–fragmente nga poema /

Kënga e Parë /

6.4 ballë tmerr/

Një nga një shtëpitë/

u shkundën,/

një nga një shtëpitë/

u krisën. /

Një nga një/

u shembën. /

një nga një/

ata vdiqën…/

Shikoj /

Durrësin, /

Fushë Krujën,/

Thumanën,/

Tiranën…

Dridhet dheu,

dridhem dhe unë,

dhe qaj me gjëmë…

Sa afër

dhe

sa larg.

Sa më larg

aq më e madhe plaga,

6.4 ballë

dhe dy

oqeane larg.

Një nga një,

njerëzit po ikin,

si dallëndyshet,

kur u shembet foleja,

dhe deti rrëqethet

nga kujat grisur.

E shtëpitë si gur dominoje

përdhè pllatiten

e makthet

zhdaravitin

ankthet

ndër re,

arratisur.

Shtëpitë

ku ata jetonin,

rrugët,

ku ata,

gjer dje ecnin,

s’janë më njësoj,

kanë lëvizur.

Dhe gjithë frikë,

tok me to, dhe

dhjetëra shpirtra

po ngjiten në qiell

fluturimthi,

duke rrëmbyer,

dhimbjen time

9 ballëshe

të akullt

flakurimthi.

-“Jashtë, jashtë, jashtë!”

-“Në rrugë, në rrugë, në rrugë!!!”

Bota dridhet nën këmbë,

shungullit,” Ik, ik, ik…

panik….”

Njerëz

gjithë frikë…

Aty perënditë e vdekjes po zgjohen

dhe pulëbardhat po këlthasin

e me klithmat e tyre

çjerrin qiellin …

dhe dhimbja si tramundanë,

çjerr faqet  

piskamë,

e i thellon zgavrat e ullinjve

ndër kodra…

Dhe anijet në molo

si dele të trembura në vathë

turfullojnë me ankth

duke u kolovajzur pa timon barkat e shpëtimit,

tragetet, peshkatoret dhe vinçat

që përplasen mes shkulmat

dhe u hedhin dallgëve  

salvaxhente

shprese…

Për kë ?

Medet

aty

s’ka njeri.

( Sot është më frikë

 në stere se në det).

6.4 ballë

dridhërima

dhe dritat e farit

humbasin drejt peshimin

e rrëkëllehen

në theqafje argjilash

drejt Currilash…

E në stere,

strehët,

nëse mund të quhen

ashtu

shtëpitë vatra-shuar

aty këtu

shkatërruar,

aty këtu

rrëzuar,

aty këtu

me muret anuar

ku qindra zemra,

shkërmoqen

në trishtim,

ashtu

shkretohen

vetmuar

e presin një vegim.

Oh Zot,

në dorë të kujt i ke lënë

shpirtrat e tyre?

Sa gënjeshtra

u kanë thënë njerëzve,

me ëndrra pasurie,

me turistë

me jahte?

Me sa errësirë

e kanë kërcënuar?

pa mëshirë

natyrën,

dhe thua

vallë

varret apo gurët e qytetit,

po hakmerren kështu?

Me 6.4 ballë,

vetëm për lakminë e tyre,

vetëm për paratë e tyre,

duke na lëbyrë,

majtas, djathtas

me shkëlqime false,

me tallje përqeshëse

“Hë, hë ndiqni paratë, hë!?,  

Nga reklamat mashtruese

nga ekranet e tyre,

neronët,

perandorët  klouna

të politikës

së shekullit të facebookut.

Zgërdhihet

cezar- marrëzia

nga NRTV-ja

dhe servilët

duke nënqeshur

duartrokasin

pacipërisht,

gjithë sqimë

zgërdheshur …

Sa urrejtje

kemi mes nesh

ne shqipot?!

Dhe pse kur jemi në hall

atëherë veç kujtohemi

se pse flamuri ynë

ka një zog me dy krerë,

kujtojmë pse Kosovës i dhemb

kur ne na dhemb,

dhe ne që jemi larg,

me një fjalë asgjëkundi

diasporë  mallhumbur,

dhimbja na duket edhe më e madhe

nga një ndjenjë faji …

Por se kuptoj

pse Shkodra, Korça e Vlora

s’po bëjnë për Durrësin,

atë që bëjnë bijtë në Amerikë;

pse shqiptarët presin vetëm

nga qeveritë,

që se kuptojnë se paraja e bardhë

duhet për ditë të zezë

se shqiptaria bën për shqiptarin,

por vetëm 2 milionë euro s’mjaftojnë

për hakmarrjen e natyrës,

një miliardëshe.

Dhe një lider që përbetohet

për njerëzit e tij

dhe ka më shumë taborre

për të prishur shtëpi,

dhe asnjë qen shpëtimtar

për të nxjerrë nga gërmadhat frymët,

aty ku shpresa tani

po rrëmon me duar

para se shpirtrat në amshim

të kenë shkuar?

“Nënë mos ki frikë, nënë mos ki frikë,

se ne jemi këtu përtej partive,

përtej qeverive,

pse e kuptojmë jemi, sadopak, fajtorë

që kemi ikur.

“Nënë mos ki frikë, Durrës mos ki frikë …

Ky është testi për ne 

ky

6.4 ballë

tërmet.

Po pse ne shqipet

veprojmë

kaq sinqerisht

armiqësisht,

pa zgjidhur asgjë?

Pse?

pushtetarë,

bashkiakë,

ndërtues,

betonues,

aprovues,

hipotekues,

nënshkrues

ndërtesa- shpërthyes…

dhe ju njerëz fatkeq

ëndërrues

vajtues

ankues.

Ju viktima,

zombi të shpresës,

nëse ende jeni

përgjysmë gjallë,

pse vallë

kaq

marrëzisht,

e pafajësish

keni vepruar?

Kur nderin  

në fytyrë

ua shkelin

e parasysh

haptas

ju fyejnë

pafytyrësisht,

e aq pamasë…

sa me gjasë,

nuk shkallë

intensiteti tërmeti

Rihter

ta masë?

Kënga e III-të

Kënga e IV-t

I dashur tërmet !

Në trotuar zbathur,

një djalë me xhup të verdhë,

me një celular në dorë

përpiqet të dijë fatin e të dashurve të tij.

Njerëzit enden aty-këtu;

gjithë frikë,

gjithkund

me sy të përhumbtë,

pa interes.

Fytyra pa shpresë,

sy të përlotur,

që vetëm

luten “ O zot”,

duke menduar,

vetëm

për të mbijetuar.

E prej syve të tyre

një zë bërtet:

“I dashur tërmet,

pse po na ndjek

prapë e prapë

përsëri

me lëkundje

e paslëkundje

ti?

Tunde, shkunde

dridhe, shembe

përkunde, lëkunde

më shumë se dheun

shpresat tona,

që epiqendrën

se kanë

poshtë nga toka

po nga

nga zemrat.

Këtu një tragjedi u shkrua

dhe emrin sa tragjik dhe përtallësh

“Mira mare”,

“Shihe detin” po prej nga ku …

Veç një selvi ka mbetur prej hotelit

si për të treguar varret e hapur,

për bujtësit e pafajësisë.

Sërish tinëzisht

ti tërmet …

tunde, shkunde

dridhe, shembe

fatin tonë

me rrahje zemre

Medet,

o tërmet!

Korja e dheut

poshtë nesh dridhet.

Shtëpitë dhe toka nën këmbë

ja po lëvizin,

njerëzve,

tmerri u ulurin

në fytyrë.

Dhe enden aty-këtu ;

gjithë frikë,

gjithkund

me sy të përhumbtë,

pa interes

fytyra pa shpresë,

sy të përlotur,

që vetëm luten

duke menduar,

vetëm e vetëm

për t’mbijetuar.

Dhe një zë vëngon

nga kodrat buron

lebetitet e thërret:

“I dashur tërmet,

O fat i zi,

pse po na ndjek

prapë e prapë

përsëri,

ti?”

Tunde, shkunde

dridhe, shembe

nëpërkëmbe…

“Prapë do t’na nxjerrësh

atë ujin

e zi?”

E mbi dhe,

tallu, përrallu

për pesë ditë

me pesë yje hotel,

rrena dhe shpresë,

tallje prapë

e prapë jashtë

nën diell.

-“Na ruaj,

 o qiell…”

Tallu, përrallu

Jo më,

ngjallu !

Për hir të vërtetës

të jetës,  

Ngrihu ti !

Mos u tërhiq

përsëri!

Një nga një shtëpitë

u shkundën,

një nga një shtëpitë

u krisën.

Një nga një

u shembën

një nga një

ata vdiqën…

“Në burg të gjithë”,

gjëmon Neroni.

Të gjithë fajtorët do t’i dënoj!”

Por kryefajtorin e kam mik

S’kam çfarë t’i boj”.  

E për të mbuluar

sadopak gjëmën,

rrit si lolo zhurmën.

Dhe si Neroni

i mbushet mendja

se di të aktrojë,

qysh prej Thumane

gjer

“I love Tropojë!”

Po ç’ rëndësi

ka sot,

kur shpirtrat

askush

s’mundet

t’i zëvendësojë.

Jo, jo

Veç dhimbje e përmallim

sheh.

jetën dhe vdekjen

papre,

në një përqafim

pa zgjim…

Kënga e V-të

Tërmet brenda teje

Bota po zhvendoset rreth jush,

duke shkundur zemrën tuaj,

duke tronditur mendjen tuaj,

duke ju humbur kontrollin

derisa të bini dhe ju,

të pafuqishëm dhe të pambrojtur,

të frikësuar dhe të lëkundur

o njerëz.

Sepse gërmadhat po bien rreth jush

dhe kjo u mjegullon pamjen

dhe në mos qofshin

gërmadha në të vërtetë.

janë emocionet tuaja,

të mbingopura, gjithëpërfshirëse,

gjithë dhimbje dhe lot.

Kjo është shumëçka që mund të shohësh,

o njeri,

ndërsa ulesh i rrethuar nga vetmia,

mbi ata gur a plis emocionesh,

që po të mbysin,

sa dhe të marrësh frymë kërkon aq mund.

Ti me zor po merr frymë,

o njeri.

Mos u bë mizor i vetes,

nxirre dhe mbaje frymën brenda.

Mbaje në kontroll atë ç’ ka ke humbur,

sepse je i hutuar si fillim

dhe nuk e di se ç’po ndodh,

por mund ta kuptosh

disi më vonë

se tani konfuzioni sërish po të mbyt,

çorientues dhe poshtërues,

duke të bërë të paaftë

për të ndihmuar vetveten.

Ndaj në këtë tërmet,

ti po lufton

vetëm sa për të marrë frymë

sa të mbetesh gjallë.

Sheh

shkatërrim dhe ngatërrim ngado,

ndaj gjith’ajo çfarë mund të bësh

është të luftosh,

po, po të luftosh.

Përpiqu të kapësh skajet e botës,

qofshin ato dhe fijet e kashtës.

sa për ta mbajtur pak veten,

për ta qetësuar,

por ti nuk mund t’ia dalësh kurrë vetëm

me sukses një tërmeti si ky,

sepse nuk ke fare fuqi

as dëshirë

tani.

Dije

ti nuk mund ta qetësosh botën

po nuk qetësove së pari

veten!

E pastaj, o njeri

Lëri lotët të burojnë,

lëri të rrjedhin poshtë fytyrës;

dhe e vetmja alibi e tërmetit,

o njeri,

është

tërmeti brenda teje.