Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Archives for August 2015

Karagjorgje shqiptar nga Sanxhaku!

by

Nga Ismet Azizi/
Lufta në mes Austro-Hungarisë dhe Turqisë, e njohur si Lufta e Vjenës, e cila ka zgjatë nga viti 1683 deri në vitin 1699, ka shkaktuar ndryshim të madh në strukturën etnike të popullsisë së Sanxhakut. Lufta ka shkaktuar shumë viktima dhe shkatërrime, ku si rrjedhojë pason shpërngulja e popullsisë së Sanxhakut në shumë drejtime. Në drejtim të Bullgarisë dhe Azisë së Vogël është shpërngulur popullsia e besimit islam. Popullsia katolike e fisit Kelmend është shpërngulur në drejtim të veriut në Srem dhe është vendosur në fshatrat: Hrtkovci, Nikinci, Pllatiqevo dhe Jarak. Një degë e të shpërngulurve në drejtim të Shumadisë dhe është vendosur në fshatin Rudnik. Në këtë fshat është vendosur gjyshi i Karagjorgjes, Jovan (Xhon ) Marash Klimenti(Kelmendi).
Ekzistojnë kontradikta në lidhje me origjinën Karagjorgjes. Burimet serbe thonë se Gjorgje (Gjergji) Petroviq (Pjetri) ka prejardhje malazeze nga fisi Vasojeviq. Atje ka lindur gjyshi i Karagjorgjës (Gjergji i Zi), Jovani ( Xhoni) dhe katër vëllezërit e tij. Dy nga të tjerët u shpërngulën në Serbi. Jovani ( Xhoni) me bijtë e tij Petrin (Pjetrin) dhe Mirkon u vendosën në fshatin Vishevc, qarku i Lepeniçkit të Kragujevcit. Karagjorgje është djali i Petrit dhe i ëmës Marica (Maria).
Autorët në librin “Historia e fshehtë -Karagjorgjët” (“Sakrivena istorija – Karađorđevići”) me të dhëna të argumentuara kanë sistematizuar prejardhjen e familjes së shenjtë sunduese nga fisi Kelmend (Kliment siç thonë ata), nga veriu i Shkodrës, nga e ashtuquajtura Shqipëria e Epërme apo Shqipëria e Lartë. Të dhënat arkivore vërtetojnë se për prejardhjen e tyre kanë pasur njohuri të shkëlqyeshme edhe vet Karagjorgjët. Edhe më tepër, mbreti Petar i Parë dhe prinici Pavle i cili më së shumti hulumtoi, nëpërmjet hulumtuesve të tij, të cilët i pagoi oborri mbretëror.
Bashkë autor të këtij publikimi janë gazetari i kompanisë “Novosti” Milorad Boshnjak dhe hulumtuesi i pavarur Slobodan Jakovleviq, ndërsa bashkë botues janë shtëpitë botuese “LIO” dhe “Dositej” nga Gornji Milanovci.
Një burim tjetër thotë se Karagjorgje ishte i biri i Petrit dhe nip i vojvodës Jovan (Xhon) Mrshiq (Marash) Klimentit (Kelmendi). Babai i Gjorgjës Petar Jovanoviq Klementi u shpërngul nga Kelmendi i Malësisësë Shqipërisë dhe u vendos në Malësinë e Sanxhakut dhe më pas në vitin 1756 në rrethin e Kragujevcit. Aty i ka lindur djali i tij Gjorgje (Gjergji). Pra, nga këto fakte del që shqiptari i konvertuar në ortodoks dhe i serbizuar, është themelues i dinastisë sunduese serbe. Para se të arrijë në këtë pozitë të lartë, ai kishte ekzekutuar në Ostruzhnicë, në rrethana të tmerrshme të atin e tij, e më pas në Topolla edhe vëllaun e tij.
Karagjorgje, udhëheqësi i kryengritjes së I-rë Serbe të vitit 1804, pas thyerjes së kryengritjes, largohet nëpërmes Zemunit në Austro-Hungari. Pas katër viteve në mërgim, udhëheqësi përsëri vjen në Serbi (1817), ku edhe përfundon tragjikisht. Ai u vra me urdhër të rivalit të tij Millosh Obrenoviq, i cili në këtë mënyrë është përpjekur të arrij favore te autoritetet turke.
Autorët e librit “Karagjorgjeviqët – historia e fshehur” i referohen “Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine” të vitit 1910, Nr 22, në të cilin thuhet se një pjesë e fisit Kliment (Kelmend) ka arrit rreth vitit 1737, në rrethinën e vendbanimit Rudnik, gjatë tërheqjes së ushtrisë austriake nga Sanxhaku.
Aty thuhet se në atë kohë arritën rreth 500 familje shqiptare të cilët ishin “shtatshkurtër, të vrazhdë dhe mizor”, të cilët mezi flisnin serbisht, donin blegtorinë dhe ishin me karakter të qëndrueshëm.
Autorët, Bosnjak dhe Jakovleviq veçanërisht i referohen veprave të Andrija Luburiqit, të cilat janë të botuara në vitin 1937, në të cilat potencohet se fisi ortodoks i Kelmendasve feston Shën Klementin e Romës, të cilën festë, gjoja se e kanë kremtuar edhe Karagjorgjët.
Autorët argumentojnë se këtë festë e kanë festuar Kragjorgje, biri i tij Aleksandri dhe nipi Petri, i cili “papritmas, në Cetinjë mohojë “krsne slave” (“kryqëzimin e shenjtë”) .
Ata, Boshnjak dhe Jakovleviq, pretendojnë se Mbreti Petri e dinte origjinën e paraardhësve të tij. Mandej mbreti Petri kishte vlerësuar lart ndihmën që i ofruan Kelmendasit, gjatë tërheqjes së ushtrisë serbe nëpër Shqipëri në fillim të Luftës së Parë Botërore. Sipas tyre Kelmendasit e konsideronin mbretin serb pasardhës të tyre.
Këtë fakt më së miri e ka përshkruar Dr. Jovan Tomiq, profesor në Universitetin e Beogradit, mik i madh i Peter Karagjorgjeviq. Ai, studentëve të tij këtë të vërtetë ua ka prezantuar dhe nga ta ka kërkuar ta mësojnë këtë histori. Megjithatë, historianët serb këtë të vërtetë mundohen ta fshehin nga opinioni.
Thuhet se kur u ekzekutua Karagjorgje, bashkë me te u ekzekutua edhe shoku i tij besnik Naumi, i cili nuk u nda nga ai. Prandaj, populli serb e kanë një thënie “besnik si Naumi”.
Mandej, ekziston edhe një shpjegim për “Naumin grek nga Argirorokastra”. Argirokastra është Gjirokastra në Shqipëri dhe se emri Naum nuk është i shpeshtë te grekët. Ndërsa te Shqiptarët është shumë i shpeshtë.
Se historianët serbë janë manipulator të shquar flet edhe një histori interesante për Konda Bimbashin. Fjala është për një shqiptar të dëshmuar dhe një mik i dëshmuar edhe nga serbët, i cili ka rrugën e vet në Beograd, por , që me shekuj fshehët origjina e tij shqiptare.
Petrit Imami, në librin e tij; Serbët dhe Shqiptarët ndër shekuj (Samizdat B92, 1998), për Kond Bimbashin thotë se ai ishte komandant i “trupave ‘Epirote’, shqiptar ortodoks nga Epirit”. Bile edhe historiani tejet i njëanshëm siç është Vladimir Stojančević, i cili në librin e tij botuar nga SANU në vitin 1994 shqiptarët i quajti Albanci ( jo Arbanasi apo Arnauti, I.A.), thotë: “nga beqarët në mesin e kryengritjes serbe ishte Kond-Bajraktari, shqiptari ortodoks nga kufiri i Toskërisë dhe Epirit”, dhe shton se me Kondon serbë të ikur ka “më shumë nga bashkatdhetarët e tij”. Një bashkëkohës i këtyre ngjarjeve, Llazar Arsenijeviq Batallaka, tha: “Unë kam njohur shumë të krishterë, në mesin e tyre, bullgarë, Greko-shqiptarë (Grkoarnauta) dhe Cincaroshqiptarë (Cincaroarnauta) që kanë mbetur me serbët kur Gushanac u largua nga Beogradi…”
Këto raste nuk janë të vetme. Kontribut Kryengritjes së Parë serbe i kanë dhënë jo vetëm shqiptarët, të ikur nga ushtria turke, por edhe disa fise të krishtera shqiptare (Kelmend, Grudë, Hot,..), ndërsa kryengritësit armët i kanë siguruar nga Rrafshi i Dukagjinit, të prodhuar kryesisht nga shqiptarët të përkatësisë fetare islame, kështu që një pushkë e gdhendur me emrin e mjeshtrit “Osman”, e cila ruhet në Muzeun e Kryengritjes së Parë serbe, mendohet se i përkiste Karagjorgjës.

Qeveria kosovare: Me marrëveshjet në Bruksel, Serbia e ka njohur shtetin e Kosovës

by

-Qeveria rishpreh gatishmërinë e plotë për të zhvilluar debat shterues dhe me argumente-/
PRISHTINË, 29 Gusht 2015-Qeveria e Republikës së Kosovës, e udhëhequr nga kryeministri Isa Mustafa, rishpreh gatishmërinë e plotë për të zhvilluar debat shterues dhe me argumente, brenda institucioneve të Kosovës, lidhur me marrëveshjet e arritura në Bruksel, më datë 25 gusht 2015.
“Ashtu siç ka deklaruar në vazhdimësi, para dhe pas arritjes së marrëveshjeve të fundit, kryeministri Isa Mustafa është plotësisht i hapur që në seancën e ardhshme të Kuvendit të Republikës së Kosovës të prezantojë çdo detaj të marrëveshjeve të arritura, dhe që të gjithë përfaqësuesit e qytetarëve të Kosovës, deputetët e opozitës dhe të pozitës, të debatojnë dhe të kërkojnë sqarime lidhur me çdo aspekt të marrëveshjeve në fjalë, duke përfshirë edhe marrëveshjen për asociacionin”, theksohet në komunikatën e sapodërguar nga Kryeministria kosovare.
Qeveria e Kosovës, vijohet më tej, është e përkushtuar maksimalisht për transparencë në çdo veprim të saj, e veçmas lidhur me vendime madhore që kanë të bëjnë me të ardhmen e shtetit dhe të qytetarëve të Republikës së Kosovës.
“Qeveria e Kosovës inkurajon të gjithë faktorët politik dhe opinionbërësit në vend, që të jenë pjesë aktive e debateve të moderuara dhe me argumente, duke mos i krijuar hapësirë gjuhës dhe veprimeve ofenduese dhe kërcënuese ndaj personaliteteve publike, familjarëve dhe qytetarëve të tjerë të Kosovës”, shtohet në komunikatë.
Qeveria e Republikës së Kosovës rithekson se marrëveshjet e arritura në Bruksel janë në përputhje të plotë me ligjet dhe me Kushtetutën e Republikës së Kosovës dhe se ato do të fuqizojnë sovranitetin e shtetit të Kosovës.
“Me këto marrëveshje, të mbështetura fuqishëm nga partnerët strategjikë të Kosovës, Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimi Evropian, Serbia e ka njohur shtetin e Kosovës dhe Kosovës i është hapur perspektivë e fuqishme integruese në strukturat euroatlantike, në organizatat ndërkombëtare dhe në Kombet e Bashkuara”, përfundon deklarata./b.j/

SOT ATJON ZHITI DO TË ISHTE 20 VJEÇ

by

SOT ATJON ZHITI DO TË ISHTE 20 VJEÇ,POETË NGA BOTA PËRSHËNDESIN LIBRIN E TIJ
QË PËRUROHET SOT SI NJË AKT PËRBASHKUES BREZASH…/
Libri i ri i “19 vjeçarit të përhershëm” Atjon Zhiti “Për atë që dua(m)” sapo ka dalë në qarkullim dhe po kërkohet së pari nga të rinjtë, se aty gjejnë nga vetvetja dhe ëndrra.
Botuesi UETPRESS e përuron librin në Universitetin Europian të Tiranës, në Aula Magna, në tempullin studentor, sot, në ditën e lindjes së Atjoni, më 30 gusht kur ai do të mbushte 20 vjeç.
Në librin “Për atë që dua(m)”, në kapitullin e fundit gjenden faqe të tërë me thënie për Atjonin nga shoqet dhe shokët e tij, nga ata që e kanë njohur e nga ata që e kanë lexuar, nga emra të shquar shkrimtarësh deri dhe nga Helena e Ismail Kadare, po dhe nga shkrimtarë të vendeve të tjera.
Revista e njohur e PEN Clubit Italian, ku Atjon Zhiti ishte antari më i ri i kësaj organizate botërore, teksa studionte për filozofi në Milano, në numrin e saj të fundit në faqen e librave të rinj, ka njoftuar dhe botimin shqiptar “Për atë që dua(m)”.
Presidenti i PEN-it italian, poeti Sebastiano Grasso, përshëndet promovimin e librit dhe rrëfehet se e çmonte shumë Atjonin dhe jo vetëm ai, djaloshin nga Shqipëria, aq shumë inteligjent dhe tejet i çiltër, me interesa të shumta, gjithë kërshëri, nga ajo që të çon përpara dhe me guxim qytetare për të vepruar. Sebastiano Grasso ka thënë se “Atjoni është djali që çdo prind do të donte ta kishte të vetin”.
Po kështu një nga poetët më të mëdhenj në botë sot, Adonis, kandidat i hershëm për çmimin “Nobel” dhe fitues i shumë çmimeve prestigjioze nëpër botë, këto ditë dhe i çmimit gjerman “Erih Maria Remark”, që jeton qysh prej 30 vjetësh në Paris, i mërguar nga Siria, të cilin Atjoni e ka takuar në Milano, për promovimin e librit të tij në Tiranë shkruan me dorë një mesazh në gjuhën e tij amtare dhe e firmos në përkthimin italisht:
“E kam njohur Atjonin në shtëpinë e mikut poet Sebastiano Grasso dhe Atjoni kishte aftësinë ta iluminonte poezinë, nga që ai vetë është një poemë, pothuajse magjike.”
Po kështu nga Shkupi shkruan dhe shkrimtari Kim Mehmeti, “jam aty, – thotë ai, – në Librin e Dhembjes, personazh…”
Dhe të tjerë vazhdojnë të shkruajnë… Kjo frymë përbashkuese që krijoi Atjoni rreth vetes midis brezash e vendesh, me kredon e tij për ta ndryshuar botën nëpërmjet buzëqeshjes, është shndërruar në një program të bukur për të rinjtë që i donte dhe e duan ende më shumë…
Rededaktori.

Dashuria përtej caqeve të vetëmohimit

by

NGA ANTON CEFA/
Portret për Nënë Terezen/
Larminë dhe ndërlikimet e përcaktimeve të rrymave më të ndryshme filozofike për qëllimin, funksionin dhe idealin e njeriut në jetë, Nënë Tereza i shpjegoi qartë, tejdukshëm me presonalitetin e saj, fjalën e veprën, me shpirtin e saj. Dhe bota u step para kthjellimit që i bëri ajo kësaj vorbulle njerëzore dhe do të çoroditet nëse nuk do të mund të ndjekë sadopak gjurmën e këmbës së saj të zbathur.
Ajo krijoi një urdhër fetar, që u shtri mbi njëqind vende të rruzullit tokësor, duke ndërtuar institucione për më të varfërit e të varfërve, për të gjymtuarit, leprozët, jetimët, të braktisurit. Kjo është vetëm pjesa e ndriçme e veprës së saj. Ajo më rëndësorja, që duket sikur përhumbet në zonën e hijes, është ngrehina madhështore e tempullit shpirtëror të dashurisë e të vëllazërimit në kraharorin e gjerë të njerëzimit. Kjo është vlera më universale e veprës së saj.
Dashuria përtej caqeve të vetëmohimit, feja deri në adhurim, sakrifica në apoteozën e flijimit dhe energjia e brendshme – një mrekulli e vërtetë – duket se i dhanë asaj forcën e veprimit.
Në botën pagane, ajo të kujton një Promete, por me një ndryshim. Prometeu iu kundërvu Olimpit, Nënë Tereza iu mishnue Qiellit: “Jam një penë në dorë të Zotit”. Në botën monoteiste, ajo të kujton një Galileas, që e pati zbuluar 2000 vjet më parë ligjin e dashurisë, të dhimbjes e të flijimit për të tjerët. Nënë Tereza rizbuloi dimensionet e shpirtit kristian: “Jemi të gjithë bij të një Ati”.
Në orvatje për të vlerësuar veprën e saj, mbretër e presidentë, qeveri e parlamente, forume e organizma ndërkombëtare i dhanë asaj një mori titujsh nderi. Popujt – që dinë të vlerësojnë më mirë se kushdo – i dhanë titullin më të madhërishëm Nënë. Nga një “Madre” e murgeshave të bamirësisë, ajo u bë Nënë e të gjithëve, Nënë e mbarë botës. Kush mund të matet me dashurinë e një Nëne të tillë ?
Për mbarë njerëzimin, Nënë Tereza është një vlerë ekumenike. Për ne shqiptarët, ajo është diç më tepër, një vlerë etnike: frymë prej trojeve tona, lëndë prej dheut tonë, plazmë prej gjakut tonë, afsh prej gjoksit të fisit tonë. Të falemi nderit, Nënë Terezë ! Do të të duam me dashuri birnore.

Shpifjet për shqiptarët dhe e vërteta morale serbe

by

Nga Fahri Xharra/
A jemi shqiptarët zot të vetvetes , apo duhet të qëndrojmë gjithmonë kokë ulur ndaj një kombi tjetër,të cilit ia kemi parë përherë “sherrin “? Propaganda e tyre ka qenë aq e fuqishme sa që i ka mbushur mendjen të gjithëve që iu janë drejtuar.Shpifjet e tyre nga më të ndryshmet , të cilat e kishin qëllimin e qartë : Ky popull nuk është shtetbëres!Me keqardhje duhet të pranojmë se në disa moment kyçe për fatin tonë jemi treguar shumë të dobët.
Dikur , dhe vazhdimisht “Vladan Gjorgjeviqit ndoshta i është dukur vetja si Circja homerike, që, me një prekje të shkopit të tij, t’i shndërrojë shqiptarët në derra, që zhgrryhen në flligshti plehu e gjaku, t’i shohë të zhytur në sëmundjet më të rënda të tokës dhe të mbërthyer nga zjarrmia e vrasjes, vetëvrasjes dhe epsheve kanibaleske. Të harruar nga zoti e robi, këto krijesa të përçudnuara, sipas tij, na vikan drejtpërdrejt nga prehistoria njerëzore, deri para do kohësh, madje i kishin parë tek mbaheshin me bishtin e tyre nëpër pemë. Egërsirat, doemos, nuk mund të kishin gjuhë, as histori, as figura historike. Artin dhe ndjenjat njerëzore nuk i njihnin. As lirikën, as epikën.Të ndarë më dysh atje ku ndaheshin së lashti ilirët dhe epirotët, gegët dhe toskët kishin shkuar aq larg në ndarje sa ngordhnin nga dëshira për të vrarë e zhdukur njëri- tjetrin. “ Sa kemi “ luftuar “ kundër kësaj , e cila ka folur në të gjitha gjuhët e Europës për ne ?
Ata mundoheshin që duke ua vjedhur e përçudnuar të kaluarën, shpresohej që shqiptarëve tu errësohej dhe e ardhmja . Deri diku kishin sukses.
Europës në çastet kritike për i shkonte ky mesazh:” Pra, meqë dashkeni t’i vini re, edhe unë po e pranoj se ka shqiptarë dhe po ua tregoj ashtu siç nuk i dini. Shqiptarë, thjesht si njerëz, si individë anarkistë me nam, por edhe si shtëpi të shpërndara larg njëra –tjetrës një të shtënë pushke, si katunde të ndara, qoftë edhe si fise fundja, por aspak më tepër. Kurrsesi si vend, si popull a qoftë larg si shtet. Kurrën e kurrës. Shteti i tyre i mëvetësishëm kurrë s’paskësh qenë dëshirë e këtyre njerëzve. As ëndërr, as zhgjëndërr. As në historinë e largët, as në të sotmen “
Shqiptarët, sipas tij, nuk kanë kurrfarë ndërgjegje kombëtare; ata nuk përfaqësojnë komb ngase nuk i posedojnë cilësitë e një kombi. Pastaj ai bën tentim që edhe “shkencërisht” të bëjë njëfarë ndarje antropologjike në mes të shqiptarëve të veriut dhe të jugut. Për të parët thotë se janë brakicefalë (kokëshkurtër), kurse ata të dytët qenkan doliqefalë (kokëgjatë). Sa i përket gjuhës, ai vetë bën pyetje: Vallë kanë shqiptarët gjuhë kombëtare të veçantë (ndoshta vallë, mendon se mund ta kenë të huazuar-kush e di?!)? Gjorgjeviq thotë se në shqipen ka pesë dialekte të ndryshme që dallohen ndërmjet tyre! Prej tyre dy janë kryesorë dhe më të përhapur: gegërishtja në veri dhe toskërishtja në jug. Që të dy këto dialekte nuk paskan lidhje njëri-tjetrin. Nëse ai i jugut shkon në veri duhet të ketë përkthyes se nuk e kupton atë të veriut. Pastaj, shkon akoma më tutje, ku thotë: “Shqipja e sodëshme asht nji lamsh gjuhësh të përzieme nga ma të ndryshmet. Kjo çorbë gjuhnash mund të krahasohet ndofta ma tepër me jevgenishten” (një urrejtje patologjike e paskrupullt!). Për alfabetin shqip thotë se shqiptarët kanë marrë një alfabet të huaj që të mund të shkruajnë. Këtë ata e kanë bërë më 1908 në Kongresin e Manastirit. – sa rëndë e sa të pafytyrë ! Por nuk kishim , besa edhe sot nuk kemi kundërzëra të fortë që buçasin dhe e tundin të vërtetën tonë deri në qiell .
Por nga ana malazeze mund të gjejshë të vërtetën moralo -etike të serbëve; kurse ne nuk e dinim , edhe nëse po ,nuk e thoshim se pse nuk guxonim .
Ličimo li više na očeve ili na Turke ponavljao je, pitajući se, Džadžić . A ngjajmë në etrit tonë a po më shumë në turqit ? pyeste Xhaxhiqi

“Serbët janë të zhveshur nga tradita etike dhe morale , dhe janë të ngarkuar me hipotekën dhe kompleksin e natës së parë të martesës (Ius Primus Nocti) -shkruan Borislav Cimeša: Neki običaji kod Srba – ANTINOMIJE ETOSA I INTERESA ( Disa zakone të serbëve- Antinomia e Etosit dhe e Interesit )
Trashëgimtarët e rajes turke , gjithmonë i jepnin kalit ujë dhe i lanin opingat përderisa turku ëmbëlsohej me grate e tyre. Pr kjo dhënje uji kalit dhe larje e opingave përcillej përherë me vuajtjen e mëshehjës së dëshmisë dhe ruajtjen me ngulm të shpresës që e vërteta nuk del në shesh. Turqit e kishin çpikur patentin e paqës me ta “uzmi Srbinu ženu “ merrja gruan serbit !

Jovan Cviqi që shkruante aq keq për ne e dinte të vërteten e moralit serb dhe shkruante se konkubinati i grave serbe me turqit ishte i zakonshëm. Konkubinati , incesti dhe “haramllaku”janë
zakonet themelore të tfaditës serbe , të cilat në çdo kohë pëcilleshin me hipokrizi morale dhe me kozmetikë. ,(Etnolog, geograf i antropolog Jovan Cvijić pisao je, zato, da konkubinat srpskih žena i Turaka nije zazoran. Konkubinat, incest i haremluk postali su temeljni običaji srpske tradicije ispunjene moralnom hipokrizijom i kozmetikom.)
Petar Xhaxhiqi në librin e tij “Homo Balkanikusu – Homo Heroikusu” , i përshkruan në detaje këtë moralitet serb.

Edhe diçka” “ për incestin dhe natyrën “etike “ dhe karakterin serb , e ka ber të pavdekshëm edhe gazeta “politika “ e Beogradit , duke e komentuar ““Snahočestvo”-n ( nga sllavishtja : snaha -nusja , gruaja e vëllaut apo e djalit ) e cila e përshkruan zakonin e mrredhënjeve intime të vjehrrit me nusen e të birit. Martesat e këtij shembulli janë kryer me nus e të pjekur në moshë dhe çunin e papjekur . (Politika, broj 28752, god. hc, 26. 10. 1993. str22 )
Nuk është e thjeshtë, “Snohacestvon” e tregon shembulli në vijim , kënga që ende këndohet ndër serbët :
„Brate moj O vellu im
moje žene sin djali i gruas sime
trči, reci ocu shko e tregoi babës
da mu ide sin.“ se i erdhi djali
E kuptuat ?
Këngën e ka kënduar djali më i ri, i cili është vëlla prej babe i vllahut të tij me të madh duke ja përsëritur këto vargje që i kishte thënë vëllau i madh, kur ai po kthehej nga ushtria, gjatë të cilës kohë baba i tij kish jetuar me të renë e vet n]ë marrëdhënie martesore të njëlloj konkubinati . Kështu vëllai më i ri (përsëritësi i këngës së vëllait)për vëllaun e madh (që po kthehej nga ushtria) ishte edhe djali i gruas së tij.
O shqiptar ku je ?
Gjakovë, 26.08.15