Prishtine- E mërkurë, 31 dhjetor 2014/
Mirëmbrëma,
Kur të gjithë jemi mbledhur sonte me familjet dhe miqtë për të kremtuar këtë Natë të gjatë festive, dua t’ju uroj nga zemra – Gëzuar – shumë shëndet dhe shumë suksese; Gëzuar – me njerëzit Tuaj për një Vit të Ri, që shënon një fillim me mbarësi për gjithë shoqërinë.
Kjo është gjithmonë një kohë e shpresës, kur kremtojmë përmbylljen e një Viti dhe fillimin e një Viti tjetër, kur përmbledhim gjithë punën dhe rezultatet por kur gjithashtu shohim përpara drejt sfidave që na presin edhe si shoqëri edhe si shtet, me të cilat do të përballemi të gjithë me kurajo dhe përkushtim.
Kjo është koha kur e përmbyllim një vit që ka lënë aq shumë vështirësi, kur e kemi vënë në sprovë edhe durimin, edhe besimin, edhe shpresën tuaj për shtetin tuaj, për të cilin aq shumë kanë sakrifikuar dhe të cilin Ju e keni dashur më ndryshe. Një shtet me më shumë zhvillim dhe më shumë përparim, një shtet të demokratizuar, shtetin e të gjithë qytetarëve pa dallim. Dhe sado e gjatë të jetë rruga e reformave në shoqëri, sado të vështira dhe të dhimbshme të jenë ato, ne do t’i përballojmë me forcën, guximin dhe vullnetin tonë për ta ndërtuar shtetin e përparuar.
Është koha kur të gjithë së bashku duhet ta kthejmë besimin në vetvete dhe në shtetin që po ndërtojmë, siç kanë bërë gjenerata të tëra që kanë mbajtur gjallë shpirtin për një Kosovë ndryshe, një tokë të premtuar për qytetarët e saj, në të cilën do të gjejnë prehjen edhe familjet që për mbi 15 vjet vazhdojnë të kërkojnë më të dashurit e tyre, të zhdukur gjatë kohës së luftës.
Dhe sonte, kur të gjithë do të festojmë me familjet tona, le ta shohim një vit të ri me më shumë shpresë, me më shumë dashuri për vendin dhe më shumë punë për të sendërtuar ëndrrën e të gjithëve për Kosovën – shtetin e së drejtës dhe shtetin e të barabartëve.
Gëzuar për shumë mot!
Archives for December 2014
Mesazhi i Presidentit të Republikës, Sh.T.Z Bujar Nishani me rastin e Vitit të Ri 2015
Tirane- 31 dhjetor 2014/
Të dashur qytetarë të vendit tim, bashkëkombas, brenda dhe jashtë Shqipërisë!
Motra e vëllezër!
Nata tradicionale e urimeve më të përzemërta sonte na bashkon të gjithëve!
Po troket Viti i Ri dhe në cilësinë e Presidentit të Republikës, për të tretën herë, kam privilegjin e nderin t’ju përcjell urimet e mia më të ndjera, më të sinqerta për një Vit të Ri sa më afër aspiratave tuaja!
Gëzuar të gjithëve!
Gëzuar çdo qytetari shqiptar brenda dhe jashtë vendit!
Gëzuar çdo bashkëkombasi!
Gëzuar çdokujt që sonte është mik në tokën shqiptare, prania juaj na e stolis këtë natë!
Gëzuar gjithë trupit diplomatik që shërben në Shqipëri!
Paçi gjithmonë dashuri, lumturi, harmoni e shëndet në jetën tuaj: është urimi im në këtë vigjilje të ndërrimit të viteve të dashur miq.
Magjia e kësaj feste ndihet më fort tek fëmijët të cilët me ëndrrat, dëshirat e tyre plazmojnë standardet e së nesërmes, ndaj u shpreh atyre urimet më të dashura që jeta e tyre të jetë sa më e begatë.
Një shoqëri që rrit mirë fëmijët e saj përcakton që në atë moment të ardhmen e vet.
Vëllezër e motra,
Vendi ynë, ka ende shumë njerëz që për arsye të ndryshme gjenden në vështirësi shpirtërore e materiale; ndaj më shumë se kurrë, sonte, jam pranë tyre e solidar me ta!
Të moshuarve, prindërve që sonte nuk i kanë pranë bijtë e tyre, fëmijëve jetim, personave me aftësi të kufizuar, atyre që këtë natë e kalojnë në spitale, të papunëve, ju uroj një vit më të mirë duke thirrur vëmendjen e institucioneve që të jetë vërtetë i tillë.
Impenjimi i të gjithëve mund t’i zvogëlojë problemet dhe mund të rrisë zgjidhjet duke shtuar sigurinë dhe mirëqenien.
Zhvillimet tona na kanë mësuar tashmë që këtë natë ta kalojmë me telefonin pranë, me skype apo facebook, sepse shumë nga familjarët tanë e festojnë këtë natë të bukur në vende të ndryshme të botës, ku jetojnë, punojnë dhe studiojnë me dinjitet e sakrifica prej vitesh.
Ne u themi atyre Shqipëria ju pret dhe ju uron nga zemra një Vit të Ri të lumtur. Ne jemi një e të pandarë!
Si Komandant i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura, një urim të veçantë e kam për të gjithë ushtarakët tanë dhe familjet e tyre. Nga mot Gëzuar!
Me kontributin e tyre përkrah aleatëve, atje ku sfidat dhe vështirësitë janë të shumta po dëshmojnë se janë rojtarë të denjë të paqes, lirisë dhe sigurisë, anëtarë seriozë të NATO-s, por edhe një forcë me kontribut të vyer në çështje të mbrojtjes civile brenda vendit!
Urimit të këtij çasti të bukur i shtoj edhe mirënjohjen time për të gjithë ata që sonte janë në punë, kam parasysh forcat e rendit, personelin mjekësor, punonjësit e institucioneve të ndryshme, gazetarët në terren e shumë të tjerë. Ju faleminderit për sakrificën tuaj!
Vëllezër e motra,
Viti 2014 ishte një vit domethënës për vendin tonë, por ajo që spikat më shumë është marrja e statusit të vendit kandidat për në Bashkimin Evropian.
Vëmendjes së Evropës ndaj Shqipërisë, e cila kurrë nuk ka qenë kaq e madhe përgjatë historisë, i përgjigjet dëshira e shqiptarëve për t’u integruar aty, por e tillë dhe me standardet demokratike duhet të jetë edhe sjellja e politikës shqiptare.
Uroj që gjatë këtij viti të rikthehet dialogu i munguar duke rikthyer filozofinë e bashkëpunimit dhe jo të përjashtimit, duke bërë që parlamenti të shndërrohet në zërin e të gjithëve e jo vetëm të një pjese, nga i cili të miratohen reforma themelore, të vërteta, moderne e afatgjata, produkt i vullnetit të përbashkët.
Gëzuar dhe një vit të suksesshëm për politikanët dhe politikën shqiptare, vendimmarrja e të cilëve na përket e prek të gjithë.
Ngjarje e një rëndësie historike për ne ishte vizita e Papa Françeskut në shtatorin e këtij viti që po lëmë pas.
Afria dhe mesazhet e Tij për Shqipërinë, konsideratat për harmoninë, paqen, dashurinë e shquajnë kuptimin e tyre këtë natë të bekuar më shumë se çdo herë duke na dhënë shpresë e optimizëm për të ardhmen, solidaritet si shtet e komb në udhëtimin tonë integrues drejt atdheut të përbashkët, Evropës.
Të dashur vëllezër e motra,
Të gjithë ne duhet të bashkojmë vullnetet, të shtojmë energjitë dhe përcaktojmë dëshirat tona më të spikatura, për një Vit të Ri më të mirë e të suksesshëm.
E kemi mundësinë, nuk mungon inteligjenca dhe virtytet për të ndërtuar një shoqëri më demokratike, me kohezion më të madh politik e social, në paqe e harmoni siç e kemi traditë, për sot e nesër, për fëmijët tanë, për vete dhe brezat duke synuar dhe projektuar me vetëdije vendin tonë në bashkësinë e familjes evropiane.
Së bashku me familjen time, ju urojmë Gëzuar!
Zoti e bekoftë Shqipërinë e shqiptarët!
Kur “Zëri i Rinisë Shqiptare në Mërgim” kujtotonte me madhështi në Nju Jork, At Gjergj Fishtën
“Ai është Homeri shqiptar, një poet nga më të mëdhenjt딓Fishta asht nji Homer shqiptar. Ai nuk asht vetëm nji poet i madh kombëtar. Ai asht nga ma të mëdhajt në botë. E randsishme asht që ai të njihet prej saj”. – ka thenë At Zef Valentini/
Nga Beqir SINA, New York/
BRONX NEW YORK : Në numërin e saj të fillim vitit 1991 – revista “Koha Jonë”(Koha e Jonë nr 1-2-3 vjeti XXX Janar-Shkurt-Mars 1991) organ i Partisë Bashkimi Demokrat Shqiptar , që vepronte atë kohë në mërgim – në shkrimin me titull “Kur Inteligjenca i printe kombit.”, shkruan për atë se si përkujtohej Fishta në pervjetorin e 50 të vdekjes – së tij – New Jork, në 1991.
Në faqen ballore, kjo revistë ka ka të botuar, simbas materialeve arkivore- pra 23 vjet më parë, një shkrim shoqëruar edhe me një fotografi nga Seminari letrar në kujtim të poetit tonë të madh kombëtar At Gjergj Fishtës, ku në diçitur e saj janë edhe katër figura të njohura kombëtare, të cilat e udhëhoqën atë seminar si: Profesor Arshi Pipa, Don Rrok Mirdita, At Daniel Gjeçaj dhe Anton Çeta.
Më tej në shkrimin e saj – revista njoftonte se më datën 2 Fruer(shkurt) 1991, në Universitetin e Fordhamit, Bronx New York, është mbajtë një seminar letrar, në të cilin është përkujtuar me madhështi, poeti kombëtar At Gjergj Fishta. Mirrnin pjesë shkruan kjo revistë edhe një numër i konsiderueshëm bashkëatdhetarësh, dashamir të kulturës dhe letersisë, si dhe Amerikan që interesoheshin për historinë e vendit t’onë.
Në këtë seminar, sipas revistës periodike të asaj kohe ” Koha Jonë” një nga pioneret e shtypit të mërgatës shqiptare – thuhet se kan folë edhe personalitete ma të shqueme të kulturës dhe letersisë shqipe, njohës dhe studiusa të veprave gjeniale të Fishtës, poetit ma të madh Shqiptar.
Ndër këta kjo revistë ka dalluar : At Daniel Gjecaj, kryekaplan i katholikve Shqiptar jasht Atdheut, me detyrë pranë Selisë së Shejtë, i ardhur për këtë përkujtimore posaçërisht nga Roma. Kurse, nga Kosova bëhej e ditur se kishin marrë pjesë profesorët e Universitetit të Prishtinës z. Anton Çeta, Abdulla Karjadiu, Angjell Sedaj, dhe Anton Berisha. Kurse, nga Universiteti i Minnesota, profesor Arshi Pipa.
Kjo revistë dinjitoze nënvizon se” të gjith, në atë seminar model për nga mënyra e organizmit të saj -paraqitën kumtesa të hollësishme, dhe shumë të çmueshme, mbi jetën dhe veprat e poetit, të cilat shpeshherë, thotë ajo, u ndërprenë nga duartrokitje të gjata, gja që provonte pa dyshim, kënaqësinë e ndegjuesve të pranishëm, me njohjen e thellë të këtyne veprave, nga ligjeruesit e rastit”.
Seminarin – simbas saj e organizuen një grup të rinjësh energjik, nga organizata “Zëri i Rinisë Shqiptare në Mërgim”. Këta, të paisun me cilësi organizative të pame rralë në radhët e kominitetit shqiptarë të Amerikës, banë të mundun, arritjen e një suksesi të plotë, i cili me siguri shkruan “Koha Jonë” në mërgim, pasurojë dhe flladiti zemrate të gjithë atyne pjesëmarrësve, që interesoheshin për njohuri të dorës së parë, dhe të gjithanëshme historike, mbi jetën dhe veprat e At Gjergj Fishtës.
Revista e mergimtarëve shqiptarë “Koha Jonë”, nuk le pa permendur edhe komisionin organizues i cili shkruan ajo përbëhej nga z. Gjovalin Nikevi, Paulin, Mrnaçaj, Luan Gashi, Halil Lita, Vasel Camaj, Nikoll Pjetri, dhe Pjetër Mrnaçaj.
Ndërsa për kryesues të këtij seminari, shkruan kjo revistë ata kishin zgjedhur njërin nga veteranët e veprave kulturale të Shqiptarëve të Amerikës, Dr. Hamdi Oruçin.
“Ky, shkruante “Koha Jonë” me zotësi dhe eksperiencë shumëvjeçare, drejtoj punimet e seminarit, në një mënyrë dinjitoze, të drejtë dhe autoritative, që kërkonte karakteri i nalt akademik” Ndërsa të diellën një ditë mbas seminarit të mbajtur në Frodham University (3 Fruer 1991) në Kishën Katolike Shqiptare “Zoja e Shkodrës” u mbajt një takim tjetër përkujtiomr me të gjithë të ftuarit e saj.
Shkrimtari dhe studiuesi i njohur Klajd Kapinova – ka shkruar për kët ngjarje të madhe se :” Me këtë rast Kisha e re, qendroi për shumë orë e hapur, për vizitorët e shumtë shqiptarë e amerikanë. Në një nga sallat e bukura të ambienteve të brendshme të Kishës, u mbajt programi i rastit dhe u shtrua darka madhështore, përgatitur nga Këshilli i Kishës dhe komisioni i formuara për mbajtjen e këtij seminari”.
Pra, kështu u kujtua në mërgatën shqiptare të Amerikës, prej të gjithë atyre që luftuan për trinomin Komb – Atdhe dhe Fe , Gjergj Fishta, (1871-1940) i cili është një krijues madhështor jo vetëm për letërsinë shqipe, por është edhe një personalitet tejet i dalluar për shumë segmente të jetës sonë kombëtare. Ai është i pari shqiptarë i propozuar për Çmimin Nobel për letërsi.
Dhe, nuk është tepruar edhe kur atë e kan krahasuar me Homerin, apo Danten, sepse për letërsinë dhe kulturën tonë kombëtare, Gjergj Fishta na paraqitet edhe si Homer edhe si Dante, pse jo edhe si Gëte e Shiler. Nga do të studiohet poezia e tij, arrijmë në përfundim se angazhimi i Fishtës për kombin, kulturën, për shqiptarin e Shqipërinë e kohës ishte preokupim mbi të gjitha preokupimet. Duke qenë krijues me një kredo origjinale, një mendje erudite, një burrë i zakonit, një prift i devotshëm, i cili kishte gjetur strehë në nderin, besën dhe cilësitë morale të jetës tipike, patriarkale shqiptare,
Fishta për asnjë moment nuk iu nda fatit të kombit e Atdheut, as atëherë kur e trimëroi dhe e lavdëroi, as atëherë kur e kritikoi dhe e satirizoi. Fishta, Mjeda, Naimi, Çajupi, Asdreni, Migjeni, Noli – Konica, dhe bashkëkohësit e tij – fatin e tyre jetësor e kishin lidhur me fatin e shqiptarit, që po kolovitej në katrahurën e madhe njerëzore, me fatin e Atdheut, të cilin po e kafshonin, po e ndanin dhe po e bënin copë-copë fqinjët grabitqarë me bekimin e Evropës dhe Rusisë, dhe po e priste sundimi barbar i komunizmit të Enver Hoxhës, i cili, edhe eshtrat këtij njeriu të madh ia hodhi në Bunë.
“Ai është Homeri shqiptar, një poet nga më të mëdhenjt딓Fishta asht nji Homer shqiptar. Ai nuk asht vetëm nji poet i madh kombëtar. Ai asht nga ma të mëdhajt në botë. E randsishme asht që ai të njihet prej saj”. – ka thenë At Zef Valentini
(Revista “KOHA E JONË”, ka qenë fletë mendimesh dhe opinjonesh të Lira ndërsa nga viti 1968 ishte E Përkohshme Kulturore Politike Shoqënore, organ i Partisë Bashkimi Demokrat Shqiptar që vepronte në mërgim. Numri i parë i saj doli në Firence (Itali) në muajin maj të vitit 1962, ndërkohë më pas në vitet 1974-1992, ajo do të shënonte sivend botimi Parisin (Francë), një mënyrë kjo për t’iu fshehur sigurimit të dyfishtë të UDB-së jugosllave dhe sigurimit komunist të Enver Hoxhës, sepse revista në të vërtetë është botuar vetëm në Firence. Botues i revistës ishte Isa Ndreu, nipi i Elez Isuf Ndreut (1861-1924), dhe administrator dhe redaktor i saj ishte Lec Shllaku, që të dy ish-studentë të “Normales” së Elbasanit).
Kosova me 2014 dhe imazhi i shtetit të ri në instancat ndërkombëtare
Nga Jeton Kelmendi, Bruksel/
Njëra nga çështjet më të rëndësishme për një vend në epikën e globalizmit është imazhi që ka në arenën ndërkombëtar, madje kjo çështje vlen edhe për vendet më me ndikim në botë. Tani kur ka nevojë për një imazh të mirë, ta zëmë një vend si SHBA, që është edhe vendi më i fuqishëm dhe më me ndikim në botë, sa është e rëndësishme për një shtet të ri, i cili akoma nuk e ka bërë një dekadë të funksionimit si shtet i pavarur, siç është Kosova. Imazhi me fjalë tjera do të thotë përshtypja e tjerëve për ty, e qe në ketë rast vlen: përshtypja e qytetarëve dhe qarqeve diplomatike të vendeve të ndryshme për Republikën e Kosovës. E meqenëse kjo na qenka punë goxha me rendësi, atëherë shtrohet pyetja se kush deri me sot është marrë me ketë punë? Ndoshta të merr disa sekonda por jo edhe një minutë të plotë ti japësh përgjigje kujtdo që ta bënë ketë pyetje. Pra, thjeshtë çoje mendjen nga kreu i shtetit, pastaj qeveria dhe institucionet tjera relevante dhe varësisht nga personi që jep përgjigje dhe shpejtësia e tij apo saj në të menduar, përgjigja vjen vet, prej njëzet deri në dyzet e pesë sekonda, pra asnjëri nga institucionet e shtetit të ri nuk ka punuar që Kosova të ketë imazh të mirë. E kur mendon se nuk ka punuar kush mirë nga këta persona qe në vend njihen si ‘bosat me xhipa të zi’, pra qe të mund ti thuhet puna e mbarë, është vërtet shqetësuese, mirëpo çka mund të thuhet kur i shtohet fakti se shumë nga institucionet e vendit, madje edhe vet shefat e këtyre institucioneve jo se vetëm nuk punuan mbarë, por jo pakë nga ta bënë edhe punë të pista dhe vepruan tërësisht kundër ligjit dhe drejtësisë.
Viti 2014 ishte një vit përplot me ngjarje për vendin, por duke veçuar disa nga to mund të dalim tek imazhi i vërtetë i Kosovës në mediet dhe qarqet ndërkombëtare. Fillimisht drejtësia, si njëri nga sektorët më të dobët se funksionuari, dha disa dënime, ku zyrtarët ndryshëm qeveritar dhe komunal u vunë ose pas grilave ose nën hetime, por ndodhi që këta persona ti udhëheqin institucionet të dënuar ose duke u gjykuar nga burgu. He, çudia më e madhe tek ne zgjatë tri ditë thoshte populli, dhe kjo tani edhe po shihet. Duke pasur probleme me drejtësinë shumë nga ta edhe fitojnë në zgjedhjet e mbajtura elektorale, madje dalin edhe më të fuqishëm. Kjo pra është një pikë në imazhin e shtetit të ri. Partia që qeverisi për dy mandate dhe e cila parti kryeson në listat e shkelësve të ligjit, arriti serish të dalë e para pas zgjedhjeve të mbajtura në mes të viti që po lëmë pas! Ka disa vite që thuhet, madje edhe nga zëra të fuqishëm ndërkombëtar, se Kosova është rast ‘Sue Gereris’, pra kurë bëhet fjalë për precedentin që mund të shkaktojë Kosova në vende të ndryshme të Botës, por kjo në fakt po del të jetë e vërtet edhe në shumë aspekte tjera. Pas përfundimit të zgjedhjeve, u bashkuan partitë: e dyta, e treta, e katërta dhe e pesta, duke e pamundësuar formimin e institucioneve. Nëse në demokraci vendosë shumica, këto parti krijuan shumicën bindëse ne Kuvendin e Republikës, sidomos kur dihet se me Kushtetutë, minoritetet i bashkohen koalicionit të shumicës, prandaj edhe arritën ta kenë shumicën absolute në Kuvend, mirëpo parti e parë që kishte vetëm 36 ulëse, e quante vetën shumicë, ndërsa koalicionin prej mbi 80 deputetëve e quante opozitë! E kjo pra është demokracia dhe kështu kaloj mbi gjysmë viti, ku qeveria në detyrë nënshtroj marrëveshje dhe kontrata sikur të ishte qeveri e dalë nga votat e qytetarëve, sa për ilustrim kontratën për autoudhën Prishtinë-Shkup. Organi më i lartë për interpretimin e kushtetutës, Gjykata Kushtetuese e Kosovës, rrëzoj, zgjedhjen e Isa Mustafës për Kryetar të Kuvendit, madje përveç kësaj ajo i dha të drejtë ekskluzive të tallet me 120 deputetë, sa ka Kuvendi, një zonje që e udhëhiqte, vetëm pse ishte më e moshuara. Kjo zonjë, që deri sivjet quhej Flora Brovina, e tani shumë e thërrasin Fauna Brovina, nuk lejoj as mbajtjen e seancës parlamentare, për disa kohë, kuptohet duke shkelur tmerrshëm ligjin, kushtetutën, por edhe duke i shërbyer vendit qe sa më shumë t’ia nxijë imazhin edhe ashtu të dobët që ka. Edhe ky një shembull eklatant, që fletë për demokracinë në vend, madje edhe për funksionimin e institucioneve të pavarura, që është alfa dhe omega për demokracinë e një vendi. Kosova sivjet ishte një vend dëshirash për dikë dikë, iluzionesh, marifetesh, emigrimeve e shumë çka tjetër. Një politikan që nuk ka shifër dyshifrore nga zgjedhjet, me çdo kusht deshi të bëhej kryeministër, madje e prishi Bllokun e partive të koalicionit pas-zgjedhor, Presidentja e vendit, një person që kurrë as në ëndërr se kishte parë at post, jo se vetëm nuk dinë ta luaj rolin që ja jep kushtetuta, por ajo u bë një zëdhënëse e fortë e partisë, e cila me pazare të natës e kishte sjellë në at karrige. Kësi soji, Atifete Jahjaga, presidente kukull, që disa edhe po e thërrasin Marifete Jahjaga, sigurisht për marifetet e saj që i ka bërë nga pozita e saj në krye të shtetit, i shërbeu me shumë zell vendit për të keq. Ajo i priu bllokadës disa mujore duke e bartur çështjen e saj tek Gjykata Kushtetuese dhe kreu i saj Enver Hasani, një person i njohur si shumë destruktiv dhe i dyshimtë për shkollimin e tij, por edhe për shkatërrimin e Universitetit të Prishtinës sa ishte Rektor. Nga ana tjetër ky far qytetari i paskrupullt, Enver Hasani edhe kur nuk kishte të drejtë të deklarohej për çështjet politike, lidhur me gjykatën e kapur nga një grup i caktuar i një partie politike dhe para-politike, deklarohej dhe u bë njëfarë “babe”, i cili i mësonte politikanët dhe deputetët se çka duheshin ndërmarrë… Ky pra është imazhi dhe këto janë të vërtetat e Kosovës gjatë vitit 2014, por fundviti solli formimin e institucioneve, pasi qe dy partitë më të mëdha u detyruan të bëjnë koalicion. Qeveria edhe ashtu e madhe me shumë ministri dhe zëvendës ministra, u rrit dhe tani ka 20 ministri, e pritet qe edhe nja dy autobusë militant të bëhen zëvendës ministra, s’ka lidhje edhe pse nuk janë profesionist në asnjë fushë, fundja edhe ministrat, disa prej tyre ashtu janë. Episodet e këtij serjali vazhdojnë: Sindikatat e Bashkuara kërkojnë rritje pagash prej 25 përqind, ashtu siç u kishte premtuar Hashim Thaçi, gjatë fushatës. Të ashtuquajtur veteran të luftës, një grup profiterësh kërkojnë nga Rektori qe ti regjistroj me automatizëm një mijë student, si fëmijë të kategorive të dala nga lufta e UÇK-së. Mediet nxorën se disa nga ta ishin regjistruar edhe më herët si fëmijë dëshmorësh, por në fakt prindërit i kishin mirë dhe shëndosh. Kështu pra po bëjnë njerëzit e Kosovës tonë, pastaj disa që dorën në zemër, më shumë nga zhgënjimi se sa nga varfëria, po ikin nëpër Serbi dhe po dalin ilegalisht nëpër vendet e Bashkimit Evropian. Ti përmbledhësh krejt bëmat e vitit është e pamundur, por ajo që i vë kapak për të keq është zgjedhja e njeriut të nëntokës në krye të Kuvendit të Kosovës, madje ajo më e pabesueshmja ndodhi, LDK e votoj ketë person?! Nga ana e tjetër partia e tretë për nga fuqia politike në vend, Vetëvendosje vazhdon ta qeveris Kryeqytetin në mënyrën e vet Qegevarqe dhe këtij subjekti dhe kreut të Prishtinës, jo se nuk i bije në mend se Kosova ka një burrë që është më meritori për lirinë dhe formimin e shtetit, pra Ibrahim Rugova, por nuk e sheh të arsyeshme madje as statujën e tij në qendër të Prishtinës ta nderoj, thjeshtë për këta njerëz, Presidenti Rugova nuk paska ekzistuar kurrë. Me një fjali të thjeshtë, kjo është Kosova jonë dhe ky është imazhi i vendit tim. Zoti na bëftë më të mirë, e pastaj e bëjmë edhe imazhin më të mirë. 30.12.2014/
MERR FUND MASHTRIMI 47 VJEÇAR PER NUMURIN E DESHMOREVE
Për ata që mohuan dhe harruan/
Publikohet për herë të parë, zyrtarisht, numuri i dëshmorëve, prej 6904, të rënë gjatë
Lëvizjes Antifashiste 1939 – 1944/
Nga Enver Lepenica/
Në vitin 2012, në kuadër të 100 vjetorit të shpalljes së Pavarësisë Kombëtare, Ministria e Mbrojtjes, nën kujdesin e ministrit Arben Imami, botoi librin “Dëshmorët e Atdheut”, “Real-Stamp”, Tiranë 2012. Autorët e librit janë: Kolonel Prof. Asoc. Dr. Zaho Golemi dhe Nënkolonel (R) Prof. Asoc. Dr. Bernard Zotaj dhe Alida Vrioni, kjo e fundit si duket emëruar për të prishur syrin e keq!
Në këtë libër, janë publikuar të gjith dëshmorët e Atdheut të tre periudhave: 28 nëntor 1912 deri më 7 prill 1939, 7 prill 1939 deri më 31 dhjetor 1944 dhe të periudhës nga 1 janar 1945 deri ditët e sotme, të ndarë sipas qarqeve të vendit.
Dëshmorët e Atdheut janë identifikuar me emrin, atësinë dhe mbiemrin, datëlindjen, vendlindjen si dhe datën dhe vendin ku kanë rënë dëshmor.
Sipas këtij libri, janë evidentuar mbi bazën e dokumentave, dëshmorët sipas qarqeve të vendit: Berati 570 dëshmorë, Dibra 252, Durrësi 138, Elbasani 451, Fieri 886, Gjirokastra 1077, Korça 1058, Kukësi 210, Lezha 38, Shkodra 180, Tirana 506, Vlora 1424 dëshmorë. Shuma e përthishme, për të gjith Republikën arrin në 6790 dëshmorë, që po t`u shtojmë këtyre edhe dëshmorët me kombësi italiane të botuar në këtë libër, 114 dëshmorë, shuma gjithësej shkon në 6904 dëshmorë, dhe jo 28 mijë dëshmorë si na paskan mashtruar komunistët për 47 vjet me radhë dhe që këtë mashtrim u munduan ta mbronin edhe gjatë këtyre 24 vjetëve në liri me anë të propogandës në gazetat e tyre “Borba”, “Pravda”, “Zhemin Zhibao etj.
Rëndësia e këtij libri qëndron në faktin se për herë të parë gjatë 100 vjetëve të Shtetit shqiptar, evidentohen Dëshmorët e Atdheut, ata që janë mburrja dhe lavdia e kombit tonë, ata përpara së cilëve duhet të përulemi përjetësisht me nderim, sepse ata e bënë Shqipërinë që gëzojmë ne sot dhe na dhanë nder e lavdi në botë.
Nga ana tjetër për herë të parë shqiptarët mësojnë të vërtetën historike mbi numurin e dëshmorëve të rënë gjatë Lëvizjes Antifashiste. Pra nuk janë 28 mijë dëshmorë aq sa na kanë mashtruar komunistët për 47 vjet, por vetëm 6904 dëshmorë. Në se shifrës prej 6904 dëshmorë, të renë gjatë Lëvizjes Antifashiste, u shtojmë edhe dëshmorët e periudhave 1912 – 7 prill 1939 dhe nga 1 janari 1945 deri në ditët tona numuri i dëshmorëve shkon afro 10 mijë vetë.
Kështu që, ky botim i jep fund diskutimit që është bërë vazhdimisht pas vitit 1990, dhe provon në mënyrë përfundimtare atë fakt që shumë historianë, studjues, publiçist etj., kishin parashtruar para publikut se numuri prej 28 mijë dëshmorëve është thjesht një mashtrim dhe propogandë bajate komuniste e se numuri dëshmorëve në fakt nuk e kalon shifrën 7000 vetë.
Për të gjitha këto arsye botimi këtij libri ishte i mirëpritur dhe i dëshëruar nga i gjithë populli, i cili duhet të di dhe të njohë historinë e tij të vërtetë.
Dëshmorët janë siç thotë kënga popullore: Vitet tutje, juve t`hu.
Harresë, pa dituri, apo luftë klasash e Bernard Zotaj-t?!
E mora këtë libër dhe e hapa tek vendlindja ime, Vlora dhe Lepenica, që i ka dhënë Atdheut më shumë dëshmorë se çdo qark tjetër, duke u renditur në vendin e parë, si qark dhe si rreth.
Po ndërsa kërkoja ne fshatin e origjinës Lepenicë, nuk e gjeta emërin e kryedëshmorit Hysni Lepenica. Ndonjë gabim thash me vete, dhe për të provuar këtë, u mundova të gjej emërat e dëshmorëve ët tjerë, që ranë bashkë me Hysni Lepenicën në luftë kundër fashizmit italin, në Grehot të Gjirokastrës, më 14 shtator 1943. Por nuk gjeta asnjë nga emrat e 33 dëshmorëve të rënë në këtë betejë!
Kujtesa ime u kthye shumë vite më pas, që nga viti 1992, kur Hysni Lepenica u shpall Dëshmor i Atdheut, u jam përgjegjur shumë herë pleqëve të skerozuar të Enver Hoxhës të cilët kërkuan përpara organeve të larta të shtetit t`i hiqej titulli dëshmor Hysni Lepenicës, si ballist!!!
Heqja e pa justifikuar, e emrave të 33 dëshmorëve ballistë nga lista e dëshmorëve të Atdheut, më ktheu edhe një herë në atë kohë dhe më nxiti të denoncoj publikisht, këtë akt të pa moralshëm, si dhe t`i përgjigjem njerit prej botuesve e këtij libri i cili me buzëqeshje për “injorancën” time më deklaroi: “Hysni Lepenica nuk është dëshmor i Atdheut… “ Arsyetimet e më tejshme po ja lë ndërgjegjies së bashkëbiseduesit tim.
Fakti që, autori këtij shkrimi, është historiani i vetëm i Hysni Lepenicës, vepër e vlerësuar nga Prof. dr. Beqir Meta, akademist, Prof. dr. Hysni Myzyri, redaktor i Historisë së Shqipërisë, Prof. dr. Muharrem Dezhgiu, në Institutin e Historisë, duhet ta bënte bashkbiseduesin tim që të më pyeste mua dhe jo të më jepte mësime.
Është pikërisht kjo vepër që është vlerësuar dhe është marrë për bazë në të gjitha fushat e dijes dhe për pasojë Hysni Lepenica ka zënë vendin e meritur në Historinë e Shqipërisë. Mbi bazën e kësaj vepre Hysni Lepenica ka marrë me të drejtë vlerësimet më të larta që jepen në Republikën e Shqipërisë, pavarësisht nga mosmirënjohja primitive dhe e pamoralëshme e disa njerëzve dhe segmenteve të shtetit, ndaj autorit të kësaj vepre.
Për më shumë, për patriotizmin e Hysni Lepenicës, do t`u rekomandoja lexuesve, ndërmjet të tjerave, veprën e Prof. Paskal Milos “Shqiptarët në Luftën e Dytë Botërore”, botuar këtë vit.
Faktet botërisht të njohura nuk ka nevoj të provohen, thuhet në një nga parimet themelore të drejtësisë. Kështu psh., kur themi Parti Komuniste nuk ka nevoj të provohet se është në fakt një Parti Terroriste, sepse është fak botërisht i njohur.
Pra edhe qënia dëshmor e Hysni Lepenicës, është fakt botërisht i njohur, dhe nuk ka nevoj të provohet nga ana ime, por jemi të detyruar të bëjmë këtë për lexuesin e gjerë.
Me vendim të Këshillit të Ministrave nr. 423 datë 23.9.1992, regjistruar në protokollin e Këshillit të Ministarve, nr. 2366/1 datë 24.9.1992, 33 të rënët, në Grehot të Gjirokastrës, më 14 shtetaor të vitit 1943, janë shpallur dëshmor të Atdheut. (Shih bashkangjitur, faksimilen e vendimit) Sipas dispozitave ligjore në fuqi Komisioni Shtetëror në Ministrinë e Mbrojtjes, lexuesi duhet të verë re: Komision Shtetëror në Ministrinë e Mbrojtjes, ka paisur me Çertifikatën e Dëshmorit të 33 pasardhësit e këtyre dëshmorëve, të cilët edhe janë trajtuar financiarisht, si të gjith pasardhësit e dëshmorëve të tjerë të Atdheut.
Qënia dëshmor e të rënëve në Grehot, u hap përsëri publikisht në vitin 2003, nga pleqtë e sklerozuar të Enver Hoxhës, me gjithëse lëvizin me uturak nën vete, patën fuqi të ndërmernin një aksion me goditje të përqëndruar për t`i hequr titullin e dëshmorit Hysni Lepenicës, sepse ishte ballist!
Vullnetarëve të Enverit, iu përgjegj Organizata e Bashkuar e Veteranëve të Luftës, autorë të tjerë në shtypin e përditshëm, si dhe nga autori i këtij shkrimi.(Shih për më shumë: Gazetën “55”, datë 2 deri 9 korrik 2003, si edhe shumë artikuj të tjerë në shtypin e ditës)
Për këto arsye dhe shumë të tjera, autori i librit Bernard Zotaj, nuk duhet të kishte arritur deri këtu, të hiqte nga lista e dëshmorëve, 33 bij të kësaj toke, që ranë për lirinë e Atdheut tonë të përbashkët. Bernard Zotaj, më mirë se të gjith të tjerët, e di, se 33 të rënët në Grehot janë shpallur dëshmorë, e di, si bir i asaj krahine, e di, si historian i Zonës së Parë Operative Vlorë Gjirokastër, e di, si botues i disa librave me armiq e tradhëtaë, e di, si vjelës i kujtimeve të komunistëve smokthinjotë, të denoncuar për krime të shumta, nga fshatarët e tyre, së fundi, e di, edhe njohës i historisë së Ballit Kombëtar, sidomos i “armiqve të popullit”, të asaj krahine.
Ky person është gjithashtu në dijeni të plotë të përpjekjeve që janë bërë për t`i hequr titullin e Dëshmorit të Atdheut, Hysni Lepenicës, disa thonë edhe si frymëzuesi i këtyre mbetjeve.
Nga ana tjetër Barnard Zotaj, pavarësisht nga bindjet e tij politike, ishte nëpunës i shtetit dhe aq më shumë oficer, dhe si i tillë duhet të respektote vendimet e qeverisë së vendit të tij, aq më tepër ato vendime për të cilat ai paguhet që t`i njohë, e që ti di, dhe në fund mosnjohja nuk e shkarkon nga përgjegjësia.
Frederik Shiler ka thënë se “Njeriu me veprën e tij fotografon veten”, kështu, me këtë veprim Bernard Zotaj, ka fotografuar veten e tij se është në anën e atyre pleqëve të sklerozuar, vullnetarë të Enverit që u përpoqën gjatë 24 vjetëve, më kot, tu heqin titullin e dëshmorit 33 të rënëve në betejën e Grehotit, më 14 shtetor 1943.
Historia duhet shikuar si një mjet që nxjerr gabimet e brezave ose bën vlerësimin e tyre dhe JO si mjet që mbron falsifikimet dhe krimet e djeshme.
Një vrejtje e fundit për autorët, jo pa rëndësi. Autorët duhet të kishin paraqitur në libër edhe listën emrore të 45 bijëve të lavdishëm të popullit anglez, që nga ushtari e nënoficeri deri tek nënkolonel A.F.C.Nikols, majori G.E.Lejzëll, kapiten G.A.Pasnos, kapiten G.B.Dherëv që ranë në tokën shqiptare për lirinë e këtij populli. Vetëm populli anglez, ndihmoi shqiptarët në Luftën e Dytë Botërore. As rusët dhe as jugosllavët nuk dhanë asnjë ndihmë për popullin tonë në atë kohë të vështirë.
Këta dëshmorë, që ranë për lirinë tonë, nuk u njohën zyrtarisht nga banda terroriste e Enver Hoxhës dhe Hysni Kapos, duke shmangur kështu “rrezikun anglo-amerika”!!! Po autorët e librit ç`farë rreziku shmangën, duke mos i renditur në listën e dëshmorëve të atdheut tonë? Por fakti i vërtetë historik, i njohur botërisht, është se ata derdhën gjakun e tyre të lavdishem për lirinë popullin tonë, prandaj ata edhe në formë shënimi duhet të përfshiheshin në këtë libër. (Shih për më shumë: Enver Memishaj – Lepenica “Pseudonime të përdorura gjat Lëvizjs Antifashiste 1939 – 1944”, Geer, Tiranë 2005)
***
Për mua është detyrë dhe nder që të mbroj të vërtetën historike, për një patriot të shquar, për një dëshmor të Atdheut, për një personalitet të vlerësuar “Nder i Kombit”, duke hedhur posht shpifjet, intrigat dhe falsifikimet të bëra me ndërgjegjia apo pa ndërgjegjie.Derguar per DIELLIN nga autori i shkrimit,Botuar se pari në gazetën “55”, Tiranë, dt. 30. 12. 2014, f. 16-17
- 1
- 2
- 3
- …
- 64
- Next Page »