“NJË KRAH DRITË…”, CIKEL POETIK NGA ZYBA HYSEN HYSA/

PATINAZH MBI AKULL…/

Edhe mbi akull,/

Unë luaj patinazh mrekullisht,/

Në majë – hapat e mia,/

Që prekin faqet rrëshqitëse,/

Si një fllad pranvere shkarazi mbi degë,/

Unë mbjell pranverë,/

Përmes plasaritjeve,/

Si xham kristal të akullit,/

Çelin burbuqet e shpirtit,

Aroma e tyre,

Deh dhe rrëmben në krahët e mi,

Imazhin tënd,

E salla,

Kthehet oazë…

Ti,

Nuk di nëse më rrotullon,

Edhe në vallëzim patinazhi,

Unë me hap – flladin tim,

Ndjehem mirë,

Edhe kur vallëzoj mbi akull…

Pas dimrit,

Ka pranverë…!

 

 

NJË KRAH DRITË…

 

Në rrugëtimin

E udhëve të pjerrëta e të errëta,

Që përfundonin me hone,

Shpesh,

Një rreze dritë si vetëtimë,

Më shumë më verbonte,

Se më ndrinte…

Hapat hidhja…

Si një i verbër, kontrolloja udhën,

Me shkopin e intuitës,

Herë,

Pas një zëri,

Që pa e ndjerë dilte nga shpirti

E jehonën e dëgjoja përkarshi…

Ç’udhë e gjatë,

Udhë,

Ku asnjë nuk u bë krah,

Që të mbështetesha të mos bija,

Asnjë dorë nuk u dha,

Që, kur bija, të çohesha…

Pa pritur,

U shfaq një krah drite,

Që s’e kam krah të mbështetem,

As dorë të më ngrejë,

E kam dritë…

E kam dritë,

Për shpirt!

 

DHE STINET NGATËRROHEN…

 

Ka raste Maji nuk vjen fare,

Flladi nuk çel përmbi degë,

Nuk dëgjohet,

As këngë e zogjve nëpër brezare,

As dallëndyshja,

S’gjen dot folenë…

 

Shpërbëhen stinët,

Të katra në një,

Emrat e tyre si në tornado,

Aqsa dëgjohen… mbeten pa zë…

 

Raste të tjera…

Ku Maji vjen veçse pak ditë,

Me afshin e Majeve qe s’i la era,

Fryn fllad – flladi,,

Tërbohet pranvera,

Brenda gji – oazës – shpirt…

 

Tani… thonë që kalendari,

Shënon Qershorin – Verë,

Porse… Maji mbërthyer në degë,

Nuk do të kalojë…

Diçka që ia do shpirti,

S’e ka arritur,

Dhe nuk pushon,

Nën lutje fjalësh,

Ashtu si Marsi Shkurtit,

Disa ditë hua,

Qershorit – Verë i kërkon…

 

Prapë stinët ngatërrohen…

Kudo shikohet anomali…

Ashtu si njerëzit që dashurohen,

Dhe stinët… presin,

Një ditë të bien,

Në dashuri…

 

 

 

LEJLEKET

 

Sa herë lexoja tregime… poezi me lejlekë,

A përrallat që nëna më tregonte për ta,

Se ç’pësonte qenia ime, bëhej me fletë,

Ëndërroja jetën… si foletë e tyre… lart…

 

Kurrë nuk më kanë pëlqyer kanarinat,

As cër… cër – retë e trumcakëve në ferra,

Tmerrohesha, kur dëgjoja të klithnin grifshat,

Të mos përmend më, fluturakët harabela…

 

Dallëndyshet më sillnin ngazëllim pranvere,

Por trishtim më linin… kur larg shtegtonin,

O zot i madh, qyqen e dëgjoja me dhembje,

Më trimëronin shqiponjat, kur lart fluturonin…

 

Sot që vitet kanë rendur me mua, pa mua,

E zgjuar apo, në gjumin e detyruar letargjik,

Përherë si lejlekët folenë e tyre, kam luftuar,

Me thonjtë e mi jetën ta nxjerr lart në dritë…

 

Pse të fsheh burim dritën tënde mistike,

Që ne e emërtojmë me fjalën, Dashuri,

Më jep krahë e kthehem në masë drite,

Si lejlekët jetoj mbi tokë, atje… në lartësi…

 

NUK MUND TË URREJ…

 

Si s’ më mësove… që dikë të urrej,

Urrejtjen, o nënë, thoshe, mos e afro,

Të ligut, ligësinë, me mirësi t’ia kthej,

Veç të fshehtat, më këshilloje, mos i trego…

 

Të ligun… më mirë ta mbash ngjitur,

Në afërsi dhe vështrimin e syve i dallon,

Në ligësi … shkëlqejnë si ujk i uritur…

Në zhgënjimet e tij, suksesin tënd shiko…

 

 

NË MË KE TË SHTRENJTË,

MBRO TË SHENJTËN TIME

 

U këputet filli hyjnor i nënës,

Fiket drita e diellit, e hënës,

E shpirti im në errësirë,

Stalaktit i ngrirë…

 

I ndjen baba këto drithërime,

Kjo zemra ime si gjethe në erë,

Në më ke të shtrenjtë,

Mbro të shenjtën time,

Ku vite më parë,

Aty më strehove,

Për të më sjellë në jetë….

 

UNIVERSE…

 

Në universin tim treten,

Ashtu si floku i borës mbi det,

Miliarda të tjerë universe,

Veç universi ynë nuk u tret…

 

Çdo gjë në bote është e gjallë,

Papandehur gjallësia shteron,

Dashuri, e pse je veç një fjalë,

Je universi… që veç frymon…

 

ZJARRMI E UJEZUAR

 

Si vallë s’u çmall vala me bregun?

Është keq kur uji përfshihet në flakë,

Zjarrmi e ujëzuar kalon edhe zhegun,

Vala tërbohet e kthehet në dallgë…

 

Sulet drejt bregut ti hidhet në qafë,

Magjia e tij e shndërron në shkumë,

Vala nga dallgë, kthehet stërkalë,

Stërkalat – lot malli… det i pagjume.

 

FEMRA SHQIPTARE…

 

Kush me dëshirë të fal liri?!

As nëna foshnjës, për perëndi!

Ndaj gjithsecila, me thonj të zhvatë,

Rrjetën e dhunës që ka përqark!

 

Sa kohë të ketë pushtet mashkullor,

Dyfish e shtypur do të jesh në jetë,

S’ke pse e quan veten të gjorë,

Por ngriu… lufto me dinjitet!

 

LUMI SHKUMBIN…

Shkumbin…

Rrjedhën ndoqa,

Mbi shkrepa… hone,

Bashkë me ty,

Përgjakur… sfilitur…

Shkrep me shkrep… kokën goditur…

Çfarë s’ndjeva… çfarë s’pashë,

Gjer në prehrin… e detit rashë…!

Si varke mbi valë u preha pak,

Por vala me valën u bënë bashkë,

Në dallgë,

Mbi dallgë,

Nën dallgë nuk rashë…!

 

FEMRA…

 

Është e brishtë…

Natyra kështu e krijoi,

Për të thyer ashpërsinë e burrit,

Por jo burrërinë…!

Fali pak burrëri,

Të veshë me brishtësi!

 

EJA…

 

I kam kënduar dashurisë me zë bilbili,

Edhe ku përjetësisht e dënuar me burg,

Më shfaqeshin peizazhe lulesh… tërfili,

Ndër pyje simfoni zogjsh… gurgullima çurg….

 

Nuk më lodhi kënga… s’ishte këngë vaji…

Dashurinë s’e pengojnë telat me gjemba,

Ajo vjen e hyn mistershëm tek ne, si ajri,

Është ajri që frymon dhe jeton zemra!

 

Eja, pra, të besoj, se vërtet është dashuri,

Më pas, le ta lidhin, ta burgosin për jetë,

Se prangat, dashuria, këput si magji…

Udhën për tek zemrat e merr si shigjetë!

 

NGJYRAT E JETËS…

 

Ngjyra gri, nuk më pëlqen, por dua,

Grinë e jetës, si të grindtë ta jetoj…

Dhe ngjyra e zezë, duhet pranuar,

Që të çelurat ngjyra të dallojmë…

 

E zeza, grija, bashkë me nuancat,

Zgjojnë brenda nesh shqetësim,

I falem shqetësimit… maten forcat,

Drejt të çelurat ngjyra të arrijmë…

 

Nëse e zeza, grija… nuancat krejt,

Nuk do të ishin pjesë e jetës sonë,

Të çelura ngjyra… nuk do të ketë,

As jeta… jetën, s’do ta gëzojë…