Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

NJERIU QË I DO FLAMUJT ME GJITHË SHPIRT

by

Në kuadrin e 4 Korrikut, ditës së Pavarësisë të Amerikës/

1 fuatNga Fuat Memelli-Boston/2 me motrenNjohja me Jose Nesmachinovin, personazhin e këtij shkrimi, zuri fill rastësisht. Ai kishte ardhur nga Florida ku jeton, për të vizituar dy motrat e tij si dhe për të festuar tok me to ditën e Pavarësisë të Amerikës. Motrat, të cilat banojnë në pallat me mua, më njohën me vëllanë e tyre, i cili më la mbresa të veçanta. Dhe kjo, jo rastësisht. Ai është njeri me kulturë të gjerë, por mbi të gjitha është njeri patriot. Patriotizmin e ka në shpirt, ndaj i buron natyrshëm. Vetëm një herë e takova atë, por njeriu le gjurmët e tij edhe me një takim Kishte veshur një bluzë me simbolet e falamurit amerikan dhe një shqiponjë. Më pas, për të më treguar se ka ardhur i përgatitur për të festuar ditën e Pavarësisë së Amerikës, veshi një bluzë tjetër me gërmat USA. Biseda për flamujt, ishte epiqendra e bisedës tonë. Më tregoi një flamur të madh ku ishte stampuar flamuri amerikan dhe ai kanadez. Ishte hera e parë që shihja një flamur të tillë me simbole të dy vendeve.-Kush e ka bërë këtë? – e pyes unë.-Njerzit e kanë bërë, thotë. Amerika dhe Kanadaja , kanë shumë gjëra të përbashkëta. Janë vende fqinjë, kanë gjuhë të njëjtë –anglishten, kanë tradita e zakone të njëjta, kanë një volum të madh tregëtie midis tyre. Janë dy vende vëllëzër. Ata që e kanë stampuar, i kanë patur parasysh këto. Ky flamur më shkon shumë për shtat mua, pasi jam shtetas kanadezo-amerikan, thotë Joseja. Biseda jonë për flamujt, vazhdon.-E shihni këtë flamur kanadez? –më drejtohet mua- Po , i thashë. Ai ka një histori më vete. Dhe nisi ta tregojë.- Para disa ditësh isha në Kanada. Shkoj shpesh aty, pasi kam jetuar 23 vjet. Isha duke ecur me makinë në Toronto, kur shoh në rrugë dy flamuj kanadezë. Ula shpejtësinë dhe u zgjata t’i mar. Dikush që ishte pas meje, bërtiti pasi pengova trafikun. Unë nuk u mërzita. I mora flamujt dhe vazhdova rrugën. Në pamje të parë duket një veprim i thjeshtë por për mua është shumë i rëndësishëm. Si mund të lihen flamujt në rrugë?! Si mund të kalosh para tyre e të jesh indiferent ?! Flamujt janë simbole të një vendi. Ata nuk i përkasin partive, i përkasin popujve. Me flamujt përpara, miliona njerëz në botë, kanë dhënë jetën në luftra. Kanadanë e quaj atdheun tim të dytë. Jetova aty 23 vjet. Kisha  shtëpinë dhe biznesin tim. Aty u lindën dhe u rritën fëmijët e mi, prandaj ai flamur është i shtrenjtë për mua. Njërin nga dy flamujt që gjeta, ia dhashë vëllajt, por kam edhe një.-Edhe unë kam lidhje me Toronton, i thashë. Një nga djemtë e mi jeton aty. Ka krijuar familjen e vet dhe ka një vajzë. Kam qënë aty disa herë,  vazhdova unë. – Me që edhe ti paske lidhje me Kanadanë, ky flamur të takon ty, tha Joseja. –Prit të bëj një fotto para se të ma japësh, i thashë unë.-Dakort, u përgjegj dhe i bëra foton që shikoni.Tek shkrepja aparatin, pashë se u emocionua shumë dhe gati u përlot. Më shumë se fjalët e mija, flet fotua e tij. Shiheni dhe do më besoni! Pastaj ma dha flamurin kanadez. Unë kisha në shtëpi tre flamuj: atë shqiptar, amerikan dhe kanadez. M’u bënë dy kanadezë. Tani kam katër flamuj. Ata janë stolia e shtëpisë ku jetoj. Rinë pranë njëri-tjetrit si shokë të ngushtë.

Për të njohur më mirë këtë njëri, i kërkova të më thotë diçka për jetën e familjes dhe të parëve të tij dhe ai më tregoi historinë, e cila është sa e vështirë, aq edhe e ngatërruar.

Të parët e tij kishin qënë me origjinë nga Ukraina. Para revolucionit të Tetorit, gjyshi i tij  dhe njerzit e tjerë të afërt, ishin mbështetës të Carit dhe patën punuar për të. Revolucionarët që ardhën në fuqi pas përmbysjes së regjimit të Carit, i quajtën të padëshirueshëm dhe i kërkuan që familja e tyre dhe njerzit e tjerë të afërt, të largoheshin nga Rusia. I çuan deri në Odesë dhe i thanë:”Shkoni ku të doni”. Me një anije, pas një jave e ca udhëtimi, mbritën në Uruguaj. Ishin të huaj dhe pa asnjë ndihmë. Edhe gjuhën e këtij vendi nuk e dinin. Pasi i morën të dhënat përkatëse, i nisën diku në veri të vendit, kufi me Brazilin, te një vend që quhej “Orosko koloni”. Aty i thanë të marin tokë e të bëjnë shtëpi. Me mundime të mëdha, nisën  jetën nga e para. Me që përballë tyre ishte kufiri me Brazilin dhe kishte familje braziliane, babai i Joses njihet dhe martohet me një braziliane. Nga martesa e tyre, lindën katër fëmijë : dy djem e dy vajza. Joseja lindi në vitin 1952. Në vitin 1971, Joseja vendoset në Toronto të Kanadasë, ku lindën e u rritën edhe dy fëmijët e tij. Këtu ndenji 23 vjet dhe pastaj bashkë me familjen, shkoi në Florida, ku jeton edhe sot. Ja, kështu ka rrjedhur jeta e familjes dhe e këtij njeriu, që i do flamujt me gjithë shpirt.

VASIL PAJÇINI, FIZIKANTI NGA DEVOLLI NE SAN FRANCISKO

by

-Kushtuar fizikantit shkencëtar, qytezarit Vasil Pajçini, me gradën PhD, i cili punon në një kompani të njohur amerikane- /

2 Fuati1 fuati7 Katuni5 fuati shkoll6 fuati1 ok Fuati

Nga Fuat Memelli/

3 Fuati 1

Figurat e shquara të Devollit, që kanë lënë gjurmë në Shqipëri e nëpër Botë, më kanë tërhequr e vazhdojnë të më tërheqin vazhdimisht. Është zëri i krahinës tonë të dashur, që më nxit t’i qëmtoj këta njerëz, për t’i bërë të njohur për lexuesit e gazetës e më gjerë. Ne që na qëlloi fati të meremi me gazetari, e kemi për detyrë morale të shkruajmë e të flasim për këta njerëz me të cilët krenohemi. Ata shërbejnë edhe si modele për brezat që vijnë. Këtë rradhe “stacioni” i ndalesës time ishte Qyteza, një fshati i bukur i vendosur në një luginë në prehër të maleve, në Devollin e Sipërm. Sot ajo është tkurur nga largimet e shumta , ashtu si shumë fshatra të tjerë në Shqipëri, por gjurmët që kanë lënë njerzit e saj, nuk mund të shuhen. Ky fshat ka nxjerrë disa figura të njohura siç janë: patrioti Kol Tromara, veprimtar i shquar i “Vatrës” në Amerikë (ka qenë sekretar e kryetar i saj) dhe ka patur disa detyra të rëndësishme në Shqipëri, është pushkatuar nga regjimi komunist dhe sot s’ka varr; aktorët shqiptaro-amerikanë, vëllezrit Xhon e Xhim Belushi; mjeshtri i vallzimit, Pandeli Talko; basketbollisti Pandeli Palko (i riu), ish pjesëtar i ekipit kombëtar; mësuesi enciklopedist, Dhimitër Farmaqi; shkrimtari Petraq Samsuri; Valentina Duka, historiane e njohur dhe sot deputete e PD-së; Nik Vangel, biznesmen  me emër në Çikago, etj. Por, sot do ndalem te fizikanti i shquar, shkencëtari, Vasil Pajçini, i cili  ka qëndruar larg medias, duke punuar pa zhurmë e bujë. Siç thotë populli “kalliri plot, e mban kokën poshtë”.

DARDHA BIE NDËNË DARDHË

Është kjo një shprehje e vjetër e popullit tonë por që ka dalë nga përvja jetësore, kur pasardhesit vazhdojnë rrugën e  të parëve të tyre. Vasili vazhdoi rrugë e babait, Koci Pajçini, i cili ka qënë mësues fizike në Miras. Atëhërë Vasili ishte fëmijë, por qysh atë kohë ze fill ëndra  e tij pë t’u bërë fizikan. Ka qënë fëmijë me zgjuarsi të veçantë. Qysh 5 vjet, dinte gjithë kryeqytetet e botës. Duke parë zgjuarsinë e Vasilit, mësuesi i fshatit, Niko Ilo, e regjistroi në shkollën fillore me nxënësit që ishin një vit më i madh se ai. Pas fillores, vazhdon shkollën 7 vjeçare  “Bajram Islami-Memelli” të Sinicës, një shkollë e vjetër dhe me tradita. Aty lëndën e matematikës dhe fizikës, e jepte mësuesi enciklopedist, qytezari Dhimitër Farmaqi. Ky mësues, me njohuritë e tij, la gjurmë të pashlyera te Vasili. Rruga e dijes vazhdon në gjimnazin “Themistokli Gërmenji” të Korçës. Duke mbaruar “shkëlqyeshëm” shkollën e mesme , i hapen dyert për të vazhduar degën e Fizikës, në fakultetin e Shkencave të Natyrës. Dashuria qe kishte për dy lëndët: matematikë e fizikë, anoi nga fizika. Ëndra për t’u bërë fizikant, po realizohej. Gëzimi i tij ishte i papërshkueshëm. Një ditë, pasi kishin bërë një kolekium (provim për një pjesë të lëndës), profesori i shquar, Vasil Kuneshka, hyn në auditor dhe pyet :”Kush është Vasil Pajçini?”. Studenti ngrihet në këmbë dhe dëgjon profesorin që thotë :”  Bravo Vasil! Kurrë nuk kam patur rastin të korigjoj një provim si ky i joti.” Vasili lumturohet nga ky vlerësim i lartë që i bëri profesor Kuneshka para gjithë studentëve. Edhe studimet universitare, i mbaroi ashtu si shkollat e mëparëshme:” shkëlqyeshëm”.

VITET E PUNËS NË SHQIPËRI DHE….

Në fund të fundit, puna është “barometri” që tregon sa i ke përvetësuar njohuritë e shkollës dhe sa je në gjendje t’i zbatosh ato në praktikë. Megjithëse mbaroi “shkëlqyeshëm” nuk e mbajtën në Universitet, siç kishte ndodhur deri atëherë që student të tillë i mbanin në fakultet. Ai u qetësua pasi atë vit nuk mbajtën asnjë student të tillë. E caktojnë me punë në Ndërmarjen Bujqësore të Hoxharës në rrethin e Fierit, si fizikant për çkripëzimin e tokave që kishin qënë kënetë. U detyrua të mësojë nga e para fizikën e tokës. Megjithë vështirësitë që kishte nga mungesa e paisjeve të nevojshme, la gjurmët e tij gjatë 5 vjetëve që punoi në këtë ndërmarje. Aty u njoh dhe u martua me Vojsavën, e cila u bë jo vetm bashkëudhëtarja e jetës, por edhe mbështetësja në punën e tij.

Ishte viti 1982 kur e transferuan në Institutin e Fizikës Bërthamore në Tiranë. Këtu ai si të thuash, gjeti “shtëpinë” e vet. Në Institut u ngrit një grup pune për aplikimin e rezeve lazer. Fati vazhdoi t’i buzëqeshë. Pas dy vjet pune në Institut, një grup prej tre vjetësh, midis tyre edhe Vasilin, e çojnë për specializim dy vjeçar në Francë në fushën e spektrometrisë “Raman” të gazeve në presion. Pas këtij specializimi, ai tani shkencërisht mund të përcaktonte ecurinë dhe rezultatet e eksperimenteve shkencore. Me përpjekjet e specialistëve të këtij instituti si dhe falë mbështetjes ndrkombëtare, në vitin 1990, në Institutin e Fizikës Bërthamore, u ngrit një sektor lazerash.  Ngritja e këtij sektori si dhe mbrojtja e doktoraturës, përbëjnë kapitullin e fundit të punë së tij në atdhe.

…..AMERIKË

Një rrugë e re hapet për fizikantin Vasil Pajçini. Duke patur nënën me dokumenta amerikane, në vitin 1993, vjen në Amerikë. Edhe këtu nuk i ndahet studimeve në fushën e fizikës. Në vitin 1994, fillon studimet në Universitetin e Pitsburgut. Studjon këtu për 5 vjet duke u marë edhe me punë shkencore në spektrometrinë ultraviolet “Raman”  të materialeve biologjike në trajtë kristaline. Mbron edhe doktoraturën duke , duke fituar gradën  PhD, që është nga më të lartat për kualifikimet në Amerikë. Më pas fillon punë në qendrën e quajtur EAG, në qytetin Synyvale, pranë San Franciskos në Kaliforni, që është djep i qarqeve të integruar si dhe të kompjuterave.  Kjo kompani ka degë në të gjithë botën. Këtu ai meret me aplikimin e rezeve “Lazer” e cila quhet “Raman spectroscopy”. Në këtë kompani ai mban titullin” Scientist”- shkencëtar. Është ky një titull i lartë që nderon jo vetëm Vasilin e familjen e tij por edhe Qytezën, Devollin e Shqipërinë. Krahas kësaj pune, kompania e tij kryen edhe punë që përbëjnë sekret  shtetëror. Një ndër ata që kryejnë këto punë, është edhe shqiptari Vasil Pajçini. Rrugën e dijes që ndoqi ai,  e vazhduan edhe dy djemtë e tij të cilët u shkolluan në Amerikë . Djali i parë, Kostandini, është As.Profesor në një nga universitetet e Ilinoisit në Çikago, ndërsa djali tjetër, Marleni, është doktor radiolog në spitalin e qytetit, Santa Klara. Ja, kjo është hapësira që  Amerika, ky vend i  lirisë, u krijon emigrantëve.

NOSTALGJI DERI NË DHIMBJE

Kështu e cilëson fizikanti Vasili Pajçini, dashurinë e mallin që ka për vendlindjen, Qytezën ku i “ka rënë koka”.  Këtë mall e ka ndier prej vitesh. Siç thotë vetë, kjo ndjenjë ka zënë fill qysh në vitin 1968, kur mbaroi shkollën e Sinicës dhe filloi gjimnazin në Korçë. Qysh atëhere e deri sot, mbeti vizitor në vendlindje. Kur ishte me studime dhe me punë në Shqipëri, shkonte shpesh, por kur ardhi në Amerikë, vizitat në vendlindje janë rralluar, por jo pesha e mallit. Ai mban lidhje me ata pak qytezarë që kanë mbetur në fshat si dhe me qytezarë të tjerë në Shqipëri e nëpër Botë, veçanrisht në Çikago, ku ka një komunitet të madh qytezarësh, që kanë edhe shoqatën e tyre me emrin “Përparimi”, e krijuar qysh në vitin 1923 nga emigrantët qytezarë. Por, siç ka thënë Horaci “ qiellin por jo shpirtin ndryshon ai që shkon përtej detit”. “Magneti” i Qytezës e ka tërhequr dhe e tërheq drejt prehërit të saj. Sa herë shkon aty, shijon bukurinë e fshatit me shtëpi të gurta, dëgjon ison e lumit Devoll që murmurit aty pranë ; dëgjon cicërimat e zogjve; viziton dy kishat e vjetra; prek me dorë dhe shpirt gjithçka që i përket fshatit të tij, për të cilën aktori i madh Xhim Belushi ka thënë: “Qyteza është një fshat i bukur, një nga vendet më magjike e misterioze që kam njohur dhe parë në jetën time…”

NJERIU QË NDEROI JO VETËM DARDHËN, POR EDHE SHQIPËRINË

by

1 Skende -I jepet lamtumira e fundit, Prof. Petrit Skëndes/

2meshe2 Lamtumire1 lule

1 varreza

Nga Fuat Memelli/*

Më 24 shkurt, në një ditë të bukur plot diell (edhe natyra e deshi Petrit Skënden), u përcoll për në banësën e fundit në qytetin Ëorcester pranë Bostonit, fizikanti dhe intelektuali i shquar, ndarë nga jeta pak ditë më parë. Rreth 120 veta, pjesëtarë të familjes, miq e shokë, shumica dardharë por edhe nga krahina të tjera të Shqipërisë që jetojnë në Amerikë, u mblodhën në kishën shqiptare “Fjetja e Shën Marisë”, ku u zhvillua ceremonia mortore. Pas ritualit fetar, në shqip dhe anglisht, u ngritën dhe folën dardharë(e), ish kolegë, shokë e miq të tij. Sotir Millona bashkëfshatar dhe shok prej 75 vjetësh me Petritin, ndër të tjera tha:” Petrit Skëndja përfaqësoi me dinjitet Shqipërinë brenda e jashtë saj. Ne dardharët mburemi me figurën e tij”. Leni Millona, ishte një nga dardharet që vlerësoi gjithashtu figurën e tij.”Petrit Skëndja ishte elitë e intelektualëve shqiptarë. Jo vetëm Dardha por edhe Shqipëria, humbi një nga intelektualët dhe fizikantët më të shquar”. Me lotë në sy dhe zërin që i dridhej, foli ish studenti i Petritit, Daver Çano. Ndër të tjera ai theksoi se në familjen e tij, janë tre ish studentë të Petrit Skëndes: ai, gruaja Luljeta dhe djali Erjon Çano. “Për ndihmën që na ka dhënë ai, ne do t’i jemi përjetë mirënjohës”, theksoi folësi. Një mesazh jo vetëm ngushëllimi por edhe vlerësimi për figurën e Petrit Skëndes, kishte ardhur nga Tirana. E dërgonte Prof. Aleko Minga, figurë e shquar në fushën e matematikës. Tekstin e tij e lexoi ish studentja e Petritit, Luljeta Çano.”… Me Petritin kam qënë vëlla e shkuar vëllait dhe shumë njerëz duke ditur lidhjen time me të, më kanë dërguar dhjetra mesazhe ngushëllimi. Çfarëdo profesioni që të kishte zgjedhur Petriti, ai do të zinte një vend të nderuar në elitën e asaj fushe, pasi kishte në shkallën më të lartë kapacitetin intelektual, logjikën e mprehtë, thellësinë e pjekurinë e gjykimit si dhe shpirtin krijues. Ai ishte një personalitet shkencor dhe njeri me cilësi të rralla. Siç e ka cilësuar Prof. Pilika “fizika kishte nevojë për një shtyllë”. Dhe Petriti u bë një nga shtyllat kryesore të saj në vendin tonë”.

Sa për kujtesë për lexuesit që nuk i kanë parë shkrimet mëparëshme të botuara ditët e fundit për Pëtrit Skënden, kujtojmë se ai kishte mbaruar “shkëlqyeshëm” degën Matematikë-Fizikë, ishte për disa vjet petagog i fizikës në Fakultetin e Shkencave të Natyrës, kryetar i Komitetit të Shkencës e Teknikës si dhe nën kryetar i Akadeisë së Shkencave.

Një fjalë prekëse mbajti në ceremoninë mortore, nipi i Petritit, Gjergj Konda, ardhur nga Ëashingtoni: ”…Petriti ka qënë modeli dhe frymëzuesi im në rrugën time të jetës. Ai dhe Teodor Laçua, i “përpinin” librat e shumtë që kishte në shtëpi mësuesi dardhar, Leonidha Çika. Petriti lexonte shumë dhe komunikonte në disa gjuhë. Kur foli në TVSH për Ajshtajnin, i mahniti të gjithë. Duke qënë njeri me zemër të madhe, ai gëzohej më shumë për suksesin e shokëve  se sa për suksesin e tij. Mbaj mënd ditën kur u martua. Ishte data 23 korrik 1969. Atë ditë njeriu i parë zbriti në hënë. Qe një koincidencë e bukur dhe ai e kujtonte shpesh, pasi ishte një ngjarje e madhe që kishte lidhje edhe me fushën e tij si fizikan”.

Mesazhe të shumta ngushëllimi si dhe vlerësimi për figurën e Petrit Skëndes, kishin dërguar në emër të Akademisë së Shkencave, sekretari i saj Vasil Tole, Instituti i Fizikës Bërthamore të Zbatuar, Shoqata Pan Shqiptare “Vatra “ si dhe gazeta “ Dielli”. Në emër të Shoqërisë “Shpresa” me qendër në Dardhë, kishte dërguar mesazh ngushëllimi dhe vlerësimi,  kryetari i saj, Niko Balli, vëllai i Petritit, Koli Skënde me banim në Dadhë që nuk mundi të vijë dot, intelektuali dardhar me banim në Tiranë, Arian Çika, etj, etj. Po ashtu shumë buqeda e kurora me lule të porositura nga Shqipëria, u vendosën te vendprehja e tij. Ishin ato si një “copëz” Shqipërie, të cilën Petriti nuk arriti ta shihte edhe një herë, ashtu siç e kishte patur dëshirë. Siç ka thënë Volteri ”Atdheu është vendi ku rrobërohet shpirti”. Dhe shpirti  tij ishte i rrobëruar për Atdheun, pasi ishte larguar prej 20 vjetësh. Dhjetra telefonata iu bënë familjes nga të afërm, miq e shokë të Petritit, të cilët shprehnin jo vetëm dhimbjen por edhe vlerësimin për figurën e Petritit Skëndes, njeriut që nderoi jo vetëm Dardhën por edhe Shqipërinë. Dhe kjo ndodh kur njerzit i ke dashur dhe ata të kanë dashur. Siç ka thënë Dostojevski:” Në kujtesën e popullit, mbetet vetëm ai të cilin populli e ka dashur”.

  • Per me shume foto shihni ne facebook dielli vatra

NJË “ODË” E MADHE PËR SHQIPTARËT E MOSHUAR

by

1 Liolin

Nga Fuat Memelli/1 Pleqte

Më në fund edhe Bostoni do ketë një qendër ku të mblidhen shqiptarët e moshuar. Kjo u bë e mundur falë nismës së shqiptarit Agron Gjerasi, me profesion inxhinier mekanik. Kjo ide i kishte lindur para afro dy vjetësh. E bluante mendimi: pse shqiptarët e moshuar mos kenë një qendër ku të mblidhen, të argëtohen etj, siç e kanë mjaft komunitete të tjera? Numuri i shqiptarëve tashmë ishte shtuar dhe ata e meritonin një qendër të tillë. Vështirësitë ishin të mëdha si mungesa e përvojës në këtë fushë, gjetja e një mjedisi të përshtatshëm, sigurimi i njerëzve që do ta frekuentonin, etj.

2 valle1


Falë këmbënguljes që e karakterizon Agronin, me financim  familjar, kjo nismë u bë realitet. Ditën e shtunë datë 27 janar 2018, ajo u përurua dhe ka emrin:” Qedra  Ditore për të Moshuart “Vatra”. Ndodhet në  qytetin Braintree, afër Bostonit. Mbi 250 vetë morën pjesë në përurimin e saj. 1 bilardoNuk ishin vetëm të moshuar, por edhe  familjarë të tyre, etj, pasi kjo ishte një ditë e shënuar për gjithë kumunitetin e Massachusetts. Në fillim u këndua himni shqiptar e më pas ai amerikan. Janë dy himne që çelin çdo veprimtari të shqiptarëve në Amerikë. Pastaj, i zoti i shtëpisë, Agron Gjerasi, mbajti fjalën e rastit, ku ndër të tjera theksoi: “ Dua të shpreh mirënjohejn tonë të thellë për këtë vend të bekuar që na i bëri ëndrat realitet. Good bless Amerika!( Zoti e bekoftë Amerikën!) Jam i lumtur që ia arritëm kësaj dite kur prindërit tanë të kenë vatrën e tyre të ngrohtë 6 orë në ditë, nga e hëna deri të shtunë.1 kengetaret Të moshuarit e kualifikuar që duhet të jenë mbi 65 vjet, duhet të kenë ishurencën “MassHealth” standard ose bazik, të kenë bërë vizitë shëndetësore tre muajt e fundit te mjeku i familjes si dhe testin e tuberkulozit. Të moshuarve do t’i sigurohet transporti dhe kujdesi shëndetësor falas, mëngjesin, drekën e zëmrën me ushqim të mrekullueshëm shqiptar nga restoranti “Adria”. Do të ketë gjiithashtu lodra të ndryshme si  bilardo, bingo, ushtrime gjimnastikore e terapeutike, 5 televizorë me kanalet shqiptare të cilët u dhuruan nga kompania “TeleAlba”, do ketë asistencë mjekësore, etj”. Më pas ai përmendi njerzit dhe institucionet që e kanë ndihmuar për realizimin e kësaj ideje.

Pastaj e mer fjalën drejtoresha e programit, Mila Kobrina, me origjinë ruse.”Amerika është vend i të gjithë kombeve, prandaj edhe shqiptarët e meritonin këtë qendër. Ne do bëjmë çmos që ju të kini kushte sa më të mira e të kënaqi këtu”, theksoi ajo.

Peshkopët Ikoni dhe Ilia Ketri si dhe At Artur Liolini, bekuan qendrën dhe uruan shqiptarët e moshuar  për këtë mjedis të bukur, me sipërfaqe 900 e ca metra katrore. Duke folur në përurim, Peshkop Ilia Ketri, ndër të tjera theksoi:”Kjo është një ngjarje e shënuar për komunitetin shqiptar të Bostonit. Pas 100 e ca vjetësh, shqiptarët e moshuar të Bostonit e qyteteve të tjerë rreth tij, kanë një qendër të tyren”. Peshkop Nikoni dhe At Arturi prenë shiritin e përurimit. Plot emocion foli atë ditë edhe e moshuara, Isabela Shllaku, me origjinë nga Shkodra.”Mua sot më kanë shkuar lotë nga gëzimi për hapjen e kësaj qendre” u shpreh ajo. Pastaj këndoi një këngë shkodrae, shoqëruar me kitarë nga Agron Gjerasi.

Atmosfera mer “ngjyra” të tjera, nga recitimi i Guri Stefanit, me poezinë e Nolit për famurin. Guri i kudondodhur në veprimtaritë e shqiptarëve,  reciton plot pasion sikur të ishte një aktor. Një ”aktor” tjetër vazhdon recitimet. Frederik Gjerasi, një figurë tjetër e shquar e komunitetit shqiptar në Boston,  recitoi një poezi të Migjenit. Pastaj e marin “fjalën” dy këngëtarët e ftuar, fierakja Bruna Sota(Hoxha) si dhe kosovari Ergin Oda. Me ta bashkohen shpesh edhe pjesëmarrsit. Është një ditë gëzimi dhe tok me të moshuarit, festojnë edhe të tjerët.

Në këtë festë, pjesëmarrësit shijuan edhe ushqimet e përgatitura nga restoranti shqiptar” Adria” me pronar korçar, Bledar dhe Mikaela Hoxhalli. ”Ju bëni kërkesat  për gjellë tradicionale shqiptare dhe ne do t’ju përgjgjemi me kënqësi” tha Bledari.

Kështu tani e tutje të moshuarit e Bostonit dhe qyteteve të tjerë rreth tij, do të kenë një qendër të tyre, ku mendohet të shërbejë një personel prej 20 vetash, do të kenë një “odë” të bukur shqiptare, që do t’i duket si një “copëz” Shqipërie. Aty do  mblidhen, do bisedojnë me njëri-tjetrin për Shqipërinë e dashur, për të cilën i djeg malli, por edhe për atdheun e dytë, Amerikën, që i krijoi këto kushte. Këtu do të zhvillohen edhe veprimtari të tjera të shqiptarëve si festime ditlindjesh, koncerte, mbrëmje vllzimi, etj. Veprimtaria për hapjen e qendrës për të moshuarit, u fiksua në vidjo e foto, por mbi të gjitha u fiksua në memorjen e pjesëmarrësve.

NJË PËRVJETOR I FESTUAR SI RRALLËHERË NË BOSTON

by

1 Boston-Përkujtohet dita e Shpalljes së Pavarësisë/3 gezimi flam  4 prifti3 femijet me Flamur2 valle CameNga Fuat Memelli/Per me shume fotografi saloni ne Facebook(dielli vatra)

Dy ishin arsyet që sivjet te sheshi i bashkisë së qytetit të Bostonit, u mblodhën shqiptarë  më shumë se çdo vit për të festuar ditën e shpalljes së  Pavarësisë:  së pari sepse ishte jubile ( 105 vjetor) dhe së dyti, koha e bukur që mbajti.-Jemi me zotin, – tha një shqiptar, prandaj mbajti koha aq e mirë. Nesti Nune ishte ndër të parët që kishte ardhur te sheshi ku do festohej. Me vete ka dy simbole të kësaj dite të shënuar: në krye  një kapele me stemën e flamurit tonë dhe  në qafë një shall kuq e zi me fjalën :” Albania”. Një orë e ca para se të fillonte veprimtaria, te sheshi jehonin këngët shqiptare. Prindër, fëmijë , njerëz të të gjitha moshave, fiksojnë foto nën palët e flamurit që i valvit era. Duan ta kenë kujtim nga kjo ditë, flamurin që na mbush me aq shumë dashuri e krenari për vendin tonë. Pas çeljes së veprimtarisë nga i riu Manol Jovani, fjalën e mer kryetari i Shoqatës “Mass.Besa” Mark Kosmo, i cili lexoi përshëndetjen e kryetarit të bashkisë së Bostonit, Marty Ëalsh, që uronte shqiptaro-amerikanët për këtë ditë të shënuar.

Një fjalë përshëndeteje pasoi nga Van Kristo, konsull Nderi i Shqipërisë në Boston, veteran i Luftës së Dytë Botërore, i cili ka ndihmuar mjaft familje shqiptare në vitet e para të ardhjes në Boston, për t’u ingranuar në jetën amerikane. Me një oratori të bukur e me një zë kumbues, Peshkop Ilia Ketri, bëri lutjen për Ditën e Flamurit e më pas një përshëndetje ku midis të tjerash theksoi: “Më 28 Nëntor, 83 baballarët e kombit në Kuvendin e Vlorës, pas  vjet rrobërie, shpallën Pavarësinë e Shqipërisë. Duke folur për kontributin e diasporës së Amerikës për pavarësinë e vendit tonë, ai theksoi:” Njerëz të përkushtuar si Fan Noli, Faik Konica, Sotir Peci, Thoma Nashi, Kosta Çekrezi, etj, u shquan në këto përpjekje. Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Ëoodroë Ëillson, ka një meritë të veçantë për mbrojtjen e Shqipërisë nga coptimi i fqinjëve tanë”. Peshkop Illia  e mbylli fjalën e tij me vargjet e Nolit:” Mbahu nëne mos ki frikë/se ke djemtë në Amerikë!” Pastaj atmosferën e “pushtojnë” tingujt e flamurit amerikan dhe atij shqiptar.Guri Stefani, që shquhet për recitimet e tij, ndërsa ngrihej flamuri ynë nga Van Kristo, recitonte vargjet e poezisë së Nolit: “O flamur gjak, o flamur shkabë/ o vend e vatër/ o nënë e babë/ lyer me gjak/ djegur me flakë/ flamur i kuq/ flamur i zi…”Në emër të Shoqatës “Kosova” të Bostonit, përshëndeti Agim Sejdiu, i cili ndër të tjera theksoi :” Në ditën e shënuar të pavarësisë së Shqipërisë, ka ditlindjen heroi i luftës së Kosovës, Adem Jashari. Po këtë ditë u bë edhe dalja publike e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës”. Me veshje kombëtare, nxënës të shkollës shqipe këtu në Boston, si Rajan Pani, pasardhës I familjes patriote Pani si dhe dy vogëlushe të tjera, recituan poezi të bukura kushtuar ditës së flamurit. Duke ecur në gjurmët e prindërve dhe gjyshërve të tyre, vogëlushët mbajnë ndezur zjarrin e shqiptarizmës.

Në emër të Shoqatës “Mass.Besa” Petrit Alibej, i cili ishte edhe organizatori kryesor i kësaj veprimtarie, theksoi:” Ne sot përulemi me nderim e respekt para atyre burrave e grave që luftuan për lirinë dhe pavarësinë e atdheut tonë të shtrenjëtë. Na takon ne pasardhësve të tyre, ta mbajmë ndezur zjarin e dashurisë për atdheun e ta përcjellim atë te brezat që vijnë”. Poeti popullor Sami Hajdini, recitoi një poezi të shkruar prej tij për flamurin. Tek reciton, sytë i mban te flamuri, sikur ai ia dëgjon fjalët: ”Valo flamuri ynë kuq e zi, valo në Kosovë e Shqipëri, në Preshevë e Çamëri “, ishin disa nga vargjet e poezisë së xha Samiut. Në shesh pastaj nisin vallet e grupit  “Bashkimit Dance”. Me vallëtaret e reja, bashkohen edhe shumë pjesëmarrës. Kështu, me  atmosferën e valleve shqiptare, mbyllet  pjesa e parë e veprimtarisë së shqiptarëve të Bostonit për ditën e Pavarësisë.

MBRËMJEN FESTIVE E “NDEZIN” KOSOVARËT

Festimi i ditës së Pavarësisë nga shqiptarët e Bostonit, vazhdoi me darkën e organizuar nga Shoqata “Mass.Besa”. Një sallë e bukur e stolisur me flamujt shqiptarë  dhe amerikanë, ishte “skena” e dytë e kësaj feste. Veprimtarja e “Mass.Besës”, Iris Hoxha, e cila ishte edhe një organizatoret kryesore të kësaj mbrëmje, çeli veprimtarinë. Pastaj përshëndeti Mark Kosmo, i cili ve urimit për këtë ditë te shënuar, theksoi se javën e ardhëshme do fillojë një fushtatë sensibilizilimi për të mbledhur fonde për familjet në nevojë.  Një lajm  të veçantë dha në këtë mbrëmje, Agron Gjerasi, i cili  njoftoi për hapjen së shpejti të një qendre për pensionistët shqiptarë në qytetin e Kuincit. Për këtë punë ai po punon prej disa muajsh dhe së shpejti kjo qendër do të hapet. Aty do ketë një sërë shërbimeh falas për pensionistët si për shëmbull: do të meren me makinë nga shtëpitë e tyre, do ketë veprimtari të ndryshme, drekë falas, shërbime mjekësore për ata që dëshirojnë, mësime fillestare të gjuhës së anglishtes, të kompjuterit, etj.  Në emër të shoqatës “Kosova” përshëndeti kryetari, Nexhat Ibishi, i cili ndër të tjera theksoi:”Në këtë ditë të shënuar, ne kosovarët i jemi mirënjohës Amerikës për kontributin e saj për çlirimin e Kosovës. Në këtë vend të lirisë, ne gjetëm lirinë e munguar gjatë regjimit sërb”.

Më vonë, kur u duk sikur u mbyllën përshëndetjet , e mori fjalën poeti Namik Selmani.”Është hera e parë që unë festoj ditën e Pavarësisë këtu në Amerikë, tha ai, prandaj nuk ka si të mos jem i emocionuar”. Pastaj ai recitoi vargjet e një poezie që e kishte shkruar aty për aty: “ Gëzuar vëllezër/në festa nëntorësh/ të ngremë një urë gëzimi/ me harqe ylberi/që nisin nga Adriatiku/ e mbarojnë në Boston”. Këngët e kënduara nga Gëzim Nika dhe Ludmilla Baballëku si dhe vallet e grupit “Bashkimi Dance”, vazhduan për orë të tëra. Të gjithë kërcyen, por ata që e “ndezën” atmosferën e kësaj mbrëmjeje, ishin kosovarët e paranishëm. Këngët e vallët e Kosovës , i ngrohin zemrat e tyre të malluara për atdheun. “Xhamadani vija vija” këngë e cila tashmë është bërë si një himn për shqiptarët, u këndua aq bukur nga të gjithë. Verrimtarët e palodhur kosovrë, Rita Saliu, Hafiz Kabashi, të kudondohur në veprimtarëitë e shqiptarëve në Boston e më gjërë, nuk rreshtin së kërcyeri .” Sot është ditë e shënuar dhe duhet të gëzojmë” thonë ata. Kjo natë e paharruar, na solli të gjithëve pranë Shqipërinë, Kosovën dhe trojet e tjera shqiptare, na solli rrahje të fuqishme zemre për popujt tanë. Siç ka thënë  Horaci “ Qiellin por jo shpirtin, ndryshojnë ata që shkojnë përtej detit”.