Archives for May 2014

nga Raimonda MOISIU*
Vasha kishte hipur mbi pelën e bardhë, që ajo e thërriste me përkëdheli Dorinë. Pelën nazemadhe e ndiqte nga pas, Dori, kali I kuqërremtë. Ecnin përgjatë luginës, që gjarpëronte poshtë shkëmbit të thepisur e mbante mbi shpatulla kalanë me muret e trasha të saj me një gri të trishtë.
Nga fundi i luginës, aty në thepisjen e majës së malit në të majtë të kullave hijerënda, ku rruga zbriste poshtë për nga varrezat e të parëve, syri i kapi një malësor që tërhiqte kalin e ngarkuar me dengje kashte. Goditi pelën paksa me thembër për të ecur më shpejt. Ishte një ditë e thatë me ngrica e me diell. Thëllimi I ftohtë I atij dimri të priste fytyrën si brisk. Në kreshtat e majëmaleve kishte shumë dëborë dhe temperaturat ishin të ulëta dhe bezja e kaltër qiellore mbulonte ato. Uji I luginës kishte ngrirë vënde-vënde. Qetësinë e prishte troku I Dorinës dhe Dorit së bashku me goditjet e sqepit të qukapikut në trungjet e pemëve. Herë pas here dëgjohej kënga e laraskave dhe përplasja e krahëve të zogjve dimërakë teksa shkëputeshin nga degët e pemëve të zhveshura. Dalloheshin ende gjurmët e kafshëve në dheun e përzjerë me borën e ngrirë. Verën e kaluar shumë prej të rinjve I ishin bashkuar ushtrisë në kështjellë dhe për kuajt e punët e përditëshme kujdeseshin vashat të ndihmuara nga burrat disi të moshuar. Vasha iu afrua malësorit. Ai I buzëqeshi dhe I tha:
-Tungjatjeta! Ditë e ftohtë sot!
-Tungjatjeta, po është ftohtë, -iu përgjigj ajo duke I kthyer përshëndetjen. Vasha zbriti nga pela. Kishte veshur xhubletën e rëndë prej leshi kuq e zi, bluzën me pala të zbukuruar nga shpatullat me thekë të kuq leshi dhe tirqet prej shajaku të bardhë me shirit theke të zezë anash. Belin ia shtrëngonte rripi I kallajisur dhe mbi kokë kishte kësulen e zezë të zbukuruar me fije argjendi. Poshtë saj vareshin gërshetat e zeza ku aty këtu dalloje ndonjë zbukurim prej kocke. Lëkurën e fytyrës e kishte të bardhë, ku shquheshin dy sy të bukur, të thellë e turbullues si të sfinksit. Vështronte drejt e hijerëndë muret e rrumbullakët e këndorë të kështjellës. Në pjesën e lartme të saj ishte kulla e Kastriotajve. Ndërsa më pas vinin kullat e tjera ku banonin malësorët e tjerë. Frëngjitë e tyre shikonin në jug të luginës, drejt kalasë së Petrelës dhe kryqëzimit të rrugëve. Ndër këmbët e kalasë ishte një kullë jo shumë e madhe.. Vasha hodhi sytë aty dhe dalloi oxhakun që tymoste. Malësori e pikasi mendimin e saj e I tha:
-Është kulla ime! Hajde të lidhim kuajt aty! -duke bërë me dorë për andej. -Merr një të ngrohtë!
Kthehu kokën. I buzëqeshi përsëri malësorit dhe duke tërhequr pelën bëri përnga kulla e tij. Kur iu afrua asaj, te dera pa një grua të bukur. Dalloi stolitë që zbukuronin fustanellën e saj dhe përparësja e kuqe qëndisur me fije të bardha I rrethonte belin.Gruaja me vështrimin e saj të mprehtë u gëlltit dhe me të shpejtë fshiu duart në përparëse. Malësori si morri Dorinën dhe Dorin, shkoi mbrapa kullës, të lidhte kuajt.
-Nuk duhet t’I rrahë thëllimi I ftohtë,- I tha vetes.
Vasha hoqi dorezat e leshta, I ngjeshi në rrip dhe iu afrua kasolles. Te dera ishte qeni. Ai filloi tu binte erë cizmeve të lëkurës deri te gjunjët e saj. Vasha e përkëdheli në kokë dhe hyri brenda në kullë. Në krye të saj ishte vatra e zjarrit. Dy kërcunj dushkaje digjeshin në të. Rrotull ishin poste të bardha prej lëkurë dashi. Si hoqi cizmet, eci mbi qilimin e butë prej leshi dhe u ul pranë vatrës. Në anë të saj, zhytur në hirin e nxehtë ishte vorbulla që nxirrte avull. Dëgjoheshin tingujt lëvizës të kapakut nga fërshëllima e lehtë që dilte prej saj. Era e këndshme e qepës përzierë me atë të fasuleve i ngacmoi urinë. Një tavolinë pishe e gdhendur vetë ishte në mes të dhomës dhe disa enë bakri mbi të. Në muret vareshin pishtarët, trasta të ildisura me shqiponjën apo muret këndorë të kështjellva, përkrenarja dhe shpata e burrit të shtëpisë. Vasha hoqi kësulën nga koka. Me dorën tjetër shtriu gërshetat mbi gjoks. Treti vështrimin nga frëngjija e kullës, prej sëcilës hynte pakëz dritë. Që prej aty dukej maja e zbardhur e kodrinës nga bora. Gruaja duke mbajtur në dorë kupën prej balte me caj iu afrua vashës.
-Mos u merakos, Pali do të kujdeset për kuajtë. Pije këtë, të ngrohesh! Është caj mali!- I tha ajo duke I buzëqeshur, ndërsa Ia zgjati atë. Mirësia e saj e ngrohu vashën.
-Po e kujt je moj vashë?- e pyeti malësorja.
-Jam e bija e Gjon Kastriotit-, iu përgjigj vasha duke e vështruar tinëz në ata sytë e saj të zinj e të qeshur.
-Por si të quajnë moj bijë?
-Mamica, Mamica,- iu përgjigj përsëri ajo me fytyrën që vetëm I qeshte.
Gruaja ngriti qerpikët e gjatë e me buzën në gaz vazhdonte ti mbante sytë ngulur në ata të vashës:
-Po, ti thuaj moj bijë që je Princesha e Kastriotëve, ajo që je fejuar me Princin e Muzakajve,- Muzakë Topiajn.
-Po po, ajo jam,- iu përgjigj vasha me kupën e cajit që po I dridhej në dorë nga emocioni. Kur Pali hyri në kasolle, si mbushi një kupë me caj të ngrohtë, me qetësi u ul edhe ai pranë vatrës.
-Imzot, – iu drejtua gruaja të shoqit,-e di kë kemi mysafire sot??!! Mamicën, Mamicën, motrën e vogël të Prijësit, Princeshën e Kastriotajve! Pali vendosi ngadalë filxhanin në tabakanë e bakërtë para tij, pa ia prerë fjalën të shoqes. Ngriti kokën dhe kryqëzuan vështrimet, e cila atë cast sapo kishte mbaruar së foluri. Në pritje të dinte përshtypjen e fjalëve të saj, ajo u zbrazi përsëri caj të ngrohtë, të dyve. Pali vazhdoi të tregonte interes për Dorinën dhe Dorin e Princeshës.
-Kuajve iu dhashë për të ngrënë dhe ujë gjithashtu,- iu drejtua Mamicës.
-Faleminderës, or mik, – I tha vasha.
Mamica pat ndihmuar atin e saj që kur ishte pesëmbëdhjetë vjece, në rritjen dhe kujdesin e kuajve. Në pak javë ajo mundi të merrte kuajt vetë. Mes tyre ajo pati zgjedhur Dorinën, pelën bardhoshe, të bukur, nazemadhe dhe e përkëdhelur. Dhe që prej asaj dite nuk ishin ndarë as edhe një herë të vetme. Dorinë ishte disa vjecare.. Kur Mamica u fejua me Princ Muzakën, I vëllai Gjergji I bëri dhuratë Dorin, kalin e tij të parë. Kështuqë, tashmë ajo kujdesej për të dy sipas mënyrës e dëshirës së saj. U dëgjua një klithmë e cuditshme, Princesha u habit dhe pyeti Palin se cfarë ishte kjo kilthmë. Ishtë një shpend që kishte zbritur mbi pullazin e kullës. Pali me pak fjalë filloi t’I tregojë gojëdhënën për një vashë që dikur jetonte vetëm me vëllain e saj. Cdo ditë ai dilte herët nga shtëpija dhe kthehej në mbrëmje. Ishin shumë të varfër e shkonte punonte poshtë e lart për të siguruar bukën e gojës. Por një natë ai nuk u kthye. Motër zeza priti, por ia nuk u kthye as natën e dytë e të tretën. Në lutjen e mbrëmjes, e motra iu lut virgjëreshës ta kthente në zog, që të mos e njihte njeri, të fluturonte e të gjente vëllain e vetëm. Dhe lutja e saj u plotësua…..”
Sytë e Princeshës lotuan. U krijua një situatë e nderë në dhomë. Asnjëri prej të treve nuk foli për disa caste. Por, gruaja e shtëpisë me një vështrim të shkurtër, duke buzëqeshur theu heshtjen:
-A doni edhe pak caj? Kur e kini dasmën ?- e pyeti ajo Mamicën. Zëri I saj kumboi, duke thënë ca fraza të shkëputura nga njëra –tjetra. Mamica mundohej të kapte fillin e atyre pyetjeve pas trishtimit që e kishte kapur nga historia e vajzës. Zgjati kupën drejt saj për caj. Mamica buzëqeshi papritur. U cua në këmbë.
-Dasmën e kemi në fund të pranverës,-I tha ajo. Ishte mëse e sigurtë që kishte gjetur miq shumë të mirë e të dashur. Në qoshen e djathtë të dhomës pa vegjën. Iu afrua dhe po lëmonte qilimin që malësorja endëte e po thurte në të. Iu kujtua nëna, e cila po bëntë të njëjtën gjë për pajën e saj. Përfytyroi Palin dhe gruan e tij në dasmën e saj. Kishte kaluar më shumë se një orë që ishte në shtëpinë e tyre. Doli jashtë kasolles. Përpara saj ishte Pali me Dorinën dhe Dorin. Shaloi pelën, I përshëndeti të dy dhe mori rrugën që të conte drejt kalasë. Ndjente vështrimin e tyre nga pas, por herë pas here kthente kokën e vështronte Dorinën dhe Dorin. Kur po I ngjiteshin të përpjetës së malit, ajo fillo të fliste me Dorin, me zë të ngrohtë e të qetë, duke I thënë cdo gjë që ata do të bënin sëbashku në ditët e javët e ardhshme. Në hyrje të kalasë zbriti nga pela. Qëndroi në mes të Dorinës dhe Dorit, duke vështruar tutje, në thellësi, pamjen e bukur në pjesën jugore të luginës, dy kullat e kalasë së Muzakajve, kodrat e malet përreth saj. Lëmonte kuajt e buzagaz përfytyronte të fejuarin, -Muzakë Topiajn, teksa shëtiste nëpër kalanë e tij. Ishte pothuajse fundi I dimrit. Së shpejti vinte pranvera dhe pak muaj e ndanin nga dasma. Iu kujtua hera e fundit kur ai erdhi në kështjellë. Vuri ballin lehtas në shalën e pelës për të fshehur buzëqeshjen, sikur ishte akoma si dikur e ndrojtur kur ishin bashkë. Ja aty patën qënë herën e kaluar, kur ai ia morri duart, ajo iu afrua, mbështeti kokën në gjoksin e tij dhe mezi priste ta puthte. Ai e puthi…
Lëmoi buzët me gishtat e saj. Kësaj here ishte ajo që e dëshironte aq shumë…..
*******

Princesha ishte ulur në shkallaret e pjesës së pasme të Kullës së Sahatit dhe vështronte në drejtim të verilindjes. Kulla e Sahatit ishte pika strategjike e Kalasë së Krujës nga ku mund të vrojtoje fare lehtë Kalanë e Prezës.
“Cfarë po bën Imzot tani?- i bëri pyetjen vetes gjithmonë me vështrimin andej. Por nuk mundi të fshihte buzëqeshjen rrëzëlluese ndër buzë. Mamica Kastrioti ishte një vashë e bukur me brishtësinë e bukurinë e tipareve të fytyrës. Kishte sy të bukur, në kafe të ndritshëme dhe buzët e kuqe si qershi, dukej si ato zanat e përrallave që dalin në ëndërrat e gjumit të thellë në mjergullat mëngjesore. Me vete mbante shtambën për të mbushur ujë te burimi poshtë kullës. Nguli sytë në kreshtën e blertë të kodrës dhe vështronte muret gri të kështjellës së Principatës së Topiajve. Ato ishin mbuluar nga një tis i verdhë që zbukuronte horizontin dhe dukej sikur bozhuret po celinin burbuqet e para nga rrezet e ngrohta, të përflakta e bujare të diellit. Edhe pak ditë e ndanin dhe do të hynte aty, nuse e veshur me duvak. Drithma i kaluan në trup, jo sepse ishte mëngjes i freskët, por ishte dicka tjetër;ngrohtësia e lulekuqeve që kuqëlonin nëpër gurët anësorë të kullës, me aromën e borzilokëve, manushaqeve dhe lulemineve. Mornica i përshkuan lëkurën dhe dashuria lodronte në sytë e saj teksa përfytonte Princin dhe veten e saj në atë kështjellë. U ul midis Dorinës dhe Dorit që nuk i ndante kurrë nga vetja. Ndjehu krahët e supet t’i ngroheshin, mbështetur tek ata. Iu bë sikur kishte krahë të fluturonte deri lart në qiell për të shkuar vetëm për një moment, të shihte cfarë bënte në këtë cast, Princ Muzaka. Kapsalliti sytë. Ledhatonte njëherë Dorinën, njëherë Dorin. Kafshët sikur ta ndjenin padurimin dhe vetminë e saj, secili i përkëdhelej në shpatullat. Teksa ledhatonte Dorinën me dorën e majtë ndali sytë te unaza prej kocke fildishi zbukuruar me kurorën e hollë thurrur me fije të thata bari dhe lëkure në gishtin tregues të unazës, që sipas të parëve thuhej se ishte gishti që kishte lidhje direkt me zemrën. Mbështeti dorën në zemër. Lëviste gishtat sipas ritmit të rrahjeve. Në pjerrësinë e kodrinës dalloi delet që po kullosinin. Në heshtje fliste me bimësinë e harlisur, lulet, kafshët që së bashku me zogjtë krijonin harmoninë magjepse të një peisazhi baritor nëpër tërë atë kodrinë të virgjër, prej nga dukej pjesa më e madhe e këshjellave drejt luginës së Erzenit, kodrave me ullinj dhe maleve përreth. E zhytur thellë në magjepsjen e lindjes së diellit dhe nuancave të qiellit mbi kalanë e Topiajve, kishte përballë vetes horizontin e lumturisë shpirtërore. Zëri i butë dhe i ngrohtë i së ëmës e përmëndi:
-Mamica, kanë ardhur zanat për ritualet e dasmës! Mamica edhe pse ishte e përhumbur iu afrua së ëmës. Përqafoi atë dhe prekte fytyrën e saj, mollëzat e faqeve, sytë. Princesha e vogël ishte kopje e Princeshës mëmë. Kishin të njëjtën ngjyrë të flokëve dhe syve. Dalloi brezin parësor të thinjave të dala nga shamia e kokës. I ledhatoi ato, rrudhat rreth syve dhe në lëkurën e buzëve.
– Sa e bukur është !- foli me veten e saj.
Ashtu të përqafuara ëmë e bijë hynë brenda në kullë. Për një moment qetësia mbretëroi. Ndërsa Mamica përpiqej të lidhte mendimet, vashat rrethuan Princeshën Mëmë dhe i tregonin veshjet e dasmës. Vashat ishin veshur si për dasmë, me fund të gjerë ngjyrë vishnjë me pala të vogla në pjesën e pasme të trupit, kombinuar me këmishën e ngushtë pas trupit, jelekun dhe fanellën me mëngët e ngushta, stilisur plot stoli prej argjendi nëpër to dhe të shoqëruara me corapet e zbukuruara me motive shumëngjyrëshe. Si ato zanat e bukura të përrallave lëviznin nëpër kullë, të paqta, të ciltëra, tërë elegancë dhe shkëmbenin mendime me zemër të hapur me Princeshën Vojsava. Kishin zgjedhur copat më të bukura e të kushtueshme në pazarin e Krujës dhe mundoheshin t’i qepnin e përshatnin për trupin e Princëshës. Njëra nga vashat po qëndiste me fije ari hilalëkun dhe e stoliste rreth e rrotull saj me njëqind monedhat e vogla prej ari, së bashku me velin e mëndafshtë që nusja do i vinte në kokë. Ndërsa disa vasha të tjera po qëndisnin xhubletën me motive dhe ngjyrë vjollce të plota. Disa të tjera zbukuronin bluzën më mëngë të gjera, me thekë fije ari dhe argjëndi. Vojsava po qepte fundin mëndafsh të bardhë, të nuses me pala të shumta sipas traditës duke varur dupet me vargje monedha ari nëpër të. Në krah të saj ishte ulur gruaja e Palit, po stoliste e qëndiste këpucët e nuses. Mamica në heshtje i vështronte dhe nuk e ndante buzagazin nga buza. Edhe ajo së bashku me kunatën, Donikën, po merreshin me sistemimin e pajës në sëndyqet. Në oborr të kalasë malësorët sikush po merrej me pergatijen e ceremonialit të dasmës. Ishin ftuar shumë mysafirë nga Principatat e tjera brenda e jashtë vendit. Pali kishte mbledhur shumë lule bozhure, borziloku, degë ulliri dhe po ndërtonte strehëzën e nuses në qëndër të oborrit. Dy malësorë të tjerë po zbukuronin shalën e kalit Dori dhe mushkës Dorinë. Edhe burrat ishin veshur si për festë.Kishin veshur këmishët e gjata prej faqelli, përparjet të zbukuruar me thekë, xhubletat e zeza dhe fustanellat, llabaninë mbi kokë, këllcijtë, shpatat në brez dhe këpucët e kuqe me llapa. Të gjitha të zbukuruara me qëndisje dhe brezin e mëndafshtë.
Edhe pak orë i ndanin nga dasma.
* * *

Kështjella e Kastriotajve ishte në festë. Nën ritimin e ëmbël të tupanave, dajreve dhe daulleve, ylber ngjyrash dhe tingujsh u përhapën në tërë kalanë. Në qëndër të saj, poshtë strehëzës me lule nusëronte Princesha e veshur me kostumin e dasmës dhe velin e mëndafshtë që ia kishte mbuluar krejt fytyrën. Disa vasha i qëndronin pranë dhe kujdeseshin për të. Disa fëmijë kërcenin e lodronin hareshëm. Ndërsa në krah të Kullës së Sahatit vashat këndonin me def dhe sitnin miellin në magje:
“Sitet milli në magje të re,
Of aman -aman,
Për hajr të kjoft o bab kjo re,
Of aman – aman.
Siti milli në magje të kuqe,
Of aman-aman,
Për hajër kjof oh vlla kjo nuse,
Of aman-aman.”
Lule të ndryshme plot aromë ishin hedhur ngado nëpër kala. Dasmorët, djem e vasha të bukura kërcenin nëpër kryqëzimet e rrugëve të kështjellës duke i rënë kush zumares ose ciftëlisë. Në shëshin qëndror përhapej melodia e sharkisë dhe në hapësirat përreth kështjellës barinjtë i binin fyellit bilbil dhe imitonin zogun.
-Po vjen karvani i krushqëve- u dëgjua zëri i një fëmije.
Njëra nga shoqërueset e nuses filloi të këndonte këngën :” Mun aty ke shtat’ zymbylat” dhe defi e daullet ushtuan më fort se kurrë. Gjergj Arianiti dhe Pal Dukagjini hapën portat e kalasë për të hyrë karvani dasmor. Në krye të tij printe bajraku Gjon Muzaka mbi një kalë të kuqërremtë dhe valëvitëte më krahët e tij të fuqishme flamurin me fije ari dhe shqiponjën dykrenare. Mbas tij vinin kalorësit e tjerë. Gjithë familja fisnike e Kastriotajve; në krye të saj qëndronte Pal Kastrioti, gjyshi i Princeshës, i ati, Gjoni, Princesha Vojsava dhe Gjergji me nusen e tij, Princeshën Donikë. Mbas tyre qëndronin motrat e Princeshës dy prej tyre martuar në dyer të fisme e bujare si ajo e Arianitajve dhe Balshave. Të gjithë dolën për të pritur dhëndërrin dhe dasmorët krushq dhe së bashku të lumtur kaluan ditët dhe netët e dasmës mes avullit të verës, haresë së muzikës dhe dollive pafund. Princeshës së re i përshkëndisnin sytë dhe faqet i digjnin poshtë velit, nga prushi i lumturisë për Princin e saj. Erdhi momenti që nusja do të shkonte në shtëpinë e burrit. Kalorësit shaluan kuajt. Vojsava dhe Gjoni i dhanë bekimin bijës së tyre duke e puthur në ballë. Kur erdhi rradha e gjyshit Pali, ai i dhuroi vashës kostumin e kalorses së bashku me shpatën e tij. Në krye të karvanit përsëri priu bajraku me flamurin. Mbas tyre vinte Princesha Mamica shaluar Dorinën dhe Princi Muzaka, Dorin. Para se të dilnin nga porta e kalasë një djalosh u dha ujë Dorinës e Dorit. Ndërsa një djalosh tjetër iu dhuroi sipas zakonit nga një fidan ulliri nuses dhe dhëndërrit. Mes brohoritjeve dhe oshëtimës së tupanave karvani dasmor morri rrugën përgjatë luginës së Erzenit drejt Principatës së Topiajve. Kur arritën në Kalanë e Prezës, enthusiazmi i dasmorëve nuk kishte të sosur. Edhe këtu ushtonte muzika dhe vera derdhej lumë. Aty e priti princesha e Topiajve, vjehrra e Mamicës një grua e hijëshme e fisnike në hyrje të kalasë. Pasi e puthi nusen në ballë i vuri asaj poshtë krahëve kulacin e ngrohtë. Disa kalorës rrethuan ciftin dhe ia nisën këngës:
”Dymbëdhjet’orë kem ba me ardhë,
Me sjell nusen në kal’të bardhë”.
Princi Muzakë mbajti nusen nga krahu të zbriste nga kali. Shoqëruesi i parë i dhëndërrit ndihmoji një fëmijë rreth gjashtë vjec që kërceu tre herë nga barku për në shpinë të pelës nazemadhe. Ndërsa disa kalorës të tjerë hoqën kësulat e tyre dhe së bashku me atë të dhëndërit në krye fare, i vendosën njëra mbi tjetrën te praku i portës së kalasë. Princ Muzaka hodhi karamele, lekë dhe oriz mby kryet e nuses. Sipas porosisë së nënës Mamica u përul në gjunjë para portës së kalasë dhe cuni i vogël që kërceu tre herë mbi pelën i solli ujë të lante duart. Më pas ai i zbathi këpucën nuses dhe aty gjeti monedhën prej ari. Si kapërxeu pirgun me kësulat, nusja së bashku me dasmorët e tjerë u drejtua për te cezma e parë. Mbushi dy enët me ujë dhe iu dha dasmorëve me rradhë të pinin. Kur hyri në kullë u ul për disa caste mbi gjerdekun në qoshen e ndarë të saj. Grupe vashash dhe kalorës vinin dhe shkonin për të përshëndetur nusen, admironin bukurinë e saj. Në krah vazhdonin t’i qëndronin dy shoqërueset, njëra nga familja e saj, tjetra nga ajo e dhëndërrit, ndërsa Princi Muzaka i përzëmërt, i lumtur dhe i gëzuar gjendej mes luftëtarëve dhe të afërmëve. Mes shakave dhe haresë ata mundoheshin ta vinin në lojë atë. Erdhi casti i shumëpritur. Princi hoqi duvakun e Princeshës. Britma gazmore, vërshëllima dhe “urraaa” të forta ushtuan në tërë kështjellën. Më pas ai kapi nusen nga krahu dhe u drejtuan për te oda e pergatitur enkas për ta. Para se të hynin Muzaka hoqi shaminë e kuqe nga kësula dhe e hodhi te pragu i derës. Edhe Mamica hoqi atë nga beli dhe bëri të njëjtën gjë. Vashat e djemtë që këndonin rreth tyre u sulën kush t’i rrëmbente i pari.
* * *
Kur hynë në odë panë kalorësin e vogël, ulur në anë të krevatit të drunjtë. Duke buzëqeshur iu afruan fëmijës. Djali pa iu thënë asnjë fjalë hoqi kuvertën e krevatit., duke zbuluar kështu dy shpatat dhe rrobat e tyre kalorsiake. Sipas zakonit Princi lëvizi që aty ato. Kalorësi i vogël u rrukullis nja dy herë nëpër krevat.
-Trima si ty do të lindë Princesha!- i tha ai vogëlushit duke e përqafuar. Fëmija buzëqeshi dhe u largua.
Mbi vatrën e zjarrit të odës, në faqen e murit ishte gravura e emblemës së Principatës së Topiajve. Mamica e ndrojtur dëshironte që Muzaka të kthente shpinën, teksa ajo po hiqte rrobat e të vishte këmishën e natës qëndisur nga motra e saj enkas për natën e parë që do të flinte me Princin. Por ai u ul në anë të krevatit, hiqte rrobat e tij pa ia ndarë sytë Princeshës.
“Ka akoma dasmorë matanë këtij muri”-i pëshpëriti ajo atij.
”Ata nuk mund të na shohin…..”-i pëshpëriti ai duke buzëqeshur.
Si hoqi edhe pjesën tjetër të rrobave, Mamica veshi këmishën e natës dhe qëndronte në këmbë përfund krevatit. Princi palosi rrobat e tij të dasmës dhe i vuri në sëndyq. Princesha e skuqur nga ndrojtja largoi sytë menjëherë nga ai, kur e pa atë vetëm me të brendëshmet. Ajo mendoi se ai do të shtrihej në krevat me kurrizin kthyer nga ajo, por jo, ai u ul përsëri në anë të krevatit. Nguli sytë e tij në të sajat. Ndjehu trupin t’ia përshkonte vala e nxehtë. Muzaka psherëtiu ngadalë, gjatë e thellë. Nga aty ku ishte ulur ai zgjati dorën dhe mori të sajën në të tijën. Ngadalë ngriti këmishën e saj lart dhe ia hoqi atë. Më pas zbriti dorën poshtë dhe i hoqi të brendshmet. Kur ajo ishte krejtësisht e zhveshur, lëkura e saj e bardhë filloi të flakëronte. Ai u ngrit dhe vuri duart në belin e saj, i pëshpëriste në vesh:
“Kurrë nuk kam parë asgjë më të bukur!’
Por ai kalorësi e luftëtari trim, ishte po aq i ndrojtur dhe i turpshëm se mos dasmorët që vazhdonin akoma të lëviznin, bisedonin e këndonin, do të dëgjonin kërcitjet e krevatit të drunjtë. Kishte ende frikë, se kur të fillonte të prekte gruan e tij-Princeshën e tij- nuk do të ndalte më ! Muzaka i fryhu fort qiririt për ta shuar.U shtrinë të dy në krevat, në errësirën e odës, kryqëzun këmbët dhe pushtuan krahët. Trupi i tij mbuloi tërë trupin e saj. Mamica mbajti frymën dhe ndjehu pulsin t’i rrrihte fort. Princesha packa se errësirë, dallonte trupin e fuqishëm, gjërësinë e shpatullave dhe muskujt në gjoksin e tij. Filloi ta puthte ethshëm. Mamica e vështronte me dëshirë, dashuri dhe admirim. Ai ishte burri i saj. I dashuri !Njeriu që ajo e donte shumë. Shtrati ishte i gjerë dhe dysheku i butë, i mbushur me pendë zogjsh. Ndjehej zhaurima e shiut të lehtë, që sapo pat filluar dhe butësisht përkëdhelte parmakët e frëngjive të kullës. Tingujt e piklave të shiut ishin shumë më të buta se sa tik-taket e zemrës së saj dhe se flladi i butë në krahasim me stuhinë e zjarrtë brenda trupit të saj.Muzaka vazhdonte ta puthte e puthte, prekte gjoksin, luante me to dhe me gjuhë shijonte lëngun e tyre. I puthte qafën, gushën dhe më poshtë, përsëri gjokset. I morri ndër duar, i lëmonte fort, i merrte në gojë, derisa ajo shkrihej e tëra poshtë tij, nga dhimbja e kënaqësia. Ndjente nxehtësinë e trupit të saj.
“Imzot, të lutem….- bëlbëzoi ajo.
“Jo akoma e dashur….-ia kthehu ai me zërin e ulët intim e të dashur dhe vazhdoi të puthte poshtë trupin e saj, midis dy gjireve, kërthizën duke e bërë atë të dridhej. Përshkonte duart në mes të kofshëve dhe i lëmonte ato, herë lehtas, herë ia ndrydhte fort me gishtat, derisa i digjnin e ajo rënkonte nga dhimbja.
-Imzot,- foli ajo përsëri duke e cuar paksa zërin. Vazhdonte të dridhej. E paduruar! Ndërsa ai penetroi, Mamica vuri këmbët rrotull belit të tij, duke e marrë atë sa më afër .Ajo luante me kacurelat e gjoksit të tij lëeshtor, ndërsa ai merrte frymë thellë, ofshante dhe lëvizte përsëri…e përsëri…Princesha vuri buzët në gjoksin e tij dhe po e puthte, ofshante lehtas…. Dhe mundohej t’i përgjigjej ritmit të tij.Vazhduan ashtu për minuta të tëra.
“Oh zot, sa të dua,- i pëshpëriste ai dhe e puthte..
“Jam tëndja përgjithmonë në këtë shtrat, Imzot.Edhe unë të dua,- i tha ajo dhe ia mbështeti përsëri dorën në gjoks.Bashkuan buzët të dy. Mes puthjes së gjatë, shpërthyen të dy në ofshama dhe i shkëputën vetëm atëhere të përhumbur në zjarrin e dashurisë, thërritën emrin e njëri tjetrit. Ajo përhërë të parë e thërriti me emër;
“Mamica, Mamica, Princesha ime!-klithi ai emrin e saj.
Mes klithmës së kënaqësisë ranë në krahët e njëri tjetrit. Ndjehu djersët t’i lagnin barkun, këmbët dhe peshën e gjoksit mbi gjiret e saj. Qëndronin ashtu të ngjitur dhe shtrirë në errësirën e odës, me të nxehtit dhe peshën e trupit të tij… Ishte një moment i shëndrritshëm dhe i magjishëm. Vonë i zuri gjumi, me premtimin e jetës se:” Ajo do të ishte gruaja e tij përgjithmonë”.
* * *
Mamica u besonte shumë instikteve të saj. Të dy kishin shaluar kuajt jasht portës së kalasë. E bukur si peri, si jë zanë mali qëndronte mbi Dorinën dhe vështronte Dorin. Largoi sytë nga kali dhe i hodhi vështrimin Princit! Buzëqeshte, ndërsa përfytyronte natën e kaluar aty lart në errësirën e odës, ndër krahët e tij. Butësisht mbështeti dorën në zemër. Ndjehu rrahjet e saj.
-Nisemi,- dëgjoi zërin e tij. Tërhoqi frerët e Dorinës, goditi atë lehtas në bark me thembër dhe u nisën drejt Kalasë së Petrelës, aty ku do të jetonin paskëtaj…..
Nga Raimonda Moisiu
*Tregimi eshte vleresuar me cmimin “Petro Marko”, nga Revista Kuvendi Michigan, ne Ditet e Letersise Shqipe