Nga Alfons Grishaj/
Gjykimi vjen tek njeriu nga pjesa e ndërgjegjes së kulluar (Trurit) për të reflektuar dhe moderuar veprimet në dritë hijet e tranzicionit së udhës që kalon.
Shpesh herë ndërgjegjja nuk është në gjëndje të kundërveprojë ndaj vetvetes. Truri , një mister prej 100 bilion neuronesh , që sipas Ramon Cajal , neuronet nuk janë në vazhdim (duke përjashtuar fenomenin shpirt) , tregon se truri është shumë enigmatik. Funksionimi dhe përsosmëria e informacioneve dhe shpërndarja e tyre në kohë dhe hapësirë kalon nëpër hone të papërceptueshme , që për njeriun shpesh herë janë të ngatërruara, gjë që e bën dilemën e pranishme. Duke lexuar “ The World Book Encyclopedia -2001” , mëson se truri i njeriut varion prej 10 bilion deri ne 100 bilion neurone. Një përllogaritje e thjeshtë kupton sekretin e gjysmë hënës dhe hënës së plotë tek njeriu.Sipas shkencës , truri i njeriut peshon tre paund apo 1.35 kg dhe përmban 100 bilion neurone .Atëherë a mund të jetë e njëjta peshë specifike dhe hapësinore e trurit që përbëhet prej 10 bilion neuronesh me atë prej 100 bilion ?! ”The Scientific American Book of the Brain”, ,pranon po ashtu se truri i njeriut ka 100 bilion neurone… Dikur galaktikat , truri dhe zogjtë varionin në një shifër prej 100 bilion , çfarë të bënte të mendoje për një përsosmëri aritmetike të Krijuesit…,100 bilion galaktika, 100 bilion shpendë ,100 bilion neurone…Sikur të mos prishej ky lloj ekuilibri matematik, bota do ta kishte në dorë misterin e madh! Por ja që, Krijuesi në laboratorin e qendrës së universeve është i shumë-anshëm , dorëdhënës dhe i kursyer , subjektiv dhe objektiv, provokativ dhe tolerant. Sipas disa gjasave, në tefterin e Tij , njeriu është një bujk që mbledh ato çfarë mbjell. Pra , njeriu nuk gjykon në bazë të rregullit konfidencial Trashëgues …, por në bazë të korpit apo anti-korpit logjik që ndërton ai . Në këtë rast, njeriu paraqitet i lirë në gjykim dhe pseudo-gjykim, apo në bumerangun e vetë-krijuar!
Rastet e shumta të njeriut që përpiqet për të gjykuar dhe kontrolluar jetën e të tjerëve, përbën precedent të keq.Këtë e shohim më tepër në shtypin e kohës , lexojmë e ç’nuk lexojmë …Ditët e fundit lexova për një këngëtare të dënuar nga rregjimi komunist që kish shkruar një libër për jetën e saj. Aty ajo shkruan për torturat dhe për përdhunimet sistematike që kishte pësuar. Stuhia e librit të saj kaloi kontinentet.Xhelozia u përzie dhunshëm me injorancë dhe meskinitet.”Kritika” e kritikës –kritike nuk konfirmoi asgjë tjetër vetëm androcentrizmin ,varfërinë intelektuale dhe shpirtërore te disa kalemxhinjëve dhe bashkëvujtësve të autores…
Një këngëtar mashkull, i cili dhe ai qe dënuar nga diktatura komuniste e kundërshton bashkëvuajtësen deri aty , sa e quan gënjeshtare…Sigurisht mendimet janë të lira pa shkuar në gjykim publik, se nëse shkojnë aty, i lind e drejta çdo njeriu për të thënë mendimin e vet. Unë mendoj se, po ta kundërshtonte një grua e dënuar do të kishte kuptim gjykimi dhe do të zinte vend kritika, por gjykimi vjen nga një mashkull që mbase e ka përjetuar torturën, por jo dhunën seksuale…Habia më e madhe është kur ndonjë tjetër, përdhunimin e quan si turp i të përdhunuarit dhe jo krim të përdhunuesit!!! Jetojmë në kohën e paradokseve, ku kritikat bëhen në momentet e zgjidhjes se rrypit të pantallonave pa trokitur në portën e koshiencës. Nuk është turp për të denoncuar të vërtetën, qoftë dhe ajo më hidhura, turp është për ta manipuluar , ngjyrosur apo fshehur atë. Tony Gaskins Jr, thotë : “ The only people who are mad at you for speaking the truth are those people who are living a lie”
Mendoj se , Lexuesi duhet të ndjehet i fyer kur dikush gjykon viktimën dhe jo kriminelin e aq më pak me një togfjalësh turpi . Pa e kuptuar , gjykuesit vrasin për herë të dytë viktimën , jo me hekurin dhe plumbin e diktaturës , por me kamzhikun e fjalës së qëllimtë , gjoja superiore të maskulizmit, ku pas fshihen disa zakoneve barbare dhe egoizmi specifik i adrocentrizmit.
Si mund të gjykojë një mashkull , i cili nuk e njeh dhunën seksuale, nuk njeh vuajtjet dhe dhimbjet e një femre ?! Megalomania dhe mediokriteti i gjysmakëve (!) që kanë dëshirë të hiqen si heronj me heroizma aksidentale, vret! Muzikantë të pa muzikë, kopjacë e papagalë pa kompozuar asnjë rresht, por duke përsëritur të tjerët , shkrimtarucë kontraversal ?! Prej tyre nuk mund të presësh një gjykim lakonik…
Gjatë rregjimit diktatorial jo vetëm që ka pasur të tilla gjëra, siç shkruan këngëtarja A.Hisku (ajo mund të jetë konfuze dhe ka të drejtë…) , por manjakët e sëmurë të diktaturës , si merimanga kanë endur pëlhurën e shpifjes dhe të intrigës për ti dënuar dhe përdhunuar më vonë femrat e bukura në një mënyrë apo një tjetër.Ky ishte një ndër krimet më të shëmtuara të diktaturës …
Ka shumë raste ,siç shkruan dhe Anton Cefa, por unë sjell një rast të jetuar , mbase edhe më i rëndë se ai i zonjës që ka shkruar librin. Po, rasti i Aurorës (që e njoha ne spitalin e burgut), bukuroshe dhe trimëreshë që nuk u ra në dorë manjakëve të PP-së, derisa vdiq , është një evidencë e gjallë . Atë e përdhunuan të vdekur , sipas burimit të brendshëm të disa punonjësve të thjeshtë … Kjo ngjarje më bëri të shkruaja një roman rreth 400 faqesh, me titullin “Aurora”, ku ngjarjen e tmerrshme e zhvendosa në Francë …
Miku im , Dr. Kristo e lexoi punimin tim u shkreh në lot : “ Jam i lumtur që po vuaj unë ,se po të ishin vajzat e mia , mbase do pësonin fatin e personazhit tënd. Sikur të ndodhte kjo fatkeqësi në familjen time nuk do të dëshiroja të jetoja asnjë sekond më ” ! Dorëshkrimi roman u konfiskua nga autoritetet e sigurimit të shtetit dhe nuk e di çfarë u bë më me atë punim. Për nder të asaj femre nobël , unë i vura emrin bijës time të vetme, Aurora.
Gazetarët e sotëm , nuk e dinë sa femra kanë rënë viktima nën prehën e dhunës… Shumë femra që shkonin për të takuar të afërmit nëpër burgje kanë përfunduar prehë e urdhërave verbale të sigurimit…Operativët vështronin nga dritaret familjarët që vinin për të takuar të afërmit. Kur shikonin ndonjë bukuroshe , apo vajzën a gruan e ndonjë “armiku ” qëndrestar fillonin për t’i tjerrë pëlhurën e mortit…
Nuk është faji dhe turpi i një femre që përdhunohet, se femra është e brishtë dhe mashkulli i shformuar e mund lehtë trupin e saj , por faji ishte tek mekanizmi i dhunës së ligjëruar verbale , që zbriste nga piramida në bazë për qëllimin e thjeshtë : të godiste pikat më të dobëta të krenarisë së shqipëtarit nacionalist. Kjo piramidë bëri “njeriun e ri” që sot , kodi moral i shqiptarit të zvarritet rrugëve të Europës me turp… Trafiku i mishit të bardhë !
Eshtë për nder të të “gjykojë” persekutori jot , se ai ka mbijetuar me gjakun dhe sakrificat e tua , ai ka menduar për të të bërë viktimë , pa e kuptuar se ka krijuar një hero, në mos një martir!
Shumë e lehtë është të gjykojë një i panjohur , se ai nuk ka njohje , por mbledh mbeturinat e thashje e themeve të stisura nga përsekutorët e tu , të cilat jo vetëm nuk kanë cilësinë juridike dhe penale dhe nuk përbëjnë gjykim, përkundrazi , ata përbëjnë mëkat dhe krim. Sigurisht, gjykimi nuk përbën krim e mëkat për njërzit me 10 bilion neurone…
E shëmtuar është kur shpif e gjykon ai që të njeh , që njeh vuajtjen tënde , historinë e shpirtit binjak , fisnikërinë e qëndresës që përbëjnë kulmin e sakrificës në mohim !
Rasti tjetër , është i një shkrimtari , i cili vjen nga një familje intelektuale që me zell i shërbyen në tre breza komunizmit: në viktimizimin e kultures , shpirtit, arsyes, mirësisë, dashurisë, burrërisë dhe të rendësishmes, lirisë! Ai nga i gjykuar “gjykon” , dhe më keq se aq , gjykon një kolos të lirisë dhe përparimit! Ai e quan Lef Nosi-n një bashkëpunëtor të nazizmit?! Deri këtu kuptohet, se njerëz me paragjykime dhe prapagjykime nuk mund ta quajnë hero e themelues shteti një atdhetar e anti-komunist si Lef Nosi…
Shkrimtari B. Blushi , nuk goxon të pyes vetveten dhe familjen e tij, kush nga ata, farefisi i tij , apo sa shqipëtarë kanë kontribuar sa Lef Nosi për Shqipërinë?
A nuk na tregon ai , sa shqiptarë u vranë gjatë pushtimit Gjerman në Shqipëri , dhe sa shqiptarë u vranë dhe u persekutuan nga vetë komunistët shqipëtar gjatë regjimit totalitar në aleancë me Jugosllavinë, Rusinë dhe Kinen ?! Në politikën moderne flitet me shifra, fakte dhe shkencë, kurse në diktaturë flitet me demagogji dhe gjuhen e dhunes , e cila mbulon dhe cenon çdo aspekt të vlerës universale të lirisë .
Sot , Blushi është në politikë…, duke i bërë një pyetje të thjeshtë , jo për të provokuar patriotizmin e tij , por intuitën e tij prej “politikani”… Në rast rreziku për Shqipërinë , cilën aleancë do të preferonte ai , me Gjermaninë, Serbinë , Rusinë , Kinen apo Greqinë?
Të njëjtën pyetje i kanë bërë njeri-tjetrit dhe baballarët e kombit në ditët e vështira : “Me armiqtë shekullorë , apo me armikun kalimtar ”? Nëse ato i detyroi pushtimi dhe udhëkryqi i vendit që ndër dy të këqija të zgjedhnin të keqen më të vogël…çfarë i detyroj komunistët pas çlirimit ta çonin vendin në rrezik … herë tek një armik shekullor , herë tek kulçedra e kuqe e herë tek dhëmbët e dragonit të verdhë ?! Pse nuk denohet komunizmi në Shqipëri ?! Sikur të bëhej një gjë e tillë , pjesa dërmuese e gjykimeve dhe paçavuret të shkrojtura më parë dhe tani , do të krijonin koshin më të madh të plehrave në Europë…
Shekulli i ri , kërkon gjykime jo vertikale me kokë poshtë , por gjykime horizontale me mentalitet modern dhe kurrsesi si kazmë varrmihëse proletare, që dikur hapte varre dhe i sanksiononte ato si ligjin e së drejtës. Aq më pak për romancierët!
Romancier i mirë nuk është ai që vleren e gjykimit e mbështet në skematizimin e thatë dhe personazhin nga unikal e degradon në qëllim në vetvete, por qëllimin në vetvete e zhvesh dhe e kthen në një rast unikal për tu lexuar dhe studiuar që ti qëndrojë kohës dhe jo momentit.
Për njeriun negativ, gjykimi per të tjerët konsiston në të përditshmen e qëllimtë, kurse per njeriun pozitiv, qëllimi i gjykimit nuk përkon më të perditëshmen, por në rastësinë dhe momentin.
Albert Camus thote: “ People hasten to judge in order not to be judged themselves.”