Shkruan: Ruzhdi Jata, Londer/
Shume shqiptare te Anglise, vecanerisht te Londres, vitet e fundit, i kane shtuar vizitat te miqte e te afermit e tyre ne New York dhe shtete te tjera te Amerikes dhe anasjelltas.
Ne prag te Krishtlindjeve dhe te Vitit te Ri 2015 edhe familja ime udhetoi drejt New York dhe Washington, ndersa shoku im nga Richmond- London – per ne Dallas, ndoshta per vendqendrim te ri. Pune plot, rroga te larta, shtepi te medha, shkolla te mira,- keshtu tregonin disa qe kishin qene me pare, pa harruar ushqimet e lira, aq sa me njeqind pound mund te mbushesh nje karroce me ushqime dhe te jetosh per disa dite. Edhe racionet, jane me te medha. Atje, ne Amerike, han ne restaurante te medha dhe, me pak dollare, kenaq gjithe familjen. Thoshin, porosisni per 3 persona e hani kater qe te mos e hidhni ushqimin se ju del e tepron…
Ta them qe ne fillim, mua nuk me doli keshtu sepse ne nje Irish pub ne Manhaten bashke me kusherin tim pime nga 3 birra me nga nje meze dhe paguam njeqind dollare e nuk mbeti asgje per te hedhur, vetem per t’i dhene nje bakshish kamarierit.
Kush eshte ai qe nuk deshiron ta provoje?
Por, le ta leme New York dhe te tregojme pak per Londren. Ka qene nje kohe, disa vite me pare, vertete nje parajse. Por tani, me zgjerimin e Bashkimit Europian, gjithcka ka ardhur duke u veshtiresuar, vecanerisht strehimi qe kushton me shume se ne cdo vend tjeter. Por nje pjese e shqiptareve me te ardhura te pakta ekonomike, akoma ndihmohen nga shteti dhe jane mire.
Edhe punesimi, eshte veshtiresuar. Perpara, po te doje te punoje, e gjeje nje pune ne Londer, ndryshe nga Italia, Franca,apo Gjermania. Sot duhet te kesh kualifikim te larte per te gjetur nje pune te pagueshme mire e me perspektive. Tani strehimi me banese shteterore nga keshilli, sic quhet ketu, eshte pothuajse i pamundur. Per familjet e medha – akoma me te veshtire.
… Ishim miq ne familjen kuksiane Ahmeti ne Middletown ne nje shtepi te madhe dy kateshe. Vajzat e mija u kenaqen me kushtet mjaft te mira, me pritjen vertete me zemer te bardhe, me dhurata e gjithcka tjeter duke e kaluar festen ne menyre fantastike.
Kastrioti kishte punuar 10 vjet ne nje fabrike ne Michigan bashke me te shoqen. Ndersa Besniku, edhe pse kishte mbaruar Universitetin per drejtesi, punonte ne biznes. Po te jesh i ri dhe po te kesh zanat pune gjen dhe jeten e ben te mire. Pa pune ketu ne Amerike nuk mund te jetosh, ndihma nuk ka. Keto fjale i thoshte Kastrioti here pas here.
Edhe pse e kishin arritur moshen e pensionit, zoti Cenalia i Kukesit e doktori kardiolog, zoti Jata ne Ringwood nuk e kishin lene akoma punen.
Amerika ka cfare don e cfare kerkon. Shtepi te medha e me toke ne qytetet ne zhvillim, ndersa ne New York – te ashtu quajtura apartamente vagon, apo edhe dhoma 3 meter katror ne Manhaten qe, po t’i marresh me qera, ta masin mire rrethin e kokes. Kane pase thene te paret, vetem nene e babe nuk gjen ne Amerike. Zoti ne qiell e dollari ne xhep.
“ Une nuk e nderroj Ameriken me Angline”,- me tha gazetari M. Tanushi ne Waterloo disa dite para se te nisesha per New York. Ai e kishte vizituar 2 here Ameriken. Nje qytet me gradaciela, nje qytet ne nuk pushon dite e nate, si te thuash kryeqyteti i Botes, por Londren e bekofte Zoti.
Takova shoke qe nuk i kisha takuar per shume vite. Me gazetarin e talentuar e poetin e mirenjohur Sami Milloshi folem me telefon, me z. Dalip Greca, kryeredaktor i gazetes “Dielli” u takuam diten e fundit. Ishte privilegj dhe nder per mua informacioni qe shkembyem me njeri-tjetrin per gazetarine ne pergjithesi , per shoqaten Vatra si dhe per Forumin e Shoqatave te Londres.
Kredoja e bisedave ishte perparimi i femijeve ne shkolle e jete, puna e shkelqyer e intelektualeve te bashkuar, e krijuesve te shumte qe ka Amerika per ruajtjen gjalle te kultures dhe traditave shqiptare.