NGA HARRY BAJRAKTARI/*
Kosova ka njevojë për liderë që e duan shtetin dhe punojnë për të, që e duan popullin dhe i sjellin lumturi atij: zhvillim ekonomik, të mira materiale, e jo për liderë që luftojnë për poste, për pozita dhe për interesa të tyre personale. Lufta politike e paarsyeshme çon në vetëshkatrrim, e aq më tepër lufta e inateve që do të duhej t’ i përkiste së kaluarës. Mjerisht, mentaliteti i së shkuarës po na godet si çekani i “kovaçit” edhe në këtë fillimshekulli. Të tjerët janë ndarë moti nga këto botëkuptime e ne po vazhdojmë. Liderët tanë qe pesë muaj, kur u mbajtën zgjedhjet nacionale, e duke përfunduar edhe ditën e sotme e mbajnë Kosovën dhe popullin e saj peng, të bllokuar dhe të dëshpëruar. Çfarë kuptimi ka kjo tash, pas gjithë atyre vuajtjeve, pas gjithë atyre sakrivicave dhe pas gjithë vetëflijimeve që janë bërë për lirinë e Kosovës, për pavarësinë dhe demokracinë e saj. Liderët tanë më së paku kanë nevojë të bëjnë luftë të brendshme, luftë mes veti e ndërveti. Këtë “energji” shkatërruese duhet ta orientojnë dikah tjetër. Luftën duhet ta bëjnë me Serbinë, ku shumë çështje kanë mbetur të pa zgjidhura dhe, fatkeqësisht, askush nuk e kthen kokën andej. Sa keq. Sikur të mendohej me logjikën e shëndoshë, me përgjegjësi dhe ndërgjegje kjo s’ do të duhej t’i ndodhte Kosovës, madje as një ditë të vetme. Populli ka dhënë votën e tij, jo për ta keqpërdorur, jo për të manipuluar me të, por për të krijuar institucione stabile, demokratike që garantojnë perspektivë, zhvillim dhe ardhshmëri.
Kosovës i duhet një luftë e vazhdueshme kundër korrupsionit që po e gërryen ekonominë e saj, jetën e popullit dhe të ardhshmën e tij. Kosovës i duhet një qeveri që zvogëlon numrin e madh të pa punëve, që ndal ikjen e qytetarëve të saj në vendet tjera, një qeveri që punon për popullin dhe begatinë e tij.
Diplomatët e shteteve mike në Prishtinë dhe miqtë tanë në SHBA dhe në Evropë janë shumë të zhgënjyer me zhvillimin e situatës së krijuar pas zgjedhjeve të 8 qershorit. Ata janë të befasuar me pamundësinë e kapërcimit të vetëvetes, me sëmundjen që po i përcjell liderët tanë për pushtet, me pasojat që kanë për qytetarët e Kosovës. Reagimet e tyre kanë qenë të ashpra dhe shumë kritike. Me këto sjellje të partive politike, me lojën e votës së popullit, po u japim material armiqve tanë, të cilët e kanë përsëritur shumë herë një frazë fatkeqe, se Kosova nuk mund të bëhet dhe nuk mund të jetë shtet stabil. Këtu duhet të ndalemi dhe të shikojmë ku jemi, për kënd po punojmë?! Ata që i ka zgjedhur populli, duhet të punojnë pë popullin. Kjo është e vetmja alternativë për të dalë nga ky hendek ku ka rënë Kosova.
Në këtë kontekst dëshiroj të përmend fjalët e ish presidentitit Bush kur ishte çështja e pavarësisë së Kosovës: “Ajo çka është mjaft është mjaft”, pat thënë ai. Jo që është bërë tepër por kjo zvaritje ka kapërcyer të gjithë kufijtë e pritjes.
Komuniteti Shqiptaro-Amerikan me shqetësim të madh po i përcjell ngjarjet në Kosovë. Të gjithë e dinë se çfarë ka bërë ky komunitet për lirinë dhe pavarësinë e saj. Ne nuk mund të rrimë indiferent, ne kërkojmë nga liderët tanë që mos të vazhdojnë më me degradimin dhe komprometimin e Kosovës, ne kërkojmë nga ata të mos sillën kështu si po sillën. Me këtë logjikë, me këtë kokëfortësi, me këtë mentalitet po turpërohemi të gjithë. Kjo e keqe duhet të ndalet. Nuk bën të vazhdohet më.
*Shkrimi u dërgua edhe për gazetën DIELLI. Autori është veprimtar dhe biznesmen e njohur i komunitetit Shqiptaro-Amerikan dhe themelues i gazetës “Illyria”.
REPUBLIKANËT TRIUMFOJNË ANË E MBANË SHTETEVE TË BASHKUARA
* Në zgjedhjet e kësaj jave republikanët shënuan një fitore dërmuese që mund të konsiderohet historike– sepse sipas analistëve, një shumicë të tillë dërmuese në Dhomën e Përfaqsuesve, republikanët nuk e kanë patur ç’prej kohës kur në Shtëpinë e Bardhë ishte Presidenti Truman./
*Por…Sarah Palin, ish-governatore e shtetit Alaska dhe ish-kandidate për zëvendës presidente e Partisë Republikane, paralajmëroi republikanët se votuesit të martën hodhën votën e tyre kundër mosfunksionimit të qeverisjes në Washington dhe jo medoemos në favor të Partisë Republikane/
* Anëtarët e Kongresit të ri bëjnë betimin në fillim të vitit që vjen/
Nga Frank Shkreli/
Të marten, më 4 nëntor në Shtetet e Bashkuara u mbajtën zgjedhjet gjysëm-mandat për 36 vende nga 100-anëtarët që ka Senati Amerikan dhe për të gjithë ligjvensit në Dhomën e Përfaqsuesve të Kongresit amerikan. Anëtarët e Senatit zgjidhen çdo gjashtë vjetë dhe kandidatët për anëtarë të Dhomës së Përfaqsuesve të Kongresit amerikan përballen me votuesit çdo dy vjetë. Përveç zgjedhjeve për anëtarët e legjislaturës kombëtare amerikane që është Kongresi, u zhvilluan gjithashtu zgjedhje edhe për governatorë shtetesh, si dhe për mandate të ndryshme në nivele të pushtetit vendor dhe shtetëror në mbarë Amerikën. Votuesit amerikanë të pakënaqur mbi shumë çështje të rëndësishme të mbrendshme, përfshirë gjëndjen ekonomike, dhe sfida me të cilat përballen amerikanët çdo ditë por edhe të shqetësuar edhe mbi situatën aktuale ndërkombëtare dhe për rolin amerikan në botë vendosën të martën që të votonin në mënyrë dërmuese kundër një numri zyrtarësh të Partisë Demokrate në të gjitha nivelet dhe në favor të kandidatëve të Partisë Republikane opozitare. Ishte gjithashtu një shfaqje e pakënaqësisë së votuesve me politikat e Presidentit Obama, përfshirë ligjin mbi përkujdesjen shëndetsore, ligj ky i cili gjithnjë kundërshtohet nga shumica e amerikanëve, por që Presidenti Obama insiston se nuk do ta ndryshojë. Analistët thonë se humbja e demokratëve u pa ç’prej fillimit dhe se problemi ishte vet Presidenti Obama, pasi sipas tyre, sado të zotët të jenë kandidatët si individë, ata nuk mund të artikulojnë politika ekonomike dhe financiare dhe as nuk mund të përpilojnë një vizion për politikëne jashtme. Është presidenti dhe adminstrata e tij ata që duhet të përcaktojnë një vizion të përgjithëshëm për tonin dhe qëndrimet politike të partisë së tyre për zgjidhjen e problemeve mbrenda dhe jashtë vendit, gjë që sipas ekspertëve ata nuk e bënë.
Votuesit amerikanë jo vetëm që ndëshkuan shumicën demokrate në Senat duke i siguruar Partisë Republikane mbi shumicën e nevojshme në atë dhomë, por republikanët ndonëse nga zgjedhjet e dy viteve më parë ata gëzonin shumicën në Dhomën e Përfaqesuesve, në zgjedhjet e kësaj jave ata shënuan një fitore dërmuese që mund të konsiderohet historike– sepse sipas analistëve, një shumicë të tillë dërmuese në Dhomën e Përfaqsuesve, republikanët nuk e kanë patur ç’prej kohës kur në Shtëpinë e Bardhë ishte Presidenti Truman. Pothuaj në çdo rajon të Shteteve të Bashkuara, nga lindja në perëndim dhe nga veriu në jug, republikanët shënuan fitore në pothuaj të gjitha nivelet e pushtetit federal dhe në nivelet shtetërore. Fitorja ishte aq e madhe dhe aq gjithëpërfshirse sa që habiti edhe vet republikanët. Përveç fitores së madhe të Partisë Republikane në të dy dhomat legjislative të Kongresit, republikanët tani udhëheqin edhe 32 nga 50-shtetet e Amerikës. Domethënja e fitores së governatorëve republikanë në 32 shtete anë e mbanë vendit, pasqyron më së miri thellësinë e humbjes së Partisë Demokrate edhe në nivel shtetëror, pasi governatorët republikanë siguruan fitorenë shtetet që historikishtjanë dominuar nga Partia Demokrate, shtete liberale siç janë Mariland, Masaçusets dhe madje edhe shteti Illionois nga vjen presidenti Obama.
Por megjithë entuziazmin e merituar të republikanëve për fitoren e partisë së tyre në zgjedhjet e kësaj jave, Sarah Palin, ish-governatore e shtetit Alaska dhe ish-kandidate për zëvendës presidente e Partisë Republikane, paralajmëroi republikanët se votuesit të martën hodhën votën e tyre kundër mosfunksionimit të qeverisjes në Washington dhe jo medoemos në favor të Partisë Republikane. Me fjalë të tjera, Palin thotë se vota e djeshme mund të ketë qenë më shumë një votë proteste kundër politikave të mbrendshme dhe të jashtme që ka ndjekur administrata e Presidentit Obama gjatë 6 viteve të kaluara, se sa një votë në favor të republikanëve.
Sidoqoftë, zgjedhjet e së martës hynë histori si një ndër fitoret më të suksesshme të Partisë Republikane dhe tani të dy partitë dhe udhëheqsit e tyre kanë filluar të vlerësojnë efektet dhe të shqyrtojnë rezultatet e këtyre zgjedhjeve duke përpiluar planet e tyre për të ardhmen, përfshirë edhe Presidentin Obama të cilit i mbeten edhe dy vjetë në mandatin e tij. Një ditë pasi republikanët siguruan shumicën në Kongresin amerikan dhe pas fitoresdramatike anë e mbanë vendit dhe në të gjitha nivelet e psoteve politike, përfshirë edhe governatorët në 32 shtete, filluan reagimet e para zyrtare.Paspas një mbrëmjeje demoralizuese dhe disfate për Partinë e tij Demokrate, Presidenti Obama mbajti një konferencë shtypi të mërkurëndhe pranoi se “Mbrëmë, për republikanët ishte një natë e mirë dhe se ata meritojnë kredi për zhvillimin e një fushate të mirë.” Gjatë sesjonit me gazetarët, Presidenti u pyet nëse pas humbjes së PartisëDemokrate ai do të ndryshojë agjenden e tij politike gjatë dy viteve të ardhëshëm, kryedemokrati u përgjegj duke thënë se ndonëse kishte “dëgjuar” zërin e votuesve, ai do të vazhdojë politikën e tij, por shtoi se njëkohsisht do të përpiqet të bashkpunojë me republikanët për të identifikuar fushë ku mund të punojnë së bashku.Po megjithë shprehjet për bashkpunim, Z. Obama, duke iu përgjigjur pyetjes së një gazetari mbi imigracionin, sfidoi Kongresin e ri të dominuar nga republikanëtduke thënë se ai do të veprojë në mënyrë të njëanshme në lidhje me reformën e ligjeve të imigracionit, duke kërcënuar se do të nënshkruaj një urdhër ekzekutiv, që merret me mendë se do të jetë një urdhër për amnisti për imigrantët ilegalë në këtë vend – nëqoftse Kongresi nuk propozon një plan të gjithanshëm për reforma në fushën e imigracionit. Analistët thonë se kjo kërkesë e Presidentit Obama mbi imigracionin, mund të përbëjë konfliktin e parë të tij me Kongresin e ri republikan, pasi aisipas tyre, po kërkon diçka që nuk është e mundur të arrihet deri në fund të këtij viti, ashtu siç kërkoi dje presidenti. Për më tepër, kur të dy palët kanë qëndrime krejtë të ndryshme mbi këtë çështje, do të nevojitej më shumë kohë që të dy palët të arrijnë në një marrveshje të pranueshme për të dy palët. Ekspertët theksojnë gjithashtu se një kërkesë e tillë nga Presidenti Obama nuk është reale pasi megjithë këmbënguljen e tij në të shkuarën për një ligj mbi imigracionin, ai nuk e arriti këtë qëllim as gjatë gjashtë vitevetë kaluara të mandatit të tij, ndonëse gjatë mandatit të parë të tij, Partia e Demokrate që ai kryeson ka kontrolluar të dy dhomat e Kongresit.
Ndërsa Kryetari i ri i shumicës Republikane në Senat, Senatori Mitch McConnell, në reagimin e parë pas zgjedhjeve u tha gazetarëve të mërkurën se zgjedhësit amerikanë, në votimet të martën që kaloi, dërguan një mesazh të qartë se të dy partitë duhet të qeverisin së bashku. Ai shtoi se megjithëse amerikanët kanë zgjedhur një qeverisje ku Shtëpia e Bardhë kontrollohet nga presidenti demokrat ndërsady dhomat e Kongresi të ri kontrollohen nga republikanët, nuk do të thotë shtoi ai, se amerikanët, “duan që ne të mos bëjmë asgjë”. Përkundrazi, tha ai, “Unë mendoj se votuesit amerikanë duan që ne të përpiqemi të identifikojmë fusha bashkpunimi”, për zgjidhjen e problemeve të vendit. Senatori McConnell tha se ka disa fushë në të cilat të dy palët mund të bien dakort dhe se detyra e parë e tij është që t’a bëjë Senatin të funksionojë përsëri, pasi sipas tij, nga pikpamja institucionale, “Senati,gjatë disa viteve të fundit, pothuaj nuk ka bërë asgjë, hiç.” Senatori McConnell u tha gjithashtu gazetarëve se pas verdiktit të votueseve, Presidenti Obama i telefonoi atij për ta uruar për fitoren e madhe të republikanëve, duke u thënë gazetarve se “zhvilluam një bisedë të mirë dhe miqësore me të”.Duke iu përgjigjur një pyetjeje mbi bashkpunimin e palëve në Washington, Senatori McConnell u tha gazetarve se shumica e senatorëve të ri republikanë nuk mendojnë se janë zgjedhur për të zhvilluar luftë politike me njëri tjetrin dhe se mezi presin të shkojnë në Washington për të bërë diçka për zgjedhësit e tyre.
Megjithëse gjatë takimeve me përfaqsues të medias Presidenti Obama dhe Senatori republikan McConnell premtuan se do të bashkpunojnë për të mirën e vendit, Presidenti Obama, gjatë konferencës me shtypin të mërkurën në Shtëpinë e Bardhë, theksoi se ai do ndjekë idetë e veta gjatë dy viteve të ardhëshme, madje edhe nëqoftse ato nuk u pëlqejnë republikanëve në Kongres. Ndërkaq, Presidenti Obama njoftoi se kishte ftuar udhëheqsit e lartë të Kongresit për një takim në Shtëpinë e Bardhë të premtën për të biseduar mbi planet e ardhëshme legjislative, përfshirë ndër të tjera edhe çështjen e imigracionit.Ndërsa ata u angazhuan për bashkpunim me njëri tjetrin — nga deklaratat e kryetarve të dy partive të mërkurën — duket se Presidenti Obama dhe udhëheqsi i ri i republikanëve në Senat, Senatori Mitch MccConnell, megjithkëtë do të ndjekin politikat e tyre dhe do të mbajnë qëndrimet që i dallojnë ata. Ndaj, mbetet për t’u parë gjatë dy viteve të ardhëshme se sa seriozë janë ata për bashkpunimin e deklaruar me njëri tjetrin për zgjidhjen e problemeve të mëdha me të cilat përballetAmerika dhe bota. Zgjedhësit amerikanë bënë detyrën e vet duke u dërguar të dy partive një mesazh të qartë të këtë javë, se ata presin, që megjithë dallimet politike midis tyre, të punojnë së bashku për të mirën e vendit.
Anëtarët e Kongresit të ri bëjnë betimin në fillim të vitit që vjen/
ROLI I KONGRESIT: Anëtarët e Senatit dhe të Dhomës së Përfaqsuesve të Shteteve të Bashkuara përfaqësojnë shtetet dhe zgjedhësit në degën legjislative, njerës prej tri degëve të qeverisë federale. Dy të tjerat janë, Dega Ekzekutive (Presidenti) dhe Dega Juridike (Gjykatat). Secila prej këtyre degëve qeveritare luan rolin dhe ka funksionin e saj të posaçëm në bazë të artikujve 1,2 dhe 3 të Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara. Dega legjislative përbëhet nga Senati dhe nga Dhoma e Përfaqsuesve dhe të dyja së bashku njihen si Kongresi i Shteteteve të Bashkuara. Senati përbëhet nga 100 anëtarë, dy senatorë nga secili prej 50-shteteve të Amerikës. Ndërkohë që përsa u përket anëtarve të Dhomës së Përafqsuesve, numri i ligjvensëve në këtë dhomë ndryshon nga shteti në shtet, varësisht nga popullësia e secilit shtet.Dhoma e Përfaqsuesve ka gjithsejt 435 anëtarë.Për shembull, shtetet New York, Kalifornia, Teksas dhe Florida kanë numrin më të madh të liigjvensve në Dhomën e Përfaqsuesve, sepse janë edhe shtetet me popullësitë më të mëdha. Arsyeja se pse themeluesit e këtij kombi vendosën për një qeverisje me tre degë ishte se ata donin që asnjë person ose parti të mos ketë mundësi të monopolizonte pushtetin dhe të vendoste një sistem totalitar qeverisjeje. Kështu, ata vendosën sistemin e ashtuquajtur “checks and balances”, që do të thotë se veprimtaria e secilës degë të qeverisë kontrollohet dhe frenohet nga tjetra. Si rrjedhim, pushteti dhe kompetencat e Presidentit kontrollohen nga Kongresi, i cili ndër të tjera mund të refuzojë miratimin e emërimeve të tija dhe kushtetuta i njeh Kongresit të drejtën — që në rast se ai shkelë kushtetutën — për ta korigjuar presidentin, madje edhe për ta detyruar të largohet nga detyra në rast të abuzimitdhe të shkeljeve të rënda të detyrës nga ekzekutivi. Nga ana tjetër, Kongresi miraton ligjet, por presidentit i jep kushtetuta të drejtën e vetos, nëqoftse nuk pajtohet me ligjet që i dërgon Kongresi për aprovimin e tij. Në një rast të tillë, atëherë Kongresi me shumicë dërmuese votash, prej dy të tretën e votave, hedhë poshtë veton e presidentit. Ndërsa dega juridike, që është Gjykata e Lartë mund të vendos nëse një ligj është në përputhje me kushtetutën ose jo, dhe kushtetuta amerikane i jep Kongresit të drejtën — që me miratimin e dy të tretës së shteteve amerikane — mund të ndryshojë kushtetutën.
Të dy dhomat e Kongresit luajnë rolin e tyre të posaçëm sipas kushtetutës, por Senati dhe Dhoma e Përfaqsuesve kryejnë disa funskione të përbashkëta, siç është rregullimi i tregëtisë, transportit dhe i komunikacionit ndërshtetëror dhe nevojitet miratimi të dy dhomave në rast të shpalljes së luftës kundër ndonjëvendi të huaj.
Por, detyra kryesore e anëtarve të dy dhomave të Kongresit është miratimi i ligjeve. Ky është një proces i ndërlikuar i cili nevojitë pjesëmarrjen e përkushtuar të ligjvensve. Senatorët, si individë ose si grup, sponsorizojnë një projektligj nga përpilimi i tij e deri tek në fund kur të miratohet si ligj, me shumicë votash. Procesi i miratimit të ligjeve fillon me përpilimin e projektligjit, i cili pastaj i paraqitet për shqyrtim komisionit përshtatës nga një senator ose më shumë. Pasi komisioni ta ketë shqyrtuar projektligjin, Senati debaton meritat e tij dhe senatorët gjatë debatit propozojnë amandamente. Atëherë, Dhoma e plotë e Senatit voton projektligjin dhe amandamentet e miratuara dhe i dërgohet Dhomës së plotë të Përfaqsuesve.Nëse edhe Dhoma e Përfaqsuesve e aprovon projektligjin, atëherë i këthehet përsëri Senatitdhe nëqoftse projketligji nuk ndryshohet në Dhomën e Përfaqsuesve, atëherë Senati nënshkruan projektligjin dhe i dërgohet Shtëpisë së Bardhë (presidentit) për aprovim dhe nënshkrim. Kështuqë në fund të fundit, është në dorë të presidentit që ta aprovojë projektligjin me nënshkrimin e tij për ta bërë ligj ose të përdor veton kundër projektligjit. Një ndër rolet kryesore të Senatit është përcaktimi i taksave dhe miratimi i buxhetit dhe i shpenzimeve të qeverisë federale. Në fushën e politikës së jashtme, Dhoma e Senatit miraton gjithashtu traktatet ndërkombëtare të qeverisë së Shteteve të Bashkuara me shtete të tjera dhe luan një rol kyç në këtë fushë, pasi sipas kushtetutës, Senati duhet të aprovojë të gjitha emërimet në postet e larta të diplomacisë dhe të politikës së jashtme amerikane, përfshirë ambasadorët dhe si të tillë pra senatorët ushtrojnë një influencë të madhe mbi politikën e jashtme të Shteteve të Bashkuara. Megjithëse jo sa Senati, edhe Dhoma e Përfaqsuesve luan një rol të konsiderueshëm në politikën e jashtme të Amerikës nepërmjet procesit të aprovimit të buxhetit për Departamentin e Shtetit agjencitë e tjera që merren me punët ndërkombëtare. Si pjesë e përgjegjsive të tyre në lidhje me politikën e jashtme, shpeshherë anëtarëte Kongresit amerikan, nga koha në kohë, vizitojnë vende dhe rajone që mendohet se janë të rëndësishme për interesat kombëtare të Shteteve të Bashkuara.
Ligjvensit amerikanë gjithashtu përfaqësojnë shtetin e tyre në debatin mbi çështjet kombëtare dhe shërbejnë si ndërmjetës midis qeverisë federale dhe shtetit ose zgjedhësve të cilët ata përfqësojnë.Dhe i konsiderojnë si pjesë të detyrës së tyre kontaktet e vazhdueshme me zgjedhsit që ata përfaqësojnë, për të dëgjuar hallet dhe problemet me të cilat ata përballen, por edhe për të mësuar se cilat janë çështjet që votuesit i konsiderojnë të rëndësishme për veten e tyre, për shtetin ku jetojnë dhe për interesat e vendit në përgjithësi.
Sfida e vështirë e ministrit Naco
Nga Gavrosh Levonja/
Pothuajse gjithë periudha pas rënies së sistemit totalitar është shoqëruar pazgjidhshmërisht me zhurmën për nevojën e reformimit të drejtësisë, por fakti që edhe aktualisht, ky reformim i munguar, është në rendin e ditës, tregon se (pa)drejtësia shqiptare vazhdon të jetë e sëmurë rëndë. Krahët e ndryshëm të politikës shqiptare, përsa kohë ndodhen në opozitë, e kanë sistemin juridik targetin ndoshta më të preferuar, gjë që është e kuptueshme duke qene se drejtësia është ndoshta pushteti që nëpërmjet vendimeve që merren, ndikon më se shumti në jetën e qytetarëve të vendit pa lënë pas dore shërbimet ndaj klasës politike në pushtet. Kështu, nëse flitet për korrupsion, nuk mund të mos merret parasysh paaftësia e prokurorëve e gjyqtarëve për të dërguar prapa hekurave zyrtarë të korruptuar, sidomos ata të rangut të lartë, të cilët janë të paprekshëm. Nëse jeta e atyre që jetojne në Shqipëri përgjithësisht është e pasigurt, ku secili ndjehet I pambrojtur përballë plumbave e tritolit, natyrisht, kjo është edhe pasojë vendimeve tragjikomike që jepen në sallat e gjykatave ndaj serial killer-ëve, trafikantëve e eksponentëve të tjerë të botës së krimit. Vetëm në një vend si Shqipëria, dikush që vret dikë me paramendim, mund të dënohet me dy vite heqje lirie, për të mos thënë se nuk kanë munguar rastet kur i a “kanë hedhur” edhe “pa u lagur”. Dhe në jo pak raste, kriminelët e liruar nga gjykata kanë vrarë policë. E keqja më e vogël në rast të tilla mund të thuhet se con në dekurajimin e forcave të policisë për të kryer detyrën. Prandaj, në këtë aspekt e mirëkuptoj plotësisht kryepolicin aktual, Artan Didi, I cili po kërkon që policia të ndjekë në të gjitha hallkat e gjykatave, proceset ndaj atyre që ka vënë në pranga. Vështirë se mund të gjesh ndonjë vend tjetër në Europë, në të cilin zyrtarë të lartë mund të bëjnë c’të duan me atë që quhet pronë e shtetit, duke bërë “ndere” me arkën e shtetit dhe të mos u hyrë gjemb në këmbë. Vetëm në Shqipëri,cdo politikan mund ta shohë veten të akuzuar nga kundërshtari I tij si “hajdut”, “të korruptuar”, madje dhe “vrasës” dhe, të mos fillojë procesi hetimor as ndaj të akuzuarit por as ndaj akuzuesit. Në raste të tilla, kushdo që konsiderohet prokuror në kuptimin e vërtetë të fjalës, , normalisht, do të prangoste njërin prej të dyve; ose të parin për atë që e akuzojne ose te dytin per shpifje apo devijim hetimesh. Kjo është dhe arsyeja kryesore që në Shqipëri zhurma për korrupsionin dhe luftën kundër tij zhvlerësohet nga viti në vit në sytë e opinionit publik. Gjithashtu, katrahura me pronat, me tjetërsimet e paligjshme dhe mbivendosjet në një shkallë të konsiderueshme është dhe produkt I vendimeve të gjykatësve të korruptuar apo të paaftë në rastin më të mirë. . Përgjithësisht, Shqipëria është një vend ku faji në përqindjen më të madhe mbetet “jetim”. Gjendja, në të cilën ndodhet drejtësia shqiptare, ka treguar se politikës shqiptare, në të gjitha periudhat I ka munguar vullneti për t’I shtruar rrugën reformimit real të drejtësisë në mënyrë që kjo të luajë rolin e saj si një pushtet I rëndësishëm I ndërtesës shtetërore. Sigurisht këtu kemi të bëjmë edhe me mungesën e vizionit, por kryesisht drejtësia, pavarësisht nga fjalët është konsideruar si “plackë tregu” nga klasa politike që vjen në pushtet. Mjafton të shikohen ndryshimet në nivelet e ndryshme të pushtetit të drejtësisë në momentet e ndryshimit, për të konkluduar se e ashtuquajtura reformë përmblidhet në lëvizje njerëzisht gjë që I shërben vetëm synimit për ta kapur atë; pra është “reforme” ashtu sic e percakton avokat Ngjela; “hiq Shupen e vër Lupen”.
Përmenda pak më sipër “paaftësinë” e drejtësisë shqiptare për të ndëshkuar zyrtarët e lartë, po, në duhet harruar se tek të imunizuarit futen edhe gjyqtarët e prokurorët, ku nën parzmoren e “pavarësisë së gjyqësorit” të parët mund të japin cfardo lloj vendimi absurd, në kohën që të dytët hezitojnë të procedojnë “të fuqishmit” ku përfshihen dhe jo politikët , ose e shohin të udhës të kryejne formalitetin e radhës duke vepruar sipas shprehjes “m’ka cue nana me la gojën”. Edhë në rastet kur është reklamuar ndonjë masë ndaj gjyqtarëve, kjo ka qenë me efekte qesharake, zakonisht me ndonjë ulje në detyrë ose transferim gjë që të krijon përshtypjen se bëhet më tepër për të “qetësuar” opinionin, në radhë të parë viktimën e radhës të një gjyqtari i cili nuk bën drejtësi.
Duke i u kthyer refomës në drejtësi, masakra e ditëve të fundit në Tiranë me autor një të dënuar vetëm me dy vjet burg në vitin 2011 gjithnjë për vrasje, është ndoshta rasti më ideal për ministrin, Naco që të afrojë opozitën në ndërmarrjen e vështirë për reformimin e gjyqësorit. Në kohën që përmend termin “reformim”, më shumë se me ndryshime ligjesh e rregullash që kanë të bëjnë me funksionimin e këtij pushteti, e kam fjalën mbi të gjitha në venien para përgjegjësisë të gjyqtarëve lidhur me vendimet e tyre duke I ndëshkuar më së pari me gjoba të majme me detyrimin për të dëmshpërblyer atë që është dëmtuar nga një vendim i padrejtë I tyre, për të shkuar tek përjashtimi permanent nga sistemi qoftë edhe duke u hequr të drejtën për të marrë një licensë avokati, pa përmendur dënimin me burg. Personalisht, në masakrën “Xhuvani”, më shumë se me vrasësin, i cili po t’I besojmë kryeministrit Rama “do ta ketë të gjatë rrugën e kthimit në shtëpi” e kam me gjyqtarin i cili pa i u dridhur dora e dënoi vetëm me dy vjet për vrasjen me paramendim në vitin 2011. E kam gjithashtu dhe me individët e kupolës së pushtetit juridik në atë periudhë të cilët u vinin vulën e miratimit proceseve të tillë. Ministri, Naco, në situatën e krijuar pës masakrës së 4 nëntorit është mirë të rihapë pa humbur kohë të gjitha dosjet e krimit të kryer nga Xhuvani në vitin 2011, për të analizuar se në c’baza ligjore janë mbështetur gjyqtarët në argumentimin e një vendimi qesharak për një krim sic është vrasja me paramendim, duke përfshirë dhe personazhe të tjerë duke filluar nga sekserët për të arritur deri tek politika e lartë.. Në rast se ministri gjen të drejtë vendimin në fjalë, kam frikë se do t’i duhet të lirojë nga burgu jo pak të tjerë të dënuar për vrasje.
Refroma në politikat e imigracionit në Shtetet e Bashkuara
Beteja për reforma në politikat e imigracionit këtu në Shtetet e Bashkuara pritet të krijojë një përplasje të re politike në Uashington.
Pas fitores së qartë të republikanëve në zgjedhjet e së martës për Kongres, Presidenti Barak Obama është zotuar të gjejë gjuhën e përbashkët për disa akte ligjore me ligjvënësit e opozitës, të cilët do të fillojnë në janar mandatet e reja në Kongresin që për herë të parë që nga 2007 do të mbizotërohet nga republikanët në të dyja dhomat.
Por zoti Obama tha në një konferencë për shtyp këtë javë se para përfundimit të vitit do të marrë masa të njëanshme për të ndryshuar politikat e imigracionit, një hap që do të kundërshtohej me forcë nga pjesa më e madhe e ligjvënësve republikanë dhe atyre demokratë.
Masat që është zotuar të marrë zoti Obama, në varësi të përmasave të tyre, mund të lejonin miliona imigrantë që janë futur në mënyrë të paligjshme gjatë viteve, të lejohen të qëndrojnë dhe punojnë në Shtetet e Bashkuara. Senati që është kontrolluar deri tani nga demokratët, miratoi mbi një vit më parë ndryshime të gjithanshme në politikat e imigracionit për t’u dhënë mundësi imigrantëve pa dokumenta të bëheshin shtetas amerikanë.
Por shumica republikane në Dhomën e Përfaqësuesve nuk ka hedhur në votë propozime për reforma, duke e bërë presidentin të thotë se do të veprojnë në mënyrë të njëanshme.
NJË DITË QË NUK HARROHET
Me Shqiptarët e Amerikës në ditën fatlume të vizitës së Papa Françeskut në Tiranë/
Nga Marjan Cubi/
E diela e 21 Shtatorit 2014, do të mbetet një ditë fatlume për të gjithë Kombin Shqiptar. Vizita mbetet historike për të gjithë shqiptarët, por veçanërisht për ne që u ndodhëm në Sheshin Nënë Tereza të dielën e 21 Shtatorit, do të mbetet e pa harruar në jetë të jetëve.
Herët në mëngjes në ora 7 e 30 minuta së bashku me bashkëshorten time, Dila, i jemi afruar Sheshit që mbanë emrin e të Shejtës, Nëna Tereza. Rrugët e Tiranës dukeshin se nuk mbanin më. Nga të gjitha rrugët e rrugicat, si një lum i rrëmbyshëm, vinin e vinin njerëz pa ndërprerje. Secili grup përpiqej që t’i afrohej sa më shumë Elterit, ku do te vinte Ati i Shejtë Papa Françesku, që për vizitë të parë në Europë, kishte zgjedhë Shqipërinë e shumëvuajtur. Ishte një kënaqësi e privilegj për ne Shqiptarët si Komb i nënë Terezës, që Papa Françesku na kishte përzgjedhë për të na parë nga afër e për të përcjellë mesazhe shprese. Edhe sot mendoj e ndjejë: Sa fatlum është Populli Shqiptar që e vizitoi njeriu i Shpresës, më i dedikuari ndaj njerëzimit, dhe më paqedashësi në Rruzullin Tokësor. Edhe pse pritja deri në mbërritjen e Atit të Shejtë, është e gjatë, ne thuajse nuk e ndjemë. Kaluan më se 3 orë dhe Shqiptarët nga të gjitha trojet afroheshin në shesh dhe nuk ishte lehtë që të gjendej vendi ku mund të shihej më mirë njeriu i Shpresës, i veshur me kostumin e bardhë, tamam si një Engjëll i Zotit. Tek kalonte përmes sheshit me Popmobilin e hapur, shpërndante veç mirësi, buzqeshje e shpresë!
Faleminderit At’ i Shejtë!
Të gjithë të pranishmit dëshironin ta preknin me duart e e tyre, t’i preknin qoftë edhe pak makinën që kalonte pranë, osë më së paku ta shihnin nga afër Shejtin e gjallë!
Dukej se ai Shesh nuk fliste vetëm gjuhën e ambël shqipe, por në shumë gjuhë. Nga e gjithë Bota kishin ardhë për të qenë të pranishëm në atë vizitë historike.
Kishin ardhur edhe nga shumë shtete të Europës , kontinenteve të ndryshme por për mua ishte një kënaqësi e veçant të shihja shqiptarët e ardhur nga ShBA , ti shihja dhe ti takoja në atë turmë qindramijëshe.
Famullitari Dom Pjeter Popaj, Leka e Pashko Gojçaj, Fran Shala, Ramiz Mujaj Mark Rexha, Zef Selca, Rmiz Llapatica dhe shumë e shumë të tjerë, ishin në atë Shesh në atë ditë historike. Mendoj se kanë qenë më shumë se një gjysëm miljoni njerëz atë ditë në sheshin Nana Terezë. Papa i Shejtë realizoi një vizitë madhështore me një pritje të shkëlqyeshme mes shqiptarëve. Bota e mori një Mesazh të madh se kush janë Shqiptarët,mësoi për autoktoninë tonë, kulturën Europiane,Simbolin e Flamurit Kuq e Zi- Shqiponjën që fluturon qiejve, por që kthehet sërish në fole….
Gjithçka nga ajo ditë ka mbetur në kujtesën time. Mesha dhe fjala e Atit të Shenjtë më emocionuan shumë. Ishte Meshë madhështore që u kremtua nga Papa Françesku së bashku me dy kardinalë, 18 Ipeshkëvinj, 240 meshtarë, seminaristë e diakonë.
Në hapësirën para Elterit qëndronin një grup të sëmurësh, për të cilët Papa Françesku ka gjithmonë ka kujdes të veçantë,si dhe disa të rinj të dioqezave të Shqipërisë, të Kosovës dhe të Malit të Zi, si edhe një numër personash, të ftuar nga Kisha Katolike, ndër këta zyrtarë të lartë të shtetit, përfaqësi diplomatike në Shqipëri, besimtarë dhe persona që i kanë qëndruar pranë Kishës në këto 20 vite.
Ati i Shenjtë, Papa Françesku , në prani të qindra mijëra besimtareve nisi Meshën e Shenjte në sheshin “Nënë Tereza” me thanien: ‘Paqe në këtë shtëpi’. Mendoj se kjo nuk thjesht përshëndetje, ishte me shumë se një dhuratë.
Ende i kam brenda vetes fjalët e Atit të Shejtë: Duke ardhur sot mes jush të dashur motra e vëllezër të Shqipërisë, në këtë shesh kushtuar bijës së madhe e të përvuajtur të këtyre trojeve, Nënë Terezës së Kalkutës, Dëshiroj ta përsëris këtë përshëndetje, Paqe në shtëpitë tuaja, paqe në zemrat tuaja, paqe në Kombin tuaj”.
Një vlerësim të veçantë Papa Françesku ka bërë për popullin shqiptar; të cilin e ka cilësuar si ndër popujt më të vjetër në dritën e ungjillit. Ati ka kujtuar 40 martirët e kishës katolike, portretet e të cilëve ishin varura përgjatë gjithë bulevardit “Dëshmorët e Kombit” dhe ka lëvdue besnikërinë e klerikëve, që nuk iu përkulën diktaturës:“Duke sjellë përsëri në vëmendje dhjetëvjeçaret e vuajtjeve e të persekutimeve të egra kundër katolikëve , ortodoksëve e myslimanëve mund të themi se Shqipëria ka qenë tokë martirësh: shumë ipeshkvij, meshtarë rregulltarë e besimtarë laikë e paguan me jetë besnikërinë e tyre. Nuk munguan provat e guximit të madh e të qëndrimit të pandshëm në shpalljen e fesë. Sa e sa të krishterë nuk u përkulën përballë kërcënimeve, por vijuan pa luhatje udhën e filluar! Shkoj sot , shpirtërisht, pranë atij muri të varrezës së Shkodrës, vend-simbol i martirizimit të katolikëve, ku kryheshin pushkatimet dhe i prekur thellë në shpirt , vë lulen e lutjes e të kujtimit”.
Ati i Shenjte i ka entuzizmuar shqiptarët tek u ka kujtuar simbolin e flamurit shqiptar, shqiponjen e cila kthehet gjithnje ne folene e saj per te fluturuar lart.
“Uroj që shqiponja të cilën e shikojmë në flamurin e vendit tuaj, t’ju kujtojë gjithnjë shpresën për ta mbështetur përherë besimin tuaj në Hyjin, që nuk zhgënjen, por është gjithnjë përkrah nesh, posaçërisht në çaste të vështira. Sot edha per t’ju falenderuar per qendresen tuaj por edhe per tju mbeshtetur per te rritur shpresen brenda jush dhe rreth jush. Shqiponja nuk e harron folenë po fluturon gjithnje lart”, tha Ati i Shenjtë.
Faleminderit At i Shenjtë!
Tirane, 21 Shtator 2014(Botoi DIELLI ne Print, tetor 2014)