Sofra Poetike – Page 54 – Dielli

MOS E LINI PRINCIN TE SHKOJE

January 21, 2017 by dgreca

MOS E LINI PRINCIN TE SHKOJE /

Ng Agim Xh. Dëshnica/

Na ikën breznitë e besës e lirisë/

ndër vite e shekuj,/

ndër mjegullat e përhumbura,/

prej tokash të coptuara,/

vaditur me gjak e me djersë/

dhe na lanë kumtet e legjendat./

Ç’është ky tërmet në fusha e male,/

kjo erë duhi,/

ky pikëllim i rreptë në ngricë?/

Zemrat e të gjallëve u drodhën,/

u trazuan shpirtrat e të parëve./

Mali i Sharrit nën borë u trand,

Drini me rrjedhë në acar ushton…

Po të ikën o Kosovë

Princi i Paqes!

Po të ikën o Kosovë,

Prijësi i Dritësimit!

Po të ikën o Kosovë,

Heroi i hijëshëm i Kombit!

Profeti i Pavarësisë!

Rugova! Rugova! Rugova!

Mos e lini Princin të shkojë

e të prehet në parajsë.

S’është koha për ikje,

është kohë pune,

është koha për veprim,

është koha për shpëtim.

Na duhet, buzëqeshja e ëmbël

e premtimit, fjala e burrit:

„ Unë do t’i sjell Kosovës pavarsinë .”

Na duhet,

Rilindasi i shekullit,

Urtësia e mendimit

për nënshkrimin historik.

Na duhet,

Mençuria e përparimit,

për shtegtimin drejt dritës,

lumturisë.

Mos e lini Princin të shkoje!

Na duhet ashtu siç duam diellin

pas dimërimit të gjatë,

për rizgjimin e shndritur,

për Pavarësinë e shenjtë,

e Paqen e Kosovës.

Mos e lini Prijësin të shkojë!

Anton Çefa vjen në Sofrën e Diellit me Motive të bardha

January 17, 2017 by dgreca

Motive të bardha/Nga Anton Çefa/

Flurore fjolla bore/

zbresin fushoreve./

Nji mori lulesh në xham/

sajojnë puthjet e bardha./

Dikush shpejton të hapë nji shteg

te rruga,/

nën derë të moshës nji plak/

struket n’mendim./

Fjollat e borës flurore/

ngadalë zbresin fushoreve./

* * *

Fije përrallash të bardha

e mallesh

bien,

e nji rënkim i heshtur

stiset diku larg

si nji laureshë

që shkepet nga kaçuba trembshëm.

* * *

E varun në bardhësi

t’panjollë

rri pezull qenia ime

e dhimbja

e fjala

mbështillen me të bardhë.

* * *

Ç’ u banë trumcakët ?

Ndër foletë,

mbi degët e plepave janë strukë

nën mbulesën e bardhë të borës.

Dhe ndër vargjet e mia nxjerrin krenat,

këtu e ndjejnë veten ma ngrohtë.

* * *Bie borë

e lind nji fije të ngrohtë mendimi

herë – herë të hallakatun,

flauri e bëardhë,

ravgim i paqtë prej qielli

si nji bekim i epërm

mbi shtrojet e dhimbjes sonë.

Dimen

Dheun e mbulon

bardhësia e mendimeve të borës.

E flokët e saj

mbi shpirtin e qelqtë të dimnit

me mija forma

lulet i çelin të ngrita.

Andrra dridhshme

të ftohta

puçrrizen mbi gishtat e degëve

që presin pranverën.

FASLLI HALITI SJELL MAJAKOVSKIN NE SOFREN E DIELLIT

January 15, 2017 by dgreca

VLADIMIR MAJAKOVSKI/ ME GJITHË ZËRIN/

( Përcjellja e parë e poemës)/

Të nderuar/

shokë pasardhës!/

Duke gërmuar/

në kakërdhive të sotme/

të gurëzuara/

duke studiuar terrin e ditëve tona,/

ju,/

mbase,/

do të pyesni edhe për mua./

Dhe, mbase, do t’ju thotë/

një erudit juaji,/

duke mbuluar me erudicion,/

mizërinë e pyetjeve,/

se jetoi, si duket, një farë

këngëtari i ujit të nxehtë

dhe armik i betuar i ujit të rrjedhshëm.

Profesor,

hiqini syzet – biçikletë !

Unë vetë do të tregoj

për atë kohë

dhe për veten time vetë.

Unë, pastruesi i gjirizeve

dhe ujari,

nga revolucioni

i thirrur dhe mobilizuar,

shkova në front

nga kopshtet fisnike

të poezisë,

gruas kapricioze.

Ajo zotëronte një kopsht të bukur:

një vajzë,

një vilë,

një miniliqen,

qetësinë.

«E mbolla vetë kopshtin tim,

Vetë do ta vadis.»

Kush zbraz vargje nga ujitësja,

Kush spërkat

me gojën plot,

kaçurelsi Mitrejkë,

eruditi Kudrejkë,

kush djallin do t’i zbulojë ata !

Për këtë masë nuk ka karantinë,

nën mure bien mandolinat :

«Tare – tina, tara-tina,

t – en – n…»

S´është nderim i tepruar

që mes trëndafilave të tillë

të ngrihen statujat e mia

në kopshtet

ku pështyn një tuberkuloz,

ku rrinë putana, rrugaçë

dhe sifilitikë.

Mua

agjitpropi

më është mërzitë.

Të shkruaja

romanca për ju

më fitimprurëse

më joshëse

do të ishte,

Por unë

e sundoja

veten,

duke i shqyer

fytin

vetë këngës sime.

Dëgjoni

shokë pasardhës,

agjitatorin,

kryegazetashitësin.

Duke mbytur

përrenj poezish

do kapërcej

volumthet lirike,

si i gjallë,

duke folur me të gjallët.

Do të vij drejt jush

nga distanca e komunizmit

si paladin melodioz i Eseninit.

Vargu im do të mbërrijë

duke kapërcyer kreshta shekujsh

dhe koka

poetësh dhe qeverish.

Vargu im do të mbërrijë,

por jo

si një shigjetë

në një gjueti kupidësh dhe lirikash,

Jo siç i mbërrin

numizmatikut një monedhë e holluar

dhe jo si drita e yjeve të vdekur.

Vargu im

me mundim

do të depërtojë pirgun e viteve

dhe do të shfaqet

i matur,

i ashpër,

i shndritshëm,

siç ka hyrë në ditët tona

ujësjellësi

i ndërtuar

nga skllevërit e Romës.

Në tumat e librave,

varre poezish,

duke zbuluar rastësisht shufrat vargjesh,

do t’i prekni

me respekt

si armë të vjetër,

por kërcënuese.

Unë

nuk jam mësuar të përkëdhel

veshin

me fjalën:

veshi i një virgjëreshe

midis flokëve – kaçurrela

s’do të skuqet,

nëse preket pak nga frazat banale.

Rreshtuar në paradë

trupat e faqeve të librave të mi,

kaloj në revistë

frontin e rreshtave.

Vargjet

rrinë me peshën e plumbit,

gati për të vdekje

dhe për lavdi të pavdekshme.

Poezitë u mpiksën,

duke i drejtuar rrafsh

grykat e zjarrit

të titujve gojëhapur.

Arma

më e dashur

midis të gjithave

e gatshme

të lëshohet me një thirrje lufte,

u ftoh

kavaleria e fjalëve të mprehta,

duke ngritur

heshtat e mprehta të rimave.

Dhe gjithë këta trupa

të armatosur gjer në dhëmbë

që për njëzetë vite fluturuan

nga një fitore në tjetrën,

deri

në fletën e fundit

ta dorëzoj ty,

proletar i planetit.

Çdo armik

i klasës punëtore

është armiku im i vjetër,

i betuar.

Na urdhëruan

të shkonim

nën flamurin e kuq

në vitet e mundimshme

dhe në ditët pa ngrënë.

Ne hapnim

çdo vëllim

të Marksit,

Siç hapen

në shtëpitë tona

kanatat,

por edhe pa i lexuar ato

ne e kuptonim

se në ç’anë duhet të shkonim,

në cilin kamp të luftonim.

dialektikën,

s’e mësuam nga Hegeli.

Me rropamën e betejave

ajo vërshonte në varg,

kur

nën predhat

para nesh ia mbathnin borgjezët,

siç ia mbathëm dhe ne

një herë

para tyre.

Pas

gjenive

si vejushë e pikëlluar,

zvarritet lavdia

nën një marsh funebër,-

vdis, vargu im,

vdis si një gregario,

siç vdisnin në sulm

të panjohurit tanë!

S’e çaj kokën

për masivin e bronzit.

nuk merakosem

për mukusin e mermerit.

Le të biem dakord për lavdinë,

pasi jemi midis nesh,

si monument i përbashkët

na duhet

socializmi

i ndërtuar

në beteja.

Pasardhës,

kontrolloni bovat e fjalorëve:

nga lumi Lete

do të dalin

mbeturina fjalësh:

si «prostitucion»,

«tuberkuloz»,

«bllokadë»

Për ju

që jeni

të shëndoshë e të shkathët,

poeti

ka lëpirë

gëlbazat polmonare

me gjuhën e ashpër të pankartës.

Me bishtin e viteve

unë do të marr pamjen

e fosileve monstruoze

bishor.

Shoqja jetë,

hajt

t’i bëjmë

më shpejt

në planin pesëvjeçar

ditët që na mbeten.

Mua

as edhe një rubël

nuk më kanë vënë vargjet mënjanë,

mobilierët

s’ma kanë mobiluar shtëpinë.

Dhe përveç

një këmishë të larë, të freskët,

po e them me ndërgjegje,

ç’më duhet gjë tjetër.

Përpara

CCC

të viteve

të ardhshme

të ndritura,

mbi bandën

e poetucëve

spekulatorëve dhe zhvatësve,

unë do të ngre

si dëshmi

njëqind volumet

e librave të mi…

(1930 )

Vladimir Majakovski.

Njerëzit gjithashtu kërkojnë Sergei Yesenin

V.M. Kufoma “Siç thonë ata, incidenti u mbyll, anija e dashurisë u prish kundër jetës së përditshme”

(1930 )- Përktheu: Faslli Haliti

Fatosi i Krujës

January 15, 2017 by dgreca

Nga At Gjergj FISHTA O.F.M.: “IN HOC SIGNO VINCES”/

(ME KËTE SHENJË DO TË FITOSH)/

Në fillim të shek. XV turqit sulmojnë Europen dhe shkretnojnë fise e mbretni.

Fatosi i Krujës përballë rrezikut që i kercnohej Shqipnisë, i drejtohet Hyjit edhe e lutë qi mos premtonte, që Shqipnia të bije ndër kthetra të turqve. Lutja e tij prekë të Amshuemin, i cili i dergon së nalti Flamurin Kuq e Zi, emblemë bashkimi e vetsundimi.

Me atë Flamur në dorë Skanderbeu, i mberthyem në armë qet kushtrimin. Shqiptarët rrâjnë (nisen) menjëherë, kështu nisë lufta e mënershme dhe turqvet u thehet sulmi.

Në dorëshkrim që ban Poeti, ka datën 20/11/1919, nën titull, ndër kllapa, lexojmë: Fragment i një poemthi të pabotuem. Nuk dijmë kurrgja për ketë mendim të parë të tij rreth hartimit të këtij poemthi. Kanga, si kemi theksue edhe ma nalt, merr nji ton liriko-epik, tue u nda në shenj për fuqi shprehjesh, paraqitjesh të gjalla e fëtyrash ndjekore. (Koment nga At Viktor Volaj O.F.M. 1941).

Tue zbardhë mosha dhetepestë e jona

Atje prej shtojesh s’ Anadollit t’ plleshem

Hanza pergjakshem, nisë mbi Europë t’ kukzohet.

Ishte zot-madhi i turqvet, qi në krye

Të ma s’ rreptes ushtri së jetës s’ atëhershme

Ujnat e njelmta dilte t’ Helespontit,

Edhe betohej n’ mëni të vet mizore,

Se shpirti trupit s’ do t’i ndahej para

Se hanzen t’ ngrinte mbi Sh’ Sofi t’ Bizantit

E n’ Sh’Pjeter t’ Romës tagji t’i vinte kalit.

E pse ai burrë dokrrash e pallavrash s’ ishte,

Perpara tij ranë frone e ranë therore;

U rroposën mbretni e u shkimen fise,

E as bar ma s’ bijti andej ka ’i shkeli kamba.

Greku, bullgari humben, humbi serbi,

– Humbi, po, Serbi, madhështia e t’ cilit,

Atje te e vona boten mbarë në zi

Do t’a mbështillte. – T’ felgruem droje, shuejten

Zanin mbretent e Europës. Zâmaret heshtën,

Heshti edhe kanga e një mjerim i shemtuem,

I ra mbarë dheut.

Kur, qé, mbi kep të Krujës

Titanike po del një hije burri,

Vetullat ngerthye, si dy hulli rrufeje,

Me do sy zjarmi e ‘i mjekerr t’ thinjtë, e cila

Shllungë gjatë nofllash i derdhej, si ajo mjegulla

Rreth njaj curri s’ thepisun. N’ krye trishtueshem

Flakë i shkelqen tarogza brinatake,

Që, tmershem ka ‘i vezullon nën rreze t’ diellit,

Kometë zharitse dan nder sy t’ anmikut.

Ai asht fatosi i ndiem Gjergj Kastriota,

I Madhi Gjergj Kastriota Skenderbeu,

Që, prej atij kepi, si një shqipe mali

Kundron kah forca e barbarisë lindore

Shkon tue rrëmbye mbretni e fise e popuj,

E gjithshka t’ mbarë perftue kisht’ mendja e njerit;

Si rribë Veriu, qi rêt’ i fshin prej qielli

Dhe e lê token me u tha. Edhe tue pa

Se anmiku i rreptë i qytetnis njerëzore

Po nis per s’ afermi Shqipnisë t’ kercnohej

E se prej njerit s’ kisht’ pse ndihmë me pritë,

Çon syt kah qielli, e zemra gjak tue i shkue,

“O Zot! – gerthet, – O Zot i Madhi i Ushtrive!

E po a njëmend se ma s’ do t’ ket Shqipnia

Një vend ku me t’ u lutë?… E se gratë tona

Djepat n’ Azi mbas sotit do t’ perkundin?…

E se Shqiptari tokën do t’ punojë

Veç per me kndêllë n’ mish gocat çerkeze,

Që një tirani ti sherbejnë ma kandshem?

Oh! Pse ia mbërrim ksajë dite, e s’ ka shperthye

Toka q’ me kohë, me na perpi për s’ gjalli!

Ti, o Zot i Madh i Ushtrive, Ti prej qielli

Zemer e forcë m’ dergo, që këtij tartari

Barbar un t’ ia diftoj, se Shqiptaria

S’ merret pa gjak, e se për Fé e Atdhé

Di t’ vdesë Shqiptari”. Permbi flatra

Të bardha t’ Fésë kjo lutje u çue kah qielli

E i shkoi n’ vesh Perëndisë e e preku n’ zemer.

I Amshuemi, atëherë, prej visarit t’ qiejve

Nxjerrë një pelhurë të ngjyme “kuq e zi”,

Që Engjëjt vetë n’ Parriz endë e kishin:

E mbasi e puth i Lumi e ve në ballë,

Një kerubini t’ lehtë i urdhnon tu’i thanë,

“Na, e ketë Flamur Skenderbeut çoja

Atje poshtë n’ Krujë, e thuej prej anës sime,

Se dersa t’ rrijë tok fisi i Shqiptarit

Nen hije t’ këtij emblemi tim t’ bekuem,

Zot m’ veti e i lirë gjithmonë ai ka me kenë”.

Kështu tha i Amshuemi; e ai kerubini i qiejve,

Palosun n’ parsmë Flamurin e Shqipnisë,

Hap flatrat e prarueme, e poshtë Empirit

Zhgjetë n’ per një rreze drite dirgjet n’ Krujë,

Ku Skenderbeut n’ dorë dhuntinë Zotit –

Flamurin e Shqipnisë – ia jep e këshillin

E t’ Lumit ia difton: Se si Shqiptari

Zot m’ veti e i lirë gjithmonë do t’ mund qindroje.

Si ai nieri, që trishtue një andrre s’ keqe,

Kur gjumi i del, me vete zë’ e gëzohet,

Se n’ hije e jo njëmendtë iu shfaq rreziku:

Kështu Skenderbeu nis me u gëzue me vete,

Si Lajmi i qiejve n’ dorë ia dha Flamurin

E i tha se per nën hije t’ tij Shqipnia

E lirë e zojë m’ vete përherë do t’ mbetej.

Edhe armatoset Burri i dheut krejt n’ hekur,

Ngjeshë pallen n’ ije – pallen t’ rreptë, mizore,

E n’ patershanë, e me pafta arenzi t’ mbathun,

Njet Flamurin kuq e zi, qi vetë i Amshuemi

E kishte puth edhe mbi shpinë të kalit,

Qi, fry turinjtë, nuhatte erë gjaku,

Hidhet porsi duhi e rreptë. Prej millit

E nxjerr pallen mizore, e drejt kah qielli

Heshten e ngreh. Një fllad i lehtë, i ambel –

Flladi i Dashunisë – po e zhdrivillon Flamurin.

– Flamurin e Atdheut tim – që tue gufue

Mallnueshem nepër ajr të lirë t’ Shqipnisë,

Nisë me u valvitë si fleta e Kerubinit,

Si ai skundilli i petkut t’ Perendisë,

Që, mirë qendisë me hana, yj e diej,

Prej krahve t’ amëshuem e t’ gjithpushtetshëm

I varet poshtë nepër hapësi t’ Empirit,

Kah, mështetë n’ stuhi e n’ flatra t’ rribës s’ murranit

Sheston boshtin e moknes s’ rrokullisë.

E ashtu n’ atë dukë të rreptë e t’ perfrigueshme

Me ‘i za, si tue ulrue, prej kepit t’ Krujës

Po u thërret Shqiptarve t’ vet e u thotë: “Këtu burra!

Këtu ejani, o bijtë e Maleve! Shqipnia

Gjindet n’ rrezik!” N’ atë bulurimë ushtuene

Malet e fushat e Shqipnisë kreshnike,

Edhe nji çetë e vogel homeridësh,

– Burrash si motit, veç që bate nana –

Per rreth tij mblidhen, e nen hije t’ Flamurit

Një bé të madhe bajnë e lidhin besen,

Se i pëllâmë toke t’ Atdheut s’ ia lëshojnë tartarit,

Po s’ e lánë para me gjak t’ tij t’ perdhosun.

T’ forcuem me atë bé, t’ forcuem me shejtni tagresh

E shpresë n’ Zotin tue mbajtë e n’ krah të vetin,

Me Flamur kuq e zi zhdredhun perpara,

Poshtë errmoreve t’ maleve t’ thepisuna

Si rreshme bore prej ndo ‘i kulmi t’ rryeshëm,

Rrâjnë fulikare permbi rradhë t’ turqve,

Të cilët, prej s’ largut tue ua pamë hovin,

Thonë se kulshedra me dragoj po u turret.

Edhe mnershem nisë lufta titanike.

Kah t’ idhtat shpata, kah gjakbâset heshta

Çeken nder shkëndija me vringllimë t’ trishtueshme,

E bumbullojnë henikë edhe gopedra,

E vërrasin keqas të varruemt perdhé.

Kaq nji zhurmë, një rropame e ‘i vigmë e kobshme

Çohet per ajr të terratuemun pluhuni,

Që rreth e rrotull t’ tanë dridhet Ballkani.

Shkon gjaku rrëkajë. T’ tanë fusha e gjanë e Dibrës

Me kurma t’ zeshkët barbarësh asht mbulue. Hidhet,

Hingëllon, trumhaset kali i Skenderbeut,

Kah thundra e mbathun thellë i humbë në dhé

Të rijtun n’ gjak t’ barbarit. N’ dhambë brén buzen,

Atëherë zotmadhi i turqve pendohet

Që i ra kurr n’ mend t’ mësyjë Shqipninë mizore.

E sheh, po, vetë gjakbâsi, se rob s’ bahet

Ai dhé, ku Flamri kuq e zi valvitet.

Shenim nga F. Radovani: Poezia e At Gjergj Fishtës asht marrë nga libri i Tij

“Mrizi i Zanave”, i redaktuem nga Prof. Ndue Zef Toma. 2001.

U shkrue në 1919, kur At Fishta ishte në delegacionin e Lidhjes së Kombëve.

Kjo poezi asht një kujtesë per ata që nuk e kanë njoh kurrë madhshtinë e Tij.

Melbourne, Janar 2017.

ALFONS GRISHAJ SJELL VARGJE SHPIRTI NE SOFREN POETIKE

January 12, 2017 by dgreca

ALFONS GRISHAJ/

JETA…. ËSHTË E BUKUR (REALE)/

Fëmijë , gëzoja çdo ind të lirisë,/

Urrejtjen s’e njihja veç ëmbëlsi,/

Armatë e kuqe mbushur me ligësi,/

Ndëshkoi ashpër një popull prej miopisë./

Pushkën rrëmbeva, por humbi llogore…/

Villja gjak … Zotin s’e shita kurrë!/

U shfaq Engjëlli i bardh : ”Do jetosh burrë,/

Jeta është e bukur do gëzosh prore.”/

U çova nga varri që armiqtë e lirisë/

Popullin shqiptar pabesisht murosë,/

Flamurin tradhëtisht keq katranosë./

Yllin komunist , akuiloni i Rusisë,/

U hoq nga ne , nga gjaku i rinisë,/

Por endet sërish fantazma rozë!/
VATRA DHE TRADHËTARËT E KOMBIT

Bacilet e Kohn* emëtim si bushtrat,

Porsi grami në tokë pjellore

Në eufemizë zvarritë në foltore…

Si peshq pa ujë kundërmojnë pushtat.

Rrahin gjoksin spiunët e Serbisë,

Pares huaj i thonë patriotizem …

Gjaku i pistë mpiks me Enverizëm,

Si urithat në shërbim tradhëtisë.

Ka tjerë shpirtështriga Salemit

Që pinë ujë në pisllek të legenit,

Ku gjarpërinjtë u krodhen, pështynë dhembët.

Ende nuk ësht’ tretë çorbë e Titizmit

Armiku i regjur , Vatres i trembet,

Prej lavdisë saj… toka i shembet !!!

SA SHUMË URREJTJE ?!

Sa shumë urrejtje për të gjallët?!

Për të vdekurit, rrul mbi varre për të zhdukur jehonat.

Mizori insektesh rraca e prishur njerëzore.

Qilimi asfalt shprishet prej shpirtrave që këndojnë : “Paqe”!

O Zot!

Sa shumë mosmirnjohje ndaj Teje dhe njeriut të vërtetë

Që përçon mesazhin tënd !

Predikuesi falls urren ozonin,

Duke klithur me gjuhën e gjarpërit: “Jo kungim për “mëkatarët!” ,

E vetë …vjell vnerë çdo orë , në përfolje çdo minut ,

Kur këput kordat e organos së preludit të shenjtë

Me instrumentin e verbërisë …

Paqja e Birit Tënd të sakrifikuar për mëkatet tona

Nuk përkon me predikimin e anti-Krishtit ,

Që vllaun e vet e don kërmë për sorra dhe çakallë ,

E me besimtarin sillet si Neroni pagan…

Sa shumë urrejtje për të gjallët,

Për të vdekurit shumë më tepër mëri…

Mendel!* Shtjellove genin ,

po kurrë genin e zi !
VASHA ME BUSULL …

Echo! “Carmina Burana”*

Këmish stilos notat me nam,

Tërsëllëm mot’ tek murana

Temelet rrënjë klith në gjam!

Nxjerr kokën e zymtë Lindje,

Larg perëndim’ fikur alle,

Veriu dhe Jugu në grindje

Kush heq të përtmortshmen valle.

Moral rrëzuar si çinarë

Prej më t’egrit stuhi në gjak,

Krah varur mjelmë e vrarë

Shpirt lënduar , fjalë aspak.

Ja ! Busull brilant në dorë,

Në udhëkryq lind një shpresë,

Shtrin krahët vashë e gjorë

Shuan etjen si bar’ në vesë.

Përmes ozon’ diell’ në Lindje,

Hark perëndimi ngjyrë bozhur,

Veriu, Jugu gjoks çel’ n’ andje,

Pjalm dashurie mbi buzët zhur!
ARKA E BESËLIDHJES SË RE

Gërmojnë djersëtarët arkeologë

Në mjergullën e kohës , gojëdhënës çart,

Por nuk humbi as nuk u dogj Arkë e Artë,

Rabbitë flirtuar në sinagogë.

Tog Engjëjsh e morën nuk i pa askush

Mes kataklizmës , flakës dhe barbarisë.

Gjaku përrua, Tempulli i Solomonit prush

Nga Mbret’ që ndërtoi “Kopshtet e Babilonisë”!? *

E di ! Ekzistojnë ende të Shenjtit Gurë,

Pllakat që u shkruajtën Urdhërimet Hyjnore…

Besimet , shkenca s’ do i gjejë kurrë!

Pa paq’ mbi dhe të frymës njerëzore.
————————————————————————————–

*Gregori Mendel , shkencatar , Babai i Genetikës . Ai i përkiste Urdhërit Agustinian

*Carmina Burana i Carl Orff ( O Fortuna – Carmina Burana)…

*Nebuchadnezzar i Dytë , Mbret i Babilonisë , pasi pushtoi Izraelin dogji Tempullin e Solomonit , dhe sëbashku me Tempullin u “dogj” dhe “Arka e Besëlidhjes Re” Dhjetë Urdhërimet e Zotit , të shkruara në dy pllaka guri që, Zoti ia dorëzoi , Moisiut në malin e Sinait.

*Ferdinad Kohn , ishte i pari qe përshkruajti dhe spjegoi ciklin e bacileve. Ai zbuloi disa lloje bakterjesh qe shkaktojnë infeksione….

*Shtrigat e Salemit , që u akuzuan dhe u varen për metoda shtrigash në dëmin e njerëzve. Por, për të kuptuar realisht Shtrigat e Salemit , duhet lexuar libri i Mbretit , Xhejms VI të Skocisë , “DAEMONOLOGIE”(Demonologji) . Pas vdekjes Elizabet , Xhejms u bë Mbret i Anglisë…

P.S. Shënimet e mia…