By Mithat Gashi/
Etleva Zeqo (Pazari), an Albanian American teacher and a member of Vatra’s Orlando branch, was honored with the “Teacher of the Year” award by Columbia Elementary School, where she has been working for ten years.
Columbia Elementary is one of the 123 elementary schools of the Orange County Public Schools in Florida, the 10th largest school district in the United States and the fourth largest in Florida, serving about 184,000 students. Columbia Elementary, which honored Mrs. Zeqo on October 3rd, serves about 1,100 students.
Mrs. Zeqo has shown leadership to the school, commitment to her students and to the teaching profession. “The successes, dedication, and enthusiasm of my students make my job meaningful and rewarding,” said Eva. Leading the students to success is Etleva’s motto. She believes in teaching students to work hard and to set and reach goals. Etleva, also known by her nickname Eva, said that her student achievement is enhanced because she engages them in complex thinking; she differentiates instruction to meet the needs of all learners; and she makes content relevant to what students already know.
During the last four years, Mrs. Zeqo has been the fifth grade team leader and has worked collaboratively with other teachers on aligning curriculum to standards, preparing authentic assessments, and looking at student work to make adjustments to instruction.
In her classroom, Mrs. Zeqo proudly displays the Albanian flag next to the flag of the United States. She keeps a collection of her students’ work made with the Albanian flag colors given to her on special occasions. “Lots of memories go through my mind seeing how my students grow, learn, and build self- confidence,” said Eva.
Mrs. Zeqo came to the United States sixteen years ago. She is the mother of three children. Her oldest daughter, Nensi, a recipient of the Vatra Scholarship, is a freshman at Valencia Community College in Olrando, Florida. Amber, a 5th grader, is the Student Council President at Columbia Elementary School; and Eileen attends kindergarten.
Eva Zeqo (Pazari) comes from a prominent Albanian family, counting fourteen consecutive generations of spiritual guides who have devoted themselves to serving God and Country by preaching peace, love, freedom, and justice.
Eva is active in her community. She is a member of the Vatra-the Pan Albanian Federation of America, which was established in Boston in 1912.
Eva’s teaching career started at a middle school in Tirana in 1993. After she taught for a year at the “Hoxha Tasin” middle school, she became an assistant director and translator at Turgut Ozal School, a high performing comprehensive school in Tirana, where Eva worked until 1998.
Prior to joining Columbia Elementary, Eva worked as a preschool teacher at Aloma Kids and Kids Love us in Orlando, Florida.
Etleva Zeqo earned a bachelor degree from Aleksander Xhuvani University in 1993 and a second bachelor’s of science in education with honors (CUM LAUDE) from the University of Central Florida, where she also completed the requirements for the Florida Teacher Certificate.
RACIZMI SLLAVO-GREK NDAJ SHQIPTARËVE,KËRCNIM PËR PAQËN NË RAJON
Nga Xheladin ZENELI/New York/
Ne Foto: Djegia e Flamurit te NATO-s ne Stadiumin”Partizani” te Beogradit me 14 Tetor 2014 gjate ndeshjes Serbi-Shqiperi/
Ndeshja e fotbollit në mes Kombëtarës së Shqipërisë dhe asaj të Serbisë me 14 Tetor 2014 në stadiumin e Beogradit,që u ndërpre për shkak të dhunës së paparë që u demonstrua nga ana e palës serbe dhe
huliganëve të tyre, ishte vetëm fillimi i asaj dhune dhe urrejtjeje e cila do të vazhdojë edhe pas ndeshjes nga ana e pjesëtarëve të popujve apo vendeve që ne shqiptarët shpeshëherë i quajmë, vende ” fqinjë”.
Java pas ndeshjes, u karakterizu me thirrje dhe veprime antishqiptare si dhe deklarata me plot mllef dhe urrejtjeje të politikanëve zyrtarë ( pozitë dhe opozitë) të shteteve që patëm fatin e hidhur t’i kemi, gjeografikisht pranë nesh.
Kjo filloi me Serbinë,pra me vendin ku edhe u zhvillu ndeshja dhe me deklarimin e pushtetit zyrtar ,respektivisht të presidentit serb , Nikoliq se “Shqipëria nuk do të bëhet kurr shtet normal” ( !?) dhe i karakterizoi shqiptarët si ” ekstremist”. Pasuan djegjet dhe vandalizmi i objekteve afariste shqiptare në Sërbi,veçanarisht ndaj furrave të bukës,pronarë të të cilave kryesisht janë shqiptarët. Javën e kaluar u gjetë trupi i vrarë i një pronari furre në një vend afër Novi Sadit. Policia serbe nuk deklaroi përkatësinë kombëtare të pronarit të vrarë ,por që objekti afarist i tij,mban emërin në shqip” Liria”,tregon që edhe kjo vepër dhune, ishte drejtuar kundër shqiptarëve.Në ndeshjen e futbollit në mes Partizanit dhe Crvena
Zvezda ( të dy ekipe serbe) që u zhvillu me 18 Tetor 2014, në tribunat e stadiumit u djeg flamuri shqiptar nga spektatorët dhe u brohorit parrulla e njuhur fyese ” Kosova është Serbi”. Me 15 Tetor , pra një ditë pas ndeshjes që përfundoi me dhunë ndaj Kombëtarës Shqiptare, në një ndeshje basketbolli në Beograd në mes ekipit Crvena Zvezda të Sërbisë dhe Gallatasarajit të Turqisë ,gjatë tërë kohës së ndeshjes u ndigjuan thirrjet antishqiptare ” Vrisni,prisni që shqiptari mos të egzistojë”.
Vlen për tu theksuar fakti se thirrjet raciste në stadiumet e Sërbisë nuk janë thirrje të grupeve të izuluara apo të një numri të kufizuar të tifozave të sportit, por ajo çka është për tu shqetësuar, këto thirje vijnë njëzëri nga e gjithë auditoriumi ,pra nga mijëra spektatorë të tribunave sportive në Beograd,por edhe në qytetet e tjera të Sërbisë.
Kurse në Mal të Zi,si pasojë e urrejtjes ndaj shqiptarëve, me 16 Tetor u vandalizu Ambasada e Shqipërisë në Podgoricë . Sulmuesit ishin me kombësi sllavo-malazeze. Gjithashtu, derisa nxënësit shqiptarë të shkollës së mesme në Tuz, shfrytëzuan të drejtën e tyre demokratike që të shfaqin përkrahje për Ekipin Kombëtar të shtetit të tyre amë-Shqipërisë, ata u sulmuan fizikisht nga nxënësit e tjerë jo shqiptarë. Me këtë rast, Duhet theksuar se në Mal të Zi, kur është çështja për shqiptarët dhe të drejtat e tyre, ate çka mendon pozita ( pra, politika zyrtare) e shpreh në mënyrë të hapur opozita. Ditën e Martë, me 21 Tetor,në Nikshiq të Malit të ZI, në një ndeshje tjetër basketbolli ,në mes ekipit Sutjeska dhe ekipit
“Peja” nga “Kosova” u ndigjuan përsëri brohoritjet për vrasjen e shqiptarëve.
Në Maqedoni (IRJM) një ndër partit më të mëdha opozitare ka kërkoi që të dënohen tifozët shqiptarë të cilët, pas ndeshjes së futbollit Shqipëri- Sërbi festuan në Shkup e qytete të tjera . Siç bën me dije televizioni “Koha”, Policia e Tetovës ka shqiptuar denimet tifozëve shqiptarë me nga 200 euro për “prishjen e qetësisë publike” në sheshin e këtij qyteti.
Në Greqi, lojtarit të Kombëtarës së Shqipërisë, Andi Lila, i cili gjatë ndeshjes në Beograd, mbrojti dinjitetin e kombit të vet,i kërkohet llogari për incidentin nga ana e klubit të tij ” Pas Giannina”,dhe për sjelljen e tij, sulmohet në mënyrë të pamëshirshme nga mediumet dhe shtypi grek.
Këto janë vetëm disa akte që ndodhën vetëm brenda një jave pas ndeshjes së futbollit në mes Shqipërisë dhe Sërbisë dhe që vetëvetiu len të nënkuptojë se thelbi i problemit nuk qëndron te paraqitja e simboleve kombëtare shqiptare në stadiumet e ndryshme të garave sportive,duke përfshirë edhe dronin e lëshuar në stadiumin e Begradit me hartën e trevave shqiptare në Ballkan bashkë me dy figurat e shquara të Pavarësisë së Shqipërisë, por mënyra raciste dhe shoveniste e reagimit të shtetit serb, maqedonas, malazez dhe atij grek.
Shfaqja publike e simboleve kombëtare ,për shqiptarët do thotë jo vetëm krenari por kjo njëheri paraqet edhe sinonim i mbijetesës së tyre mijëvjeçare. Flamuri kuq e zi me shqiponjën dykrenare , gjatë tërë historisë së egzistencës së vet, gjithëmonë ka valvitur në vijën e frontit mbrojtës dhe jo në vijën e frontit të sulmit siç ishin flamujt e popujve sllav dhe grek. Nëse flamuri ynë apo simbolet tona ofendojnë ndonjërin nga ata popuj të cilët gjatë gjithë historisë n’a kanë luftuar, vrarë,dhunuar,poshtruar etj.
atëherë ky është problem i tyre dhe jo i shqiptarëve.
Europa duhet t’a kuptojë se shqiptarët janë të rrethuar me popuj racist të cilët kanë vetëm një qëllim: shfarosjen dhe zhdukjen e tyre kombëtare.
Faktet e qëndrueshme historike flasin në favor të asaj se si gjatë periudhave të ndryshme në të kaluarën, sllavët dhe grekët kanë qenë ata të cilët gjithëmonë kanë ushtruar dhunë e represion ndaj shqiptarëve
autokton. Dhe gjatë gjithë kësai kohe,nacionalizmi kombëtar i shqiptarëve shërbeu si mekanizëm mbrojtës dhe strategji e mbijetesës dhe ruajtjes së qënies së tyre kombëtare,të kërcnuar nga shovenizmat fqinjë.
Askush nuk pohon se jemi popull i përsosur dhe i pranojmë dobësitë tona, por asnjë nga këto dobësi nuk ka të bëjë me urrejtjen kombëtare të popujve të tjerë dhe e këtë e kemi dëshmuar disa herë me radhë në të kaluarën.Tek e fundit shqiptarët lindën humanistën më të njohur në botë, Nënë Terezën,shpëtuan hebrejët gjatë Luftës së Dytë Botërore, etj. kurse sërbët dhe malazezët “prodhuan” kriminel luftrash si Slobodan Millosheviqin dhe Rodovan Karaxhiqin ndërsa grekët neonacizmin.
Edhe përkundër të së kaluarës së hidhur të shqiptarëve me popujt e tyre fqinjë,ata megjithate janë treguar vazhdimisht të përmbajtur,tolerant dhe paqësor. Posaçërisht gjatë këtij shekulli, politika zyrtare e Shqipërisë kurse pas vitit 2008 edhe politika zyrtare e Kosovës, kanë shprehur gatishmëri dhe vullnet se dëshirojnë të zhvillojnë marrëdhënie të plota fqinjësore.Megjithate, pas ngjarjeve të fundit kur ndigjohen thirrjet tepër shqetësuese për eliminimin fizik të shqiptarëve nga pjesëtarët e popujve që
n’a rrethojnë, ato jo vëtëm që nuk i kotribojnë këtyre marrëdhënieve, por njikohësisht paraqesin kërcnim serioz për paqën në rajon.
Shpresoi që strukturat euro-atlantike , siç janë BE dhe NATO, anëtarë të së cilave pretendojnë që të bëhen Sërbia, Mali i Zi dhe Maqedonia, janë duke mbajtur shënime lidhur me sjelljet e fundit antieurupiane të politikanëve dhe qytetarëve të shteteve të lartpërmendura, me qëllim që të
marrin masa dhe vendime të përshtatura dhe të ndikojnë në eliminimin e vlerave antinjerëzore që posedojnë shoqëritë e tyre.
Ndeshja fotbollistike në mes Shqipërisë dhe Sërbisë që u zhvillu me 14 Tetor, tejkaloi suazat e një ndeshje të incidentuar,dhe tani dual në sipërfaqe dukuria e urrejtjes patologjike e popujve sllav ndaj shqiptarëve.
Nesër( me 23 Tetor, 2014 ) merret vendimi lidhur me ndeshjen Shqipëri- Sërbi nga ana e UEFA-s. Nesër, vihet në sprovë një ndër parrullat e njohura të Organizatës së Futbollit Europian,e cila thotë: ” Thuej Jo
Racizmit”. Realizimi i kësaj parrulle në praktikë do të thotë dënimi i Kombëtarës së Sërbisë sepse vetëm në këtë mënyrë dërgohet mesazh i qartë të gjithë atyre që bëjnë thirrje raciste kundër shqiptarëve apo edhe kundër popujve të tjerë.
22 Tetor 2014
KUJTESE:23 TETOR 2004-SI E QANË ME KËNGË ARTISTËT SHQIPTAR ANITA BITRIN 10 VITE TË SHKUARA NË NEW YORK
Nga Dalip Greca/
New York, 26 tetor 2004- Të martën më 26 tetor, në “A. Azzara Funeral Home” në Staten Island, një javë pas tragjedisë, shqiptarët i kanë dhënë lamtumirën e fundit këngëtares
Anita Bitri, vajzës së saj Sibora dhe nënës Hazbije. Ishte një ndarje e përlotur, ku vëllai i Anitës, Arbeni priti ngushëllime nga komuniteti shqiptar dhe ai amerikan. Një pjesëmarrje e jashtzakonshme e medias amerikane dhe pjesës më të madhe të artistëve shqiptar që jetojnë në Amerikë. Nga ora 2 pasdite deri në në orën 10 të darkës kanë vazhduar homazhet. Kanë ardhur edhe nxënësit e shkollës ku mësonte Sibora e vogël, të cilët kanë krijuar një situat tepër emocionale në Funeral Home duke u endur pranë arkivolit të tejdukshëm ku prehej përjetësisht Sibora. Qindra vetë kanë shkuar nga “A. Azzara Funeral Home” tek shtëpia ku ndodhi tragjedia. Qindra qirinj, tufa me lule, kukulla për Siborën e vogël. Nga shtëpia vargu i gjatë i komunitetit shqiptar shkonte sërish në Funeral Home. Në mbyllje të ceremonis mortore, muzikanti Vait Hajdari, ka ngushëlluar në emër të artistëve dhe ka falenderuar pjesmarrësit që në këto 8 ditë nuk i kanë lënë të vetmuara tri jetët e shuara.
E SHTUNA E PËRLOTUR
E shtuna, 23 tetorit, ishte një ditë dënesash dhe lotësh në sallën e lutjeve të First Evangelical Free Church në Brooklyn New York. Përreth kishës, aq shumë vizitorë, me fytyra të përvajshme, ndoshta nuk ishin parë ndonjëherë. Shumë kamera televizive dhe dhjetëra gazetarë e fotoreporterë të gazetave njujorkeze përcollën ngjarjen. Në sfond portreti i këngëtares së njohur, ku rrezaton një buzëqeshje e përjetshme; dhe një buqetë lulesh. Salla ishte e mbushur plot, sa që shumë janë detyruar të ngjiten në lozhë, por ka shumë që qëndrojnë në këmbë. Ndërsa një këngë e përzishme kurbeti na kujton se… të huaj jemi në këtë vend. Kënga të rëngjeth shtatin. Dënesa, psherëtima, përzjehen me ritmin e këngës. Shoh në një cep mikun tim, shkrimtarin Ramiz Gjini, dhe shkoj për ta takuar. Kishim kohë pa u parë. Ra ky mort dhe u pamë, do të thoshte prijësi i letrave shqipe. Por as unë, as Ramizi nuk arrijmë të shqiptojmë fjalë, ishim të pazëshëm; një ngërç dhimbjeje na ka ngirë fjalët. Unë shoh lotët e mikut tim, vargu i këngës labe, përshtatur me këtë atmosfer të përzishme, sërish më trondit. Edhe burri qan si grua! E pra s`është turp të qash; është dhimbja njerëzore për tri jetët e shuara, por është dhe qënia emigrant në dhe’ të huaj që na trondit shpirtrat e trishtë. Ramizi diçka më thotë, por unë dëgjoj vetëm një shkulmë ofshame; patjetër po mundohet të shprehë diçka për dhimbjen që ndjente, diçka për jetët e shuara, por ç`rëndësi kanë fjalët, kur sytë po shfryjnë dhimbjen e pa zbutur nga lotët? Kadri Brogi me të cilin kisha udhëtuar nga Bronxi në Brooklyn ishte tërësisht i mpirë. Qemal Zylo; organizatori kryesor i kësaj përshpirtje, padyshim që nuk arrin ta marrë veten pas një përkushtimi shumë ditorë së bashku me të bashkëshorten, Kozetën. Nuk është kjo e para sipërmarrje bamirësie në raste të tilla që ata organizojnë!
Dhimbja që nuk tretet nga lotët!
Kush e shpiku kurbetin? Ah, ç`gjëmë që na ka dhuruar! Ajo kënga labe për kurbetin na e bëri shpirtin ujë! Frederik Ndoci e ka të vështirë që të përballojë dhimbjen, por ai arrin që ta drejtoj mrekullisht koncertin duke e lënë të lirë shpirtin e tij, të qajë, të qeshë dhe të këndoj njëherazi, të nxisë sallën, përmes lotëve të qajë, por cuditërisht shpërthen në duartrokitje! Vetëm artistët janë të aftë për t`i dhuruar njëkosishtë të gjitha këto emocione; do të thoshte më pas, në fjalën e tij ngushëlluese, regjisori dhe shkrimtari Pëllumb Kulla, i cili do ta përcillte ngushëllimin në emër të familjes së madhe të artistëve edhe me një dridhje të lehtë zëri! Ambasadori shqiptar pranë Kombeve të Bashkuara, Agim Nesho, që ka ardhur së bashku me z. Lublin Dilja, ngushëlloi në emër të shtetit shqiptar. Sot, tha ai, kemi ardhur këtu të përcjellim dhimbshëm shuarjen e një familje. Po përcjellim artisten e shquar Anita Bitri, vajzën e saj të vogël, Siborën dhe nënën Hazbije. Hikja tragjike, tha ai, ishte humbje jo vetëm për komunitetin shqiptar këtu, por për të gjithë shqiptarët, kudo ku jetojnë; në Vlorë, në Prishtinë, në Tetovë apo në Ulqin! Anita i përkiste atij brezi të talentuar të artistëve si Agim Krajka, Frederik Ndoci, Merita Halili e të tjerë…që i dhanë emër kulturës shqiptare!
Si të lashë e më s`të pashë- Homazh për Anitën…/
Artistët shqiptarë, ata që e kanë qarë me lot prej ditës së martë artisten kolege, kur mësuan lajmin e zi, sot kanë pushtuar skenën e sallës së madhe të
lutjeve. Të veshur me të zeza, me sy të skuqur nga lotët e dhimbja, me zërat e dridhur, me intimitetin e kujtimeve për këngëtaren që s`jeton më, ata na e
ringjallën edhe njëherë Antia Bitrin! Si për të kujtuar shtegtimet e hershme të shqiptarëve shekujve të shkuar, realizuesit e koncertit përcjellës, kishin menduar që përshpirtjen me emrin e Anitës ta bënin me këngën “Moj e bukura More”! Vargje malli që të përzjer me dhimbjen e zisë, krijojnë një mjedis dridhërues! Kënga që e pati kënduar shpesh nëpër koncerte Anita, kalon zë më zë:
Si të lashë e më s`të pashë,
Si të lashë, si të lashë,
Siç të gjeta nuk të pashë!
Atje kam lënë unë Zotin At,
Atje kam unë zonjën mëmë,
Atje kam dhe detin vëlla,
Gjithë mbuluar…
Të gjithë mbuluar
Të gjithë mbuluar nën dhe’
Ah, e bukura More!…
Frederiku kalon nga njëri artist tek tjetri me mikrofonin në dorë, dhe secili prej tyre shqiptonte vargjet :
Si të lashë e më s`të pashë!.!
Si të lashë; si të lashë!…
Merita Halili, Justina Aliaj, Haxhi Maqellara, Gëzim Çela, Erion Mustafaraj, Aida Ndoci, Artan Kushi, Edmond Xhani, Zana Thaçi, Arenc Leka, instrumentistët…përcjellin mesazhe shpirtrash që dhembin! E gjithë salla përcjell këngën e dhimbshme së bashku me artistët. Kush di ta lexoj shpirtin e artistit, e ka kuptuar në ato çaste, se sa dhimbje përcillnin ata zëra që drithëroheshin nga trishtimi…! Salla nuk ndjehet, është bërë e pagojë, ndërsa artistët këndojnë dhimbshëm për shpirtin e artistes, që nuk jeton më!
Kur krijohej pauza e ndërrimit të mikrofonit, dëgjohej kori i dënesave të sallës. Hedh sytë dhe shoh dr. Anna Kohen që përlotet, Shqipe Biba, Kozeta, Flora Selfo më tej, shumë vajza e gra që nuk ua di emrat, por ua lexoj dhimbjen në sytë e skuqur dhe buzët e dridhura!
Merita Halili dhe Aurela Gace qajnë me këngë që përcjell dhimbje, Raif Hyseni ofshan në”Vetmi”…
Merita Halili ka zgjedhur një këngë vaji nga Shqipëria e mesme për ta qarë
shoqen e saj artiste! Vargjet ta këpusin shpirtin:
Qani shoqe, mos më lini vetëm, oh!
Qani për motrat, motrat fatzeza, oh!
Qani shoqe mos më lini vetëm-oh!
Qanë vëllai për motrën-o
Qaje-qaje vëlla nënën-o
Motrën dhe mbesën-o
Qaje-qaje, mos push-o
Qani shoqe mos më lini vetëm-o
Posi ëngjëj duken motrat-o!!….
Zëri i përvajshëm dhe i dridhur i Meritës, të shpon gjoksin nga dhimbja, është një këngë e përvajshme, tipike që këndohet në vaj në Shqipërinë e Mesme! Merita, kur i telefonova të dielën, më tregoi se kjo këngë është interpretuar nga grupi folklorik i Elbasanit në Festivalin Kombëtar Folklorik në vitin 2000, ndërsa vargjet ajo i ka përshtatur për artisten Anita Bitri, me të cilën ka një njohje dhe bashkëpunim të gjatë. Nuk e di se ku e gjen forcën Merita të përballojë një jetë kaq të mbingarkuar: Sapo u kthye nga Festivali Kombëtar i Gjirokastrës, së bashku me Raifin, përfaqësuan Shqipërinë në një festival Botëror në Texas, tani sërish e palodhur në aktivitet e tjera të komunitetit! Erion Mustafaraj ka zgjedhur vargje nga Dritëro Agolli për të shprehur atmosferën e përzishme të rënduar nga dhimbja. Mjeshtri i fizarmonikës Raif Hyseni e ka bërë të vajtojë sallën tek ka luajtur mjeshtrisht pjesën instrumentale “Vetmia”. Fizarmonika e mjeshtrit ofshan me një zhurmë drithëruese, pastaj rënkon thellë, më pas sërish me gulç, e shpërthen dhimbjen. Gulçimi është i trefishtë, aq sa ishin edhe ato; tre gulçime të dhimbshme që të drithërojnë, nga një gulçimë për secilën nga shpirtrat për të cilat po luten kaq shumë shqiptarë e amerikanë në këtë kishë, që u ka hapur dyert shumë herë shqiptarëve që kanë patur fatkeqësi! E pyes zëulët Raifin; si do ta shprehje me fjalë atë që luajte në tastierën e instrumentit? Është e vështirë të gjejë fjalët, ndaj përdora notat e fizarmonikës! Tash ndjehem më i lehtësuar,- thotë Raifi. Aurela Gaçe tha se do ta qante shoqen, vlonjaten e saj, Anitën, me ligje, siç qajnë nga Labëria, nga anët tyre, nga Vlora e isove. Shpesh fjalët e saj ndërpriten nga një Oooohhh e zgjatur dhe një lemze, që e pengon në të folur. Kujton njohjen me Anitën; kujton magjinë e zërit tësaj, kur dilte në skenën e pallatit të sportit të Vlorës, kur Anita, me këngën e saj, ngrinte në këmbë vlonjatët. Meditonte aso kohe Aurela:- Thosha me vete: Lum kjo, që i bënë të gëzuar gjithë këta njerëz! Dikur, kur isha ende e panjohur, ajo më zgjodhi ta shoqëroja në një koncert të përbashkët. U ndjeva e lumtur që më zgjodhi mua…Ah…iku…!
Duke dëgjuar këngët e Anitës!…/
Po, kjo? Zëri i Anitës shpërndahet në sallën e madhe. Na u duk se ishte sërish mes nesh duke kënduar! “Mos u nxito, mos u gabo”, dëgjojmë zërin e saj.Por jo, është incizim… Diku projektohet dhe portreti i Anitës në skenë; të duket se nuk ka ikur! Salla duartroket, thërret, për një çast, ndoshta shumë të shkurtër, harrojmë se jemi në një koncert të përmortshëm, harrojmë se jemi në një takim mortor, dhe duartokasim të gjithë! Artistët prandaj janë të veçantë; ata i përcjellin ndryshe si gëzimet ashtu edhe hidhërimet! Dikush, më tërheq për xhakete dhe më thotë se nuk duartokitet në mort;c’bëhet kështu? Një grua me të zeza, nuk duron, ngre zërin: Po pse duartrokitet në kishë? Po jemi mes artistëve pra, dhe artistja që s`jeton më vetëm kështu mund të ringjallet! Shoh vëllanë e Anitës, Arbenin. Sytë i mbanë të mbyllur për një çast dhe dëgjon përhumbshëm këngët e Anitës. Ndoshta kështu do të ruaj imazhin për motrën, të gjallë; mbesën e dashur, ashtu siç e pat përfytëruar, nënën e dashur-mall’ të pashuar. Nuk e di pse për një çast m`u duk ky Arben Bitri si Kostandini i legjendës shqiptare; m`u duk tamam si ai i Legjendës, që erdhi kush e di sa male kaptuar, dete e Oqeane, për të marrë të motrën në dhe’un e largët e për ta kthyer në vendlindje! Veçse, ndryshe nga legjenda, i vdekuri nuk është Kostandini, por ajo-po, motërlegjendë! Në vend të kalit të magjishëm, ku shkon i vdekuri me të gjallë; ata do të udhëtojnë me avion dhe do të kapërcejnë male, oqeanin, dete, lumenj, dhe atje nuk do t`i presë nënëzeza, se ajo është e kallur mes të vdekurve, që fluturon së bashku me ëngjëllin e vogël, Siborën!..Por do t`i presë Vlora, do t`i presë Shqipëria. S`janë as të parët as të fundit emigrantë që kthehen në arkivole! Ç`fat për kombin tonë të mërguar!….
Mami, mami, ku je ti…?/
Aida tek pyet veten se kur e ka takuar për here të fundit Anitën nuk e ka të vështirë ta jape përgjigjen po vetë; e takova dikur aty nga korriku. I shkova në shtëpi për të marrë një fotografi për koncertin që do të jepnim. Më priti siç dinte ajo. Më foli edhe për CD që po përgatiste, kishte dhe një këngë me vajzën e saj, Siborën. “Për ty Sibora, sot do të këndoj një këngë…”, – më tha Anita. Dhe Sibora mes një ndjenje fëmijërore, ku përzihej ndrojtja me dëshirën, nisi të këndonte para meje; ia doli mbanë që ta këndonte bukur këngën së bashku me mëmën e saj! Dhe pas fjalës së Aidës, në sallë shpërndahen nga CD-ja tingujt muzikorë e më pas fjalët e këngës që ka mbetur pas, kënga që është inçizuar dhe do të jetë pjesë e diskut të ri. Këndojnë mëmë e bijë! Mëma përcjell këngën dhe e bija shpreh dashurinë. Dikur zëri i Siborës endet mes nesh. Zëri i saj ta këput shpirtin: Mami, mami, Ku je? – thonë vargjet e këngës, që të japin një imazh haluçinativ, kur mendon ikjen e papritur të vajzës së vogël, e cila duket sikur kërkon në gjumë nënën Anitë: Mami, ku je? Shqipe Malushi, në mesazhin e saj të dhimbshëm, përcjellës në gjuhën angleze, e bëri sërish sallën të dënesej e të lotonte, paçka se dhe vetë i rrodhën sytë pa pushim! Elmira Muja, do të kujtonte Anitën në marrëdhëniet shpirtërore me “Motrat Qiriazi”, Shqipe Biba, me fjalë shpirti do ta sillte portretin e këngëtares në aktivitetet në ndihmë të Kosovës. Kozeta Zylo, me fjalë të përzgjedhura, ku lundronte ndjenja, shpirti dhe poezia, nderoi këngëtaren e paharruar. Edhe Zana Thaçi si dhe fëmijë të tjerë do t`i shprehnin ndjenjat e pastërta fëminore përmes këngëve. Kënga e tyre ishte mesazh për Siborën e vogël-ëngjëllin që u shkëput aq shpejt nga toka drejt qiellit! Grupi i fëmijëve përcjell këngë zemre! Në kujtim të Siborës së vogël! Demir Zena, Remi, Kino, Gëzim Çela, sa kanë për të thënë sot? Të gjithë kërkojnë të flasin, të këndojnë për shpirtin e saj! Justina Aliaj, nuk arriti të këndoj dy herë, që iu afrua mikrofonit: – “Nëqoftëse askush nuk do të këndonte sonte në këtë mort, unë do të këndoja në kujtim të Anitës, por duke qënë se thuajse të gjithë kënduan, unë po kam dëshirë me ba atë që kam në shpirt; vetëm me folë”, tha Justina! Dhe pastaj vazhdoi,- Ashtë e pabesueshme tre vetë, tre shpirtëra me ikë në të njëjtën kohë; tre breza ikën njëherësh, por ja që nuk e kemi na në dorë! Jemi të përkohshëm në këtë botë! Mos t`raftë me harru, themi ne në Shkodër! I përjetshëm kujtimi i tyre! Dila Gecaj, tregoi se si u njoh me Anitën, dhe thotë se ka qenë me fat që e ka njohuë. Dhe më pas një këngë për shpirtin që iku! Artisti Xhevat Limani do të përcillte telegramin e ngushëllimit nga Ministri i Kulturës së Kosovës, Brajshori. Më pas mikrofoni do të endej nëpër sallë dhe ata që kishin zemër të fortë zbraznin shpirtin nga dhimbja…..
VDEKJA QË I DIKTOI MASA TË RREPTA BASHKISË SË NEW YORK-ut/
Vdekja e trefishtë e familjes Bitri, diktoi masa të rrepta për parandalimin e aksidenteve nga gazi. Gazeta prestigjioze The New York Times, shkruante në numrin e saj të 22 tetorit 2004, se Kryetari i bashkisë Michael R. Bloomberg kishte kërkuar nga pronarët e banesave të instalonin urgjentisht detektorë të oksiditi të karbonit, pas tragjedisë së këngëtares shqiptare Anita Bitri, vajzës dhe nënës së saj. Kjo nisëm ligjore, paralajmëronte një seri sanksionesh për ata që nuk do t’i respektonin masat e diktuara. Kryebashkiaku Bloomberg ishte shprehur se ligji i ri do të zbatohej nga agjenci të ndryshme të qytetit. Zyrtarë të Nju Jork-ut do të përcaktonin numrin dhe vendin e vendosjes së detektorëve që nevojiteshin në hotele dhe shkolla. Qyteti shpërndau falas 60 000 detektorë përmes Departamentit të Zjarrfikësve te rezidentët të cilët nuk mund të përballonin blerjen e detektorëve. Këto detektorë u dhuruan nga First Alert, që njoftoi se do të vazhdonte çdo vit këtë program gjatë tre viteve në vazhdim. Bloomberg u bëri thirrje të gjithëve atyre që mund të përballonin blerjen e detektorëve të oksidit të karbonit t’i blinin menjëherë sepse detektorët zbulojnë praninë e oksidit të karbonit. “Llogjika e thjeshtë tregon se në këtë mënyrë ju mbroni jetën tuaj”, pat deklaruar Bloomberg.
The New York Times shkruante se Anita Bitri, 36 vjeçe, këngëtarja e njohur nga Shqipëria, vajza e saj 8-vjeçare Sibora dhe e ëma e këngëtares Hazbije Bitri, 60 vjeçe, humbën jetën si pasoj e gazit helmues ndërkohë, tek po flinin në shtëpinë e tyre në Staten Island.
New York, 26 tetor 2004(Botoi Illyria)
Studiuesi i shkruan Platinise: Shpëtoni futbollin nga dhuna!
Nga Behar Gjoka*/
Zoti Platin!
Një lojëtar i madh, një yll i futbollit europian dhe botëror, tani keni në dorë shansin të mos tregoheni njeri i vogël dhe një bashkëfajtor me dhunuesit.
Në asnjë rrethanë, nuk barazohet dhunuesi me viktimën. Nuk besoj se është e ligjshme të fishkellesh himin e kujtdo kombi. Nuk besoj se është e ligjshme dhe humane të thërrasësh në korr, vdekje shqiptarëve, siodmos në një fushë ku luhet futboll… Nuk besoj se ka ligj, që të justifikoj hedhjen në fushë të shisheve, gurëve, fishekzjarreve… Arbitri e ndali ndeshjen për shkak të fishkezjarreve dhe ai është një anglez i urtë dhe që e ndërpreu ndeshjen në kohën e duhur… Këto dhe të tjera dhunime, vepra anti sport, ngjanë para se në qiell të vinte flamuri, një lojë që erdhi si befasi… Fillimisht serbët therriten Putin, se menduan për ndonjë truk të atit shpirtëror të pansllavizmit dhe panortodkosisë… Kur panë se ishte flamuri shqiptar u irrituan… Nuk dua të besoj se ju i merrni seriozisht përrallat serbe mbi fjain e shqiptareve, të lojëtarëve që ishin në fushë… Përqasja me një bombë nga ana juaj ishte zhgënjyese, ishte një ikje nga përgjegjësitë që keni për fubollin… Dëshpëruese kur avokatia, pa asnjë bazë logjike, pa asnjë fakt, vihet në gojën tuaj, edhe për një fakt të thjeshtë, sepse ajo është nën hetim dhe nuk ka vlerë të nënvizoni fajësinë para verditkit… E verëta ishte e qartë, bota e pa, nëse nuk do të shohësh, më keq është për sportin. … Lojtarët serbë deshën ta dhunonin simnbolin-lodër… Nuk di a ka ndonjë francez, madje edhe ju vetë z. Platini, që do të lejonte dhunimin e flamurit të Francës?… A ka ndonjë serb, grek apo rus, që do të lejonte një gjë të tillë?…Duke e shpallur të paligjshëm flamurin, po kush është fjatori? Lojëtarët shqiptarë që ishin në fushë nuk e sollën, këtë e pa edhe i verbëri… Se ai erdhi nga qielli… Thonë se kur nuk ke fakt, ose kur kërkon që t’i shtrembërosh ato, i kërkon argumentat në qiell kur ato janë në tokë… A është e ligjeshme të qëllohet me mejete të forta nga tifozi një lojtar në fushë! A ka ligje që justifikojnë praninë e tifozave në fushë? A ka ligje që mbrojnë gjestet antisportive, antinjerëzore, sjelljet raciste? A ka kund ligj që forcat e sigurisë të bëhen palë me huliganët? Nuk dua ta besoj se një lojëtar i madh, një yll i futbollit, të cilin e kam adhuruar për lojën e bukur, si Mishel Platini, do të jetë pjesë e dhunimi te futbollit… Pak rëndësi kanë pikët, kur u rreziku seriozisht jetë e futbollistëve tanë… Falë qetësisë së futbollistëve tanë u shmang tragjedia… Hapini sytë mirë, provat janë të gjitha… E vërteta nuk mbulohet me shoshën e propagadës së verbër serbe… Shpetoni futbollin nga dhuna… Barazimi i dhunuesit me viktimën do të thotë humbje e bukurisë së futobollit… Barazimi i dhunuesit me viktimën, do të legalizonte precedentin, ku radhën do ta ketë Portugalia, Danimarka, pastaj me radhë të gjitha ekipet europiane, e mandej edhe ato të botës… Jepni drejtësi për hir të futbollit, edhe për shqiptarët, për futbollin e tyre, që në këto eliminatore po shfaqet fuqishmë, përndryshe do të mbaheni mend si shkatërruesi i lojës që bashkon, i lojës më të bukur në botë… Keni shasin të shpëtoni nga vetja Zoti Platini… Futbolli dhe barabria nuk ka gjasa të takohen, sepse i bie që loja të barazohet me luftën… Keni në dorë fatin e futbollit, por edhe që të shpëtoni veten nga makthet e dhunuesve…
* Per Diellin e dergoi autori
Çmënduri e përkëdhelur
Nga Fatmir LAMAJ/ Ish i perndjekur Politik/
Ajo që ndodhi në një ndeshje futbolli nuk ishte e papritur për cdo shqipëtar që akoma nuk është indoktrinuar nga idealet “ europianiste ” që në tregun e politikës shqipëtare po bëhen mallra çdo ditë e më të skadueshme. Duke pasur parasysh reklamuesit servil e interesaxhinj të OJQ-ve që si kulpra frymëmarrëse janë ngjitur ankthshëm trupit të dobët të pseudodemokracisë shqipëtare ende në një marramëndje të frikshme e të pakontrolluar. Ajo që ndodhi atë ditë ishte sinteza më e qartë, prova më e pakundërshtueshme e një urrejtje pa kufij që fqinji armik e ka të trashëguar historikisht dhe gjenetikisht. Ata 40 mij vetë që ulërinin në kor “ vdekje e shqipëtareve” nuk ishin një turmë e veçuar njerëzish të çmëndur të cilët “ befasisht” në pamundësi kontrolli, kërkonin vdekjen e gjithë shqipëtarve, ata ishin përfaqësia më e zgjedhur dhe më e kompletuar e një populli që gjenetikisht ka trashëguar urrejtjen pa kufij ndaj gjithë një populli tjetër që është shumë më i ndryshëm nga ata, një populli që se ka pasur kurrë zemrën e tij një moçal urrejtje ndaj të tjerëve. Historia e mardhënieve serbo-shqipëtare lundron e tëra në gjak… Dhe në këtë histori ka dy palë diametrialisht të kundërta me njëra tjetrën. Viktimat dhe xhelatët, të cilët për kaq shekuj histori janë evidentuar qartësisht se kush është njëri dhe kush është tjetri. Me dobësimin e perandorisë turke dhe fuqizimin e perandorisë ruse si dhe aleancat që favorizonte koha në drejtim të kësaj të fundit, objektivi kryesor i politikës serbe dhe sllavo-ortodoksëve të tjerë të ballkanit, u bënë shqipëtarët të cilët do të mbeteshin një pre e lehtë përballe kopesë së ujqërve të uritur sllavo-ortodoks të cilët në atë kohë kishin edhe përkrahjen e pakursyer të Europës së “qytetëruar”. ( Rusia historikisht duke përjashtuar fushatat e Pjetrit të Madh ndaj tribuve aziatike kurrë nuk ka fituar një betejë e vetme ndaj fqinjëve të saj armik pa pasur përkrahjen e pakursyer të Anglisë dhe të Francës.) Dihen tani pasojat e luftërave ballkanike dhe të atyre sllavo-ortodokse mbi popullsinë e pambrojtur të trojeve shqipëratre e cila mbijetoi nga shfarrosja e plotë fal ndërhyrjes së perandorisë Austro-Hungareze e cila ngriti në gatishmëri 4 herë brënda një viti ushtrinë e saj për të detyruar Serbinë ta ndalte atë masakër dhe qëllimin e saj ogurzi për shfarosjen e plotë të shqipëtarëve. Ajo shfarrosje mbi popullsinë shqipëtare të Kosovës ishte e atyre përmasave sa ngacmoi ndjeshëm dhe ndërgjegjien e një deputeti social- demokrat serb që të akuzonte qeverinë e vëndit të tij në parlament duke u shprehur sa më i drejtëpërdrejt mbi atë që kishte ndodhur: “Ju tentuat të zhduknit një popull të tërë në ato masakra të zhdukjeve masive të shqipëtarëve, rrëmbimeve e përdhunimeve mëse çnjerezore, ju nuk ishit të vetëm, se në përkrahjen tuaj të gjithëanshme kishit nënën tuaj popullvrasëse Rusinë e asaj kohe dhe jo vetëm ata”. Në fillimet e shekullit të kaluar kur e pyetën një malazez sa banor bëhet Mali i Zi ai u përgjigj se bashkë me Rusinë bëhemi 100 milion… dhe ajo që ndodhi atë ditë në një ndeshje futbolli sishte gjë tjetër veçse preludi i pritjes së veçantë, të ngrohtë dhe vllazërore për “ babushka “ Putini ( Putana ) të cilit i duhesh deklaruar dashuria e madhe e vëllezërve serbë të cilërt ashtu si vëllai i madh, duhet të rifitonin territoret e humbura që më parë jua kishin rrëbyer të tjerëve. ( Dëgjova me neveri pretendimin e një pseudo-analisti kosovar i quajtur Buton Haxhioviç, Baton Haxhia i cili mjerisht lëngonte mbi tragjedinë sërbe të humbjes së territoreve të saj kur serbët më shume se cdo popull në ballkan kanë pushtuar trojet e të tjerëve) Rizgjimi i frikshëm i ëndërrave nacionaliste serbe për (Stara Serbia) që do të thotë Serbia e vjetër, është sot një sfidë reale për gjithë botën e qytetëruar dhe në veçanti për Europën dhe SHBA-në të cilat duhet ta kurojnë në kohë dhe pa ndalje paranojën serbe, jo vetëm ndaj shqipëtarëve, po dhe popuje të tjerë të ballkanit të cilët historikisht kanë qënë viktimat fatkeqe të kësaj paranoje… A nuk ka ardhur koha ti themi ndal… Përkëdheljeve të dyshimta të çmëndurisë së tyre, koston e të cilave Europa e qytetëruar e ka provuar shtrenjtë, shumë shtrenjtë?! Lufta e Parë Botërore si shkak fillestar kishte vrasjen e princit trashëgimtar Franc Jozefit të fronit perandorak të Austro-Hungarisë. Duke mos u shtyrë më tej në histori sepse sa më shumë të ecim ne tunelin e erret të saj, aq më shumë do të bëhemi të pafuqishëm për të dëgjuar rënkimet e atyre njerëzve që u vranë pafajësisht për ambicjet e një çmëndurie që nuk njeh kufij. Mjafton të kujtojmë luftrat e përgjakshme që u zhvilluan në ish Jugosllavinë ku protagonistët kryesor ishin serbët të etur si gjithmon për të realizuar ëndrrën e vjetër të Stara Serbia. Serbët janë një popull që e përjetojnë keq të kaluarën e tyre të përgjakshme nëpërmjet fantazmave te carëve vrastarë ose në terma më zbutës, politika e atij shteti ka pasur vetëm një qëllim ogurzi, luftën e pandalshme ndaj fqinjëve të vet, gllabërimin e tokave që iu takonin të tjerëve dhe zhdukjen masive të popujve të tjerë. Ne shqipëtarët më shumë se kushdo tjetër në Ballkan kemi qënë viktimat e përhershme të orekseve të pafre të shovinizmit Serb. Po ti hedhim një sy “ndihmës internacionaliste” që na dhanë komunistët Jugosllav gjatë viteve të luftës së dytë botërore, do të konstatoj realisht se ne sërish ishim viktima të një ëndrre të gabuar siç ishte komunizmi, ku do hanim me lugë të florinjtë, por na munguan dhe ato të drurit, ku sërish protagonistët e kësaj vetvrasje të përbashkët të shqipëtarëve do të ishin sllavët Miladin Popovici e Dushan Mugosha. Ata shfrytëzuan djallëzisht abmbiciet politike të kryexhelatit dhe kryeperversit Enver Hoxha duke e kthyer këtë vënd në një kahsapanë të pashembullt në historinë moderne të Europës. Shqipëtarët vrisnin barbarisht shqipëtarëtn pa skrupuj moral e shpirtëror nën nxitjen dhe kontributin real të armiqeve tradicional të kombit e popullit shqipëtar. Patër Anton Arapi, prifti me trupin e vogël po me mëndje e shpirtin e tij aq të madh në gjyqin e tij do të denonconte krimet më makabre që po bënin komunistët shqipëtar mbi shqipëtarët, duke deklaruar se : Për këtë çmenduri që jeni duke bërë në shërbim të sllavizmit, unë jam duke lotuar me lot të përgjakur. Patër Anton Arapi do të paguante shumë shtrenjtë shërbesat e sinqerta ndaj kombit, si dhe antikomunizmin e vet duke i prer gjuhën para se ta ekzekutonin, atë gjuhë që ai pa përtim e pendesë e vuri në shërbim të Shqipërisë e shqipëtarëve. Po ajo gjuhë, që kishte thënë gjithmonë të vërtetën dhe vetëm të vërtetën, Ajo gjuhë ishte një simbol dhe komunistët i urrenin simbolet që i shërbenin së vërtetës. Gjermanët i vunë një avion ushtarak në dispozicion për tu larguar nga Shqipëria, por ai nuk pranoi, për tu treguar të paudhëve se unë jam në rrugën e Zotit, duke i shërbyer kombit dhe popullit tim. Kur kryexhelati Enver Hoxha do ti deklaronte me mburrje ambasadorit jugosllav të kohës, se klerin katolik e kishte zhdukur, ambasadori jugosllav do ti thoshte: “ Akoma jo përderisa nuk ke zhdukur Gjon Shllakun” , priftin erudit dhe aq patriot i cili të nesërmen do të pësonte fatin tragjkik të vëllezërve të tij shpirtëror. Mllefi i vetëm ndaj klerit katolik ishte patriotizmi i sinqertë dhe orientimi i detyrueshëm antisllav. Bijtë apo nipërit e atyre që realizuan ato masakra të përbindëshme mbi shqipëtarët, janë sot në pushtet në Serbi, ata janë bijtë apo nipërit e Duhan Mugoshës, Sllobodan Miloshevicit, Rankovicit e miloshevicit dhe çdo tentativë për tu afruar dorën e pajtimit do të ketë dështimin e vet të pashmangshëm. Zoti Rama! Në duart e zyrtarëve aktual serb, pikojnë akoma gjak të pafajshëm shqiptarësh dhe fëmijësh shqipëtar… dhe uji e lumit Danub atë gjak se lan dot., dhe jo më me buzëqeshjet apo përqafimet mediatike. Çdo shqipëtar kurrë nuk duhet të harrojë thënien lapidare të Fishtës së madh, poetit tonë kombëtar i cili i bën sfidë çdo shkrimtaruci që ka dal nga kuzhinat e errëta të komunizmit se : “Në mëni të njari-tjetnit kena leh ( në mëri të njëri-tjetrit kemi lindur )”. Në Ballkan e sidomos në Serbi ka më shumë paranojë e dyshime në mardhënie më të tjerët sesa sinqeritet e dëshirë për mirëkuptim. Unë dëshpërimisht jam pozicionuar në mendimin tim të pakthyeshëm se vizita jote në Beograd e ka të paracaktuar fatin e vet, i cili ka vetëm një emër, dështimin. Personalisht jam pranuesi më i devotshëm i kauzës së paqes por jo deri në atë masë sa ajo të blihet më koston e nënshtrimit. Zoti Rama! Kërkimfaljen e ke të pamundëshme, kërkim llogarinë të paarritshme. Nuk e di nëse treni mund të iki pa shina, provoje një herë. Askush nuk ka të drejtë mbi të drejtën e tjetrit për të jetuar, ndërsa serbet i kanë dhënë të drejtën vetes të vrasin gjithë shqipëtarët për të hequr pengesën e vetme që ata kanë për të realizuar ëndrrën e vetmë të Stara Serbia. Ka ardhur koha që Europa dhe bota e qytetëruar udhëhequr prej SHBA-së tia shtrëngojnë morsën e hekurt të sankioneve dobiprurëse, ulkonjës Rusi, që dhe ajo vet (Rusia) ta kapërxejë çmëndurinë e saj të çmëndur, si dhe këlyshët e saj të ndalin kauisjet e trimëruara në Ballkan e gjetkë. Ndal! Çmëndurive sllave në Europë e Ballkan iu ka ardhur fundi, ose ndryshe do të jemi të detyruar të përjetojmë tragjikisht historinë e dhimbshme të Luftës së Dytë Botërore, ku orekset vrastare të Hitlerit nuk u ndalën që në fillim, por u deshën shumë gjak e mund për ti dhënë fund asaj tragjedie. Serb, e ndaloni dëshirën për të vrar shqipëtarët se thirrjes suaj të çmëndur “Vritini shqipëtarët” na detyrojnë dhe neve të kapërxejme kufirinin e durimit dhe dëshirës për fqinjësi të mirë duke rënë në kurthin e imponuar të urrejtjes tuaj ndaj nesh… Dhe ne jëmi të detyrar të themi se një serb më pak do të thotë një shqipëtar më shumë. Tufat me lule që ne deri më sot kemi mbajtur në duart tona të papërlyera me gjakun e askujt në ballkan, të mbledhura me aq durim në kopshitin e begatë të bujarisë shqipëtare e dëshirës për bashkjetesë e fqinjësi të mirë cdo ditë që kalon po i zvenit akoma më shumë jo për fajin tonë…