Opinion nga Ajet Delaj/New York/
Ne paranteze duhet thene se shtetet dhe shoqerite zhvillohen mbi bazen e shanseve historike pra si lideret e kombeve te vegjel apo te medhenj qofshin ata dine te kapin shanset per zhvillim e perparim per kombet e e tyre qe udheheqin.
Shqiptaret ne hapesirat e tyre ballkanike historikisht kane nxjerre lidere popullore por fatekeqesisht duhet thene se i kane munguar lideret shteterore ne 100 vitete e fundit kur shoqerite e perendimit ndertuan shtetet e tyre moderne funksionale ne sherbim te zhvillimit e perparimit te tyre.
Pergjithsisht ne shoqerite e pazhvilluara ballkanike lideret politik e shteteror i ngjiten popullit ne shpine si rriqnat dhe nuk i shkulen pa ja mbaruar gjakun apo hequr nje “cope lekure” apo me grabitjen e pjeshme apo te plote te thesrit te shtetit .
Ketu eshte gjithe problem i shoqerive ballkanike ku pa dyshim shqiptaret dallojne me primitivizmin e tyre ne kete fushe.
Pra lideret politike shqiptar ne tere hapsirat shqiptare ne ballkan nuk e pranojne konkurencen e vlerave ne politike, respektivisht nuk e pranojne gjarkullimin e elitave ne formacionet politike pamvarsisht rezultateve elektorale pasi asnjera pale nuk e respekton vullnetin e popullit te atij gjysme populli qe ka mbetur ne hapsirat shqiptare ne Ballkan pasi vullneti i gjysmes tjeter ne diaspore nuk ju intereson.
Me mire te themi e shikojne si rrezik te qendrimit te tyre perjetshem ne krye te partive shtetit e pushtetit pasi nuk munden ti blejne me nje thes miell, me kercenim per varferi duke i kercenuar, shitur e blere tera vendet e punes.
Nese themi qe politika ne hapsirat shqiptare ne Ballkan nuk e pranon alternative e vlerave ne politike respektivisht diktatoret e vegjel nuk e pranojne atlernativen si motor i shoqerive te lira as ne ne sferat e tjera te jetes shoqerore e politike pasi shtetin e kane kthyer ne sherbim te nje grushti njerzish sherbetore te kupolave e ekonomine monopol i po ketyre rriqnave.
Ky eshte realiteti i hillur i shoqerise shqiptare ne Ballkan ku sundimtaret i kane hypur ne qafe popullit dhe per ironi te fatit e rezultat i ketyre rriqnave te ndyra sic ka thene Gjergj Fishta shqiptaret jane populli me i varfer i Europes ne token me te bukur e te pasur ne tere boten nese i referohemi per njesi siperfaqje.
Ne kete dite halli jane shqiptare ne Ballkan jo se tjeret jane me mire por une po mundohem te qaj hallin tone kur fap vjen si rrufe e ndritshme konferenca e Berlinit dhe premtimi i Kancelares Gjermane se do ndihmoje vendet e Ballkanit ku per te miren tone gjithsesi Kryeministrin shqiptar e vuri ne krye te vendit ne sofren ballkanike.
Duhet thene , pranuar e mbase edhe falenderuar se Perendimi e ka ndihmuar edhe me perpara vendet ish-komuniste te Europes se Lindjes. Problemi madhor ne kete ceshtje eshte se nuk degjuam nga Kancelarja Gjermane asnje fjale per miljardat e meparshme dhe sa efikase kane rezultuar ato para qe popujt e perendimit i kane ndare per lindjen ish komuniste nga taksat e tyre.
Nuk u tha qe ndihmat e pakursyera dhe te pakushtezuara te perendimit ringriten ne kembe kriminelet komuniste ruse saqe “Brezhnjevi i Ri” po kercenon me arme nukleare tashme tere boten se fqinjeve ka kohe qe u ka hyre ne shtepi.
Ndersa ne anen tjeter ne ish hemisferen sovjetike u konsoliduan ca rregjime hibride te korruptuara deri ne gen, ku kriminelet komuniste e mafjoze u shnderruan me propogande ne democrat ku padyshim Ukraina si vendi me i madh i lindjes ish komuniste pas Moskes mbante vendin e pare edhe pse rusi i mori pjesen me strategjike te territorit te saje nuk e qiti kush nje pushke.
Nuk eshte se situate eshte me e mire ne vendet e Ballkanit sesa ne Ukraine persa I perket atishtetit antiligjit ku oligarket e rinj te panginjur as me gjakun e popullit te tyre qe i kane hypur ne kurriz se nuk po them gje per buken e mundesite e popullit per jete me te mire pasi ato paksohen cdo dite.
Nje gje e dine mire Gjermanet dhe aq me teper Kancelarja Merkel si ish lindore qe eshte se Gjermania eshte bere kjo qe eshte ne saje te implementimit te demokracise liberale te shtetit ligjor e respektimin e te drejtave te qytetarit gjerman.
Ne kete kuader i bej thirrje Kancelares Gjermane qe nese realisht ka vendosur te ndihmoje popujt e Ballkanit atehere duhet ti ndihmoje keta popuj qe te clirohen nga regjimet e oligarkeve gjakpires e kriminel duke ndikuar qe te vendosen regjime e qeveri legale te dala nga vota e lire e popullit se bashku me ata qe jetojne ne diaspore duke ndikuar e instaluar demokracine liberale e respektimin e lirive dhe te drejtat njerzore per pupujt e Ballkanit si parakusht i vetem dhe i domosdoshem per te kapercyer prapambetjen dhe varferine qe ka pllakosur kete pjese te kontinentit te Eoropes por realisht ballkanasit jetojne si ne Afrike.
Ballkani i ka te tera potencialet natyrore dhe njerzore qe te zhvillohet e perparoje si pjesa tjeter e Europes perendimore mjafton qe te qeveriset ne respect te lirive njerzore dhe ekonomike.
E nderuara Kancelare Merkel nese ndihma juaj do konsistoje ne implementimin e lirise dhe demokracise ne hapsirat ballkanike realisht i ke ndihmuar popujt e ballkanit dhe ne nje te ardhme te shkurter kjo pjese e Europes do behet pjese e BE , perndryshe do prodhosh vetem ca Yanukovych te rinj ne Ballkan anipse mbase pak me te vegjel e mbas nje viti popujt e ballkanit mbase do jene edhe me keq se jane sot.
“MARRËZIA E MADHE” NJË PERLË LETRARE
nga Vjollca Tiku Pasku/
Romani ‘MARRËZIA E MADHE” e shkrimtarit Vullnet Mato është një rekuiem dashurie, në qiellin e vranët të vitit 1997. I gjithë subjekti i veprës shtrihet në dy linja. Linja e parë është ajo e dashurisë së flakët deri në marrëzi, siç e quan autori. Alma mësuese e letërsisë, një poeteshë e re, e bukur, e pastër moralisht, me një shpirt të ndjeshëm, e ardhur nga një martesë e nxituar shabllone, tani e ndarë, ruan qysh nga rinia shkollore ndjenjat për profesor Reitin, mësuesin e letërsisë, së fundi redaktor i shtëpisë botuese “Planet”. Pavarësisht nga efektet e kohës dhe të moshës, diskursi i Almës ishte i përcaktuar. Ajo e dashuronte fshehtësisht dhe me prezencën e saj dhe frazat e zjarrta zgjon ndjenjat e fjetura të indiferencës së ish profesorit të dikurshëm. Me krahët madhështorë të dashurisë, ajo krijon vendbanimin e sigurt në zemrën e Reitit. Ai ishte dashuria e parë në jetën e saj. Skenat panoramike të dashurisë, të formuara aq bukur nga autori, japin përherë stuhi të magnetizuara ndjenjash. Dashuria një etje e shpirtit, përpinë atë energji që krijon jetë, dhe jep atë energji që çliron emocione hyjnore. Shpirt, trup, zemër janë një. Zemrat vallëzojnë të njëjtin ritëm. Në atë muzg moshe për Reitin, Alma ishte si qëndrimi mbi supin e tij, i një fluture magjepsëse lulesh. Konvergjenca drejt Almës, ishte për Reitin si një eksitim i pranverës në prag dimri. Me qëndrimin e tij stoik, në fillim për të sprapsur, këtë cicërimë mëngjesore, ai kuptoi se ajo erdhi pikërisht për të mbushur atë qenësi boshe të trupit të vjetruar të gruas së tij. Erërat magnetizuese të dikurshme të bashkëshortes, tani ishin tharë. Ndoshta Alma u shfaq si një hyjni e vogël. Fati rezervon të papritura, ndjenja galoponte, të cilat asnjëri prej tyre nuk e di se si shfaqen. Koha të pagëzon me një rilindje burrërore atëherë kur nuk e pret. Dashuria nuk pyet për arsye, por thjesht dashuron. Dozat e mëdha të ëmbëlsisë së dashurisë, ai i adhuron, i pret, por përherë më një merak . Sa do zgjasin vallë…Panorama që i shfaqej para syve ishte gruaja e tij me dimrin në eshtra dhe nga ana tjetër kjo mbretëreshë pranverë. I dukej vetja si një vazo e vjetër, ku kishte mbirë papritmas një trëndafil i freskët dhe ai merrte shkëlqim nga kundërmimi i saj… Kjo do të thoshte se dashuria ishtë ndjenja më universal në të gjitha pjesët e jetës. Ndjente një keqardhje të madhe për gruan e tij, e cila kishte përherë kujdesin, pastërtinë, mikpritjen, çdo gjë, ndoshta në këtë moshë ajo ishte bërë si motër…Tani entuziast, ai e dinte se dashuria e Almës ishte pa kushte. Dhe ky ishte një komponent që e lartësonte Almën. Kjo dashuri erdhi pikërisht në kohën më të keqe. Megjithëse ishte mars, pranvera nuk dukej gjëkundi. Ishte viti 1997, viti i falimentimit të firmave piramidale. Njerëzit e zemëruar kërkonin dorëheqjen ne qeverisë. Çelësin e zemërimit të masave e shfrytëzonin politikat e ndryshme të vendit për ta bërë popullin më të mjerë se ç’ishte në të vërtetë… Atëherë indinjata e tyre shpërtheu depot e armatimeve. Në këtë situatë të ndërlikuar, lindën bandat famëkeqe. Vrasjet, përdhunimet, vjedhjet, ishin pjellat e kësaj situate…. Luftë, vetëm kjo fjalë e thënë pa dashje të tmerronte. Kjo luftë ishte pa armiq përballë, qëllohej lartë sikur qielli të ishte armiku i metaltë. Rikoshetat e plumbave binin, si kthetrat e padukshme të një përbindëshi jetëmarrës. Tensionet dhe derdhjet e gjakut, sillnin pasojë vdekjen. Ishte pranverë dhe flokët ajrore shpoheshin nga plumbat. Horizonti në perëndimin e ditëve, ishte gjithmonë i mjegullt, me nuancë të zezë nga tymi i armëve. Gjatë ditës të gjithë nxitonin në punë të kujdesshëm dhe gjatë natës frika strehohej në sytë ë e tyre. Njerëzit kishin mall të dëgjonin cicërimat e zogjve në vend të shtënave të armëve, të ndjenin aromat e pranverës në vend të barutit, të ndjenin tringëllimat e zemrave të dashuruara. Por mes fërfëllizës së breshërive, njëri nga plumbat godet profesor Reitin në kokë, rrugës kur po shkonte në shtëpi. Lufta në dukje sikur kishte mbaruar, sepse zërat e krismave ishin rralluar, dhe qeveria dha dorëheqjen. Fundi i marrëzisë madhe, hapi venat e dhimbjes në shpirtrat e gruas, vajzës, Almës , dhe të gjithë të njohurve që e respektonin. Kjo pranverë me hije të trishtuara, rrodhi lotët e trishtimit dhe të kobit në këto zemra. Goja e gropave nëntokësore hapej për të pritur jetën e këputur nga kafshimi i plumbit të zi të ardhur nga qielli. Gruaja e tij nuk mundi ta përballonte këtë humbje dhe kaloi në depresion. Alma e qau për shumë kohë Reitin, ajo pranverë mori lulëzimin e gjithë pranverave të saj. Autori shkruan: “ajo ngushëlloi veten me mendimin, se një muaj me dashuri të madhe , ishte më tepër se nga një jetë me disa dashuri të vogla”. Ajo përkëdhelte djalin e vogël, që ishte frutë i dashurisë së saj me Reitin, vogëlushin që gugatej si pëllumb me push verdhë, por “me vdekjen e Reitit, vdiq përgjithmonë edhe aftësia e Almës për të dashuruar sërish”.Ndjenjat e dashurisë u fishkën si gjethe vjeshte dhe u varrosën së bashku me trupin e të dashurit. Jeta vazhdon dhe autori e mbyll me mendimin, ” se ishte gjë e mirë për këdo që kuptonte më kryesoren, se asgjë nuk quhej e humbur, përderisa jetoje akoma”. Në retinat e agonisë së vendit shpresohej për një ditë pranverë. Mendimi në këtë vepër, udhëton gjerë, hyn në botën e mistershme të gruas , e cila përbën një veçori themelore të brendësisë së romanit, po ashtu edhe në psikologjinë e burrit, duke na dhënë shpirtin tipik të njeriut intelektual, të ndershëm, me ndjenja romantike, që s’i bën dot ballë tundimit të dashurisë së një vajze të re. E gjithë kjo vepër, gati poetike, është ndërtuar gur-gur të ngjitur fort, si në një kështjellë dhe herë pas here, hap një dritare për të parë kronikën e viteve 97. Vërtet në bulurimën e jetës, në ecurinë e kohës, jepen kronikat e luginës së dhimbjes dhe shtroja e fildishtë e dashurisë, ku gumëzhin bukuria me frikën, përleshet logjika me ndjenjat, e mira me të keqen. Gjuha në këtë roman rrjedh si burim i kristaltë, me frazat të bukura poetike dhe mesazhe filozofike. Syri i lexuesit shkon përtej leximit, duke përfytyruar të gjitha skenat në detaje, së bashku me nuancat ngjyruese të frazeologjisë së dialogut, duke formësuar një libër tërheqës, deri në rreshtin e fundit, sikur të ishin gjurma engjëjsh që shfletojnë fletët e një qielli të jetuar. I gjithë romani i shkrimtarit Vullnet Mato, i veshur fund e krye me kostum poetik, ngrihet në lartësinë e një perle në letërsinë shqipe.
DASHURIA KA SHIJE COKOLLATE…
Flet modelja Altea Prenga:/
-Shembulli që dua të ndjek unë në jetë është babai im.
-Më e shtrenjtë sot për një femër të emancipuar është morali dhe karriera
Nga Albert Z. ZHOLI/
Ka ambicie të mëdha për jetën dhe pse ende s’ka filluar shkollën e lartë. Lexon shumë dhe ka një gjuhë të pastër me fjalor të pasur. Idhull ka babanë e saj pasi me punë dhe në kohë të vështira i ka rritur me kujdes dhe me dashuri për librin. Nuk e imagjinon plazhin nudo pasi është tradicionale. Korrekte e sinqertë, por shumë kurajoze.
-Çfarë është më e shtrenjtë sot për një femër të emancipuar?
Natyrisht që morali dhe karriera.
-A e ndërroni stilin e jetës në verë?
Po është normale, në verë bëhet më shumë jetë nate, ka më gjallëri.
-Konkretisht me se merreni sot?
Po shijoj verën deri sa të fillojë shkolla.
– Qëndroni larg politikës?
Kush tha që nuk e kam qejf politikën ?
-Çfarë do të lexoni këtë verë?
“Vajza Misterioze”.
-Cilat janë problemet e femrës shqiptare sot?
Mentaliteti i vjetër.
-A është qyteti juaj fanatik?
Durrësi është qytet me kulturë dhe me tradita të mëdha. Një qytet i lashtë me shumë perspektivë. Është shumë i bukur, por nuk i jepet aspak rëndësia e duhur, Durrësi duhet të tërheqë miliona vizitorë. Nuk mund të them kurrë se është qytet fanatik.
– Si lindi dëshira për të konkurruar si modele?
Kisha shumë dëshirë që e vogël të merresha me modelingun dhe vonë më nxiti shumë familja.
-Kush ju mbështeti më shumë, nëna apo babai?
Të dy bashkë, por babai ka qenë ai që më ka shtyrë më shumë.
-Cila ishte sfilata e parë dhe ku?
– Ka qenë në “Miss Durrësi”, ku isha dhe konkurrente…
Si u ndjetë kur mbaruat sfilatën e parë?
–U ndjeva shumë mirë se si një fillim ishte shumë i mbarë.
-Çfarë rrugësh t’u hapën pas këtij momenti?
Kisha shumë kërkesa nga menaxherë dhe agjenci të ndryshme.
-Jeni supersticioze dhe tek cilat numra, sende apo fenomene besoni?
Unë besoj vetëm tek Zoti.
-Njeriu ka dhe s’ka idhuj në jetë, ose më mirë të themi ka dhe udhërrëfyes të së mirës, ju keni të tillë. Apo cilat modele keni për zemër?
Shembulli që dua të ndjek unë në jetë është babai im. Që mes një jete të vështirë, ka ditur të na realizojë të gjitha ëndrrat që ne na dukeshin të parealizueshme dhe për këtë i jam borxhlie gjithë jetën time.
-Çfarë është më e shtrenjtë sot për një femër të emancipuar?
Natyrisht që morali dhe karriera.
-Në sa sfilata keni marrë pjesë?
Në shumë dhe të ndryshme.
-Përveç modele keni ndonjë profesion, apo hobi që ngjitet në nivelet e një talenti të dytë?
Jam ende me studime dhe më pëlqen të studioj për arte.
-Kur keni frikë?
Nuk e njoh frikën.
-Kuptoheni kur gënjeni, apo më mirë të themi kur bëni gënjeshtra të bardha?
Nuk para gënjej, por dhe në qoftë se e bëj, bie në sy direkt.
-Si do ta përkufizonit shijen e dashurisë?
Shije çokollate (qesh) .
-Kur ndiheni më mirë kur ju thonë jeni e bukur, apo jeni inteligjente?
Do gënjeja në qoftë se do thoja këtë të dytën sepse kush është ajo femër që nuk pëlqen të komplimentohet për bukurinë e sajë.
-Mendimi juaj për operacionet plastike?
Nëse ndikojnë pozitivisht tek shëndeti i njeriut nuk jam kundra.
-Makina, parfumi, ngjyrat e preferuara?
“Smart”. “Lacosta”. “De lancon”. E zeza.
-A jeni xheloze ndaj shoqeve?
Jo aspak nuk kam pse.
-Cila është arma më e fortë e femrës në jetë?
Bukuria dhe karakteri.
-Ku do t’i bëni pushimet verore?
Në Durrës në ndërthurje me punën.
-Cili vend i Shqipërisë të pëlqen për plazh?
Jugu.
-Cili është vendi që keni në plan për të vizituar?
E kam vizituar të gjithë Shqipërinë, tani synoj për jashtë.
-Cila është ngjyra e rrobave që pëlqeni për verë?
Ngjyrat neon.
-Cili është ushqimi i preferuar gjatë verës po frutat?
Lazanja dhe frutat tropikale.
-Cila është pija e preferuar gjatë verës?
Koktejet e ndryshme.
-Më mirë në verë apo në dimër?
Në vjeshtë.
-A i keni për zemër udhëtimet vetëm?
Po më pëlqejnë shumë, shërbejnë si çaste meditimi.
-Sa është koha më e gjatë që mund të rrini larg shtëpisë, a e keni problem qëndrimin larg saj?
Koha më e gjatë mund të jetë 1 muaj, jo jam mësuar tashmë.
-Në mbrëmje të pëlqen të shoqërohesh me mikesha apo me të familjes?
Një mbrëmje argëtuese me mikeshat do ishte kënaqësi me vete.
-Cili është ushqimi i mëngjesit?
Drithëra me qumësht.
-Sa kohë zgjasin pushimet e verës?
Jo shumë maksimumi 2 javë.
-Po turizmin malor a e frekuentoni?
Po më pëlqen shumë sidomos në dimër.
-Para se të flini çfarë bëni?
Lutem!
-A i frekuentoni lëvizjet me jaht?
Po shumë, më pëlqejnë.
-Cilat janë rrobat e plazhit dhe syzet e preferuara?
Rrobat OVS, dhe syzet RAY BAN.
-Cilat janë planet e së ardhmes?
Kam plane afatshkurtër dhe afatgjate. Si fillim shkolla dhe pastaj një karrierë e suksesshme në botën e modelingut.
-A e preferoni plazhin nudo?
Jooo.
-A keni ndonjë peng?
Unë i realizoj të gjitha dëshirat e mija nuk më ka ngelur asgjë peng.
-Ku është vendi që keni ëndërr për të bërë plazh?
Bora Bora.
PRURJE POETIKE NE “SOFREN E DIELLIT”
NE SOFREN E DIELLIT: LLEMANDO, SOKOL DEMAKU, Xhuli Spahiu, Asllan DIBRANI, Perparim HYSI, Ramiz LUSHAJ,Kristaq TURTULLI, Luan Çipi…./
Foto ilustruese: Pikturë nga Asllan Dibrani motiv një nxënëse kosovare që braktisi shkollën nga barbaria serbe dhe iku në kurbet!/
LLEMADEO – Bohum, Gjermani
TË SHTRENJTËS KOSOVËS MARTIRE
– Kushtim mikut tim, poetit Rrustem Gecit, me rastin e botimit të 3 librave të tij, “Heroika”, “Rogana”, dhe “Atdhetarët”
Krenar jam për ty o Mik Poet,
O ti që në zemër e ngjyen pendën
sa herë shkruan vargje për Atdheun,
dhe diellit ja merr rrezet për Heroikën…
tek me lot e dhembje e thur vargun tënd!
U pamë bashkë sot o Mik i mirë,
Dhashtë Zoti që të shihemi përsëri
dhe ashtu të gëzuar të buzëqeshur të pafsha sërish,
me librat e tu ndër duar,
dhe me gëzimin e suksesit në sy…!
Ti këndoj Atdheut sërish o Mik,
dhe ruaja tehun e mprehtë fjalës shpatë të vargut atdhetar,
se asaj ane kah rrjedhat e Danubit shkojnë përgjakur shekujve të Ilirisë…
nuk flejnë kurrë te pabesët e vjetër barbar…!
E në fjeteshin në punë të tyre, ti vargje të bukura thur përsëri,
këndoj asaj, të shtrenjtës Kosovë martire,
të shkuarës së paharruar dhe të ardhmes,
ashtu me mendimin tënd të mprehte, dritë dhuroju të mirëve…!
E diku Legjendave Iliriane do te shihemi bashke…
e atje ne hijen e Lisave te mallit do te rrime,
do tu këndojmë Zanave hyjnore për te përhirshmet Hire,
e do te ua përjetësojmë se bashku madhështinë…!
E vargu Gecian do këndohet nëpër kohëra
nder lëndinat e Kosovës nga të bukurat shtojzovalle,
e bijtë e së ardhmes do të thonë;
I këndofte zemra poetit, Rrustem Geci
të bukura ja paska lëne kohës këto vargje…!
Copyright-©LLemadeo
31 Gusht 2014
Germany
Sokol Demaku/
LUNDRA IME/
Notoj në thellësi uji,
Lundroj në msheftësin e detit,
Udhëtoj në errësirën e natës,
Fluturoj në krahët e ylberit.
Fluturoj si shqiponjë,
Dhe dukem në rrëpirë,
Kërkojë përrallën,
Që nuk arrijë ta di.
Kërkoj foton e ëndërres sime,
Me krahët e mi në fluturim,
Por trupi i mekun,
Krahët e mi nuk përballojnë këtë.
Udhëtoj mbi thellësitë e detit,
Në errësirtën e mesit të natës,
E me të zbardhur agu,
Me flakë e zjarrë në krahëror.
Kur unë mora përgjigjen time,
Se mund të jem në përqafimin tënd,
Besojë se lundra ime,
Do ankorohet në gjirin tënd.
DETI PLAK
Kjo lundër imja,
Udhëton në detin e trazuar.
Nëpër valët e zemruara,
Të detit plak.
O ti det, o zemrak,
I trazuar nga pak,
Kujdesu të lutëm,
Për mua se jam plak.
O det i kaltër,
Me shumë avaze,
Shumë vëllezer të mi,
Kërkova të mi falje.
Të bëra lutje,
Por jo me shkrim,
O det i hapur,
Kujdes shpirtin tim.
YLLI QË TI PRET
Ylli që ti pret,
Është yll fisnik,
Si zogu magjik,
Që jetës i jep dritë.
Ka marrë rrugëtim,
Me vargun magjik,
Kërkojnë sy shkruarën,
Që e mban në shpirt.
Rrugëton ylli,
Me vargun magjik,
Përballon dallgët e detit,
Kërkon sytë magjik.
Ulur në kopshtin e blertë,
Mes lulesh në blerim,
Aromë trëndafili,
Nga shpirti im.
Këtu ti gjënë atë që kërkon,
Dritën e syrit,
Shpresën e jetës,
Që për te lengon.
Të ndjej në çdo kënd,
E di se këtu je,
Ta njoh ngjyrën e zërit,
Aromën që ke.
Ky yll që bën dritë,
Që shumë kohë e ke prit,
Është dhuratë për jetën,
Për ëndërren në shpirt.
ZOG SHTEGTAR
Hijet errësohen,
Në terrin e natës,
Ylli pran yllit,
Shndritë nga lart,
Dhe një dëshirë të madhe,
Në këtë natë e ndjejë.
Në detin e ëndrrave,
Fluturon shpirti im,
Është zog shtegtar,
Fluturues pa pushim,
Larg në tokat e huaja,
Larg përtej detit,
I humbur në pa kthim.
Udhëtar i palodhur,
Si zog në shtegtim,
Me zemër të gjerë,
Plot admirim.
Ja së fundi,
Tani ka ardhur këtu,
Për ju,
Për jetën e re,
Për jetën në amshim.
ËNDËRRAT FLUTUROJNË
Shumë gjëra në jetë
Ndryshojnë aq shpejt
Por dashuria mbetet e njejtë.
Nëpër bregdetin e qiellit
Ndërtojë ëndërrat e mia
Në fluturim e sipër.
Endërrat fluturojnë
Shuajnë etjen time
Në ato thellsi magjepse.
Te atij lumi të kaltër
Të kopshti të gjelbertë
Ku të gjithë duan njëri tjetrin.
Ajo dashuri si valë deti
që në ëndërr me vjen
Besoj realitet të jetë.
Por jeta qenka e brishtë
E dobët shpirtërisht.
Êndërr, ëndërr
Por …
Moj Kosova Lindore, Sanxhak e Toplicë!
Nga Xhuli Spahiu/
Moj Kosova Lindore
Si të kanë lanë pas dore
Më mbyti malli për nënë e për baba
Motër vëlla e gjithë çka ka!
Malli për dashurën vatër
Malli për sofër e oxhak
Kam mallin për shtegtarët
Zogjtë e pranverës
Më kujtohen gjysh e stërgjysh
Oxhaqet e tymit që i skaliten
Pellazget,Ilirët në kullën e babait tim
Eh ta dini sa mall kam
Kam derdh lot sa një oqean
Me mungon ai qielli dhe lulet e tij
Vendlindjen e kujtoj si fëmijë
Ai vend mbeti nën Serbi
Me dhunë na ndoqën në fëmijëri
Jam në Kosovën e vogël që e prenë
Nga Sanxhaku e në Medvegje
Nga Nishi e në Preshevë
Atje koka më ka mbet
Një zë në gjumë po me thërret
Më zgjoj nga gjumi dhe më tha
Hej motër mallit i erdhi fundi
Eja shkojmë i takojmë njerëzit e tu
Në Preshevë Medvegjë e gjetiu
Varret e të pareve ti vizitojmë
Atje në Toplicë e Sanxhak
Zëri i zanës lëshoj kushtrim
Atë pjesë ta bashkojmë me Shqipërinë
Të valoj flamurin kuq e zi
Të lulëzojmë Shqipërinë
Ta mallkojmë Serbinë!
Gusht 29.08 .2014
Shkolla ime të kujtoj nga kurbeti!
Nga Asllan Dibrani/
Mendimet e mia për ju nuk pushojnë
As fillimi nuk ka as fund
Në mendjen time , ti je ngulitur
Kur kujtoj lotët e se kaluarës
Buzëqeshjet e mia në atdhe i kujtoj
Lotët e derdhur për ty shkolla ime s’me pushojnë
Duke lundruar e lodhur në fushën Iliriane
Ëndrrat me kaplojnë edhe në mesin e natës
Nuk do të kënaqem në vend të huaj
Lumenjtë dhe fusha të pa panjohura
Të gjitha majat e kodrinave në vendlindje
Ari atje mu kanë duk
Kujtoj vendin që kem lerë
Kujtoj lojërat me shokë e shoqe
E përgjakshme ishte ajo botë
Në këtë vend skam ku të shtrihem
Nuk më nxehë as dielli kam të ftohtë
Do të jetë varri im pa ty
Shkolla ime që të lash
Pa ta thënë lamtumirën
Atje na prisnin helme e vdekje
Nuk kam qeshur kurrë që nga ajo ditë
Që shkela në kurbet
Ti shkolla ime mu kujtove
Abc-në qe ma mësove
Ti qëndro pranë meje me admirim
Ma kujton vendin tim me plot gëzim
Shpirti lakuriq përpëlitet
Përmes lotëve ujis tokën time
Përjetësisht të dua nga larg shkolla ime
Shkruar 30.08.2014 Shtutgard
Thyhet vapa, thyhet gushti…
Nga Përparim Hysi/
Letër për Lejlanë
Isha në shkollë të mesme, në vitin e tretë
Ç’do lexoni më poshtë, është krejt e vërtetë.
Muhabetin fjollë me mua Lejlaja
Por, për pak fare, më gjeti belaja!!!
– Qasu tytje! Qasu nga unë!
(kuptohet që tani iu qasa më shumë)
Duartë mbi timin gjoks e më dha të shtymën
Sa gati nga e keqja, kapërceva mbështymën.
Po vërtet Lejlaja me mua çfarë pati?
Mu përmbi hundë më hipi inati!
Më pa një shok e me mua buzëqeshi:
– Nuk ke faj ti, po e ka dialekti!!!
Në Elbasan thonë qasu, d.m.th. largohu!
Ju nga jugu e kini për “afrohu!”
Ah, moj Lejla, që tani je bërë gjyshe
-Qasu, Lejla! Po veç ” toskërishte”…
22 gusht 2014
Klarita !
” Eh, Klarita! Klarita! Klarita!
Pse s’nis këngën e gëzueshme, Klarita?”
Këngë ruse
Aty mesviteve pesëdhjetë kish ardhur në Tiranë
Një ruse e bukur, me emrin Klarita!
Sa nur që kishte! Sa sharm!
E bukur qe rusja siç është drita.
Vinte mbrëmjeve tek bar “Sahati”
Se mbrëmjeve aty kishte muzikë
Nën tinguj tangoje, foksi a valci
Sytë tanë mbi ty nguleshin, e bukura Klaritë.
Se qe e bukur si një tulipan
Tek kërcente sikur shkelte mbi thua
Djemuria e Tiranës pas saj si në “alarm”
Ajo sikur thoshte: më vështroni mua!
Tek rri, nuk di pse më kujtohet
Ajo ruse e bukur me emrin Klarita!
Portreti i saj, sikur vjen e më afrohet
Se një kohë, djalërisë, dhe unë u mahnita.
Portreti i saj m’u bë si i gjallë
Sa dëgjova këngën për rusen e bukur
E dëgjova dhe, sado, tash, kokëbardhë
Si njëherë e një kohë, u bëra turbull.
19 gusht 2014
Thyhet vapa, thyhet gushti
Thyhet vapa, thyhet gushti; thyhet mosha dalëngadalë
Po s’më ndhet mua syrrushi, fët me sy, fët me qëpallë
Fët me sy, fët me qepallë dhe më fton mua në mejdan
Po më ha me sy të gjallë, sa mëdysh ky imi xhan.
Sos më fton në mejdan, po më bën dhe isharet
Sikur gjasme mua “s’ma mban” ( vallë ka faj ai që “vret?!!!”)
Nisem unë e përvesh mëngët, se beteja është e sertë
Ende unë vringëllij dhëmbët, për “atë punë” jam dreqi vet!
Vërtet që ajo është taze (unë “riosh” e mbi shtatëdhjetë)
I njoh mirë ato “avaze” (kam “licencë” e kam “patentë”)
Dhe filloi “dyluftimi” (“dyluftimi” trup me trup)
E ku pyet, Përparimi? Turpin unë kam ngrënë me bukë.
16 gusht 2014
RROK NIKÇI SI NJË YLL, ISHE BURRË, MBETE NJERI I MIRË
Nga RAMIZ LUSHAJ/
Edhe yjet shuhen ne Qiell
Po Rrok Nikçi mbetet Rreze
Bahet Prill…
Ishe Burrë,
Mbete Njeri i Mirë.
Lanë sytë me ujët e Limit e te Cemit
Rrok ‘ guret e maleve te Kelmendit
Të qesh syni skej Vermoshit e Plavës…
Të rreh zemra me të Jusuf Gërvallës.
Rrok Nikçi e hape kullën mes Nju Jorkut.
N’emër të Kombit, me të Drejtë të Zotit.
Aty hynin e dilnin misionarë si malet
Shqiptarët e klubit të Jusuf Gërvallës.
Idealistë pë Shqipërinë e të Nesërmes,
UDB-ja i kishte në maje të shënjestrës.
Kisha e madhërishme: Zoja e Mirë e Shkodrës
Po të pret për Meshën e dritës,
Po të përcjell tek Qielli, tek Yjet.
Po na ik si Burrë i Rrallë,
Kelmendas Vigan.
Me dy Flamuj Kombëtar: Shqiptar e Amerikan.
Njëri ka Shqipen, tjetri ka Yjet.
Në 100 vite me këto dy flamuj mbrojtëm vatrat,
Hodhëm hapat,
Ngritëm lartësi.
Mbajtëm Kosovë e Shqipëri.
Nga koha e Ismail Qemalit e Wilsonit,
Nga koha e Prek Calit e Klintonit…
Nga koha e Nanë Terezës e Bushëve e Obamës,
Në mes Uashingtonit e Nju Jorkut dhe Gucisë, Shkupit,
Preshevës, Tuzit, Prishtinës, Camërisë, Mitrovicës, Tiranës
Hark i madh Triumfi mbi Atlantik
Miqësia Shqipëri Etnike – Amerikë.
E nga Qielli po vjen një Yll,
Po kërkon ditë me Diell…
Ai erdhi…kurrë nuk iki..
Mirë se erdhe o Rrok Nikçi…
S’po të flenë syni e të rri zgjuar shpirti yt atdhetar.
Gurët e kullës po rrijnë si shkëmbinjtë e trollit amtar.
Kemi detyra pa krye për Kombin Shqiptar.
Tungjatjeta, Rrok Nikçi, Burrë i Kelmendit, yll i ri.
Jusuf Gërvalla i shekullit XXI.
Fjalë, vepra e jetë – dritë për Shqipëri!
KRISTAQ TURTULLI
E DASHUR…
E dashur…
Sa herë të ledhatoj,
Me flladin dhe erën luaj.
E dashur, sa herë…
Lag buzët në mushtin e puthjeve,
Tutje flak petkun e vjetër të viteve.
E dashur, sa herë…
Gishtat në gjinjtë e tu ngatërroj
shtegun e koraleve kërkoj.
E dashur, sa herë…
Me imazhin tënd hapësirave fluturoj,
Planetë të tjerë zbuloj…
ELEGJI PËR GJUHTARIN SHABAN DEMIRAJ
(Në motivin popullor)
Nga Luan Çipi
Nga krahu, o shokë, më mbani,
Më mbërtheni fort nga dora,
Shumë më pikëlloi Shabani
I Demirajve, nga Vlora.
Doktor profesor në grada,
Me karrierë akademike,
Hulumtues në shumë dekada,
Studjues gjuhësh ballkanike,
Shqipen ëmbël përpunoi
Me sintaks e gramatikë,
Gjini, emra e përcaktor.
Dhe leksikë e fonetikë,
Historian i gjuhësisë,
Për Shqipëri dhe Ballkan
Lidhjet, pleksjet e miqësisë
Gjurmë indoevropian.
Zbuloi rrënjët Pelazgjike,
Trakishte dhe Ilirishte,
Albanologjinë antike,
Ishujt gjuhsor që kishte.
Iku, na la, mençuria,
Shkencëtari, gjuhëtari,
I veçantë nga dituria
Nga urtësia, i pari.
Vlorë, më 31.08.2014
Sërbia e Madhe dhe shqiptarët
Shkaku i shkrimit: inferioriteti i shqiptarëve ndaj historisë së tyre sepse Skllavëria, si çdo pësim tjatër, pasi rëndon ca kohë në kurriz, bëhet më në funt një zakon i pëlqyer,dhe ata që e mbajnë mi xverk e durojnë me gëzim. Veçan atyreve që lindin skllav, u është skllavëria si një natyr’ e dytë dhe ata jo vetëm s’marin vesh çdo me thënë liri, po ndiejnë një farë urrejtje për mprojtësit e lirisë dhe ushqejnë respektin më të thellë për tiranët ekspertë të shkopit dhe të zinxhirit.!/thoshte Faik Konica…
A ka ligësi më të madhe, sesa të bëhesh shërbëtor besnik i pushtuesve të nduarduarshëm?/
Nga Fahri Xharra/ Gjakovë/
”Shqiptarët dhe historia e tyre , a ishim të padëshiruar ? ”Shqiptarët dhe historia e tyre janë ende objekt i dhimbshem i manipulimeve. Kështu çdo popull për rreth tyre tenton të përvehtësojë një pjesë të historisë në mënyrën e një recepti, të një kuzhine, të së cilës i shtohen mëlmesa në mënyrë që historia ta ruajë shijen speciale të dëshirës së tyre.”. Giselle Kurti-Clerc
Europa është në dijeni që apetitet serbe për një Sërbi të madhe përherë janë aktuale, ato qëndrojnë të mëshefura në sirtarët e politikës dhe kishës serbe si virusi i hepatitit në trupin e njeriut .Me vëmendje të madhe vazhdimisht përcillet prej tyre situata dhe kur ata e shofin të përshtatshme sulmojnë. Virusi i hepatitit në trupin e njeriut duket se nuk egziston ,por se një dobësim i tij ,një humbje e barazpeshës trupore ai aktivizohet dhe Prite se kur ndalet.!
Serbët e dijnë mire të kaluarën e tyre , e dijnë mire që kanë lindur prej kurrçkafit , por nuk ndalen , nuk harrojnë , e kanë të ngulur në zemër që dhuhet të jenë të mëdhenj. Të mëdhenj po , por rritja bëhët në llogari të dikujt : e ata ishim dhe jemi ne.
“Kur Serbia u okupua nga Nazistët, autoritetet e kohës e ndërtuan Geton Hebre të quajtur “Judenlager Semlin”, mu në zemër të atij qyteti që sot quhet Beograd. Ishte kampi më i madhi në Evropë për likuidimin e hebrenjve. Kolaboracionistët serbë ishin planifikues të arrestimeve dhe deportimeve. Që në vitin 1942 , Berlini ishte informuar që Serbia është: “Judenfrei” ( pa jahudi) , kështu që Serbia u bë shteti i parë në Evropë “ duke e liruar veten” nga hebrenjtë. Historianët e konsiderojnë këtë kamp Hebrenjsh si vend emblematik në historinë e Holokaustit (Jose Marre Memory to the victims of the Holocaust in Serbia.)”.
Historia gjithmonë i bënë nder vendit te vet , ay ku është zhvilluar! Por serbëve , kjo që u shkrua më lartë nuk iu bënë nderë aspak, por edhe kurrë nuk iu harrohet .Por atyre iu harrohet , fat e kanë . Ne nuk jemi syçelur !
“ Serbët në mesin e të gjithë sllavëve të jugut ishin të vetmit që me forcat e tyre vetanake u çliruan nga turqit ( s`është e vërtetë fxh) dhe kushtimisht e kanë të drejtën që këtë punë edhe ta vazhdojnë . Që tani ( v.1900 fxh) në shumë vende dhe në disa kabinete qeveritare
parashifet dhe parandihet që : serbëve iu vjen një ardhmëri e ndritur “ shkruante në shtypin e kohës.
Por serbët ishin shumë të herëshëm në parashikimet e të ardhmes së tyre : “ Shteti i Serbisë në jug kishte për ti dhënë Europës të gjitha garancat që ajo do të ketë një shtet të shembullt dhe si e tillë shumë e aftë që të qëndron në mes të Rusisë dhe Austrisë “ ( Ilija Garashanin 1812/1874)
Një studim të posaqëm “ Serbët së bashku dhe gjithëkund” që Vuk Karaxhiqi e botoi me 1849 , ishte një sinjal i apetiteve të medha serbe ndaj fqinjëve të tyre . Por edhe më herët ,derisa Garashanini në “Naçertanjën” e tij (1844) i ipte idetë se si serbohen të gjithë popujt fqinjë , Vuk Karaxhiqi që në vitin 1836 i kishte klasifikuar të gjithë fqinjët në grupin e serbëve ( pra edhe shqiptarët). Në një botim të tij të asaj kohe lexojmë : “ Me të vërtetë dihet që serbët jetojnë në Serbinë e sotme ( në mes të Drinës dhe Timokut, si dhe në mes Danubit dhe maleve të Sharrit), në Metohi ( që nga Kosova deri tek froni i Dushanit në Prizren, patriarkana serbe e Pejës, manastiri i Deçanit) në Bosne , në Hercegovinë, në Zetë në Malin e Zi , në Banat , në Sllavoni në Baçkë , në Srem , në Kroaci ,Dalmaci dhe përgjatë Adriatikut nga Trieshta deri në Bunë.” Mandej shkruan : “ të gjithë popujt e menqur që nga Serbët e Greqisë e edhe nga Serbët romak e dine që janë një popull dhe se pak nga pak do të mësohen ta njofin vetën si të tillë “ ( Vuk Karxhiq 1936 ) Pra më këte filluan “ përgagtitjet “ për një Serbi të Madhe . E dinte edhe turku , edhe Europa për planët e tyre .
Serbët e dinin mirë se si të bindin botën që janë më të aftit për shtetformim dhe se sipas Jovan Cijiqit , në gadishullin Ballkanik , nuk ka vend më të përshtatshëm dhe komb po
ashtu më të përshtashëm se sa serbët për të formuar një shtet të fortë. Sipas tij , që Serbia të funkcionon si shtet dhe falë vetvendosjes së saj ekonomike i duhet patjetër dalja në Detin Adriatik . Çka me shqiptarët? asgjë dhe shumë lehtë , ata janë një amallgam i serbëve dhe shqiptarëve. – thoshte ai.
E shifni , shumë qartë në planet e tyre ekspansioniste, pa dro , pa komplekse inferioriteti .
Por me shqiptarët çka do të bëhet?- pyetet Vasa Çubriloviqi . Asgje e madhe dhe shumë e lehtë ,shton ai se serbët që herët e kanë filluar spastrimin e kunxhit shqiptar duke i larguar edhe shqiptarët më verior ,që nga Jagodina.” . ” Shqiptarët , ndryshe nuk bën me ta vetëm se duke e përdorur metodën e kolonializimit shkallë shkallë, sepse ky është i vetmi popull që ka pasur sukses të mbijetoj në një mijë vjetshin e fundit , mu në bërthamën e shtetit tonë. ( pra Serbisë ) ”
Pra, kjo në vija të shkurta ishte ideologjija e Sebisë së Madhe , ideologji e cila nuk heshtet kurrë për deri sa të jemi fqinj me ta.
Shkaku i shkrimit: inferioriteti i shqiptarëve ndaj historisë së tyre sepse Skllavëria, si çdo pësim tjatër, pasi rëndon ca kohë në kurriz, bëhet më në funt një zakon i pëlqyer,dhe ata që e mbajnë mi xverk e durojnë me gëzim. Veçan atyreve që lindin skllav, u është skllavëria si një natyr’ e dytë dhe ata jo vetëm s’marin vesh çdo me thënë liri, po ndiejnë një farë urrejtje për mprojtësit e lirisë dhe ushqejnë respektin më të thellë për tiranët ekspertë të shkopit dhe të zinxhirit.!/thoshte Faik Konica…
A ka ligësi më të madhe, sesa të bëhesh shërbëtor besnik i pushtuesve të nduarduarshëm?