Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

NE SOFREN E DIELLIT- FASLLI HALITI: “JU POLITIKANET” Dhe…PASURIA IME…!

by

Portret: Faslli Haliti- Viz. S.Kamberi «Artist i Popullit»/
FASLLI HALITI/
JU POLITIKANËT…/
Ju/
Poltikanët/
S’keni/
Turp./
Ju/
Politikanët/
Turpin e hani me bukë,/
Dhe popullin e lini të hajë me listë,/
Popullin e ngopni me shuka gënjeshtrash,/
Bukën e popullit e fyeni me ato lista, pa turp /
Duke ia hedhur si qenit, kafshata, kafshata,/
Kore kore, kore,
Përpjetë,
Si peshqve tuaj të kuq
Në akuariume
Luks,
Sekondë për sekondë,
Minutë për minutë,
Ditë për ditë,
Thërrime,
Thërrime,
Çikë,
Çikë…
Por
Buka e bardhë,
Buka ballëdjersitur e fermerit,
Gatuar
Me ujë të bekuar djerse,
Me lodhje, mundim,
Edhe pse ju jeni
Pa sy
E pa faqe,
Edhe pa fytyrë;
Ka për t’u nxirë edhe më keq
Ajo faqja juaj e nxirë.

Buka ballëdjersitur e popullit
Me esencë djerse, morali, nderi,
Absolutisht
Një ditë,
Do t’jua zërë sytë…!

Prill 2015

PASURIA IME

Cila është pasuria ime e patundshme?
Fëmijëria ime!,
Po dashuria ime e patundshme?
Fëmijëria ime!
Po poezia ime e patundshme?
Fëmijëria ime!
Po lavdia
E patundshme?
Fëmijëria ime !
Po përjetësia e patundshme?,
Përkohshmëria ime zhele, zhele, bythëgrisur!
Përkohshmëria ime lecka-lecka
Ballëdjersitur…!

Qershor 2015

POEZI TE ZGJEDHURA NGA POETET E MEDHEJ

by

SOFRA POETIKE: POEZI TE ZGJEDHURA NGA POETET E MEDHEJ/

DANTE ALIGIHERI/

AQ E NJERZISHME/

Aq e njerzishme e aq e hijshme gjanë/

vasha e ime kur gjint përshndetë,/

sa që gjuha, tu’ u dridh’, pa folun mbetë,/

e syt për m’e shikue guxim nuk kanë./

Ajo kalon, tue ndie lavde n’çdo anë,/

e veshun n’përvujtni t’ambël e t’qetë;/

e duket nji gjasend që qielli vetë/

na çoi me i tregue mrekull tokës tanë./

Kaq e pëlqyeshme i gjan’ kuj e soditë/

që, nëpër sy, i ep jetës nji ambëlsi/

që kush nuk e provon nuk mund e dijë./

E thue sikur në buz’t e saj shetitë/

nji fllad i kandshëm, plot me dashuni,/

që shkon tu’i thanun shpirtit: Psherëtijë./

Përkthim nga Ernes Koliqi…

UGO FOSCOLO/

MBRAMJES/

Thue ndoshta pse ti e fashës së fatueme

je shembullesa, un t’pres me kaq dashni,

o Mbramje? N’daç kur ret verore t’gzueme

n’nderim t’rrethojnë e flladet plot qeti

n’daç kurr errsit e gjata e t’shqesueme

rruzullimit i a sjell e borta ajri,

zemrës ti i zbret gjithmonë e deshirueme

e ia mban udh’t e mshefta me ambëlsi.

Me mendim m’ban m’u endun ti mbi gjurma

që çojnë’ n’asgja t’amshueme; edhe ik’ ndërkaq

ky mot i mbrapshtë, e bashk’ me të dhe turma

e kujdesevet shkon me të cilat m’shkrin ;

e m’sa t’shikoj un ty rrethue me paqë

flen ai shpirt luftarak që mbrend’ m’u brin. 1)

—————

Perkthim nga Ernest Koliqi

Shënim: 1) vrret si bishë e ndryrë në kafaz, që

përplaset për të dalë jashtë, e lirë.

LORENZO STECCHETTI – 1)

KUMBON NE RRUGE NJE ORGANETE/

Kumbon në rrugë një organetë,

dritare e hapur, mbrëmja sa ka ardhë,

bie mbi fusha e te dhomë e shkretë,

me aromë pranvere të bardhë.

S’e di përse më dridhen gjunjët sot,

s’e di përse më mbushen sytë lot.

Ja, kryet ula, mbi dorën time,

për ty, atje larg, bie në mendime.

1) Olindo Guerini

Perkthim nga Agim Xh Dëshnica

FJODOR I. TJUTÇEV

D E T I

Sa bukur nëpër natë, o det me valë!

Këtu-shkëlqim atje-në blu dhe terr!

Në dritë të hënës, si qenie e gjallë,

Shfreh, vezullon, ecën e frymë merr.

Në pambarim, në hapësirë nget,

Lëvizje, dritë, gjëmë dhe shamatë,

Shkëlqim i zbehtë derdhet përmbi det…

Sa bukur-në shkretirë, nëpër natë.

O valë madhështore, o valë deti,

Kjo festë ç’është e për kë kremtojnë?

Suvalat sulen me rropamë e dritë,

E yjet sipër, ndjejnë e vështrojnë.

Te ky shkëlqim e te kjo trazirë,

I humbur si në ëndërr, po qendroj,

Oh! në magjinë e tyre me sa dëshirë,

Të mundja, gjithë shpirtin të mbuloj.

———–

Përkthim nga Agim Xh. Dëshnica

SOFRA E DIELLIT-VISAR ZHITI

by

Three Poems/
SOFRA E DIELLIT/
VISAR ZHITI/
/ELEGY OF THE FOREST
The forests have shrunk/
And fear has expanded,/
The forests have dwindled,/
There are less animals now,/
less courage and less lightning,/
less beauty/
and the moon lies bare,/
deflowered by force and/
then abandoned./
The forests have shrunk,/
Poetry, sighs have diminished,/
There are less words for leaves/
and more rumours./
The forests have shrunk,/
The rivers have lost their magic,/
The rivers are bewildered,/
They observe us like zebras in a zoo./
The forests have shrunk,
And shame has shrivelled,
How little shame we now have,
We regret nothing at all,
We have so little time to regret.
The roads have grown,
e maisur plage.
so have billboards and dilemmas,
warehouses, cinemas and praise.
The cities have grown,
And shame has expanded,
All that shame the newspapers cannot contain,
To be continued in the next issue
and in next year’s subscription of folly.
The forests have shrunk
and the forest protection units have grown.
Love has recoiled
and the birds have less room
for their lovemaking,
For they cannot make love in office buildings.
Faces have receded.
A little boy draws trees on the walls,
Draws trees in my eyes,
Tattooing a tree
on his slender arm,
like the end of the twentieth century,
Piercing it so often with his burning needle adrip with ink
That the forest is in a frenzy of blood,
the festering sore of suffering.

THE ARRIVAL OF PEGASUS IN MY CELL
During the day –
Morning, afternoon,
During the night –
Evening, midnight, after midnight
Every clank caused me to shudder,
Reminded me of the shackles,
As if the guards were coming to take me away
And fling me into a cavern
where even fear itself is horror-stricken.
All the clanking…
But what clanking?…
What did it all mean,
the clanking?…
Petrified, I put my eye
To the loop-hole.
On the small patch of grass – horseshoes.
A stallion was grazing
As it once did
In my dreams.
Its shining body
Like dawn washed by rain and moonlight.
What good fortune has brought you here?
Are you not Pegasus?!
I, too, had verdant dreams,
as fresh as grass.
Some they trampled,
Others I kept.
Let me throw you some of them –
eat!
And with parched lips,
I whispered slowly,
As lovers might have whispered:
-Stallion, oh stallion…
It raised its head,
We looked one another in the eye.
I had not seen myself in a mirror for some time,
Had almost forgotten what my face looked like.
I saw myself in the stallion’s eyes,
Such human eyes
shining as if in pain.
I was shorn bald,
Bearded and filthy…
and turned away
So as not to startle it with my wild appearance.

THE EPILOGUE (OF WHICH TIME MAKES A PREFACE)
Life is less than hope.
And, still, I write poems
Though no one reads them.
Perhaps the wind does not read the stars at night,
Maybe the cliffs at the seaside
Feel nothing of the fury of the waves.
And, still, I write poems,
Which have destroyed my life. For seven years
They shrouded my body in barbed wire.
They shredded my skin and torrents of life flowed
like torrents of blood
down to the tips of my toes.
But I did not lose my soul, not all of my soul,
Bits and pieces I pulled out
Of the fissures of my body
and sent them back
to love,
to poetry.
With little, tiny bits of soul,
Like bees who have lost their way,
I now live on.
…………………………………….
And when you consider
that even inscriptions on gravestones
have readers,
You come to realize that poetry is greater than hope.

TE FTUAR NE SOFREN POETIKE TE GAZETES “DIELLI“

by

Ne Sofren poetike te Diellit, dergohen poezi nga te gjitha trevat shqiptare, por edhe nga Diaspora. Redaksia e Diellit, u kerkon ndjese poeteve, qe nuk mund t’i plotesoje te gjitha kerkesat. Kete here kemi zgjedhur poezi nga Reshida Coba, tri poezi nga Reshat Kripa, Asllan Dibrani, Vullnet Mato dhe nga Luan Cipi./

RESHAT KRIPA/:
KËRKOJ VARR PËR TIM TË

Kushtuar vajzave shqiptare që
diktatura i la jetime dhe që nuk kanë një
varr ku të derdhin dy pika lot apo të
vendosin një tufë lule.

Përse vashë
rri trishtuar,
shpirtin ty
kush ta lëndon,
pse je kaq
e dëshpëruar,
syri yt
pse po loton?

Mos vallë zemrën
ty ta theri,
flak’e zjarrtë
e dashurisë,
mos vallë shpirtin
ty ta teri,
çapkënllëku
vajzerisë?

Çfarë kërkojnë
syt’e tu,
n’ humbëtirën
e pabesë,
a mos vallë
shpirti yt,
e ka humbur
sot çdo shpresë?
——————–
Ngriti kryet
vajz’e mirë,
loti rridhte
si ujvarë,
zemra thyer
hidhërimit,
pëshpëriti:
– Kërkoj varr.

Kërkoj varr
për tim atë,
nuk e di
ku dergjet vallë,
e rrembyen
një natë vjeshte,
i dhuruan
plumb në ballë.

Isha foshnje
un’aherë,
kur e vranë
e masakruan,
kur kainët
e pabesë,
lirin tonë
përdhunuan.

Pyes mamin
– Ku është babi,
pse nuk vjen
më në shtëpi?
Ajo gjegjet,
pikëlluar,
– Fluturoi
se ku s’di.

Dhe tani
që jam e rritur,
kam një brengë
një dëshirë,
nuk kërkoj
as këng’as valle,
por veç varr
për një martir.

Dua vetëm
të derdh lotët
përmbi varr
të atit tim,
të vendosë
një kurorë
plot zambakë
e trëndafilë.

Të gjithë miqtë
Po me thonë,
babi yt
ra për liri!
Të gjithë miqtë
Po më thonë
donte vetëm
Shqipëri!

Po aherë
pse s’më thonë,
ku ndodhen
eshtrat e tij,
që t’i mbledh,
ato në grushte
në parajsë
ato t’i shpie

Atëherë
zemra ime
do jetonte
qetësuar,
atëherë
syt’e mi
do pushonin
së lotuar.

Por kërkoj,
kërkoj më kot,
të gjej vendin
ku ka rarë,
nuk e di
a ka në botë
një të vdekur
pa një varr?
—————
Ngriji kryet
vajz’e dashur,
mbaji lart
me krenari.
derdhi lotët
vendos lulet
në çdo skaj
në Shqipëri.

Se kudo
aty do jenë
eshtra trimash
për liri,
se kjo tokë
e përgjakur
i shtrëngon,
i mban në gji!

Në kërkim të lirisë

Liri, ku ishe?
Për shumë vjet të kam kërkuar,
Vite dhimbje, vite zjarri,
Për çdo ditë ëndërruar,
ditë shprese, ditë malli.

Liri, ku ishe?
Për Liri, për Shqipëri,
Ishte besa jonë e parë,
Për flamurin kuq e zi!
Për një Shqipëri të mbarë.

Liri, ku ishe?
Të kërkonim në errësirë,
Të kërkonim ditë e natë,
Donim jetë më të mirë,
Donim një kohë të artë.

Liri, ku ishe?
Kur në pranga robëruar
Dita ditës të shpresonim,
Shpirtin, trupin sakatuar,
Veç për ty, Liri, mendonim!.

Po sot, Liri ku je?
Mos vallë prapë na braktise,
Të kërkoj po s’të gjej dot,
Prap në ferrë na gremise,
Mos vallë po mundohem kot?

Liri, ku je?
Përsëri duke kërkuar,,
Thellë në zemër ty të ndiej,
Zemra ime turbulluar,
Po ty vallë ku mund të gjej?

Liri, ku je?
Ku të gjej kur s’të gjej dot,
Kur jetoj ngado rrethuar,
Nga çakenjtë fuqiplotë,
Me miliona të mbuluar.

Liri, ku je?
Kur në ballë të drejtësisë,
Kur në mes të parlamentit
Gjej ithtarët e robërisë,
Çveshur shpatën ndaj miletit.

Liri, ku je?
Kur në tele dhe gazeta,
Shoh gjithmonë ato fytyra,
Hedhin vallen tungjatjeta,
Sipas ritmit ngjyra ngjyra.

Liri, ku je?
Kur pronari s’është pronar,
Pronën gëzon dikush tjetër,
Derdhet gjaku anembanë,
A thua s’jemi vëllezër.

Liri, ku je?
Nuk e pe se ç’ndodhi mbrëmë,
M’u në qendër të qytetit,
Ra një djalë për të qënë,
Si një yll i rënë nga qielli.

Liri, ku je?
A pyete: vallë përse,
A pyete pse e vranë,
Pse e shtrinë atë përdhe,
Po përse atij i ranë?

Liri, ku je?
Ndaj unë ty, sot nuk të shoh,
Ndaj unë ty sot të kërkoj,
Eja, eja të të njoh,
Këtë vend ta lulëzojmë.

Liri, ku je?
Po thërras në moshë të shkuar,
Ashtu si në moshë të re,
Kujtoj kohën e kaluar,
Ndaj thërras: Liri, ku je?

DHIMBJE

Vargu im një pikë loti,
Që kullon nga zemra ime,
Jeta ime kot së koti,
Brenga, dhimbje dhe mjerime.

Dashurova plot pasion,
Me zjarr zemre përvëluar,
Shpirti im sot po kërkon,
Lumturinë e ëndërruar.

Seç luftova për liri,
Desha jetë më të bukur,
Të mos ketë robëri,
Desha të jetoj i lumtur.

Porse rruga ish mbuluar,
Plot me hithrra edhe gjëmba,
Mos e prek, është e ndaluar,
Mos e lyp si ta ka ënda!

Ndaj dhe vargu im i ngratë,
Ropanisur, sëkëlldisur,
Mbeti në rrugën e gjatë,
Kur akoma s’kishte nisur.

Dhe kështu vargjet e mia,
Lulëzuar në rini,
Prisnin të lindte liria,
Të shpërthenin përsëri
.
Tash ajo po lulëzon,
Në çdo skaj për bukuri,
Zemra ime belbëzon,
Për liri, për dashuri!

RESHIDA COBA/
PERËNDIA JONË ËSHTË…JESHILJA-poezi nga Reshida Coba

Me barin t’i nisa sot puthjet në agun e mëngjesit,
Ti ç’bën që nuk zgjohesh akoma,
Vazhdon të puthesh syte e mi ?
Ende në qiell…te Re-ja, ku u njohëm bashkë ?
Dil nga ëndrra ! E hapa derën.Është ditë jashtë !
.-.
Kam veshur fustanin jeshil për ty,
E mban mend ditën kur u ndamë…unë bëja sikur shkundja dritën nga supet,
Dhe zëndrojtur fola:-Dukem bukur në jeshile ?
Ti mbillje vështrimin në gjoksin tim të bardhë,
Me kujdesin sa më afër qëndrës…sa më afër erës së qumështit.
.-.
Si ta them këtë ndjesi timen, këtë frymim të gjelbër?
Ndjej pëshpërima shelgu (nuk jam më prej lëkure)
Lëndinë e blertë bëhem, një “zakon i bukur jeshil ”
Shëndrruar në formën më të përkryer të qartësisë,
Fytyra e barit sa e ngjashme me timen…si cdo fillim jete!
.-.
E xhelozuar era thellon flirtin,rrëmben me puthje belin tim
… e ndjej pushtimin,
Ndryshe nga burri, mëncuria e gruas qëndron tek beli,
Thellë tij planeti magjik i mitrës, ku ngjizet njeriu.
.-.
Ndaj përkedhelem,mburrem me qënësineë…Grua!
Si inteligjenca e së gjelbrës mburret mëndjes njerëzore,
Me filozofinë e klorofilit.
.-.
Besomë, një fije bari nuk ka më pak mendim, më pak punë,
Më pak të fshehta se një univers,
Dhe ka sy po kaq të mëdhenj drite…si unë !
Sa herë të mendoj ty…si bari njomëzohem,
Ndjej rrrjedhën e një përroi të bukur njomështie,
Rreth tij e gjelbra valvitet…si të ishte përsheëndetja e Zotit !
.-.
E mbaj mend si tani natën e parë me ty
-Ngjitu, më thoshte puthja jote,- Do takohemi me Perëndinë.
Dhe ajri dhe uji me terma njeriu do flasin,
Filluan të mësojnë numrat, për numërimin e puthjeve
( kaq shumë do jenë ?)!
-Perëndia jonë e re do quhet…Jeshilja (kështu them dhe unë)
.-.
A nuk i ngjajmë fenomenit të diellit dhe pikës së shiut,
Kur mrekullia e vogël përkul kurrizin e saj ujor,
Me kënaqësinë e thyerjes nga përshkimi i dritës nëpër të ?
Nga drithërimat e prekjes, lind ylberi tokë-qiell pritur,
Në të kundërtën e shkëlqimit të diellit.
.-.
Të cuditur të dy pyesim… si u gjetëm kështu,
Pse në mes të shtatë ngjyrave të ylberit,
E zgjedhura është jeshilja ? Pse jeshilja jemi ne ?
.-.
Ashtu si bari nuk pyet kurrë, përse është i gjelbër,
Dhe bota nuk pyet…e di,
Kur njerzit dashurohen nga fatet jo nga lutjet,
AJO… bëhet më femër !
.-.
Është bukur të jetosh në mëndjen e gruas… me lëndina të blerta,
Që netëve bredh lulnajave të tua…ujit sythet e së nesërmes,
A nuk ndjehesh i zgjedhuri qiellor… Re – SHi – Diell ?
Fol – Qiellori im…që ylberon mbi mua !
Reshida Coba-Mars 2015/
Kullat teatër i shekujve tanë!

Poezi dhe pikturë nga
Asllan Dibrani

Natë mërgimtare, vonë rrëshqitje kujtimesh
Në horizontet mbi kullat tona
rrëmben mallëngjimi, për plisat e bardhë 
Dikur plot burra mblidheshin anembanë
Me istikame e jataganë !
Malësoret shqiptare krah burrave në beteja
Lidh besën e Shqiptarisë
T’i mbrojnë tokat e Arbërisë
Flasin kullat me lashtësinë e gurëve
Të skalitur me legjenda
gdhenden ilirët dhe fiset kreshnike
Themelet e kullave teatër i shekujve tanë
Testament në rrasat e gurit
Gurët janë epërsia ma e mirë
Ndaj grabitqarëve barbarë!
Deshën ta rrokullisin planetin
Në to linden burra
Që të vdesin po në to, kur te mplaken
Aty, i përkund djepi i atdheut
Aty pinë qumështin e nënës
Hëngrën bukën kallamboqit
Kështjella e Krujës jehon
Kushtrimin e Skënderbeut
Trembi Stambolli e Osmanëlli
Shumë krajl , çetnik e sllavëri
Ah, kulla e kulla e kulla me gur, mbi gur
Qëndresë ndër shekuj
U betuan burrat me flamur
Për kullat me mur, ata thanë
Kullat tona në robëri s’do të rrojnë
Vendosën flamujt kullë në kullë
E mur mbi mur
Për një Shqipëri të bashkua

Vullnet Mato

DY VËLLEZËR TË RRALLË – DY BURRA FTERRE

BARDHYLI ME SHPIRTIN E BARDHË

Bardhyli, me shpirt njeriu të bardhë,
çel para teje bardhësinë, si luledele.
Sa herë i shkon afër, apo të vjen pranë,
zgjat dorën e të dhuron një karamele.

Pas karameles tipike me aromë kafe,
ai ndez cigaren mikeshë të krijimtarisë,
dhe interesohet zakonisht me pak llafe,
për shëndetin e njerëzve të shtëpisë.

Fjalët e dyta i ka për Fterrën e dashur,
dhe pyet nëse prej saj të shijon pak raki,
nga shishet e vogla që mban për të qerasur,
në çantën mbushur me rrëfime për fëmi.

Ky fisnik zemërbardhë, ashtu siç ka emrin,
ka nxjerrë nga duart dhe mendja e ndritur,
mijëra nxënës, përhapur në të gjithë vendin,
dhe dhjetëra libra për t’i bërë fëmijët të ditur.

Bardhyl Xhama “mësues i merituar” fterriot,
bir mësuesi dhe përhapës i palodhur drite,
nuk po ndalet së shkuari, as sot dhe as mot,
sa t’i fosilizohet dora mbi shkrime ndër vite…

AGRONI QË BËN MREKULLIRA

Se si një ekonomist, në vjeshtën e pensionit,
arrin të pushtojë maja shkencore të vështira,
dhe bëhet mjeshtër i përdorimit të elektronit,
për t’u krijuar njerëzve lehtësi me mrekullira,

Këtë, në mënyrën më konkrete e dëshmon,
burri që u është ngjitur lartësive kompjuterike,
pararendësi virtual, me emrin e mbretit Agron,
që u bë i nderuar përmes valëve elektronike.

Ai krijoi rrjetin e informimit masiv, për fterriotët,
dhe gazetën e mërgatës fterriote, të shpërndarë,
nga Guri i kuq, në Tiranë, e në çdo skaj të Evropës,
gjer në Amerikën e largët me emigrantë shqiptarë.

Ky komuniteti i madh, brenda ditës informohet,
kush lind, kush vdes, e kush bën dasmë zakoni,
urojnë gëzimet familjare e në dhimbje bashkohen,
si banorë të një lagjeje gjigante prej elektroni.

Meqënëse, nga intuita e nxitur prej kuriozitetit,
apo mbiemri i mistershëm “Xhama”, trashëguar,
u lidh fort me xhamin e monitorit të internetit,
Agroni meriton në vendlindjen e tij të paharruar,

Të përjetësohet në një monument vezullues prej qelqi,
për të reflektuar rrezatime drite brigjeve me korije,
qysh nga rrezet e para diellore, në agun e mëngjesit,
derisa shtatorja të xixëllojë natën nga hëna dhe yjet…

GJURMËT E TOKËS: VARRE E NOFKA/
Nga Luan Çipi/

Diku, varreza me Italianë,
Më tej, “Varret e Çifutëve”,
Gjurmë varresh me Gjermanë,
Sllavë ndënë dhe, atje më tutje.

Në luftime shumë kanë rënë:
Grekë, Francezë, Austriakë,
Mijëra Turq, kockat kanë lënë,
Serbë, Bullgarë. Nuk janë pak!

Hasmi s’ erdhi për të ikur,
Po, lirinë për të na marrë.
Aty ngelën, frymë fikur,
Nënat, motrat i kanë qarë.

Dhe pse çalë, me paterica,
Ndruan emra e futën spica:
Kishën e bënë Gumenicë,
“Dashamirin” – Drashovicë.

Vunë emrat: Novoselë,
Gollobordë, Brataj, Vodicë.
Sllavja hartë, “Kal’ Troje” del:
Amonicë, Shashicë, Shushicë.

***
Si e duron kjo toka mëmë
Këtë vepër poshtërimi?
Emrat sllavë ndjellin gjëmë,
Zhvirgjërim duket çemërimi!

Mbreti nisi një reformë
Nofkat, t’i këmbente vet…
Erdhi koha të veprojmë:
Kthim të plot n’ identitet!

Tiranë, më 24.04.2015

Sofra e Diellit- Tri poezi nga Agim Xh. Dëshnica

by

FORT PO SHNDRIT E PAK PO XE’!/
Vërviten dallgët një mbi një,/
në ag, kur befas drita shkrep./
Herë hiqen mbrapsht në largësi,/
herë shtyhen hovshëm për në breg./

Këtu të qeta, më tej me bujë,/
atje më sipër ngadhnjimtare,/
pa vezullojnë, ndërrojnë ngjyrë/
me valëzime ledhatare./

Si marrin frymë në thellësi
i derdhen tokës përmbi shkëmb,
buçimë e tyre këngë e moçme
këtu si gaz, atje si brengë.

Ah! sikur të isha ajër-ajër
mbi male tej dallgësh, nën re,
te lugjet e lahutave, ku
“fort po shndritë njaj diell e pak xe’!
borë e madhe që ka ra
p’e merr frima rrapin e Jutbinës
rrandojnë ahet për me u thye” 1)
prej rrungajash e suferinës..,

1-Vargjet në thojza janë të përshtatur
nga rapsoditë
e veriut.

SHKEMBI DHE LUMI

Turbull, turbull lumi, rrjedh në çaste zgjimi
përplaset brigjeve në vrull vërshimi.

Turbull lumi, ndesh, uturin nën urë,
zhyten, brofin e shtyhen, drurë e gurë.

Gjeratoret shtillen e kridhen nën shkëmb,
ujrat mal ngrihen e bien me gjëmë.

E sipër valësh vjen me vërshëllim,
thëllimi i stoçenit nëpër mjegullim,
drejt shkëmbit dëshmitar
në shekuj, dramash,
të vërtetash tragjike e bëmash.
ku ujrat, kohrat e fati i mbrapsht,
gdhëndin legjendat e misterit të lashtë,
për qytetin e bardhë e të përgjakur,
që jeton mbi lumë i ri e i plakur.

ÇEKBEN, ÇEK BEN!*

Çekben! Çek beni!
Shi, rrufe, erë, furi,
sulen, çajnë përmes resë
rrahin shkëmbin e pabesë.
Çekben, Çekben!

Ç’ësht’ një hije, shket në lumë,
kur gjithçka hesht në gjumë?
Kthehet lajmësi si nata,
purpurantët flenë mbi shpata.

Një litar i zi si gjarpër,
natën zbret nga shkëmbi ashpër.
Çek beni!-dëgjohet zëri,
kapet, ngjitet lart asqeri.
Çek beni! Çek beni!

Shkëmb i zymtë i prapësisë,
Çekben i pabesisë,
nga rrufetë ditën nxin,
nga thëllimi natën ngrin.
Çekben! Çekben!

Ndihen zëra nëpër terr:
Skënderbe! Skënderbe!
Vjen pashai, vret ushtria!
Prapa shpine pret tradhtia!

Ah! Çekben Çekben i nëmur!
Mure e Kulla të përnëmur!
Purpurantët e përgjakur
tok me djemtë e përflakur
mbetën n’atë tragjedi,
mes zjarreve për liri
në kujtime mot e jetë,
afër lumit, që nuk hesht,
dhimbje e mallkim
nëpër valë e uturimë.

2014
———————-
*Çekben-(Më terhiqni!- turq.) një shkëmb në Kalanë Beratit, nga zbriti me litar ushtari osman, gjatë marrëveshjes së armëpushimit dhe njoftoi Portën e Lartë për rrethimin e kalasë nga ushtria e Skënderbeut. Ushtari u kthye dhe u ngjit me litar me thirrjen ”Çek beni!“ (më tërhiqni!) Pas tij, një ushtri e shumtë në numur nën komandën e Isa bej Evrenozit mbërriti pa pritur dhe masakroi ushtarët shqiptarë të shpërndarë e të shkujdesur në pritje për rifillimin e luftimeve, ndërsa Skenderbeu ndodhej për vizitë në një këshjellë diku pranë.