Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Gabova, kur si sot 29 vjet më parë lajmërova nga Tirana për Zërin e Amerikës përmbysjen e diktaturës komuniste

by

Nga Elida Buçpapaj/

Lajmin për përmbysjen e diktaturës komuniste e dhamë për edicionin e orës 7:00 të mëngjesit të Zërit të Amerikës. Direkt nga receptori i telefonit fiks. Atëhere nuk kishte ardhur ende koha e Steve Jobs, as gjeneratës të parë të iPhone-ve dhe Smartphone-ve

Gjithë natën Shqipëria nuk fjeti ndërsa po gëdhihej 23 marsi i 1992; ishte nata që do të ndryshonte sistemet, pas 44 vjet diktaturë mizore që edhe në grahmat e fundit kryente krime kundër njerëzimit.

Më 10 gusht të 1988, diktatura do të varte në litar në mes të Kuksit poetin Havzi Nela, ndërsa në verën e 1990 në kufirin shqiptar, në veri dhe jug, do të vriteshin me dhjetra të rinj që do të guxonin të kalonin territorin shqiptar, edhe pse Muri i Berlinit tashmë kishte rënë dhe sistemi totalitar kishte dhënë shpirt.

Pasi ndoqëm pothuaj gjithë natës të dhënat në Komisionin Qendror të Zgjedhjeve vendosur në Pallatin e Kongreseve, së bashku me Xhevdet Shehun, që të mbeteshim në historinë e kësaj ngjarje të madhe, e ndamë lajmin dhe e lexuam një pjesë unë dhe një pjesë ai nga zyra e Skënder Buçpapajt, nëndrejtorit të përgjithshëm të RTSH. Në Washington DC ishte mesnatë kur na telefonuan gazetarët e Zërit të Amerikës, pasi as Xhevdeti dhe as ne nuk kishim telefon në shtëpi pa marrë parasysh se Skënderi kishte tre muaj Nr.2 i RTSH.

Kush e ka jetuar 22-23 marsin e 1992 nuk e harron kurrë pas shpalljes në mëngjes të fitores shpërthimin e ngazëllimit të detit njerëzor, klaksonët e pafund të veturave në bulevardin Dëshmorët e Kombit, një pjese e madhe vinin nga qyteti i Kavajës, ndërsa nga dritaret e tyre flatëronin nga era pranverore flamujt kombëtarë.

Sot pyes se ku janë gjithë ata njerëz dhe ku shkoi gjithë ai gëzim i asaj dite i kthyer i gjithi në zhgënjim pjesën tjetër të jetës.

Tirana atë ditë pranvere të 23 marsit të vitit 1992, që binte ditë e hënë dhe përkonte me kremtimet e Bajramit, festonte e gjitha! Liria na kishte vënë krahë, ne besonim se do të ishim të gjithë të lirë, të barabartë, pa luftë klasash, pa urrejtje klasore, pa burgje, pa vrasje, pa segregacion ideologjik brënda kombit, pa luftë civile.

Kështu besonim. Sidomos atë ditë pranvere kur u gdhi 23 marsi 1992. Midis 22 dhe 23 marsit të 1992 duke dëgjuar gjithë natën Radio Tiranën që lajmëronte fitoren e PD nëpër qendrat e votimit, nga qyteti në qytet, nga lumturia se agimi do t’i gjente në një Shqipëri krejt të re, i elektrizoi shqiptarët duke bërë dashuri e ngjizur fëmijët e pranverës 1992, të 22-23 marsit të 1992!

Sot ata fëmijë që u ngjizën më 22-23 marsin e 1992 janë 28 vjeçarë, ndofta pjesa më e madhe jashtë atdheut.

Asnjë nga shqiptarët që festuan 22-23 marsin e 1992 nuk do ta besonte se, pas 29 vitesh, kjo kastë politike do të kishte dëbuar nga Atdheu 3 milionë shqiptarë dhe se aktualisht Shqipëria do të kthehej në vendin ku Covidi19 i shuan shqiptarët, sepse shteti është në kolaps të plotë, me sistem shëndetësor të dështuar që i vret jetët e shqiptarëve!

Nga 22-23 marsi 1992 më ka mbetur ende relike një orë dore me logon e Zërit të Amerikës, që ma dhuruan për suksesin që patëm ato ditë të stuhishme, që përmbysi sistemin, por që u kthye mbrapsht sepse dështoi në ndërtimin e shtetit të së drejtës.

Në Shqipëri nuk u krye dekomunistizimi dhe supertruktura komuniste, që trashëgoi institucionet e shtetit demokratik, nuk u konvertua por keqqeverisi. Për tre dekada rresht të njëjtat fytyra ricikluan pushtetin, u pasuruan, duke shpërdorur votën e popullit dhe sot Shqipëria është viktimë e kësaj klasa politike të pamëshirëshme, që i vret shqiptarët me varfëri esktreme, me sistem shëndetësor ne kolaps, me sistem drejtësie në kolaps, me sistem arsimor në kolaps, që trafikon diploma, mastera e doktoratura, tituj, grada, çmime, pa meritokraci, pa konkurencë të lirë, pa shanse punësimi, pasi të drejtën e punës e të privilegjeve e ka vetëm administrata, familjarët, enturazhi, dashnoret dhe, në mënyrë ciklike, Shqipëria vuan dhe shqiptarët vuajnë!

Krejt ndryshe nga sa u besua në 22-23 marsi i vitit 1992! Ishte aq bukur në 23 Marsin e 1992 sa për të besuar se ishte i vërtetë!

Ora e dorës e me logon e Zërit të Amerikës ka mbijetuar 29 vite jetë nëpër rrugët e botës, nëpër bagazhet e një familje refugjate politike, me plaçkat në krah e me fëmijët e vegjël në krahë; që do ta fillonim gjithçka nga zero dhe kur rrënjët na thërrisnin e na tërhiqnin si manjet pa marrë parasysh largësinë me mijra kilometra larg.

Ikëm, sepse tashmë Atdheu ishte kthyer në rrezik për brezin e tretë, kur kisha parasysh torturat që kishte provuar im atë, ime më dhe unë. Ikëm për të shpëtuar brezin e tretë, për t’i shpëtuar fëmijët tanë, nipat e gjyshit të tyre dhe fëmijët e mi, nga kthetrat e pinjollëve të diktaturës që ishin kthyer më të egër se të parët e tyre.

Në fakt, ata nuk u larguan asnjëherë. Askush nuk i shqetësoi. Shqiptarët naivë besuan se do të konvertoheshin, se do të kërkonin falje për krimet e etërve, por ata janë trashëgimtarë të denjë etërve të tyre sepse nuk i pranojnë ligjet e sistemit demokratik !

Ora e dorës me logon e Zërit të Amerikës, që e mbajta në dorë në ditët shpresëmëdha për të ardhmen e Shqipërisë, dikur, kur i mbaroi bateria, u fut diku në një sirtar, që të mbetej si kujtim. Dhe pastaj, nuk di se si, u bë refugjate e udhëtare bashkë me ne dhe sot është relikë e një dite historike të vrarë nga shpërdoruesit e lirisë, nga kjo klasë politike me në krye Kaligulën shqiptare Edi Rama.

Prandaj them se gabova atë 23 mars, kur lajmërova për Zërin e Amerikës rënien e sistemit totalitarist në Shqipëri. Sado absurde të ngjajë për një vend anëtar të NATO-s, i cili prej tridhjetë vitesh ka mbetur peng i së shkuarës. Ky është realiteti i hidhur që duhet të ndryshohet me çdo kusht. Me të gjitha mundësitë që ofron demokracia. Sikur në Kosovë më 14 shkurtin e 2021!

Këtë ndryshim 180 gradë, për vendosjen e shtetit të së drejtës po e presim të gjithë. Po e pret edhe kjo orë relike, e cila patjetër e ka ndjerë pulsin tim të shpejtuar kur kam lajmëruar, sepse aq shumë kam dashur që të ishte e vërtetë dhe jo iluzion, triumfi i lirisë atë 23 mars të 1992 dhe pastaj bashkë me ne, dikund në fundin e një çante udhëtimi, i ka përjetuar peripecitë tona si të 3 milionë shqiptarëve, të ikur nga Atdheu nëpër botë, atje ku balta nuk është kurrë e ëmbël si mjalta, si në Shqipëri.

Ndërsa sa i përket fëmijëve që u ngjizën më 22-23 marsin e 1992, me bindjen e plotë të prindërve se diktatura e theu qafën për të mos u kthyer kurrë më në Shqipëri, këtij brezi sot i bie detyra që ta realizojë atë çka mbeti ëndërr, sepse ky brez ka lindur prej asaj ëndërre. Ne prindërit e tyre dështuam!

Ferial Vasili, Mësuesja e letërsisë që ishte për mua edhe shenjtore, edhe diell

by

Në foto Elida 18 vjeçare, kohë kur ishte gjimnaziste tek Sami Frashëri/

NGA ELIDA BUÇPAPAJ/

Mësuesja e letërsisë që ishte për mua edhe shenjtore, edhe diell…

Këto rradhë që po i shkruaj sot, i kam përsëritur me zë e pa zë, vazhdimisht, sa herë që kam reflektuar rrjedhën e jetës time, i kam shqiptuar pa ndërprerë. Ajo ka qenë me mua gjithnjë pranë. Është njeriu që ka patur rolin më të rëndësishëm si mësuese e pedagoge, sepse më ka rizgjuar identitetin tim të groposur nga lufta e klasave, sikur thotë poeti Robert Frost “Unë nuk jam mësues por një zgjues”, zbulues, kur e bën çdo nxënës Kolomb të zbulojë Amerikën, pasionin e jetës.

Asnjëherë nuk ia kam shprehur mirënjohjen direkt sy më sy. Pastaj midis nesh nisi largësia, largimi ynë nga Shqipëria po aq i përmallshēm sa në baladat shqiptare. Ajo ndofta ka ndjerë trishtim, është zhgënjyer nga heshtja ime larg Alpesh, pas Alpesh. Dhe kjo më mbush me keqardhje, sepse është krejt ndryshe nga e vërteta. Unë e kam patur gjithnjë të gjallë këtë mirënjohje prej periudhës së viteve të gjelbër, kur isha vetëm një teen e deri kur fryma do të ngrihet lart si pupla e lehtë e një trishtili.

I kam folur për të Skënderit, sapo filluam historinë tonë të dashurisë, djemve, sepse im atë dhe mamaja ime e dinin se sa e rëndësishme ishte ajo për mua.

Edukimi nuk është mbushja e një thesi, thotë poeti William Butler Yates, por ndezja e një zjarri. E një zjarri apo pasioni, quaje si të duash, që ia dedikojmë jetën pa u lodhur kurrë.

Kjo ishte mësuesja e letërsisë e gjimnazit Sami Frashërit. Ferial Vasili. Ferial Vasili ishte për mua edhe shenjtore, edhe diell, sepse më ka ndriçuar rrugën, më ka ngrohur në ditë shumë të trishta të një adoleshence gjithë privime e terror psikologjik, të një adoleshence të acartë, kur shoqet dhe shokët e klasës të largoheshin, isha bija e armikut të partisë, lufta e klasave e ushqente urrejtjen klasore që në bankat e shkollës, të damkoste, të tregonin me gisht, pa asnjë lloj pezmi apo dhimbshurie, ishte seleksionimi që impononte diktatura, që shoqëria e mikpriste. Seleksionimi ishte si numrat e hebrejve, si ylli i verdhë Davidit që mbanin hebrejtë gjatë Holokaustit.

Ferial Vasili, e dashuruar me letërsinë, me profesionin e mësimdhënies ishte mësuesja më strikte e Sami Frashërit, në kuptimin se nuk pranonte të ndikohej dhe nuk bënte lëshime sa i përket vlerësimit të nxënësve.

Feriali Vasili ishte etaloni i meritokracisë të cilin e edukonte si vlerë. Tek Sami Frashëri sa vinte nje brez i ri gjimnazistash mësonte prej brezave pararendës se me Ferial Vasilin nuk mjaftonte të mësoje si peshkop, por duhej ta doje letërsinë me pasion, ta doje pa servilizëm apo hipokrizi, sepse Ferial Vasili i shquante menjëherë.

Për Ferial Vasilin, dhjeta në letërsi duhej merituar. Nuk mjaftoje të përsërisje tekstet rrjedhshēm, të mësoje përmendsh Elegjinë e Luigj Gurakuqit apo Fjalët e qiririt, sepse Ferial Vasili i dallonte ata që përsërisnin si papagaj nga ata që i qanin me lot vargjet e Fan Nolit apo të Naim Frashërit. Shkurt, të duhej dashuria për t’u lidhur me letërsinë në mënyrë shpirtërore, duhej të bije në dashuri me lëndën që ajo e bënte aq shumë për ta dashur. Nëse zgjidhej ky ekuacion ezoterik, atëhere po, e meritoje dhjetën. Po të ishe e talentuar, kjo ishte një plus, por të talentuarit janë të rrallë. Nuk janë shumësi kolektive asnjëherë.

Tek Sami Frashëri, gjimnazi nga kanë dalë 80 % e klasës politike në Shqipëri, nga kanë dalë shkencëtarë të sukseshëm sot nëpër botë, nxënësit e donin dhjetën me çdo kusht, në kuptimin se studionin, se ishin më të mirët në rang me gjimnazet e kryeqytetit dhe në dëftesat e tyre dhjetat rreshtoheshin me plotfuqishmëri, por me Ferial Vasilin nuk bëhej shaka. Ajo ishte si balanca e drejtësisë, si Perëndesha Romake Justitia.

Klasës tonë filloi t’i jepte mësim në vitin e tretë të gjimnazit. Përkonte me kohën kur ndaj tim eti regjimi diktatorial kishte ndërmarrë një fushatë persekutimesh të egra, e kishin hequr nga partia, e kishin pushuar nga puna, ia kishin hequr të drejtën e botimit, librat ia kishin bërë karton, dhe pasi i kishim shpëtuar internimit për një qime në një fshat gjeografikisht të Tiranës, i cili ishte tmerrësisht i izoluar mes malesh, afër Malit me Gropa dhe pasi e kishin lënë pa punë, më në fund e kishin dërguar të punonte si punëtor krahu në repartin e plehrave të Kombinatin Poligrafik. Mendoni, të gjitha këto të zeza që hiqte im atë kishin pasoja direkte tek unë. Shoqet e ngushta më kishin braktisur, nuk më ftonin as nëpër ditëlindje, kur kishim aktivitete shkollore më linin vetëm, ndodhte rëndom që shokë nga klasa kishin arritur deri aty sa të më thoshin se mësoja kot, pasi nuk do të më dilte e drejta e studimit, sikur edhe u vërtetua posa mbaruam maturën. Për të shmangur sjelljen e pështirë të shoqeve, detyrohesha të ndryshoja rrugën vajtje ardhje nga shkolla, i bija sa më gjatë, edhe kur shkoja, edhe kur kthehesha, isha vetëm. Shoqet e mia janë të gjitha dhe asnjëra prej tyre nuk mund të më pohojë të kundërtën. Kur Ismail Kadare botoi tek revista Nëntori novelën Nata me Hënë, u identifikova me heroinen e novelës, aq shumë ndeshesha me cinizmin e shoqërisë shqiptare.

Dikush do të thotë se ashtu ishte koha. Po, është e vërtetë. Prandaj në atë kohë tmerri shquhen njerëzit me zemër të madhe. Ishin të rrallë. Ishin konstelacione të rralla si kometa por ishin. Mësuesja e letërsisë Ferial Vasili e afroi të bijën e një poeti të censuruar, të ndaluar të përmendej në librat dhe orët e letërsisë, të një poeti të mallkuar nga regjimi. Mendoni, në mes të atij oqeani cinizmi obskurantist, për mua kishte një liman shprese. Në atë ferr shëmtie për mua kishte edhe dritë parajse, në orën e saj të letërsisë.

Unë mezi prisja që të kishim letërsi, megjithëse isha shkëlqyshëm në gati të gjitha lëndët e gjimnazit, por në orën e letërsisë, unë fitoja dinjitetin e humbur nga ajo që më ngjante në shkollë, sepse kishte edhe plot mësuese konformiste me sistemin, që mendonin ashtu si mendonte partia. Por kishte edhe mësues me dinjitet që i devijonin rregullave të hekurta të diktaturës dhe i respektonin adoleshentët gjimnazistë me prejardhje nga familje të persekutuara.

Kur filloi të na jepte mësim, në vitin e tretë të gjimnazit, ne si klasë ishim të gjithë të ndrojtur në fillim, sepse ishte mësuesja më me autoritet e shkollës. Ndërkohë, më kujtohet si tani, kur bëmë hartimin e parë. Tema ishte për dëshmorët e luftës. Unë shkrova një poemth për Qemal Stafën. Erdhi edhe dita kur kishim orën e korigjim-hartimit. Ishin dy orë të plota. Feriali i kalonte hartimet tona me rradhë, bënte vërejtje, komentonim dhe kështu emër për emër. Hartimi im nuk po dilte gjëkundi.

Gjithë klasa kishte përfunduar pothuaj. Unë në regjistër isha nga fillimi se emri më niste me gërmën „E“. Fillova të shqetësohem. Por nuk kaloi pak ajo më solli fletoren në bankën time dhe më tha: „Lexoje Elida“! Unë kisha shtangur, më kishte mbetur fryma! Ferial Vasili hartimin tim e konsideronte më të bukurin dhe më thosh që t’ia lexoja klasës me zë të lartë. Dhe ashtu bëra, nisa ta deklamoj me gjithë shpirt, sepse deklamoja shumë bukur. Atë ditë unë rilinda edhe për të gjithë kohën që do të vinte pastaj!

Prej asaj dite, midis Ferial Vasilit dhe meje u krijua një lidhje shumë e bukur, e sinqertë, njerëzore, unike. Asnjë nga shoqet e klasës, sado mirë që prindërit e tyre i kishin marrëdhëniet me partinë e punës, nuk e kishte atë lidhje speciale si kjo jona. Ferial Vasili e kishte rizbuluar tek unë rishtas vokacionin tim për të shkruar, të cilin unë e kisha shfaqur më herët dhe që ma kishte varrosur të gjallë diktatura.

Prej asaj dite, që kur deklamova hartimin tim kushtuar Qemal Stafës, heroit të adoleshencës time, unë e rizbulova letërsinë si dritare edhe për të parë botën, edhe si një lloj sfide. Ndërsa Ferial Vasili ishte gjëja më e bukur që kam patur gjatë gjimnazit, periudhë gjithë lot e vuajtje. Ajo më mikpriste edhe në shtëpinë e saj dhe aty më tregonte librat e babit, të cilat ishin hequr nga qarkullimi. Ajo më besonte mua aq shumë, ndërsa unë e shihja si perëndi.

Raporti me mësuesen time të letërsisë ishte i tillë, nga ata që nuk ka rëndësi nëse shihesh apo nuk shihesh, sepse ishte një lidhje nga ato që zgjasin gjithmonë. Pasi mbarova gjimnazin, nuk më doli e drejta e studimit, pa marrë parasysh rezultatet e larta dhe vokacionin tim për letërsi e gjuhë të huaja.

Komiteti ekzekutiv më dërgoi të punoja në fabrikën e pllakave në Kombinatin Josif Pashko, në repartin më të vështirë, atje ku punonin ata që i kishte dënuar partia e punës. Tek Josif Pashko punoja me dy turne, kur dilja në mëngjes ende pa zbardhur dita, në ditët e ftohta të dimrit qaja rrugës, kur nuk më shihte njeri. Pastaj fillova punë tek varrezat e Sharrës, vajzē e re 20 vjeçare.

Në një paradite pranvere, si kjo e sotmja takoj Ferial Vasilin. Më kujtohet si sot, afër kinema Partizanit. U takuam me mall si nëna me bijën. Më pyeti si i kisha punët. I tregova fill e për pe. I tregoja gjithçka, nuk i fshihja asgjë. I thashë se ku punoja dhe se si ishte gjendja. Më pyeti nëse im atë kishte njohje me Rozeta Uçin, gruan e Prof.Alfred Uçit dhe kur i thashë po, më tregoi se ishte një vend pune bosh, dhe Rozeta mund të më ndihmonte. Ishte fjala për arkivin e Istitutit të Kulturës Popullore. Unë i ndoqa fije për pe këshillat e saj. Im atë shkoi tek Rozeta Uçi me të cilën kishte miqësi dhe magjia ndodhi. Nisa të punoj në Institutin e Kulturës Popullore, ku filloi edhe njohja ime e thellë me fondin e baladave dhe mahnitja prej Ciklit të Kreshnikëve. Prej aty m’u krijua mundësia të ndiqja Universitetin për Gjuhë-Letërsi dhe jeta të merrte rrjedhën që mori, ndërkohë që Muri Berlinit ishte përmbysur dhe kishin lindur shpresa për të gjithë të pashpresët.

Ferial Vasili ishte fataliteti mrekulli e adoleshencës sime plot vuajtje e lot, që vazhdon e më ndjek kudo, në profesionin tim si gazetare, në krijimtarinë time, në jetën time si bijë, grua e nënë. Ajo është me mua përherë. Mësuesja e letërsisë në gjimnazin Sami Frashëri! Ajo ishte për mua edhe shenjtore, edhe diell!Pastaj jeta i ndau shqiptarët nëpër të katër anët e botës. U rishfaqën të shpalosura në mijra e mijra forma baladat shqiptare të jetuara në epokën moderne. Ajo ndofta ka menduar me keqardhje se unë mund ta kem harruar, por unë e mbaj përherë në zemrën time. Aty ku ndodhet vendi i posaçëm ku ruhen thesarët. Aty e ruaj kujtimin për Mësuesen time të letërsisë. Në gjimnazin Sami Frashëri./ 2013-2021

Fjalë kyçe:cElida Buçpapaj, Ferial Vasili, Gjimnazi Sami Frashëri, mësuesja e letërsisë

Liria e fjalës lidhet me të vërtetën!

by

Portali Gazeta Diaspora Shqiptare e Pandeli Majkos, kreut të ministrisë së përçarjes të diasporës – Nga Elida Buçpapaj/

Liria e fjalës lidhet me të vërtetën!

E vërteta është shpesh e hidhur e sidomos veshët e politikës nuk duan ta dëgjojnë!

“Nëse liri do të thotë diçka, do të thotë të kesh të drejtën t’ju tregosh njerëzve atë që nuk kanë qejf ta dëgjojnë”.

Kështu e përkufizon pak a shumë lirinë e shprehjes George Orwell.

“Nëse liria e fjalës hiqet, atëherë si shurdh memecë mund të na udhëheqin, si dele në thertore.”

Kështu e përkufizon lirinë e fjalës  Xhorxh Washington.

Mbrojtësi i flaktë i lirisë së mendimit Volteri, figurë emblematike e iluminizmit që ka frymëzuar lirinë, sekularizmin dhe demokracinë në të dyja anë i Atlantikut, thotë “Unë mund të mos pajtohem me ty, por unë mbroj deri në vdekje të drejtën tënde për ta thënë atë.”

Despotët, diktatorët e burgosin të parën fjalën e lirë, sepse kur kanë burgosur lirinë e fjalës e kanë burgosur të gjithë shoqërinë!

Ndryshe nga regjimet totalitariste, në civilizimin Perëndimor liria e fjalës është e garantuar me ligj dhe kushtetutë si e drejtë themelore e njeriut.

Amendamenti i parë i Kushtetutës Amerikane, përveçse garanton lirinë e shprehjes, e ndalon Kongresin të kufizojë shtypin ose të drejtat e individëve për të folur lirshëm. 

Pra liria e fjalës që njihet si “pushteti i katërt”, në italisht (quarto potere), gjermanisht (Vierte Gewalt), spanjisht (Cuarto poder)  frëngjisht (Quatrième pouvoir)  është detyrimisht e pavarur nga politika, detyrimisht e pavarur nga tre pushtetet e tjera, që janë legjislativi, ekzekutivi dhe gjyqësori.

Kusht themelor i fjalës të lirë është të ekzistojë larg çdo konteksti politik, në kuptimin se qeveria e një vendi demokratik nuk ka të drejtë kushtetuese dhe e ka të ndaluar me ligj të krijojë një gazetë që të mbulojë domenin e informimit të publikut.

Në diktaturën totalitariste enveriste Zëri i Popullit ishte direkt organ i KQPPSH.

Në mënyrë aksiomatike, në diktaturën totalitariste të Edi Ramës portali Gazeta “Diaspora Shqiptare” është organ i qeverisjes të korruptuar. 

Gazeta “Diaspora Shqiptare” është organ i ministrisë të përçarjes të Pandeli Majkos, ministrit më puthador të Edi Ramës.

Ku ve këmbën Pandeli Majko, mbjell përçarje, injorancë dhe shkelje të ligjit.

Perëndimi financon me destinacion të zhvillojë demokracinë në Shqipëri, qeveria e korruptuar e Edi Ramës i financon paratë në Perëndim si pare e zezë për ta bërë diasporën një kopje të shëmtuar e asaj që ndodh në Shqipëri.

Gazeta Diaspora Shqiptare është një portal politik, partiak, aspak profesional, që ka qëllim trushplarjen e diasporësshqiptare nëpër botë! 

Sikur Radio Tirana e kohës të diktaturës Hoxhiste që shpërndante helmin përmes valëve të radios totalisht nën kontrollin e shtetit totalitarist.

Ju kujtohet fotografia e Edi Ramës me presidentin Obama !

Një shqiptaro-amerikan u dënua sepse kishte paguar rreth 80 mijë $ për fushatën presidenciale, me qëllim që Edi Rama të bënte foto me presidentin Amerikan, por paratë kishin ardhur nga jashtë dhe kështu ishte shkelur ligji amerikan dhe personi u dënua dy vjet burg, por Edi Rama ngeli i palagur.

E, pra, ky është stili i ndyrë që kanë sjellë qeveritarët e Edi Ramës në diasporë.

Ne 3 milionë shqiptarë nëpër botë jemi qytetarë të lirë të Perëndimit e prandaj duhet t’i themi “jo” pisllikut që vjen nga qeveria e Edi Ramës!

Ne që jetojmë në Perëndim e dimë se si funksionon demokracia,

prandaj nuk duhet të pranojmë kurrë të kthehemi në marioneta të një qeverisje që e ka kapur sistemin e popullin e ka nënshtruar përmes diktaturës të varfërisë e padrejtësisë.

Diaspora nuk duhet të pranojë një portal që del nga zyrat e Pandeli Majkos, sepse kështu shkelet Kushtetuta e vendeve demokratike ku jetojmë në BE, SHBA, Kanada etj.

Asnjë qeveri demokratike nuk e gëzon atë të drejtë të nxjerrë në qarkullim asnjë lloj gazete për informimin publik veç gazetës zyrtare!

Edi Rama ka arritur deri aty sa ka televizionin e tij ERTV, por kur është në fjalë diaspora, jemi ne 3 milionë shqiptarë, që nuk duhet ta lejojmë të zgjasë duart e tij të gjata e të dhunojë fjalën e lirë!

A mund të ekzistojë e lirë fjala nën prangat e qeverisë të Tiranës dhe ministrisë të përçarjes të Pandeli Majkos ? 

Jo kurrë! 

“Kushdo që do të përmbysë lirinë e një kombi e fillon duke nënshtruar lirinë e fjalës”, thotë Polymath, dijetari Benjamin Franklin, një nga Etërit Themelues të SHBA.


Kush do ta zgjojë ndërgjegjen e shoqërisë shqiptare ose degrada e gazetarisë të Tiranës

by

NGA ELIDA BUÇPAPAJ/

Prita mos reagonte dikush rreth intervistës së Oliver Schmitt marrë nga Adi Krasta tek A Show.

Mendoj se gazetarët e Tiranës duhet ta shmangin mënyrën e një hardtalk për të intervistuar një historian Perëndimor, jo për kompleks inferioriteti, por sepse e drejta e pyetjeve hard fitohet duke ushtruar profesionin me integritet.

Në një Shqipëri copë-copë trendi i gazetarit populist është nonsens, pasi ajo që ka ndodhur në vendin e shqipeve këto tri dekada tranzicion torturues, është produkt i asaj që kanë gatuar të gjithë aktorët e skenës politike, përfshi edhe shtyllën e katërt, që ka humbur totalisht pavarësinë.

Me hardtalk meritojnë të pyeten gazetarët e Tiranës të cilët kanë 30 vjet që e shpërdorin këtë mision të shenjtë të krijuar për të marrë në mbrojtje shtetin e së drejtës dhe qytetarët.

Nëse në Shqipëri gjallon kjo kastë politike, nëse në Shqipëri sistemi është i kapur, nëse në Shqipëri nuk ka shtet social, nëse në Shqipëri korrupsioni gëlon në çdo segment të shtyllave të institucioneve që kanë humbur çdo lloj pavarësie, nëse asnjë peshkaqen nuk ballafaqohet me ligjin, do të thotë jo vetëm se drejtësia nuk ekziston por edhe se gazetaria nuk funksionion, se gazetaria ka tradhtuar obligimin kushtetues dhe humbur rolin për të cilin është krijuar si mburojë kundër shpërdoruesve të pushtetit.

Me hardtalk mund të intervistohen historianët shqiptarë që vijojnë të censurojnë historinë duke e çuar drejt shuarjes memorien historike.

A u është bërë ndonjë hardtalk nga gazetarët shqiptarë atyre që kanë hartuar historinë shqiptare prej 1944?

A i kanë kërkuar këta historianë ndjesë shoqërisë për gënjeshtrat e shpërndara në librat e historisë me të cilat mëkohej brezi i ri në çdo nivel shkollor?!

A duhet shoqëria shqiptare të lexojë më në fund historinë sikur e ka përjetuar dramatikisht dhe tragjikisht për 45 vjet?

Intervista e Oliver Schmitt-it nga Ad Krasta ishte si një lloj ballafaqimi ad absurdum!

Të gjitha pyetjet që ia drejtonte Oliver Schmitt-it Adi Krasta duhej t’ia drejtonte palës shqiptare.

Edhe për mesjetën e shkuar, edhe për mesjetën e sotme të errësuar nga gënjeshtrat.

A ishte diktatura hoxhiste kriminale e pyeti Krasta Oliver Schmitt-in?

Të isha në vendin e Oliver Schmitt do t’i përgjigjesha me të njëjtën pyetje Adi Krastës.

Do t’i thoja, ti Krasta që ke jetuar në diktaturë çfarë përgjigje i jep kësaj pyetje.

Se gazetarët nuk janë vetëm për të bërë pyetje!

Por Oliver Schmitt u përgjigj se “diktatura hoxhiste ishte ilegjitime, pasi ishte vendosur përmes dhunës me luftë civile !”

Diktatura është një krim kundër njerëzimit, thotë Chibli Mallat, profesor dhe ekspert i të drejtës ndërkombëtare.

Pra, kur thua diktaturë nënkupton krime kundër njerëzimit dhe anasjelltas.

Si krime kundër njerëzimit klasifikohen njëmbëdhjetë syresh që kanë në shenjestër civilë, pra njerëz vulnerabël, pa asnjë lloj mbrojtje, që bile edhe Zoti nuk i mbron dot! Krime kundër njerëzimit janë vrasja, burgosja, tortura, përdhunimi, persekutimi për motive politike, fetare, racore, transferim me forcë etj., të gjitha akte shnjerëzore të kryera me vetëdije. Sikur lufta e klasave dhe diktatura e proletariatit.

Unë po i drejtoj vetes disa pyetje: A kanë ndodhur në Shqipëri prej 1944 vrasje, burgosje, tortura, varje në litar, internime, vrasje dhe burgosje të klerikëve, kundërshtarëve politikë, a i kanë internuar familjet e të dënuarve nëpër lagera, a ua kanë djegur të ardhmen fëmijëve të të dënuarve, duke i lënë pa shkollë, pa punë, duke ua shkelur të drejtat elementare të njeriut dhe a janë kryer këto vepra barbarike me vetëdije të plotë?

Dhe pyes rishtas veten: A janë duke u fshirë nga kujtesa kolektive krimet kundër njerëzimit të kryera nga diktatura hoxhiste prej 1944?

Të gjitha pyetjet e mia janë në fakt pyetje retorike që e kanë përgjigjen me vete, që kanë një përgjigje pohuese!

Po, diktatura në Shqipëri ka kryer krime kundër njerëzimit, veprimtari antihumane të pa dënuar këto tre dekada as nga politika, as nga elita, as nga shoqëria civile, as nga shtylla a katërt dhe as nga historianët të cilët sikur kanë censuruar dhe retushuar, të detyruar nga regjimi totalitarist, historinë shqiptare për 45 vjet kanë vijuar të njëjtën gjë edhe gjatë 30 viteve postdiktaturë, duke e varrosur të vërtetën historike si një temë tabu.

Po çfarë kanë bërë gazetarët e Tiranës që e kanë lënë ende këtë të vërtetë historike dhjetra pashë nën dhé ?

Kanë pritur  30 vjet historianin Oliver Schmitt për ta pyetur “a ishte kriminale diktatura hoxhiste”?!

A e ka kryer misionin gazetaria shqiptare gjatë këtij tranzicioni vajtues apo ka humbur  përgjegjshmërinë duke hyrë në marrëdhënie klienteliste me politikën?

A nuk bëjnë moderatorët, anchormen dhe anchorwomen e Tiranës gazetarinë e shpatullave të ngrohta, dmth sulmojnë njërën palë duke patur marrëdhënie morboze dhe okulte me palën tjetër?

A e përçudnojnë gazetarët e Tiranës të vërtetën, a e gjymtojnë, a e përgjysmojnë, a e deformojnë duke ia humbur gjurmët?

Edhe keto pyetje janë retorike me përgjigje të ditur pohuese. Po! Po! Po! Po!

Kur historiani i huaj Oliver Schmitt pohoi se diktatura hoxhiste ishte ilegjitime, sepse kishte ardhur në pushtet me dhunë dhe luftë civile, që do të thotë me luftë vëllavrasëse shqiptari kundër shqiptarit, shqiptari burgoste shqiptarin, shqiptari e vriste shqiptarin, shqiptari e spiunonte shqiptarin, atëhere e përse mbaruan pyetjet?

A mban dikush përgjegjësi për një qeverisje ilegjitime 45 vjeçare të mbështetur në dhunë, frikë dhe terror?

A duhet dënuar regjimi totalitarist me kushtetutë, po moralisht, po në sistemin shkollor ?

A duhet të barazohet nazizmi me komunizmin sikur e ka bërë BE?

Përse Shqipëria nuk e kujton sikur  Europa 23 gushtin si Dita e Kordeles të Zezë në memorie të viktimave të nazizmit dhe stalinizmit?

A  mban politika përgegjësi për shbërjen e memories kolektive,

për shfarosjen dhe fshehjen e historisë,

për kthim në tabu një periudhe gjysmë shekullore që barazohet me mijra e mijra vjet burgosje, vrasje dhe internime,

për kthimin në pushtet të bijve të nomenklaturës totalitariste,

të cilët edhe sot e kësaj dite as nuk i dënojnë veprat kriminale të etërve dhe as u kërkojnë ndjesë viktimave, por përkundrazi.

“Na kanë terrorizuar në katër breza. Shuma e përgjithshme e dënimeve, për gjithë familjen dhe fisin e Gjeneral Prenk Pervizit arrin në 750 vjet, shtatë shekuj e gjysmë!”, dëshmon monumenti i gjallë 92 vjeçar Lekë Pervizi!

Po sa shekuj vrasje, burgosje, tortura, internime llogariten në 45 vjet diktaturë komuniste në Shqipëri?

A i llogaritin të ashtuquajturit gazetarë të Tiranës apo do të vijojnë ta mbajnë gazetarinë të monopolizuar nga emra fix si një show entertainment për trushplarje!

A do të ketë zgjim të ndërgjegjes të shoqërisë në Shqipëri?

Kush do ta zgjojë ndërgjegjen e shoqërisë në Shqipëri?

Natyrisht jo ata që domenin e informimit publik e shohin sikur kasta politike shqiptare pushtetin!

Henry Grunwald, ish kryeredaktori i Times thoshte me të drejtë se “Gazetaria nuk mund të heshtë kurrë: ky është virtyti më i madh dhe faji i saj më i madh i gazetarisë. Gazetaria duhet të flasë dhe të flasë menjëherë, kur jehona e mrekullisë, e triumfit apo shenjat e tmerrit janë akoma në ajër.”

Në Shqipëri ka 76 vjet që gazetaria hesht ose  flet si qendrat e zërit të propagandës për të çoroditur dhe për ta zgjatur amnezinë e shoqërisë shqiptare.

Nëse gazetaria do të fliste sikur i takon, do të thosh: Shqiptarë ngrihuni ta rrëzojmë këtë sistem kalbësirë 76 vjeçar që na ka marrë peng të ardhmen e sa e sa brezave dhe vijon të na e ketë marrë peng ardhmërinë!

Piktori Nazmi Hoxha si dhe dy fjalë për portretin e poetit Vehbi Skënderi nga Artisti

by

Shkruan: Elida Buçpapaj/

Piktori i shquar shqiptar Nazmi Hoxha që jeton e punon me familjen në SHBA ka një fond të artë të veprave të tij, që variojnë nga kompozimet, peizazhet, nudot dhe portretet, duke përfshirë figura të historisë dhe kulturës shqiptare dhe jo vetëm.

Piktori fut në objektivin e tij emra që kanë lënë shenjë në ndërgjegjen e kombit për të zgjuar ndërgjegjen e shqiptarëve.

Janë kryevepra që do të nderonin çdo galeri botërore arti punimet e tij, që janë universi dhe kozmosi personal i piktorit, të cilat ai i ka personalizuar, si me koloritin, përdorimin e ngjyrave eterike, ashtu edhe pikvështrimin.

Piktori ka krijuar tashmë një galeri të gjallë të portreteve, ku dallohet Fishta, Nënë Tereza, Anton Cetta, Petro Zheji, Adem Jashari, Bekim Berisha, portreti i Malsorit dardan.

Kush përballet me portretet e Artistit bie menjëherë nën efektin e artit të vërtetë, që të zgjon nga letargjia, që të bën të reflektosh, t’i gjesh gabime kohës dhe vetes ku jetojmë sot.

Ndërkohë piktori i ka kushtuar një vemendje të veçantë poetëve që janë aq afër profetëve duke portretizuar Migjenin, Lazgush Poradecin, Frederik Rreshpjen.

Nga punimet më të fundit të Artistit është edhe portreti i poetit Vehbi Skënderi.

Midis Vehbi Skënderit dhe Nazmi Hoxhës ka patur një empati të krijuar posa poeti vizitoi për herë të parë ekspozitën e Nazmi Hoxhës dhe u magjeps prej asaj pikture që nuk e kishte ndeshur askund, sepse piktori e kishte përmbysur thënien e Aristotelit se Natyra është e paimitueshme, për të thënë se arti është i paimitueshëm.

Pikërisht këtë vlerë zbuloi poeti Vehbi Skënderi tek piktori Nazmi Hoxha, andaj e quajti kryepoet. Midis poezisë dhe pikturës ka një lidhje si midis shpirtit dhe shpirtit. Leonardo Da Vinçi i madh jo më kot thosh se “Piktura është poezia që më tepër shihet se ndjehet, ndërsa poezia është piktura që më tepër ndjehet se shihet”.

Ndërsa Vehbi Skënderi tek Nazmi Hoxha i zbuloi edhe poezinë, edhe pikturën në simbiozë me njëra tjetrën dhe prandaj bëri atë definicion.

Dhe definicionet e poetëve mbeten të përhershme.

Kur emocionohen poetët nga ajo që shohin është diçka e rrallë dhe prandaj emocionit i japin një emër që të jetojë edhe kur poetët ikin nga kjo botë.

Sikur është larguar edhe poeti Vehbi Skënderi. Të cilin e ringjalli Artisti Nazmi Hoxha, duke i dhënë të drejtë Platonit.

Nazmi Hoxha i dha frymë poetit Vehbi Skënderi! E zbriti nga Parajsa në studion e tij në New York dhe prej andej e bëri të kudogjendur në botën virtuale, që edhe kjo duket sikur është ndërtuar si një ngrehinë platoniane.

Vehbi Skënderi duhet ta shohë portretin e tij nga bota e përtejme dhe prej andej me atë natyren e tij entuziaste dhe aq delikate, elegante e të ndjeshme,  i dërgon mesazhe mirënjohje Artistit !

Jam e sigurt se poeti Vehbi Skënderi po loton kur e sheh veten e tij të portretizuar nga kryepoeti! Vehbi Skënderi kështu ishte, qante si fëmijë dhe qeshte si fëmijë!

Sepse shpirti i tij ishte i pastër si shpirt një fëmije, i pa prekur nga pislliku dhe kalbësia që ia shihte syri dhe ia provonte lëkura!

Pikërisht me këtë shpirt të kthjellët e portretizon Artisti Poetin, ndërsa flokët e poetit i ka bërë prej reje, prej atyre reve që ndodhen vetëm në Parajsë, për të krijuar kësisoj lidhjen mes tokësorëve dhe qiellorëve.