Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Ka përfunduar koha e pansllavizmit komunist në Trojet e Arbrit

by

Shkruan: Mr.sc.Nue Oroshi/

Shpeshëherë njerëzit janë të ndarë, ata që i shërbejnë të mirës, të bukurës dhe të madhërishmës si dhe ata që i shërbejnë të keqës, djallëzorës të mallkuarës dhe mefistofilisë. Kështuqë, edhe shqiptarët në luftën e Dytë botërore u ndanë në dy taborre. Në atë, nacionalistë, të cilët i shërbenin kombit shqiptar dhe u flijuan për të, dhe komunistët apo djallëzorët që i shërbyen sllavizmit, dhe u vënë në shërbim të djallit, të keqit mefistofilit duke i shërbyer komunizmit proletar që s’njeh komb as fe. Derisa komunistët edhe pse i shërbyen djallit dhe pansllavizmit, fëmijët e tyre gëzuan privilegje të shumta, si dhe patën mundësi që prindërve të tyre t’ju ngrisin nga një lapidar me shenjën e mefistofilit dreqit dhe të mallkuarit, pra, t’ju vendosin yllin e kuq komunist në varr. Një pjesë e madhe e fëmijëve të atdhetarëve nacionalistë nuk patën fare mundësi që prindërve të tyre t’ju ngrisin një lapidar, sepse iu mungonin eshtrat e tyre, pra nacionalistët që luftuan për Shqipërinë Etnike mbetën të vrarë, të sharë, të përbuzur, dhe eshtrat e tyre sot e asaj dite prehen në varre të përbashkëta, ndersa fëmijët e këtyre nacionalistëve sot e asaj dite kërkojnë eshtrat e tyre dhe s’kanë mundësi që së paku t’ju ngrisin një lapidar ku do të shkruanin fjalët, këtu pushon Luftëtari i Shqipërisë Etnike.

Derisa të parët fëmijët e komunistëve ju gdhendën në lapidare yllin komunist simbolin e dreqit prindërve të tyre, këta të dytët fëmijët dhe të afërmit e nacionalistëve ende sot janë në kërkim të eshtrave të tyre edhe tani e shtat dekada, që së paku në lapidar tju gëdhendin shqiponjën dykrenare simbolin e Shqiptarisë për të cilin u flijuan atdhetarët shqiptarë. Në kërkim të gjetjes së eshtrave të prindërve dhe të afërmëve të tyre janë shumë atdhetarë dhe familje të ndershme nacionaliste, por sot e asaj dite nuk kemi asnjë reflektim nga ana e atyre që i vranë dhe i gjuajtën nëpër varret e përbashkëta; nuk kemi asnjë ndërgjegjësim të ish udhëheqësve komunistë të Kosovës dhe Shqipërisë, dhe femijëve dhe të afërmeve të tyre që së paku të na i tregojnë vendet se ku u masakruan atdhetarët nacionalistë që t’i vorrosim, sepse edhe ata patën të drejtë ta kenë një varr ku pasardhësit e tyre të shkojnë dhe të dërgojnë lule të freskëta dhe t‘u thojnë fjalët, ju kujtojmë me mallë për jetë të jetëve.

Kohëve të fundit në Kosovë janë ringjallure ide e ideologji, që as një mendje e shëndoshë kombëtare nuk mundet t‘i pranon. Përveç rrymave të vehabizmit që tanimë janë kancerogjene për shtetin e ri të Kosovës, dhe e kanë vendosur Kosovën në një nivel shumë të ulët nderkombtar, dhe, se diplomacisë së Kosovës ia ka bllokuar të gjitha rrugët, kjo është plotsuar  edhe  me veprimet e papërgjeshme të qeveritarëve tanë ku janë zhytur në krim, korrupsion, familjarizëm dhe shumë izma tjerë, fatkeqësisht tani e kemi edhe një sihariq më të ri. Një grup komunistësh te kryesuar nga Kryetarja e Komunës së Gjakovës, Mimoza Kusari Lila, e cila kishte bërë mashtrime elektorale moderne, por që tani është duke e zbuluar brëndësinë e lëkurës së saj, duke u munduar të ringjallë reliktet komuniste që gjithë jetën ishin në shërbim të jugosllavizmit dhe kundër atdhtarëve shqiptarë. Ajo kërkoi mbështetje edhe nga tre komunistë tjerë, historianin komunist Jusuf Bajraktarin, komunistin partizan Vehap Shita dhe komunistin Pajazit Nushi. Kjo  treshe e kuqe komuniste vendosi që, sërish t‘ju qesin hi syve shqiptarëve duke u përpjekur që falsifikimin e historisë ta bëjnë pikërisht në shekullin 21!

Këta tre komunistë, do të ishte më mirë që të bënin ndonjë projekt shkencor, e, që të kërkojnë së paku eshtrat e atdhetarëve të vrarë në Tivar, ku, siç shkruan Azem Hajdin- Xani në Librin “MASAKRA E TIVARIT” (MEMOARE), Prishtinë, 1998, f. 17-18, tekstualisht shkruan: “Më 31.3.1945, 4310 shqiptarë u masakruan nga serbët e malazezët, në Tivar. Djem e burra të zgjedhur nga të gjitha vise etnike shqiptare: të Mitrovicës, të Shalës së Bajgorës, të Drenicës, të Skënderajt e të Gllogofcit, të Vushtrrisë, të Podujevës, të Llapit e Gallapit, të Kamenicës, të Preshevës e Bujanovcit, të Vitisë, Gjilanit, Prishtinës të Lipjanit, të Kaçanikut e Ferizajt, të Suharekës, Prizrenit, Dragashit, Opojës, të Pejës e Gjakovës, të Klinës e Istogut, të Tetovës, Manastirit, Gostivarit, Shkupit dhe viseve të tjera të Kosovës, thërrasin politikanët tanë, historianët, poetët, shkrimtarët, dhe të gjitha istitucionet shkencore shqiptare, me sa zë kanë: -Ku është gjaku ynë, ku gjenden eshtrat tanë?” Këta atdhetarë shqiptarë ishin vrarë nga forcat okupuese serbomalazeze, me lejën, dijeninë, ndimën dhe bekimin Enver Hoxhës, Fadil Hoxhës, Ramiz Alisë, Mehmet Shehut, Rrahman Parllakut dhe shumë të tjerëve.

Ndërsa në anën tjetër atdhetarë që punuan deri në frymën e fundit për bërjen e Shqipërisë Etnike, ende sot e asaj dite nuk ju ipet vendi i merituar në Histori! Për këtë edhe historianët  që sot mirren me studime historike, kryesishtë me periudhën e Luftës së Dytë Botërore, e në veçanti me Ripushtimin e Kosovës dhe viseve tjera Etnike Shqiptare (1945-1999) janë të ndarë në dy pjesë. Historianët, studiuesit që përkrahin rrymën e Nacionalizmës Shqiptare, ku kryesisht shkruajnë për  atdhetarët që ishin të mbledhur rreth Lidhjes së Dytë të Prizrenit, Ballit Kombëtar, Grupit Nacional Independent, Besës Kombëtare dhe organizatave tjera nacionaliste, duke filluar nga Kapidan Dr Mark Gjon Marku, Midhat Frashëri, profesor Ernest Koliqi, Kapidan Gjon Marka Gjoni, Ismail Vërlaci, Xhevdet Blloshmi; Xhevat Korça, Shaban Polluzha, Ndue Përlleshi, Mehmet Gradica, Gjon Sereçi, profesor Ymer Berisha, Prenk Cali, Gjelosh Luli, Muharrem Bajraktari, Alush Leshanaku, Gjon Gjinaj, Haki Tahaj, Hysen Terpeza, Hysni Rudi, Kapidan Ndue Gjon Marku, Xhafer Deva, Marie Shllaku, Aqif Blyta Haxhiahmeti, Rexhep Mitrovica, pater Anton Harapi, Mulla Idriz Gjilani, Xhemë Gostivari, Pater Bernard Llupi, Mulla Nuredin Gjinovci, prof dr Rexhep Krasniqi, kapidan Llesh Gjon Marku, Tahir Shaban Zajmi, Ukë Sadiku, Zef Gjidoda, Adem Gllavica, Luan Gashi, Ibrahim Lutfiu, Qazim Komoni, Fuad Dibra, Ibrahim Osman Kelmendi, Ajet Gërguri, Bedri Pejani, Halim Spahia, Tahir Deda, Kajtaz Ramadani, Rexhep Kabashi, Mulla Maliq Bali Gashi, Stak Mark Shkorreti, Miftar Bajraktari, Mulla Ilaz Broja, Bedri Gjinaj, Tahir Kolgjini, Xhelal Mitrovica, Kolë Parubi, Gjergj Martini, Demë Ali Pozhari, Kolë Margjini, Mulla Ramë Govori, Esat Berisha, Qazim Bllaca, Ahmet Selaci, Bislim Bajgora, Adem Voci, Hajredin Vidishiqi, Sherif Terstena, Ukshin Kovaqica, Gjon Destanisha, Mustafa Kruja, Mulla Jakup Kombi, Musa Shehzade, Hysen Lepenica, Halim Begeja, Patër Danjell Dajani, Patër Gjon Shllaku, Mark Ndoc Quni, Faik Quku, Hasan Dosti, Shuk Gurakuqi, Sak Fazlia, Imzot Zef Oroshi, Karl Gurakuqi, Zhuk Haxhia, Kolë Bib Mirakaj, Pashuk Bib Mirakaj; Jahja Fusha, Njazi Alishani, At Lorenc Mazreku, At Daniel Gjeqaji, Rexhep Xheli, Hazir Gjakja, Sulejman Vuqitërni, Mehmet Agë Rashkoci, Mufaili i Vogël, Mufaili i Madh nga Zajazi, Vasil Andoni, prof dr Isuf Luzaj, Mark Staka, Sylë Hotla, Bardh Isufi, Col Bajraktari, Bajram Gashi, Osman Bunjaku, Shemsi Mramori, Rifat Krasniqi, Hajdar Planeja. Qazim Bajraktari, Lec Kurti, Ymer Lutfia, Zef Pali, Gasper Pali, Seit Kazazi, Dom Ndre Zadeja, Ndoc Jakova, Ndue Pali, Qazim Rroji, Zef Kuka, Xhelal Hardolli, Xheladin Kamata, e shumë e shumë të tjerë. Është për t’u theksuar se, shumë prej këtyre nacionalistëve kishin një përgaditje të lartë shkollore duke mbaruar studimet nëpër Univerzitet perëndimore, kryesisht në Itali, Austri e Gjermani, por edhe në vende tjera. Duke kërkuar falje prej shumë e shumë nacionalistëve tjerë të Shqipërisë etnike, që përkulem para veprës së tyre dhe që në këtë shkrim nuk po i shënoi emrat. Këto figura që i përmenda më lartë duhet të vendosen në piedestalin më të lartë kombëtar dhe të shpallën heronjë të kombit shqiptar.
Si dhe, historianët e grupit komunist, që përkrahen nga Isuf Bajraktari dhe ndonjë historian tjetër komunist, por që fatbardhësisht kanë mbetur të pakët. Ky grup i historianëve komunist vazhdon ta mbronë Fadil Hoxhën, Svetozar Vukmanoviq Tempon, Josip Broz Titon, Aleksander Rankoviqin, Ali Shukriun, Sinan Hasanin, Ramiz Sadikun, Boro Vukmiroviqin, dhe komplet periudhën e tyre historike. Pra, vazhdojnë t‘i mbrojnë gjelatët komunistë, që, me forcën e armëve arriten ta këthejnë Kosovën dhe viset e tjera Etnike Shqiptare nën sundimin e ish Jugosllavisë komuniste. Keto ndarje te historianëve dhe studiusve nuk datojn tani por jan me të hershme. Ku dhe baza e kësaj ndarje fillon qysh gjatë sundimit të diktaturave komuniste, si në Shqipëri, ashtu edhe në viset Etnike Shqiptare në ish Jugosllavi kemi krijimin e dy blloqeve politike, kulturore dhe shkencore tek shqiptarët në përgjithësi. Kemi bllokun perëndimor politik dhe kulturor që udhëhiqej prej intelektualëve, studiusve, organizatave dhe partive politike në mërgim si dhe prej personaliteteve të mëdha politike, shkencore dhe kombëtare, si dhe bllokun politik lindor i cili politikën, kulturën dhe letërsinë shqiptare e orientoi drejt ideologjisë ruso-jugosllave. Dhe, gjatë gjithë këtyre viteve përveç konfrontimit politik dhe ushtarak, kemi edhe konfrontimin historik dhe kulturor, në mes të këtyre dy rrymave politike.
Vetvetiu gjatë kësaj kohe të sundimit të diktaturave komuniste në viset Etnike Shqiptare u krijuan dy histori, u krijuan dy letërsi, e, njëra ishte historia e vërtetë kombëtare që shkruhej nga studiuesit më taban kombëtar, por me akribi shkencore siç ishin, profesor dr. Ernest Koliqi, prof. dr Zef Valentini, prof.dr.Athanas Gegaj, prof dr Isuf Luzaj, Kapidan Ndue Gjomarku, dr.Halim Begeja, Imzot Zef Oroshi, Mithat Frashëri, Tahir Kolgjini, Martin Camaj, Arshi Pipa dhe shumë të tjerë.

Ndërsa në anën tjetër blloku i historianëve lindorë, e që fallsifikonte historinë shqiptare me metodologji ruso-jugosllave.

Çdo kundërshtar politik e quanin tradhtar, kolaboracionist, revezionist dhe shumë terma të ndryshëm që dinë t’i pjellë vetëm mendja e orientimit të idologjisë komuniste. Derisa të parët kishin orientim politik konceptin e ndërtimit të shtetit me pluralizëm, demokraci perëndimore, bashkëpunimin politik dhe ekonomik me perëndimin, të dytët komunistët orientimin e tyre e kishin drejtuar rreth ndërtimit të shtetit diktatorial, sistemin njëpartiak, vrasjen e atdhetarëve shqiptarë, burgosjen e familjeve të tyre dhe internimet, dhe si mjet i fundit ishin edhe historianët me pikpamje komuniste, për fallsifikimin e historisë për të gjithë ata atdhetarë që vepronin në orientimin perëndimor të politikës dhe shtetit shqiptar. Koha e vërtetoi se politkanët që vepruan në të djathtë dhe për bashkim kombëtar patën të drejtë. Sepse, ata qyshë herët kishin krijuar ura lidhëse në mes të shqiptarëve dhe shteteve perëndimore në Evropë si dhe në veçanti në Amerikë. Dhe, ne tani si historianë të rinjë para vetës kemi dy lloj historishë, njëra është ajo e fallsifikuara sidomos gjatë dhe pas Luftës së Dytë Botërore e pjesërisht edhe gjatë shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë dhe periudha tjera historike, dhe tjetra ajo e shkruar me metodologji shkencore të nivelit perëndimor. Gjatë krahasimit të këtyre dy variantave të shkrimit të historisë shihet qartë se historianët komunistë e fallsifikuan historinë për nevojat e politikës së tyre ditore.

Me qe historia don fakte, atëherë dua t’ju rikujtoj opinionit të gjër shqiptar edhe pse është i njoftuar edhe më parë se pikërisht tash e gati 70 vite më parë u nënshkrua me datën 8, 9, 10 korrik 1945 akti i tradhtisë së madhe pikërisht në Prizrenin e shumë Beslidhjeve Shqiptare, këtë dokument të tradhtisë e që po i vuajmë pasojat e tij sot e asaj dite, e nënshkruan këta delegatë të zgjedhur apo të emëruar. Pra, emrat e deputetëve të Kuvendit të Prizrenit që e nënshkruan tradhëtinë kombëtare që Kosova të i bashkangjitet Serbisë, para 69 vitesh, janë: Milija Kovaçeviq, Fadil Hoxha, Pavle Joviqeviqi, Ibrahim Gashi, Nikolla Vidaçiq, Hasan Kryeziu, Rexhep Butovci, Spasoje Gjakoviq, Qazim Bajgora, Fahir Ragipi, Sahit Zatriqi, Dushan Mugosha, Fahri Fetahu, Shaban Kajtazi, Boshko Çakiq, Xhevat Sojeva, Hajdar Hamza, Milutin Milkoviq, Pajazid Abedini, Zhivoin Çurqic, Rifat Berisha, Alush Zatriqi, Isa Xhemajli,  Abaz Rexhepi, Hysen Thaqi, Alush Gashi, Hilmi Zariqi, Adem Stançiq, Halil Fejzullahu, Boshko Filipoviq, Xhavit Nimani, Osman Rifati, Predrag Ajtiq, Salih Meta, Mehmet Hoxha, Bajram Uka, Asllan Fazlija, Mustafë Hoxha, Sejdi Musaja, Kërste Filipoviq, Zekeria Rexha, Ismet Shaqiri, Xhevdet Hamza, Ali Shukriu, Milija Cvetiniq, Kadri Reufi, Gjoko Pajkoviq, Murat Kadria, dhe Misha Miçkoviq.

Ky vendim antikombëtar u aprovua plotësisht edhe nga komunistët e Tiranës të kryesuar nga Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Ramiz Alia, Koqi Xoxe, Adil Çarqani, Petrit Dume dhe komunistë tjerë. Me këto vendime antikombëtare komplet tokat shqiptare ranë nën orientimin dhe pushtimin e pansllavizmit rus e jugosllav. Për herë të parë shqiptarët u orientuan drejt një rruge qorre e cila ishte e ditur që në një periudhë jo shumë të gjatë do të dështonte. Por që i kushtoi kombit shqiptar me dhjetëra e mijëra të vrarë, të masakruar, të burgosur e të shpërngulur. Ajo që dhemb ishte humbja e rrugës në oborr apo mosmundësia e orientimit të drejt kombëtar,  sepse këto rexhime gjakatare dhe kriminele në të dy anët e kufirit ia shpërlanë trurin të rinjëve dhe të rejave duke i futur në ideologjinë e komunizmit dhe duke krijuar “njeriun e ri”, pa komb e pa fe, pa dinjitet e pa atdhe, apo siç thoshte Fishta ynë  madhe: “Çka të lanë kta katër uqë/ që i turrën shoqi shojt/, do të dalë një djallë i kuqë/ që për të gjallë do tja fut thojt”.

Tani është fakt i njohur dhe i vertetuar me argument shkencore se Partia Komuniste e Shqipërisë si dhe Partia Komuniste e Kosovës u krijuan nga jugosllavët, apo siç thoshte atdhetari Prenk Cali në një dialog me komunistin Mehmet Shehu edhepse i zënë tradhëtisht në mes të këtyre dyve, u zhvillua ky dialog: Mehmet Shehu i thot Prenk Calit: E more Prenk Cali, të pat ardhur koha që ta mbyllje historinë me shkronja ari po t’u bëje me ne Komunistat, pse veprove kështu. E vigani i Malësisë Prenk Cali i përgjigjet: Jo zotni, faji bie mbi ju komunistat, se ju u bëtë me anmikun shekullor të shqiptarit me shkaun.
Këtu është për tu theksuarë fakti, se shqiptari komunist si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë i del në përkrahje sllavit komunist vetëm se e kishin të njetën ideologji, kundër vëllait të gjuhës, gjakut dhe flamurit. Pra, komunistët shqiptarë dhe sllavë luftojnë kundër nacionalistëve shqiptarë, meqenëse historia do fakte, atëherë për këtë bazohemi në librin (Tahir Zaimi, Lidhja e II e Prizrenit dhe lufta heroike e popullit për mbrojtjen e Kosovës, Bruxelles 1964, i cili shkruan: Për me shtypë e shkatërrue fare këtë rezistencë të fortë me kryeneqësi që sapo shuhej më një anë, plaste papritmas në tjetrën, kërkohet prap kontributi i shqiptarëve të zezë, të cilët të inkuadruem në tri Brigada, njana e (V-ta) nën komandën e Shefqet Peqit dhe tjetra e (III-ta) në atë të Rrahman Parllokut, që kishte për sekretar politik Gafurr Qyqyn, vrapojnë në ndihmë të Marshallit Jugosllav, i cili nuk e ndjente veten aspak në gjendje me zotnue situatën. Brigada të cilat arrijnë më shpejt e para e nisur nga Elbasani, e tue kalue nëpër Librazhd-Klenjë-Zerqan-Peshkopi, Kalaja-Dodës në Lusen të Lumës ku i plasë pushka dhe mbas një ndeshje të përgjakshme mbetën 14 dëshmorë prej Lusne, kurse në anën tjetër vriten 180 nga efektivat e Brigadës, e cila kalon nëpër Topojan, Shishtavec dhe së andejmi në Gjemashicë-Bellushë-Prizren, prej kah në Gjakovë, Pejë e vise tjera të Kosovës, ku qëndron për një kohë prej dy vjetesh, dhe tjetra e nisun nga Shkodra, e tu kalue nëpër malet e Dukagjinit, e nëpër Malësi të Gjakovës, në Junik dhe prej andej në Pejë e vende tjera të Kosovës. Kurse, një tjetër brigadë nën komandën e Aqif Lleshit, niset nga Peshkopia e kalon në Dibër të Madhe, Kërçovë, Gostivar,Tetovë e Shkup për t’ja dorëzuar patronit-aleat viset e Maqedonisë Shqiptare.

Forcat komuniste maqedone që deri në mbarim të vitit 1944 ishin dermue e paralizue prej komandantit të fuqive nacionaliste Xhemë Has Gostivari mbasi vendi u shkel prej brigadës Shqiptare, filluen prap me u forcue e me u shtri në atë sektor, ku masakruan me qindra e mijëra shqiptarë, ndër të cilët vetëm në Tetovë 4000, në Gostivar 700, dhe në Kërqovë 500 veta. Se, rexhimi komunist në Shqipëri vepronte njëtrajtshmërisht me rexhimin komunist në ish Jugosllavi dhe në bashkëpunim të plotë në luftën kundër atdhetarëve shqiptarë tregon edhe rasti i dy atdhetarëve shqiptarë, kolonel Fuad Dibrës dhe profesor Kolë Margjinit.

Që të dy këta atdhetarë kishin shtetësinë shqiptare por që forcat komuniste nga Shqipëria i dorëzuan të dyt tek forcat komuniste jugosllave, dhe, ku më pas u vranë që të dy. Profesor Kolë Margjini u arrestua nga autoritetet komuniste shqiptare, të cilat ia dorzuan organeve jugosllave. Gjykata e dënoi me burgim të rëndë ndërsa UDB-a e likuidoi në burgun famëkeq të Mitrovicës së Sremit, më 1949. Nuk i dihet varri se ku është gjuajtur pas likuidimit. Kolonel Fuad Dibra me 14 nëntor 1944 u shoqërua nga forcat e Brigadës së V-të të Ushtrisë Komuniste të Shqipërisë për në Tiranë ku u arrestua dhe iu dorëzua autoriteteve jugosllave.

U dënua me vdekje dhe u ekzekutua në Korishë të Prizrenit, me 9 tetor 1946, sot e asaj dite nuk i dihet varri. Gjithsejtë, sipas të dhënave të Tahir Zaimit dhe historianëve tjerë, janë vrarë nga sllavokomunistët në viset etnike Shqiptare jasht Shqipërisë Londineze 47.300 shqiptarë.

Vlenë të veçohet fakti se Nacionalistët Shqiptarë, Kosovë, i kanë quajtur në shkrimet e tyre të gjitha viset shqiptare të cilat kanë mbetur jashtë shtetit shqiptar, pra përafërsisht në kufijtë etnikë të Dardanisë antike. Këtë shtrirje gjeografike e përdorë edhe Tahir Zaimi kur jep të dhënat për vrasjen dhe masakrimin e shqiptarëve në këto krahina.

 

Për fund, duhet ndaluar ringjallja e ideologjisë komuniste në Kosovë

 

Meqenëse Komunizmi si ideologji është dënuar në mbarë botën, ai i ka sjellur botës me miljona viktima; ka bërë vrasje, persekutime, dhunime, burgosje dhe shumë gjëra tjera të shëmtuara. Derisa e tërë bota demokratike e lufton këtë ideologji pansllaviste, ajo po tenton të ringjallet sërish në Kosovë. Dhe kjo ringjallje nuk po tentohet të bëhet nga ndonjë nostallgjik titist apo enverist po pikërisht nga Kryetarja e Komunës së Gjakovës.

Kjo kryetare bazohet në faktin, se kemi 5000 nënshkrime të qytetarëve gjakovar, me këtë e pranojmë faktin se, Gjakova paska gjallë ende 5000 komunistë. Por harron z.Kusari Lila se, Gjakova ka 95.000 banorë. Dhe, nëse kjo shifër përpjestohet atëherë del se vetëm 6 përqind të qytetarëve gjakovar janë për ndërtimin e Përmendorës së komunistit Fadil Hoxha, ndërsa 94 përqind janë kundër. Lajmi se Asambleja Komunale e Gjakovës ka vendosur më 17 vota për, dhe 15 kundër, që të hiqet nga rendi i ditës propozimi i Kryetares Mimoza Kusari-Lila që komunistit Fadil Hoxha t’i ngritet një bust në qendër të qytetit, është një lajm i mirë dhe fillim i vetëdisimit.

Ky lajm thotë, se gjatë shqyrtimit të rendit të ditës është kërkuar ndryshimi i pikave të parapara. Siç raporton Radio Gjakova, kuvendari nga radhët e PDK-së, Artan Nimani, ka kërkuar që nga rendi i ditës të hiqet caktimi i lokacionit për ndërtimin e bustit të Fadil Hoxhës, duke konsideruar atë si përgjegjës për shumë dëme që i janë shkaktuar Kosovës, gjatë periudhës së ish-pushtetit jugosllav. Kjo kërkesë është mbështetur edhe nga AAK dhe Vetvendosja, ndërkohë që, më pastaj është zhvilluar një debat i gjërë për këtë temë. Në fund, ky propozim doli në votim dhe 17 vota pro kësaj kërkesë dhe 15 kundër, u vendos që pika e rendit të ditës për caktimin e lokacionit për ngritjen e lapidarit të Fadil Hoxhës të hiqet nga rendi i ditës.

Kjo pikë assesi nuk duhet të votohet. Dhe, gjithmonë me shumicë votash duhet të bije. Një gjë që më ka befasuar është fakti se, pse Dega e LDK-së në Gjakovë si dhe udhëheqësi i asamblesë z Luan Golaj që vjen nga kjo degë e LDK-së e ka përkrahur kët propozim!

Këtë po e them për faktin, se LDK-a është parti e Qendrës së Djathtë, ish udhëheqësi i saj dr.Ibrahim Rugova kryetari historik i LDK-së dhe i Kosovës, ka qenë një antikomunist i përbetum. Këtë gjë duhet ta dijë edhe Kryetari i ri i LDK-së Isa Mustafa, por edhe përfaqësuesi i tij Luan Golaj, se, nëse LDK-ja pranon që t’ju shërbei ringjalljes së reliktëve komuniste në Kosovë atëherë ajo automatikisht do ta humbë vendin e saj si pjesë e Grupit te Partive Popullore Evropiane, sepse partitë popullore Evropiane janë shumë të ndieshme, nëse ndonjë simotër e saj do të punon në ringjalljen e relikteve komuniste.

Për këtë dr.Isa Mustafa kryetar i LDK duhet t’i tërheqë vërejtjen Luan Golajt që mos të punoi në ringritjen e relikteve të përmbysura komuniste, se, vet LDK do të ketë pasoja të mëdha e sidomos tani kur po përgaditet që të qeveris Kosovën, dhe ku defakto edhe politika Evropiane dhe Amerikane është pajtuar për një gjë të tillë, por që pritet që dejure ta merr verdiktin e popullit të Kosovës në zgjedhjet e Qershorit.

Në një periudhë të shkurtër kohore, në Gjakovë pati dy akademi të organizuara pikërisht nga Kryetarja e kësaj komune. Pra, pati një akademi për komunistin Fadil Hoxha, ku dhe referuan komunistët: Isuf Bajraktari, Vehap Shita, Pajazit Nushi dhe ndonjë komunistë tjetër, si dhe Akademi për atdhetarin Kadri Kusari. Vërtetë sa i përket Akademisë për Kadri Kusarin këtu e përgëzoi Kryetaren e Gjakovës që ka bërë punë të mirë me ketë përkujtim. Kadri Kusari ka qenë një atdhetar i madh dhe  nacionalist i përkushtuar për çështjen Kombëtare. Këtë e kam mësuar nga goja dhe shkrimet e te madhit atdhetar Teki Dervishi, e sidomos nga vepra e Teki Dervishit Palimpsestët e Dush Kusarit, vepër e përkryer e Teki Dervishit. Por i bëj me dije z.Kusari Lila se Kadri Kusari atdhetar, dhe Fadil Hoxha komunist e projugosllav nuk shkojnë bashkë. Kadri Kusari u burgos pikërisht nga rexhimi i Fadil Hoxhës, që me devotshmëri shërbente nëpër koltuqet e Beogradit, derisa  Kadri Kusari me shokë torturoheshin e maltretoheshin pikërisht nga rexhimi i Fadil Hoxhës me shokët e tij komunistë jugosllavë.

Prandaj i propozoj z Kusari Lila, që të ngre një iniciativë, që në Gjakovë të ndërtohen përmendorët e Teki Dervishit, Mark Avdylit Ndreja, Kadri Kusarit. Dhe, njëherë e përgjithmonë, shqiptarët t’i gjuajnë në koshin e plehrave historike figurat që i shërbyen projugosllavizmit, sepse ka përfunduar kohë e pansllavizmit komunist në Trojet e Arbrit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kosova një shtet pa zot shpije, ku kullosin turq e shkije

by

Shkruan: Mr.sc.Nue Oroshi/

Ka kohë që personalisht kam ndezur këmbanën e alarmit përmes opinioneve të mia, të botuara kohë më parë nëpër gazeta e revista si dhe portale informative shqiptare, rreth dominimit të politikes serbe dhe turke në Kosovë. Ky alarm i imi ishte shqetësues për atdhetarët shqiptarë kudo në botë, por nuk u prit mirë nga qarqet politike në Kosovë, e që janë përques të dominimit të politikës turko-serbe në Kosovë. Kohë më parë kisha njoftuar opininin shqiptarë me këto shkrime si, „Dy re të zeza mbi Prizrenin“, „Udhëkryqet shqiptare në mes perëndimit dhe lindjes apo Bashkimi Kombëtarë si rrugë e vetme në 100 vjetorin e Pavarsisë“, „Pse Evropa e ka harruar Kosovën“, Me Beslidhje Kastriotike drejt Shqipërisë Etnike“, apo dhe, „Mallin e shkret e hanë kuajtë e verbër“, „Në Kosovë vriten atdhetarët e perfitojnë pushtetarët“, apo, „Punon fatkeqi e han barkdreqi“, dhe shumë paraqitje të tjera që kishin qëllim parësorë vetëdisimin e shqiptarëve, e që mos ta pranojnë dominimin e politikës serbo-turke në Kosovë. Personalisht e dhashë edhe një shembull konkret të mospranimit të këtyre dy politikave serbo-turke në Kosovë, ku me fakte demantova vendimin e Parlamentit të Kosovës mbi ligjin famëkeq mbi Qendrën Historike të Prizrenit i aprovuar nga Parlamenti i Kosovës i cili jepte kompetenca të paparashikueshme ndonjëherë Kishës Ortodokse serbe, si dhe për një kohë të gjatë e mbrojta logon e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, e ku në kët rast ishte direkt e involvuar politika turke e Erdoganit, për heqjen e kësaj logo të shenjtë, sepse i pengonte dhe sot e kësaj dite i pengon politikës turke Lidhja Shqiptare e Prizrenit. Edhe në këtë rast fatkeqsishtë Asambleja Komunale e Prizrenit e pranoi këtë shëmti, të paparë ndonjëherë tek shqiptarët e vertetë. Aty kam vërtetuar përsonalisht se Politika e Kosovës është nën ndikimin e politikës serbe dhe turke, dhe mua s‘më mbeti gjë tjetër përveç që publikisht të deklaroj dorëheqjen time të parevokushme nga detyra e këshilltarit Komunal në Prizren, dhe të njoftoj opinionin e gjerë shqiptarë, se Asambleja Komunale e Prizrenit është një Asamble e cila është si një Asamble e një Lagjeje periferike të Stambollit, e cila komplet punon për Interesa Turke në Prizren. Fatkeqishtë koha e vërtetoi, se unë kisha të drejtë. E them fatkeqsisht për faktin se kisha dëshirë që mos të kisha të drejtë dhe që politika e Kosovës në përgjithësi, e ajo e Prizrenit në veçanti të orientohen drejtë integrimit të Kosovës në Evropë, por politika në Kosovë tani ka marrë kahje komplet në të kundërten, – pra, ka marrë kahje Aziatike, më një dominim të fortë ruso-serb në këtë politikë. Vizitat e kohëpaskohëshme që bëjnë zyrtarët serbë në Kosovë, Daciq, Vuliç dhe ndonjë tjetër, ku deklarojnë haptas, se Kosova është Serbi, dhe nuk mirret asnjë masë nga udhëheqsit politikë të Kosovës, për tu penguar këto vizita, përveç se ndonjë deklaratë e Hajredin Kuqit që ka për qëllim të bëj biznes politik, dhe që e demanton vetën ende pa dalë ditën tjetër në mjetet e informimit, ende pa le dielli në mëngjes fjalet e Hajredin Kuqit i merr era, dhe ato fjalë tani më janë shëndrruar në objekt talljeje tek populli shqiptar në Kosovë, ku thuhet se: “Kur flet Hajredin Kuqi, në mes të pranverës bie dushku”. Ky veprim i tij është një papërgjegjësi e plotë e fjalës publike të një politikani kontravers që e luan rolin e një politikani të dirigjuar, sikurse të ishte një figurë shahu që lëvizet në çdo drejtim nga shefi i ti Hashim Thaçi. Derisa politikanët serbë për çdo ditë bëjnë propagandë politike në Kosovë pa u penguar fare, sikur Kosova të mos ketë fare institucione shtetërore, këtë propagandë zgjedhore tani e kanë filluar edhe politikanët Turqë. Në fjalimin e djeshëm elektoral në Prizren Erdogan deklaroi publikisht, se Kosova është Turqi, Daciq deklaron, se Kosova është Serbi, dhe unë e njoftoj opinionin e gjër shqiptar, se Kosova tani është mbetur pa zot shpije ku kullosin turqë e shkije. Për këtë tubim elektoral ne Prizren mjetet e informimit njoftojnë, se “Thaçi, Rama dhe Erdogan nuk janë ndalur së shprehuri se janë vëllezër, edhe gjatë vizitës së tyre në Prizren, ku u priten nga shumë qytetarë. Meqë i gjithë ky organizim u bë në kohë fushate, në këtë tubim, në secilin fjalim të tyre, përkrahje iu dha Ramadan Mujës, i cili është kandidat për kryetar të kësaj komune. Kryeministri i Turqisë tha se e falënderon Mujën që personalisht e ka ftuar të marrë pjesë në këtë tubim”. Prandaj, tanimë, elektorati shqiptar në Kosovë, e sidomosë ai në Prizren, duhet ta ketë të qartë, se çdo votë që iu ipet PDK dhe AKR, në Kosovë e në veçanti në Prizren, është votë që Kosovën e largon nga rruga e nisur drejtë integrimitë të Kosovës në Bashkimin Evropian, është votë e cila Kosovën e afron edhe më shumë me politikat serbo-turke, është votë që shqiptarët i orienton drejtë shkrepave të Azisë ku fatkeqsishtë në këto shkrepa tani kemi edhe djemë shqiptarë që po e humbin jetën pa nevojë për pazare të politikës ditore Aziatike, siç është rasti i Sirisë. Dhe për fund shpirtërishtë do ta ndjeja vetën shumë keq, sikurse që mosë ta njoftoja opinionin shqiptar në përgjithësi për një marrëveshje të dytë, që është bërë kohë më parë në mes të Turqisë dhe Serbisë, sepse, për të parën tani opinioni i gjërë shqiptarë është i njoftuar e cila solli pastrimin e trojeve shqiptare dhe dëbimin e shqiptarëve në Turqi, ku Qeveria e asaj kohe e Turqisë aq “respekt” që kishte për shqiptarët, ku për çdo shqiptar që mirrte në shtetin e saj i ipte ish qeverisë jugosllave një mushk. Pra shqiptarët e dëbuar nga toka e Arbërisë shkonin në Turqi me vlerën e një mushke! Ndërsa në marrëveshjen tjetër politike që është tani në veprim në mes të Turqisë dhe Serbisë, Turqia ka marrë obligim që të shtrijë ndikimin politik, ekonomik dhe fetar mbi Kosovën, dhe Kosovën sërish ta kthej nën kthetrat e Serbisë. Prandaj neve Shqiptarëve s‘na mbetet rrugë tjetër përpos ringjalljes së ndërgjegjës Kastriotase, themelimit të një Beslidhje Kastriotike, lidhjes së kësaj Beslidhje me botën Përendimore në përgjithësi e në veçanti me politikën Gjermane. Nëse nuk bëhet kjo, shumë shpejtë Kosova do të vazhdon të mbetet pa përkrahje ndërkombëtare, Evropa mund të shihet vetëm në ëndërr, ndërsa nëpër fushat e Kosovës, sikur hije do të kullosin turqë e shkije.

 

NJE BARONESHE GJERMANE NE VLORE ME 28 NENROR 1912

by

KUSH ISHTE BARONESHA GJERMANE QË NDIHMOI PAVARËSINË E SHQIPËRISË/

Marie Amelie von Godin Baronesha Gjermane që ndihmoi pavarësinë e Shqipërisë dhe mori pjesë në shpalljen e saj, me 28 Nëntor 1912/

Ne Foto:    Marie Amelie von Godin/

Shkruan:Mr.sc.Nue Oroshi

Baronesha Gjermane Marie Amelie von Godin deri më tani nuk është e njohur fare në  botimet në gjuhën shqipe. Derisa shumë studius tanë shqiptarë  janë marrë me një shkrimtare tjetër atë Angleze Mary Edith Durham, nën hijen e harresës është mbetur baronesha gjermane Marie Amelie Von Godin. E ndjejë veten vërtet të priviligjuar që jam studiuesi i parë shqiptar që po e bëj një studim për miken e madhe të popullit shqiptar, për miken tonë, e cila nga sirtarët e shtëpisë së Ekrem bey Vlorës e mori Flamurin Shqiptar dhe jua dha Atdhetarëve Shqiptarë që pikërisht në këtë ditë, me datën 28 Nëntor 1912, të valojë në Vlorë. Baronesha Gjermane asnjëherë deri në vdekje nuk u ndal së punuari për kulturën, gjuhën dhe historinë e popullit shqiptar. Ajo për rreth tri dekada rresht 1908-1938 e vizitoi Shqipërinë dhe qëndroi për çdo vit rreth gjashtë muaj në Shqipëri. Albanologu Robert Elsie për Baroneshën Godin do të deklaronte: ka qenë njëra ndër autorët më të  rëndësishëm në fushën e Albanologjisë, edhe pse shkrimet e saja pjesërisht kanë mbetur të pazbuluara. Është turp që asnjë studiues ende nuk është marrë me biografinë e saj. Fjalori nuk ishte i pari,  por fjalori i parë që ia ka kaluar fjalorëve të tjerë që ishin dalur deri me tani.

Baronesha Marie Amelie Julie Anna Freiin von Godin ka lindur me 7 Mars 1882 në Munih dhe ka vdekur në vitin 1956 ku nganjëherë është quajtur edhe Amalia Maria. Ajo ka qenë një shkrimtare nga Bavaria, veprimtare për të drejtat e grave, përkthyese si dhe studiuese e kultures  shqiptare.

Marie Amelie Freiin von Godin  si vajzë e mbretërorit të Bavarisë dhe Këshilltarit për Drejtësi Bernhard Freiherr von Godin, si dhe gruas së tij Julie e lindur Eichethal nga Munihu. Me dashuri të madhe ajo e filloi jetën në vendlindjen e saj në Bavari. Ajo ka qen një tip shumë interesante, dhe, nuk ka treguar shumë interese për vyrtytet femërore, ajo gjithashtu ka pasur dëshirë që të studion në Zürich, ku në atë kohë kanë studiuar femrat. Por prindërit e saj Julie e lindur Eichthal si dhe babai sekretar i Drejtësisë Bernhard Karl Gottfried Freiherr Godin, nuk ja lejuan një gjë të tillë. Godin e vazhdoi jetën në shtëpi ku filloi edhe të shkruaj shkrimet e para. Qysh në vitin 1902 filloi ajo të shkruaj për gazetat Kölnische Volkszeitung dhe Tägliche Runschau.

Përkundër lëvizjeve dhe qëndrimeve të shpeshta jashtë vendit ajo kishte një vendbanim të përhershëm në Rindermarkt 3 në Munih. Së bashku me tre vëllezërit dhe motrat e saj ka marrur fillimisht mësimet  në shtëpinë e prindërve të saj,  si dhe ka vizituar një shkollë fetare Sacre Coeur në Riedenberg si dhe në Austri në qytetin e quajtur Vorarlberg ka vazhduar në shkollime ku ka studiuar për gjuhë të huaja dhe Art. Pas shumë vizitave që ka bërë janë parë edhe shumë vizatime dhe skica të saj.

Në rininë e saj ajo kishte vendosur që të udhëtonte së bashku me vëllain e saj Reinhard, ku dhe ata të dy kanë udhëtuar në Triestë, dhe me anije kanë shkuar në Athinë, Stamboll dhe Jeruzalem. Në vitin 1906 në bordin e një anije që udhëtonte për Konstantinopol ajo për herë të parë takon një shqiptar, Avdi Bej Delvinën, i cili e ftoi atë të vizitonte Shqipërinë. Në vitin 1908 ajo më në fundi erdhi në Shqipëri ku edhe u takua me Ekrem bej Vlorën.

Nga të gjitha vendet që i ka vizituar ajo në atë moshë të re,  më së shumti është fascionuar nga Shqipëria,  që në këtë periudhë ende ishte pjesë e Perandorisë Osmane. Ku ajo në vazhdimësi në një periudhë kohore prej tridhjetë vitesh do të udhëtonte dhe qëndronte në Shqipëri  meçrast gjatë ardhjes së Princit Gjerman Wilhelm Von Wied ajo sherbeu si këshilltare, përkthyese dhe shoqëruse e tij.

Gjithashtu, në këtë periudhë kohore ajo në Durrës ndimoi shumë të sëmurë dhe të varfër të cilët ishin prekur nga sëmundjet e ndryshme.

Por më von ajo ishte e impresionuar nga një politikan i mëvonshëm i Shqipërisë me emrin Ekrem Bey Vlora 1885-1964, që më heret ka qenë luftëtar për mbrojtjen e Shqipërisë. Për shkaqe religjioze  që të dy që në fillim ishin tërhequr nga martesa. Por deri në vdekjen e saj ata kanë qenë shumë ngushtë të lidhur dhe në kontakt të afërt, ku kanë punuar në një projekt të përbashkët për Historinë e Shqiperisë (Projekt i pakompletuar), si dhe në një projekt tjetër të Fjalorit Gjermanisht-Shqip, ku pjesa e parë e këtij fjalori është shtypur nga shtëpia botuese Harrassowitz në Leipzig në vitin 1930.

Kujtimet e Marie Amelie von Godin me rastin e Shpalljes së Pavarësisë se Shqipërisë më 28 nëntor 1912

Marie Amelie von Godin pati fatin që të ishte aty në Vlorë me 28 Nëntor 1912,  kur u shpall Pavarësia e Shqipërisë. Madje në kujtimet e saja ajo sqaron shumë mirë, se si flamurin që  e mbante Ekrem Bey Vlora ja kishte dhënë politikanëve shqiptarë, dhe ky flamur valoi me 28 Nëntor 1912 në Vlorë.  Në disa shënime të ndryshme që janë botuar në Gjermani thuhej, se Marie Amelie von Godin ka ndihmuar shumë edhe luftëtarët shqiptarë që luftonin kundër Përendorisë Osmane. Vlora një fole e vogël që mezi ka 5000 banorë, brënda natës popullsia e saj është dyfishuar. Gjatë kësaj kohe Ekrem Bey Vlora katër javë para se të mbërrinte xhaxhai i tij,  e udhëhiqte një grup ushtarësh për mbrojtjen e Labërisë për të mos ra nën pushtimet Greke. Dhe pas thirrjes për Pavarësinë e Shqipërisë ai vetë nuk ishte prezent -shkrun Amelie von Godin, e cila kishte disa javë që qëndronte si mysafire në shtëpinë e tij në Vlorë, e cila i kishte ndjekur ngjarjet me vëmendje dhe në mënyrë direkte nga syri i saj. Dy ditë të tëra e kemi pritur mbërritjen e tij, ka shkruar ajo në kujtimet e saj: Për një Shqipëri të Pavarur, ka ardhur ai natën kur të gjithë flinin. Mëngjesin tjetër, me 28 Nëntor, unë nuk do ta harroj. Unë jam quar normal në mëngjes, kur një burrë më thërret me zë nga koridori: Aty e takoj Hudei Effendi nga Vlora. I cili më tha, e dijmë zonja Baroneshë, që Ekrem Bey e ka një flamur Shqiptar ma jepni mua ju lutem, që ai flamur sonte do të valoi, dhe ne do të jemi të pavarur, ku do ta shpallim Pavarësinë e Shqipërisë. Unë e solla flamurin, flamurin e parë shqiptar që Ekrem Bey Vlora që prej tetë vitesh, edhe gjatë udhëtimeve që bënte nëpër Shqipëri e mbante afër vetes, persëri në një kohë kur kjo ishte rrebtesisht e ndaluar mbajtja e flamurit, si dhe përdorimi i gjuhës shqipe, ku kjo përbënte rrezik për t’u burgosur ose internuar.

Dhe më pas vazhdonte ajo:

Në atë ditë unë kam qenë e mbushur me plotë gëzim, sepse isha e bindur që Ismail Qemal Beu këtë hap nuk e ka marrë pa e ditur dhe peshuar mirë humbjen e Turqisë nga Evropa, që në bazë të përshkrimeve të mia del, se ky burrë nuk ka mundur atë ta bëj vetëm për çështje avantureske, që ta shkatërroi vendin e tij, por kjo gjë të prodhoi diçka të mirë për Shqipërinë.

Në të njëjtën ditë në hyrjen  e shtëpisë së Xhemil Bej Vlorës flamuri shqiptar vërtet valonte. Në ballkon ku dritaret ishin të hapura ka qenë Ismail Qemali, së bashku me deputetët e Shqipërisë që kanë ardhur së bashku me ta, Avdi dhe Murat Bey Toptani, Sali Efendi Gjuka, Mithat Bey Frashëri, Dom Nikollë Kaqorri, Riza bey Gjakova dhe shumë të tjerë.

Në kopsht kanë qenë krye për krye, shqiptarët që ishin mbledhur, ku në mes të Toskëve aty ishin edhe Gegët më plisat e tyre tradicionalë, që rrinin aty të qetë. Të gjithë plisbardhët aty mbanin armët në krahë. Kur flamuri u ngrit aty, ishin të lumtura edhe gratë që ishin brënda. Një burrë i vjetër afër derës së shtëpisë më ka thirurr me një zë të lart dhe të plotë “Pasiqë unë këtë ditë e pashë, unë dua që tani të vdes”. Sepse kjo ngjarje e cila ndodhi vetëm para disa qastesh është paguar shumë shtrejt me gjakun e shumë gjeneratave, dhe ka pasur shumë viktima. Kur flamuri valonte, të gjithë së bashku e kanë kënduar këngën, Për mëmedheun, dhe për flamurin Shqiptar, dhe më pas kanë folur më radhë Ismail Qemali, Dom Nikollë Kaqorri dhe Murat Bey Toptani.

Baronesha Marie Amelie von Godin për Dom Nikollë Kaqorrin dhe Pater Anton Harapin

Baronesha Godin në shkrimet e saj jep vlerësime edhe për atdhetarët shqiptarë. Në një shkrim për don Nikollë Kaqorrin ajo do të shkruante “Nikollë Kaqorri ishte një burrrë që nuk tërhiqej nga rruga e tij, vetëm ai kishte gjithmonë karakterin e fortë e kurajon për të kundërshtuar Ismail Qemalin dhe mund të themi me plot gojën se në përbërjen e Qeverisë Provizore, ai ishte përfaqësuesi i së Drejtës.  Jam i sigurt se ky burrë megjithëse në fushën fetare është besimtar, pranon tolerancë për hirë të Shqipërisë  sepse ndryshe nuk do të mendohesh për një përparim të kënaqshëm të atdheut të vet. Çdo veprim i tij është i logjikshëm dhe asnjëherë nuk shkelë në derrasë të kalbur, e nuk i ikën balta nga këmbët”.

Është shumë interesant vlerësimi që bën Baronesha Godin për Patër Anton Harapin, ku fjalët e patër Anton Harapit të thëna para Gjykatës Komuniste ajo do ti boton në Kopertinën e Romanit Historik që kryekput do t’ja kushton Patër Anaton Harapit. “Pushteti dhe forca janë të shkurtëra dhe kalimtare -thoshte Pater Anton Harapi kundërshtar i Enver Hoxhës. Unë kam qenë dhe jam kundërshtari i juaj.

Me qenë i lirë, gjithnjë isha angazhuar përsëri kundër jush, i kisha tubuar të tjerët që tju dëbojmë juve. Çka ju nevoiten dëshmitarët. Çka unë e kam bërë nuk e mohoj dhe nuk kam nevojë për mbrojtës.Unë e di se si ky proces do të përfundoi. Unë nuk kam frikë vdekjën dhe nuk pres ndonjë gjë tjetër nga ju. Turp dhe turp për mua do ishte mëshira e juaj, ç’nderim dhe turp është për mua hiri juaj. Unë nuk do të mbijetojë shëmbjen e Shqipërisë.  Shqipërinë time të dashur, siq unë e kam planifikuar, siq unë e kam mbjellë dashurinë për atdheun. Ju jeni të korruptuar dhe të mashtruar përmes një mësimi të qmendur, që sot jeni  plotësisht në shërbim të botës Sllave, që po ja bëni varrin atdheut tuaj. Për këtë qmenduri tuajën që jeni duke e bërë në shërbim të sllavizmit unë jam duke lotuar me lotë të përgjakur. (Pjesë nga procesi Gjygjësor kundër Pater Anton Harapit)

Këto ishin fjalët përfundimtare të një njeriu dhe burri që jetën e tij ia kishte falur Shqipërisë, që si  moto e kishte ta drejton Shqipërinë në një ardhmëri  të lumtur, përfundon Baronesha Godin.Ajo gjithashtu në  romanin  historik për veprën dhe jetën e Patër Anton Harapit,  që në fillim thotë, se Patër Anton Harapi është pasardhësi i shkrimtarit të madh shqiptar Atë Gjergj Fishta. Ajo shkruan, se të gjithë e njohin Patër Anton Harapin  prej Sarandës e deri në Shëngjin, prej Durrësit e deri në Pejë,  ai ishte dy vite qeveritar Shtetëror i Qeverisë Shqiptare, derisa dha dorëheqje me ardhjen e komunistëve në pushtet. Ky Roman është botuar në vitin 1963 nga shtëpia botuse Steyer Verlag, shtatë vite pasiqë kishte ndërruar jetë Baronesha Marie Amelie von Godin, dhe ka gjithsejt 207 faqe.

Veprat e Botuara dhe studimet e Baroneshës Godin për Shqiptarët

Baronesha Marie Amelie  von Godin përveç shkrimeve e studimeve që shkruante dhe botonte në Gjermani mbi qështjen shqiptare ajo mirrej edhe  me mbrojtjen dhe të drejtat e grave në Gjermani si dhe njekosisht ishte edhe Antare e Shoqatës së Shkrimtarëve të Bavarisë. Ndër veprat e saja mbi Shqipërinë janë edhe këto botime të saj:1. Aus dem Land der Knechtschaft. Albanische Novellen. Wien:Josef Roller 1913.- 465 s,2.

2. Aus dem neuen Albanien. Politische und Kulturhistorische Skizzen. Wien: Josef  Roller, 1914.-126 s.,

3. Befreiung Roman aus dem modernen Albanien Regensburg Habel 1920.- 544 s,

4.Die Bessa der Jakub Schara. Albanische Erzählung. Jena W. Gensch, 1921.-17 s. 5.

5.Wörterbuch der albanischen und deutschen Sprache., Teil I. Leipzig: Harrassowitz 1930-IV und 419mS. (Deutsch-Albanisch).,

6.Auf Apostelfpfaden durch das schöne Albanien, Werl.Franziskus Druck, 1936 (Franziskanische Weltmission. Berichte und Erzählungen 5). -48 s.,

7.Der Tolle Nureddin. Roman aus Albanien. Köln: Bachern, 1936 167 s.,

8. Das Opfer- Roman aus Albanien. Paderbon Verlag der Bonifacius Druckere, 1937.- 188 s.,

9.Gjoka und die Rebellen., Geschichtlicher Roman aus dem Albanien,

10.Der Überfall. Ein Roman aus Albanien. Rothenburg a.N: Pfeiler Verlag, 1955.- 143 s,

11.Di Drei Kolaj Gefährliche Wege im aufstandischen Albanien Würzburg: Arena Verlag 1961.- 140 s. ( 2. Aufl.),

12.Vergessen, Roman aus der jüngsten Geschichte Albaniens. St. Augustin über Siegburg Verlag, 1963. – 207 s.

Në Prill të vitit 1930, Marie Amelie von Godin viziton Franqeskanët në Shkodër. Franqekanët e Shkodrës kërkuan nga Baronesha Godin që të përkthehet në Gjuhën Gjermane Kanuni i Lekë Dukagjinit. Së bashku me Franqeskanët dhe Ekrem Bey Vlorën me muaj të tërë në Shkodër kanë punuar për përkthimin e të Drejtës Zakonore Shqiptare Kanunin e Lek Dukagjinit. Këto pjesë të përkthyera të Kanunit të Lek Dukagjinit në Gjuhën Gjermane do të botohen në Revista Shkencore që botoheshin në Gjermani për qështje të Drejtësisë, siç ishte revista “Zeitschrift für Vergleichende Rechtswissenschaft”  që botohej në Shtutgart.

Me datën 22 Shkurt 1956 Baronesha Gjermane Marie Amalie von Godin është gjetur e vdekur në banesën e saj në Munih të Gjermanis. Baronesha Marie Amelie von Godin përveç kontributit që dha në përgaditjen e shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, ajo një jetë të tërë ia kushtoi kulturës shqiptare. Deri më tani janë zbuluar 12 vepra të shkruara për Shqipërinë, dhe njëkosisht të botuara nëpër Shtëpitë Botuse Prestigjioze të Kohës në Gjermani, Austri dhe Suedi. Ka botuar gjithashtu me qindra artikuj shkencorë dhe informativë për Shqipërinë dhe shqiptarët, për traditat, doket e zakonet, dhe mikpritjen bujare shqiptare. Vërtet a ishte rastësi shkuarja e Marie Amelie von Godin apo ajo ishte e dërguara e Politikës Gjermane, për të përgaditur Pavarësinë e Shqipërisë, pasiqë që nga viti 1908-1912 plotë katër vite qëndroi dhe punoi me luftëtarët shqiptarë, si dhe me udhëheqësit politikë Shqiptarë, e pikërisht këto vite ishin vitet e Kryengritjeve të mëdha Shqiptare për Pavarësinë e Shqipërisë,  kësaj pyetje nuk mundemi t’i përgjigjemi momentalisht derisa të kemi te kompletuar të gjitha librat, studimet por edhe shumë gjëra tjera interesante që ende kanë mbetur në dorshkrim të Baroneshës Gjermane Marie Amelie von Godin, e cila një jetë të tërë ia kushtoi përkrahjes së Kombit Shqiptar. Por koha është që me emrin e saj të emërohet një rrugë në Vlorë apo Tiranë, ndërsa Institucionet Shkencore Shqiptare të mbledhin, veprën e saj ta përkthejnë dhe ta botojnë edhe në gjuhën Shqipe, në mënyrë që të kemi mundësinë ta njohim të plotë veprën e baroneshës Gjermane Marie Amelie von Godin që ndimoi Pavarësinë e Shqipërisë, dhe ishte zëri më i devotshëm në Evropë për mbrojtjen e qështjes Shqiptare.

 

Dëshmi Historike për Dëshmorin e kombit Jetullah Islami

by

Me rastin e 14 vjetorit të rënjes heroike të Dëshmorit të kombit profesor Jetullah Islami/

 Shkruan: Mr.sc.Nue Oroshi/

 Njerëzit e mëdhenjë në jetën e tyre sublime të gjakimit për jetë gjatë shtegtimit të dritëjetës, deri në shtegtimin e dritëvdekjes, veçohen me tipare, cilësi, atdhedashuri, flijim për të vërtetën, sakrifikim për të drejtën e kombit dhe atdheut. Njëri mes njerëzve të mëdhenjë të kombit hyn edhe atdhetari, mësues-profesori, edukatori dhe komandanti i UÇK-së prof. Jetullah Islami.

Shënime të shkurtëra biografike

Jetullah Islami u lind më 14.06.1950 në fshatin Dyz të Komunës së Besianës (Pudujevës). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Mitrovicë, ndërsa studimet univerzitare i kreu në Univerzitetin e Kosovës në Prishtinë, në drejtimin e historisë, kurse ato posdiplomike në drejtimin e kohës së re. Punoi si arsimtar. Pas vitit 1981 për shkak të veprimtarisë patriotike e largojnë nga procesi edukativ e arsimor, detyrë e cila i mohohet deri në fillimin e viteve të nëntëdhjeta kur edhe bëhet Pavarësimi i Arsimit shqip në Kosovë. Më pas e kreu detyrën e Drejtorit të Shkollës Fillore në fshatin e tij të Lindjes, në Dyz të Besianës.

Pas shpërthimit të demostratave të vitit 1981, Jetullahu për shkak të organizimit të këtyre demostratave dënohet me disa muaj burgim, por falë qëndresës së shokëve dhe të tij përsonale, e duke mos e zbuluar njëri tjetrin, ata shpëtojnë vetëm me disa muaj burgim për mungesë të fakteve. Në vitin 1991,  me rastin e formimit të Bërthamave të para ushtarake të Kosovës, Jetullah Islami zgjedhet udhëheqës i formacioneve ushtarake në Podujevë për ta mbrojtur Kosovën. Për herë të parë po e bëj publik një fakt, të një qëndrese dhe organizimi ushtarak që kishte bër profesor Jetullah Islami në vitin 1991, dhe, që personalisht vetë ma dëshmoi në nëntor të vitit 1997,  në Kiel të Gjermanisë.

Me rastin e disa bastisjeve që kishin ndodhur dhe që vazhdonin të ndodhnin në fshatrat Dyz dhe Bellopojë, dëshmori i Kombit Jetullah Islami nuk pranoi nënqmimin që iu bëhej shqiptarëve në këtë kohë, por organizoi në armë këto fshatra dhe iu dolën në pritë policisë serbosllave. Pas një qëndrese të fortë, forcat policore serbe u thyen në mes të fshatrave Dyz dhe Bellopojë. Policia serbe i bie në gjurmë se kush ishte ideatori dhe organizatori i kësaj qëndrese. Ku pas rënjes nëpër burgje të një pjese të veprimtarëve kombëtarë, e  që krijuan formacionet e para ushtarake për mbrojtjen e Kosovës, si dhe arratisjes së një pjese të tyre për në Shqipëri, qëndrimi legal i rrezikohet, prandaj ai kalon në ilegalitet.Jetullahu në vitin 1994, me sugjerimin e shokëve, miqëve dhe bashkëveprimtarëve më të afërm që kishte, kalon në Shqipëri, dhe pas një vit qëndrimi në Shqipëri, në vitin 1995, vjen në Gjermani, dhe vendoset në Kiel të po këtij shteti. Me formimin e nëndegës së LDK-së në Shlesvig Holshtajn, profesor Jetullah Islami zgjidhet anëtar i kryesisë së kësaj nëndege, si dhe Delegat i Degës së LDK-së në Gjermani. Dhe nga këtu, së bashku me shokët dhe miqtë e tij, bën organizime të shumta kombëtare, e që vlenë të veçojmë organizimin e tri Demostratave të mëdha të mbajtura në Kiel të Gjermanisë, si dhe pjesëmarrjet e shumta në protesta dhe demostrata në mbarë Gjermaninë.

Gjithashtu duke e parë nevojën e edukimit të brezave të rinjë, edhe jashtë Kosovës ai punoi për disa vite mësues i mësimit plotësues të gjuhës shqipe në Kiel të Gjermanisë. Me shpërthimin e luftës së hapur në Kosovë, në vitin 1998, Jetullah Islami e la Gjermaninë dhe hyri në radhët e UÇK-së,  i cili luftoi me armë në dorë deri në rënjen heroike, me 2 Qershor 1999, vetëm dhjet, ditë para lirisë së Kosovës, duke lënë si testament brezave  atdhedashurinë, besën dhe burrninë, por edhe mësimin se si duhet të punohet e luftohet për atdheun dhe kombin atëherë të robëruar.

Disa tipare karakteristika, veçori dhe cilësi që i kishte dëshmori i kombit profesor Jetullah Islami

Atdhedashuria

Atdhedashuria ishte njëra ndër tiparet kryesore të Jetullah Islamit. Ai qysh herët u vue në shërbim të kombit, rrugën e vazhdoi gjithnjë duke i shërbyer kombit dhe atdheut, pa ndonjë përfitim përsonal, por vetëm me sakrificë dhe vetëflijim, deri sa me 2 qershor 1999 ra në altarin e dëshmorëve të kombit, dhe iu bashkangjit karvanit të heronjëve të tokës Arbërore, duke mbetur në panteonin e shenjtë kombëtar.

Besa dhe Burrëria

Profesor Jetullah Islami i takonte plejadës së burrave të kombit, i cili kishte tiparet e besës dhe burrërisë, ishte fjalëpakë por punë shumë. Nuk rrahte gjoks por kryente punë. Ishte i saktë, dhe çdo gjë që e bënte e bluanta, e mendonte dhe më pas nxirrte përfundimin e vet logjik, pa u ndikuar nga thashë e thënat, pa u ndikuar nga shtegëtarët amaterë të veprimtarisë kombëtare, por me burrëri të pashoqe iu dilte punëve në krye. Jetullahu ishte i fjalës dhe i besës. Nuk hezitonte, që aty për aty ta thoshte të vërtetën, qoftë ajo edhe e hidhurë për bashkëbiseduesin, por atë që e thoshte e thoshte me fakte, me forcën e argumentit, këtë ia mundësonte edhe profesioni prej historiani, se gjerat duhet të thuhen drejtë, edhe pse e drejta shpeshëherë vret.

Edukimi

Jetullah Islami kishte një edukatë të pashoqe, ai shpeshëherë të rinjët i këshillonte, mundohej t’ju tregonte rrugën e vërtetë. Puna me fëmijë i kishte mbetur peng nga Kosova, prandaj ai edukoi edhe fëmijët e mërgimtarëve shqiptarë me përkushtim, duke punuar dhe mësuar fëmijëve mërgimtarë për historinë kombëtare shqiptare dhe gjeografinë e atdheut, gjeografi që për profesor Jetullah Islamin nuk kishte kufi administrativë të vendosur me dhunë, por ai fëmijët i mësonte për Tiranën e Prishtinën, Shkodrën e Qamërinë, Malsinë e Dukagjinin, Drenicën e Llapin, Shkupin e Prizrenin, Gjirokastrën e Mitrovicën, Shqipërinë e Kosovën, Qamërinë e Iliridën, me një fjalë, ai fëmijëve iu mësonte historinë dhe gjeografinë e atdheut, pa e penguar kufijtë administrativë dhe telat me gjemba të vendosura në fundshekullin e kaluar.

Ideologjia e Profesor Jetullah islamit

Profesor Jetullah Islami ideologji e kishte atdheun, ndërsa idol Bashkimin e Kombit. Ai thoshte, citoji: “Merre cilindo shqiptarë nga të gjitha viset etnike shqiptare, ai do të jetë për bashkimin e kombit, por këtë bashkim po e pengojnë rrethanat historike që po kalon kombi ynë”.

Përjetësia

Profesor Jetullah Islami mbeti në histori për vetëflijim, heroizëm, atdhedashuri, tipare që e përcollën prej lindjes, rritjes, burrërimit e deri në pavdekësi.Veprimtaria e gjatë kombëtare dhe rënja heroike i sollën përjetsinë. Brezat në të ardhmen përmes shembullit të tij do të mësohen se si duhet të punohet dhe vdiset për atdhe. Shkolla e fshatit Dyz, e cila ishte ndërtuar në tokën e tij që e kishte lëshuar pa asnjë kompenzim, e mori emrin e profesor Jetullah Islamit. Bashkëfshatarët në vendin e rënjes heroike i ndërtuan një lapidar në shenjë respekti dhe kujtimi, ndërsa qyteti i Prishtinës emëroi një rrugë me emrin e tij.Nuk e harruan as bashkëveprimtarët e tij në mërgim. Ku tani e nëntë vite me radhë, e zhvillon veprimtarinë kombëtare Shoqata Kulturore Shqiptare “Jetullah Islami”, me seli në Kiel të Gjermanisë, e që udhëhiqet nga kolegët e Jetullah Islamit. Përkundër këtij përjetësimi mungon edhe diçka. Mungon një lapidar përjetësie, një Monografi për arsimtarin, profesorin, intelektualin, komandantin e UÇK-ës dhe atdhetarin, i cili çdogjë shkriu për shqiptarizëm, Shqipëri Etnike e bashkim Kombëtar, që, shqiptarët të jetojnë të bashkuar, ku bukës i thuhet bukë e ujit ujë. Dhe, derisa po e përfundoi së shkruari këtë Kujtim për Profesor Jetullah Islamin, në 14 vjetorin e rënjes heroike, në vend të vendosjes të një buqete me lule pranë varrit të tij, në mendje më sillet takimi i fundit me profesorin e nderuar një ditë para se të nisej në frontin e luftës, dhe porosia e tij: nëse shpetoj do të kujdesëm, që në Kosovë gjërat të shkojnë mirë e mbarë, por kjo është luftë, e në luftë vriten luftëtarët, por unë po shkoi me vetëdije të plotë dhe i përgaditur për të dy variantët, – me tha profesor Jetullah Islami.Derisa ai u përjetësua në legjendë, neve na mbetet ta kompletojmë përjetësinë e profesor Jetullah Islamit me një Monografi, e që do të shkruhet për veprimtarinë e tij kombëtare gjatë shtegtimit të dritëjetës, e deri në rënjen heroike, ku edhe mbeti legjendë e trimërisë, mençurisë e urtisë, dhe zuri vend të merituar në altarin e shenjtë kombëtar. Por, kjo monografi do të ishte e plotë sikur se të kemi mundësi që në të ardhmën të gjejmë edhe ditarin e luftës që e mbante me pedantëri dëshmori Jetullah Islami. Ai përveç se atdhetar, ishte edhe historian që e dinte shumë mirë se gjërat duhet të shënohen dhe ngjarjet duhet të shkruhen ashtu siç kanë ndodhur, dhe jo siç po i shtrëmbërojnë, disa, për nevojat e politikës ditore.Vërtete jetoi pakë, por brezave të tërë dhe kombit në përgjithësi iu dha shumë, biles duke mos llogaritur as Jetë e as Familje të vet! Lavdi i qoft!

 

 

 

 

 

 

Nue Oroshi, Deputet në Asamblenë Komunale të qytetit Kiel të Gjermanisë

by

Aty ku çmohen vlerat e një njeriu, e sidomos të një intelektuali të dëshmuar, edhe rezultatet nuk mungojnë, qoft në punë, politikë apo aktivitete tjera./

Nga Selman Etemi/
Në republikën e Schleswig-Holsteinit, e cila shtrihet në veri të Gjermanisë, e që jetojnë 2.8 milion banorë, pas përzgjedhjeve të fundit, reflektuan ndryshime me vlera pozitive. Kryeqyteti i kësaj Republike është po qyteti i Kielit, i cili ka 242.041 banorë, dhe hyn në mesin e 30 qyteteve më të mëdha të Gjermanisë. Në këtë Republikë, më 26 Maj, u mbajtën zgjedhjet lokale, e, që kanë mandat 5 vjeçar. Si çdo kund në Gjermani, edhe në këtë Republikë jetojnë e veprojnë shqiptarë, dhe ka rreth dy dekada që janë shumë aktiv edhe në jetën organizative në shumë lëmi, duke mbajtur gjallë kulturën, traditën shqiptare dhe gjithsesi pa harruar asnjëherë bashkëpunimin me institucionet gjermane. Kjo u arrit falë historianit, publicisitit e politikologut Nue Oroshi dhe shokëve të tij të shumtë shqiptarë, në mbarë Republikën e Schleswig Holsteinit e më gjër.
Por Z. Oroshi duke parë se vetëm format e veçanta organizative brënda komunitetit shqiptar, pa hyrë në jetën politike gjermane nuk janë të mjaftushme,- ai ka shtatë vite që është anëtar dhe veprimtar i CDU-s në Kiel të Gjermanisë, parti e cila gjithnjë e ka mbrojtur dhe vazhdon ta mbrojë çështjen shqiptare në përgjithësi. Falë punës së madhe dhe përkrahjes që i bëri edhe komuniteti shqiptar i Kielit të Gjermanisë, Nue Oroshi, në nëntor të vitit 2012 e fitoi garën brënda CDU-s që të jetë kandidat i saj për Deputet në Asamblenë Komunale të Kielit.
Gjatë një fushate e cila zgjati katër javë të tëra, Nue Oroshi u dallua me një fushatë të fortë në tri drejtime: takime informuese, vizita nëpër institucionet gjermane në zonën zgjedhore ku i vizitoi 14 institucionet kryesore, si dhe, vizita shtëpiake.

Pas gjithë kësaj, më 26 Maj CDU-ja e qytetit të Kielit doli Parti e dytë, por me një ngritje të përqindjes të cilën nuk e kishte më parë. CDU-ja në këto zgjedhje në Kiel mori 15 deputetë, ku për herë të parë në historinë e Shqiptarëve të Schleswig Holsteinit zgjidhet edhe një shqiptar, Nue Oroshi. Gjatë bisedës që bëmë me zotëri Oroshin, pas përfundimit të zgjedhjeve, ai i falënderoi të gjithë përkrahësit që u angazhuan gjatë fushatës zgjedhore, e sidomos shqiptarët të cilët nuk hezituan që masovikisht të dalin në zgjedhje, dhe për herë të parë të votojnë një kandidat të kombit të vet shqiptar. Shqiptarët në këtë Republikë ndihen të gëzuar për këtë fitore, ndërsa zoti Oroshi porositë të rinjët dhe të rejat të cilët jetojnë e veprojnë në Gjermani që të futen edhe më shumë nëpër Parti Politike gjermane, pavarësisht bindjeve të tyre politike. Nue Oroshi përveç punës politike në Gjermani, ai ka dy dekada që është ngushtë i lidhur me mbrojtjen dhe afirmimin e çështjes shqiptare në përgjithësi, e, që për momentin është Nënkryetar i Shoqatës së Intelektualëve mbarëshqiptarë „Trojet e Arbrit“, e cila në mesin e saj përfshinë 120 intelektualë shqiptarë anë e kënd trojeve shqiptare, e cila ka 10 vite që me sukses udhëhiqet nga prof.dr. Muhamet Shatri, e cila Shoqatë ka mbajtur, deri më tani, 11 sesione shkencore, shtatë akademi, dhe si  rezultat i këtyre janë botuar 10 vepra enciklopedike të Historisë Shqiptare.
Z. Nue Oroshit i dëshirojmë punë të mbarë dhe rrugëtim të sigurt drejt sukseseve të reja, por dhe me një përkrahje nga afër sidomos të shqiptarëve të kësaj Republike të Gjermanisë veriore.