Archives for May 2014

REVOLUCIONI ME VOTË – KOHA E KOSOVËS

May 26, 2014 by dgreca

Nga SKËNDER BUÇPAPAJ/
Zgjedhjet e sivjetme parlamentare të Republikës së Kosovës bien përafërsisht një vit pas atyre që u mbajtën në Republikën e Shqipërisë. Thuajse e pamundur, pra, të mos e vëresh konotacionin midis këtyre dy datave – 23 qershorit 2013 dhe 8 qershorit 2014, midis këtyre dy zhvillimeve të rëndësishme shqiptare e më gjerë.
Një nga karakterizimet më të qëndrueshme ndaj zgjedhjeve parlamentare të vjetme, nisur – në radhë të parë – nga rezultati, ishte se ato ishin një revolucion me votë. Më metaforik ishte karakterizimi – sinonimik gjithsesi, ngaqë u shpreh me votë – se ai ishte një revolucion i heshtur.
Revolucioni i heshtur, revolucioni me votë ishte zhvillimi më i mirëpritshëm, më i duhur, më i përshtatshëm për realitetin në Republikën e Shqipërisë. Ishte, ndërkaq, zgjidhja më e mençur, më e saktë dhe më komode e gjetur nga uni kolektiv i zgjedhësit. Ishte edhe akti më i përgjegjshëm, më qytetar, më shembullor e njëherësh më detyrues ndaj të zgjedhurve që do të dilnin nga vota popullore, si ndaj atyre që do të vinin në pushtet, si ndaj atyre që do të linin pushtetin.
I pandërlikuar, i qashtër në vetvete, i tejpashëm në shpalosjen e tij, revolucioni me votë i 23 qershorit 2013 është kollaj – tejet kollaj – i interpretueshëm dhe vështirë – tejet vështirë – i ngatërrueshëm në interpretimin e mesazhit të tij, pra të porosisë së tij – njëkohësisht për qeverisjen e re dhe për opozitën e re.
Ky revolucion u mundësua vetëm e thjesht falë pjesëmarrjes masive të votuesit, çka ishte e papritura e madhe brenda së papriturës tjetër – asaj të fitores së thellë të koalicionit PS-LSI dhe humbjes së thellë të PD-së. Në një çast të parë, madje edhe në një kohë të pacaktuar më vonë, është i saktë interpretimi që humbja e PD-së ishte e merituar, ishte më se e merituar.
Nisemi prej këtu, tek pjesëmarrja sa më masive – që do të ishte përmasa e domosdoshme e zgjedhjeve të 8 qershorit 2014 në Republikën e Kosovës. E pikërisht këtu do vënë gjithnjë e më tepër theksi nga të gjithë faktorët e interesuar për një shndërrim të madh, për një transformim të madh në politikën e Prishtinës dhe në jetën e Kosovës pas kësaj date. Pjesëmarrja e lartë, mundësisht sa më e lartë, aktivizimi sot sa më i madh do t’i kursente elektoratit të Kosovës dhe të gjithë vendit energji kolosale të cilat nesër do të shpenzohen për një hop të ri të gjithanshëm dhe nuk do të shpenzohen kundër një vazhdimi të padrejtë të qeverisjes së deritashme.
Populli i Kosovës vetëdijshëm nuk pajtohet se nuk ka si të pajtohet me qeverisjen të cilën e ka pasur këto vite. Nuk pajtohet me një lidership i cili, nga pozita superiore, është i kompleksuar ndaj popullit të tij, nuk pajtohet me një lidership i cili, nga pozita inferiore, është i kompleksuar ndaj bashkësisë ndërkombëtare, nuk pajtohet me një lidership të kompleksuar, nga pozita inferiore, ndaj fqinjve, sidomos ndaj Serbisë. Kompleksi që e pengon lidershipin që po e qeveris Kosovën këto vite është lehtësisht i lexueshëm – ky lidership është i korruptuar në çdo qelizë, këtij lidershipi i lexohet korrupsioni, keqbërja, keqqeverisja në çdo sjellje, në çdo paraqitje, në çdo veprim.
Largimi i kësaj qeverisjeje nga pushteti në mënyrë vendimtare është plotësisht i mundshëm pikërisht nëpërmjet votës masive të elektoratit të Kosovës, nëpërmjet rizgjimit të asaj pjese të elektoratit që ka rënë në letargji këto vite. E përsëris, prandaj, faktorëve të interesuar për shndërrime të mëdha, për shndërrime rrënjësore në politikën dhe jetën e Kosovës, iu takon sot të bëjnë maksimalen e tyre për të nxitur, frymëzuar e trimëruar një pjesëmarrje sa më masive të Kosovës në zgjedhjet e 8 qershorit 2014.
Një argument i përdorur nga abstenuesit dhe i sponsorizuar tërthor nga pushtetarët e sotëm është se hedhja e votës në kuti është e kotë, pasi atë e vjedhin, e blejnë, e transformojnë ata që e kanë bërë këtë gjë përgjatë këtyre viteve. Këtë teori fataliste e përdorën, pas 23 qershorit në Tiranë, humbësit e këtyre zgjedhjeve. Pjesëmarrja e lartë, sa më e lartë të jetë – aq më shumë i tut, i step, i ndal në veprën e tyre hajnat e qeverisjes së deritashme, hajnat e deritashëm të votës.
Me slloganin “Pushtetarë hajna, larg duart nga kutitë e votimit”, me vendosmërinë për fitore sa më të thellë kundër qeveritarëve aktualë, Kosova, vetëm me një pjesëmarrje sa më bindëse do të sjellë një humbje bindëse për humbësit dhe një fitore bindëse për fituesit. Ashtu, vetëm ashtu Kosova do të jetë fituesja e vërtetë e zgjedhjeve të 8 qershorit 2014. Askush nuk do të guxonte ta cënonte vendimin e shprehur nga populli i Kosovës nëpërmjet votës së tij sa më masive.

E mira dhe e keqja vijnë nga ti dhe unë

May 26, 2014 by dgreca

Shkruan: Uk Lushi/
Një popull nuk është më (i) mirë apo më (i) keq se sa pjesëtarët e tij. Lidhja përmes gjakut, lindjes apo dheut e një grupi njerëzor nuk është më e rëndësishme se sa uniteti i qëllimit rreth idealeve të lirisë, drejtësisë dhe mundësive të barabarta për të gjithë qytetarët e atij grupi. Qytetar në plotëkuptimin e fjalës është individi që balancon të drejtat dhe përgjegjësitë e tij apo saj kundrejt vetvetes, familjes, fqinjëve, shtetit dhe kombit. Një bashkësi njerëzish përfundimisht nuk mund të arrijë këto qëllime parësore dhe fisnike në dy situata. E para, nëse ajo bie nën sundimin e një apo më shumë bashkësive tjera, dhe e dyta, nëse një pakicë individësh (apo një grupacion nga brenda bashkësisë) shfrytëzon vetëm të drejtat, por jo edhe obligimet qytetare, dhe kështu prish baraspeshën e përgjithshme në favor të vetin. Si situata e parë si e dyta ndodhin si pasojë e mossyçeltësisë dhe mospërmbushjes së përgjegjësive të shumicës dërmuese të individëve të një shoqërie.
Në rastin e popullit tonë, deri më tani, ne kemi përjetuar kryesisht situatën e parë gjegjësisht dominimin nga të tjerët. Mund të thuhet pa drojë që, në masë të madhe, historia jonë ka qenë ashtu siç është, ngase shumica e individëve parardhës tonët nuk kanë bërë krejt çfarë është dashur apo kanë mundur të bëjnë si qytetarë. Fatmirësisht, në dekadat e fundit, falë zgjimit dhe veprimeve të duhura të shumë individëve, ne kemi pasur disa suksese thelbësore dhe më nuk gjendemi nën zgjedhën direkte të të tjerëve. Por, qytetaria nuk arrihet dhe as nuk ruhet pa sakrifica, mundime dhe angazhim të secilit pjesëtar të një populli. Në fakt, në qoftë se në të kaluarën, pengesa e ilimunimit të individit ka qenë zaptimi i shqiptarëve nga grupe tjera, sot rreziku më i madh i përparimit tonë dhe krijimit të një individi si duhet, duket të jenë individë dhe grupacione plangprishëse nga njerëz të llojit tonë.

Nëpër shqiptari vërehet një hazdisje dhe shalakalamendje e çuditshme ndaj përgjegjësisë dhe nevojës së individit të jetë (pro)aktiv. Individi shqiptar pranon nënrenditjen— dhe bile nënshtrimin— ndaj individëve karagjoz, kastave dhe klaneve. Individi ynë ndihet i pafuqishëm; është i painteresuar dhe dorëzues; vajton si kukuvajkë; nuk do të përdor logjikën, reflektimin e arsyeshëm bazuar në soditje dhe analizë studioze; nuk ndërmerr asgjë të informohet përtej çfarë i servohet nga makineria, që, ngadalë, po e shndërron në vidhë të një sistemi të pamëshirshëm dhe jonjerëzor; nuk provon të mendojë me skepticizëm për çfarë e kujton si të vërtetë të ngurtë apo çfarë i thonë të tjerët; dhe, më e keqja, individi shqiptar, shpesh, nuk do të mësojë dhe kuptojë si fuksionon bota moderne dhe si ajo është e mpleksur në një rrjet gjigant të balancave të brishta të interesave të shteteve dhe kombeve.
Njeriu e has këtë zallamahi dhe shkujdesi kudo: në deklarata të udhëheqësve më të lartë shtetëror; në kolumnet e opinionistëve me emër; në TV-të e mbushura me fjalamani dhe spektakël; në shkollat dhe fakultetet ku cak nuk janë dija dhe studimi kritik, por shitja e diplomave. Sot, ndër ne, ka individë që janë të korruptuar deri në fyt të cilët guxojnë të pretendojnë se janë ata ose ato që do të luftojnë korrupsionin; ka individë që i zë në rrenë të inçizuar në kamerë apo diktafon dhe, në vend se të kërkojnë falje apo ulin kokën nën shpatën e dënimit juridik, të këpusin një rrenë tjetër para syve; ka individë që kanë kryer dhe ende vazhdojnë të kryejnë krime që, pa ju bërë syri tërr, quajnë kriminelë ata ose ato që i sfidojnë me fakte dhe llogaridhënie; dhe, më e llahtrashmja akoma, ka ish-bashkëpunëtorë të diktaturave dhe pushtuesve tonë, pra tradhëtarë, që të shiten si patriotë para të cilëve Adem Jashari del një xhuxhmaxhuxh.
Mirëpo cili është shkaku i kësaj rrëmuje? Kush është fajtor për këtë katrahurë? Si u katandisëm kështu? Pse piramida e vlerave është kthyer me maje teposhtë? Arsyet gjithsesi janë të shumta, por një arsye e madhe je ti—individi shqiptar. Ti— që ngurron të fillosh revolucionin e ndryshimit të popullit tonë nga vetvetja. Ti pra… dhe unë. Secili nga ne veç e veç, e personalisht.
Sëkëndejmi, hapi më i rëndësishëm është ndërrimi i perspektivës dhe pranimi i realitetit. Shqiptari individual, përpara ankimit dhe lebetitjes për të tjerët, duhet të pyes vetën: po unë ç’kam bërë, ç’po bëj dhe ç’do të bëj për popullin tim? Kur secili nga ne të jetë përgjigjur sinqerisht në këtë pyetje, pastaj mund të shohim te tjetri dhe te të tjerët. Është lehtë të llomotitet, por vështirë të kontribuohet. Vetëbesimi i popullit shqiptar mund të kthehet vetëm kur individi fillon e beson në vetvete; kur e respekton autoritetin, por nuk e lejon atë t’ ia nëpërkëmbë dinjitetin personal; kur e dëgjon joshqiptarin dhe nuk i përulet thuase ai apo ajo janë mbinjerëzor, por e konsideron të huajin të barabartë si çdo qenie tjetër njerëzore; kur në Prishtinë, Tiranë, Shkup, Ulqin apo Preshevë, shqiptari nuk pranon të korruptohet sado i madh përfitimi apo sado i vogël tundimi; kur fillon të informohet mbi çdo çështje që e ndikon mirëqenien e tij apo saj dhe njerëzve përreth; kur merr pjesë në procesin demokratik energjikisht dhe nuk ja jep votën atyre që shkelin besimin e zgjedhësve; kur e respekton dhe zbaton ligjin me përpikëri; kur i sheh të drejtat, besimin dhe opinionet e shqiptarëve të tjerë me të njëjtin sy si të vetat; kur paguan taksat me rregull ndërsa kërkon përgjegjësi për secilën qindarkë publike si është shpenzuar; dhe kur tregon gatishmëri të mbrojë atdheun edhe me jetë, nëse paraqitet nevoja.
Individualiteti është qëllimi i lirisë dhe pa individë të pavarur, pastër dhe punëtorë nuk mund të ketë as institucione dhe as popull që realizojnë tërë potencialin dhe aftësinë për të krijuar një civilizim me vlera. E keqja dhe e mira vijnë nga ti… dhe unë. Për të ndryshuar botën gjithmonë duhet filluar nga vetja— një maksimë sa e vjetër, po aq edhe universale, të cilën, më në fund, duhet të fillojmë ta zbatojmë në praktikë edhe ne shqiptarët.

ulushi@msn.com

FEDERATA PANSHQIPTARE E AMERIKËS VATRA I KËRKON QEVERISË TË ZGJIDHË KËRKESAT E GREVISTËVE TË URISË

May 25, 2014 by dgreca

DEKLARATË/
Federata Panshqiptare e Amerikës VATRA po e ndjek me vëmendje grevën e urisë që po zhvillojnë 17 përfaqësuesit e 7000 mijë të pushuarëve nga puna në Tiranë.
Nisur nga informacionet që jep media, Vatra, duke iu shmangur politizimit të grevës, i kërkon Qeverisë Shqiptare, që të dialogojë me grevistët dhe të zgjidhë problemet dhe shqetësimet që i kanë detyruar ata të hyjnë në sakrifica sublime duke rrezikuar shëndetin. Humanizmi dhe drejtësia, duhet të jenë motivet e dialogimit dhe të gjenden zgjidhjet.
Greva na sjell kujtimin e grevës tragike të vitit 2012. Shqiptarët në këto kohëra nuk duhet të kenë arsye të shkojnë drejt vdekjes në grevë urie për të mbrojtur të drejtat e tyre!
Duke pasur parasyshë se një pjesë prej të pushuarëve nga puna janë arsimuar në Perëndim, Vatra mendon se shkarkimet masive nga puna, ndikojnë negativisht tek masa e rinisë që po arsimohen në Amerikë apo në Europë dhe synojnë këthimin në Atdhe për t’i shërbyer vendit. Pushime të tilla e trembin dhe e frenojnë rininë të këthehet të Atdhe.
Vatra gjykon se duhen rishikuar kriteret militante të shkarkimeve dhe të bëhet zëvendësimi i tyre, jo me të besuar politikë, por të marrin përparësi kriteret profesionale.
Federata Panshqiptare e Amerikës Vatra sygjeron që qeveria të hyjë sa ma parë në bisedime me grevesitët për një zgjidhje të shpejtë dhe të drejtë; humanizmi dhe drejtësia duhet të jenë motivet e dialogimi për një zgjidhje të pranueshme. Padrejtesitë, nxitjet grindëse dhe korrupsioni nuk e çojne Shqipërinë në Europë.

Festë në Shtëpinë e Vatrës

May 25, 2014 by dgreca

Rrustem Gecaj, biznesmeni që ndihmon këdo kreu edhe rinovimin e Shtëpisë së Vatrës, duke e bërë atë me një pamje të re.
Nga Beqir SINA/
BRONX NEW YORK : Duke përuruar Sallën qendrore të Shtëpisë së Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës VATRA, të shtunën në mesditë, në Bronx – Nju Jork, u nderua me këtë rast me një pllakë bronzi, ku është gëdhendur motivacioni: “The Renovationof these Premises Donated by Mr. Rustem Gecaj – April 2014” – veprimtari i dalluar i komunitetit Rrustem Gecaj. Në këtë veprimtari morën pjesë, udhëheqësit e Vatrës dhe dhjetra aktivistë e veprimtarë të komunitetit, si dhe shumë personalitete të shquara.
Me këtë rast shoqata Vatra shtroi edhe një koktejl I pasur me pije dhe ushqime tradicionale.
Kryetari i Vatrës, Dr Gjon Buçaj, duke ju uruar mirëseardhjen, të pranishëmeve, për t’u bërë së bashku për të nderuar me nji shenjë – mirënjohjeje, zotin Rrustem Gecaj, për punën dhe kontributin e tij personal, që ka bër në shtëpin e VATRËS, e faleminderojë, atë, duke e vlersuar lart ndihmën e tij dhe të gjithë vatranëve të tjerë.
“Nuk ka shumë kohë, kur Rrustemi , tha kreu i Vatranëve, Dr Buçaj, erdhi këtu dhe na nderoi, duke na dorëzuar, çelsat e rinjë të zyrës dhe të sallës, të cilën ai e rinovoi me punëtorët e tij, dhe e bëri, këtë sallë të madhe, kaq funksionale dhe kaq të bukur – Pikërishtë, kështu si po i shofim sot, me shumë gëzim dhe me krenari, për gjestin e tij bujar. Prej, tani, ne Vatranët, shtoi kryetari, ne do të presim vizitorë dhe të gjithë miqt e Vatrës, që të vijnë me shumë dëshirë, me pa “Shtëpin e Re” të kësaj organizate, famëmadhe kombëtare, e cila ka brenda saj edhe arkivin historik dhe koleksionin e gazetës “DIELLI”, gazetës, më të vjetër shqiptare, që është ende në duart e lexuesve shqiptarë”. Më pasë Dr. Buçaj, i dhurojë zotit Rrustem Gecaj, në emër të Federatës PanShqiptare të Amerikës VATRA, një korrnizë Mirënjohje, ndërsa në murin e sallës së madhe, zbuloi një pllakë bronzi, me emrin e kontribuesit Rrustem Gecaj, e cila është e vendosur në faqen e murit hyrës, dhe që simbolizon vlerësimin dhe mirënjohjen e Vatrës, për punën e bukur dhe bujare, të tij.
Për këtë gjest të Gecajt, foli edhe nën/kryetari i Vatrës, zoti Agim Rexhaj, i cili e faleminderojë, përzemërsisht, zotin Gecaj – për këtë kontribut, të cilin ai e quajti edhe një medalje, tjetër në gjoksin e Rrustem Gecajt, si kontribues i madh i çështjes kombëtare.

“Ai ka treguar, tha Rexhaj, se sa më shumë të kontribojmë për këtë komunitet, aq më të fortë bëhemi ne të gjithë. Dhe, natyrisht, kur flasim për kontributin,e Gecaj i cili është natyrisht i madh dhe i vlersuar, gjejmë rast, dhe më shumë vend për të faleminderuar, dhe, shprehur mirënjohjen tonë të thellë edhe për kontributin e tyre, të madh, në Vatër, prej të ndjerit Antoni Athanas, ish kryetarit zotit Agim Karagjozi( të cilit, i urojmë shëndet të plotë), Vatrani që gjeti shtëpin e Vatrës, mëpastaj; vatranët e vjetër, kontribues si zotin Sejdi Husenaj, dy vëllezërit Bytyçi, zotin Ibrahim Kolari, z. Jonuz Ndreu, Marijan Cubi, Ahmet Hoti, Zef Bala, dhe z. Hajdar Tonuzi,”
Kurse, zonja, Nazo Veliu, Sekretare e Vatrës, duke faliminderuar zotin Rrustem Gecaj, tha se :”Dashuria dhe mënçuria e shqiptarëve në diasporë, ka bërë që Vatra, të jetë shoqata më jetëgjatë dhe kjo falë asaj shqiptarizmës, të, të gjithë atyre shqiptarëve, në breza që dhanë dhe kontribuan që Vatra të rrojë deri në ditët tona, duke përcjell “zjarrin e saj” tek gjithë shqiptarët e Amerikës, por edhe për tej oqeanit, në Shqipëri, Kosovë, Çamëri dhe të gjitha trojet shqiptare, “.
Të gjitha falenderimet dhe mirënjohjet erdhën nga Vatranët!
Edhe, nënkryetari i Vatrës, zoti Asllan Bushati, u shprehu në emër të Vatrës, me një mirënjohje dhe respekt të veçantë për Rrustem Gecaj, dhe veprimtarin Harry Bajraktari. Ai duke u përqëndruar në fjalën e tij – tek ato kontributet e tyre madhore për çështjen shqiptare, duke iu bashkëngjitur edhe shumë veprimtarëve të tjerë të komunitetit tha se :” Gecaj, ka qenë modeli i kontributit të tij, edhe në Kosovë, ku mund të veçojë krahas asaj në fushën e biznesit, Kantinën e Verës, por edhe një shtëpi të ndërtuar prej tij, e cila është një Kullë- model, ku janë të gërshetuara , tradita e vjetër shqiptare, e atyre anëve me të renë, dashuria dhe krenaria për familjen dhe historinë, e kësaj familje”.
Veprimtari i njohur i komunitetit, dhe një nga kontribuesit e Vatrës, Harry Bajraktari, duke folur në këtë veprimtari, e quajti këtë kohë si më të artën për shqiptarët, dhe këtë ai ia faturojë, gjithë popullit shqiptarë, duke veçuar me këtë rast rolin dhe kontributin e shqiptarëve të Amerikës, prej nga klubet dhe kolonit e para dhe deri në ditën e sotme.
“Ne jemi me fatë të përjetojmë këto ndryshime të mëdha, dhe arritje që kurr nuk i kishim parë, më parë tha zoti Bajraktari, duke vënë në pah edhe rolin dhe kontributin e shqiptarëve të Amerikës, gjatë gjithë këtyre viteve, për të drejtat e shqiptarëve nën ish Jugosllavi, demokratizimin e Shqipërisë, rënjen e komunizmit, Shqipërinë në NATO, lirinë, çlirimin dhe pavarësinë e Kosovës, më shumë të drejta për shqiptarët në trojet e tyre, në Mal të Zi, Maqedoni dhe Luginën e Preshevës”.
Ndërsa, duke folur për kontributin e mikut të tij Rrustem Gecaj, dhe bashkëatdhetarëve të tjerë, Bajraktari, e quajti atë si një “borxh”, që duhet kthyer kësaj shoqate, të bekuar, shoqatës së parë dhe më të vjetër të shqiptarëve të Amerikës, Vatrës, nga çdo shqiptarë, për atë që ka bërë Federata Vatra, e cila ka shkruar një histori, që nuk e ka asnjë organizat, apo shoqat tjetër, jo vetëm në botën shqiptare, por nga të gjitha komunitetet e botës, dhe që do t’ja kishin zili e gjithë bota.
Për, Bajraktarin ” Federata PanShqiptare VATRA, është një pasuri e madhe kombëtare në diasporë, e cila duhet të ketë edhe mbështetjen e të dy shteteve, tona, sugjeroi ai – Kosovës dhe Shqipërisë, dhe të gjithë ne shqiptarëve, sidomos këtu në SHBA, për të gjetur rrugët sesi t’a forcojmë dhe t’a ngremë, edhe më lart Vatrën, dhe se si t’a ruajmë atë dhe zgjerojmë për brezat e ardhshëm – Ai shtoi se këtë pasuri kaq të vlëfëshme kombëtare, për të gjithë ne shqiptarët, kudo që jemi – ka ardhur koha që çdo shqiptar duhet t’a ndihej veten sadopak Vatranë, duke kontribuar sadopak”
Anëtari i vjetër vatranë, Zef Përndocaj, duke faleminderuar Gecajn, vuri në dukje se të gjitha faleminderimet dhe mirënjohjet, shkojnë në fillim këtë ditë edhe për Presidentin e Nderit të Vatrës, zotin Agim Karagjozi, zotin Jonuz Ndreu, Hajdar Tonuzi, dhe të gjithë atyre vatranëve që për arsye moshe apo shëndetësore, mungojnë sot, pran nesh, por kan qenë gjithmon me ne dhe me Vatrën.
Në fjalën e tij ish ambasadori i Shqipërisë në OKB, avokati Adrian Neritani, nënvizojë faktin që ende ka njerëz të cilët e mbajnë dhe e ruajn Vatrën, janë dhe do të jenë me Vatrën. “Fakti, që njëqindë vjet kan kaluar dhe Vatra mbijeton , pavarësisht, moshës së saj, vështërsive dhe kohës dhe rrethanave, që ka kaluar, Vatra me ndryshimet e mëdha, tash mendohet në 100 vjet e ardhëshme – ku ajo ka edhe një sfidë jo të lehtë për të përballuar- Mbasi, edhe mundësit e mëdha vijnë edhe me përgjegjësit e mëdha – për të përballuar realitetin e ri shqiptarë, dhe kjo na përket ne të gjithëve si Vatran dhe si komunitet shqiptarë”.
Kjo, sugjeroi avokati Neritani, duhet parë në aspektin sesi duhet ta përjetojnë rolin e Vatrës në Amerikë, nga shqiptarët, në përshtatje me zhvillimet rajonale, bëhet fjalë. “Ku, për mendimin tim, u shpreh ai ajo është një proces i cili ka filluar dhe duhet çuar më përpara – por varet se si do të organizohemi ne, shqiptarët në këtë fazë, që na takon ne të gjithëve”.
Me këtë rast, foli dhe zoti Elmi Berisha, kryetar i degës së Vatrës së Qarkut Hudson Valley, i cili u shpreh se “Vatra, u përket të gjithë shqiptarëve, dhe do të shtrijë aktivitetin e saj – sipas mundësisve në të gjithë diasporën, duke iu përmbajtur gjithmon principeve të saj prej se kur u krijua ajo, duke marrë me vete ndihmën dhe kontributin e të gjithë ne shqiptarëve”.
Ndërkohë, në cilësinë e kryetarit të degës së Qarkut Hudson Valley, zoti Elmi Berisha, në fillim të fjalës së tij, falemnderojë, Rrustem Gecajn dhe të gjithë vatranët si dhe dashimrët të Vatrës, që të bëjnë edhe më shumë punë për vendin tonë, dhe për veten tonë, duke mendur dhe pak me ndryshe:” Të mendojmë dhe të përkushtohemi me të gjitha energjitë tona – se si t’i integrojmë fëmijët tanë dhe familjet tona në ato që ne kemi bërë me vite ose çfarë bënë burrat e mëdhënjë të kombit tonë, sidomos, këtu në mërgim vite të shkuara, për kombin tonë”
Më pasë zoti Elmi Berisha, informojë pjesmarrësit edhe për takimet e suksesshëme në Kosovë mes biznesmenve dhe afaristëve shqiptarë të diasporës – “Rrjetizimin e bizneseve të diasporës”, të cilët si tha ai janë si bërthamë e rrjetëzimit të bizneseve shqiptare në, Europë, Australi, dhe Shtetet e Bashkuara dhe Kanada, dhe kan marrë një shtrirje të madhe.
Në fund përshëndetën këtë veprimtari dhe falenderuan zotin Rrustem Gecaj, dhe të gjithë vatranët për kontributin e tyre në vite,: editori i Diellit, Dalip Greca, Mithat Gashi, vatranët e tjerë, Mehmet Kadrija , avokati Ylber Dauti, Musli Mulosmani, Ahmet Hoti,Ndrec Gjergji, Marijan Cubi, Simon Qafa, Bashkim Musabelliu, gazetarët Halil Mula, dhe Adem Belliu dhe të tjerë.

NJERKA SHKON NË BALLO

May 25, 2014 by dgreca

-Një ditë tragjike e keqpërdorur si festë/
Nga KOLEC TRABOINI/
Në Pallatin e Kongreseve më 20 maj, disa shoqata dhe fondacione të huaja transparencën e qëllimet e të cilave nuk i kemi fort të qarta, organizuan një show në të cilën u shfaqën në paradë udhëheqësit më të lartë të shtetit duke përfshirë Kryeministrin, Kryetarin e Parlamentit e kuptohet se gjithë vargani i qeveritarëve do t’u vinte pas. Për çudinë tonë te madhe nuk mungoi në këtë show dhe ambasadori amerikan Aleksandër Arvizu.
Duke qënë shpirtërisht e realisht i lidhur me kategorinë e këtyre fëmijëve që fatkeqesia i ka goditur që në vegjëli, nuk mund të jem indiferent e të hiqem në një anë e të mos shpreh indinjaten time kur shoh këtë spekullim publik me jetimët. Them kështu sepse jam i bindur se cilindo nga pjesmarrësit apo edhe organizatorët po t’i pyesësh se çfarë shpreh data 20 maj, si u caktua si ditë jetimësh e për çfarë shkaku, asnjë prej tyre duke përfshirë dhe ambasadorin amerikan nuk do të dinte të përgjigjej. Kjo ndodh sepse në të tilla tubime rroftë sebepi për t’u dukur, të tjerat nuk kanë rëndësi. Mjer jetimët tek kush i kane varur shpresat!
Në sfondin e skenës qe shkruar me gërma kapitale marramëndese “Festojnë jetimët”. Po cilët jetimë festonin? Ku ishin jetimët apo konsiderohen jetimë gjitha ata burra e gra, nënpunësa hijerëndë, zyrtarë, rrogtarë thuaj, ajo tufë bodyguardësh që mbushën sallën e madhe të Pallatit të Kongreseve. Gjithçka për t’u dukur. Ishte e njëjta skenë groteske si dy vjet më parë, por atëbotë situatën në dore e kishte Jozefina Topalli, me po ato shoqata e drejtues komikë, të cilëve një emision “Fiks fare” ua nxorri kallajin publikisht. Sepse ishin mbledhur të gjithë nxënësit e shkollave të Tiranës e asnjë jetim nuk gjëndej në sallë. Tani që kalit të pushtetit ja kanë shaluar të tjerë purpurantë, mjerisht shohim të njëjtin koncept, të njëjtën eufori e paradë pushtetarësh.
Konstatojmë se kauza e fëmijëve jetimë kësisoj është veç një fasadë, për të mos thënë akoma më keq një spekullim i turpshëm, sepse kjo shoqëri hipokrite gjithçka e shfrytëzon deri dhe fatkeqësitë njerëzore. Dhe kësisoj në ekranin televiziv pamë kryeministrin, kryetarin e parlamentit, por edhe ambasadorin amerikan, dhe kur këta burra të mëdhenj festojnë, pse të mos gëzojnë fëmijët jetimë? Madje duan apo nuk duan jetimët shqiptarë detyrimisht duhet të jenë të lumtur e të gëzojnë, madje t’u bien tam-tameve. Reminishencë e gjallë kjo e kohës së diktaturës me një glorifikim të neveritshëm.
Ndërkohë nëpër rrugët kryesore të Tiranës dalin e mbledhin ndihma ndër qytetarë me dhjetra grupe të shoqatave fantazmë që i fusin paratë në xhepat e vet, sepse kur i pyet se të kujt shoqate jeni, a keni një adresë, a telefon ata ngrejnë supet dhe të shohin vëngër sikur po u prek në privatësinë e interesat e biznesit të tyre.
Kështu bëhet tabloja e një realiteti më glorioz. Brenda e jashtë Pallatit të Kongreseve të gjithë e gjithçka për jetimët. Çfarë mashtrimi! A më mirë të themi çfarë vetmashtrimi social e politik. A thua nuk e dinë këta njerëz, pushtetarë a ambasadorë qofshin, se jetimët në Shqipëri janë në pikë të hallit. Përralla në Pallat të Kongreseve do të na tregojnë?

Nuk është fjala për ata në jetimoret, por për ata që pas jetimores nisin kalvarin e vuajtjeve, sepse nuk gjejnë dot një strehë, janë të papunë dhe u duhet të rrojnë veç me tre mijë lekë në muaj, pra diç më pak se një dollar në ditë.
E megjithatë, të mbetur pa strehë, pa ushqim e veshmbathje, të mbetur madje për shkak të varfërisë edhe të pamartuar. Por edhe të martuar qofshin, me fëmijë nëpër geto, u dashkërka edhe këta të festojnë.
Po le t’i kthehemi datës 20 maj që aq shumë po spekullohet sikur kjo të ishte festa e 1 qershorit. Së pari e gjithë kjo masë njerëzish që na u shfaqën me pompë në Pallat të Kongreseve duhet ta dinë një herë e mirë se 20 maji nuk është ditë feste. Nuk ka si të jetë ditë feste dita e mortit të një fëmije jetim. E për të hedhur dritë mbi këtë ditë dhëmbje që po na e kthejnë në ditë tam-tamesh qeveritare na vjen në ndihmë Ilir Çumani, drejtor i përgjithshëm i Institutit të Integrimit të Jetimeve Shqiptarë, i cili është edhe nisiatori i caktimit të kësaj dite për jetimët shqiptarë, madje me dëshirën të kthehet edhe në ditë ndërkombëtare të jetimëve. Jo dite festimesh me bujë kurrsesi, por një ditë reflektimi ku shoqëria, shteti, institucionet e mediat të reflektojnë se çfarë kanë bërë e çfarë më shumë duhet të bëjnë për jetën e kësaj kategorie për të cilët shteti duhet të kryeje rolin e prindit e jo të njerkës që shkon në ballo.

Në Shtëpinë e Fëmijës Sarandë më 20 maj 1979, një vajzë e vogël 12 vjeçare me emrin Xhuliana Luli për shkak se e kishin dënuar pangrënë dhe nga mugesa e vëmëndjes dhe përkujdesjes ndaj saj, doli në rrugë, hipën në një pishë që të hajë frutat e boçave por bie nga lartësitë me një fund tragjik. Jeta e saj nuk mundi të shpëtohej. Varrimi i vogëlushes u bë më 30 maj nën një pikëllim të pashoq të bashkmoshatarëve e bashkjetimëve por edhe qytetarëve sarandiotë. Prekur prej kësaj ngjarje tragjike në fëmijëri, Ilir Çumani arriti që para 11 vjetëve ta kthente këtë ditë përkujtimore zie, në një ditë për kthimin e vëmëndjes së shoqërisë e shtetit tek jetimët për t’ju bërë atyre mbështetje. Pra kuptimi i kësaj dite tragjike nuk është festë, por shoqëria e shteti të reflektojnë, t’ju gjënden pranë, t’ju qajnë hallet, i pyesin e bashkbisedojnë me jetimët për ta bërë shoqërinë më të ndjeshme.
Do të doja të pyesja dhe do të desha një përgjigje publike, a mundet që ditët e vdekjes së prindërve apo të afërmeve tuaj ti ktheni në një ditë feste të nderuar kryeministër, kryetar i parlamentit dhe i nderuari ambasador? Nuk besoj. Prandaj nuk mund ta ktheni në festë me lajle e lule, bashkrënduar me ca shoqata fantazmagorike a ndonjë fondacion turko-arab, vdekjen tragjike të jetimes Xhuliana Luli.
Larg euforisë e glorifikimit të gjithçkaje sepse ajo ishte tipar i kohës së monizmit, diktaturës, ku gjithçka edhe pse e përgjakur dhe e mundimshme kthehej në delir, asaj shoqëria hipokrite që kur i prekeshin interesat, kur një jetim shprehte aspiratën e lirisë nuk ngurronte ta ekzekutonte siç bëri me jetimin 22 vjeçar Skënder Daja, në përkujtimin e te cilit as kryeministri i vendit , as kryetari i parlamentit, por mjerisht as ambasadori amerikan nuk dënjoi të vinte vetë apo të dërgonte një përfaqësues.
Fëmijët jetimë duan dashuri e përkujdesje, ta reduktosh këtë dashuri e përkujdesje në një shfaqje në Pallat të Kongreseve me lulka e tollumbace, ca fjalime me retorike shterpë, tregon se sa e papërgjegjëshme, e pandjeshme dhe hipokrite është shoqëria shqiptare ndaj njerëzve në nevojë.
Ky koncept e kjo mënyrë pune padyshim se duhet ndryshuar, po si mund të bëhet kjo nëse organet e pushtetit mbështesin ca organizime spekulative dhe ca shoqata fantazmë që përfitojnë prej fatkeqësive të fëmijëve jetimë.
Ne Foto: Shtëpia e Fëmijës Sarandë në vitet 1970, në mes të cileve edhe Xhuliana Luli.