Archives for October 2016

LETËR GAZETËS “FIGARO” NGA PRINCI ALBERT GJIKA ME 12 DHJETOR 1912

October 13, 2016 by dgreca

GAZETA PRESTIGJOZE FIGARO : LETRA E 12 DHJETORIT 1912 PËR SHQIPËRINË NGA PRINCI PATRIOT ALBERT GJIKA/

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 8 Tetor 2016

Gazeta prestigjoze franceze « Figaro » ka botuar në faqen e parë të saj, me 16 dhjetor të 1912, letrën e princit patriot me origjinë shqiptare, Albert Gjika. Shqipëria sapo kishte shpallur pavarësinë dhe marrëdhëniet me fqinjët ishin të tensionuara. I shqetësuar nga rreziku i përçarjeve të territoreve shqiptare nga sllavo – rusët, princi Gjika i drejtohet gazetës për të mbrojtur interesat tona kombëtare.

Letra e tij :/

« I nderuar Zoti Calmette,/

I ndodhur në Trieste, para se të nisem për Shqipëri, u hodha si një i uritur mbi gazetën e parë Figaro që më ra në dorë. Ju i njihni mendimet e mia ndaj Francës tuaj të bukur, të cilës i detyrohem për shkollimin dhe trajnimin tim, dhe ky fakt shpjegon dëshirën time për të lexuar dhe gjithmonë lexuar gjuhën frënge.

Por, në numrin e gazetës tuaj të hënës së 9 dhjetorit, me titullin « Çfarë mendojnë në Rusi për çështjen e luftës », Zoti René Marchand publikon një intervistë të shkëlqesisë së tij, Gjeneralit Parensoff.

Kjo intervistë, e cila tregon qartë qellimet sllave, nuk mund të na përshtatet neve shqiptarëve, krenarë për origjinën dhe historinë tonë. Gjenerali Parensoff flet për Shqipërinë, të cilën ai nuk e njeh, me terma fare pak të sjellshme dhe shprehet kundra autonomisë së saj.

Sipas tij, « Shqipëria nuk ekziston ». Por atëherë, pse ai pranon se shqiptarët janë pasardhësit e Pellazgëve ? Pasardhësit e Pellazgëve janë të përhapur në Spanjë, Itali, madje në Britani dhe Irlandë, por një grup prej 3 milion shpirtrash gjenden në vilajetet e Shkodrës, Janinës, Manastirit dhe Shkupit. Kjo është provë se shqiptarët ekzistojnë dhe janë të vetëdijshëm për kombësinë e tyre…

Katolikët e Shqipërisë Veriore, të njohur ndryshe si Malësorët, kurrë nuk kanë kërkuar aneksimin e tyre nga Mali i Zi. Që prej tërheqjes së Malësorëve nga lufta dhe me kthimin në vatrat e tyre, sa fitore kanë korrur malazezët ? Arsyeja se këta malësorë të vrazhdë janë tërhequr është se ata e kanë kuptuar më në fund – dhe në kohë – rrezikun e premtimeve sllave gjithmonë të rreme.

Krijimi i mbretërisë së Shqipërisë siguron paqen në Ballkan. Akordimi i daljes në Adriatik për Serbinë shkakton përçarjen e një vendi dhe një populli, dhe i bie të ndërrohet një tiran me një tjetër.

Pra vendet ballkanike janë të ndara në bazë të parimit të kombësisë, dhe në qoftë se gjenerali Parensoff do e njihte më mirë historinë e vendit të tij, ai do të dinte se Katerina e Madhe (Catherine La Grande) kishte studiuar krijimin e një mbretërie shqiptare, ku djali i saj, Duka i madh, Konstandini, do të ishte sovrani.

Po, por ja që shqiptarët nuk duan të dëgjojnë të flitet për një princ sllav, dhe menjëherë thuhet se Shqipëria nuk ekziston…

…Unë nuk jam sllavofob. I dua të gjithë popujt që mbështesin kauza të cilat janë të drejta. Para luftës, kam publikuar disa artikuj që profetizojnë suksesin e aleatëve ballkanikë dhe shkatërrimin e Turqisë.

Por gjithçka e ka një kufi dhe zelli për shkatërrimin e Shqipërisë dhe shqiptarëve i ka kaluar të gjitha përmasat.Dhe ekziston prova se ka një Shqipëri, sepse ka një qëveri të përkohshme, e kryesuar nga Ismail Qemali, një nga diplomatët më të talentuar, i rrethuar nga patriotë të flaktë dhe të sinqertë. Prova se ka një Shqipëri tashmë të pavarur, e dëshmon edhe flamuri kombëtar, i cili valvitet kudo dhe ne do të dimë ta mbrojmë atë kundra çdo armiku.

Trieste, 12 dhjetor 1912

Një ushtar i thjeshtë shqiptar

Princi Albert Gjika »

* Aurenc Bebja, Blogu © Dars (Klos), Mat – Albania : http://www.darsiani.com/

Unioni i Bizneseve të Diasporës në Berlin pritet nga Ministri Hoti

October 13, 2016 by dgreca

Ministri i Financave Avdullah Hoti priti sot në takim përfaqësuesit e Unionit të Bizneseve të Diasporës në Berlin/

1-ministri-diaspores

Ministri i Financave Avdullah Hoti priti sot në takim Kryetarin e Unionit të Bizneseve të Diasporës në Berlin Mustafë Abazi, i cili ishte i shoqëruar nga përfaqësuesit e Odës Ekonomike të Berlinit, përfaqësuesit e bizneseve gjermane, si dhe përfaqësuesi i gazetës ditore “Derivate-Magazin”, me të cilët diskutoj për kushtet të cilat i ka krijuar Qeveria e Kosovës dhe për mundësitë e investimeve të diasporës në Kosovë.Ai me këtë rast tha se Kosova për çdo vit po vije duke u konsoliduar me reforma legjislative sa i përket krijimit të kushteve për të investuar në Kosovë, dhe për këtë vlen të përmenden reformat fiskale, si dhe Ligji për investime strategjike në Kosovë.

Ministri Hoti gjithashtu tha se diaspora luan një rol të rëndësishëm në zhvillimin ekonomik të vendit, kjo vërehet edhe tek shifrat milionëshe të remitencave. Mirëpo, sipas të dhënave që aktualisht ne kemi shumica e këtyre mjeteve shkojnë në konsum ose patundshmëri. Prandaj, ndoshta këto mjete por edhe të tjera të cilat posedojnë bizneset në Gjermani do të kishte qenë mirë që të orientohen në të bërit biznes si forma më e mirë për zhvillimin e Kosovës dhe në hapjen e vendeve të reja të punës në Kosovë.Ai gjithashtu bëri të ditur se një mundësi për diasporën është edhe investimi në Bonot e Thesarit, si një mundësi e mirë për zhvillim ku interesi që paguhet mbetet në duart e bashkatdhetarëve dhe gjithashtu krijon lidhje më të forta financiare me diasporë në Kosovë.Ndërsa, përfaqësuesit e Unionit të Bizneseve të Diasporës në Berlin gjatë takimit me Ministrin Hoti shprehën falënderimet e tyre për interesimin e Qeverisë së Kosovës, e cila po i ofron mundësi edhe diasporës për të investuar në Kosovë përmes politikave fiskale por edhe në Bonot e Thesarit, ku sipas tyre kjo ju mundëson bizneseve të diasporës që të ndikojnë drejtpërsëdrejti në krijimin e vendeve të reja të punës si dhe në zhvillimin ekonomik të vendit.

Çfarë fshihet pas ndërtimit të varrezave greke

October 13, 2016 by dgreca

ushtaraket-greke-me-flamurin-e-aneksimit-te-jugut-te-shqiperise-shtator-2016-permet Ne Foto:Ushtarakët grekë të Ksanthit në Përmet, shtator 2016, duke mbajtur flamurin e Aneksimit të Jugut të Shqipërisë e njohur me emrin “Autonomia”/

Nga Arben Llalla/

Gjatë takimi të kryetarit të Greqisë, Prokopis Pavlopulos me kryetarin e Kuvendit të Shqipërisë, Iliri Meta, Presidenti grek kërkoi ndërtimin e rreth 8.000 varreve të ushtarëve grekë të vrarë gjatë luftës italo-greke 1940-1941. Ilir Meta i premtoi Pavlopulosit se kjo gjë do të realizohet në bazë të komisioneve dy palëshe.

Çështja është se kush na vërteton që në Shqipëri janë vrarë rreth 8.000 grekë dhe ku gjenden eshtrat e tyre?

Në varrezat e Këlcyrës ka rreth 350 varre bosh që presin të mbushen me eshtrat e shqiptarëve që do vdesin.

Ndërtimi i varrezave kushtëzim dhe nënshtrim i Shqipërisë

Nënshkrimi i marrëveshjes mes Shqipërisë dhe Greqisë për ndërtimin e dy varrezave të ushtarëve grekë në vendin tonë tregoi edhe njëherë se politikanët, ministrat, deputetët shqiptarë u gjunjëzuan përpara presioneve greke për disa varre. Sot, ndërtimi i këtyre varrezave na duket si diçka normale dhe e shenjtë, por grekët kanë arritur të ngrenë tezën për edukimin e brezave të ardhshëm se Shqipëria ka pushtuar Vorio Epirin (jugu i Shqipërisë) në luftën italo-greke. Të gjithë e dimë që po realizohen skenarë të tillë dhe heshtim, heshtim përpara tragjedisë që po na troket në derë.

Nënshkrimi i marrëveshjes mes Shqipërisë dhe Greqisë për ndërtimin e dy varrezave të ushtarëve grekë në vendin tonë ishte vënë si kusht për ratifikimit nga ana e Kuvendit të Republikës Greke të MSA-së mes Shqipërisë dhe Bashkimit Europian. Kushtin për bllokimin e MSA-së, për shkak të ndërtimit të varrezave e deklaroi atë periudhë edhe nënkryetari i Kuvendit të Greqisë, Jorgos Surlas.

Lind pyetja: Çfarë kushti do të verë Greqia për pranimin e Shqipërisë në BE?

Rreth 10 mijë komunistë grekë mund të jenë vrarë në Malin Gramoz

Në vitin 1946-1949 u zhvillua lufta qytetare në Greqi për pushtet midis forcave të djathta (IDEA) që ndihmoheshin pa rezerva nga Britania e Madhe, Shtetet e Bashkuara dhe forcave të majta të njohura Ushtria Demokratike Greke (DSE). Në përfundim të kësaj lufte civile (1946-1949), u vranë 41.970 ushtarë të Ushtrisë Demokratike Greke që udhëhiqej nga komunistët, u dorëzuan 24.300, u kapën rob 23.950, u larguan nga Greqia për në vendet e Europës, 70 mijë njerëz , pleq, gra dhe fëmijë.

Pra, duke parë që gjatë luftës civile greke 1946-1949 janë vrarë në tokën shqiptare qindra apo mijëra ushtarë grekë, atëhere pse qeveria greke nuk kërkon të ndërtohen varreza edhe për këta ushtarë që u vranë për ideologji dhe luftë për pushtet?!

Varrezat shqiptare të zhdukura në Selanik

Në shekuj Selaniku ka qenë i banuar nga shumë kombe njerëzish si grekë, shqiptarë, turq, hebrenj, sllavë e të tjerë. Të gjitha këto etni kishin edhe varrezat e tyre në këtë qytet. Ligji grek përcakton që të vdekurit duhet të kenë varr të paguar nga familjarët e tyre. Kështu bashkësia shqiptare që për shekuj kishte jetuar dhe punuar në qytetin e Selanikut kishte varrezat e veta në një kodër. Por, në vitet 1980 qeveria e asaj kohe urdhëroi që të zhdukeshin varrezat shqiptare dhe mbi ato varre të ndërtohej një lagje me banorë të gjallë. Sot, ajo lagje quhet “Triandria”. Për çudi, ende sot e kësaj dite nuk ka interesim nga qeveria shqiptare se ç’u bë me eshtrat e të vdekurve. Për përcaktimin e saktë të varrezave të shqiptarëve në Selanik më ndihmoi djali i motrës së atdhetarit Avni Rustemit, i cili në ato varreza kishte patur varrin e prindërve. Në varrezat shqiptare në Selanik ka patur varrin edhe ish-kryeministri i Shqipërisë Hasan Bej Prishtina, eshtrat e të cilit u kthyen në Shqipëri në vitin 1986. Janë të vetme eshtra që nuk i zhdukën grekët gjatë prishjes së varrezës shqiptare. Po kështu, një dokument për ekzistimin dikur të varrezës së shqiptarëve në lagjen Triandria është botuar në Gazeta e Athinës në shtator të vitit 2002. Shahin Qenan Mesareja, nipi i gjeneralit turk me kombësi shqiptare Hasan Tahsin Pasha ka deklaruar në këtë gazetë se varri i Hasan Tahsin Pashës ka qenë në varrezat shqiptare në Triandria në Selanik, të cilat janë zhdukur. Gjenerali Hasan Tahsin Pasha ka shërbyer komandat i ushtrisë turke në Greqinë e Veriut. Ai më 26 tetor të vitit 1912 u dhuroi grekëve qytetin e Selanikut midis pretendimeve edhe të ushtrisë bullgare. Shteti grek mund të zhdukë varrezat e çdo kombi jogrek, ndërsa Shqipëria duhet të nderojë ushtarët grekë që janë vrarë në Shqipëri si pushtues në luftën italo-greke të vitit 1941.

Në fillim të muajit shtator 2016 Shoqata e oficerë-ushtarakëve të qytetit të Ksanthit në Greqi, rreth 46 persona ishin për disa ditë në Shqipërinë e Jugut duke vizituar Përmetin, Himarën, Sarandën, Tepelenën, Gjirokastrën. Ata vizituan varret e ushtarëve grekë të rënë gjatë luftës italo-greke 1940-‘41

Interesant është fakti se këta grekë që kanë ardhur këtë herë në Shqipëri për propagandë janë nga Ksanthi, një qytet afër kufirit me Bullgarinë dhe Turqinë, të cilët nuk kanë shumë lidhje propagande kundër Shqipërisë.

Gjatë vizitës të këtyre mysafirëve që kanë grada ushtarake, ju ngritën flamurin e aneksimit të jugut të Shqipërisë-Autonomia e Vorio Epirit. Gjatë ekskursionit nëpër vendet ku janë zhvilluar lufta italo-greke ata vendosën edhe pllakata përkujtimore në gjuhën greke në territorin e Republikës së Shqipërisë.

Në këtë 85 vjetor të Dritëroit

October 13, 2016 by dgreca

Tre kujtime nga Shefqet Kërcelli/

U gëzova pa masë që këtë 85 vjetor të shkrimëtarit dhe poetit të madh Dritëro Agolli, e përcollën të gjitha mediat shqiptare me tregime e fragmente nga jeta e këtij njeriu të madh.Natyrisht me jetën dhe veprën e Tij, Dritëroi i takon gjithë kombit shqiptar, ndërsa për ne si Devollinj, personaliteti i tij, përfaqson dicka të vecantë, pasi ishte pika jonë e referimit të dijes, inteligjences, suksesit ne jete, udhërëfyesi jonë për të ardhmen, një idealist i pandregjshëm për familjen, vendin, shoqërinë dhe rininë e Shqipërisë.E kam takuar shpesh herë në vite Dritëroin, jam mrekulluar nga personaliteti i tij i thjeshtë, mbi të gjitha nga familja e tij.Sa herë zonja fisnike Shkodrane, Sadije më ka shërbyer me raki e kafe, mua devolliun e vogël. Po djali i tij Tani, me kafen e tij në zemër të Tiranës, njëkavalier i pandreqshëm?! Madje unë para se të vizitoja SHBA këtë vit, kam realizuar intervistën më të zgjeruar me Dritëroin, sidoqë ishte sëmurë, Ai më tregoi mjaft rrëfenja të patreguara më parë, të cilën do e përcjellim në faqet e gazetës “Dielli”. Kujtimet më Dritëroin dhe familjen e tij janë të shumta, por sot në këtë 85 vjetor dua të përcjell rrëfimet e panumurta të detarëve shqiptarë, të cilët Dritëroi i kishte miqtë e tij më të mirë.Duke u marrë më historinë e detarëve shqiptarë, jam kujdesur dhe për krijimet e Dritëroit për detarët. Ato janë të shumta, kudo, nëportet, molet, plazhet dhe vendet bregdetare të Shqipërisë. Mos me u zgjat, sot për kënaqësi të lexuesve, po sjellim një nga poezitë e tij të shumta, të cilë e ka shkruar nëShëngjin në vitin 1961, në bordin e anijes “Bajram Curri”, në prani të ekuipazhit të saj, me kapiten Elmaz Goxhaj dhe zonjën e Heroit Bajram Curri dhe djalit të tij:

Varka në det

Një varkë ishte shpuar dhe po mbytej,

Me njerzit fortuna po përfytej,

U hodhën me rrëmbim të gjithë c’qenë

Me kova, me kazanë e me legenë.

T’ia hiqnin ujin varkës, të shpëtonin

Dhe përsëri drejt bregut të lundronin.

Vec njëri rrinte heshtur në kuvertë,

Indiferent, skeptic, kurnac i mefshtë.

-Ti c’bën, i thanë,-pse s’lëviz një thërime?

-C’mëduhet , i tha, -kjo sëështë barka ime!?

S’mendonte fare ky qyqar i shkretë

Se tok me varkën mbytej edhe vetë…

Kjo poeziështë botuar tek vëllimi i parë i “Antologjisë së Detarisë Shiptare”, faqe 417. Natyrisht Dritëroi ka botuar mjaft poezi me këtë tematikë, madje për hatër të kësaj krijimtarie e miqësie me detarët, mjaft marinarë të vjetër durrsakëduan ta takojnë Dritëroin, një dëshirë e cila do ju plotësohet së afërmi.

Ndërkohë në këtë shkrim po përcjell dhe njëmoment të dytë të Driëtorit,

“Kur ngritëm dolli dhe për bagëtinë”

Nëse e pyesnin Dritëro Agollin para disa vitesh, se çfarë është pija, përgjigja është befasuese: Një mjet komunikimi. Dhe me të vërtetë.Historia e jetës së këtij kolosi të mendimit dhe letrave shqipe ka qenë e tillë.Që pija ka pasur rolin e saj në të gjitha rrethanat. Dhe ia nis që kur njohu Sadije, ai përpara kishte një gotë konjak “Skënderbeu”, për të cilin Sadija tregonte se sa e pa me sy e rrëkëlleu me eks.

Dhe kur vajza e druajtur e pyeti si kishte mundësi që e piu menjëherë, ai i tha se nuk e kishte problem. Por në fakt kjo ishte hera e parë që pija për Dritëroin përbëri një problem. Ai më parë nuk vinte në gojë pije, as kur studioi në Rusinë e ftohtë të vodkës, as kur nisi punë si gazetar.Dashuria me lëngjet e alkoolit nisi pas të 30-tave.Ashtu me konjak dhe raki, sidomos kjo e fundit.Një pije për të cilën Dritëroi ka thurur edhe poezi.Por asnjëherë nuk ka shkruar pasi kishte pirë. Pija më turbullon mendjen dhe nuk jam i kthjellët, thotë Dritëroi. Madje ai shton se kur ka shkruar ndonjë poezi në të tilla rrethana, ai e ka grisur.

Por mjeshtri i letrave nuk rri pa treguar histori nga më interesantet. Sidomos ajo në fshatin Pleçisht të Korçës, kur një natë dimri dollitë i linin vendin njëra-tjetrës dhe rakia derdhej lumë.

Por pasi pinë dollitë për udhëheqjen, partinë, njerëzit e shtëpisë për secilin të pranishëm, komshinjtë dhe tërë fshatin, nuk dinin më se për këtë të ngrinin dolli. Për të pirë pijen deri në fund erdhi propozimi: Të ngrihej dolli për njerëzit e fshatit. Dhe ashtu u bë. Nisën dollitë për bagëtitë kokë më kokë, derisa arritën në dollinë 101.Aty u kthyen dolli për lopën, gomarin, etj.Kjo ka qenë një momentet dhe dollitë më të bukura.

Por Dritëro Agolli ka edhe tjetër në raport me pijen.

Ai është i pari shqiptar që hoqi nga fjalori fjalën “pijanec” dhe e ndërroi në “pijetar”.Një fjalë që kishte një tjetër kuptim, pa diskutim më e dashur dhe krejt ndryshe nga fjala që artikulohej me parë që kishte një konotacion negativ.

Po tani?E ka lënë përfundimisht. Pi nga një gjysmë gote verë në drekë ose në darkë. Për Dritëronë, vera është për pleqërinë, e butë, e ëmbël. Ah, kur ishte i ri çfarë i bënte rakisë!…

JAM SOKRATI PLAK
Jam plak gazmor që dehem nga rakia,
Ku rrugës më ngacmon një pijetore,
Pastaj me zor shtyj këmbët tek shtëpia
Në çaste vape, shiu apo dëbore.
Dy sytë e mi, të dy si xixëllonja,
Largojnë njeri-tjetrin, qajnë e feksin
Dhe dy pastruese rrugës si dy zonja,
Më duket se plot nderim më presin.
Jam plak çapkën, i çmendur nga rakia,
I çmendur jam, por jam shumë i gëzuar.
Dhe si Sokratin plak më shan Sadija,
Sadija ime, grua e bekuar…

Në këtë 85 vjetor të gjithë dashamirësit e tij pijnë një gotë raki, duke e uruar Dritëroin: U bëfsh 100! Një plak me mjekër të bardhë sic ikauruar e ka shkruar për gjithë të tjerët !

Në fakt dua ti përcjell dhe dicka lexuesve të shumtë, ky shkrimëtar dhe pijetar fisnik, nuk i ka bërë keq akujt në detyrat që ka kryer, nuk ja lejonte prejardhja e familjes dhe karakteri i Tij, ta gjejnë nga të tjerët, thoshte! Ndërsa sa për disident, shqipëtarët në cdo cep të globit, së afërmi do kenë në anglisht “Shkëqimi dhe rënia e Shokut Zylo”.

Natyrisht krijimtaria e Dritëroit në të gjitha tematikat, zhanret dhe gjinitë e ndryshme letrare është një pasuri e kombit Shqiptar, por janë të shumtë dhe ata që veprat e tyre ja kanë dedikuar këtij korifeu të letrave shqipe. Një nga këtëështë dhe vëllai im Aliu, tashmë Rektor i Universitetit “Fan Noli” Korcë, i cili botimin e tij të fundit, “Fjalori Leksiko-Frazeologjik i Devollit” , ja ka përkushtuar të madhit Dritëro, me këtë nënshkrim:-Këtë fjalor për leksikun dhe frazeologjinë e Devollit, ja kushtoj Dritëro Agollit, në shenjë mirënjohje dhe nderimi të pamatë për jetën dhe veprën e tij, që e ka lartësuar dhe përndritur të folmen e devollinjve me aq dashuri e mjeshtëri, cka Ai e ka shprehur në vargjet e madhërishme “Me të tjera gjuhë e mund të flas/ Por kur shpirti dhemb, vec shqip bërtas”.

SHPËRBLIM I MERITUAR

October 13, 2016 by dgreca

Nga Gjekë Gjonaj/

2-franku Puna e suksesshme e gazetarit, analistit dhe publicistit të njohur shqiptaro-amerikan, Frank Shkrelit, nga fsahti Amull i Komunës së Ulqinit, më ka ngjallur një respekt të jashtëzakoshëm shumë më heret se sa fillova lundrimet e mia të para në ujërat e gazetarisë. Dhe nuk më mbetet asgjë më shumë se sa fjala – Respekt! Këtë fjalë jam i bindur se e meriton nga të gjithë kolegët, nga të afërmit, nga miqtë, nga të njohurit dhe nga të panjohurit. Pa dashur t’i thurë lavdërata këtij njeriu të vlerësuar të shkrimit, respektivisht të penës (lapsit), i cili edukimin, pasionin, kohën, mundin me dekada ia kushtoi dhe po ia kushton punës profesionale në fushën e gazetarisë, e them sinqerisht se në detin e madh e të egër të konkurrencës, ka krijuar autoritetin, besueshmërinë, sigurinë dhe jetëgjatësinë e punës, duke u mbështetur e bazuar mbi të gjitha në të vërtetën, kodin e etikës dhe standardin e profesionit që e ushtron me profersionalizëm më së katër dekada. Përmes zotëri Frank Shkrelit njoha: Seksionin shqip të Radios “Zëri i Amerikës”, vlerat më të çmuara të njeriut publik dhe atij të thjeshtë.

Gjatë jetës dhe karrierës sime kam patur fatin e mirë që Frank Shkrelin ta takoj vetëm një herë dhe atë spontanisht në kremtimin e 15- vjetorit të themelimit të Fondit Humanitar” Malësia” në Nju-Jork. Edhe pse ky ishte një takim vëllazëror shumë i shkurtër në prani të miqve të tij me të cilët shoqërohej atë mbrëmje më la përshtypjen e një njeriu modest, serioz, të thjeshtë, të matur, të aftë e mjaft njerëzor.

Emrin e kolegut të nderuar Frank Shkrelit e kam të njohur qysh se ka qenë gazetar dhe redaktor në Zërin e Amerikës, seksioni shqip nga viti 1974 -1984. Por edhe më vonë gjatë viteve 1984- 1985 kur zotëri Shkreli, po tek kjo medie e fuqishme botërore ka qenë shef i seksionit shqip. Me interesim e kënaqësi herë pas here, e kam ndjekur nga larg punën e tij edhe në periudhën 1985-1990, kur ka shërbyer si këshilltar i lartë programacioni për Divizionin Evriopian të Zërit të Amerikës, pastaj nga vitet 1990-1994, kur ka qenë zëvendësdrejtor i Euroazisë në Zërin e Amerikës, për të vijuar më pas në vitet 1994 – 2003, kur ka qenë drejtor i Divizionit Europian i Zërit të Amerikës , deri në ditët e sotme , kur është ndër gazetarët më aktiv shqiptarë në shtypin e kohës. Analizat e tij lexohen dhe vlerësohen shumë nga lexuesit dhe ekspertët e çështjes kombëtare për faktin se mendoj se është një vëzhgues dhe një analist i regjur mirë dhe shumë i vëmendshëm i zhvillimeve politike dhe çështjeve shqiptare dhe ballkanike . Një arsye për lexueshmërinë e madhe të shkrimeve që Shkreli publikon mund të jetë edhe fakti se ai bazohet në informata të verifikueshme, të mbledhura nga burime të pavarura dhe të besueshme të mediave amerikane, të cilat u përmbahen standardeve më të larta të gazetarisë në botë.

Gjatë kryerjes së detyrave të larta në Zërin e Amerikës të besuara nga shteti amerikan, zotëri Shkreli u rreshtua në mesin e emrave më të shquar të fjalës së lirë dhe lirisë së shtypit nga radhët e komunitetit shqiptar në botë. Dhe jo vetëm kaq por falë veprimtarisë së tij të palodhur atdhetare për çështjen kombëtare, kontributit të tij të çmuar në fushën e të drejtave të njeriut si dhe forcimit të lidhjeve miqësore shqiptaro –amerikane, u bë një shembull i lartë për t’u ndjekur.

Zotëri Frank Shkreli, edhe pse në pension, ai ka shërbyer si drejtor i Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan, një organizatë jo-qeveritare që punon për mbrojtjen e interesave të shqiptarëve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës si dhe për promovimin e paqes dhe zhvillimit ekonomik në trojet shqiptare në Ballkan, e vetmja organizatë shqiptare lobiste me prezencë në Uashington DC.

Për këto vlera, merita e arritje të tjera të pakontestueshme profesionale e morale, Presidenti i Republikës së Shqipërisë Bujar Nishani e dekoroi para pak ditësh me plotë të drejtë, Frank Shkrelin me titullin “Kalorës i Urdhërit të Skënderbeut”, me motivacionin: “Në vlerësim të veprimtarisë së shquar atdhetare dhe kontributit të vyer shumëvjeçar si gazetar, publicist e redaktor i Seksionit Shqip dhe drejtues i palodhur i Divizionit Euro-Aziatik të “Zërit të Amerikës”, duke përhapur, mbrojtur me paanshmëri dhe lartësuar vlerat e parimet e shenjta të lirisë dhe demokracisë”.

Ky nderim i lartë nga kreu i shtetit shqiptar e nderon në radhë të parë vetë laureatin, por edhe të gjithë komunitetin të cilit ai i takon. Andaj, ne shqiptarët me të drejtë duhet të mburremi dhe të krenohemi me personalitete të këtilla, të cilët gjithë jetën e tyre punojnë në heshtje, pa bujë, me përvujtëri, duke mos pretenduar për vlerësime e shpërblime për merita të veçanta si ky.

Gjekë Gjonaj