Nga Bardhyl Selimi/
Zonja Eglantina Mandia, e cila jeton në Kanada që nga viti 1997, është autore e disa romaneve tregimeve,dramave, si edhe e shumë reportazheve dhe artikujve analitikë. Këtë vit ajo vjen në botën e librit me “Fytyrën e Dashurisë”, ku përfshihen kujtime, refleksione, reportazhe, artikuj të shumtë.
Libri hapet më rrëfimin-homazh për tre oficerë patriotë shqiptarë, që u ekzekutuan nga trupat austriake, sepse mbrojtën monumentet arkeologjike të Pojanit, për të mos u bartur jashtë Shqipërisë. “Nuk jemi tradhëtarë, po pushkatohemi për një çështje të shenjtë e të drejtë”- ishte fjala e fundit e Kamber Benjës, shkruan autorja. Më tej njihemi me shumë aspekte të këngëve karakteristike korçare, serenatave të famshme. “Neli qe bërë një djalosh shumë i pashëm, i gjatë, flokë gështenjë, me sy të zinj, depërtues, që shokët e thërrisnin ‘zemërzjarrti’…ndërsa Beki ishte e bardhë si dëbora, me trupin e hajthëm, delikat, me vështrimin e syve larushë, disi të habitur, që flisnin të gjitha gjuhëte botës”- janë disa portretizime të heronjve të shkrimtares.
Në libër gjen vend edhe mësuesi i saj në Roskovec, z. Hekuran Zhiti, një burrë i pashëm, flokëkaçurrel, shpatullgjerë dhe shumë i qeshur, i qetë, që nuk e ngrinte asnjëherë zërin; edhe infermierja sypatrëmbur e vullnetarëve të Spanjës, zonja Justina Shkupi, për të cilën dikush kish thënë se ‘ishte një femër, me të cilën mund të mburrej çdo vend, një grua fisnike’.
Si ish nxënës i mësuese Eglantinës, në vitet 1962-1963, mund ta kuptoj më mirë tregimin e saj për gruan fisnike dhe trime nga Petersburgu, Ninën, mësuesen e anglishtes dhe ish bashkëshorten e shkrimtarit tonë të njohur Dritëro Agolli, të cilën e detyruan të divorcohej e të largohej nga Shqipëria bashkë me djalin autoritetet enveriste të kohës. Në tregim sillet edhe atmosfera mbytëse e regjimit të atëhershëm. Padyshim, reportazhi për “Maturën 63” është më interesanti për mua dhe bashkënxënësit e mij. Aty portretizohen shumë nga shokët dhe shoqet tona të klasës. Për këtë, librin, në fjalë, na e dhuroi vetë mësuesja në fillim të korrikut 2014, gjatë dy takimeve me të në Tiranë. Temën e shkollës në komunizëm rrok edhe tregimi për ‘Vitin e krisur 1967’, që e kam përjetuar edhe vetë, pasi në gjimnazin “Partizani” kryeja atëkohë praktikën pedagogjike.
Lexuesi do gjejë në libër edhe shumë fakte nga jeta e poetit të madh, Lasgush Poradecit (Lazar Gushos), por edhe një homazh për intelektualen trime, të martirizuar familiarisht, Musine Kokalarin, motrën e autorit të “Kosova –djepi i shqiptarizmit”, z. Hamit Kokalari. Një shkrim i veçantë i kushtohet intelektuales tjetër të madhe, Nermin Vlorës. Nuk mund të mos tërhiqte vëmëndjen për zonjën Eglantina edhe rasti i Ramize Gjebresë, pushkatuar nga partizanët me akuza të padrejta, që në këtë libër pasqyrohet në një këndvështrim të ri.
Midis materialeve të tjera në vijim dua të përmënd edhe homazhin për familjen e zonjës Nekibe Kelmendi, të cilës forcat policore serbe ia vranë bashkëshortin avokat të njohur dhe dy djemtë, pasi i rrëmbyen në mes të natës. Unë, personalisht, kam kënaqësinë të lëxoj këtu edhe për ish mësuesen tjetër time të letërsisë, zonjën Drita Siliqi, ‘Dritën shpirtbukur me erë gjethe dafine’- siç shprehet vetë autorja, kolege e saj.
Libri mbyllet me përshkrimin e nobelistes shqiptare, të madhes Nënë Tereza, ‘këtë të zgjedhur vajzë të popullit shqiptar, nënën e shumë të varfërve, midis më të varfërve të botës, që me ngrohtësinë e besimit, dërgon nga brenda saj te të tjerët zemërgjerësine shqiptare’.(Ne foto:Englantina Mandia)
Archives for March 2015
DR. ISLAM LAUKA,“QYTETAR NDERI”, NE BAJRAM CURRI
TROPOJA NDERON ME TITULLIN “QYTETAR NDERI” DJALIN E PERSONALITETIN E SAJ, DR. ISLAM LAUKA, AMBASADOR/
Nga Valdet ERMALI/
Këshilli Bashkiak i qytetit alpin Bajram Curri, qendra administrative e rrethit të Tropojës, me unanimitet, në mbledhjen e tij, më 23 mars 2015, e nderoi me titullin “Qytetar Nderi”, djalin e personalitetin e saj, dr. Islam Lauka, ambasador, me motivacionin: “Për rolin e kontributin e pandërprerë në promovimin e vlerave historike, kulturore, arsimore e turistike të qytetit Bajram Curri dhe Malësisë së Gjakovës, , për argumentimin shkencor e mbrojtjen diplomatike në botë të çështjes kombëtare shqiptare, në veçanti, të Kosovës, si dhe lobimin për njohjen e saj shtet i pavarur e sovran ”.
Ambasadori i parë i Shqipërisë në Kosovë (2009-2014), dr. Islam Lauka, shkencëtar, politilog, diplomat, kulturolog, publicist, përkthyes, autor i disa veprave shkencore për Kosovën etj., President i Qëndres Shqiptare të Studimeve Amerikane e Britanike, Drejtor i Institutit Shqiptar të Studimeve Politike, ka marrë disa vlerësime kombëtare e ndërkombëtare, ndër të cilat edhe titullin “Qytetar Nderi” i komunës së Bytyçit, vendlindjes së tij, në vitin 2010.
Jo vetëm kur jetoi e punoi në detyra të ndryshme në qytetin Bajram Curri e në
rrethin e Tropojës, po asnjëherë zoti Islam Lauka nuk e ka harruar vendlindjen e tij, Malësinë e Gjakovës, përkundrazi, gjithmonë ka theksuar se para se të jetë diplomat, studiues, publicist, apo përkthyes, ai e ndjen veten tropojan në çdo qelizë të tij, natyrisht një tropojan patriot, i përkushtuar ndaj vendit dhe kombit të tij. Në CV e tij dhe në historikun e bashkisë së Tropojës njihen gjithato kontribute të tij në fushën e arsimit, shëndetësisë, kulturës, turizmit, etj.
Gjithashtu, dr. Islam Lauka është autor i disa librave shkencor me jehonë (ndër)kombëtare, si: “Kosova, rast universal apo sui generis” (shqip, anglisht, arabisht, rumanisht). “Evoluconi i problemit të Kosovës dhe gjendja e tij aktuale”.(rusisht). “Shkëputja e Kosovës nga Rusia” (shqip, anglisht). “Kosova e pavarur ose dështimi i kryqëzatës ruso-serbe”. Bashkëautor i veprave: “Shqipëria në arkivat ruse”; “Antologjia e kryqëzimit: qëndrimi rus ndaj çështjes shqiptare, 1878-2012”.
Ceremonia për dorëzimin e titullit “Qytetar Nderi” do të organizohet në fillim të muajit prill 2015 në qytetin Bajram Curri me pjesmarrje dhe të disa personaliteteve shqiptare nga institucione shtetërore e të shoqërisë civile nga Shqipëria, Kosova, Mali i Zi, etj.
SHAKA DYQEVERITARE ME SHQIPEN NË MËRGATË?!
nga Abdurahim Ashiku-Athinë/
Një rreth i madh me flamuj e banderola, dy qeveri qark e qark, dy kryeministra me një numër të madh ministrash që ua kalojnë edhe qeverive me qindra milionë (pse jo miliarda) banorë…
Shqip flasin të gjithë në rrënjë të një toke, të një kombi e të një gjuhe…
Një duzinë marrëveshjesh thithin bojën e firmave të të gjithëve.
Njëra prej tyre për “Organizimin e Përbashkët të Mësimit të Gjuhës Shqipe dhe të Kulturës Shqiptare në Diasporë dhe Mërgatë, më tërhoqi vëmendjen dhe dua që të shpreh dilemat e mia.
Së pari më bënë përshtypje fjalët “Diasporë dhe Mërgatë”, mësimi i gjuhës shqipe dhe i kulturës shqiptare.
Mbase e kam gabim por Diasporë të mirëfilltë shqiptare ku gjuha shqipe dhe kultura shqiptare janë “në këmbë” gjen vetëm tek Arbreshët e Italisë. Ata edhge pse kanë kaluar më se pesë shekuj ikje masive dhe vendosje në “çizmen” e gadishullit të Apeninëve, e kanë ruajtur, madje vazhdojnë ta ruajnë gjuhën e të parëve të tyre. Madje shkrimtarë të mëdhenj të tyre dhe të gjithë Kombit Shqiptar si De Rada, Gavril Dara i Riu, Zef Serembe, Jul Variboba dhe të tjerë, kanë shkruar shqip, me një shqipe që të hyn e të mbetet në shpirt.
Flitet në mënyrë folklorike (madje kohët e fundit janë bërë edhe emisione televizive) për shqiptarët e Turqisë, arnautët, për numrin e tyre që citohet (pa dhënë burime) se i kalojnë të pesë milionët.
Nuk po shkruaj për shqiptarët nizamë të Perandorisë Otomane që të shtuar e kryqëzuar me etni të tjera u nuk e di në u ka mbetur në spiralen e ADN-së ndonjë gen i moçëm shqiptar.
Po marr një shembull të vonë, të periudhës 1913-1971, periudhë kur shqiptarët e viseve që mbetën jashtë kufirit të pa precedent të Londrës, u dëbuan me dhunë në Turqi, shqiptarëve nga trevat e Kosovës, Malit të Zi, Medvegjës, Bujanovcit, Maqedonisë dhe Çamërisë.
Nga të dhënat më të afërta që japin botimet e bëra në Jugosllavi del se nga trevat e Kosovës, Malit të Zi, Medvegjës, Bujanovcit dhe Maqedonisë, pas Luftës së Dytë Botërore janë shpërngulur për në Turqi 400.000 shqiptarë (nga të cilët 203.000 vetëm për vitet 1955-1958).
Këta 400 mijë (pa folur për ata që u shpërngulën me dhunë para Luftës së Dytë Botërore) nuk kanë hapur as edhe një shkollë të vetme që fëmijët e tyre ta mbajnë gjallë dhe ta zhvillojnë gjuhën e mëmës dhe të gjyshes, të babait dhe të gjyshit. E kanë lejuar veten të asimilohen plotësisht.
A mundet të mendohet e veprohet që këta njerëz që tash e shumta është të thuhet se “janë me origjinë shqiptare” të shkojnë në shkollë dhe të mësojnë gjuhën e kulturën shqipe?
Për arvanitët në Greqi studiues (hamendësues) flasin e shkruajnë për tre apo edhe katër milionë. Bëhet fjalë për një popullsi shqiptare shekullore, më larg e më gjatë se sa shekulli skënderbegian. Arvanitët ishin shtylla e revolucionit grek që nisi më 25 mars 1821 për pavarësinë e Greqisë nga pushtimi otoman. Emra të përveçëm komandantësh legjendarë arvanitasish i dëgjova të përmenden sot në parakalimin e forcave të armatosura greke në Athinë në Ditën Kombëtare të Greqisë, emra heronjsh “grekë”.
Arvanitët në Greqi janë asimiluar në masë absolute. Gjuhën e gjysh-stërgjyshëve të tyre mund ta gjesh në individë të vjetër jeta e të cilëve është rrotulluar rreth fshatit të tyre malor, kryesisht në familje blegtore që tërë vitin me delet “flasin”.
Kam njohur, intervistuar, kam qenë në stanin e tij të deleve, madje edhe në shtëpinë e tij në një fshat malor, një arvanitas që kur e takova për herë të parë më tha: “Jam njëqind pa tre vjet”. Dhe kur pas shumë takimesh e takova për të fundit herë para se të largohej nga kjo botë bashkë me thesarin e gjuhës së të parëve vitin e kaluar më tha “Jam njëqind edhe katër vjet”.
I kam botuar intervistat me Të në pastërtinë e shqipes së të parëve të tij. Kur një ditë u ngjita në fshatin e tij në Kukurin në male dhe i dhurova librin “Rilindësit e kohës sonë” me intervistën dhe fotografinë me Të, ndjeva dramën dhe tragjedinë e shqipes në shpirtin e tij. Ai, pasi e përkëdheli faqen e librit me duart e një shekullori më tha: “Po unë nuk di të lexoj”. Pashë një rrjedhë loti të nxehtë tek mbushte e kapërcente rrudhat e fytyrës së tij të vrarë nga jeta dhe nga brenga.
Nuk e di në se qeveritë dhe ministritë tona të arsimit në Shqipëri dhe në Kosovë mund të flasin për “Organizimin e Përbashkët të Mësimit të Gjuhës Shqipe dhe të Kulturës Shqiptare në Diasporë…” dhe të arrijnë diçka. Shikuar në realitetin dhe përvojën time në mërgim kjo më duket, e largët në mos utopi.
Diaspora, “fara e shpërndarë shqiptare” në Evropë, Azi, Amerikë, sado që dy shtetet dhe dy ministritë përkatëse të arsimit në Shqipëri dhe në Kosovë të mundohen, nuk mundet dhe nuk do të mundet të futet në hullinë e mësimit të gjuhës shqipe. Ata tashmë janë të asimiluar 99 për qind…
Për Mërgatë Shqiptare mund dhe duhet të flitet, madje të bërtitet që ajo, që fëmijët për të cilët bëhen demonstrata në Greqi për “nënshtetësi greke”, ta mbajnë në gojë gjuhën dhe kulturën shqiptare tash sa janë gjallë gjyshet dhe gjyshërit e tyre.
Është fjala për brezin e ri të mërgimtarëve, brez të pas vitit 1990, në Shqipëri dhe në Kosovë e viset e tjera shqiptare.
Të mendosh për të tashmen e mbajtjes gjallë të gjuhës shqipe në Greqi, Itali, Gjermani, Angli, Francë, Austri, Gadishullin Skandinav…është çështje e ditës, e urgjencës, e të sotmes dhe të ardhmes.
Mërgata shqiptare në Evropë e kalon numrin e një milionë shqiptarëve, mërgimtarë që janë të tubuar, që jetojnë në një pallat, në një lagje, në një qytet apo ishull, që takohen përditë, që pinë kafe e flasin për politikë, që janë të organizuar në shoqata e federata, që zhvillojnë festivale folklorike, që botojnë libra në shqip e që hapin ekspozita, që mbushin rreth 60 për qind të orkestrave të Athinës e Selanikut…
Një vlerë që as është vlerësuar dhe me përjashtim të fushatave elektorale për thithjen e votave me autobusë blu apo rozë, nuk është lakuar.
Është vlerë e jashtëzakonshme atdhetare e mësueseve dhe mësuesve shqiptarë në Greqi, Rilindës të Kohës Sonë, që kanë gjetur guximin dhe trimërinë që edhe në një vend ku gjuha shqipe ka qenë në prushin e djegies, të hapin shkolla (siç i quajnë, kurse siç janë në të vërtetë) nga Veriu në Jug të Greqisë, nga Stereja në ishuj të Jonit e të Egjeut. Nuk janë pak por mbi 60 mësues me histori mësimi të gjuhës shqipe që nis më 7 mars 2001 në Selanik për të vazhduar në Athinë, Korinth, Patra…e deri në ishullin e Tinosit dhe të Sirosit ku një mësuese me atdhetarizëm të çuditshëm kalon detin dhe u mëson fëmijëve të dy ishujve të shkruajnë, lexojnë e këndojnë shqip.
Ka një histori të shkruar për mësueset shqiptarë në Greqi përmbledhur në tre libra dhe në dhjetëra shkrime gazetash në gjuhën shqipe. Ka një prezantim dinjitoz të mësuesve shqiptarë në Greqi në tetë seminare (nga dhjetë të tillë) organizuar nga ministritë e arsimit të Kosovës dhe Shqipërisë në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni dhe Mal të Zi.
Kosova ka përvojë për mësimin e gjuhës shqipe në Mërgatë. Ka krijuar një legjislacion për këtë, një “Udhëzim administrativ për shkollat e mësimit plotësues në gjuhën amtare në diasporë” me 22 nene në përgjegjësi për mësimin e gjuhës shqipe. Kosova ka dy ministri, Ministrinë e Arsimit dhe të Teknologjisë” dhe “Ministrinë e Diasporës” që merren me mërgatën kosovare në Evropë e në botë të cilat kujdesen që edhe në shkollat e “rrethit polar” librat të shkojnë drejt e në dorën e fëmijëve në klasë.
Duhej mësuar gjatë këtyre 7 viteve Kosovë të Pavarur dhe duhej thithur kjo përvojë.
Duhej gjetur forma që mësuesit shqiptarë në Greqi të trajtoheshin moralisht dhe materialisht.
Mund të them se kjo ka qenë dhe është larg vëmendjes së shtetit e në veçanti të ministrisë së arsimit, asaj blu dhe kësaj rozë.
Me përjashtim të abetareve (për të cilët mburret Ministria) rruga e të cilave ka përshkuar vijën Ministri e Arsimit-Ministri e Punëve të Jashtme për tu ndaluar në Ambasadën Shqiptare në Athinë apo Konsullatat Shqiptare në Janinë e Selanik nuk mund të flitet për ndihmë për mësuesit dhe nxënësit në Greqi.
Madje për ta, për mësuesit shqiptarë që udhëtuan nga skajet e Greqisë në Ulqin të Malit të Zi në seminarin e vitit 2013 Ministria e Arsimit dhe e Sporteve nuk u pagoi as biletat e udhëtimi (!)
***
Ditën e nënshkrimit të “Marrëveshjes së bashkëpunimit për Organizimin e Përbashkët të Mësimit të Gjuhës Shqipe dhe të Kulturës Shqiptare në Diasporë dhe Mërgatë” i ndoqa ministrat Bajrami dhe Nikolla në një bashkëbisedë në ekranin e vogël të emisionit “Shqip”. Nuk pashë dritë në “tunelin” e mësimit të gjuhës shqipe nga fëmijët e mërgimtarëve. Marrëveshjes i mungon mbështetja financiare e shtetit shqiptar, pagesa e mësuesve për mësimin që bëjnë, vlerësimi i tyre me të njëjtën masë si të gjithë mësuesit shqiptarë në Shqipëri, një ligj kuvendar si detyrim nga kushtetuta, nga neni 8 i saj ku thuhet se…”Republika e Shqipërisë u siguron ndihmë shtetasve shqiptarë që jetojnë e punojnë jashtë shtetit për të ruajtur e zhvilluar lidhjet me trashëgiminë kulturore kombëtare”
Një ligj me faturë financiare pas dhe jo me fjalë që fluturojnë pa bërë vend askund.
Abdurahim Ashiku
Athinë, 25 mars 2015
Koha nuk krijon idhuj por modele
Nga Albert Z. ZHOLI/
Në këtë ankth ndijimi e leximi, përtej këtij mëngjesi ku vetëm ëndrra zgjohet me dëshirën e pamundësisë që vlon brenda meje, po them me bindje se, botën askush nuk e ndal, koha ecën me ritmet e saj. Por…
Koha duket sikur ngec në vend në atdheun tonë të dashur. Koha duket sikur s’është një nocion real natyral, por një send lëvizës që mund ta drejtojë kushdo (në tokën e shqipeve), që mendon të krijojë idenë e një kohe apo një epoke që fillon sot, në kohën kur ai/ajo (politikani, aktori, shkrimtari, filozofi, shkencëtari, kritiku) krijon diçka të re ndryshe, realizon diçka ndryshe, përcjell një ide ndryshe. Koha nuk është send, nuk është nocion i shpikur apo novacion individual. Eshtë fenomen natyror, që ecën dhe nuk ndalet, as nga politikanët, as nga diktatorët, as nga aktorët, as nga shkrimtarët, as nga shkencëtarët. Koha krijon njeriun, historinë sipas epokave dhe nuk nis apo ndalet sipas dëshirave të individëve, apo grupimeve të ndryshme shoqërore, politikë apo ekonomikë. Koha krijon tërësinë e tyre, individaulaitetin e tyre, por kurrsesi ta drejtojnë apo ta rinisin ata historinë në kohë. Në Shqipërinë postkomuniste ka më shumë se 23 vjet që hidhen teoritë anakronike të fillimit, apo të datimit të një epoke të re, sipas krijimit të modelit të qeverisjes së një politikani, sipas nxjerrjes në skenë të një regjisori të një vepre të re, sipas shfaqjes në ekran të një filmi të ri modern, sipas subjektit të një vepre të re letrare të një romancieri të ri, apo ku di unë gjithfarëlloj dëshirash apo idesh, që lidhen me individin, me prirjet e tyre dhe jo me ecurinë e kohës si nocion. Koha nuk ndalet, Koha nuk njeh individë, apo grupime që e vënë interesin e tyre, apo kërkojnë sundimin e kohës për interesat e kohës. Nuk fillon historia shqiptare as me Nanon, as me Berishën, as me Hoxhën. Historia shqiptare ka zanafillën e saj, ecejaket e saj, ka devijimet apo ngatërresat e saj, por kurrsesi nuk është barazuar me individin. Kam marrë pjesë në qindra promovime librash, në të gjitha premierat e Teatrit Kombëtar, Teatrit të Komedisë, të TOB, apo në të gjitha ekspozitat e piktorëve shqiptarë, si deh premierat e filmave dhe kam vënë re me çudi se në disa syresh, autorët e kanë quajtur veprën e tyre, realizimin e tyre me termin “këtu fillon, arti..shqiptar. Jam çuditur. Epokat nuk i etiketojnë, nuk i paragjykojnë, nuk i vulosin individët, autorët e krijimit, por koha, populli, historia. Askush nuk e ka ndalur kohën vlerësuese përjetësisht, por shumë përkohësisht, vetëm në momentin që ka qenë ën pushtet, apo në kohën që ka vetdeklaruar. Të nesërmen çdo gjë ka rrjedhur në ecurinë e kohës natyrale pa lënë gjurmë, pro vetëm shijen e hidhur të vetdeklarimit. Dhe vërtet kanë kaluar shumë vite për deklarime të tilla, utopike, anakronike, individualiste, vetpërgjegjëse, që koha i ka hedhur tej, i ka flakur duke i lënë si lëvore të panevojshme, që nuk maten me kohën dhe me realitetin e ashpër jetësor. Koha, epoka e një arti, shkence, nuk nis as tek ti, as tek unë, as tek ai as tek ata. Ajo është në lëvizje dhe gjeneron idetë, mendimet, zbulimet, krijimet, duke u dhënë vlerësimin e duhur dhe duke mos absolutizuar asgjë. Jeta është lëvizje, zhvillim, ndërgjegjësim, përgjegjësi, legjenda por që konkretizohen me ngjarje të datuara. Ngjarje apo data shpikjesh, zbulimesh, racionalizimesh, arritjesh, krijimesh, vëniesh në skenë, që nuk absolutizon askënd. Çdo gjë ka një fillim por kurrsesi një fund, pasi nocioni kohë është i pafundmë. Ndaj pa një të kaluar, nuk ka të tashmë dhe nuk do të ketë të ardhme. Si mund të quhet një vepër skenike “Fillimi i artit skenik” në aksh datë të vënies në skenë të x drame, kur dramat e kanë zanafillën e tyre qysh në lashtësi?! Si mund të quhet një periudhë drejtimi shteti si maja e drejtimit të tij, kur koha ecën dhe të nxjerr të zbuluar edhe nga shumë drejtime të tjera të mëparshme? Deliri i madhështisë së individëve në shoqërinë shqiptare postkomuniste duket se ka marrë hapa galoponte. Këta njerëz ose s’e njohin realitetin, ose se njohin historinë, ose s e njohin vetveten, ose nuk dinë ta përkufizojnë nocionin kohë. Çdo vetdeklarim për nisje të një epoke të re, në artin, profesionin ku vepron, s’është gjë tjetër por vetdeklarim, i hermetizmit, mohimit të ligjeve të natyrës, mbivlerësimit irracional që ë çon individin në shkëputjen nga realiteti njerëzor. Mbivlerësimi i vetvetes është një nocion i panjohur në shoqëritë demokratike të përparuara, pasi kultet, idhujt i krijojnë shoqëritë e pa emancipuara ndërsa epokat demokratike krijojnë modele. Modelet janë përqasje dhe përcjellje e zhvillimeve më të mira në çdo fushë, por kurrsesi absolutizim dhe individualizim vlerash. Bota e qytetëruar ruan dhe përcjell historinë për vlerat në çdo epokë, ndërsa sot krijon modele dhe jo idhuj dhe epoka standarde të panjohura më parë.
NA PRIT EDHE NË 100-VJETOR!
Nga Kadri Tarelli/
Në këto ditë të bukura fillimpranvere, duke u bashkuar në varganin pambarim të “marsianëve”, Profesor-doktor Murat Gecaj festoi përvjetorin e lindjes. Miq e shokë, dashamirë e kolegë të letrave, gazetarë e shkrimtarë, të vjetër e të rinj, u mblodhën së bashku për të festuar e uruar:
Bardhyl Xhama, “Mësues i Merituar”, shkrimtar e publicist.
Arif Hasko. Vëllai i Skënder Haskos.
Avokat Gjin Nikaj, kryetar i shoqatës atdhetare-kulturore: Nikaj–Mertur”
Lumturi Vladi, ish drejtore shkolle në Tiranë.
Isa Halilaj, “Mësues i Merituar”, studjues e autor i disa librave.
Vjollca Spaho, redaktore e revistës “Mësuesi”, autore librash.
Xhavit Mëzezi, shok shkolle, mësues e autor librash.
Gjelosh Gecaj, kushri nga Tropoja, banues në Tiranë
Kadri Tarelli, ish drejtor shkolle në Durrës, publicist e autor libri.
Viron Kona, studjues, shkrimtar e publicist i njohur.
Sejdo Harka, ish kryeredaktor i gazetës “Mësuesi”, publicist.
Shpëtim Agolli, mik i familjes.
Gëzim Steaj, fotograf, kameraman, bashkëkrahinar, sot banon nëTiranë
Nik Neçaj, ekonomist.
Katrina Gecaj, bashkëshorte dhe kundërshare e përhershme e qëndrimeve të gjata në kompjuter, lexuese e parë dhe kritike e korrektore e librave të pofesor Muratit.
Dhe vetë Murat Gecaj, nikoqiri i festës.
Ishin të ftuar, por munguan në këtë festë kaq të bukur:
Alketa, vajza e Skënder Haskos.
Gafurr Brahimi
Yllka Beçi, kryetare Shoqatës së Arsimtarëve të Shqipqrisë.
Andon Andoni, ish kryeredaktor i gazetës “Mësuesi”. Shkrimtar.
Kozeta Hoxha, gazetare dhe moderatore në “Radio Tirana”.
Fran Gjoka, mësues e publicist.
Dava Marku, ish drejtore shkolle, sot mësuese
Përparim Hysi, ose Papi, ish mësues, poet e autor librash.
Porsa u rehatuam të gjithë, profesori i nderuar z. Bardhyl Xhama, u ngrit plot fisnikëri dhe si më i vjetri në këtë takim festiv i dhuroi z. Murat një tufë me lule, duke uruar: – Ta gëzosh “57-vjetorin” nga unë 28-vjeçari. Të gjithë qeshëm me këtë këmbim të numrave, një lojë matematike që i pëlqen shumë vetë “heroit” të festës dhe që na shkon përshtat edhe ne “të rinjëve” mbi 60 vjeç. E qeshura nuk pushoi se dikush shtoi: Më i humburi në këtë mesele mbetet Sejdo, i cili para pak kohësh ishte me dy 66. Kështu ai del 99 vjeç. Po në këtë hulli shakaje, një tjetër ia priti: Profesor Murati mos u mburr kot, sepse për mot bëhesh 67 vjeç, e pas dy vjetësh s`ke nga luan, se bëhesh aq sa je, plot 77. Gjithsesi kur filloi rakia e u nxeh muhabeti, vazhduan urimet kush e kush më bukur, ashtu siç rrjedh lumi Valbonës. Secili shprehte atë që ndjente, dashurinë dhe nderimin për shokun, mikun, kolegun mësues, gazetar e shkrimtar dhe bashkëkrahinarin fjalë-ëmbël e penështruar, të cilin Fatmir Terziu e quan “Lis i madh” i malësisë së Gjakovës (Tropojës). Këtu u desh ndërhyrja e kreut të kuvendit z. Bardhyl, i cili me seriozitet shtetari na thotë”:
– Fjalën mund ta mërrë kush të dëshirojë, por koha është e kufizuar, se po filloi Murati të ligjërojë, do të në zerë darka. – Të gjithë qeshëm, por edhe e zbatuam “Urdhërin” e tij
Murat Gecaj lindi në fshatin Bujan të Tropojës, më 23 të marsit 1940. U shkollua në Tiranë, e pjesërisht në universitetin “Zhdanov” në Shën Petërburg (Ish Leningrad), për dialektollogji. Provoi mësuesinë, por u dashurua me gazetarinë, duke “bredhur” në disa organe shtypi, deri sa u ngul për disa vjet me rradhë, tek gazeta “Mësuesi”, për të cilën flet me adhurim. Veprimtar i palodhur e stdjues i aftë, që në rini i mirëpritur nëpër forume shkencore. Referon kumtesë në Kongresin e Drejtshkrimit. (Tiranë 1972). Është autor i disa zërave për arsimin në Fjalorin Enciklopedik Shqiptar. (Tiranë 1985), bashkëautor i veprës “Historia e Arsimit dhe Mendimit Pedagogjik Shqiptar”. (Tiranë 2002). Kohët e fundit ka botuar “Me zemrë në vendlindje” Shënime nga Suedia”. (Tiranë 2012) dhe “Dorela”, librin më të dashur për të, kushtuar mbesës së tij. Një libër disi i veçantë në letërsinë tonë, ku secili gjysh ka ç`të mësojë nga “Babushi” Murat.
Thonë se mosha të venit, të mpakt trupin e zbeh dëshirën për punë, por me “Heroin” tonë, duket se vitet kanë ngecur në vend, sepse profesori ynë vazhdon të jetë i pranishëm në shumë veprimtari, aq sa siç thotë vetë. “Jam në pension, kohë kam me bollëk, por s`më mjafton. S`më zenë këmbët dhe, sa në Kosovë, Maqedoni, Mal të ZI, Itali e Suedi dhe nëpër qytetet e Shqipërisë. Aq shumë i ngarkuar jam, sa edhe vetë çuditem, ku e gjej energjinë për t`i përballuar të gjitha. Ndoshta, shton duke qeshur, është dëshira që të mbetem përherë i ri”.
Ai vazhdon të shkruajë e të botojë. Mjafton të përmend, se këto dit nxorri nga shtypi librin “Me shpirt atdhedashurie”, i mundësuar nga dy kolegë e miq të tij, me banim në Boras të Suedisë, Sokol Demaku e Bahtir Latifi. Me nderim e mirënjohje, një kopje të të cilit na e dhuroi të gjithëve.
Bëmë shumë fotografi dhe uruam: “Mbaje fjalën, se kështu do të jemi edhe në 100-vjetorin tënd”. Mbasi u largunan pjesa më e madhe e pjesëmarrësve, Murati, Sejdo Vironi dhe unë, u ulëm të pimë një kafe sa për t`u çlodhur. E shikoja Muratin vërtet të qeshur. Nuk e fshihte lumturinë:
– “Vërtet ishte diçka, që mu kushtua mua, – e shtyn fjalën, – por sot u ndjeva mjaft i gëzuar e i lumtur, sepse u rrethova nga qindra kolegë e miq, familjarë e dashamirë të mi. Përmes udhëve të ndryshme, pra gojarisht, me telefona e celularë, me anën e faqeve të shumta të internetit etj, ata më uruan me sinqeritet dhe me fjalë mjaft dashamirëse e vlerësuese. Ndjehem tepër i emocionuar dhe i privilegjuar, që mora mesazhe të tilla urimi nga bashkatdhetarë, që jetojnë në shtete të ndryshme të Europës e botës. Po e filloj nga më afër: Kosova, Maqedonia, Mali i Zi e Presheva; Greqia, Italia, Franca, Anglia, Belgjika e Spanja, por dhe nga Nju Jorku, Bostoni, Kalifornia, Virxhina e Filadelfia të SHBA-ve, nga Kanadaja e deri nga Australia e largët.
Nuk dua të zgjatem këtu, por dëshiroj të veçoj katër miq të mi, të cilët publikuan artikuj të veçantë për mua: Fatmir Terziu (Londër), Përparim Hysi (Tiranë, Bahtir Latifi (Suedi). Po kështu, gazetarja dhe moderatorja e njohur, Kozeta Hoxha, përgatiti e transmetoi një emsion të posaçëm për jetën e botimet e mia, në valët e Radio-Tiranës.
Posaçërisht, me mirënjohje ju falënderoj nga zemra, ju kolegët e mi të afërm: Bardhyl Xhama, Viron Kona e Sejdo Harka, sepse m`u ndodhët pranë e me përkushtim e organizuat këtë ceremoni mbresëlënëse, që s`do ta karroj kurrë”.
Nga qindra urime po veçoj disa:
“O babush, babush Murati
Nga larg të uron Fuati:
Të festosh dhe shumë pranvera,
Buzëqeshur si përhera”. Fuat Memeli. Boston-Amerikë
Ndërsa Xheladin Mjeku nga prishtina uron:
“Me dashuri të përzemërta, për shëndet, harmoni e suksese në ët gjitha veprimtaritë…..”
Po e mbyll shkrimin me fjalët e shkruara me frymëzim nga Sejdo Harka:
“Murat Gecaj nga Tropoja
Burim pena e mjaltë goja”
U ndamë duke i kujtuar Muratit, mikut tonë të lumtur:
“Mos harro të na ftosh në 100-vjetor”.
Shkroi :
Kadri Tarelli
Durrës më 26. 03. 2015
- « Previous Page
- 1
- …
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- …
- 80
- Next Page »