• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Solidarity: Fabric, Thread and Needle

September 18, 2025 by s p

Opening Reception, September 20th, 5-9 PMSeptember 20th–December 5th 4th Corner Foundation578 Hitchcock Hill Rd, Windham, VT 05359info@4cfoundation.orgOn view through December 5thMonday–Thursday 10:00-4:00, Saturday and Sunday by Appt. Only4th 

Corner Foundation and 2chairs are pleased to present Solidarity: Fabric,Thread and Needle, an exhibition that gathers together a selection of textile-based works by contemporary artists. The word ‘Solidarity’ is important because it conveys a sense of cohesion and interconnectedness that many of these works materially inhabit. The needle is critical given its essential function, working in harmony with thread to join one thing to another, as artist Louise Bourgeois describes: The needle is used to repair the damage. It’s a claim to forgiveness. It’s never aggressive, it’s not a pin.[i]The hand putting it to use, whether mending a sock or turning fabric into garments on an industrial sewing machine, has traditionally been gendered female. In one of the deadliest accidents in the history of the garment industry, the 2013 collapse of the Rana Plaza complex in Bangladesh, most of the workers were women. The impetus to produce fabric faster and more efficiently was closely tied to the advent of the steam engine. The shift from water power to steam and its reliance on fossil fuel gained traction in Britain and the US as it freed textile manufacturers from the requirement of siting factories near sources of moving water, resulting in the period we now refer to as the Anthropocene.  

The artists in this exhibition, through the use and transformation of textile based materials explore conceptual, political and narrative concerns in a variety of ways that provide partial answers to a series of questions related to the social role of art posed by artist Thomas Hirschhorn in 2024: How to do art in times of war, destruction, violence, anger, hate, resentment? What kind of art should be done in moments of darkness and desperation? Can art be a tool for understanding history’s changes? Can a work of art draw alternative forms of understanding the world? How to continue working–as an artist–and in doing so, avoid falling into the traps of facts, journalism, and comments?[ii]The gallery space at 4th Corner Foundation offers a unique example in support of the notion that architecture may have its origins in weaving. Its interlocking interior walls, like woven threads–warp and weft–create a visually porous yet structurally sound environment, an ideal setting for an exhibition that reflects the bonds between material, maker and community. 

Alexis Zoto’s most recent work consists of handwoven tapestries made from everyday materials such as her child’s shoelaces, discarded clothing and dry cleaning bags that combine with embedded texts to present the viewer with conflicting messages, personal thoughts and advice that may have filtered through generations of her matrilineal heritage. The viewer reading these works may feel they are caught in the middle of a conversation. Zoto explains that her work “is informed and inspired by her Albanian Orthodox heritage and her experiences as a woman, artist, educator, wife, and mother.” Zoto credits the Albanian weavers she interviewed for her scholarly work on kilims as the reason she began weaving as a way to better understand their process. 

British artist Raisa Kabir notes that a local plant variety of cotton from Bangladesh went extinct largely due to the adoption of the American long grain cotton plant, harvested by enslaved persons, and uniquely suited to machine production. The juxtaposition between hand and industrial weaving is dramatically demonstrated in two works by Kabir, one woven by hand and the other by machine. Kabir describes her work as rooted in research, revealing how British and European industrial textile manufacturing extracted intellectual property (designs and techniques) and labor from India, resulting in the destruction of local organic cotton production as well as its thriving hand weaving industry. Kabir describes her practice as “weaving resistance” concerned with the “interwoven cultural politics of cloth” striving to re-imagine the world through weaving, performance and writing. 

Ziddi Msangi’s graphic work explores the form and content of East African Kanga cloths as a transcultural form of  visual and textual communication. Msangi, like Kabir, is also concerned with the global networks of textile manufacturing built on the backs of enslaved persons and unethical labor practices that continue to this day. Msangi writes: “The Kanga’s high-quality cloth was printed with resist, block, or hand-painted African visual language on bolts of fabric steam milled in Massachusetts made from white cotton picked in the Carolinas. The enslaved Africans in the insidious Trans-Atlantic Slave Trade labored to produce the cotton as a commodity sold back to Africans in a system designed to enslave black bodies.” Msangi’s designs incorporate critiques of power, male privilege and identity as shaped by historical and cultural narratives. 

In their collaborative work Victoria Fu and Matt Rich embody Louise Bourgeois’ idea of the needle as a tool of care and unity. Fu, a moving image artist, and Rich, an abstract painter, join together their separate practices both conceptually and materially. The results are playful works that operate within a space of critical tension, and can be read simultaneously as paintings, sculptures, photographs, and functional objects. Loosely based on the “humble” apron, an item of domestic labor intended to be of use, the works are designed for a body (or bodies), are all flat and frontal, and have straps. The textile-based objects are sometimes installed on the wall as paintings, draped over furniture and walls, or hung on hooks for the public to try on. Fu and Rich have frequently collaborated, giving over their works to be activated by others. For this exhibition, collaborator Marcelline Mandeng Nken will perform with one of their works at the opening. 

Gwen Smith uses fabric, either silk indigo dyed by the artist or African block print, to fill in the voids cut from photographic contact sheets celebrating her bold embrace of surfing. Poetically merging her personal history as a surfer with Herman Melville’s Moby-Dick; or, The Whale, Smith claims the sea for herself as a black woman, mother and artist echoing artist Hannah Brönte’s assertion that “an element as monumental as the ocean is colonized by this heteropatriarchy; it should be for everyone but it’s not.”[i] The title Mocha Island references the Chilean island where stories abound of  a notorious white whale responsible for numerous shipwrecks and notably the inspiration for Melville’s novel. In Stripped Bare (Costa Rica) the bright fabric illuminates the blank forms to amplify the joyful core found in the often stigmatized experiences around womanhood and blackness. The fabric used in Smith’s work follows the search for indigenous pathways to map Black Leisure.  

Vicky Kim’s work likewise engages with photography, combining postcard reproductions and found images from fashion magazines with rough hand dyed and printed cotton sheets. Hanging down against the wall, covered in irregularly repeating patterns of expressionistic smudges and splatters, the silkscreened fabric recalls the stained squalor of makeshift curtains, the drudgery and toil of domestic labor, as well as the space of the body and its residues. Juxtaposed with the abstraction of these marks, the images, fixed directly to the surface with tape, evoke the passionate yet provisional affinities of youth, such as those found in the decoration of adolescent bedrooms. Layered, but separate, never becoming one, the viewer is left to consider how these two features align, their dual intensities and contrasting modes of representation together touching on matters of desire and identity. 

Lisa Anne Auerbach has called herself a “live meme.” Long before social media supplanted the physical bulletin board, Auerbach’s sweaters rendered her body a site for political messaging. The text and images in these sweaters are materially incorporated within the knitted object; this is not an additive process. Auerbach’s project hews closely to a history of knitting, in particular patterns popular in the 1970s like Fair Isle knits favored by the preppy set and traditional Norwegian Setesdal sweaters appropriated by the same, while also worn by Olympic athletes. If traditional Norwegian patterns were designed to ward off evil spirits maybe Auerbach’s sweaters carry some vestigial power to protect and possibly even to project something like hope. For Auerbach, “making things solidifies ideas….the translation from the haziness of consciousness into an object to be worn includes the manifestation of intention.” 

Charles LeDray is known for his obsessive sartorial craftsmanship in the tailoring of tiny suits and uniforms. But garments are only one part of the countless miniature objects–tens of thousands–LeDray has crafted by hand. At first, due to the small scale of these works, the viewer may feel a sense of mastery over them, but that soon fades as one tries to make sense of the puzzle pieces laid out before them. Associations of masculinity suggested by the title Briefs could refer to men’s underwear or the brand of cigar once contained in the diminutive boxes. With their contents exposed, a beguiling and confusing portrait begins to take shape that complicates thoughts about gender. There are pin cushions, thread, lace, buttons, lava brand soap–a hyper masculine signifier–and odds and ends of paper fragments. What is the viewer to make of a small ad for a screening at Broadway and 46th St. of “Children of Loneliness” about “the third sex” or a partial clipping concerning  “thought,” its dangers, its power and its value? The work requires seeing and reflection to decipher these curious analog bits.

Baxter Koziol takes on the burden of masculinity differently from LeDray by employing his own unique array of masculine signifiers. Both LeDray and Koziol were taught to sew by their mothers. Koziol stitches together discarded scraps of fabric to produce soft sculptural interpretations of hyper-masculine forms. In Mobile Command Unit (2024) the viewer is confronted with a work that conflates an instrument of war with a living room fixture–an armchair–embodying conflicting figures of masculinity: from military combatant to video gamer to dad with a beer in his La-Z-Boy. Koziol’s exploration of masculine excesses and expectations are inspired by literature, film and popular culture ranging from The Lord of the Flies to Robocop. His work often incorporates actual toys such as super-hero figurines to further complicate the ways that masculinity is performed and idealized. 

The baby Yvonne is the eponymous character in Rosemarie Trockel’s video work Yvonne(1997), a playful moving image collage featuring a continuous parade of knitted garments situated within architecture, community, and popular culture. The video features a diverse cast of characters within a domestic context, reinforcing the intimate connections these knitted things have with the human body. In prior work from the 1980s, Trockel produced an edition of machine knitted balaclavas with familiar and abstract patterns that evoked conflicting ideas of protection and protest. Around the same time, Trockel made a series of “knitted paintings,” a medium associated with women and craft. Both process and material offered a critique of a male dominated art world that overvalued painting at the expense of other media. Trockel’s uncraftlike use of knitting is part of her conceptual breadth and uncategorizability. 

According to Janice Redman“the act of making becomes a personal ritual, a process of revealing that which lies beneath the surface of the everyday.” She explains that she is from a family of makers; her mother was a seamstress and a lacemaker. Working with domestic objects with which she has an intimate connection, Redman manages to shift the familiar into the realm of the uncanny. In a work titled Ourobos (2018) a change purse opens up to suggest an endless cycle of thrift and expenditure, always empty, always in need. In Nestled(2021) a neatly stitched woolen bowl becomes the antithesis of the comfort hinted at in the title reminding us that home and family are always a negotiation between pain and relief. Not unlike Meret Oppenheim, familiar objects are turned into hallucinatory images both threatening and humorous.

The title of Marcelline Mandeng Nken’s Grandmère (2024) extends the theme of matrilineal relations in silent homage to Louise Bourgeois’ Mamanas well as Mandeng Nken’s own grandmother who taught her to sew. This outsized wooden needle, according to Mandeng Nken, “doubles as an elder’s staff, merging aspects of the maternal and the mechanical, as well as the domestic and the monstrous, into a singular, uncanny form.” The sculpture retains the defiant nature of wood revealing an occasional knot or irregularity which aids in perceiving it organically as the anatomy of a spider’s leg. Mandeng Nken goes on to explain that her sculpture “is not just a tool but also the body of a creature that weaves invisible architectures of care and capture.” Untitled (caryatid) will be performed during the opening, activating one of Victoria Fu and Matt Rich’s art objects.

Peter Coffin’s conceptual practice is shaped by West Coast Conceptualism and Funk art. Coffin explains that West Coast Conceptual artists did not abandon material, labor or craft, while East Coast Conceptual art was founded on the “dematerialization” of the art object. Although he did not make it, Coffin’s hot air balloon swatch is intended to extend the life of a beautifully designed object so that people can continue to enjoy it in a different context. Untitled (3D God’s Eye) is a model that defines Cartesian geometry and is configured within a tradition that derives from the popular American craft known as a “God’s Eye.” Coffin explains this work tweaks the familiar form while invoking nostalgia and craft. A “God’s Eye” is traditionally made of two crossed sticks with yarn that is wrapped from and around their center to form a diamond shape. Coffin will lead a workshop on September 21st (12-3PM) open to all ages in the making of 3-D God’s Eyes and God’s Eye glasses. 

Elshu, a project of textile designer Lauren Frauenschuh, transforms knitwear into one-of-a-kind objects that speak to the truth of their making, celebrating the organic and painstaking process of placing each thread by hand. The minimalist design, made by tying strands of yarn on each re-purposed chair is reminiscent of the patterns in Rosemarie Trockel’s knitted paintings while also recalling utilitarian Bauhaus design. In the 1920s Bauhaus textile designer Gunta Stölzl wove upholstery fabric for tubular chairs similar to the ones made functional once more by Elshu. By transforming knitwear into a canvas for raw expression, Elshu invites the user or wearer to build on the intention and purpose of these works. 

Elizabeth Duffy’s project involves unbraiding braided rugs made from fabric remnants no longer useful due to deterioration through wear. After unfurling and ironing each segment, Duffy then reassembles them, resulting in unexpected configurations. Wearing/Tent (2020) suggests shelter, but the domestic is turned inside out as the fabric spills back into small pools of the original braided rugs on the outside of the tent. In Wearing/Sentinels(2020), the tenderness of Duffy’s project is particularly present as ironing boards are covered with rug remnants made from women’s stockings. Traces of working women’s bodies are imprinted in the fabric through holes and repairs that were attempted time and again. These works, according to the artist, serve “to acknowledge the labor of anonymous women makers through time.”  

Ruth Shafer explores the ways gender and class inform the bulk of domestic labor. Often rendered invisible, this labor is only perceived in its aftermath–a made bed, folded linens and clean laundry. Shafer pushes the viewer to think about the political implications of care, domesticity and the home. With Slipcover (2022), Shafer manifests an analogy in material form by merging the female figure with furniture. She explains, “furniture and the female body have a lot in common. Physically, there are arms, legs, a strong back and comfortable cushions to lean back on.” Slab (2024) according to Shafer “is both a tomb and an offering to those whose homes and bodies are no longer their own.” The rectangle of upholstery, reminiscent of a tombstone, a fallen beam, or detritus from a home destroyed in an unending cycle of warfare, collapses to reveal a ghostlike form just visible beneath the fabric. 


Heidi Blunt’s work eschews the elegant formality of traditional tapestries. Rather than aristocratic hunting scenes or visions of unicorns, the viewer is confronted with a dingy bathroom strewn with dirty underpants–a room where we are at our most vulnerable. Blunt brings together found and rescued textiles in GRWM: Hirsute (2023), destabilizing the social media trend “Get Ready With Me” by demonstrating the strenuous efforts made to rid her face of an unwanted lady beard, an act once held in shameful secrecy. The work lifts the curtain on this private ritual, creating space for dialogue and freedom, while also exploring conflicted feelings about facial hair, identity, and the gender norms reinforced through its removal. 

In Tomoe Tsutsumi’s performative work I want to fix your hole the artist humbly mends for the visitor a worn garment in need of repair. The hole and its repair return an object to usefulness in a gesture of care invoking Louise Bourgeois’ understanding of the needle. The visitors who participate are held in place for the time it takes Tsutsumi to examine the hole and then to mend it. Generating a conversation between the artist and the participant is the point of Tsutsumi’s work falling outside of the transactional discourse between tailor and customer. This work also subverts the discourse around art and its market. The final product is not simply a fixed garment, but also a work of abstract art that bears the handiwork of the artist in bold red thread.  Lisa Anne Auerbach Heidi Blunt Peter Coffin Elizabeth Duffy Elshu Victoria Fu and Matt Rich Raisa Kabir Vicky Kim Baxter Koziol Charles LeDray Ziddi Msangi Marcelline Mandeng Nken Janice Redman Ruth Shafer Gwen Smith Rosemarie Trockel Tomoe Tsutsumi Alexis Zoto[i] Pandora Tabatabai Asbaghi and Jerry Gorovoy, Louise Bourgeois: Blue Days and Pink Days (Milan: Fondazione Prada, 1997) 218.[ii] https://gladstonegallery.com/exhibit/fake-it-fake-it-till-you-fake-it/

Filed Under: Sofra Poetike

Agim Sulaj, mjeshtri që shndërron artin në thirrje universale, shqiptari me mbi 250 çmime ndërkombëtare

September 6, 2025 by s p

Albert Vataj/

Në horizontin e arteve pamore bashkëkohore, Agim Sulaj ngrihet si një figurë e pakrahasueshme, një penel që ka kapërcyer kufijtë e vendlindjes për të hyrë në panteonin e artistëve me famë botërore. Ai është njëkohësisht piktor dhe karikaturist, një krijues që ka ditur të ndërthurë estetikën me ironinë, bukurinë me mesazhin, shprehjen e shpirtit me kumtin e ndërgjegjes.

Sulaj është artisti shqiptar me më shumë çmime ndërkombëtare të fituara në fushën e arteve pamore. Me mbi 250 çmime të dokumentuara në konkurse, bienale dhe ekspozita ndërkombëtare, ai ka vendosur një rekord të papërsëritshëm për artin shqiptar. Çmimi i Parë në Festivalin Ndërkombëtar të Karikaturës në Porto (Portugali), Çmimi i Parë në “World Press Cartoon”, një nga garat më prestigjioze të karikaturës editoriale, si dhe dhjetëra çmime të tjera në Kinë, SHBA, Kore të Jugut, Turqi, Itali, Belgjikë, Francë, Greqi, Kosovë, Serbi, Rumani, Poloni, Angli, dëshmojnë shtrirjen e gjerë të suksesit të tij. Italia është bërë shtëpia e tij krijuese, ku jo vetëm ka fituar konkurrime të shumta, por është edhe pjesë e jurive prestigjioze dhe një figurë e respektuar në ekspozitat elitare.

Piktura e Agim Sulajt është e ngarkuar me një realizëm poetik e hiperrealist, ku drita, ngjyra dhe detaji flasin për një mjeshtëri të rrënjosur në traditën klasike, por të ripërtërirë me një sensibilitet modern. Karikatura e tij, nga ana tjetër, është shndërruar në një gjuhë universale të ironisë së ndritur: një metaforë që shpërthen plagët e kohës, një pasqyrë që nxjerr në pah absurditetin, një thirrje që kërkon reagim. Ndryshe nga karikatura e zakonshme që mjaftohet me të qeshurën, Sulaj ndërton një gjuhë simbolike e cila mbart peshën e një ligjërimi të plotë estetik.

I lindur në Vlorë, Sulaj fitoi çmimin e tij të parë që në moshën 19-vjeçare, në konkursin e revistës “Hosteni”. Pas studimeve në Akademinë e Arteve në Tiranë (1978–1985), ai nisi të shfaqej në skenën ndërkombëtare. Në vitin 1990, me veprën “Valixhja e emigrantit”, fitoi çmimin special në “Aydin Doğan International Cartoon Competition” në Ankara, një metaforë e fuqishme për fatin e emigrantit, temë që do ta shoqëronte gjatë gjithë krijimtarisë së tij. Në vitet ’90 u vendos në Itali, ku ekspozitat në Rimini (1992), Brindisi (1993) dhe më tej në Europë e botë, i hapën dyert e suksesit. Sot, krijimtaria e tij udhëton nga kontinenti në kontinent, duke mbetur një urë që lidh Shqipërinë me botën.

Veprat e Sulajt nuk janë kurrë të heshtura. Ato pushtojnë emocionalisht, rrëzojnë përgjumjen dhe thërrasin ndërgjegjen. Ai trajton plagët e njeriut modern: mërgimin, dhimbjen, ikjet, lotët, fyerjet, poshtërimet, por edhe nostalgjinë e fëmijërisë, mallin e vendlindjes, kujtimet që fisnikërojnë, sikurse është edhe një zë çështjeve globale të ambientalizmit, migrimit, por edhe thirrje për rizgjim të historisë kombëtare shqiptare përmes krijimit të veprave me tematika të kulmimeve të ngjarjeve dhe personazheve që përbëjnë rrugëtimin tonë në histori. Në pikturat dhe karikaturat e tij, çdo element, qoftë një valixhe e braktisur, një fëmijë që loz, një fytyrë e rrudhur, një simbol universal, bëhet gjuhë që përkthehet nga këdo, kudo.

Karikaturat e tij nuk janë thjesht vizatime satirike: ato janë një “ligjërim i heshtur” më i fuqishëm se çdo fjalim. Ai përdor ironinë për të nxitur ndërgjegjen, jo për ta mpirë atë. Sulaj i bën thirrje shpirtit njerëzor që të reagojë, të marrë përgjegjësi, të mos pajtohet me padrejtësinë. Arti i tij është një “kambanë estetike” që kumbon njëkohësisht me bukuri dhe revoltë.

Galeria e tij është ndër më të pasurat në artin grafik shqiptar dhe ndërkombëtar. Prej figurave historike te fëmijëria e risjellë me hollësi, prej plagës së refugjatit te ironia e groteskut politik, krijimtaria e tij është e gjerë dhe e gjithanshme.

Vepra e Agim Sulajt është një enciklopedi vizuale e njeriut dhe kohës sonë, ku secili gjen veten: qoftë si dëshmitar, qoftë si pjesëmarrës. Agim Sulaj nuk është thjesht një artist i dekoruar me çmime. Ai është një ambasador i shpirtit krijues shqiptar, një dëshmi se arti ynë mund të jetë konkurrues, përfaqësues dhe dinjitoz në arenën globale. Më shumë se talenti i tij personal, ai ka sjellë në sytë e botës një pasuri shpirtërore kombëtare, duke i dhënë artit shqiptar një emër të pathyeshëm dhe të lavdëruar.

Në fund, Sulaj mbetet një krijues që nuk pushon së ngrituri zërin. Me laps, penel, akuarel apo akrilik, mbi letër, kanavacë apo në vetëdijen tonë, ai vazhdon të na thërrasë: që të mos harrojmë, që të mos pajtohemi, që të mos ndalemi. Ai është dëshmi e gjallë se arti, kur është i vërtetë, bëhet jo vetëm pasqyrë e botës, por edhe forcë që e ndryshon atë.

Filed Under: Sofra Poetike

Prof. Shefkije Islamaj, metafora e gjallë e shpirtit të gjuhës dhe poezisë

August 22, 2025 by s p

Arben Iliazi/

Për profesore Shefkije Islamaj kisha dëgjuar të flitej nga profesori im i stilistikës në fakultet, Xhevat Lloshi, qysh nga mesi i viteve ’80. Prof. Xhevati thoshte shpesh gjatë leksioneve: “Shefkije Islamaj ka një numër aq të pasur ndihmesash në fushën e stilistikës së shqipes; ajo është sot studiuesja më e shquar e kësaj disipline. Mjafton për këtë të shihen vetëm librat, artikujt dhe recensionet që ka botuar, të cilat qoftë nga numri, janë më shumë sesa të çdo autori tjetër.”

Ky vlerësim i profesorit tonë të shquar për një profesore tjetër të shquar të Kosovës, duhet të evokohet sot, në kontekstin e moskomunikimit të kënaqshëm kulturor, shkencor dhe albanologjik, të të dy pjesëve të të njëjtit komb, dhe kur intelektualofobia është në rendin e ditës. Profesorë të tillë, janë ndërgjegjia e shqiptarëve, alter egoja e popullit tonë, që dinë të konstruktojnë optimizmin etik dhe shkencor, të besojnë te fuqia e talenteve kombëtare. Dihet që intelektualët e mëdhenj nuk bëhen me dekrete dhe as me gradime oborri. Ata janë të tillë, sepse u bënë të tillë, ata janë të veçantë sepse u shquan, u vunë në reliev, me anë të një pune dhe një vullneti të pazakontë, me anë të talentit të tyre të jashtëzakonshëm. Ndaj duhet t’i nderojmë pa fund intelektualët dhe studiuesit tanë të mëdhenj. Një popull që nuk nderon intelektualët, ka vetëvrarë të ardhmen e vet.

Tash vonë jam njohur me biografinë e plotë studimore shkencore, hulumtuese dhe krijuese të Prof. Shefkije Islamajt, kryeredaktore e revistès shkencore tè Institutit Albanologjik “Gjurmime Albanologjike”, jo vetëm gjuhëtare e mirënjohur dhe studiuese në fushën e stilistikës, estetikès sè gjuhès dhe ligjèrimit, por edhe një studiuese par excellence e letërsisë, me dhjetra tituj studimorë në lëmë të gjuhës e stilit të shkrimtarëve, si:

1. Çështje të sinonimeve në gjuhën shqip. Monografi, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 1985, 145 faqe.

2. Fjalor i fjalëve të huaja (bashkautore), Instituti Albanologjik, Prishtinë, 1987, 667 faqe.

3. Gjuha dhe stili i Jakov Xoxës. Monografi, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2000, 420 faqe.

4. Kultura gjuhësore dhe përdorimi estetik i gjuhës. Përmbledhje studimesh e trajtesash, ”Toena”, Tiranë, 2002, 440 faqe.

5. Gjuha, ligjërimi dhe fjala. Përmbledhje studimesh e trajtesash, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2004, 300 faqe.

6. Gjuha dhe identiteti. Përmbledhje studimesh e trajtesash, ”Toena”, Tiranë, 2008, 333 faqe. Libri ka fituar më 2008 Çmimin ”Pjetër Bogdani” të Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës si vepra më e mirë e vitit në të gjitha zhanret.

7. Gjergj Fishta, Gjuha dhe stili. Monografi, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2012, 528 faqe.

8. Gjuha – teksti dhe konteksti, Përmbledhje studimesh e trajtesash, Instituti Albanologjik, Prishtinë, 2015, 370 faqe.

9. Studimi për stilistikën e veprave të Rexhep Qosjes, me titull “Ligjërimi, gjuha dhe stili në krijimtainë letare moderne dhe postmoderne të Rexhep Qoses”.

Intelektualët nuk janë mbinjerëz, ata identifikohen pikërisht si njerëz të vërtetë , synojnë të arrijnë në brendësinë e njeriut dhe jo të dalin jashtë tij.

Në veprimtarinë e gjerë studimore të prof. Shefkijes ndërhyn papritur arti. Nè vitin 2004 profesore Islamaj ka botuar nje roman me titull “Mos më thuaj se më ke parë ëndërr”, (Shtepia Botuese Toena), por jam befasur, sinqerisht, kur kohët e fundit më ranë në dorë disa krijime poetike të saj, të botuara te “ExLibris” dhe organe tè tjera.

Thuhet që fjalët janë metafora të mendimeve, që gjuhët fonetike janë metafora të veçanta të shpirtit të popujve. Por prof. Shefkija, në këtë rast, mund të cilësohet metafora e gjallë e vetëvetes dhe e të tjerëve. E shpirtit të gjuhës dhe e poezisë.

Ajo vjen me vargje plot sinqeritet dhe spontanitet, si pranim i të thjeshtës dhe njerëzores, që shprehin qëndrime dhe gjendje ekzistenciale, me prirje të theksuar drejt meditimit dhe larg patetizmit.

“Sot më janë reshur kujtimet e s’më zë vendi vend/ pa kusht dorëzohem me zemër, me fjalë e kuvend”, thotë autorja në poezinë “Valë kujtimesh”.

Prof. Islamaj shfaq një frymë romantizmi dhe në disa poezi të kujton lirikën e Naimit:

“Drita e nurit tënd zgjon smirën e shtojzovalleve/

Zemra jote zbut rrëke lumi që derdhen maleve”.

(Rinës sime)

Poezi të tilla mund të quhen pa frikë edhe poezi të imazhit, sepse të përcjellin menjëherë në përfytyrim një pamje. Elementët e natyrës që përzgjidhen nga autorja jepen për t’iu përshtatur gjendjes shpirtërore të përshkuar nga ekzaltimi e admirimi. Kjo shkrirje veprimesh e elementësh krijon harmoninë e përgjithshme të pamjes, të cilën duket sikur lexuesi dhe poetja e kundrojnë duke qëndruar diku palëvizshëm:

“Sot kujtimet më shtegtuan te sofra e nanës në një të diel,

te djathi i njomë, qepa e re e qumështi i deles i sapomjel‘.

Në dhomën dritëpakë ndjeva erën e mokthit varur n’mur,

pashë edhe kullën e gjyshit, nga ai endur e gdhendur, me gur’.

Sot iu dorëzova dhembjes, mallit e kujtimeve plot jetë e mirësi,

dhe “fajin” ia lashë lotëve që m’rrodhën dhe ditës me re e shi.

Ktheva dhe kokën kah shpati majë fshati me shumë shpirtësi,

ku mes qetësisë e flladit pushojnë e dritësohen prindërit e mi”.

(Mall)

E veçanta e poezisë së Islamajt është se, edhe pse elementët natyrorë me të cilët mbushet janë konsumuar në përdorim të shumtë nga poetja, ato ruajnë vlerën e një përdorimi të natyrshëm.

Në disa poezi të tjera elemente natyrorë si retë, ngjyrat, lulet, etj. përdoren dendur në funksion të metaforës, ndonjëherë dhe të shpirtëzimit:

“Ballë meje, tej mbi pullazet harkore e të kuqe

retë ngjyrë koralesh luajnë me naze e huqe

E bardha dhe e hirta këmbehen lehtë e shpejt

ndërrojnë ngjyrë e përndahen sikur mbi det”.

(Duke pritur shiun)

Në shumë poezi të tjera autorja thuajse shkëputet prej elementeve natyrorë e kozmikë , prej natyrës së saj romantike, duke bërë një hap cilësor stilistik, duke transmetuar ndjesi që janë larg ngazëllimt dhe duke medituar përmes vargjeve, që autorja i quan “aforistikë ”.

“Vjen një kohë kur e kupton

Se heshtja e të vdekurit godet

Më fort se fjala e të gjallit kur flet”

(Vjen një kohë )

“Kanë thë në se

Fjala ka zjarrin e vet, ruaje mos fiket

Po u shua një herë vështirë rilind e ndizet.

Mbetet përherë veç fjala që nuk thuhet

Për t’treguar se është e jona e në ne ruhet”

(Fjala)

Gjith poezia e Shefkije Islamajt mund të lexohet si një energji pozitive, si një vetperceptim ekzistencial, që vjen prej dëshirës dhe përjetimeve personale, për të sjellë ngjyra të kthjellëta gë zimi dhe ndryshimi.

“Më thuaj

nanë, kur më solle në këtë jetë, a hoqe shumë,

a shtere kroje e puse pikë më pikë deri në fund?

A çave mure, a grithe tokë kur dola n’dritë unë,

apo shembe kodra, shkëmbinj e trande katund?”

(Çast malli)

Vargje e saj të rregullta dhe rimat, shpesh herë të puthura, por edhe strukturat polistrofike të poezisë dhe renditjet enumerative, duhen parë në funksion të kuptimit, dhe mendoj se janë përdorur për të rritur emocionalitetin. Në hijeshinë e natyrshme të një leksiku të zakonshëm, por të pasur dhe të zgjedhur me sqimë, poetja ka shfrytëzuar bukur mirë edhe mjetet e fonetikës poetike, për t’i dhënë emocion përfytyrimit, duke përcjellë te lexuesi mahnitjen për vlerën e të thjeshtave, paganizmin modern, njerëzit, pemët, lulet, yjet, qiellin, retë, me një prapavijë të mendimit filozofik.

Filed Under: Sofra Poetike

REVISTA AMERIKANE (1928) / SHQIPTARËT LYEJNË JELEKËT E BARDHË ME TË ZEZË QË NGA VDEKJA E GJERGJ KASTRIOTIT — TREGIM NGA ANNA MILO UPJOHN

August 4, 2025 by s p


Burimi : American Junior Red Cross News, shtator 1928, faqe n°4
Burimi : American Junior Red Cross News, shtator 1928, faqe n°4

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 4 Gusht 2025

“American Junior Red Cross News” ka botuar, në shtator të 1928, në faqet n°3 – 4, tregimin asokohe të Anna Milo Upjohn (artiste, ilustruese dhe autore amerikane) rreth historisë së “Jelekut të Skënderbeut”, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Jeleku i Skënderbeut

Nga Anna Milo Upjohn

Vizatimet nga autorja 

Burimi : American Junior Red Cross News, shtator 1928, faqe n°3
Burimi : American Junior Red Cross News, shtator 1928, faqe n°3

Pesëqind vjet më parë, një djalë i quajtur Gjergj Kastrioti u përkul mbi murin e kështjellës së të atit dhe shikoi në thellësitë e grykës poshtë. Ai mund të shihte një dhi të vogël të bardhë larg, pak mbi vijën e mjegullës që fshihte fundin e humnerës. Ajo po hante gjethet e freskëta të një kaçubeje që kishte lëshuar rrënjë në një shkëmb të çarë. Gjergji e shikoi i magjepsur. A do të përpiqej të ngjitej më lart ? Po, e bëri. Të paktën ngriti kokën. Por kur pa murin e pjerrët me gurë që ngrihej mbi të, ajo tundi bishtin dhe u hodh poshtë. Atje, shpejt u humb nga sytë. Gjergji qeshi dhe u bërtiti vëllezërve të tij që luanin në oborr se as një dhi nuk mund të ngjitej në murin e kështjellës.

Në kështjellë kishte një grup fëmijësh. Sa të sigurt ndiheshin atje lart nën qiell ! Babai i tyre ishte një Princ i fiseve malore shqiptare që e quajnë veten “Burrat e Shqiponjave”. Fortesa e tij ndodhej mbi Shkëmbin e Krujës, me malet që zbrisnin pjerrët prej tij. Vetëm nga njëra anë një shteg i thyer të çonte deri te porta. Përgjatë saj, një tufë kuajsh malorë nervozë dhe kalorësit e tyre u çonin furnizime, armë dhe mesazhe banorëve të kështjellës.

Shumica e burrave vishnin jelekë të shkurtër prej leshi të bardhë, me mëngë që shtriheshin deri në bërryla, të zbukuruar me xhufka të mëdha të bardha në shpatulla dhe jaka katrore me thekë që u arrinin deri në bel. Nëse binte shi i madh, siç ndodhte shpesh në Shkëmb, ata i tërhiqnin jakat e rënda lart mbi kokë, duke i kaluar thekët dhe duke i mbajtur fort midis dhëmbëve. Kjo ua linte duart e lira për të përdorur armët. Dhe armët ishin thelbësore në ato ditë. Princi Kastriot ishte shpesh në betejë, dhe me të edhe Burrat Shqiponja, duke u përpjekur të sprapsnin turqit që po pushtonin gjithnjë e më shumë vendin.

Në një cep të kështjellës, një kullë e madhe prej guri të bardhë shquhej në sfondin e shkëmbit gri. Kjo ishte kulla e vrojtimit. Nga ajo, mund të shihje Shqipërinë, malet e pjerrëta, fushën përvëluese dhe kënetat me avull, deri në det, i cili dukej i lagur nga rrezet e diellit përgjithmonë, pavarësisht se sa i errët ishte Shkëmbi.

Çdo rrugë dhe shteg ishte i dukshëm nga kulla, sepse malet ishin prej shkëmbinjve të zhveshur, përveç vendeve ku ishin mbjellë ullishte pak poshtë kështjellës. Për kilometra përreth asnjë armik nuk mund të afrohej pa u parë. Kështu që njerëzit në kështjellë ndiheshin të sigurt, megjithëse e dinin se kishte armiq në vend.

Gjergji, vëllezërit dhe motrat e tij luanin në oborrin e madh dhe hidhnin gurë mbi mur, duke i dëgjuar të tingëllonin në thellësi. Shpesh ata ngjiteshin në kullë dhe shikonin nga lart fshatarët që mblidheshin rreth “Krujës” së madhe, ose Burimit, me enët e tyre të ujit, duke ndaluar për të folur për ushtrinë e turqve që po pushtonin ultësirën.

Kështu gjërat vazhduan me vite. Por një ditë, kur Gjergji ishte nëntë vjeç, ndodhi diçka e tmerrshme. Më në fund, kështjella e fortë u mor dhe Princi me familjen e tij u zunë robër. Sulltani turk e la Kastriotin të vazhdonte të jetonte në kështjellën e tij në Krujë, por i mori katër djemtë e Princit me vete në shtëpi, me mirëkuptimin se për sa kohë që Kastrioti nuk do të rebelohej kundër Sulltanit, djemtë do të ishin të sigurt, por nëse do të kishte një kryengritje në Shqipëri, ata do të vriteshin.

Sulltani dhe robërit e tij të rinj udhëtuan nëpër Maqedoni, e cila tani është pjesë e Jugosllavisë, deri në Adrianopojë, atëherë kryeqyteti turk. Do ta gjeni në hartë në jug të Bullgarisë.

Gjergji ishte një djalë i sjellshëm dhe trim, i shpejtë në mësim. Ai fitoi zemrën e Sulltanit, i cili ishte i mirë me të dhe e rriti me fëmijët e tij. Pallati në Adrianopojë ishte shumë i ndryshëm nga kështjella në Krujë. Fillimisht, ai ndodhej në fushën e nxehtë në vend të malit të freskët. Dhe ishte i mbushur me një luks të butë që nuk ekzistonte në shtëpinë mbi Shkëmb. Ishte e bukur me mermere dhe mozaikë, me kopshte dhe shatërvanë. Kishte qilima dhe perde, mëndafsh dhe parfume që Gjergji nuk i kishte njohur kurrë. Ai nuk i harroi kurrë prindërit e tij në Shkëmbin e dashur, por që kur ishte vetëm nëntë vjeç, shpejt e humbi mallin për shtëpinë dhe filloi të bënte miq rreth tij. Sulltani i dha një emër të ri, Skënderbej – “Skënder”, që do të thotë Aleksandër, sepse nëna e Aleksandrit të Madh kishte qenë shqiptare, dhe “beg” ose princ, sepse ai ishte me rang të lartë.

Kështu që Skënderbeu e filloi jetën e tij të re me gëzim. Ai mësoi të kalëronte, të gjuante dhe të luftonte. Kur ishte tetëmbëdhjetë vjeç, Sulltani e vuri në krye të një ushtrie dhe e dërgoi në Azinë e Vogël, të cilën do ta shihni se nuk është larg.

Ndoshta Skënderbeu do të kishte mbetur gjithmonë miku i Sulltanit nëse vëllezërit e tij do të ishin trajtuar me mirësi. Por kur babai i tij, Gjon Kastrioti, vdiq, Sulltani i helmoi të tre dhe aneksoi Shqipërinë në perandorinë e tij. Pas kësaj, Skënderbeu ecte me zemër të zemëruar nën armaturë. Dhe kur Sulltani kishte një luftë të re në duar dhe dërgoi kapitenin e ri për të luftuar hungarezët, ai kërkoi një shans për t’u arratisur.

Skënderbeu marshoi në veri deri në Nish, tani një qytet i Jugosllavisë ; por me hungarezët nuk pati asnjë grindje. Zemra e tij nuk ishte në këtë çështje. E tëra çfarë ai donte ishte të ishte i lirë, i lirë të kthehej te populli i tij, të cilin tani e dinte se ishte i palumtur dhe i shtypur. Ai donte të shpëtonte nga jeta e butë e Adrianopojës dhe të kthehej në Shqipëri midis shkëmbinjve dhe Burrave të Shqiponjave me jelekët e tyre të bardhë, duke i ndihmuar ata të rifitonin lirinë e tyre. Në ushtrinë e tij kishte shumë shqiptarë që, ashtu si ai, ishin marrë në Turqi si robër dhe ishin detyruar të luftonin për Sulltanin. Këta burra iu bashkuan Skënderbeut dhe së bashku ikën përmes Serbisë dhe përmes kalimeve të rrezikshme malore në Shqipëri.

Populli zbriti nga malet dhe u dynd drejt Skënderbeut. Turqit u dëbuan nga vendi dhe për njëzet e pesë vjet, aq sa jetoi Skënderbeu, Shqipëria ishte e lirë.

Kështu që Gjergj Kastrioti u kthye në Krujë për të qenë ndihmësi dhe heroi i popullit të tij. Kur ai vdiq, hidhërimi i fiseve të Shqipërisë së Veriut ishte aq i madh saqë i lyen jelekët e tyre të bardhë me të zezë, dhe kështu i veshin ato edhe sot e kësaj dite. 

Do ta shihni jelekun e Skënderbeut kudo në Shqipërinë Veriore : te barinjtë e kodrave ; te burrat e shumë fiseve që vijnë në treg mbi kuajt e tyre të fuqishëm, me jakat e thella të varura mbi kokat e tyre për t’i mbrojtur nga shiu ose dielli ; dhe te metalpunuesit dhe fermerët e Krujës që rrinë pranë burimit të madh që ende rrjedh nga shkëmbi poshtë kështjellës së rrënuar.

Burimi : American Junior Red Cross News, shtator 1928, faqe n°2
Burimi : American Junior Red Cross News, shtator 1928, faqe n°2

Filed Under: Sofra Poetike

Roza Eshkenazi, mbretëresha e “rebetikos” dhe lidhja e saj me shqiptarët

July 26, 2025 by s p

Akademik Vasil S. Tole/

“Këngët çame” (tsamiko), të kënduara nga Roza Eshkenazi dhe disqet e saj të publikuara nga BALKAN PHONOGRAPH RECORD-USA të drejtuara nga Ajdin Leskoviku, janë dokumente unike të historisë sonë muzikore

I. Këngëtarja greke me origjinë hebreje Roza Eshkenazi (1895-1980) është tashmë një fenomen muzikor botërisht i njohur, emri i së cilës lidhet me interpretimin e muzikës urbane të qyteteve greke e turke, që kulmon me stilin muzikor të quajtur “rebetiko”, i cili prej vitit 2017 është edhe pjesë e Listës Përfaqësuese të Trashëgimisë Jomateriale të UNESCO-s.

Shih https://ich.unesco.org/en/RL/rebetiko-01291

Rebetikoja është një dukuri muzikore dhe kulturore e lidhur drejtpërdrejt me këngën dhe vallen e përhapur fillimisht ndër shtresat urbane të qyteteve. Këngët rebetiko sot përbëjnë referenca të paçmueshme për zakonet dhe traditat e një mënyre të caktuar jetese.

Roza ka interpretuar rreth 350 këngë, (ndër to 300 këngë në disqe për COLUMBIA dhe HMV), disa thonë më shumë, e disa më pak, por ajo që është e rëndësishme është fakti që ajo i ka vënë vulën stilit “rebetiko”, ashtu si e madhja Ella Fitzgerald stilit Jazz në muzikë. Sipas Charles King, këngët e Rozës ishin kolona zanore e një bote në të cilën njerëzit kishin lindur e jetuar në mjerim, ishte një version egjenian i bluzit, i kënduar në greqisht dhe turqisht.

Repertori i saj përfshinte këngë popullore, sidomos nga Greqia, Smirna (Izmir), Armenia, Izraeli, dhe të traditës sefardike në Spanjë etj. Në repertorin e saj janë edhe disa këngë të trashëgimisë muzikore epirote dhe çame. Biles një ndër dy këngët e para që ka regjistruar në disk, njera ishte kalamatiano dhe tjetra tsamiko. Në autobiografinë e saj, ajo kujton kohën kur ka regjistruar dy këngët e para në disk: … sapo e dëgjova këtë, më mori malli… po hidhja valle nga gëzimi… do të bëja një disk! Ia tregova menjëherë ku banoja. Të nesërmen erdhi bashkë me Salonikiós-in, sepse atëherë punonin bashkë, dhe sollën një mandolinë të vogël, sepse Toúntas luante në mandolinë, për një provë. Të thoshin: “Do të këndosh një këngë kalamatiano.” “Çfarë është kalamatiano?” pyeta. Nuk dija fare çfarë ishte, ishte hera e parë që e dëgjoja. Salonikiós më tha: “S’ka rëndësi nëse nuk e di çfarë është… do ta mësosh, dhe do ta këndosh bashkë me një tsamiko.” “Tsamiko…?” thashë, “as atë nuk e di çfarë është. Për Zotin, nuk e di çfarë është një tsamiko…” Dhe fillova të qaj! “Do ta mësosh,” më thanë, “do ta mësosh, dhe do t’i këndosh shumë bukur, sepse ke një zë të mrekullueshëm.” Dhe në fakt e mësova, shumë shpejt, dhe pas pak kohe, në kompani, në Columbia, në fabrikë, këndova “Mantili kalamatiano” dhe “Koftin Eleni tin elia” – zoti Toumbakáris e mban mend mirë, ishte aty në atë kohë. Ajo ishte disku im i parë, me një këngë në një anë dhe tjetrën në anën tjetër.

Një tjetër këngë çame është “U mbush Parnasi plot me re”, siç shkruhet në kopertinën e diskut. Edhe pse kënga nuk është kënduar në shqip, promovimi prej Roza Eshkenazit i traditës çame është jo vetëm një shkollë interpretimi e kësaj muzike, por dhe një nderim që i bëhet kësas trashëgimie brenda korpusit të këngëve që ajo ka kënduar. Në këtë mënyrë, kontributi i saj i bashkohet atij të kompozitorit Nikos Skalkotas (1904- 1948), që ka shkruar vallen “Tsamiko”, nr. 21 nga vepra “36 valle greke” për orkestër, apo “Tsamiko” të Christos Leontis (1940-2023) etj.

Teksti më poshtë:

U mbush Parnasi plot me re

Në fshatra bën shtrëngatë.

Ti, moj Dhjamandë, ku po shkon

vetëm në këtë natë?

Po shkoj të gjej ujët që s’vdes

ilaç pavdekësi

T’ia jap atij që kam sevda,

që vdekja mos t’i vijë

Συννέφιασε ο Παρνασσός

Βρέχει στα καμποχώρια

Και σύ Διαμάντω νύχτωσες

Που πάς αυτή την ώρα

Πάω γι’ αθάνατο νερό

Γι’ αθάνατο βοτάνι

Να δώσω της αγάπης μου

Ποτέ να μην πεθάνει

Tipike për melodinë e kësaj kënge që vjen nga tradita çame në muzikë është thjeshtësia melodike modale e ndërtuar mbi 5-6 nota, me një tingull nëntonik, marrëdhënia mes solistes dhe korrit, kjo një formë antifonike arkaike, e ngjashme me vallet shkodrane të shtregullave etj.

•Këngën e dëgjoni falë koleksionistit Ilia Piperi, falenderoj për përkthimin prof. Aristotel Spiro.

II. Referuar biografisë zyrtare të Roza Eshkenazit, në vitin 1955 regjistroi rreth 40 këngë në Stamboll me shqiptarin Ayden (Ajdin) Leskovikun.

Shih: https://www.gazeteduvar.com.tr/…/bir-istanbul…

Asllani, vëllai i Selim Leskovikut, klarinetistit të shquar të sazeve të Shqipërisë së Jugut, në USA, përgjatë viteve 1940-1950 me shtëpitë e tij diakografike MI RE RECORD dhe BALKAN PHONOGRAPH RECORDS punoi me një rrjet të gjerë muziktarësh shqiptarë, greke, armenë, bullgarë e turqishtfolës në Nju Jork dhe promovoi regjistrime të bëra si në vend dhe jashtë, veçanërisht në Stamboll, duke përfshirë këtu një shfaqje të shkëlqyer të Rosa Eskenazi dhe Udi Hrant. Edhe pse tregu i muzikës shqiptare ishte një treg i vogël, Ajdini promovoi disqe me muzikë popullore të regjistruara në Nju Jork dhe Tiranë, për bashkatdhetarët e tij.

Shih https://www.discogs.com/label/239867-Balkan…

Siç shohim në foton e diskut me titull “Këngë dhe valle greke” të interpretuara nga Roza Eskenazi, ajo qendron në qendër të orkestrës. Në të majtë të fotos, më këmbë është Ajdin Leskoviku dhe personi me violinë është Sabri Fehimi, vëllai i kryekëngëtares Hafize Leskoviku. Është një foto historike me plot kuptimin e fjalës, ku gjenden së bashku mjeshtrat e muzikës ballkanike ng Shqipëria, Greqia, Turqia, Armenia etje. Ky disk i financuar dhe promovuar nga Ajdin Leskoviku përmban këto këngë e valle:

Krahu A

1. EJA QË TË RRIMË BASHKË – çifteteli

2. AMANE ÇIFTETELI ALLA / STIL STAMBOLLI

3. KALOI MESI I NATËS – Kalamatiano

4. SA HERË MË KE GËNJYER – Kalamatiano

5. BAM BUM MITRUA – Kalamatiano

6. MINORE IZMIRI

Krahu B

1. THUAJA S’KE Ç’HUMBET – Çifteteli e shtruar

2. ATHINUSHE – E shtruar

3. HANËMKAT E BUKURA – Çifteteli

4. MARIKA NË ATHINË – Karsilama

5. S’DUA TË MË MARRËSH NUSE – LËRMË – Zejbeke

6. SADO TË RËNDA QOFSHIN PRANGAT – Zejbeke

Këto sa shkruam, janë vetëm një hyrje e thjeshtë në kuptimin e larmisë kulturore të muzikës ballkanike pas hyrjes së veglave të temperuara evropiane në muzikën popullore të vendeve të caktuara. Mbetet akoma shumë për të hulumtuar në repertorin e gjerë të Roza Eshkenazit për të parë të tjera përkitje mes kulturave tona.

E them këtë pasi flitet se Roza ka bërë turne koncertesh edhe në Shqipëri në vitet 1930,, gjë që mbetet për tu parë më tej. Shih https://www.thenationalherald.com/born-to-sing-the…/

Akoma më tepër hulumtime kërkon veprimtaria unike e Ajdin Asllan Leskovikut dhe e kompanisë së tij Balkan Phonograph Records.

Veprimtaria e Roza Eshkenazit vijon të ngjall kureshtje në çdo kohë. Në vitin 2008, regjisori Roy Sher realizoi dokumentarin My Sweet Canary, një bashkëprodhim ndërkombëtar që ndjek tre muzikantë nga Greqia, Turqia dhe Izraeli në kërkim të historisë së Rozës. Filmi doli në pranverën e vitit 2011.

Historia shqiptare e Rozës është më e reja syresh!

Filed Under: Sofra Poetike

  • « Previous Page
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • …
  • 132
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • NDAA i SHBA-së dhe pozicioni i Kosovës në arkitekturën e sigurisë
  • Alis Kallaçi do të çojë zërin dhe dhimbjen e “Nân”-s shqiptare në Eurovision Song
  • Garë për pushtet…
  • Njëqind vjet vetmi!
  • “Shënime për historinë antike të shqiptarëve”*
  • Si funksionon sistemi juridik në Shqipëri dhe pse ai ka nevojë për korrigjim?
  • Emisionet postare festive të fundvitit në Kosovë
  • JAKOBSTADS TIDNING (1939) / MBRETI ZOG, SHUMË BUJAR ME BAKSHISHE. — EMRI I TIJ NUK DO TË HARROHET KAQ SHPEJT NGA PRONARËT DHE PERSONELI I HOTELEVE NË VARSHAVË.
  • HAFIZ SHERIF LANGU, DELEGATI I PAVARËSISË TË CILIT IU MOHUA KONTRIBUTI PËR 50 VJET ME RRADHË, KLERIKU DHE VEPRIMTARI I SHQUAR I ÇËSHTJES KOMBËTARE
  • RIPUSHTIMI I KOSOVËS – KUVENDI I PRIZRENIT 1945
  • Nikola Tesla, gjeniu që u fiksua pas pëllumbave dhe u dashurua me njërin prej tyre
  • Bahamas njeh Kosovën!
  • Legjenda e portës shkodrane, Paulin Ndoja (19 dhjetor 1945 – 16 prill 2025) do të mbushte sot 80 vjeç
  • “Roli dhe kontributi i diplomacisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut nga pavarësia deri sot”
  • Marie Shllaku, kur një jetë e re u shndërrua në përjetësi kombëtare

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT