të saj të varur
ZËRAT QË ÇIRREN
Nuk dua të di më për ata,
që gjithë ditën bëjnë gjykat’sin.
Nuk dua të di më për ata,
që brënda shtëpisë,
hapin gjyqe për një pëllëmbë tokë
dhe shpirtin e bëjnë trokë.
Ua mbyll portën dhe i lë jashtë,
ndërgjegjes sime.
I le të tërbohen si ujqërit në suferinë,
që në acarr ckërmitin dhëmbët e ulërijnë.
Dua të di për aromën e detit e t’oqeanit,
ajo më shëron nga ky makth.
Dua të di për yjet që ndriçojnë atje lart.
Dua të dëgjoj melodi të erës e të zogjve,
dhe jo zëra që çirren.
Uroj që në fisin e kombin tim,
të sundojë paqja, dashuria!
Uroj që ‘homo ballkanik’
ky inaçor qindravjeçar,
të braktisë grindjet e lakmitë,
se është popull europian!
HIÇI
Të gjitha janë hiç,
tha mbreti Solomon.
E kotë qënka çdo gjë,
edhe sot pas mijra vjet
kurora e të gjorit mbret,
qënka zjarr që mban mbi kokë.
Tym që shpërndahet shpejt
qënka jeta.
Asgjë s’ësht’ lavdia
Asgjë s’ësht’ paraja!
Hiçi qënka kudo,
në çdo gjë, që përpiqemi,
pa moral e cilësi,
hiçi vërshoka e sundoka,
nuk paska digë ta ndalë.