Histori – Page 349 – Dielli

VASIL ANDONI, që Mëmëdheut iu fal…..

July 8, 2017 by dgreca

(Ne foto: Vasil Andoni, i dyti nga e majta ne te djathte, ne Krah te Mithat Frasherit/

NGA RUDOLF DELIANA/*

Më 22 qershor 1939, rreth tre muaj nga dita e zezë e 7 Prillit, pushtuesi italian bën arrestimin e parë politik në Elbasan. Darkën e asaj dite, pa zhurmë e bujë, pa tërhequr vemendjen e askujt, arrestohet Profesori Vasil Andoni.Të nesërmen dërgohet në Tiranë e mbyllet në burgun e atjeshëm. Ndoshta ai qe ”vizitori” i parë i asaj ndërtese që pak nga pak u mbush plot me patriotë të tjerë.

Pse u bë ky arrestim? Cili qe Vasil Andoni?Ai dhe Fashizmi a njiheshin me njëri-tjetrin? Përgjigjet e meposhtme do të skjarojnë gjithcka.

Më 1928 V. Andoni përfundon studimet universitare dhe në periudhën 1928-1935 punoi në Normale si profesor i pedagogjisë e si nëndrejtor i saj.Si i tillë ai reformoi Internatin ku jetonte një pjesë e mirë e normalistëve. (Shih ”Normalisti Shetitës” H. Ballshi, S. Spasse). Në këtë periudhë falë tij në Normale u futën për herë të parë metodat aktive të mësimdhënies.Në këtë kuadër e gjithë shkolla u vu në lëvizje.Në Internat nxënësit u bënë vetë drejtuesit e jetës së tyre të brendëshme, duke kryer secili detyra të caktuara, sikur të ishin që të gjithë pjesë e një familjeje të madhe.Në Shkollë lindën për herë të parë ”Shoqëritë Normaliste” nëpër klasa. (Shih ”Elbasan Enciklopedi” f. 559). Secila prej tyre sipas dëshirës dhe mundësive ngriti grupe sportive, teatrore e muzikore, që gjallëruan jetën e Normales e të Elbasanit.

Po në këtë periudhë të Arsimit tonë, vetëveprimtaria në Normale arriti kulmin me daljen e revistës ”Normalisti”. Qe një revistë pedagogjike që merrte përsipër të vendoste themelet e Arsimit tonë fillor. (Shih nr 1, fjala e A. Xhuvanit). Epiqendër e kësaj veprimtarie që ra në sy në të gjithë Shqipërinë, ishte V. Andoni, prandaj edhe ai u njoh si një arsimtar reformator. (Shih ”Përpjekja Shqiptare” nr 18-24, f. 426).

Pikërisht në vitin 1934 të kësaj periudhe Profesori e njohu për herë të parë fashizmin italian. Këtë ia venë në dukje nxënësit e tij. Ata i tregojnë se profesori i gjuhes italiane, italiani Foresti, herë pas here gjatë orëve të mësimit u lavdëronte Italinë e Musolinit. Atyre u kishte shpërndarë distinktiva fashiste dhe ua paraqiste shtetin e tij si mik e dashamirës të Shqipërisë. Madje në një rast u kishte thënë se do të ishte mirë që në Myzeqe të vendoseshin qindra familje kolone italiane që bujqësinë tonë të asaj fushe pjellore ta çonin përpara. Profesori, nuhatës i mirë politik, e rroku kuptimin e këtyre fjalëve ndjellakeqe për të ardhmen e Atdheut. Ai reagoi. E denoncoi në Ministrinë e Arsimit dhe agjenti italian u largua nga Normalja. Kuptohet se edhe agjentura italiane e pranishme tek ne, e kuptoi ”nga i erdhi kjo e keqe”! Emrin e tij ”e regjistroi” në kujtesën e vet kriminale. Kështu më 1934 ndodhi përplasja e parë midis V. Andonit dhe pushtuesit të ardhëshëm.

Andoni e njohu më mirë ”Italinë Mike” më vonë, në ditët e para të prillit 1939, kur e hoqi maskën e mikut dhe tregoi fëtyrën e vërtetë të armikut. Ato ditë e njohën armikun edhe të gjithë shqipëtarët, prandaj në çdo anë të Atdheut nisën demonstratat. Kështu në Elbasan normalistët e populli në shenjë proteste grisën flamurin italian, që varej në ballkonin e një ndërtese në qendër të qytetit. Edhe në Tiranë ndodhi e njejta gjë. Në këtë veprimtari masive popullore përfshihet edhe V. Andoni që në atë kohë ishte profesor në Gjimnaz e Teknike.. Bashkë me kolegë të tjerë organizoi nxënësit e vet. I bashkoi ata me ata me ato të Shkollës Femnore ”Nana Mbretneshë”.Vendoset në krye të tyre dhe i drejton në Pallatin Mbretnor, ku të gjithë kërkojnë armë për mbrojtje të Atdheut. Kjo qe përplasja e dytë e V. Andonit me pushtuesin, që ende s’kishte ardhur, por më e fortë se e para. (Shih kujtimet e H.Babmetos te gazeta liria dhe kujtimet e Ramazan Turdiut)

Të tretën përballje e bëri më 7 Prill, kur në Durrës po zbrisnin ushtarët e parë pushtues. V. Andoni përpiqet që me një farë mënyre të njoftojë Botën se në Shqipëri nisi lufta. Për këtë atë ditë nga Tirana, ende e papushtuar, i nis një telegram kunatit të tij, Dervish Dumës, që ishte Sekretar i Ambasadës Shqiptare në Londër. Në telegram vendos pa frikë edhe emrin e tij, pa u tutur se “kupa mund të mbushej” dhe ndjenjat e hakmarrjes të pushtuesit mund të ktheheshin në veprim hakmarrës real e të fuqishëm per të. Patriotizmi i Profesorit sundoi mbi vdekjen!

Ja teksti i telegramit :

”USHTERI POPULL NXANES PO LUFTOJME PER VDEKJE RROFTE SHQIPNIA”-VASILI/

Data 7 prill kaloi. Atdheu u pushtua, por Profesori “ nuk e mbylli gojën “. Përkundrazi, e ngriti zërin e protestës në kupë të qiellit. Këtë e bëri pak ditë mbas 7 prillit, kur u rihapën shkollat dhe nisën punën e tyre normalisht.Ja c’bëri orën e parë të asaj dite. Hyri në klasë ku do të jepte mësim dhe pa patur as më të voglën frikë, u drejtohet nxënësve me këto fjalë, sa patrotike aq edhe të guximshme:

”Djema, Atdheu ynë i dashur ra edhe një herë në robëri! Dëshmorët që ranë heroikisht në brigjet e Adriatikut ne do t’i nderojmë duke mbajtur një minutë heshtje. Çohuni në këmbë!”

Ishte e para herë që nxënësit e klasës dëgjonin fjalë të tilla! Ata brofën në këmbë dhe me lot në sy qëndruan në heshtje me sytë drejtuar te profesori dhe të mallëngjyer e të habitur nga një ceremoni e tillë e paparë dhe e padëgjuar prej tyre!

” Mos u dëshpëroni djema” vazhdoi Profesori. ”Atdheu ynë prap do ta fitojë Lirinë”.

Këtë skenë e këto fjalë nuk i harroi asnjëri nga ata djem. I futën në mendje ata dhe të gjithë nxënësit e Gjimnazit. Një mbresë shumë të veçantë lanë ato te djaloshi Hajro Babameto, një nga profesorët e ardhëshëm dhe mjaft të njohur në Tiranë. Ai i nguliti në mendje dhe në zemër. Kaluan disa dhjetëvjeçarë dhe kur erdhi Demokracia i paraqiti me shkrim në kujtimet e veta. (Shih Kujtime të H. Babametos te gazeta ”Liria” dhe kujtimet e R. Turdiut)

Kjo bisedë sa prekëse aq edhe patriotike, a nuk ishte një shpallje lufte ndaj asaj ushtrie që s’kishte më shumë se 2-3 ditë që kishte shkelur Atdhenë? Një individ sfidonte një ushtri! Nacionalizmi jepte kushtrimin pëe Liri!

Por pushtuesi ato ditë nuk u tregua ashtu siç ishte, ujk me dhëmbë të mprehtë, se nuk donte telashe deri sa të vendoste nënshtrimin e plotë në të gjithë shtetin e pushtuar. E la Profesorin ta mbyllte vitin shkollor i qetë e të kthehej në shtëpi në Elbasan për pushimet verore.

”Dhelpra plakë” e nis ”hakmarrjen” më datë 17 qershor 1939. Atë ditë gazeta e kohës ”Fashizmi” njoftonte se Profesor Vasil Andoni pushohej nga puna.Më në fund, mbas 5 ditësh, në datën 22 qershor në mbrëmje pushtuesi qetw, pa bujw, pa rwnw nw sy tw askujt tregon fytyrën e vërtetë. E arreston profesorin e nderuar dhe të nesërmen e mbyll në burgun e Tiranës “që të mblidhte mendjen!”. Kështu fashizmi nisi të zbrazë mbi të mllefin që ruante ç’prej kohësh për atë ”armik të hapur e kokëfortë”! Me këtë burgosje mendoi se e hoqi qafe një person tashmë të padëshirueshëm për të ardhmen e vet .

Por Profesori ” i kishte marrë masat”. Mbas telegramit të 7 prillit ai i kishte dërguar motrës një të dytë e disa kartolina, të gjitha të shkruara prej tij. E fundit prej tyre është ajo e dt 19.6.1939, pra e shkruar 3 ditë para arrestimit. Në to fliste vetëm për probleme familjare e private. E bënte këtë për t’i treguar motrës se ende s’kishte ndodh gjë, ç’ka ai e priste.

Lajmin e burgosjes e jep kartolina e datës 25 qershor 1939. Atë e shkruan njëri nga dajat e Profesorit, plaku Jan Deliana .Midis të tjerash aty ai përmend edhe arrestimin. Ja fjalët e paraqisin atë:

”Do ta keshë pa gazetën ”Fashisti” dt. 17/6 që shkruente për pushimin e Vasilit e pardje në 22 në mbramje e muerën ndën vërejtje e më 23/6 e nisën për Tiranë.Asht atje tani.Deri tani s’kemi marrë vesht për se e kanë marr……”

Në burg V. Andoni nuk u izolua plotësisht. Atij i lejohet të takohet me familjarë, miq e shokë. Pushtuesi sillej kështu ”i butë”, jo se ”e donte”, përkundrazi e urrente, por për t’u paraqitur në publik jo si pushtues por si mik i Shqipërisë. Ndoshta mendonte që në këtë mënyrë ta nënshtronte kundërshtarin e vet.

Burgosja e profesorit bëri bujë dhe shokët e miqtë i afrohen. Madje në burg e takojnë edhe nxënësit e tij. Kjo kuptohet nga një kartolinë e nisur nga Tirana më datë 27.07.1939, që i arrin motrës në londër. Në të shkruhet:

”Jam nji nxanës i z. Vasil dhe po e shkruej këtë kartolinë, që t’iu dëftej se ai asht shum mir. Un dhe shokët mij shkojmë e piqemi përherë me z. Vasil. Prandaj mos u mërzitni aspak”. Dërguesi është Qemal Agolli.

Pra pushtuesi u tregua i butë me shpresë që Porfesori të qetësohej e të tutej, por gaboi. Më vonë e pa se ç’qe ai i burgosur e ç’bëri për ta luftuar.

Kartolinën e sipërme bashkë me të mëparshmet apo me ato që e pasuan, motra i ruajti me shumë kujdes. Më 1995 i sjell në atdhe kunati të shoqëruara me një letër në të cilën, ndër të tjera shkruan:

”Të dy telegramet e kartëpostaret po i mbyll këtu. Disa nga postaret janë dërguar nga Vasili dhe tregojnë gjendjen në Shqipëri n’ato ditë të Prillit 1939 dhe meritojnë të përmenden”.

Më poshtë shton:

”Siç e dini fort mirë, ai luftoi si pushtuesin e huaj, ashtu edhe atë të vendit – Komunizmin – deri sa vdiq! Patriotizmi i Vasil Andonit ishte i pashoq!” (Shih letrën e D. Dumës dt 21 prill 1995).

Profesori del nga burgu mbas disa muajsh, por nuk nënshtrohet. Luftën kudër fashizmit pushtues e nis duke e sfiduar pikërisht në Ditën e Flamurit dhe në Kryeqytet. Pra më 28 nëntor 1939 bashkë me patriotë të tjerë miq e kolegë të tij organizon në Tiranë të parën demonstratë kundër pushtuesit dhe kështu bëri ballafaqimin e tij të parë si luftëtar antifashist i vetëdeklaruar.

Ditët e muajt kalojnë. V. Andoni kthehet në të papunë e pa asnjë të ardhur. Me gjithë atë ai as përkulet e as nuk lyp mëshirë. Kur afrohet fillimi I viti shkollor ’41-42, Ministri i Arsimit i kohës Ernest Koliqi, e rimerr në punë.E cakton profesor në Normalen e Elbasanit dhe mbas pak ditësh e dergon në Prishtinë që të ngrejë atje Gjimnazin dhe Internatin e tij. Këtë veprim të tijin ishministri ia kujton shokut të tij, Karl Gurakuqit, me një letër që i drejton nga Roma më 16.3.1951. Duke treguar se si ministër pati në qendër të vëmendjes kulturën shqiptare dhe intelektualët shqiptar, vazhdon:

”Lirova nën garancinë personale mbas nji konflikti t’ashpër me Gjeneral Guxonin, para të cilit dridhej mbarë Shqipnia, Tajar Zavalanin, Vasil Andonin, Mihal Zallarin”…. ”Vasil Andonin, në kundërshtim me mendimin e të gjithë shefave të Ministrisë, e emnuem drejtor konvikti në Prishtinë”. (Shih gazetën dygjuhëshe Shqip-Italisht ”Rrënjët”-Le Radici”,viti 13 nentor 2015).

Profesori edhe në Kosovë nuk ndejti ”urtë”! Krahas punës në Gjimnaz e Internat dha një kontribut me shumë vlera në vendosjen e themeleve të shkollës shqiptare në çdo skaj të trojeve kosovare, siç veproi edhe në vitet ’30 në Normalen e Elbasanit. Këtë veprimtari e lidhi edhe me mobilizimin e kosovarëve në luftë kundër pushtuesit italian, por edhe atij serb i cili nëpërmjet propagandës komuniste, përpiqej që Kosovën ta mbante në robëri edhe mbas luftës.

Më 1943 e le punën e bashkohet me M. Frashërin, mikun e zemrës së tij. Vendoset bashkë me të në krye të Ballit Kombëtar për të vazhduar luftën për Çlirimin e Atdheut. Është ndër organizatorët e Mukjes e pjesëmarrës në Konferencë e saj. E ndjek hap pas hapi Z. Frashëri nëpër malet e Atdheut e më 1944 kalon bashkë me të e të tjerë në mërgim. Atje vazhdon luftën në dy drejtime: Në Çlirimin e Shqiperisë nga komunizmi uzurpues e antishqiptar dhe në mbrojtje të Kosovës nga pushtuesi serbokomunist, armik i betuar i Shqiptarizmës. Si armë të tijën pati mendjen, gojën, miqtë e shokët të shpërndarë kudo në botë me të cilët mbante lidhje të ngushta.

Në mërgim zhvilloi një veprimtari patriotike shumë të ngjeshur, e cila i merrte shumë orë të ditës. Materialet e kësaj veprimtarie i përgatiste në një dhomë shumë të thjeshtë të shtëpisë së tij ku banonte në Romë. Aty kishte shtratin e thjeshtë ku flinte. Po aty kishte një tavolinë me 2-3 karrige. Mbi tavolinë kishte makinën e shkrimit dhe telefonin me të cilin lidhej çdo ditë e çdo natë me miqtë e shokët që ishin larg Italisë. Në një skaj të asaj dhome kishte grumbullin e librave që kishte mbledhur ca nga ca, që të gjitha me vlera për Shqipërinë e shqiptarët. Në saje të përpjekjeve të tija kishte mundur të gjente edhe koleksionin e revistës ”Normalisti”, që e ruante me kujdes të veçantë, si veprën e tij të parë publiçistike. Në këtë mjedis përgatiste lëndën e gazetës ”Flamuri”, e cila qe vepra e tij e dytë në fushën e gazetarisë. Për disa dhjetëvjeçarë atë e shpërndante në çdo kontinent të Globit ku kishte shqipëtarë. Ai organ shtypi u bë zëdhënësi i Nacionalizmit të lirë Shqiptarë që jetonte në mërgim. (Shih ”kujtime” të Bim Daklit). Kjo bibliotekë e vërtetë me vlera të mëdha qe dhurata e fundit që i fali Atdheut, i cili për të qe ”Nëna që e lindi dhe e rriti si Shqiptar të vërtetë”

Dy vitet e fundit të jetës së tij, kur forcat fizike nisën ta linin, shokët, të afërmit dhe miqtë e vendosën në një shtëpi pushimi në Acilia të Romës ku të çlodhej. Aty kushtet e jetesës i kishte shumë të mira, por edhe pagesa ishte mjaft e madhe. Atë e përballuan përsëri të gjithë së bashku, sepse vetë Plaku, tashmë mbi të nentedhjetat si pasuri kishte vetëm rrobat e trupit! I rrethuar çdo ditë nga shumë njerëz në atë strehë pleqsh I mbylli sytë I qetë më 11.07.1994.

Qenë po të sipërmit që me në krye nipin nga e motra, Agim Dumën, e sollën në Atdhe më 18.7.1994. Trupi pa jetë dhe I mbyllur në arkivol iu paraqit Kryeqytetit ku punoi dhe luftoi. E gjithë Tirana I dha lamtumirën e fundit. Të nesërmen me 19.7.94 arkivoli I tij u vendos në një sallë të Normales së Elbasanit e të tijën ku i dhanë lamtumirën e fundit familjarët, elbasanasit e shumë e shumë të tjerë të ardhur nga krahina të ndryshme të Shqipërise dhe nga Kosova. Të gjithë së bashku e kaluan nëpër rrugët e qytetit ku lindi e ku nisi veprimtarinë e tij të shkëlqyer si mësues dhe atdhetar i vërtetë . E vendosën trupin aty, pranë eshtrave të së ëmës, Saveta Andoni, nga e cila u nda më 1944 dhe nuk e takoi dot me! E përqafoi nëna mbas plot 50 vjetësh dhe u qetësua duke e patur pranë vetes! Kështu të bashkuar nisën rrugën drejt përjetësisë!

Figura e V. Andonit u përjetësua në trojet shqiptare. Prishtina një rruge të saj i vuri emrin VASIL ANDONI, ndërsa Ministria e Arsimit e Kosovës i dhuroi titullin ” MERITË”, për punën e veçantë që bëri në ngritjen e shkollës shqipe në Kosovë.

Edhe Elbasani një rrugë të vetën e emërtoi VASIL ANDONI.Arsimi Shqiptar i dha titullin ”Mësues i Popullit”.Atdheu e nderoi me Urdhërin e Flamurit.

Këtij burri të rrallë të Kombit tonë dikush i kushtoi vargjet:

Mëmëdheut iu fal

në rrënjë gjaku, lirie

lindi e mbeti

Simbol Atdhetarie

Vasil Andon

një emër Shqiptar

në gji të epokave

Pishtar!

*(U botua per te paren here ne”Balli i Kombit”, dt. 13.7.1995, nr. i posaçëm me rastin e njëvjetorit të vdekjes së Tij).

Në Los Angeles me Presidentin Regan dhe..Shën Terezën

July 7, 2017 by dgreca

Qyteti i shndritshëm mbi Los Angeles me Presidentin Regan dhe Shën Tereza Shqiptare, Heroina e Shenjtë e Ditëve Tona…/

unnamed (8)

Nga Keze Kozeta Zylo/

unnamed (11)

unnamed (14)

Mr. Gorbachev, tear down this wall! Zoti Gorbacov, Rrëzoni këtë mur!/

unnamed (15) Udhëtojme pafund përmes pyjeve dhe kodrinave të buta mbushur me gjelbërim dhe aromë pranvere të përhershme në qytetin e Los Angelos, një qytet që vetëm lulëzon dhe shkëlqen nga bukurizat gati qiellore… Destinacioni ynë në këtë ditë ishte të viztionim Bibliotekën Presidenciale Ronald Reagan, presidentin që ka fituar zemrën jo vetëm të amerikanëve, por dhe të miliona e miliona njerëzve rreth botës. Rruga e quajtur “40 Drive Presidenciale”, është emëruar për nder të vendit si Presidenti i 40-të. Rruga të conte në një majë me pamje të hatashme malesh, me reflekse blu që vinin nga qielli dhe ujërat e kaltra të Oqeanit Paqësor.

Është një nga destinacionet më të bukura dhe unike të Kalifornisë. Biblioteka prej 300 hektarësh, përfaqëson “qytetin e ndritshëm në një kodër”, shpesh të referuar nga Presidenti Reagan dhe shërben si vendi i fundit i pushimit të Presidentit të 40-të të kombit sipas historianeve te Presidentit Reagan.

Si një bibliotekë presidenciale e administruar nga Administrata Kombëtare e Arkivave dhe Dokumenteve (NARA), Biblioteka Reagan, nën autoritetin e Aktit të Protokollit të Presidentit, është magazina e të dhënave presidenciale për administratën e Presidentit Reagan. Ato përfshijnë mbi 60 milionë faqe dokumente, mbi 1.6 milion fotografi, një gjysmë milion metra filmi dhe dhjetëra mijëra kaseta audio dhe video. Përveç kësaj, Biblioteka mbledh koleksione letrash personale duke përfshirë dokumentet nga tetë vitet e Ronald Reaganit si guvernator i Kalifornisë.

Biblioteka i është kushtuar presidentit të 40-të të Shteteve të Bashkuara (1981-1989) dhe gruas së tij Nancy Reagan. Projektuar nga Hugh Stubbins dhe Associates, Biblioteka Presidenciale është në Simi Valley, Kalifornia.

Biblioteka Reagan është më e madhe nga 14 bibliotekat presidenciale

Nderimi

Ceremonitë e nderimit ishin hera e parë qe bëheshin në historinë e Shteteve të Bashkuara.

Pesë presidentë të Shteteve të Bashkuara u mblodhën së bashku në të njëjtin vend: Richard Nixon, Gerald Ford, Jimmy Carter, vetë Ronald Reagan dhe George H. W. Bush. Gjashtë Zonjat e Para morën pjesë gjithashtu: Lady Bird Johnson, Pat Nixon, Betty Ford, Rosalynn Carter, Nancy Reagan dhe Barbara Bush. Vetëm ish zonja e parë Jacqueline Kennedy Onassis nuk mori pjesë; por fëmijët e saj Caroline Kennedy-Schlossberg dhe John F. Kennedy Jr ishin të pranishëm së bashku me Luci Johnson Turpin, vajzën më të re të Presidentit Lyndon B. Johnson, si dhe pasardhësit e Franklin D. Roosevelt.

Kur u hap Biblioteka Reagan, ajo ishte më e madhe nga bibliotekat presidenciale, me përafërsisht 153,000 metra katrorë. Ajo mbajti atë titull deri në përkushtimin e Qendrës Presidenciale. , Biblioteka Reagan rikrijoi titullin në aspektin e madhësisë fizike megjithatë, Biblioteka Clinton mbetet biblioteka më e madhe presidenciale në aspektin e materialeve (dokumente, artefakte, fotografi). Ashtu si të gjitha bibliotekat presidenciale që nga ajo e Franklin D. Roosevelt, Biblioteka Reagan u ndërtua tërësisht me donacione private, me një kosto prej 60 milionë dollarë (ekuivalente me 137 milionë dollarë në vitin 2015). Dhuruesit kryesorë u përfshinë Walter Annenberg, Lew Wasserman, Lodwrick Cook, Joe Albritton, Rupert Murdoch, Richard Sills dhe John P. McGovern. Për vitin fiskal 2007, Biblioteka Reagan kishte 305.331 vizitorë, duke e bërë atë bibliotekën presidenciale të dytë më të vizituar, pas bibliotekës Lyndon B. Johnson që ishte nga viti fiskal 2006 me 440.301 vizitorë, kur ishte biblioteka më e vizituar.

Ronald Regan mbahet si një nga presidentët më të suksesshëm, ishte anëtar i Partisë Republikane, komentator dhe aktor amerkan ne Hollivud. Ai shërbeu si Guvernator i 33-të i Kalifornisë 1967-1975. Reagan lindi më 6 shkurt të vitit 1911 në Tampico, Illinois dhe vdiq më 5 qershor 2004 në Bel Air të Los Anxhelosit, në Kaliforni.

Funerali për Ronald Reagan

Një copë arkë e mbuluar me shiritat e flamurit amerikan dhe i ruajtur nga personeli ushtarak qëndroi në hollin e bibliotekës, më 7 qershor 2004

Varri i Ronald dhe Nancy Reagan jane dhe faqja përkujtimore në bazat e Bibliotekës.

Pas vdekjes së tij, arkivoli i Reagan u dërgua në bibliotekën Reagan më 7 qershor 2004 nga Point Mugu përmes një procesioni prej 25 milje në orë (40 km / h) poshtë Las Posas Road në autostradën amerikane 101. Shumë njerëz u rreshtuan ne rrugët dhe mbikalimet e autostradës për të bërë respektin përfundimtar. Një shërbim përkujtimor u zhvillua në sallën e bibliotekës me Nancy Reagan ku more pjese fëmijët e Reaganit, të afërmit dhe miqtë. Shërbim u krye nga zyrtari Dr Michael Wenning.

Prej 7 deri në 9 qershor, arkivoli i Reaganit u ndal në sallën e bibliotekës, ku afërsisht 105,000 njerëz e shihnin arkivolin për t’i dhënë respektin e tyre. Pas fluturimit per të sjelle trupin në Uashington, D.C., i shtrirë në Rotundën e Kapitolit u krye një shërbim funerali kombëtar në Katedralen Kombëtare të Uashingtonit. Pas kesaj arkivoli i Reaganit u kthye në bibliotekën presidenciale në Kaliforni për një shërbim dhe përkujdesje të fundit përkujtimore.

Planet e ndërtimit për bibliotekën përfshinin një varr për përdorimin eventual të Reaganit dhe gruas së tij. Pas një shërbimi ne muzg në bibliotekë, herët në mëngjesin e 12 qershorit 2004, trupi u vu për te pushuar i qete në vatrën nëntokësore.

Më 6 mars 2016, Nancy Reagan vdiq në moshën 94 vjeçare. Pas funeralit, ajo u varros pranë bashkeshortit të saj në Bibliotekën Presidenciale, më 11 mars 2016.

Ligji për Aktin e Bibliotekave të Presidentit në vitin 1955

Shumë letra dhe regjistrime presidenciale kishin humbur, shkatërruar, shitur për përfitim ose ishin shkatërruar nga kushtet e dobëta të magazinimit.

Në vitin 1939, presidenti Franklin D. Roosevelt kërkoi një alternativë më të mire duke thene se: “Mësoni më shumë për historinë e Bibliotekave Presidenciale”!

Kongresi miratoi Aktin e Bibliotekave të Presidentit në vitin 1955. Nëpërmjet arkivave, muzeve dhe programeve publike, Bibliotekat Presidenciale vazhdojnë të ruajnë dokumentet dhe objektet e Presidentëve tanë, duke na ndihmuar të mësojmë për kombin dhe demokracinë amerikane.

Shën Tereza Shqiptare në Bibliotekën Presidenciale “Reagan”

Si bijë shqiptare dhe si vizitore për herë të paë në këtë Bibliotekë madhështore u ndjeva e emocionuar dhe e privilegjuar të lexoja dhe të shikoja portretin e Hyjneshës, Shën Terezës Shqiptare me Presidentin Reagan. Ata dukeshin sikur kishin zbritur nga qielli dhe bisedonin me vizitorët dhe falnin mirësi ashtu sic di të falë kjo racë njerëzore…

Me 20 qershor 1985, Presidenti Reagan i dorëzoi dekoratën e Medaljes Presidenciale të Lirisë Nënë Terezës në Shtepinë e Bardhë. Presidenti Regaan në këtë ceremoni tha: “Kjo shtëpi e mrekullueshme sjellë shumë vizitorë të mëdhenj, por asnjëri nuk është më i veçantë apo më i respektuar sesa miku ynë i dashur sot.

Një muaj më parë, ne dhame Medaljen e Lirisë për 13 heronj që e kanë bërë vendin e tyre krenar.

Vetëm një nga përfituesit nuk mund të merrte pjesë sepse ajo kishte punë për të bërë, jo punë e veçantë, punë jo e pazakontë për të, por punë e përditshme e cila është e veçantë dhe urgjente në të drejtën e saj. Nënë Tereza ishte e zënë, si zakonisht, duke shpëtuar botën. Dhe dua ta them këtë fjalë për fjalë. Ne i vlerësuam përparësitë e saj dhe jemi shumë të lumtur, vërtete, që ajo të mund të vinte në Amerikë këtë javë.

Tani, një çast më parë, thashë se do t’i jepnim Medaljen e Lirisë heronjve që e kanë bërë vendin tonë krenar. Dhe unë besoj se Nënë Tereza mund të nxjerrë në pah këtu se ajo nuk është më amerikane, por një vajzë e Jugosllavisë dhe ajo nuk e ka kaluar jetën e saj të rritur në këtë vend, por në Indi. Megjithatë, thjesht na ndodhi kur donim ta nderonim atë se mirësia në disa zemra i tejkalon të gjitha kufijtë dhe të gjitha konsideratat e ngushta nacionaliste.

Disa njerëz, shumë pak njerëz janë, në kuptimin më të mirë, qytetarë të botës; Nënë Tereza është. Dhe ne e duam aq shumë saqë e kërkuam që ta pranonte shperblimin tonë dhe ajo e pranoi me mirësjellje. Dhe tani do ta lexoj citimin.

Shumica prej nesh flasim për mirësinë dhe dhembshurinë, por Nënë Tereza, shenjtja e jeton atë. Si një adoleshente, ajo shkoi në Indi për të mësuar vajzat e reja. Me kalimin e kohës, Nënë Tereza filloi të punonte mes të varfërve dhe te vdekurve të Kalkutës. Ideja dhe puna e saj e Misionarëve të Bamirësisë është përhapur në mbarë botën…

Dhe dua t’ju falënderoj për diçka, Nënë Tereza! Puna juaj e madhe dhe jeta juaj kanë frymëzuar aq shumë amerikanë sa të përfshihen personalisht, vetë, për të ndihmuar të varfrit. Pra, shumë burra dhe gra në çdo fushë të jetës, në qeveri dhe në sektorin privat, janë udhëhequr nga drita e dashurisë suaj dhe ata i kanë dhënë shumë vetes. Dhe ju falënderojmë për shembullin tuaj rrezatues.

Nënë Tereza e pranoi me përulesi cmimin e lartë dhe tha: “ Unë jam më e padenja për këtë dhuratë bujare të Presidentit tonë, Z. Reagan, gruas së tij dhe ju njerëzve të Shteteve të Bashkuara. Por unë e pranoj atë për lavdinë më të madhe të Perëndisë dhe në emër të miliona njerëzve të varfër që kjo dhuratë, në frymë dhe në dashuri, do të depërtojë në zemrat e njerëzve. Sepse, duke më dhënë këtë mua, ua jepni atyre në duartë e mia, me dashurinë dhe shqetësimin tuaj të madh.

Unë kurrë nuk kam kuptuar se ti i ke dashur njerëzit aq butësisht. Kam pasur përvojën, kam qenë herën e fundit këtu, një motër nga Etiopia më ka gjetur dhe më ka thënë, “Njerëzit tanë po vdesin. Fëmijët tanë po vdesin. Nëne, bëj diçka”! Dhe i vetmi person që më erdhi në mendje ndërsa ajo fliste, ishte Presidenti. Dhe menjëherë i shkruaja atij dhe i thashë: “Unë nuk e di, por kjo është ajo që ndodhi me mua”. Dhe të nesërmen menjëherë sollën ushqim për njerëzit tanë. Dhe mund t’ju them se dhurata që ka ardhur nga populli juaj, nga vendi juaj, ka sjellë jetë, jetë të re për njerëzit që vuajnë në Etiopi.

Gjithashtu dua të falenderoj familjet këtu në Shtetet e Bashkuara për dashurinë e tyre të vazhdueshme dhe delikate që ata kanë dhënë, dhe ata kanë treguar, duke i lënë fëmijët e tyre të bëhen motra dhe t’u shërbejnë të varfërve anembanë botës. Tani jemi për botën dhe përpiqemi të sjellim butësinë dhe dashurinë e Jezusit.

Dhe ju nuk mund të shkoni ku ne shkojmë. Nuk mund të bëni atë që ne bëjmë. Por së bashku, ne po bëjmë diçka të bukur për Perëndinë dhe keni mirënjohjen time për ju, Presidentin dhe familjen tuaj dhe për popullin tuaj. Është lutja ime për Ju që Ju të mund të rriteni në shenjtëri në këtë dashuri të butë për të varfërit më të varfërit.

Por kjo dashuri fillon në shtëpi, në familjen tënde dhe fillon duke u lutur së bashku. Lutja jep një zemër të pastër dhe një zemër e pastër mund ta shohë Perëndinë. Dhe nëse shihni Perëndinë në njëri-tjetrin, do të keni dashuri, paqe, gëzim së bashku. Dhe veprat e dashurisë janë vepra paqeje. Dhe dashuria fillon në shtëpi.

Kështu, ju po shkoni, tek të gjithë njerëzit tanë të varfër, mijëra e mijëra njerëz me të cilët merremi, ju sjellin mirënjohjen. Dhe mbajeni gëzimin e dashurisë. Duajini ata, dhe filloni në familjen tuaj të parë. Dhe kjo dashuri do të depërtojë drejt në vendin më të largët ku askush nuk ka qenë kurrë, ku është ajo ndjeshmëri dhe dashuri për Krishtin.

Dhe mos harroni se çfarë bëni më pak e bëni atë tek Ai, tha Jezusi. Ti e bëre për mua. Çfarë mundësi e mrekullueshme për secilin prej nesh do të jetë 24 orë me Jezusin. Dhe duke bërë atë që po bëjmë, siç tha ai, nëse ju merrni një fëmijë të vogël në emrin tim, ju e merrni per mua. Nëse ju jepni një gotë ujë në emrin tim, ju e jepni atë për mua. Çfarë ndjesie dhe dashurie e mrekullueshme dhe e bukur e Krishtit eshte për secilin prej nesh!

Pra, edhe njëherë, dua t’ju falënderoj për këtë dhuratë të bukur, të cilën unë jam e sigurtë se do të sjellë gëzim të madh për njerëzit tanë duke e ndarë atë me ta.

Zoti ju bekoftë dhe ju strehofte në zemrën e Tij.

Ps: Nga Fjala e mbajtur në kopshtin e trëndafilave në Shtëpinë e Bardhë

Mr. Gorbachev, tear down this wall! Zoti Gorbacov, Rrëzoni këtë mur!

Presidenti Reagan, me Kancelarin Kohl dhe Kryetarin e Bashkisë së Berlinit, z.Eberhard Diepgen, dhanë një fjalim në Murin e Berlinit, Porta e Brandenburgut, Republika Federale e Gjermanisë, me 6/12/1987.

Zoti Gorbacov! Rrëzoni këtë mur! “Është një thirrje proverbiale nga Presidenti i SHBA-s Ronald Reagan në Berlinin Perëndimor, më 12 qershor 1987, duke bërë thirrje për udhëheqësin e Bashkimit Sovjetik Mikhail Gorbaçov për të hapur pengesën që kishte ndarë Perëndimin dhe Lindjen me Berlinin që nga viti 1961.

Eshte e pamundur të ndahesh kaq lehtë nga seksioni ku flitet për komunizmin, diktaturat e egra, është e pamundur që ato skena të dhimbshme të të mos sjellin aq pranë përjetimet që ke pasur si një qytetare e një vendi që sundohej nga diktatura. Në ato salla pashë gjithë liderët komunistë, por mjerisht jo nga vendi ynë edhe pse u bë bastioni i fundit i mbrojtjes së busteve dhe ideve të Stalinit dhe Leninit…

Ky vit shënoi 28 vjetorin që kur Muri i Berlinit u rrëzua. Ishte Simboli i fundit i Luftës së Ftohtë qe u zhvillua në zemër të Berlinit, simbol që ndante Gjermaninë Lindore dhe Perëndimore. Ndërsa shumica e saj u shkatërrua, shtrirja më e gjatë e Murit të Berlinit jashtë Gjermanisë është në Los Anxhelos. Ka dhjetë segmente origjinale në bulevardin Wilshire, përgjatë rrugës nga LACMA.

Ka shumë fragmente të tjera të Murit në Kaliforni të Jugut. Dy artistë kanadezë kanë vizituar Los Anxhelos për të mbledhur disa nga historitë e tyre për një dokumentar që ata e quajnë “Freedom Rocks”.

Sapo muri ra, më 9 nëntor 1989, njerëzit morën çekiç dhe daltë dhe filluan të presin copa. Këto fragmente të vogla kanë udhëtuar që atëherë. Artistët kanadezë Vid Ingelevics dhe Blake Fitzpatrick po dokumentojnë atë që ndodhi me segmentet e Murit që udhëtuan nga Berlini në Amerikën e Veriut.

Në Institutin Goethe në Los Anxheles, pronarët e pjesëve të Murit të Berlinit mbajtën thesaret e tyre para një aparati si zogjtë e brishtë.

Profesori gjerman, Daniel Villanueva, solli një gur që e fitoi në vitin 1990. “Fatmirësisht, atje ishin shumë njerëz të tjerë, njerëz të moshuar dhe më të vjetër”, tha Villanueva. “Ata vetëm i kaluan mjetet nga dora në dorë pasi i nxirrnin.” Artisti Zox solli fotografi të zbehta nga një natë me shi në Berlin pothuajse vite më parë kur pikturoi një pjesë të Murit, edhe pse bubullimat dhe ndriçimi pothuajse e frikësuan atë larg.

Një person tjetër, kujtonte se po ecte për herë të parë nëpër portën e Brandenburgut në jetën e saj në nëntor të vitit 1989. “Këto pjesë këtu janë shumë domethënëse për mua, sepse ato flasin me mua për shumë Historia personale gjermane. Ata janë gjithmonë të pranishëm në jetën time,

Ata filmuan segmentet e Murit në Berlin të mbuluara me barëra të këqija në një vend për hedhjen e materialit ndërtimor. Në Los Anxheles ata regjistruan një piknik pranë shtrirjes së Bulevardit “Wall on Wilshire”. Në Bibliotekën Presidenciale Ronald Reagan në Luginën Simi, ata dokumentuan një shenjë që paralajmëronte vizitorët që të mos preknin një segment të gjallë të Murit ku “Komunikatori i Madh” sfidoi udhëheqësin sovjetik për ta shembur monumentin.

Me ndarjen e Murit të Berlinit në miliona copë, simboli i Luftës së Ftohtë, që ngjall frikë dhe tmerr është bërë një shkatërrim i lëvizshëm dhe i copëzuar, me secilën fragment që krijon historinë e vet.

Projekti sjellë shpresa për ata që ende luftojnë për Liri. Pa marrë parasysh se sa e lartë ose sa e fortë është një mur, përfundimisht nje dite rrezohet. Njerëzit e morën këtë me duartë e tyre.

Të gjitha muret e tjera të ndarjes medomos që do të rrëzohen!

Përderisa fragmentet vazhdojnë të lëvizin, historia e tyre do të ndryshojë përgjithmonë.

Çifti presidencial një Romeo dhe Xhulietë

Unë jetoj në një Krishtlindje të përhershme, sepse Perëndia më dha ty

Romeo kishte Julieten e tij, Antony kishte Cleopatren e tij. Princi Edward kishte Wallisin e tij, dhe Ronald Reagan kishte Nancin e tij të dashur. Charlton Heston dikur ka thene “se ishte dashuria më e forte dhe e bukur në historinë e Presidencës Amerikane”.

Ajo që filloi si një takim midis dy yjeve të filmit u bë një histori dashurie e vërtetë e denjë për filmin e tyre të Hollivudit. Ata ishin dy figura të famshme, dhe që nga fillimi marrëdhëniet e tyre u zhvilluan në një skenë shumë publike. Së pari ata ishin një çift i njohur i Hollivudit dhe në një botë ku romanca shpesh nuk mund t’i mbijetojë vëmendjes apo tundimeve që janë pjesë e stilit të jetesës dhe qe shpesh lulëzojnë.

Pastaj, kur Ronald Reagan hyri në arenën politike, çifti do të bëhej subjekt i shqyrtimit dhe ekzaminimit edhe më intensiv.

Publiku pa se ata ishin një çift iu perkushtuan shumë njëri-tjetrit.

Ata gjithmonë ecnin per dore. Nancy do të dukej adhuruese tek bashkëshorti i saj kur ai fliste, duke u dukur se varej nga çdo fjalë e tij. Ata ishin një histori e vërtetë dashurie.

Ata nuk duroni kurre te ishin ten dare nga njeri-tjetri. Ronald Reagan shkroi letra të panumërta për gruan e tij, dhe Nancy i ruajti letrat. Ajo shpesh vinte shënime kur ishte larg tij. Në një letër për Nancyn në përvjetorin e tridhjetë të dasmës, ai shkroi: “Unë më shumë se të dua, nuk jam i tërë pa ty. Ju jeni vetë jeta për mua. Kur të largohesh, unë pres që të ktheheni që të mund të filloj të jetoj përsëri. “Shumë vite më vonë, kur Nancy botoi disa letra dashurie që i kishte marrë nga burri i saj, ajo shkruante:” Nëse njëri prej nesh ikte nga dhoma , ne të dy ishim të vetmuar. Njerëzit nuk e besojnë gjithmonë këtë, por është e vërtetë. Mbushja e vetmisë behej duke plotësuar njëri-tjetrin. Kjo është ajo që ende ka për qëllim për ne që të jemi pergjithmone burrë dhe grua”.

Po sjellë një nga letrat e Reganit dërguar Nancyt:

Grua e nderuar,

Disa ditë më parë më the se unë isha i zemëruar me ty. Unë u përpoqa të shpjegoj se jam i merzitur me veten time. Por më vonë kuptova se zhgënjimi im mund të ketë qenë një kontakt i vetë-keqardhjes, ndjenja që ju jeni të zemëruar shpesh me mua.

Jo më. Ne jemi kaq “një” që ju jeni aq jetësore për mua si zemra ime – me një përjashtim; Ju kurrë nuk mund të zëvendësoheni me një transplant.

Çfarëdo thesar që unë gëzoj! – Kjo shtëpi me fermën tonë nga sytë e detit – të gjitha do të ishte pa kuptim nëse nuk do të kisha ty. Unë jetoj në një Krishtlindje të përhershme, sepse Perëndia më dha ty. Ndërsa e shkruaj këtë, ju po nxitoni nga mbrapa dhe jeni duke bërë ato gjëra vetëm që mund të bëni dhe unë ndiej një lumturi të ngrohtë duke shikuar ty. Kjo është arsyeja pse unë nuk mund t’ju kaloj juve, as nuk ju lejoj të kaloni pa arritur të me prekni. (Përveç tani se ju do të shihni atë që unë jam duke bërë.)

Unë nuk do të shkruaj më, sepse unë do t’ju arrijë ju kudo që të jeni dhe t’ju mbajë për një moment.

Gëzuar Krishtlindjet e dashur!

Unë të dua me gjithë zemrën time.

Burri juaj

Reagan

2017

Los Angeles, California

VATRA NË PARADËN E BOSTONIT 1918, TAKIMI I NOLIT ME PRESIDENTIN WILSON DHE…

July 7, 2017 by dgreca

KALENDAR-KORRIK: VATRA NË PARADËN E BOSTONIT 1918, TAKIMI I NOLIT ME PRESIDENTIN WILSON DHE KUVENDI QË ZGJATI 12 DITË/

VATRA, NË PARADËN E BOSTONIT/

Më 4 Korrik, 1918 u mbajt në Boston një Paradë e kombeve, në të cilin morën pjesë edhe shqiptarët, të përfaqësuar nga Federata VATRA. Flamuri kuq e zi i printe kolonës të shqiptarëve.Kishte një vit që kishte filluar edhe stërvitja e Trupave vullnetare të Vatrës, që përgatiteshin për të shkuar në Shqipërinë e Jugut për të mbrojtë kufijët Jugorë të kërcënuar nga grekërit, ishin dhe ata në Paradë. (Trupa vullnetare u nis drejt Shqipërisë në Shkurt 1920 se bashku me Bandën Kombëtare “VATRA”.) Në paradën e Bostonit mori pjesë edhe Banda muzikore e Vatrës. Marshallët shqiptarë të Paradës ishin Loni Kristo-sekretar i Vatrës dhe Miçe Bardho, pjestar i Komisionit të Vatrës. Njoftimin e përcolli Gazeta Dielli e datës 6 korrik 1918.

AT FAN NOLI TAKON PRESIDENTIN WILSON/

Më 4 Korrik 1918, Presidenti Wilson ftoi Grupin diplomatik në Washington dhe përfaqësuesit e Kombeve të robëruara, midis të cilëve ishte i pranishëm edhe Fan S. Noli, përfaqësonjës i VATRËS.

Në këtë rast të florinjtë, siç do të shkruante Gazeta Dielli, At Fan S. Noli foli dy herë me Presidentin Wilson dhe një herë me zonjën Wilson. Takimi historik u mbajt në Mount Vernon përpara varrit të Geroge Washingtonit. Fjalët e pakta që pati rast të shkëmbente At Fan Noli me Presidentin Wilson shpëtuan Shqipërinë nga copëtimi.

Para se të kthehej në Boston, At Fan Noli i dërgoi Vatrës telegramin me këtë tekst:” Udhëtimi im këtu triumfoi. Fola dy herë më presidentin Wilson, i cili më dha shpresa të mëdha. U thuaj shokëve të tjerat me gojë-Fan Noli”.(Dielli 9 Korrik 1918)…

KUVENDI I KORRIKUT 1917/

Kuvendi Vjetor i Vatrës për vitin 1917 u mbajt në Lewis Hayden Hall, 97 Compton St, Boston. Kuvendi u hap me 1 Korrik dhe përfundoi me 12 Korrik 1917. Kryetar i Kuvendit(Çairman) ishte z. Hasan Bitincka dhe Sekretar z. Ndreko Stavro. Zyrtarët e Vatrës u zgjodhën që u zgjodhën nga Kuvendi ishin: Kryetar i Vatrës i Përndershme Fan S. Noli, Sekretar Loni Kristo, arkëtar Goni Katundi, pjestarë të Komisionit të Qendrës:Hasan Bitincka, Miçe Bardho, Shefki Aliko dhe Stathi Suli. Zyrtarët e Diellit: Bahri Omari-Editor, ndihmës editor Andon Frashëri , manager Aqif Përmeti, Sekretar Ndreko Stavro. Inspektorë të Vatrës:Nikolla Dishnica, Emin Bilibashi dhe Vangjo Miller.

(Nesër do të shfletojmë sërish Kalendarin historik të Vatrës për muajin Korrik, ku do të njiheni me: Kuvendin e Vatrës të 7 korrikut 1918, që pati 22 seanca,me takimin e Nolit me ish Presidentin amerikan Theodore Roosvelt, si dhe do të njiheni me Kuvendet e viteve 1919, 20, 21, që u mbajtën po në Korrrik-dG).

Kosovë-Përkujtohet Beteja e Loxhës e para 19 viteve

July 6, 2017 by dgreca

1 ok Loxhaana 1 ok beteje 2 Beteja

-Korrespondenti në Kosovë tash i Gazetës Dielli, Behlul Jashari, para 19 viteve, në 6 korrik 1998, raportonte për ngjarje në kohë lufte-edhe per Loxhen/

PEJË, 6 Korrik 2017-Gazeta DIELLI/ Në Pejë është mbajtur sot akademi përkujtimore në 19 vjetorin e Betejës së Lavdishme të Loxhës, rënies së luftëtarëve të lirisë, Rrustem Bruqi, Lumni Surdulli e Enver Alaj. Organizuar nën patronatin e kryeministrit të Kosovës, Isa Mustafa, me këtë aktivitet, poashtu, u përkujtua komandanti i Zonës së III-të Operative të Dukagjinit, Kolonel Tahir Zemaj, ka bërë të ditur zyra e shtypit e qeverisë kosovare.Të pranishëm në këtë ngjarje ishin drejtues të lartë të institucioneve, ministra, deputetë, familjarë dhe bashkëluftëtarë të Heronjve Rrustem Bruqi, Lumni Surdulli, Enver Alaj dhe Kolonel Tahir Zemajt.
Në emër të institucioneve të Republikës së Kosovës, para të pranishmëve, kryetari i Komunës së Pejës, Gazmend Muhaxheri, foli për luftën e Lavdishme të Betejës së Loxhës, duke theksuar se Beteja e Loxhës shquhet për organizim ushtarak dhe bashkëpunim me banorët e Loxhës dhe të fshatrave përreth, prandaj sot, kjo betejë kujtohet në shkëlqimin e saj të plotë.
Kryetari Muhaxheri, ndër të tjera, tha se Beteja e Loxhës është sinonim i një fitoreje të arritur nga bashkërendimi i shkëlqyer i strategjisë së komandantëve ushtarakë dhe ushtarëve të tyre. “Për fat të keq, veprat e mëdha shpeshherë bëhen të kobshme për autorët e tyre. Shuarja e parakohshme e Kolonelit Tahir Zemaj është fundi më absurd që mund të kishte një çlirimtar si ai, një Hero i Kosovës. Strategu i fitores në Betejën e Loxhës u vra në kohën e lirisë, në një pritë klasike, që i kishin vënë armiqtë e Kosovës, në fillim të janarit 2003. Bashkë me Tahirin u vranë edhe i biri i tij, Enisi, dhe kushëriri i tyre, po ashtu shumë i ri, aktivisti i devotshëm Hasan Zemaj. Për meritat e tij të jashtëzakonshme për lirinë dhe pavarësinë e vendit, si dhe të ndërtimit të institucioneve të Kosovës, Presidenti i Republikës së Kosovës dekoroi në korrik të vitit 2010 Kolonel Tahir Zemajn me Urdhrin “Hero i Kosovës”, tha kryetari Muhaxheri.
Duke folur në emër të bashkëluftëtarëve, Faruk Xhemajli, udhëheqës i Betejës së Loxhës, njëherësh oficer i karrierës, i plagosuri i kësaj beteje, foli për luftën e lavdishme të komandantit Tahir Zemaj dhe ushtarëve të Betejës së Loxhës, si njëra prej betejave të para frontale e fituar kundër forcave serbe brenda territorit të Kosovës.
“Sot mua më rrinë përpara bashkëluftëtarët e vrarë dhe ata që u plagosën në këtë Betejë, por edhe komandanti ynë i vrarë pas luftës në Kosovë, kolonel Tahir Zemaj. Kujtojmë me dhimbje të thellë Rrustem Bruqin, Lumni Surdullin dhe Enver Alajn, bashkëluftëtarët e plagosur, mundin dhe përpjekjet e gjithë eprorëve dhe luftëtarëve trima të Brigadës 134”, tha Xhemajli.
Ai tha se Beteja e Loxhës, është një krenari, është një ngjarje e lavdishme e cila do të hyjë në histori me gjithë madhështinë e saj. “Ata që dhanë jetën në këtë betejë kanë hyrë në altarin e kombit për të mos vdekur kurrë”, tha Xhemajli, duke theksuar se UÇK-ja është nderi i kombit shqiptar, ndërsa Brigadat 134, 133, 131 do të mbeten krenaria e përhershme e UÇK-së.
Në emër të familjarëve të dëshmorëve, të pranishmit për pjesëmarrje i përshëndeti dr. Sylë Bruqi, duke shprehur krenarinë për veprimtarinë e ushtarëve dhe të rënëve tjerë në luftën e lavdishme të Betejës së Loxhës, përfundon njoftimi.

RAPORTIME PARA 19 VITEVE, TË 6 KORRIKUT 1998:

https://groups.google.com/forum/#!topic/bit.listserv.albanian/UXnË-2vt_TM

BC-PEJE-SERBE-PLAGOSJE
Vriten dy police serbe dhe plagosen kater te tjere

PRISHTINE, 6 korrik/ATSH/ – Korresp. i ATSH-se, Behlul
Jashari, njofton: Dy police serbe u vrane sot dhe kater te tjere
u plagosen ne luftimet e zhvilluara ne fshatin Loxhe te Pejes
(Kosove), njoftoi te henen media serbe. –

http://www.hri.org/news/balkans/ata/1998/98-07-06.ata.html

[03] Fresh fighting in suburbs of Gjakova and Decan

PRISHTINE, July 6 /ATA correspondent Behlul Jashari reports:

Fighting continued over the last 24 hours along the border belt with Albania, in the Gjakova and Decan suburbs, and an Albanian was found killed by Serbian snipers.

Sources of the Democratic League of Kosova (LDK) in Gjakove say that the Serbian artillery shelling was concentrated on the villages of the Decan-Gllogjan commune such as Baballoq, Shpatej and Gramce.

LDK sources from Decan say that there was heavy fighting in Prejlep on Friday between the Albanian defensive forces and the Serbian police army, which, employing heavy artillery, shelled from its basis set up in Podi i Geshtenjave and in Hulaj.

Sources in Dacan report that Lebushe village was shelled yesterday and fighting has also extended to Strrellce e Eperme, Gramacel, Crrabreg and Baballoq. /p.ta/das/lm/

Albanian Telegraphic Agency

[04] Bardh i Madh shelled again, one Albanian killed and two others injured

PRISHTINE, July 6 /ATA correspondent Behlul Jashari reports: Serbian heavy artillery yesterday shelled again Bardh i Madh, 10 km west of Prishtine.

Reports available from the spot say that an Albanian, Daut Pllana, 27, was killed and two others were injured.

The village and the suburbs continue to be targets of the Serbian snipers, which track any movement of Albanians. /p.ta/das/lm/

Albanian Telegraphic Agency

[05] Serbs attack Loxhe of Peja village

PRISHTINE, July 6 /ATA correspondent Behlul Jashari reports:

Armed confrontations took place yesterday afternoon in the Loxhe village, four kms nearPeja, between the Serbian attacking forces and the Albanians in defence of their soil.

The attack began with artillery shelling and continued with the arrival of numerous Serbian forces, which have besieged the village, where, according to initial reports, an Albanian is injured. /p.ta/das/lm/

Albanian Telegraphic Agency

[08] War near Peje – Village Loxhe in flames

PRISHTINE, July 6 (ata) – ATA correspondent Behlul Jashari reports: The war is approaching Peje. Only four kilometers in the west of that city, the village Loxhe is today in flames caused by the fire of Serb artillery which started to hit today in the morning from the military base in Zagerlle.

The attacks are reportedly extending towards the village Raushiq.

Sources from the scene say that fierce fighting is taking place and the forces of the Albanian resistance are strongly opposing the Serb attacks.

The exchange of arms fire in Loxhe started yesterday at about 1 p.m. when Serb forces attacked the Albanians who responded the fire, while in the afternoon the village was completely sealed off. /p.ta/xh/

Albanian Telegraphic Agency

[09] Three people massacred by Serb gangs in Pirane of Prizren

PRISHTINE, July 6 (ata) – ATA correspondent Behlul Jashari reports: Three people were massacred last night by Serb armed gangs in the village Pirane of Prizren.

According to sources of the Council for the Defence of Human Rights in Kosove, the massacred are two Albanians, father and son, Muhamet and Afrim Elshani, respectively 60 and 20 years, and a Rom, Sali Gashi, 22, who worked in the family Elshani. /p.ta/das/xh/

Nga refugjat lufte i Kosovës, te “Bloomberg”-u në New York

July 6, 2017 by dgreca

Rrëfimi i Gazmend Gjonbalajt: nga refugjat lufte i Kosovës, te “Bloomberg”-u në New York/Nga Saimir Sulaj, Washington/

Ishte vetëm 22 vjeç kur lufta në Kosovë e detyroi të niste jetën e refugjatit në Shtetet e Bashkuara të Amerikës së bashku me familjen. Ëndrra për suksesin në Kosovën e tij të dashur iu pre në mes. Por teksa një ëndërr po i shuhej, një tjetër lindi papritmas dhe iu bë realitet falë punës së palodhur e sakrificave. Historia e tij, është ajo klasikja e një shqiptari të përvuajtur që korr sukses në një vend të huaj e të madh, siç është Amerika, por që nuk harron as vendlindjen dhe kontribuon përditë për të. Talenti dhe angazhimi iu shpërblyen shpejt dhe tashmë ka arritur majat, duke punuar në pozicion drejtues për kompaninë e famshme financiare në New York e kudo në botë, “Bloomberg”. Me Gazmendin u takuam në kryeqytetin amerikan, Washington, D. C., në një prej vizitave të tij të shpeshta, si anëtar i bordit të drejtorëve të “American Councils” që ndihmon studentë nga 80 shtete të ndryshme të botës, mes tyre edhe Shqipëria e Kosova, për studime në Amerikë.

Gazmend, mund të na tregosh pak më shumë për kompaninë “Bloomberg” ku ju punoni? Çfarë është “Bloomberg” për ata që nuk e njohin dhe si arriti kjo kompani që të bëhet kaq e famshme në Shtetet e Bashkuara të Amerikës?

Ju faleminderit shumë së pari për ftesën dhe për rastin që më jepet që t’ju drejtohem lexuesve tuaj! Kompania “Bloomberg” është një ndër kompanitë kryesore që jep informacione për financë. Çdo kompani financiare dhe çdo qeveri botërore ka sistemin e “Bloomberg” ku marrin informacionet për tregjet dhe çfarë ndodh në të gjithë botën. “Bloomberg” ka dhe shumë anë të tjera. Ka anën mediatike. Ka televizion, radio dhe gazeta të ndryshme. Por fokusi kryesor është në shërbimin e financave dhe të bizneseve.

Unë kam ardhur në Amerikë në vitin 1999 si refugjat lufte. Praktikisht fillova nga zero. Pas dy tre muajsh, NATO hyri në Kosovë. Prindërit e mi u kthyen. Por për arsye të kushteve, unë si djali më i madh kisha detyrimin që të përkrahja financiarisht familjen. Unë isha student shumë i mirë nga Kosova, por kur erdha këtu në SHBA, m’u desh që të punoja menjëherë. Kam punuar për disa vite për “Nielsen Media Research”, pastaj në Neë York Stock Exchange për pesë vite. Tashmë punoj prej pesë vitesh në “Bloomberg” në postin e drejtorit për Zhvillim dhe Hulumtim. Ndoshta ishte pasioni shqiptar, apo guxim prej një intelektuali budalla që mora përsipër disa projekte shumë milionë dollarëshe, gjë që kur e mendoj tani në retrospektive, më duket e frikshme. I realizuam ato projekte dhe në atë mënyrë karriera ime nisi të ecë përpara. Unë isha një djalë që vija nga Bregu i Diellit nga Prishtina, të cilit iu besuan projekte miliona dollarëshe. Është një eksperiencë që përkthehet në realizimin e ëndrrës amerikane. Jam shumë krenar që ato vlera të trashëguara prej prindërve të mi i kam mishëruar, që të punosh me integritet dhe të punosh shumë, rezultatet do të vijnë. Dhe ashtu ndodhi.

Cili është pozicioni juaj aktual në “Bloomberg” dhe me se merret saktësisht ai sektor ku ju punoni?

Unë jam drejtor për Zhvillim dhe Hulumtim në “Bloomberg”. Për gjashtë vite kam punuar në sistemin “Bloomberg Law”. Kam qenë lider kryesor teknik aty. Kam pasur gati 100 punonjës në varësi.

Me se merrej ky sistem?

“Bloomberg Law” merret me çfarëdo që përmendet në fushën legjislative dhe juridike në SHBA, me materiale që janë grumbulluar prej disa vitesh. Tashmë prej dy vitesh jam duke ndërtuar një ekip të ri që merret me mbrojtjen e bizneseve nga pastrimi i parave. Duhet të dihet sfondi i çfarëdo transaksioni bankar. Fokusi i punës së grupit që unë ndërtoj, është ndërtimi i sistemeve që zbulon pastrimin e mundshëm të parave.

Çfarë shkollimi kryet këtu në Amerikë pasi erdhët?

Unë isha student shumë i mirë në Prishtinë dhe erdha këtu kur kisha për të dhënë vetëm disa provime përpara se të diplomohesha. Por kur erdha këtu, më duhej ta nisja nga zero. Nuk kisha para që të nisja shkollë. Qëllimi im ishte edhe vizioni im, që të shkoja në një shkollë të mirë. Por vizioni dhe mundësitë që kisha nuk përputheshin. Për një vit punova shumë dhe kurseva disa para. Aplikova në dy universitete: “Columbia University” dhe në “New York University”. Konkurrova në “NYU” dhe mora rezultate të mira e u pranova. Por për fat të keq nuk kisha mundësi të mjaftueshme financiare. Kisha punuar shumë dhe kisha mbledhur vetëm pesë mijë e 500 dollarë. Këto para ishin të mjaftueshme për të ndjekur vetëm dy lëndë. Këto ishin gjithë paratë e mia dhe i investova në shkollim. Ky ishte një motivim i madh, sepse unë kisha edhe detyrimin që të ndihmoja familjen. Kjo më shërbeu që të studioj shumë dhe t’ia dal. Pasi mbarova ato dy lëndë arrita të siguroj një bursë të vogël, edhe pse vështirësitë vijuan dhe m’u desh të përballesha me to. Pasi mbarova universitetin “NYU” përfundova edhe dy mastera. Një në shkenca kompjuterike dhe një në menaxhimin e sistemeve të informacionit. Këto dy mastera më hapën dyert për më tej. Deri në atë moment po punoja për “Nielsen Media Research” pastaj për Neë York Stock Exchange dhe më vonë në “Bloomberg”.

Ju jeni goxha i përfshirë në aktivitetet e komunitetit shqiptaro-amerikan këtu në SHBA, por edhe në ndihmë të shqiptarëve në atdhe. Mund të më flisni pak për veprimtarinë tuaj në këtë fushë?

Së pari dua të them se unë sot jam gjallë dhe familja ime është gjallë falë komunitetit shqiptar në Amerikë. Është një komunitet i mrekullueshëm. Është një komunitet shumë aktiv që sakrifikon çdo gjë për shqiptarët në Ballkan. Kur erdha këtu në fillim u frymëzova shumë, por nuk i kisha mundësitë. Isha i shkolluar dhe e dija mirë gjuhën. Ndaj u angazhova shumë t’i ndihmoj shqiptarët, sidomos politikanët që vinin nga Ballkani. Nisa të jepja përkrahjen time maksimale, me qasje në sistemet legjislative dhe kudo, sepse i kisha mundësitë. Por të them të drejtën, jam i zhgënjyer me gjeneratat e vjetra të politikanëve tanë. Ata vijnë me njëfarë vetëpromovimi dhe e harrojnë misionin e tyre kryesor në shërbim të njerëzve. Komuniteti shqiptar në Amerikë është i shpërndarë, por mbetet i mrekullueshëm. Në çdo moment bën promovimin e interesave kombëtare. Edhe unë jam shumë i frymëzuar me shqiptarët këtu.

Cili ka qenë roli juaj dhe çfarë po bëni aktualisht? Më përmendët para se të nisnim intervistën se jeni të angazhuar që të sillni studentë shqiptarë që të vijnë e të shkollohen këtu në Amerikë.

Unë i kam të dy prindërit profesorë, por unë nuk do të bëhem kurrë i tillë. Edhe pse jam i shkolluar. Kam arritur në përfundimin se vetëm përmes shkollimit, mund të ndryshojmë për mirë vendin tonë, apo edhe botën. Para disa vitesh u angazhova me fondin “Kosova-America Education Found”. Ky është një program edukativ që prej 14 vitesh sjell studentë nga Kosova që të marrin master këtu në Amerikë me detyrimin që të kthehen në Kosovë dhe të ndryshojnë vendin në të mirë. Tani jam në bordin e drejtorëve të “American Councils” me shtab qendror këtu në Washington, D. C. Jam i vetmi shqiptaro-amerikan aty dhe ne jemi përgjegjës për programet edukative në 80 shtete të botës, përfshirë Shqipërinë, Kosovën e shumë shtete të tjera të Ballkanit. Misioni ynë, misioni im, është që të çojmë një mesazh të fortë për shqiptarët në Ballkan, se me punë dhe bashkëpunim me njëri-tjetrin, çfarëdo industrie mund të shpërthejë në përmasa globale. Sidomos teknologjia. Tanimë nuk ka asnjë pengesë që të rinjtë shqiptarë në Shqipëri e Kosovë, të mos bëjnë ato çka ka bërë “Google” apo “Facebook”. Çdo pengesë logjistike ka rënë. Qasja në internet është e hapur.

Detyra ime dhe mesazhi kryesor është që edhe pse është vështirë që të marrim fonde prej komunitetit, sepse shkollimi është i shtrenjtë në amerikë, është që çdo i ri, nëse punon fort dhe bashkëpunon me të tjerët, sepse pa bashkëpunim nuk arrihet asgjë, mund t’ia dalë për çdo gjë. Mesazhi im i dytë shkon për shqiptaro-amerikanët në Amerikë. Të vazhdojnë të jenë të mrekullueshëm dhe i ftoj që të përfshihen sa më shumë në jetën e komunitetit këtu. Të rinjve shqiptaro-amerikanë ju rekomandoj që të jenë sa më shumë aktivë në komunitetin shqiptar. Jo për të tjerët, por për veten e tyre. Sepse nëse angazhohen, do të jenë më aktivë edhe në fushën e tyre të punës. /Kortezi: tesheshi.com/