Cikël poetik nga poeti i shquar Ferik Ferra/
Natë ilire/
Mbi Tarabosh shuen muzgu flakë e hire,/
në terr përzihen të butat rreze hane,/
e mbi liqe veç nji lundricë ardiane/
heshtjen ia përkëdhel natës ilire./
Qyteti fle i ndem në myshqe e fire,
lëkundet mbi shpinë të ujnave, ia kande,
malet të ulen shesh mbi zaje e ranë
presin si në andërr agimin e endire.
Rozafa përmbi ujna feks kësaj nate,
lëpin me vravshka valët e prarueme,
valët që çohen nalt si maja shpate.
Mandej ngadalë me duert e saj të irnueme,
të bardhët gjinj letshëm i qet prej tisit,
që t’ia thëthijnë me et pinjojt e fisit.
Nina nana
Nina nana djepin t’përkund hana,
rrezja e dritës mbi pallate e tbana,
jepi o mal hua petkun e borës,
jepi o gji ngadalë prekjen e dorës,
jepi o diell buzqeshjen tande n’maja,
jepi o lule ngjyrë e erë ndër vllaja,
jepi o zanë çurlikimin e bylbylit,
jepi o qiell në sy bishtin e yllit,
jepi o pyll të plotë shtatin e lisit,
jepi o tamel në shpirt trimnin e fisit,
jepi mendjen t’kthjelltë si ujë burimi,
jepi nusen t’veshun n’petk florini,
jepi zemren t’bardhë si shkuma e valës.
Ky asht, bir, në shpirt bekimi i nanës.
Xheni…
Për njëvjetorin/
Kur Xheni qesh, dy buzët e vogla i hapen,
dy sytë e saj të zi shkëlqejnë nga gazi
e duart e vogla turren drejt hapësirës,
që atë e ndajnë nga bota e saj e vogël.
I buzëqesh botës me një ëmbëlsi fëminore
e s’din se ajo botë është lëmsh me nyje,
ku gërshetohen leqet nëpër yje,
ku helmi e gazi në çdo çast përleshen,
ku thundra e lajka në çdo çast ndërrojnë veshjen,
se bota s’është qylym i butë me u shkelë,
po një mejdan nga kohë e lashtë e ngelur,
ku lufta s’pranë e lulet zor me u çelë
gjithmonë kan për ta pasë,
n’sa sytë e fytyta jote,
gjithnjë e lajnë me gaz.
Agimin që nuk e pe
Nanës/
Qielli mbeti bosh, hana perëndoi,
duke shtye me ngut jastikun e rrezeve,
mbrenda kupës së natës yjet u përhumbën,
kushedi në ç’pelerinë engjëjsh vezullojnë në ar.
Çarçafi i bardhë i dritës u ngrit mbi male,
çastet s’i kapim dot me turravrapin e zemrës,
gjumi shtriu eshtnat e lodhuna nëpër vite,
e ftohta e zbardhëllimit ngjeth trup e petale.
Burbuçet e rrezeve çelin mbi lavën e agimit,
fryma ngeli e varun mbi çengelin e shpresës,
gurra e lotëve nis rrugën mbi kalldramin e heshtjes,
mbi sytë e tu, nanë, që për herë të parë rrinë mbyllun.
Vajz’ e valëve
… tjetër vend më pret
Mbi gjoks gërshetat deri n’hark të belit,
bardhri e shkumës tretur selvisë shtat,
ballin e hanës deti ia mban lart,
brilanti i syve ngjyen rrezet e diellit.
Përpara shtrihen deri n’qiell hapsira,
drejt gurit valët vijnë e lidhen lak,
pret nimfa e bukur sipër gurit plak,
shëgës së buzëve lot e psherëtima.
Ai asht diku në qiell ose në det,
me dashurinë lënguar malleve,
kur vala të ngrijë vajzën e valëve,
n’mos qofsha unë është kënga që e pret.
Bubi Xhefri/
Para të zotit
bubi Xhefri
me rrypin e qafës në dhambë,
hidhet gjith gaz
mbi dy kambët e para
për të dalë jasht në kopsht
ku bredh,
një copë e lirisë së lidhun
me lëkurë të butë
e ngazëllimi
sa mezi mer frymë.
* * *
Dy kujtime:
Për nji tubëz “Diell të vështirë”*
Nga Anton Çefa/
-Mikut tim të vjetër Ferikut-
Ishtë nji kohë e largët
e pakohë,
e fjala e pafjalë,
kur u ndamë.
Vitet e udhët s’na panë.
Lakmia jonë te fjala
Delir në gur të ashtit,
se kishte pritje koha
e vargjet tona ishin mbushë me pritje.
Na rreshkej etja n’gjak
për fluturim,
por s’kishte qiell,
kur u ndamë.
Vitet e udhët s’na panë.
Po koha e ban çudinë nji ditë,
harrimin s’ia len harrimit,
përmbi tryezë pa pritë më hedh
nji tubëz me “Diell të vështirë”.
Ah, diell i vështirë,
sa të ashpër na i solle dimnat!
Tani që bornat mbulojnë krenat tonë
po i japim pak shkëlqim lakmisë së hershme
dhe fjalës që buloi në degë të pritjes.
*Titulli i nji vëllimi poetik, që Feriku më dërgoi si kujtim.
Udhave të Kolombit
Nga Ferik Ferra
–Mikut tim Anton Çefës-
Në mëndafshin e xhamit
ishuj jargavani rrëshqasin,
udhave t’Kolombit
nata prek dherat e kontinentit të ri,
ku ditë e vite do të zbardhin qiellin
fjalën e vargun në liri.
Larg mjegullat e atdheut
kthyer në qelq
vezullojnë në kujtime trëndafili,
mure, kopshte e agime,
rrugica me pluhur
e lule mbi arkapi
ngjeshur me ditët e rinisë e të fëminisë
ku duart e të afërmve e t’miqve
presin në kthimin e një dite.
