Nga Astrit Lulushi/
Çdo gjë është e mundshme, nëse ecet drejt. Por njeriu shkon në të kundërtën e rrugës. Kështu, shumë gjëra bëhen më të largëta, gjithnjë e më të pa-arritshne. Dhe Zoti a Natyra qëndrojnë si të ishin komedianë përpara një publiku që ka frikë qeshë.
Botë e hutuar. Çdo gjë sikur është krijuar që njeriu të humbasë mendjen dhe të tërhiqet deri në fundin e tij. Nëse Toka është e rrumbullakët, çka është, atëherë edhe jeta në ‘të duhet të jetë e tillë, rreth, cikël, dhe jo një vijë me fillim e mbarim. Kjo çështje mbetet mister, siç ka qenë dikur forma e Tokës.
Shumë kultura antike besonin se Toka ishte e sheshtë. Ideja për një Tokë sferike u shfaq nga Pitagora (shek. VI p.e.r.). Megjithëse shumica e periudhës para-sokratike (shek. 5 p.e.s) ruajti modelin e Tokës së sheshtë.
Në fillim të shekullit të katërt p.e.s. Platoni shkroi për një Tokë sferike, ndërsa më 330 pes, nxënësi i tij, Aristoteli dha prova për formën sferike të Tokës, duke u mbështetur mbi baza empirike.
Në shekullin, Claudio Ptolemeu (100-168) botoi Gjeografinë e botës, ku toka paraqitej në formë rrethi. Më parë ai kishte botuar Megisten, në greqishten e vjetër (koine) “megiste”, “më e madhja””, emër që qëndron prapa latinishtes Almagest, përkthyer nga arabishtja “al-majisti” në shekullin XI.
Ptolemeu në shkrimet e tij përmend (për herë të parë në histori) edhe emrin e fisit ilir, Albanoi, diku në Shqipërinë e mesme. Disa thonë se pikërisht kjo faqe e librit, sot mungon.
Një përkthim në frëngjisht në dy vëllime i Gjeografisë u botua në vitin 1813 dhe 1816 nga Nicholas Halma, me komente të hollësishme historike në një parathënie prej 69-faqesh. Librat janë në dispozicion të plotë në bibliotekën kombëtare franceze Gallica.