XHUBLETA

Gjashtë xhubletat e jetës tënde,

ku i çove grua?

Vallë i trete dhe i lave

me kripën e lotëve derdhur?!

Mos ndoshta djalli t’i gëzojë,

si gjashta rrethuar në ar gishtit tënd?!

Apo në diell i tere, i dogje, i vyshke,

si këmbanore të braktisura?!

Vallë mola t’i breu,

duke prit rradhën e të mirës,

rradhën e të mirës mas të mirës,

që nuk erdhi kurrë?!

Grise pra, damkën e gjashtës

mbi shpinën tënde grua!

Ngrihu dhe hidhi tej

gjashtë xhubletat e jetës tënde.

Hidhi…

Njësoj si teshat e të vdekunve.

DROMCA

Dromcat e shpirtit të tij,

shkëputen nga toka e më arrijnë.

Më kapin prej flokësh

e duan të më heqin xarrë.

M’u në fyt më fusin thonjtë

e më mekin frymën.

Uh! Nxirë e sterosur,

marr ngjyrën e duhmës së hukatjeve të tij,

mbi qelqin e syve të fikur.

Ah! Jam ulur mbi një kokë.

Rastësisht, padijeni, por pikërisht

në vertikalen time,

dergjet thellë koka e prerë…

Të dy jemi bërë si skaje drejtëze.

Tërheqim e tendosim

me dhunë njëri- tjetrin.

Ah! Më shemb kjo dijësi,

por s’kam ç’bëj,

do vazhdoj të ulem mbi kokën e tij.

Do kacafytemi gjatë mik,

ndaj, pak mëshirë..

Nuk është faji im,

që ti le kokën nën mua

e unë ulem mbi…

Ndaj, ma liro pak fytin.

Mblidhi dromcat e tua,

ngecur fijeve të mia

dhe më ler të frymojë.

Pak ajër mik… të lutem pak ajër!

Është koha ime…

BALTË DHE UJË

Ujis ngadalë, shtruar pa ngut,

kokat tuaja ngulur baltës së ngjeshur.

Nga koka rritet trupi apo prej trupit koka,

ku është rrënja dhe fara ku!?

Qetësisht malaks fytyrat tuaja verdhur meit

dhe shoh të zgjaten tërkuz vetëm flokët.

Po ku janë gjymtyrët, që nuk po e shqyejnë baltën

dhe të hedhin shtat si bimë dheu.

Ende pikëloj ujë, dhé e gjak,

që koka të rrisi trupin, e trupi kokës t’i bëj lak.

Nga balta në baltë, nga fryma në frymë,

bimë të harlisura e vyshkura jemi.

Po po, kaq pak…një kokë ngulur në baltë.

NËNVETJA

Nga nënvetja ime shpërthejnë rrënjë të forta,

tufëza të imta, zhardhokë gjithëfarsoj.

Dhe unë, me këmbet bëre hark, i rrethos si një gardh gjigand.

Nga brinjët dalin trungje e degë të harlisura,

që hedhin e hedhin shtat.

Ndërsa duart i bëj hark kurore,

ormisur gjethe e lule deri në qiell.

Nga nënvetja ime lind jeta, vetë dashuria,

e derdhur në forma njeriu,

e derdhur në forma dhembshurie.

PRANVERË

Mbi velin e kaltër shtrohen sofra lulesh,

krahët e mëndafshta të puhizave

na dhurojnë aromat

që u shuejnë etjen shpirtnave.

Flladet shërojnë plagët e zogjve

që shkrihen ndër melodi  t’pafund.

Pranverë,

  ti stinë e dritës dhe e melodisë së jetës.

LAMTUMIRA E STINËS NË IKJE

Cegmi shtyn

kah viset e ngrohta të jugut

grinë e heshtun të qiellit.

Nji flauri rosash t’egra

kalon me kuje nalt,

lamtumirë e stinës në ikje.

NË ZEMËR MË NGRINË NJI PLAGË

Ktheva në shtëpi

Si gjethi i zverdhun

Qi era hjedh për dhe.

Ndigjoj trokitjet e nallave të nanës

Në oborrin e shtëpisë së heshtun

Si kumbimet e bekueme

Qi binin mbi fmininë time.

Ajo s’asht ma.

Dhe as qeni nuk asht,

I miri im!

E mbyti malli.

Tani po përtypi

Lehjet e tij të mirëseardhjes

Si kafshata të njelmëta malli.

Vetëm kumbulla, po,

Më përshëndet me nji fëshfërimë të blertë

Qortimi prozhmues.

Në zemër më ngrin nji plagë

Prej bryme e bore

Rishtas e hapun.

Poezi nga Anton Çefa

NË KËRKIM TË FJALËS SË URTË

Me nji shkallë qi m’çon jashtë kohe 

Ngjitem shtat fill mbi qiell

Në kërkim të Fjalës së Urtë,

U ngjall apo s’u ngjall

U mbrue apo s’u mbrue ai brumë i urtë i fjalës

E zbres shtat pash nën dhe, e zbres e ngjitem

Në kërkim të fjalës së urtë

E zbres e ngjitem në nji shkallë qi m’çon jashtë kohe,

Po fjalën e urtë nuk e shqipton askush,

Fjalën e urtë qi dhemb në gjoks

E ther mendimin, atë ma të fismin

E ther mendimin e plagës qi lëngon mu n’zemër të tokës sonë.

A thue nga alkimi e kohës së pakohhë, 

E asaj kohe të çmendun

I ka humbë pesha urtisë së gurtë të fjalës,

A thue nga alkimi e kohës së pakohë

I ka humbë pesha gurit t’urtisë së malit ?

*

Ju orkauj qi më rrini

Te kambët e kohës sonë të çoroditun

E më flisni me za Kasandre pa pushim

E shpallni me zhurmë e bujë

Se frut i urtë i fjalës ka ra

Siç bie nji frut i kalbun nga degë e pemës

Se guri nuk qenka ma i randë n’ vend të vet

E ai nuk qenka i randë as në dhe të huej

Shporrnju u tham, si Edgard Poe  dikur korbit të zi

Mbi bustin borë të bardhë të Palladë Atenës,

Shporrnju nga busti i bardhë i  fjalës e i kohës.

Po rishtas zani i tyne, ai za Kasandre

Gjimon kërcnues e ndjell kumbonët e vdekjes

E kumbonët bien në nji anë përzishëm

Përzishëm bien për vdekje të fjalës së urtë

Qi ra e bie nga pema si frut i kalbun

Kur unë në zgrip të fjalës sime, mu në zgrip

Pres se po bie nga pema frut i pjekun

I fjalës së urtë, i fjalës së ringjalljes

Për ty, o toka ime e djegun.

A thue nga alkimi e kohës së pakohë

I ka humbë pesha gurit të urtisë së fjalës

I ka humbë pesha gurit t’urtisë së malit?

*

Ju orakuj qi shpallni me zhurmë e bujë

Se s’ka ma peshë urtia e gurtë e fjalës,

Nuk mbin ma bar mendimi t’pjekun

E thahet bima e fisme e fjalës

E urta bimë e fjalës.

Shporrnju prej vargut tim, shporrnju që  këtej

 E qafën thefshi në kapërcyell të shtegut të lig të kohës,

Se mue urtinë e fjalës ma mësoi nji plak i bardhë

Me dy kokrra gruni në çdo qelizë të fjalës.

“Ç’do komb, – tha  ai, – shkon udhës së kalvarit

E zbret e ngjitet prap, Sizif mundimesh të pathana,

çohet e rrxohet golgotave të kohëve

E atje pret kryqzimin e mbas çdo kryqzimi

Vjen fjala e urtë e ngjalljes, bekimi urtë  i saj.

Kështu edhe për ty, o Tokai me e djegun

O toka ime e idhtë, o toka ime e ambel,

Do të rritet nji ditë bima e urtë e ngjalljes,

Bima e urtë e jetës. 

Aleksandër Çipa/

I kishte territoret e veçanta të vetvetes: atë të poezisë dhe radiofonisë, të ligjërimit poetik dhe komunikimit publik. I mbajti këto territore të mbështjella në modestinë natyrale të vetvetes si raport me të tjerët dhe publikun. Vetëshquhej në zë dhe në fjalë. I donte perimetrat e gjerë duke qenë besnik rigoroz i perimetrave të ngushtë, duke spikatur si qytetar artist e gazetar dhe duke ushqyer ambicien e artistit si qytetar. Demir Gjergji është një poet që udhëtoi pa stacionime të gjata dhe pushime të kota, në poezi. Ai qëndroi gazetar i fjalës dhe mendimit në radio, duke mos e zbehur kurrë emocionin e timbrit dhe theksimit komunikues para mikrofonit. Demir Gjergji ishte respektues i emocionit të tjetrit dhe shtues i emocionit të vetes. E kërkoi progresin estetik të fjalës në kohë të vështira dhe në kohë të padëgjueshmërisë. Me gjuhën e tij të brendshme kërkoi dhe këmbënguli pa e hequr kurrë veshjen e modestisë si virtyt njerëzor, për të gjetur dhe zotëruar intuitën e gjërave.Demir Gjergji ra në heshtjen e gjithëjetshme papritur, befas dhe në refuzim të zhurmës së ikjes, duke lënë pas shenjën e vetes dhe shenjat e vetvetes. Një ndër këto të fundit është edhe studio ” De Rada”. Një laborator rishtar në të cilin përmes zërit të tij u regjistruan qindra krijime miqsh, poetesh dhe poetësh, për t’i dhënë në ajrin e mbizhurmshëm të kësaj shoqërie, një zë estetik të poezisë dhe autorëve me ndjenjë të hapësirës së sotme shqiptare.Demir Gjergji heshti në pikun e të qenit energjik, në çastin e mbramë të kapjes së një ngjitjeje më të mbramë, për pasionin me talent të vetvetes dhe në një kapërcyell ndërprerjeje me radiofoninë publike. Dekada të tëra, zëri i tij bëri ngjyrë dhe pati timbër publik, përmes Radio Tiranës. I fitoi shumë horizonte dëgjimi dhe i theu shumë gardhe pengimesh për dëgjim, ndër hise dhe vise shqiptare. Demiri mbeti rogorozisht adhurues dhe shërbëtor i estetikës së simpatikes. E bëri këtë, deri sa ndau frymën nga trupi, por jo për konkurime dhe gara jubilarësh. Në dekadat e fundit të jetës u pri dhe gatoi poezi-shkurtima sikur të donte të mishëronte ndërgjegjen e poetit dhe gazetarit konçiz. Nuk e humbi kurrë ndërgjegjen e lartësisë së vetvetes në raport me të tjerët dhe në referencë me peshën reale të vetvetes.Demiri ishte mik me shumë dhe mbetet mik, me më shumë. Me dhimbjen e ikjes së beftë, këta të dytët, janë edhe më të shumtë. Ndër ta dhe tek të shumtët Demir i dashur, ke tashmë të vetmen mundësi, të shohësh duke mos qenë me prani fizike, dritën e shpirtit tënd mbi ne, e cila ndrit përmes frymës që gjallon dhe zërit që të kumbon. Na e ngrite fytyrën tënde në ajri dhe na le me fjalën që e kemi për lexim dhe rilexime në pakohësi. Tani që nuk të tokim dot me dorën e takimeve, do të të ndjejmë përmes fjalës tënde me zë dhe estetikë.Me ndjenjën e përhershme të mikut që nuk ndërron, Sandri.