AT GJERGJ FISHTA/
Poeti ynë kombëtar për Atdheun/*
Shqypnisë/
T’falem, Shqypni, ti i shpirtit tem dishiri!/
I lum njimend jam un n’gji tand tue rrnue,
Tue gzue t’pamt tand, tue t’hjekë atë ajr t’kullue/
Si Leka i Madhi e Skandërbegu i biri/
Kje i Lumi vetë, qi mue m’dërgo ksi hiri/
Për nën qiellë tande t’kthielltë un me u përftue./
Malet e hjedhta e t’blerta me shikjue,/
Ku Shqypnija e Burrit s’dron se i qaset niri./
Ktu trima lejn gjithmonë, pse ti je nana
E armvet n’za, qi shndrisin duert e t’lumit,
Kah des për ty i rrebtë e trim si zana:
Eden n’Balkan ti je; ti prej t’Amshumit
Shqypnia
Edhè hâna do t’ a dijë,
Edhè dielli do t’ két pá,
Se për qark ksaj rrokullije,
Si Shqypnija ‘i vend nuk ká !
Fusha t’ gjâna e kodra t’ blera,
Zijes s’ mnershme larg kû âsht droja,
Me gaz t’ vet ktû i veshë Prendvera,
Si t’ Parrizit t’ larmet shtroja.
Nën nji qiellë përherë t’ kullueme,
N’ rreze e n’ dritë përshkue unjí,
Bjeshkë e male të blerueme
Si vigâj shtiellen n’ ajrí.
Ke ato bjeshkë e ke ato male
Kroje t’ kjarta e t’ cemta gurra,
Tue rrëmbye npër mriza hale,
Gurgullojn npër râjë e curra.
Mbi ato male e bjeshkë kreshnike
Léjn mande’ ata djelm si Zâna,
Armët e t’ cillvet, përherë besnike,
Janë përmendë ndër fise t’ tana.
Atje léjn, po Toskë e Gegë,
Si dý rreze n’ flakë t’ nji dielli:
Si dý rrfé, qi shkojn tue djegë,
Kúr shkrepë rêja nalt prej qielli.
Oh! Po, e din i prûjtë anmiku,
Se âsht rrfé zogu i Shqyptarit,
Rijtun gjakut kah çeliku
N’ dorë t’ ktij shndritë për vend t’ të Parit.
Ato male të madhnueshme,
Ato, po, kanë mûjtë me pá
Se sa forca e pafrigueshme
N’ turr t’ Shqyptarit pît ka rá.
Dridhet toka e gjimon deti,
Ndezen malet flakë e shkndija,
Ka’ i frigueshëm, si tërmeti,
Atje rrmben kû e thrret Lirija.
Lume e shé para atij ngelin,
I a lshojn udhën dete e male;
Mbretënt fjalën s’ mund t’ i a shkelin,
Turrin ferri s’ mund t’ i a ndalë.
Shkundu pluhnit, prá, Shqypní,
Ngrehe ballin si mbretneshë,
Pse me djelm, qi ngrofë ti n’ gjí,
Nuk mund t’ quhesh, jo, robneshë.
Burrë Shqyptár kushdo i thotë vetit,
Qi zanát ka besë e fé,
Për Lirí, për fron të Mbretit
Me dhânë jetën ka bâ bé.
Sy për sy, po, kqyr anmikun;
Përse djemt, qi ti ke ushqyue,
S’ i ka pá, jo, kush tue hikun:
Friga e dekës kurr s’ i ka thye,
Kaq të bukur, kaq të hieshme
Perëndija t’ fali i Amshueshëm,
Sá ‘dhe deka âsht për tý e shieshme:
N’ gjí t’ and vorri âsht i lakmueshëm.
Po, edhè hâna do t’ a dijë,
Edhè dielli do t’ két pá,
Se për qark ksaj rrokullije,
Si Shqypnija ‘i vend nuk ká !
Rrnosh e kjosh, prá moj Shqypní,
Rrnosh e kjosh gjithmonë si vera,
E me dije e me Lirí
Për jetë t’ jetës të rrnoftë tý ndera.
· * * *
- Zoti n’qiell e na mbi tokë:
Me gjithkënd vllazën e shokë,
Pa tý lules smi vjen era,
Pa tý pema fryt nuk mbjen:
Mue pa tý nuk mdel prendvera,
Pa tý dielli nuk mshelxen.
Dersá tmundem me ligjrue
E sá gjáll me frymë un jam,
Kurr Shqypni, skam me tharrue,
Edhe nvorr me tpermendë kam.
Atdheut
N’ tý mendoj kúr agon drita,
Kúr bylbyli mallshem kndon,
Ntý mendoj kur soset dita,
Terri boten kúr e mblon.
Veç se tý të shoh un nanderr,
Veç se tý, çuet, tkam nmendim;
Nder tvështira ti mjé qanderr,
Per tý i lehtë mvjen çdo ndeshkim.
Po, edhè hâna do t’ a dijë,
Edhè dielli do t’ két pá
Se për qark ksaj rrokullije,
Si Shqypnija ‘i vend nuk ká !
*DERGOI PER DIELLIN: ANTON CEFA