Azgan haklaj – Page 4 – Dielli

Mesanta e shurdhër e krimit pa alibi

October 30, 2016 by dgreca

15 vjet më parë u ekzekutua me C4 gazetarja Shote Haklaj/

Objektivi i shpërthimit me eksploziv të fuqishëm, i llojit C4, ishte apartamenti ku banonte deputeti i PD-së, Azgan Haklaj./

Shkruan:Dukagjin Hata/

Ishte një mesantë e errët dhe e shurdhër e 31 tetorit 2001, kur Tropoja e mbështjellë me hije dhe mister, do të përjetonte një prag apokalipsi. Një shpërthim i fuqishëm eksplozivi gati rrafshoi në tokë një pallat pesëkatësh në lagjen “Partizani” të Bajram Currit. Objektivi i shpërthimit me eksploziv të fuqishëm, i llojit C4, ishte apartamenti ku banonte deputeti i PD-së, Azgan Haklaj. Për fat të mirë, ai nuk ndodhej në banesë, pasi ishte ftuar në një darkë ku ishin dhe drejtues të lartë të PD-së të ardhur nga Tirana. Në apartamentin e Haklajt gjendeshin vjehrra dhe kushërira e tij, Shote Haklaj. Shpërthimi ishte aq i fuqishëm sa shembi njëri pas tjetrit të gjitha ndarjet e brendshme të pesë kateve, duke e lënë ndërtesën vetëm me muret e jashtme si kafaz. Një foshnje i lidhur në djep, fluturoi nga kati i pestë në të parin por Zoti deshi që ai të mbijetonte. Personat që e kishin vendosur eksplozivin ishin ekspertë, pasi e kishin drejtuar efektin e veprimit në mënyrë vertikale për të shkaktuar një dëm sa më të madh të ishte e mundur.

Ngjarja e kobshme solli pasoja tragjike dhe shumë pyetje që ende sot e kësaj dite enden të mbështjella me dyshim e mister. Si rezultat i shpërthimit, gjeti vdekjen 27 vjeçarja, Shotë Haklaj, që kishte disa kohë që kishte nisur punë si korrespondente e TV Kukësit dhe u plagosën disa persona të tjerë. Për fat të mire, nuk pati viktima të tjera edhe pse në momentin e shpërthimit në pallat ndodheshin mbi 100 persona. Autorët e këtij akti të mirëfilltë terrorist, që synoi të zhdukte familjen e deputetit demokrat Azgan Haklaj dhe të paktën 20 familje të tjera nuk është zbuluar kurrë nga strukturat e specializuara të shtetit.

Ky krim monstruoz, akt i mirëfilltë terrorist, ekzekutoi në mënyrë barbare një vajzë të re, në kulmin e moshës dhe të ëndrrave, një gazetare që kishte hyrë në rrugën e mediave, në emër të fjalës së lirë, për të cilën dha jetën. Është e para gazetare që ekzekutohet në Gadishullin e vjetër dhe më gjërë me eksploziv C4, një nga mënyrat më mafioze të eleminimit me prapavijë hakmarrjen. Vrasja e Shotës nuk ishte një “aksident”, por krim monstruoz, i përllogaritur nga ekzekutorët gjakftohtë, për të eleminuar një gazetare opozitare, një kundërshtare politike, një bashkëluftëtare të politikanit Azgan Haklaj.

Ky akt terrorist që në rastin më të keq mund të kishte pasojat e një masakre, ishte në vazhdën e sulmeve ndaj fisit Haklaj, një nga fiset më qëndrestare të Tropojës dhe të krejt veriut shqiptar në luftën për liri dhe dinjitet shoqëror, njëkohësisht dhe një nga fiset më të sulmuara nga segmente të shtetit, krimi i organizuar dhe mafia në të gjitha kohërat.

Etja për hakmarrje të shpejtë nuk kurseu as jetën e një femre, një vajze të re në moshën e pranverës, një gazetarje të përkushtuar, që kishte aq shumë për të shkruar dhe për të bërë në jetën e saj, që fatalisht u këput në mes.

Kulla epike e burrave të fortë e të besës, që kishte dhënë modele atdhetarie në luftën për liri dhe dinjitet shoqëror, do t’i nënshtrohej një genocidi të fshehtë e të pakuptimtë, që me kohë do ta shndërronte në një rrënojë. Është një realitet tejet i trishtë e tragjik, shoqëruar me vrasje të njëpasnjëshme, me hije ankthi e dyshimi, që strukturat e antikrimit, me heshtjen dhe mungesën e dëshirës për të zbardhur të vërtetën, me ikjet e familjarëve drejt perëndimit, e kanë bërë ende më të zymtë tablonë ekzistenciale të fisit Haklaj.

Pas rënies së Murit të Berlinit, gjenocidi ndaj derës së Haklajve është genocidi më i egër dhe më mizor i ndërmarrë ndonjëherë nga segmente të politikës së inkriminuar dhe mafies ndaj një familje me kontribute historike.

Numërohen mbi 150 vrasje, ndërkohë që me qindra grabitje apo atentate që kanë shkaktuar plagosje dhe gjymtime në rrethin e Tropojës, janë pa asnjë autor dhe mbajnë peng një histori të keqkuptuar. Mbi 30 sulme, të cilat kanë shkaktuar 14 të vrarë dhe të plagosur janë mbi shpinën e një familjeje, saga e të cilës përmban një “Kuti Pandore” të pazbuluar.

Bombardimi me C4 i pallatit në fjalë, ku mbeti e vrarë gazetarja Shote Haklaj, qe paraprirë nga një serial i përgjakur atentatesh e vrasjesh, ku në shenjëstër ishin kulla dhe burrat e derës qëndrestare të Haklajve. Një nga më të ekspozuarit ndaj këtyre skenarëve ogurzinj ishte politikani i ri Azgan Haklaj, njeri i artit dhe kulturës, valltar i klasit të lartë, një personazh embelmatik në Tropojë, që i jepte tonin jetës politike dhe qytetare të kësaj treve, e cila asnjëherë nuk qe pajtuar me tiraninë komuniste dhe format e saj të maskuara në demokracinë e brishtë shqiptare.

Saga e fisit Haklaj në Tropojë është ende mister, pasi asnjë vrasje nuk është zbuluar, asnjë autor i arrestuar apo i hetuar. Familja e Haklajve njihet në të gjithë veriun e vendit si një nga familjet më të mëdha, e cila brez pas brezi ka ndezur pishtarë qëndrese për komb e flamur dhe ka vënë gurë kilometrikë në kujtesën kombëtare. Dera e Haklajve ka dhënë katër dëshmorë për atdheun: Shpend Zeqir Haklaj, dekoruar me Medaljen e Trimërisë, Ismail Plak Haklaj, dekoruar me Medaljen e Trimërisë, Man Arif Haklaj, dëshmor i Atdheut dhe Rustem Sadri Haklaj, dëshmor i Atdheut. Të parët e Haklajve kanë luftuar me armë në dorë kundër turqve e serbëve, ndërsa gjatë luftës në Kosovë, dera e tyre ka qenë një bazë e fuqishme e luftës dhe strehuese e qindra kosovarëve, të ikur nga flakët e spastrimit më të egër etnik të kryer ndonjëherë në Gadishullin e vjetër. Por në vend të kurorës së merituar, shteti dhe shoqëria jonë e traumatizuar gjatë këtij tranzicioni të vrazhdë, iu ka ofruar dhunë, djegie, kërcënime, vrasje, të cilat, siç e thamë, ende nuk kanë qoftë dhe një autor të vetëm.

Azgan Haklaj, njëri nga pinjollët më të njohur të derës së Haklajve, ka qëndruar me stoicizëm dhe shpirt qëndrestari në Shqipëri, duke luftuar me art, me libra dhe kulturë për ta bërë më të ndjeshme e më të drejtë këtë shoqërinë tonë në kthetrat e këtij tranzicioni primitive.

Azgani garoi në zgjedhjet problematike të vitit 2001, duke qenë i burgosur politik nga qeveria ekstremiste majtiste. Një nga politikanët më aktiv të PD-së, ai do të sillte në Kuvendin e Shqipërisë zërin e shpresës dhe protestës qytetare për një Shqipëri tjetër, të cliruar nga kthetrat e krimit politik dhe të gjitha llojet e hapura apo të kamufluara të krimit dhe devijimit social, ekonomik e politik të shoqërisë shqiptare, nën kthetrat e mafies politike të vazhdimësisë.

Mbi Azganin dhe familjen e tij janë bërë gjashtë atentate politike, që nga vendosja e eksplozivëve në banesë deri tek snajperi, C4, granatimi me armë të rënda, aksidenti me makinë e deri tek tentativa për ta helmuar.

Veprimtaria dhe kauza e tij është në përballje me segmente të mafies shtetërore është bërë objekt i kanecelarive të BE-së, Moskës e Uashingtonit, ndërkohë që për të kanë shkruar figura të njohura letrare, artistike e politike në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mal të Zi dhe në gjithë hapësirën etnike shqiptare.

Kauza e tij nacionaliste, përkushtimi dhe qëndresa e tij, nuk ka gjetur jehonë tek spektri politik shqiptar, që sot e gjithë ditën ka qenë i zënë duke bërë pazare e duke ndarë tortën e turpit, ndërkohë që individë si Azgani iu nënshtrohen presioneve, shantazheve dhe kërcënimeve me jetë, në një vend ku të jeshë idealist dhe progresist është një sprovë e vështirë.

Atentati mizor i 31 tetorit, ndodhi për të terrorizuar dhe paralizuar lëvizjen opozitare në Tropojë, ku Azgan Haklaj, si një nga funksionarët kryesorë politikë dhe pushtetarë të kësaj treve, deputet që do të tundte Kuvendin e Shqipërisë, gjendej në ballë të saj, me karizmën e një qëndrestari të patrembur. Disa muaj më parë, në zgjedhjet e përgjitshme, Azgani do të garonte dhe do të fitonte mandatin e deputetit, që nga qelitë e burgut, ku i qe nënshtruar torturave çnjerëzore. Pjesë të inkriminuara të shtetit shqiptar kërkonin të hakmerreshin ndaj një humbje të thellë e të paralajmëruar në Tropojë, duke dhënë një mesazh të përgjakur.

Shote Haklaj, vajza e bukur e Malësisë së Gjakovës, gazetarja e talentuar, që nuk i mbijetoi dot sulmit me C4, nesër mbushen 15 vjet që nuk është më, duke paditur gjithë klasën politike për pajtim me krimin dhe drejtësinë shqiptare, që asnjëherë nuk e ka thënë fjalën e saj në kohëën dhe vendin e duhur.

Kohë për reflektime pa paragjykime

December 20, 2015 by dgreca

DEKADA MONARKIKE, SHTETI I SË DREJTËS KARTOLINË NË DITËLINDJEN E AHMET ZOGUT/
Nga Azgan HAKLAJ/
120 vjet më parë lindi Ahmet Zogu. 87 vjet më parë Shqipëria do të shpallej Mbretni Kushtetuese. Në shumë kujtesa të shqipëtarëve, padrejtësisht kjo risi e madhe historiko-politike vjen dhe sot e deformuar falë propagandës komuniste mbi Mbretërinë dhe Mbretin. Pikëpamjet e mia, formimi dhe bindja republikane nuk më pengojnë sot ta shoh këtë ngjarje realisht me rëndësinë e saj shumëplanëshe. Po ashtu, personaliteti i Mbretit Zog vlen për mua dhe për këdo që mendon shqiptarisht të marrë vendin e parë që i takon në historinë e Shtetit dhe të Shqipërisë. Në këtë trajtesë honorifike unë do të nënvizoj ndryshimin e madh progresist që solli Mbretria e Mbretit Zog në planin politik, social, ekonomik në marrëdhëniet dhe relacionet ndërkombëtare. Analistë e politologë të huaj dhe vendas kanë sjellë me akte në kujtesën e historisë risinë që solli instalimi i Monarkisë.
Pavarësisht mashtrimit fatal që i është bërë për pesë dekada autoritetit dhe rëndësisë së Mbretit Zog dhe Mbretërisë, ata arritën në mbijetesë deri më sot, duke sfiduar fashizmin, nazizmin dhe komunizmin. Edhe në momentet më tragjikomike që prodhonte diktatura ata që përjetuan Mbretërinë me 10 vjetët e saj kurrë nuk nguruan të na lënë për mirë shprehjet e njohura: “Si koha e Zogut”, “Si paraja e Zogut”, “Si Qetësia dhe Rendi Publik i Zogut”, “Si pashaporta e Zogut”.
Është vërtet e çuditshme që edhe sot, kur duhet qetësi, maturi e realizëm në gjykimin e historisë sonë, rëndomë nëpër analiza, tekste shkollore, komente televizive, sheh, dëgjon dhe lexon mediokër të indroktinuar që si 30 vite më parë i mëshojnë slloganeve enveriste mbi Mbretërinë Shqiptare. Shumë pak historianë, specialist të mirëfilltë të analitikës e politikës flasin për ndërtimin dhe funksionimin e Shtetit nën Monarki, për Kushtetuten progresiste të vitit 1928, për Kodin Civil dhe Penal, për teknikat dhe realizimet progresiste që për kohën ishin hapat me rëndësi historike për vendin.

Prapëseprapë, le t’ua lëmë historianëve të pa indoktrinuar analizën në të ardhme. Ajo do të ndodhë, sepse në histori është e zorshme të hysh, por po aq e zorshme është që dikush të mund të largojë me dhunë të çdo lloj prej saj.

Siç e thashë në fillim, unë nuk do t’iu qasem aspekteve shumë të veçantë që përcolli Mbretëria.
Gjithsesi, janë tre momente që dua ti theksoj në këtë shkrim që përkon me një jubile mjaft të veçantë të këtij sistemi që në vend të Mesjetës dhe Monokracisë solli Rilindjen dhe Demokracinë.
Shqipëria dhe vet Ahmet Zogu, delegatë në Shpalljen e Pavarësisë së saj më 1912 dhe me kontribut të jashtëzakonshëm në Kongresin e Lushnjes që, çertifikoi Shtetin Shqiptar jo vetëm synuan, por u bënë pengesa themelore e shtrirjes së bolshevizmit në Shqipëri e më gjërë. Kemi parasysh se në Shqipërinë e atyre viteve jetonin e sponsorizoheshin pro-bolshevikët e vitit 1924, të cilët patën arritur që për gjashtë muaj të mbanin në këmbë një Grusht Shteti. Instalimi i Mbretërisë u dha fund njëherë e mirë ëndrrave të tyre. Qysh në vitin 1925 Internacionalja Komuniste në Moskë nxirrte si konkluzion shprehjen e mëposhtme dhe e vinte në gojën e Gjergji Dimitrovit: ”Hyri Zogu në Tiranë (1924) dhe iu preh hovi lëvizjes komunste në Ballkan“. Pra, jo vetëm Monarkia, por dhe monarku 34 vjeçar Zogu do të njiheshin përbotshëm si armiq të komunizmit.
Së dyti, me vendosjen dhe njohjen ndërkombëtare të Mbretit e Mbretërisë iu ndalovi shoviniste sllavëve e grekëve që sistematikisht nuk i kishin reshur orekset dhe tentativat aneksioniste në Veri dhe Jug të Shqipërisë . Jo vetëm ka, por jo pa sens Zogu e shpalli veten më 1 shtator 1928 Mbret të shqipëtarëve duke lënë hapur çështjen shqiptare dhe kujdesin paternalist për trojet e stërgjyshërve të lëna padrejtësisht jashtë kufijve shtetërorë .
Së treti, me gjithë pushtimin italo-fashiste të vendit dhe largimit nga pushteti të Mbretit dhe Mbretërisë me dhunë, për asnjë çast nuk pushoi kontributi nacional i tyre në të mirë të vendit dhe të kombit. Ndonëse nuk përmendet aspak siç duhet në histori, në Luftën Antifashiste, kontributi i mbretërorëve materialisht e politikisht qe shtysë thelbësore në lidhjen me aleatët e mëdhenj duke na rradhitur pas Rëniës së Berlinit .
Këto tre aspekte që përmenda vetëm shkarazi meritojnë, besoj, trajtime më të detajuara për të hedhur dritë mbi rëndësinë që pati për kohën instalimi i sistemit mbretëror.
Sot në këto momente përkujtimi, shumëkush, forcë apo individ politik në këtë vend ka shumë ç’të reflektojë sesi ndërtohet dhe funksionon shteti i të drejtës. Mbretëria shqiptare, pavarësisht nga kahjet politike që përfaqësohojmë duhet të shihet me realizëm jo vetëm se është pjesë integrale e historisë sonë, por sepse përfaqëson një kontribut parësor në ndërtimin, konsolidimin e shtetit dhe ruajtjen e integritetit e sovranitetit në kohë të zorshme ata, që si unë nuk përjetuan fizikisht dekatën e Mbretërisë për t’u ushqyer me të vërtetën le tu referohen jo monarkistëve, por vet sentencave që armiqtë e dikurshëm të monarkisë, si Noli dhe Konica dhanë në qetësi për të.
Le të shërbejnë këto përkujtime jo vetëm si festa partiake por, së pari si reflektim nacional. Sot më shumë se kurrë na lipsen reflektime pa paragjykime.

EPOKA E PLISIT, 100 VJETORET E DHIMBJES E KRENARISË KOMBËTARE

December 1, 2015 by dgreca

Nga Azgan HAKLAJ/

Ky vit përkon me 100 vjetorët e Konferencës së fshehtë të Ambasadorëve në Londër, vrasjes së Ded Gjo Lulit, vrasjes së kapidanit të shqiptarizmës, Çerciz Topulli dhe intelektualit të shquar Muço Qulli .

Sapo lamë pas 120 vjetorin e lindjes së Ahmet Zogut, burrit që themeloi shtetin modern shqiptar, i cili ishte vetëm 17 vjeç delegat në Kuvendin e Shpalljes së Pavarësisë në Vlorë.

Kane kaluar vetem pak dite nga 107 vjetori i Kongresit te Manastirit.

Edhe pak muaj na ndajnë nga 100 vjetori i vrasjes së Isa Boletinit. Në këto momente që vendosa të shkruaj këta rreshta për këto ngjarje të mëdha të memories kombëtare më erdhi në mendje betimi i ministrit të Jashtëm të Perandorisë Austro-Hungareze, kontit Berthold : “Nuk do ta heq revolen nga brezi pa e shpallur Shqipërinë të pavarur.”Ai kishte në konsideratë jo vetëm kontributin e shquar që kombi ynë i dha qytetërimit dhe lirisë së Evropës. por edhe realitetin e ri gjeopolitik që do të krijohej në Ballkan dhe Evropë nga shembja e shpejtë e Perandorisë Otomane.

Në krye të betejave të mëdha që janë zhvilluar që nga kundërshimi i Reformave të Tanzimatit në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni u vunë strateg e patriotë të shquar si : Binak Alia, Sokol Rama, Rrapo Hekali, Zenel Gjoleka, Hodo Aliu,Tafil Buzi,Dervish Cara.

Këto lëvizje dhe Rilindja Shqiptare ishin preludi i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, ku për herë të parë ata do të startonin me një platormë të qartë politike.

Sylejman Vokshi, Ali Ibra, Ali Pashë Gucia, Omer Prizreni, Abdyl Frashëri, Mic Sokoli, Bajram Curri, Haxhi Zeka, Mehmet Pashë Dëralla janë plejada e parë e ndritur e plisave dhe xhamadanëve të epokës së Lidhjes së Prizrenit, e cila do të pasohej nga një brez burrash mendjendritur si: Hasan Prishtina, Ismail Qemali, Luigj Gurakuqi, Murat Toptani, Aqif Pashë Elbasani,Naxhip Draga të cilët duke qënë në krah dhe frymëzues të strategëve të mëdhenj si : Isa Boletini, Idriz Seferi, Ded Gjo Luli, Elez Isufi dhe Islam Spahia kurorëzuan me sukses kryengritjet e mëdha të viteve 1910-1911-1912 dhe ëndrrën për pavarësi.

Në nëntor 1912 Mali i Zi dhe Serbia pasi thyen ushtrinë turke hynë në Kosovë dhe, si dikur hordhitë e Xhengis Khanit, shkatërruan gjithçka me zjarr dhe hekur.Për të kuptuar sado pak përmasat e kësaj tragjedie vlen të theksohet se mbretëria serbe angazhoi në Kosovë 4 armata, pra rreth 230.000 mijë ushtarë të armatosur deri në dhëmbë.

Kundër ripushtimit të ri të Kosovës e ngritën popullin në këmbë viganët e qëndresës Bajram Curri, Isa Boletini, Hasan Prishtina, Shota e Azem Galica, Ahmet Delia, Sali Rama i Gjorgjevikut, Bedri Pejani, Hoxhë Kadri Prishtina dhe Zefi i vogël. Pushtuesit serbë burgosën trurin e kryengritjes kombëtare Hasan Prishtinën për të sabotuar Aktin e Shpalljes së Pavarësisë.Nga zjarri i betejës me hordhitë malazese kryetrimi shqiptar i shekullit XX ,Isa Boletini u nis me shpejtësi drejt Vlorës me 300 kalorës trima të tij.

Pas marshimit nga Nishi drejt Krujës të Gjergj Kastriotit në nëntor 1443 ardhja në Vlorë e Isa Boletinit dhe gardës së tij është një ngjarje e shënuar me germa të arta në historinë e kombit. Ai u bë mbrojtësi e garanti i qeverisë së parë kombëtare pas 500 vjetësh të udhëhequr nga korifeu i kësaj Pavarësie plaku i urtë Ismail Qemali. Konferenca e Ambasadorëve në Londër në vitin 1913 nën presionin e Perandorisë Ruse dhe të fqinjëve shovenistë ballkanas lanë gjysmën e trojeve etnike jashtë kufijve të shtetit të ri shqipëtar.

Patriotët e popullit shqiptar nuk u pajtuan kurrë me këtë padrejtësi. Populli ynë ka një proverb profetik “Uji fle, hasmi s’fle”. Traktati i fshehtë i Londrës i vitit 1915 kishte vendosur në parim copëtimin e Shqipërisë në dobi të serbo-grekëve dhe italianëve. Kjo do të kishte kosto jashtëzakonisht të lartë e në kufijtë e të pamundurës. Për të realizuar këtë platformë organizuan eleminimin fizik të prijësave të shquar të luftrave për liri: Ded Gjo Lulit, Isa Boletinit, Çerciz Topullit, Muço Qullit. Kalvari i vrasjeve do të vazhdojë vite më vonë Themistokli Gërmenji, Azem Galicën, Bajram Currin, Elez Isufin, Hasan Prishtinën, Luigj Gurakuqin.

Kjo strategji ogurzezë nuk u realizua.Prijësit e lirisë u eliminuan vërtet, por shkuan drejt lavdisë së përjetshme për t’u vendosur në panteonin e kombit. Flakadani i lirisë që ata ndezën nuk u shua dhe udhëtoi si pishtar olimpik drejt Kongresit të Lushnjes, Luftës së Vlorës, Konferencës së Pezës, të Mukjes dhe asaj të Bujanit duke sanksionuar përjetësisht lirinë, pavarësinë e unitetin e atdheut në moton: “Një komb, një histori, një gjuhë, një flamur”.

Nga Marrëveshja e Paqes në Paris dhe marrëveshje e Jaltës, ku pavarësisht se Shqipëria i shpëtoi egzistencës, ajo doli e cunguar dhe ky cungim do të çertifikohej me ndarjen e kombit në pesë shtete.

Shqipëria edhe pse u çlirua nga fashizmi ra në kthetrat e komunizmit për një gjysmë shekulli. Ëndrra e Shqipërisë etnike e Shaban Polluzhës, Mehmet Gradicës dhe Bedri Pejanit që u eliminuan fizikisht dhe e shumë luftëtarëve të tjerë do të mbetej përgjysmë.

Jasharajt dhe Haradinajt janë të fundit të kësaj plejade të ndritur të plisit dhe xhamadanit.
Dy simbolet e shenjta tashmë krahas Atdheut, Flamurit Kombëtar e Gjuhës Shqipe.
Ngadhnimi i ekipit kombëtar të futbollit në stadiumin e Beogradit ku djemtë tanë si matador mbrojtën Flamurin e Skënderbeut përballë demave të tërbuar të kujton Betejën e Termopileve të 300 spartanëve të Leonidhës përballë ushtrive të panumërta perse të Kserksit.

Kualifikimi për në Kampionatin Europian, festimi mbarëpopullor dhe refreni “Me plis në Paris”çertifikon Epokën e Plisit.

Sot, në këtë prag të 28 Nëntorit kundër Kosovës janë hartuar dy marrëveshje: Demarkacioni me Malin e Zi dhe Zajednica me Serbinë, prandaj Unioni Aristik i Kombit Shqiptar fton të gjithë artistët dhe gjithë qytetarët që të bëhen pjesë e Festës Protestë në Prishtinë të organizuar nga opozita e udhëhequr nga simboli i qëndresës Ramush Haradinaj, i cili vuri në themel të Kosovës tre vëllezërit e tij Luanin, Shkëlzenin dhe Enverin. Ai shkoi në Hagë si dorzan i Pavarësisë të Kosovës. Me betejën e tij të gjatë triumfoi dhe legjitimoi Luftën e UÇK-së dhe të NATO-s për kauzën e drejtë të popullit të Kosovës.

Pikërisht sot është detyrim i çdo shqiptari kudo që jeton për t’u bërë pjesë e mbrojtjes të çdo pëllëmbe të tokës shqiptare.

NËNË TEREZA,ENGJËLLI SHQIPTAR QË ME DASHURI PUSHTOI QIEJT

October 18, 2015 by dgreca

Nga Azgan HAKLAJ/
President i Unionit Artistik te Kombit Shqiptar/
Lapsi në dorën e Zotit./
Më 16 tetor 1979, kur bota u lajmërua, jo pa sensacion, se një misionare në Kalkutë do të merrte çmimin Nobel, biografë e gazetarë u turrën të rrëmonin në biografinë e kësaj gruaje të brishtë e të çuditshme. Fjalëpak, por e saktë dhe e vendosur në atë që thoshte, ajo iu përgjigj medias botërore: “Nga gjaku dhe prejardhja jam shqiptare. Kam shtetësi indiane. Jam murgeshë katolike. Nga prirja i përkas gjithë botës… Me zemër, i përkas plotësisht zemrës së Jezusit”.
Ishte Nënë Tereza, që si rrufe në qiell shndriu mbi errësirën që asokohe kishte kapluar Shqipërinë, vendin e izoluar e të harruar të shqiponjave. Dhe ja, kjo grua e vogël na e rikthen edhe njëherë si komb atë emër të madh që patëm latuar në shekuj me pereandoret Dioklician, Konstandin, Justinijan apo me Skënderbeun. “Një grua vërtet e vogël me trup, por që s’ka asgjë të vogël në qenien e saj” – do ta përshkruante Indira Gandi. Nga madhështia e dashuria e saj, ajo do t’i jepte gjithë globit nga Kalkuta në Irlandë, nga Venezuela në SHBA, por dhe vendit tonë do t’i dhuronte më shumë nga të gjithë: qenien e gjakut që i rridhte në damarë, atë shqiptar. Ne ishim kombi i braktisur nga njerëzia, liria dhe nga Zoti. Ishim kombi i dënuar të përjetonim copëtimin e robnimin kush prej sistemeve ekstratotalitare e kush prej dhunës shovene.

Dhe ja, një fat në buzëvarur, një qiri shkëlqimtar që ndriçonte fundin e tunelit të destinit fatal shqiptar: Nënë Tereza. Ajo me dy fjalë për origjinën e saj arbënore e me një foto të vitit 1925, kur s’i kishte mbushur të pesëmbëdhjetat, veshur me rrobën tradicionale kombëtare shqiptare, po i thoshte botës se shqiptarët jo vetëm ekzistojnë, por janë në vëmendjen e vetë Zotit. Një befasi e mrekullueshme që bëri Papën, mbretërit, presidentët e fuqishëm të globit të kujtoheshin një çast, se aty buzë Adriatikut, rrethuar me tela e të izoluar prej perëndimit, që prej lashtësisë, jetojnë shqiptarët e Nënë Terezës e të Gjergj Kastriotit. Prej asaj kohe kanë kaluar dekada e kombi ynë ka galopuar drejt së mirës e fatit më shumë se çdo komb në fundshekullin që lamë pas e në këtë që po jetojmë. Por nuk mund të mohohet se pa zë e me modesti, pa zhurmë, por me shumë përkushtim e dashuri, ne kishim me vete si melhem e hajmali, si bekim e afrim te Zoti, dorën dhe mendjen e Nënë Terezës. Se vetë Nënë Tereza ishte një laps në dorën e Zotit, me të cilën duket se Perëndia nënshkroi për të na e ndërruar fatin e larguar, për të na i zbuar, më në fund, ndëshkimet dhe mallkimet shekullore.

Edhe sot, kur ne shkojmë në Bruksel për të konsultuar obligimet tona integruese, më shumë se gjithçka ajo që na lidh me Perëndimin, me Zotin e qytetërimin është natyrisht edhe vegimi e emri i madh i Nënë Terezës. Kjo grua gjeni, jo vetëm e besimit, e bamirësisë, është dhe esenca e një filozofie të re, e cila u kyç jo pa rëndësi e pa efekt në epokën e globalizmit. Kur paraja po synonte të konkurronte vetë Zotin, Nënë Tereza këshillonte të pasurit të mos gëzoheshin dhe aq, kur në botë miliona njerëz vuajnë urinë, sëmundjen, luftën. Ajo i kërkoi botës humane jo lëmoshë e mëshirë, por besim e afrim te Zoti, mirësjellje e dashuri njerëzore.
“Më mirë të bëni gabime me mirësjellje, sesa mrekulli me vrazhdësi.” Kjo thënie biblike e Nënë Terezës është kthyer në sloganin e të gjithë shpirtrave njerëzorë që besojnë te Krijuesi.

Gjenia e Nënë Terezës, mrekullia e saj, nuk qëndron vetëm në shërbimet e saj e të Urdhrit të vet shpërndarë në të gjithë botën, në të mirë të të sëmurëve, të të varfërve e të uriturve. Është shumë më gjeniale dhe hyjnore. Ajo i argumentoi njerëzimit se vuajtja për dashuri dhe uria për të është më e rëndë se uria për bukë. “Po të kishte të uritur në Hënë, unë do të shkoja dhe atje…” Kështu e përshkruan përkushtimin një ftesë për këdo dhe kurdoherë drejt një qëllimi të mirë, human e fisnik”, sepse fisnike ishte vetë Nënë Tereza, gjaku e gjeni i saj shqiptar.

Ne kete dite lumturimi, bota feston dhe e kujton këtë engjëll të brishte që e lindi, e rriti nëna e toka shqiptare, për t’ua falur qiejve, nga ku ajo të mund të vijojë përjetësisht misionin e saj hyjnor. Ajo qëndron lart mbi ne, e mbështjellë me rrobën ngjyrë qielli e reshë të bardha, duke na vëzhguar e duke u lutur për ne. Duke u lutur për të gjithë, pa na ndarë as në fe, as në ide. Le ti dëgjojmë këto lutje engjëllore, se aty mëshirohet dhe shqip, se shqiptare qëlloi jo rastësisht, të ishte aty ky engjëll unik që Zoti ia dhuroi njerëzimit…!

O Zot me jep fuqi te jap paqen .
Te jap dashuri atje ku ka urrejtje.
Te sjell frymen e pajtimit atje ku ka gabime.
Te sjelle harmonine atje ku ka mosmarveshje.
Te sjell te verteten atje ku ka gabime.
Te sjell besimin atje ku ka dyshime.
Te sjell shprese atje ku ka deshperim.
Te sjell drite atje ku ka terr.
Te sjell gezim atje ku ka dhimbje e deshperim.

SHTATORJA E HOLLBRUKUT NE VITI

June 4, 2015 by dgreca

INAGURIMI I SHTATORES SE RICARD HOLLBRUKUT NE VITI – ESHTE MIRENJOHJA E KOSOVES PER KONTRIBUTIN E AMERIKES PER PAVARESINE E SAJ./
Nga AZGAN HAKLAJ/
Sot eshte nje dite historike per Vitine,Karadakun,Kosoven dhe mbare kombin shqiptar.Ne historine e shqiptareve ne perpjekjet e tyre vigane per liri,pavaresi e drejtesi shoqerore ne 100 vitet e fundit Zoti na beri aleat kombin e madh te lirise, demokracise dhe te progresit SHBA.Qysh ne vitin 1907, ne vitet e erreta te sundimit turk poeti yne kombetar Ndre Mjeda i drejtohej Kolosit te pertej oqeanit Amerikes se Washingtonit,Xhefersonit e te Abraham Linkolnit me fjalet lapidare : Lirine keni ju, na hekurat kemi.Rilindasi i madh e portretizonte Ameriken si model te lirise dhe e tille ajo ka mbetur per shqiptaret ne shekullin e fundit dhe keshtu do te mbetet dhe ne shekujt qe do te vijne.
Te dashur vellezer e motra te Kosoves para 2 vitesh Shqiperia festoi 100 vjetorin e pavaresise se saj, por endrra e eterve te pavaresise Hasan Prishtines , Ismail Qemalit, Isa Boletinit, Luigj Gurakuqit, Bajram Currit, Ded Gjo Lulit e patrioteve te tjere mori nje goditje te rende ne konferencen e ambasadoreve te Londres ne vitin 1913. Kosova qe i dha shpirtin , gjakun , qendreses dhe krenarine betejes se madhe per pavaresi mbeti jashte kufijeve te shtetit shqiptar sebashku me gjysmen e trojeve etnike te banuara prej mijera vitesh nga te paret tane.Edhe vet egzistenca e shtetit shqiptar u ndodh ne udhekryq dhe rrezikohej te zhdukej nga harta e botes por Shqiperia mbijetoi fale perpjekjes titanike te patrioteve shqiptar dhe vetos se fuqishme e historike qe vuri nje burre i madh i Amerikes dhe i mbare botes se lire , Presidenti Willson ne konferencen e paqes se Parisit me 1919.
Nderim dhe mirenjohje te perjetshme ketij kampioni te madh te lirise, te drejtesise dhe paqes.Edhe pas luftes se dyte boterore, historia u tregua perseri e ashper me shqiptaret.Konferencat e Jaltes e Posdamit i lane serisht te ndare edhe pse ata u rreshtuan ne krahun e fituesve dhe sipas paktit te Curçillit dhe Ruzveldit per vetevendosjen e popujve pas luftes ata nuk e realizuan endrren e tyre, ndonese u cliruan nga pushtuesit rane nen kthjetrat e diktatures per nje gjysme shekulli.Te nderuar bashkekombas tubimi i sotem madheshtor dhe ky monument i bukur dhe kuptimplote eshte nderimi per ate qe ka bere per lirine e Kosoves z.Ricard Hollbruk, diplomat, humanist dhe personalitet i shquar por nderimi yne i shkon ne rradhe te pare Amerikes, kombit te madh te lirise, dinjitetit te progresit njerezor pa te cilen nuk do te kishim Kosove te lire por as Europe dhe bote te lire.
Shqiptaret kane ne kodin e tyre gjenetik nderimin per mikun, per miqte qe u jane gjendur prane ne momentet me te veshtira te historise.Ata i kane te shenjte ashtu si lirine, Atdheun , gjuhen dhe flamurin e tyre. I tille eshte Hollbruku, Presidenti Klinton dhe Bush, gjenerali Klark, zonjat Ollbrajd dhe Klinton dhe mbare kombi amerikan per shqipetaret kudo ne bote.Beteja per lirine e Kosoves kunder regjimit gjakatar te Milloshevicit ishte nje beteje principiale mes botes se lire dhe demokratike dhe nje diktatori satrap qe beri ne Jugosllavi e Kosove krimet me te tmerrshme ne Europe qysh nga lufta e dyte boterore.Fantazia kriminale e Milloshevicit do te tejkalonte edhe mizorite mesjetare te Erik qimekuqit, Vladit hungules, Cenkiz kanit apo Ivanit te tmerrshem. Presidenti historik i Kosoves, gjeniu i politikes Ibrahim Rugova me vizionin e tij profetik dhe politiken paqesore e orientoi popullin e Kosoves ne kahjen e duhur historike drejt vlerave perendimore.Ishte kjo politike qe e beri ceshtjen e Kosoves nje ceshtje themelore per moralin e mbare botes Euroatlantike.Pershkallezimi ne ekstrem i dhunes ndaj shqipetareve, vrasjet e barbarizmat mesjetare te makinerise Milloshovicjane ne Kosove nxoren ne skenen historike UCK e udhehequr nga simbolet e qendreses Adem Jashari e Ramush Haradinaj.

Eshte nje merite e vecante e z.Ricard Hollburk i cili ne rrethanat diplomatike e politike teper komplekse diti te orientohej drejte : Ai e kuptoi kauzen e drejte te luftetareve te lirise dhe bisedoi ne terren me drejtuesit e UCK-se duke e legjitimuar kete lufte ne arenen nderkombetare.Monumenti i z.Hollburk i ben nder kujteses sone historike, Vitise se Njazi Azemit, Gursel dhe Bajram Sulejmanit, Karadakut te Idriz Seferit dhe Agim Ramadanit, Kosoves e mbare kombit shqiptar.Sot Kosova eshte e lire dhe demokratike.Nderim perjete per te gjithe ata djem dhe vajza nga te gjitha trojet shqiptare qe derdhen gjakun per lirine e saj.Nderim per Zahir Bajzitin, Edmond Hoxhen, Luan e Shkelzen Haradinajn, Bedri Shalen, Bekim Berishen, Adrian Krasniqin, Muje Krasniqin, Femih dhe Xheve Lladrovsin, Tahir Sinanin, Ridvan Qazimin, Sali Cekajn.Klasa politike e Kosoves nuk ka asnje dileme per te ardhmen e saj :
Ajo eshte rruga e integrimit pakthim ne BE dhe ne NATO.Shqipetaret e meritojne plotesisht e perjetesisht vendin e tyre ne shtepine e lirise ne Europen e civilizuar per te cilen kane dhene aq shume kontribut ne shekuj e mijevjecare duke i dhene asaj certifikuesin e kristianizmit, Kostandinin e madh dhe atletin e krishterimit Gjergj Kastriotin Skenderbeun, Nene Terezen, themeluesin e Turqise moderne Ataturkun.Kosova ,Shqiperia dhe shqipetaret kudo ne ballkan jane faktore vendimtare paqje dhe stabiliteti dhe te tille do te mbeten.Jam i bindur se bashkekombasit e mi do te valevitin ne festa e pervjetore madherisht krahas flamurit te tyre kombetar dhe flamurin e SHBA-se, te Bashkimit Europian dhe te NATO-s si nje trini te shenjte te endrres tone per liri, demokraci dhe progres.
AZGAN HAKLA

INAGURIMI I SHTATORES SE RICARD HOLLBRUKUT NE VITI
ESHTE MIRENJOHJA E KOSOVES PER KONTRIBUTIN E AMERIKES PER PAVARESINE E SAJ.

Sot eshte nje dite historike per Vitine,Karadakun,Kosoven dhe mbare kombin shqiptar.Ne historine e shqiptareve ne perpjekjet e tyre vigane per liri,pavaresi e drejtesi shoqerore ne 100 vitet e fundit Zoti na beri aleat kombin e madh te lirise, demokracise dhe te progresit SHBA.Qysh ne vitin 1907, ne vitet e erreta te sundimit turk poeti yne kombetar Ndre Mjeda i drejtohej Kolosit te pertej oqeanit Amerikes se Washingtonit,Xhefersonit e te Abraham Linkolnit me fjalet lapidare : Lirine keni ju, na hekurat kemi.Rilindasi i madh e portretizonte Ameriken si model te lirise dhe e tille ajo ka mbetur per shqiptaret ne shekullin e fundit dhe keshtu do te mbetet dhe ne shekujt qe do te vijne.
Te dashur vellezer e motra te Kosoves para 2 vitesh Shqiperia festoi 100 vjetorin e pavaresise se saj, por endrra e eterve te pavaresise Hasan Prishtines , Ismail Qemalit, Isa Boletinit, Luigj Gurakuqit, Bajram Currit, Ded Gjo Lulit e patrioteve te tjere mori nje goditje te rende ne konferencen e ambasadoreve te Londres ne vitin 1913. Kosova qe i dha shpirtin , gjakun , qendreses dhe krenarine betejes se madhe per pavaresi mbeti jashte kufijeve te shtetit shqiptar sebashku me gjysmen e trojeve etnike te banuara prej mijera vitesh nga te paret tane.Edhe vet egzistenca e shtetit shqiptar u ndodh ne udhekryq dhe rrezikohej te zhdukej nga harta e botes por Shqiperia mbijetoi fale perpjekjes titanike te patrioteve shqiptar dhe vetos se fuqishme e historike qe vuri nje burre i madh i Amerikes dhe i mbare botes se lire , Presidenti Willson ne konferencen e paqes se Parisit me 1919.
Nderim dhe mirenjohje te perjetshme ketij kampioni te madh te lirise, te drejtesise dhe paqes.Edhe pas luftes se dyte boterore, historia u tregua perseri e ashper me shqiptaret.Konferencat e Jaltes e Posdamit i lane serisht te ndare edhe pse ata u rreshtuan ne krahun e fituesve dhe sipas paktit te Curçillit dhe Ruzveldit per vetevendosjen e popujve pas luftes ata nuk e realizuan endrren e tyre, ndonese u cliruan nga pushtuesit rane nen kthjetrat e diktatures per nje gjysme shekulli.Te nderuar bashkekombas tubimi i sotem madheshtor dhe ky monument i bukur dhe kuptimplote eshte nderimi per ate qe ka bere per lirine e Kosoves z.Ricard Hollbruk, diplomat, humanist dhe personalitet i shquar por nderimi yne i shkon ne rradhe te pare Amerikes, kombit te madh te lirise, dinjitetit te progresit njerezor pa te cilen nuk do te kishim Kosove te lire por as Europe dhe bote te lire.
Shqiptaret kane ne kodin e tyre gjenetik nderimin per mikun, per miqte qe u jane gjendur prane ne momentet me te veshtira te historise.Ata i kane te shenjte ashtu si lirine, Atdheun , gjuhen dhe flamurin e tyre. I tille eshte Hollbruku, Presidenti Klinton dhe Bush, gjenerali Klark, zonjat Ollbrajd dhe Klinton dhe mbare kombi amerikan per shqipetaret kudo ne bote.Beteja per lirine e Kosoves kunder regjimit gjakatar te Milloshevicit ishte nje beteje principiale mes botes se lire dhe demokratike dhe nje diktatori satrap qe beri ne Jugosllavi e Kosove krimet me te tmerrshme ne Europe qysh nga lufta e dyte boterore.Fantazia kriminale e Milloshevicit do te tejkalonte edhe mizorite mesjetare te Erik qimekuqit, Vladit hungules, Cenkiz kanit apo Ivanit te tmerrshem. Presidenti historik i Kosoves, gjeniu i politikes Ibrahim Rugova me vizionin e tij profetik dhe politiken paqesore e orientoi popullin e Kosoves ne kahjen e duhur historike drejt vlerave perendimore.Ishte kjo politike qe e beri ceshtjen e Kosoves nje ceshtje themelore per moralin e mbare botes Euroatlantike.Pershkallezimi ne ekstrem i dhunes ndaj shqipetareve, vrasjet e barbarizmat mesjetare te makinerise Milloshovicjane ne Kosove nxoren ne skenen historike UCK e udhehequr nga simbolet e qendreses Adem Jashari e Ramush Haradinaj.