Rafael Floqi – Page 24 – Dielli

Çamëria-genocidi i mohuar dhe “koka e strucit në rërë ” e Greqisë

October 14, 2016 by dgreca

Është e vërtetë që diplomacia është arti i të mundshmes dhe urtësia duhet të paraprijë në arritjen e kompromiseve, por kur pala tjetër nuk lë asnjë shteg për kompromis, kur mohon jo vetëm interpretimin, por dhe realitetin historik, nuk i lejohet kryetarit të Parlamentit shqiptar Ilir Meta të kërkojë, as më shumë dhe as më pak sesa Bashkimi Evropian/

Nga Rafael Floqi/

Një banderolë gjatë ndeshjes Shqipëri-Zvicër që kujtonte gjenocidin grek në Çamëri shkaktoi një reagimin të menjëhershëm te diplomacisë greke, ndërsa letra e fundit e komisionarit Hahn i pat dhënë zjarr një histerie të paparë diplomatike greke kundër çështjes çame. E në këtë kohë, kur siç duket ka ardhur momenti që e vërteta historike të dalë në shesh dhe alibia greke s’po mban më, deklaratat e krye parlamentarit Ilir Meta në takim me kryeministrin Cipras për përkëdhelje plagësh, nuk i shërbejnë kësaj fryme të re.

“Natyrisht, si të gjithë fqinjët, në historinë e marrëdhënieve tona kemi disa plagë, por nuk janë këto që dominojnë marrëdhëniet tona. Ato dominohen nga interesat e përbashkët, dhe dihet që një plagë edhe kur e përkëdhel, prapë e lëndon. Por unë besoj që ne me urtësi dhe me vullnet pozitiv, jo vetëm që do t’i japim një hov të ri marrëdhënieve të gjithanshme shqiptaro-greke, sepse kjo është një kërkesë e qytetarëve tanë, por dhe t’i trajtojmë në mënyrë konstruktive sipas edhe përkatësisë evropiane që na takon të gjitha çështjet e mbartura nga e kaluara.“ i tha Meta Ciprias. Dhe pse në pamje të parë kjo deklaratë mund të shihet në përputhje me stilin paqësor, në dukje të Metës për politikën e brendshme, ajo nuk mund të jenë premisë edhe për zhvillimet të reja të dyanshme pozitive mes dy shteteve, por veç për ruajtjen e status quosë.

Por pse kjo vizitë në këtë moment? Po ta shohësh cekët kjo duket si karshillëk i një rivaliteti të mbuluar mes tij dhe kryeministrit Rama i cili vizitoi Beogradin këtë javë.

Por ndërsa Rama ka deklaruar në Serbi dhe ka synuar që Kosova të njihet si shtet, Meta po përpiqet me politikën “ urtë e butë, e do të thosha dhe “bosh tiganin”, të qetësojë më tepër fqinjët, se sa të hapë premisa për një zgjidhje të problemeve që vërtet ekzistojnë në mes vendeve.

Greqia është mjaft e shqetësuar, pasi pas kaq kohësh mbulimi në hi, i çështjes çame po del në pah. Mohimi ka qenë një parim strategjik i politikës së jashtme greke, dhe fakti i kohëve të fundit që komisionari Hahn e përmendi drejt për drejt, ishte befasues dhe shkaktoi reagimin e ministrit të jashtëm grek dhe të gjithë spektrit politik opozitar në Greqi.

Por a është çështja çame vetëm një çështje që mund të mbulohet apo të bishtnohet? Apo ka dhe shumë probleme të tjera mes dy shteteve që e kanë burimin qysh 100 vjet parë, në kohën e Venizellosit dhe të gjenocidit grek në të gjithë Jugun e Shqipërisë?

Pse diplomacia shqiptare duhet të heshtë për to? Pse pala greke i kishte vënë si kusht palës shqiptare të diskutoheshin problemet e vetëm të 50 vjetëve të fundit, dhe pala shqiptare e pranoi këtë si të mirëqenë?

I ashtuquajturi “Ligji paradoksal i luftës” edhe pse i kërkuar nga pala shqiptare dhe i miratuar në zbatim nga palët greke, pa dyshim, të krahëve politikë hidhet pas krahëve sa herë kërkohet nga pala shqiptare. Pse?

Shqiptarët që kanë shkuar të kërkojnë depozitat e gjyshërve të tyre në Bankën Kombëtare greke, marrin një përgjigje mashtruese se pas shpalljes së ligjit të Luftës janë bërë zero të gjitha kontot e vjetra. Por kur u thua se avokatët kanë vërtetuar llogaritë bankare dhe se personi që ka vënë paratë ka qenë shtetas amerikan, llogaritë dalin se ekzistojnë.

Pra problemi i abrogimit të luftës nuk është vetëm çështja çame me gjithë prioritetin që ka, por edhe e drejta e pronës dhe pasurive të shqiptarëve në Greqi, çka është një nga çështjet e të drejtave të njeriut, dhe kjo nuk ka si të maskohet me gjoja vendime të gjyqeve greke dhe të gjoja kolaboracionizmit me gjermanët të çamëve. Mund të ketë pasur bashkëpunëtorë me gjermanët mes çamëve siç ka pasur edhe mes grekëve. Por kurrsesi nuk mund të fajësohet e të dëbohet një popullsi e tërë.

Ndërkohë të barazosh kërkesat e shqiptarëve me ato të grekëve siç bëri kryetari i parlamentit Ilir Meta gjatë vizitës së tij 3 ditore në Athinë me ftesë të Presidentit të Parlamentit të Greqisë z. Nikolaos Voutsis, në rastin më të mirë është miopi e plotë diplomatike dhe mohim i interesave të shqiptarëve, ndërsa kërkesa e mefshtë e bërë për të satën herë, për heqjen e ligjit të luftës, do të harrohet sërish pasi të mbarojë vizita.

Gjatë vizitës së fundme në Shqipëri nga ministrit të Jashtëm Grek Kotzias u bënë në fakt disa propozime apo një letër, “no paper” lidhur me çështjet për t’u diskutuar mes palëve dhe u duk sikur do kishte një farë hapje për të diskutuar edhe çështje që gjer atëherë ishin tabu. Por sot i ndodhur para presionit të opozitës greke z Kotsias shprehet se ato ishin pika vetëm për shqyrtim.

Zgjidhja e çështjes çame nuk është thjesht kthimi i pronave, por rikthim i dinjitetit. Atij dinjiteti që iu mor me përdhunë qindra-mijëra çamëve nga hordhitë e Napolon Zervës, por që fatkeqësisht po vazhdon edhe sot A mund ta besojmë këtë, ndërsa vetë ai nuk pranon as ekzistencën e çështjes çame e jo më diskutimin për zgjidhjen e saj?

Madje, reagimet e ditëve të fundit po tregojnë se Greqia jo vetëm nuk dëshiron as ta njohë dhe as ta dëgjojë më çështjen çame, duke e cilësuar jo-ekzistente, por arrin edhe të dërgojë letër në formë kërcënimi për komisionarin e BE-së, z. Hahn, vetëm, sepse e përmendi këtë çështje.

Sipas ministrit të Jashtëm grek Kotzias në letrën drejtuar komisionarit Johanes Hahn lidhur me atë që Greqia e quan “keqinterpretim” të këtij të fundit lidhur me çështjen jo-ekzistente midis Greqisë dhe Shqipërisë nënvizohet fakti se për “Greqinë nuk ekziston çështje çame”

“Greqia nuk ka diskutuar çështjen” çame “nuk është duke negociuar me palët e treta vendimet e gjykatave greke ndaj atyre që bashkëpunuan me pushtuesit gjermanë. Ministria e Jashtme ndihet i detyruar për të hedhur poshtë, edhe një herë, ata që argumentojnë se “Ministria e Punëve të Jashtme ka sqaruar. Greqia ka propozuar një diskutim mbi një sërë çështjesh të pazgjidhura me autoritetet shqiptare, por jo çështjen çame.

Për më tepër, Ministria greke sqaroi, atë që diplomacia shqiptare e kish fshehur, “çamët janë përmendur vetëm “një herë” në një jo-letër, që është lëshuar në bisedimet dypalëshe me Shqipërinë. Sipas Ministrisë, termi është përdorur një herë në jo-letër, ku thuhet se “në asnjë mënyrë nuk ketë në Greqi të drejta për të ashtuquajturit çamë”.

“Jo të drejta për të ashtuquajturit çamë”. E shkruar e zezë mbi të bardhë.

Dhe kjo nga Nikos Kotzas gjyshi i të cilit Kostandin Kotzias nga viti 1934-1936, ka qenë kryetar i bashkisë së Athinës, më 1936 ministër në qeverinë Metaksas, në vitin 1950 deputet dhe më 1951 kryetar i bashkisë së Athinës. Kostandinos Kotzas ishte pro Gjermanisë naziste, ai kishte marrëdhënie të ngushta familjare me ministrin e propagandës Joseph Goebbels. Që nga viti 1934 e deri 1940 Konstandin Kotzias ka vizituar disa herë Gjermaninë naziste ku është takuar me krerët e lartë të saj. Ai gëzonte mbështetjen e qeverisë së Hitlerit për rrëzimin e kryeministrit Joani Metaksas dhe zgjedhjen e tij si kryeministër. Ky plan u zbuluan nga Joani Metaksa, me fillimin e luftës italo-greke, Kotzias iku për në Turqi i shoqëruar nga diplomatët nazist. Në biografinë e tij ministri i jashtëm i Greqisë, Nikos Panajotis Kotzias e fsheh faktin se ka gjysh Kostandin Kotzias i cili ishte pronazizmit gjerman.

Nga ana tjetër,në këtë kohë të ngarkuar të marrëdhënieve shqiptaro-greke për zgjidhjen përfundimtare të Çështjes Çame, delegacioni shqiptar përbëhet nga një shumicë deputetësh me kombësi greke.

Metën e shoqëron deputeti i Partisë Socialiste, Fatmir Toçi, bashkëshortja e të cilët është greke, Vangjel Tavo, deputet i LSI-së, i cili është me kombësi greke, Vangjel Dule i mirënjohur si antishqiptar, vlleh me kombësi greke, kryetar i PBDNJ, deputeti i PS, Anastas Angjeli me kombësi greke, deputeti i PD, Gjergji Papa, gjithashtu me kombësi greke.

Deri këtu nuk ka asgjë të keqe, por pse të mos integronte edhe ndonjë deputet të PDIU-së. Nëse greket kërkojnë ta fshehin çështjen çame ne nuk kemi pse t’i fshehim çamët.

Nuk kishte si të pritej ndonjë deklaratë zyrtare rreth Çështjes Çame apo pronave të shqiptarëve në Greqi, të cilat janë të sekuestruara prej vitit 1940 me dekret të Mbretërisë së Greqisë, shkruante z. Lalla. Dhe kështu ndodhi dhe është habi se ka qenë pikërisht Meta kur ka qenë kryeministër që e ka parashtruar për herë të parë në bisedime me grekët çështjen çame. Çfarë ka ndryshuar tek z Meta ?

Në letrën që ministri Kotzias i referohet z. Hahn, ku kërcënon se: “Nëse Komisioni do të miratojë argumentet nacionaliste të atyre që këmbëngulin për rikthimin e një problemi jo-ekzistent, kjo do të frymëzonte irredentizmin, duke kthyer në shumë pjesë të kontinentit evropian, çështjet e zgjidhura në mënyrë të pakthyeshme pas Luftës së Dytë Botërore”.

Politika greke me mohimin e kësaj çështjeje e ka kaluar radhën shpesh herë. Këtu kemi të bëjmë me çështje të së drejtave të njeriut dhe jo çështje ndryshimesh kufijsh. Çështje të së drejtës së pronës edhe të banorëve të tjerë shqiptarë që nuk janë me origjinë nga Çamëria si edhe të gjithë çamëve për të lëvizur lirisht.

Por për kreun e Partisë për Drejtësi Integrim dhe Unitet, Shpëtim Idrizi letra e Shefit të Diplomacisë greke, komisionarit Hahn për çështjen çame, ishte e mbushur me kërcënime e pohime flagrante të shkeljeve të drejtave të njeriut. “Çështja çame do të ekzistojë derisa të ketë jetë e frymë dhe shqiptari i fundit, nip e stërnip Çamërie.

Nga ana tjetër Shqipëria me trajtimin e çështjes çame nuk ngre të ashtuquajturat “border dispute” si Sllovenia ndaj Kroacisë, megjithatë problemi çam është një problem i të drejtave të njeriut dhe si i tillë është në juridiksionin e Komisionarit Hahn për ta shqyrtuar.

Por kësaj here referenca e Ilir Metës me “urtësi “ do të hidhet poshtë dhe do të harrohet.Është e vërtetë që diplomacia është arti i të mundshmes dhe urtësia duhet të paraprijë në arritjen e kompromiseve, por kur pala tjetër nuk lë asnjë shteg për kompromis, kur mohon jo vetëm interpretimin, por dhe realitetin historik. Prandaj, madje dhe në emër të integrimit, flamurin e së cilës thotë se e mbart LSI-ja, nuk i lejohet kryetarit të Parlamentit shqiptar , Ilir Meta të kërkojë, as më shumë dhe as më pak sesa Bashkimi Evropian.

Për sa i përket përkëdheljes së plagëve duhet t’i kujtoja Metës atë që thoshte Horaci se “është fals turpi i të marrëve që kërkojnë të mbyllin plagët që nuk janë shëruar”.

ANALIZA- Vrasjet në Dallas dhe dhuna e paragjykimit

July 11, 2016 by dgreca

Nga Rafael Floqi ,Michigan.USA/

Vrasjet masive te 5 policëve në Texastë bëjnë të mendosh për një thënie të shfaqur së fundi në rrjetet sociale, një paragjykim social- urban sa i dhimbshëm dhe i vërtetë ku thuhej “ Kur ndodh një vrasje masive ,nëse autori është i bardhë thuhet është me probleme mendore , nëse është me ngjyrë është kriminel dhe nëse është mysliman është terrorist”.

Por fatkeqësisht, ende nuk është gjendur ndonjë përgjigje e gatshme për mënyrën se si mund t’i jepet fund këtij cikli të gjakderdhjesh, këtyre imazheve zemërvrasëse të Luizianës, Minesotës dhe Teksasit e një vendi në vështirësi e të dëshpëruar, me kaq shumë dhimbje për të zbutur, me kaq inat për të pastruar shpirtin dhe kaq padrejtësi për t’u përballur. Pasi paragjykimet ende vrasin.

Amerikanët edhe pse kanë cekur Jupiterinende nuk kanë një zgjidhje për mënyrën se si duhet ta përjetojmë atë çka ka ndodhur, për nxitimin me të cilin ne tregojmë me gisht fajtorin. Marrja e mendimeve te drejta është vendimtare, dhe një me shpresë të vërtetë për te gjetur një rrugëdalje . Marrja e vendimeve të gabuara do të na çojë gjithnjë më larg mundësive për zgjidhje.

Pra, larg një debati publik që na ndan në tribu të ndryshme dhe interesa ndërluftuese, të gjithë ne pothuajse duam të njëjtën gjë, qe vrasjet të pushojnë dhe çdo amerikan të ndjehet i respektuar dhe i sigurt.

Ne kemi mosmarrëveshje rreth asaj se si tëgjejmënjë zgjidhje, por kjo zgjidhje që nuk pranon tituj acarues gazetash a televizionesh si te faqes se pare të The NewYork Post “(Luftë Civile”)

Duke reflektuar mbi thënien e fillimit,realiteti është më shumë më i larmishëm dhe më i dhimbshëm se kaq . Se terroristi i në Orlando në lokalin Pulse ishte sa homoseksual i frustruar dhe terrorist i vetëshpallur se vrasësi snajperi i Dallasit kishte rekord penal te pastër dhe madje veteran i Afganistanit ndoshta me post traumatikdisorder dhe tani del se ishte vetëm karpentier i dëbuar nga lufta për ngacmime seksuale dhe me çrregullime mendore. Baza është një çrregullim etiketimet janë të ndryshëm.

Snajperi filloi me të shtëna që vranë pesë oficerë dhe dërguar turma protestuese përpiqej për t’u larguar. Ajo përfundoi kur skuadra robot e vrau personin e armatosur, pasi negociatat dështuan. Hetuesit identifikuar sulmuesit vdekur si 25-vjeçar MikeaXavierJohnsonnga Mesquite, Texas, një veteran që kishte shërbyer në Afganistan. Policia tha se ata e kontrolluan shtëpinë e tij të premten pasdite dhe e gjetën materiale për bërje bombash, jelekë balistike, pushkë, municion dhe një ditar personal të taktikave luftarake. Hetuesit janë duke analizuar informacionin, thuhet në një deklaratë e policisë. Krye bashkiaku i Dallasit, Mike Rawlings tha të premten pasdite se hetuesit thanë që Johnson ishte “snajperi i vetëm në këtë incident”, duke konfirmuar atë që zyrtarët federalë kishte thënë për CNN. “Kjo ishte një snajper i lëvizshëm cili kishte shkruar manifeste se si qëllonte duke u zhvendosur dhe kjo ishte ajo çka ai bëri , “tha Rawlings në një konferencë shtypi..”

Por edhe pse të shtënat vdekjeprurëse shpërthyen në Dallas pas videos që tregonte dy burra afrikano-amerikanëu qëlluannga policia në Luiziana dhe Minesota.Por ky akt dhe veprimi i bërë tregon paramendim dhe nuk tregon se u nxit si protestat nga debatet mbi eksesin e përdorimin të forcës ngapolicia.Qitësi kishte deklaruar se desh të vriste policëtëbardhë .Ky ishte incidenti më vdekjeprurës kundër forcave ligj zbatuesetë SHBA-së qysh nga 11 shtatori, 2001. Vetëm dy civilë janë lënduar, tha se zyra e kryebashkiakuttë Dallas-it.

“Ne kemi hapur disa llogore separatizmi dhe jemi vendosur nëpër pozicionet tona” tha MalikAziz, zëvendës shefi i policisë së Dallasit, në një intervistë me CNN të premten. “Ditët si e djeshmja apo ajo e një ditë më parë – nuk duhet të ndodhin. Por, e dhe kur te ndodhin le të tregohemi qenie njerëzore. Le të jemi burra dhe gra të nderuara dhe të ulemi në një tavolinë dhe të themi: “Si mundëm ta lejojmë që një gjë e tillë të ndodhi përsëri?” Dhe duhettëjemi të sinqertë në zemrat tona “.

“Ne jemi duke dështuar në të gjitha anët për ta zgjidhur këtë gjë “, përfundoi ai, duke shprehur një ndjenjë të shqiptuar një zëri,si nga zyrtarët publikë zezakë dhe të bardhë, demokratë dhe republikanë, në fjalimet e tyre të paraqitura me te njëjtin fjalor.

Të veçuar, dhe të ndarë: i sa herë i kemi dëgjuar këto fjalë dhe variante të tyre, një raport për Amerikën si një mallkim nga një paragjykim i pashmangshëm .Ne nuk mund të vazhdojmë të biem në të njëjtat kurthe të vjetra partiake, të së drejtës për të mbajtur armë apo kontrollit të armëve . Dy ngjarjet me tështëna masive dëshmuan se në Orlandou qëllua me armën e shërbimit dhe dyti qe një veteran me armë me leje.

Amerikanët nuk mund të vazhdojnë tënxjerrin konkluzione të nxituara, lidhje të gabuara .të paparashikueshme. Madje , ka pasur një përsëritje zërash se pas vrasjeve të pesë policëve në Dallas natën esë enjtesqëndronte dhe se ky ishte fryti dhe faji i lëvizjes “BlackLivesMatter”.(Jetët e zezakëve vlejnë) dhe se thirrjet kundërsjelljes së keqe të policisë të barazoheshin me veprimet e mira tësaj.

Ky ishte një interpretim me dashje selektiv i ngjarjeve. Ai injoron faktin se snajperi i ka vepruar vetëm, jo si emisar i ndonjë grupi dëmtuar. Ato injoronin faktin sesi protesta në Dallas ka filluar paqësore dhe me qetësi kjo e ajo vazhdoi deri u dëgjuanshtëna nga jashtë. Njerëz me ngjyrëdhe të bardhë qëndruan së bashku. Civilë dhe policët qëndruan së bashku. Këta policë ishin aty pikërisht për shkak se ata qenë informuari mbi demonstratënishin sjellë aty të planifikuar përmbarëvajtjen e saj. Ata ishin bashkëpunues dhe , jo armiq.

“Ne kemi parë policë duke bërëfotografi me protestuesit, duke i mbrojtur ata duke iruajtur ata, duke u siguruar që të largoheshin në ndonjë pikë në një tjetër,” kujton Aziz.

“Ne jemi duke i lënduar njerëzit , tha shefi i policisë së Dallasit, DavidBrown, gjatë një konference shtypi të premten në mëngjes. “Profesioni ynë po është ai që po lëndon.”Ai është vete me ngjyrë Pra, shumë oficerë në Dallas, dhe në vende të ndryshme me një rekord të mirë. Ai iu lut të gjithëve për të kujtuar se këta burra dhe gra, në Dallas dhe në vende të tjera “, fjalë për fjalë ai tha se ata rrezikojnë jetën e tyre për të mbrojtur demokracinë tonë.”

Ne duhet të jemi zemërçelur , gjakftohtë e shumë të sinqertë,të mos tkurremi nga shëmtiae hedhur syve nga teknologjia dhe mediat sociale – nga pamjet e policisë qëbëjnëshoshë me plumba Sterling Alton në Baton Rouge, Luisiana, të martën dhe të PhilandoCastileqë vdiq nga gjakderdhja. pranë të dashurës së tij, DiamondReynolds, të mërkurën në FalconHeights,Minnesotta. Reynolds vazhdonte t’ i thoshte “zotëri” policit i cili qëlloi Castillan me armë dukshëm në drejtim të brenda të makinës, ku edhe ajo dhe vajza-e saj 4-vjeçare, Dae’Anna,qe ulur. Ky ishte një portret i dhimbshëm shokues i mosbesimit dhe pafuqisë.

Të premten në mëngjes, Reynolds u shfaq në CNN dhe këmbënguli se historia e saj nuk ishte e izoluar. “Ishte për të gjitha familjet që kanë humbur njerëzit,” tha ajo.”Ajo gjë që ka ndodhur në Dallas, ajo nuk ishte për shkak të asaj që rrodhi ngaMinesota,” vazhdoi ajo. “Kjo është më e madhe se Philando. Kjo është më e madhe se TrayvonMartin. Kjo është më e madhe se SandraBland. Kjo është më e madhe se të gjithë ne. ”

Duke reflektuar mbi vdekjen Castilla-s, Guvernatori MarkDayton i Minesotës pyeti: “A do të kishte ndodhur kjo, nëse ata pasagjerë do të kishin qenë të bardhë? Unë nuk mendoj sepo “. Po aq sa është e vërtetë se nuk do të kishte pasur jehonë dhe demonstrata nëse personi i vrarë nga policia nuk do të ishte me ngjyrë.

Por kjo nuk fsheh faktin që Philando ishte ne listën e policisë që kishte kryer një vjedhje një ditë më parë aq sa është fakt se Sterling Alton po i drejtonte armën policisë dhenuk mbulon atë se ka më shumë të vrarë në mes të të vetë afro amerikanëve, sesa të vrarë nga policia dhe s’kemi parë njeri të protestojë për këtë . Edhe pse ka një president me ngjyrë Amerika nuk është ende zgjuar nga shkuara e saj e jo e largët.Ka vetëm një shkak këtu paragjykimi.

Por racizmi nuk është vetëm i bardhë , duhet thënë. Mos besimi është i dyanshëm. Këtu është e keqja . Reagimi i policisë mund të ketë qenë krejtësisht i anshëm i dënueshëm , i nxitur nga instinkti i mbrojtjes së jetës dhe koha e shkurtër e vendimmarrjes . Vërtet duhen marrë hapat e duhur , në drejtësinë penale, në trajnimin e policisë, në shkolla, në diskursin publik – në mënyrë sesi secili prej nesh të kërkojë në ditët tona sa më shumë paqe që të jetë e mundur,madje edhenë fushatën elektorale dhe kjo vlen për të gjithë Amerikën.

Ndër zgjedhjet e rëndësishme që e jemi duke bërë. Ka zëra që kërkojnë të ndezin zjarre . Ka edhe të tjerë që nuk e bëjnëkëtë gjë .përkundrazi. Zëvendës shefi i policisë Aziz, i cili është gjithashtu me ngjyrë, duke iu referuar rasteve në mbarë Amerikën, të shprehjes se forcës së tepruar të policisë, tha: “Ne duhet të mbajmë përgjegjësitë tona , ndaj dhe ne kemi një sistem të drejtësisë penale për të.”Por, me rëndësi të barabartë, “duhet një dialog i vërtetë me komunitetin “.

Të veçuar dhe të ndarë: këto fjalë më kumbojnë përsëri. A janë ato mallkimi i Amerikës . A duhet të jenë ato fatii amerikanëve .Dialogu duhet të fillojë nga të dy anët. Unë do të desha të shihja edhe manifestime në favor të policëve të vrarë “Pasi dhe jetët e policëvekanë vlerë”.

4 Korriku, dhe një fishekzjarr për Ambasadorin Lu

July 3, 2016 by dgreca

Nga Rafael Floqi*/

Sot, kur po mbushen 240 vjet nga Pavarësia e SHBA-së , dua të uroj më fort 4 Korrikun, ditën kur Shtetet e Bashkuara festojnë Ditën e Pavarësisë, e cila shënon lindjen e këtij vendi 240 vjet më parë. Ishte 4 Korriku i 1776, kur 13 kolonitë e asaj kohe shpallën pavarësinë dhe lirinë e tyre nga qeverisja britanike. Ndaj kur të jeni duke parë fishekzjarrët të shpërthejnë në ajër më 4 Korrik, ju mund të filloni të ndiheni disi më patriotë si amerikanë dhe si shqiptarë duke vlerësuar lirinë, pavarësinë dhe drejtësinë për të gjithë. Amerika ka bërë një rrugë të gjatë për të arritur të bëhet ky vend i madh, ndoshta në asnjë mënyrë krejt i përsosur por në përmirësim. Dhe ky 4 Korrik, mes fishekzjarrëve na le të kuptojmë se demokracia është një udhëtim drejt lirisë pa kthim.

Dokumenti i Shpalljes së Pavarësisë së SHBA-ve është njëri ndër dokumentet, ndoshta dokumenti politik më me rëndësi në botë, që përcaktoi fatin dhe kornizën për mbijetesën dhe rritjen e këtij vendi, por është gjithashtu edhe dokumenti, i cili frymëzoi lëvizje të njëjta për pavarësi, anë e mbanë botës.

Në këtë datë të shënuar historike e politike për mbarë njerëzimin, e sidomos, për shqiptarët e veçanërisht për ne shqiptaro-amerikanët Dita e Pavarësisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës është një nga ngjarjet e cila përjetohet me ndjenja të veçanta vlerësimi dhe mirënjohjeje nga populli shqiptar i Shqipërisë, Kosovës dhe i kudondodhur në trojet e veta dhe në diasporë.

Të kalojmë tani në Shqipëria. Në këtë kohë krize politike, ka një përpjekje për të kanalizuar debatin rreth kundërshtarëve të reformës dhe mbështetësve të saj, duke i etiketuar, disa si “ proamerikanë ” dhe disa si “antiamerikanë”. Në fakt në tërësi ky klasifikim është spekulativ dhe shumë larg së vërtetës. Thelbi i debatit nuk është se kundërshtarët e reformës janë kundër SHBA e BE, meqë Brukseli dhe Uashingtoni mbështesin reformën në Shqipëri. Thelbi i krizës është se, a duhet të jenë ndërkombëtarët, apo partitë politike shqiptare, përzgjedhëse të gjyqtarëve dhe prokurorëve? Por ç’na mëson 4 Korriku për këtë. Shpallja a pavarësisë së SHBA-ve, shënon lindjen e modelit shtetëror të bazuar në vlerat universale të lirisë, demokracisë dhe prosperitetit. Gjatë gjithë historisë, popujt kanë besuar se të drejtat e tyre vinin nga qeveria, mbreti ose pushteti, dhe si të tilla ato mund të shkeleshin e të mohoheshin sipas dëshirës e qejfit të qeverisë, ose mbretit, pasi, sipas tyre, ato ishin privilegje që akordoheshin e hiqeshin sipas dëshirës së pushtetit në fuqi.

Shpallja e Pavarësisë së Shteteve të Bashkuara hodhi e poshtë këtë besim ose nocion, një herë e mirë, duke shpallur se të drejtat, personit dhe popullit nuk i jepen nga qeveria, por nga vetë Krijuesi. Përveç rëndësisë historike, vetë fjalët e shprehura në Deklaratën e Pavarësisë kanë një domethënie të madhe. Fjalët e 33- vjeçarit, Thomas Jefferson, se “të gjithë njerëzit janë krijuar të barabartë, dhe gëzojnë nga Krijuesi disa të drejta të patjetërsueshme, ndër të cilat ato të jetës, lirisë dhe përpjekjeve për lumturi,” të botuara nga Kongresi Kontinental më 4 Korrik 1776, janë vetëm një shembull i frazave kuptimplote të Deklaratës së Pavarësisë.

Ky dokument nuk ishte as deklaratë lufte, dhe as deklaratë e pavarësisë amerikane nga sundimi britanik:”Shtetet e Bashkuara kishin vepruar si një vend i pavarur edhe para Pavarësisë. Prej më se 1 viti vazhdonte lufta kundër sundimit britanik. Por më 4 Korrik 1776 u bë një deklaratë zyrtare se nuk do të kishte kthim prapa”.

Që nga ai moment amerikanët e kanë marrë shumë seriozisht lirinë. Megjithatë, amerikanët nuk e shohin origjinën e tyre si komb të lidhur me fitoren ushtarake. Në vitin 1776, kur u shpall Pavarësia, duheshin ende 6 vjet para se Britania të pranonte disfatën. “Në atë kohë John Adams, një prej baballarëve të kombit amerikan, pat thënë se aspekti ushtarak nuk ka rëndësi, dhe se revolucioni i vërtetë ishte ndryshimi që ndodhi në zemrat dhe mendjet e amerikanëve para vitit 1775”.

Me gjithë rëndësinë simbolike që kishte 4 Korriku për amerikanët, Kongresi nuk e shpalli atë si festë kombëtare deri në vitin 1870. Ndërkohë, kjo datë ishte shndërruar në një simbol të lirisë në një mënyrë të paparashikuar më parë.

Një simbol lirie kaq aktual tani për gjendjen në Shqipëri tani. Ambasadori amerikan, Donald Lu, i cili ka qenë shumë aktiv në inkurajimin e PD-PS për t’i dhënë fund odisesë me reformën në drejtësi, ka lëshuar disa ditë më parë (kur i ka ardhur në majë të hundës) një deklaratë, ku pohon se hartuesit e këtij drafti po përballen me presione politike. Diplomati amerikan apelon që ndryshimet kushtetuese të zbatohen me përpikmëri, ndërsa politika të punojë ditë e natë për të miratuar sa më shpejt reformën në drejtësi. Deklarata e tij erdhi gjatë një konkursi për historinë amerikane. “Në Shqipëri po ndodhin ndryshime të rëndësishme, tha ai. Kohët e fundit pata një bisedë me një mik timin shqiptar. Ai është një prej atyre që punojnë për reformën në drejtësi, duke shkruar ndryshimet kushtetuese, të cilat shpresojmë se do të ndryshojnë vendin.. Shpresoj që do të ndihmosh të shkruhet historia e njerëzve të zotë që sakrifikuan çdo ditë, për muaj dhe vite për reformën, për të ndryshuar këtë vend. Ashtu si Hamilton-i në SHBA edhe ata po punojnë nën presionin e kolegëve të tyre dhe politikanëve të fuqishëm për të shkruar Kushtetutën e këtij vendi, e cila do të zgjasë për shekuj”. Ambasadori Lu i bëri thirrje politikës të punojë për ta përfunduar këtë reformë. “Shqipëria po kalon faza shumë të mira. Prandaj i bëj thirrje politikës të punohet ditë e natë për reformën gjyqësore. Reforma gjyqësore duhet të zbatohet që të ketë rezultate”, apeloi ai.

Por pse 4 Korriku është aktual për shqiptarët?. Si shqiptaro amerikan kur mësoj nga lajmet se ambasada amerikane, ka shtypur një projekt- kushtetutë të Shqipërisë dhe ua ka shpërndarë deputetëve, ndjehem i dyzuar midis dashurisë për vendin tim të vogël dhe vendin tim të madh. Nga njëra anë më vjen rëndë, se si luhet me fjalët sovranitet e ç’ kuptim u japim. Dhe me kujtohet fjala e një pedagogu amerikan te gazetarisë, kur me thoshte se sa relativ është ky koncept, (ishte koha e ndërhyrjes amerikane në Grenada ). Gjyko vetë, më thoshte, cili është sovraniteti i Grenadës, po ai i Rusisë?

Nuk do ta doja kurrë vendin tim, një ”republikë bananesh” dhe as asnjë ambasador për guvernator. Megjithatë është e vërtetë që në Kushtetutë të Shqipërisë, do sanksionohet dorëzimi i një pjese të sovranitetit të vendit nga politikanët shqiptarë tek institucionet perëndimore. Nuk është një gjë e këndshme, por është një nevojë për të shkuar drejt një drejtësie më të pavarur, pasi aty kemi mbërritur.

Por duke lënë jashtë dyzimit tim pikërisht ne këtë 4 Korrik E kuptoj pse bëhet kjo ndërhyrje në pamje të parë e pa takt, e kuptoj se pa një sistem të pavarur drejtësie nuk ka shtet të mirëfilltë, se shteti ka rënë. E kuptoj se kjo ndërhyrje është një “tough love” e një vëllai të madh, për një vëlla komb të vogël, që si fëmija ka nevojë për dorën e dikuj që të mësojë të eci. Atëherë kuptoj më mirë. Më mirë sesa një palo, apo palaço-parlament, pse bëhet kjo ndërhyrje jo aq diplomatike.

Dhe 4 Korriku më bën ta kuptoj më mirë atë. Ta kuptoj edhe përgjigjen e asaj pyetjes latine për gjyqtarët dhe drejtësinë , “Quis ipso custodiem?”(Kush do t’i kontrollojë gardianët?)

E kuptoj dhe ambasadorin Lu, pse përmend Hamiltonin, e kuptoj pse ai u drejtohet të rinjve shqiptarë, e kuptoj pse ai është i zhgënjyer nga levantizmi i politikës sonë. E kuptoj atë që edhe ai e ka kuptuar, se fjala besë ka lindur aty ku nuk ka besë. E kuptoj më mirë dhe pesimizmin e Konicës që thoshte se “Shqipërinë e bënë idealistët, shpëtoi nga rastësia dhe po e varrosin politikanët” Dhe besoj se edhe pa e ditur thënien e këtij shqiptaro-amerikani të madh Ambasadori Lu, kuptoj gjë që dhe politika amerikane e ka kuptuar, ndaj e toleroj dhe i jam mirënjohës, në emër të gjithë shqiptarëve, që nuk po e lë Shqipërinë të bjerë në atë që s’ia thoshte dot goja Konicës, në vetë- shkatërrim, në “self-distruction”.

Ndaj kur u kthehem fjalëve të amerikanit të madh, Aleksandër Hamilton,e kuptoj më mirë rëndësinë e 4 Korrikut, i kuptoj më mirë dhe fjalët e një prej etërve të vendit tim të madh, kur në letrat “Letrat e Federalistit, në faqen 78, shkruan,“…pavarësia e gjyqtarëve mund të jetë garanci thelbësore ndaj pasojave të depresioneve të rastësishme të shoqërisë, jo vetëm në rastin e shkeljeve të Kushtetutës. Nganjëherë këto shkelje nuk janë më shumë sesa cenime të së drejtave private të kategorive të veçanta të shtetasve për shkak të ligjeve të padrejta dhe të njëanshme. … Çdo njeri i matur duhet të çmojë gjithçka që synon të krijojë ose të forcojë këtë frymë në gjykatat, pasi askush nuk mund të jetë i sigurt se nesër nuk do të jetë viktimë e frymës së padrejtësisë, paçka se sot ai mund të nxjerrë ndonjë përfitim prej saj. Çdo njeri duhet ta ndjejë tani se prirja e pashmangshme e kësaj fryme [të padrejtësisë] është gërryerja e themeleve të besimit publik dhe privat dhe zëvendësimi i tij me mosbesimin dhe pasigurinë e përgjithshme.” Duken si fjalë të shkuara për Shqipërinë sot, vërtet, apo jo?.

Ndaj nuk më duhen, as mua, as Shqipërisë pavarësisht prirjeve politike, as fjalët e sheqerosura në hipokrizi triumfatore e elokuente, rilindase të Ramës, as kapja pas qimes së kashtës dhe paranoja e Bashës, as manovrat tinzare “me sovranitet” prej skileje plakë të Berishës, e as fjalët plot miradije dhe me torba bosh të Metës. Shqiptarëve u duhet super-njeriu që kërkoi më kot Migjeni, i duhet ai që lind nga një ideal pozitiv, për një kohë të re , që s’qenka aq e re, na duhet ajo, çka amerikanet po na e mësojnë. Ajo që ata e dinë prej 240 vjetësh, se liria individuale sigurohet, kur “Populli vihet përpara Shtetit”.

Në frazën ndoshta më të famshme të nxjerrë nga teksti i Shpalljes së Pavarësisë Amerikane, mete cilën fillojnë dhe pyetjet e provimit të nënshtetësisë amerikane, thuhet se , “Ne i konsiderojmë këto të vërteta si krejtësisht të qarta se të gjithë njerëzit janë krijuar me të drejta të barabarta, se Perëndia u ka falë atyre disa të Drejta të pamohueshme, ndër të cilat janë Jeta, Liria dhe mundësia për të ndjekur suksesin dhe lumturinë”.

Mesazhi kryesor i kësaj dite si për amerikanët ashtu edhe për popujt anë e mbanë botës është se këto mund të jenë fjalët më me rëndësi në historinë e njerëzimit – “se Perëndia dhe natyra, dhe jo qeveria, mbreti ose parlamenti – jo vetëm amerikanëve por të gjithë njerëzve kudo, u ka falur të drejta themelore dhe të pamohueshme. Dhe se qeveritë krijohen nga populli për të vetmin qëllim e që është për t’i shërbyer atij në mbrojtjen e këtyre të drejtave natyrore dhe në ushtrimin e tyre në mbështetje të qytetarëve”.

Sot 4 Korriku për shqiptaro-amerikanët është si një Ditë Falënderimesh, e cila shijohet më së miri pa bujë, por duke medituar për Shqipërinë, për Dheun e Atit, për Dheun e Nënës pikërisht para 21 Korrikut.

Sot është koha, siç thoshte Napolon Bonaparti kur “Asgjë nuk është më e vështirë dhe prandaj më e vlefshme, sesa aftësia për të vendosur.”

Prandaj le ta lëshojmë një fishekzjarr në këtë 4 Korrik sot, edhe për mikun Lu,-se, duke theksuar se liria vjen nga drejtësia.

Dhe Gëzuar!

Autori është kryeredaktor i Televizionit të Shqiptarëve të Amerikës

Sofra Poetike e Diellit-Robert Frost- poeti i jetës së gjallë

June 14, 2016 by dgreca

Nga poezia më e mirë amerikane/

Përktheu Rafael Floqi /

Robert Lee Frost (26 Mars, 1874 – 29 Janar 29, 1963) ishte një nga poetët më të shquar amerikanë. Fillimisht krijimet e tij u botuan në Angli para se ato të botoheshin në Amerikë. Ai shquhet për paraqitjet reale të jetës rurale dhe përdorimin e fjalës së gjuhës së folur amerikane. Vepra e tij shpesh përdor parametrat nga jeta rurale në New England në fillim të shekullit të njëzetë, duke pasqyruar nëpërmjet përdorimit të detajeve shqyrtimin e temave komplekse sociale dhe filozofike. Ai ishte një nga poetët më të njohur dhe të respektuar nga kritika amerikane të shekullit të njëzetë. Frost u nderua shpesh gjatë jetës së tij, duke marrë katër Çmime Pulitzer për poezi. Ai u bë një nga “figurat publike letrare, dhe u shndërrua pothuajse një institucion artistik.” Atij iu dha Medalja e Artë të Kongresit në vitin 1960 për veprat e tij poetike. Më 22 korrik 1961, Frost u emërua poet laureat i Vermontit. Ai madje mbajti një fjalim mjaft domethënës në inaugurimin e Presidentit JF Kenedi

Poeti / kritiku Randall Jarrell që vlerësoi poezinë e Frostit shkroi për të , “Robert Frost, së bashku me Stevens dhe Eliot, është një nga poetët më të mëdhenj amerikanë të këtij shekulli. Virtytet e Frost-it janë të jashtëzakonshme. Asnjë poet tjetër i gjallë nuk ka shkruar aq mirë në lidhje me veprimet e njerëzve të zakonshëm, monologët e tij të mrekullueshëm me dramatike apo skenat dramatike vijnë nga një njohuri e thellë për botën njerëzore që pak poetë kanë pasur, dhe ata janë shkruar në një dorë e freskët që përdor, me një mjeshtëri absolute të paparë ndonjëherë , ritmet apo të folmen e gjallë amerikane “. Ai gjithashtu vlerësoi seriozitetin dhe ndershmëri e Frost-it”, duke deklaruar se “Frost ishte veçanërisht i aftë të mishëronte një gamë të gjerë të përvojës njerëzore në poezitë e tij.” Shkëputur nga libri në proces mbi poezinë e këtij poeti të madh amerikan në shqip po paraqes për “Diellin” disa përkthime të mia të poezive të Robert Frostit.

Zjarr dhe akull

Ca thonë se bota do të shuhet në zjarr,

Ca thonë prej akullit.

Duke u nisur nga ç kam shijuar nga dëshirat

Jam me ata që thonë në zjarr.

Por nëse duhet të shkatërrohet dy herë,

Mendoj se e njoh mjaft urrejtjen

Sa të them se akulli si shkatërrues

Është po aq i madh

sa mjafton.

Imigrantët

Asnjë anije , qoftë me vela apo avullore

S’ka sjellë kaq njerëz njeri pas tjetrit tek ne

Sa ëndrra e Mayflower e pelegrinëve , prore

Që ysht ankthshëm karvanët nga deti në breg .

Hi në sy

Nëse, siç thonë ca se hiri i hedhur syve

Do ma ndalte ligjërimin e mençur ,

Unë s’ jam njeriu që mund të bësh prova .

Ndaj le t’ më përmbyt ë hiri gjer jashtë pullazit

Rreth e përreth si tis bore i kthyer në pluhur ,

Le të më verbojë e të më ngurosë po të mundet.

Do të këndoj me -Oi

Kisha shumë kohë shtrirë

Pa fjetur atë natë

Duke dashur që nata

T’i pagëzonte orët

Dhe të më thoshte se kur

Unë do mund ta quaja natën ditë.

(Dhe pse ende pa gdhirë)

Hoqa dorë prej gjumi.

Bora binte rëndë

Plot me fshikuj pizg ;

Dy vrunduj ere ndesheshin ,

Njëra poshtë në një udhëz

Dhe tjetra më përtej ,

Përlesheshin në mes një pluhuri

të butë dhe puplor.

Unë s’mund të them,

Se iu druajta ngricës

Por kontrollova mardhjen

E orës së kullës

Duke ia lidhur bashkë

Dy akrepat e artë

Mu para fytyrës .

Pastaj mu dëgjua sikur trokiti një herë !

Me një notë të shuar

Me një aromë si prej dheu,

Qe për çudi qe e shurdhët.

Dhe kulla tha, ‘Ora Një!’

Dhe pastaj diç shndriti mbi kambanore .

Që zbuloi njerëzit e paktë në shesh

Që duket sikur flisnin me vete …

Nëse erërat munden të zgjohen

Nga ngrohtësia e gjumit

(Meqë nuk i nxora jashtë shtëpie ).

Ato e lanë stuhinë

Të përplaste masivisht

Në qelqin e dritares time,

Me një gëzof me rruaza të ngrira.

Por në mes asaj zhurme varri

U dëgjua një zë “Ora Një”

Më pas

Erërat i folën Diellit

Hënës dhe Yjeve ,

Saturnit , Marsit

Madje dhe Jupiterit.

Akoma më të shpenguara,

Ato i lanë emra t e planetëve

Dhe folën me germa,

Duke numëruar Sigmat dhe taut

E konstelacioneve.

Më pas pasi mbushën gurmazet

Me trupat qiellorë më të largët

Drejt së cilave njeriu shpesh dërgon

Spekulimet e veta,

Përtej aty ku gjendet Zoti;

Ku grimcat kozmike

Nanurisnin lentet.

Me lëvozhgat e tyre solemne

Pastaj erërat :

Folën për orën

Për ato rrotat e mëdha

Me dhëmbë të ndërkallura.

Dhe për atë fjalë varri

Ndërsa më pas

Ylli më i madh

Sikur shqiptoi vetëm fjalën : ”Një”

E duke u dridhur i nxiti,

Dhe pse qe aq larg

Vrushkujt e tërbuar të erërave

Të bënin sikur qëndronin

në një stacion të vetmuar .

Duke ruajtur brenda çudinë

Kur ishin me përmasa pa kufi

Dhe vazhdonin të zgjeroheshin

Për t’u bërë një Supernova ,

Dhe mendoja

Se për sytë e njeriut

Asgjë nuk gjë s’ka ndryshuar

Me gjithë këta planetë

Përmbi ,

Përreth dhe përposh

Qysh kur njeriu filloi

Ta tërheqë zvarrë njeriun

Dhe kombi kombin, osh.

Pyetje

Një zë më tha :Më shih mua ndër yje

Njeri i i kësaj toke dhe thuama të vërtetën

Nëse të gjitha plagët e trupit dhe shpirtit

Që paguajmë për lindjen, a s janë tepër?

TV Shqiptarëve të Amerikës, një televizion atdhedashurie

May 23, 2016 by dgreca

Nga Rafael Floqi/

TV Shqiptarëve të Amerikës, me 20 maj 2016 mbushi 16vjet në transmetim, duke hyrë kështu në vitin e 17-të.Disa dite me pare gjate një takimi ne Kishën e Zonjës Pajtore mu afrua duke me përgëzuar një teleshikues dhe me tha. Faleminderit. Faleminderit për ta qe bëni për komunitetin shqiptar për fëmijët tanë dhe për pleqtë tanë ne familje. Por unë kam një kërkesë më tha ai.

Urdhëro i thashë unë se mos kishte ndonjë ankesë. Se natyrisht kush punon edhe gabon. Jo tha po kam një kërkesë po t’ja thuash drejtorit me tha. Sikur ta shtonit edhe një ore emisionin.

Ky ishte një njeri i thjeshtë që shprehte një kërkesë një nevoje një domosdoshmëri. Gjë qe me vuri ne mendime.

Këto janë vite përpjekjesh, suksesesh, vështirësish, netësh pa gjumë, por edhe mirënjohjeje e vlerësimi për punën që ALBTVUSA ka bërë në shërbim të komunitetit të shqiptarëve në Amerikë në Miçigan e më gjerë.

Por pse ai është ndryshe nga te tjerët. Nuk është pse na dhimbset me shume pse e kemi ndërtuar me duart tona dhe me sakrificat tona që shpesh nuk kuptohen

TV i Shqiptarëve të Amerikës u hap në një kohë kur ekzistonte një hapësirë mediatike për të mbuluar në komunitetin e emigranteve dhe ndihej nevoja për media që të pasqyronin më gjerësisht dhe më nga afër jetën e komunitetit shqiptar. Ne synuam që të bëheshim të tillë guxuam, dhe më duket se ia kemi arritur asaj. Falë këmbënguljes, përkushtimit, talentit, guximit , si të drejtorit Gani Vila, por ashtu edhe te gjithë stafit të gazetarëve, redaktorëve, kameramanëve e teknikëve si: Valentina Vila, Astrit Kallabaqi, Ilir Myftari, Manol Xhafa, Loreta Xhafa, Jola Rexha, etj. dhe të korrespondentëve të shumtë në SHBA, Shqipëri dhe në trojet shqiptare.

Vete televizioni si një mjet qe i lidh njerëzit ka emrin dhe siç thonë ka remome te madhe. Dikush qe se njeh te ndal ne rruge te përshëndet dhe te falënderon

E kjo është mirënjohje dhe shprehje respekti dhe dashurie qe ka një jete te tere qe është kultivuar me besim dhe mirënjohje.

I lançuar si TV i Shqiptarëve të Miçiganit, në fillim ai e gjeti rrugën e vet në vite me vështirësi që vinin nga mungesa e një përvoje në fushën e medias dhe te teknologjisë televizive, dhe tok me kapërcimin e vështirësive, u zgjerua dhe përvoja dhe puna në këtë, TV, ku unë punoj prej 12 vjetësh.

Pjesë e strategjisë së suksesshme të rritjes sonë është dhe mbajtja e lidhjeve të drejtpërdrejta me publikun, ku telefoni i ynë është I hapur për këdo, për vërejtje dhe sugjerime, dhe ju sigurojmë se ato konstruktivet gjithmonë i kemi marrë parasysh.

Ka një dukuri interesante njerëzit kanë opinionet e tyre mendimet personale dhe kur flitet për sport dhe politike ne shqiptaret jemi tifoz të vërtetë. Aq afër e ndiejnë TV këta njerëz sa mendojnë se një komentator TV nuk mund te ketë mendime dhe orientime politike për ngjarje dhe dukuri te ndryshme nga ata. Madje një teleshikues ishte indinjuar një dite pse unë nuk e shihja 1 majin si dikur si festë e periudhës të komunizmit por e shihja ashtu siç duhet te jetë vërtet dita e te drejtave te punëtoreve kudo ne bote. Kjo ka anën pozitive edhe pse mund te mos ndajmë te njëjtat opinione se njerëzit e ndiejnë TV si te tyren

Nuk është vetëm krenari por edhe realitet që TV shqiptareve te Amerikës është Televizioni i parë dhe i vetmi me këtë kohë dhe shtrirje transmetimi, jo vetëm ne Shtetet e Bashkuara të Amerikës por në gjithë boten shqiptare në emigracion. Ne kemi dy orë transmetim në ditë ne Prime time në rrjetin e mirënjohur kabllor, Comcast në të gjithë shtetin e Miçiganit, dhe 24 ore live në mbarë boten me platformat TV over IP në paketat Shqip TV, qe transmetohen 24 ore rresht në kanalin 15 edhe si video stream edhe ne websajtin tonë www.ALBTVUSA.com. Gjithashtu ne kemi një kanal mjaft të ndjekur me disa qindra video në Youtube.

Vitet qe kaluam përbënin një hop të zhvillimeve të mëdha teknike televizive dhe ne kemi ecur gjithnjë me teknikën pararojë duke kemi kaluar nga kaseta tek prodhimet ne High Definition, nga montazhi me video tek mixerët moderne, nga filmimet në natyrë, tek një studio moderne mjaft produktive me pre dhe post produksion dhe live broadcasting.

Këtë vit fale ndihmës bujare te komunitetit ne bëmë një investim serioz ne pajisje HD dhe transmetim ne kohe reale ne Comcast dhe ne Shqip TV. Teknikisht ne saje të ndihmës suaj të projektit teknik e them pa modesti te realizuar me këmbënguljen e z Gani Vila por me projektin dhe zbatimin tim dhe te montazhierit te talentuar Ilir Myftari është bere e mundur transmetimi i programeve te drejtpërdrejt live çdo do ti krijoje mundësi teleshikuesve te jene interaktiv me pyetje me facebook ose me twiter

TV i ynë është në shërbim të të gjithë shqiptarëve, pa dallime politike fetare e krahinore ne gjuhën tone të ëmbël shqipe, prandaj edhe ne e ndjemë të nevojshme që t’ia ndërronim emrin në TV e Shqiptarëve të Amerikës, pasi jemi gjithëpërfshirës, apolitik dhe mbarëkombëtar. Në ndryshim nga mediat në Shqipëri që i shërbejnë partive politike dhe interesave te bizneseve te caktuara, partia e TV të Shqiptarëve të Amerikës është Atdheu, i plotë, natyror, etnik, quheni si te doni, ndaj jo më kot i kemi hequr nga sigla jonë fundore edhe kufijtë që na i imponuan të tjerët. Shqiptaret vetëm në hartë kanë kufij dhe aq më tepër, diaspora që është gjitha e shkrirë në një. Ne ruajmë raporte të ngushta me përfaqësitë diplomatike të Shqipërisë dhe të Kosovës si dhe me institucionet e shtetit shqiptar dhe të Kosovës.

TV i ynë edhe pse tani për tani vetëm 2 ore në rrjetin e shtrenjtë kabllor, Comcast në orar të përzgjedhur dhe më të shtrenjtë (Prime Time 8-10), ka një strukture të plotë programore. Në programin tone gjejnë vend sa interesat e të moshuarve aq dhe të rinjve, sa të gjyshërve aq dhe fëmijëve, sa të studentëve aq edhe të grave, me traget dhe me programe te posaçme për ta me gjithë limitimin e shtrirjes kohore.

Ne jemi te kudondodhur me ju për ju, duke paraqitur çdo veprimtari te komunitetit aq sa jemi bere pjese e pandare e tij sepse komuniteti ynë është sa aktori aq dhe spektatori i programeve tona. Ne ruajmë marrëdhënie shumë të mira dhe te drejtpërdrejta me publikun, ç’ ka e bën këtë një TV të veçantë ne llojin e vet.

Ruajtja e lidhjeve me komunitetin lidhet dhe me marrëdhëniet e sinqerta me institucionet Ne i kemi shërbyer të gjithave komuniteteve fetare falas e pa dallim qe kur jemi krijuar duke filluar nga kisha Ortodokse e Shën Thomait, Xhamia e Qendrës Islamike, Teqeja bektashiane të Baba Rexhepit, Kisha katolike të Zojës Pajtore dhe ajo e Shën Palit. Për këtë dhe për shumë veprimtari ndiejmë se jemi të besueshëm dhe njerëzit na duan, duke na besuar madje, deri bamirësinë e tyre. Rastet e shumta kur jemi bërë zëdhënës dhe dorëzanë të ndihmës ndaj njerëzve në nevojë kemi arritur të mbledhim edhe 50 mijë dollarë për të shpëtuar jetën e një djaloshi të sëmurë me dializë në Shqipëri apo te vogëlushes Olesia . Fryma e bamirësisë buron nga vetë identifikimi me modelin e nënës së madhe, Nënës Terezë, një pikturë origjinale të së cilës e kemi në studio. E cila këtë vit do te shpallet shenjtore.

Ne teorinë e gazetarisë thuhet, se nuk përbën lajm kur një qen kafshon një njeri, por anasjelltas. Për TV tonë sensacioni nuk është kryesorja , por pozitivja e mira arritjet e vetë komunitetit. Mund të duket më pak tërheqëse por i shërben më mirë komunitetit dhe rolit dhe rëndësisë së mediave të komunitetit dhe diasporës ne përgjithësi duke përdorur modelin e ” qasjes publike ” të TV ? Ideja filloi në vitet 70-të , si një lëvizje kombëtare, si kompensim i pjesshëm për komunitetin për përdorimin e mediave në mënyrë të drejtë – e – publike . Ky kompensim është projektuar për të siguruar qasje në media për të gjithë popullsinë , jo vetëm ato të cilat shfrytëzojnë mediat në pronësi të kompanive kabllore.

Në një numër të marsit të Huffington Post , Tracy Rosenberg shkruante dhe e shpjegonte kështu rëndësinë e mediave komunitetit : ” Qeshë një natë duke ndërruar kanalet me një mikeshë vonë një natë . Kur papritur ajo bërtiti ” kjo është flokëndreqësja ime ” . Doli flokëndëreqësja e saj ishte një aktiviste kundër pesticideve dhe në kohën e saj të lirë dhe organizonte një program mbi rreziqet e produkteve të zakonshme shtëpiake . Ne nuk ishim në kërkim të informacioneve mbi helmet në kozmetikë . Ne filluam ta shikonim, sepse ne e njihnim këtë person . Dhe ne qëndruam duke shikuar , sepse mësuam diçka : rreth subjektit dhe për dikë që banonte në lagjen tonë . Kjo është rëndësia e mediave komunitetit : afërsia që sjell çështjet dhe njerëzit së bashku që ndoshta kurrë zakonisht mund të përplasen në njëri-tjetrin edhe pse ata jetojnë krah për krah . Sa herë që kjo ndodh, është një mrekulli e vogël. “

Sa e vërtetë është kjo për një komunitet aq më i rëndësishëm është për një bashkësi nacionale. Një kolegu im amerikan, në kompaninë e kompjuterëve ku punoj, (TV është punë part time, si çdo emigrant që kam fat që e kam që më i shërben sa mua si me profesion gazetar të plotësoj nevojën time për të qenë në media), duke bërë zipping më kishte parë mua në kanalin 90-të në Comcast kishte bërtitur” ky është ai burri që punon me mua” dhe e kishte ndjekur gjithë emisionin edhe pse nuk dinte asnjë fjalë shqip, dhe të nesërmen gati sa më kërkoi autograf, ndërsa mua me vinte për të qeshur.

Por a është ekzistenca e një televizion kombëtar në diasporë e rrezikuar nga integrimi, tani gjallon pasi diaspora shqiptare është e re. Rreziku ekziston, një berber im italian i moshuar më thoshte, jo pa dhimbje, kur mësoi që punoja për një TV lokal shqiptar, “dhe ne kishim një emision të tillë dikur, por tani pleqtë po ikin, dhe të rinjtë nuk çajnë kokën për të.” Mos qoftë e thënë… Rruga që një diasporë të mos humbasë në kushtet e integrimit është të jetë aktive në ruajtjen e identitetit duke e konsideruar edhe integrimin dhe konservimin vlerë.

Ndaj për t’u përgjigjur sfidave të integrimit është i nevojshëm dhe krijimi i emisioneve për kulturën kombëtare në gjuhen angleze . Kjo është strategjia fituese edhe për punën, me një televizion të tillë si ky i yni, që me intuitën e tij ka ditur ta kultivojë dhe zhvillojë drejtori i TV tonë Gani Vila.

Sot falë teknologjive të reja ju mund të shihni në shtëpitë tuaja kanalet shqiptare, ato sjellin tek ju vendlindjen, por atë që s’mund ta gjeni në ato TV edhe shumë me te pasura e të mëdha është fytyra e vërtetë e diasporës, Ne krahas ngjarjeve në Shqipëri, Kosovë Maqedoni e në Malësi e me gjerë, por ne ju sjellim atë që se gjeni askund, portretin, jetën dhe vitalitetin e komunitetit.

Sidomos në edicionet e lajmeve me të cilat merrem veçanërisht, përcaktimi i cakut të interesave dhe i mbulimit është i ndryshëm nga çdo edicion informativ kombëtar, pasi zbatohet parimi i rretheve koncentrikë në mbulim nga sa më afër deri sa më larg. Pra komuniteti vjen i pari pastaj lajmet e rëndësishme nga trojet tona , duke mos harruar Malësinë, pasi përqendrimi i shqiptarëve nga Mali i Zi është i konsiderueshëm këtu në Michigan.

Dëshmi e rritjes sonë është jo vetëm cilësia, sasia por edhe larmia e prodhimeve tona, nga intervistat, tek talk show, nga edicionet e lajmeve,(R.Floqi, V.Vila” tek “Argument”(R.Floqi) nga “Thank You” e “Dhimbje lot e shpresë” (G.Vila) nga “Debat” ,tek ”Univers”, nga Kombi Ynë tek “Këndi i emigrantit (R.Floqi), nga Rubrika Speciale (R.Floqi) deri tek Emisionet sportive (A. Kallabaqi)e gjer tek Hitparada dhe emisionet për fëmijë nga Loreta Shala dhe Jola … , duke krijuar kështu fizionominë tonë të veçantë, për aq sa ta lejon mundësia ekonomike edhe vetë jeta në emigracion. E gjithë kjo punë me një staf të vogël, pasi kaq janë mundësitë. Gjatë një dite pune mua më takon të bëj intervista, të shkruaj një skenar dhe të rregulloj kompjuterët e të përgatis reklamat, Ganiut, dhe pse drejtor, të menaxhojë, të intervistojë, të shkruajë dhe madje te editojë vetë videot, Valentina te editojë dhe të lexojë lajmet, , Iliri te merret sa me editimin, grafikë, sigla, reklama aq me kamera, Manoli të editojë dhe të xhirojë etj, etj …

Dhe mos guxoje kush ta quajë Ganiun president te televizionit, pasi presidentet fusin vetëm paratë por unë i jam përkushtuar kësaj pune ne çdo aspekt edhe pse jam drejtor thotë.

“Disa kohe me pare një bashkatdhetar më fliste me përkushtim, duke e quajtur jo pa të drejtë punën e televizionit tonë një kontribut patriotik, pasi e kish ndjekur TV tonë në Youtube. Ai e kuptonte ,se çfarë rëndësie kishte informacioni për ruajtjen e fizionomisë së komunitetit, kur bënte krahasime edhe me jetën e emigracionit shqiptar në Greqi.

Kjo frymë përkushtimi na ka bërë të ecim dhe avancojmë në të gjithë punën tonë duke krijuar dokumentarë origjinalë për personalitete të diasporës e deri tek ciklet e plota dokumentare si “ Malësia pëllëmbë e thesar “,që përbën trajtimin me te gjere dhe te plotë të bërë ndonjëherë për atë trevë. Atë që e bëmë me krahinën e Malësisë do të synojmë të bëjmë me zona te tjera shqiptare, brenda dhe jashtë Republikës së Shqipërisë.

Por ne për arsyet që përmendëm më sipër më shumë do të ngulmojmë në paraqitjen e jetës së vetë komunitetit këtu. Deri tani kemi arritur që të mbulojmë të gjithë aktivitete e komunitetit brenda Miçiganit dhe me kryesoret ne New York. Do të synojmë edhe duke u bazuar në teknologjitë e reja të komunikimit në masë që të mbulojmë edhe eventet dhe aktivitetet e shqiptarëve në shtete te tjera, kjo nëpërmjet shfrytëzimit të rrjeteve sociale dhe te korrespondentëve vullnetare. Duke përdorur Facebook-un, You tube edhe Skype. Në mirëpresim çdo person që na ofrohet në këtë drejtim.

Duke i shërbyer te gjithë shqiptarëve, ne i shërbejmë komunitetit edhe në një drejtim tjetër. Me reklamat e biznesit shqiptar ALBTVUSA.com ne i japim frymëmarrje atij dhe i zgjerojmë klientelën, ndaj edhe bizneset edhe sot vazhdojnë e reklamojnë, pasi kjo është rruga më e sigurt për te pasur një biznes më të mirë në komunitet. Ne biznes ka rendësi të jesh gjithnjë i pranishëm, televizioni ynë ua ka krijuar këtë mundësi të gjithëve pa dallim. Bill Bill Bernbach shkruante “Asnjeri se ve re se sa here ti e sheh reklamën, e rëndësishmja është çfarë përshtypje ju bëni.”

Për të kuptuar se zhvillimi i TV shqiptar te Amerikës me qendër ne Miçigan është dëshmi sa e pasionit dhe punës mjafton ta krahasoni atë me TV simotra te diasporës. Ne iu urojmë sukses të gjithëve dhe i ftojmë nëse kanë dëshirë të krijojmë një network të të gjitha TV shqiptare të diasporës, që do të mbulonte më mirë ngjarjet në të gjithë Amerikën. Ne megjithatë më shumë na bën krenarë si dëshmi me te mire për punën e bere sa kur vetë ju telespektatorë na falënderoni dhe thoni “ Na kënaqët”.

Televizioni ynë është ndryshe është i vështirë i mbështetur më reklama dhe donacione të bizneseve jo dhe aq te mëdha qe paguajnë me kuota te limituara i mbajtur me shume nga dëshira e te gjithë stafit por edhe e drejtorit Gani Vila se sa nga kompensimi.

Dhe për këtë shpesh jo pa qellim te keq i përgojosur. TV i shqiptareve te Amerikës nuk u krijua as për te mbyllur ndonjë media tjetër aq për ti shërbyer një pjese te komitetit shqiptar nga veriu apo nga jugu nga Korça apo nga Malësia. Kush mendon ndryshe është dashakeq apo dritëshkurtër. Një individ qe kërkon te projektoje mendimet e veta perfide ne komunitet para punës sonë qe është ne vitrine për dite me se paku ka problem me karakterin.

Kompensimi është moral nuk ka gjë me te bukur kur te ndal dikush ne rruge dhe te përqafon e thotë te faleminderit se “nga kënaqët” kjo është ana pozitive, por kjo ka edhe një ane tjetër jo fort e njohur nga te tjerët jashtë televizorit. Pasi televizioni është bërë e peizazhit te çdo aktiviteti drejtuesit e aktiviteteve te shoqatave te komunitetit e quajnë se e ka për detyre pasqyrimin e aktiviteteve te tyre dhe ndodh qe me shume paguajnë një këngëtar sesa gjithë punën e një ekipi televiziv me regjistrimin, produksion e transmetimin.

Ka shume shqiptare qe për arsye te ndryshme kane marre profesionin e nderuar si bojaxhi apo painting. Po i bej një pyetje sa here ata kane lyer ndonjë shtëpi falas. Por kjo nuk është ajo qe kisha si vërejte për te gjithë ju ne jemi aty me pagese pa pagese e kuptojmë situatën por për një gjë insistojmë dhe e kemi arritur ne këtë 16 vjet, kërkojmë mirënjohje.

Pasi ne jemi duke zbatuar porosinë e presidentit J.F Kenedi,”Mos pyetni çka ka bërë atdheu për ju, por ju për Atdheun

E kjo mirënjohje qe shpesh buron vetiu dhe si ndihme apo donacion. Falë edhe ndihmës bujare të komunitetit që asnjëherë nuk ka munguar ne patëm mundësi t’i rikuperojmë humbjet e ta rindërtojmë studion dhe të investojmë në drejtim te avancimit teknik. Tani po transmetojmë drejtpërdrejt në Comcast qe do te beje te kemi emisione të drejtpërdrejta.

TV shqiptar i Amerikës hyn në vitin e 17 -të dhe ne së bashku me ju me gjithë arritjet dhe mangësitë shohim gjithnjë para, pasi vete jete ecën para, vetë komuniteti ecën para dhe ne e ndiejmë se duhet ta paraprijmë atë.

TV shqiptar i Amerikës ka vizion dhe platforme te qarte kombëtare dhe ne ruajmë dhe sjellim dashuri mirënjohje, bashkëpunim, mirëkuptim e bashkim vlerash dhe energji dhe pune në dobi të çështjes kombëtare. Shpesh marrëdhënia qe kemi me atdheun është si ajo e një nene me një fëmije ulok, ne duan atë më shumë, aq sa më shumë i pamundur që të jetë”.

Për video linkun