Archives for October 2017

BARDHESITE E ATDHEUT & BIOGRAFITE E PRESIDENTEVE AMERIKANE

October 10, 2017 by dgreca

RIBOTOHET LIBRI ENCIKLOPEDIK “BARDHESITE E ATDHEUT ” ,PERFSHIHEN EDHE BIOGRAFITE E PRESIDENTEVE AMERIKAN/

Nga LULZIM MULLIQI/SHBA

Keto dite ne Prishtine eshte ribotuar libri Enciklopedik gjithperfshires “Bardhesite e Atdheut” me 3.000 (tremije) deshmore te tri lufterave te UCK-se,te autorit te mirenjohur,publicistit,reporterit dhe veteranit te UCK-se,z.Afrim Mustafa.Libri eshte teresi unitare dhe gjithkombetare qe perfshine biografite e te gjithe deshmoreve te UCK-se,te te gjitha trevave etnike shqiptare,pastaj biografite e tre deshmoreve shqiptaro-amerikane (te vellezerve :Mehmet,Agron dhe Yll Bytyci),te cilet erdhen nga mergata shqiptare e Amerikes,e qe luftuan dhe rane ne altarin e atdheut, per clirimin,lirine dhe Pavaresine e shtetit te Kosoves.Gjithashtu per here te pare ne ribotimin e ketij libri perfshihen edhe bografite dhe fotografite e 45 presidenteve amerikane,duke u nisur nga presidenti i pare :Xhorxh Uashington e deri te presidenti aktual i SHBA-ve,Donald Tramp.Ky botim,i cili deri tash ka marre vleresime te jashtezakonshme si nje publikim i rendesise se vecante mbarekombetare,sic dihet,perfshin deshmoret e UCK-se,ne Kosove,UCPMB-se,ne Kosoven Lindore dhe UCK-se,ne Maqedoni.Vlene te permendet se Enciklopedia tashme gjithkombetare”Bardhesite e Atdheut”me 3.000 deshmoret e rene ne fundshekullin e kaluar dhe fillimin e shekullit XX!,pervec veprimtarise kombetare per shume vjet dhe dekada ne altarin e atdheut,perfshin gjithsejt 26500 fakte te reja,dokumente,deshmi dhe argumente shume te rendesishme te historiografise sone gjithekombetare shqiptare nga vitet:1900-2002,ndersa sipas recensenteve te njohur:Akademik Esat Stavileci (tashme i ndjere),dr.Jakup Krasniqi dhe gjeneral Kudusi Lama,ky publikim eshte aset shume i rendesishem kombetar qe dokumenton historine me te re te luftes se lavdishme te UCK-se,ne Kosove dhe ne me gjetre ne trojet etnike shqiptare.Enciklopedia Gjithkombetare, “Bardhesite e Atdheut” eshte mirepritur kudo ne trevat tona shqiptare.Sipas autorit te ketij libri gjithperfshires dhe Enciklopedik,Afrim Mustafa,i cili eshte shprehur per gazeten shqiptaro-amerikane “DIELLI” se pas shume promovimeve te ketij libri te bere ne Kosove,Shqiperi,Maqedoni,ne Mal te Zi dhe ne Luginen e Presheves (Kosoven Lindore), sic thote autori i ketij libri,Afrim Mustafa deshire e tij e kahmotshme eshte qe promovimin e radhes ta bej ne SHBA,ku do te ishte mire te organizohet nje promovim solemn nga ana e komunitetit shqiptaro-amerikan.Vepra “Bardhesite e Atdheut” e vleresuar si monumentale,gjithashtu perfshine edhe biografite dhe fotografite e tre deshmoreve shqiptaro-amerikane,te cilet erdhen nga SHBA-ja mike,luftuan dhe rane per lirine dhe Pavaresine e Kosoves.Veprimtaria atdhetare dhe kombetare e vellezerve :Mehmet,Agron dhe Yll Bytyci spikat fuqishem dhe zene nje vend te rendesishem ne librin Enciklopedik “Bardhesite e Ardheut” te autorit te mirenjohur,Afrim Mustafa.Gjithashtu sipas autorit te nderuar te librit Enciklopedik “Bardhesite e Atdheut”,z.Afrim Mustafa ,ne ribotimin e ketij libri nje vend te rendesishem zene edhe biografite e presidenteve amerikane,ku sipas tij ne shenje nderimi te perjetshem per kontributin e SHBA-ve,per Kosoven ne vecanti dhe ceshtjen shqiptare ne pergjithesi,ky liber permbyllet me respekt te vecante me fotografite dhe biografite e 45 presidenteve amerikane,duke u nisur nga i madhi:Xhorxh Washington e deri te presidenti aktual i SHBA-ve,Donald Tramp…

Kur të vritet tradhtia, do të ribashkohet Shqipëria Etnike

October 10, 2017 by dgreca

Shkruan: Prof.Dr.Mehdi HYSENI/

-Ribashkimi i Shqipërisë Etnike do të bëhet, por, jo me këta shtetarë dhe me këta liderë politikë të korruptuar, që po luftojnë kundër ribashkimit kombëtar (1990-2017), duke e quajtur recidiv folklorik, stereotip, të tejkaluar, të rrezikshëm dhe të dëmshëm për shqiptarët dhe për Ballkanin. Ky vështrim i praptë dhe pervers politiko-propagandistik i faktorit të brendshëm shqiptar, kur të “përkthehet” në gjuhën e interesit të politikës ditore dhe të nepotizmit të liderërve politikë dhe të drejtuesve të dy shteteve shqiptare (Shqipëri dhe Kosovë), do të thotë nuk ka ndryshim të statusit kolonial shekullor të shqiptarëve nën Mal të Zi, nën Serbi, në Maqedoni dhe nën Greqi. Kjo është fitorja e politikës dhe e diplomacisë së këtyre shteteve të theksuara kolonialste sllavo-bizantine të Ballkanit.

Sa më shumë të ngjizemi me kolonialistët sllavë të Ballkanit, dhe, sa më shumë të formohen parti politike, aq më larg, do të jemi nga synimi i jetësimit të RIBASHKIMIT!

Pra, deri tani (1990-2017), asgjë e re sa i përket RIBASHKIMIT KOMBËTAR, “krejt me të vjetra”. Rezultate konkrete nuk ka sa i përket ribashkimit kombëtar mbase, pikësëpari politika dhe diplomacia shtetërore e Shqipërisë, qe tri dekada (1990-2017) ende nuk e ka vën në “itinerarin” e strategjisë gjithëkombëtare të objektivave të saj prioritare çështjen e ribashkimit kombëtar shqiptar. Madje, mungon paradigma e unitetit dhe e vizionit gjerman, ku në vend se të ndiqet me konsekuencë dhe me vendosmëri shembulli i RIBASHKIMIT GJERMAN, ne shterohemi dhe kridhemi në luftën vetëmohuese dhe anticivilizuese, duke sharë, duke shpifur, duke përçarë, duke mashtruar, duke etiketuar, duke tradhtuar deri në vrasje (vetëm për të krijuar armiq të paqenë sipas “recetave” të OZN-së, të UBDB-së, të Sekuritates etj. për të lartësuar, fronëzuar dhe pasuruar injorancën, terroristët, mercenarët, fashistët, rusofilët dhe kuislingët e panumërt) si kurrë më parë në historinë e derisotme të shqiptarëve dhe të Shqipërisë Etnike. Kjo rrugë e gabuar dhe iracionale e pakrye nuk çon drejt pajtimit dhe ribashkimit, por drejt në humbëtira të pafund, të pa shenjë dhe pa gjurmë. -Ky është triumfi i të gjithë armiqve brendshëm dhe të jashtëm të KOMBIT DHQIPTAR dhe të SHQIPËRISË ETNIKE.

Filozofia e strategjisë së ribashkimit gjerman, puna dhe uniteti, jo fjalët dhe përrallat retorike

Ia vlen të theksojmë se pas Luftës së Dytë Botërore në Gjermaninë Perëndimore nuk ka pasur asnjë parti politike për ribashkimin gjerman. Mirëpo, ja, së fundi, ia arritën të ribashkohen me Gjermaninë Lindore (tetor 1990). Kjo, do të thotë se gjermanët e kanë pasur përnjëmend, që të arrijnë këtë objektiv të shenjtë-ribashkimin. Ndaj, pothuajse gjysmë shekulli (1945-1990) në vend se të bënin “bla-bla-bla” (dushk për gogla, kush është më intelektual i zoti dhe kush më patriot, e kush më trim…etj.), gjermanët punuan pareshtur, me mendje të mbledhur si një kokë, si një trup, si një zë i vetëm dhe me vepra të njësuara konkrete, që të ribashkohen si një komb dhe një shtet i vetëm. Ky shembull historik, politik, kombëtar dhe atdhetar gjerman provon se me fjalë poshtëruese, me shpifje, me gënjeshtra, me piratizëm, me tradhti, me thika, me plumba njëri-tjetrit, nuk bëhet kurrfarë ribashkimi e as kurrfarë demokratizimi evropian perëndimor e as amerikan.

Pavarësisht nga pikëpamjet divergjente të ishtarëve dhe të veprimtarëte të ribashkimit kombëtar dhe të atyre kundër ribashkimit kombëtar ( 1913-2017), maksima e vlefshme historiko-politike kombëtare dhe atdhetare shqiptare e plejadës së Rilindjes Kombëtare Shqiptare, është e pakundërshtueshme se “Vetëm Ribashkimi Kombëtar është shpëtimi i shqiptarëve dhe i Shqipërisë Etnike”.

Mirëpo, si gjatë 100 viteve të shkuara të shekullit XX, ashtu edhe sot, në fundin e dekadës së dytë shekullit XXI, kjo maksimë në vazhdimësi është sabotuar, rrezikuar, anatemuar dhe mohuar në nga kundërshtarët dhe nga armiqtë e saj të egër të brendshëm shqipfolës, të cilët për inetresat e tyre meskine, egoiste personale, klanore, partiake dhe pushtetore feudale, vazhdimisht, në forma të ndryshme primitive dhe injorante e kanë sabotuar dhe luftuar këtë Maksimë të pavdekshme të Rilindësve tanë mendjendritur, duke e gënjyer vetveten se “janë më të ditur”, “më të emancipuar”, “më patriotë’”, “ më vizionarë”, “më të drejtë”, “më demokratë” dhe “më të merituar” sesa Rilindësit, që kanë meritat kryesore për formimin e Kombit Shqiptar, të Kulturës dhe të Shqipërisë Etnike.

Ky është konflitki dhe hendikepi i pakapërcyeshëm me të cilin, edhe sot inteligjencia patriotike shqiptare po përballet me injorantët, me primitvët, me hedhurinat, me kriminelët dhe me tradhtarët shqipfolës, të cilët duke e mbivlerësuar vetveten me arrogancën, me mendjemadhësinë, me ushtrimin e forcës së frikësimit, me mbështetjen e shërbimeve dhe të agjentaurave të ndryshme serbo-sllave etj., haptazi dhe fshehurazi po i luftojnë ithtarët dhe veprimtarët patriotë të ribashkimit kombëtar shqiptar dhe të Shqipërisë Etnike.

Derisa shqiptarët ta plaçkisin, t’ia fusin thikën, ta tradhtojnë, ta poshtërojnë, ta spiunojnë dhe, t’ia fusin plumbin njëri-tjetrit për “kapuç të madh” bajraktarist feudal, për pushtet dhe për pasuri, ribashkimi, do të jetë vetëm një utopi e shkretë. I gjithë ky negativizëm dhe primitivizëm, do të thotë se, fajtor dhe përgjegjës kryesor për mosribashkimin e deritashëm kombëtar, është faktori i brendshëm politik, jo assesi Evropa e as bota. –Së pari, pa unitet dhe pa pajtim brendakombëtar, nuk mund të ëndërrohet kurrfarë ribashkimi, as kurrfarë ndihme nga faktorët e huaj ndërkombëtarë.

Me këtë problem të brendshëm anticivilizues dhe vetëmohues, gjermanët, asnjëherë, në historinë e tyre të derisotme nuk janë përballur. Prandaj, nuk është aspak e çuditshme dhe befasuese Ribashkimi i Gjermnisë Perëndimore me atë Lindore , më 3 tetor të vitit 1990.

Nuk ka asnjë dyshim se, po të kishim ndjekur rrugën dhe veprat e ndritshme të Rilindësve tanë; rrugën heroike të lavdishme të Skënderbeut të bashkimit të princërve të principatave shqiptare në Kuvendin historik të Lezhës ( “2 mars 1444”); Shembullin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit ( “10 qershor 1878”) dhe shembullin e themelimit të shtetit të parë të bashkuar modern shqiptar-Shqipërisë Etnike të Ismail Qemalit (“28 Nëntor 1912”), si dhe shembullin e fundmë heroik legjendar të Adem, Hamzë dhe Shaban Jashari (për lirinë, për pavarësinë dhe për ribashkimin e Kosovës me Shqipëri), që së bashku me 53 bashkëluftëtarë të tjerë, prej tyre 21 anëtarë të famlijes së ngushtë Jashari, flijuan heroikisht, duke mbrojtur pragun e shtëpisë në Prekaz kundër soldateskës barbare gjenocidale të Serbisë së Slobodan Milosheviqit (“5, 6, 7 Mars 1998”), sigurisht se, tanimë, do të ishim ribashkuar, ashtu sikurse Gjermania Perëndimore me Gjermaninë Lindore, “më 3 tetor 1990”.

Fati i gjermanëve, që nuk janë të përçarë si shqiptarët

Me gjithë kundërshtimet dhe me pengesat (e faktorit të jashtëm) të disa shteteve të Evropës, që ta pengonin ribashkimin e Gjermanisë, kjo ia arriti qëllimit të bashkohej me Gjermaninë Lindore, sepse gjatë 45 viteve të copëtimit, gjermanët nuk kanë fjetur, dhe nuk kanë jetuar në iluzione të shkreta, se ribashkimi, do të realizohej vetvetiu, duke e shpifur, duke e tradhtuar njëri-tjetrin, duke e vrarë njëri-tjetrin, duke e poshtëruar njëri-tjetrin, duke zhvleftësuar njëri-tjetrin, duke e shitur njëri-tjerin për inetresa të huaja të armikut, si dhe për inetresa të tyre të luftës për pushtet me çdo kusht dhe me çdo çmim për ta gjunjëzuar, shfrytëzuar dhe shkatërruar popullin dhe shtetin e vet, duke e vjedhur, duke e plaçkitur, duke e varfëruar, duke e lënë të papunë, duke bërë vetëvrasje për bukë dhe për ekzistencë dhe mirëqenie etj.

Gjermania u ribashkua, sepse shtetarët dhe liderët politikë të saj, nuk rrahehshin, nuk likuidoheshin dhe nuk vriteshin për poste në pushtet dhe për t’u pasuruar në mënyrë të paligjshme.

Gjermania u ribashkua, se gjermanët ishin unikë, me vetëdije të plotë dhe me ideal të pathyer, se ribashkimi ishte jo vetëm ëndërr, jo vetëm dëshirë, jo vetëm imperativ, por, mbi të gjitha ishte domosdoshmëri, patriotizëm dhe detyrim individual dhe kolektiv ndaj interesit të përgjithshëm të kombit dhe të atdheut të vet.

Gjermaninë e ribashkuan vlerat e saj kombëtare, patriotike akademike, shkencore, politike dhe shtetërore, që pas Luftës së Dytë Botërore ia arritën të krijojnë lidhje, marrëdhënie dhe bashkëpunim të ndërsjellë jo vetëm me vendet fqinje evropiane, por, edhe me vendet e tjera të botës, e në veçanti me Shtetet e Bashkuara të Amerikës si supërfuqi botërore, dhe si një nga faktorët kryesorë për rimëkëmbjen politike, dipomatike, ushtarake dhe ekonomike të Gjermanisë Perëndimore, gjë që kjo, së fundi, pati ndikimin, meritën dhe rolin e veçantë, që të ribashkohej me Gjermaninë Lindore (“3 tetor 1990”).

Pikërisht, në saje të vlerave të tilla kombëtare dhe shtetërore, Gjermania brenda gjysmë shekulli, ia arriti të bëhej edhe një ndër fuqitë më të mëdha ekonomike , e cila, sot zë vendin e katërt (4) në listën e vendeve më të fuqishme ekonomike botërore.

Sa, më sipër, shqiptarët, do të ribashkohen, kur të arrijnë të bëhen si gjermanët ( me vetëdije të plotë se, mbi të gjitha janë humanizmi, drejtësia, liria, pavarësia, uniteti, shteti dhe atdheu, jo klani, jo partia, jo korrupsioni, jo plaçka, jo tradhtia dhe jo krimi etj….) dhe të binden dhe të kuptojnë njëherë e përgjithmonë, se pa ribashkim mbarëkombëtar nuk ka as liri, as pavarësi, as siguri, as stabilitet, as prosperitet e as ardhmëri e as paqe të sigurt në Ballkan.

Gjithashtu, shqiptarët e kanë të vështirë të ribashkohen, sepse: nuk janë në numër mbi 82 milionë si gjermanët; nuk janë kurrfarë fuqije ekonomike; nuk janë kurrfarë fuqie ushtarake siç është Gjermania me mbi “60 mijë trupa”; nuk kanë të zgjidhur problemin kolonial me vendet fqinje kolonialiste sllave (1912-2017); qeveritë e tyre në Tiranë dhe në Prishtinë janë kundër ribashkimit kombëtar .

Këta janë nga treguesit kryesorë, që vënë në dukje faktin se nuk nuk mund të tërhiqet kurrfarë paralelizmi i fenomenit të ribishkamit të Gjermnaisë me atë fenomenit shqiptar, sepse shqiptarët janë një komb i vogël në Ballkan, ribashkimin e të cilit, së pari, nuk po e mbeshtetin as Shqipëria, as Kosova zyrtare, as Amerika, as BE-ja e as NATO-ja. Ndërkaq, ribashimin e dy gjermanive e ka mbështetur fuqishëm Amerika. Për të fituar një besim të tillë të Amerikës dhe të aleatëve të saj tradicionalë, politika dhe diplomacia shqiptare e Tiranës dhe e Prishtinës, nevojitet të dëshmohen praktikisht se janë krijuar kushtet optimale për ribashkimin e kombit shqiptar, ashtu siç ka dëshmuar me shembuj konkret Gjermania e kancelarit Helmut Kol dhe e Hans D. Gensher në vitet e 90-ta të shekullit XX.

Konkluzion

-Ribashkimin kombëtar shqiptar mund ta bëjnë ata, që nuk i kanë borxh as Zotit, as Kombit, as Atdheut e as Historisë. Ata që pohojnë dhe me të gjitha mjetet e mbrojnë drejtësinë dhe të vërtetën. Ata që janë me mendje të shëndoshë të arsyes, që luftojnë për drejtësi, për liri, për qytetërim, për përparim, për ineteresin e përgjithshëm të gjithë kombit dhe mbarë Shqipërisë Etnike; ata që me sjelljet, me veprimet dhe me punën e tyre vlerore janë dëshmuar se janë në Rrugën e Shenjtë Gjithëkombëtare të Rilindësve Shqiptarë, të cilët asgjë nuk kanë kursyer për ta bashkuar, çliruar dhe mëvetësuar kombin e vet dhe Shqipërinë Etnike; ata që janë si gjermanët unikë, të vendosur, që kanë strategji, vizion dhe ide pozitive për të sotmen dhe për të nesërmen; ata që punojnë ditë e natë pa u ndalur si gjermanët, jo ata, që llomotisin, që shpifin, që vrasin pas shpine, që nxijnë dhe që denigrojnë figurat kombëtare shqiptare, me qëllim të përçarjes dhe të konfrontimit të popullit në vija religjioze, ideologjike, dogmatike dhe politike. Këta janë armiqtë e brendshëm më të rrezikshëm për Kombin dhe për Shqipërinë Etnike. Këta nuk I duhen as Kombit e as athdeut, sepse janë njësoj të rrezkishëm , të dëmshëm dhe gjaksor sikurse të të gjithë armiqtë e jashtëm të Ribashkimit të Kombit dhe të Shqipërisë Etnike. Këta janë pengesa krysore , pse, edhe sot jemi gjysmë të kolonizuar dhe të robëruar nën sundimin e egër shekullor sllavo-bizantin.

Kësi shembujsh negativë, anakronikë, vetëmohues dhe tragjikë nuk gjenden në mesin e popullit gjerman, as në Gjermani. Kjo është përparësia dhe fati i tyre historik, kombëtar dhe shtetëror, sepse, ndryshe, po të ishin gjermanët si shqiptarët mendjeshkurtër, të përçarë (njëri thumbit, tjetri patkoit), duke e eliminuar njëri-tjetrin për poste shtetërore dhe për pasurim të paligjshën në kurrizin e populit dhe të shtetit (1913-2017), kurrë nuk do të kishin pasur fatin që të ribashkoheshin më 3 tetor 1990.

Kjo është një nga arsyet, pse Evropa nuk i ka ndihmuar shqiptarët, që të krijojnë shtetin e tyre gjithëkombëtar sikurse shtetet e tjera në Evropë dhe në Ballkan, sepse skena politike shqiptare gjithmonë ka qenë e përçarë dhe heterogjene në pikëpamjet dhe në interesat e saj parciale klanore, partiake, ideologjike dhe provincialiste, si rrjedhim i përligjjes së interesave të huaja të pushtuesve anadollakë, sllavo-bizantinë, fashistë dhe ruso-bolshevikë etj.

Sa më lart, nëse duam që të fitojmë simpatinë dhe mbështetjen e gjithanshme të Evropës Perëndimore dhe të Amerikës shpëtimtare, që përgjithmonë të dalim nga skëterra e robërisë kolonialiste sllavo-bizantine, së pari, siç ka vlerësuar me plot të drejtë ish-Akademiku ynë i ndjerë Prof.Dr.Esat Stavileci, “është e domosdoshme, që të ulemi në një sofër të përbashkët kombëtare, e pastaj në atë ndërkombëtare”.

-Jo përditë të “fabrikojmë” partia dhe plaforma të “sofrave” individuale, mahallore, provinciale, partiake, ideologjike dhe bajraktariste feudale, sepse Evropa, as Amerika nuk kanë kohë të merren me shqyrtimin e “101” projekteve dhe platformave për ribashkimin e shqiptarëve. Këtë, duhet pasur të qartë si diellin të gjithë shqiptarët.

Pra, thjesht, nuk mund të ketë ribashkim me “1001” sofra, por vetëm me “NJË SOFËR”. Me t’u arritur ky unitet me kconsensus mbarëkombëtar, atëherë, edhe armiqtë e brendshëm dhe të jashtëm, edhe miqtë tanë evropianë ndërkombëtarë, seriozisht do ta kuptonin dhe, do ta merrnin në konsideratë KËRKESËN TONË UNIKE për RIBASHKIMIN E KOMBIT SHQIPTAR DHE TË SHQIPËRISË ETNIK SI NJË SHTET KOMBËTAR në Ballkan, ashtu sikurse shtetet e tjera ballkanike dhe evropiane.

‘Spirit’ Of The Iran Nuclear Deal Is A Two-Way Street

October 10, 2017 by dgreca

President Trump has given Iranian hardliners incentive to restart and weaponize their nuclear program.

Republican presidential candidate Donald Trump waves to the crowd after speaking during a rally opposing the Iran nuclear deal outside the Capitol in Washington, Wednesday, Sept. 9, 2015. (AP Photo/Susan Walsh)

NGA DAVID PHILLIPS/

The Joint Cooperative Plan of Action (JCPOA) was a bet. Strict verification would ensure Iran’s technical compliance in the short term. Iran, having benefited politically and economically from integration into the international system, would choose not to resume enrichment activities when the deal expires in 10-15 years. President Donald J. Trump’s bellicose rhetoric has undermined the “spirit” of the agreement, giving hard-liners in Tehran incentive to restart and weaponize Iran’s nuclear program.So far, however, the deal is working. The International Atomic Energy Agency confirmed that Iran stopped producing fissile material at its declared facilities. It also found that Iran dismantled two-thirds of its active centrifuges and eliminated 98 percent of its enriched uranium stock.

Trump calls the JCPOA the “worst deal ever.” He objects to unfreezing Iranian assets. He asserts that the JCPOA gives Iran a legal path to developing nuclear weapons.

The deal does not require Iran to dismantle the Arak heavy water processing facility, which can be restarted in 1-2 years. Moreover, the ban on building new heavy water reactors and plutonium reprocessing plants becomes voluntary after 15 years.

Iran is allowed to retain its infrastructure for enriching uranium, which can be expanded in 10 years for research and development. Between years 2025 and 2030, centrifuges at the Natanz enrichment facility can start spinning highly enriched uranium. All constraints on enrichment will be lifted by 2030.

To justify decertifying Iran, Trump condemns Iran for betraying the “spirit” of the deal. He cites Iran’s threats against Israel; assistance to terror groups like Hezbollah; and testing of the Khorramshahr missile in violation of the UN Security Council resolution.

However objectionable, Iran’s actions are not prohibited under the JCPOA, which focuses exclusively on nuclear issues. The JCPOA is not a grand bargain. It was, however, the best deal possible negotiating with Iran’s wily Foreign Minister Javad Zarif.

Zarif has often spoken to me about “Persian pride.” He suggested that pride was one of Iran’s major motivations for developing its nuclear capacity. If the U.S. had not demonized Iran for its nuclear activities, Iran might not have been enriching uranium or producing plutonium in the first place.

We will never know if this hypothetical is true. However, we do know that Iran’s current actions undermine confidence.

The JCPOA is a long game, establishing a process for confidence building between Iran and the international community. Iran may be in full compliance with the JCPOA’s technical requirements. But by castigating Iran for actions outside the scope of the JCPOA, Trump himself is betraying the spirit of the accord and pushing Iran towards resuming its nuclear program. The international community increasingly doubts whether Trump is a rational actor.

To Iranian hard-liners, Trump proves that America is the “Great Satan”. By decertifying Iran, Trump is pushing Iran to withdraw from the JCPOA. By undermining trust, Trump makes it less likely that Iran would voluntarily abandon its nuclear program.

Trump will not be President when provisions of the JCPOA sunset. A more balanced successor will face the challenge of dissuading Iran from crossing the nuclear threshold.

David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served as a Senior Adviser and Foreign Affairs Expert to the Near Eastern Affairs Bureau of the State Department during the administration of George W. Bush.

Isa Boletinit dhe një dokument i panjohur për kryengritjen e vitit 1911

October 10, 2017 by dgreca

1-Gezim-Llojdia-240x300

Nga Gëzim Llojdia*/

1 Isa Boletini 1.Nje dokumen i panjohur i Isa Boletinit për kryengritjen e vitit 1911.

Gazeta e shqiptarëve të Amerikës” Dielli” sjell një lajm rreth përpjekjeve të Isa Boletinit për të takuar refugjatët në Mal të Zi.Lajmi i periodikes shqiptare është marrë nga (Levavt Herald, 25 Shkurt).

Gazeta turke Silah e Selenikut shkruan pikërishtë kjo gazetë,botoi në numrin e saj të funtme fjalimin që pati nga redaktorët e saj në Mal të Zi më të zgjuarin Isa Boletini , provokatorin e lëvizjes kryengritse se funtme ne Shqipëri të Veriut. Kapidani i shkelqyer i shqiptarëv patë deklaruar që priten ngjarje me rëndësi pranverën që vjen. Një luftë do të ndodh doemos në mes të Turqise nga njëra anë , Bulgarisë dhe të Greqisë nga tjatra. Shqipëria dhe Mali’ i Zi do të marrin piesë.Gjithë ai redaktor pasi pyeti mirë mi numrin e refugatave ottoman në Mal të Zi, lajmëron, që ka sot në Mal të Zi refugiateë Ottomanë nga këta 2562 shqiptarë,1024 serbë, dhe 215 kacakë urie.Guverna e Malit të Zi me gjithë varfërinë e saj,do ti përmbajë të gjithë harxhet e saj. Krereve u ep 5 franga në ditë dhe të tjerëve 2 frënga.S.DNëqoftëse korrispodenca e Silah është e vërtetë dhe jo e fabrikuar në favorë të saj, gjë që ngjan shumë herë me të metat e vogla, ahere s’eshte cudi që korispondenti i Times-H të jetë lajthitur për lajmin që epte se Isa Boletini u fal dhe u kthye ne Shqiperi. Lajma e Silah u botua me 24 te Shkurtit dhe dy dië më vonë u botua ajo e Times-H. Po të ish që të ato ditë Isa Bolotini që të kthehej në Shqipëri si i falur, do t’i kish thënë gjë koris pondentit të Silah-iH.Pastaj vumë re se Vant herald-in e Stambollit gjer Shkurt dhe s’ bën asfare fjalë për kthimin e Isa Boletinit. Emëri i generalit kryengritës Shqiptar është aqë i degjuar sa këtij s ‘’munt të shkonte i pavënë re, ose Isa Boletini ndodhet në Mal të Zi dhe mediton mi politikën e Ballkanit, ose kthehet fshehurazi në Shqipëri që të lozë dhe qëllimin e tij në trubullimet të cilat janë paralajmëruar.

2.Kontributi i Isa Boletinit në Kryengritjen e Përgjithshme shqiptare te vitit 1912 ,Rreth këtij fakti citojmë Gani D. Ratkoceri:botimi:” 100 vjet pavarësi”:Udhëheqësi kryesor i kryengritjes ne fjale, atdhetari i madh Hasan Prishtina, ne radhe te pare u takua me heroin Isa Boletini. Ai u konsultua me të, se a do mund te organizonin një kryengritje të përgjithshme në vilajetin e Kosovës ? Isai, jo vetëm iu përgjigj pozitivisht se do të merrte pjesë në kryengritje, por do te kontribuonte për organizimin e saj dhe ashtu veproi. Brenda një kohe të shkurtër Isa Boletini e përgatiti organizimin e kryengritjes në Kosovën veriore dhe në rrethin e Pejës që ka qenë baza e tij. Në krye të një delegacioni të madh ai mori pjesë në Kuvendin e Junikut në maj të atij viti, ku përfaqësoheshin 250 delegate nga Kosova dhe një pjesë e vilajetit te Shkodres të udhëhequr nga Hasan Prishtina.
Unanimisht u vendos t’i shpallej lufte perandorisë osmane për të fituar të drejtat kombëtare. Aty u hartuan edhe kërkesat qe do t’i paraqiteshin qeverise osmane:
1. Të përcaktohen kufijtë e Shqipërisë

2. Në Shqipëri te ngrihet flamuri shqiptar

3.Të emërohet një guvernator i përgjithshëm por që të jetë shqiptar
4.Nënpunësit e huaj te hiqen e të zëvendësohen me shqiptare.
5.Gjuha shqipe të jetë gjuhe zyrtare.

Këto kërkesa menjëherë u botuan ne shtypin shqiptar dhe të huaj.
Heroi Isa Boletini, sa mbaroi Kuvendi u nis menjëherë për Mitrovice dhe lëshoi kushtrimin e kryengritjes. Me mijëra luftëtare rrëmbyen armët. Ai si rrufe e çliroi Novi Pazarin ( Tregun e Ri ), e çarmatosi garnizonin osman, i armatosi kryengritësit dhe menjëherë u nis për Mitrovice të cilën e rrethoi. Komandanti i garnizonit osman, ndonëse ishte forcuar shume, sa mori vesh se garnizoni i Tregut te” Ri ishte dorëzuar dhe vete ai ishte i rrethuar, ngriti flamurin e bardhe.
Isa Boletini, pasi çliroi Llapin e Gollakun, ne krye te 15 mije kryengritësve iu afrua Prishtinës. Ajo u rrethua nga te gjitha anet prej forcave te Rrafshit te Dukagjinit qe kryesoheshin nga Hasan Prishtina e Bajram Curri, dhe nga juglindja nga forcat e Idriz Seferit.Në këto kushte, komandanti i përgjithshëm Fadil Pasha u detyrua pa lufte ta shpalli kapitullimin. Kështu me 12 korrik u çlirua Prishtina. Populli i priti me një gëzim të papershkruar kryengritësit. Qeveria e Turqve te rinj ra dhe qeveria e re telegrafoi se ishte gati te hynte ne bisedime me shqiptaret lidhur me kërkesat e tyre. Patrioti Hasan Prishtina dërgoi telegram menjëherë në Shqipërinë e veriut, te Mesmen e te jugut qe te nisnin delegatet e tyre ne « Kosove » për te biseduar me delegacionin qeveritar osman qe te ishin te pranishme te gjitha krahinat me kërkesa të përbashkëta. Delegacioni osman nuk i mori parasysh kërkesat e shqiptareve. Kryengritësit marshuan drejt Shkupit dhe e çliruan atë me 14 gusht. Çlirimi i Shkupit bëri që Evropës se shurdhët t’i hapen veshët. Ajo dërgoi urgjent gazetare dhe konsuj t’i aktivizonte ne lidhje me kërkesat e shqiptareve. Shtetet ballkanike, Serbia, Bullgaria, Greqia e Mali i Zi u tronditen ne themel se mos Turqia do te ua njihte shqiptareve autonominë. Ata shpejtuan përgatitjet për të filluar luftën gjoja kundër Turqisë së sfilitur nga kryengritja e shqiptareve e që kishte mbetur vetme si hije ne Rumeli. Qëllimi ishte siç pohon kryeministri i Serbise, Nikolla Pashiq ishte:« Kërkesa e shqiptareve për autonomi e bënte të pashmangshëm luftën me Turqinë », pra copëtimin e Shqipnise. Këtë na e dokumenton me se miri Miss Durham : « Shqiptaret e Kosovës ngritën përsëri krye. Këtë here hynë ne Shkup dhe sipas dëshmitarëve te konsujve te huaj u sollën ne mënyrë shembullore. Kur panë turqit se shqiptaret do të marshonin drejt Manastirit, kërkuan armëpushim dhe pranuan t’i njohin si province autonome vilajetet e Janinës, Kosovës, Shkodres dhe një pjese te vilajetit te Manastirit “Nga triumfi i shqiptareve, shtetet e tjera ballkanike e ndiejnë veten të elektrizuar, sepse secili prej tyre ne mendjen e tije kishte prerë me thike vete një ngastër te Shqipërisë. Të gjitha këto shtete qene bashkuar në një pikë. Shqipëria duhet të copëtohet”.

Pra ai ishte synimi i shteteve ballkanike fqinje. Këtë synim kanë edhe sot. Ata përfituan atëherë se ishim të përçare ne mes veti. Po kështu me sa duket jemi edhe sot. Njeri i bie gozhdës e tjetri patkoit. Qeveria osmane u detyrua të njohe kërkesat e udhëheqjes se kryengritjes te cilat e çonin Shqipërinë drejt autonomisë politike në katër vilajetet shqiptare. Këta udhëheqës, para se të largoheshin nga Shkupi i bënë një ultimatum qeverise osmane: « Neve do te ikim nga Shkupi, duke i zënë bese fjalës se qeverise. Do te presim deri më 5 shtator. Po të mos mbani premtimet atëherë neve, sado që nuk lamë as ndonjë të besuar nga ana jone do te urdhërojmë përsëri. Nuk do te kërkojmë autonomi por do te ndahemi nga sundimi i perandorisë osmane”.Këtë ultimatum e nënshkruan: Isa Boletini, Idriz Seferi, Bajram Curri, Islam Spahia, Musa e Jahja Prizreni. Kërkesat e miratuara filluan menjëherë të zbatohen në të katër vilajetet. U organizuan mitingje ku flisnin patriotet për rendësin e kërkesave që do të çonin vendin drejt pavarësisë.”Oratoret – shkruante ne kujtimet e tij”- K. Grameno, -mbajtën fjalime, me anën e te cilëve shpjegonin përmbajtjen e 14 pikave dhe thonin, se këto të drejta do t’i japin popullit shqiptar te gjitha mundësitë për të shkuar drejt progresit dhe ne ngritjen e një shteti shqiptar”.Veprimtaria atdhetare e “Heroit te Popullit” Isa Boletini dhe luftërat e tij te pandërprera gjate 35-vjetëve për liri e pavarësi te kombit tone kundër pushtueseve osmane, sidomos roli i tij si udhëheqës dhe organizator ne dy kryengritjet e mëdha 1910-1912, taktikat dhe strategjitë e jashtëzakonshme që diti t’i zbatojë e që do t’ia kishin zili edhe gjeneralët me akademi ushtarake më të zot të Evropës, bënë që shtypi evropian dhe amerikan ta krahasojnë me figurat me të shquara të popujve, të tyre. Një gazetar i kohës shkruante për heroin: “Titan do ta quaja, gjeneralin e madh te Kosovës”. Gazetat angleze e krahasojnë “Isa Boletinin me Robin Hudin, ato gjermane me Geo Berlingenin, zviceranet me Vilhelm Telin, ato italiane e quajtën Garibaldi i Ballkanit, Fan Noli e krahason me Xhorxh Ëashingtonin etj .Pikërisht në atë kohë shqiptaret kishin filluar kudo t’i zbatonin kërkesat ne fjale dhe te organizoheshin me mirë për një kryengritje të përgjithshme në të katër vilajetet për të fituar pavarësinë. Shtetet shoviniste ballkanike sulmuan në të gjitha anët si bisha te plagosura të katër vilajetet shqiptare për t’i copëtuar ne mes tyre. Heroi Isa Boletini se bashku me forcat e tij ishte nga te paret qe zuri gryken e Mitrovicës për të mbrojtur atdheun nga armatat serbe të cilat e sulmuan Kosovën në të gjitha drejtimet, te armatosura me armët me moderne të kohës. Pas një qëndrese heroike u detyrua te tërhiqet dhe të nisej në krye të 300 kalorësve drejt Durrësit. Atdhetari i shquar Ismail Qemali kishte dërguar telegrame ne Kosove që të niseshin delegate për të marrur pjesë në një kuvend qe do të mbahej në Durrës ose në Vlorë e do të vendoste për fatin e kombit.”Heroi i Popullit” Isa Boletini arriti në Vlorën heroike në çastin më kritik, për të mbrojtur shpalljen e pavarësisë dhe ngritjen e flamurit kombëtar. Shkuarja e tij në Vlore u prit jashtëzakonisht mirë nga populli dhe delegate që kishin nënshkruar aktin e shpalljes se pavarësisë. Ajo duhej të mbrohej me çdo kusht nga ushtria osmane e cila ndodhej ne rrethin e Beratit. Tridhjete mije ushtare, në krye me Xhavit Pashën do ta kalonte ushtrinë në Skele të Vlorës për ta ngarkuar ne vapore. Ushtria pushtuese serbe ndodhej në Lushnjë dhe po e ndiqte ushtrinë osmane këmba- këmbës. Nëse do të kalonte ushtria osmane neper Vlore dhe prapa saj ushtria pushtuese serbe, do ta ulte flamurin kombëtar ashtu siç beri ne Tirane. Patriotet e ngritën flamurin ne 26 nëntor, kurse ushtria serbe e uli Heroi Isa Boletini, në këto rrethana tepër të vështira për kombin lëshoi kushtrimin ne Vlore e në Labëri. Iu përgjigjen me qindra vullnetare të armatosur dhe vetë neë krye të kosovareve zunë bregun e Vjosës. I dërguan fjale Xhavit Pashës për se gjalli, se ai nuk mund te kalonte neper Vlore. Xhavit Pasha u detyrua ta ndërrojë drejtimin për në Seman ku e prisnin anijet. Ushtria serbe nuk kishte aq forca sa ta sulmonte ushtrinë osmane. Po priste te largohej ajo nga Shqipëria e pastaj te marshonte drejt Vlorës. Qeveria e perandorisë austro-hungareze i kishte dhënë fjalën atdhetarit te madh e politikanit të mirënjohur ne gjithë Evropën, Ismail Qemalit se do ta njihte shpalljen e pavarësisë se Shqipërisë. Ajo i dërgoi telegram urimi Kuvendit te Vlorës dhe qeverise se sapo formuar se e njohu Pavarësinë. Ne anën tjetër qeverise serbe iu dha ultimatum të ndalte menjëherë pushtimin e armatës serbe ma tej. Kosovaret e armatosur, ne krye me heroin Isa Boletini u bënë garda e parë kombëtare për të mbrojtur qeverinë shqiptare të Vlorës. Pasi u qetësua gjendja ne Vlore, Ismail Qemali, në krye të një delegacioni ku bënte pjese edhe Isa Boletini si përfaqësues i vilajetit te Kosovës u nisen ne kryeqytetet e Evropës që të kërkonin njohjen e shtetit me te katër vilajetet shqiptare. Ndalesën e fundit do ta bënin ne Londër. Aty do te behej Konferenca e Ambasadoreve Evropiane me kryetar ministrin e Jashtëm anglez, Eduard Grejn qe do t’i caktonin kufijtë e shtetit shqiptar. Delegacionin e priti vete ministri anglez i cili me humor tha: “Isa beg, ty nuk te mundi me te çarmatose një perandori osmane, ndërsa këtu tek ne te çarmatosi një portier”?Heroi iu përgjigj me krenari: “Jo besa, mua s’ka mund me më çarmatos as Turkia, as Anglia”, dhe e nxori revolen tjetër nga xhamadani i tij i famshëm qe ruhet edhe sot ne Muzeun Kombetar. Në Londër kishin filluar pazarllëqet për caktimin e kufijve tanë. Ambasadoret e Antantes qe ishin pothuaj, të’ Rusisë, Francës e Anglisë kërkonin një shtet te vogël shqiptar e ne anën tjetër austro-Hungaria dhe Gjermania kërkonin një shtet me një territor me te madh shqiptar. Kryetari i Konferencës Grej, hapi hartën e Ballkanit dhe e pa se ku binte Mitrovica: “Isa beg, – i tha! Po te ishte ma afër Mitrovica, për nderin tuaj, unë do ta bashkoja me shtetin shqiptar, veçse qenka larg”. Heroi iu përgjigj: “Unë s’kam ardhur këtu për Mitrovicën time, por kam ardhur për te gjitha tokat shqiptare që të jenë në një shtet”.Delegacioni shqiptar u kthye nga Londra shume i dëshpëruar. E kishte kuptuar se konferenca e Ambasadoreve do te linte shume toka shqiptare jashtë kufijve të shtetit shqiptar. Prandaj Isa Boletini, si Anteu edhe njëherë përpiqet te organizoje një kryengritje ne Kosove se bashku me Bajram Currin ne fillim te vitit 1913, pothuaj ne një kohe me kryengritjen e Dibraneve. Kjo u be vetme për t’i dhënë të kuptoje Evropës, se shqiptaret nuk do te pranonin kurrë’ copëtimin e tokave të tyre. Kryengritja përfshiu rrethin e Gjakovës, Rahovecit dhe iu afrua Prizrenit. Në atë kohë Serbia kishte grumbulluar forca të mëdha ushtarake. Shumica e kryengritësve shqiptare ishin te paarmatosur. Megjithë qëndresën e tyre heroike, ne krye me Isa Boletinin, ata u detyruan të tërhiqen. Siç dihet Konferenca e Ambasadoreve në Londër 1912-1913 la jashtë shtetit shqiptar dy të tretat e popullsisë shqiptare dhe te territorit duke i shpërblyer pushtuesit tanë grabitqare, Serbinë, Greqinë e Malin e Zi. Nga kjo padrejtësi qe nuk ka ndodhur me asnjë popull në botë, vuajnë edhe sot shqiptaret te ndare në pesë shtete megjithë luftërat e pandërprera që ata bene për t’u bashkuar. Atdhetari i madh Isa Boletini ndonëse shume i dëshpëruar qe Kosova me vise te tjera mbeten jashtë kufirit të shtetit të vogël shqiptar, përsëri gjen force për te kontribuar për konsolidimin e tij. Isa Boletinin si shqiponje e gjen kudo për te vendosur rregull e qetësi, me shprese se duke e forcuar atë, do te jete një baze e mire ne te ardhmen për te ndihmuar Kosovën e Camerine për t’u bashkuar me Shqipërinë. E gjejmë në Tropojë e Lume kundër hordhive serbe. E gjejmë ne Vlore e në Durrës kundra esatisteve. E gjejmë në Shkodër për ta mbrojtur nga pushtuesit malazez. Megjithëse ishte sëmurë nga ethet e malaria, ai mbeti i papërkulur, gjithmonë një vigan e kurrë nuk mundi askush ta çarmatose. Isa Boletini nuk luftoi për interesa vetjake ndonëse iu premtuan cifliqe e grada gjenerali nga sulltan e xhonturqit nga Serbia e Mali i Zi. Ai i përbuzi ato me neveri. Boletini luftoi 35 vjet për liri e pavarësi kombëtare me arme ne dore, duke zgjuar Evropën e përgjumur e te shurdhet lidhur me ceshtjen shqiptare, duke e detyruar atë ta pranoje se në Ballkan paska një popull shqiptar qe luftoka për te drejta kombëtare e nuk qenka një shtojce e perandorisë Osmane. Ajo qe disa here i ka mposhtur heronjtë tanë, ka qene tradhtia. Kështu ndodhi edhe me heroin Isa Boletini. Me 23-janar 1916, ai u sulmua pabesisht ne mes te Podgoricës nga një grup i madh malazezesh te armatosur. Edhe pse i plagosur rende,« luani» shqiptar nuk ndërroi jete pa e marre hakun e vet duke lënë të vdekur disa prej armiqve shekullore. Ai ra heroikisht për te mos vdekur kurrë duke u kujtuar brez pas brezi. Heroi Isa Boletini ishte shëmbëlltyre e virtyteve me te mira te kombit tone. Veprimtaria e tij mbetet gjithmonë aktuale për brezat dhe shprehja e tij e arte :« Unë jam mire kur është mire Shqipëria »…

*Msc.Anëtar i Akademisë Evropiane të A

Edhe pse topi është i rrumbullakët…

October 10, 2017 by dgreca

nga Andon Dede, Nju York/Përsiatje pas ndeshjeve/

Në prag të një ndeshjeje të rëndësishme, në mos gabohem me Gjermaninë, në vitet ’60-’70 të shekullit të kaluar, u ndodha rastësisht në një kafene afër stadiumit “Qemal Stafa”. Pranë nesh ishte dhe një figurë e njohur në futbollin shqiptar, Besim Q., që në atë kohë punonte në mirëmbajtjen e stadiumit. Më është fiksuar në mendje ai sidomos tek vadiste fushën e blertë me një zorrë uji të fuqishme. Por, të kthehemi tek episodi i kafes që nisa. Besimin e njihnin të gjithë dhe, tek po diskutonin për ndeshjen e ardhëshme, dikush e pyeti se si e parashikonte ai rezultatin. Pyetja e tij tërhoqi vëmendjen e të gjithëve dhe si me sustë kthyen kryet tek ai. Besimi e ndjeu këtë interesim por nuk reagoi menjëherë. Gjerbi edhe një herë kafen, la filxhanin në vend dhe tërë qetësi tha duke luajtur kokën si të thoshte diçka befasuese e të rëndësishme: “Vallahi, topi është i rrumbullakët…”. Të gjithë lëshuan një si psherëtimë të lehtë pakënaqësie, me që ai, ndryshe nga ç’prisnim, pohoi diçka që dihej qysh kur ka lindur futbolli.

Mu kujtua ky episod këto ditë kur përjetuam humbjen me Spanjën, ndonëse dihet se kush është Spanja; veç kësaj, ajo na kishte mundur edhe në fushën tonë. Deklaratat pompoze të trajnerit e të shefave të tjerë të Federatës, për një lojë dinjitoze, u shumëzuan me zero kur kemi parasysh se si u realizuan golat, vetëm në 25 minutat e para dhe si e menaxhoi, pa shumë vështirësi, kohën tjetër të lojës trajneri spanjoll për të mos harxhuar energji kot. (Mos harroni se dhe Sërbia na i bëri dy golat e fitores së saj në Elbasan pasi kishte mbaruar koha e rregullt, në tre minutat shtesë). Nuk më pëlqeu deklarata e trajnerit pas ndeshjes, se dhe Italia ka ngrënë tre gola, po nga Spanja, edhe pse e vërtetë. Ai duhet të qe më modest, më realist e më kritik në pohimet e veta se, tek e fundit, humbja mban kryesisht autorësinë e tij. Megjithatë, pohimi i tij më kujtoi prapë Besimin e kafenesë: ”Topi është i rrumbullkaët e nuk duhet të habitemi nga asnjë rezultat”. Qetësia ime u rivendos deri diku vetëm kur pashë ndeshjen Turqi-Islandë, ku këta të fundit fituan bindshëm po 3 me 0, edhe pse ndeshja u luajt në fushën e fqinjëve tanë. Heshtja si në funeral e spektatorëve e shprehte më tepër se çdo gjë tjetër përjetimin e turqve që u rrahën keqas në fushën e vet, nga një ekip që përfaqësonte një popullsi qindra herë më të vogël se ajo e tyrja. Ja pra që vërtet topi, si i rrumbullkët që është, mund të na befasojë me rezultatet e ndeshjeve. Jo vetëm kaq, por duhet pranuar se mund të ndodhë edhe më keq nga ç’ngjau me ne. Unë nuk e mbaj veten as për tifoz të thekur e aq më pak për specialist të futbollit, por kaq gjë mund ta them pa drojtje: rezultati në Spanjë mund të kishte qënë shumë më i thellë sikur trajnerit të mos i mjaftonin ata tre gola.

Kam dëgjuar të tjerë tifozë që thonë se ne mund të kishim pretendime edhe për të marrë pjesë në Botërorin e 2018-ës. Unë i kam kundërshtuar, me argumenta jashtë-sportivë: kaq e kemi hapin! Vërtet se Islanda që zumë në gojë më sipër është një vend i vogël por a e keni parasysh nivelin e saj në të gjithë treguesit? “E ke gabim, – ma ktheu njeri. – Kështu skeptikë si ty kishte dhe për Europianin, por ja që shkuam…”. “Zuri qeni një lepur…” – ia prita unë dhe shtova më tej, – Po të mos na e kishin dhënë në tavolinë fitoren me Sërbinë, si zor të kishim marrë pjesë edhe në të…Mbase duhet t’i jemi mirënjohës Ballist Morinës për këtë?!” – e mbylla diskutimin si me shaka. Bashkë me të po i jap fund dhe këtyre radhëve duke iu kthyer edhe një herë fjalëve të Besimit në kafene: edhe pse topi është i rrumbullkët apo pikërisht për këtë, duhet luftuar e shpresuar, pavarësisht se kë kemi përballë. A nuk e përligj këtë aksiomë edhe ndeshja e fundit me Italinë: pavarësisht humbjes, askush nuk mund ta mohojë se çunat tanë dhanë maksimumin e mundshëm dhe meritonin më shumë.

Nju York, 10 tetor 2017